Μαξ Βέμπερ, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού

 Το παρακάτω κείμενο είναι η εργασία μου στο μάθημα του ανοιχτού πανεπιστημίου «ειδικά θέματα ευρωπαϊκού πολιτισμού» και πραγματεύεται ζητήματα που περιέχονται στο βιβλίο του Μαξ Βέμπερ Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού. Την αναρτώ επειδή θεωρώ ότι έχει το ενδιαφέρον της η προσέγγιση του πάνω στον δυτικού τύπου καπιταλισμό και τη σχέση του με την μεταρρύθμιση, χωρίς να σημαίνει ότι υιοθετώ πλήρως τις απόψεις του. Θεωρώ επίσης ότι το θέμα προσφέρεται για πολιτικο-φιλοσοφική συζήτηση.

 

Θέμα: «Σε ποιους παράγοντες αποδίδει ο Βέμπερ την ανάπτυξη του καπιταλισμού στον δυτικό κόσμο; Με ποιο τρόπο οι «ιδέες εντάσσονται στην ιστορική-κοινωνική εξέλιξη» σύμφωνα με τον Βέμπερ; Παρουσιάστε την άποψη του αξιοποιώντας προς τούτο το υλικό της ΠΗ»

 Εισαγωγή

Διαβάζοντας το έργο του Βέμπερ «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού»[1] συμπεραίνουμε ότι ο συγγραφέας κάνει μια απόπειρα να απαντήσει στο ερώτημα «ποιοι ήταν οι λόγοι που συνέβαλαν στο να αναπτυχθεί με τον τρόπο που αναπτύχθηκε ο δυτικός καπιταλισμός;».  Για να το κάνει αυτό ο Μαξ Βέμπερ, ανατρέχει στην ιστορία, μελετώντας την και κάνοντας συγκρίσεις μεταξύ διαφορετικών εθνών και λαών, έτσι ώστε μέσα από την σύγκριση να ανακαλύψει το πότε και το πώς διαφοροποιήθηκε και εξελίχθηκε ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός για να αποκτήσει τη μορφή που είχε στα χρόνια του συγγραφέα.

Παρακάτω θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα της εργασίας, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα τους κύριους άξονες και προβληματισμούς που αναδεικνύονται μέσα από την  ΠΗ και πιο συγκεκριμένα τα κεφάλαια που μας αφορούν.

Αξίζει να σημειωθεί, πριν προχωρήσουμε παρακάτω, ότι ο Βέμπερ, προκειμένου να εξηγήσει την πορεία του δυτικού κόσμου, λαμβάνει υπόψη του τόσο τις υλικές/αντικειμενικές συνθήκες, όσο και εκείνες τις κατά κάποιο τρόπο άυλες τις «πνευματικές» που περικλείονται σε έννοιες όπως «πνεύμα», «ηθική», «ιδεολογία» κ.α. Αυτός είναι και ο λόγος που οι διάφορες θρησκείες και θρησκευτικά δόγματα έχουν εξέχοντα ρόλο στην ανάλυση του.

Θα χωρίσω την εργασία μου σε 3 μέρη. Στο πρώτο μέρος θα παρουσιάσω τα χαρακτηριστικά εκείνα του δυτικού καπιταλισμού που τον κάνουν να διακρίνεται από τις άλλες ανά τον κόσμο «εκφάνσεις» των διαφόρων πολιτικοκοινωνικών και οικονομικών συστημάτων. Στο δεύτερο μέρος θα αποπειραθώ να περιγράψω αυτό που ο Βέμπερ ονομάζει «πνεύμα του καπιταλισμού» και το οποίο σχετίζεται άμεσα με τις «ιδέες» την «ηθική», την τομή που έφερε στις χώρες της μεταρρύθμισης το προτεσταντικό δόγμα αλλά και τα ιδεώδη ανθρώπων που υπηρέτησαν και εξέφρασαν το καπιταλιστικό πνεύμα όπως ήταν για παράδειγμα ο Φραγκλίνος. Στο τέλος θα ακολουθήσει ένα σύντομο κομμάτι που θα διατυπώνονται κάποια βασικά συμπεράσματα.

 

Μέρος πρώτο: Τα κύρια χαρακτηριστικά του Δυτικού Καπιταλισμού

Στην εισαγωγή της Π.Η  ο Βέμπερ περιγράφει μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά και τις βασικές υποδομές του δυτικού πολιτισμού, οι οποίες εν συνεχεία χαρακτήρισαν και διαμόρφωσαν τον δυτικού τύπου καπιταλισμό. Συγκεκριμένα γίνεται αναφορά στην:

–        Εξέλιξη της επιστήμης και πειραματισμός(μαθηματικά, αστρονομία, φυσική, μηχανική, ιατρική, χημεία)

–        Εμπειρική γνώση και στοχασμός πάνω στα προβλήματα του κόσμου και της ζωής

–        Φιλοσοφική και θεολογική ενατένιση σε βάθος

–        Αφαιρετική σκέψη

–        Λογική κατασκευή κανονικού δικαίου

Ο Βέμπερ αναγνωρίζει ότι σε όλα τα παραπάνω δεν είχε την μοναδική αποκλειστικότητα ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, όμως στον δυτικό κόσμο περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, υπήρχε μια σε βάθος συστηματοποίηση και εκλογίκευση τους.[2]

Ένα από τα πολλά παραδείγματα που χρησιμοποιεί ο Βέμπερ για να στηρίξει τον συγκεκριμένο του ισχυρισμό, είναι η ανάπτυξη των φυσικών επιστημών στην Ινδία, οι οποίες όπως λέει είχαν ιδιαίτερα θετική εξέλιξη στο επίπεδο της παρατήρησης, ωστόσο απουσίαζε η πειραματική μέθοδος.[3]

Η πρόοδος αυτή που σημειώθηκε στον δυτικό πολιτισμό, δημιούργησε τις υποδομές για να μπορέσει αναπτυχθεί ένα είδος καπιταλισμού με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα ο δυτικός καπιταλισμός βασίστηκε στην «καπιταλιστική επιχείρηση», ένα είδος επιχείρησης, προσανατολισμένης στην απόκτηση κέρδους από έννομες οικονομικές δραστηριότητες. Υπάρχει δηλαδή μια σαφής διάκριση από τον τυχοδιωκτικό τρόπο κερδοσκοπίας, στα πλαίσια του οποίου περιλαμβάνεται και η απόκτηση πλούτου με την βία.[4]Εδώ βέβαια μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η θεώρηση αυτή του Βέμπερ είναι μονομερής, μιας και όπως μας διδάσκει η εμπειρία, η ιστορική πορεία του δυτικού καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού κάθε άλλο παρά στρωμένη με κλαδιά ελιάς ήταν, αντιθέτως συχνά αυτός εκφραζόταν με επιθετικό και βίαιο τρόπο.[5]

Η καπιταλιστική αυτή επιχείρηση είναι οργανωμένη ορθολογικά, είναι διαχωρισμένη από τον οίκο(αποκτά δηλαδή δική της ανεξάρτητη υπόσταση) και βασίζει την λειτουργία της στην «τυπικά» ελεύθερη εργασία, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Βέμπερ.

Για τον Βέμπερ η καπιταλιστική επιχείρηση είναι το κύτταρο της καπιταλιστικής οικονομίας και ο βασικός φορέας των όποιων εξελίξεων, πάντα στενά συνδεδεμένη με την καινοτομία και το «σπάσιμο» της παραδοσιοκρατίας[6]. Την δυνατότητα αυτή της την παρείχε η υιοθέτηση των νέων μέσων και των νέων τεχνικών όπως είναι η ανάπτυξη της λογιστικής/γραφειοκρατίας, ο καταμερισμός της εργασίας, ο νομικός χωρισμός της επιχειρησιακής από την ατομική ιδιοκτησία, η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.[7] Για να γίνουν όλα τα παραπάνω δυνατά, έπρεπε να υπάρξει και το κατάλληλο πεδίο δράσης, η δυτική πόλη, μέσα στην οποία έβρισκαν εφαρμογή αναπτυσσόταν και υιοθετούταν οι νόμοι, η νέα οργάνωση της εργασίας, οι καινοτομίες και η συσσωρευμένη γνώση. Αυτό που από νωρίς διαφοροποίησε τις δυτικές πόλεις, σύμφωνα με το Βέμπερ αλλά και άλλους μελετητές, ήταν η σχετική και ολοένα αυξανόμενη αυτονομία την οποία πολλές από αυτές είχαν ήδη αποκτήσει από την περίοδο του μεσαίωνα.[8]

Μαζί όμως με τις υποδομές πάνω στις οποίες βασίστηκε ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε και μια σχετική ιδεολογία, ένα «καπιταλιστικό πνεύμα/ηθική». Στο επόμενο κεφάλαιο, αφού γίνει μια περιγραφή αυτού του πνεύματος, θα εξετάσουμε και την συμβολή του στην εξέλιξη και τη διαμόρφωση του δυτικού τύπου καπιταλισμού.

Μέρος δεύτερο: Το πνεύμα του καπιταλισμού

Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του για την προτεσταντική ηθική ο Βέμπερ κάνει μερικές στατιστικές συγκρίσεις μεταξύ των προτεσταντών και των καθολικών, οι συγκρίσεις αυτές αφορούν το επίπεδο και το είδος της εκπαίδευσης, το είδος της εργασίας κ.α. Από τις εν λόγω συγκρίσεις ο Βέμπερ συμπεραίνει ότι οι επιχειρηματίες κάτοχοι κεφαλαίου, τα ανώτερα στρώματα των ειδικευμένων εργατών και το ανώτερο τεχνικά και εμπορικά μορφωμένο προσωπικό των σύγχρονων του επιχειρήσεων είναι στην πλειοψηφία προτεστάντες.[9]Παρατηρεί επίσης ότι τα παιδιά των προτεσταντών προχωρούν περισσότερο με τις σπουδές τους, ενώ αυτές σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από ότι τα παιδιά των καθολικών, αφορούν βιομηχανικά και τεχνικά επαγγέλματα καθώς επίσης και επαγγέλματα αστικού κερδοσκοπικού τύπου.[10] Παρακάτω θα αναφερθώ στους λόγους που κατά τον συγγραφέα δημιουργήθηκε το συγκεκριμένο φαινόμενο.

Αρχικά ο Βέμπερ αναφέρεται σε ορισμένα παραδείγματα όπου «[…]Οι εθνικές θρησκευτικές μειονότητες(όπως ήταν και οι προτεστάντες) που βρίσκονται σε θέση υποταγής σε μια κυρίαρχη ομάδα οδηγούνται, με τον εκούσιο αποκλεισμό τους από τις θέσεις πολιτικής επίδρασης, με ιδιαίτερη ένταση σε ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων[…]».[11]Αυτό ωστόσο δεν επιβεβαιώνεται σε όλες τις ιστορικές συγκυρίες[12] ούτε και είναι ικανό να εξηγήσει πλήρως το φαινόμενο για αυτό και η συγκεκριμένη ερμηνεία δεν επαρκεί.

Σύμφωνα με τον Βέμπερ, για να προσαρμοσθεί κάποιος σε ένα τρόπο ζωής με τις ιδιότητες του καπιταλισμού, πρέπει από πίσω να υπάρχει η ανάλογη κοσμοθεωρία, μάλιστα ο ίδιος λέει, και έτσι αντιπαρατίθεται και με το έργο του Μαρξ, ότι το πνεύμα αυτό(η κοσμοθεωρία) συχνά προϋπάρχει της καπιταλιστικής ανάπτυξης.[13]

Πού όμως διέφερε η κοσμοθεωρία των καθολικών με αυτή των προτεσταντών;

Μια από της βασικές διαφορές έγκειται στο πως αντιλαμβανόταν τον ενάρετο βίο οι μεν και πως οι δε. Οι καθολικοί ηθικό βίο θεωρούσαν το βίο μακριά από τα εγκόσμια, αυτός ήταν και ο λόγος που τους προσέλκυε ο ασκητισμός, η απομόνωση, η αδιαφορία για τα αγαθά αυτού του κόσμου.[14] Από την άλλη, οι προτεστάντες θεωρούσαν την εργασία και την συμμετοχή στα εγκόσμια ως ένα είδος «σκοπού» δοσμένου από τον θεό, κάτι που συμμεριζόταν και ο Φραγκλίνος, ένας από τους πρωτοπόρους εκφραστές του καπιταλιστικού πνεύματος. Αυτό το ιδεώδες βέβαια δεν το υιοθετούσε μόνο ο Φραγκλίνος αλλά και πολλοί άλλοι, ας μου επιτραπεί ο όρος, αστοί.[15]Έτσι βλέπουμε πως μια θρησκευτική αντίληψη έρχεται σε συμφωνία με μια ιδεολογία που αφορά τον νέο αυτό τύπο σκέψης της καπιταλιστικής οικονομίας, στο λεξιλόγιο του Βέμπερ αυτό θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε εκλεκτική συγγένεια. Το ότι η εργασία θεωρήθηκε από τους προτεστάντες ως ηθικό καθήκον, βοήθησε τον καπιταλισμό να βρει το πειθαρχημένο εκείνο εργατικό δυναμικό που χρειαζόταν για να αναπτυχθεί.[16]

Φυσικά το «προτεσταντικό δόγμα» σε καμία περίπτωση δεν ταυτιζόταν με το «καπιταλιστικό πνεύμα», ούτε οι μεταρρυθμιστές είχαν σαν στόχο τους την εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής όταν έβαζαν τις θεωρητικές βάσεις για την νέα αυτή αίρεση/θρησκεία, αντίθετα, τα κίνητρα τους ήταν καθαρά θρησκευτικά[17] και αφορούσαν την σωτηρία της ψυχής.[18]

