Μαντεμουαζέλ ντου γιου λαικ ντι γκρίς;

Έγραφα εχθές σχολιάζοντας το άρθρο της Elva “…good luck then”, ότι σε λίγο καιρό η Ελλάδα θα αποτελεί προφορική αφήγηση. Πιθανόν βέβαια να συνεχίσει να υπάρχει στα χαρτιά σαν χώρα, έτσι για να ταΐζονται με συνθήματα και σημαίες τα φασιστοειδή και οι κατά φαντασία πατριώτες, αλλά η διείσδυση(και χωρίς βαζελίνη) του διεθνούς κεφαλαίου θα είναι τόσο εκτεταμένη που καλά θα κάνουμε να γραπώσουμε μια φούχτα ελληνικό χώμα και μισό μπουκάλι θαλασσινό νερό, και να το κρύψουμε κάπου για ενθύμιο του ενδόξου και παραδόξου παρελθόντος(μόνο κρύψτε τα καλά μην σας τα φορολογήσουν και αυτά για τεκμήριο).

Η La Tribune σε σχετικό της δημοσίευμα, αναλύει τον τρόπο που θα γίνει το ξεπούλημα αυτό. Σύμφωνα λοιπόν με το σχετικό δημοσίευμα, την όλη διαδικασία θα την οργανώσει ένας φορέας με τον ίδιο τρόπο που είχε γίνει η παράδοση της Ανατολικής Γερμανίας στην καπιταλιστική δύση. Όσο και να αμφισβητήσει κανείς το συγκεκριμένο άρθρο, δεν νομίζω να μπορεί να το αμφισβητήσει επί της διαδικασίας που περιγράφει. Τώρα αν επωφεληθούν από το ξεπούλημα μόνο τα γερμανικά συμφέροντα αυτό δεν το ξέρω, πάντως σίγουρα η χώρα θα γίνει πακέτο και θα πουληθεί σαν κομμάτια πίτσας σπέσιαλ, στα δυο τα τρία δώρο, μαζί με τα άψυχα και τα έμψυχα προς τέρψη των απανταχού καλο(μεγαλό)φαγάδων.

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έπεσαν και τα σύνορα της Ευρώπης, όχι για να μπορεί να τα διασχίζει ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς ο λαός, αλλά για να μπορεί το κεφάλαιο να μπαινοβγαίνει και να κάνει τις μπίζνες του ανενόχλητο. Έπεσαν λοιπόν τα σύνορα, και μαζί τους οι άμυνες των εθνών(των λαών αυτών των εθνών) απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου και όλο αυτό το διαφήμισαν ως νίκη της δημοκρατίας, της φιλίας των λαών, διεθνισμό, αδερφοσύνη των ευρωπαίων και άλλα τέτοια όμορφα. Τώρα λοιπόν, μαζί με τα σύνορα πέφτουν και οι μάσκες και δεν έχει κανείς πια δικαιολογία να πει ότι δεν έχει καταλάβει που αποσκοπούσαν όλες αυτές οι ευρωπαϊκές συνθήκες(Μάαστριχτ, Σένγκεν κλπ) που ψηφιζόταν με την ανοχή των περισσοτέρων από εμάς(όχι ότι μας ρώτησαν κιόλας, όμως τους ψηφίσατε), από όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα που υπηρετούν και υπηρετούσαν πλουτοκρατία.

Αντίθετα με την κοινώς αποδεχτή άποψη που τους θέλει όλους να είναι ίδιοι, υπήρχαν από τότε εκείνοι που φώναζαν και αντιστεκόταν σε όλα αυτά, και την φωνή αυτή στην Ελλάδα την εκπροσωπούσε κατά κύριο λόγο το ΚΚΕ. Για την στάση του αυτή αντιμετωπιζόταν ως αναχρονιστικό απολίθωμα, τροχοπέδη στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, ανίκανο(ευτυχώς) να προσαρμοστεί στις εξελίξεις και άλλα παρόμοια. Σήμερα λοιπόν, που έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι είχε δίκιο σε ότι έλεγε, δεν διστάζουν μερικοί μερικοί(καμπόσοι δηλαδή), να το βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με τα υπόλοιπα κόμματα, «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι». Καλά θα κάνουν αυτοί οι κάποιοι, για το δικό τους καλό, να αρχίσουν να σκέφτονται επιτέλους και να μην υιοθετούν την καραμέλα που διαδίδει το σύστημα για να τους φορέσει παρωπίδες.  Να καταλάβουν ότι η τσουβαλοποίηση, γίνεται επειδή δεν συμφέρει το σύστημα να ακούγεται η καθάρια φωνή του ΚΚΕ που καλεί τον λαό σε δράση, τέτοιου είδους δράση που είναι η μόνη ικανή να τους σταματήσει, είναι η μόνη που πραγματικά τους απειλεί!

Δεν μας παίρνει πια ούτε να είμαστε απαθείς, ούτε να κλαιγόμαστε, ούτε να ξεσπάμε στα μαξιλαράκια του συστήματος. Υπεύθυνη στάση και αγώνας για την πρωτοπορία, να σταματήσουμε το πισωγύρισμα όσο νωρίτερα μπορούμε, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο!

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε…

…και με το κεφάλαιο συγκρουστείτε!

Είναι το καθήκον σας!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μούτζα στα ανθρώπινα δικαιώματα, το σύμβολο του αίσχους

Διαβάζω στο in.gr ότι τα Ηνωμένα Έθνη, σε σύνοδο τους στην Νεα Υόρκη, διάλεξαν μεταξύ πολλών προτάσεων το παραπάνω σύμβολο ως επίσημο σύμβολο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κατά την γνώμη μου δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο σύμβολο από αυτό, την πατροπαράδοτη για εμάς μούτζα, μιας και αυτό ακριβώς κάνουν καθημερινά στα ανθρώπινα δικαιώματα οι έχοντες χρήμα και εξουσία του πλανήτη, έχοντας μάλιστα και την υποστήριξη του ΟΗΕ, ο οποίος έρχεται κάθε φορά να σκουπίσει τα αίματα να χύσει δάκρυα και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Αναμνήσεις για το μέλλον

Όταν ήμουν μικρός, γύρω στα δέκα, θυμάμαι που κάθε Κυριακή ο παππούς μου μού έδινε ένα πενηντάρικο, όχι τα πιο πρόσφατα που έχουν μπρούτζινο χρώμα, αλλά από εκείνα τα παλιά τα μεγάλα που απεικόνιζαν τον Σόλωνα. Τότε δεν ήξερα ή δεν μπορούσα να καταλάβω, ότι ο άνθρωπος αυτός που βρισκόταν καθισμένος στο μαγκάλι, και δίπλα η γιαγιά μου να χώνει αξεφλούδιστες πατάτες μέσα στην πυρήνα[1] για να ψηθούν, είχε ζήσει μια ζωή τόσο γεμάτη εμπειρίες και τόσο σπουδαία, που θα έπρεπε να νιώθει πολύ υπερήφανος.

Κι όμως, δεν τον θυμάμαι ποτέ να υπερηφανεύεται, δεν τον θυμάμαι να μιλάει για τους αγώνες του, για τις εξορίες, για τους κινδύνους, και μάλιστα, τα λίγα που ξέρω για αυτήν την πλευρά της ζωής του τα έχω ακούσει από τον πατέρα μου, και μερικά τα έχω διαβάσει σε μια συνέντευξη που έδωσε πριν από πολλά χρόνια στην εφημερίδα Αλήθεια.

Από τα πενηντάρικα εκείνα δεν μου έχει μείνει κανένα, τα έχω καταθέσει σε κερματοδέκτες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, αντίτιμο στην ψυχαγωγία που μου προσέφεραν, ή τα έχω κάνει παγωτά ή αυτοκόλλητα της Pannini. Το μόνο που μου έχει μείνει από τον παππού μου είναι μερικές σκόρπιες αναμνήσεις, λίγο στο σπίτι του, λίγο στο νοσοκομείο πριν πεθάνει, τις φωτογραφίες από την μάχη της Κρήτης στους τοίχους, το ημερολόγιο της εθνικής αντίστασης, και κάπως το πρόσωπο του, που ήταν γαλήνιο και χαμογελαστό.

Αργότερα μου είπαν ότι ο παππούς μου γενικά ήταν μουντός άνθρωπος, βαρύς, μελαγχολικός, ήταν αιτία το πρώτο του παιδί που είχε χάσει από ασθένεια όταν εκείνο ήταν 20 χρονών, ο Δημήτρης. Πρόσφατα ο πατέρας μου κρέμασε στους τοίχους της ταβέρνας μας κάποια κάδρα με θέματα ζωγραφισμένα από αυτόν, τον αδερφό του, που δεν τον γνώρισε ποτέ.

Όταν κάποτε απογοητεύομαι από τις καταστάσεις, όταν τα πράγματα μοιάζουν σκοτεινά, όταν δεν βλέπω να υπάρχει φως στο τούνελ που διασχίζει ο δρόμος του αγώνα για τον σοσιαλισμό, όταν ο ορθός λόγος δεν αρκεί για να συντηρήσει την φωτιά που καίει μέσα μου, σκέφτομαι την ζωή του παππού μου, κοιτάω την φωτογραφία του, εκείνη που κρατάει το δίσκο στο μαγαζί, στο ίδιο μαγαζί που κρατάω και εγώ τον δίσκο σήμερα. Εκεί το πρόσωπο του δεν είναι αυτό που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, δεν χαμογελά, δεν είναι γαλήνιο, το βλέμμα του είναι πεισμωμένο, άγριο, σαν να βρίσκεται σε ετοιμότητα να συγκρουστεί με το πεπρωμένο, όχι εκείνο που του διαλέξανε, αλλά εκείνο που διάλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του, και για τον κόσμο.

Αρπάζω λοιπόν λίγη από την περηφάνεια του, που συνεχίζει να πλανάται στον χώρο δεκαετίες μετά τον θάνατο του, όπως και τόσων άλλων αγωνιστών, και παρακαλάω μονάχα, όταν έρθουν οι πραγματικές προκλήσεις, να καταφέρω και εγώ, μαθημένος αλλιώς από εκείνον, να τις κοιτάξω κατάματα. Κρατώ και εγώ τον δίσκο στο χέρι και κοιτώ την φωτογραφία του κάτω από την τηλεόραση, εκεί που οι ανυποψίαστοι πελάτες βλέπουν τους αγώνες ποδοσφαίρου, και σκέφτομαι πως αυτός, ένας άνθρωπος με ψυχή ανήμερη, κατάφερε να ζήσει δυο ζωές, εκείνη του αγωνιστή, και εκείνη του γονιού, του παππού, του συζύγου. Αναρωτιέμαι αν εγώ, ένας άνθρωπος μερωμένος, καταφέρω έστω να ζήσω μια ζωή, και γνωρίζω πως για να το κερδίσω αυτό το δικαίωμα, δεν έχω άλλο δρόμο από το να μην σταματήσω να αγωνίζομαι, τόσο ενάντια στην ισοπεδωτική καθημερινότητα, όσο και ενάντια στο γεμάτο προκλήσεις και συγκρούσεις αβέβαιο μέλλον που τρέχει καταπάνω μας.

Δεν γνωρίζω άμα θα γεράσω, άμα θα έχω εγγόνια, άμα θα είναι το βλέμμα μου γαλήνιο τότε. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει ακόμα υλικό χρήμα ως τότε για να βαστούνε τα εγγόνια μου στο χέρι. Ελπίζω πάντως, στην περίπτωση που θα κάνω εγγόνια, από τις λίγες αναμνήσεις που θα τους μείνουν από εμένα, να έχουν πολύτιμα να θυμούνται και να τους βαστούν, όπως εγώ από τον παππού μου τον Φραγκιό.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Καύσιμη ύλη του μαγκαλιού από τριμμένα κουκούτσια ελιάς.

Read Full Post »

Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού…

Πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγένθυση

“Το προσωρινό, γίνεται μόνιμο. Η τρόικα, στο πλαίσιο της επιβολής μέτρων άμεσου αποτελέσματος, απαιτεί την μονιμοποίηση του συγκεκριμένου μέτρου(εννοεί την έκτακτη εισφορά), θέτοντας, ουσιαστικά την ακίνητη ιδιοκτησία υπό διωγμό, αλλά και την ουσιαστική δήμευσή της.”(Δημοσίευμα από την Daily News 24)

Διαβάζοντας το παραπάνω δημοσίευμα πραγματικά ανατρίχιασα αναλογιζόμενος το τι μας περιμένει στην περίπτωση που η κυβέρνηση εισακούσει και αυτήν την εντολή της τρόικας και μονιμοποιήσει την έκτακτη εισφορά. Και επειδή η κυβέρνηση μέχρι σήμερα, όχι απλά εισακούει, αλλά κάνει ότι μπορεί για να αυτοσχεδιάσει και να ξεπεράσει και τον δάσκαλο σε επίπεδο ψήφισης αντιλαϊκών μέτρων πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα.

Το αστείο είναι πως για τους περισσότερους, κάθε μήνα, τρέχουν δόσεις στην τράπεζα προκειμένου να εξοφλήσουν το στεγαστικό δάνειο, σε δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, οπότε η πάλαι ποτέ έκτακτη και εν δυνάμει μόνιμη εισφορά, αποτελεί ένα επιπλέον ενοίκιο για όσους έκαναν το λάθος να θέλουν να βάλουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους.

Αλλά και όσοι μένετε στο ενοίκιο, μη βιαστείτε να χαρείτε, διότι το χαράτσι που καλείται να πληρώσει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένετε, ή έστω ένα μέρος αυτού, κατά πάσα πιθανότητα θα κοιτάξει να το φορτώσει στην πλάτη σας, με αποτέλεσμα τα ενοίκια να αυξηθούν. Συμπληρωματικά, αν το μέτρο γίνει μόνιμο, θα είναι ολοένα λιγότεροι εκείνοι που θα αναζητούν μόνιμη κατοικία, οπότε η ζήτηση για νοικιασμένα θα αυξηθεί, άρα θα ανέβουν και οι τιμές.

Από την άλλη διερωτάται κανείς, που στο διάολο θα βρίσκει ο κόσμος τα χρήματα από εδώ και πέρα για να μπορεί να αντέχει το δυσβάσταχτο κόστος ενός σπιτιού, είτε είναι δικό του είτε το νοικιάζει; Προσωπική μου, και όχι μόνο, εκτίμηση, είναι πως θα αυξηθούν ραγδαία οι άστεγοι στην χώρα μας και θα φτάσουν τα νούμερα που ακούμε και βλέπουμε στις ΗΠΑ(που και εκεί αυξάνονται ραγδαία). Σε όλα αυτά αν προστεθεί η αύξηση της ανεργίας, τα πετσοκόματα σε μισθούς και συντάξεις, η αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, κλπ, καταλαβαίνουμε ότι βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια σε καταστάσεις που είχε να τις βιώσει ο κόσμος από την κατοχή.

Το λέμε και το ξαναλέμε, ο λαός να μην ελπίζει ότι με το να μένει άπραγος θα τη σκαπουλάρει μέχρι που τα πράγματα θα φτιάξουν, οφείλουμε επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν αρκεί να ξαποστείλουμε τους κυβερνώντες για να λυθούν τα προβλήματα μας και να δούμε άσπρη μέρα, όλοι αυτοί είναι απλά μέρος το προβλήματος και είναι αναλώσιμοι. Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε έξω από το κάδρο, να αναζητήσουμε λύσεις εκτός του καπιταλιστικού συστήματος, δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες, οι ενδείξεις έχουνε γίνει αποδείξεις, το δυσοίωνο μέλλον έχει γίνει παρόν.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μικροί μεσαίοι σε (κοινή) δράση

Μια καταχαρούμενη παρέα μικροαστών που δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει.

Διαβάζω στο βιβλίο του Β.Ι. Λένιν, «ο Καρλ Μαρξ και η θεωρία του», εκδόσεις Λειψία(?), σελ. 28, ένα απόσπασμα από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

«Απ όλες τις τάξεις, που στην παρούσα στιγμή αντιτίθενται στην μπουρζουαζία, μόνο το προλεταριάτο είναι μια τάξη πραγματικά επαναστατική. Οι άλλες τάξεις παρακμάζουν και χάνονται μέσα στην μεγάλη βιομηχανία, το προλεταριάτο αντίθετα, είναι το πιο αυθεντικό προϊόν της

Οι μεσαίες τάξεις, μικροί εργοστασιάρχες, μικροί έμποροι, τεχνίτες, χωρικοί, όλοι πολεμούν την μπουρζουαζία γιατί αυτή είναι μια απειλή για την υπόσταση τους ως μεσαίων τάξεων. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές, ακόμα περισσότερο, αντιδραστικές. Ζητούν να κάνουν να γυρίσει ανάποδα ο τροχός της ιστορίας»

Φέρνοντας το παράδειγμα στο σήμερα, και συγκεκριμένα στην Ελλάδα, παρατηρούμε ότι τα λόγια του παραπάνω αποσπάσματος δεν θα μπορούσαν να πέσουν πιο διάνα, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Η Ελλάδα όντας μια περιφερειακή οικονομία με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, η οποία δεν κατάφερε να εκβιομηχανιστεί σε μεγάλο βαθμό σε καμιά φάση της εκβιομηχάνισης της Ευρώπης, αλλά ούτε και αργότερα, την περίοδο δηλαδή της εκβιομηχάνισης του τρίτου κόσμου, αποτελείται σήμερα από όχι και τόσο διακριτά κοινωνικά στρώματα.

Στις εκβιομηχανισμένες χώρες όπως η Αγγλία για παράδειγμα, η εργατική τάξη είναι περισσότερο διακριτή, πιο προλεταριοποιημένη θα έλεγε κανείς[1]. Αντίθετα στην χώρα μας, εξαιτίας της μικρής ιδιοκτησίας γης αλλά και της χαμηλής βιομηχανικής παραγωγής, όπως επίσης και των διαφόρων συντεχνιακών σχέσεων είναι κάπως δύσκολο να μπει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δίπολο αστική τάξη και εργατική τάξη ή μπουρζουαζία και εργατική τάξη.

Υπάρχει βέβαια και στην Ελλάδα ο κόσμος των εργατών και ο κόσμος των ισχυρών, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, όμως ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, υπάρχουν και ένα σωρό υποκείμενα, τα οποία δεν έχουν ξεκάθαρο ρόλο.

Η μεγάλη μάζα των προλετάριων χειρώνακτών εργατών μέχρι και πριν λίγο καιρό, αποτελούταν από μετανάστες, οι οποίοι ήρθαν στην χώρα μας έχοντας μόνο την ιδιοκτησία του εαυτού τους και εφόσον δεν είχαν τίποτα άλλο, πούλησαν κομμάτι ψωμί την εργατική τους δύναμη, με ότι επιπτώσεις είχε αυτό(εργατική τάξη βέβαια δεν είναι μόνο οι χειρωνάκτες, αλλά ούτε και χειρωνάκτες εργάτες στην ελλάδα είναι μόνο οι μετανάστες). Από αυτές τις νέες εργασιακές/παραγωγικές σχέσεις κάποιοι έχασαν κάποιοι κέρδισαν για λίγο καιρό, μέχρι δηλαδή να έρθει η πραγματική αλλαγή.

Στις μέρες μας δείχνουν να έχουν τελειώσει τα αστεία, πλέον η μικρή και μεσαία ιδιοκτησία απαξιώνεται, οι οικονομίες κλίμακας(πολυεθνικές) της κάνουν ισχυρή επίθεση, διαλύοντας ακόμα και το ντόπιο κεφάλαιο, τις συντεχνίες και τους μικρομεσαίους, που εξ αιτίας της περιορισμένης τους τάξης μεγεθών, δεν μπορούν να αντισταθούν στην επέλαση με αξιώσεις.

Παρατηρούμε λοιπόν το εξής φαινόμενο, οι μεσαίες τάξεις(ή τα μεσαία κοινωνικά στρώματα καλύτερα), και όλοι εκείνοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους μέση τάξη, αντιδρούν αντανακλαστικά σε αυτήν την επίθεση, ζητώντας όχι να γίνει ένα βήμα μπροστά, πιο μπροστά δηλαδή και από τον καπιταλισμό(στον σοσιαλισμό), αλλά να επιστρέψουμε στο κοντινό παρελθόν, την εποχή προ κρίσης δηλαδή που τους επέτρεπε το μεγάλο κεφάλαιο να κατέχουν ένα μικρό ή έστω ένα ελάχιστο κομμάτι από την πίττα και να καρπώνονται αυτοί ένα σεβαστό μέρος της παραγώμενης υπεραξίας.

Μαζί τώρα με την ντόπια αστική τάξη, παρασύρονται τα μεσαία αυτά στρώματα, οι συντεχνίες, οι μαγαζάτορες, οι μεγαλογιατροί, που απέναντι στο ενδεχόμενο της προλεταριοποίησης, ζητούν υπαναχώρηση στο μεικτό εκείνο σύστημα του παρελθόντος, οι μηχανισμοί του οποίου τους επέτρεπαν να είναι ένα κλίκ πιο πάνω από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα.

Επειδή όμως η κοινωνία συνολικά πηγαίνει μπροστά, και όχι πίσω, οι αξιώσεις αυτού του κοινωνικού μορφώματος μπορούν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικές. Ο καπιταλισμός, παρόλο που έχει μετατρέψει όλο τον κόσμο σε πεδίο δράσης του και έχουν αναπτυχθεί σε όλες τις ηπείρους δυνατές σχέσεις αλληλεξάρτησης και συγκρούσεων και παρότι η παραγωγή έχει αποκεντρωθεί γεωγραφικά, εκείνος συγκεντροποιείται. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλο και λιγότερα υποκείμενα(είτε αυτά είναι άνθρωποι είτε άνθρωποι που κρύβονται πίσω από νομικά πρόσωπα και εταιρίες), κατέχουν όλο και μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής. Παράλληλα, η κρίση οδηγεί μοιραία σε καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου, κάτι που βγάζει ακόμα περισσότερους «παίκτες» έξω από το παιχνίδι.

Σε μια τέτοια ταχύτατα λοιπόν δημιουργούμενη μονοπωλιακού τύπου παγκόσμια οικονομία, οι πρώτοι που θα πάρουν πόδι, εφόσον αποφασιστεί, για να ελευθερωθεί το πεδίο για τα μονοπώλια, θα είναι όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι, και από μικρομεσαίοι ή μικροαστοί, θα υποβιβαστούν σε προλετάριοι.

Γράφει παρακάτω στην ίδια σελίδα του βιβλίου:

«Εάν είναι επαναστατικές, είναι στον υπολογισμό επικείμενου περάσματος τους στο προλεταριάτο. Υπερασπίζουν τότε τα μελλοντικά τους συμφέροντα και όχι τα σημερινά. Εγκαταλείπου την δική τους άποψη και τοποθετούνται σε αυτήν του προλεταριάτου.»

Με λίγα λόγια, η λύτρωση για τα μικρομεσαία στρώματα ή όσους νομίζουν ότι ανήκουν σε αυτά, δεν είναι η προσκόλληση τους στα μεγαλεία του παρελθόντος, στο πλάι της εγχώριας αστικής τάξης. Είναι η κατανόηση ότι αυτά δεν πρόκειται να επανέλθουν(και αν επανέλθουν θα είναι πρόσκαιρα), και η συνειδητοποίηση ότι τα συμφέροντα τους πλέον ταυτίζονται δίχως άλλο με εκείνα της εργατικής τάξης. Δηλαδή ο αγώνας τους θα πρέπει να κοιτάει μπροστά, τον σοσιαλισμό, και όχι πίσω, όταν το ιμπεριαλιστικό κτήνος δεν είχε ακόμα αναδιπλωθεί με αποτέλεσμα να σαρώσει τους από κάτω του.

Έτσι λοιπόν όπως ακριβώς ο ώριμος καπιταλισμός καταπάτησε και εξαφάνισε τις επαγγελματικές συντεχνίες(στις οποίες χρωστά σε μεγάλο βαθμό την γέννηση του) κατά το παρελθόν στις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, με τον ίδιο τρόπο θα χτυπήσει στην Ελλάδα τους εναπομείναντες μικρομεσαίους και μικρομεγάλους, απομεινάρια μιας άλλης εποχής ή αν προτιμάτε, μιας προηγούμενης φάσης του συστήματος.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ, η εργασία στην Αγγλία σήμερα δεν είναι αυτό που ήταν πριν από 100 χρόνια. Τότε οι περισσότεροι ήταν χειρωνάκτες, πλέον το εργατικό δυναμικό, αν και παραμένει στο σύνολο του χωρίς ιδιοκτησία, απασχολείται σε μεγάλο βαθμό και σε εξειδικευμένες θέσεις επιστημονικού προσωπικού, υπηρεσιών πληροφορικής, ασφάλειας κ.α.

, ασφάλειας κ.α.

Read Full Post »

Ωραίος ο Τράγκας, «η ξεκωλιάρα του Βερολίνου» και οι υπόλοιποι

Read Full Post »

Χωρίς λόγια

Αν και δεν συνηθίζω τις αναδημοσιεύσεις:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1333523

Μπροστά από την τράπεζα Πειραιώς στην συμβολή της Τσιμισκή με την Εθνικής Αμύνης αυτοπυρπολήθηκε ένας πολίτης αντιδρώντας στις απειλές της τράπεζας ότι θα του πάρει το σπίτι.

Διαδώστε το να δουν όλοι πού πραγματικά μας έχουν φτάσει τα αφεντικά…

—-

Το αφήνω πρός το παρόν ασχολίαστο…

Read Full Post »

Το ΚΚΕ δεν είναι η νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι

Διαβάζω σε διάφορα blog και ακούω καθημερινά στις συζητήσεις μου, να ζητώνται ευθύνες από την αριστερά, όσον αφορά την ικανότητα της να μπει μπροστά και να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις.
Τα παράπονα είναι διαφόρων ειδών, ενώ άλλοτε γίνονται καλοπροαίρετα και άλλοτε εκ του πονηρού. Οι περισσότεροι πάντως αναρωτιόνται, γιατί η αριστερά, παρόλο που η κοινωνία περνάει μια τόσο μεγάλη κρίση, δεν καταφέρνει να πείσει τον κόσμο να την ακολουθήσει, ενώ μερικές φορές η απορία τους είναι, «γιατί δεν ζητάτε στον κόσμο να πάρει τα όπλα να πάτε να πάρετε την εξουσία;».
Το αστείο είναι, ότι οι περισσότεροι που μας κάνουν αυτού του είδους την κριτική, ζητάν από εμάς να πάρουμε τα όπλα αλλά οι ίδιοι δεν διατίθενται να μας βοηθήσουν στον ένοπλο αγώνα που οραματίζονται, έχουν μόνο απαιτήσεις.
Η αριστερά λοιπόν κύριοι, και συγκεκριμένα το ΚΚΕ(στο οποίο εντάσσω εγώ τον εαυτό μου και υπό αυτήν τη σκοπιά θα μιλήσω), δεν υπόσχεται ούτε στις 18 σοσιαλισμό, ούτε κατακτήσεις χωρίς αγώνα, ούτε φρουφρού και αρώματα, αυτού του είδους οι μικροαστικές υποσχέσεις χαρακτηρίζουν τα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων. Εμείς λέμε υπάρχουν δυο δρόμοι, ο δρόμος της υποταγής, δηλαδή σκύβω το κεφάλι και δέχομαι καρτερικά τη μοίρα μου, και ο δρόμος του αγώνα, δηλαδή σηκώνω το κεφάλι και αντιστέκομαι.
Και οι δυο αυτοί δρόμοι, όπως κάθε τι σε αυτήν την ρημάδα τη ζωή, έχουν και τις ανάλογες συνέπειες, υπάρχει ως τόσο μια βασική διαφορά. Ποια είναι αυτή; Το γεγονός ότι εκείνος που θα διαλέξει τον δρόμο τις αντίστασης, εκτός του ότι η πράξη του είναι από μόνη της ηρωική, έχει και πιθανότητες να πετύχει, αλλά ακόμα και αν δεν πετύχει, γίνεται ο κρίκος εκείνος της αλυσίδας της ιστορίας  που φέρνει τις κοινωνικές αλλαγές και εξελίξεις(ο παραλληλισμός μου είναι κάπως ιδεαλιστικός αλλά έγινε για φιλολογικούς και μόνο λόγους).
Εμείς λοιπόν, ζητάμε από τον λαό, αυτόν που φωνάζει, που διαμαρτύρεται, που μας ασκεί κριτική από την πολυθρόνα, να κάνει το αποφασιστικό βήμα και να μας συντροφεύσει στον δρόμο του αγώνα, έτσι ώστε να δώσει δύναμη στο εργατικό κίνημα, για την ενίσχυση του οποίου παλεύουμε, και που χωρίς αυτό δεν γίνεται τίποτα. Και θα μου πει κανείς, γιατί κάποιος να αγωνίζεται αν δεν υπάρχει εγγυημένο αποτέλεσμα, πόσο μάλλον όταν πάνω στην κλιμάκωση του αγώνα, αλλά και σε καθημερινές συνθήκες, θα απειλείται η ίδια του η ζωή και η επιβίωση αυτού και της οικογένειας του.
Οι λόγοι που διαλέγει κάποιος να είναι κομμουνιστής ποικίλουν, μπορεί να είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, μπορεί να είναι ζήτημα συνειδητοποίησης του ταξικού ρόλου, μπορεί να γίνεται για λόγους αντίδρασης στην πίεση, μπορεί να το κάνει για να εναντιωθεί στην κοινωνική αδικία. Το σίγουρο είναι πως με την τριβή στο λαϊκό κίνημα και στους ταξικούς αγώνες, όλα αυτά σου γίνονται συνείδηση και τρόπος ζωής, γίνεσαι άλλος άνθρωπος, αναγκάζεσαι να αφήσεις τα ατομικά σου συμφέροντα ως ένα βαθμό κατά μέρος, προκειμένου να εξυπηρετήσεις τα συλλογικά, ή πιο σωστά τα ταξικά.
Το να γίνεις κομμουνιστής λοιπόν απαιτεί θυσίες, το να αντισταθείς στο πλευρό του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ, απαιτεί θυσίες, για αυτό και καταλαβαίνουμε όλους εκείνους που προτιμούν να κάθονται στην ασφάλεια καναπέ(όχι ότι και αυτοί δεν θυσιάζονται, απλά αντί για τα συλλογικά, θυσιάζονται για τα συμφέροντα τα ατομικά). Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε όμως ή πιο σωστά που δεν δικαιολογούμε, είναι όταν οι καναπεδιασμένοι περιμένουν από εμάς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα ή πιο σωστά, το απαιτούν.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί που κατηγορούν εμάς τους ΚΚΕδες, τάχα ότι είμαστε του συστήματος, τάχα ότι έχουμε βολευτεί, τάχα ότι δεν την θέλουμε την επανάσταση και την ανατροπή. Πολλοί από αυτούς που τα λένε αυτά θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό ή ανήκουν σε κάποια αριστερή οργάνωση και με την ιδιότητα αυτή μας κάνουν την πιο σκληρή, και συχνά την πιο χυδαία κριτική. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι την περίοδο εκείνη με την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, μπορεί να είχα ακούσει και 1000 φορές την φράση, «γιατί δεν πήρατε τον λαό να μπείτε μέσα να τα σπάσετε και να πάρετε την εξουσία;». Όπως επίσης και όταν γίνονται τα επεισόδια στις διαδηλώσεις συχνά πυκνά μας ρίχνουν ευθύνες που δεν αρχίσαμε ή δεν συνδράμαμε στον ανταρτοπόλεμο με τα ΜΑΤ.
Κύριοι, εμείς δεν θέλουμε ούτε πρόκειται, ούτε μπορούμε να τεθούμε επικεφαλής του όχλου. Εμείς δεν εξαντλούμε τη δράση μας σε αψιμαχίες με τα ΜΑΤ, όχι επειδή φοβόμαστε, αλλά επειδή καταλαβαίνουμε τις παγίδες που στήνει το σύστημα. Εμείς οι ΚΚΕδες το λέμε ξεκάθαρα, θέλουμε οργανωμένο, συνειδητοποιημένο, μαζικό, δραστήριο, εργατικό κίνημα, γιατί μόνο μέσω αυτού πιστεύουμε ότι μπορεί να έρθει  εκείνη η ανατροπή, την οποία θα ακολουθήσει με αξιώσεις η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Την φάση εκείνη, και το έχουν αποδείξει οι παλαιότερες γενιές κομμουνιστών, δεν θα φοβηθούμε να συγκρουστούμε ούτε με τα ματ, ούτε με τα τανκ. Εμείς την επανάσταση δεν θα την κάνουμε για να αποδείξουμε ότι είμαστε παλικάρια, ούτε θα παρασύρουμε τον λαό σε μια πρόωρη σύγκρουση που θα έχει ως αποτέλεσμα να πισωγυρίσει πάλι το εργατικό κίνημα. Σαφώς μεν εγγυήσεις δεν υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το ίδιο μια όπως όπως κατά μέτωπο επίθεση στα τυφλά με αδύναμο εργατικό κίνημα, και μια οργανωμένη, καλοσχεδιαμένη επίθεση την κατάλληλη στιγμή.
Το κριτήριο πάντως για το πότε μπορεί και πότε πρέπει γίνει η επανάσταση δεν είναι μόνο οι δύσκολες συνθήκες για τον λαό, αλλιώς στην Αφρική και την Ινδία θα γινόταν ασταμάτητα επαναστάσεις κάθε 5 λεπτά, αλλά το κατά πόσο είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Η δική μας αποστολή, όπως το βλέπουμε εμείς τουλάχιστον, είναι να προετοιμάσουμε τον λαό, να τον εξοπλίσουμε ιδεολογικά(και όχι μόνο), και να τον καθοδηγούμε, όχι μόνο την στιγμή της επαναστατικής έξαρσης, αλλά και σε ολόκληρη την πορεία μέχρι εκεί, μια πορεία που σας διαβεβαιώνω ότι δεν στερείται αγωνιστικής δράσης.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Το σπάσιμο του κύκλου

Το σπάσιμο του κύκλου

Κρεμόταν ο καρπός από το δέντρο, και ήταν κλειστός, επτασφράγιστος. Ήρθε η άνοιξη και ένα σμήνος από πουλιά τον έκοψαν, έπεσε κάτω και έσπασε.

Ξεχύθηκαν από μέσα χιλιάδες κουκούνια, κατακόκκινα και ολοδρόσερα. Ήρθανε τα παιδιά και αρχίσανε να τα μαζεύουνε από χάμω και να τα τρώνε.

Όταν βράδιασε και πήγαν τα παιδιά στα σπίτια τους τα μαλώσανε οι γονείς τους έτσι που ήταν βρωμεσμένα απ τους χυμούς και απ τα χώματα, μα αυτά ξαναδώσανε ραντεβού στο ίδιο μέρος.

Την άλλη μέρα ξαναβρεθήκανε, μάζεψαν τα υπόλοιπα κουκούνια και τα φυτέψανε. Γυρίσανε το βράδυ πάλι στο σπίτι και οι γονείς τους τα τιμώρησαν, δεν τα ξαναφήσανε να πάνε να παίξουνε.

Πέρασε η άνοιξη, το καλοκαίρι, και ήρθε ο χειμώνας, έκανε κρύο πολύ και οι γονείς βγήκαν έξω να μαζέψουνε ξύλα.

Παρακάτω, εκεί που πάιζαν το καλοκαίρι τα παιδιά, είχανε φυτρώσει κάτι δέντρα, κόψανε οι γονείς μερικά κλαδιά και γυρίσανε το βράδυ στο σπίτι να ανάψουν το τζάκι.

Άνοιξε πάλι ο καιρός και οι γονείς, που είχαν ξοδέψει όλες τις προμήθειες κλεισμένοι στο σπίτι όλο το χειμώνα, βγήκαν έξω να βρούνε φαγητό.

Πήγαν πάλι εκεί που παίζαν τα παιδιά και μάζεψαν όλα τα φρούτα που είχαν φυτρώσει στα κλαδιά των δέντρων, μονάχα ένα αφήσανε επειδή ήτανε ψηλά και δεν το φτάνανε.

Όταν γύρισαν στο σπίτι, τα παιδιά τους παρακάλεσαν να τα αφήσουν να πάνε να παίξουν, μα εκείνοι τους είπαν ότι μεγάλωσαν, και το παιχνίδι δεν τους ωφελεί πια, έπρεπε να σοβαρευτούν και να τους βοηθήσουν με τις δουλειές στο σπίτι.

 Έτσι και έκαναν…

 

Read Full Post »

Το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι

Μετά τον σταυρώνεις ή δεν τον σταυρώνεις;

~

Ακούγαμε από τους παππούδες μας και από τους γονείς μας όταν ήμασταν μικροί και δεν τρώγαμε το φαί μας απο ιδιοτροπία ή ζητούσαμε ακριβά παιχνίδια, συχνά την φράση.

«Εμείς παιδί μου στην ηλικία σου δεν είχαμε ούτε παπούτσια να φορέσουμε, μην ζητάς πολλά και βολέψου με αυτά που σου παρέχουμε»

Μερικές φορές, έτσι όπως το έλεγαν, ήταν σαν να ευχόταν, έστω και για λίγο, να βιώσουμε και εμείς αυτές τις συνθήκες που έζησαν και εκείνοι για να καταλαγιάσουν οι απαιτήσεις μας.

Πέρασαν τα χρόνια, εναλλάχθηκαν οι ίδιοι και οι ίδιοι στην εξουσία με την ανοχή, και συχνά την υποστήριξη των περισσοτέρων γονέων και παππούδων μας, μετέπειτα και τη δική μας, και φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο τα παιδιά μας σε λίγο καιρό, όντως να μην έχουν παπούτσια να φορέσουν(κάποιων ήδη δεν έχουν).

Και ενώ βρισκόμαστε στην μεταμοντέρνα εποχή, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ κάνει τις υποσχέσεις της πραγματικότητα και καταργεί τα βιβλία, χάριν της ηλεκτρονικής εποχής, των υπολογιστών και του ίντερνετ. Σε μια περίοδο(που αναμένεται να είναι μακρά) που πολλές οικογένειες δεν έχουν να αγοράσουν στα παιδιά τους παπούτσια, τώρα καλούνται να τους αγοράσουν υπολογιστές, και όχι μόνο ένα, αφού αν έχουν περισσότερα του ενός παιδιά θα πρέπει αυτά να κάνουν βάρδιες προκειμένου να διαβάσουν. Θα μου πει κάποιος, «ναι μα τώρα τα παιδιά δεν θα χρειαστεί να αγοράσουν τσάντα για να μεταφέρουν τα βιβλία στο σχολείο, αφού μια απλή cd θήκη αρκεί». Ναι αλλά έλα που πρέπει να πάρουν και τσάντα για το λάπτοπ…

Πέρα από την πλάκα πάντως η κατάσταση είναι τραγική, τώρα ακούσαμε και για τους παιδικούς σταθμούς ότι καλούνται να ταΐζουν 75 και πλέον παιδιά με 1,5 κιλό ψάρι, τι θα κάνουν δηλαδή οι νηπιαγωγοί, θα φωνάξουνε τον Χριστό να τους τα πολλαπλασιάσει;

Και δεν κάνει να ξεχνάμε ότι προηγήθηκε το κλείσιμο των παιδικών βιβλιοθηκών και των σχολείων για κωφά παιδιά.

Θα έπρεπε μέχρι τώρα, να είναι φανερό στον καθένα, ότι οι βουλές του μεγάλου κεφαλαίου, και οι εκτελεστές αυτού, οι κατά τόπους πολιτικοί δηλαδή, δεν δείχνουν κανένα έλεος, ούτε σε μικρούς, ούτε σε μεγάλους, ούτε σε υπερήλικες. Είναι καιρός να καταλάβει ο ελληνικός λαός πως δεν ωφελεί σε τίποτα να περιμένει, και πως όσο το κάνει, τα πράγματα θα αλλάζουν μόνο προς το χειρότερο, διότι η κρίση του κεφαλαίου δεν έχει ακόμα εκτονωθεί ούτε στο ελάχιστο.

Ακούγαμε τον ΓΑΠ πριν μερικούς μήνες(δεν ξέρω αν το λέει ακόμα) να επαναλαμβάνει συνεχώς το «εμείς την κρίση θα την μετατρέψουμε σε ευκαιρία», και είναι αλήθεια, κάνουν ότι μπορούν για να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία για το μεγάλο κεφάλαιο, και το πετυχαίνουν.

Εμείς από την άλλη, οι προλετάριοι, εργάτες, μικρομεσαίοι, πρέπει αντίστοιχα να κάνουμε ότι μπορούμε για να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία υπέρ μας. Γιατί, όπως λένε και οι ιάπωνες(νομίζω), πρόκειται να ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς μέσα στους οποίους αναμένεται να γίνουν πολλές ζυμώσεις. Ας μην αφήσουμε λοιπόν την ευκαιρία να μας φύγει από τα χέρια, το ψωμί που θα ζυμώσουμε αυτήν την φορά να το κόψουμε κομμάτια και να το μοιραστούμε εμείς, όχι να το χαρίσουμε στα αρπαχτικά και να περιμένουμε τα ψίχουλα(ή το 1,5 κιλό ψάρια για 75 νήπια).

~

Αγώνας, αντίσταση, επιμονή, μέχρι να έρθει η ανατροπή!!!

~

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »