Μερικές φορές συγκεκριμένα γεγονότα, που πυροδοτούν συγκεκριμένες διαδικασίες, με κάνουν να αισθάνομαι λες και ζω μέσα σε μια τεράστια ζελατινώδη μάζα.
Όντας τις περισσότερες φορές ήρεμος και χαλαρός, τόσο ώστε να μπορώ να ελέγχω το προσωπικό μου σύμπαν, αισθάνομαι πολύ περίεργα όταν ο αέρας γύρω μου μετατραπεί σε αυτήν την ημίρρευστη κατάσταση.
Είναι λες και η κατάσταση αυτή επηρρεάζει όλα τα μεγέθη και τις διαστάσεις της φυσικής, το χρόνο, το χώρο, τη βαρύτητα κλπ…
Έτσι και εγώ, επειδή δεν έχω συνηθίσει να απειλείται ο ζωτικός μου χώρος συχνά, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τρέχω σαν τρελός να φύγω, όπως ακριβώς κάνουν τα αγρίμια του δάσσους σε περίοδο πυρκαγιάς. Το αστείο βέβαια είναι, πως όλα αυτά στον άνθρωπο, συμβαίνουν όταν έχει βυθιστεί σε αυτήν την ψευδαίσθηση γαλήνης, όταν δηλαδή πιστεύει πως τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει «στραβά».
Αυτό που βλέπει βέβαια κάθε άνθρωπος μετά απο μια τέτοια κατάσταση, για την οποία άσχετα με τις συνθήκες, υπεύθυνος είναι κυρίως ο ίδιος, είναι ότι έπρεπε να το διαχειριστεί διαφορετικά, με μεγαλύτερη σύνεση και υπομονή. Βέβαια όπως σωστά θα σκεφτήκατε, αν μπορούσε να το έκανε θα το έκανε, όμως δεν το έκανε, οπότε δώρον άδωρον το aftermath. Κι όμως δεν είναι έτσι, γιατί παρόλο που δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω και να ξανα-διαχειριστεί την κρίση, με το να σκεφτεί τι θα μπορούσε να είχε κάνει, ίσως την επόμενη φορά τα καταφέρει καλύτερα.
Ποιοί είναι όμως οι παράγοντες που τον εμποδίζουν να δράσει με ψυχραιμία σε μια τέτοια περίπτωση; Αρχικά το συναίσθημα, το οποίο εξαντλεί τα όποια αποθέματα υπομονής και καθαρής σκέψης. Μετά παίζει μεγάλη σημασία το «εγώ» του καθ’ ενός, το οποίο έχει μάθει να χρησιμοποιεί σαν ασπίδα όταν απειλείται ο ζωτικός του χώρος, όμως αυτή η ασπίδα, εκτός απο τα ξερά καίει μοιραία και τα χλωρά. Τα παραπάνω βέβαια, εμποδίζουν το άτομο να κατανοήσει τη φύση της ίδιας της κρίσεως, τα ζητούμενα, τα δεδομένα, τους πρωταγωνιστές, τις απαιτήσεις, καθώς και το πως βιώνουν οι υπόλοιποι πιθανοί ενεπλεκόμενοι την κρίση αυτή σε σχέση με τον ίδιο. Αυτό βέβαια που αντιλαμβάνεται ο καθ΄ ενας μας ως κρίση μια συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να αποδειχθεί αργότερα ότι ήταν κάποια ευκαιρία ή μια πρόκληση ή ακόμα και ο δρόμος για να εκπληρώσει κάποια του επιθυμία.
Η συνέχεια αύριο γιατί κάτι έπαθα και με τσούζουν τα μάτια μου πάρα πολύ έτσι όπως κοιτώ την οθόνη.
Η αίσθηση του χρόνου είναι σίγουρα κάτι σχετικό, παίρνοντας αυτό ως δεδομένο δικαιολογούμαι που το αύριο που σας έταξα δεν ήταν ενα ημερολογιακό 24ωρο αλλά πολύ περισσότερα απο ένα.
Οι σκέψεις είναι σαν τα κύμματα, η μία διαδέχεται την άλλη για να χαθούν τελικά όλες μαζί στα βάθη του ωκεανού, ενος ωκεανού που είναι δύσκολο να καταδυθούμε συνειδητά περισσότερο απο μερικά μέτρα κάτω απο την επιφάνεια του. Βέβαια τον συγκεκριμένο ωκεανό, για να είμαστε ειλεικρινείς, τον διασχίζουν και ενα σωρό απο πλοιάρια κάθε είδους, μαούνες, ψαρόβαρκες, σχεδίες, γαλέρες ή καλύτερα με μια λέξη, «ιδέες». Οι ιδέες αυτές αναζητώντας κάποιο λιμάνι, άλλοτε ναυαγούν, άλλοτε το βρίσκουν, και άλλοτε ανακαλύπτουν καινούρια κομμάτια γης, ανεξερεύνητα και παρθένα. Έχοντας διαβάσει τον παραπάνω πρόλογο, σας παρακαλώ να μου συγχωρέσετε ακόμη μια ασυνέπεια εκτός απο της καθυστέρησης στο ραντεβού μας, και να με αφήσετε να αλλάξω ρόττα.
Ευχαριστώ
Σχετικά με την ρόττα τώρα…
Όπως και οι ναυτικοί, έτσι και οι αμπελοφιλόσοφοι(tm), σχεδιάζουμε την πορεία μας με γνώμωνα τα φωτεινά σημεία, αστέρια αν θέλετε, του απέραντου και απόμακρου, όχι όμως απρόσιτου, εσωτερικού μας ουρανού. Ο εν λόγω ουρανός, κάποτε είναι φτωχός σε φωτεινά σημεία, κάποτε πλούσιος, ανάλογα με την κατάσταση που βρισκόμαστε τόσο εμείς ώς παρατηρητές όσο και τα ίδια τα «ουράνια» σώματα που τον αποτελούν. Όπως και στον «πραγματικό¨ ουρανό, έτσι και στον εσωτερικό μας, κάθε φωτεινό σημείο δεν είναι το ίδιο πράγμα, γιατί έχει το εξώτερο σύμπαν πλανήτες, γαλαξίες, δορυφόρους, αστέρια, αλλά έχει και το εσωτερικό μας σύμπαν συναισθήματα, εμπειρίες, αναμνήσεις, πάθη. Για ακόμη μια φορά, όπως και στο «πραγματικό» σύμπαν, έτσι και στο προσωπικό μας, ο χρόνος δεν ξεδιπλώνεται μονοδιάστατα, αλλά ταυτόχρονα ζούν εκεί πάνω το παρόν, το παρελθόν, και όπως είναι πιθανόν και το μέλλον. Το ίδιο βέβαια φαίνεται να ισχίει και για τον χώρο, μιας και διαφορετικά σύμπαντα, τέμνονται, περιέχονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με κάθε τρόπο.
Έχοντας αναφέρει όλα τα παραπάνω, υποθέτει κανείς ότι η στεριά δεν παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή ενος «αμπελοφιλόσοφου»(tm), όμως κάνει λάθος, μιας και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την επαφή με την στεριά, όσο και να το θέλει. Γιατί την ώρα που ονειροπόλα στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, και ενώ έχουμε το ένα μας πόδι βουτηγμένο στον ωκεανό, το άλλο μας πόδι μοιραία πατάει στη στεριά, αυτό το ονομάζω πρόχειρα «τριαδική φύση του ανθρώπου». Είναι σημαντικό να καταφέρουμε να κατανοήσουμε και να αναπτύξουμε και τις τρείς αυτές φύσεις μας, μιας και αν δεν το κάνουμε θα μοιάζουμε σαν να σκουντουφλάμε, να κουτσαίνουμε και να πνιγόμαστε ταυτόχρονα, και είναι δύσκολο να προσπαθείς να χρησημοποιήσεις πατερίτσα, σωσίβιο και μπαστούνι συγχρώνως.
Αυτά για τώρα, ας το κάνουμε τριλογία το άρθρο, η συνέχεια επι της οθόνης σας…
Στο τρίτο μέρος αυτής μου της σύντομης τριλογίας, πρόκειται να αναφερθώ σε ένα θέμα που πάντα με απασχολούσε, όμως επειδή δεν μπορώ να το εκφράσω ακριβώς όπως το εννοώ μοναχά με μια λέξη ή μια πρόταση, θα του αφιερώσω μια παράγραφο προκειμένου να το αναπτύξω όσο το δυνατόν καλύτερα.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όλων μας που καλούμαστε να κάνουμε κάποιες επιλογές, άλλοτε σημαντικές, άλλοτε ιδιαίτερα σημαντικές και κάποιες φορές τόσο ασήμαντες που οι περισσότεροι δεν τις σκεφτόμαστε καν δεύτερη φορά. Εμείς δεν θα ασχοληθούμε με αυτές, όχι επειδή δεν έχουν σημασία απλά επειδή προτιμώ να σταθώ σε εκείνες που τη στιγμή την οποία τις κάναμε, θυσιάζαμε απρόθυμα όλες τις υπόλοιπες εναλλακτικές. Επίσης στο συγκεκριμένο συλλογισμό, δεν μας ενδιαφέρουν ούτε οι επιλογές τις οποίες διαλέξαμε και μας βγήκαν σε κακό, οπότε είναι λογικό να αναζητήσουμε την αρχή του κακού και να παρακαλούσαμε αν ήταν δυνατόν να πάμε πίσω στο χρόνο και να τα αλλάξουμε όλα τώρα που ξέρουμε το σωστό. Για να γίνω λοιπόν πιο σαφής, εκεί που θα επικεντρώσω είναι όχι στο τι απέγινε τελικά με την επολογή που κάναμε, αλλά τι θα μπορούσε να γίνει με όλες εκείνες που δεν κάναμε.
Προσωπικά, νιώθω ενα είδος εκνευρισμού όταν ξεκάθαρα έρχεται εκείνη η στιγμή να κάνω μια δύσκολή επιλογή, κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά, αφού στα καθημερινά πράγματα(ψώνια, τρόποι ψυχαγωγίας κλπ) συνήθως δεν είμαι διστακτικός, οπότε όταν μου συμβεί νιώθω έξω απο τα νερά μου. Το πρώτο που θα ήθελα να μπορούσα να κάνω σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να μπορώ να παράγω αυτοστιγμής κλώνους του εαυτού μου και να τους μοιράσω σε κάθε μια απο τις πιθανές επιλογές, οι κλώνοι αυτοί βέβαια θα έπρεπε να έχουν κοινή συνείδηση προκειμένου να «απολαμβάνω» τους καρπούς ή της συνέπειες των πράξεων τους εγώ και όχι ο καθε εαυτός για την πάρτη του, το κλασικό «ενας για όλους και όλοι για μενα» δηλαδή. Διάβασα κατα τύχη χθες σε ενα βιβλίο, πως αυτού του είδους το συναίσθημα το έχουν εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θέλουν να αφήνουν τίποτα να τους ξεφεύγει, και που το αποκτήσουν δεν θέλουν να το αποχωριστούν, όχι κατ’ ανάγκη επειδή το χρειάζονται, αλλά επειδή χρειάζεται να ξέρουν ότι τους ανήκει. Δεν αρνούμαι ότι ενα μέρος απο αυτό που νιώθω σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτό που περιέγραψα παραπάνω, όμως δεν είναι απλά και μόνο αυτό, έχει να κάνει με την «ιδιοκτησία» μεν, αλλά με τη βαθύτερη έννοια του να κάνεις κάτι δικό σου, ίσως αυτό το παράδειγμα βοηθήσει.
Ας πούμε ότι είναι δυο άνθρωποι που έχουν όνειρο να πάνε στην Αίγυπτο, ο ένας απλά θέλει να την επισκευθεί για μια βδομάδα, να δεί τα αξιοθέατα, να δοκιμάσει τα φαγητά, να πάρει μια ιδέα απο τη ζωή εκεί, ενώ ο άλλος, θέλει να μείνει για καιρό, μέχρι να γίνει ενα με το μέρος, να ποτιστεί με το άρωμα της, να ταξιδέψει στα μέρη που δεν πάνε οι τουρίστες, να γνωρίσει και να κάνει φίλους τους ντόπιους. Η για παράδειγμα το πόσο διαφορέτικα μπορεί να αντιλαμβάνονται δυο διαφορετικοί άνθρωποι την ερωτική τους ζωή, τους φίλους τους, την οικογένεια τους, τις ασχολίες τους. Αυτό λοιπόν που απεγνωσμένα αναζητώ, δεν είναι να πάρω μερικές «φωτογραφίες» απο τα πράγματα που τυχαίνει να ζήσω, αλλά να γίνω μέρος της φωτογραφίας αυτής, να αποτυπωθώ και να αποτυπώσω, να αφήσω χαραγμένα σχήματα και να χαραχτώ ο ίδιος, από αυτά που έζησα, και σε αυτά που έζησα.
Η συνέχεια αργότερα πρέπει να φύγω…
Βέβαια όταν έλεγα να δοκιμάσουμε τις εναλλακτικές των γεγονότων στη ζωή μας κάνοντας τις επιλογές που δεν κάναμε δεν εννοούσα ακριβώς αυτό.
Αμπελοφιλοσοφίες 