Συγκρίνοντας τον προτεσταντισμό με τις ιδέες που εξέφρασε ο Φραγκλίνος, και που μπορούμε να τις εντάξουμε και αυτές στο «καπιταλιστικό πνεύμα» θα δούμε ότι δεν συμβαδίζουν απόλυτα, απλά συμπίπτουν αρκετές φορές σε «κομβικά» σημεία. Για παράδειγμα η λατρεία προς την απόκτηση και την επανεπένδυση χρήματος, που χαρακτήριζε τους καπιταλιστές, απείχε από το προτεσταντικό ιδεώδες. Για τους προτεστάντες η εργασία αποτελεί ένα προκαθορισμένο έργο ζωής που παραμένει το ίδιο από την αρχή ως το τέλος σαν πεπρωμένο.[19] Αντίθετα, την καπιταλιστική επιχείρηση δεν την χαρακτηρίζει ούτε η στασιμότητα, αφού η συνεχής αναζήτηση κέρδους αναγκάζει θέλοντας και μη, τους επιχειρηματίες να υπερβαίνουν τον εαυτό τους και να εξελίσσουν την επιχειρηματική δράση τους καθώς εκτός από εργατικοί όφειλαν να είναι παράτολμοι και διορατικοί.

Όμως και ο ίδιος ο Φραγκλίνος[20], σε ότι αφορούσε την εγκόσμια ζωή των επιχειρηματιών, εξέφραζε μια ηθικιστική στάση. Συγκεκριμένα αναφερόμενος στους καπιταλιστές επιχειρηματίες λέει «Δεν διαθέτει τίποτε από τον πλούτο του για τον εαυτό του, εκτός από την άλογη αίσθηση ότι εκπληρώνει καλά το «επαγγελματικό του χρέος»»[21]και «Η απόκτηση χρήματος με νόμιμο τρόπο θεωρείται αρετή»[22]

Παρά την απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης, το σίγουρο είναι ότι ο προτεσταντισμός βοήθησε στο να επαναειδωθεί η εργασία από κάτι μη ηθικό έως και ανήθικη που αντιμετωπιζόταν στα καθολικά κράτη, ως το κύριο συστατικό για να θεωρηθεί ο βίος κάποιου ηθικός.[23] Αυτό κατά τη γνώμη μου βοήθησε τους καπιταλιστές επιχειρηματίες να βρουν το πρόθυμο εργατικό δυναμικό που θα στελέχωνε τις επιχειρήσεις τους, μορφωμένο, με αίσθηση ότι έκανε το καθήκον του και πειθαρχημένο στις απαιτήσεις της εταιρίας. Ακόμα και ένας μη θρήσκος επιχειρηματίας, είχε στην ουσία μόνο να κερδίσει από την περί εργασίας θεώρηση του προτεσταντισμού, αφού η νέα ασκητική για τους πιστούς ήταν πλέον η εργασία στην θέση της αποχής. Σίγουρα ακόμα και το γεγονός ότι ο προτεσταντισμός αντιμετώπιζε το επάγγελμα ως κάτι στάσιμο, βόλευε τους επιχειρηματίες, αφού έτσι και αλλιώς δεν ήταν ανάγκη όλοι τους οι εργάτες να επιδιώκουν να κάνουν επαγγελματική καριέρα. Όμως για όποιον ήθελε να κάνει καριέρα, μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής επιχείρησης, του διδόταν και αυτή η ευκαιρία αρκεί να μπορούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω.

Ο προτεσταντισμός, παρά του ότι περιείχε αρκετά συντηρητικά στοιχεία, βοήθησε με τον τρόπο του στο σπάσιμο της παραδοσιοκρατίας. Με το να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι η συστηματική εργασία ήταν κάτι ηθικό τροφοδότησε σε πρώτη φάση τις νέες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής με εργατικό δυναμικό όπως είπαμε και παραπάνω. Όταν ο καπιταλισμός άρχισε να γίνεται κραταιό οικονομικό σύστημα, μπορούσε να ασκήσει τις αντίστοιχες πιέσεις με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στους εργαζόμενους, ώστε να αναγκαστούν να ξεπεράσουν την προτεσταντική αντίληψη ότι οι πιστοί πρέπει να εργάζονται μόνο μέχρι να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.[24] Στο δεύτερο κεφάλαιο της Π.Η ο Βέμπερ  αναφέρεται εκτενώς σε αυτήν την τάση (της μη εργασίας πάνω από τις βασικές ανάγκες) και περιγράφει κάποιες απόπειρες να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Σήμερα ξέρουμε ότι υπάρχουν δυο τρόποι για να κάνεις κάποιον να δουλέψει παραπάνω, είτε αυξάνεις τις ανάγκες/επιθυμίες του(κάτι που πρέπει να γίνει για να υπάρχει όσο το δυνατόν λιγότερο πλεόνασμα παραγωγής όταν αυτή αυξάνεται), είτε ελέγχοντας τον μισθό του.[25]

Ακόμα κάτι στο οποίο αξίζει να αναφερθούμε, είναι το γεγονός ότι το καπιταλιστικό πνεύμα εξυπηρέτησε πρακτικές και υπάρχουσες ανάγκες που εμφανίστηκαν κατά την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Για παράδειγμα τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να διαθέτει ο νέος επιχειρηματίας, και τα οποία εκφράστηκαν από τον Φραγκλίνο σαν ηθική στάση ζωής(τιμιότητα, εξυπνάδα, διορατικότητα, εργατικότητα, ικανότητα οργάνωσης κ.α), ήταν απαραίτητο να υιοθετηθούν, αν οι νέοι επιχειρηματίες ήθελαν να ενδυναμώσουν την θέση τους και να ξεπεράσουν τα εμπόδια που του έθεταν οι οπαδοί των παραδοσιακών σχέσεων παραγωγής. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε ότι το καπιταλιστικό αυτό πνεύμα αναπτύχθηκε διαλεκτικά και παράλληλα με την όποια πρόοδο σημειώθηκε στις σχέσεις εμπορίου και παραγωγής και ότι ο νέος «ηθικός χάρτης» που προέκυψε αποτελούσε ένα είδος εμπειρικού μπούσουλα για τους νέους επίδοξους επιχειρηματίες.

 

Συμπεράσματα

Συμπεραίνουμε ότι ο δυτικός καπιταλισμός κατάφερε να αναπτυχθεί έτσι όπως αναπτύχθηκε στον δυτικό κόσμο, μέσα από μια διαδικασία εξορθολογισμού του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος αντιμετώπιζε τον κόσμο και την κοινωνία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει, βασισμένη στην λογική, μια ανάπτυξη πολλών επιμέρους κλάδων(επιστήμη/τεχνολογία, γραφειοκρατία, τέχνες, δίκαιο), που δημιούργησαν τις υποδομές προκειμένου να εξελιχθεί σταδιακά η οικονομία της δυτικής Ευρώπης από εμπορική και φεουδαρχική, σε καπιταλιστική.

Την έκφραση του ο καπιταλισμός την βρήκε μέσα από την καπιταλιστική επιχείρηση, ένα σύνολο δηλαδή λειτουργιών, που αποσκοπούσαν στο νόμιμο κέρδος μέσα από ορθολογικές διαδικασίες(ας έχουμε υπόψη μας και την παραπομπή αρ. 5). Η καπιταλιστική επιχείρηση ήταν μπορεί να πει κανείς ο «τόπος» που μπορούσαν να βρουν εφαρμογή όλες αυτές οι εξελίξεις που αναφέραμε παραπάνω αλλά και να προκύψουν νέες μέσα από την επιχειρηματικότητα, τον ανταγωνισμό και την καινοτομία.

Όμως γύρω από τον καπιταλισμό αναπτύχθηκε μια ολόκληρη ιδεολογία που εκθείαζε την εργασία, την κερδοφορία, την τιμιότητα στις συναλλαγές, τον ορθό λόγο, υφαίνοντας έτσι ένα είδος «ηθικού κανόνα» που αφορούσε τον επιχειρηματία καπιταλιστή, την συμπεριφορά του, την επιχείρηση του και τον περίγυρο του. Ο προτεσταντικός κόσμος, έναντι άλλων θρησκευτικών δογμάτων, ασπάστηκε με μεγαλύτερη ευκολία αυτές τις ιδέες, αφού υπήρχε μία ταύτιση μεταξύ του καπιταλιστικού πνεύματος και της προτεσταντικής ηθικής. Σημαντικότερο ίσως σημείο ταύτισης μπορεί να θεωρηθεί η αντίληψη ότι η εργασία αποτελούσε για τους πιστούς ένα είδος ιερού καθήκοντος.

Φυσικά δεν δημιούργησε η μεταρρύθμιση τον καπιταλισμό, ούτε και το αντίστροφο, όμως μπορεί να πει κανείς ότι στην «σούπα» των κοινωνικών εξελίξεων σταδιακά αυτοί οι λαοί, και επωφελούμενοι από την συμβολή διαφόρων παραγόντων(όπως ο προτεσταντισμός ή ο εξορθολογισμός), οδηγήθηκαν διαλεκτικά και με την σταδιακή αλλαγή των δομών, σε ένα νέο και ανώτερο οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο.

Βιβλιογραφία

–        Μαξ Βέμπερ, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, Αθήνα, 2006

–        Σ. Κονιόρδος, Ειδικά θέματα Ευρωπαικού πολιτισμού, Τόμος Α, Η θέση του Βέμπερ για την προτεσταντική ηθική της εργασίας, Πάτρα, 2002

---

[1] Στο εξής ΠΗ

[2] Μαξ Βέμπερ, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, Αθήνα, 2006, σελ. 12

[3] Βέμπερ, ο.π, σελ. 12

[4] Βέμπερ, ο.π, σελ. 15,20

[5] Στην πραγματικότητα ακόμα και σήμερα,  η συσσώρευση πλούτου, είναι στενά συνδεδεμένη με την άσκηση βίας, σωματικής και ψυχολογικής, καθώς το σύστημα βασίζεται και βασιζόταν σε σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης τις οποίες τα υπό εκμετάλλευση υποκείμενα δεν είναι εύκολο να τις παραβιάσουν/αποφύγουν. Επειδή και ο Βέμπερ το γνώριζε αυτό, αυτός είναι ο λόγος που στο έργο του μιλάει για την «τυπικά» ελεύθερη εργασία και όχι την ουσιαστικά ελεύθερη εργασία.

[6] Στην έννοια της παραδοσιοκρατίας θα αναφερθώ εκτενέστερα παρακάτω.

[7] Βέμπερ, ο.π, σελ. 19

[8] Σ. Κονιόρδος, Ειδικά θέματα Ευρωπαικού πολιτισμού, Τόμος Α, Η θέση του Βέμπερ για την προτεσταντική ηθική της εργασίας, Πάτρα, 2002, σελ. 26-27

[9] Βέμπερ, ο.π, σελ. 31

[10] Βέμπερ, ο.π, σελ. 34

[11] Βέμπερ, ο.π, σελ. 34-35

[12] Αφού οι καθολικοί για παράδειγμα ακόμα και όπου ήταν μειονότητες δεν ασχολούταν ιδιαίτερα με οικονομικές δραστηριότητες.

[13] Βέμπερ, ο.π, σελ. 48

[14]Βέμπερ, ο.π, σελ. 35-36

[15] Κονιόρδος, ο.π, σελ. 57-58

[16] Βέμπερ, ο.π, σελ. 50

[17] Αν και ο Βέμπερ το υποστήριζε αυτό, εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να δεχθώ ότι τα κίνητρα του Λούθηρου και των υπολοίπων μεταρρυθμιστών ήταν αποκλειστικά θρησκευτικά και αφορούσαν μόνο ζητήματα πίστεως.

[18] Βέμπερ, ο.π, σελ. 78

[19] Βέμπερ, ο.π, σελ. 69,70,75

[20] Μια πολύ διαφωτιστική σύνοψη/παράθεση των ιδεών του Φραγκλίνου για την εργασία, το χρήμα και την κερδοφορία, που λόγω έλλειψης χώρου δεν μπορώ να την παραθέσω εδώ, υπάρχει στις σελίδες 42 – 44 της Π.Η

[21] Βέμπερ, ο.π, σελ. 63

[22] Βέμπερ, ο.π, σελ. 47

[23] Βέμπερ, ο.π, σελ. 65

[24] Εξού και το τυπικά και όχι ουσιαστικά ελεύθερη εργασία, αφού στον καπιταλισμό αυτός που έχει το πάνω χέρι(ο εργοδότης), μπορεί να ασκήσει τις ανάλογες πιέσεις στους εργαζόμενους, όντας αυτοί «εξαρτημένοι» από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, που του δίνουν τη δύναμη να τους επιβληθεί.

[25] Ανάλογα και με τις ανοχές της αγοράς ή τις αντικειμενικές συνθήκες. Βέβαια σε περιόδους κρίσεων για μια πλειάδα λόγων(συγκράτηση ποσοστών κέρδους, υψηλή ανεργία, έλλειψη ζήτησης κ.α.), και όχι τόσο ως κίνητρο για παραπάνω εργασία, οι μισθοί(ή η αξία αυτών) μπορεί να μειωθούν ραγδαία.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Η ουσία πίσω απο τα λόγια

Τι να γράψει και τι να πει κανείς, πραγματικά αυτές τις μέρες έχω βαρεθεί αυτό το θέατρο σκιών, που το λένε κυβέρνηση, και όλους εκείνους που σέρνει ή την σέρνουν για τις ανάγκες της εμποροπανήγυρης ή αλλιώς της χρεωκοπίας.

Μέσα σε αυτήν την αναμπουμπούλα, πατάει η μια μερίδα του κεφαλαίου πάνω στην άλλη, προσπαθώντας είτε να μην εξαφανιστεί, είτε να ισχυροποιήσει την θέση της στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα. Πατάει το ξένο κεφάλαιο πάνω στο ντόπιο, αλλά και συνεργάζεται μαζί του, πατάει μια μερίδα του ντόπιου κεφαλαίου πάνω στην άλλη και όλοι αυτοί μαζί καταπατάνε  τις πλάτες του λαού.

Μπροστά στη σκηνή διαπράττουν το έγκλημα του παραλόγου, εκβιάζουν, πιέζουν, κοροϊδεύουν. Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι η ευημερία του ταυτίζεται με την ευημερία του κεφαλαίου, των αγορών λένε αυτοί. Γίνεται λένε υπερπροσπάθεια να μην πτωχεύσουμε, να μην βγούμε από το ευρώ, προσπαθώντας έτσι να εξασφαλίσουν τους ενόχους, σε ένα προαποφασισμένο φόνο που όσο και αν «παρφουμάρουν» το πτώμα έχει αρχίσει πλέον να βρωμά και να ζέχνει.

---

Έτσι όμως είναι η δικαιοσύνη στην αστική δημοκρατία, οι ένοχοι την σκαπουλάρουν και τα θύματα κατηγορούνται για το έγκλημα και τιμωρούνται βάναυσα και χωρίς δίκη για το υπέρτατο παράπτωμα ότι προσαρμόστηκαν στις επιταγές του συστήματος. Τιμωρούνται επειδή όταν τους έλεγαν 100 φορές την μέρα «αγόρασε», «δανείσου», «παίξε χρηματιστήριο», εκείνοι το έκαναν σπαταλώντας τον πετσοκομμένο μισθό τους για να γεμίζουν τα ταμεία των τραπεζών και των πολυεθνικών. Τιμωρούνται και εκείνοι για να μην νιώθουν ανασφάλεια έβαλαν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, που για να πηγαίνουν στην δουλειά τους αγόρασαν ένα αυτοκίνητο.

Όμως σε αυτό το σύστημα κανείς δεν επιτρέπεται να νιώθει εξασφαλισμένος για πολύ, όχι ο λαουτζίκος τουλάχιστον, γιατί, σύμφωνα και με τα νεοφιλελεύθερα ιδεώδη, το να αισθάνεσαι εξασφαλισμένος σε κάνει να μην θέλεις να προσπαθείς.

Αλήθεια να προσπαθείς για ποιόν; Για τον εργοδότη σου, για το κέρδος του, για την αγία εταιρία του; Και γιατί να πρέπει να το κάνεις αυτό; Εκείνος ναι, έχει κίνητρο την κερδοφορία, ο εργάτης τι κέρδος έχει από μικρότερο μισθό, περισσότερη δουλειά για χειρότερες συνθήκες εργασίας;

Μήπως λοιπόν δεν θέλουν να αισθανόμαστε εξασφαλισμένοι για να αισθανόμαστε εξαρτημένοι, υποχρεωμένοι, εύθραυστοι, υποδουλωμένοι; Για να είμαστε υπάκουοι, εύπλαστοι, φρόνιμοι, συγκαταβατικοί.

Και καθώς το σύστημα τους απειλεί, ακόμα και τους ίδιους, παίρνουν μάταια μέτρα, και κόντρα μέτρα και ξανά μέτρα, και όταν λέμε μέτρα εννοούμε φόρους, αντεργατικές ρυθμίσεις, περικοπές, ξεπούλημα, διάλυση των ήδη σαθρών υποδομών κ.α.

Πραγματικά στεναχωριέμαι για τον καθένα συμπολίτη μου ξεχωριστά, που δεν μπορεί να απεγκλωβίσει το μυαλό του από  τις παγίδες του συστήματος, που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, που έχει καταθέσει τα όπλα περιμένοντας να πάει στον πάτο μαζί με το σαπιοκάραβο τραβώντας κουπί ως και την τελευταία στιγμή.

Τα πράγματα πρόκειται να χειροτερέψουν, ή κάθε δόση που θα μας «χορηγούν» θα μας πηγαίνει όλο και πιο βαθιά στην κόλαση, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, να ανοίξουμε και το μυαλό μας, να αντισταθούμε. Εκείνοι όσο και να εναλλάσσονται στην εξουσία ο ένας λίγο ως πολύ θα συνεχίζει το έργο του άλλου μέχρι είτε να τους σταματήσουμε είτε να έρθει το τέλος των ημερών.

Είναι χρέος του κάθε εργάτη, απέναντι στην κοινωνία, στον εαυτό του, στα παιδιά του, στην ιστορία, στην χώρα του, στο μέλλον και στο παρελθόν, να τους αντισταθεί με όλες τους τις δυνάμεις. Δεν είναι μόνος του, το μέτωπο με την συνδρομή όλων μας κάθε μέρα θα μεγαλώνει, θα γίνεται πιο δυνατό, θα γίνεται πιο ανθεκτικό, είναι υπόθεση δική μας να βάλουμε τις βάσεις, όχι αύριο, ΤΩΡΑ!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μεσογειακή διατροφή στην μετα Γιώργο εποχή

Read Full Post »

Μια απλή ερώτηση

Αφού δυσκολεύονται τοσο πολύ να βρούνε πρωθυπουργό, γιατί δεν κανουν εκλογές για να τον βρεί ο λαός;

Όποιος νομίζει οτι ξέρει την απάντηση ας τηλεφωνήσει να τους την πει να μην παιδεύονται τα παιδιά…

Στίχοι απο http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=101

 

«Πέθανε ο Κονδύλης μας
πάει κι ο Βενιζέλος
την πούλεψε κι ο Δεμερτζής
που θα ‘φερνε το τέλος

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί
όλοι τους θα πεθάνουν
τους κυνηγάει ο λαός
απ’ τα καλά που κάνουν

Βάζω υποψηφιότητα
πρωθυπουργός να γίνω
να κάθομαι τεμπέλικα
να τρώω και να πίνω

Και ν’ ανεβαίνω στη Βουλή
εγώ να τους διατάζω
να τους πατώ τον αργιλέ
και να τους μαστουριάζω»

 

Read Full Post »

Σκύψε ευλογημένη

Φάμπρικα δημιουργίας ραγιάδων, δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα σε μια πρόταση αυτό που γίνεται στην χώρα μας. Πώς να εξηγήσεις διαφορετικά την συμπεριφορά και την στάση απέναντι στα τεκταινόμενα που απαιτούν από εμάς να έχουμε οι κυβερνώντες αυτού του τόπου;

Δεν λέω, η ευρωλαγνεία δεν είναι καινούριο φαινόμενο, όμως τα τελευταία δυο χρόνια την έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο, την έχουν μετατρέψει σε ευρωεξάρτηση. Στο όνομα της σωτηρίας της «πατρίδος», ένας όρος αφηρημένος που ο καθένας τον χρησιμοποιεί όπως θέλει, ζητούν λέει να γίνουν θυσίες. Το αντίκρισμα για αυτές τις θυσίες, του λαού, είναι ότι έτσι γενικά και απροσδιόριστα, αν αυτές οι θυσίες γίνουν, θα αρχίσουμε σε 1,2,10, 100 χρόνια, και με την βοήθεια πάντα των εταίρων μας(μεγάλη η χάρη τους), να ανακάμπτουμε ως οικονομία. Μας το λένε αυτό με μεγάλη βεβαιότητα, αφήνοντας για την φαντασία μας το τι και κυρίως ποιούς θα αφορά αυτή η ανάκαμψη. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι ίδιοι που απο τα στόματα τους ακούσαμε τα «δεν θα προσγφύγουμε στο ΔΝΤ», «λεφτά υπάρχουν», «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα» , «δεν θα κάνουμε κούρεμα γιατί είναι καταστροφή για τον τόπο», «θα κάνουμε δημοψήφισμα», «χαχα, μπλόφα έκανα δεν θα κάνουμε δημοψήφισμα τελικά» κ.α.

Μα πως γίνεται κανείς να πάρει στα σοβαρά,  λόγια ανθρώπων που δείχνουν να μην μπορούν να προγραμματίσουν ούτε καν ποιες θα είναι οι κινήσεις τους τον επόμενο μήνα; Αυτοί οι άνθρωποι στην πραγματικότητα ψεύδονται για να κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Πως μπορεί κανείς να νομιμοποιεί εκείνους που του λένε ότι το παιδί του θα δουλέψει για 400-500 ευρώ, αν είναι τυχερό, χωρίς κανενός είδους προστασία και εξασφάλιση, με την υπόσχεση ότι κάποτε, έτσι με έναν πάντα αφηρημένο και απροσδιόριστο τρόπο, τα πράγματα θα φτιάξουν.

Δυστυχώς, άνθρωποι σαν και αυτούς,  προσπαθούν να δαμάσουν μια ολόκληρη χώρα(χώρες), να την κάνουν να παρακαλέσει, λες και ζητάει ελεημοσύνη, προκειμένου να της «δανείσουν» χρήματα που τα έχουν πληρώσει ευρωπαίοι πολίτες(μαζί και έλληνες), από τα οποία ούτε ψίχουλο δεν θα μπει στην τσέπη του λαού. Έφτασαν λοιπόν στο σημείο να εκβιάζουν τον κόσμο, πως αν δεν υποταχθεί, αν δεν δεχθεί τα απάνθρωπα μέτρα, η χώρα θα χρεοκοπήσει κι εκείνος θα χάσει τον πενιχρό του μισθό.

Τα δάνεια βέβαια που παίρνονται, στην πραγματικότητα καταλήγουν  με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε τράπεζες, σε μεγαλοεπιχειρηματίες, σε επενδυτές κλπ. Τα χρήματα αυτά, είναι στην ουσία τα ίδια χρήματα που θα εξαγοράσουν αυτόν τον τόπο από άκρη σε άκρη.

Μοναδική προοπτική λοιπόν για αυτούς, είναι η προοπτική μιας Ελλάδας υποταγμένης, εξαρτημένης, δανεισμένης, παροπλισμένης, αποδυναμωμένης, δεμένης με χαλκά, γυμνή, να ξεπουλιέται ολόκληρη ή και σε κομμάτια σε όποιον/ους κάνει/ουν  την καλύτερη «μπίζνα».

Κανένα κόμμα, εκτός βέβαια από το ΚΚΕ, δεν μιλάει για τις δυνατότητες, τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της χώρας, λες και το έχουν δεδομένο, αν και το ξέρουν πως δεν είναι έτσι, ότι αυτός ο τόπος δεν μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια. Το σωσίβιο που υποτίθεται ότι μας πετάνε για να μην βουλιάξουμε, δεν είναι παρά μια τσιμεντένια κουλούρα, βαμμένη με κόκκινο και άσπρο χρώμα, έτσι ώστε να μοιάζει με σωσίβιο ενώ στην πραγματικότητα είναι βαρίδι.

Και πότε πότε, όταν ο έρμος αυτός λαός βλέπει έστω και την κορυφή του παγόβουνου ή όταν  το κακό παραγίνεται και αντιδρά έτσι όπως ξέρει να αντιδρά, με συγκεντρώσεις, πορείες, διαμαρτυρίες, ανυπακοή, θυμό, εκείνοι του λένε ότι εκθέτει την χώρα με την συμπεριφορά του και ψάχνουν τρόπους να τον ξαναφημώσουν και να τον ξαναμαντρώσουν, για να μην στεναχωρέσουν τους «σωτήρες».

Δεν είναι λοιπόν ότι η χώρα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, είναι ότι κατ αυτούς δεν πρέπει, για αυτό και κάνουν ότι μπορούν για να την κρατήσουν ακινητοποιημένη, βυθισμένη, σοκαρισμένη, έτσι ώστε να μην δύναται να αντισταθεί στους «μνηστήρες» που μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στον «ελλαδικό χώρο», ένα χώρο που μοιάζε κάθε μέρα και περισσότερο με οίκο ανοχής.

Ακούω από κάποιους ότι οι έλληνες πολιτικοί δολοφονούν την χώρα, όχι, δεν την δολοφονούν, σε κανέναν δεν χρειάζεται ένα πτώμα, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να την μετατρέψουν σε νεκροζώντανη οντότητα. Στην πραγματικότητα απονεκρώνουν και μεταλλάσουν εμάς, μας μασουλάνε εδώ και χρόνια, εισβάλουν στον χώρο και ρημάζουν τον τόπο, τις ιδέες, τις ανθρώπινες σχέσεις, την παράδοση και γενικά ότι περνάει από το χέρι τους το μολύνουν. Στην αρχή η αλήθεια είναι μας θάμπωσαν με πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια διαλύοντας τις όποιες άμυνες μας, xρησιμοποίησαν θα έλεγε κανείς την βουλιμία, για να μας αποκοιμήσουν την βούληση. Σήμερα με τα ίδια καθρεφτάκια μας καίνε κάτω από το φως του ήλιου ενώ εμείς τρέχουμε σαστισμένοι, όπως τρέχουν να γλιτώσουν τα μυρμήγκια όταν τα σημαδεύουν τα παιδιά με τον μεγεθυντικό φακό.

Πόσος χρόνος πρέπει ακόμα να περάσει για να καταλάβει ο λαός, ότι για όσο καιρό τους ανεχόμαστε όλους αυτούς το αύριο θα φαντάζει και θα είναι ζοφερό, απελπιστικό, χωρίς διεξόδους, χωρίς ανάσες, χωρίς επιλογές.  Και δεν είναι μονάχα οι ξεπουλημένες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών υπεύθυνες, αλλά και όλοι εκείνοι οι λειτουργοί και οι αρχιερείς του άθλιου καπιταλιστικού οικοδομήματος σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα σύστημα με σχέσεις υποτέλειας και εκμετάλλευσης να το απαρτίζουν και να το διαιωνίζουν, σχέσεις αρχόντων και αρχόμενων. Σχέσεις  που είναι ως ένα βαθμό ανεξάρτητες από πρόσωπα, αυθύπαρκτες, σχέσεις που έχουν αποκτήσει την δική τους υπόσταση με τον χρόνο και που κρατούν δέσμια την ανθρωπότητα, εμποδίζοντας την να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο.

Μέχρι πότε οι λίγοι που ωφελούνται από αυτού του είδους τις σχέσεις, θα παρασιτούν και θα καθορίζουν το μέλλον ή το μη μέλλον των πολλών; Έχει έρθει πια ο καιρός να διεκδικήσουμε την ανθρωπιά μας, έχει έρθει πια ο καιρός να πάψουμε να είμαστε υποταγμένοι ραγιάδες. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε επιτέλους και να μπούμε όλοι στη μάχη, αποφασιστικά, οριστικά, μέχρι που να την κερδίσουμε, στην αντίθετη περίπτωση, το σύστημα βρίσκεται σε τέτοια φάση(κρίση) που τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Οι εκμεταλλευτές γνωρίζουν τις αδυναμίες του συστήματος τους αλλά παρόλα αυτά θα κάνουν ότι μπορούν για να το στηρίξουν(στις πλάτες μας), μιας και κάτι τέτοιο αποτελεί για αυτούς μονόδρομο αν θέλουν να διατηρήσουν τον εξεζητημένο τρόπο ζωής, την δύναμη και τον πλούτο που έχουν συσσωρεύσει. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, αν μας ενδιαφέρει να δούμε βελτίωση στην ζωή μας, μονόδρομο αποτελεί ο σοσιαλισμός και τελικό προορισμό ο κομμουνισμός, καιρός είναι επιτέλους αυτόν τον δρόμο να αρχίσουν να τον βαδίζουν ολοένα και περισσότεροι.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(poexania)

Read Full Post »

Οι αστοί τρομάξανε

Αφιερωμένο στους αστούς και τους «αστείους» αυτού του τόπου και όχι μόνο.

Ο Μπεζεντάκος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Στίχοι: Πάνος Τζαβέλας Μουσική: Βασίλης Τζανακάκης Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Τζαβέλας Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε να χτίσουν τα παιδιά των εργατών Μα αυτοί με μια γροθιά σπάζουνε τα δεσμά τα καστρα καταργούνε των αστών x2 Και μες στο καρναβάλι οι αστοί την πάθαν παλι ο Μπεζεντάκος μας άφησε γεια Παντού τρεξίματα τηλεγραφήματα πάλι ραπίσματα απ’ την εργατιά x2 Τον πήγανε κλεισμένο διπλόμανταλωμένο να τον δικάσουνε σε θάνατο Μα αυτός τρυπάει τον τοίχο χωρίς κανέναν ήχο και βρίσκουν κούτσουρο στο θάλαμο Στ’ άχυρα ψάχνουνε ψύλλους για να βρούνε ζητούν τον ένατο απ’ τους οχτώ Μ’ αυτοί είναι μακριά εβίβα βρε παιδιά ζήτω το Κόμμα μας το εργατικό x2 Αποστολέας: Corleone 13, 04-10-2009

Read Full Post »

Ματαιότης ματαιοτήτων

Ματαιότης ματαιοτήτων

Αυτό το βήμα,
που σε έβγαλε έξω από τις στράτες,
σε οδήγησε,
στη φωλιά του λύκου,
που σε δαγκώνει και σε γλείφει.

Και ήταν αρκετή,
μια στιγμή τρέλας, για να χάσεις τα λογικά σου,
και να εγκαταλείψεις,
ότι γνώριζες,
για να κυνηγήσεις,
ότι ήλπιζες.

Μες το κεφάλι σου,
ακούγονται οι σειρήνες,
εκλιπαρώντας σε να επιστρέψεις,
και κοροϊδεύοντας σε,
χαϊδεύοντας σου τις πατούσες με τα βρεγμένα τους μαλλιά,
μπάς και χαμογελάσεις.

Το μόνο που σου μένει να θυμάσαι,
είναι ο κόπος του κηπουρού,
που μέσα απ΄τις κοπριές,
βλέπει να άνθη να φυτρώνουν,
και χαίρεται.

Κοντεύει η ώρα,
που θα χαθείς και δεν θα δεις κανένα άνθος να φυτρώνει,
και θέλεις να γδυθείς,
και να πλυθείς,
και πρόθυμα να μπεις στο χώμα.

Τέλος

 

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

 

Read Full Post »

Αυτός, αυτή, αυτοί και τα μυστήρια…

Όλοι οι ρουφιάνοι της πλουτοκρατίας μαζί μπορούμε(αμ δε!)

Ακούγονται διάφορα πάλι σήμερα για ακύρωση του δημοψηφίσματος, για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με κοινώς αποδεκτό πρόσωπο/α(αποδεκτό από ποιους), για παραίτηση Παπανδρέου κλπ.

Κινδυνεύει η χώρα λένε!

Αλήθεια, δηλαδή τόσα χρόνια δεν κινδύνευε, τώρα κινδυνεύει; Ακόμα και αν είναι όμως έτσι, ποιοι την έφτασαν ως εδώ;

Δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τα υπόλοιπα κατά καιρούς (απο)κόμματα που λειτουργούσαν συμπληρωματικά όλων αυτών;

Έρχονται τώρα όλοι αυτοί και θέλουν να ορίσουν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και μεσσία για να σώσουν την χώρα. Με την άδεια ποιών, ποιους ρωτήσαν;

Το ΔΝΤ;

Την ΕΚΤ;

Την Ε.Ε;

Το State Department;

Ή μήπως τον κατά φαντασία αντιστασιακό Κάρολο Παπούλια;

Γιατί σίγουρα, αν με εκλογές ζητούσαν τη γνώμη του ελληνικού λαού, θα εισέπρατταν ένα τόσο μεγάλο όχι, που μέχρι σήμερα δεν το έχουν ξαναματαδεί.

Ποιος ξέρει τι αποτελέσματα τους δίνουν οι εσωτερικές τους δημοσκοπήσεις και φοβούνται τόσο πολύ…

Αποφάσισαν λοιπόν να μας ανακοινώσουν ότι η χώρα βρίσκεται, έτσι απότομα, μπροστά από έναν κρημνόν, και  αρχίζουν τώρα όλοι και μιλάνε για τον γύψο.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα συμφωνήσουν σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, άλλωστε κάθε 2-3 ώρες έχουμε και καινούρια κωλοτούμπα του επιφανειακού πολιτικού σκηνικού(γιατί πίσω από όλα αυτά ένας κύριος ξέρει τι συμβαίνει μεταξύ των διαφόρων συμφερόντων). Αυτό που ξέρω να απαντήσω είναι ότι έχουν συνειδητοποιήσει πως τα πρόβατα εγκαταλείπου το μαντρί και έχουν πανικοβληθεί. Κατάλαβαν βλέπετε, από τις έντονες αντιδράσεις  και τον αναβρασμό του κόσμου που έχει αρχίσει και εκφράζεται δυναμικά, έστω και αν ακόμα η αντίδραση βρίσκεται στην εφηβεία της, πως δεν τους παίρνει για πολύ να συνεχίσουν σε αυτό το τροπάρι, για αυτό και ψάχνουν καινούριο, ακόμα και αν χρειαστεί να το επιβάλουν με δικτατορικό τρόπο(δηλαδή να μην ακολουθήσουν ούτε για τους τύπους τις διαδικασίες της ίδιας της κοινοβουλευτικής τους δημοκρατίας).

Τώρα μας λέει ο Γιώργος ότι μίλησε για δημοψήφισμα προκειμένου να εκβιάσει τις αποφάσεις του Α.Σαμαρά , και να εξασφαλίσει την μεταξύ τους συνεργασία λες και μέχρι τώρα δεν ήταν ενωμένοι ενάντια στον λαό. Ακόμα και αν είναι έτσι, εμάς για τι μας πέρασαν να παίζουν τέτοιου είδους πολιτικά παιχνιδάκια στην πλάτη μας; Όχι κύριοι, δεν μας έχετε δεδομένους, γιατί αν μας είχατε δεδομένους θα πηγαίνατε σε εκλογές.

Σε κάθε περίπτωση:

Ο λαός να μην επαναπαυθεί(πράγμα δύσκολο έτσι και αλλιώς εκεί που τον έχουν φτάσει)

Ο λαός να ενώσει τις δυνάμεις του και να τους αντιπαλέψει οργανωμένα, ως εργατικό κίνημα και όχι ως αφηρημένη έννοια ή όχλος.

Ο λαός να ζητήσει εκλογές, και σε αυτές να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ που εδώ και χρόνια τον προειδοποιεί και οργανώνει τους αγώνες της εργατικής τάξης και του κινήματος.

Ο λαός να καταλάβει, ότι από τον κρημνόν, προσπαθούν να σωθούν οι ίδιοι και το σύστημα τους, πράγμα που για να γίνει, απαιτείται να σπρωχθούν ή να πέσουν οικειοθελώς σε αυτόν  πολλοί από εμάς. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τους χαριστούμε!

Όλοι στους δρόμους σήμερα και αύριο και όποτε χρειαστεί, δεν πρέπει να τους αφήσουμε να πάρουν ούτε ανάσα, καμία θυσία για την πλουτοκρατία, καμιά νομιμοποίηση στις μεθόδους τους!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μέρκελ, το ερώτημα του δημοψήφισματος πρέπει να είναι «Θέλει να μείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη ή όχι;»

Τύφλα να χει ο Λούκυ Λούκ

Στην τοποθέτηση της στις Κάννες η Α.Μέρκελ ζητά δημοψήφισμα μέχρι τις αρχές Δεκέμβρη με ερώτημα

«Θέλετε να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη ή όχι;»

Και μας διαβεβαιώνουν ότι μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα δεν πρόκειται να αποταμιεύσουν την 6η δόση(που να μη σώσουν).

Θέτωντας έτσι ευθέως τον εκβιασμό προς τους έλληνες πολίτες και ευελπιστώντας να εισπραχθεί το πολυπόθητο ναι.

Για ακόμη μια φορά μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό,

στο χέρι μας είναι να πάρουμε το μαχαίρι και να το στρέψουμε εναντίον τους.

Ολοι την Παρασκευή στις κινητοποιήσεις να τους δώσουμε το βροντερό μύνημα!

Read Full Post »

Το μεγάλο όχι που ισοπέδωσε τον καπιταλισμό!(απο την δευτέρα στους κινηματογράφους)

Ακούω από διάφορους να λένε σχετικά με το δημοψήφισμα, ότι αυτή είναι η ευκαιρία λέει να χαλάσουμε τα σχέδια της πλουτοκρατίας.

Σε όλους αυτούς συστήνω να κρατάνε μικρό καλάθι…

Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο αθώοι;

Αν λέμε αν γίνει το δημοψήφισμα, και αν το ερώτημα είναι η αποδοχή ή όχι της νέας δανειακής σύμβασης,  ποια ακριβώς θα είναι η ευκαιρία σε περίπτωση που θα ψηφίσουμε ΟΧΙ(το λέω ηρωικά);
Δεν έχουμε υπογράψει συμβάσεις και κόντρα συμβάσεις που έχουν ήδη καταστήσει την χώρα ξέφραγο αμπέλι και έχουν μετατρέψει, αν τις αποδεχθούμε και δεν τις πολεμήσουμε, τους έλληνες σε νομιστεράκια;

Δηλαδή στην περίπτωση που ψηφίσουμε όχι τι θα αλλάξει;
Τίποτα, απλά θα μας πούνε «συγνώμη χρεοκοπήσατε(ως κράτος)» θα μας βγάλουν από την ευρωζώνη και θα συνεχίσουν την δουλειά τους, θα μας την λένε και από πάνω ότι αυτοί ήθελαν να μας σώσουν αλλά εμείς αρνηθήκαμε άρα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Αν υποκύψουμε στους εκβιασμούς και ψηφίσουμε ναι(ένα δειλό ναι, όχι ηρωικό) μετά θα θεωρήσουν ότι έχουν  λαϊκή εντολή και θα συνεχίσουν να παίρνουν μέτρα μέχρι τελικής πτώσης. Τίποτα δεν θα τους σταματήσει να μας βγάλουν από την ευρωζώνη(ή να μας κρατήσουν σε αυτή) και να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα.

Σκεφτείτε λοιπόν πόσο τους βολεύει ένα απλό δημοψήφισμα…
Ρίχνεται η ευθύνη στην πλάτη του λαού, για ακόμη μια φορά, και αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι.

Δηλαδή έτσι απλά ο Γιωργάκης, το παιδί του State Department, θα ανοίξει την Κεκρόπορτα του καπιταλισμού για να πατήσει ο λαός το κόκκινο κουμπί και το σύστημα να καταρρεύσει; Αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά.

Αυτές οι λύσεις «ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε» μας έφτασαν ως εδώ, καιρός είναι να ωριμάσουμε δεν νομίζετε;
Στο ερώτημα τους «αν προτιμάμε στην κρεμάλα που μας έχουν στήσει να τραβήξουμε το σχοινί με το αριστερό ή το δεξί χέρι» δεν έχει νόημα να απαντήσουμε.

Την απάντηση μόνο στους δρόμους και με αγώνα μπορούμε να τους τη δώσουμε, ούτε με δημοψήφισμα, ούτε με εκλογές.

Το ΚΚΕ ζητά εκλογές, όχι επειδή αυτή είναι η λύση, αλλά επειδή θα αλλάξουν οι συσχετισμοί και θα προκύψει μια πιο αδύναμη κυβέρνηση, κάτι που θα δημιουργεί δυσκολίες στα σχέδια τους, όπως και όποια και αν είναι αυτά.

Δεν υποκύπτουμε σε ψευτοδιλήματα, δεν ελπίζουμε σε λύσεις fast food…

Ο δρόμος του αγώνα έχει ανοίξει, δεν κάνουμε πίσω, δεν ανακόπτουμε την πορεία μας!

Read Full Post »