Επειδή τις τελευταίες μέρες, στην προσπάθεια να αμαυρωθούν οι κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού, έχει χυθεί πολύ κροκοδείλειο δάκρυ για τους 3 άτυχους εργαζόμενους της marfin και του αγέννητου μωρού, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος την λάθος ώρα(αυτό που τους συνέβη βέβαια δεν ήταν απλά ενα τυχαίο γεγονός), θεώρησα υποχρέωση μου να αναφερθώ στα εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν στην ελλάδα.
Εγω δεν θα αποπειραθώ να ευαισθητοποιήσω τους αναγνώστες με δακρύβρεχτα λόγια, θα σας παρουσιάσω στοιχεία, προκειμένου να δείτε ότι το καπιταλιστικό κτήνος είναι πολύ χειρότερο τελικά, και δεν χτυπά μόνο σε περιόδους έξαρσης της κρίσης, αλλά καθημερινά. Θα ήταν τίμιο, όλοι αυτοί οι «έγκριτοι δημοσιογράφοι» των αστικών εφημερίδων να ανέφεραν κάτι και για αυτούς τους αδικοχαμένους συμπολίτες-συγγενείς-συναδέλφους μας. Παρόλα αυτά δεν το κάνουν, γιατί οι νεκροί για αυτούς, δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ενα μέσον για να προωθήσουν την προβοκάτσια τους.
Ας πάμε όμως στο δια-ταύτα:
Τα στοιχεία που έχω αφορούν την περίοδο 2000-2005, και καταγράφουν μόνο τα δηλωμένα ατυχήματα στην Επιθεώρηση Εργασίας. Όποιος βέβαια έχει δουλέψει σε κλάδους υψηλού εργασιακού κυνδίνου γνωρίζει ότι τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα σπανίως δηλώνωνται ως τέτοια. Προσωπικά ήμουν μπροστά σε 3 τέτοια σοβαρά ατυχήματα στον χώρο εργασίας μου(όχι θανατηφόρα), εκ των οποίων κανένα δεν δηλώθηκε στην επιθεώρηση εργασίας.
Ας δούμε όμως τους πίνακες: Σ.ΕΠ.Ε(Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας)

Όπως βλέπετε, ο πρώτος πίνακας αφορά τα δηλωμένα εργατικά ατυχήματα γενικά, ενώ ο δεύτερος συγκεκριμένα τα θανατηφόρα(το * σημαίνει ότι τα στοιχεία για το 2005 αφορούν το πρώτο 9μηνο). Θα αναρρωτηθεί κανείς, αφελώς βέβαια, «μα καλά, και τι φταίει ο καπιταλισμός στο γεγονός ότι παρατηρούνται εργατικά ατυχήματα;». Η απάντηση είναι απλή και έχει να κάνει με την μεγιστοποίηση του κέρδους και τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος.
Αφενώς τα μέτρα και οι εξοπλισμοί ασφαλείας κοστίζουν, συνήθως σε μεγάλες επιχειρήσεις απαιτείται να υπάρχει εξειδικευμένος υπέυθυνος ασφαλείας ο οποίος να εποπτεύει αν οι εργαζόμενοι ακολουθούν τις οδηγίες ασφαλείας οι οποίες πρέπει να είναι αναρτημένες στους χώρους ευθύνης και να είναι σαφείς. Σε πολλές απο τις επιχειρήσεις υπεύθυνος δεν υπάρχει, ή απλά υπάρχει «στα χαρτιά», όπως λέμε μιας και όριζουν ενα άτομο επιφωρτισμένο και με άλλες ευθύνες, τις οποίες η εργοδοσία θεωρεί σημαντικότερες απο την ασφάλεια των εργαζομένων.
Επιπλέον οι εξοπλισμοί ασφαλείας, όπως και τα μέτρα για την μη επιβάρυνση της υγείας των εργαζομένων, όπως προανέφερα κοστίζουν χρήματα, τα οποία, οι εργοδότες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν δαπανούν, η δαπανούν λιγότερα απο ότι θα έπρεπε, απλά για τα μάτια του κόσμου.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση, και μερικοί απο τους αναγνώστες ίσως να έχουν και προσωπική εμπειρία, αυτή της απόδοσης. Όσοι έχουν δοκιμάσει να εργαστούν με προστατευτικά γάντια, κράνη, κλπ, γνωρίζουν ότι τα προστατευτικά αυτά μέτρα, και οι όποιες διαδικασίες ωφείλουν να ακολουθηθούν για χάρη της ασφάλειας οι εργαζόμενοι, μειώνουν την απόδοση/εργατοώρα. Τα αφεντικά λοιπόν, πολυ συχνά, δεν σου λένε, «μην βάλεις κράνος» ή «μη δέσεις τριπλό ιμάντα», απλά σου λένε, «θέλω αυτό το φορτηγό να είναι φορτωμένο σε μισή ώρα!», γνωρίζοντας βέβαια, ότι αυτό είναι αδύνατον να γίνει αν ακολουθηθούν τα προβλεπόμενα. Έτσι ο εργάτης, αναγκάζεται, εις βάρος της προσωπικής του ασφάλειας να παραβεί ο ίδιος τους όποιους κανόνες.
Θα θίξω όμως ακόμα μια παράμετρο, αυτή της κρατικής μέριμνας, η οποία εθελοτυφλεί στον τομέα ασφάλεια σε υπερθετικό βαθμό, και θα εξηγηθώ. Απο προσωπική εμπειρία, γνωρίζω, ότι οι επισκέψεις των ελεκτών στους χώρους δουλειας(βάλτε όπου θέλετε τον τόνο), είναι μιλημένες, καθώς ο εργοδότης γνωρίζει την ώρα και την ημέρα της επισκέψεως τουλάχιστον μια εβδομάδα πιο νωρίς. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι παίρνει προσωρινά τα κατάλληλα μέτρα, προκειμένου να γλιτώσει τις όποιες συννέπειες.
Πιστεύω ότι έθιξα μερικά απο τα πιο βασικά ζητήματα στο θέμα των εργατικών ατυχημάτων, ας περάσουμε σε ενα ακόμα θέμα, αυτό των εργατικών αυτοκτονιών και των συννεπειών που έχει η καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων στην υγεία των εργαζομένων.(εδω τα στοιχεία δεν αφορούν την Ελλάδα, δεν μπόρεσα να βρω κάτι σχετικό, υποθέτω ότι δεν θα έχουν γίνει οι ανάλογες έρευνες)
Τα αποσπάσματα είναι παρμένα απο τον Ριζοσπάστη Κυριακή 11 Οχτώβρη 2009.
Με αφορμή τις απανωτές αυτοκτονίες στελεχών της France Telecom ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε στοιχεία απο την εξής έρευνα.
—
Η «France Telecom» δεν είναι μια θλιβερή εξαίρεση, ούτε το φαινόμενο των αυτοκτονιών εργαζομένων περιορίζεται στη Γαλλία. Οπως αποδεικνύεται από σειρά ερευνών, πρόκειται για μια διαρκώς αυξανόμενη τάση που καταγράφεται παντού, με καταγεγραμμένα στοιχεία κυρίως από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, και συνδέεται, πλέον στοιχειοθετημένα, άμεσα με τις συνθήκες εργασίας που διαμορφώνονται υπό καθεστώς οικονομικής κρίσης και έντασης της ανταγωνιστικότητας και εκμετάλλευσης.
Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι έρευνα που διεξήχθη την άνοιξη του 2009 στη Γαλλία, πριν τη δημοσιοποίηση του κύματος αυτοκτονιών στον τηλεπικοινωνιακό κολοσσό, αναδείκνυε το γεγονός ότι ένας στους πέντε εργαζόμενους βρίσκεται σε κατάθλιψη εξαιτίας των εργασιακών συνθηκών που αντιμετωπίζει και της οικονομικής κρίσης. Πιο συγκεκριμένα, ένας στους δύο ενήλικες σκέφτηκε έστω και μία φορά να αυτοκτονήσει εξαιτίας των προαναφερόμενων αιτίων. Ενας στους τρεις το σκέφτηκε πολύ σοβαρά και το σχεδίασε και το 15% νοσηλεύτηκε μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας (που παρεμπιπτόντως έχει ένα ενδιαφέρον ότι διεξήχθη από την Ενωση Πρόληψης Αυτοκτονιών, που λειτουργεί κατά τα πρότυπα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και όχι από κάποια κρατική υπηρεσία), ο καθηγητής Ερευνας και Πολιτικής της Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, Στέφεν Πλατ, επισήμαινε πως «το πρόβλημα είναι ότι η απόγνωση δεν αφορά πλέον μόνο όσους μένουν άνεργοι, αλλά και όσους παραμένουν στην εργασία, αλλά δέχονται ασφυκτική πίεση απειλούμενοι διαρκώς με απόλυση».
Τον κώδωνα του κινδύνου, λίγους μήνες αργότερα, έκρουε αντίστοιχη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές της Σχολής Υγιεινής και Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των ερευνητών, που δημοσιεύτηκαν στο τεύχος του Ιούλη της ιατρικής επιθεώρησης «Lancet», η οικονομική κρίση και οι συνεπαγόμενες από αυτήν απολύσεις, καθώς και η εντεινόμενη εργασιακή πίεση, προκαλούν τόσο στρεσογόνες καταστάσεις στους εργαζομένους που αναμένεται να αυξηθούν οι αυτοκτονίες κατά 2,4% στους ανθρώπους κάτω των 64 χρόνων (δηλαδή 250 αυτοκτονίες ετησίως στη Βρετανία), ο κίνδυνος θανάτου από καρδιακά επεισόδια κατά 2,7% στους άνδρες μεταξύ 30 – 44 χρόνων και κατά 2,4% οι δολοφονίες που θα διαπραχθούν από ανθρώπους ψυχικά και πνευματικά πάσχοντες λόγω του εξαιρετικά μεγάλου άγχους και της κατάθλιψης που θα βιώνουν είτε εξαιτίας των απάνθρωπων όρων εργασίας τους είτε εξαιτίας της ανεργίας στην οποία θα βρεθούν.
Οι ερευνητές εντόπισαν, ήδη, μια αύξηση 4,5% των αυτοκτονιών σε ηλικίες κάτω των 65 χρόνων, όταν η ανεργία αυξήθηκε κατά 3% (οι αυτόχειρες δεν ήταν απαραίτητα άνεργοι). Κατέγραψαν, επίσης, ότι αυξήθηκαν κατά 28% οι θάνατοι από συνέπειες της κατάχρησης αλκοόλ, στους υπό έρευνα πληθυσμούς, δηλαδή στους εργαζόμενους, σε διάφορους κλάδους, μέχρι την ηλικία των 64 χρόνων. Η έρευνα αφορούσε στις 26 χώρες – μέλη της ΕΕ (αν και τα στοιχεία από αρκετές από αυτές ήταν εξαιρετικά ελλιπή), στις οποίες επισήμως η ανεργία έφθανε, μέχρι τον Ιούλη του 2009, τα 2,26 εκατομμύρια, με τις προβλέψεις να συγκλίνουν στο ότι θα φτάσει τα 3,2 εκατομμύρια μέχρι τα μέσα του 2010. Δηλαδή, εκτός εργασίας θα βρίσκεται, επισήμως, περίπου το 10% του εργατικού δυναμικού της ΕΕ.
—
Ενω για ΗΠΑ και Ιαπωνία, στο ίδιο άρθρο του Ρ σημοσιεύονται τα εξής
—
Με τις προβλέψεις της έρευνας που δημοσίευσε η επιθεώρηση «Lancet», έρχονται να συνηγορήσουν τα στοιχεία για το οικονομικό έτος 2008 που συλλέχτηκαν σε ΗΠΑ και Ιαπωνία. Στην πρώτη, που επλήγη σημαντικά από την οικονομική κρίση, η Υπηρεσία Στατιστικής της Εργασίας κατέγραψε 251 αυτοκτονίες έναντι 196 το προηγούμενο οικονομικό έτος (δηλαδή αύξηση της τάξης του 28%), οι οποίες συνδέονται άμεσα με την εργασιακή ανασφάλεια, τις συνθήκες εργασίας και την οικονομική κρίση. Παρά το γεγονός ότι αναμένονται οι περαιτέρω αναλύσεις των στοιχείων και η μελέτη τους, προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι ο Λάνι Μπέρμαν, διευθυντής της Αμερικανικής Ενωσης για την Αυτοκτονία, ήδη εκτιμούσε ότι «είναι προφανής η σύνδεση μεταξύ των αυτοκτονιών και του άγχους απώλειας της εργασίας, των διαρκώς αυξανόμενων πιέσεων στους χώρους εργασίας».
Τέλος, στην Ιαπωνία, κατά το οικονομικό έτος 2008, 927 εργαζόμενοι έκαναν αίτηση αποζημίωσης για πνευματικές και ψυχικές ασθένειες που προκλήθηκαν από τις συνθήκες εργασίας τους. Εξ αυτών, αποδεκτές έγιναν οι 269, 28% για εργαζόμενους που διανύουν τη δεκαετία των 30 χρόνων τους, 26% για εργαζόμενους που διανύουν τη δεκαετία των 20 χρόνων και άλλο ένα 26% τη δεκαετία των 40 χρόνων. Με βάση, δε, τα επίσημα στοιχεία από το υπουργείο Υγείας, Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας, 66 εργαζόμενοι αυτοκτόνησαν ή αποπειράθηκαν να το πράξουν (η πλειοψηφία τους μεγαλύτερη των 50 ετών) και 158 πέθαναν από εγκεφαλικά ή καρδιακά νοσήματα που προκλήθηκαν από την εξοντωτική εργασία.
—
Τα συμπεράσματα δικά σας…

Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Read Full Post »