Οι χειρισμοί της κυβέρνησης δεν οδηγούν σε λύσεις(για όσους δεν το έχουνε καταλάβει)

Καμιά φορά φαντάζει ηλίθιο, όμως όπως φένεται, χρειάζεται να εξηγούνται και τα αυτονόητα. Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά υπάρχει κόσμος, πολύς κόσμος, ο οποίος θεωρεί πως πραγματικά, σε 2-3 χρονάκια, θα την ξεπεράσουμε την κρίση και θα είναι ολα όπως παλιά…

όχι οτι πρίν ήταν καλά, αλλά όπως λέει και η λαική ρήση, «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος«.

Σε πρώτη φάση ας χωρίσουμε την κρίση σε 2 μέρη, όχι ότι δεν είναι ενιαία, αλλά θα το κάνουμε προκειμένου να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα παρακάτω. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει η κρίση των αγορών, και η κρίση του λαού, των μικρών και μικρομεσαίων δηλαδή. Η κρίση αυτή των αγορών, δημιουργήθηκε λόγω της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, κεφάλαια τα οποία έχουν δημιουργηθεί απο την σκληρή δουλειά του λαού και έχουν καταλήξει σε λίγα χέρια στον πλανήτη.

Ας πάρουμε λοιπόν την εργασία ως μια ανταλλαγή, ας υποθέσουμε ότι ο Νίκος, δουλεύει στην επιχείρηση του Γιάννη, μαζί με άλλους 500 εργαζόμενους. Ας πούμε ότι η παραγωγική αξία του Νίκου(και των υπολοίπων εργατών), είναι 50 μονάδες το μήνα(αν θέλετε ευρώ), απο τις οποίες στα χέρια του (ασφάλεια-μισθός) φτάνουν οι 30, και τις υπόλοιπες, προκειμένου να έχει κέρδος η επιχείρηση, τις καρπώνεται ο Γιάννης. Έτσι έχουμε 500χ20 = 10.000, που είναι αυτά τα χρήματα τα οποία αποσπάει ο Γιάννης συνολικά κάθε μήνα απο τους εργάτες του, ενω στην πραγματικότητα τα έχουν δουλέψει οι ίδιοι. Ας πούμε τώρα, ότι ο Γιάννης, αποφασίζει να κάνει μια επένδυση, να ανοίξει ενα νεο εργοστάσιο για να έχει περισσότερο κέρδος. Επειδή όμως τα λεφτά δεν του φτάνουν, αναγκάζεται να πάρει δάνειο απο την τράπεζα, το οποίο το πληρώνει με τόκο, έτσι η τράπεζα, κερδίζει και αυτή απο τον Γιάννη με τη σειρά της, ο οποίος έχει κερδίσει τα λεφτά του με την εργασία του Νίκου και των υπολοίπων εργατών(ταυτόχρονα βέβαια η τράπεζα τα παίρνει και απο τους εργάτες, με πιστωτικές δάνεια κλπ, αλλά δεν θα το εξετάσουμε αυτό).

Ο Γιάννης συνεχίζει να μεγαλώνει την επιχείρηση του και την παραγωγή του, μιας και σκοπός του είναι το κέρδος, χωρίς αυτό, δεν μπορεί να διατηρήσει τις επενδύσεις και τα μέσα παραγωγής που κατέχει. Το ίδιο κάνουν και άλλοι Γιάννηδες ανα τον πλανήτη, προσπαθούν να αυξήσουν τις πωλήσεις τους, την παραγωγή τους, προκειμένου να επιβιώσουν στον σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο του καπιταλισμού. Αυτή όμως η παγκοσμιοποιημένη παραγωγή, δεν πατάει πάνω στις ανάγκες και στις επιθυμίες των ανθρώπων, δεν κοιτάει να τις καλύψει αυτές, το μόνο που την νοιάζει είναι, αύξηση παραγωγής, αύξηση κέρδους. Το ερώτημα είναι, μέχρι ποιό σημείο το παραγόμενο προιόν θα μπορεί να απορροφάται απο την κοινωνία; Ειδικά όταν τα χρήματα, συσσωρεύονται απο κάτω προς τα πάνω, δηλαδή οι εργάτες ξεπουλούν όσο όσο την εργασία τους, με αποτέλεσμα να μην εχουν καν την δυνατότητα να καταναλλώνουν τα αντίστοιχα αγαθά με αυτά που παρήγαγαν.

Φτάνουμε λοιπόν σε ενα σημείο, που η κορυφή της πυραμύδας, οι τράπεζες, έχουν συγκεντρώσει υπέρογκα κεφάλαια, οι παραγωγοί, δεν έχουν που να διανείμουν το παραγώμενο προιόν, αφενός διότι δεν απαντά στις ανάγκες τις κοινωνίας και αφεταίρου επειδή δεν υπάρχει ρευστό στα χαμηλά στρώματα για να το καταναλώσουν, και εκεί το σύστημα μπλοκάρει, σε αυτή τη φάση λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα.

Το πρώτο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς είναι πως η λύση είναι απλή, θα αρκούσε να ανοίξουν οι τράπεζες τα χρηματικιβώτια τους και να αρχίσουν να μοιράζουν λεφτά στον κόσμο, ή εναλλακτικά, να μοιράσει ο παραγωγός το πλεόνασμά του στον κόσμο. Αυτά, αν και φαινομενικά απλά, δεν είναι δυνατόν να συμβούν στον καπιταλισμό, είπαμε, ο σκοπός δεν είναι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών αλλά η μεγιστοποίηση το κέρδους, και το να αρχίσεις να μοιράζεις την παραγωγή, ή τα «κλεμένα» δεν οδηγεί σε μεγιστοποίηση του κέρδους.

Αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή συμπιέζονται τα χαμηλά κοινωνικά εισοδήματα περεταίρω, έτσι ώστε να πάρει μια παράταση ζωής το σύστημα. Και έχουμε κατάλυση του έστω και υπωτυπώδους κράτους πρόννοιας, αφού το κράτος ενισχύει έμμεσα και άμεσα τους τραπεζικούς κολοσσούς(βλέπε πακέτα που δόθηκαν στους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς σε όλον τον κόσμο). Κάτι που έχει ως επακόλουθο την πίεση των πολιτών για περισσότερους φόρους, μείωση των μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους ώστε να μπορεί να συντηρηθεί το κράτος για να ταίζει τους κεφαλαιοκράτες, μείωση συντάξεων, αυξήσεις ορίων κλπ. Οι πρώτοι που πλήττωνται μετά απο αυτό είναι οι μικροεπιχειρηματίες, καθώς τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, βλέπουν τα εισοδήματα τους να ολισθαίνουν και «κουμπώνωνται» σταματώντας τα «περιττα» έξοδα. Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες κολοσσοί, επειδή έχουν αποκούμπι και αιμοδότη το κράτος, τον τρίτο κόσμο, τις διεθνείς αγορές γενικά, μπορούν να αντέξουν λίγο παραπάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι εγγυημένη η επιβίωση τους, μιας και η λύση στις κρίσεις είναι η καταστροφή μέσων παραγωγής, έτσι ώστε να υπάρχει χώρος μεγένθυσης για τους εναπομείναντες.

Όπως καταλαβαίνετε, αν και η καταστροφή των μέσων παραγωγής για μια μερίδα κεφαλαιοκρατών μπορεί να μηδενίσει ξανά το μετρητή, αυτό είναι κάτι που ο λαός θα το πληρώσει ακριβά(ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση). Εκεί υπάρχει κύνδυνος να συρθούμε ακόμη και σε πόλεμο, κάτι που θα οδηγήσει σε αποπλυθισμό, αλλά και σε νέες ευκαιρίες για το κεφάλαιο(κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στον Β’ Παγκόσμιο, μετά απο το κράχ του 29). Στην αντίθετη περίπτωση, που δεν γίνει πόλεμος, πιστεύω ότι οι «ανεπτυγμένες» χώρες θα αρχίσουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο στις χώρες του τρίτου κόσμου, σε επίπεδο ποιότητας ζωής, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ, παρόλα αυτά το επίπεδο της τεχνολογίας θα είναι πολύ υψηλό έτσι που να μπορεί να υπάρχει ο απαιτούμενος έλεγχος. Θέλω να πιστεύω, πως πριν φτάσουμε σε αυτό το στάδιο(του τρίτου κόσμου), οι ευρωπαίοι τουλάχιστον(και πιθανόν και οι αμερικάνοι), θα αντιδράσουμε, κάτι που μπορεί επίσης να οδηγήσει σε πόλεμο, ως απάντηση στην αντίδραση ενάντια στο σύστημα. Δηλαδή να καταπνίξουν την πιθανότητα μιας γενικευμένης ταξικής επανάστασης, με εθνικούς πολέμους.

Σε αυτήν την εκδοχή την απάντηση μπορούν να τη δώσουν μονάχα οι λαοί το κόσμου, με το να πάψουν να πειθαρχούν σε εθνικές και υπερεθνικές κυβερνήσεις, και να αρχίσουν, μαζικά, και ταυτόχρονα, να τις ανατρέπουν μια προς μία, και αυτές και το σύστημα το οποίο υπηρετούν εκπροσωπούν και διαιωνίζουν.

Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι σενάρια, το καταλαβαίνω, είναι όμως πιθανά σενάρια, τα οποία ωφείλουμε να τα έχουμε υπόψη μας. Ως τόσο, δεν αποτελεί σενάριο, αλλά βεβαιότητα, ότι η πειθαρχία στα κελεύσματα των ξεπουλημένων «ηγετών» για δήθεν διέξοδο απο την κρίση, το μόνο που κάνει είναι να παρατείνει την ημερομηνία χειραφέτησης των λαών και οικοδόμησης μιας νεας καλύτερης, δικαιότερης, αταξική κοινωνίας.

Ηθικό δίδαγμα: Όταν εκείνοι λένε ότι σε μερικά χρόνια θα βγούμε απο την κρίση, εννοούν την δική τους, των κεφαλαιοκρατών, και η δική τους διέξοδος απο την κρίση, αποτελεί την ακόμη βαθύτερη δική μας καταδίκη, γιατί τα συμφέροντα μας είναι συγκρουώμενα.

Και για το τέλος ακόμη μια γελοιοραφία(αυτή βαριόμουν να την χρωματίσω)

Read Full Post »

Απίστευτη γελοιογραφια που βρήκα στο ίντερνετ

Read Full Post »

Είναι μακρυά ακόμα Παπαστρούμφ;

Γιώργος ο Τσαμπουκαλής

Απο in.gr 28/1/2011

~~~

Νταβός, Ελβετία

Υπό μελέτη βρίσκεται το θέμα της ενίσχυσης από τα όργανα της ΕΕ των τραπεζών που χρειάζονται κεφάλαια, δήλωσε από το Νταβός ο Γιώργος Παπανδρέου.

Η απάντηση του πρωθυπουργού δόθηκε σε ερώτηση για το κατά πόσο εξετάζεται συνολική λύση σε επίπεδο ΕΕ για την ενίσχυση των τραπεζών στη λογική του αμερικανικού προγράμματος TARP.

«Αυτά είναι θέματα που συζητούνται τώρα σοβαρά. Ποιος θα το κάνει εάν χρειαστεί; Θα είναι το Ευρωπαϊκό Ταμείο; Θα είναι η ΕΚΤ; Αυτά είναι ζητήματα που έχουν μπει στο τραπέζι» τόνισε ο πρωθυπουργός.

Κατά τα άλλα, ο κ. Παπανδρέου διαπίστωσε αλλαγή κλίματος για την Ελλάδα στις επαφές του στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

«Η Ελλάδα, όπως φάνηκε αυτές τις μέρες,  ανακτά την αξιοπιστία της και τη συνέπειά της και διατηρεί την ελπίδα και την προοπτική της» υπογράμμισε για να συμπληρώσει την ανάγκη όλοι να υπερασπιστούν αυτή την προσπάθεια.

Η επισήμανση αυτή του πρωθυπουργού, ερμηνεύεται ως έμμεση αναφορά στο μεταναστευτικό, την κατάληψη της Νομικής, αλλά και όλα όσα μπορούν διαταράξουν την ομαλή πορεία της χώρας και την έξοδό της από την κρίση.

~~~

Ο κυρ Γιώργος, στην ελληνική βουλή, μεγάλος τσαμπουκάς ξέρει να το παίζει, όμως όπως του λέει και η Παπαρήγα εμμέσως πλην σαφως «αλλού τρώς άλλου πίνεις και αλλού πας και τον δίνεις«.

Και η αλήθεια βέβαια είναι, πως ότι λέει ο Γιώργος το λέει παντου, και στο Νταβός, και στην Σοσιαλιστική Διεθνή, και στα φιλαράκια του Economist, και αυτο που λέει συνοψίζεται απλά σε 1 φράση. «Πάρτε απο τον λαο τα δεδουλευμένα και δώστε τα στις τράπεζες», το λέει ορθά κοφτά και το κάνει και πράξη.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ, είναι απο ποιο σημείο και πέρα ο λαός θα καταλάβει επιτέλους, ότι όσο και αν το ταίζεις το τραπεζικό θηρίο ποτέ δεν θα χορτάσει, το στομάχι του δεν έχει πάτο, πάει και τελείωσε. Πότε θα καταλάβει ότι όσα και αν πάρουν οι τράπεζες, δήθεν για να μπορούν να δίνουν δάνεια, τα δικά του προβλήματα ολοένα θα εντείνονται. Το ότι στην Ελλάδα με επίσημα στοιχεία το 1/3 του κόσμου, έχει φτάσει στα όρια της φτώχειας και οι υπόλοιποι οδεύουν προς τα εκεί δεν λέει σε κανέναν τίποτα; Δηλαδή θα δώσουν οι τράπεζες δάνειο στο 1/3; Η αμα δώσουν δάνειο στα 2/3, μήπως βελτιώνουν την θέση τους; Δηλαδή άτοκο το δίνουν το δάνειο; Αλλά αφού η αγορά χρειάζεται ρευστότητα, γιατί δεν τα δίνει το κράτος τα χρήματα απευθείας στον κόσμο; Γιατί πρέπει να περάσουν μέσα απο τις τράπεζες και να κερδοφορήσουν μετά αυτές εισπράτωντας τον τόκο;

Μου θυμίζει κάτι ιθαγενείς λαούς της Νοτίου Αμερικής, που πέταγανε τα τιμαλφή τους στο ηφαίστειο για να το κατευνάσουν, έτσι ακριβώς συμπεριφερόμαστε και εμείς τώρα, ή έστω οι κυβερνήσεις μας με την ανοχή μας. Το ηφαίστειο όμως δεν ηρεμεί, το ηφαίστειο με τον εναν η τον άλλον τρόπο θα εκραγεί και θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Ο μόνος τρόπος να τη γλιτώσουμε, είναι να σταματήσουμε να ζούμε στην σκιά του ηφαιστείου και να ψάξουμε διέξοδο σε νέες «γαίες». Όχι, μην φοβάστε δεν ενοοώ να μεταναστεύσουμε μαζικά, αν και σε αυτό το επίπεδο μπορεί να μας φτάσουν, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Ας ξεκινήσουμε απο το να καταλάβουμε, όσοι δεν το έχουν καταλάβει, ότι δεν έχουμε ανάγκη το ηφαίστειο, αυτό μας έχει ανάγκη.

Καιρός είναι να αντιληφθούμε, πως αν είναι να ρίξουμε κάτι μέσα στο ηφαίστειο, ίσως θα ήταν καλύτερα να πετάξουμε όλους εκείνους τους ιεροκήρηκες του, που τόσο το αγαπούν, Γιωργάκι, Κωστάκι και τα ρέστα. Διαφορετικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, αυτής της μοίρας δηλαδή που καθορίζουν άλλοι, και μας την φορτώνουν στην πλάτη…

Viva La Revolution!!!

Read Full Post »

Κομμουνιστική Προπαγάνδα 2/2

Το συγκεκριμένο άρθρο είναι η δεύτερη μου εργασία στο μάθημα των «πολιτικών ιδεολογιών» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Δεν συνηθίζω να ανεβάζω εργασίες μου στο Blog, όμως αυτήν, λόγω του συγκεκριμένου καθαρά προβοκατόρικου θέματος θα την ανεβάσω. Για δύο λόγους το κάνω κυρίως, αφενός επειδή φένεται ξεκάθαρα ότι μέσα απο τα πανεπιστήμια γίνεται ελεεινή προπαγάνδα του αντικομμουνισμού, και αφεταίρου, επειδή με αφορμή την προπαγάνδα, προσπάθησα στην εργασία να παω κόντρα σε αυτό που το θέμα προσπαθεί να μας εκμαιεύσει, ότι δηλαδή η Σ.Ε κατέρρευσε μόνο για ζητήματα εκ των έσω, και ότι αιτία για αυτό ήταν οι «ελλατωματικές» ιδέες του Μαρξ.

ΕΑΠ/ΕΠΟ 43/2010-2011

ΘΕΜΑ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

«Στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα σχεδόν όλα τα καθεστώτα του υπαρκτού
σοσιαλισμού είχαν καταρρεύσει, χωρίς την παραμικρή εξωτερική επέμβαση.
Θεωρείτε ότι οι ιδέες του Marx σχετίζονται με αυτή την κατάρρευση; Αν ναι,
σε ποιο βαθμό;»

Αριθμός λέξεων: 2200

Ημερομηνία παράδοσης: 24 Ιανουαρίου 2011

Προτεινόμενη ενδεικτική βιβλιογραφία
Αdler, Alexandre, O Κομμουνισμός, Αθήνα: Πόλις, 2004.
Dreyfus, Michel κ.α., O αιώνας των κομμουνισμών, Αθήνα: Πόλις, 2001.
Haarscher, Guy & Telo, Mario, επ., Μετά τον κομμουνισμό, Αθήνα: Παπαζήσης, 1997.
Haddock, Bruce, Ιστορία της πολιτικής σκέψης, Αθήνα: Πατάκης, 2009, κεφάλαιο οκτώ.
Hall, Stuart κ.α., Η νεωτερικότητα σήμερα, Αθήνα: Σαββάλας, 2003, κεφάλαιο ένα.
Heywood, A. Πολιτικές Ιδεολογίες, σσ. 235-39.

Εισαγωγή

Άποψη μου είναι, διαβάζοντας το θέμα της εργασίας, πως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι όπως ακριβώς μας προιδεάζει. Δηλαδή, θεωρώ, πως ούτε  τα καθεστώτα κατέρρευσαν χωρίς την παραμικρή εξωτερική παρέμβαση, ούτε ότι οι θεωρίες του Μαρξ ήταν υπεύθυνες για την κατάρρευση ή κατά άλλους ανατροπή.

Προκειμένου να υποστηρίξω την άποψη μου, η οποία δεν είναι μόνο δική μου, αλλά εκφράζει μεγάλη μερίδα ανθρώπων, θα χωρίσω την απάντηση σε δύο κύρια μέρη. Στο πρώτο μέρος πρόκειται να αναφερθώ στους εξωτερικούς κυρίως παράγοντες που συνέδραμαν στην διάλυση των σοσιαλιστικών χωρών. Στο δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στα στοιχεία εκείνα, που δείχνουν ακριβώς, ότι η διάλυση ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν την κατάρρευση, και συνέβη, όχι επειδή ακολουθήθηκαν σωστά τα βήματα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και η μαρξιστική θεωρία, αλλά επειδή υπήρξε απόκλιση από αυτή.

Μέρος Πρώτο, οι προκλήσεις στο εξωτερικό

Από την σύσταση τους κιόλας, τα κομμουνιστικά κράτη του 20^ου αιώνα αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν εχθρούς εκ των έσω και εκ των έξω. Το Μπολσεβίκικο καθεστώς για παράδειγμα, έπρεπε να επιβιώσει μέσα από έναν τριετή εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο οι «Λευκοί» ή οι Τσαρικές δυνάμεις υποστηριζόταν από στρατεύματα της Αγγλίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας(Andrew Heywood, 2007, σελ. 245). Στο συγκεκριμένο μέρος θα μας απασχολήσουν κυρίως οι προκλήσεις στο εξωτερικό, οι οποίες δεν σταμάτησαν τις πιέσεις τους μέχρι και την κατάρρευση της Σ.Ε και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών.

Τρείς είναι οι κατηγορίες οι οποίες μπορούμε να διακρίνουμε, όσον αφορά τις πιέσεις και τις προκλήσεις που δέχθηκε η Σ.Ε από το εξωτερικό.

Α)Ο ψυχρός πόλεμος και οι επιπτώσεις του.

Β)Η στροφή της Κίνας και η στάση της Γιουκοσλαβίας.

Γ) Οι επαναστάσεις και οι επεμβάσεις των αμερικάνων σε διάφορα ανά τον κόσμο κράτη τα οποία η Σ.Ε υποστήριξε, κάτι που τις κόστισε τόσο σε οικονομικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο.

Παρακάτω πρόκειται να αναφερθώ, στο πως επηρέασαν οι εξωτερικοί αυτοί παράγοντες την πορεία της Σ.Ε και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

 

 

Ο ψυχρός Πόλεμος

«Ο πόλεμος δε συνίσταται μόνο στη διεξαγωγή της μάχης ή στην τέχνη του πολέμου, αλλά στο χρονικό εκείνο διάστημα στο οποίο η θέληση να προσφύγει κανείς σε πόλεμο είναι επαρκώς γνωστή» Thomas Hobbes(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 290)

Οι εξοπλιστικοί ανταγωνισμοί του ψυχρού πολέμου, αποτέλεσαν πραγματική οικονομική αιμορραγία, κυρίως για την Σ.Ε. Υπολογίζεται ότι το ¼ της συνολικής σοβιετικής παραγωγής αντιστοιχούσε σε αμυντικές δαπάνες, ενώ το ποσοστό στις ΗΠΑ αντιστοιχούσε μόλις στο 7/100 του ΑΕΠ.  Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε, ότι η Σ.Ε, σε αντίθεση με την Αμερική, υπήρξε μια αρκετά κλειστή οικονομία, οι οποία δεν είχε στην διάθεση της το δίχτυ ασφαλείας των διεθνών αγορών(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 320).

Αυτό ίσως να είχε υπόψη της η Ουάσινγκτον, και για αυτό το λόγο έκανε ότι της ήταν δυνατόν, προκειμένου να μετατρέψει το ζήτημα της υποτιθέμενης «κομμουνιστικής απειλής» σε μείζον  για όλες τις χώρες τις δικής της επιρροής. Το ρόλο αυτό, της προστασίας δηλαδή από την κομμουνιστική απειλή, τον ανέλαβε το ΝΑΤΟ, είχε ως αποστολή να προστατεύει τον κόσμο από την κομμουνιστική απειλή. Ο «αμυντικός» αυτός οργανισμός έγινε εύκολα αποδεκτός, αφού οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών, ήταν σαφέστατα αντικομουνιστικές(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 303). Σε ιδεολογικό επίπεδο, οι κομμουνιστικές χώρες, είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ευρύ φάσμα ιδεολογιών και κομμάτων εξουσίας στις δυτικές χώρες που ξεκινούσαν από την σοσιαλδημοκρατία και έφταναν ως και την μετριοπαθή, μη εθνικιστική δεξιά.(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 306) Όλα αυτά όπως ήταν λογικό δημιουργούσαν το αίσθημα της απομόνωσης, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να εντείνονται οι εξοπλιστικές δαπάνες στην ΕΣΣΔ, και χρήματα που θα έπρεπε να ξοδεύονται υπέρ της ευημερία του λαού δαπανούνταν σε εξοπλιστικά προγράμματα.

Εδώ να αναφέρουμε, και τις προσπάθειες των ΗΠΑ, να προσελκύσουν και να προσηλυτίσουν στα πανεπιστήμια τους, φοιτητές από χώρες τις Λατινικής Αμερικής, εκεί δηλαδή όπου είχε περάσει στα λαϊκά στρώματα η σοσιαλιστική ιδεολογία. Υπολογίζεται ότι στο πανεπιστήμιο του Σικάγο(«Σχολή του Σικάγο»), κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, και συγκεκριμένα το 1970, το 1/3 των φοιτητών σε οικονομικές σπουδές προερχόταν από χώρες όπως η Χιλή, η Βραζιλία, η Αργεντινή και το Μεξικό, αξίζει δε να σημειωθεί, ότι όλα τα έξοδα των φοιτητών τα κάλυπτε το αμερικάνικο κράτος και διάφορα ιδρύματα των ΗΠΑ. Οι συγκεκριμένες σπουδές είχαν καθαρά ιδεολογικό χαρακτήρα, και οι ίδιοι οι καθηγητές της σχολής, άνθρωποι όπως ο Άρνολντ Χάρμπεργκερ, έβλεπαν τους εαυτούς τους ως αφοσιωμένους ιεραπόστολους του νεοφιλελευθερισμού. Πανεπιστήμια παραρτήματα της σχολής του Σικάγο, σύντομα ιδρύθηκαν σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής(Naomi Klein, 2007, σελ. 89-92).

Η στροφή της Κίνας και η στάση της Γιουκοσλαβίας

Όμως δεν ήταν μόνο τα δυτικά κράτη εκείνα που απειλούσαν ή ανταγωνιζόταν την κομμουνιστική οικοδόμηση, αντίθετα, μεταξύ των ίδιων των κομμουνιστικών κρατών αναπτύχθηκαν ανάλογες έχθρες. Οι έχθρες αυτές, αμαύρωναν την εικόνα εκείνη που ήθελε τον σοσιαλισμό να οικοδομείται ανά τον κόσμο κερδίζοντας ολοένα και περισσότερους οπαδούς. Η διάσπαση αυτή, εκτός λοιπόν του ότι αποδυνάμωνε τα μη ενωμένα κομμουνιστικά κράτη, αποτελούσε και ως ένα βαθμό αρνητική διαφήμιση του σοσιαλισμού στους πολίτες των μη κομμουνιστικών χωρών, και έδινε τροφή στην αντικομουνιστική προπαγάνδα.

Συγκεκριμένα η Γιουγκοσλαβία βρισκόταν σε συνεχή ρήξη με την ΕΣΣΔ, αφού ποτέ δεν προσχώρησε στο σοβιετικό στρατόπεδο(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 297). Μεγαλύτερο όμως πλήγμα αποτέλεσε το ρήγμα μεταξύ των 2 μεγάλων κομμουνιστικών κρατών, την Κίνα και την Σ.Ε, την δεκαετία του 70, όταν η Κίνα αποχώρησε από το κοινό «κομμουνιστικό στρατόπεδο»( Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 292), επειδή θεώρησε ότι η πολιτική του Χρουστσώφ αποτελούσε υποχώρηση προς τον καπιταλισμό»( Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 311).

Οι επαναστάσεις και οι επεμβάσεις των αμερικάνων σε διάφορα ανά τον κόσμο κράτη τα οποία η Σ.Ε υποστήριξε

Αιτία οικονομικής αποδυνάμωσης της σοβιετικής οικονομίας, δεν ήταν μόνο οι χώρες οι οποίες τις εναντιώθηκαν, αλλά και χώρες που την έβλεπαν ως «μητρική» χώρα, η οποία είχε ως αποστολή της την διάδοση και διατήρηση των κομμουνιστικών ιδεωδών ανά τον κόσμο. Στις χώρες αυτές κατά περιόδους, αναπτυσσόταν κινήματα τέτοια, που ζητούσαν την υποστήριξη της Σ.Ε, τόσο σε οικονομικό, εξοπλιστικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο. Τα κινήματα αυτά, όπως είναι φυσικό, η δύση δεν τα έβλεπε με καλό μάτι, για αυτό και τα πολέμησε, άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα.

Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η Κούβα, με αποκορύφωμα την κρίση του κόλπου των χοίρων το 1962.Ως απάντηση στα πυρηνικά όπλα που είχαν τοποθετήσει οι ΗΠΑ στα σύνορα της Τουρκίας με τη Σ.Ε, οι σοβιετική, επί περιόδου Χρουστσώφ, εγκατέστησαν τους δικούς τους πυραύλους στα σύνορα της κούβας. Το θερμό επεισόδιο έληξε με την από κοινού απομάκρυνση των όπλων από τα σύνορα(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 294-295), όμως το εμπάργκο προς αυτήν που ξεκίνησε στα τέλη της ίδιας δεκαετίας, ανάγκαζε την Σ.Ε να ξοδεύει συνεχώς πόρους για την υποστήριξη του σοσιαλιστικού αυτού κράτους.

Άλλο εξ ίσου σημαντικό μέτωπο αναμέτρησης της Σ.Ε με τις ΗΠΑ, υπήρξε το Βιετνάμ. Το Νότιο και το Βόρειο Βιετνάμ, ενεπλάκησαν σε έναν πόλεμο μεγάλου μεγέθους, που οι επιπτώσεις του ξεπερνούσαν τα σύνορα αυτής της χώρας. Η Αμερική διόρισε τον Νγκο Ντινχ Ντιέμ, πρόεδρο του Νότιου Βιετνάμ που κατόπιν εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον του Βορείου Βιετνάμ, το οποίο ήταν κομμουνιστικό. Από το 1967, οι ΗΠΑ κήρυξαν και επίσημα τον πόλεμο στο Βόρειο Βιετνάμ, εξοπλίζοντας τους Νότιους και στέλνοντας εκατοντάδες χιλιάδες στρατού, ενώ η Σ.Ε υποστήριξε τους Βιετκόνγκ εξοπλίζοντας τους με υπερσύχρονα όπλα. Το 1975 ο πόλεμος έληξε υπέρ του Βόρειου Βιετνάμ, έχοντας κοστίσει χιλιάδες ζωές(για ΗΠΑ και Βιετνάμ) και πολύτιμους οικονομικούς πόρους για την Σ.Ε, που σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η διεξαγωγή πολέμου ή η υποστήριξη του, δεν ήταν τρόπος να κινηθεί η εγχώρια οικονομία(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%BD%CE%AC%CE%BC).

Ένας παρόμοιος με του Βιετνάμ πόλεμος ήταν ο πόλεμος του Yom Kippur το 1973, στον οποίο συγκρούστηκε το Ισραήλ(ο ισχυρότερος σύμμαχος των αμερικάνων στην Μέση ανατολή) με τις δυνάμεις της Αιγύπτου και της Συρίας που εφοδιαζόταν από τους Σοβιετικούς. Παράλληλα οι ΗΠΑ και η Σ.Ε, συγκρούστηκαν με έμμεσο τρόπο, υποστηρίζοντας τα δηλαδή με εξοπλισμούς και πραξικοπήματα, σε κράτη της Αφρικής, της Ασίας αλλά και της Αμερικάνικης ηπείρου, τα οποία «έκλιναν» προς τον σοσιαλισμό και επέτρεπαν στην Σ.Ε να διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στα εδάφη τους(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 314-315).

Τελικά οι ΗΠΑ κατάφεραν να εκδιώξουν την Σ.Ε από την Αίγυπτο, ενώ η επιθετική πολιτική της Σ.Ε, στην οποία προστέθηκε και η επέμβαση στο Βιετνάμ, απαιτούσε τόσους πόρους για την διατήρηση της, που δυσχέραινε τα πράγματα στο εσωτερικό. Υπολογίζεται ότι μετά το 64 η Σ.Ε αύξανε τις αμυντικές της δαπάνες, κατά 3-4/100 το χρόνο για 20 ολόκληρα χρόνια(Eric Hobsbawm, 2010, σελ. 315-316), πόροι που θα ήταν προτιμότερο ίσως να είχαν αφιερωθεί στην βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης στο εσωτερικό.

Κλείνοντας να αναφέρουμε και τον πόλεμο της Κορέας στον 38^ο παράλληλο, στον οποία ενεπλάκησαν οι δυνάμεις των ΗΠΑ και της Κίνας, η οποία υποστηριζόταν με μαχητικά αεροπλάνα και άλλους πολεμικούς εξοπλισμούς από την Σ.Ε. Ο πόλεμος αυτός κράτησε από το 1950 έως το 1953, και όρισε τα μέχρι και σήμερα σύνορα μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82).

Όμως θα ήταν κουτό να πιστεύαμε πως η διάλυση των κομμουνιστικών κρατών, και κυρίως της Σ.Ε οφείλεται μοναχά στις εξωτερικές επεμβάσεις. Μεγάλο ρόλο, ίσως τον μεγαλύτερο, έπαιξαν οι εξελίξεις στο εσωτερικό, οι οποίες φυσικά δεν ήταν ανεξάρτητες από εκείνες στο εξωτερικό, όμως αν είχαν ακολουθηθεί διαφορετικοί χειρισμοί ίσως τα πράγματα να εξελισσόταν διαφορετικά. Στο δεύτερο μέρος τις εργασίας θα μας απασχολήσουν εκείνες οι λανθασμένες κινήσεις που έγιναν στο εσωτερικό, και οι οποίες οδήγησαν σταδιακά στην κατάρρευση.

Μέρος δεύτερο, οι χειρισμοί στο εσωτερικό

Για τον Μαρξ, προκειμένου να φτάσουμε από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό(δηλαδή ένα σύστημα αταξικό το οποίο δεν θα είχε την ανάγκη μιας ανώτερης κρατικής αρχής), χρειαζόταν ένα μεταβατικό στάδιο, το σοσιαλιστικό. Το σοσιαλιστικό στάδιο θα διαρκούσε για όσο θα συνέχιζαν να υπάρχουν ταξικοί ανταγωνισμοί. Στο κράτος αυτό «η δικτατορία του προλεταριάτου» θα εγγυόταν τα κεκτημένα της επανάστασης, και θα απέτρεπε την αντεπανάσταση από την εκδιωχθείσα αστική τάξη(Andrew Heywood, 2007, σελ. 243-244).

Τρία είναι τα βασικά σημεία της μαρξιστικής θεωρίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού

–        Οι τάξεις και όχι τα άτομα είναι εκείνα που καθορίζουν τις αλλαγές

–        Όσο υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην κοινωνία, τότε αυτή δεν είναι αταξική και δεν μπορεί να επιτευχθεί κομμουνισμός

–        Οι καρποί της παραγωγής και τα μέσα, οφείλουν να είναι περιουσία της κοινωνίας, και όχι ατομική ιδιοκτησία, γιατί η διαδικασία της παραγωγής είναι κοινωνική και όχι ατομική.

Παρακάτω, χρησιμοποιώντας ως μοντέλο έρευνας την Σ.Ε, θα δείξω πως σχετίζεται η απόκλιση από αυτές τις βασικές αρχές με την σταδιακή διάλυση της και την τελική κατάρρευση, ότι δηλαδή δεν ευθύνονται οι ιδέες του Μαρξ για αυτήν, αλλά η απομάκρυνση της Σοβιετικής πολιτικής από τις ιδέες αυτές.

Πριν αρχίσουμε, ας σημειωθεί ότι ο Μαρξ, είχε εκφράσει την πεποίθηση ότι ο Σοσιαλισμός θα ξεκινούσε από χώρες που είχαν φτάσει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στα όρια του, ούτε η Κίνα, ούτε η Ρωσία είχαν φτάσει σε αυτό το στάδιο, αλλά οι δομές τους ήταν σε μεγάλο βαθμό προ-καπιταλιστικές(Andrew Heywood, 2007, σελ. 245).

Με τη λήξη του β Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτύχθηκε διαπάλη ανάμεσα σε δύο βασικά ρεύματα στην θεωρία και την πολιτική, τους «αγοραίους» και τους «αντι-αγοραίους». Ο Ι.Β. Στάλιν, ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, ηγήθηκε της οργανωμένης εσωκομματικής συζήτησης στηρίζοντας και πρακτικά την αντι-αγοραία κατεύθυνση.

Η πολιτική του Στάλιν ήταν υπέρ της ενίσχυσης των κολχόζ[1], και της μετατροπής των σοβχόζ[2] σε άμεση κοινωνική ιδιοκτησία. Αυτό είχε ως σκοπό να εξαλείψει τους ταξικούς διαχωρισμούς μεταξύ των εργατών των κολχόζ και των αγροτοπαραγωγών των σοβχόζ, στα οποία επιβίωναν ακόμα υποτυπώδη αλλά επικίνδυνα ταξικά συμφέροντα(από το 50 ως το 52, συνενώθηκαν 254.000 μικρότερα κολχόζ, για να φτιαχτούν 97.000 μεγαλύτερα, έτσι ώστε να γίνει πιο εύκολος ο κεντρικός έλεγχος και πιο άμεση η κοινωνικοποίηση τους). Επίσης, ορθώς κατάλαβε ότι τα παραγόμενα στα κολχόζ προϊόντα, τα οποία διανέμονταν στην κοινωνία ως εμπορεύματα, δεν συμβάδιζαν με την σοσιαλιστική οικοδόμηση(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 17). Ο νόμος της αξίας, δεν έχει θέση στο εσωτερικό μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, αυτό ήταν κάτι το οποίο υποστήριζε και ο Μαρξ, αφού στα παραγόμενα προϊόντα, δεν θα έπρεπε να λαμβάνετε υπόψη η εμπορευματική τους αξία, όπως στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά η αξία χρήσης. Κατά την περίοδο του Στάλιν, η Σοβιετική οικονομία, βασισμένη σε αυτές τις αρχές, προχωρούσε ορθά το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης[3].

Μετά το θάνατο του Στάλιν, η πορεία αυτή σταδιακά ανακόπηκε, κομβικό σημείο, το οποίο σηματοδοτεί την αρχή του τέλους, αποτέλεσε το 20 συνέδριο του ΚΚΣΕ(1956), στο οποίο άρχισε να γίνεται στροφή προς αναθεωρητικές και οπορτουνιστικές θέσεις για ζητήματα οικονομίας, στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και των διεθνών σχέσεων(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 11). Ήδη, στις αρχές τις δεκαετίας του 50, με την εσωκομματική διαμάχη που πυροδοτούταν από κολχοζνικούς αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή που είχαν επιρροή σε μέλη του κόμματος, έγινε αποδεκτό το αίτημα τους για αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Αυτό ήταν λάθος, διότι έτσι υποστηριζόταν συγκεκριμένα συμφέροντα(των κολχοζνικών αγροτών που εξέλισσαν τις εμπορικές σχέσεις να μοιάζουν ολοένα προς τις καπιταλιστικές), και μεγάλωναν οι ανισότητες στην κοινωνία(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 18).

Με την προώθηση αυτή των «αγοραίων» πολιτικών αντί να ενισχύεται η κοινωνική ιδιοκτησία ο κεντρικός σχεδιασμός και η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης, η εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας και ο εργατικός έλεγχος από κάτω προς τα πάνω, άρχισε να δυναμώνει η αντίστροφη τάση. Οι «αγοραίοι» οικονομολόγοι(Λίμπερμαν, Νεμτζίνοφ, Τραπέζινοκοφ, κ.α) ερμήνευαν τα υπαρκτά προβλήματα τις οικονομίας, όχι ως υποκειμενικές αδυναμίες στον σχεδιασμό αλλά ως εγγενείς αδυναμίες του Κεντρικού Σχεδιασμού, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην ανάπτυξη του όγκου της παραγωγής, στην ποικιλία των κλάδων και στην πολυμορφία των προϊόντων. Υποστήριξαν έτσι, ότι δεν είναι δυνατόν να προσδιορίζεται από τα κεντρικά όργανα η ποιότητα, η τεχνολογία, οι τιμές όλων των εμπορευμάτων, οι μισθοί, αλλά ότι στη θέση αυτών, έπρεπε να εισχωρήσουν μηχανισμοί της αγοράς (Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 18). Μετά το 20^ο συνέδριο, καταργήθηκαν τα κλαδικά υπουργεία κοινωνικής ιδιοκτησίας, που διεύθυναν την κεντρική παραγωγή σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ και αντικαταστάθηκαν περιφερειακά όργανα «Σοβναρχόζ» που λειτουργούσαν κατά Δημοκρατία, αδυνατίζοντας έτσι τον κεντρικό έλεγχο. Στα μέσα τις δεκαετία του 60, έγιναν μεταρρυθμίσεις οι οποίες περιόριζαν την ποσότητα παράδοσης προϊόντων από τα κολχόζ στο κράτος, ενώ τους δόθηκε το δικαίωμα να πωλούν την διαθέσιμη ποσότητα σε ψηλότερες τιμές. Ταυτόχρονα καταργήθηκαν οι περιορισμοί στις συναλλαγές των ατομικών αγροτικών νοικοκυριών και ο φόρος για ατομική κατοχή ζώων. Τέλος διαγράφηκαν τα χρέη των κολχόζ από δάνεια ή παρατάθηκαν οι προθεσμίες αποπληρωμής των οφειλών. Όλα τα παραπάνω μέτρα έδειχναν ότι αντί να περιορίζεται, αυξανόταν η δυνατότητα κατοχής ατομικού πλούτου και ολοένα και γινόταν πιο έντονες οι λειτουργίες της αγοράς.  Η μεταβολή όμως αυτή, είχε ως επίπτωση να δημιουργηθούν διαφοροποιήσεις στην κάλυψη των αναγκών σε αγροτικά προϊόντα, και ελλείψει κεντρικού ελέγχου να βαθύνει η υστέρηση της κτηνοτροφικής παραγωγής μεταξύ των περιφερειών και των δημοκρατιών της ΕΣΣΔ(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 19).

Στην βιομηχανία, στο διάστημα μεταξύ 23^ου(1966) και 24^ου(1971) συνεδρίου, προωθήθηκαν επιπλέον μεταρρυθμίσεις. Σύμφωνα με το νέο σύστημα, οι πρόσθετες αμοιβές των διευθυντών(πριμ) θα υπολογίζονται όχι με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου σε όγκο παραγωγής, αλλά με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου των πωλήσεων, και θα ήταν συνάρτηση του ποσοστού κέρδους της επιχείρησης, έτσι το κέρδος, υιοθετήθηκε ως κίνητρο στην παραγωγή. Επίσης δόθηκε το «ελεύθερο» για οριζόντιες εμποροχρηματικές συναλλαγές μεταξύ των επιχειρήσεων, καθορισμό τιμών, διαμόρφωσης κέρδους. Επιπλέον, ο καθορισμός και το ύψος της παραγωγής, ρυθμιζόταν από τον κεντρικό σχεδιασμό μόνο στις νέες επιχειρήσεις, ενώ οι παλιές έπρεπε να εκσυγχρονίζονται με επενδύσεις από τα κέρδη τους. Με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του υπουργικού συμβουλίου της ΕΣΣΔ(13/5/1967) άρχισε το πέρασμα των σοβχόζ σε καθεστώς πλήρους ιδιοσυντήρησης, το 1975, όλα τα σοβχόζ λειτουργούσαν εξ ολοκλήρου ιδιοσυντηρούμενα. Να σημειωθεί, ότι όλα αυτά έγιναν σε μια περίοδο που στην Σ.Ε είχε ωριμάσει η ανάγκη για το πέρασμα σε ένα ανώτερο επίπεδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 19).

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές όχι απλά δεν έλυσαν τα προβλήματα της σοβιετικής παραγωγής, αλλά αντιθέτως δημιούργησαν και νέα, μερικά από τα οποία ήταν.

–        Καθυστέρηση της εισαγωγής νέας τεχνολογίας στο σύνολο των επιχειρήσεων

–        Χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και έλεγχο, αρκετές παραγωγικές μονάδες έμεναν απαρχαιωμένες, αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη βασικών καταναλωτικών αγαθών στην κοινωνία(ηλεκτρικά οικιακά είδη, έγχρωμες τηλεοράσεις κλπ), αφού η παραγωγή αδυνατούσε να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση έτσι διασπασμένη όπως ήταν.

–        Η έλλειψη αγαθών αύξησε την δυσαρέσκεια στα λαϊκά στρώματα και τα έκανε πιο δεκτικά προς αγοραίες αλλαγές, που δήθεν γινόταν για την βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 19).

–        Ενίσχυση του βραχυπρόθεσμου ατομικού συμφέροντος σε βάρος των γενικών κοινωνικών συμφερόντων.

–        Χρηματικά ποσά που είχαν συσσωρευτεί με παράνομους τρόπους[4], επενδυόταν στην «μαύρη» αγορά, αυτές οι δραστηριότητες αφορούσαν κυρίως τα στελέχη του μηχανισμού διεύθυνσης των επιχειρήσεων και των κλάδων, στελέχη των κολχόζ και του εξωτερικού εμπορίου(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 20).

Όλα τα παραπάνω είχαν ως τελικό αποτέλεσμα το 1987, μετά το 27^ο συνέδριο, στο οποίο επικράτησαν οι αντεπαναστατικές απόψεις, να θεσμοθετηθούν επίσημα οι καπιταλιστικές σχέσεις κάτω από την αποδοχή της πολυμορφίας των σχέσεων ιδιοκτησίας και στις αρχές του 90 να εγκαταλειφθεί ταχύτατα και η σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση περί «οικονομίας της ρυθμιζόμενης αγοράς» και να αντικατασταθεί από την «οικονομία της ελεύθερης αγοράς» (Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 19).

Η ίδια «αποκέντρωση» της κεντρικής διοίκησης ακολουθήθηκε και στους πολιτικούς θεσμούς, αφού μετά το 20 συνέδριο ενισχύθηκαν οι αρμοδιότητες των τοπικών σοβιέτ αποδυναμώνοντας τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό»[5], μέχρι που το 1988, το σύστημα των Σοβιέτ εκφυλιστικέ σε αστικό κοινοβουλευτικό όργανο, με διαχωρισμό εκτελεστικών και νομοθετικών λειτουργιών(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 25).

Μεγάλο ρόλο στην επικράτηση των οπορτουνιστών παίζει και η πτώση στο επίπεδο της γνώσης της κομμουνιστικής θεωρίας που παρατηρούταν στα μέλη του ΚΚΣΕ, ειδικότερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 22), αλλά και το γεγονός ότι είχε ατονήσει η συμμετοχή του σοβιετικού λαού στο σοβιετικό σύστημα, που ειδικά στην δεκαετία του 80, είχε πάρει καθαρά τυπικό χαρακτήρα(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 25).

Συμπεράσματα

Αυτό που γίνεται αντιληπτό από το πρώτο μέρος της εργασίας, είναι ότι η πορεία των σοσιαλιστικών κρατών κάθε άλλο παρά στρωμένη ήταν με ροδοπέταλα. Οι συνεχείς διαμάχες και πόλεμοι, με αποκορύφωμα τον β’ παγκόσμιο που στοίχησε στην Σ.Ε 20.000.000 ζωές, ήταν συνεχές φαινόμενο. Στις συγκρούσεις αυτές, η Σ.Ε, άλλοτε συμμετείχε έμμεσα, όπως για παράδειγμα στο Βιετνάμ, και άλλοτε άμεσα, όπως είχε γίνει στο Αφγανιστάν. Σε κάθε περίπτωση, της κόστιζαν σε οικονομικούς πόρους, που αντί να επανεπενδύονται σε τομείς τις παραγωγής οι οποίοι θα βελτίωναν τις συνθήκες ζωής εντός της χώρας, επενδυόταν στην πολεμική βιομηχανία, κάτι που εντεινόταν και από την συνεχή απειλή του ψυχρού πολέμου[6]. Μεγάλο ρόλο όμως έπαιξε και η διάσπαση των σοσιαλιστικών κρατών καθώς επίσης και η προπαγάνδα που προωθούνταν από τις ΗΠΑ, σε κράτη με αριστερό προσανατολισμό.

Τα διάφορα προβλήματα που εμφανιζόταν στην παραγωγική διαδικασία, ερμηνευόταν από μεταρρυθμιστές και οπορτουνιστές, που είχαν συμφέροντα από την στροφή σε αγοραίες διαδικασίες, ως προβλήματα του κεντρικού ελέγχου. Έτσι, κερδίζοντας έδαφος μέσα στο κόμμα, η ιδεολογία τους κατάφερε να επικρατήσει κάτι που οδήγησε την Σ.Ε να υιοθετεί ολοένα και περισσότερες σοσιαλδημοκρατικές τακτικές. Η απομάκρυνση αυτή από τις ορθόδοξες κομμουνιστικές αρχές, οδήγησε στον αποσυντονισμό της παραγωγής, στην άνοδο του οπορτουνισμού και της κερδοσκοπίας και στην δημιουργία ολοένα και μεγαλύτερων αντιθέσεων ανάμεσα στους πολίτες των Σοβιετικών Δημοκρατιών. Οι υγιείς «φωνές» μέσα στο κόμμα, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τους οπορτουνιστές, οι οποίοι πλεοψηφούσαν, κάτι που είχε σαν τραγική κατάληξη την «Περεστρόικα», εκφραστής της οποίας ήταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η Περεστρόικα εμφανίστηκε ψευδώς, ως μια επαναστατική αλλαγή που είχε σοσιαλιστικό προσανατολισμό, με συνθήματα  όπως, «περισσότερος σοσιαλισμός», «επιστροφή στις λενινιστικές αρχές», «σοσιαλισμός με πιο ανθρώπινο πρόσωπο», κάτι που σαφώς έδειχνε ότι οι πολίτες σε ένα μεγάλο βαθμό παραπλανήθηκαν, μην μπορώντας να διαγνώσουν ότι σήμαινε την διάλυση της Σ.Ε(Απόφαση 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, 2009, παράγραφος 26).

Επομένως, δεν θεωρώ, όπως είπα και στην αρχή, ότι οι ιδέες του Μαρξ σχετίζονται με την κατάρρευση, αλλά η αδυναμία να ακολουθηθούν από την Σοβιετική ηγεσία οι ιδέες αυτές. Επίσης θεωρώ ότι οι εξωτερικές πιέσεις και παρεμβάσεις έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον εκφυλισμό των κομμουνιστικών καθεστώτων, όπως φαίνεται και στο πρώτο μέρος της εργασίας.

Βιβλιογραφία

–        Eric Hobsbawm, Η εποχή των άκρων, εκδόσεις Θεμέλιο, 2010, μτφ. Βασίλης Καπετανγιάννης

–        Naomi Klein, Το δόγμα του σοκ, εκδόσεις Λιβάνη, 2010, μτφ. Άγγελος Φιλιππάτος

–        Andrew Heywood, Πολιτικές ιδεολογίες, εκδόσεις Επίκεντρο, 2007, μτφ. Χαρίδημος Κούτρης, επιμέλεια Δήμητρα Ασημακοπούλου

–        Απόφαση του 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20^ο αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για τον σοσιαλισμό, 2009

Από το Internet

–        http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%BD%CE%AC%CE%BC

–        http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82

---

[1] Παραγωγικοί συνεταιρισμοί της υπαίθρου

[2] Κρατικά αγροκτήματα

[3] Υπάρχει μια ολόκληρη κουβέντα σχετικά με την σκληρότητα του Στάλιν σε άλλα επίπεδα, όμως δεν είναι επί του παρόντος

[4] Όπως ήταν το λαθρεμπόριο, το οποίο ήταν πιο εύκολο να γίνει όταν δεν υπήρχε κεντρικός έλεγχος της παραγωγής

[5] «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» σημαίνει να ασκείται η εξουσία από κάτω προς τα πάνω.

[6] Οι ΗΠΑ, σκόπιμα ασκούσαν αυτές τις πιέσεις γνωρίζοντας ότι έτσι αποδυνάμωναν τον αντίπαλο τους.

Read Full Post »

«The Path», μακάβριο, αινιγματικό, ενοχλητικό, παράδοξο, παράξενο, ψυχεδελικό, διεστραμένο, αρτίστικο, τρομακτικό, παρανοικό, αρωστημένο και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ

Παίζω games εδώ και καμιά 25αριά χρόνια, έχουν δει τα μάτια μου πολλά, ομολογώ ότι αυτό το παιχνίδι που έπαιξα σήμερα με προβλημάτισε όσο κανένα άλλο παιχνίδι δεν με έχει προβληματίσει στη ζωή μου.

Το παιχνίδι λέγεται The Path και έχει φτιαχτεί απο μια εταιρία που λέγεται Tell Tales. Ξεκινώντας αναλαμβάνουμε τον ρόλο μιας απο τις 6 διαθέσιμες κοπέλες, την οποία επιλέγουμε απο ενα κεντρικό δωμάτιο που βρίσκονται όλες μαζί, οι ηλικές των οποίων ποικίλουν απο 9-19 ετών. Το παρουσιαστικό των κοριτσιών είναι εντελώς ψυχεδελικό, όπως είναι άλλωστε και το υπόλοιπο παιχνίδι.

Η οθόνη επιλογής χαρακτήρα

Πρίν ξεκινήσετε τον δρόμο σας, να σας προειδοποιήσω, πως ότι ξέρατε για τα παιχνίδια μέχρι σήμερα πρέπει να το ξεχάσετε διότι το the path απέχει έτη φωτός απο κάθε τι άλλο. Δεν ξέρω καν αν μπορούμε να το πούμε παιχνίδι ή αν ήταν καλύτερα να το αντιμετωπίζαμε σαν interactive εμπειρία, μιας και μοιάζει περισσότερο με αλόκοτη περιήγηση σε ενα φανταστικό κόσμο. Επιπλέον, αντίθετα με το σύνολο των παιχνιδιών, δεν απαιτεί καμιά ιδιαίτερη ικανότητα του παίκτη (στρατηγική, αντανακλαστικά, επίλυση γρίφων, κλπ), παρά μονάχα τον προβληματίζει, με τον ίδιο τρόπο που θα τον προβλημάτιζε μια ταινία του David Lynch. Στην αρχή του ταξιδιού σας, το παιχνίδι σας τοποθετεί στο κέντρο ενος δρόμου, και σας δίνει την συμβουλή, «μείνετε στο μονοπάτι και πηγαίνετε στο σπίτι τις γιαγίας»(ναι οι καταβολές απο το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας είναι προφανείς).

Κάπως έτσι ξεκινάνε όλα

Αν ακολουθήσετε τις εντολές αυτές κατα γράμμα και μείνετε στο μονοπάτι, μετά απο λίγο θα φτάσετε στο σπίτι τις γιαγιάς και το παιχνίδι θα δείξει ενα διεστραμένο cutscene(που υποθέτω είναι διαφορετικό για κάθε κορίτσι) και θα τελειώσει…

…μονάχα για να ξαναρχίσει απο την αρχή, απο την οθόνη επιλογής χαρακτήρα.

Βλέπετε το παιχνίδι, είναι της άποψης «σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος…», έτσι το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν είναι να πάτε τροχάδην στο σπίτι της γιαγίας, αλλά όταν φτάσετε εκεί να έχετε συλλέξει τις πολύτιμες εμπειρίες της διαδρομής.

Τη δεύτερη φορά λοιπόν διάλεξα ενα άλλο κορίτσι, και μετά απο μερικά βήματα, αποφάσισα να ξεστρατίσω απο το μονοπάτι. Μπαίνοντας στο δάσος, τίποτα δεν μπορούσε να με προιδεάσει για το τι με περίμενε, απο τα πρώτα κιόλας βήματα κατάλαβα ότι κάτι δεν πηγαίνει κάλα, με εναν πολύ δημιουργικό τρόπο, στα μυαλά των κατασκευαστών του παιχνιδιού.

Χαμένοι στο δάσος

Λίγο η γαργαλιστικά εκνευριστική μουσική, λίγο το χτυποκάρδι του χαρακτήρα όταν τρέχετε, λίγο η εναλλαγές των χρωμάτων και των τοπίων απο στιγμή σε στιγμή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αλλάζετε σκηνικό στα όνειρα, σαν κάνουν να προσεύχεστε για κάτι οικείο, όπως εναν μποτιλιαρισμένο κεντρικό δρόμο μιας μεγαλούπολης, την πολυκοσμία της κεντρικής αίθουσας μιας τράπεζας, μια κατάμεστη παραλία, ή έστω ενα εμπορικό κέντρο, όμως τίποτα οικείο ή καθυσυχαστικό δεν υπάρχει στο παιχνίδι. Η περιήγηση στο δάσος δεν είναι τίποτα άλλο απο μια εναλλαγή πραγματικά στοιχειωμένων σκηνικών, που ποικίλουν, απο λίμνες, ξέφωτα, καλύβες ώς και σιτοβολώνες με ανατριχιαστικά σκιάχτρα. Μονάχα λίγες στιγμές, όταν το φως του ήλιου θα διαπερνά τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων θα σταματάτε για να ξαποστάσετε, οι ήχοι θα γίνονται πιο υποφεροί και το χτυποκάρδι θα καταλαγιάζει, όχι όμως για πολύ, διότι αν θέλετε να προχωρήσετε στο παιχνίδι πρέπει να βρείτε το κουράγιο να εγκαταλείψετε αυτό το προσωρινο καταφύγιο.

Χάρτης του δάσους δεν υπάρχει, ενω κάθε λίγο θα βρίσκετε στο δρόμο σας μερικά σημεία ενδιαφέροντος, ενα πηγάδι, εναν τηλεφωνικό θάλαμο, μια μπανιέρα στη μέση του πουθενά κ.α. Όταν αποφασίσεται να αλληλεπιδρασετε με αυτά, θα εμφανιστεί στην οθόνη σας μια αινιγματική εικόνα(ενας σκοτεινος διάδρομος, ενας τάφος, ενα κρεβάτι κλπ), που δεν έχετε ιδέα τι πραγματικά θέλει να σας πει ο «ποιητής» με αυτήν, ενώ θα ακολουθήσουν μια δυο αράδες κείμενο, οι οποίες σας δίνουν μια αλόκοτη περιγραφή σχετικά με το αντικείμενο με το οποίο αλληλεπιδράσατε και είναι το ίδιο αλόκοτες με την εικόνα. Τις «εμπειρίες» αυτές τις διαδρομής, τις αποθηκεύετε στο καλαθάκι σας σαν καλή κοκκινοσκουφίτσα που είσαστε, και μπορείτε να τις ξαναδείτε αργότερα αν το επιθυμείτε. Αν και δεν υπάρχει χάρτης για να ξέρετε που κατευθύνεστε, κάθε λίγα λεπτά, εμφανίζεται στην οθόνη του παιχνιδιού για μερικά δευτερόλεπτα(1-2 όχι παραπάνω) ενα σχεδιάγραμμα στο οποίο καταγράφεται η πορεία σας σε μορφή λευκών βημάτων, αυτό μόνο, και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου κατατοπιστικό. Συχνά μάλλιστα, παρατηρείτε ότι τα βήματα σας διασταυρώνονται μεταξύ τους, που σημαίνει ότι έχετε ξαναπεράσει απο εκείνο το σημείπ, εσείς ως τόσο, ούτε καν το καταλαβένετε ότι κάνετε κύκλους, μοιάζει πραγματικά λες και είστε χαμένοι(stay on the path, το παιχνίδι σας προειδοποιεί απο την αρχή).

Διάσπαρτα στο δάσος, υπάρχουν κάτι φασματικά λουλούδια τα οποία μπορείτε να τα μαζέψετε, στο σύνολο πρέπει να είναι καμιά 170αριά(δεν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό πάντως κάθε φορά που βρίσκετε ενα γράφει πχ 1/170), δεν έχω ιδέα τι θα γίνει αμα τα μαζέψετε όλα, εγώ έχω βρεί ως τώρα καμια 15αριά. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης σας συναντάτε μερικούς ΠΟΛΥ(μα πολυ!!!) περίεργους χαρακτήρες, με τους οποίους έρχεστε σε επαφή, ενας απο αυτούς είναι και ο κακός λύκος, διαφορετικός για κάθε κορίτσι, τον οποίον όταν τον συναντήσετε, ακολουθεί μια ξεχωριστή cutscene και μετά εμφανίζεστε λιπόθυμη μπροστά στο σπίτι της γιαγιάς.

 

Μιλάμε για πολύ περίεργους χαρακτήρες!!!

Το παιχνίδι προφανώς απευθύνεται σε ενήλικο κοινό, μιας και οι σκέψεις τις κάθε κοπέλας, που αναγράφονται με κείμενο στην οθόνη κάθε τόσο, κάθε αλλο παρά αθώες είναι. Για να πάρετε μια γεύση, αρκεί να σας πω, ότι ελέγχοντας το 9χρονο κοριτσάκι, κάποια στιγμή βρήκα μια σύριγγα, μαζεύοντας την απο κάτω έκανε το εξής σχόλιο «Nice candy…»(ωραίο γλυκό). Όταν με το κακό(γιατί καλό δεν υπάρχει στο παιχνίδι), καταφέρετε να βρείτε το σπίτι της γιαγιάς ή το λύκο(που και αυτό θα εχει ως αποτέλεσμα να ξυπνήσετε μπροστά στο σπίτι της γιαγιάς) και μπείτε μέσα σε αυτό, η προοπτική θα γίνει πρώτου προσώπου, και με το συνεχές πάτημα ενός κουμπιού θα κατευθυνθείτε προς το δωμάτιο της γιαγιάς. Δυο φορές που το έφτασα μέχρι εκεί, τόσο το σπίτι ήταν διαφορετικό, όσο και το τελικό cutscene. Μην περιμένετε Happy End, εκτός και αν υπάρχει και απλά εγώ δεν το είδα, στην περίπτωση μου, το κάθε «τερμάτισμα» ήταν πιο «απροσάρμοστο» απο το άλλο.

Και πολύ περίεργες καταστάσεις...

Κάθε φορά που φτάνετε στο σπίτι της γιαγιάς η περιήγηση τελειώνει και το παιχνίδι σας βαθμολογεί. Ανάλογα με το τι κάνατε μέχρι να φτάσετε, παίρνετε απο a-f, αν πάρετε f, που σημαίνει ότι δεν κάνατε τίποτα ουσιαστικό, τότε σας λέει Failed, σε αυτήν την περίπτωση ξεκινάτε απο την οθόνη επιλογής χαρακτήρα με όλους τους χαρακτήρες διαθέσιμους. Αν τώρα επιτύχετε, δηλαδή πάρετε καλό βαθμό, τότε πάλι σας μεταφέρει στην οθόνη επιλογής χαρακτήρα, αλλά ο χαρακτήρας που χρησιμοποιούσατε δεν είναι διαθέσιμος, οπότε φαντάζομαι ότι όταν όλοι οι χαρακτήρες εξαφανιστούν το παιχνίδι τελειώνει. Αξιζει να σημειωθεί, ότι σε κάθε περίπτωση, έιτε Success είτει Fail, οι «εμπειρίες» που συλέξατε στο πανέρι σας, δεν χάνονται, αλλά ούτε και τα λουλούδια που έχετε μαζέψει.

 

Εφόσον υπάρχει κοκκινοσκουφίτσα, γιαγιά, λύκος, ο κυνηγός θα έλειπε, τι πως είναι λίγο αλκόολας και παιδέρας;

Πραγματικά δεν εχω ιδέα ποιό είναι το βαθύτερο νόημα του παιχνιδιού, είναι όλα τόσο πολλύπλοκα και ακαταλαβίστηκα, που μοιάζει πραγματικά λες και κόβεις βόλτες στους ονειρότοπους ενός παράφρονα. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εμπειρία, την οποία σας την συστήνω ανεπιφύλακτα.

Αν θέλετε να δείτε σε τί βαθμό παράννοιας έχουν φτάσει οι τύποι της Tell Tale, δείτε και το The Graveyard, το οποίο είναι πολύ πιο απλοικό απο το The Path, αλλά σίγουρα οχι λιγότερο σκοτεινό, ανυπομονώ πραγματικά για το επόμενο παιχνίδι τους.

Λοιπόν τα λέμε, πάω να επιλέξω ξανά χαρακτήρα προκειμένου να βρω τι άλλα μυστικά κρύβονται στο δάσος και πόσοι ακόμα εναλλακτικοί τερματισμοί υπάρχουν…!

Read Full Post »

Για όσους ακόμη πιστεύουν ότι υπάρχει fairplay στον καπιταλισμό…

Με τόση εξυγείανση που κάνει το ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο καιρό μας κόπηκε και ο βήχας. Η εξυγείανση αυτή, μάλλον είναι και ο λόγος που πετσοκόβονται οι λίστες φαρμάκων των συνταξιούχων, και εδω επαληθεύεται η ρήση «Dont Use Drugs, δεν φτάνουν για όλους».

Έτσι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθεια της να να ιεραρχήσει τις ανάγκες αυτού του τόπου, σκέφτηκε ότι το πρώτο και το σημαντικότερο βήμα, θα ήταν η εξυγείανση του συστήματος, ποιού συστήματος, του καπιταλιστικού(εδω οι γέροι το Muppet Show γελούν στο μπαλκόνι τους χαιρέκακα κι ας τους κόψαν το βιάγγρα).

Ρε παιδιά, μα είμαστε σοβαροί; Ο καπιταλισμός, είναι σαν το αμάξι, που το πας στον μάστορα για χιλιοστή φορά να στο διορθώσει και σου λέει, «μπά, δεν σε συμφέρει, καλύτερα να το αλλάξεις…»

ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΜΑΣΤΟΡΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΙΑ ΤΟ ΠΡΑΜΑ!!!

Πέταμα θέλει, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να σπρώχνουμε κάθε φορά για να το βάλουμε μπροστά.

Δηλαδή σάμπως και πως θα το βάλουμε μπροστά μήπως θα μπούμε μέσα;

Όχι βέβαια, οι επιβάτες, ήταν είναι και θα είναι κάποιοι χοντροί κύριοι με καπέλα, μπαστούνια και ριγέ κοστούμια, οι οποίοι θα μας περιμένουν πάλι να ξανασπρώξουμε στην επόμενη στροφή που θα ξαναμείνει για να το βάλουμε μπρός.

Και εμείς θα παρακαλάμε για κατηφόρα,

αλλά κατηφόρα δεν θα χει…

Και μην ακούσω μαλακίες για συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, ίσες ευκαιρίες και άλλα τέτοια.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ FAIRPLAY ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!!!

Αυτοί που είναι μέσα στο αμάξι δεν πρόκειται να μας παραχωρήσουν την θέση τους όσο καλοί πιστοί και υπάκουοι και αν είμαστε, γιαυτό βουρ το αμάξι στον καιάδα να φτιάξουμε λεωφορείο που να μας παίρνει όλους(με την καλή έννοια).

Ρε παιδία υπάρχει περίπτωση για οτιδήποτε υγιές σε ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο; Που παίρνει ενα κοινωνικό αγαθό, την εργασία, και δίνει τους καρπούς της σε 10-20 τσεπόνια στον πλανήτη; Υπάρχει τίποτα υγιές σε ενα σύστημα στοι οποίο υπάρχουν εταιρίες που στηρίζουν την παραγωγή τους στα φτηνά εργατικά χέρια του τρίτου κόσμου, την παιδική εργασία, και την παλινόρθωση οικονομιών μέσω του πολέμου;

ΜΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΡΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΥΓΕΙΑΝΘΕΙ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!!!

Εκτός και αν με τον όρο εξειγείανση υποννοείται να τον μαζέψουμε, να τον ρίξουμε στην λεκάνη της τουαλέτας και να τραβήξουμε το καζανάκι, όμως και αυτό ενέχει κύνδυνο οικολογικής καταστροφής. Αμα ξεβραστούν μερικές δεκάδες τόνοι νεκρά ψάρια με τρία κεφάλια(κάτω κεφάλια) στο κέντρο της Σαχάρας τι θα λέμε μετά…;

Η διαφθορά

Οι «μπίζνα» κάτω απο το τραπέζι

Οι μίζες

Οι κουμπαριές

Τα ξεπουλήματα

ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ!!!

Γεμάτη αρπαγές, παρανομίες, αίμα δάκρυα και ιδρώτα είναι…

Για όσους λοιπόν πιστεύουν ότι υπάρχει δίκαιος καπιταλισμός,

για όσους πιστεύουν ότι μπορεί και αυτοί μια μέρα να πιάσουν τον ταύρο(της Wall Street) απο τα κέρατα,

ένα έχω να τους πω,

ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ!!!

αν και μάλλον θα το έχουν συνηθίσει και θα τους αρέσει…

Read Full Post »

Συννεφιασμένη Κυριακή

Αν και θα ήθελα πολύ να πάω να βγάλω μερικές φωτογραφίες απο εδώ και απο εκεί, δεν πρόλαβαίνω λόγο του ότι σε λίγο σκοτεινιάζει και μόλις πριν 5 λεπτά σχόλασα απο την δουλειά. Αρκεστείτε σε μερικές που έβγαλα απο το μπαλκόνι του σπιτιού μου.

 

Read Full Post »

Περνάει ο στρατός της Ελλάδος…σκουπιδιάρης

Ξέρω ότι στην προηγούμενη ανάρτηση είπα ότι δεν μπορώ να γράφω άρθρα επειδή έχω εργασίες…

ε τι να κάνουμε, σε μερικά λεπτά αναθεώρησα…

έχω πιεί και τα κρασάκια μου..

Οπότε, αντί να γράψω την εργασία μου απόψε, θα αφιερώσω ενα άρθρο, στον Ε.Σ, ελληνικό στρατό για τους μη μυημένους.

«Από τα 73 απορριμματοφόρα του δήμου μόλις 7 – 10 βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους, καθώς τα υπόλοιπα είναι ακινητοποιημένα λόγω βλαβών, ενώ σε λειτουργία βρίσκεται μόνον ένας από τους συνολικά 12 τράκτορες που μεταφέρει τα σκουπίδια από το Σταθμό Μεταφόρτωσης του δήμου στο ΧΥΤΑ Μαυροράχης.«(http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=4&artid=76530)

«Το πρωί της Τετάρτης πραγματοποιήθηκε έκτακτη σύσκεψη στο νέο δημαρχιακό μέγαρο παρουσία του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη, των αντιδημάρχων Ανακύκλωσης και Καθαριότητας Στάθη Αβραμίδη, Ανάπτυξης και Διαχείρισης Οικονομικών Πόρων Χασδάϊ Καπόν, εκπροσώπων των ενόπλων δυνάμεων και εργοληπτών για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τους πολίτες της Θεσσαλονίκης με τη μη σωστή αποκομιδή των απορριμμάτων.«(http://www.skai.gr/news/greece/article/160926/stratos-sti-thessaloniki-gia-ta-skoupidia/)

Λοιπόν, εσείς οι φαντάροι, ξεχάστε το στίβο μάχης, τις βολές, την εκπαίδευση, το πυρ και κίνηση και τις λοιπές μαλακίες, αυτά ολα είναι αναχρονισμοί του παρελθόντος, τώρα ο ελληνικός στρατός εκσυγχρονίζεται!!! Απο την επόμενη φουρνιά, η μόνη εκπαίδευση που θα κάνουν οι έλληνες φαντάροι θα είναι στο «πλοίο της αγάπης» που στην αργκώ του στρατού σημαίνει σκουπιδιάρα. Ναι καλά ακούσατε, οι σύγχρονες και άρτια εκπαιδευμένες μονάδες του στρατού, αντί να κάθοντια και να κοπροσκυλιάζουν στις σκοπιές τα φυλάκια και τις βραχονησιδες, τώρα συνδράμουν ενεργά στην καθαριότητα της πόλης, γιατί ως γνωστόν, είναι η μισή αρχοντιά, την άλλη μισή την αναλαμβάνουν οι «εργολήπτες».

Έτσι λοιπόν ο Μπουτάρης, επειδή δεν δουλεύουν λέει τα οχήματα συγκομιδής σκουπιδιών του δήμου, επιστράτευσε τον στρατό, για να «καθαρίσει». Οπότε, προς τους θεσσαλονικείς απευθύνομαι, αν αύριο το πρωί δείτε τα «στρατά» να προελαύνουν, μην ανυσηχείσετε, δεν τους έστειλε ο Πατακός αλλά ο Μπουτάρης, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τους κατεβάσετε τα σκουπίδια.

Βέβαια δεν συμμετέχει μόνο ο στρατός στην «αγγαρεία», για να λέμε και του στραβού το δίκιο, βρέθηκαν ετοιμοπόλεμες, και πατριωτικές ιδιωτικές εταιρίες, οι οποίες, θα βοηθήσουν τις «ένοπλες δυνάμεις» στο δύσκολο έργο τους. Αυτά μάλλον είναι τα λεγόμενα ΣΔΙΤ(Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομεα).

Διότι αφήνοντας τα αποριματοφόρα του δήμου άφτιαχτα, ο ιδιώτης, ο πατριώτης και μόνο, θα εμφανιστεί ως «απο μηχανής θεός» και θα δώσει λύση στο εθνικό πρόβλημα, με το αζημίωτο φυσικά, όπως πάντα.

Και γιατί να περιοριστεί αυτό στην συμπρωτεύουσα; Τόσες και τόσες πόλεις υπάρχουν στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, γιατί να μην γίνει το ίδιο και σε εκείνες; Εξ΄άλλου, τα απορριματοφόρα δεν λειτουργούν σωστά, και όσα λειτουργούν θα τα χαλάσουμε, να έρθει ο ιδιώτης να φάει αυτός το χώσιμο, με τα σκουπίδια θα ασχολιόμαστε, κοτζάμ ευρωπαίοι;

Έτσι είναι ο πραγματικός σοσιαλισμός, όλες τις «σκατοδουλειές» τις δίνουμε στους ιδιώτες, αμ τι;

Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα ναι παλικάρια!!!

Όχι δεν μιλαω για την «Πόλη», πως σας ήρθε, για την Ελλάδα μιλώ…

Ps: Για ευνόητους λόγους η εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης «με αρετή και τόλμη» απο 1/2/2011 θα μετονομαστεί σε «με σκούπα και φαράσι».

Read Full Post »

Αφού κάναμε την αρχή…

Ορίστε ακόμη μια ιστορία μου απο τα παλιά, αυτή τη στιγμή λόγω εργασιών του πανεπιστημίου δεν μπορώ να γράψω νεα άρθρα οπότε φάτε κονσέρβα:)

~~~

1-Χ-2

Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ

Αγαπητό ημερολόγιο, 12/04/1995.

Κακά μαντάτα! Όποιος θεωρεί πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση έχω να του πω ότι ελπίζω ο Θεός να μη μοιάζει με μένα. Είμαι μια νέα κοπέλα 25 ετών και ομολογώ ότι δεν έχω κάνει ποτέ έρωτα, δεν έχω καν φιλήσει αγόρι και ποτέ δεν ήθελε να με γνωρίσει κάποιος τόσο καλά ώστε να μπορώ να τον αποκαλώ φίλο. Μερικές φορές όταν συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο στο κόσμο το αποκαλούμε θαύμα της φύσης, στη δική μου περίπτωση, παρόλο που αυτό που μου συμβαίνει είναι εξαιρετικά σπάνιο θα άρμοζε περισσότερο να πούμε ότι η φύση έκανε μάλλον κάποιο έγκλημα, παρά θαύμα.

Ποιό είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι είμαι μια γυναίκα 120 κιλών… ή πιο σωστά ήμαστε μια γυναίκα 120 κιλών· ναι είμαι σιαμαία. Εγώ και η αδερφή μου ήμαστε πολύ δεμένες, δεμένες με αίμα και σάρκα, η μια πλάτη στην άλλη, έχουμε τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο κεφάλια που αντίθετα με την παροιμία δεν είναι καλύτερα από ένα. Από μικρές κάνουμε τα πάντα μαζί. Κοιμόμαστε μαζί, βλέπουμε τηλεόραση μαζί, ακόμα και στη τουαλέτα… μαζί. Μόνο εμμηνόρροια έχουμε διαφορετικές ημέρες. Φαντάζομαι ότι αυτοί που μας ξέρουν θα στοιχημάτιζαν πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα για μας… κι όμως κάνουν λάθος.

Μόλις σήμερα το πρωί πληροφορηθήκαμε από τον ειδικό γιατρό που μας παρακολουθεί από την ημέρα της γέννησής μας ότι είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί εγχείρηση αποκόλλησης. Έπρεπε να περιμένουμε 25 ολόκληρα χρόνια για να καταρρίψει ένα ιατρικό ανακοινωθέν και την τελευταία μας ελπίδα. Περιμέναμε όλα αυτά τα χρόνια το σκελετό μας να αναπτυχθεί πλήρως ώστε να καταστεί δυνατόν να μας χωρίσουν για να μάθουμε ότι μερικοί κοινοί σπόνδυλοι στο σώμα μας, το απαγόρευαν. Ο γιατρός μας εξήγησε ότι ήταν αδύνατον να επιβιώσουμε και οι δύο μετά από μια τέτοια επέμβαση και ότι ήταν αδιανόητο και απαγορευμένο να θυσιαστεί κάποια από της δύο μας για την άλλη.

Είναι η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου… θέλω να πεθάνω.

Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ

Αγαπητό ημερολόγιο, 13/04/1995.

Εφιάλτες! Σήμερα κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησα από ένα τρομακτικό εφιάλτη, ένα από εκείνα τα όνειρα που μοιάζουν να προφητεύουν το μέλλον, ένα ζοφερό και δυσοίωνο μέλλον. Ήταν και η Έμμα ξύπνια ή την ξύπνησα εγώ στη σαστιμάρα μου. Μετά από το άσχημο μαντάτο που μας ανακοίνωσε ο Δρ. Ζέρομ δεν έχουμε ανταλλάξει και πολλές κουβέντες… ίσως να ακουστεί λίγο τραγελαφικό, μα γυρίσαμε η μία την πλάτη στην άλλη. Μπορεί να έφταιγε και αυτό για το όνειρο που είδα.

Ήμουν με την αδερφή μου σε ένα αγρόκτημα τόσο κατάφυτο που φανέρωνε πως ήταν άνοιξη, τρέχαμε χαρούμενες και ξέγνοιαστες, τρέχαμε με το δικό μας ανεπιτήδευτο τρόπο, πλάτη με πλάτη σαν στραβοκάνικο σκυλί σκοντάφτοντας και παραπατώντας όταν τελικά γλιστρήσαμε στο χορτάρι, πέσαμε και κατρακυλήσαμε τον χορταριασμένο λόφο. Δεν πόνεσα μιας και ήταν όνειρο μα όταν προσγειωθήκαμε παρατήρησα ότι το χωριάτικο λουλουδάτο φόρεμα μας ήταν μουσκεμένο με αίμα, αίμα όχι δικό μου, μα δικό της.

Όταν γύρισα το λαιμό μου να την κοιτάξω είδα έντρομη ότι η Έμμα είχε αποκεφαλιστεί. Φώναξα, στρίγκλισα μα δεν ήταν κανείς εκεί να με ακούσει, φώναζα και ταυτόχρονα ένοιωθα περίεργα, στιγμή με τη στιγμή πιο ανάλαφρη. Την ξανακοίταξα και μου φάνηκε ότι το σώμα της άρχισε να μαζεύει, να ζαρώνει, να χάνετε μέχρι που έγινε στάχτη και σκόρπισε στον άνεμο. Σηκώθηκα και περπάτησα για πρώτη φορά στα δύο μου πόδια, ένοιωσα σαν το μεταξοσκώληκα που μπαίνει στο κουκούλι για να γίνει πεταλούδα…. άρχισα να ουρλιάζω πάλι υστερικά, μα ούρλιαζα από χαρά, και είχα δακρύσει, είχα ιδρώσει, εκείνη τη στιγμή ξύπνησα ιδρωμένη και δακρυσμένη, όμως όχι μόνη.

Δεν μου άρεσε καθόλου το όνειρο, ήταν πέρα για πέρα μακάβριο, παρόλα αυτά δεν μπορούσα να το κλειδώσω στο μυαλό μου που μέσα του γεννήθηκε μια νέα προοπτική.

Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ

Αγαπητό ημερολόγιο, 14/04/1995.

Όνειρα! Ξαναείδα το ίδιο όνειρο απόψε, το όνειρο εκείνο που με βλέπω να πεθαίνω και την αδερφή μου να απελευθερώνεται, μόνο που αυτή τη φορά όταν ξύπνησα δεν μου έμοιαζε πια εφιάλτης, αλλά φαντασίωση και αυτό μου δημιουργεί τρόμο. Η σκέψη που με θέλει να πεθαίνω για να ζήσει η Ροζέτα, φυσιολογικά είναι φρικτή και ακόμη πιο φρικτό είναι ότι κάτι τέτοιο ιατρικά είναι εφικτό.

Από το πρωί ακόμα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, πέρα από τα απαραίτητα. Ξυπνήσαμε, πλυθήκαμε, φάγαμε, είδαμε τηλεόραση· η κάθε μια στη δική της συσκευή μιας και ήταν αδιανόητο να κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση και περιποιηθήκαμε το σπίτι. Είναι αστείο το πως συμπεριφέρεται ο χρόνος, όταν περνάς καλά τρέχει, για μας είναι πάντα σταματημένος. Κι όμως περνά, περνά απλά για μας σημασία δεν έχει η διαδρομή της ζωής μας στο χρόνο αλλά τα σημεία της, οι στιγμές που κοιτάς πίσω και βλέπεις ότι πέρασε άλλος ένας μήνας, άλλος ένας χρόνος, άλλη μια ζωή.

Τι θα μπορούσε να αλλάξει στον παράλληλο βίο μας που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα; Τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει στον παράλληλο βίο μας, τίποτα εκτός και αν ο βίος μας σταματούσε να είναι παράλληλος… αν ο βίος μου σταματούσε να είναι παράλληλος…

Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ

Αγαπητό ημερολόγιο, 15/04/1995.

Κόλαση! Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου, δεν μένει καν χώρος για κάτι άλλο εκεί! Ντρέπομαι για μένα, ξέρω πως κάτι τέτοιο αποτελεί εισιτήριο για τη κόλαση, μήπως στη κόλαση δεν είμαι και τώρα; Ντρέπομαι και να της μιλήσω, για πρώτη φορά το θεωρώ ευλογία που δεν μας είναι δυνατόν να κοιταχτούμε στα μάτια, τα μάτια αποκαλύπτουν, τα μάτια προδίδουν.

Δεν ξέρω αν η ίδια η ιδέα μου γέννησε το όνειρο ή το όνειρο μου γέννησε την ιδέα, πάντως σίγουρα το ένα ενισχύει το άλλο και δεν ξέρω άμα μπορώ να το αντέξω. Το πρωί εξαθλιώθηκε τόσο πολύ η ψυχή μου που άρχισα να καταστρώνω σχέδιο, ύστερα πανικοβλήθηκα και κατάφερα να σταματήσω να το σκέφτομαι όμως τώρα που δεν έχω με τίποτα άλλο να ασχοληθώ και είμαι στο κρεβάτι, οι σκέψεις κάνουν τσουλήθρα στο κεφάλι μου και είναι αδύνατον να τις σταματήσω.

Έπρεπε να το κάνω να φανεί σαν αυτοκτονία, όχι με ηλεκτρισμό θα μας σκότωνε και τις δύο, όχι με όπλο θα ήταν επικίνδυνο, ίσως με δηλητήριο, και πώς θα το έκανα χωρίς να το υποψιαστεί; Καταρχήν θα έπρεπε να πάρω το δηλητήριο, ίσως να ήταν πιο εύκολο αν χρησιμοποιούσα κάτι καθημερινό όπως χλωρίνη, όμως η χλωρίνη μυρίζει βαριά. Ίσως θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιούσα οξύ, άμεσο και δραστικό, ελπίζω μόνο να μη φανεί ύποπτο.

Πώς θα της το έδινα να το πιεί όμως; Ίσως αν θα της το έριχνα στο ποτήρι με νερό που παίρνει πάντα δίπλα της στο κρεβάτι, θα το έβαζα πρώτα στο δικό μου ποτήρι και ύστερα στη πρώτη ευκαιρία θα το άλλαζα με το δικό της. Ήταν μια θαυμάσια ιδέα, και θα το έκανα, θα το έκανα αύριο κιόλας…

Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ

Αγαπητό ημερολόγιο, 16/04/1995.

Παράδεισος! Το αποφάσισα, θα το έκανα τελικά, θα έδινα τη ζωή μου για να ζήσει εκείνη, και που ξέρεις μερικές φορές λένε όταν πεθάνει ένας δίδυμος, ο άλλος συνεχίζει να ζει μέσω του αδερφού του κατά κάποιο τρόπο. Μακάρι να είναι έτσι!

Θα έπαιρνα χάπια, ναι έτσι ήταν το σωστό 5-6 από τα ηρεμιστικά μου και θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Αυτήν δεν θα την επηρέαζε, τα όργανα μας είναι ξεχωριστά στο 99%, έχουμε τελείως ανεξάρτητους οργανισμούς, αν εξαιρέσει κανείς το κοινό σημείο στην σπονδυλική μας στήλη.

Μιλήσαμε απόψε, μιλήσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε τα παλιά, τηλεφωνήσαμε στους γονείς μας… τους μίλησα σα να ήταν η τελευταία φορά· δάκρυσα. Ήταν αγχωμένη σήμερα, αγχωμένη και έμοιαζε ανυπόμονη, λες και ήξερε πως από αύριο θα ελευθερωνόταν. Της είπα πόσο την αγαπώ, μου το είπε και εκείνη και δάκρυσε. Μακάρι να μπορούσα να την αγκαλιάσω. Ποιος να το περίμενε ότι η τελευταία μέρα της ζωής μου θα είναι η πιο χαρούμενη…

Νύχτωσε, είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έχω ετοιμάσει από ώρα το ποτήρι και είμαι έτοιμη να το πιω, ελπίζω να με καταλάβετε εσείς που με αγαπάτε, φιλιά…

Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ

Αγαπητό ημερολόγιο, 16/04/1995.

Κάθαρση! Τα κατάφερα να πάρω το μπουκάλι με το οξύ την ώρα που κάναμε την καθαριότητα, κατάφερα να αλλάξω και τα ποτήρια προσποιούμενη ότι ήθελα να κοιτάξω λίγο έξω από το παράθυρο,  βρισκόταν στον τοίχο από τη δική της πλευρά του κρεβατιού οπότε έπρεπε να αλλάξουμε θέση.

Είχα από πριν βάλει το ποτήρι με το οξύ κάτω από το κρεβάτι καθώς άλλαζα τα σεντόνια. Είναι αναμενόμενο ότι παρόλο που ξεπέρασα τις φυσικές δυσκολίες είχαν προηγηθεί κάποιες ψυχολογικής φύσεως αναστολές, πόσο μάλλον όταν μου είπε ότι με αγαπάει, της το είπα και εγώ, όσο και αν φαίνεται περίεργο το πίστευα κιόλας, ακόμη το πιστεύω, παρόλα αυτά τις αναστολές τις ξεπέρασα, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έτσι δεν λένε; Ύστερα από μερικά λεπτά αφότου ξαπλώσαμε, που όσο και αν φαίνεται κλισέ, έμοιαζαν αιώνες, αποφάσισε να πιει το νερό, ήταν αργά για να τη σταματήσω…. λίγες στιγμές ηρεμίας και μετά σπασμοί, τόσο δυνατοί που παραλίγο να μας πετάξουν από το κρεβάτι, και ύστερα σταμάτησε, σταμάτησε μια για πάντα.

Δεν έπρεπε να τα χάσω έπρεπε σαν καλή αδερφή να πάρω τηλέφωνο το γιατρό και να του πω τι συνέβη, όχι την αλήθεια φυσικά. Όμως ένιωθα να πνιγόμουν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά… ίσως αν έπινα λίγο νερό από το ποτήρι που της άλλαξα να αισθανόμουν καλύτερα, το έκανα και καταπολέμησα το συναίσθημα αν και το νερό μου φάνηκε κάπως περίεργο στην γεύση. Κατάφερα και πήρα τηλέφωνο το γιατρό, κατάφερα να παίξω και το ρόλο μου σωστά, το μόνο που μαρτυρά την πράξη μου είναι αυτό το ημερολόγιο, και σκοπεύω να το κάψω, όμως καλύτερα να κοιμηθώ πρώτα λίγο. Αισθάνομαι τα μάτια μου βαριά…

Απόσπασμα τοπικής εφημερίδας, 17/04/1995

Νεκρή σήμερα το πρωί[…] σύμφωνα με το ανακοινωθέν της αστυνομίας βρέθηκε κουλουριασμένη στο κρεβάτι της σε εμβρυακή στάση[…] η αυτόχειρας είχε στο παρελθόν αντιμετωπίσει ψυχολογικά προβλήματα και είχε νοσηλευτεί όπως μας ενημέρωσε ο γιατρός της. Μας επιβεβαίωσε δε, ότι έπασχε από ένα σπάνιο είδος σύγχυσης προσωπικότητας που όπως ο ίδιος δηλώνει την έκανε να πίστευε ότι είχε σιαμαία αδερφή. Της δόθηκε εξιτήριο πριν από ένα μήνα όταν θεωρήθηκε ότι είχε θεραπευτεί… σύμφωνα με φήμες δίπλα της βρέθηκε ένα ημερολόγιο που ίσως να αποτελεί το κλειδί του μυστηρίου…

~~~

Read Full Post »

Για τους πολιτικούς που πιάνουν πουλιά στον αέρα…πως είπατε; Γιώργος;

Read Full Post »