Το μικρό ψάρι

Το μικρό ψάρι

Μικροί οι άνθρωποι, ψαρεύουμε με μια υπόσχεση μονάχα στο αγκίστρι μας, κι όμως ελπίζουμε πως θα πιάσουμε το μεγαλύτερο ψάρι.

Λιμνάζοντα  τα ύδατα από κάτω μας, χάνεται η πετονιά στη θολούρα, μα εμείς λέμε «δεν βαριέσαι, έχει ο θεός».

Περάσαν οι ώρες και είναι άδειος ακόμα ο κουβάς, που θα πάει θα γιομίσει, «το ψάρεμα έτσι και αλλιώς θέλει υπομονή», μονολογούμε.

Άδειος ο κουβάς, άδειο το στομάχι, τώρα πια κανείς δεν μας υπόσχεται, όμως μάθαμε να δίνουμε οι ίδιοι υποσχέσεις στον εαυτό μας και στο στομάχι μας, υποσχέσεις και ελπίδες.

Βάρυνε το καλάμι στα χέρια μας, μα δεν είναι ότι πιάσαμε ψάρι, έχει  μπλεχτεί το αγκίστρι στο βράχο και δεν λέει να ξεσκαλώσει.

Μένουμε και περιμένουμε, νύχτα και μέρα, αρνούμαστε να κόψουμε την πετονιά και να βάλουμε πλώρη για άλλες θάλασσες.

φοβούμαι πως είμαστε τελικά  εμείς που αγκιστρωθήκαμε, με δόλωμα τις υποσχέσεις, και μπασμό[1] τις ελπίδες, όμως δεν βλάφτει να περιμένουμε λιγάκι ακόμα, θα γυρίσει ο τροχός που θα πάει.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Ο μπασμός είναι ένα μείγμα από βρωμεσμένα δολώματα που το ρίχνουν οι ψαράδες στην θάλασσα για να προσελκύσει η μπόχα τα ψάρια.

Read Full Post »

Χριστός γεννάται σήμερον…και πεθαίνει ο άνθρωπος

Τάρανδε πολέμα σου πίνουνε το αίμα, χωρίς εσένα έλκηθρο δεν τσουλά Ή μήπως τσουλά;)

Βγήκε μια ακροάτρια στην Ελληνοφρένεια της παρασκευής και είπε (το λέω με δικά μου λόγια διότι δεν θυμάμαι πως το είπε ακριβώς) «όλοι αυτοί στην τηλεόραση που εύχονται τα Χριστούγεννα φέτος να είναι λευκά, σκέφτηκαν ότι ο περισσότερος κόσμος δεν έχει να βάλει πετρέλαιο στους καυστήρες και με τόσο χαμηλές θερμοκρασίες θα παγώσει;»

Ανήκω και εγώ σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων με άδειους καυστήρες, αν και στην πόλη των Χανίων ευτυχώς(ή δυστυχώς γιατί μπρός στο χιόνι τι είναι ο πόνος) χιονίζει μια φορά κάθε 2 δεκαετίες και αν. Παρόλο λοιπόν που δεν κινδυνεύω να πεθάνω άμεσα από το κρύο, όταν αναλογίζομαι το πόσες «περικοπές» έχω κάνει στον τρόπο ζωής μου, που ναι μεν δεν είναι τρομερές αλλά έχουν πια γίνει ιδιαίτερα αισθητές, αναρωτιέμαι σε τι κατάσταση θα είμαστε του χρόνου και πόσο ακόμα χαμηλά πρέπει να πέσουμε μέχρι να αποφασίσουμε ότι πρέπει να προβούμε σε έναν αδιάκοπο αγώνα, έστω αρχικά υπεράσπισης των κεκτημένων.

Και ύστερα σκέφτομαι όλους εκείνου τους άστεγους που γεμίζουν τα παγκάκια του Πειραιά(αν δεν τα έχουν ξεριζώσει ακόμα και αυτά τίποτα δημάρχοι) και που ενώ έχουν χάσει τα πάντα, έχουν μπει ή καλύτερα τους έχουν ρίξει στο κοινωνικό περιθώριο, και δεν προσπαθούν καν να διεκδικήσουν μια θέση στον ήλιο. Χρειάζεται άραγε η μισή Ελλάδα να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση προτού καταλάβουμε ότι το περιθώριο αυτό αποτελεί το βέβαιο μέλλον ενός λαού που παθητικά περιμένει τις καλύτερες μέρες να έρθουν ουρανοκατέβατες; Πρέπει το πρόβλημα να φτάσει στην πόρτα μας, να την ανοίξει, να μας πετάξει έξω από το σπίτι για να σκεφτούμε ότι ως μονάδες είμαστε εντελώς αδύναμοι; Θα το καταλάβουμε άραγε και τότε η απλά θα τρέχουμε από συσσίτιο σε συσσίτιο για να μην πεθάνουμε της πείνας;Παρακάτω βλέπουμε πως το καπιταλιστικό θαύμα συνδράμει στην μείωση του υπερπληθυσμού άλλα και της φτώχειας στις προοδευμένες χώρες της Ευρώπης, μέσω της εξόντωσης των φτωχών. Το κακό είναι ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των καπιταλιστών, για κάθε κεφάλι φτωχού που κόβεται ξεφυτρώνουν άλλα δύο, κάτι που αποδεικνύει πως το πρόβλημα ξεκινά απο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και οχι απο τα ανώτερα που κάνουν ότι μπορούν για να το περιορίσουν(πλάκα κάνω μη βαράτε:).

[…] «Στα 47 τους πεθαίνουν οι άστεγοι στη Βρετανία, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, δηλαδή 30 χρόνια νωρίτερα από το προσδόκιμο του υπόλοιπου πληθυσμού της χώρας.»
[…] 

http://www.palo.gr/cluster/opinions/eidhseis-ellada/23/?clid=3821860
[…]
«Σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία που ήρθαν στο φως, το προσδόκιμο ζωής των φτωχών Γερμανών βρίσκεται σε κατιούσα την τελευταία δεκαετία, με αποτέλεσμα να μειωθεί από τα 77,5 χρόνια το 2001 στα 75,5 χρόνια το 2010. Στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, τα νούμερα είναι ακόμα πιο ανησυχητικά: Το προσδόκιμο ζωής για τους ανθρώπους που ανήκουν στα χαμηλά εισοδήματα μειώθηκε από τα 77,9 χρόνια στα 74,1 χρόνια.»(Ω μοντιέ, τελικά τώρα που έπεσε το τείχος ψέματα μας είπαν ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια; Μήπως εννοούσαν ότι τα γραφεία κηδειών θα αγοράσουν χρυσά φτυάρια;)
[…] 

http://periplanomeno.wordpress.com/2011/12/17/%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84/

Και ερωτώ, αν στην υπεροικονομία της Γερμανίας, πεθαίνουν άνθρωποι απο το κρύο(τουλάχιστον 10 θάνατοι το 2010, http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5097719,00.html), τί πρόκειται να συμβεί στην τιμωρημένη και πτωχευμένη Ελλάδα; Πάλι καλά δηλαδή που μας σώνει το εύκρατο κλίμα…

Τα πράγματα έχουν ζορίσει επικύνδυνα, απαιτείται λοιπόν σύσφιξη του κοινωνικού ιστού, όχι όμως απλά για να την «περάσουμε» και να συντηρηθούμε αλλά για να πολεμήσουμε το πρόβλημα στην ρίζα του! Πριν από 2-3 εβδομάδες, σε μια διαμαρτυρία έξω από το κτήριο της ΔΕΗ εδώ στα Χανιά, είχαμε πιάσει κουβέντα με μια γυναίκα που μας έλεγε ότι από μέρα σε μέρα θα της κόψουν το ρεύμα. Την συμβουλέψαμε λοιπόν να μιλήσει στους γείτονες και να κανονίσουν να οργανώσουν λαϊκή επιτροπή ώστε να στηρίξει ο ένας τον άλλο όταν θα έρθει ο υπάλληλος για να κατεβάσει το/ους διακόπτη/ες. Η απάντηση της ήταν ότι ;όχι μόνο οι γείτονες δεν πρόκειται να την βοηθήσουν αλλά θα το διασκεδάσουν κι από πάνω, και ότι και εκείνη θα χαρεί άμα κοπεί το ρεύμα στα δικά τους σπίτια γιατί μόνο έτσι θα έρθουν στην θέση της. Αν και αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε περαιτέρω εξαθλίωση, δεν παύει να έχει βάση,  και η βάση της είναι το ρίζωμα του ατομικισμού στις συνειδήσεις του κόσμου ή στην καλύτερη περίπτωση η περιχαράκωση στον στενό πυρήνα της οικογένειας.

Ε αυτό, και τα παράγωγα του, είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να σπάσει αν δεν θέλουμε να δούμε τα χειρότερα…

…που έρχονται με βήμα ταχύ.

Προσωπικά σε αυτό το θέμα είμαι απαισιόδοξος, θεωρώ δηλαδή ότι θα φάμε πολύ λάσπη πριν αποφασίσουμε ότι ο «παραδοσιακός» τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων δεν μας εξυπηρετεί ούτε στο ελάχιστο πια. Για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερη τροχοπέδη για την ανθρωπότητα από την παραληρηματική λατρεία του «Εγώ» και την πεισματική άρνηση του «εμείς».

Λαμπρά παραδείγματα βέβαια για το αντίθετο υπάρχουν, ας δούμε λόγου χάρη τους χαλυβουργούς, όμως αυτές είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ότι δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει ξεχάσει να συναγωνίζεται και επιμένει να ανταγωνίζεται. Και ανταγωνίζεται για μια χούφτα τίποτα σε μια αρένα που το φαί των χιλίων το τρώνε εκείνοι οι πέντε που απολαμβάνουν από απόσταση ασφαλείας την σφαγή.

Οι σκλάβοι στα χρόνια του Σπάρτακου, μιας και μιλήσαμε για αρένες και σφαγές, μην έχοντας τίποτα να χάσουν(πέρα από τα δεσμά τους), επαναστάτησαν και κέρδισαν πολλά, έστω και για λίγο. Εμείς πόσο ακόμα σκλάβοι πρέπει να γίνουμε μέχρι να αποφασίσουμε να πάρουμε τα όπλα ενάντια στους αφεντάδες μας ή έστω, πόσος χρόνος πρέπει να περάσει μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτοί(οι αφέντες) και τι είμαστε εμείς(η εργατιά);  Βέβαια να μου πεις, πόσοι και πόσοι δούλοι πριν και μετά τον Σπάρτακο δεν χαμήλωσαν το κεφάλι και αποδέχθηκαν τα δεσμά τους; Όμως εμάς, αντίθετα με τους δούλους στην ρωμαϊκή αρένα, μας είχαν παραχωρήσει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, η οποία βέβαια σταματούσε εκεί που ξεκινούσε η ελευθερία εκείνου που ήταν δυνατότερος, οικονομικά κυρίως. Ζούσαμε λοιπόν για χρόνια σε μια κοινωνία που το μήκος της ακτίνας του κύκλου της ελευθερίας μας καθοριζόταν κυρίως από την θέση και το ρόλο μας στο καπιταλιστικό σύστημα, την οικονομική μας επιφάνεια κλπ. Σήμερα λοιπόν οι κύκλοι κάποιων έχουν διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό εις βάρος των υπολοίπων, που  έχει μείνει τόσος λίγος χώρος ώστε πραγματικά ασφυκτιούμε ο ένας καβάλα στον άλλο.

Φτάσαμε πια στο σημείο που μέρα με τη μέρα διαλύεται αυτή η ψευδαίσθηση ελευθερίας που πολλοί νόμιζαν, ή έπειθαν τους εαυτούς τους ότι είχαν. Έχει έρθει πλέον η ώρα να πούμε «μη μου τους κύκλους τάραττε» καθότι δεν υπάρχουν πια ούτε δικαιολογίες ούτε ελαφρυντικά για εκείνους που επιμένουν να προσποιούνται άγνοια. Έχει έρθει πλέον η ώρα για όλους εμάς, όσο και αν φοβόμαστε, όσο και αν έχουμε μάθει αλλιώς, να εφορμήσουμε ενάντια σε όλους εκείνους που τόσα χρόνια καταχράζονται τον κλεμμένο μας χώρο που μας ανήκει δικαιωματικά εξ ίσου και από κοινού!

Θα κλείσω λοιπόν, μέρες που είναι, με μερικές ευχές που αφορούν όλο τον κόσμο…

Εύχομαι, από αύριο και για κάθε επόμενη μέρα οι αγώνες της εργατιάς να κλιμακώνονται, να δυναμώνει το μέτωπο συνεχώς. Εύχομαι για κάθε άνθρωπο που χάνει το σπίτι του και τον πετάνε στο δρόμο, να βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα άλλοι εκατό για να το πάρουν πίσω από αυτούς που τους το στέρησαν. Εύχομαι δε, η κοινωνική πυραμίδα της αδικίας του καπιταλισμού, να έρθει τα πάνω κάτω και όλοι εκείνοι που εις βάρος όλων των υπολοίπων βρίσκονταν τόσες δεκαετίες στην κορυφή να καταπλακωθούν από την μέχρι πρότινος βάση το βάρος της οποίας, όταν ενωθεί ως ένας συμπαγής όγκος, δεν μπορούν με τίποτα να σηκώσουν.

Πάνω απο όλα, ας φροντίσουμε αυτές οι ευχές να πάψουν να είναι προσευχές και να αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά.

Καλά Χριστούγεννα, αν και έτσι όπως μας λαλούν αυτό τείνει να γίνει ουτοπία…

Τι ειν’ τούτη η σπίθα;

Τι ειν’ τούτη η σπίθα,
Όταν μένει μονάχη;
Τι ειν’ τούτη η σπίθα,
μέσα στο απέραντο σκοτάδι;
Τί ειν’ τούτη η σπίθα,
κάτω από τη φθινοπωρινή μπόρα;

Δεν είναι σπίθα που απλώνει,
Δεν είναι σπίθα που φέγγει,
Δεν είναι σπίθα που ζεσταίνει.

Μον’ είναι σπίθα που σβήνει…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Η Στάση του Νίκα και η διδασκαλία της στα σχολεία(Bonus: Mια γρήγορη ματιά στις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού)

Προστατέψτε τα παιδιά σας απο την ζομποποίηση που προσπαθούν να τους κάνουν στο σχολείο, διαβάστε μαζί τους, ενημερωθειτε, σχολιάστε τα κακώς κείμενα και μην τα αφήνετε να είναι έρμαια του κάθε ξεπουλημένου υπουργείου «παιδείας».

Τελικά αυτή η Στάση του Νίκα έχει πολύ ζουμί, ορίστε τι ανακάλυψα ψάχνοντας λίγο παραπάνω το θέμα στο ίντερνετ σχετικά με το πως διδάσκεται το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός στα ελληνικά σχολεία.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι μέρος ενός άρθρου με τίτλο «Πλευρές της γλωσσικής διδασκαλίας στα νέα σχολικά εγχειρίδια του δημοτικού σχολείου«, δημοσιευμένο στο περιοδικό Θέματα Παιδείας, τεύχος 28, ολόκληρο το άρθρο εδώ σε μορφή .doc

[…]

3. Γλώσσα και  Ιστορία

Ε΄ Δημοτικού, ΙΣΤΟΡΙΑ, κεφάλαιο 14: «ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ «ΝΙΚΑ»

 Το ιστορικό γεγονός: Η «Στάση του Νίκα» ήταν εξέγερση με αιτίες τη βαθιά δυσαρέσκεια του πληθυσμού από τη φορολογική και εκκλησιαστική πολιτική του Ιουστινιανού και τη βάναυση συμπεριφορά, σκληρότητα και αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα γιατί οι πληβείοι που πήραν μέρος  δεν είχαν ξεκάθαρους σκοπούς, δεν είχαν ικανή ηγεσία και προδόθηκαν από τα αριστοκρατικά στοιχεία, τους Βένετους. Παρά τη συντριβή της, η «Στάση του Νίκα» αποτελεί μια σημαντική σελίδα της πάλης των λαϊκών μαζών κατά της μεσαιωνικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης

Βιβλίο δασκάλου : Στόχοι: Να  αποσαφηνίσουν οι μαθητές  ότι οι μεταρρυθμίσεις ενόχλησαν τους δήμους και δυσαρέστησαν τους προνομιούχους και οι μαθητές  να  αξιολογήσουν την απρόσμενη στάση του Ιουστινιανού να καταπνίξει τη στάση, αλλά και να υποθέσουν και τη δική τους αντίδραση, αν αντιμετώπιζαν παρόμοια κατάσταση (ενσυναίσθηση),  να  αναπτύξουν επιχειρήματα για τις ευθύνες όλων των πλευρών για το τελικό αποτέλεσμα καθώς και την αναζήτηση λύσεων ώστε να  αποτραπεί η σύγκρουσή τους. Οι μαθητές να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της επικοινωνίας και συνδιαλλαγής ανάμεσα στους αντιμαχόμενους έτσι ώστε να μπορούν να ερμηνεύσουν παρόμοιες συμπεριφορές (Επικοινωνία, χώρος- χρόνος, διαχρονικότητα).

Βιβλίο του μαθητή: Οι μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού ενόχλησαν τους προνομιούχους και τους Δήμους που αντέδρασαν και προκάλεσαν ταραχές στην πόλη. Οι  μεταρρυθμίσεις έβαλαν τάξη στη λειτουργία των υπηρεσιών του κράτους. Μάταια ο Ιουστινιανός και οι ηγέτες των Δήμων προσπάθησαν να ηρεμήσουν το πλήθος. Οι στασιαστές, αντί να πειθαρχήσουν, «επιστράτευσαν» τον Υπάτιο και τον έκαναν αυτοκράτορα. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα  συγκράτησε τον Ιουστινιανό από τη σκέψη να φύγει.

Κύρια ερώτηση κειμένου: Πώς κρίνετε τη συμβουλή της Θεοδώρας προς τον Ιουστινιανό; Ήταν αποτελεσματική;

Συμπέρασμα (δικό μας):

Η χρήση της γλώσσας υπηρετεί το σκοπό της συσκότισης των αιτιών: Τα ρήματα «αναστατώνουν» και «ενόχλησαν» είναι ιδεολογικά φορτισμένα υπέρ της πολιτικής του Ιουστινιανού. Ο Ιουστινιανός εμφανίζεται ριζοσπάστης μεταρρυθμιστής, αλλά επιρρεπής στο περιβάλλον και τη γυναίκα του. Η απόφασή του να καταπνίξει τη «στάση» θεωρείται «απρόσμενη» ως προς το βασιλικό του αξίωμα (προφανώς οι βασιλείς μοιράζουν μόνο ρόδα) και το παιδί δεν κατανοεί το χαρακτήρα του Βυζαντίου και  της μεσαιωνικής περιόδου γενικότερα, ως μιας σκληρής περιόδου, με σκληρότατες συγκρούσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων κοινωνικών τάξεων αλλά και μεταξύ των ίδιων των κυρίαρχων τάξεων. Το διαχρονικό μήνυμα που βγαίνει, εάν και εφόσον ο μαθητής ήταν στη θέση ενός εκ των δύο αντιμαχόμενων μερών (ζητείται ως δραστηριότητα) είναι ότι μόνο με το διάλογο και τη συνεννόηση (συναίνεση) μπορεί να επιτευχθεί η αποτροπή μιας «στάσης». Στόχος να πεισθούν οι «απείθαρχοι» στασιαστές και να επανέλθει η ηρεμία στην πόλη. Είναι εμφανής η διαστρέβλωση του ιστορικού γεγονότος αλλά και η προσπάθεια αποκωδικοποίησης του μηνύματος και η διατύπωση αξιολογικής κρίσης για την ερμηνεία και άλλων παρόμοιων καταστάσεων που είναι διάσπαρτες στην ιστορική εξέλιξη  των ανθρώπινων κοινωνιών.

 […]

Και μιας και το σχολικό βιβλίο μιλάει για τις ευνοϊκές μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού, ας δούμε λίγο ποιες ήταν αυτές και ποιους ευνοούσαν.

Βασική επιδίωξη του Ιουστινιανού, ήταν η διατήρηση στην εξουσία της συγκλητικής αριστοκρατίας της πόλης, η ευστάθεια της οποίας, σε έναν κόσμο που προσέγγιζε σταδιακά τον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής, απειλούταν. Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα εν λόγω μέτρα/μεταρρυθμίσεις με βάσει αυτόν τον άξονα σκοπιμότητας.

Το νομοθετικό έργο του Ιουστινιανού αποτελεί μια μεγαλειώδη κωδικοποίηση του Ρωμαϊκού δικαίου του παρελθόντος, με τις απαραίτητες προσαρμογές για να μη υπάρχει πρόβλημα με το κρατικό χριστιανικό δόγμα. Τόσο οι «εισηγήσεις» όσο και οι «πανδέκτες» , αποδέχονται την δουλοκτησία με ενθουσιασμό, διαχωρίζουν τον κύριο από τον δούλο, που τον αντιμετωπίζουν ως πράγμα και αναγνωρίζουν αυτή την σχέση υποτέλειας.

Βλέποντας ότι το αστικό σύστημα παρακμάζει και οι πόλεις ερημώνουν, ο Ιουστινιανός παίρνει πολύ σκληρά φορολογικά μέτρα προκειμένου να καταφέρει να τις ανοικοδομήσει. Το είδος όμως της ανοικοδόμησης που κάνει δεν φέρνει της πόλεις στην μορφή που είχαν κατά την περίοδο της ακμής τους, αντίθετα τις οχυρώνει και ασχολείται κυρίως με στρατιωτικά έργα μετατρέποντας τες σε φρούρια. Παρά την προσπάθεια του οι πόλεις αυτές δεν ξαναγίνονται εμπορικά ή παραγωγικά κέντρα. Οι μόνες πόλεις που συνεχίζουν να διατηρούν τον αστικό τρόπο ζωής είναι η Κωνσταντινούπολη, η Αντιόχεια, η Θεσσαλονίκη και η Αλεξάνδρεια οι οποίες δέχονται τους πληθυσμούς των πόλεων που παρήκμαζαν, τουλάχιστον εκείνους που δεν εγκαθιστούνται στην ύπαιθρο. Η διόγκωση του πληθυσμού σε αυτά τα 4 αστικά κέντρα δημιουργεί ακόμα χειρότερες συνθήκες για τους κατοίκους και αρχίζει να εντείνεται o κοινωνικός αναβρασμός.

Καταδικάζει όλους όσους θεωρεί αντίπαλους της ορθοδοξίας, πολεμά τον μονοφυσιτισμό που είχε μεγάλη αποδοχή στις λαϊκές μάζες αλλά κυρίως των αρειανισμό, που είναι η θρησκεία των «βαρβάρων» στην δύση, έτσι ώστε με αφορμή αυτό να δικαιολογήσει τον πόλεμο εναντίον τους. Τον συγκεκριμένο πόλεμο τον ζητά τόσο η συγκλητική αριστοκρατία στην ανατολή όσο και στην δύση που ονειρεύονται την ανόρθωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην παλιά της αίγλη κάτι που σημαίνει βαρύτερη φορολογία για τις προετοιμασίες  των εκστρατειών.

Κλείνει την Φιλοσοφική σχολή των Αθηνών, προκειμένου να εξοντώσει τον ιδεολογικό ανταγωνισμό από μια μειοψηφούσα μερίδα συγκλητικών «ειδωλολατρών» που εχθρεύονταν τον χριστιανισμό[1].

Το πολίτευμα γίνεται ολοένα και περισσότερο ολιγαρχικό, οι δούλοι έχουν αρχίσει να σπανίζουν και την θέση τους έχουν πάρει οι τυπικά ελεύθεροι πολίτες, που όμως ζουν και αυτοί κάτω από άθλιες συνθήκες, θύματα των συνεπειών που έχει η με κάθε τρόπο προσπάθεια του αυτοκράτορα να μείνει η συγκλητική άρχουσα τάξη της πόλης στην κορυφή.

Χρησιμοποιεί τους Βένετους, που ήταν προσκείμενοι στο παλάτι, για να εφαρμόσει ένα είδος πολιτικής τρομοκρατίας και διωγμών, όμως εξαιτίας τον άσχημων συνθηκών, το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει από τα χέρια του και έτσι περιορίζει την δύναμη όλων ανεξαιρέτως των δήμων. [2]

Σπατάλη πολλών πόρων σε ανέγερση ναών και δημοσίων κτηρίων που σκοπό είχαν να ενισχύσουν το γόητρο της μοναρχίας στα μάτια των αριστοκρατών, των οποίων πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη ενώ την ίδια στιγμή ο λαός δεν είχε ούτε τα απολύτως απαραίτητα.

Με αφορμή την Στάση του Νίκα, όταν αυτή καταπνίγεται στο αίμα, ο Ιουστινιανός εξοντώνει τους εχθρούς του στην σύγκλητο ως προδότες, αποδυναμώνοντας έτσι εκείνους που αντιπολιτευόταν στα σχέδια του. Επίσης απαγορεύει τις συναθροίσεις στον ιππόδρομο και δίνει στην λέξη δήμος την έννοια του όχλου αφού από τότε και στο εξής έτσι χρησιμοποιούταν από τους λόγιους της άρχουσας τάξης στα κείμενα τους.

Όλα τα παραπάνω τα σύνθεσα μέσα από το βιβλίο, Τηλέμαχος Κ. Λούγγης, Επισκόπηση Βυζαντινής Ιστορίας, Α’ Τόμος(324-1204), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1998

Και συγκεκριμένα στις ενότητες 5.3,5.4,5.5

Διάβασα κάπου αλλού για ένα μέτρο του Ιουστινιανού που θεωρήθηκε θετικό για το λαό, αυτό ήταν η απαγόρευση της δήμευσης των περιουσιών για χρέη των μικρών ιδιοκτητών γης από τους μεγάλους. Έχοντας γνώση των όσων ανέφερα παραπάνω, βγάζω τα εξής συμπεράσματα που βασίζονται σε δικές μου εκτιμήσεις και δεν έχω κάνει την απαραίτητη έρευνα για να διαπιστώσω αν όντως είναι έτσι, δεχθείτε τα ως υποθέσεις εργασίας.

Όσο βλέπει ο Ιουστινιανός τους μεγάλους ιδιοκτήτες γης να συσσωρεύουν ολοένα και περισσότερη περιουσία, καταλαβαίνει ότι έτσι αποκτούν δύναμη ικανή να τον απειλήσει. Όντας ο ίδιος θιασώτης του αρχαίου αστικού τρόπου ζωής, και εκπρόσωπος της αριστοκρατίας της πόλης, προσπαθεί με αυτό μέτρο να περιορίσει την δύναμη τους.

–        Βλέποντας την δυσαρέσκεια προς  το πρόσωπο του να αυξάνεται, ο Κωνσταντίνος δεν θέλει περισσότερους άκληρους πρώην χωρικούς να μεταναστεύσουν στην Κωνσταντινούπολη και να εντείνουν το πρόβλημα(μιας και όπως είπαμε πλην λαμπρών εξαιρέσεων, όλες οι άλλες πόλεις ερημώνουν). Μεταθέτει λοιπόν το συγκεκριμένο πρόβλημα στις πλάτες των ιδιοκτητών γης, πετυχαίνοντας έτσι και την αποδυνάμωση τους.

–        Ίσως εκτιμά ότι με πολλούς μικρούς καλλιεργητές η γη αποδίδει περισσότερο, πιθανόν οι μεγαλογαιοκτήμονες να μην είναι δυνατόν με τα τότε μέσα να συντονίσουν αποδοτικά την παράγωγη τους σε τεράστιες εκτάσεις γης, κάτι που θα δημιουργούσε άνοδο των τιμών και πρόβλημα εφοδιασμού στην πόλη.

–        Είναι επίσης πιθανόν και να τίθονταν φορολογικό ζήτημα, εννοώ ότι και τότε, όπως και σήμερα, θα ήταν πιο εύκολο ο κρατικός μηχανισμός να απομυζήσει έναν μικρομεσαίο αγρότη από ότι έναν μεγάλο και ισχυρό φεουδάρχη.

Αυτά τα ολίγα και για σήμερα, έτσι που το πάω στο τέλος θα γίνω βυζαντινολόγος, ίσως μάλιστα ολοκληρώσω και το συγγραφικό έργο του Κωνσταντίνου Κατακουζηνού για το αποχετευτικό σύστημα του Βυζαντίου που έμεινε ορφανό μετά το τέλος του δημοφιλούς σήριαλ «Κωνσταντίνου και Ελένης».

---

[1] Αν και ο Ιουστινιανός προσπαθεί να αναβιώσει την αρχαιότητα, θέλει να το κάνει διατηρώντας όμως την κυριαρχία της νέας επίσημης κρατικής θρησκείας, του χριστιανισμού.

[2] Για επεξηγήσεις σχετικά με το τι ήταν οι «δήμοι» δείτε το προηγούμενο άρθρο http://e-globbing.blogspot.com/2011/12/14-2011-poexania.html

 Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Η Στάση του Νίκα, προς γνώση και συμμόρφωση

Στην Κωνσταντινούπολη την εποχή του Βυζαντίου, ο ιππόδρομος ήταν το μόνο μέρος που ο λαός μπορούσε να συναθροιστεί ελεύθερα. Ο λαός μαζευόταν εκεί σε διάφορες περιπτώσεις, όπως ήταν η διεξαγωγή αρματοδρομιών, επίσημες τελετές, ενθρονίσεις αυτοκρατόρων, στρατιωτικοί θρίαμβοι κ.α.[1]

Οι οπαδοί των αρματοδρομιών, ανάλογα με την ομάδα που υποστήριζαν ήταν χωρισμένοι σε 4 παρατάξεις, τους Βένετους, τους Ρούσσους, τους Λευκούς και τους Πράσινους. Οι παρατάξεις αυτές, που είχαν μεγάλη λαϊκή συμμετοχή, ονομαζόταν δήμοι. Ο κάθε ένας από αυτούς τους δήμους είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, οι Πράσινοι για παράδειγμα ήταν πολυαριθμότεροι και λαϊκότεροι ενώ είχαν συμπάθεια προς τον μονοφυσιτισμό[2] αντίθετα οι Βένετοι ήταν αριστοκρατικότεροι και ορθόδοξοι.[3]

Στις 11 Γενάρη του 532(ημέρα Κυριακή), οι Πράσινοι ζήτησαν από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό(κυβέρνησε από το 527-565) που παρευρισκόταν στον ιππόδρομο, να σταματήσουν οι αδικίες και η καταπίεση ενάντια στον λαό. Οι Βένετοι, που ήταν ο πιο ισχυρός δήμος, υποστήριξε τους Πράσινους, μάταια οι αυτοκρατορικές αρχές έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν τον έναν δήμο ενάντια στον άλλο ώστε να κατευθυνεί εκεί η οργή του πλήθους.[4]

Τελικά όλοι οι δήμοι ενώθηκαν και την επόμενη μέρα απελευθέρωσαν μελλοθάνατους συντρόφους τους που είχαν συλληφθεί νωρίτερα ως πρωταίτιοι ταραχών. Οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια, καίνε ναούς και σπίτια των πλουσίων αριστοκρατών, λεηλατούν, μοιάζουν να έχουν τεράστια δύναμη και όλοι μαζί φωνάζουν «νίκα-νίκα», ο τακτικός στρατός και η αυτοκρατορική φρουρά που βρισκόταν στην πόλη δεν τολμάει καν να τους επιτεθεί.[5]

Μέχρι το πρωί της τρίτης μέρας της εξεγέρσεως σχεδόν όλη η πρωτεύουσα βρίσκεται στα χέρια των λαϊκών μαζών, όμως δεν γίνεται προσπάθεια για να κατακτηθεί το παλάτι που είναι και το τελευταίο προπύργιο της κρατικής εξουσίας και το οποίο φυλάσσεται με 3.000 άνδρες υπό τις διαταγές  του στρατηγού Μούνδου,  ένα λάθος που θα κοστίσει στους εξεγερμένους ακριβά.[6]

Ένα άλλο μοιραίο λάθος των εξεγερμένων είναι ότι απευθύνονται σε μέλη της συγκλητικής αριστοκρατίας για να γίνουν επικεφαλείς της εξέγερσής.[7] Έτσι οι δήμοι εκλέγουν έναν αριστοκράτη, τον Υπάτιο για αρχηγό τους, με σκοπό αυτός να πάρει την θέση του Ιουστινιανού. Παράλληλα ζητούν από μέλη της συγκλήτου να τους εξοπλίσουν, όμως αυτοί είτε εξαφανίζονται, είτε τους κωλλυσιεργούν ενώ πίσω από την πλάτη τους βρίσκονται σε επικοινωνία με το παλάτι.[8]

Τελικά περνούν οι μέρες και η κατάσταση είναι στάσιμη για τους εξεγερμένους, ο Ιουστινιανός παραμένει ασφαλής στο παλάτι κερδίζοντας έτσι χρόνο, ενώ η άρχουσα τάξη μέσω του ευνούχου στρατηγού Νάρση προσπαθεί να εξαγοράσει κάποιους Βένετους οι οποίοι είναι παραδοσιακά ολιγαρχικοί. Την παρασκευή ο Ιουστινιανός καλεί τους δήμους στον ιππόδρομο σε  μια προσπάθεια να τους διασπάσει, οι προσπάθειες αποτυγχάνουν αλλά κερδίζεται για την άρχουσα τάξη πολύτιμος χρόνος και ο στρατός ολοένα και πλησιάζει την πρωτεύουσα.[9]

Με το που φτάνουν στις 17 Γενάρη οι πρώτες ενισχύσεις από τις φρουρές της Θράκης όσοι ευγενείς είχαν φανεί ότι στήριζαν την επανάσταση, τώρα γυρνούν την πλάτη στους εξεγερμένους και πολλοί μεταξύ αυτών(με πρώτους τον Υπάτιο και τον αδερφό του Πομπήιο) προσπαθούν να αποκαταστήσουν την σχέση τους με το παλάτι προδίδοντας τους.[10]

Το πρωί της Κυριακής στις 18 του Γενάρη ο λαός γεμίζει ασφυκτικά τον Ιππόδρομο για να στέψει αυτοκράτορα τον Υπάτιο, όμως στην πραγματικότητα κατευθυνόταν σε μια καλοστημένη παγίδα, αφού ωστόσο είχε καταφτάσει μεγάλο μέρος του αυτοκρατορικού στρατού. Στην σφαγή που ακολούθησε πήραν μέρος και διακρίθηκαν και οι τρείς μεγάλοι στρατηγοί της αυτοκρατορίας, Βελισσάριος, Μούνδος και Νάρσης, συνολικά εξοντώθηκαν 35.000 κόσμος σε έναν ιππόδρομο που χωρούσε 50.000.[11]

Μετά την οριστική επικράτηση του στρατού και την αποκατάσταση της (άρχουσας)τάξης όσοι συγκλητικοί είχαν ανάμειξη με την εξέγερση είδαν της περιουσίες τους να δημεύονται, ενώ ο Υπάτιος και ο Πομπήιος, παρά την προδοσία τους(υπέρ του αυτοκράτορα), εκτελέστηκαν. Ο Ιουστινιανός πήρε τα μέτρα του και απαγόρευσε τις συναθροίσεις στον ιππόδρομο, ενώ οχύρωσε το παλάτι χτίζοντας μάλιστα δεξαμενές νερού και σιταποθήκες που θα το προστάτευαν σε περίπτωση αντίστοιχης πολιορκίας, ενώ η αριστοκρατική άρχουσα τάξη της πόλης κατάφερε να εξασφαλίσει την κυριαρχία της για 70 ακόμα χρόνια πριν το σύστημα γίνει τελικά φεουδαρχικό.[12]

Εδώ τελειώνει η μικρή αναφορά μου στην Στάση του Νίκα, βασισμένη στο Βιβλίο του Τηλέμαχου Λούγγη, για περισσότερες πληροφορίες σας προτείνω να αγοράσετε και τους δυο τόμους. Είναι ένα βιβλίο που παρουσιάζει με ευκολονόητο τρόπο μια τεκμηριωμένη μαρξιστική οπτική του τι ήταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Στις προεπαναστατικές περιόδους που ζούμε ελπίζω να είναι κατανοητό γιατί έκανα την επιλογή να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο. Το έκανα επειδή δυστυχώς όπως και ο λαός της Κωνσταντινούπολης, έτσι και πολλοί από εμάς, αδυνατούμε να συλλάβουμε την πλήρη εικόνα του πως έχουν τα πράγματα. Καλό είναι λοιπόν αντί να αναζητάμε και εμείς τον Υπάτειο μας ή τον Παπαδήμα μας ή δεν ξέρω και εγώ ποιόν ανάμεσα στους εκπρόσωπους της άρχουσας τάξης, να καταλάβουμε ότι ο μόνος τρόπος να δούμε άσπρη μέρα και να νικήσουμε, είναι ξεκινώντας με την οριστική ανατροπή του αντίστοιχου εξουσιαστικού συστήματος των ημερών μας, του καπιταλισμού, που έχει αρχίσει ολοένα και περισσότερο να μοιάζει με το δουλοκτητικό της αρχαιότητας. Για να γίνει όμως αυτό δεν αρκεί ούτε η τυφλή οργή ούτε η αγανάκτηση, όπως έμαθαν με τον σκληρό τρόπο οι βυζαντινοί(και πολλοί άλλοι μέσα στους αιώνες), χρειάζεται οργανωμένο ταξικό-λαικό μέτωπο με στόχους και πρόγραμμα λαικής εξουσίας.

Αυτά τα ολίγα

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Τηλέμαχος Κ. Λούγγης, Επισκόπηση Βυζαντινής Ιστορίας, Α’ Τόμος(324-1204), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1998 σελ. 112-113

[2] Χριστιανική αίρεση που τα μέλη και οι εκπρόσωποι της υπέστησαν φοβερούς διωγμούς στο Βυζάντιο

[3] Λούγγης, ο.π, σελ. 114-115

[4] Λούγγης, ο.π, σελ. 115

[5] Λούγγης, ο.π, σελ. 115

[6] Λούγγης, ο.π, σελ. 115

[7] Παραθέτω σχετικό απόσπασμα από τον Λούγγη σελίδα 117, «Το βασικότερο μεσαιωνικό χαρακτηριστικό αυτής της αρχαίου τύπου εξέγερσης είναι το ότι, αντί να στηριχθεί στις δικές της πληβειακές δυνάμεις, αναζητά ηγέτες από την άρχουσα τάξη που τείνει να ανατρέψει»

[8] Λούγγης, ο.π, σελ. 115-116

[9] Λούγγης, ο.π, σελ. 116

[10] Λούγγης, ο.π, σελ. 117

[11] Λούγγης, ο.π, σελ. 117-118

[12] Λούγγης, ο.π, σελ. 118

Read Full Post »

Το κωλοτουμπίζειν εστί πρωτοτυπείν…

«Θα βάλω τους σκλάβους να χτίσουν μια πυραμίδα ΝΑ!!! με το συμπάθειο, για να μπορείτε άνετα να κάνετε όσες κωλοτούμπες θέλετε στα σκαλοπάτια της.»

~

Διαβάζω στο in.gr τις παρακάτω δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά

«δεν είμαστε αγκαλιά με κάποιο ημερολόγιο»[…] «Αν εγώ βιαζόμουν να κυβερνήσω, θα είχα τορπιλίσει την επιλογή Παπαδήμου από την αρχή. Όμως και την προώθησα και θέλω να επιτύχει στην αποστολή της. Ας τον αφήσουν, λοιπόν, απερίσπαστο να κάνει τη δουλειά του ώστε μετά η Ελλάδα να προχωρήσει με μία κυβέρνηση που θα έχει πλήρη νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό»[…] «αν τα πράγματα τρέξουν νωρίτερα ή αργότερα, τότε οι εκλογές μπορούν να έλθουν λίγο νωρίτερα ή αργότερα. Δεν είμαστε αγκαλιά με κάποιο ημερολόγιο. Ούτε όμως δεχόμαστε και σκόπιμες καθυστερήσεις για κομματικούς λόγους που καθένας καταλαβαίνει».

Πριν οι συνήθεις κακές γλώσσες αρχίσουν να κατηγορούν τον «μελλοντικό πρωθυπουργό» [1]ότι κωλοτουμπιάζει και αυτός, μιας και μέχρι χτες αλλιώς μας τα έλεγε και τώρα μας τα γυρνάει, δείτε παρακάτω με τι αξιοθαύμαστο τρόπο αιτιολογεί αυτήν του την «ελαφρά» μεταστροφή-διαστροφή χωρίς να αφήνει ούτε χαραμάδα παρανόησης για τους κακεντρεχείς.

Ο κ. Σαμαράς τονίζει ότι η πολιτική εξελίσσεται και δεν είναι «μουσειακό αντικείμενο» και συμπληρώνει σχετικά με τη στάση του ότι «δεν είναι πολιτική να λες το ίδιο «ποίημα» βρέξει-χιονίσει».«Η πολιτική είναι «κίνηση» και βρίσκεται σε κίνηση. Η ακινησία δεν είναι αρετή για την πολιτική. Είναι αρρώστια» τονίζει.

Δηλαδή ο Σαμαράς δεν κάνει κωλοτούμπα, όχι όχι, απλά επειδή είχε αρχίσει να μουδιάζει ο πισινός του, βρέθηκε σε κίνηση και διάλεξε άλλου είδους ποιητική συλλογή από την βιβλιοθήκη του και τώρα σιγά σιγά το αλλάζει το τροπάρι.

Α ρε Αντωνάκη, τι κάθεσαι στην πολιτική και χαραμίζεσαι, με τέτοιες πιρουέτες έπρεπε να είχες γίνει νίντζας…

Με αυτά και με αυτά λοιπόν, και χωρίς ουσιαστικά να ασκούνται πιέσεις για εκλογές στην πράξη από κανένα κόμμα πέρα από το ΚΚΕ, αλλά και από μερίδα του ελληνικού λαού, όχι αρκετή δυστυχώς για να τους αλλάξει τα σχέδια, το θράσος της προσωρινά μόνιμης κυβέρνησης έχει χτυπήσει κόκκινο και δεν διστάζουν οι εκπρόσωποι της να μας το ξεκαθαρίσουν πως ήρθαν για να μείνουν για όσο (τους) χρειαστεί.

Ξανά από in.gr ο Υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης σε δηλώσεις του σχετικές με το ενδεχόμενο εκλογών λέει τα εξής.

Η συζήτηση για τον χρόνο των εκλογών γίνεται «σε κενό αέρος» αναφέρει σε συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής ο υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης και προσθέτει με νόημα ότι «όποια πολιτική δύναμη θέλει να σταματήσει το έργο της κυβέρνησης, μπορεί να το κάνει άμεσα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τις επιλογής της».

Τι λέει δηλαδή ο ΥπΕς, ότι εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε την δουλειά μας, να διευθετούμε δηλαδή τις υποθέσεις των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων, μέχρι να φέρουμε εις πέρας το έργο μας, όσο χρόμπ και αν πάρει αυτό, ή μέχρι κάποιος(πολιτική δύναμη) να μας σταματήσει.

Μακάρι να πιάσει η ευχή του, και να συστρατευθεί η μόνη κοινωνική δύναμη που έχει την δυνατότητα να τους σταματήσει(δηλαδή ο λαός) με την μόνη πολιτική δύναμη που έχει την βούληση να τους σταματήσει(δηλαδή το ΚΚΕ), μπας και ξεβρωμίσει το τόπος και ανοίξει ο δρόμος για κάτι καλύτερο.

Διαφορετικά, μας περιμένει το χτίσιμο του τείχους προστασίας των τραπεζών, των πολυεθνικών, των λοιπών μονοπωλίων και των κρατικών μηχανισμών που τους εξυπηρετούν, ύψους 2 τρις, όπως οι ίδιοι ομολογούν. 

Και έχει ο θεός…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Αυτό περί μελλοντικού πρωθυπουργού δεν το λέω εγώ ο αδαής, το έχει πει ο Γ.Καρατζαφέρης που έχει και κληρονομικό χάρισμα, και που όταν δεν οραματίζεται τον εαυτό του στην καρέκλα του πρωθυπουργού, αφήνει και το Αντωνάκη για λίγο να χαρεί.

Read Full Post »

Καταγγελία 1/12/2011

Κατέβηκα σήμερα, όπως και πολλοί άλλοι, στις απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ στην πόλη των Χανίων. Κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων και λίγο πιο μετά συνέβησαν δυο γεγονότα, στα οποία ήμουν αυτόπτης μάρτυρας και που θεωρώ ότι είναι καλό να αναφερθώ.

Αρχικά, μετά το πέρας την συγκεντρώσεως, και κατά τη διάρκεια της πορείας, πετάχτηκε προς εμάς αυγό, από άγνωστο άτομο/α το οποίο(ή τα οποία) κρυβόταν πίσω από τον φράχτη του ΚΤΕΛ Χανίων, εμείς δεν δώσαμε πολύ σημασία στο γεγονός και συνεχίσαμε την πορεία.

Αργότερα, μετά το πέρας και της πορείας μερικοί από εμάς πήγαμε στα γραφεία του ΚΚΕ, όταν μετά από λίγο πέρασε από εκεί η συγκέντρωση της Πλατείας Αγοράς που οργανώνεται από ΓΣΕΕ και που σε αυτήν συμμετέχουν άτομα από διάφορους χώρους, ύποπτους και μη, όπως επίσης και διάφοροι άλλοι συμπολίτες μας.

Καθώς η συγκέντρωση περνούσε, σταμάτησε μπροστά από τα γραφεία του κόμματος και ακούστηκαν αντι-ΚΚΕ συνθήματα, όπως επίσης πετάχτηκαν διάφορα βαριά αντικείμενα(ίσως πέτρες, δεν ξέρουμε γιατί είχαμε κλειστά τα παντζούρια) στα παράθυρα.

Δεν γνωρίζω ποιοι οργάνωσαν αυτόν τον σαματά, όμως σίγουρα αυτό δείχνει(για χιλιοστή φορά) πολλά πράγματα για τις δήθεν «ανεξάρτητες» κινητοποιήσεις. Δείχνει ότι στον κόρφο τους μπορεί να κρύβεται κάθε καρυδιάς καρύδι, προβοκάτορες, φασίστες, ή άτομα που παίζουν τον ρόλο του προβοκάτορα και ας μην το καταλαβαίνουν. Επίσης φαίνεται καθαρά ότι αυτού του είδους οι συγκεντρώσεις κάθε άλλο παρά ανεξάρτητες είναι, μιας και όσο και αν προσπαθήσει κάποιος, δεν μπορεί με τίποτα να με πείσει πως όλο αυτό το σκηνικό ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση.

Ο κόσμος να καταλάβει ότι τα στοιχεία αυτά που ωθούν εργάτες, ή δρουν μέσα από εργατικές κινητοποιήσεις, χρησιμοποιώντας τες ως κάλυψη, για να επιτεθούν σε άλλους εργάτες, δεν πρέπει να έχουν θέση μέσα στους αγώνες του. Ο κόσμος επίσης να καταλάβει ότι αυτές οι επιθέσεις ενάντια στο οργανωμένο κομμάτι της εργατιάς, κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι, και ότι η βασική τους σκοπιμότητα είναι να αμαυρώσουν αυτού του είδους τον αγώνα, τον οργανωμένο, τον εξορθολογισμένο, και να διασπάσουν τις όποιες υγιείς δυνάμεις μέσα στο κίνημα.

Εμείς συνεχίζουμε δυνατά και απαντούμε σε αυτούς τους προβοκάτορες ότι θα μας βρουν σε κάθε τους τέτοια προσπάθεια απέναντι τους με κάθε τρόπο, με ιδεολογία, με δράση, με οργάνωση. Συνεχίζουμε δυνατά και απαντούμε στον λαό ότι θα μας βρει ουσιαστικά δίπλα του, όχι για να τον χρησιμοποιήσουμε ως πιόνι, αλλά για να αγωνιστούμε μαζί του. Η υποστήριξή του κόσμου στο ΠΑΜΕ και στους αγώνες του είναι εγγυημένο ότι όχι απλά δεν θα πάει χαμένη, αλλά θα επιστραφεί στο πολλαπλάσιο.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »