Μετακοσμίσεις

Μετακοσμίσεις

Γυρνάς το μισοφέγγαρο έτσι που να μοιάζει με χαμόγελο,

φέρνεις όλα τα αστέρια στο δικό σου ημισφαίριο,

στέλνεις όλα τα σύννεφα στο άλλο,

και έτσι  με τρείς απλές κινήσεις,

έχεις επιβάλει την τάξη στο σύμπαν σου.

Τέλος

Read Full Post »

Το «διάβασμα» του φλυτζανιού…(σε έκδοση φραπέ)

Η ώρα 5.18, αποτελειώνω εναν καφέ που είχα αγοράσει το απόγευμα, και τον είχα πιεί τάκα τάκα πριν προλάβουν να λιώσουν τα παγάκια, πλέον τα παγάκια έχουν λιώσει, παρά το δρυμμύ ψύχος των ημερών, οπότε ήπια και την τελευταία γουλιά που είναι η δύναμη μου. Έτσι βέβαια την είχα πατήσει την άλλη φορα, όντας άκαπνος και μην έχοντας τασάκια στο σπίτι, οι φιλοξενούμενοι χρησιμοποιούν την φαντασία τους προκειμένου να βρούν που θα ρίξουν τις στάχτες του τσιγάρου, οπότε αυτά τα αφρολεξένια κυπελάκια του καφέ αποτελούν εξαιρετική εναλλακτική, εγώ βέβαια το έμαθα με τον δυσσάρεστο τρόπο…(πως λέμε «ήπια ενα τσιγάρο«…ε, εγώ το ήπια στην κυριολεξία).

Ας κάνουμε όμως μια βουτιά στα άδυτα της κούπας, για να σας μεταδώσω, απευθείας μέσα απο το μυαλό μου, όλες εκείνες τις ενορατικές σκέψεις που μου δημιούργησε, η υπερβολική κατανάλωση καφείνης!(τρείς σκέτους έχω κατεβάσει απο το πρωί)

Ασημώστε…

Σκεφτόμουν, πως θα πρέπει στην τηλεόραση να μπούν κάποιοι κανόνες και να εφαρμοστούν. Για παράδειγμα πρέπει να επιβληθεί η «αντικειμενικότητα» στα ρεπορτάζ. Δεν μπορείς λόγου χάρη, να παίρνεις συνέντευξη απο 30-40 ανθρώπους, και τελικά να εμφανίζεις τους 4-5 που οι απόψεις τους θέλεις να περάσουν. Όπως, για να μην παω σε πιο βαθιά νερά(εκεί δηλαδή που παίζουν πιο τρανταχτές σκοπιμότητες), κάθε που έχουμε εθνική εορτή, που οι δημοσιογράφοι, παρουσιάζουν απαραιτήτως ενα ρεπορτάζ  που δείχνει ότι οι μαθητές έχουν άγνοια του τι γιορτάζουμε εκείνη τη μέρα. Προσωπικά θα ήθελα να ήξερα τι δείγμα πήραν, πόσοι ήξεραν, πόσοι δεν ήξεραν κλπ.

Γιατί μπορεί στην περίπτωση των μαθητών, να χέστηκε η φοράδα στο αλώνι, σκεφτείται όμως, πόσο εύκολα διαμορφώνεις κοινή γνώμη, βγάζοντας στον αέρα επιλεγμένες απαντήσεις. Εφόσον είναι γνωστό, πως ο άνθρωπος, ζώντας σε μια κοινωνία, υοθετεί πολύ πιο εύκολα μια άποψη όταν πιστεύει ότι αυτή αντιπροσωπεύει την κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, δείτε πως πέρασε έτσι όμορφα και εύκολα το μέτρο με τις αποδείξεις, και πως νομιμοποιήθηκε στην συνείδηση των ελλήνων, έχοντας την υποστήριξη των καναλιών. Δείτε πως υπονομεύουν τα κανάλια τις απεργιακές κινητοποιήσεις κάθε εργασιακού κλάδου(εκτός βέβαια απο τον δημοσιογραφικό), όταν βγάζουν στην οθόνη, τους «αγανακτισμένους» συμπολίτες μας, να δηλώσουν την αντίθεση τους σε αυτά τα «ενοχλητικά» μέσα διαμαρτυρίας, όπως είναι για παράδειγμα το κλείσιμο των δρόμων.(τελικά μπήκα σε πιο βαθιά νερά)

Απο παλιά προσπαθούν να περάσουν το Ιαπωνικό σύστημα, αυτό με τη λευκή κορδέλα στο μανίκι, που δηλώνει διαμαρτυρία, αλλά ευτυχώς δεν τους έχει περάσει ακόμα. Γιατί τι να μου κάνει η λευκή κορδέλα στο μανίκι, όταν έρχεσαι και μου λες να ανοίξω καινούριες τρύπες στο ζωνάρι; Αυτό που προσπαθεί να περάσει η ΕΕ, είναι οι «διαμαρτυρίες» να γίνονται σε «εξευρωπαισμένο» στύλ, να υπάρχουν δηλαδή ειδικοί χώροι συγκεντρώσεων, σαν τις δημόσιες τουαλέτες ενα πράγμα, να μαζεύονται εκεί μερικοί γραφικοί τυπάδες με πανό και ντουντούκες και αυτό ήταν, ούτε γάτα ούτε ζημιά, έχεις το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς, αλλά απο μέσα σου. Πάλι καλά που δεν μας ζητούν τα βιοποριστικά μας προβλήματα να τα συζητούμε με τον ψυχολόγο…

Η αλήθεια είναι, πως είτε μας αρέσει είτε όχι, αν δεν γίνεις ενοχλητικός, δεν γίνεσαι αντιληπτός, και αφού κανείς, εκτός απο εσένα και όσους έχουν αντίστοιχα προβλήματα με σένα δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το πρόβλημα σου(ή και αν ασχοληθεί θα ασχοληθεί για να στο χειροτερέψει), η μόνη λύση, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι οι συνεχείς μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις.

Τα πράγματα είναι άσχημα και θα γίνουν ακόμα χειρότερα, ο ευρωπαίος, όλο και περισσότερο γίνεται έρμαιο έκτακτων επιδομάτων, άτακτων βοηθημάτων, και λοιπών ψιχούλων, που σκοπό έχουν να καθυστερήσουν το «μοιραίο», την πτώχευση δηλαδή, τόσο των ηθών, όσο και των τσεπών.

Πιστεύει βλέπετε δυστυχώς ο καθ’ ένας, είτε επειδή έχει μια δουλίτσα, είτε επειδή έχει ενα διπλωματάκι, ότι αυτά θα είναι πανάκεια. Όμως στον καπιταλισμό, τα γέρικα άλογα τα εγκαταλείπουν στη μοίρα τους, τι κι αν εργαζόσουν 10-20-30 χρόνια στο εργοστάσιο «Αφοί Μπουρδούλια», τώρα πια δεν μας κάνεις, θέλουμε νεα άτομα, που απαιτούν λιγότερα και δουλεύουν καλύτερα.» Στο τέλος του μήνα περάστε απο το λογιστήριο να «αποζημιωθείτε» να πάτε στο καλό»(το έχω δει να συμβαίνει πάμπολες φορές).

Και εσυ μετά, έχοντας 2 παιδιά που σπουδάζουν, το δάνειο για το σπίτι και το αμάξι(που επειδή ήταν 15ετίας αναγκάστηκες να το αλλάξεις για να μη σου έρχεται ο κούκος αηδόνι στην εφορία), εκεί που έλεγες «εγώ είμαι μάγκας και τα καταφέρνω», αναφωνείς στα αγγλικά(μιας και έτσι ταιριάζει καλύτερα σε κάποιον ευρωπαίο)…what just happened;(Υπάρχει και μια ωραία ταινία με τον Ντε Νίρο με αυτόν τον τίτλο)

Και θα πεί κανείς, «έλα μωρέ, όλα αυτά παροδικά είναι, ένεκα της οικονομικής κρίσης». Ακόμα και παροδικά όμως να είναι, το ότι θα μείνει κάποιος 6 μήνες, 1 χρόνο, 2 χρόνια χωρίς μια αξιοπρεπή δουλεία, μπορεί να το πληρώνει σε όλη του την υπόλοιπη ζωή, αν δεν έχει κάπου αλού να πατήσει. Όμως κάθε άλλο παρά παρωδικά είναι αυτά! Γιατί βλέπετε, η μεθοδολογία του να δανείζει κανείς το κράτος, για να τα ζητάει πίσω μετά με τόκο, υπήρχε τουλάχιστον απο τον ύστερο μεσαίωνα, εκεί για την ακρίβεια στηρίχθηκε ο καπιταλισμός, έτσι κατάφεραν οι αστοί να αποδυναμώσουν τους ευγενείς, που ως τότε είχαν τον έλεγχο της παραγωγής και της δοιήκησης, δανείζοντας είτε αυτούς, είτε το κράτος, και απαιτώντας ποικίλα ανταλάγματα, όταν εκείνοι μοιραία δεν είχαν να τους ξεπληρώσουν.

Οι βασικοί μηχανισμοί του συστήματος δεν έχουν αλλάξει απο τότε μέχρι τώρα, είτε αυτό λέγεται σχέδιο Marshall, είτε δανεισμός απο την Κίνα, είτε καταναλωτικό δάνειο. Το παραπάνω λοιπόν, σε συνδιασμό με την εκμετάλευση της υπεραξίας της εργασίας, δημιουργούν τις καθόλου παράδοξες, και καθ’ όλα αναμενώμενες «οικονομικές κρίσεις» του καπιταλισμού.(για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ και ενα παλιότερο άρθρο)

Αυτό λοιπόν που μετράει, είναι το πόσο γρήγορα θα καταλάβουμε, ότι όσο καθόμαστε, και εσείς, και εγώ(δεν είμαι και εγώ όσο δραστήριος θα έπρεπε, ειδικά επειδή εχω συγκεκριμένη άποψη, θα έπρεπε να ήμουν περισσότερο επικεντρωμένος στο στόχο). Αυτό βέβαια που δεν γνωρίζω, είναι αν οι άνθρωποι τελικά οδηγούν συνειδητά τις εξελίξεις, ή αν οι εξελίξεις, οδηγούν ασυνείδητα τους ανθρώπους(δηλαδή το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;), σε κάθε περίπτωση, καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι.

Απο που το πήρα και που το πήγα ε; Κάτι πρέπει να είχε μέσα αυτός ο καφές, δεν εξηγείται αλλιώς. Λοιπόν, αρκετά γιατί αύριο είναι μεγάλη μέρα, αν και έτσι όπως το ξενύχτισα, θα ξεκινήσει απο τις 12 και ύστερα.

Καλημέρα!

Read Full Post »

Η κιβωτός του «Πόε».

Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό, μελετώντας κλασσική και νεώτερη φιλοσοφία, ότι η ανθρώπινη νόηση, είναι ενα κατασκεύασμα, του οποίου η κατασκευή έχει αρχή, ενω αναζητά το τέλος* της, όχι τόσο ως προορισμό  αλλά ως μπούσουλα. Όπως δηλαδή τον ναυτικό, που σημαδέυει στα αστέρια την πορεία της γαλέρας του στη θάλασσα για να καταλήξει σε κάποιο προορισμό.

Και τι είναι το σύμπαν αν όχι η θάλασσα, και τι είναι η νόηση αν όχι η γαλέρα ή καλύτερα η κιβωτός της ανθρώπινης νόησης, που ταξιδεύει το αβέβαιο της ταξίδι στις γνωστές και στις άγνωστες διαστάσεις της ύπαρξης. Ενα μύνημα μέσα σε μπουκάλι, με απειροελάχιστες πιθανότητες να βρεί αποδέκτη, με τη διαφορά, ότι είναι ζωντανό, διαμορφώνεται, παλεύει, αλλάζει, εξελίσσεται, εκπίπτει, ανάλογα με τους καιρούς, ανάλογα με τον καπετάνιο, ανάλογα με το πλήρωμα.

Αυτή είναι λοιπόν η κιβωτός των ιδεών, της οποίας η κοιλιά της είναι ξύλινη, τα πλευρά της μεταλλικά και απο το κατάστρωμα της περνούν χιλιάδες καλώδια, καλώδια που φεύγουν, σκαρφαλώνουν στα κατάρτια και καταλήγουν σε κεραίες που με τη σειρά τους εκπέμπουν συνεχώς κάποιο σήμα. Αυτό το σήμα που εκτείνεται τόσο μακρυά για τα ανθρώπινα δεδομένα, μόλις μετα βίας καταφέρνει να περάσει τα τοιχώματα του μπουκαλιού στο οποίο περιέχεται η γαλέρα.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορώ παρά να κάνω τον εξής συλλογισμό βασισμένο στον προαναφερθέντα παραλληλησμό. Αν ο καπετάνιος, αναζητά με την βοήθεια των αστεριών να βρεί τον προορισμό του, τότε ποιός είναι ο προορισμός της κιβωτού της ανθρώπινης νόησης; Τι ψάχνει ο άνθρωπος να βρεί με γνώμωνα το σύμπαν; Τον εαυτό του; Τον θεό; Το νόημα της ύπαρξης; Το επόμενο λιμάνι; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο νου, είναι ότι στις αχαρτογράφητες περιοχές, περιμένει ο καθένας να βρεί απαντήσεις στα όποια ερωτήματα τον βασσανίζουν, να βρεί διέξοδο απέναντι σε όποιο εμπόδιο τον περιορίζει. Καθένας δηλαδή, ψάχνει να βρεί διαφορετικό νόημα, και γιαυτό κοιτάζει απο διαφορετική οπτική γωνία την «Ατλαντίδα» του. Αυτό αναδεικνείει ρόλο της ατομικότητας, στην συλλογική ανθρώπινη νόηση, της οποίας οι δεσμοί χαλαρώνουν ή δυναμώνουν, προκειμένου να προσπερασθεί κάποια Σκύλλα ή κάποια Χάρυβδη και να συνεχιστεί το ταξίδι.

Ο καπετάνιος, ταξιδεύοντας απο λιμάνι σε λιμάνι, κάποια στιγμή θα παύσει το ταξίδι του, είτε επειδή θα νομίσει ότι έφτασε στον προορισμό του, είτε επειδή θα συναντήσει το σύνορο της φυσικής του δυνατότητας. Υπάρχει άρραγε προορισμός, υπάρχει σύνορο, για την ανθρώπινη διάννοια; Ένα είναι μόνο σίγουρο, ότι αν υπάρχει σύνορο πιθανόν κάποια στιγμή να το μάθουμε, αν δεν υπάρχει δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ!

Καλή σας νύχτα!(αύριο θα κάτσω να κάνω διορθώσεις)

*Και με την έννοια της τελείωσης και με την έννοια της λήξης.

Οι θαλασσογραφίες ήταν πάντα το αγαπημένο  μου θέ(α)μα.

Read Full Post »

Το (ε)αυτό τέρας!

Είναι ώρες και φορές που μου μοιάζει λες και όλη η ανθρωπότητα ενδιαφέρεται να φυτεύει αποκλειστικά μονοκαλλιέργειες. Εκείνα τα απλά, που χρειάζονται για να μένει ζωντανό το τέρας που κρύβει μέσα του ο κάθε ένας.

Υποκρινόμαστε ότι είμαστε τάχα δημιουργικοί, και όμως, όπως και κάθε πράγμα που δεν καταλήγει στο «θεό«* όταν αναζητήσεις τη ρίζα του, καταλήγει στη ματαιοδοξία, που είναι ίδιον του τέρατος.

Και κάθε φορά όταν κάνω την ενδοσκόπηση μου, και καταλήγω στην ματαιοδοξία, εύχομαι να είχα καταλήξει στο θεό. Διότι υπάρχουν άπειρες αποδείξεις για την ύπαρξη του τέρατος, ενω δεν μπορείς να στηρίξεις λογικά το κάτι παραπάνω, την υπέρβαση δηλαδή απ’ το ζώο, αυτό είναι απλά θέμα πίστης.

Εκείνο που λεω και στον εαυτό μου κάθε φορά για να παρηγοριέμαι, είναι ότι η πίστη προηγέιται της αποδείξεως, οπότε με λίγη «καλή» πίστη θα ακολουθήσει και η τεκμηρίωση, ως τότε αρκούμε στο να προσποιούμαι τον «άνθρωπο» και να ελπίζω.

*Δηλαδή στην άγνοια.

Read Full Post »

Ρεαλιστικά απρόοπτα.

Ρεαλιστικά απρόοπτα.

Έσφαξε ένας θανατηφόρος ρεαλισμός τον ιδεαλισμό

και χύθηκε αίμα παντού.

.

Αίμα στα σπίτια, αίμα στις αυλές, αίμα μέσα στις γλάστρες, αίμα στις αλλάνες, αίμα στο χώμα.

.

Τώρα δεν μένει παρά να περιμένουμε ακόμα μια άνοιξη,

ώσπου να αρχίσουν να φυτρώνουν καινούριες ιδέες,

γιατί μονάχα έτσι οι ιδέες  ευδοκιμούν,

όταν ποτίζονται με αίμα!

.

Τέλος.

Read Full Post »

Αμα δεν μπορείς ούτε να το πείς ούτε να το ζωγραφίσεις φάτο….

Έχω τελευταία την τάση να πάρω σύνεργα ζωγραφικής και να ξεκινήσω να ζωγραφίζω. Πάει καιρός απο τότε που ζωγράφισα για στερνή φορά, τουλάχιστον μια δεκαετία, δεν ήμουν και τόσο καλός, παρόλο που μέχρι και σήμερα δεν σταμάτησα ποτέ να σκιτσάρω, έτσι για να ελευθερώνεται το χέρι μου.

Πάντως απόψε, έχω μια εικόνα στο νού μου, που δεν μπορώ να την εξωτερικεύσω, ούτε με ποίημα, ούτε με κείμενο, ούτε με κολάζ, και έχω μπλοκάρει…

Αν είχα τώρα ενα καμβά, πινέλα και μπογιάδες, θα ζωγράφιζα.(άνω τελεία θέλω να βάλω αλλά ξέχασα πως μπαίνει) Θα ζωγράφιζα και χωρίς καμβά, στους τοίχους, αν ήξερα ότι θα πετύχω να αναπαραστήσω αυτό που έχω στο μυαλό μου, όμως η έλλειψη εμπειρίας και ταλέντου το καθιστά λιγουλάκι ριψοκύνδινο αυτό το εγχέιρημα.

Τι τιμές να έχουν άραγε όλα αυτά τα ζυμπράγαλα; Γιατί να πάω τη δευτέρα να ψαχτώ, αλλά εκτός το ταλέντο, είναι περιορισμένο και το τάλαντο, οπότε δεν μπορώ να μου υποσχεθώ τίποτα.

ΣΚΑΤΑ!!! όταν παθαίνω αυτό το αντίστροφο artist block, δηλαδή να ξέρω τι θέλω να κάνω και να μην μπορώ να το κάνω, με πιάνουν τα νεύρα μου! Σαν να βλέπω τη σκηνή απο τώρα, θα παω να αγοράσω τα σύνεργα, ύστερα θα ζωγραφίσω κάτι που θα μοιάζει περισσότερο με ομελέτα παρά με αυτό που είχα στο μυαλό μου, θα μου ανοίξει την όρεξη, και τελικά θα παραγγείλω σουβλάκια…

Βέβαια μπορώ να πλασάρω την ζωγραφισμένη ομελέτα για υψηλό έργο τέχνης και να αρχίσω καταγράφω τις σκέψεις που δημιουργεί στο κοινό, αν σε όλους ανοίγει την όρεξη, τότε θα το τυπώσω και θα το πουλάω σε εστιατόρια!

Α μπα, είμαι κατά της εμπορευματοποίησης…

Σοβαρά τώρα, κάτι πρέπει να κάνω, αν το κόστος είναι κάτω των 100 ευρώ, για χρώματα πινέλα καμβά και κάνα αναλόγιο(έτσι το λένε εκεί που στερεώνεται ο καμβάς;) της πλάκας, τότε θα το εξετάσω σοβαρά το ενδεχόμενο. Δηλαδή, ας πούμε 100 ευρώ τα σύνεργα και 10 ευρώ τα σουβλάκια που θα πάρω μετά, συνολικό κόστος επένδυσης 110 ευρώ, δεν είναι και πολλά, άρραγε πόσους μεγάλους ζωγράφους έχασε ο κόσμος επειδή ήταν τσιγκούνηδες;

Πάντως και άλλοι πρέπει να το πάθαιναν αυτο με την ομελέτα, ο Βαν Γκόγκ για παράδειγμα, κατά τα χρόνια του εκγκλεισμού του στο ψυχιατρείο, ζωγράφιζε τον καμβά και μετά τον έτρωγε(εκεί μέσα δεν υπήρχαν dellivery). Υπάρχει πάντα και το παράδειγμα του Στεντάλ, του συγγραφέα, πού όταν βρισκόταν μπροστά σε πίνακες, κάτι πάθαινε και αισθανόταν λες και βρισκόταν μέσα τους, το γνωστό «Σύνδρομο Στεντάλ«, πήρα σήμερα και ενα βιβλίο του καλή του ώρα δώρο σε έναν φίλο μου. Και το αναφέρω αυτό, προκειμένου να κατοχυρώσω τα δικαιώματα του συνδρόμου «Φραγκιός», ενος επίδοξου συγραφέα και ζωγράφου που έφαγε όλα του τα λεφτά σε σουβλάκια και πέθανε απο έμφραγμα επειδή οι πίνακες του του θύμιζαν ομελέτες.

«Πέθανε ατάλαντος, πλήν όμως χορτάτος«, θα γράφει το μνήμα, παρακαλώ την αρμόδια αρχή να μεριμνήσει για την ορθή εκπλήρωση της επιθυμίας μου.

Εεεεχχχ…είχα δεν είχα μπαρουφολόγησα και απόψε, όμως αλήθεια, πριν κάνω αυτό το πόστ, προσπάθησα να εκφράσω αυτό που έχω στο μυαλό μου με λόγια αλλά δεν τα κατάφερα. Πραγματικά, αυτή τη στιγμή, σχεδόν βλέπω μπροστά μου το πως θα ήθελα να είναι ο συγκεκριμένος πίνακας, με λεπτομέρειες, και μάλιστα σε διαφορετικές εκδοχές, αλλά δυστυχώς η τέχνη δεν στηρίζεται μόνο στην φαντασία, υπάρχουν καμπόσοι ακόμα εξ’ ίσου σημαντικοί παράγοντες. Ας μην τα θέλουμε όμως και όλα, ακόμα και αυτή μου η ανικανότητα να εκφράσω αυτό που θέλω, παρήγαγε μια δημοσίευση σχετική με το ότι δεν μπορώ να εκφράσω αυτο που θέλω, όχι τόσο αρτίστικη βέβαια, αλλά σίγουρα βασισμένη σε πραγματικά φανταστικά γεγονότα.

.

.

.

Το παράδοξο ότι οι ομελέτες μου ανοίγουν την όρεξη για…σουβλάκια, θεωρήστε το «ποιητική αδεία«.

Καλή σας νύχτα!

Μη μου πείτε τώρα ότι αυτό εσας δεν σας ανοίγει την όρεξη!!!

Read Full Post »

Οι ζωές των άλλων(η δική μου εκδοχή).

Είχε πολύ κρύο εκείνο το Γενάρη στην Κόρινθο, θυμάμαι φορούσα όσα περισσότερα ρούχα μπορούσα, το τζάκετ, την επένδυση, την σκελέα, την στρατιωτική φανέλα, την παραλαγή και το κλασικό λευκό φανελάκι. Το κρύο όμως έμπαινε απο τα πόδια, παρόλο που οι αρβύλες είχαν χοντρό λαστιχένιο πάτο, και  φορούσα διπλές κάλτσες απο μέσα. Η υπηρεσία του ΑΜ(αστυνομία μονάδας ή ασφάλεια μονάδας δεν είμαι σίγουρος:)), κρατούσε απο τις 12 το μεσημέρι ως τις 12 το βράδυ, πριν απο τις 10 δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, μετά τις 10, που ο υδράργυρος κατέβαινε θεαματικά, το κρύο πραγματικά με έκανε να υποφέρω.

Έκανα συνήθως υπηρεσία με μια σειρά μου που έξω ήταν ασκούμενος δικηγόρος, Σακελαρόπουλος στο επίθετο, αρκετά πιασάρικο για ενα τέτοιο επάγγελμα, αργότερα στη θητεία μας ξανασυναντηθήκαμε και στην Προεδρική Φρουρά. Θυμάμαι μέχρι να πάει  η ώρα περίπου δέκα, και όσο δεν μας απασχολούσε η υποδοχή των εξοδούχων και οι βλακώδεις προσοχές σε κάθε έναν που μας φαινόταν «ανώτερος», βλέπετε ήμασταν νεοσύλλεκτοι και ψαρωμένοι, συζητούσαμε το κάθε τι και αμπελοφιλοσοφούσαμε αβέρτα για να περάσει η ώρα. Όταν όμως το κρύο ερχόταν, έκανε ο καθένας χωνί τα χέρια του, κάλυπτε το στόμα του, και προσπαθούσε με το χνώτο να τα προστατέψει να μην ξυλιάσουν, παράλληλα περιφερόμασταν σε ακτίνα 5 μέτρων, ωστε να μην παγώσουν ούτε τα πόδια μας. Απο εκείνη τη στιγμη και πέρα οι πολλές πολλές κουβέντες κοβόταν και για 2 ώρες, μέχρι να ξεμπλέξουμε, ασχολούταν ο καθένας με την πάρτη του.

Θυμάμαι, ότι τις δυο εκείνες ώρες, όταν δεν ήταν το κρύο τόσο έντονο που να σου παγώνει κάθε εγκεφαλική λειτουργία, μου άρεσε να χαζεύω τα παράθυρα της πολλυκατοικίας που βρισκόταν ακριβώς απέναντι απο την πύλη. Σιλουέτες πίσω απο κουρτίνες, τηλεοράσεις που τρεμόπαιζαν στο σκοτάδι, τα φώτα που έκλειναν για να κοιμηθούν νωρίς όσοι δούλευαν το πρωί, και χιλιάδες ακόμα συνειρμοί που έκανα με τη φαντασία μου.

Με τους ένοικους της απέναντι πολλυκατοικίας, μας χώριζε μονάχα ένας δρόμος, κι όμως, εκείνοι μπορούσαν να κατέβουν στο ψιλικατζίδικο να αγοράσουν τσιγάρα, μπορούσαν να κοιμηθούν με τις γυναίκες τους, να κάνουν ενα ζεστό ήρεμο μπάνιο, μπορούσαν να τριγυρίσουν στους δρόμους της πόλης ή να βγάλουν βόλτα το σκύλο για να ποτίσει τα δεντράκια της γειτονιάς, και πάνω απ’ όλα, μπορούσαν να ανάψουν τη σόμπα!

Εκείνη τη στιγμή, μέσα στο μυαλό μου, παρόλο που δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τη ζωή τους, αναζητούσα, όπως κάποιος που ψάχνοντας με το τηλεσκόπιο ελπίζει να βρεί πολιτισμό σε μακρυνούς πλανήτες, να συμπληρώσω τα κενά που ένιωθα, λόγο της στράτευσης, στη ζωή μου, με τις δικές τους ζωες, και ας μου αποκαλυπτόταν μονάχα ενα απο τα χιλιάδες κομμάτια του πάζλ.

Και έτσι, ήμουν για λίγο εκείνος που έβλεπε ενα ενδιαφέρον πρόγραμμα στην τηλεόραση, και αργότερα,αυτός που αγκαλιαζόταν με τη φιλενάδα του και πέρναγε τα πόδια του μέσα απο τα δικά της κάτω απο την κουβέρτα για να ζεσταθεί και να τη ζεστάνει, κατόπιν γινόμουν ο τύπος που έκανε το ζεστό μπάνιο ύστερα απο μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, και τέλος, όταν με έκοβε η πείνα, ζέσταινα το μεσημεριανό μου στο φούρνο μικροκυμμάτων ή περίμενα το παιδί του dellivery να μου χτυπήσει το κουδούνι και κάθιζα για φαγητό  μπροστά στο home cinema, με απλωμένα τα πόδια, απολαμβάνοντας κάποια καλή ταινία ή απλά ακούγοντας μουσική.

Ευτυχώς, για να σας καθυσηχάσω κιόλας, απο το «μπανιστίρι»(που ήταν περισσότερο εγκεφαλικό μιας και το μόνο που έβλεπα ήταν φώτα να αναβοσβήνουν και σκιές) εκείνης της περιόδου που ήμουν νεοσύλλεκτος, δεν μου έμεινε κάποιο κουσούρι, ούτε μου έγινε συννήθεια να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων. Πάντως γενικά στον κόσμο, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, που γεμίζουν τα δικά τους κενά, τόσο με το να ασχολούνται, ή στην πιο ακραία περίπτωση να παρακόλουθούν τις ζωές των άλλων, όσο και με το να αφήνουν τη ζωή τους να περνά μπροστά σε ενα υπολογιστή ή μια τηλεόραση, αναζητώντας φτιαχτές εικόνες και πλαστά συναισθήματα. Το κακό είναι, ότι σε μια τέτοια περίπτωση, δεν λύνεται το πρόβλημα μετά το πέρας της όποιας θητείας.

Read Full Post »

Εδώ παπάς εκεί παπάς, και που δεν είναι ο παπάς…

Απο in.gr 6-1-2010

Διαδηλώσεις υπήρξαν στη Βηθλεέμ κατά τη διάρκεια της λειτουργίας των Χριστουγέννων που τελείται από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων το οποίο ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας Παλαιστίνιοι κατήγγειλαν πωλήσεις εδαφών προς όφελος του Ισραήλ. Οι διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα κατά του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου Γ’ κατά την παραδοσιακή πομπή που σηματοδοτεί την έναρξη των εορτασμών των Χριστουγέννων της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Βηθλεέμ, νότια της Ιερουσαλήμ. Ο Θεόφιλος Γ’ εξελέγη Πατριάρχης Ιεροσολύμων το 2005 αντικαθιστώντας τον Ειρηναίο που καθαιρέθηκε από το αρχιερατικό αξίωμα του Πατριάρχη, με απόφαση του Αρχιερατικού Δικαστηρίου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Ο Ειρηναίος είχε κατηγορηθεί ότι ενεπλάκη σε μια συμφωνία πώλησης εκκλησιαστικής γης στην ανατολική Ιερουσαλήμ σε ισραηλινπύς εργολάβους. «Δεν τήρησε την υπόσχεσή του να ακυρώσει τη συμφωνία αυτή», δήλωσε ο Μαρουάν Τουμπάσι πρόεδρος του Συμβουλίου των αραβικών ορθόδοξων οργανώσεων και υφυπουργός Τουρισμού της Παλαιστινιακής Αρχής, αναφερόμενος στον Πατριάρχη Θεόφιλο. Σύμφωνα με τον Τουμπάσι, ο Πατριάρχης Θεόφιλος Γ’ δέχτηκε επίσης να εκχωρήσει νέα ακίνητη περιουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε ισραηλινή εταιρία.

—

Τελικά καλά λένε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, για να διαπρέψει κανείς πρέπει να πάει στο εξωτερικό, καλή ώρα σαν τον Θεόφιλο. Αφού είναι προφανές ότι τα παιδία της εκκλησίας έχουν κλίση στα real estate, γιατί τα αφήνετε ανεκμετάλευτα; Μιά φορά(ναι καλά) πήγε να γίνει κάτι και στην Ελλάδα και το κόψατε στη μέση, αντί να το εκμεταλλευτείτε, να μειωθεί και το έλλειμα βρε παιδιά, να μην ταλαιπωρείται και ο κόσμος. Γιατί αν δίδατε τη διαχείρηση του προυπολογισμού στους Βατοπεδινούς, θα πουλούσαν μεν τη χώρα, αλλά θα μας έμενε και κάτι στην τσέπη, δηλαδή όχι σε εμάς αλλά στην «αγία τράπεζα», όμως τα του θεού είναι και δικά μας έτσι δεν είναι; Βέβαια πρέπει να τονίσω ότι άλλη η σημασία του εγχώριου real estate, που είναι περισσότερο προσανατολισμένη στην κονόμα, και άλλη αυτή του διεθνούς που εκφράζει πολιτική θέση!

Πάντως μια χαρά τα κάνουν τα παιχνιδάκια τους τα παπαδαριά εκεί κάτω, μια χαρά τους βολεύει και η «ένταση», ανεβάζει τις τιμές, χαίρονται οι ρασσαγορίτες(δεν τους έφτανε να πουλούν οικοπεδάκια στον παράδεισσο). Άλλοι διεκδικούν τη γη τους με αίμα και άλλοι την αγοροπωλούν με δολάρια και προσευχές(αφήστε και τίποτα στο παγκάρι). Έτσι είναι βέβαια, γιατί όσα δάκρυα και αν χυθούν για τα αδικοχαμένα παιδάκια, όσα λόγια και αν ειπωθούν, αυτό που πραγματικά μετράει είναι ποιός έχει τον μεγαλύτερο κουμπαρά και τους καλύτερους «φίλους». Τελικά πείστηκα ότι υπάρχει (ενας) θεός, πατέρας παντοκράτορας, ποιητής πλούτου και εξουσίας, ο θεός της κερδοφορίας, και ο θεός αυτός είναι ίδιος για όλους ανεξαρτήτου επίσημης θρησκείας.

Την είδηση αυτή την είδα πρώτα στην τηλεόραση, δεν θυμάμαι σε ποιό κανάλι, όπου το σχόλιο του παρουσιαστή ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι διάλεξαν λάθος μέρα να διαμαρτυρηθούν. Κατά τη γνώμη μου η μέρα αυτή ήταν η ιδανικότερη, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας(άλλωστε το πιθανότερο είναι να έχουν προηγηθεί και άλλες και απλά να φρόντισαν να μην τις μάθουμε). Στο ρεπορτάζ δεν παρέλειψαν να αναφέρουν ότι τα άτομα που διαδήλωναν ήταν λιγοστά, έτσι ώστε να είναι σίγουροι πως το γεγονός θα υποστεί την κατάλληλη υποβάθμιση. Να προσθέσω επίσης ότι στο κανάλι μίλησαν εντελώς γενικά για «διαμαρτυρίες σχετικά με την διαχείρηση του εκκλησιαστικού πλούτου», χωρίς να επεκταθούν σε περαιτέρω ανάλυση.

Ελπίζω πάντως να πέσει φως στην υπόθεση, μιας και ως θέμα σίγουρα πουλάει, μήπως και γλείψουν την κορυφή του παγόβουνου που να  μάθουμε και εμείς κάτι.

Καλή σας νύχτα αδέρφια χριστιανοί!

Ωραία αυτή η γελοιογραφία αλλά εγώ στη θέση των πινεζών θα έβαζα σταυρουλάκια.

Read Full Post »

Το Ταλέντο.

Το Ταλέντο

.

Ετούτο να ξέρεις,

είναι το ταλέντο μου,

ότι μπορώ να μετατρέψω μιαν ανάλαφρη ανάσα,

που σου γεμίζει τα πνευμόνια,

σε βαριά πέτρα,

που σου πλακώνει το στήθος.

.

Αν θέλω θα σου κλέψω ότι με κόπο απέκτησες,

και θα σε κάνω να μισήσεις όλα εκείνα που στ’ αλήθεια αγάπησες,

θα  ματαιώσω την τελευταία σου ελπίδα

και θα αγνοήσω την στερνή σου παράκληση.

.

Μου είναι απλό, στο ορκίζομαι,

το πιό ονειρικό πράγμα που έζησες,

απο τη μια στιγμή στην άλλη,

να το κάνω εφιάλτη.

.

μπορώ να σε χτυπήσω,

να σε πονέσω,

να σε πληγώσω,

να σε δακρύσω,

μα δεν μου είναι καθόλου εύκολο,

να σε πείσω να με αρνηθείς!

.

– Και ποιά είσαι εσύ καλή κυρά μου, που καμώνεσε ότι τα μπορείς όλα ετούτα, πες μου για να σε μάθω;

– Το όνομα μου είναι ζωή, όμως δε θα με μάθεις ποτέ…

.

Τέλος

«ζωή», είναι αυτό που χάνουμε στην προσπάθεια μας να επιβιώσουμε…

Read Full Post »

Κρίση και «πράσινη ανάπτυξη», ο γάμος του αιώνα.

Σύμφωνα με τη θεωρία του Κοντράτιεφ, ο καπιταλισμός λειτουργεί ως σύστημα έχοντας περιοδικές διακυμάνσεις. Για τον Κοντράτιεφ υπάρχουν περιόδοι με υψηλή οικονομικη ανάπτυξη και περιόδοι με χαμηλή οικονομικη ανάπτυξη, το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται κυκλικά κάθε 50-60 χρόνια. Για παράδειγμα, για πολύ κόσμο, το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης κατα το παρελθόν, έφερε τον β παγκόσμιο, ενώ η ανοικοδόμηση, σε συνδιασμό με την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας κατά την περίοδο του πολέμου, έδωσαν την ευκαιρία μεταπολεμικά, με την οικονομική επέκταση της Αμερικής στην Ευρώπη, να επιβιώσει η καπιταλιστική βιομηχανία, μοιράζοντας το χάρτη με το αντίπαλο οικονομικο-πολιτικό της δέος την ΕΣΣΔ. Για διάφορους λόγους, στις μέρες μας έχει ουσιαστικά επικρατήσει το πιο συντηριτικό οικονομικό σύστημα, αυτό του καπιταλισμού. Έχοντας λοιπόν αναφέρει τα παραπάνω, θα σας παραθέσω και εναν πρόχειρο αλλα ενδιαφέρον συλλογισμό που έκανα,  ο οποίος αφορά την σημερινή οικονομική πραγματικότητα.

Αν λοιπόν ο β παγκόσμιος ήταν το ναδίρ του προηγούμενοι, κατα Κοντράτιεφ, οικονομικού καπιταλιστικού κύκλου, τώρα, έχοντας πλέον περάσει 50+ χρόνια απο τη λήξη του, είμαστε σε μια περίοδο που θεωρητικά πλησιάζουμε στο επόμενο ναδίρ(πάντα σύμφωνα με τον Κοντράτιεφ). Κατά τη γνώμη μου, το φαινόμενο αυτό, επαληθεύεται, είτε μοιραία, είτε σκόπιμα(μιας και οι οικονομολόγοι δουλεύουν ασταμάτητα για να προβλέψουν ή και να διαμορφώσουν την οικονομία του μέλλοντος), με την οικονομική κρίση που «μαστίζει» τις παγκόσμιες αγορές. Αν λοιπόν ενας παγκόσμιος πόλεμος, έδωσε κατά το παρελθόν, με τη λήξη του, την ώθηση που χρειαζόταν το κεφάλαιο για να ανορθωθεί, τότε ίσως μια επιννοημένη κρίση, και μια επιννοημένη λύση, να δώσει ως αποτέλεσμα μια απόλυτα ελεγχόμενη περίοδο ύφεσης, μέχρι η οικονομία να πάρει τα πάνω της. Γιατί στην περίπτωση του 2ου παγκοσμίου πολέμου, μπορεί τελικά το κεφάλαιο να ωφελήθηκε απο τον πόλεμο, αλλά υπήρξαν και αστάθμητοι παράγοντες(βλέπε Χίτλερ), οι οποίοι ξέφυγαν μερικώς του ελέγχου και του αρχικού σχεδιασμού.

Η επιννοημένη λοιπόν λύση, για την ύφεση του νέου αιώνα, θα μπορουσε κάλλιστα να είναι η οικολογία και κατ’ επέκταση η πράσινη ανάπτυξη, ας δούμε τα θετικά που προσδίδει αυτό στο σημερινό εξουσιαστικό-οικονομικό σύστημα.

– Η πράσινη ανάπτυξη είναι ενας φαινομενικά «αγαθός» σκοπός που νομιμοποιεί, χάριν αναγκαιότητας, όχι και τόσο αγαθές διαδικασίες.

– Μέσω της πράσινης ανάπτυξης, σε χώρους ιδιαίτερα σημαντικούς, όπως είναι αυτός των καυσίμων και της ενέργειας, δίδεται η δυνατότητα να δημιουργηθούν νέες τεράστιες αγορές, και να αμφισβητηθούν-υποβαθμιστούν όσες παραδοσιακές δεν έχουν την ευκαιρία να εναρμονιστούν με τα νέα οικονομικά δεδομένα(βλέπε Αραβικές χώρες).

– Το πρόσχημα της πράσινης ανάπτυξης, δίδει τη δυνατότητα, να ασκηθούν πιέσεις, σε ραγδαία ανερχόμενες οικονομίες, όπως είναι αυτές των Ασιατικών κρατών(Κίνα, Κορέα), έτσι ώστε να αυξηθεί το κόστος παραγωγής και να μειωθεί η ανταγωνιστική τους δύναμη.

– Η πράσινη ανάπτυξη, βάζει φρένο στην οικονομική πρόοδο χωρών όπως για παράδειγμα η Ινδία, που έχουν τη δυνατότητα να γίνουν παραγωγικές, αν ευνοηθούν απο τις συνθήκες. Αυτά τα νεα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν, δυσκολεύουν την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας που δεν παίζει στην ίδια ομάδα με τους σύγχρονους οικονομικούς κολοσσούς, γιατί αυξάνονται τα κόστη της αρχικής επένδυσης και της έρευνας, οπότε διασφαλίζουν μια απόλυτα ελεγχόμενη οικονομία.

– Ανοίγονται νέες αγορές, τόσο στο ενεργειακό(τομέας έρευνας, κατασκευαστικός, τεχνολογικός), όσο και στην παραγωγή, οικολογική γεωργία, κλπ.

– Γίνονται πιο δυνατοί οι διεθνής οικονομικοί και πολιτικοί σχηματισμοί, δίδεται νέα αξία στην ύπαρξη και λειτουργία τους, για παράδειγμα η ΕΕ, που συνολικά, αναγκάζει τις χώρες-μέλη να υοθετήσουν την Πράσινη Ανάπτυξη. Επίσης, η θεωρητική αναγκαιότητα λήψης μέτρων, νομιμοποιεί την όποια άσκηση πολιτικής πίεσης, ενός διεθνή οργανισμού προς τα κράτη μέλη του.

Μιλούνε για πράσινοι ανάπτυξη, όλοι αυτοί, που απο τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης μέχρι και σήμερα, δεν σταμάτησαν ποτέ, να καταστρέφουν τους φυσικούς πόρους, με τυφλό πάθος, χάριν της κερδοφορίας. Την πράσινη ανάπτυξη αυτή, που ας υποθέσουμε ότι όντως θέλουν να την κάνουν(γιατί πολύ αμφιβάλω ότι τους ενδιαφέρει καθόλου το περιβάλλον, και αν τους ήταν δυνατόν δεν θα άφηναν ούτε κολυμπιθρόξυλο), δεν διατίθενται να τη χρηματοδοτήσουν, αλλά περιμένουν απο εμάς, με μέτρα γελοία, όπως για παράδειγμα είναι αυτό της φορολόγησης των παλιών αυτοκινήτων, να βγάλουμε το φίδι απο την τρύπα. Βέβαια λεφτά έχουν δώσει ενα σωρό, όμως όχι επι της ουσίας, αλλά στην προπαγάνδα του δήθεν αγαθού τους σκοπού, στον οποίο μας θέλουν μπροστάρηδες(όποτε είναι να δώσουμε χρήματα η κώλο πάντα μπροστάρηδες μας θέλουνε). Υποκρισία, υποκρισία και πάλι υποκρισία, αν τους ενδιέφερε πραγματικά το περιβάλλον, ούτε ενα κάρο μπομπάκια δεν θα έριχναν κάθε τόσο, ούτε το σύμφωνο του Κιότο θα αρνιόταν να υπογράψουν χώρες όπως οι ΗΠΑ, πρώτες στην πυραμίδα της ρύπανσης και της καταστροφής(και η Κίνα αλλά η κίνα δεν μιλάει και πολύ για πράσινη ανάπτυξη, απλά καταλαβαίνει ότι αυτού του είδους η ανάπτυξη τη στοχοποιέι), που κατά τα άλλα εμφανίζονται ως υπέρμαχοι αυτού του σχεδίου ανάπτυξης(ε βέβαια αφού θα βρούν ευκαιρία να πουλήσουν), αρκεί να μην περιλαμβάνει τη δική τους βιομηχανία.

Όλα τα παραπάνω, χαρίζουν την ψευδαίσθηση, ότι σε όλες αυτές τις προβληματικές λούμπες του καπιταλιστικού συστήματος, θα βρέσκεται πάντα μια έξοδο διαφυγής(παρ το χρήμα και φύγε), απο τους διαχειριστές της εξουσίας και του κεφαλαίου.  Αυτό όμως που δεν υπολογίζουν, είναι ότι η κοινωνία, ιστορικά, προοδεύει, αλλάζουν οι τρόποι διαχέιρησης, όταν το εκάστοτε σύστημα αποδειχθεί ανεπαρκές, και ότι σήμερα αποκαλούμε «κατεστημένο», μέλλει να ανατραπεί και να γίνει ιστορία. Η συσσωρευμένη γνώση, και η επανάληψη του ίδου προβληματικού φαινομένου, κάποια στιγμή θα οδηγήσουν στον πρόοδο, εμείς μπορεί να είμαστε παρελθόν μέχρι τότε, αλλά ας δείξουμε τουλάχιστον ότι τείνουμε το χέρι σε ενα πιο ανθρώπινο μέλλον.

Read Full Post »