Προγραμματίζοντας τους «πολίτες» του μέλλοντος…

Σε αυτό το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, και κάτω υπο το σύγχρονο αστικό όνειρο της παγκοσμιοποίησης, τίποτα δεν πρέπει να μείνει στην τύχη του, τα πάντα πρέπει να προγραμματιστούν σωστά και ωφέλιμα, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να πάει κάτι στραβά(θα ‘θελαν!). Αυτό που πρέπει βέβαια να προγραμματιστεί πρώτα απο όλα είναι ο άνθρωπος, που σε ενα τέτοιο κοινωνικό(καταχρηστικά χρησιμοποιώ την λέξη κοινωνικό) σύστημα, ωφείλει να σταθέι στο ύψος των περιστάσεων, και δεν εννοούμε να ανυψωθεί, αλλά να σκύψει και να γονατίσει. Αυτή η στάση, του γονατίσματος, θεωρείται απο όλους τους εκπαιδευτές σκύλων η κατάλληλη για να δεχθεί κάποιος εντολές προς εκτέλεση. Όπως θα σας διαβεβαιώσει κάθε εκπαιδευτής σκύλων που σέβεται τον εαυτό του, το ζώο σου, είναι καλό να το εκπαιδεύεις απο μικρή ηλικία, και ότι ισχύει για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, τον σκύλο, δεν μπορεί παρά να ισχύει και για τον άνθρωπο.

Ας ονομάσουμε τα ανθρώπινα εκπαιδευτήρια «σχολεία», και το σύστημα προγραμματισμού ας το ονομάσουμε εκπαιδευτικό σύστημα, τώρα, έχοντας ξεμπερδέψει με τους ορισμούς ας πάμε στο δια τάυτα.

Δύο είναι οι βασικοί τρόποι με τους οποίους μπορεί ενα εκπαιδευτικό σύστημα να σε κατευθύνει, είναι και οι δύο άμεσοι λειτουργικοί και αλληλοεξαρτώμενοι. Ο ένας τρόπος είναι μέσω της οργάνωσης του ίδου του συστήματος, του τρόπου αξιολόγησης, της διάρθρωσης, της πρόσβασης στις εκπαιδευτικές βαθμίδες, τον ρόλο του μαθητή και του διδασκόμενου.  Ο άλλος τρόπος είναι μέσω του περιεχομένου της εκπαίδευσης(θα μπορούσα να τον θεωρήσω υποσύνολο του πρώτου, όμως δεν το κάνω επειδή τον θεωρώ εξίσου, ή και περισσότερο σημαντικό).

Μέχρι τώρα για παράδειγμα, στον οργανωτικό τομέα, είχαμε ενα τύπο εκπαίδευσης, το οποίο ήταν καθρεύτης του καπιταλιστικού συστήματος, για παράδειγμα μέσω της διαδικασίας των Πανεληνίων(μεγάλη η χάρη τους), ο έφηβος ζούσε στο πετσί, με πρόσχημα την αξιοκρατία, τον σκληρό ανταγωνισμό, μέσω του οποίου, επιτύγχανε ή αποτύγχανε να σπουδάσει κάτι(γιατί το να σπουδάσεις και αυτό που ήθελες ακριβώς, ήταν ακόμη πιο δύσκολο). Το σύστημα αυτό, που εφαρμοζόταν και εφαρμόζεται στην Ελλάδα, αν και άδικο(γιατί κάποιοι είχαν λεφτά για τα καλά φροντιστήρια και κάποιοι δεν είχαν), μπορεί να πει κανείς ότι ήταν λιγότερο ταξικό απο ότι το Αμερικάνικο για παράδειγμα(καλομελέτα και έρχεται), που σου λέει καθαρά «ότι πληρώνεις παίρνεις«(αν και εκεί το «παίρνεις» δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα των σπουδών αλλά και τον ρόλο που έχει το κάθε ενα απο αυτά τα ιδρύματα στην αγορά εργασίας(και αυτό καλομελέτα και έρχεται), ως τροφοδότης αποφοίτων). Τα παραπάνω όπως υποδηλώνω και στις παρενθέσεις, είναι θέμα χρόνου να εφαρμοσθούν και στην Ελλάδα μιας και τείνει να επικρατήσει αυτού του είδους το εκπαιδευτικό σύστημα παγκόσμια, καιρό τώρα ακούμε για προσπάθεια σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας(ναι μας το παρουσιάζουν ως επίτευγμα).

Τα πρώτα θαρραλέα βήματα έχουν γίνει, προσπάθεια με κάθε τρόπο για κατάργηση του ασύλου(με πρόσχημα την παραβατική δραστηριότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους, αντιμετωπίστε χριστιανοί μου την παραβατική ή πιο σωστά την εγκληματική δραστηριότητα στα αστυνομικά τμήματα, στα υπουργεία και στους οίκους του Κυρίου και μετά το συζητάμε για τα σχολεία). Αξιολόγηση των εκαιδευτικών σε σχολεία και πανεπιστήμια με πρόσχημα την βελτίωση της εκπαίδευσης(λες και μπορεί κάποιου είδους αξιολόγηση να παρακάμψει τα όποια κομματικά κατεστημένα). Πρόσληψη «εφέδρων εκπαιδευτικών»(με συμβάσεις και λοιπές μαλακίες), οι οποίοι ελπίζοντας σε μονιμοποίηση, ή φοβούμενοι απόλυση γίνονται τα πιο πειθήνια φανταράκια. Υποχρεωτικός δρόμος για την ακαδημαική ένταξη των πανεπιστημιακών η είσοδος σε συντεχνιακά «μαγαζάκια», είτε αυτά είναι κομματικά, είτε άλλου τύπου(και ο νοών νοείτω), αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά είναι κάτι σίγουρα εξελισσόμενος.

Ας περάσουμε όμως και στο περιεχόμενο των βιβλίων, και συγκεκριμένα αυτών του δημοτικού για τα οποία έχει γίνει και πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια.Απο εχθές βρήκα στον παρακάτω σύνδεσμο http://www.kilkistoday.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1644:2009-11-09-10-45-21&catid=12:afierwmata&Itemid=36 , όλα τα βιβλία του δημοτικού σε .pdf μορφή. Ώς τώρα έχω προλάβει να μελετήσω λίγο τα βιβλία της γλώσσας της 4ης και 5ης δημοτικού, και το βιβλίο της γεωγραφίας της 5ης δημοτικού, θα σας παραθέσω μερικές γενικές παρατηρήσεις.

– Καταρχήν τα βιβλία της γλώσσας, αν δεν ήξερα τον τίτλο τους και μου εδίναν να τα διαβάσω, θα έλεγα πιθανόν ότι είναι βιβλία για τη διδασκαλία του μαθήματος της οικολογίας παρά της γλώσσας, τόσο τα τεύχη της τετάρτης όσο και τα τεύχη της πέμπτης δημοτικού. Κάθε κεφάλαιο σχεδόν είχε θέμα την μόλυνση του περιβάλλοντος, τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και την οικολογία.

– Το βιβλίο της γλώσσας, προσπαθεί σε σημείο φανατισμού, να δημιουργήσει στα παιδιά ευρωπαική συνείδηση, σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο, γίνεται λόγος για την ΕΕ και την λειτουργία της, με τέτοιο τρόπο ωστε να την εξιδανικεύει στα μάτια των παιδιών. Παλιά είχαμε το θέμα της εθνικής συνείδησης, το οποίο τώρα δίνει τη θέση του στην «ευρωπαική συνείδηση», προσπαθώντας να επιβάλει στα παιδιά ένα αίσθημα συμπάθειας προς την ΕΕ, και συνειδητοποίησης του πόσο αναγκαία αυτή είναι.

– Συνεχείς αναφορές στη σημασία του χρήματος, όχι μόνο όμως στην συναλλακτική του έννοια(δλδ. για να τους μάθει τα νομίσματα και τον τρόπο να ψωνίζουν), αλλά με την έννοια της κερδοφορίας, χαρακτηριστικό το παράδειγμα που ζητάει απο τα παιδάκια να γράψουν μια αγγελία στην εφημερίδα προκειμένου να βρούν ενοικιαστή για 2 διαμερίσματα, που περιέχεται στο βιβλίο της τετάρτης δημοτικού.

– Συνεχείς αναφορές σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και ανθρωπιστηκές ωργανώσεις, οι οποίοι σε ενα καπιταλιστικό σύστημα παίζουν το ρόλο του «κράτους πρόννοιας», για να μπορεί το κράτος να ασχολείται με πιο σοβαρά προβλήματα.

– Πουθενά δεν γίνεται λόγος για κοινωνικά προβλήματα στην Ευρωπαική ένωση, όπως αυτό της ανεργείας, των εργασιακών δικαιωμάτων, των εργατικών ατυχημάτων, της φτώχειας, της ανισότητας, του μεταναστευτηκού. Παρόλα αυτά, σου αναφέρει το πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι που ζουν στις χώρες του τρίτου κόσμου(σε αντίθεση με τους ευρωπαίους), και διάφορα άλλα τέτοια θέματα παρόμοιου ενδιαφέροντος.

– Στο μάθημα της γλώσσας(;) υπάρχουν άπειρα παραδείγματα και ασκήσεις που σε μαθαίνουν πως πρέπει να πληρώνεις το λογαριασμό του νερού, πως να στέλνεις ενα e-mail σε ενα επίσημο πρόσωπο, πως να χρησιμοποιείς το κινητό, πως να χρησιμοποιείς τον αυτόματο τηλεφωνητή. Γνώσεις δηλαδή, «εργασιακού ενδιαφέροντος», ωστε να μάθεις ότι πρέπει να αποκτήσεις συγκεκριμένες βασικές δεξιότητες προκειμένου να βρείς δουλειά αύριο μεθαύριο. Σε κάποια σημεία μάλλιστα υπάρχουν εικονογραφημένα στάδια βιομηχανικής παραγωγής, όπως για παράδειγμα η παραγωγή του ελαιολάδου, που σου μαθαίνουν την διαδικασία.

– Πάρα μα πάρα πολλές εργασίες ξεκινούν έτσι, «Ας υποθέσουμε ότι λαμβάνετε μέρος σε έναν διαγωνισμό…», ώστε να μάθουν τα παιδιά απο πολύ μικρή ηλικία τα «όμορφα» του ανταγωνισμού, και να διδαχθούν απο νωρίς τη διαφορά μεταξύ νικητή και χαμένου ως κοινωνική αξία. Μου είπε επίσης μια δασκάλα, ότι υπάρχει εργασία που τους ζητάει να συντάξουν μια επιστολή με συγκεκριμένο αριθμό λέξεων και να τη στείλουν σε χορηγό!!!(αυτό δεν το έχω βρεί ακόμα αλλά δεν έχω διαβάσει τα βιβλία διεξοδικά).

Όπως καταλαβένετε λοιπόν, αυτό που κάνουν αυτά τα βιβλία, είναι να δημιουργήσουν την ιδέα, στις παιδικές ψυχές και τα παιδικά μυαλά, ότι ζούμε σε έναν κόσμο εξαρτημένο απο τις εταιρίες, στον οποίο κόσμο, ο μόνος τρόπος να προκόψουμε, είναι μέσω της εργασιάς(ότι ακριβώς δηλαδή έλεγαν και οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, «η εργασία λυτρώνει»). Αυτού του είδους η εργασία, δεν θα έχει γνώμωνα το κοινό καλό και την κοινωνική πρόοδο, αλλά μέσω του ανταγωνισμού(εξού και οι διαγωνισμοί), πρόκειται να έχει ως στόχο την ικανοποίηση του εκάστοτε εργοδότη. Ο ρόλος του κράτους σε μια τέτοια μορφή εξουσίας, ωφείλει να είναι ρυθμιστικός, υπηρεσιακός δηλαδή,  με στόχο διευκολύνει την κερδοφορία των εταιριών αυτών και να συνδέει την υπόλοιπη κοινωνία με το καπιταλιστικό σύστημα με τρόπο το κατα το δυνατόν ομαλότερο(για τις επειχηρήσεις πάντα).

Προκειμένου λοιπόν να περάσουν τα συγκεκριμένα μυνήματα(ή καλύτερα να νομιμοποιήσουν την αυτή
«φιλοσοφία»), δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν, ακόμα και φαινομενικά άσχετα μαθήματα, όπως αυτό της γλώσσας, ως Δούρρειους Ιππους, για να αποκτήσουν πρόσβαση στο υποσυννείδητο των παιδιών, έτσι ώστε αύριο μεθαύριο να δημιουργήσουν κατα παραγγελία «πολίτες» που δεν θα αμφισβητούν το σύστημα όσο πολύ και αν αυτό τους καταπιέζει.*

Αν αυτό τον κόσμο ονειρεύεστε για τα παιδιά σας, ευλογείστε τους…

Καλή χρονιά!!!

* Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν θα το καταφέρουν αυτό, γιατί απο ενα σημείο και πέρα το ποτήρι ξεχειλίζει, και νομοτελειακά, όσο και αν δεν το θέλουν, αυτό το ξεχείλισμα θα έρθει(γιατί ο καπιταλισμός δεν ελέγχεται), με τις τραγικές βέβαια ως συνήθως συννέπειες της βίαιης ανατροπής.

Read Full Post »

Το χιούμορ για το χιούμορ.

Απόψε, οπως και κάθε μέρα που την επομένη έχω να ξυπνήσω νωρίς, μου ήρθε η όρεξη να γράψω άρθρο. Σαν αφετηρία θα αναφερθώ σε ενα θέμα που με έχει απασχολήσει τον τελευταίο καιρό, και έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο είδος χιούμορ, το «κάφρικο».

Και όταν λεω κάφρικο χιούμορ, εννοώ το χιούμορ του στύλ σειρών τις τηλεόρασης όπως το Cartoon Family Guy, σειρές στις οποίες τα πάντα μπορούν να συμβούν, απο εκεί που δεν το περιμένεις, παρόλο που το περιμένεις ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν, αλλά τελικά όταν συμβαίνουν γελάς επειδή δεν το περίμενες, όμως ας το κάνουμε λίγο πιο λιανά.

Οι βασικοί χαρακτήρες της σειράς, χωρίς να ξέρω τα ονόματα τους, είναι ο Family Guy, ο γιος του η κόρη του, ο σκύλος, το μωρό, και η γυναίκα του. Συχνά πυκνά εμφανίζονται και διάφοροι άλλοι καραγκιόζηδες, όπως ενας ανάπηρος bodybuilder σε καροτσάκι, ο εκάστοτε πρόεδρος των ηνωμένων πολιτειών, ο Darth Vader, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μίκι Μάους, ο Σούπερμαν, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Έλβις και άλλοι. Όχι δεν υπερβάλω, σε αυτήν την σειρά μόνο εγώ δεν έχω εμφανιστεί ακόμα, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν έχω δει και πολλά επεισόδια(κοινώς έχω χάσει επεισόδια(φτάσαμε να χρησιμοποιούμε αυτή τη φράση ειρωνικά ακόμα και όταν έχει την κυριολεκτική της σημασία)), παρόλα αυτά ένας φίλος μου τα έχει δεί όλα οπότε θα μου το έλεγε, όμως μπορεί και να μη μου το έλεγε ακόμα και αν με είχε δει επειδή δεν θα ήξερε πως να μου το πεί, αλλά και πάλι θα το έλεγε σε όλους μας τους κοινούς γνωστούς για πλάκα οπότε και θα το μάθαινα, όμως μπορεί να μην το είπε και σε κανέναν ακριβώς γιατί μπορεί να σκέφθηκε ότι αν το έλεγε εγώ θα το μάθαινα, αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο μπορεί να το έλεγε σε όλους μιας και έτσι θα ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να μου το πεί έμμεσα και όχι άμμεσα…(τι σκατά ακόμα διαβάζετε;). Όπως θα καταλάβατε ακόμη και αυτή η παράγραφος ήταν έτσι δομημένη ώστε να σας δώσει μια ιδέα του τι σημαίνει κάφρικο χιούμορ.

Όμως για να το σιγουρέψουμε δείτε και αυτό το βιντεάκι(μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιησα).

Ας πάρω όμως και θέση στο ζήτημα.

Προσωπικά δεν είχα πρόβλημα με αυτού του είδους το ας μου επιτραπεί ο όρος, fast food humor, μέχρι που άρχισε το φαινόμενο να παίρνει επικύνδυνες διαστάσεις και να επεκτείνεται παντού, στα περιοδικά, στα videogames, στις ταινίες, στα Blogs, στούς γνωστούς μου, στούς συγγενείς μου, στην εκκλησία, στην βίβλο, στο κοράνι, στα σχολεία, παντού σας λέω! Τώρα πέρα απο την πλάκα(ναι καλά), αυτό το ελαφρύ είδος χιούμορ που στοχεύει στο πουθενά, δεν ξέρω, κάπως με προβληματίζει, όχι πως δεν έιναι έξυπνο, όχι πως δεν σε κάνει να γελάς, αλλά τελικά τι μένει; Να μου πείς ας αφήσουμε και ενα πράγμα σε αυτήν την κοινωνία να μείνει «μη υποβιβασμένο» στα άχαρα επίπεδα της καθημερινότητας, όμως στο τέλος τείνει και αυτό να γίνει καθημερινότητα. Για παράδειγμα, με το πρώτο scary movie γελάσαμε με την καρδιά μας, με το δεύτερο γελάσαμε επειδή είχαμε συνηθίσει να γελάμε απο το πρώτο, με το τρίτο οι περισσότεροι που πήγαν στο cinema έκλαψαν(τα λεφτά τους), για να μην αναφέρω όλον τον υπόλοιπο συρφετό παρόμοιων ταινιών με τίτλους όπως super hero movie, dating movie, college movie, κλπ, που ευτυχώς κάποιοι είχαν την ευθιξία να τα κάνουν βιντεοπαραγωγές για να ξέρουμε και να τα αποφύγουμε.

Χρησιμοποίησα ως αρχή αυτού του είδους το παράδειγμα, προκειμένου να αναφερθώ σε ενα γενικότερο πρόβλημα, την τάση που υπάρχει στις μέρες μας, να εμφανίζονται ενα σωρό γυαλιστερά, πολύχρωμα πράγματα, τα όποια είναι κενά στο εσωτερικό τους, στην τηλεόραση, στις ταινίες, στην μουσική, στα βιβλία, στην μόδα, στην διακόσμηση, στον τρόπο ζωής, στον τρόπο σκέψης, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους(όταν αρχίσω να μιλώ σαν τον Βαρθολομαίο διακόψτε με), στη σχέση μας με το περιβάλλον και γενικά οπουδήποτε μπορεί κανείς να φανταστει.

Πλέον όλο και λιγότεροι τολμούν να πάρουν θέση, είμαστε τα πάντα και τίποτα, όλο και λιγότεροι πιστεύουν σε κάτι, όλο και λιγότεροι προσπαθούν. Και πως να προσπαθήσουν δηλαδή, όταν οι ιδιεολογίες έχουν γίνει προιόντα, οι αξίες ντεμοντέ πνευματικά φορέματα, και όταν υπάρχουν 10000000000 διαφορετικές λωρίδες κυκλοφορίας για να καταλήξεις στη Ρώμη(του Νέρωνα(παρόλο που για τον Νέρωνα οι απόψεις διίστανται) ή του Ιούλιου Καίσαρα;).

Έχοντας πρόσφατα περάσει τα 30, τείνω να γίνω «η προηγούμενη γενιά», μια γενιά που γαλουχήθηκε με αξίες, με στοργή, με όλα τα απαραίτητα γαριδάκια και σοκοφρετίνια που της χρειαζόταν, μόνο και μόνο για να καταλάβει, όπως κάθε προηγούμενη γενιά, ότι όλα αυτά που της δίδαξαν, στον ήθικοκοινωνικό τομέα, λίγη περισσότερη αξία είχαν απο τις ατάκες fast food του family guy. Όταν κάποιος το ανακαλύπτει αυτό για την γενιά του, τείνει να ισσοροπήσει ανάμεσα σε ενα σχοινί που η μια του άκρη συμβολίζει τον πλήρη συμβιβασμό στα κοινωνικά πρότυπα και η άλλη την τέλεια αποκοινωνικοποίηση.

Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί μια αυθαίρετη,όπως και οι προηγούμενες δηλαδή, παρατήρηση. Έχω την εντύπωση, ότι μισή γενιά κάτω απο εμένα, τα παιδία δηλαδή που είναι τώρα πάνω κάτω στην εφηβεία, άρχισαν να ζούν σε ενα κόσμο που τους «διδάσκει» απ’ αρχής τα σημεία το οποία επιτρέπεται και δεν επιτρέπεται να συμπεριφερθούν «αντικοινωνικά», τόσο το μέχρι που αλλά και το μέχρι πότε. Δηλαδή, ως κοινωνία, δεν μας ενδιαφέρει το αν θα μεθύσεις, αν θα πάρεις ναρκωτικά, αν θα τα έχεις καλά με τον εαυτό  σου, αν θα είσαι ευτυχισμένος, αρκεί το πρωί να μπορείς να αποδίδεις το ίδιο καλά στη δουλειά σου(θα πει κανείς ότι απο αρχαιοτάτων χρόνων γινόταν αυτό, ίσως). Και δεν λεω, ο καθ΄ ενας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, δεν θα ήταν όμως καλύτερο να ήθελε να κάνει πράγματα που δεν είναι αυτοκαταστροφικά;

Σκατά έχω αρχίσει να μιλώ όπως μιλούσε η γιαγιά μου την εποχή των δεινοσαύρων, ακόμα ενα σύμπτωμα του ότι έχω μείνει μια κριτιδική περίοδο πίσω, οπότε και θα το σταματήσω εδώ πριν ασπρίσουν τα μαλιά μου και βγάλω ρυττίδες, πάντως επαγωγικά απο που ξεκίνησα και που το πήγα πάλι…τι να κάνουμε έτσι είναι η «αυτόματη γραφή», λοιπόν άντε τα λέμε.

Read Full Post »

Habbits of the past.

Απο μικρός θυμάμαι μου άρεσαν ιδιαίτερα κάποια αντικείμενα, όπως για παράδειγμα, οι βόλοι, τα ζάρια, τα καραβάκια, η πλαστελίνη, ο υδράργυρος, οι αναπτήρες. Μεγαλώνοντας, και αποκωδικοποιώντας τον εαυτό μου, ανακάλυψα τι ήταν αυτό που με μάγευε σε κάθε ένα απο αυτά τα πράγματα, ήταν οι ξεχωριστές ιδιότητες που αυτά κατείχαν. Οι ιδιότητες αυτές, υπήρχαν μέσα στη φύση του καθ΄ενός απο εκείνα τα μπιχλιμπίδια, παρόλη την λακωνικότητα της μορφής τους,  αντίθετα με τα υπόλοιπα παιχνίδα τα οποία βασίζονταν σε πολλύπλοκες μορφές και μηχανισμούς.

Ένας βώλος ας πούμε, εκτός του οτί κυλούσε και σβούριζε, όταν κοίταζες μέσα του, τα περίεργα εκείνα χρώμματα και σχήματα που ενσωμάτωνε, διαθλούσαν την φαντασία σου, θυμάμαι μπορούσα να κοιτάω ενα βώλο για κάμποσα λεπτά μέχρι να βαρεθώ. Με ενα ζάρι, κατανόησα απο μόνος μου την έννοια των μονών και των ζυγών αριθμών πρίν ακόμα πάω σχολείο, τους ονόμαζα κάπως αλλιώς, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πως, πάντως ξεχώριζα το 1 το 3 και το 5, απο το 2 το 4 και το 6, και θυμάμαι όταν μάθαμε για τους μονούς και ζυγούς αριθμούς στο σχολείο μου ειχε κάνει εντύπωση που κάτι τέτοιο το είχα καταλάβει νωρίτερα απο μόνος μου. Για την πλαστελίνη δεν χρειάζεται να πω και πολλά, το πόσο σημαντικό είναι για ενα παιδί να μπορεί να αναπλάθει, ακριβώς ή περίπου, τα σχήματα και τις μορφές που του έκαναν εντύπωση, είναι σαν να του δίδεται η ευκαιρία να μάθει μια δεύτερη, παγκόσμια γλώσσα, αυτή της δημιουργίας. Όσο για τους αναπτήρες, αυτοί και το γεγονός ότι μου άρεσε να πετάω αντικείμενα απο το μπαλκόνι, ήταν δύο απο τις πιο προβληματικές δραστηριότητες που έιχαν να αντιμετωπίσουν οι γονείς μου καθώς μεγάλωνα. Απο τη μια πιθανόν προσπαθούσα να καταννοήσω τον νόμο της βαρύτητας:) και απο την άλλη με γοήτευε πως κάτι, τόσο ελαφρύ, σχεδόν αύλο, όπως η φωτιά, μπορούσε να αλλιώσει σχεδόν τα πάντα στο πέρασμα της. Δυστυχώς οι γονείς μου, μη μπορώντας να καταννοήσουν τις επιστημονικές μου ανησηχίες, μου τις έβρεχαν κάθε τόσο, προσπαθώντας να σβήσουν τη φλόγα της περιέργειας που έκαιγε μέσα μου.

Αυτό που έβρισκα ενδιαφέρον στον υδράργυρο, ήταν το γεγονός ότι δεν μπορούσα να τον πιάσω, όσο περισσότερο προσπαθούσα, τόσο περισσότερο αντιστεκόταν(το ίδιο μου συμβαίνει και τώρα με τις γυναίκες), είχα σπάσει θερμόμετρα και θερμόμετρα στα κρυφά, αφού απο ενα σημείο και πέρα, όταν το κατάλαβαν οι γονείς μου, αγόραζαν απο εκείνα με το οινόπνευμα(βέβαια μετά που άρχισα να συνδιάζω το οινόπνευμα και τους αναπτήρες το μετάνιωσαν). «Άμα το βάλεις στο στόμα σου αυτό μπορεί να σε σκοτώσει!!!», θυμάμαι και έλεγε η μάνα μου όταν τον σκούπιζε απο το πάτωμα, εγώ βέβαια σκεφτόμουν ότι μάλλον τρελή θα ήταν, αφού ο υδράργυρος δεν πιάνοταν με τίποτα, οπότε δεν υπήρχε φόβος να τον φάω ακόμα και αν ήθελα.

Πέρασαν τα χρόνια, τα αντικείμενα των παιδικών μου χρόνων απομυθοποιήθηκαν(όχι και όλα εδώ που τα λέμε), κι ώμως, ακόμα και σήμερα, αυτά που μου κάνουν τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι τα απλά και τα απέριττα πράγματα. που παρόλη την απλότητα τους, μας προσδίδουν τις μαγικές τους ιδιότητες!

Read Full Post »

…

Read Full Post »

Ο χαφιές της διπλανής πόρτας.

Κάποιος να δώσει στο ΠΑΣΟΚ ενα βραβείο επιτέλους!!! Πείτε μου πιο άλλο κόμμα, κατάφερε τόσο σύντομα να, θεσπίσει αντιλαικά φορολογικά μέτρα και να δώσει υποσχέσεις για ακόμη χειρότερα που όμοιά τους δεν υπάρχουν. Να απειλήσει με αστυνομοκρατία και καταστολή, εμμέσως πλήν σαφώς τον κάθε δυσσαρεστημένο συμπολίτη μας, που δεν συμορφώνεται με την «Ευρωενωσιακή διαπαιδαγώγηση». Να εμφανίσει ως μείζωνος σημασίας, ενα σωρό επι μέρους προβλήματα, υποβαθμίζοντας την σημασία άλλων χρόνιων και ζωτικών προβλημάτων, όπως είναι τα εργασιακά ή τα περι υγείας και κοινωνικής πρόννοιας. Αλλά παρόλο που προσπαθεί να υποβαθμίσει αυτά τα ζητήματα στην συνείδηση μας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει πάρει μέτρα τα οποία τα αφορούν, απλά αυτά τα μέτρα αντι να βελτιώνουν, οξύνουν το πρόβλημα. Γιατί και deals για την αγορά τον εμβολίων της νεας γρίπης έγιναν, και τα εργασιακά δικαιώματα τεμαχίζονται, και το ασφαλιστικό το έχει πάρει το ποτάμι, τόσο με τα όρια συνταξιοδότησης, όσο και με τον εξευτελισμό των ταμείων.

Σε μια Ελλαδίτσα λοιπόν με τόσο υψηλούς επίσημους δείκτες ανεργείας, με ενα σύστημα υγείας που παραπαίει εξαιτίας διαφυγόντων χρημάτων σε deals μεταξύ δημοσίων νοσοκομείων και ιδιωτικών εταιριών, με αποτέλεσμα μετά να μην έχουν να πληρώσουν προσωπικό. Μια Ελλαδίτσα με συντάξεις που έγιναν βοηθήματα και εργασία που έγινε απασχόληση, και με αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα που μετατράπηκαν σε προνόμοια για λίγους,  αυτοί μας λεν, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κακή αστυνόμευση της χώρας, και το χειρότερο, οι περισσότεροι το δεχόμαστε και το πιστεύουμε!

Πρίν μερικούς μήνες, είδα καμπόσα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς 24 με τον Kieffer Sutherland, μέχρι που σιχάθηκα και τη σειρά και τον ηθοποιό που ως τότε εκτιμούσα. Ο λόγος είναι, ότι σε αυτή τη σειρά, οι σεναριογράφοι, υποννοούν, ότι οι μυστικές υπηρεσίες στην Αμερική, σώνουν κάθε τρείς και λίγο τη χώρα απο ενα σωρό τρομοκρατικούς οργανισμούς χωρίς καν να ανυσηχήσουν τους πολίτες γνωστοποιώντας τους απο ποιον κύνδινο μόλις γλίτωσαν. Στη σειρά αυτή, διάφοροι αθώοι, όταν προκύπτει δήλλημα του στύλ, «ας πεθάνουν 100 μαλάκες για να σωθούν 1000», θυσιάζονται σαν καλοί πατριώτες για το κοινό καλό, και γενικά στη σειρά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα σε κάθε περίπτωση και με κάθε τρόπο. Με λύπη μου αναφέρω, ότι αυτή η στρατηγική, έχει αρχίσει να εφαρμόζεται κατα κόρον και στην χώρα μας, με τις ευλογίες ή πιο σωστά τις εντολές της Ε.Ε.

Ας τα κάνω όμως πιο λιανά…

Πρόσφατα εφευρέθηκε ενας νέος για τα Ελληνικά δεδομένα όρος, το «Επαναστατικό Ταμείο»(φαίνεται οι επαναστάτες, σαν είδαν πως δεν πρόκειτε να συνταξιοδοτηθούν ποτέ στην Ελλάδα έτσι που πάει το συνταξιοδοτικό, αποφάσισαν να ανοίξουν ενα δικό τους ταμείο, ώστε να μην καταλήξουν μπατήριδες στα γεράματα), το ταμείο αυτό, υποτίθεται ότι είναι μια απο κοινού προσπάθεια των Ελλήνων επαναστατών(ούτε καν τρομοκρατών!!!), οι οποίοι θέλουν να συστηματοποιήσουν τις εισαγωγές οπλικών συστημάτων που τροφοδοτούν τις γιάφκες τους(αυτά, ξεκίνησε ο Καρατζαφέρης να τα αναφέρει έχοντας πάρει προφανώς εντολή να προετοιμάσει το έδαφος, και τώρα τα υοθέτησε και το ΠΑΣΟΚ). Δεν θα κάτσω να αναλύσω τι μπορεί να σημαίνει επαναστάτης για τους κύριους κύριους της κυβέρνησης, ίσως να είναι επαναστάτης και αυτός που διαδηλώνει, στην συνείδηση τους, ποιός ξέρει, εγώ απλά θα επεκταθώ στα μέτρα τα οποία η κυβέρνηση πρόκειται να πάρει προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτούς τους….επαναστάτες.

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι παρμένα απο την εφημερίδα Ριζοσπάστης της τρίτης 22-12.

~~~

…Την «καθιέρωση της συμμετοχικότητας στην άσκηση της αντιεγκληματικής πολιτικής» με τη «συλλογή και αξιοποίηση πληροφοριών αστυνομικού ενδιαφέροντος από τους τοπικούς φορείς», ανακοίνωσε χτες η κυβέρνηση διά στόματος υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδη. Στην ουσία, επιχειρούν, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε πολίτες, φορείς, μαζικοί σύλλογοι κλπ. να αποτελέσουν συνεργάτες της Ασφάλειας. Αλλωστε – όπως είπε ο υπουργός – προβλέπεται η «σύσταση τοπικών συμβουλίων πρόληψης παραβατικότητας σε όλη τη χώρα και η άμεση ενεργοποίηση όσων μέχρι σήμερα δεν λειτουργούν»…

…Οπως ανακοινώθηκε, στο πλαίσιο της λεγόμενης προληπτικής αστυνόμευσης θα ενεργοποιηθεί ο «αστυνομικός της γειτονιάς» σε 18 αστυνομικά τμήματα της Αττικής, σε έξι της Θεσσαλονίκης και σε 21 τμήματα επαρχιακών πόλεων. Επίσης, θα ενεργοποιηθεί το Κεντρικό Συμβούλιο Πρόληψης Παραβατικότητας σε συνεργασία με την ΚΕΔΚΕ, ενώ θα συναφθούν μνημόνια συνεργασίας με τους δήμους για κοινές δράσεις της Ελληνικής Αστυνομίας με τις Δημοτικές Αστυνομίες, αλλά θα υπάρξει και συνεργασία με τους ΟΤΑ για την ανάπτυξη …δράσεων προστασίας της νεολαίας. Θα συσταθεί δε διυπουργικό όργανο «συντονισμού δράσεων προληπτικής αντιεγκληματικής πολιτικής»…

…Ακόμα, αναβαθμίζεται το λεγόμενο σύστημα διαχείρισης κρίσεων της ΕΛ.ΑΣ. Εκτός από τη σύσταση διακλαδικού οργάνου διαχείρισης κρίσεων θα καταρτιστεί «εθνικό πρόγραμμα προστασίας κρίσιμων υποδομών». Αξίζει να σημειωθεί ότι σε επίπεδο ΕΕ στην κατηγορία των υποδομών ζωτικής σημασίας μπορούν να συμπεριληφθούν μια σειρά δημόσιων ή ιδιωτικών επιχειρήσεων. Γι’ αυτές προτείνονται διαρκή μέτρα ασφαλείας, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουν και «απειλές» από εργατικές κινητοποιήσεις…

…Ο Μ. Χρυσοχοΐδης ανακοίνωσε και την ίδρυση υπερ-Ασφάλειας, η οποία, όπως ισχυρίστηκε ο υπουργός, θα αντιμετωπίσει το οργανωμένο έγκλημα, θα έχει πανελλαδική δράση και εμβέλεια, ενώ σε αυτήν θα ενταχθεί η κρατική ασφάλεια και βραχυπρόθεσμα η αντιτρομοκρατική. Στην ουσία, συστήνεται μια κεντρική «ευκίνητη» υπηρεσία που θα αναπτύξει ανάλογες «συνεργασίες» με υπηρεσίες άλλων χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ, ενώ θα ενισχυθούν τα γραφεία συνδέσμων με Ιντερπόλ και Γιουροπόλ.

Οσον αφορά τους πρόσφυγες και μετανάστες, ο υπουργός ανέφερε ότι η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει το «εκρηκτικό μείγμα των παράνομων και αντικοινωνικών συμπεριφορών που διαμορφώνουν ένα τριτοκοσμικό σκηνικό παρακμής στις μεγάλες πόλεις», λόγω της οικονομικής κρίσης και των αυξημένων μεταναστευτικών ροών. Για την αντιμετώπισή του αναφέρθηκε στις πρόσφατες συνεννοήσεις με το γενικό διευθυντή της Frontex, Ι. Λαϊτίνεν, στην ενίσχυση, δηλαδή, των πολιτικών καταστολής στα σύνορα με στόχο τους εξαθλιωμένους που ζητούν καταφύγιο στην ΕΕ…

~~~

Ουσιαστικά, η κυβέρηση προτρέπει τους πολίτες, να βγάλουν τον καλό ρουφιάνο που κρύβεται μέσα τους, προκειμένου να προασπιστούν τα συμφέροντα των…ιδιωτικών οργανισμών που θεωρούνται ζωτικής σημασίας. Υποθέτω ότι θα αναφέρονται σε αεροπορικές εταιρίες, εταιρίες τηλεπικοινωνιών,ηλεκτροδότησης, νοσοκομεία, λιμάνια, κλπ, αφού όμως όλα αυτά κύριοι υπουργοί τα θεωρείτε ζωτικής σημασίας, γιατί τα ξεπουλάτε σε ιδιώτες, μήπως νοιάζονται αυτοί για τίποτα άλλο εκτός απο το κέρδος, μήπως αυτοί δεν ασκούν τρομοκρατία;

Δεν πρόκειται να επεκταθώ παραπάνω στο θέμα, μου έχουν ανάψει τα λαμπάκια ομολογώ(όχι του δέντρου), οπότε και θα σταματήσω εδω για να μην πάθω κανένα εγκεφαλικό, καλή σας νύχτα.

