Αποτυχημένους πολίτες βγάζουν οι αποτυχημένες κοινωνίες 2/2

 

Εδω το πρώτο μέρος

Ας πάρουμε όμως σαν παράδειγμα την Ελλάδα, και ας δούμε πόσο καλά το κράτος(τοπικό και ευρωπαικό), καταφέρνει να ικανοποιήσει το αίτημα διαβίωσης του λαού.

Ας ξεκινήσουμε με τα δημόσια ελλείματα, τα παρακάτω είναι απόσπασμα απο την ομιλία του Βουλευτή του Συν Β.Μουλόπουλου, ο οποίος εστιάζει την κριτική του σε 4 σημεία:

—

Ψέμα 1ο: Το υπερτροφικό κράτος

Η απογραφή έδειξε ότι το σύνολο των υπαλλήλων είναι 768.000, από τους μόνιμους υπαλλήλους έως τα stage από τους ένστολους και τους κληρικούς ως τους αιρετούς, ποσοστό δηλαδή 11,4% επί του συνόλου των εργαζομένων. Ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.

Ψέμα 2ο: Οι υπέρογκες δημόσιες δαπάνες

Από την Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι κάτω του 12%, ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.

Ψέμα 3ο: Ποιός πληρώνει τις δημόσιες δαπάνες

Αν συνυπολογίσουμε τους άμεσους και έμμεσους φόρους, προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι συμμετέχουν με περισσότερο από 80% στα κρατικά έσοδα και οι επιχειρήσεις με λιγότερο από 20%.

Ψέμα 4ο: Η αβάσταχτη φορολογία του κεφαλαίου

Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής κεφαλαίου στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25).

—

Παρατηρούμε λοιπόν ξεκάθαρα, ότι στην Ελλάδα μια μικρή ολιγαρχία τρώει και πίνει, και καλείται ο λαός στο σύνολο του, να πληρώσει το λογαριασμό. Μπορεί δηλαδή να μην τα φάγαμε μαζί, αλλά σίγουρα στον λογαριασμό θα πληρώσουμε την μερίδα του λέοντος, ποιός ξέρει, ίσως ο κύρ. Πάγκαλος ήθελε να πεί «μαζί, σας τα φάγαμε!!!» και απλά του βγήκε λιγάκι διαφορετικά.

Παρόλο λοιπόν που μαζί, μας τα φάγανε, αντί να πούν(όχι πως θα περίμενε κανείς κάτι τέτοιο), «αρκετά δείραμε τους απο κάτω, πάμε τώρα και στους απο πάνω«, αυτοί συνεχίζουν να βαράνε τους απο κάτω, κοιτώντας να βγάλουν και απο την μύγα ξύγκι…

…και θα βγάλουν!

Γιατί εκείνο που τελικά τους ενδιαφέρει, είναι η πραγματική αξία του καθ΄ενός απο εμάς, η αξία της εργασίας μας, την οποία κοιτούν να γίνει δική τους με όσο το δυνατόν μικρότερο αντίτιμο. Και έτσι έχουμε.

– Προπαγάνδα του ευρωμονοδρόμου απο τα δημοτικά κιόλας, έτσι ώστε τα παιδιά να μάθουν να μην αμφισβητούν και να αποδεχθούν αργότερα την θέση τους σε μια διαστρωματωμένη κοινωνία, οικονομικά και κοινωνικά.

– Απαξίωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που δεν είναι προθάλαμοι της κεφαλαιαγοράς. Έτσι ώστε να βγαίνουν απόφοιτοι, γενίτσαροι του κεφαλαίου, που θα θεωρούν ότι αυτή είναι η μοναδική τους διέξοδος, και θα αποδέχονται τις παγιωμένες αντιλήψεις της πλουτοκρατίας.

– Υπαναχώρηση των εργασιακών δικαιωμάτων, στο όνομα και καλά της επιχειρηματικότητας. Δηλαδή, να υποστηρίξουν τους μεγαλοεργολάβους, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές, όλους αυτούς δηλαδή, που με την συνεχή για χρόνια συσσώρευση της υπεραξίας μας, είναι υπαίτοιοι που δεν υπάρχει η λεγόμενη «ρευστότητα» στην αγορά.

– Δημιουργία ενός ακόμη πιο δυσβάσταχτου κράτους, με βαρυά φορολογία, που θα πληρώνουν οι «μη έχοντες» και θα καρπώνονται οι «κατέχοντες«, αφού όλα τα δημόσια έργα θα αποσκοπούν στην κερδοφορία του κεφαλαίου με πολλαπλούς τρόπους. Δηλαδή θα αναλαμβάνει το υπερτιμολογημένο έργο ο Χ κατασκευαστής, θα φτιάζει τον δρόμο, το λιμάνι, το αεροδρόμιο κλπ, θα καρπώνονται όλα αυτά τα έργα, ποιοί άλλοι; μα αυτοί που θα κινούν την οικονομία(οι καπιταλιστές), και ο ελληνικός λαός, θα πληρώνει απο πάνω και φόρους λιμανιών, αεροδρομίων, διόδια και τα ρέστα.

– Άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι ζητούν να αλλάξουν οι ισσοροπίες στην αγορά. Παίρνουν λοιπόν ως αφορμή ότι η αγορά της Ελλάδας είναι ανισσόροπη, υπάρχουν μονοπώλια, τράστ, κλπ, και προσπαθούν να διαλύσουν τα παλιά μονοπώλια, προκειμένου να εισχωρήσουν τα καινούρια, τα οποία θα ανήκουν σε ακόμη χειρότερους μεγαλοκαρχαρίες.

– Διάλυση του δημοσίου τομέα, οι ίδιοι λόγοι με παραπάνω.

– Υπονόμευση του Εθνικού πλούτου, δείτε σε αυτό το άρθρο, ότι οι έρευνες του υπεδάφους τις Ελλάδας έχουν αρχίσει και εντατικοποιούνται, τυχαίο, δεν νομίζω. Ακόμα και οι διαγωνισμοί για την έρευνα δίδονται σε ξένες εταιρίες, φανταστείτε λοιπόν ποιοί πρόκειται να καρπωθούν τα έργα και τις πρώτες ύλες. Προσωπική μου άποψη είναι ότι με όλα αυτά που γίνονται, σε μερικά χρόνια θα παρακαλάμε να ξεπουλήσουμε τον ορυκτό(και όχι μόνο) μας πλούτο, το δήλλημα θα είναι πάλι, το ξεχρέωμα κάποιου χρέους, οι νέες θέσεις εργασίας που θα ανοιχτούν, η αύξηση του ΑΕΠ κλπ.

– Διάλυση του κοινωνικού ιστού, με την στοχοποίηση συγκεκριμένων επαγγελμάτων(καθηγητές, φορτηγατζήδες, δ.υπάλληλοι), που έχει ως στόχο την οριζόντια διαίρεση της κοινωνίας. Με το να βάλεις άτομα τις ίδιας κοινωνικής τάξης να αντιμάχονται το ενα το άλλο τους αφαιρείς ευκολότερα τα δικαιώματα τους. Επειδή όμως όλα αυτά τα επαγγέλματα είναι μια αλυσίδα, όταν αρπάξεις τα λεφτά του καθηγητή, εκείνος δεν θα ψωνίσει απο το εμπορικό, και όταν αρπάξεις τη δουλειά απο τον φορτηγατζή, εκείνος δεν θα στείλει τα παιδιά του να σπουδάσουν, και πάει λέγοντας.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, αξίζει σε αυτό το σημείο να σας παραθέσω τα λόγια του κομμουνιστή γεωγράφου David Ηarvey, που μιλάει για τις μεθόδους του σύγχρονου ιμπεριαλισμού:

«Η άυξηση της σημασίας της σωσσώρευσης μέσω αφαίρεσης πόρων από άλλους, την οποία συμβολίζει η άνοδος των διεθνών πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού και της ιδιωτικοποίησης, σχετίζεται με περιοδικές επιθέσεις αρπακτικής υποτίμησης περιουσιακών στοιχείων στο ενα ή στο άλλο μέρος του κόσμου. Και αυτό φένεται να αποτεκεί τον πυρήνα της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής τακτικής. Με λίγα λόγια, η αμερικάνικη αστική τάξη ανακάλυψε εκ νέου εκείνο που είχε ανακαλύψει η βρετανική αστική τάξη τις τελευταίες τρείς δεκαετίες του δεκάτου ενάτου αιώνα, δηλαδή, όπως το θέτει η Άρεντ, ότι το «προπατορικό αμάρτημα της καθαρής ληστείας». το οποίο είχε επιτρέψει την πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου ¨έπρεπε ενδεχομένως να επαναληφθεί από φόβο μήπως σβήσει ξαφνικά ο κινητήρας της συσσώρευσης» Αν αυτό ισχύει, τότε ο «νέος ιμπεριαλισμός» φένεται πως δεν είναι τίποτα παραπάνω απο την επανάληψη του παλιού, αν και σε διαφορετικό τόπο και χρόνο.»(Harvey, 2006, σελ. 179)

Αν κάτι πρέπει να μας μείνει απο τα 2 αυτά άρθρα τα οποία έγραψα είναι ότι σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία του κεφαλαίου οδηγεί σε αποτυχία της κοινωνίας(αν υποθέσουμε ότι επιτυχία της κοινωνίας είναι η ικανοποίηση των αιτημάτων διαβίωσης των μελών της) και κατ επέκταση των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Αν θέλουμε να βελτιωθούν οι συνθήκες πρέπει να απορρίψουμε και να ανατρέψουμε αυτό το μοντέλο και να προχωρήσουμε προς ενα νέο, το κομμουνιστικό, που σε επίπεδο οικονομίας, κοινωνικών δομών, πολιτικής, διακυρύττει την ισότητα και την πρόοδο, στο χέρι μας είναι να το πετύχουμε. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν, είμαι ο πρώτος που θα το πεί, ξέρετε όμως, αν αφεθούμε στην μοίρα μας, υπάρχει μια εγγύηση, η εγγύηση ότι τα πράγματα ολοένα και θα χειροτερεύουν, μέχρι κάποια γενιά να αρπάξει το σφυρί και το δρεπάνι και να αρχίσει να δρέπει τους κόπους της και όσους σταθούν εμπόδιο στην πορεία της!

 

Τέλος δεύτερου μέρους

 

(Για το βιβλίο του Harvey χωρίς να είμαι σίγουρος επειδή το απόσπασμα το έχω βρεί σε άλλο βιβλίο, πρέπει να είναι αυτό: Spaces of Neoliberalization: Towards a Theory of Uneven Geographical Development)