Σύμπνοια, όπως λέμε συναίνεση…

Διαβάζω στο in.gr(http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231126097) πως στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, όλες οι παρατάξεις «συμπνέουν» και αντιτίθενται στο νέο καθεστώς για την παιδεία.  Το άρθρο, αν και στον τίτλο του κάνει λόγο για όλες τις παρατάξεις, το περιεχόμενο του αναφέρεται μόνο στην ΠΑΣΠ και στην ΔΑΠ.

Δεν ξέρω πως σας φαίνεται εσάς όλο αυτό, εμένα πάντως μου μοιάζει να είναι το λιγότερο υποκριτικό, όχι όμως τυχαία υποκριτικό, αλλά με συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Προσωπικά δεν μπορώ να το χωνέψω πως οι συγκεκριμένες παρατάξεις απότομα εναντιώνονται στις επιλογές των κομμάτων που τόσα χρόνια εκπροσωπούν. Θεωρώ δε, ότι η συγκεκριμένη στάση τους είναι ένας ακόμα τρόπος να τα υπηρετήσουν, τόσο αυτά τα κόμματα, όσο και το μεγάλο κεφάλαιο χάριν του οποίου ξαναέρχονται τα πάνω κάτω στον χώρο της παιδείας.

Δεν αμφιβάλω φυσικά, ότι μερικά απλά μέλη των παρατάξεων αυτών, ίσως πραγματικά να πιστεύουν ότι εναντιώνονται στις επιλογές της κυβέρνησης, όμως πίσω από κάθε πολιτική επιλογή, γιατί περί πολιτικής επιλογής πρόκειται, κρύβονται πάντα συγκεκριμένες σκοπιμότητες.

Ποιες είναι η σκοπιμότητες την συγκεκριμένη στιγμή;

Τα δυο μεγάλα κόμματα και οι παρατάξεις τους, γνωρίζουν ότι τα πρωτοφανή και βάρβαρα μέτρα που ετοιμάζονται να εφαρμόσουν στην παιδεία, θα οδηγήσουν τους νέους στο να αρχίσουν να αμφισβητούν, τόσο το εκπαιδευτικό, όσο και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις που το σύστημα δεν θα μπορεί να ελέγξει ή να διαχειριστεί. Η φαινομενική λοιπόν εναντίωση(γιατί ουσιαστική δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει) των δυο μεγάλων παρατάξεων στο νέο πλαίσιο για την παιδεία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια προσπάθεια να τσουβαλιαστούν οι συνειδήσεις των φοιτητών σε στείρα συνθηματολογία σε έναν μάταιο και χωρίς στόχους τζέρτζελο μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα για να γυρίσει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και το νέο πλαίσιο να γίνει καθεστώς.

Η σύμπνοια αυτή λοιπόν των δυο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την συναίνεση που έδειξαν απέναντι στο μακέλεμα της παιδείας τα δυο μεγάλα κόμματα(και μερικά μικρότερα) τα οποία κόμματα οι παρατάξεις αυτές εκπροσωπούν.

Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή οι συγκεκριμένες παρατάξεις στρεφόταν εναντίον των καταλήψεων και των κινητοποιήσεων που έτσι και αλλιώς θα γινόταν, θα περιθωριοποιούνταν αυτομάτως από την πλειονότητα των φοιτητών, οι οποίοι θα στρεφόταν σε άλλες επικίνδυνες για το σύστημα παρατάξεις(και ονόματα δεν λέμε).

Οι ίδιοι οι φοιτητές, πρέπει να μην πέσουν στην παγίδα του πανεπιστημιακού δικομματισμού και να ακολουθήσουν το δρόμο εκείνο που οδηγεί στην πραγματική ρήξη με το σύστημα και με τα όσα σκοτεινά αυτό επιφυλάσσει για το μέλλον τους, την ρήξη εκείνη που δεν θα έχει ως στόχο τον συμβιβασμό και την συνθηκολόγηση αλλά την οριστική ανατροπή.

Τόσο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι φοιτητές, αλλά και η ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει να συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο από μια παιδεία χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά, δωρεάν, εστιασμένη στην μόρφωση και όχι μόνο στην εξιδείκευση η οποία θα υπηρετεί την κοινωνία και θα είναι προσανατολισμένη στις ανάγκες αυτής και όχι στις ανάγκες του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών που έρχονται σε σύγκρουση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Αυτό που για κάποιους είναι φάρμακο, για άλλους είναι φαρμάκι!

Απο: http://news.in.gr/world/article/?aid=1231125772

Ουάσινγκτον

Τουλάχιστον 83 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τα ιατρικά και επιστημονικά πειράματα που έκαναν οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1940 στη Γουατεμάλα, αποκάλυψε τη Δευτέρα επιτροπή που ιδρύθηκε κατόπιν εντολής του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

Από τους περίπου 5.500 ανθρώπους που υποβλήθηκαν στα πειράματα αυτά, στα οποία περιλαμβανόταν σε πολλές περιπτώσεις η μόλυνση με σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, «πιστεύουμε ότι 83 άνθρωποι» πέθαναν, δήλωσε ο Στίβεν Χάουζερ, μέλος της επιτροπής αυτής.

Στο πλαίσιο των πειραμάτων τους, οι επιστήμονες μόλυναν εν γνώσει τους και εν αγνοία των ιδίων σχεδόν 1.300 ανθρώπους με τον ιό της σύφιλης και της βλεννόρροιας. Από αυτούς τους 1.300, μόνον «700 έλαβαν μια κάποια θεραπεία», προσέθεσε ο Χάουζερ σε σύνοδο που έγινε για να παρουσιαστούν τα προκαταρκτικά συμπεράσματα της επιτροπής.

Τα πειράματα αυτά, που έγιναν μεταξύ του 1946 και του 1948, χρηματοδοτήθηκαν από τα αμερικανικά Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (NIH).

Οι επιστήμονες είχαν επιλέξει για τα πειράματά τους ανθρώπους που ανήκαν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων άτομα με νοητική υστέρηση, και δεν τους είχαν ενημερώσει ούτε για τον σκοπό της έρευνάς τους, ούτε γι’αυτό που θα τους συνέβαινε

Σύμφωνα με την πρόεδρο της επιτροπής, Έιμι Γκούτμαν, πρόκειται για μια «ιστορική αδικία» που έγινε στους ανθρώπους αυτούς.

Η επιτροπή αυτή συστάθηκε κατόπιν εντολής του Ομπάμα τον περασμένο Νοέμβριο. Έναν μήνα νωρίτερα, οι ΗΠΑ, μέσω της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και της υπουργού Δημόσιας Υγείας Καθλίν Σιμπέλιους, είχαν ζητήσει συγγνώμη από τους εκατοντάδες πολίτες της Γουατεμάλας που μολύνθηκαν σκόπιμα και εν αγνοία τους από σύφιλη και βλεννόρροια.

—

Τι μπορεί κανείς να πει για αυτά τα στυγνά εγκλήματα του 20ου αιώνα; Πόσο μάλλον όταν τα βλέπει να επαναλαμβάνονται καθημερινά ενώ έχουμε πιάσει για τα καλά τον 21ο! Μπορεί το αμερικάνικο κράτος και οι φαρμακοβιομηχανίες να χρησιμοποιούσαν τον λαό ως πειραματόζωα, οι ίδιοι όμως είναι αναμφίβολα τα μεγαλύτερα κτήνη.

Τι αξία έχουν για όλους αυτούς μερικές δεκάδες, εκατοντάδες, ή ακόμα και χιλιάδες αθώες ανθρώπινες ζωές μπροστά στην κερδοφορία τους; Τι και αν εκείνοι που παρασκευάζουν τα φάρμακα για να σώσουν τις ζωές όσων αντέχουν να τα πληρώσουν, σφαγιάζουν σιωπηλά και εν αγνοία τους εκείνους που δεν έχουν καλά καλά ούτε να φάνε;

Και όλα αυτά λίγα χρόνια μετά την λήξη του Β ΠΠ, οι ναζί και ο Μένγκελε άνοιξαν τον δρόμο, και όπως φαίνεται βρέθηκαν άξιοι συνεχιστές αντεροβγάλτες, απορώ γιατί τους κατηγόρησαν. Βέβαια όλα αυτά είναι απολύτως αναμενόμενα μιας και το καπιταλιστικό κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, δεν κατακρημνίζεται μαζί με τις αυτοκρατορίες, δεν έχει κανενός είδους ηθική και μεταφράζει όλες τις γλώσσες σε εκείνη που καταλαβαίνει καλύτερα, στην γλώσσα της κερδοφορίας, όπως και αν έρθει αυτή.

Όμως μιας και ο Μίστερ Ομπάμα έκανε την αρχή, ας κάνει ενα ακόμη κόπο να ερευνήσει τα πειράματα που διεξάγουν οι σύγχρονες φαρμακοβιομηχανίες, επισήμως και ανεπισήμως, σε χώρες όπως η Αφρική[1], τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά και ας δημοσιοποιήσει τα όποια αποτελέσματα…

…μπα, είναι ακόμα νωρίς, ίσως σε καμιά 70αριά χρόνια ανακοινωθεί κάτι, έτσι για την ιστορία.

Εγώ παρόλα αυτά, θα κάνω αυτό που δεν έκανε ο Ομπάμα και θα σας δώσω μερικά στοιχεία απο το κοντινό παρελθόν:

Ορίστε οι καρποί μιας γρήγορης αναζήτηση στο Google, τα αποτελέσματα είναι άπειρα, εγώ απλά διάλεξα τα 4 πρώτα στην σειρά.

 – Από αποκαλύψεις του Wikileaks βρέθηκε ότι η εταιρία Pfizer εκτελούσετο 1996 παράνομα δοκιμές φαρμάκου για την μηνιγγίτιδα με το όνομα Trovan σε παιδιά από την Νιγηρία. Το φάρμακο αυτό σκότωσε 11 παιδιά και άφησε ανάπηρα(Disabled) πολλά περισσότερα. Πηγή, http://www.politicolnews.com/pfizer-exposed-on-wikileaks-revelations/

 – Στο Περού το 2005, δυο παιδία κόντεψαν να πεθάνουν από αλλεργική αντίδραση σε δοκιμές πειραματικών φαρμάκων(η πηγή τα αποκαλεί Genetically modified rice serum, που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει Γενετικά μεταλλαγμένος ορός ρυζιού, από ότι κατάλαβα είναι κάτι σαν καλλυντικό, αν και δεν είμαι σίγουρος) της Καλιφορνέζικης εταιρίας Ventria Bioscience, το οποίο δοκιμάστηκε παράνομα σε 140 βρέφη 5μηνών ως παιδιά 5 ετών. Πηγή, http://www.twnside.org.sg/title2/health.info/twninfohealth034.htm

 –  Στην Ινδία, παράνομα πειράματα τα οποία διεξήχθησαν από 6 κρατικούς γιατρούς την περίοδο 2006-2010 σε περισσότερους από 3300 ανθρώπους, οδήγησαν 81 από αυτούς στον θάνατο. Οι συγκεκριμένοι γιατροί αμοίφθηκαν με 5,10,00,000 Ρούπιες από φαρμακευτικές εταιρίες προκειμένου να εκτελέσουν τις συνολικά 76 κλινικές δοκιμές. Πηγή, http://www.thehindu.com/news/states/other-states/article2232780.ece

 –   Η γνωστή σε όλους μας εταιρία Bayer, εκτέλεσε το 1992 πειράματα σε 300 ανυποψίαστους ασθενείς στην Αγγλία χορηγώντας τους το πειραματικό αντιβιοτικό Ciproxin.  Το φάρμακο αυτό δόθηκε σε ασθενής που εγχειρίστηκαν, ενώ δεν ήταν εγκεκριμένο(κάτι που δεν αποκάλυψαν στους ασθενείς), ούτε αποτελεσματικό, όπως αποδείχθηκε, απέναντι σε μολύνσεις που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να προσβάλουν τον ανθρώπινο οργανισμό τόσο κατά τη διάρκεια, όσο και μετά την εγχείρηση.  Πηγή, http://www.cbgnetwork.org/437.html

Αν και η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη, θα σταματήσω τις αναφορές μου κάπου εδώ, μιας και αν θέλετε να βρείτε παραπάνω στοιχεία, δεν έχετε παρά να πληκτρολογήσετε στο google Illegal drug trials. Ρίξτε και μια ματιά στις πηγές που δίνω, για να δείτε πως αντιδρούν οι πολυεθνικές, το κράτος και η δικαιοσύνη, όταν τα σκάνδαλα αυτά δουν το φώς της δημοσιότητας.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Φυσικά πειράματα γίνονται και σε δυτικές χώρες, αντίστοιχες αποκαλύψεις είχαν γίνει αν θυμάστε και πριν από μερικά χρόνια, ότι η αμερικάνικη κυβέρνηση και οι φαρμακοβιομηχανίες πειραματιζόταν με άστεγους δελεάζοντας τους με μικροποσά.

Read Full Post »

Οι γνωστοί άγνωστοι «Αναγνώστου»

Άρθρο από Daily news 24

Το ζεύγος… Αναγνώστου και την παρέα του περίμεναν να δουν την Παρασκευή το απόγευμα στο μικρό ξενοδοχείο στα Ριτσά της Καρδαμύλης και τελικά αντίκρισαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου με τη σύζυγό του Αντα
και την προσωπική τους ασφάλεια.
Ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε την Καρδαμύλη, αλλά και το ψευδώνυμο Αναγνώστου,  για ολιγοήμερες διακοπές, όπου την Παρασκευή το απόγευμα έκανε βόλτα στη μανιάτικη κωμόπολη, ενώ το βράδυ συνέφαγε με τη σύζυγό του και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργο Προβόπουλο στην ταβέρνα «Ελιές» μπροστά από το ξενοδοχείο που διαμένει. Φυσικά τα μέτρα ασφαλείας στην περιοχή ήταν ιδιαιτέρως αυξημένα, αλλά διακριτικά με σκοπό να μην προκαλέσουν τους υπόλοιπους επισκέπτες και να περάσουν όσο το δυνατόν απαρατήρητοι. Ο πρωθυπουργός χθες έκανε την εμφάνισή του και πάλι στα Ριτσά για απογευματινό μπάνιο, ενώ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες επιδόθηκε και στο αγαπημένο του σπορ το κανό. Στην μυστικότητα της επίσκεψης συνέβαλε και η Ολλανδέζα σύζυγος του υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής Γιώργου Παπακωνσταντίνου Jacoline Vinke, η οποία ως συγγραφέας τουριστικών οδηγών φρόντισε να κάνει κράτηση για το πρωθυπουργικό ζεύγος και την ασφάλειά του σε άλλο όνομα για ευνόητους λόγους. Στην Καρδαμύλη βρέθηκε για μία ημέρα και ο υπουργός Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής Γιώργος Παπακωνσταντίνου με τη σύζυγό του Jacoline Vinke.

———————————————-

Για «ευνόητους λόγους», όπως αναφέρει και το άρθρο, ταξιδεύουν ο Γιώργος και η Άντα με μυστικότητα που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Καντάφι, σαν παράνομοι στην ίδια τους τη χώρα.
Όχι, μην ξεγελιέστε, δεν ταξιδεύουν ινκόγκνιτο προκειμένου να ζήσουν και να μάθουν από κοντά τα πάθη και τα προβλήματα των υπηκόων τους όπως οι καλοί βασιλιάδες των παραμυθιών, δεν έχουν αυτοί τέτοιες ευαισθησίες, πως να έχουν άλλωστε αφού αυτοί τους τα δημιούργησαν. Κρύβονται επειδή φοβούνται, κρύβονται επειδή γνωρίζουν ότι οι αντοχές και οι ανοχές του λαού εξαντλούνται και ότι όπου εμφανίζονται, λειτουργούν ως κόκκινο πανί στα μάτια των απολυμένων, των πεινασμένων και των εξαθλιωμένων θυμάτων των δικών τους αντιλαικών πολιτικών.

Και φυσικά δεν έχουν καθόλου τύψεις, το αποδεικνύουν καθημερινά  με την ψυχρότητα την οποία βάζουν τις υπογραφές και επικυρώνουν τις αποφάσεις της πλουτοκρατίας, αλλά και με την καταφανή υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζουν τον Ελληνικό λαό, καθώς δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα.

Δεν χάνουν βέβαια την ευκαιρία να συνδυάσουν την διασκέδαση και την άθληση με την εργασία, έτσι ανάμεσα στο κανό και στο κολύμπι, βρέθηκε λίγος χρόνος για μια συνάντηση με τον Προβόπουλο, άξιο μεσάζοντα της πλουτοκρατίας και στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως την ίδια στιγμή που το ζεύγος Παπανδρέου φοβάται να κυκλοφορήσει επωνύμως παρά την πολυάριθμη προσωπική του φρουρά, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ απαιτεί από τους Έλληνες μπλόγκερς να υπογράφουν τα όποια άρθρα τους με το πραγματικό τους ονοματεπώνυμο χάριν της πολυπόθητης διαφάνειας, η οποία βέβαια δεν χαρακτήριζε ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση.

Το κλίμα όμως στην χώρα, όπως θα τους διαβεβαίωσε φαντάζομαι και η σύζυγος του πρωθυπουργού κλιματικής αλλαγής και περιβάλλοντος, έχει αρχίσει να αλλάζει, και αν συνεχίσουν έτσι σε λίγο καιρό δεν θα έχουν που να κρυφτούν. Ας έχει υπόψη του το ζεύγος Παπανδρέου/Αναγνώστου, πως όταν τα πράγματα ζορίσουν οι πλουτοκράτες φίλοι τους, προκειμένου να γλιτώσουν οι ίδιοι το τομάρι τους, θα τους παραδώσουν πρώτους πρώτους στην δίκαιη οργή του λαού, και τότε δεν θα τους σώζει τίποτα.

Ο λαός από την μεριά του πρέπει να καταλάβει ότι το καπιταλιστικό σύστημα ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει σε αυτά τα ανδρείκελα, και ότι όσο οι δομές μιας χώρας είναι καπιταλιστικές, οι κυβερνώντες θα είναι απλοί διαχειριστές των υποθέσεων, εκείνων που κρατούν στα χέρια τους την πραγματική εξουσία, και όχι εκπρόσωποι του λαού, γιατί το ίδιο το σύστημα δεν είναι λαοκρατικό αλλά πλουτοκρατικό.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Κέρδισαν την μάχη εναντίον του ασύλου, τρέμουν το φοιτητικό κίνημα

Τελικά η ρύθμιση για την κατάργηση του ασύλου υπερψηφίστηκε, μαζί με το υπόλοιπο νομοσχέδιο της Διαμαντοπούλου για την παιδεία από 250 βουλευτές(τα ¾ της βουλής).

Το μέτρο αυτό, στοχεύει στο να ανοίξει ο δρόμος για να φτάσει η αστυνομική καταστολή και μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων, έτσι ώστε να είναι πιο εύκολος ο εκφοβισμός των φοιτητών και η πάταξη του φοιτητικού κινήματος. Και είναι φυσικό να φοβούνται το φοιτητικό κίνημα οι κύριοι της κυβέρνησης(και όσοι εκπροσωπούνται από τους κύριους αυτούς), αφού οι νέοι, αντιμέτωποι με ολοένα και περισσότερα αδιέξοδα, αναμένεται να αντιδράσουν μαζικά και δυναμικά στην εκστρατεία για την υποθήκευση του μέλλοντος τους.

Αξίζει όμως να γίνει λόγος και για την λύσσα που τους έχει πιάσει, και ιδιαίτερα τον Κ.Μητσοτάκη, και ζητούν την κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια. Δεν ξέρω κατά πόσο το συγκεκριμένο μέτρο είναι δυνατόν να προχωρήσει, όμως σε μια εποχή που σταδιακά απαξιώνονται οι τα δυο μεγάλα κόμματα, που σημαίνει ότι θα ακολουθήσουν και οι παρατάξει τους, είναι βέβαιο ότι ένα τέτοιο μέτρο στοχοποιεί κυρίως τις παρατάξεις της αριστεράς. Επιπλέον φανερώνει την τάση να μετατραπούν τα πανεπιστήμια, από χώροι διακίνησης ιδεών και πολιτικής/κοινωνικής ζύμωσης των φοιτητών μέσα από την συμμετοχή,  σε προθάλαμους των πολυεθνικών, εστιασμένοι μονάχα στην τυπική εκπαίδευση και στην εξειδίκευση.

Ας ελπίσουμε ότι όλη η «δράση» της κυβέρνησης ενάντια στην ήδη βεβαρημένη παιδεία, που αποτελεί το θεμέλιο της κάθε κοινωνίας, να επιστρέψει στο δεκαπλάσιο ως αντίδραση από τους φοιτητές αλλά και από την υπόλοιπη κοινωνία η οποία οφείλει να τους υποστηρίξει σε κάθε τους δίκαιη διεκδίκηση.

.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Υπηρεσίες κοινής αφέλειας

Διαβάζοντας τα περί «κοινωφελούς εργασίας» το περιβόητο πρόγραμμα δηλαδή για την καταπολέμηση της ανεργίας, που με χρηματοδότηση από την ΕΕ εξήγγειλε η κυβέρνηση , μου ήρθε στο μυαλό εκείνου του είδους η κοινωνική εργασία που μπορούν να εκτελέσουν οι καταδικασμένοι με ελαφρές ποινές στις ΗΠΑ, για να αποφύγουν την φυλακή.

Η κυβέρνηση αφού γίνεται αιτία να απολυθούν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, έρχεται τώρα να σκουπίσει τα αίματα, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία επανένταξης στους καταδικασμένους στην ανεργία συμπολίτες μας. Και τι ευκαιρία, κελεπούρι, 625 Ευρώ/μήνα για 5 μήνες. Οι φορείς(ΜΚΟ) δε, που θα δηλώσουν ενδιαφέρον για το πρόγραμμα αυτό και που θα αναλάβουν να οργανώσουν την διαδικασία, δηλαδή να διαχειριστούν και να διανείμουν τους ανέργους(ναι γνωρίζω ότι μιλάμε για ανθρώπους και όχι για προϊόντα, αλλά πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αφού στην ουσία αυτό θα κάνουν), επιδοτούνται με το 5/100 επί του ποσού των 625 ευρώ.

Αναμφίβολα, παρόλο που αποτελούν στην ουσία δώρον άδωρο, αυτές οι 55.000 θέσεις που έχουν εξαγγελθεί, και οι οποίες θα γίνουν ανάρπαστες θα εξαργυρωθούν σίγουρα με τον γνωστό τρόπο των ψηφοπάζαρων και των ρουσφετιών, όπως περίπου γινόταν και με τα Stage.

Και διερωτάται κανείς, «μα δεν θα έπρεπε η εργασία γενικά να ήταν κοινωφελής, προς τι ο διαχωρισμός;»

Όμως μιλάμε για τον καπιταλισμό καρδιά μου, ένα σύστημα που ακόμα και η βαφτισμένη «κοινωφελής εργασία», κάθε άλλο παρά κοινωφελής είναι, αφού δεν απαντά στις ανάγκες των μαζών αλλά της πλουτοκρατίας, και μάλιστα με ποικόλους τρόπους, μερικοί από τους οποίους είναι:

* Καθορίζεται ένα ελάχιστο μισθού 625Ευρώ, με βούλα από το κράτος, κάτι το οποίο ανοίγει τον δρόμο για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα.

* Διάφοροι κερδοσκόποι, θα βρουν ευκαιρία να συμμετέχουν στο πρόγραμμα ως φορείς, αφενός για να στρατεύσουν εργαζόμενους και να κερδίσουν το 5/100, ενώ δεν ξέρουμε τι είδους «κομπίνες» μπορεί να παιχτούν εφόσον αυτοί οι φορείς θα μπορούν να διαχειριστούν το πού και το πώς θα καταρτιστούν οι άνεργοι.

* Πολλοί από τους άνεργους, θα χρησιμοποιηθούν σε δημόσιες υπηρεσίες, με αποτέλεσμα να πάρουν τη θέση κάποιου άλλου εργαζόμενου, ο οποίος θα εργαζόταν έχοντας περισσότερα εργασιακά και μισθολογικά οφέλη. Για παράδειγμα, ο Δήμος Νέας Ιωνίας αξιοποιεί το πρόγραμμα για να προσλάβει άνεργους εκπαιδευτικούς, πολλών ειδικοτήτων, ώστε από Σεπτέμβρη να λειτουργεί πρόσθετη διδακτική στήριξη στα σχολεία της πόλης με ευθύνη του δήμου. Επίσης το υπουργείο Εσωτερικών έχει αναγγείλει τη μείωση των προσλήψεων συμβασιούχων στο δημόσιο τομέα στο μισό, σε 25.000 από 50.000 το χρόνο. Αλλο παράδειγμα από τον ευαίσθητο χώρο της Ψυχικής Υγείας: Η διοίκηση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής στα πλαίσια του προγράμματος σύναψε συμφωνία με τη ΜΚΟ «ΕΔΡΑ» για την πρόσληψη 114 εργαζομένων προκειμένου να καλυφθούν κάποιες ανάγκες που υπάρχουν στις συγκεκριμένες δομές. Επιπλέον, όλο και αυξάνονται οι δήμοι που υπογράφουν μνημόνια με ΜΚΟ για να μπουν στο πρόγραμμα. Ήδη, στην Αττική και στους Δήμους Αλίμου, Νέας Σμύρνης, Καλλιθέας, Αγίου Δημητρίου, Μοσχάτου, Ταύρου, Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης έχουν υπογραφεί τέτοιες συμφωνίες. (Πηγή Ριζοσπάστης 6/8/2011, σελ. 24) Υπό αυτήν την έννοια το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν πλήττει την ανεργία, αλλά αντίθετα πλήττει την εργασία

* Ανοίγει ο δρόμος για να αντικατασταθεί σταδιακά από την «κοινωφελή εργασία», το επίδομα ανεργίας, με αποτέλεσμα οι άνεργοι να χρειάζεται να δουλέψουν για χρήματα τα οποία ήδη έχουν πληρώσει μέσα από τα ασφαλιστικά ταμεία τους.

* Η όλη δομή του προγράμματος θυμίζει τον τρόπο που λειτουργούν οι επιχειρήσεις που νοικιάζουν εργάτες, ίσως μάλιστα να εξελιχθεί σε κάτι αντίστοιχο, λαμβάνοντας μάλλιστα υπόψη ότι η διαχείριση για το πώς θα διατεθεί το προσωπικό δίδεται σε ιδιώτες(ΜΚΟ).

Λαμβάνοντας υπόψη πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα(της κοινωφελούς εργασίας) υποτίθεται αφορά και εστιάζει στους νέους μέχρι 30 ετών, μένει να δούμε τι θα σκαρφιστεί η κυβέρνηση για όλους εκείνους τους εργαζόμενους που θα χάνουν την δουλειά τους στα 50 και στα 60 και που θα τους είναι σχεδόν αδύνατον να ξαναβρούν δουλειά και να φτάσουν την συνταξιοδότηση, εκεί ίσως δούμε και επισήμως τα πρώτα στρατόπεδα εργασίας στην χώρα μας ή ακόμη και τα ινστιτούτα εθελοντικής ευθανασίας.

Εν ενεργεία και εν δυνάμει εργάτες ξυπνήστε επιτέλους και διεκδικήστε τα αυτονόητα, να γίνει η εργασία κοινωνικό αγαθό, να γίνει η κοινωνία μια κοινωνία ισότητας.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Οι επτά κύκλοι της κολάσεως επι Γης και η έφοδος στον ουρανό(γέμισε με ελπίδα εσύ που εισέρχεσαι)

Οι συντηρητικοί γενικώς πιστεύουν, ότι οι άνθρωποι είναι όντα τα οποία κυριεύονται από έντονες ανυπέρβλητες αδυναμίες, αυτός είναι και ο λόγος κατά τη γνώμη τους που η κοινωνία διαιρείται σε «άρχοντες» και «αρχόμενους»(με ή χωρίς εισαγωγικά, πάρτε το όπως θέλετε). Οι άρχοντες, για τους συντηρητικούς, είναι φωτισμένα άτομα, επιφορτισμένα με το καθήκον να γνωρίζουν και να προσπαθούν για το καλό των μαζών, του ποιμνίου τους δηλαδή.

Παλιότερα, για παράδειγμα την εποχή που υπήρχε μοναρχία, οι άρχοντες υποτίθεται καθοριζόταν από το αίμα τους, μιας και τα αξιώματα κληρονομούνταν από γενιά σε γενιά. Φυσικά τα πράγματα σε καμία περίπτωση  δεν ήταν έτσι απλά, δηλαδή ναι μεν μπορεί μια δυναστεία να βασίλευε ελέω θεού, όμως προκειμένου αρχικά να αποκτήσει, αλλά και για να διατηρήσει και αυτή την εξουσία της, έπρεπε μαζί με την Αθηνά, να κουνήσει και την χείρα της. Αυτό στην ουσία σημαίνει ότι για να κατακτήσει και να διατηρήσει κάποιος την εξουσία, χρειαζόταν στρατός, χρήμα, πολιτική ικανότητα, εμπορικές σχέσεις και ικανούς αξιωματούχους, τα περί ελέω θεού εξουσίας ήταν παραμύθια κυρίως για τους αδαής υπηκόους.

Στην μοντέρνα ή την μεταμοντέρνα αν προτιμάτε δική μας εποχή, παρόλο που έχει γίνει μια μετατόπιση «παραδείγματος», δεν έχουν πάψει να υπάρχουν άρχοντες και αρχόμενοι, απλά το παραμύθι έχει γίνει λίγο περισσότερο πολύπλοκο. Ας δούμε την πραγματικότητα σχετικά με την εξουσία, σαν μια σφαίρα στο κέντρο ενός συστήματος από ομόκεντρους[1] κύκλους ψέματος, που αν κάποιος θέλει να την κατακτήσει πρέπει να τους διέλθει και να τους διαρρήξει. Ας τους παραλληλίσουμε με τους κύκλους της κολάσεως στην «Θεία Κωμωδία» του Δάντη και ας μου επιτραπεί να παίξω το ρόλο του Βιργίλιου και να σας πάρω από το χέρι για να σας ξεναγήσω, ξεκινώντας από τον κύκλο τον εξώτερο.

Πρώτος Κύκλος: Υπάρχει δημοκρατία, την εξουσία την έχει ο λαός.

Ο συγκεκριμένος κύκλος αποτελεί ανέκδοτο εκεί στα ανώτερα κλιμάκια της κόλασης, όσοι παραμένουν εκεί πιστεύοντας ότι έχουν κατακτήσει την αλήθεια θεωρούνται άτομα με ειδικές ανάγκες και οι υπόλοιποι τους αντιμετωπίζουν αναλόγως.

Δεύτερος Κύκλος: Υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, την εξουσία την έχουν οι εκπρόσωποι του λαού, οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από αυτόν ποιο είναι το καλό του. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτού του είδους την εξουσία διότι έτσι και αλλιώς γίνονται κάθε τόσο εκλογές ώστε να εξασφαλιστεί ότι η εξουσία των εκπρόσωπων θα πηγάζει από τον λαό.

Όσοι βρίσκονται στον κύκλο αυτό, θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους, πιστεύουν για κάποιο λόγο, ίσως επειδή είναι κάπως βολεμένοι, ότι τα πράγματα είναι μια χαρά, συχνά όμως σε περιόδους κρίσεων του συστήματος(και δικής τους), αρχίζουν να αμφισβητούν την συγκεκριμένη εκδοχή της αλήθειας και μερικοί από αυτούς μεταπηδούν στον τρίτο κύκλο.

Τρίτος Κύκλος: Υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, την εξουσία την έχουν οι εκπρόσωποι του λαού, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από αυτόν ποιο είναι το καλό του και να παλεύουν για αυτό. Δυστυχώς όμως, μερικές φορές οι εκπρόσωποι διαφθείρονται, ψεύδονται, και εκμεταλλεύονται τον λαό, στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να αντικατασταθούν από άλλους. 

Έτσι κάπως συντηρείται ο δικομματισμός που μερικές δεκαετίες τώρα καλά κρατεί στις περισσότερες δυτικές χώρες. «Να διώξουμε την δεξιά να δούμε άσπρη μέρα», έλα όμως που η άσπρη μέρα δεν έρχεται ποτέ βάσει αυτής της λογικής. Οι κάτοικοι αυτού του κύκλου συχνά ανεβαίνουν στον τέταρτο, έστω και για λίγο, ενώ τις περισσότερες φορές επιστρέφουν πάλι στον τρίτο.

Τέταρτος Κύκλος(παρακλάδι Α): Είναι όλοι ίδιοι, εγώ τους έχω ψηφίσει όλους και αλλαγή προς το καλύτερο δεν είδα, δεν ξαναψηφίζω κανένα.

Και με το όλους εννοούν συνήθως τα δυο κυρίαρχα κόμματα, εκτός και αν κάποια φορά έκαναν την μικρή τους επανάσταση, και με τα δεδομένα της Ελλάδας, έριξαν την ψήφο τους στον Καρατζαφέρη, την Πολιτική Άνοιξη ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις τον ΣΥΝ. Επειδή βέβαια η αλλαγή δεν έρχεται ως μάνα εξ ουρανού, οι κάτοικοι αυτού του κύκλου εξακολουθούν να μένουν να κοιτάζουν τον ουρανό με ανοιχτό το στόμα εν αναμονή του μεσσία ενώ παραμένουν ευπρόσβλητοι στην παπαρολογία του οποιουδήποτε ψευδοπροφήτη που τους επαναφέρει στον τρίτο κύκλο.

Όμως ο τρίτος κύκλος μπορεί να οδηγήσει και σε ένα ακόμη παρακλάδι, ας το εξετάσουμε και αυτό.

Τέταρτος Κύκλος(παρακλάδι Β): Όποιον και να ψηφίσεις το ίδιο σου κάνει, δεν είναι αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία, είναι απλά πιόνια.
Και ναι, στα λόγια αυτά βρίσκεται μια μικρή αλήθεια, όντως οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες την χώρα μας, αλλά και τις περισσότερες δυτικές χώρες, είχαν καθόλου ή περιορισμένη εξουσία, στις μέρες μας μάλιστα μοιάζουν να είναι πέρα από κάθε άλλη φορά πειθήνια όργανα κάποιων, ποιοι είναι όμως αυτοί οι κάποιοι; Και επαγωγικά οδηγούμαστε στον πέμπτο κύκλο, τον οποίο θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «κύκλο της συνωμοσιολογίας».

Πέμπτος Κύκλος: Κουμάντο κάνουν οι Εβραίοι, οι μασόνοι, οι Ροκφέλερ, οι τραπεζίτες, η λέσχη μπίλντεμπεργκ.

Πολλοί από τους παραπάνω συχνά πυκνά ναι, εμπλέκονται στα κανάλια της εξουσίας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα. Όλοι αυτοί(πλην από τους εβραίους σαν λαό, για να μην γινόμαστε και ρατσιστές) ναι μεν μετέχουν στην εξουσία, αλλά είναι μονάχα ένα μέρος της, καθώς η εξουσία είναι στην ουσία μοιρασμένη σε δυσανάλογα μερίδια σε διάφορα άτομα και θεσμούς, που ο καθ ένας εξ αυτών έχει ένα ρόλο/ους να επιτελέσει. Βάζοντας τα όλα αυτά σε μια σειρά μπορούμε να εξάγουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα που θα μας οδηγήσει στον επόμενο κύκλο, τον 6.

Έκτος Κύκλος: Φταίει το σύστημα(στην προκειμένη περίπτωση το καπιταλιστικό), αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε, είμαστε αδύναμοι και εκείνο τόσο δυνατό.

Φτάνοντας κάποιος στο συγκεκριμένο σημείο, είναι δυνατόν να πιστέψει ότι κατέκτησε την αλήθεια και να καταληφθεί από ένα κύμα απαισιοδοξίας που θα τον κάνει να καταθέσει τα όπλα. Παρόλα αυτά πρέπει να κάνει μερικά δύσκολα αλλά αποφασιστικά βήματα και να καταλάβει την μια και απόλυτη αλήθεια του εβδόμου κύκλου.

Έβδομος Κύκλος: Εμείς είμαστε το σύστημα, εμείς το κάνουμε όλο αυτό να λειτουργεί μετέχοντας σε αυτό ως πηγή ενέργειας(δείτε και το Μάτριξ όσοι δεν το έχετε δει), οποιαδήποτε συσσωρευμένη εξουσία υπάρχει σε κάποια κέντρα έχει δημιουργηθεί με την δική μας συλλογική κλεμμένη εργασία. 

Όταν λοιπόν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι όλα τα μεγαλουργήματα που έχουν γίνει ποτέ στον κόσμο  και είναι προϊόν ανθρώπινης εργασίας, έχουν στηριχθεί σε ένα είδος οργανικής κοινωνίας που δουλεύει με έναν συγκεκριμένο τρόπο κάθε φορά, ανάλογα με την περίοδο. Τότε ίσως συνηδητοποιήσουμε ότι άσχετα με τις ταμπέλες ιδιοκτησίας που κάποιοι αποφάσισαν να βάλουν στα όποια κατασκευάσματα και αγαθά, η πατρότητα τους ανήκει στο σύνολο της κοινωνίας και όχι σε αυτούς. Αν η ανθρωπότητα θέλει να εγκαταλείψει τους κύκλους της κολάσεως και να κάνει την πολυπόθητη έφοδο στον ουρανό, οφείλει να οργανώσει τις δυνάμεις της, να αμφισβητήσει την συσσωρευμένη εξουσία, να διεκδικήσει και να αποκτήσει την πατρότητα των όσων έχει πετύχει και των όσων μπορεί να πετύχει στο μέλλον. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια και για να την κατακτήσουμε πρέπει να απεγκλωβιστούμε από αυτό το κλειστό σύστημα σκέψης που νομιμοποιεί σχέσεις αρχόντων και αρχομένων, ανώτερων και κατώτερων, δυνατών και αδυνάτων, πλούσιων και φτωχών, μέρος του οποίου είναι και ο καπιταλισμός.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Στην ουσία οι κύκλοι δεν είναι ομόκεντροι αλλά περιπλέκονται μεταξύ τους, ο ένας μπορεί να περιέχει ή να είναι μέρος ενός άλλου κλπ, όμως το απλοποίησα λιγάκι το πράγμα ούτως ώστε να είναι δυνατόν να γίνει η περιγραφή.

Read Full Post »

Μερικές διόλου ευχάριστες σκέψεις

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη(και όχι μόνο),  από την χώρα μας μέχρι και την Ισπανία, και σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, καταλαβαίνει κανείς ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας κατάστασης η οποία δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμα να είναι ελεγχόμενη. Από την μία έχουμε τις «αγορές» και από την άλλη έχουμε τον λαό, τους δυο δηλαδή διακριτούς πόλους του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής. Παρατηρώντας λοιπόν όλα αυτά, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε, ότι αρχίζει να δημιουργείται μια κατάσταση που οι αντιθέσεις μεταξύ των αγορών, αλλά και οι αντιθέσεις μεταξύ του κόσμου του κεφαλαίου και του λαού, γίνονται ολοένα και πιο έντονες και οι  μεταξύ τους σχέσεις ολοένα και πιο συγκρουσιακές.

Τόσο ο κόσμος του κεφαλαίου, όσο και ο λαός(άσχετα αν ακόμα δεν του έχει γίνει συνείδηση), αρχίζουν και οι δυο να ξύνουν τα μολύβια τους έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν ως επιθετικά όπλα. Είναι βέβαια ακόμη νωρίς και ο κόσμος του κεφαλαίου δείχνει να έχει το πάνω χέρι και να χρησιμοποιεί τον λαό ως μοχλό στις ενδοιμπριαλιστικές του αντιθέσεις, όμως τα πράγματα γρήγορα αλλάζουν. Έτσι λοιπόν οι ισχυρές πιέσεις που ασκούν στον κόσμο της εργασίας, η αδυναμία τους όχι απλά να δώσουν διέξοδο στα προβλήματα των εργατών αλλά να τους οδηγούν συνέχεια σε αδιέξοδα και η εκπληκτική αποθράσυνσή τους, δείχνουν να ευνοούν την ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης του κόσμου.

Οι αντιδράσεις έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται μαζικές και τα πνεύματα να οξύνονται, μπορεί μεν από την πλευρά του λαού αυτό να μοιάζει με ξέσπασμα οργής ή φωνή διαμαρτυρίας, όμως τα συνεχή μαστιγώματα που δέχεται και η ενίσχυση των μέτρων καταστολής σε συνδυασμό με τα μυριάδες αδιέξοδα θα τον κάνουν αργά ή γρήγορα(και στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει το ποτέ δεν είναι αργά) να συνειδητοποιήσει δυο πράγματα. Το ένα είναι το «ή τους αλλάζουμε ή μας βουλιάζουνε»[1] και το δεύτερο είναι ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον θρόνο τους απλά και μόνο επειδή τους το ζητάμε ή επειδή ρίχνουμε που και που καμιά μολότοφ στα όργανα της «τάξης», που αποτελούν και την φυσική τους ασπίδα»

Από την πλευρά τους οι πλουτοκράτες, με αφορμή και αιτία την βαθιά οικονομική κρίση, που οξύνει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και αυξάνει την δυσαρέσκεια του λαού, δεν το έχουν και πολύ να μας βυθίσουν ακόμα και σε πόλεμο προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να μηδενίσουν τα κοντέρ, για να υπάρχει και πάλι «ανάπτυξη». Τα πράγματα φυσικά είναι ακόμα ρευστά, αλλά σε κάθε περίπτωση καλό θα είναι να το έχουμε και αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Και επειδή εμένα τελευταία δεν είναι στο πίσω αλλά στο μπροστά μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο του πολέμου, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις πάνω σε αυτό. Αν και στην εποχή μας δεν έχουν εξαλειφθεί οι πυρήνες μαρξιστικής/λενινιστικής σκέψης και τα κομμουνιστικά κόμματα, σίγουρα οι θεωρίες αυτές δεν δείχνουν να είναι τόσο δημοφιλής και να έχουν τέτοια απήχηση στον λαό, όπως είχαν κατά την περίοδο γύρω από τον πρώτο, αλλά και την περίοδο γύρω από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.  Οι δυο ιμπεριαλιστικοί παγκόσμιοι πόλεμοι του παρελθόντος και τα δεινά που αυτοί επέφεραν, οδήγησαν σε πολύ σημαντικές εξελίξεις όσον αφορά την διάδοση των κομμουνιστικών θεωριών και την ανάδυση των σοσιαλιστικών κρατών. Χοντρικά, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έθεσε υπό αμφισβήτηση τα απολυταρχικά παρωχημένα καθεστώτα της Ευρώπης και άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή τους, με αποκορύφωμα την Οκτωβριανή επανάσταση. Ενώ ο δεύτερος, αποτέλεσμα προβληματικών οικονομικών συνθηκών(αντίστοιχων με την σημερινή κρίση), έντονων πολιτικών αντιθέσεων και της διάδοσης του Φασισμού/Ναζισμού που βασιζόταν στον εθνικισμό, εξύψωσε το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης, που έπαιξε τον πρωταγωνιστικό και αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου.

Αν φέρουμε όμως το πράγμα στο σήμερα διαπιστώνουμε ότι ένας ενδεχόμενος πόλεμος εκτός του ότι θα έχει τραγικές επιπτώσεις για τον λαό, ειδικά με τα καινούρια οπλικά συστήματα, εκτός του ότι μπορεί πραγματικά να αλλάξει το πρόσωπο του πλανήτη, έχει και μερικά ακόμη συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τους προηγούμενους. Θα είναι για παράδειγμα ένας πόλεμος όπου το εθνικιστικό στοιχείο δεν θα είναι πια τόσο έντονο(όχι πως δεν θα απευθυνθούν στα πατριωτικά συναισθήματα του λαού προκειμένου να τον βάλουν να αιματοκυλιστεί). Επίσης δεν ξέρουμε αν θα εκφραστεί ως πόλεμος ιδεολογιών, όπως ήταν για παράδειγμα ο  Β Παγκόσμιος που οι ιδεολογίες των αντιμαχόμενων πλευρών, αλλά και μεταξύ των συμμάχων, είχαν μεγάλη σημασία. Ναι μεν υπάρχουν και σήμερα «σοσιαλιστικά» κράτη, όμως δεν ξέρω αν μπορούμε στα περισσότερα από αυτά να βγάλουμε τα εισαγωγικά. Υπάρχει από την άλλη και ο μουσουλμανικός κόσμος, αλλά και εκεί υπάρχουν τόσα πολλά διαπλεκόμενα που το βλέπω κάπως απίθανο να είναι ή να παρουσιαστεί ως αντίπαλο δέος. Κατ εμέ, στο διόλου απίθανο ενδεχόμενο πολέμου ως κορύφωση της κρίσης, θεωρώ ότι τα στρατόπεδα θα καθοριστούν από το κεφάλαιο με διαφορετικά κριτήρια, ανάλογα με τις ενδοιμπεριαλιστικές σχέσεις.αντιθέσεις, που στην εποχή μας είναι πιο περίπλοκες παρά ποτέ, για αυτό είναι και δύσκολο να γίνει η οποιαδήποτε πρόβλεψη. Με λίγα λόγια αυτός ο πόλεμος θα είναι λιγότερο από κάθε άλλη φορά πόλεμος ιδεολογιών ή εθνικών/φυλετικών ομάδων και περισσότερο από κάθε άλλη φορά πόλεμος οικονομικών συμφερόντων.

Υπάρχουν όμως μυριάδες αναπάντητα ερωτήματα ουσίας όπως:

–        Μπορεί να αποφευχθεί ένας γενικευμένος πόλεμος και αν ναι πως;

–        Μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς οι κομμουνιστές για να οδηγήσουμε τον λαό προς την επανάσταση και τον σοσιαλισμό ή δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες που θα κάνουν την δουλειά μας πιο εύκολη;

–        Αν όντως γίνει πόλεμος αυτός τελικά θα ωφελήσει ή θα ζημιώσει το καπιταλιστικό σύστημα, αν το ζημιώσει θα στραφεί ο λαός προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό ή θα καταφέρει το σύστημα τελικά να αναδιπλωθεί με τα γνωστά του τεχνάσματα;[2]

–        Τι βάρος έχει το οικολογικό ζήτημα, πόσο έχει πραγματικά επιβαρυνθεί ο πλανήτης, πόσα ακόμα χρόνια μπορεί να γίνεται αλόγιστη κατάχρηση του υλικού κόσμου μέχρι ο πλανήτης να γίνει μη κατοικήσιμος για το ανθρώπινο είδος; Πόσο μπορεί να τον επιβαρύνει ένας ενδεχόμενος πόλεμος με όλα τα απίστευτης καταστροφικής δύναμης σύγχρονα όπλα;

–        Μήπως τελικά η ανθρωπότητα δεν θα προλάβει να οδηγήσει αποφασιστικά την κοινωνία προς το εξελικτικό εκείνο βήμα δηλαδή σοσιαλισμό και μετέπειτα τον κομμουνισμό;

Υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτήματα όμως αρκετά σας συσκότισα και σας τρομοκράτησα με πράγματα για τα οποία απάντηση δεν υπάρχει. Απλά τελευταία με ταλανίζουν συνεχώς σκέψεις με το αν θα προηγηθεί της επανάστασης πόλεμος, αν μπορεί αυτός να αποφευχθεί, άμα τελικά η ανθρωπότητα βγάλει τα ίδια της τα μάτια ή πάει πολλά χρόνια πίσω κ.α. Εμείς πάντως δεν έχουμε άλλο δρόμο πέρα από αυτόν του αγώνα, της αντίστασης και της αντεπίθεσης για την ανατροπή, και στο δρόμο αυτό πρέπει την μοιρολατρία να την αποφύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Όχι βέβαια μόνο τα πρόσωπα αλλά το ίδιο σύστημα και τους θεσμούς του

[2] Όπως έγινε με τα «σοσιαλιστικά», τα εργατικά και τα λοιπά ανά την Ευρώπη κόμματα στην περίπτωση του β παγκοσμίου και σε επίπεδο οικονομίας με τον κενσυανισμό;

Read Full Post »

Σκέφτομαι και γράφω

Με αφορμή μια ταινία που έβλεπα πριν από λίγο, ονόματι, Company Men, έκανα μερικές σκέψεις τις οποίες και αποφάσισα να μοιραστώ. Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή μερικών φρεσκοαπολυμένων χαρτογιακάδων(CEO, CFO, και τα λοιπά) ενόψει της αμερικάνικης κρίσης και είναι εν γένει καλή, χωρίς να ξεφεύγει βέβαια από το να θεωρηθεί αμερικανιά(περιέχει ως τόσο κάποιους προβληματισμούς αξιόλογους για όποιον καταφέρει να τους διακρίνει).

Οι συλλογισμοί μου δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ταινία, όσο με κάποια ονόματα εταιρών που αναφέρθηκαν σε αυτήν. Μερικά από τα ονόματα αυτά ήταν η πλέον γνωστή σε όλους μας Goldman Sachs, η Lehman Brothers και δυο τρείς άλλες εταιρίες που «έπαιζαν» στο background των όσων συνέβαιναν στο έργο. Με ακριβώς αυτό είχε να κάνει ο προβληματισμός μου, σχετικά δηλαδή με το γεγονός ότι έχουμε μάθει πλέον όλους αυτούς τους χρηματοπιστωτικούς οίκους, τους οίκους αξιολόγησης, τους λογής λογής οικονομικούς όρους, τους διεθνής και ευρωπαϊκούς οργανισμούς, τους μεγάλους επενδυτές/συμβούλους στυλ Γκέορκ Σόρος καθώς και διάφορα άλλα «μεγέθη» και υποκείμενα από τον θαυμαστό κόσμο του κεφαλαίου.

Και με όλα αυτά έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του «Ηγέτη»

“We need global governess!!!”

Και καταλαβαίνω πως πλέον είναι ξεκάθαρο στον καθένα ότι, We have global governess, global financial governess όπως θα προσέθετε ο ηγέτης. Κατάφερε λοιπόν ο ΓΑΠ, άξιος του επωνύμου του, να βάλει και αυτός το λιθαράκι του, σαν και τους προγόνους του, για να εξυπηρετήσει αποφασιστικά και στοχευόμενα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, φέρνοντας εις πέρας μια προαναγγελθείσα αποστολή.

Και εδώ για να μην παρεξηγηθώ, να εξηγήσω ότι δεν θεωρώ υπεύθυνο τον Γιώργο για την Global governess, αυτή προϋπήρχε. Τον θεωρώ όμως υπεύθυνο για το γεγονός ότι στελέχωσε την επιχείρηση για την διαδικασία μετάβασης από μια πιο «χαλαρή»(φαινομενικά τουλάχιστον) για εμάς τους ευρωπαίους παγκόσμια διακυβέρνηση, σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση «νέου τύπου:)» στην οποία ακόμα και για να κατουρήσεις πρέπει να πάρεις την σφραγίδα της Goldman Sachs.

Η παγκόσμια διακυβέρνηση αυτή «νέου τύπου» όπως χαριτωμένα την ονόμασα, είναι συνδεδεμένη άμεσα με την χρηματοπιστωτική κρίση, δηλαδή την κρίση υπερβολικής συσσώρευσης κερδών, τα οποία δεν έχουν κανένα παραγωγικό αντίκρισμα. Σε τέτοιες περιόδους είναι αναγκαίο, προκειμένου να βρουν διέξοδο τα κέρδη, δηλαδή να επενδυθούν, να καταστραφεί ένα μέρος του κεφαλαίου. Η όλη διαδικασία αυτή δημιουργεί μεγάλο ανταγωνισμό στους κεφαλαιοκράτες, μιας και την επόμενη μέρα, αν όλα πάνε καλά για αυτούς(ας ελπίσουμε να μην πάνε καλά), θα υπάρχουν λιγότερες καρέκλες και κάποιοι θα πρέπει να βγουν από το παιχνίδι. Αυτός είναι και ο λόγος κατά τη γνώμη μου που μας έχουν σε «tight leash»(σφιχτό λουρί), προκειμένου δηλαδή να μπορούν να περιορίσουν τις όποιες ζημιές.

Προσπαθούν δηλαδή να μην χάσουν τον έλεγχο, να διοχετεύσουν τα όποια «διαφυγόντα» σε ελεγχόμενα κανάλια, έτσι ώστε να καταφέρουν την αναδίπλωση του καπιταλιστικού συστήματος και να παρατείνουν την ζωή του για μερικά ακόμα χρόνια. Και φυσικά όλο αυτό το παιχνίδι γίνεται στην πλάτη του λαού σε όλον τον κόσμο, που σαν δεύτερος Άτλαντας, στηρίζει έστω και εν αγνοία του, όλο το παραπαίον οικοδόμημα του καπιταλιστικού συστήματος.

Εγώ ούτε που θα αναφέρω για χιλιοστή φορά ποιο είναι το αντίδοτο σε αυτήν την «ασθένεια» ούτε θα κουράσω περαιτέρω τον αναγνώστη με τις σκέψεις μου, οι οποίες ούτε πρωτότυπες είναι και ενδεχομένως να μην είναι απόλυτα ορθές, παρόλα αυτά είμαι βέβαιος πως γίνονται προς τη σωστή κατεύθυνση και αναρτούνται εδώ προς διόρθωση, προβληματισμό, συζήτηση και συμπλήρωση από οποιοσδήποτε το επιθυμεί.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Tilt

Tilt

Η πραγματικότητα…

Η ωμή στιβαρή πραγματικότητα, όταν με χτυπά, αρχίζω και πετάγομαι αριστερά και δεξιά, πάνω κάτω, όπως ακριβώς η ασημένια μπίλια στο φλίπερ.

Κι έτσι όπως η μπίλια είμαι και εγώ παγιδευμένος μέσα σε ένα παιχνίδι με πολύχρωμα λαμπάκια, ηλεκτρονικούς ήχους και φαντεζί χρώματα…

…μόνη διαφορά, εγώ το γνωρίζω αυτό, η μπίλια όχι.

Έχω και εγώ, όπως η μπίλια, αυτήν την ιδιότητα να αντανακλώ μια παραμορφωμένη εκδοχή του περιβάλλοντος,

είναι η αλήθεια μέσα απ το δικό μου πρίσμα…

Ότι ακούω

Ότι βλέπω

Όσα νιώθω

Είμαι μια μπίλια που δεν βρίσκει πια κανένα ενδιαφέρον στην ματαιότητα του παιχνιδιού, ποτέ δηλαδή δεν έβρισκα, απλά από τη στιγμή που με εκτίναξε το ελατήριο μέσα στον φαντεζί κόσμο, άρχισα να τρέχω χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά πολλά, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, έπρεπε να διακριθώ.

Τώρα γνωρίζω πως αρκετό χρόνο σπατάλησα στο τρέξιμο!

Δεν νοιάζομαι να κάνω High Score, θέλω απλά να μαζέψω τους πόντους μου και να πάω να χτίσω ένα εξοχικό κάπου πιο ήσυχα, ας πούμε σε μια σκακιέρα. Μοναχά μαύρο άσπρο, χρόνος και σκέψη, εμείς και οι άλλοι, συγκεκριμένες κινήσεις σαν σε ράγα.  Όχι πια φώτα, όχι ξέφρενοι ρυθμοί, όχι να προσπαθείς να καταρρίψεις τις επιδόσεις του προηγούμενου τρέχοντας εσύ πιο γρήγορα, χτυπώντας περισσότερους στόχους, μαζεύοντας υψηλότερα μπόνους, και όλα ετούτα μόνο και μόνο για να καταφέρεις να γραφτούν τα αρχικά σου στο Hall Of Fame.

Ας έπαιρνα έστω μετάθεση σε μιά ρουλέτα, εκεί θα με λάτρευαν σαν θεό χωρίς να χρειαστεί να κάνω και κάτι ιδιαίτερο. Κι όπως τα παθιασμένα τους πρόσωπα θα καθρεφτιζοταν πάνω μου, εγώ θα τους δίκαζα και θα τους καταδίκαζα θρυμματίζοντας τα όνειρα τους και αδειάζοντας τους τις τσέπες.

Τώρα που το σκέφτομαι, αν εκνευρίσω τον παίχτη αρκετά ίσως πετύχω κάνα Tilt, που θα πάει, κάποια στιγμή όταν θα του τελειώσουν τα κέρματα, θα κρυφτώ έστω για λίγο απ την ωμή, στιβαρή πραγματικότητα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

ΑΦΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

Αρχίστε να εγκαταλείπετε το πλοίο όσο είναι ακόμα νωρίς...

Τι ακόμα πρέπει να γίνει για να καταλάβουν οι καπιταλισταί/ιμπεριαλισταί ότι το σύστημα τους δεν τραβάει πια, και ότι όσο και αν αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης θα έπρεπε εδω και χρόνια να το είχαν στειλει στο ΚΑΠΗ; Το ερώτημα βέβαια είναι ρητορικό, αφού οι καπιταλισταί/ιμπεριαλισταί, θα παλαίψουν μέχρι τελευταίας ραννίδος του αίματος μας για να το κρατήσουν στην ζωή, νεκροθάφτης του καπιταλισμού μπορεί να είναι ο λαός και μόνο ο λαός.

Ο λόγος για τις νέες κατρακύλες των διεθνών χρηματιστηρίων που σημειώθηκαν την πέμπτη σε όλο τον κόσμο.

Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις από τας Ευρώπας και από το Αμέρικα, ότι ξεφύγαμε από την κρίση(και με το ξεφύγαμε εννοούν τα τομάρια τους), αποδεικνύεται ότι όσες θυσίες και αν απαιτήσουν από τον λαό, σε όσες δοκιμασίες και αν τον βάλουν το καράβι τους είναι τόσο σάπιο που δεν σώζεται με τίποτα.

Και για του λόγου το αληθές ιδού και το σχετικό άρθρο από το in.gr.

—

Νέα Υόρκη

Μεγάλη πτώση κατέγραψαν την Πέμπτη οι μετοχές στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ με τους επενδυτές να είναι εξαιρετικά ανήσυχοι για την επέκταση της κρίσης χρέους στον πυρήνα της Ευρωζώνης. Βουτιά 13% σε μία εβδομάδα στο Μιλάνο, άλλη μία ημέρα μεγάλης πτώσης στις ευρωπαϊκές αγορές, άτακτη υποχώρηση των επενδυτών και στην Νέα Υόρκη.

Παρά το ότι η συνεδρίαση διακόπηκε και παρά τις δηλώσεις Τρισέ για ενέσεις ρευστότητας, απώλειες 5,16% κατέγραψε τελικά ο δείκτης του χρηματιστηρίου του Μιλάνου, FTSEMib, για να διαμορφωθεί στις 16.128 μονάδες.

Μεγάλες απώλειες είχαν οι τραπεζικές μετοχές αλλά και η Fiat, που είχαν πτώση που ξεπέρασε ακόμα και το 10% σε κάποιες περιπτώσεις.

Με την Ιταλία να βρίσκεται στο επίκεντρο κερδοσκοπικών πιέσεων που σπρώχνουν τα spread πολύ κοντά στις 400 μονάδες, το Χρηματιστήριο του Μιλάνου σημείωσε πτώση 13% μέσα στην εβδομάδα. Aπό την αρχή του χρόνου, οι απώλειες κεφαλαιοποίησης έφτασαν το 20%.

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να πάρει από το Σεπτέμβριο μέτρα αλλά οι αγορές και ο επιχειρηματικός κόσμος στην Ιταλία έχουν ζητήσει να επισπευστεί η εφαρμογής πριν το πρόβλημα διογκωθεί πέρα από κάθε έλεγχο.

Στη Νέα Υόρκη, ο Dow Jones κατρακύλησε στις 11.383,83 μονάδες, υποχωρώντας 4,31% ή 512 μονάδες, πτώση που έσβησε μεγάλο μέρος από τα κέρδη της χρονιάς μέχρι τώρα.

Κατακόρυφη ήταν και η πτώση του Standard & Poor’s 500 που διαμορφώθηκε στις 1.200,10 μονάδες με πτώση 4,78% όπως και το δείκτη εταιρειών τεχνολογίας NASDAQ που έκλεισε με πτώση 5,08% στις 2.556,39 μονάδες.

Νωρίτερα, στο Λονδίνο ο δείκτης FTSE100 υποχώρησε 3,50% στις 5.393,14 μονάδες υποχωρώντας πολύ κάτω από το ψυχολογικό όριο των 5.500 μονάδων.

Εικόνα μεγάλης πτώσης, όπως και τις προηγούμενες ημέρες, ήταν η κατάσταση και στην Φρανκφούρτη όπου ο DAX30 διαμορφώθηκε στις 6.414,76 μονάδες, έχοντας υποχωρήσει 3,41% σε σχέση με την Τετάρτη.

Στα επίπεδα του Ιουνίου του 2009 βρέθηκε ο CAC40 στο Παρίσι που έκλεισε με πτώση 3,95% στις 3.320,35 μονάδες. Πτώση 3,72% κατέγραψε ο SMI στη Ζυρίχη για να κλείσει στις 5.285,25 μονάδες.

Την ίδια ώρα, ο χρυσός αποδεικνύεται για άλλη μία φορά το ασφαλές καταφύγιο σε περιόδους κρίσεων. Την Πέμπτη η τιμή της ουγκιάς έσπασε άλλο ένα ρεκόρ για να διαμορφωθεί στα 1.680 δολάρια.

http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231122898

—

Βγάλτε την πρίζα επιτέλους και πάρτε το απόφαση οτι ο ασθενής είναι κλινικά νεκρός!!!

Φτάνει πια, ήρθε η ώρα να καταλάβει ο λαός ότι έφτασε η στιγμή να εγκαταλείψει το σαπιοκάραβο πριν τον παρασύρει μαζί του στο βυθό. Εναλλακτική υπάρχει, ακούει στο όνομα σοσιαλισμός/κομμουνισμός και μας περιμένει στο μαιευτήριο να τον παραλάβουμε. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε, τόσο πιο νωρίς θα αρχίσουμε να οικοδομούμε το νέο σκαρί, πιο γερό, πιο γρήγορο και πιο ευρύχωρο παρά ποτέ!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »