Δυσάρεστες εκπλήξεις περιμένουν τον τελευταίο καιρό τους υπουργούς της κυβέρνησης, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Προγραμματισμένες ομιλίες του διακόπτωνται απο διαδηλωτές που τους γιουχάρουν, και εκείνους και την πολιτική τους. Μικρή τιμωρία θα πει κανείς και όχι ανάλογη των εγκλημάτων που διαπράττουν, όμως απο κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς.
Ξεκινήσαμε έτσι
Συνεχίσαμε κάπως έτσι
Και συνεχίζουμε
Απο in.gr 28/2/2011
Αθήνα
Επεισοδιακή ήταν η συνάντηση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με τους δημάρχους της χώρας για το θέμα των συγχωνεύσεων σχολείων και της παρουσίασης της πολιτικής του νέου σχολείου που θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο σε συγκεκριμένο αριθμό σχολικών μονάδων.
Μικρή ομάδα εκπαιδευτικών εισέβαλε στην αίθουσα του υπουργείου, όπου είχε ξεκινήσει η συνάντηση – ημερίδα για τις συγχωνεύσεις σχολείων.
Οι εκπαιδευτικοί διέκοψαν την ομιλία της υπουργού Παιδείας προς τους δημάρχους της χώρας, άνοιξαν μέσα στην αίθουσα πανώ και άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα κατά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Την ίδια στιγμή, άλλοι εκπαιδευτικοί διαδήλωναν έξω από το υπουργείο Παιδείας με συνθήματα κατά των συγχωνεύσεων σχολείων και του Μνημονίου.
Η ημερίδα διακόπηκε, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους δημάρχους αντέδρασαν, οι εκπαιδευτικοί αποδοκιμάστηκαν και απάντησαν με υβριστικούς χαρακτηρισμούς στους επικριτές τους.
Η υπουργός Παιδείας, παρ’ όλα αυτά, εξηγώντας στους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την πολιτική που υπαγορεύει τις συνενώσεις ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει δέσμευση για το θέμα των συγχωνεύσεων σχολείων από το Μνημόνιο.
Η κ. Διαμαντοπούλου ανέφερε αρκετά παραδείγματα σχολείων, τα οποία έχουν ελάχιστους μαθητές, ενώ λειτουργούν το ένα πολύ κοντά με το άλλο.
Πρόσθεσε ότι φυσική συνέπεια των συνενώσεων είναι και η εξοικονόμηση δαπανών.
Κύριος στόχος, όπως δήλωσε, είναι ο ίδιος ο μαθητής και οι ανάγκες του, ο οποίος καλείται να λειτουργήσει από το Σεπτέμβριο σε νέου τύπου σχολεία που ευνοούν την ομαδικότητα και τη συνεργασία. Κάτι τέτοιο, όπως είπε, δεν μπορεί να επιτευχθεί σε τάξεις με πολύ μικρό (συχνά μονοψήφιο) αριθμό μαθητών.
Οι δήμαρχοι παρατήρησαν από την πλευρά τους ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται πως θα είναι η μεταφορά των μαθητών, καθώς ήδη σήμερα με το υφιστάμενο σύστημα γίνεται όργιο κατασπατάλησης χρημάτων με τη δικαιολογία της μεταφοράς μαθητών σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Το πρόβλημα των δαπανών για τη μεταφορά μαθητών πρέπει να ελεγχθεί από τους ίδιους τους δημάρχους, σημείωσε η κ. Διαμαντοπούλου, υπενθυμίζοντας ότι ενώ το 2005 το κόστος ήταν 105 εκατ. ευρώ, το 2009 ανήλθε σε 260 εκατ. ευρώ.
Newsroom ΔΟΛ
~~~
Ο πλυθισμός των δήμων αυξάνεται, τα σχολεία μειώνονται
—
Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΟΡΟΙΔΕΨΑΝ, ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝ, ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΦΤΩΧΥΝΑΝ, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΣΕ ΧΛΩΡΟ ΚΛΑΡΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΗΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ ΤΟΥΣ!!!
Η φύση είναι μια διαδικασία της οποίας οι ανθρώπινες υπάρξεις αποτελούν ενα αναπόσπαστο και αναπόφευκτο κομμάτι και συμμετέχουν στην συμπαραγωγή της «φύσης». Έχω σοβαρές δυσκολίες με την ρομαντική αντίληψη για την φύση ως κάτι διαφορετικό, «εκεί έξω». Δεν βλέπω τίποτα αφύσικο σε εναν ουρανοξύστη, που μπορεί να έχει επίπτωση στο περιβάλλον, ή σε κοινωνικές ομάδες ή άτομα. Επειδή δεν εχω τίποτα ενάντια στην κατασκευή νέας φύσης ή στην καταστροφή της φύσης. Θα σας δώσω ενα παράδειγμα. Είναι πολύ ωραίο να υποστηρίζουμε ότι πρέπι να προστατέψουμε την φάλαινα[…] Άλλα τι γίνεται με τον ιό του Aids; Τι θα πρέπει να κάνουμε; Να τον αφήσουμε στην φύση; Να τον προστατέψουμε; Να τον βάλουμε σε ένα επισκέψιμο χώρο; Όχι, θα πρέπει να τον καταστρέψουμε, να τον εξαφανίσουμε απο την επιφάνεια της Γης.(Eric Swyngedouw στο Λ. Λεοντίδου, Αγεωγράφητος Χώρα, εκδόσεις ελληνικά γράμματα 2009, σελ. 204)
Η άποψη αυτή του Swyngedouw, αναδυκνύει μερικά πολύ σπουδαία ζητήματα περιβαλλοντικής φύσεως τα οποία και προτίθεμαι να σχολιάσω. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ απο το απόσπασμα, εκτός απο την πεποίθηση του συγγραφέα(και τη δική μου) ότι τα πάντα είναι φύση, είναι ότι οι οικολογικές ευαισθησίες του ανθρώπου, σχετίζονται άμεσα, ή θα έπρεπε να σχετίζονται άμεσα, με το πόσο χρειάζεται το κομμάτι της φύσης εκείνο που πασχίζει να προτατέψει. Βάσει της λογικής αυτής, αν κάτι στη φύση δεν εξυπηρετεί τον άνθρωπο στην παρούσα του μορφή, ή αν απειλεί την ύπαρξη του, τότε εκείνος θα πρέπει είτε να το μετουσιώνει σε κάτι χρήσιμο, είτε να το εξαφανίζει, είτε να το αποφεύγει.
Υπάρχουν στην ιστορία της ανθρωπότητας, άπειρα παραδείγματα, κατά τα οποία ο άνθρωπος άλλαξε την φύση, έτσι ώστε η νεα αυτή της μορφή να τον εξυπηρετεί σε όρους επιβίωσης, άνεσης, γούστου. Υπάρχουν όμως και άλλα τόσα παραδείγματα, κατά τα οποία ο άνθρωπος επενέβη στην φύση με καταστροφικά για το είδος του αποτελέσματα, έστω και αν φαινομενικά έμοιαζε ότι το προστάτευε. Έτσι έχουμε την υπεραλίευση που εξαφάνισε τα ψάρια απο τις θάλασσες, την εκβιομηχάνιση η οποια μολυνε τον πλανήτη, το ασταμάτητο κυνήγι ζώων μέχρι αυτά να γίνουν είδη προς εξαφάνιση κ.α.
Αρκετοί επιστήμονες σήμερα υποστηρίζουν ότι κοντεύουμε να φτάσουμε, ενώ άλλοι ότι το έχουμε ξεπεράσει, στο σημείο χωρίς επιστροφή, το σημείο δηλαδή εκείνο που η επέμβαση μας στην φύση θα είναι τόσο μεγάλη που δεν θα μπορούμε πια να επιβιώσουμε ως είδος.
Ας υποθέσουμε όμως, ότι δεν υπάρχει φυσικό όριο για τον άνθρωπο, ότι θα μπορούσε να επιβιώσει ως είδος και να προσαρμοσθεί ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, υπάρχει κάποιο ηθικό όριο το οποίο πρέπει να σεβαστεί όσον αφορά την παρέμβαση του στη φύση;
Μερικοί θεωρούν για παράδειγμα ότι πρέπει να παραδώσουμε τον πλανήτη στα παιδιά μας όπως τον παραλάβαμε απο τους πατεράδες μας, αυτή είναι μάλλον μια συντηρητική αντίληψη και θα μπορούσε να πει κάποιος ως αντίλογο «γιατί να μην τους τον παραδώσουμε και καλύτερο;»(το καλύτερο και το χειρότερο βέβαια είναι σχετικές έννοιες, όμως δεν θα επεκταθώ).
Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι όπως ο άνθρωπος, έτσι και τα άλλα ζωα, έχουν δικαίωμα στην ύπαρξη, οπότε χρέος του ανθρώπου είναι να μην είναι αιτία εξαφάνισης κάποιου είδους. Και εδω υπάρχει αντίλογος, συνίσταται στο γεγονός ότι και η ίδια η φύση(η Γαία), ακόμα και πριν την εμφάνιση του ανθρώπου ήταν υπεύθυνη για την εξαφάνιση εκατομμυρίων ειδών, δεν χρειάζεται να σας θυμήσω τους δεινόσαυρους. Την διαδικασία αυτή, η ίδια η φύση να «απορρίπτει» οργανισμούς, την ονομάζουμε εξέλιξη, μπορεί να ονομαστεί όμως εξέλιξη η βάρβαρη επέμβαση του ανθρώπου πάνω στην φύση; Προσωπικά πιστεύω πως ναι, και θα εξηγηθώ, αν και η ερμηνεία μου δεν είναι τόσο ευοίωνη.
Καταρχήν επιτρέψτε μου να πάρω πίσω τον περιορισμό τον οποίο έθεσα πιο πάνω, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να (αυτό)καταστραφεί, ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο άνθρωπος κάνει τη φύση τόσο άνω κάτω, που γίνεται ακατάλληλη για να τον διατηρήσει και εκλείπει.Μήπως αυτό απο μόνο του δεν είναι μια εξελικτική διαδικασία στα πλαίσια της φύσης; Δηλαδή ο άνθρωπος, που και αυτός και οι ενέργειες του είναι φύση, μιας και όλα είναι φύση, αποδείχθηκε εξελικτικά ανίκανος, μας άφησε χρόνους, και έδωσε τη θέση του στις κατσαρίδες, τις αμοιβάδες και τα κουνούπια. Στην περίπτωση αυτή η ίδια η φύση δεν έχασε τίποτα ουσιαστικό, υπέστη απλά ακόμη μια αλλαγή όπως εκείνες που επέφερε σε αυτήν και το ανθρώπινο είδος πριν τα κακαρώσει. Η φύση δεν έχει ανάγκη τον άνθρωπο, η φύση απλά υπάρχει, είναι αυτό που είναι, δεν έχει σκοπό, απλά είναι(όπως έλεγαν και στον μεσαίωνα για τον θεό, ο θεός είναι αυτοσκοπός). Είχα για την ακρίβεια διαβάσει κάπου, ότι η ζωή στην φύση, χωρίς τον άνθρωπο θα έμπαινε ξανά σε μια περίοδο άνοιξης, γονιμότητας, έξαρσης κλπ.
Ανθρωποκεντρικά πάντα μιλώντας, το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, είναι να διατηρήσει το φσικό περιβάλλον έτσι ώστε να μπορεί πάντα να προσαρμόζεται σε αυτό.
Το όριο δηλαδή, όχι το ηθικό αλλά το φυσίκό(γιατί περί ηθικού είναι πιο μπερδεμένα τα πράγματα), μέχρι πόσο ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την φύση, είναι όχι ο βαθμός της ικανότητας του να μετατρέπει το περιβάλλον, αλλά ο βαθμός της δυνατότητας του να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι και τόσο απλά, διότι αλλαγές που σε μικρό χρονικό διάστημα φένεται να τον ωφελούν, μπορεί σε μακρύ χρονικό διάστημα να αποτελέσουν την καταδίκη του. Στην περίπτωση αυτή, η ίδια η φύση θα μας πει με το δικό της μοναδικό τρόπο, συγνώμη χάσατε…
…και απλά θα ακολουθήσουμε τον δρόμο των δεινοσαύρων, βρίσκοντας θέση, στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο μουσείο φυσικής ιστορίας(ή σε κάποιο επισκέψιμο χώρο παρέα με τον ιό του Aids).
Μελετώντας την ιστορία του ανθρώπου, παρατηρούμε ότι αυτό που προσπαθούσε πάντα να κάνει, είναι να συστηματοποιήσει το περιβάλλον του, να το μεταφράζει δηλαδή σε μια ίδέα, έτσι ώστε να μπορεί αποθηκεύσει στον εγκέφαλο του με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να την ανακαλεί συνειδητά, δηλαδή κατα μια έννοια, να την «καταλαβαίνει».
Πράγματα τα οποία δεν μπορούσε να κατανοήσει, είτε επειδή δεν ερχόταν σε άμεση επαφή μαζί τους (τον ουρανό, τα αστέρια, κλπ), αλλά και εκείνα με τα οποία ερχόταν σε επαφή αλλά που δεν μπορούσε να ερμηνεύσει πλήρως τις ιδιότητες τους, το πως και το γιατί(την φωτιά, την κίνηση της πέτρας κλπ), τους έδινε μια ερμηνεία, έστω και λανθασμένη, η οποία ερχόταν σε συμφωνία με το φάσμα των παρατηρήσεων του στην καλύτερη περίπτωση ή προσδίδοντας τους θεικά χαρακτηριστικά στην χειρότερη.
Με την έλευση του θετικισμού και την υποχώρηση της θεοκρατίας για χάρη της επιστήμης, ο άνθρωπος άρχισε εναν αγώνα δρόμου, τόσο προς τα πάνω, ερευνώντας το διάστημα, όσο και προς τα κάτω, ερευνώντας τον «μικρόκοσμο», αναζητώντας να βρει ίσως το δομικό εκείνο στοιχείο, που θα τον βοηθήσει να συστηματοποιήσει όλο εκείνο το φάσμα των παρατηρήσεων, σε κάτι που θα μπορούσε να καταλάβει.
Είναι όμως το σύμπαν κάτι που μπορεί να συλάβει ο ανθρώπινος νούς;
Δεν έχει άραγε τα όρια της η ανθρώπινη νόηση, όπως όρια έχουν όλα τα γνωστά σε μας πλάσματα;
Όριο σαφώς και υπάρχει, όμως αυτό το όριο δεν είναι σταθερό, φτάνει να δούμε την εξέλιξη του ανθρώπου απο την προιστορία μέχρι σήμερα. Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι, τι κάνει αυτό το όριο να μετατοπίζεται, δίδοντας έτσι περισσότερο ζωτικό χώρο στην ικανότητα του ανθρώπου να κατανοεί το περιβάλλον;
Προσωπικά μπορώ να διακρίνω 3 κύριες διαδικασίες που βοηθούν σε αυτό, οι διαδικασίες αυτές, αν και είναι διακριτές, βρίσκονται σε άμεση αλληέλεπίδραση μεταξύ τους.
Η πρώτη είναι η καθαρά βιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου. Δηλαδή αν οι θεωρίες του Δαρβίνου ευσταθούν, η πορεία μας απο τον «πήθηκο» στον «άνθρωπο» ήταν μια πορεία εξέλιξης των νοητικών δυνατοτήτων του ανθρώπου και του εγκεφάλου ως το κύριο όργανο κατανόησης του αισθητού μας κόσμου.
Η δεύτερη είναι η συσσωρευμένη ανα τον χρόνο γνώση. Στην αρχή αυτή η γνώση μεταδιδόταν απο στόμα σε στόμα, αργότερα με ιδεογράματα, ύστερα με την γραφή, για να φτάσουμε στις μέρες μας να υπάρχουν διαθέσιμες μεγάλες βάσεις δεδομένων με συσσωρευμένη γνώση σε ψηφιακή και όχι μόνο μορφή. Η διαδικασία αυτή, συσσώρευσης της γνώσης, όπως είναι φυσικό στις μέρες μας έχει ραγδαία επιταχυνθεί εξ’ αιτίας της τεχνολογικής επάστασης.
Η τρίτη, είναι η συστηματοποίηση των ξεχωριστών νοών, δηλαδή των ξεχωριστών ανθρώπων, σε ενα συντονισμένο σύστημα, εναν δηλαδή κοινό νού, που λειτουργεί σε συνδιασμό με τους υπόλοιπους νόες, δημιουργώντας έτσι ενα «υπερεγκέφαλο» που ξεπερνά κατα πολύ σε δυνατότητες τα ατομικά όρια. Η διαδικασία αυτή, άλοτε γίνεται συνειδητά(μια ομάδα εργασίας, ενας οργανισμός, μια επιστημονική σχολή) και άλοτε ασυνείδητα. Το σύστημα αυτό, του συντονισμού δηλαδή των εγκεφάλων σε εναν κοινό εγκέφαλο, δεν βελτιώνεται μόνο απο την συνειδητή συνεργασία μεταξύ τους δυο η και παραπάνω νοών, αλλά και απο τις τυχόν συγκρουσιακές σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους. Στην εποχή μας, την εποχή της πληροφορικής, του ίντερνετ, της εκμηδένισης των αποστάσεων, όσον αφορά την μετάδοση μιας ιδέας, ο κοινός αυτός νούς λειτουργεί σε ξέφρενους ρυθμούς. Κάθε δευτερόλεπτο, αμέτρητες ιδέες, έρχονται σε σύγκρουση, ενώνωνται, αλληλοδιαμορφώνονται, εξαφανίζουν η μια την άλλη κλπ. Οι συνιστώσες που προκύπτουν απο μια τέτοια διαδικασία, αν και είναι μερικώς ορατές, είναι δύσκολο να κατανοηθούν στο σύνολο τους απο τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η εξελιγμένη δηλαδή ικανότητα του ανθρώπου να εντυπώνει να ερμηνεύει και να διαμορφώνει το περιβάλλον του μέσω της ένωσης πολλών νοών σε έναν, είναι και αυτή με την σειρά της μια διαδικασία απο εκείνες που ο άνθρωπος δεν μπορεί να συστηματοποιήσει σε κάτι που καταλαβαίνει, παρά μόνο με γενικευτικούς ορισμούς, όπως ακριβώς κάνω και εγώ τώρα.
Αυτό λοιπόν που θέλω να πω, είναι πως όσο πιο ικανός γίνεται ο ανθρώπινος νούς(είτε επειδή εξελίσσεται, είτε με την συσσώρευση της γνώσης, είτε με τον συντονισμό πολων νοών σε ενα), τόσο πιο πολλύπλοκη γίνεται η διαδικασία της νόησης, σε βαθμό που να ξεπερνά η πολλυπλοκότητα της, την ίδια την δυνατότητα της να «αυτοερμηνευθεί», πόσο μάλλον να ερμηνεύσει το σύμπαν. Παρόλα αυτά, ενω δηλαδή δεν κατανοούμε ούτε καν την διαδικασία της ίδιας μας της νόησης, μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε ως εργαλείο για να ερμηνεύσουμε το περιβάλλον μας.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν αναφορικά με το τι μπορεί να σημαίνει αυτό και νεοι συλλογισμοί γεννιούνται, μόνο για να γεννήσουν ακόμα περισσότερους νεούς συλλογισμούς, που θα καταντήσουν να γίνουν τόσο πολλύπλοκοι όσο το να προσπαθούμε να προβλέψουμε το αποτέλεσμα μιας ολόκληρη; παρτίδας σκάκι, μεταξύ ισότιμων αντιπάλων, έχοντας παίχτεί μόνο 2-3 κινήσεις.
Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά, είναι πως το μυαλό, το ανθρώπινο σώμα, ο αέρας, η φωτιά, το νερό, είναι πράγματα τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει, χωρίς καν να χρειαστεί πρώτα να τα κατανοήσει, όμως όσο περισσότερο τα κατανοήσει, τόσο πιο αποτελεσματικά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει, δημιουργώντας καινούρια δεδομένα και αποκαλύπτωντας καινούρια ερωτήματα. Κάτι που ενισχύει την πεποίθηση ότι προορισμός, απόλυτο όριο, δεν υφίστανται, αλλά από κάθε μικρή εξέλιξη που παρατηρείται σε ενα τομέα, μοιάζουν να ξεπηδούν πολλαπλάσια καινούρια πράγματα, τα οποία πριν δεν υπήρχαν, ή τουλάχιστον δεν φαίνονταν. Άρα κάθε φορά που η νοητική δυνατότητα του ανθρώπου θα ξεπερνά τα όρια της, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει και το άγνωστο αχαρτογράφητο σύμπαν, είτε πρόκειται για τον μικρόκοσμο, είτε για τα πέρατα του διαστήματος, είτε για τις σχέσεις των πραγμάτων μεταξύ τους.
Ο πρώην υφυπουργός Παιδείας και πρώην Βουλευτής Α’ Πειραιά Γιώργος Καλός προσχώρησε στη Δημοκρατική Συμμαχία.
Το πρωί της Τρίτης συναντήθηκε με την πρόεδρο του κόμματος Ντόρα Μπακογιάννη η οποία ανέθεσε στον κ. Καλό την ευθύνη του τομέα Πολιτισμού.
Στη Δημοκρατική Συμμαχία προσχώρησε επίσης και η πρώην αντινομάρχης Μαγνησίας Έλενα Αντωνοπούλου, η οποία ανέλαβε τον τομέα μεταναστευτικής πολιτικής.
—
Έχει έρθει ο καιρός, που βλέπουν ολοένα και περισσότεροι έλληνες, ότι τα δυο μεγάλα κόμματα που υποστήριζαν, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω, απο «πολιτικοί νάνοι», για να χρησημοποιήσω τον όρο με τον οποίο είχε αποκαλέσει ο Neigel Farage τον Herman Van Roumpuy(πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου) στην τοποθέτηση του κατά της «ευρωπαικής δικτατορίας» που επιβάλει η παγκοσμιοποίηση.
Οι πολιτικοί αυτοί νάνοι, κερδίζοντας όπως όπως τις εκλογές, χρησιμοποιώντας τα γνωστά ψεύδη, τους κομματικούς μηχανισμούς και την ρουσφετολογία, δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν έχουν ούτε ίχνος πολιτικής βούλησης, αλλά είναι φαιρέφωνα των τραπεζιτών, των μεγαλοεργολάβων και των πολυεθνικών.
Συνειδητοποιώντας τα όλα αυτά ο λαός, γυρίζει την πλάτη στα δυο αυτά μεγάλα κόμματα, απαξιώνωντας ταυτόχρονα, που είναι λάθος κατά τη γνώμη μου, και τον ίδιο τον θεσμό των εκλογών, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα έντονα στις δημοτικές/περιφερειακές εκλογές.
Βλέποντας τα αυτά η πλουτοκρατία, τα δυο μεγάλα κάστρα της να μην μπορούν να αντέξουν κάτω απο τις προκλήσεις της εποχής, προσπαθούν να βρούν διέξοδα, ανώδυνα, ώστε ακόμα και αν αυτά καταρρεύσουν, να υπάρχει ενα Backup Plan.
Το παιχνίδι παίζεται σε δυο κύριως επίπεδα:
Αφενός δημιουργούν νεα μορφώματα(όπως είναι το κόμμα της Ντόρας ή του Κουβέλη), που σχηματίστηκαν προκειμένου να λειτουργήσουν ως αναχώματα, αλλά και ως συντηρητικά στοιχεία μιας πιθανής πολυκομματικής κυβέρνησης, με πολλές αποχρώσεις αλλά κοινό προσανατολισμό. Όλα αυτά στην περίπτωση που απαξιωθεί το δικομματικό μοντέλο διακυβέρνησης «μια εγω μια εσύ» και μετατραπεί σε ¨λίγο εγώ, λίγο εσύ«.
Και αφεταίρου προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο, αυτόν που αρχίζει και αμφισβητεί, μακρυά απο τον οργανωμένο-ταξικό αγώνα, πείθωντας τον, ότι ο λαός μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματα του, χωρίς κανένα προηγούμενο, και χωρίς κανένα όραμα για το μέλλον, μέσα απο το ίντερνετ ή τα κινητά, μακρυά απο κόμματα και οργανώσεις. Δηλαδή μαζί με τα ξερά(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ-ΛΑΟΣ) προσπαθούν να κάψουν και τα χλωρά(ΚΚΕ). Σου λένε, αμα είναι να πάρει η κατηφόρα τα 2 μεγάλα κόμματα που ο ρόλος τους είναι καθαρά η υπεράσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, να βγούν ζημιωμένα, αν είναι δυνατόν(ή έστω λιγότερο κερδισμένα) και εκείνα που θεωρούν ότι ο ρόλος τους είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων της ευρύτερης εργατικής τάξης.
Υπο αυτές τις συνθήκες λοιπόν, πολλά στελέχη απο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ(και μερικών μικρότερων κομμάτων), μην θέλοντας να καούν μαζί με τα κόμματα τους, όταν αυτά θα τα εγκαταλείψουν οι ψηφοφόροι τους(όπως δείχνουν οι εξελίξεις), κοιτούν να εισχωρήσουν σε «νέους» πολιτικούς χώρους(η πιο σωστά νεα πολιτικά μορφώματα), που δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τα παλιά, εκτός ίσως απο το περιτύλιγμα.
Μένει βέβαια να δούμε και πως θα εξελιχθεί το όλο πράγμα με τις περιφέρειες, και σε τι καινούριες ιστορίες μπορεί να μας βάλει, σε πολιτικό επίπεδο ο «Καλλικράτης». Δηλαδή τι θέσεις θα δημιουργηθούν, στις περιφέρειες και τους καλλικρατικούς δήμους, για όλους εκείνους τους «πρώην» πασόκους και «πρώην» νεοδημοκράτες, νυν «ανεξάρτητους» πολιτικούς, αλλά και τι αλλαγές θα επιφέρει ο Καλλικράτης στον νεο εκλογικό νόμο όσον αφορά πια τις βουλευτικές εκλογές.
Ο λόγος βέβαια που λακίζουν αρκετά μέλη και στελέχη αυτών των κομμάτων, αυτοί που έβαζαν μέχρι χθές το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι, είναι που λόγω της ΤΡΟΙΚΑΣ έχουν χάσει το ρόλο τους, και κατ επέκταση τα οικονομικά ωφέλη και κοινωνικά τους ερείσματα. Πλέον το χρήμα με τη μορφή επιδοτήσεων έχει λιγοστέψει και η κάνουλα της ευρωπαικής ένωσης δεν μοιράζει πια τόσα λεφτά στους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου, όπως έκανε κατά το παρελθόν.
Όλος αυτός ο αναβρασμός και η αναμπουμπούλα που μοιάζει να επηρρεάζει κάποια πολιτικά στελέχη και πολιτικούς χώρους κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι. Οι κινήσεις των περισσοτέρων εξ αυτών δεν γίνονται ούτε επειδή άλλαξαν μυαλά, ούτε επειδή ενδιαφέρονται για το καλό της χώρας. Απλά διαγνώσκουν για την χώρα ενα αβέβαιο πολιτικό αύριο που δεν θα τους χωράει όλους, έτσι κοιτάζουν απο που και με ποιό τρόπο μπορούν να εξασφαλιστούν.
Συμπληρωματικά, ίσως κάποιοι διαχώρησαν τη θέση τους απο το ΠΑΣΟΚ, επειδή προσβλέπουν ότι η πρωτοφανής πολιτική λιτότητας και αντιλαικής επίθεσης του Γ.Παπανδρέου, η προδοσία δηλαδή, θα μείνει ενεξίτιλή στην μνήμη του Ελληνικού λαού. Έτσι ώστε όταν ο Παπανδρέου θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό του και απομακρυνθεί απο τα φώτα της δημοσιότητας είτε ύσηχα είτε ως προδότης με της ανάλογες τυππανοκρουσίες και αφορισμούς απο αυτούς που μέχρι την προηγούμενη των στήριζαν(για να τον διαδεχθεί ο επόμενος προδότης), να μην βρεθούν εκτεθημένοι πολιτικά, ώστε να υπάρχει ελπίδα ότι θα τους δοθεί πάλι κάποιος ρόλος την επόμενη μέρα. Άτομα σαν την Ντόρα και τους ακολουθητές της απο την άλλη, ελπίζουν ότι αν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ διαλυθούν, θα δωθεί σε αυτούς το χρήσμα της «διακυβέρνησης» της χώρας απο τα μεγάλα αφεντικά.
Σε κάιθε περίπτωση συνηστώ στον κόσμο να μην συμμετέχει στα παιχνίδια τους, να καταδικάσει όλους εκείνους που με τη στάση, την ιδεολογία και την πολιτική τους στήριζαν στηρίζουν και θα στηρίζουν το παρόν πολιτικοκοινωνικό σύστημα και να στραφεί προς το κόμμα εκείνο που ζητά και πολεμά για την πραγματική αλλαγή και ανατροπή εδω και δεκαετίες.
—
Απο Real News, δημοσκόπηση σχετικά με πρόθεση ψήφου σε βουλευτικές εκλογές 26-2-2011
Απο τα παιδικά μου χρόνια δίαβαζα κόμικ, ενα απο τα πρώτα που άρχισα να ξεφυλλίζω ήταν το περιοδικό Μίκυ Μάους…
Στην εποχή μου, ο Μίκυ ήταν ενα χαρούμενο έξυπνο ποντίκι, όπως φαίνεται όμως, έχει περάσει και εκείνος δύσκολες φάσεις.
Κάτα την περίοδο του 1930, δηλαδή του αμερικάνικου Κραχ, ο Μίκυ αντιμετώπιζε σοβαρα ψυχολογικά προβλήματα αισθηματικής φύσεως. Στα στριπάκια της εποχής η Μίνι τον χωρίζει, και ο Μίκυ προσπαθεί, όπως θα δείτε και στις εικόνες παρακάτω να «αντιμετωπίσει» το πρόβλημα με πολλους ευφάνταστους τρόπους.
Αντίθετα ο Οράτιος, στο τέταρτο στριπάκι, προσσεγγίζει τα πράγματα απο μια άλλη οπτική γωνία…
Δεν ξέρω σε τι κοινό απευθυνόταν εκείνη την εποχή το κόμικ, πάντως αν αυτά τα πρότυπα περνούσαν ειδικά στα παιδιά, είναι απίστευτα σοκαριστικό.
Ελπίζω στις μέρες μας, που η κρίση είναι πάλι παρούσα, να μην έχουμε τις ίδιες ιστορίες με τον αυτόχειρα Μπάτμαν αμα ο Ρόμπιν τον εγκατέλειψει για τη μάσκα του Κάπταιν Αμέρικα…
Ευτυχώς, και για αυτούς και για εμάς, παρόλη την φτώχεια, η Μίνι κατάλαβε το λάθος της και τον ξαναδέχθηκε στην αγκαλιά της...
Αν είναι κάποιο ηθικό δίδαγμα που πρέπει να μας μείνει στο τέλος, είναι ότι το παν είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικό ον, και μπορεί ελεύθερα να αφαιρέσει τη δική του ζωή ή και κάποιου άλλου με ενα φτυάρι…
Όσοι διαβάσατε το προηγούμενο άρθρο, που έκανα αναφορά στην ομιλία του ΓΑΠ, θα είδατε σαφώς, το πως οι πολιτικάντηδες της εποχής μας, μεταχειρίζονται τις έννοιες και τον λόγο, έτσι ώστε να διαστρεβλώσουν την αλήθεια κατα πως τους συμφέρει. Προχθές λοιπόν ο ΓΑΠ διαφήμιζε την «επανάσταση του αυτονόητου», δηλαδή, εμπρός όλοι μαζί να στήσουμε κώλο για να ικανοποιηθεί το ΔΝΤ και να μας αφήσει ήσηχους, παρουσιάζοντας έτσι την υποδούλωση ως ριζοσπαστική πράξη, ενω σήμερα ο Παπούλιας δίνει τη δική του ερμηνεία επι του θέματος.
Απο in.gr 19/2/2011
«Στα Ιωάννινα βρίσκεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, για να παραστεί στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 98η επέτειο απελευθέρωσης των Ιωαννίνων που ξεκίνησαν σήμερα, Σάββατο.
«Ένα μήνυμα για όλους μας. Ένας άδολος πατριωτισμός μας ρίχνει στη μάχη για να ξεπεράσουμε κάθε κρίση και κάθε δυσκολία. Και θα το πετύχουμε» δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο κ.Παπούλιας έφτασε το μεσημέρι στο ορεινό χωριό Τσερίτσιανα Ιωαννίνων, όπου κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο που δεσπόζει στο χωριό.
Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν αύριο, Κυριακή και θα ολοκληρωθούν τη Δευτέρα με μεγάλη παρέλαση στο κέντρο της πρωτεύουσας της Ηπείρου.»
Για τον «κύριο» Παπούλια δηλαδή, η υποδούλωση, είναι «άδολος πατριωτισμός». Κατά μια έννοια έχει δίκιο, διότι αυτό που αυτός εννοεί πατρίδα, είναι άλλο απο αυτό που καταλαβαίνουμε, ή έστω καταλαβαίναμε μέχρι χθές εμείς. Για τον «κ.»Παπούλια και το συνάφι του, πατρίδα είναι ο κόσμος του κεφαλαίου και το περιβάλλον τον αγορών, εκείνου του κόσμου πολίτες είναι, ενός κόσμου που μας θέλει σκλάβους, άλλους καλοπληρωμένους(πολιτικάντηδες, στελέχη, δημοσιογράφοι) και άλλους απλήρωτους(εμάς τους μεροκαματιάρηδες).
Δεν θα κάτσω να ξαναμιλήσω για το ότι πραγματικός πατριώτης είναι εκείνος που υποστηρίζει τα δίκια της πατρίδας του, ή ακόμα καλύτερα της κοινωνικής του τάξης, τα έχω πει και ξαναπεί. Αντιθέτως, θα κάτσω να δώσω μερικές πληροφορίες, σχετικά με το πως βλέπουν οι κεφαλαιοκράτες την κάθε ανα τον κόσμο «πατρίδα», που για εκείνους δεν είναι τίποτα άλλο παρά πηγή πλουτισμού μέσω της νομιμοποιημένης με τη βια την προπαγάνδα και τον εξαναγκασμό, κλοπής.
Σήμερα το κεφάλαιο και οι αγορές, εκφράζουν την δύναμη τους και τις προθέσεις τους μέσω της παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιοποίηση λαμβάνει χώρο με διάφορους τρόπους. Στην Ευρώπη, επιβλήθηκε με την ευρωπαική ένωση, την κομισιόν, το ευρωσύνταγμα, και προσεχώς το ευρωπαικό(αντίστοιχο του ΔΝΤ), ταμείο στήριξης. Όλα τα παραπάνω, και πολλά ακόμα, θεσμοθετούν, όπως είναι πλέον ολοφάνερο, μια νεα παγκοσμιοποιημένη αγορά. Η επιβολή αυτού του δόγματος γίνεται σε πολλά επίπεδα, τα κύρια χαρακτηριστικά τηςόμως είναι οικονομικά και κοινωνικά, ενω παράλληλα αναπτύσεται ενα νομικό πλαίσιο(ευρωσύνταγμα, συνθήκες Μααστριχτ, Σένγκεν κλπ) και ενας μηχανισμός καταστολής όπως είναι το νεο δόγμα του ΝΑΤΟ που του δίνει κανονικά ρόλο ανάλογο με αυτόν της «Ιεράς Συμμαχίας». Τόσο οι νόμοι, όσο και ο μηχανισμός καταστολής, βρίσκονται στην υπηρεσία της συσσώρευσης κεφαλαίου, μέσω της κλοπής των καρπών της εργασίας των λαών ανα τον κόσμο.
Οι στόχοι τους είναι οι παρακάτω.
– Δημιουργία μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομικής ζώνης, στην οποία η κάθε περιφέρεια θα έχει συγκεκριμένο ρόλο, ο οποίος όμως θα είναι δυνατόν να αλλάζει κατά απαίτηση των κεφαλαιοκρατών. Για παράδειγμα την Ελλάδα μπορεί σήμερα να την χρειάζονται για αγροτική παραγωγή, ενώ αύριο να αποτελέσει για αυτούς πηγή προμήθειας πρώτων υλών ή ενεργειακό κόμβο ή ενα συνδιασμό.
– Για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούν σε κάθε χώρα τον κρατικό μηχανισμό. Απο την μια αφαιρούν τους προστατευτικούς περιορισμούς που το κράτος θέτει υπέρ της τοπικής οικονομίας(καμποτάζ, κλειστά επαγγέλματα, δημόσιες επενδύσεις) και μετατρέπουν το κράτος σε απευθείας εταίρο, η πιο σωστά «υπάλληλο» της νεας αυτής παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
– Η αφαίρεση αυτών των προστατευτικών περιορισμών γίνεται ταυτόχρονα με την εισαγωγή στην τοπική οικονομία μηχανισμών της αγοράς. Παράλληλα, εντός των ενώσεων παίρνονται μέτρα για την ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και των ανθρώπων. Η ελεύθερη αυτή ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ(έχει σημασία η λέξη διότι παραπέμπει σε εμπορικό όρο), δεν γίνεται, παρότι παρουσιάζεται απο τα μέσα ως τέτοια, για την συναδέλφωση των λαών, αλλά για να κοστίζει λιγότερο η διακίνηση των προιόντων για τις πολυεθνικές, κάτι που προηγουμένως, με τις δασμολογικές πολιτικές κάποιων κρατών(μερκαντιλισμός)ήταν περισσότερο κοστοβόρο. Η ελεύθερη μετακίνηση-διακίνηση των ανθρώπων δε, αποφασίστηκε καθαρά για να μπορούν να «υποδέχονται» εργατικό δυναμικό όπου χρειαστεί ανα την Ευρώπη.
Όλα τα παραπάνω, ήταν στοιχεία της παγκόσμιας οικονομίας απο πολύ παλιότερα, όμως στις μέρες μας, με την βοήθεια της τεχνολογίας, τους γίνεται δυνατό(ή έτσι υπολογίζουν διότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο) να φτάσουν σε επίπεδα ακόμα μεγαλύτερης συστηματοποίησης της κλοπής και εκμετάλλευσης των ανθρώπων ανα τον κόσμο. Αυτό που βιώνουμε, είναι η προσπάθεια του ιμπεριαλιστικού κτήνους, να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο επιβολής της κυριαρχίας του, στον άκρατο, παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλισμό.
Προσωπική μου άποψη είναι οτι το γιγαντιαίο αυτό επικοδόμημα που προσπαθούν να στήσουν, θα καταρρεύσει ως δεύτερος πύργος της Βαβέλ απο το ίδιο του το βάρος. Δεν μπορώ να υπολογίσω πότε ακριβώς θα γίνει αυτό, ούτε ποιές θα είναι οι συννέπειες, όμως τα πρώτα ρήγματα είναι ήδη εμφανή, και θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν μέχρι τη μέρα που θα αποφασίσουμε να του δώσουμε την καθοριστική σπρωξιά και απο τα υλικά που θα μείνουν να οικοδομήσουμε κάτι πιο ανθρώπινο.
Νεογέννητο βλαστάρι λερωμένο
στα απόνερα του κόσμου ξεπλυμένο,
δεν έμαθε βιβλίο να διαβάζει
γυφτάκι, ο λαός μας το φωνάζει,
δεν έμαθε βιβλίο να διαβάζει
γυφτάκι, ο λαός μας το φωνάζει,
γυφτάκι, ο λαός μας το φωνάζει
δεν έμαθε βιβλίο να διαβάζει.
Γυφτάκι, χόρεψέ μας τσιφτετέλι
να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι,
κι αυτό, σαν πιθηκάκι μαθημένο
δαγκώνει το χαλκά που είναι δεμένο,
γυφτάκι, χόρεψέ μας τσιφτετέλι
να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι,
να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι
γυφτάκι, χόρεψέ μας τσιφτετέλι.
Το βράδυ, στη μεγάλη την πλατεία
το πιάσανε να κάνει επαιτεία,
σε κάτι λεπτεπίλεπτους τουρίστες
που ‘μοιαζαν περισσότερο μ’ αρτίστες,
σε κάτι λεπτεπίλεπτους τουρίστες
που ‘μοιαζαν περισσότερο μ’ αρτίστες,
που ‘μοιαζαν περισσότερο μ’ αρτίστες
σε κάτι λεπτεπίλεπτους τουρίστες.
Γυφτάκι, σε κοιτάζουν οι ανθρώποι,
ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη,
γυφτάκι, δύο πήχες όλο κι όλο
ποιος σου ‘μαθε της ζητιανιάς το ρόλο,
γυφτάκι, σε κοιτάζουν οι ανθρώποι,
ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη,
ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη,
γυφτάκι, σε κοιτάζουν οι ανθρώποι.
Αφέντη, αν μου δώσεις δυο δραχμούλες
θα κάνω δεκαπέντε κωλοτούμπες,
αφέντη, αν μου δώσεις και τσιγάρο
θα κάτσω σαν μαϊμού να το φουμάρω,
αφέντη, δώσε δύο δραχμούλες
και θα κάνω δεκαπέντε κωλοτούμπες,
αφέντη, αν μου δώσεις και τσιγάρο
θα κάτσω σαν μαϊμού να το φουμάρω.
Αφέντη που με βάζεις και χορεύω,
εσύ με έμαθες να ζητιανεύω,
εσύ με έμαθες να ζητιανεύω,
αφέντη που με βάζεις και χορεύω.
Βασικό συστατικό απο ότι φαίνεται της μεσογειακής διατροφής(tm) είναι το κουτόχορτο, δεν μπορώ να τα εξηγήσω αλλιώς τα φαινόμενα.
Άκουγα στην τηλεόραση για λίγο το Γιωργάκι, να μιλάει για το ΔΝΤ, το νόημα αυτών που έλεγε, επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς, ήταν αυτό:
– Άντε να πληρώσουμε τις δόσεις και να ακολουθήσουμε τις εντολές που μας δίδονται για να του δείξουμε εμείς του μνημονίου, να το στείλουμε στον αγύριστο.
Πήγε δηλαδή να δώσει την εντύπωση, ότι το να ακολουθούμε σαν πιστά σκυλιά τα κελεύσματα των τραπεζών, αποτελεί επαναστατική πράξη, γιατί έτσι μόνο θα βγούμε κάποια μέρα απο την επιτήρηση και οι αγορές θα ανοίξουν επιτέλους μπροστά μας σαν τρυφερό αιδοίο νεαρής παρθένας…
…αυτό εν μέρη αληθεύει, όσον αφορά το αίμα τουλάχιστον, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που θα γίνει είναι ότι θα ανοίξουν οι αγορές και θα μας καταπιούν.
Όσοι έχετε βαρεθεί τα ψέματα του ΓΑΠ να σηκώσετε το δεξί σας χέρι και να πείτε 3 φορές απεταξάμην…
…οκ, κατεβάστε το τώρα.
Για πάμε να δούμε μερικά στοιχειά τα οποία δεν λέγονται απο τα ΜΜΕ, ούτε και απο επίσημα κυβερνητικά χείλη, όσον αφορά το χρέος.
Λοιπόν, απο το 1970 έως και το 2001, το χρέος των αναπτυσσόμενων χωρών(συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) έχει αυξηθεί κατά 35 φορές. Παρόλο που το χρέος έχει αυξηθεί, οι χώρες αυτές, έχουν εξοφλήσει 368 δισ. δολάρια παραπάνω απο αυτά που έχουν δανειστεί(Μαρία Τσάμπρα στο, Ευρωπαικές Γεωγραφίες Τεχνολογία και Υλικός πολιτισμός, εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 2008, σελ. 212). Αυτό απλά και χοντρικά σημαίνει, ότι οι τόκοι, έχουν φτάσει να είναι πάνω κάτω 35 φορές περισσότεροι απο το αρχικό ποσό δανεισμού. Υποθέτω, χωρίς να γνωρίζω, ότι μέχρι σήμερα, το χρέος αυτό θα είναι ακόμα πιο μεγενθυμένο.
Η τακτική αυτή, του δανεισμού προκειμένου να ξεχρεώσουμε δεν είναι κάτι καινούριο, δείτε για παράδειγμα το παρακάτω απόσπασμα απο Wikipedia.
«Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθει για την εξυπηρέτηση των δανείων(!!!). Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών«Πηγή που δίνει η wiki,(Ηλιαδάκης Αναστάσιος, μαθηματικός, πολιτειολόγος: « Το δημόσιο χρέος στο ελληνικό κράτος από το 1824», Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πατρίς», 3/11/2009)
Στο απόσπασμα, διαπιστώνουμε και αυτό που πραγματεύεται η Naomi Klein στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ«, ότι δηλαδή οι ισχυροί του κόσμου, μέσω των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, εκμεταλλεύονται το κάθε τι, ακόμα και φυσικές καταστροφές(όπως ήταν ο σεισμός της Καλαμάτας), επειδή σε τέτοιες στιγμές σύγχυσης, είναι ευκολότερο να εφαρμόσουν τα σχέδια τους(στην συγκεκριμένη περίπτωση την αύξηση του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας), πιάνοντας τους λαούς στον ύπνο.
Στον δανεισμό όμως δεν μας οδήγησαν μόνο τα προηγούμενα χρέη, αλλά και ενα σωρό άλλες ενέργιες, όπως η φούσκα του χρηματιστηρίου, το τζογάρισμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κ.α. Για τις ενέργιες αυτές, που κάθε άλλο παρά τυχαίες ήταν, κύριοι υπεύθυνοι είναι οι κατά καιρούς κυβερνώντες(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και οι εντολοδότες τους.
Το χρέος αυτό λοιπόν, εκτός του ότι σημαίνει κερδοφορία μέσω των τόκων για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, είχε ως βασικό σκοπό, στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες, να δημιουργήσει κράτη «πρεζόνια», εξαρτημένα τελικά απο τους κεφαλαιοκράτες και τους μηχανισμούς τους.
Γνωρίζοντας το αυτό, πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν 2 δρόμοι, ο ένας είναι να συνεχίσουμε να είμαστε εξαρτημένοι και να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στην απάνθρωπη άβυσσο του ιμπεριαλισμού/κορπορατισμού. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της απεξάρτησης, ο οποίος βέβαια απαιτεί βαρύ τίμημα και προβλέπεται κακοτράχαλος, είναι όμως η μοναδική διέξοδος που έχουμε απο τον βυθό στην επιφάνεια, όσο καθυστερούμε, τόσο μεγαλύτερη απόσταση θα έχουμε να διανύσουμε.
Άφησα πίσω μου το σπίτι την Παρασκευή προκειμένου να πάω στο λιμάνι της Σούδας και να αναχωρήσω για την Αθήνα. Αν κάποιος έμπαινε στο σπίτι μετά που έφυγα, το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν να πάρει την αστυνομία.
«Ναι, 100 εκεί, θα ήθελα να δηλλώσω μια απαγωγή, δεν έκλεψαν τίποτα, και αν κρίνω απο την κατάσταση(η πιο σωστά την ακαταστασία) του σπιτιού το θύμα πρέπει να αντιστάθηκε»
Βλέπετε δεν έβρισκα την φοιτητική μου ταυτότητα και το σπίτι ήταν λες και το είχε χτυπήσει Γκοτζίλας.
Έχοντας βρεί τελικά την ταυτότητα, και εφόσον το εισητήριο ήταν μισό, αποφάσισα να πάρω μαζί μου την μοτοσυκλέτα, για να διευκολυνθώ στις διαδρομές, θα ήταν και ο καιρός καλός σύμφωνα με τα δελτία, οπότε δεν με εμπόδιζε τίποτα.
Για κάποιο λόγο άγνωστο, τσιγκουνεύτηκα τα λεφτά για καμπίνα, και έτσι στο καράβι δεν κατάφερα να κοιμηθώ ούτε 1 λεπτό. στην προσπάθεια μου να με πάρει ο ύπνος έκαμψα το σώμα μου σε όλα τα σχήματα που παίρνουν τα τουβλάκια του τέτρις, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερα. Όταν έδεσε το πλοίο το πρωί, υποσχέθηκα στον εαυτό μου στον γυρισμό να πάρω καμπίνα.
Ψάχνοντας το πρωί τις αποβάθρες, για να βρω σε ποιό μέρος δένει το ηρακλειώτικο καράβι, με το οποίο ταξίδευε μια φίλη και λέγαμε να πιούμε καφέ, κατάφερα να χαθώ, ή περίπου να χαθώ μέσα στο λιμάνι του Πειραιά. Κάποια στιγμή, στην μια άκρη του λιμανιού, έρημη εκείνη την ώρα, παρατήρησα κάτι περίεργους μπόγους πάνω στα παγκάκια. Οι μπόγοι αυτοί, όπως θα υποπτευθήκατε ήταν άστεγοι, κουλουριασμένοι μέσα σε μάλινες κουβέρτες, που κοιμόνταν, στο σημείο εκείνο πρέπει να βρισκόταν καμια 30αριά, καθόλου ευχάριστο θέαμα. Στο μυαλό μου δεν μπόρεσα παρά να κάνω τον εξής συλλογισμό, ότι σε 4-5 μήνες, όχι απλά τα παγκάκια θα είναι γεμμάτα, αλλά οι άστεγοι θα παίζουν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες για να δουν ποιός θα τα προλάβει, ίσως μάλλιστα, εδώ που φτάσαμε, να τους τα επινοικιάζει ο δήμος…
Μετά απο τον καφέ ξεκίνησα για το σπίτι του ξαδέρφου μου που βρισκόταν στο Μαρούσι. Κατάφερα να το βρώ μετα κόπων και βασσάνων, σταματώντας σε κάθε δρόμο για να βγάλω το Gps απο την τσέπη ώστε να διαπιστώσω αν ακολουθούσα την σωστή πορεία, που 2 στις 3 φορές δεν την ακολουθούσα, καταφέρνωντας να μετατρέψω μια διαδομή τις μισής ώρας, σε διαδρομή της μιάμιση(ς)…
Στο σπίτι του ξαδέρφου μου με περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες, πράγμα ευχάριστο υπο νορμάλ συνθήκες, που αυτομάτως μετατράπηκε σε δυσσάρεστο μιας και είχαν όλοι τους ίωση, τα παιδιά, η γυναίκα του, ο ίδιος. Παρόλα αυτά λέω, «δεν γαμιέται», και αποφάσισα ότι το ανοσοποιητικό μου σύστημα χρειάζεται κανένα red alert που και που, ώστε να δικαιολογεί και την ύπαρξη του, πάντως μέχρι σήμερα ακόμα δεν έχω αρρωστήσει.
Όπως και να έχει, κατάφερα και πήγα στο μάθημα, συναντήθηκα με φίλους, μπήκα στην ατική οδό και βγήκα ξανά απο την ίδια έξοδο ανάποδα, έχασα την είσοδο στο The Mall, έχασα την έξοδο στο The Mall, έχασα το ίδιο το The Mall, και γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι η διαμονή μου στην πρωτεύουσα ήταν γεμάτη σασπένς, έντονες εμπειρίες και δράση. Χώρια που σε αρκετές φορές, σαν δεύτερος πολυμήχανος Οδυσσέας, χρησιμοποίησα το μυαλό μου για να παρακάμψω τα εμπόδια, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση που κόλησα με σελοτειπ το Gps στο τιμόνι της μηχανής.
Α ΝΑΙ!!!
Είχα και εμπειρία με διόδια! Καταρχήν την πρώτη φορά μπήκα κατά λάθος σε λωρίδα απο αυτές που χρειάζεσαι κάρτα για να περάσεις. Έκανα πίσω και μπήκα στην διπλανή, που χρειαζόσουν και εκεί κάρτα…Βλαστήμησα και μπήκα στην παραδιπλανή που δεν χρειαζόσουν κάρτα αλλά 1.40. Η αλήθεια είναι πως πέρασε απο το μυαλό μου η ιδέα να εφαρμόσω το «δεν πληρώνω» αλλά φοβήθηκα μήπως δεν μπορούσα να ανοίξω την μπάρα και γινόμουνα ρόμπα(κάποιος να δημοσιεύσει οδηγίες παρακαλώ, για την επόμενη φορά), αμα δεν έχεις την τεχνογνωσία…
Μ’ αυτά και μ΄ αυτά ήρθε η ώρα της επιστροφής, αφού κατάφερα να φτάσω στον Πειραιά, συναντήθηκα και εκεί με εναν φίλο, και ενώ τον περίμενα, έβγαλα και εισητήριο, με καμπίνα αυτήν την φορά, δεν θα την ξαναπατούσα! Αμ δε… η μοίρα για ακόμη μια φορά μου έπαιξε βρώμικο παιχνίδι. Στην αρχή, όταν μπήκα στην καμπίνα ήμουν μόνος, άνοιξα και τις ντουλάπες για να βεβαιωθώ ότι δεν υπήρχαν άλλες αποσκευές, δεν υπήρχαν και χάρηκα. Η χαρά μου κράτησε για πολύ, αλλά όχι και τόσο πολύ, γιατί μετά απο κανα δίωρο ήρθε ο πρώτος συνεπιβάτης. Ενας μεσήλικας που έμοιαζε με τον Φιλέα Φόγκ απο τον γύρο του κόσμου, ποιός ξέρει ίσως και να ήταν συνεχιστής του, ίσως εκείνη τη στιγμή να βρισκόταν στο μεγάλο ταξίδι του γύρω απο τον κόσμο…ΠΑΠΑΡΙΕΣ!!! Ο τύπος ροχάλιζε τόσο έντονα, που σίγουρα δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν και στις δίπλα καμπίνες, ο ήχος απο τη μηχανή του πλοίου έμοιαζε μπροστά του με γουργούρισμα γατιού. Η πλάκα είναι ότι έκανε και «φιγούρες», δεν του αρκούσε το ομοιόμορφο ροχάλισμα, που μετά απο λίγο το συνηθίζεις, αλλά έριχνε και άριες, και κορώνες…κλπ….γάμησε τα δηλαδή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά απο λίγο ήθρε και ενας νεαρός, αυτός δεν ροχάλιζε, αφού για να ροχαλίζεις βασική προυπόθεση είναι να κοιμηθείς πρώτα, αντιθέτως, βλαστημούσε συνεχώς για το ροχαλητό του «Φιλέα», εγώ στην κάτω κουκέτα, ανήμπορος να κοιμηθώ, δοκίμαζα ενα ενα όλα τα παιχνίδια του κινητού, μέχρι που φτάσαμε. Πραγματικά, είχα να μην κοιμηθώ τόσο πολύ απο τότε που ήμουν φαντάρος και «έλιωνα» στη σκοπιά, τουλάχιστον θυμήθηκα ποιός ήταν αυτός ο «άγνωστος λόγος» που με έκανε να τσιγκουνευτώ τα λεφτά για καμπίνα στο «πήγαινε».
Δεν ξέρω για την Ιθάκη, όμως αμα ξαναβγώ στον πηγαιμό για την Αθήνα, θα εύχομαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος…
Παρατηρήστε με τι χαλαρότητα περιγράφει ο καλεσμένος, και πόσο αυτονόητη θεωρεί, την επέμβαση του ΝΑΤΟ στις λαικές εξεγέρσεις.
Ύστερα δείτε πως υπερασπίζεται ο Χασαπόπουλος την θέση ότι «αυτές οι ασκήσεις είναι ακίνδυνες και δεν μας αφορούν«, στο βαθμό που μέχρι και ο συνάδελφος του(Αναγνωστάκης) βγαίνεια πο τα ρούχα του!!! Φτάνει μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει πως το ΝΑΤΟ επεμβαίνει μόνο για απεγλωβισμό αμάχων.
Αγριεύουν τα πράγματα παληκάρια!!!
Δείτε τώρα πως οι «φαντασιοπληξίες» κατά τον Χασαπόπουλο, περί επεμβάσεων του στρατού κατά διαδηλωτών, παίρνουν σάρκα και οστά.
Αμπελοφιλοσοφίες 