Απόγνωση!

Έχουμε οι άνθρωποι την τάση να αποθηκεύουμε, αν είναι δυνατόν, τον κόσμο ολόκληρο σε ένα μικρό κουτάκι εντός μας και να τον κρατάμε εκεί, λες και θα τον κάνουμε δικό μας κάποτε. Φυλάμε μέσα του τα πάθη μας, τις ελπίδες μας, αυτά που μας πόνεσαν, εκείνα που πονέσαμε, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις προστριβές, τις συντριβές, και γενικά οτι υπάρχει διαθέσιμο για να φυλαχθεί.

Στο ίδιο κουτάκι, μερικές φορές, όταν αισθανόμαστε τόσο μικροί και ανήμποροι, καταφέρνουμε να είμαστε μέσα κλεισμένοι και εμείς οι ίδιοι, δεσμώτες των παθών μας. Όταν περιεχόμαστε μέσα σε αυτό, το χωρίς πόρτες και παράθυρα, περιορισμένο χώρο, αισθανόμαστε απίστευτη μοναξιά και μονοτονία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το κουτί κάθε άλλο παρά ατάραχο μένει, παρά παντοδύναμα τεράστια κύματα, το χτυπούν ανελέητα προσπερνώντας το, όπως μας χτυπά ανελέητα και μας προσπερνά ο χρόνος.

Δέσμιοι λοιπόν του εαυτού μας, και στο έλεος τον κυμάτων, αναζητούμε μάταια λύσεις για να αποδράσουμε από την μονότονη βεβαιότητα της θνητότητας μας και της πεπερασμένης μας φύσης. Όμως το πιο τραγικό σε μια τέτοια κατάσταση, είναι ο διχασμός του εαυτού μας σε εκείνο το μέρος που έχει επίγνωση της ήττας, και εκείνου, που αυτόματα, λες και ξεφεύγει του ελέγχου της λογικής, αναζητά να βρει ελπίδα εκεί που δεν υπάρχει.

Παραδόξως, το κομμάτι που δικαιώνεται τις περισσότερες φορές, είναι το δεύτερο, επειδή είναι εκείνο που όταν οι συνθήκες αλλάζουν, και η τρικυμία υποχωρεί, μας ωθεί να συνεχίσουμε. Τελικά, χωρίς να το καλοκαταλάβουμε, σαν να ξυπνήσαμε από ένα κακό εφιάλτη, βρισκόμαστε έξω από το κουτί. Τότε το μαζεύουμε, και αφού ρίξουμε μέσα του τον ωκεανό, το ξαναφυλακίζουμε μέσα μας και συνεχίζουμε τη μοναχική μας πορεία…

…μέχρι να πιάσει η επόμενη φουρτούνα.