Read Full Post »

Απο το καρότο στο μαστίγιο!

Θυμάμαι αμυδρά, τους παλιούς πολιτικούς, στύλ Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίοι προσπαθούσαν να παραμμυθιάσουν τον κόσμο προκειμένου να τους πιστέψει και να τους ψηφίσει, και ύστερα έκαναν τα δικά τους. Έφυγαν εκείνοι οι καιροί, χάθηκε το ρομαντικό πνεύμα του παραμυθιάσματος, και περάσαμε για τα καλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου τα πράγματα έχουν αλλάξει.Πλέον τη σκυτάλλη του καλοπιάσματος με το καρότο, έχει πάρει η τιμωρία του μαστιγίου, και η πλάτη μας μόνο το ξέρει πόσο τσούζει η «ουρά» του.Επειδή εγώ εξακολουθώ όμως να είμαι ρομαντικός, θα περιγράψω την σημερινή κατάσταση με παραμμυθένιο τρόπο, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

Ας υποθέσουμε, μέρες που είναι, πως είμαστε οι τάρανδοι του Άγιου Βασίλη, και ότι σέρνουμε ένα έλκηθρο με εναν σάκο γεμμάτο δώρα, ενα σάκο πολύ βαρύ, φουσκωμένο, και έτοιμο να σκάσει.

Ο Άγιος, που για λόγους πρακτικούς θα τον ονομάσουμε Ε.Ε. (Ευρωπαική Ένωση), επειδή την κατάλαβε τη δουλειά, είχε αποφασίσει απο καιρό να μην μοιράζει δώρα σε όλα τα παιδιά, αλλά μόνο σε εκείνα που είναι απο «μεγάλο τζάκι», και κατ επέκταση η καμινάδα τους τον χωράει άνετα κι ας έχει παχύνει. Τα παιδιά όμως εκείνα, επειδή είναι καλομαθημένα, του ζητούν χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερα δώρα, έτσι ο Άγιος αναγκάζεται να βάζει τους μικρούληδες, ας τους ονομάσουμε εργάτες του τρίτου κόσμου, βοηθούς του, να δουλεύουν ασταμάτητα και σκληρά, έτσι ώστε να μπορεί κάθε χρόνο να ικανοποιεί τα καπρίτσια των «πελατών» του. Επειδή όμως τα δώρα αυξάνονται, βαραίνει και ο σάκος,(ας τον ονομάσουμε τραπεζικό σύστημα) έτσι οι κακόμοιροι οι τάρανδοι, δηλαδή εμείς, ζοριζόμαστε όλο και περισσότερο να σύρουμε το έλκηθρο. Όταν γίνεται αυτό, ο Άγιος μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, μας μαστιγώνει ώστε να μην χαζομεράμε μη και δεν προλάβει να κάνει τη μοιρασιά του.

Τα τελευταία δύο όμως χρόνια, την χώρα του Άγιου τη χτύπησε μεγάλο κακό, γιατί οι βοηθοί του, όσο και αν προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να παράγουν αυτά που τα παιδάκια ήθελαν,(αφήστε που κάποιοι απο αυτούς, που ήταν οι πιο κοντοί και κίτρινοι, έφυγαν και πήγαν να ανοίξουν δικό τους μαγαζι). Βλέπετε τα παιδάκια αυτά, έχοντας μαζέψει ένα κάρο δώρα χρόνο με το χρόνο, είχαν βαρεθεί να παίζουν συμβατικά παιχνίδια και ήθελαν κάτι καινούριο αλλά δεν ήξεραν τι. Ο Άγιος είδε και απόειδε, δεν ήξερε τι να κάνει, και επειδή δεν ήταν και ιδιαίτερα πολυμήχανος, γύρναγε απο πόρτα σε πόρτα και ζητούσε τη βοήθεια των λιγότερο ευκατάστατων οικογενειών. Οι άνθρωποι τα έχασαν γιατί ήταν φτωχοί, και ρωτούσαν τους δημάρχους για το αν θα έπρεπε να δώσουν στον Άγιο Ε.Ε. απο το υστέρημα τους προκειμένου να ικανοποιηθούν τα πλούσια παιδάκια. Οι δήμαρχοι τους διαβεβαίωναν, ότι αν τα πλούσια παιδάκια ικανοποιηθούν, τότε θα λυθούν και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα του κόσμου και θα σταματήσει αυτό το χάος, οπότε τους προέτρεπαν να συμμετέχουν στον «έρανο». Έδωσαν μάλιστα και το ελεύθερο στον Άγιο Ε.Ε., να παίρνει με τη βία τα πράγματα αυτών που δεν είχαν διάθεση να συνεισφέρουν στο κοινό καλό ή σε εκείνους που δυαμαρτύρονταν και είχαν διαφορετική γνώμη.

Το πού θα μας οδηγήσει όλη αυτή η τακτική του Άγιου δεν το γνωρίζω, ούτε και γνωρίζω μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τους ίδιους «δημάρχους». Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως άλλο είναι το παραμμύθι και άλλο το παραμμύθιασμα, και δυστυχώς έχουμε μάθει τόσο καλά το μάθημα μας, που δεν χρειαζόμαστε πλέον τους άλλους να μας παραμυθιάζουν αλλά το κάνουμε μόνοι μας, τόσο σε εμάς όσο και στα παιδιά μας, ας αφήσουμε λοιπόν επιτέλους το παραμμύθιασμα και ας γυρίσουμε σελίδα στο παραμμύθι…

…μπάς και περάσουμε κάποτε καλά Χριστούγεννα.

Read Full Post »

Μια απλή ιδέα…!

Σήμερα το πρωί, καθώς καθόμουν και παρακολουθούσα την παράδοση του μαθήματος των επιστημών, μου ήρθε απότομα μια ενδιαφέρουσα ιδέα στο νού.

Ασφαλώς, πολλοί, όπως και εγώ, θα έχετε αναρρωτηθεί σχετικά με το πως μπορούμε να αποδείξουμε, αν η «πραγματική ζωή» η οποία ζούμε, δεν είναι απλά μια ψευδής πληροφορία που μας δίνει ο εγκέφαλός μας, όπως ακριβώς γίνεται και στα όνειρα. Σε αυτήν την περίπτωση, πιθανόν όλοι οι ανθρώποι με τους οποίους συνναναστρεφόμαστε, τα μέρη στα οποία πηγαίνουμε, να είναι προιόντα φαντασίας, δηλαδή μη υπαρκτά.Αυτό που σκαρφίστηκα, δεν αποδυκνιει κάτιί, σίγουρα όμως είναι ένδειξη, ότι δεν ονειρευόμαστε και στον ξύπνιο μας, άλλα ζούμε σε ενα κόσμο μαζί με άλλα «όντα». Φανταστείτε ότι αν δεν υπήρχαν άλλοι, όλα αυτά που έχουμε μάθει, όχι με την μάθηση μέσω εμπειρίας αλλά με την μάθηση μέσω διδασκαλίας, θα έπρεπε να τα είχαμε σκεφτεί απο μόνοι μας, όμως εγώ δεν θεωρώ, για παράδειγμα, τον εαυτό μου τόσο έξυπνο ώστε να μπορούσα να είχα σκεφτεί όλα αυτά τα οποία έχω διδαχθεί. Πόσο μάλλον όταν κάποια απο αυτά, τα ξέρω μόνο πρακτικά χωρίς να μπορώ να τα αποδείξω, παρόλο που αποδείξεις γνωρίζω ότι υπάρχουν. Βάση λοιπόν αυτού του περιοριστικού για την διάννοια μου συλλογισμού, μου είναι πιο εύκολο να δεχθώ την ύπαρξη και άλλων διαννοιών, παρά την μοναδικότητα μου μέσσω της αυθεντίας.

Αυτός ο συλλογισμός μου δεν είναι ιδιαίτερα πολλύπλοκος, το ομολογώ, όμως εμένα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν πέρασε απο το μυαλό μου και θεώρησα καλό να το μοιραστώ, πιθανόν να είχατε και εσείς καταλήξει σε κάτι αντίστοιχο, το ελπίζω δηλαδή, αλλιώς ενυσχύεται η πέρι αυθεντίας θέση.

Σε κάθε περίπτωση, καλή σας νύχτα, είτε είστε  είτε δεν είστε προιόντα της φαντασίας μου…

Read Full Post »

Συναισθημαθηματικά προβλήματα.

~Συναισθημαθηματικα Προβλήματα~

.

Βάζεις τα δεδομένα στο κομπιουτεράκι, προκύπτει μια λύση που δεν σε ικανοποιεί,

λες «θα τα κάνω με το χέρι!», σημειώνεις γράφεις, μουτζουρώνεις, σβήνεις, προκύπτει τελικά το ίδιο αποτέλεσμα,

λες θα τα κάνω με το μυαλό, τα μπερδεύεις τα ξαναμπερδεύεις, τα καταφέρνεις να καταλήξεις και με αυτή τη μέθοδο στα ίδια.

«Δεν είναι σωστό, κάντο ξανά!», ακούγεται μια φωνή κάτω απο το στήθος σου,

υπάρχουν λέει εξισώσεις με περισσότερες απο μια λύσεις!

.

Τσαλαπατάς και θρυματίζεις το κομπιουτεράκι,

σκίζεις το χαρτί,

απενεργοποιείς το μυαλό σου,

για να εμπιστευθείς μια ονειροπόλα καρδιά γεμάτη υποσχέσεις.

.

Ύστερα, όταν τελειώσει το αστείο, πρέπει να αγοράσεις καινούριο κομπιουτεράκι,

να ξαναγεμίσεις το χαρτί,

και να συνεφέρεις το ναρκωμένο σου μυαλό.

.

~Τέλος~

Read Full Post »

Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια…

Έχει ο κόσμος μια μανία να επιμένει για την γνησιότητα πραγμάτων που έτυχε να του έρθουν σε chain e-mail, και προσπαθεί να τα γνωστοποιήσει σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Ξέρετε e-mails, όπως το ότι ενα αυγό ψήνεται μέσα σε 10 λεπτά ανάμεσα σε 2 κινητά(τζάμπα πάμε και αγοράζουμε φούρνους), ή ότι τον Αύγουστο του 2009 η Αφροδίτη θα φαίνεται στον νυχτερινό ουρανό να έχει το μέγεθος της σελήνης, ή ότι αμα ρίξεις μια mentos μες την κόκα κόλα θα αφρίσει και θα πεταχτεί έξω το υγρό κλπ*.

Το χειρότερο απο όλα αυτά τα μυθεύματα, είναι εκείνο που υποστηρίζει πως στις φάρμες των KFC(Kentucky Fried Chicken), εκτρέφονται μεταλλαγμένα κοτόπουλα χωρίς κεφάλι και με καμιά 25αριά μπούτια το καθ’ ενα. Και δεν λεω, όλο αυτό είναι πολύ ευφάνταστο σενάριο για ταινία science fiction, με τίτλους όπως, «Ο μύθος του ακέφαλου κοτόπουλου» ή «Το ασχημοκοτόπουλο που έγινε χταπόδι», όμως καλό θα ήταν να επιβεβαιώναμε πρώτα τις πληροφορίες μας, όταν είναι τόσο ακραίες, πριν τις υοθετήσουμε ως άποψη.

Αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν η συγκεκριμένη συζήτηση που είχα σήμερα στο μαγαζί με κάναδυο απο τους πελάτες, τον πατέρα μου και ένα φίλο που δουλεύει  ως σερβιτόρος. Εκείνοι επέμεναν, ότι στα KFC, τα κοτόπουλα είναι όλα διασωληνωμένα, δεν έχουν κεφάλι, και τρέφονται με ορό, ενας συνδιασμός δηλαδή Matrix και ελληνικού δημόσιου νοσοκομείου. Πρόσπάθησα να τους κάνω να αλλάξουν γνώμη, μιας και εχω τη συνήθεια όλα αυτά τα στραβά και τα περίεργα να τα ψάχνω, οπότε και ανακάλυψα ότι όλο αυτό είναι «αστικό μύθευμα«, αφού ακόμα και οργανώσεις που έχουν κάνει μυνήσεις στο KFC για την ποιότητα των προιόντων του δεν αναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά οι προσπάθειες μου ήταν άκαρπες. Δεν είναι βέβαια αυτός ο μόνος λόγος που πιστεύω ότι όλο αυτό είναι μούφα, ακόμα μια σοβαρή ένδειξη είναι ότι η άποψη που θέλει το KFC να εκτρέφει κοτόπουλα χταπόδια(για εκείνους που όταν θέλουν να παραγγείλουν δεν ξέρουν αν θέλουν να φαν κρεατικά ή θαλασσινά), είναι ατεκμηρίωτη και επιφανειακή, μιας και όσο και αν το ψάξετε δεν πρόκειται να βρείτε τίποτα παραπάνω απο τις ίδιες και τις ίδιες εικασίες(τουλάχιστον όταν το είχα ψάξει εγώ πριν απο κανένα χρόνο).

Όλα τα παραπάνω, δεν τα έγραψα επειδή συμπαθώ την KFC, αφού δηλώνω φανατικός σε σημείο χουλιγκανισμού του σουβλακιού, και ολότελα μη συμπαθών των όποιων πολυεθνικών εταιριών σε κάθε βιομηχανικό κλάδο. Αυτό που θέλω να θίξω, είναι ότι δεν πρέπει να δεχόμαστε τα πράγματα όπως μας τα σερβίρουν, ακόμα και όταν αυτά συμφωνούν με τα πιστεύω μας, γιατί έτσι απομακρυνόμαστε ακόμα περισσότερο απο την πραγματικότητα, και οδηγούμαστε σε κακοτοπιές. Φανταστείτε  για παράδειγμα να είχατε τάξει στην εκλεκτή(ο) της καρδιάς σας περίπατο στην ακρογιαλιά κάτω απο το αυγουστιάτικο φως της Αφροδίτης, και να τρώγατε τα μούτρα σας. Ή να πηγαίνατε για κάμπινγκ στα χιόνια και να μην παίρνατε μαζί σας τον αναπτήρα, επειδή έτσι και αλιώς έχετε κινητό για να ανάψετε τη φωτιά.

Όπως και να έχει το πράγμα, ήρθε η ώρα μου να κοιμηθώ, ελπίζω να μην με κυνηγήσουν στα όνειρα μου ακέφαλα κοτόπουλα, και άντε μετά να τους ξεφύγω με τόσα πόδια που θα έχουν!

~ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ~

*:P αυτό πιάνει το ξέρω απλά το έβαλα έτσι για να νομίζετε ότι με πιάσατε κορόιδο:).

Πατήστε δεξί κλικ και «προβολή εικόνας» για να τη δείτε ολόκληρη.

Read Full Post »

Έξω απ’ τα νερά του…

Πρίν από δυο μέρες μας έφεραν στο μαγαζί δύο σχετικά μεγάλα καλαμάρια για να ψήσουμε, τα βάσταγε ένας πελάτης, μέσα σε ένα μικρό πιάτο, τόσο μικρό που τα πλοκάμια τους χυνόταν απέξω. Ο πελάτης δήλωσε ότι είναι ακόμη ζωντανά, προφανώς όχι για πολύ ακόμα. Η λαντζιέρα έριξε τα καλαμάρια στο νεροχύτη για να τα πλύνει, ο πατέρας μου άνοιξε την ψησταριά και εγώ πλησίασα το νεροχύτη για να δω, περισσότερο απο περιέργεια, πως είναι ένα ζωντανό καλαμάρι. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ιδέα αν το καλαμάρι ήταν ζωντανό, αφού δεν κουνιόταν ούτε στο ελάχιστο, ίσως και να μην μπορούν να κουνήσουν έξω απο το νερό, ποιός ξέρει. Αυτό ωστόσο που μου τράβηξε την προσοχή, ήταν κάποιες κόκκινες κηλήδες πάνω στο σώμα του κατά τα άλλα διάφανου μαλάκιου, οι οποίες αναβόσβηναν λες και είχαν ζωή, και σε ενα ρυθμό, όμοιο με αυτόν της αναπνοής, εισπνοή, αναμένες, εκπνοή, σβηστές. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτές οι κόκκινες κηλήδες, ίσως το μελάνι του, όμως εμένα μου φάνηκε λες και ήταν η τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια του καλαμαριού να κρατηθεί στη ζωη, και ταυτόχρονα να καταλάβει τι ακριβώς του συνέβη, τέτοιες στιγμές θα είχα καλύτερα να ήμουν χορτοφάγος. Ο πελάτης, όταν τα καλαμάρια τελικά ψήθηκαν, και σερβιρίστηκαν, ροδοκοκκινισμένο όπως ήταν απο την ψησταριά, με συνοδεία μαιντανού και κρεμμυδιού, είχε την καλωσύνη να μας προσφέρει το ενα, το οποίο και βέβαια δεν δοκίμασα, αφού αισθανόμουν κατά κάποιο τρόπο συννένοχος σε δολοφονία.

Και μπορεί να πει κανείς ότι υπερβάλω, όμως πραγματικά δεν είναι καλό να είναι κανείς έξω απο τα νερά του, βρίσκομαι και εγώ στη θέση αυτή του καλαμαριού ορισμένες φορές, και παρόλο που δεν απειλείται η ζωή μου, πασχίζω να δω πως θα τη γλιτώσω απο την εκάστοτε περίσταση. Ας πάρουμε για παράδειγμα ενα ακριβό εστιατόριο, από εκείνα που τα γκαρσόνια στέκονται απο πάνω σου, ίσως και λίγο πιο πίσω για να μην ενοχλούν, πράγμα ακόμη χειρότερο γιατί είναι καλύτερα να έχεις οπτική επαφή με τον εχθρό στο πεδίο της μάχης. Ας προστεθεί και μια κοπέλα στην άλλη άκρη του τραπεζιού με την οποία πασχίζεις να φλερτάρεις, την ίδια ώρα που οι σερβιτόροι θα φέρνουν λίγο και καλογαρνιρισμένο φαγητό σε μεγάλα τετράγωνα πιάτα, ή κάνοντας δύο βήματα μπρός, θα ρίχνουν μικρές ποσότητες κόκκινου κρασιού στα ποτήρια σας για να επιστρέψουν πάλι στην αρχική ενοχλητική τους θέση, τότε καταλαβαίνετε ότι το μόνο που θα μπορούσε να χειροτερέψει τα πράγματα είναι μια λάτιν χωροδία στύλ αφών Κατσάμπα να σας περικυκλώνει χαμογελώντας σας πονηρά και τραγουδώντας. Όταν το κάνουν οι μουσικοί αυτό, είναι σαν να σε πιέζουν να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, σαν να σου φωνάζουν, «κοίτα, οι συνθήκες είναι ιδανικές, θα είσαι μαλάκας έτσι και δεν συνευρεθείς σεξουαλικά απόψε(για να μην το πω πιο πεζά)». Και ενώ εσύ ψήνεσαι σε σιγανή φωτιά σαν καλαμάρι, κόκκινες κηλήδες αναβοσβήνουν στα μάγουλα και το μέτωπο σου, λόγω της αμηχανίας, που ενυσχίεται απο τη συνειδητοποίηση ότι οι υπόλοιποι δείχνουν να συμπεριφέρονται πιο «νορμάλ» απο οτι εσυ.

Δυο μόνο λόγους μπορώ να διανοηθώ οι οποίοι κάνουν τους ανθρώπους να περνούν καλλα σε τέτοια μέρη, ο ένας είναι η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους, και ο άλλος είναι για να διασκεδάζουν με άτομα σαν εμένα και εσένα που συμπεριφερόμαστε λες και έχουμε ξεχάσει να φορέσουμε το παντελόνι μας. Πάντως αν η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας έχει να κάνει με την πολυτέλεια, τότε θα ήταν καλύτερα αυτή η πολυτέλεια να ήταν περισσότερο ουσιαστική, και θα εξηγήσω τι εννοώ. Πάρτε για παράδειγμα το προσωπικό, καλοντυμένοι, ευγενικοί, ατσαλάκωτοι, και εδώ θα προσθέσω τη λέξη, φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα, είναι κακοπληρωμένοι, καθημερινοί, μεροκαματιάρηδες μικρομεσαίοι συνάνθρωποι που κατά πάσα πιθανότητα μένουν στο νοίκι. Πίσω απο την πόρτα της κουζίνας, συνηθισμένες λαντζιέρισες αλλοδαπές με κρεατοελιές, μέσης ηλικίας, υπέρβαρες, που τους αρέσει να βλέπουν μεσημεριανές εκπομπές και να ψωνίζουν απο εταιρίες τηλεμάρκετινγκ. Ο ιδιοκτήτης, ένας άνθρωπος που χαμογελάει προσποιητά στον κάθε πελάτη, σαν να τον εκτιμά βαθύτατα, ενώ στην πραγματικότητα εκτιμά τη βαθύτητα της τσέπης του, και προσπαθεί εφόσον δεν γίνεται αντιληπτό να προσφέρει την χαμηλότερη δυνατή ποιότητα στις υψηλότερες δυνατές τιμές, όντας χρεωμένος απο εδώ και απο εκεί επειδή προσπαθούσε να στηρίξει εναν τρόπο ζωής που κοστίζε πολύ περισσότερο απο όσα μπορούσε ποτέ να κερδίσει.

Και σας ερωτώ…

..είναι η δεν είναι όλο αυτό το πράγμα προσποιητή πολλυτέλεια;

Κατ εμέ’, αμα κάποιος ήθελε να νιώσει πραγματική ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του, θα έπρεπε να τρώει σε εστιατόριο που να τον υποδέχεται κάποια σταρ του κινηματογράφου, να του παίρνει παραγγελία σε στάση προσοχής ο αρχιστράτηγος του ΝΑΤΟ, να τον σερβίρει ενας διευθυντής τράπεζας, να του φέρνει το λογαριασμό ενας μεγαλοεπενδυτής χαμογελώντας και ελπίζοντας σε φιλοδώρημα, να του μαγειρεύει η πρώτη πριγκίπισσα ενος Αραβικού εμιράτου, και να του ξεπαρκάρει το αμάξι κάποιος οδηγός φόρμουλά 1, αυτό εγώ αποκαλώ πραγματική χλιδή…

τα υπόλοιπα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

Καληνύχτα σας και όνειρα πολυτελή…

Read Full Post »