Μιας και αρχίσαμε να το συζητάμε στο προηγούμενο άρθρο, ας πούμε ακόμη μερικά βασικά πράγματα.
Λοιπόν ας ξεκινήσουμε με το συνολικό κόστος των μισθολογίων των δημοσίων υπαλλήλων.
«Είναι χαρακτηριστικό ότι το κονδύλι των αποδοχών του Δημοσίου, από το επίπεδο των 29,46 δισ. ευρώ το 2009, μειώθηκε σε 26,37 δισ. ευρώ φέτος, λόγω των μέτρων για περικοπές επιδομάτων και δώρων που έχουν ανακοινωθεί ήδη και θα μειωθεί περαιτέρω σε 26,13 δισ. ευρώ το 2011 ή κατά 236 εκατ. ευρώ, ενώ από το 2012 και μετά ο ρυθμός μείωσης φτάνει στο 1 δισ. ευρώ ετησίως.
Συγκεκριμένα, το 2012, η δαπάνη για μισθούς στο Δημόσιο μειώνεται κατά 870 εκατ. ευρώ, και διαμορφώνεται σε 25 δισ. ευρώ, το 2013 ακολουθεί νέα μείωση κατά 960 εκατ. ευρώ και περιορίζεται σε 24,04 δισ. ευρώ και, το 2014, μειώνεται κατά 900 εκατ. ευρώ και διαμορφώνεται σε 23,13 δισ. ευρώ.»(το απόσπασμα είναι απο http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/24195)
Για να κάνουμε όμως μερικές συγκρίσεις των 3 και κάτι δις μείωση αμοιβών των εργαζομένων, για το 2010, με άλλες δαπάνες του δημοσίου.
9,5 δις επίσημα κόστισαν οι ολυμπιακοί αγώνες στο κράτος, δηλαδή 3 φορές πάνω απο τις περικοπές στα δώρα 700και πλέον χιλιάδων οικογενειών των εργαζομένων στο δημόσιο.
Καμιά 75αριά δις ενίσχυση στις τράπεζες.
Οι αμυντικοί εξοπλισμοί με υποβρύχια που γέρνουν ή που προπληρώνωνται και ποτέ δεν παραδίδονται φθάνουν το ποσό των 3,16 δις ευρώ για το 2009.
1,5 δις ευρώ η κερδοφορία των τραπεζών για το 2009(κατά τα άλλα, χρονιά κρίσης), δηλαδή 5-10 οικογένειες, το 2009 αύξησαν την περιουσία τους κατά 1,5 δίς, ενω το 2010, 700 χιλιάδες και πλέον οικογένειες, θα δουν τα έσοδα τους να μειώνωνται κατά 3 δις.
506 εκ. ευρώ τα κέρδη του ΟΠΑΠ για τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2010.
Συμπληρωματικά, παράλληλα με τις φοροεπιδρομές στούς μικρομεσαίους έχουμε:
«κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για τους ανέργους (χωρίς βέβαια να εξηγεί πώς τα χρήματα των εργαζομένων που παρακρατούνται στην πηγή «κάνουν φτερά» μέχρι να φτάσουν στον ΟΑΕΔ). Την ίδια ώρα η κυβέρνηση ανακοινώνει τη χρηματοδότηση με 10 δισ. ευρώ των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δισ. ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δισ. ευρώ μέσω των περιβόητων «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», με άλλα 4 δισ. ευρώ που χαρίζονται για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλουν οι εργοδότες.»(από http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5507426&textCriteriaClause=%2B%CE%9D%CE%91%CE%A4%CE%91+%2B%CE%A4%CE%91+%2B%CE%9B%CE%95%CE%A6%CE%A4%CE%91)
Τώρα όσον αφορά τους παχυλούς μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων δείτε τον παρακάτω πίνακα που αφορά τους μισθούς μετά τις περικοπές σε 15 ΔΕΚΟ(ψάχνω να βρω και στοιχεία πριν των περικοπών, απλά είναι δύσκολο):
Πατήστε πάνω για μεγαλύτερη ανάλυση
Ας έχουμε υπόψη μας, ότι στον πίνακα αυτό αναρτούνται 15 απο τις πιο υψηλόμισθες ΔΕΚΟ
Ας πάρουμε όμως σαν παράδειγμα την Ελλάδα, και ας δούμε πόσο καλά το κράτος(τοπικό και ευρωπαικό), καταφέρνει να ικανοποιήσει το αίτημα διαβίωσης του λαού.
Ας ξεκινήσουμε με τα δημόσια ελλείματα, τα παρακάτω είναι απόσπασμα απο την ομιλία του Βουλευτή του Συν Β.Μουλόπουλου, ο οποίος εστιάζει την κριτική του σε 4 σημεία:
—
Ψέμα 1ο: Το υπερτροφικό κράτος
Η απογραφή έδειξε ότι το σύνολο των υπαλλήλων είναι 768.000, από τους μόνιμους υπαλλήλους έως τα stage από τους ένστολους και τους κληρικούς ως τους αιρετούς, ποσοστό δηλαδή 11,4% επί του συνόλου των εργαζομένων. Ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.
Ψέμα 2ο: Οι υπέρογκες δημόσιες δαπάνες
Από την Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι κάτω του 12%, ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.
Ψέμα 3ο: Ποιός πληρώνει τις δημόσιες δαπάνες
Αν συνυπολογίσουμε τους άμεσους και έμμεσους φόρους, προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι συμμετέχουν με περισσότερο από 80% στα κρατικά έσοδα και οι επιχειρήσεις με λιγότερο από 20%.
Ψέμα 4ο: Η αβάσταχτη φορολογία του κεφαλαίου
Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής κεφαλαίου στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25).
—
Παρατηρούμε λοιπόν ξεκάθαρα, ότι στην Ελλάδα μια μικρή ολιγαρχία τρώει και πίνει, και καλείται ο λαός στο σύνολο του, να πληρώσει το λογαριασμό. Μπορεί δηλαδή να μην τα φάγαμε μαζί, αλλά σίγουρα στον λογαριασμό θα πληρώσουμε την μερίδα του λέοντος, ποιός ξέρει, ίσως ο κύρ. Πάγκαλος ήθελε να πεί «μαζί, σας τα φάγαμε!!!» και απλά του βγήκε λιγάκι διαφορετικά.
Παρόλο λοιπόν που μαζί, μας τα φάγανε, αντί να πούν(όχι πως θα περίμενε κανείς κάτι τέτοιο), «αρκετά δείραμε τους απο κάτω, πάμε τώρα και στους απο πάνω«, αυτοί συνεχίζουν να βαράνε τους απο κάτω, κοιτώντας να βγάλουν και απο την μύγα ξύγκι…
…και θα βγάλουν!
Γιατί εκείνο που τελικά τους ενδιαφέρει, είναι η πραγματική αξία του καθ΄ενός απο εμάς, η αξία της εργασίας μας, την οποία κοιτούν να γίνει δική τους με όσο το δυνατόν μικρότερο αντίτιμο. Και έτσι έχουμε.
– Προπαγάνδα του ευρωμονοδρόμου απο τα δημοτικά κιόλας, έτσι ώστε τα παιδιά να μάθουν να μην αμφισβητούν και να αποδεχθούν αργότερα την θέση τους σε μια διαστρωματωμένη κοινωνία, οικονομικά και κοινωνικά.
– Απαξίωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που δεν είναι προθάλαμοι της κεφαλαιαγοράς. Έτσι ώστε να βγαίνουν απόφοιτοι, γενίτσαροι του κεφαλαίου, που θα θεωρούν ότι αυτή είναι η μοναδική τους διέξοδος, και θα αποδέχονται τις παγιωμένες αντιλήψεις της πλουτοκρατίας.
– Υπαναχώρηση των εργασιακών δικαιωμάτων, στο όνομα και καλά της επιχειρηματικότητας. Δηλαδή, να υποστηρίξουν τους μεγαλοεργολάβους, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές, όλους αυτούς δηλαδή, που με την συνεχή για χρόνια συσσώρευση της υπεραξίας μας, είναι υπαίτοιοι που δεν υπάρχει η λεγόμενη «ρευστότητα» στην αγορά.
– Δημιουργία ενός ακόμη πιο δυσβάσταχτου κράτους, με βαρυά φορολογία, που θα πληρώνουν οι «μη έχοντες» και θα καρπώνονται οι «κατέχοντες«, αφού όλα τα δημόσια έργα θα αποσκοπούν στην κερδοφορία του κεφαλαίου με πολλαπλούς τρόπους. Δηλαδή θα αναλαμβάνει το υπερτιμολογημένο έργο ο Χ κατασκευαστής, θα φτιάζει τον δρόμο, το λιμάνι, το αεροδρόμιο κλπ, θα καρπώνονται όλα αυτά τα έργα, ποιοί άλλοι; μα αυτοί που θα κινούν την οικονομία(οι καπιταλιστές), και ο ελληνικός λαός, θα πληρώνει απο πάνω και φόρους λιμανιών, αεροδρομίων, διόδια και τα ρέστα.
– Άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι ζητούν να αλλάξουν οι ισσοροπίες στην αγορά. Παίρνουν λοιπόν ως αφορμή ότι η αγορά της Ελλάδας είναι ανισσόροπη, υπάρχουν μονοπώλια, τράστ, κλπ, και προσπαθούν να διαλύσουν τα παλιά μονοπώλια, προκειμένου να εισχωρήσουν τα καινούρια, τα οποία θα ανήκουν σε ακόμη χειρότερους μεγαλοκαρχαρίες.
– Διάλυση του δημοσίου τομέα, οι ίδιοι λόγοι με παραπάνω.
– Υπονόμευση του Εθνικού πλούτου, δείτε σε αυτό το άρθρο, ότι οι έρευνες του υπεδάφους τις Ελλάδας έχουν αρχίσει και εντατικοποιούνται, τυχαίο, δεν νομίζω. Ακόμα και οι διαγωνισμοί για την έρευνα δίδονται σε ξένες εταιρίες, φανταστείτε λοιπόν ποιοί πρόκειται να καρπωθούν τα έργα και τις πρώτες ύλες. Προσωπική μου άποψη είναι ότι με όλα αυτά που γίνονται, σε μερικά χρόνια θα παρακαλάμε να ξεπουλήσουμε τον ορυκτό(και όχι μόνο) μας πλούτο, το δήλλημα θα είναι πάλι, το ξεχρέωμα κάποιου χρέους, οι νέες θέσεις εργασίας που θα ανοιχτούν, η αύξηση του ΑΕΠ κλπ.
– Διάλυση του κοινωνικού ιστού, με την στοχοποίηση συγκεκριμένων επαγγελμάτων(καθηγητές, φορτηγατζήδες, δ.υπάλληλοι), που έχει ως στόχο την οριζόντια διαίρεση της κοινωνίας. Με το να βάλεις άτομα τις ίδιας κοινωνικής τάξης να αντιμάχονται το ενα το άλλο τους αφαιρείς ευκολότερα τα δικαιώματα τους. Επειδή όμως όλα αυτά τα επαγγέλματα είναι μια αλυσίδα, όταν αρπάξεις τα λεφτά του καθηγητή, εκείνος δεν θα ψωνίσει απο το εμπορικό, και όταν αρπάξεις τη δουλειά απο τον φορτηγατζή, εκείνος δεν θα στείλει τα παιδιά του να σπουδάσουν, και πάει λέγοντας.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, αξίζει σε αυτό το σημείο να σας παραθέσω τα λόγια του κομμουνιστή γεωγράφου David Ηarvey, που μιλάει για τις μεθόδους του σύγχρονου ιμπεριαλισμού:
«Η άυξηση της σημασίας της σωσσώρευσης μέσω αφαίρεσης πόρων από άλλους, την οποία συμβολίζει η άνοδος των διεθνών πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού και της ιδιωτικοποίησης, σχετίζεται με περιοδικές επιθέσεις αρπακτικής υποτίμησης περιουσιακών στοιχείων στο ενα ή στο άλλο μέρος του κόσμου. Και αυτό φένεται να αποτεκεί τον πυρήνα της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής τακτικής. Με λίγα λόγια, η αμερικάνικη αστική τάξη ανακάλυψε εκ νέου εκείνο που είχε ανακαλύψει η βρετανική αστική τάξη τις τελευταίες τρείς δεκαετίες του δεκάτου ενάτου αιώνα, δηλαδή, όπως το θέτει η Άρεντ, ότι το «προπατορικό αμάρτημα της καθαρής ληστείας». το οποίο είχε επιτρέψει την πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου ¨έπρεπε ενδεχομένως να επαναληφθεί από φόβο μήπως σβήσει ξαφνικά ο κινητήρας της συσσώρευσης» Αν αυτό ισχύει, τότε ο «νέος ιμπεριαλισμός» φένεται πως δεν είναι τίποτα παραπάνω απο την επανάληψη του παλιού, αν και σε διαφορετικό τόπο και χρόνο.»(Harvey, 2006, σελ. 179)
Αν κάτι πρέπει να μας μείνει απο τα 2 αυτά άρθρα τα οποία έγραψα είναι ότι σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία του κεφαλαίου οδηγεί σε αποτυχία της κοινωνίας(αν υποθέσουμε ότι επιτυχία της κοινωνίας είναι η ικανοποίηση των αιτημάτων διαβίωσης των μελών της) και κατ επέκταση των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Αν θέλουμε να βελτιωθούν οι συνθήκες πρέπει να απορρίψουμε και να ανατρέψουμε αυτό το μοντέλο και να προχωρήσουμε προς ενα νέο, το κομμουνιστικό, που σε επίπεδο οικονομίας, κοινωνικών δομών, πολιτικής, διακυρύττει την ισότητα και την πρόοδο, στο χέρι μας είναι να το πετύχουμε. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν, είμαι ο πρώτος που θα το πεί, ξέρετε όμως, αν αφεθούμε στην μοίρα μας, υπάρχει μια εγγύηση, η εγγύηση ότι τα πράγματα ολοένα και θα χειροτερεύουν, μέχρι κάποια γενιά να αρπάξει το σφυρί και το δρεπάνι και να αρχίσει να δρέπει τους κόπους της και όσους σταθούν εμπόδιο στην πορεία της!
Τέλος δεύτερου μέρους
(Για το βιβλίο του Harvey χωρίς να είμαι σίγουρος επειδή το απόσπασμα το έχω βρεί σε άλλο βιβλίο, πρέπει να είναι αυτό: Spaces of Neoliberalization: Towards a Theory of Uneven Geographical Development)
Απόψε επειδή με πονούσανε οι αμυγδαλές μου, αποφάσισα να μείνω μέσα. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου μιας και ούτε κατάφερα να διαβάσω ή να κάνω κάτι επικοδομητικό, εκτός ίσως απο την καθημερινή μου γυμναστική. Κάποια στιγμή, ράθυμα, ετοιμάστηκα να παω στη δουλειά, αυτό που με περίμενε όταν άνοιξα την πόρτα θα ήταν έγκλημα να το είχα αφήσει αφωτογράφητο. Μπορεί η μέρα μου να ήταν βαρετή και τεμπέλικη, αλλά η νύχτα με αποζημίωσε και με το παραπάνω.
Για απόψε ενα ποιηματάκι που είχα γράψει στο παλιό μου blog και νομίζω αξίζει αναδημοσίευσης.
Για όσους δεν ξέρετε την ιστορία, παλιότερα είχα blog στο http://www.poexania.dtoxic.com, αλλά επειδή ο host ήταν για τα πανυγύρια(χανόταν άρθρα, έμενε κάτω ο σέρβερ για μέρες), μεταφέρθηκα στο κατά πολύ καλύτερο wordpress.
=Ανιμαλίες=
«Δεν θέλω άλους λεονταρισμούς»,
πρόσταξε το λιοντάρι,και η κουκουβάγια
τους ζήτησε να μη βγαίνουν έξω τη νύχτα.
Τότε τα υπόλοιπα ζώα αρχίσαν να τους κράζουν αναστατωμένα,
«σταματήστε επιτέλους», φώναξε το κοράκι, και ο αλιγάτορας τους παρακάλεσε
να μην χυνούν κροκοδείλια δάκρυα.
«Δέν πρέπει να χώνετε τη μύτη σας εκεί που δεν σας σπέρνουν»,
τα συμβούλεψε ο τρυποκάρυδος,
ενώ ο παπαγάλος επανέλαβε ότι δεν κάνει να παπαγαλίζουν.
Μέχρι που ο χάνος έβγαλε το κεφάλι του απ’ το νερό λέγοντας νευριασμένος,
«τι με κοιτάτε όλοι σας με ανοιχτό το στόμα;»
«Είναι επειδή βλέπουμε την γελοία φάτσα σου», του απάντησε ο τυφλοπόντικας.
Η δικαιοσύνη δεν κρατά τυχαία σπαθί, και οι δικαστές δεν κρατούν τυχαία σφυρί.
Θα έχετε φυσικά ακούσει την φράση, «η ιστορία γράφεται απο τους νικητές».
Το ότι οι νικητές επιβάλουν μια ιστορία, η οποία είναι γραμένη στα δικά τους μέτρα και σταθμά, έχει δυο κύριους σκοπούς. Αφενός δικαιολογεί την βια η οποία ασκήθηκε προκειμένου να επιβάλουν ή να υπερασπίσουν το σκοπό τους, και αφεταίρου νομιμοποιεί την συνέχιση της. Με λίγα λόγια, αυτού του είδους η ιστορία αποτελεί την αιτιολόγηση και δικαιολόγηση των σκοπών του νικητή.
Σκεφτήκατε ποτέ όμως, τι άλλο γράφεται απο τους νικητές;
Απο τους νικητές γράφονται και οι νόμοι, τι είναι όμως ο νόμος;
Ο νόμος είναι το πλαίσιο αιτιολόγησης της βίας του ισχυρού μέσα σε ενα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον. Οι νόμοι δεν αναφέρονται σε παρελθόντα χρόνο, αφορούν το παρόν, και ορίζουν τον τρόπο συμπεριφοράς των ατόμων(ή και ομάδων) σε εναν, συνήθως κρατικό(χώρα), διακρατικό(διεθνείς ενώσεις), αλλά και τις ίδιες τις σχέσεις μεταξύ κρατών και οντοτήτων.
Οπότε οι νόμοι γράφονται απο ανθρώπους.
Και επιβάλονται απο ανθρώπους, όταν αυτοί έχουν την απαραίτητη δύναμη να τους επιβάλουν.
Άσχετα με το αν υποτίθεται ότι την δικαίωση για τον νόμο την παίρνουν απο τον Θεό, απο την φύση, ή από κάποια φιλοσοφική ιδεολογία, την δυνατότητα για την εφαρμογή τους, τους την δίνει όπως είπα και παραπάνω η δύναμη επιβολής.
Έτσι ακόμα και αν εναν νόμος αδικεί μια πλειοψηφία και ευεργετεί μια συγκεκριμένη μειοψηφία, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, αν δεν υπάρχει σύγκρουση δυνάμμεων, που είναι και σύγκρουση συμφερόντων, μεταξύ των δυο αυτών ομάδων. Αν λοιπόν η αδικημένη πλευρά επικρατήσει, θα γράψει αυτή το δικό της νόμο, που θα δικαιώνει τα δικά της συμφέροντα.
Υπο αυτήν την έννοια, οι νόμοι γράφονται απο τους νικητές, και είναι θεσμοί που επιβάλουν την υποκειμενική βούληση των νικητών, απέναντι στην υπόλοιπη ομάδα.
Ας έχουμε λοιπόν υπόψην, ότι το «δίκαιο» που εκφράζει ένας νόμος, είναι καθαρά υποκειμενικό, και εξαρτάται απο την βούληση της ομάδας που τον επιβάλει.
Εξού και ο Μαρξ μιλά για την δικτατορία του προλεταριάτου, την επιβολή του «νόμου» δηλαδή της πλειοψηφικής παραγωγικής ομάδας , που αντλεί δικαίωση απο το ρόλο αυτής της ομάδας στην παραγωγή, και κατ επέκταση στην κοινωνία.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι νόμος και δίκαιο είναι δυο διαφορετικές έννοιες, και ότι κάθε νόμος εκφράζει το «δίκαιο» συγκεκριμένων κοινωνικών μορφωμάτων, που σημαίνει ότι για να αξιολογήσουμε ενα νόμο πρέπει να λάβουμε υπόψην το δίκαιο στο οποίο αναφέρεται(ή και σε ποιών το δίκαιο αναφέρεται).
Δείτε πως προσπαθεί ο δημοσιογράφος του bbc να δικαιολογήσει την αστυνομική βία απέναντι σε ανάπηρο νεαρό με κινητικά προβλήματα, ρωτώντας τον επανειλημένα αν επιτέθηκε στους αστυνομικούς με το αναπηρικό του καροτσάκι(βέβαια ο ίδιος απαντά ότι δεν έχει την δυνατότητα καν να κουνήσει ο ίδιος το καροτσάκι του και ότι χρειάζεται άλλο άτομο για να τον μεταφέρει, στην συγκεκριμένη περίπτωση το άτομο αυτό ήταν ο αδερφός του).
Η υπερασπιστική γραμμή του «συνήγορου υπεράσπισης» των αστυνομικών, δημοσιογράφου, είναι ότι ο νεαρός ακτιβιστής είχε κάνει δηλώσεις ότι θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη. Ο νεαρός ξεβρακώνει τον δημοσιογράφο και όλο το σύστημα με τις δηλώσεις του και αποδεικνύει ότι οι δικαιολογίες όλων εκείνων των «αρτιμελών» ανθρώπων που δεν αγωνίζονται για τα δίκαια τους, είναι απλά υπεκφυγές.
Αξίζει να δωθεί σημασία στο πως ο νεαρός προσπαθεί μέσω αυτών που λέει να αναδείξει την πραγματική ουσία του ζητήματος, που είναι τα αιτήματα των διαδηλωτών, και πως ο δημοσιογράφος επιμένει να κάνει προκλητικές και παραπλανητικές ερωτήσεις σχετικά με την υποτιθέμενη επιθετικότητα του.
Όλο αυτό σε εμας του έλληνες βέβαια θυμίζει το ξυλοφόρτωμα των συνταξιούχων απο τα ΜΑΤ
…τώρα επιτέλους καταλαβαίνω τι εννούν όταν λένε ότι η αστυνομία βρίσκεται κοντά στον πολίτη.
Πραγματικά, τέτοιες ερωτήσεις δεν θα περίμενα να τις δω ούτε σε σκετσάκι του ΑΜΑΝ!!!
Στο παρακάτω σύνδεσμο, θα βρείτε και μετάφραση των «επίμαχων» διαλόγων του βίντεο
Ο δημοσιογράφος του bbc, όσο φιλότιμη προσπάθεια και αν έκανε, αμέλησε να υποβάλει στον συνεντευξιαζόμενο μερικές ακόμα κρίσιμες ερωτήσεις. Προκειμένου να είναι καλύτερα προετοιμασμένος την επόμενη φορά θα παραθέσω μερικές απο αυτές παρακάτω.
– Αληθεύει ότι το καροτσάκι σας μετέφερε όπλα μαζικής καταστροφής;
– Μπορείτε να κοιτάξετε τους τηλεθεατές μας στα μάτια και να τους διαβεβαιωσετε ότι δεν διαθέτετε τηλεκινητικές δυνάμεις;
– Μήπως όταν νευριάζετε μεταμορφώνεστε σε ενα τεράστιο πράσινο τέρας;
– Αληθεύουν οι φήμες που λένε ότι το αναπηρικό σας καροτσάκι είχε αιχμηρές σκουριασμένες γωνίες;
– Τι έχετε να απαντήσετε σε όλους εκείνους που πιστεύουν οτι προσποιείστε τον ανάπηρο για να αποφύγετε την σύληψη;
Η «εσωτερική υποτίμηση» κεντρικό χαρακτηριστικό στο «δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων»
Το οριστικό τέλος του μεταπολιτευτικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, το οποίο στηριζόταν στον υπερτροφικό κρατικό τομέα και στη διαρκή διεύρυνση του δημοσίου χρέους, σηματοδοτούν η υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και οι νέες περικοπές απολαβών στις ΔΕΚΟ. Οι σχετικοί νόμοι που θα ψηφιστούν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή αναμένεται να προκαλέσουν άγνωστης έκτασης κοινωνικές αντιδράσεις, αφού θα αποτελέσουν τη βάση για την «εσωτερική υποτίμηση», με μειώσεις αποδοχών σε ιδιωτικό τομέα και ΔΕΚΟ.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Βήματος της Κυριακής, η «θεραπευτική αγωγή» των περικοπών στον ιδιωτικό τομέα βρισκόταν τον Μάιο ψηλά στην ατζέντα της τρόικας. Οι εμπειρογνώμονες απέσυραν το σχετικό αίτημα προσωρινά κυρίως γιατί διαπίστωσαν ότι το «σκληρό Ασφαλιστικό» και οι μειώσεις αποδοχών στον δημόσιο τομέα δεν ήταν δυνατόν να «περάσουν» σε κλίμα γενικευμένης κοινωνικής ανασφάλειας.
Η τρόικα όμως, καθώς και ορισμένοι υπουργοί με σημαντικές οικονομικές γνώσεις και ελάχιστες αυταπάτες, είχαν αντιληφθεί ότι μόλις ξεκίνησε το μεγάλο οικονομικό πείραμα ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας χωρίς το όπλο της υποτίμησης του νομίσματος. Τρόικα και υπουργοί στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις τους ομολογούσαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να γίνουν τα ελληνικά προϊόντα και οι υπηρεσίες ελκυστικά στο εξωτερικό (και στους τουρίστες από το εξωτερικό) είναι η μείωση της τιμής τους. Με την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης, η μοναδική διαθέσιμη επιλογή είναι η μείωση των αποδοχών όσων τα παράγουν. Σε γενικές γραμμές αυτή η συνταγή προσιδιάζει στο «μοντέλο Ταϊβάν» και γενικώς στο «ασιατικό μοντέλο».
«Το θετικό που μπορούμε να δούμε» , λέει προς Το Βήμα της Κυριακής ανώτατη κυβερνητική πηγή, «είναι ότι η οικονομία θα επιστρέψει σε θετικό πρόσημο ανάπτυξης στο δεύτερο εξάμηνο του 2011». Η επιστροφή της ανάπτυξης αναμένεται ότι θα επέλθει γιατί η χαμηλή αγοραστική δύναμη θα πλήξει τις εισαγωγές, το μειωμένο εργατικό κόστος θα τονώσει τις εξαγωγές, το τουριστικό προϊόν θα γίνει περισσότερο ανταγωνιστικό και η προσέλκυση νέων επενδύσεων ολοένα και δυναμικότερη.
Η αντίθετη άποψη υποστηρίζει ότι η μεταμόσχευση του «μοντέλου Ταϊβάν» σε μια ευρωπαϊκή χώρα είναι πρακτικώς αδύνατη. Το ξένο μόσχευμα μπορεί να απορριφθεί για τρεις λόγους: πρώτον, οι κοινωνικές αντιδράσεις μπορεί να είναι ανεξέλεγκτες ανατρέποντας κάθε οικονομικό προγραμματισμό. Δεύτερον, η μείωση της αγοραστικής δύναμης και η συνακόλουθη καθίζηση των τιμών της γης θα αυξήσει περαιτέρω τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Τρίτον, η μείωση της αγοραστικής δύναμης και η περαιτέρω καθίζηση της εσωτερικής ζήτησης μπορεί να οδηγήσουν στην κατάρρευση των εσόδων από φόρους.
—
Είχαν δεν είχαν, μας το ξεφουρνίσανε και αυτό…
Θα έχουμε την τιμή να γίνουμε η πρώτη ασιατική χώρα στήν Ευρώπη!
Είναι φανερό πλέον το σχέδιο, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, αδιαφορώντας τι θα κοστίσει αυτή η ανάπτυξη στον λαό. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, πότε η καπιταλιστική ανάπτυξη ωφέλησε τον λαό;
Ποτέ!!!
Προσπαθούν λέει να ρίξουν τις τιμές, μειόωνοντας το κόστος παραγωγής, ήτοι τις αποδοχές, των παραγωγών, για να μπορούν τα μεγάλα εμπορικά τράστ να πουλάνε φθηνότερα χωρίς να έχουν την ανάλογη μείωση κέρδους. Γιατί βλέπετε, μειώνοντας τις αποδοχές της κατατρεγμένης ευρύτερης εργατικής τάξης σε όλη την ευρώπη, προσπαθούν να σώσουν το ισοζύγιο προσφοράς ζήτησης, ώστε να μην υπάρχει υπερπροσφορά(δηλαδή προσφορά που να υπερβαίνει την ζήτηση) και γίνουν τα πράγματα χειρότερα…για αυτούς.
Ξέρετε πότε είχε ξαναγίνει αυτό; Λίγο πρίν το κράχ του 29 και το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου.
«Αυτό που συνέβαινε, όπως συχνά συμβαίνει σε περιόδους οικονομικής ανόδου στην ελεύθερη αγορά, ήταν ότι ενώ οι μισθοί αυξανόταν σε μικρότερο βαθμό, τα κέρδη αυξανόταν δυσανάλογα και οι ευημερούντες έπαιρναν μεγαλύτερο κομμάτι της εθνικής πίτας. Αλλά καθώς η μαζική ζήτηση δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τον ταχύτατο βηματισμό της αυξανόμενης παραγωγικότητας του βιομηχανικού συστήματος στις μέρες ακμής του Henry Ford*, το αποτέλεσμα ήταν υπερπαραγωγή και κερδοσκοπία. Και αυτό με τη σειρά του πυροδότησε την κατάρρευση.«(Eric Hobsbawm, Η Εποχή Των Άκρων, εκδόσεις θεμέλιο, σελ. 134-135).
Προσοχή τώρα, δεν υποννοώ ότι η δυσσανάλογη αύξηση κερδών και μισθών είναι κάτι που το συναντάμε αυτήν την περίοδο. Όχι, αυτό γινόταν μέχρι τώρα, τώρα αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι κατά τη γνώμη μου το εξής. Προσπαθούν να διατηρήσουν μια ευρωπαική ένωση δυο ταχυτήτων, μέσα στην οποία θα υπάρχουν χώρες που θα παράγουν προιόντα πρώτης ανάγκης(και πρώτες ύλες, και γιατί όχι και πράσινη ενέργεια) σε εξευτελιστικές τιμές, έτσι ώστε να μπορεί να κινείται η αγορά των χωρών εκείνων που προορίζονται για κατανάλωση. Δηλαδή ναι μεν θα μειωθούν οι αποδοχές την Άγγλων, Γερμανών, Γάλλων, όμως θα υπάρχει ανάλογη ή και μεγαλύτερη μείωση σε χώρες όπως οι έλλάδα, έτσι ώστε να μπορούν οι Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί να συνεχίσουν να καταναλώνουν(διακοπές, είδη πρώτης ανάγκης, ενέργεια, κατασκευασμένα προιόντα κλπ) και το σύστημα να κινείται.
Ποιός βγαίνει κερδισμένος και ποιός χαμένος αν μπορέσει να περπατήσει κάτι τέτοιο;
Χαμένοι σίγουρα βγαίνει η εργατική τάξη χωρών όπως η ελλάδα, που καλούνται να παράγουν το ίδιο ποιοτικό προιόν σε χαμηλότερη τιμή. Αυτό όπως είπα και παραπάνω, δίνει τη δυνατότητα στον μεγαλέμπορο-μεταπωλητή-αγοραστή πρώτης ύλης, να διαπραγματευτεί το επίπεδο της τιμής πώλησης, χωρίς να έχει μείωση κέρδους. Φαινομενικά αυτό θα ωφελήσει τους πολίτες των χωρών εκείνων που προορίζονται για κατανάλωση, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτή τη στιγμή γίνεται μια παγκοσμιοποιημένη επίθεση στα εργατική τάξη, πέρα δηλαδή απο τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, γίνεται επίθεση και στα θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα. Ακόμα λοιπόν και αν οι τιμές προιόντων πρώτης ανάγκης ή ακόμα και καταναλωτικών προιόντων μειωθούν σε κάποιες χώρες, αυτό δεν αντισταθμίζει με τίποτα το πετσόκομα που έχουν υποστεί(και θα υποστούν) τα εργασιακά, υπέρ των καπιταλιστών.
Όλα τα παραπάνω κατά τη γνώμη μου, θα έχουν σαν αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση στην ευρώπη. Δηλαδή οι καπιταλιστές, δεν θα καταφέρουν όλο αυτό το πράγμα να το «μαζέψουν». Η δυσσαρέσκεια των πολιτών, σε βάθος χρόνου θα εκφραστεί και τότε είναι πιθανόν να συμβούν 2 τινά:
1) Είτε να έχουμε γενικευμένη αντίδραση και επανάσταση.
2) Είτε προκειμένου να αποφευχθεί η επανάσταση και η ανατροπή του ιμπεριαλισμού, θα οδηγηθούμε απο την πλουτοκρατία σε πόλεμο, όπως ακριβώς έγινε και με τον Β Παγκόσμιο.
Ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε το δεύτερο…
Και να καταφέρουμε την ανατροπή!
* O Henry Ford, εγγαινίασε την πρώτη αυτοματοποιημένη βιομηχανική γραμμή παραγωγής, παράγωντας το μοντέλο Τ πιο γρήγορα και πιο φτηνά απο ότι μπορούσαν να παράγουν αυτοκίνητα οι υπόλοιπες αυτοκινητοβιομηχανίες.
Δείτε εκεί μετά το 2:45, που η Κατσέλη Μιλά για το καθεστώς τον απολύσεων, και λέει ότι θα πρέπει να κάτσουν να συμφωνήσουν και οι 2 πλευρές. Δηλαδή να κάτσει ο υπο απόλυση και το αφεντικό του, και να συμφνήσουν για το να απολυθεί;
Ας φανταστούμε τον σχετικό διάλογο:
– Κύριε Στεργίου, ήθρα να συζητήσουμε για την απόλυση μου…
– Α μάλιστα, για πες μου τι έχεις να μου προτείνεις;
– Ε να, εγώ προτείνω να μην με απολύσετε…
– Ε και γιατί δεν μου το λεγές απο την αρχή; Εντάξει τότε, μείνε, καλή συνέχεια…
Μα καλά δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο; Ρε παιδιά, κάνετε που κάνετε το έγκλημα, μην περιπαίζετε και το θύμα απο πάνω…
Αμπελοφιλοσοφίες 
