Είναι καλύτερο να αμύνεσθαι…
…παρά να αφήνεσθαι.
Βρισκόμαστε σε δύσκολα για την ανθρωπότητα χρόνια, δύσκολα αλλά και κρίσιμα. Θα ήταν λογικό, σε δύσκολες στιγμές όπως αυτές, οι άνθρωποι να έρθουν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, αν θέλουμε δηλαδή να έχουμε τις μικρότερες απώλειες.
~Να σας θυμίσω το παράδειγμα με το ενα ξύλο που εύκολα σπάει ενώ τα πολλά σπάνε δύσκολα, ή αυτό που βλέπουμε στις ταινίες όταν οι άνθρωποι μένουν απροστάτευτοι στο κρύο που αγγαλιάζονται για να ανέβει η θερμοκρασία(βέβαια έτσι μπορεί να καταλήξεις και Gay, βλέπε brokeback mountain), ή εκείνο που μας λέγαν στο σχολείο πως οι ελληνικές πόλεις κράτη, για να αντιμετωπίσουν τον Πέρση κατακτητή συμμάχησαν και πέτυχαν τελικά το στόχο τους.~
Ας φέρουμε όμως τα πράγματα στο σήμερα:
Σήμερα η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος αν προτιμάτε, έχει εναν κοινό εχθρό, Απλουστευτικά ας τον ονομάσουμε «Παγκοσμιοποίηση». Ο εχθρός αυτός έχει γίνει ιδιαίτερα απειλητικός τα τελευταία 1-2 χρόνια, καθώς μας επιβάλονται μέτρα πρωτοφανούς βαρβαρότητας που γυρνούν την κοινωνία πολλά χρόνια πίσω, τότε που τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι αξίες ήταν παρόμοια με αυτά των ζώων και ο μόνος νόμος που εφαρμοζόταν ήταν αυτός της ζούγκλας.
Βέβαια για να μην δημιουργηθεί σύγχηση, σε μερικά κράτη, που για εμάς έμοιαζαν μέχρι σήμερα τόσο απόμακρα(τώρα δεν μοιάζουν τόσο απόμακρα επειδή όσο πάει τα προσεγγίζουμε, όχι γεωγραφικά αλλά σε επίπεδο συνθηκών διαβίωσης), οι νόμοι προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν τέθηκαν ποτέ σε εφαρμογή, για λόγους που ακόμα και αν φαίνονται να οφείλωνται σε εσωτερικά ζητήματα της κάθε χώρας, έχουν να κάνουν αδιαμφισβήτητα με τον ρόλο που αυτά τα κράτη προρίστηκαν να παίξουν στην διεθνή σκακιέρα.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς, ότι ο κοινός εχθρός και οι πιέσεις που αυτός μας ασκεί θα είχε ως αποτέλεσμα την σύσφιξη του κοινωνικού ιστού, όμως μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Αναρρωτηθήκατε ποτέ γιατί(ρητορικό ερώτημα);
Δυο είναι οι βασικοί λόγοι(που στην ουσία ειναι ενας), η σκόπιμα ανεπαρκής παιδεία και η παραπληροφόρηση. Διάβαζα σήμερα, πως σε κάποιες κοινότητες των Άμις στην Αμερική, προκειμένοι τα μέλη τους να μην τις εγκαταλείπουν, προσπαθούν να περιορίσουν(και έχουν καταφύγει και στη δικαιοσύνη και μάλιστα δικαιώθηκαν) τις γνώσεις που τα παιδιά τους μαθαίνουν στο σχολείο για τον έξω κόσμο*1. Έτσι λοιπόν, επειδη δεν μπορούσαν οι Άμις να υποχρεώσουν τα μέλη τους να μην εγκαταλείπουν τις κοινότητες βάσει νόμου, προσπαθούν να τα αποκλείσουν απο αυτό που θα τους παρέχει τα ερεθίσματα για να αποφασίσουν να τις εγκαταλείψουν.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στις μέρες μας, καθώς το παιδί τελειώνει το σχολείο, χωρίς να έχει διδαχθεί «Πολιτική Επιστήμη», που είναι ενα απο τα σπουδαιότερα μαθήματα μιας και η πολιτική καθορίζει σχεδόν εξ’ ολοκήρου την κοινωνική ζωή του ατόμου(αντ’ αυτού μαθαίνει για πάρα πολλά χρόνια θρησκευτικά). Έτσι λοιπόν, οι πολίτες(που δεν καταλαβαίνουν καν τι διαπλοκή εννοιών και τι φιλοσοφικούς προβληματισμούς μπορεί να κρύβει ο όρος «πολίτης»), δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως πολιτικό ον, αλλά στην καλύτερη ως ενα κοινωνικό ον που ζει σε μια πόλη-χώρα. Σε αυτήν όμως την περίπτωση ποιός του ρυθμίζει τις αρχές εκείνες που θα διέπουν τις κοινωνικές του σχέσεις. Σαφώς ως εναν βαθμό η οικογένεια, η εκπαίδευση(η οποία όπως είπα παραπάνω είναι σκόπιμα ελλειπής και κατευθυνόμενη) και ίδιο το κοινωνικό του περιβάλλον, αλλά σίγουρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης*2.
Όμως στη διαλεκτική σχέση που αναπτύσουμε με το περιβάλλον μας, προκύπτουν προκλήσεις, τις οποίες αν δεν έχουμε μάθει να τις διαχειριζόμαστε, μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Όταν βρεθούμε σε ενα τέτοιο αδιέξοδο είμαστε ευάλωτοι, έτοιμοι να δεχθούμε μια πληροφορία που θα μας δίνει μια απάντηση, ας είναι και εσφαλμένη. Όταν για παράδειγμα μένουμε άνεργοι μας βολεύει να πιστεύουμε ότι φταίνε οι μετανάστες(επειδή αφενός αποτελέι την εύκολη λύση και επειδή διαδίδεται απο τα μέσα). Όταν μας αυξάνουν την φορολογία το αποδεχόμαστε επειδή σε κάποιον άλλον που είχε καλύτερο αμάξι την αύξησαν ακόμα περισσότερο. Όταν το παιδί του γείτονα παίρνει ναρκωτικά τρέχουμε να το πούμε σε όλους, όταν το δικό μας παιδί παίρνει ναρκωτικά το κρύβουμε. Σε ποιό όμως πλαίσιο όλα αυτά δικαιολογούνται;
Κατά τη γνώμη μου είναι επειδή αποδεχόμαστε το δόγμα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Το δόγμα αυτό συνιστούν κάποιες «αρχές», οι οποίες δεν φύτρωσαν απο το πουθενά στο κεφάλι μας, αλλά σκοπίμως φυτέυτηκαν ως «οικουμενικές αλήθειες».
Κάποιες απο αυτές τις δήθεν οικομουμενικές αλήθειες σας τις παραθέτω:
– Ζείς σε ενα ανταγωνιστικό περιβάλλον, πρέπει πάση θυσία να πετύχεις!
– Αν δεν τρέξεις θα τρέξουν οι άλλοι, οι άλλοι θα πετύχουν και εσύ θα αποτύχεις, αν αποτύχεις δεν υπάρχει δικαιολογία ούτε έλεος, ίσως ελεημοσύνη απο κάποιον «ανώτερο».
– Αυτοί που πέτυχαν είναι άξιοι, οι άλλοι είναι αποτυχημένοι, μπές στην παρέα με τους άξιους, όχι με τους αποτυχημένους, αυτούς πρέπει να τους αποφεύγεις.
– Μπορείς να εμπιστευθείς μόνο λίγους ανθρώπους.
Θα πει κανείς, «μα όλα αυτά αλήθεια είναι ως ενα βαθμό!» Και ναι, είναι αλήθεια όσο το αποδεχόμαστε και να τα αναπαράγουμε, όμως στην πραγματικότητα ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει πολλά περισσότερα πράγματα όντας ενωμένος με άλλους παρά σε διάσταση.
Ακόμα και στις επιχειρήσεις, που στο εσωτερικό τους καλλιεργείται το ανταγωνιστικό κλίμα προκειμένοι οι εργαζόμενοι να αποδίδουν τα μέγιστα, ο ανταγωνισμός αυτός δεν είναι τυφλός, είναι ανταγωνισμός προς ενα κοινό στόχο(την μεγιστοποίηση του κέρδους) και υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες. Τα στελέχη αυτά λειτουργούν, και ας μην το καταλαβαίνουν, όχι ως ενα ξύλο, αλλά ως πολλά ξύλα μαζί.
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και στην κοινωνία, ενω φαινομενικά υπάρχει ανταγωνισμός που εκφράζεται άλλοτε μέσω του ατομικισμού και άλλοτε μέσα απο ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες που ανταγωνίζονται ή ακόμα και συγκρούονται με άλλες κοινωνικές ομάδες*3 όμως η συνισταμένη αυτών των τριβών, οδηγεί προς ενα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Η διάσπαση του κοινωνικού ιστού, δεν προάγει, όπως θέλουν κάποιοι να φανεί, την χωρίς όρια εξέλιξη του ατόμου(επειδή η κοινωνία δεν θα του βάζει φραγμούς), αλλά περιορίζει τόσο την εξέλιξη της κοινωνίας, όσο και την εξέλιξη του ατόμου, διότι δημιουργεί ανισσοροπίες και αντιθέσεις. Αλλά κυρίως, επειδή αφήνει το «άτομο» απροστάτευτο απέναντι σε όλους εκείνους που θα οργανωθούν εναντίον του για να τον εκμεταλλευτούν. Είναι πιο εύκολο για μια επιχείρηση που έχει συμφέρον να προσλαμβάνει τους εργαζόμενους με όσο το δυνατόν χαμηλότερο μισθό, να το καταφέρει αν οι υποψήφιοι προς πρόσληψη δεν είναι οργανωμένοι σε κάποιο ισχυρό εργατικό σωματείο. Αποτελεί δε γεγονός, ότι όσο περισσότεροι παραμένουν ανωργάνωτοι, τόσο το σωματείο χάνει την ισχύ του εφόσον η επιχείρηση θα έχει την επιλογή να προσλαμβάνει τους μη οργανωμένους που δεν διαθέτουν κανένα διαπραγματευτικό όπλο. Δηλαδή η διάσπαση δεν προσβάλει μόνο εκείνους που διασπώνται, προσβάλει και εκείνους που προσπαθούν ενωμένοι να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους.
Θα αναρρωτηθεί κανείς, ¨γιατί αφού είναι στο συμφέρον τους να είναι ενωμένοι, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν, ειδικά στα εργασιακά ζητήματα, ατομικιστική συμπεριφορά;» Εδω ερχόμαστε πάλι πίσω στο ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης που οργανωμένα προσπαθούν να πετύχουν αυτό που πέτυχαν οι κοινωνίες τον Άμις, να ζουν δηλαδή οι άνθρωποι σε μια φούσκα ελεγχόμενης πληροφόρησης, έτσι ώστε να μην αμφισβητήσουν τις αρχές που διέπουν την κοινωνία τους(ακόμα και αν αυτές είναι εσφαλμένες).
Δεν είναι τυχαίο που όταν γίνονται μαζικές κινητοποιήσεις τα κανάλια δείχνουν να έχουν μια προτίμιση στα επεισόδια και όχι στο να προβάλουν τα αιτήματα των διαδηλωτών.
Δεν είναι τυχαίο που όταν κάποιος επαγγελματικός κλάδος κλείνει τους δρόμους ή τα λιμάνια, τα κανάλια εστιάζουν στο κλείσιμο του δρόμου και όχι στα προβλήματα-ζητήματα εκείνα που οδήγησαν τους εργαζόμενους στην πράξη αυτή.
Δεν είναι τυχαίο ότι για όλα τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό της Ελλάδας(και όλους τους λαούς του κόσμου), πάντα «φταίνε» εκείνου που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν(μετανάστες, μειονότητες).
Δεν είναι τυχαίο που καλλιεργείται το μίσσος για όσους είναι σε λίγο καλύτερη μοίρα(πχ δημοσίους υπαλλήλους και μικροεπιχειρηματίες(λες και αν χτυπηθούν αυτοί σήμερα δεν θα επηρρεάσει αρνητικά και όλους τους απο κάτω)), ενω αυτοί που πραγματικά φταίνε(τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι, πολυεθνικές) είναι όχι μόνο στο απυρόβλητο, αλλά επιδοτούνται, κάνουν συμφωνίες με το κράτος, έχουν φορολογικές ελαφρύνσεις κλπ.
Όλα τα παραπάνω γίνονται όχι τυχάια αλλά βάσει σχεδίου, ένα σχέδιο που καταστρώνεται απο κάποια οικονομικά κέντρα, εφαρμόζεται απο τις ξεπουλημένες πολιτικές ηγεσίες, και αιτιολογείται-δικαιολογείται, μέσα απο τα μέσα μαζικής εξημέρωσης.
Έτσι παρόλο που στα περισσότερα ζητήματα που αφορούν τις προσωπικές μας σχέσεις είμαστε ο καθ΄ενας για την πάρτη του, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε εξαρτήματα μιας μηχανής(μερικοί εν αγνοία μας, μερικοί άθελα μας, και μερικοί ηθελημένα(ίσως επειδή νομίζουν ότι θα καταφέρουν απο θύματα να γίνουν θύτες)) που μοναδικό σκοπό έχει τον πλουτισμό και την συντήρηση μιας ολιγαρχικής ελίτ.
Ο μόνος τρόπος να τους σταματήσουμε είναι να πάψουμε να αμυνόμαστε περί πάρτης και να αρχίσουμε να αμυνόμαστε περι πατρίδος, ή καλύτερα περί ταξικού συμφέροντος, όχι επειδή σας το λεω εγώ, αλλά επειδή οφείλετε να βρείτε τρόπο να το καταλάβετε απο μόνοι σας(καλά και επειδή σας το λεω εγώ, τι διάολο άδικα έφαγα τόση ώρα να γράψω αυτό το άρθρο)…
Δείτε και το Μάτριξ, στα ίδια πάνω κάτω αναφέρεται(εκεί τουλάχιστον οι εξαπατημένοι συντηρούσαν εναν ολόκληρο πλανήτη απο εξωγήινα πλάσματα και όχι μια ολιγαρχία μονάχα)
*1 Πηγή Will Kymlicka, Η Πολιτική φιλοσοφία της εποχής μας, εκδόσεις Πόλις, σελ. 354-355.
*2 Προσοχή: Όλοι αυτοί οι θεσμοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, έτσι λοιπόν, το πως θα συμπεριφερθεί η οικογένεια στο παιδί της, το ορίζει σε μεγάλο βαθμό και η ενημέρωση η οποία θα έχει απο τα διάφορα μέσα.
*3 Αλλά και χώρες που ανταγωνίζονται ή ακόμα και πολεμάνε με άλλες χώρες, για παράδειγμα η Αμερικάνικη βιομηχανία βγήκε κερδισμένη τόσο απο την διεξαγωγή του β παγκοσμίου όσο και απο τις μετέπειτα εξελίξεις ακόμα και αν αυτός ο πόλεμος κόστισε εκατομμύρια ζωές και πόνο στο σύνολο των ευρωπαικών χωρών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν(μεταξύ αυτών και εγω) ότι ο πόλεμος έγινε σκόπιμα προκειμένου να συντηρηθεί ενα συγκεκριμένο πολιτικοκοινωνικό σύστημα που ακούει στο όνομα καπιταλισμός.
ΑΝΤΕ ΚΑΛΗ ΝΥΧΤΑ!!!
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Read Full Post »
Αμπελοφιλοσοφίες 