Να με συμπαθάτε για το κακό μοντάζ της εικόνας, αλλά δεν έχω εγκατεστημένο το Photoshop και το έκανα με το paint
Είναι πολοί εκείνοι, που αποδέχονται τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα, που βάση ενός είδους «κοινωνικού δαρβινισμού»(τον όρο αυτόν δεν τον σκέφτηκα εγω τον είδα σε ενα βιβλίο και τον υιοθέτησα), κατατάσει τους ανθρώπους σε στάδια κοινωνικής εξέλιξης-ανέλιξης και κρίκους τροφικής αλλυσίδας. Έτσι απλοικά σκεπτόμενος κανείς, μπορεί να θεωρήσει αυτό το βάρβαρο σύστημα, ως ένα, σκληρό μεν, αλλά δίκαιο τρόπο, να προοδεύσει μια κοινωνία. Η ένταξη μάλλιστα, του καπιταλισμού(έστω και υποσεινήδειτα), σε ενα σύστημα επιστημονικής σκέψης, όπως αυτό του δαρβινισμού, το νομιμοποιεί, εντάσοντας το σε ενα γενικό φυσικό κανόνα, ο οποίος κατά γενική ομολογία, είναι υπαρκτός και ενεργός.
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι καθόλου έτσι, και οι βασικοί λόγοι κατά τη γνώμη μου είναι δύο. Ο πρώτος λόγος είναι, ότι η ανθρώπινη κοινωνία, όσα κοινά στοιχεία και αν έχει με τις κοινωνίες των ζώων, δεν αποτελεί μια τέτοια. Αφενός, ο μεγάλος βαθμός συνειδητότητας των πράξεων μας, και αφεταίρου η ανάγκη για ικανοποίηση αναγκών πέρα απο αυτών της αναπαραγωγής και της επιβίωσης(όσο και αν αυτές καθορίζουν ως ενα σημείο και τις υπόλοιπες), κάνουν τα πράγματα αρκετά πιο πολλύπλοκα(όχι κατ’ ανάγκη και καλύτερα). Γιατί ειδικά όσον αφορά τη διαιώνηση του είδους μας, αποδεδειγμένα πλέον, η σύγχρονη κοινωνία, περισσότερο δημιουργεί αμφιβολίες παρά βεβαιότητες. Οπότε αν κρίνουμε τον καπιταλισμό με δαρβινικούς όρους, τότε αυτομάτως αυτο-ακυρώνεται, μιας και φαινομενικά αποτελεί μια όχι θετικά εξελίξιμη «φυσική επιλογή», γιατί αντι να εγγυάται, υπονομέυει την διαιώνιση του είδους.
Ο δεύτερος λόγος που δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε, και να παραλληλήζουμε τον καπιταλισμό, με την θεωρία εξέλιξης των ειδών, είναι ότι στην θεωρία εξέλιξης των ειδών, παίζουν ρόλο κυρίως βιολογικοί, και όχι οικονομικοί κληρονομικοί μηχανισμοί. Η περιουσία του πατέρα, θα πάει στον γιό-κόρη, ακόμα και αν αυτός είναι λιγότερο έξυπνος-δυνατός-ευέλικτος, απο κάποιον που ξεκινά απο χαμηλότερη οικονομική βάση(αυτό βέβαια καταλαβαίνετε ότι λέει αντίο στις ψευδαισθήσεις για ίσες ευκαιρίες και αξιοκρατία που ενα τέτοιο σύστημα σκόπιμα προσπαθεί να δημιουργήσει). Οπότε, η εξουσία σε ενα τέτοιο κοινωνικό σύστημα, δεν πηγάζει απο βιολογική υπεροχή, που εγγυάται το «δυνάμωμα» του είδους απο γενιά σε γενιά, αλλά απο εναν «αναγκαίο» κοινωνικό συμβιβασμό, μέσω της επινόησης του χρήματος, ως μέσο άσκησης εξουσίας απο άνθρωπο σε άνθρωπους. Η εξουσία αυτή, αντίθετα με την εξουσιά που ασκεί το κυρίαρχο αρσενικό στις αγέλες(η το θυλικό στα σμήνη), δεν εγγυάται ούτε σκοπεύει στην ασφάλεια της «αγέλης» και την θωράκιση της ενάντια στους εξωτερικούς κύνδινους(κάτι που έχει προκύψει βάσει της φυσικής επιλογής), αλλά στην καθαρή εκμετάλλευση, των μελλών της όποιας κοινωνικής ομάδας, με σκοπό την ωφέλεια του κυρίαρχου(με οικονομικά κυρίως κρητίρια) εξουσιαστή.
Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του Μάρξ(και άλλων θεωρητικών του κομμουνισμού), σαν απο φυσική επιλογή, ο καπιταλισμός, όπως σηνέβη παλιότερα και με την φεουδαρχία, θα αντικατασταθεί νομοτελειακά απο κάποιο πιο εξελιγμένο, οικονομικο-κοινωνικό σύστημα. Για τον Μάρξ και τους μαρξιστές, το σύστημα αυτό, ονομάζεται κομμουνισμός και αποτελεί το τελευταίο και τελειότερο στάδιο εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας.
Όταν η ψαριά της ΕΠΟ11 είναι καλή…
Καλό άρθρο.
Θά θελα να σχολίάσω πάνω σε αυτά που λές είναι το γεγονός της μεταβίβασης της περιουσίας. Βλέπουμε πως τις περισσότερες άν όχι όλες τις φορές ο θεσμός της οικογένειας είναι θεμέλιακός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και το κανάλι μεταβίβασης της εκάστοτε κυριαρχης ιδεολογίας (και του ιδιότυπου δαρβινισμού που μιλάς) στις νεώτερες γενιές. Είτε αυτή είναι δυτικού τύπου όπως αυτή που ζούμε είτε του κρατικού καπιταλισμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Είναι επίσης το κανάλι μεταβίβασης της περιουσίας που έχει επικρατήσει απο ένα πατριαρχικό μοντελο οργάνωση της κοινωνίας το οποίο φθινει και μεταλάσεται αλλα το status quo του καπιταλιστικού συστήματος μένει το ίδιο. Γίνεται οργανικό κομματι του καπιταλισμού όχι γιατι το θέλει η οικογένεια αλλα γιατί τη χρειάζετε ο καπιταλισμός και κατα συνεπεια δημιουργεί μια διαλεκτική σχεση μεταξύ της ενσωματώνοντας την στις ανάγκες καθε εποχής του.
Για να μπορέσει το καπιταλιστικό σύστημα να επιβιώσει θα πρέπει να μεταλάσετε συνεχώς, να επιμερίζει τον ευατό του, γιατί απο μόνο του είναι επαναστατικό , όχι προς την ανατροπή του φυσικά αλλα προς τον τρόπο παραγωγής και αναπαραγωγής του. Οπότε με την αλλαγή αυτή αλλαζουν και οι συσχετισμοί μεσα στις οικογένειες οπότε πρέπει να βρίσκετε τρόπος να αναπροσαρμόζονται οι εσωτερικές σχέσεις της με βάση τον τρόπο παραγωγής. Και οι σχέσεις κατα βάση της μικροαστικής / αστικής πυρηνικής οικογένειας συνδεδεμένη με γάμο στην εποχή μας είναι οικονομικές. Μιλάω για το γάμο και όχι τον έρωτα.
Παρατηρούμε οτι στις «προχωρημένες» κοινωνίες της βόρειας ευρώπης που όσο να το κάνουμε έιναι ποιο προχωρημένες σε κάποια θέματα περισσότερο απο ανάγκη και εντελώς δευτερευοντος απο ανθρωπιά , οτι έχουμε οικογένειες ομοφυλόφυλων αναδοχους παιδιών, οικογένειες ομοφυλοφυλων με δικα τους παιδιά που εχουν κυοφορίσει άλλοι, οικογένειες αλα κάρτ με χαλαρούς δεσμούς, η ακόμα και ανθρώπους που συζούν ελεύθερα με παιδιά. Οι ελευθερίες αυτές έχουν κατακτηθεί αλλα ποτέ δεν θα ήταν εφικτές χωρίς το μετασχηματισμό του τρόπου παραγωγής οπου όλοι θα πρέπει να έχουν δουλεια για να μπορει το συστημα να βρίσκετε σε μια υποτυπώδη συνοχή και οπως την ονομάζεις αξιοκρατία. Υποτυπώδη βεβαια και αυτή μιάς που μόνο το μέτριο επιβραβεβεται πλεον
Επίσης θα ήταν κουτό να μην αναγνωριζόταν αυτες οι ιδιαιτερότητες και να μην παραχωρούνταν αυτες οι ελευθερίες σε αυτους που τις διεκδικούσαν για το λόγο οτι θα έπρεπε οι αυτές οι μάζες να ενσωματωθούν στην παραγωγή αλλα και να ενταχθούν στην κατανάλωση με σημαία τον πλουραλισμό. Ειδικά τώρα που φθίνει και η «νορμάλ» οικογένεια του παρελθόντος. Οι κοινωνίες αυτές αποφεύγουν να παραδεχτούν οτι είναι βαθιά άρρωστες οπότε η απελευθέρωση αυτή λειτουργεί και σα βαλβίδα ασφαλείας σε ένα σύστημα που θα πλέει τα λύσθια για εκατοντάδες ισως χρόνια ακομα.
Αφού η κοινωνία και οι οικογένεια δημιουργούν σε μεγάλο βαθμό την ομοφυλοφυλία που δέ νομιζω οτι ειναι κακο πράμα σα κατάσταση αποκομένη απο την δημιουργό αιτία της , ειναι η πραγματικότητα ενός ατόμου που έχει φτιάξει η κοινωνία, οπότε είναι δεκτή και μή κατακριτέα. Και επίσης δέχομαι και οτι μπορεί να είναι απο επιλογή αλλα και απο έρωτα. Οπότε την ενσωματώνουν και αυτή μεσα στην οικογένεια σιγά σιγά σε αντίθεση με την Ελλάδα που θα ήταν εγκληματικό ακομά και η κάθε νύξη αρρώστιας της κοινωνίας αφού θα ξεσηκονώτανε όλοι φωνάζωντας περι των ηθών για να καλήψουν την δική τους αρρώστια και ανωμαλία αλλα και γιατί ξέρουν οτι αυτοί τη δημιουργούν. Γιατί μία κοινωνία που ακροβατεί ανάμεσα φευουδαρχίας και καπιταλισμού δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τέτοιες παρεκτροπές, ακόμα…
Παρόλα αυτα με όποια μορφή και αν έχει η οικογένεια συνεχίζει να άγει την κυρίαρχη ιδεολογία.
Για τις δυτικές κοινωνιες ακόμα και άν ο γίος / κόρη δέν είναι έξυπνος-δυνατός-ευέλικτος νομίζω οτι κάλιστα μπορεί να είναι ληστρικός αφενώς γιατί πρεπει επιβιώσει και επουδενή να μήν προλεταριοποιηθεί.
Δηλαδή να μπορεί να συντηρεί την κοινωνική του θέση και το εισόδημα του σε σχέση με αυτούς που ανταγωνίζεται ακόμα και άν πρέπει να αγοράζει βλακίες και να καταναλώνει περίοπτα όπως αναφέρει και ο Βεμπλέν.
Αφέτερου έχει μεγαλώσει σε αυτό το πλαίσιο που η αρπαγή και ο ανταγωνισμός είναι μιά κατάσταση εμπεδωμένη στον ψυχισμό απο το κοινωνικό γίγνεσθε, οπότε με λίγα λόγια καλιά να φάεις τον άλλο πρίν σε φάει αυτός… Αυτό έχουν πολλοι ανθρωποι σα αρχή. πράγμα που δε θέλει μιαλό , αλλα πονηριά. Οπότε γίνεται και ο κοινωνώς κάθε είδους αντίδραστικής ιδεολογίας που εκφράζουν οι ελίτ τάξεις για να τον έχουν σε μιά κατάσταση ανταγωνισμού – κοινωνικού δαρβινισμού ωστε να βγάζουν αυτοί πολλά , αυτός λιγότερα, να είναι αποκομένος απο τους άλλους και να νομίζει οτι είναι ευτυχισμένος αναμεσα στα αντικείμενα που κατέχει.
Ετσι δυστηχως γίνεται και στον έρωτα. κλεβουμε την ψυχή του άλλου και τον αφήνουμε σύξηλο να ολοκληρώσει μια διαδικασία που θέλει δύο, για να γλεντήσουμε χωρίς ευθύνες. Ακομα και τον έρωτα έχει μετασχηματίσει ο τρόπος παραγωγής.
Στα αντικείμενα μπορούν να συμπεριλιφθούν , ο σύζηγος / σύζηγος / σύντροφος . Σε παλαιώτερου είδους δυτικές κοινωνίες , ή σε κοινωνίες transit που ο τρόπος παραγωγής είναι μικτός υπηρεσίες / αγροτικο-κτηνοτροφια , συμπεριλαμβανωμένου και της Κρήτης βλέπουμε μια ουσιαστική προσκόληση σε παραδόσεις που επιφανειακά έχουν να κάνουν με την τιμή- την τιμή της νύφης – την ιερώτητα της οικογένειας και δέσιμο των ανθρώπων (το τελευταίο ισχύει σε ενα βαθμό αλλα εντελώς ασχετο απο τα άλλα) αλλα στον πυρήνα του έχει να κάνει με τον τρόπο που είναι οργανωμένη η αγροτική παραγωγή , δηλαδή οτι το νοικοκυριό πρέπει να δουλεύει όλο για να μπορεί να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί , αλλα και να συσωρεύσει κεφάλαιο για να ανεβεί κοινωνικά (Η χαρά του μικροαστού). Για να γίνει αυτο πρεπει να μέλη της οικογένειας να ακούνε τον «πατριαρχη» και να μη γυρίζουνε απο δώ και απο κεί. Ιδιαίτερα πρέπει να ελέγχωνται οι έρωτες των κοριτσίων για πρώτον για να μή φύγουνε με τον πρώτο τυχόντα μιας και τα χωράφια και τα ζώα χρειάζονται χέρια να τα δουλεύουνε και δεύτερον γιατί τιθεται θέμα περιουσίας απο ενα ενδεχώμενο μπαστάδρι που θα κυοφορυθεί και τρίτον για λόγους ζηλίας ή μνησικακίας που πάντα εχουν ρίζα σε νευρωσεις ή ιδεοληψιες που η ηθική του τρόπο παραγωγής και την οργάνωση της εκάστωτε κοινωνίας δημιοργούν
Στα αγόρια δεν τίθετε τέτοιο θέμα μιάς όπως λέει και το τραγούδι στην Κρήτη , «ο άντρας κάνει τη γενιά». Δε χρειάζεται να πω περισσότερα.
Αυτός δυστυχώς ειναι ο κοινωνικός δαρβινισμός που η κοινωνία προοδέυει…Με πολλά πολλα καθημερινά παραδείγματα.
Οταν άτομο περιμένει να του μεταβιβαστούν τα αυτονόητα και καθώς αυτό δε γίνετε θα πρέπει να λειτουργήσει με ληστρικές τις ίδιες ακριβώς αντιλήψης, που η κοινωνία επιβραβεβει… Την αντίληψη του αυτοδημιούργητου και η απόλυτη έκφραση διχασμού.
αυτα τα ολιγα…
Ενα πολύ σύντομο σχόλιο, αν και πρόκειται να κάνω και αναλυτικό, απλά έχω άλλες ανειλημένες υποχρεώσεις τώρα.
Η οικογένεια δεν είναι απ’ αρχής δημιούργημα του καπιταλισμού αλλά της κοινωνίας. Ο καπιταλισμός, την χρησιμοποιεί, όπως χρησιμοποιεί και τον έρωτα, μετατρέποντας τη έτσι σε όργανο δικό του. Όμως, ακόμα και αν ακολουθούσαμε την πολιτική ιδεολογία του Πλάτωνα, πέρι αγονεικών κοινωνιών, θα υπήρχε τρόπος ο καπιταλισμός να χρησημοποιήσει και αυτού του είδους την κοινωνική «θωράκιση», προς ώφελος του. Και είναι αυτό το πρόβλημα φίλε Μιχάλη, ότι οι άνθρωποι, λίγο ως πολλύ, εξαρτώμαστε απο αυτά, και ο «καπιταλισμός» δυστυχώς, δεν θα δίσταζε να μπεί ως ναρκωτικό, ούτε μέσα στο μητρικό γάλα.
Όμως, τα θέματα που θίγεις είναι πολλά και σου χρωστώ μια πιο αναλυτική τοποθέτηση, συγχαρητήρια πάντως για το πολύ εύστοχο σου σχόλιο.
Πάντως σου υπόσχομαι η εκτενής απάντηση να ξεκινάει έτσι. «Παιδί μου Μιχάλη…»