Πέρι εκλογών κοινοβουλίου και συνεργασίας της αριστεράς…

Όλοι οι αριστεροί μαζί μπορούμε! Δεν θα προλαβαίνουμε να μαζεύουμε έδρες!

Διαβάζω και ακούω διάφορα εδώ και καμπόσο καιρό, και συγκεκριμένα από όταν άρχισαν να γίνονται οι πολιτικές συζητήσεις ξανά της μόδας, δηλαδή την μεταμνημονιακή εποχή. Από τα πολλά που ακούω περισσότερη εντύπωση μου έχει κάνει όλη αυτή η εκλογολογία που μονοπωλεί τις περισσότερες από τις συζητήσεις των τελευταίων μηνών. Στα πλαίσια αυτής της εκλογολογίας λοιπόν γίνεται κουβέντα για συνεργασία της αριστεράς, για αντιμνημονιακό μέτωπο και άλλα τέτοια, για να διώξουμε την ΤΡΟΙΚΑ και να σωθεί η χώρα.

Να πάτε λέει όλοι οι αντιμνημονιακοί μαζί να πάρετε 40% στις εκλογές να σας δώσουν τις 50 έδρες και να τους κατεβάσετε τα σώβρακα στη βουλή…

Όχι, δεν θα κάτσω να αναλύσω γιατί δεν «παίζουν» καν οι 50 έδρες, γιατί το μνημόνιο και η ΤΡΟΙΚΑ είναι μόνο η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου, γιατί η «αριστερά» δεν μπορεί να ενωθεί και γιατί αυτά τα περί ένωσης αποτελούν απλά κουτοπόνηρα τεχνάσματα.

Αυτό που εμένα με προβληματίζει είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται έξω από την πεπατημένη, να ξεπεράσει τον αστικού τύπου κοινοβουλευτισμό, να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν από νομοθετικά σώματα, νομοθετήματα, κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες κλπ…

Δυστυχώς ο πολύς ο κόσμος συνεχίζει να σκέφτεται με όρους ολυμπιακός-παναθηναικός, κομματάρα ομαδάρα, να βγούμε πρώτοι να τα αλλάξουμε όλα, στις 18 σοσιαλισμός και τα ρέστα.

Ξεχνάει ο κόσμος ή δεν ξέρει ότι κόμματα σε στυλ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όταν εκλεγόταν για να κυβερνήσουν απλά διαχειριζόταν τις υποθέσεις ενός υπάρχοντος συστήματος, του καπιταλιστικού. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο ο κόσμος έχει καταλάβει ότι όσο αυτό το σύστημα δεν ανατρέπεται, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην ζωή του προς το καλύτερο.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι θέλουμε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, όσοι την θέλουμε, πως θα γίνει αυτό;

Με εκλογές;

Μέσα από την βουλή;

Όχι φυσικά

Ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι με συνεχείς λαϊκούς αγώνες και δράσεις, με σύγκρουση, με οργάνωση, με επαγρύπνηση.
Δηλαδή το «ψηφίζω μια συμμαχία της αριστεράς για να την βγάλω κυβέρνηση και την πέφτω για ύπνο» δεν παίζει.

Και δεν παίζει όχι μόνο επειδή ένα κόμμα η ένας συνασπισμός κομμάτων δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα για την ανατροπή χωρίς την συνεχή συμμετοχή του λαού. Αλλά και επειδή ένας αχταρμάς από διάφορα κόμματα και αποκόμματα της αριστεράς ακόμα και αν έχουν καλό σκοπό(που δεν έχουν) δεν μπορεί να καθοδηγήσει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον τον λαό(εργατική τάξη).

Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να μας απασχολεί στις κουβέντες και στην καθημερινότητα μας είναι όχι η στείρα εκλογολογία, το να πάει αυτός με εκείνον για να κερδίσουμε, αλλά το πώς εμείς οι ίδιοι θα κινηθούμε για να ενταχθούμε στον αγώνα, δηλαδή στα σωματεία, στις λαϊκές επιτροπές, στις κλαδικές οργανώσεις, στους δρόμους κλπ. Όλα αυτά όχι επειδή τα λέει το ΚΚΕ(καλά και για αυτό:)  αλλά επειδή άλλος τρόπος για να έρθουν τα πάνω κάτω δεν υπάρχει.

Και θα πει κάποιος διαβάζοντας όλα τα παραπάνω

Αν είναι έτσι γιατί το ΚΚΕ δεν φεύγει από το κοινοβούλιο;

Ας παραθέσουμε μερικούς λόγους:

–        Με το να μένει το ΚΚΕ στο κοινοβούλιο αναγκάζει ως ένα βαθμό το σύστημα να μην το πετάξει στο περιθώριο επικοινωνιακά.

–        Μέρος της ταξικής πάλης διεξάγεται και στο κοινοβούλιο, αν το ΚΚΕ δεν είχε παρουσία και εκεί, σε συνδυασμό πάντα με τη δράση του κόσμου του στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς, πολλοί από τους νόμους που ψηφίζονται σήμερα θα είχαν ψηφιστεί εδώ και πολλά χρόνια.

–        Το κόμμα στα μάτια του κόσμου που έχει μάθει να σκέφτεται με όρους αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκτά ένα κύρος όσο έχει μια Α κοινοβουλευτική δύναμη, μεγαλώνει δηλαδή η επιρροή του στον λαό.

Πάντως να είστε σίγουροι πως όταν η ταξική πάλη φουντώσει, στο ΚΚΕ δεν θα επιτρέπεται όχι μόνο να συμμετέχει στις εκλογές(αν θα γίνονται εκλογές τότε) αλλά θα κριθεί παράνομο και θα αρχίσουν απίστευτοι διωγμοί εναντίον των στελεχών των μελών και όλων εκείνων που αγωνίζονται στο πλευρό του ή το υποστηρίζουν με τον έναν η τον άλλο τρόπο.

Αν πρέπει κάτι να μας μείνει είναι ότι λαός και κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται και δεν παλεύει η ίδια για το αύριο της, αλλά αντ΄ αυτού αναζητά μεσσίες, είναι λαός και κοινωνία που δεν μπορεί να προοδεύσει και είναι καταδικασμένη να βλέπει πάντα τους μεσσίες της να μετατρέπονται σε δυνάστες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Χατχηφραγκέτα 2(μουσική διάλυση)

Χατζηφραγκέτα για Ραδιο Ποδαρίλα, Πανούση συνασπισμένους και λοιπούς

Read Full Post »

Οι σελίδες απο τα βιβλία του Λουγγή(για την 3η εργασία)

Παιδιά οι σελίδες γύρω στο 300+ ειναι απο τον πρωτο τομο

Τηλέμαχος Κ. Λουγγής, Επισκόπηση Βυζαντινής Ιστορίας, Α’ Τόμος(324-1204), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1998,

Αυτες που ειναι γυρω στο 20 ειναι απο τον δευτερο τομο

Τηλέμαχος Κ. Λουγγής, Επισκόπηση Βυζαντινής Ιστορίας β τομος, 1204-1453

Για να τις κατεβάσετε πατήστε πάνω σε οποιαδήποτε δεξί κλικ,  μετα «άνοιγμα δεσμού σε νεα καρτέλα» και μετα απο εκεί κάντε  δεξί κλικ και αποθήκευση.

Καλό διάβασμα

Read Full Post »

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου

Μέσα είσαι στο σκοτεινό δωμάτιο ξαπλωμένος, και πίσω απ το σκοτάδι, αιωρούνται τα σταγονίδια ενός αρώματος που κάτι σου θυμίζει.

Κλείνεις τα μάτια σου, φεύγεις απ τα σκοτεινά του δωματίου, γεμίζει ο ουρανός αστέρια, γεμίζει παντού ουρανό, 360 μοίρες ολόγυρα σου.

Κι αρχίζει να βρέχει, και αρχίζει να χιονίζει, χτυπάει χαλάζι την γυμνή σου σάρκα, κι εσύ μονάχος σου φωνάζεις δυνατά, ουρλιάζεις σαν αγρίμι, διατάζεις τα στοιχεία της φύσης να σε χτυπήσουν με όλη τους τη δύναμη.

Τώρα ζεσταίνεσαι, τώρα κρυώνεις, μαζεύεσαι, αναπτύσσεσαι…

…όλα εκείνα που ήξερες έχουν αλλάξει και συνεχώς μεταλλάσσονται.

Κι όμως, έχεις την εντύπωση πως αυτός ο κόσμος δεν σε διασχίζει πρώτη φορά, έχεις ξανανιώσει τα βήματα του πάνω στο στήθος σου, το μυρμήγκιασμα, τις εικόνες, τις σκέψεις που απελευθερώνονται και μετατρέπονται σε αισθήσεις..

Είσαι χαμένος σε αυτόν τον πίνακα χωρίς περιγράμματα, προσπαθείς να βρεις τη θέση σου ανάμεσα στα χρώματα, μα όλο, όπου και αν σταθείς, νιώθεις σαν στραβοπινελία που πρέπει να σβηστεί.

Και ύστερα πιάνεις εσύ το πινέλο και αποφασίζεις με σημείο εκκίνησης την στραβοπινελιά να ξαναχτίσεις τον πίνακα… και να τον ξαναχτίσεις… και να τον ξαναχτίσεις… πριν καλά καλά προλάβουν τα χρώματα να στεγνώσουνε κάθε φορά.

Αλλάζουν τα λόγια αλλάζει το νόημα, χάνεται σε παγκόσμιες λέξεις προαιώνιες, ανακατεύονται τα αστέρια και ο ουρανός ολοστρόγγυλος σαν βώλος κατρακυλά στην κατηφόρα.
Γίνεσαι ο πυλός και γίνεσαι το χέρι που τον πλάθει, προσπαθείς να αναπαράξεις την μορφή, να την φέρεις μπροστά σου, μάταια όμως, δεν ξεγελούν τις αισθήσεις σου οι όμορφες καμπύλες, το άγαλμα, μην μπορώντας να συναγωνιστεί η μορφή την ουσία, μετατρέπεται αυτομάτως σε ξόανο.

Ξύπνα…

Έκανες ότι μπορούσες…

Μην προσπαθείς άλλο…

Αρνείσαι να ανοίξεις τα μάτια σου, δεν είναι που φοβάσαι το σκοτάδι του δωματίου, είναι που ανησυχείς ότι τα σταγονίδια του γνώριμου αρώματος που έγιναν εισιτήριο για τούτη σου την περιπλάνηση(ίσως ταιριάζει και παραπλάνηση),τώρα θα έχουν πια εξατμιστεί.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ο «διάλογος» μεταξύ κράτους και παρακρατικών καλά κρατεί

Τόση Ελλάδα ποιός θα την φάει;

Αθήνα

Προβληματισμό έχουν προκαλέσει στην κυβέρνηση τα αυξανόμενα κρούσματα βίας κατά πολιτικών -και όχι μόνο- προσώπων από εξοργισμένους πολίτες. Δεδομένου ότι πλησιάζει η παρέλαση της 25ης Μαρτίου και με πρόσφατους τους προπηλακισμούς στη διάρκεια της παρέλασης στη Ρόδο για την επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, το μεσημέρι πραγματοποιείται κυβερνητική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, στο Μέγαρο Μαξίμου.

Στόχος της κυβερνητικής σύσκεψης είναι η λήψη μέτρων, ώστε να αποτραπούν παρόμοια περιστατικά κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στο κέντρο της Αθήνας.

«Δεν είναι δυνατόν μικρές, ακραίες ομάδες να εμποδίζουν τις κοινωνικές, εθνικές και όποιες άλλες δραστηριότητες σε αυτή τη χώρα» δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχ.Χρυσοχοΐδης, την Παρασκευή, κάνοντας λόγο για «ισχνές μειοψηφίες, οι οποίες επιχειρούν εν μέσω της κρίσης, εν μέσω του πανικού, εν μέσω της αγωνίας που υπάρχει στους πολίτες να εκμεταλλευτούν και να επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις».

Στη σύσκεψη, που θα πραγματοποιηθεί στις 12:00, θα λάβουν μέρος οι υπουργοί Εσωτερικών Αν.Γιαννίτσης, Εθνικής Άμυνας Δ.Αβραμόπουλος, Παιδείας Γ.Μπαμπινιώτης, Δικαιοσύνης Μ.Παπαϊωάννου, Προστασίας του Πολίτη Μ.Χρυσοχοΐδης και Επικρατείας Γ.Σταυρόπουλος και Π.Καψής.
——

Τα παραπάνω από άρθρο του in.gr 12/3/2012

Και δυο λόγια

 

 

Είναι σίγουρα πολλές οι περιπτώσεις όπου αυτού του είδους τα «επεισόδια» δεν αποτελούν προϊόν αγανάκτησης αλλά οργανωμένου σχεδίου διαφόρων γνωστών ή ακόμη και αγνώστων δυνάμεων οι οποίες ποντάρουν ακριβώς σε αυτήν την αγανάκτηση για να χειραγωγούν τα πλήθη. Ελληνικές σημαίες, εθνικιστικά συνθήματα, εθνικοί ύμνοι, κρεμάλες, τσουβάλιασμα, λαϊκισμός.

 

 

Δυστυχώς από τη μεριά μας θεωρώ ότι τέτοιες αντιδράσεις είναι αδύνατον να τις σταματήσουμε ολότελα, όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να προειδοποιούμε τον κόσμο που είτε από πολιτική ανωριμότητα, είτε από αγανάκτηση, επικροτεί ή και συμμετέχει σε τέτοιου είδους ενέργειες που αφενός τον απομακρύνουν από την ουσία και αφετέρου δίνουν την αφορμή και την δικαιολογία στο κράτος να παρέμβει με ακόμη πιο βίαιες μεθόδους καταστολής.

 

 

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί όπως βλέπουμε όλα αυτά οδηγούν την κυβέρνηση στο να βρει την ευκαιρία να προχωρήσει σε τακτικές «καλύτερα η πρόληψη παρά η θεραπεία», δηλαδή πρώτα βαράω και μετά ρωτάω. Και φυσικά όλα αυτά δεν γίνονται για να προστατευθεί κανείς άλλος εκτός από το ίδιο τους το σύστημα, τα πρόσωπα που το υπηρετούν και οι μηχανισμοί του. Όλοι θυμόμαστε τα λόγια του Πάγκαλου ο οποίος απείλησε άμεσα ότι αν πειραχθούν οι τράπεζες θα βγούνε στο δρόμο τα τανκ.

 

 

 

Μην μας ξεγελούν, οι δήθεν πατριώτες ελληναράδες, βρίσκονται στην ουσία και εκείνοι στο ίδιο στρατόπεδο με αυτούς που κατηγορούν για προδότες και προσπαθούν να συμπαρασύρουν μαζί τους όσους μπορούν, για να παίξουν και πιο αποφασιστικό ρόλο υπέρ της πλουτοκρατίας όταν και αν χρειαστεί. Όποιος σήμερα δεν αναγνωρίζει ότι το ζήτημα έχει ξεφύγει εντελώς από οποιαδήποτε εθνικά και φυλετικά σύνορα και ότι αφορά τους λαούς όλου του κόσμου, όποιος επιμένει να κάνει διαχωρισμούς τύπου έλληνας μη έλληνας πάει να πει πως είτε είναι αφελής ή επικίνδυνος. Ας σκεφτούν όλοι εκείνοι με ποια Ελλάδα είναι, με την Ελλάδα της Ε.Ε, του ΝΑΤΟ του Μαάστριχτ, με την Ελλάδα του Σόιμπλε και του Γιωργάκη, με την Ελλάδα του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου, με την Ελλάδα της Eurovision και της Λαμπίρη, τι έχει αλήθεια απομείνει από αυτήν τη χώρα για το οποίο να αξίζει κανείς να κουνά με υπερηφάνεια την γαλανόλευκη; Τι σημαίνει δηλαδή ότι κάποιος είναι Έλληνας; Τα συμφέροντα χωρίζονται σε Ελληνικά και ανθελληνικά; Ε άμα είναι έτσι να επιστρέψουμε στο «πας μη Έλλην βάρβαρος» να ξεμπερδεύουμε, έλα όμως που δεν είναι έτσι.

 

 

Όχι, δεν είμαι ανθέλληνας, αυτή η χώρα έχει περάσει πολλά και την έχουν υπερασπιστεί άνθρωποι πολύ πιο άξιοι και πιο θαρραλέοι από εμένα, όμως όταν κάθομαι και σκέφτομαι τι πραγματικά έχει διασωθεί στο σήμερα για το οποίο αξίζει να αισθανόμαστε υπερήφανοι, πραγματικά απογοητεύομαι. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι πίσω από την συνθηματολογία τις σημαίες και τους ύμνους που ξεστομίζουν χωρίς κανένα κόστος και σε στάση προσοχής εκείνοι που μας σκάβουν το λάκκο, η χώρα μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προτεκτοράτο σε έναν αιμοσταγή παγκοσμιοποιημένο κόσμο στα δικά τους μέτρα και στα δικά τους σταθμά.

 

 

Και θα με ρωτήσει κανείς, «τι απομένει τότε;»

 

 

Απομένουμε εγώ και εσύ, και ο δίπλα και ο παραδίπλα που χρέος μας έχουμε να βελτιώσουμε τον κόσμο που ζούμε. Απομένει ένας ολόκληρος λαός που έχει αποπροσανατολιστεί, ποδοπατηθεί, εξαπατηθεί. Απομένει όμως και ένας λαός που έχει αδρανήσει, που έχει σιωπήσει ή και συναινέσει, που έχει σηκώσει σημαιάκια με πυρσούς και με πράσινους ήλιους δίπλα δίπλα με τα ελληνικά, που έχει πάρει μέρος σε «ειρηνευτικές» αποστολές. Απομένει ένας λαός που έχει τις δικές του ευθύνες, απομένει ένας λαός, δίπλα σε άλλους λαούς που και αυτοί βρίσκονται σε παρόμοια, αν όχι ίδια κατάσταση.  Αυτός ο λαός πρέπει επιτέλους να σταματήσει να περιμένει να τον σεβαστούν, να τον βοηθήσουν, να τον λυπηθούν, να ακούσουν την οργή του, να «μην παρακαλώ σας μη πολεμάνε την χώρα του».  Ο πόλεμος όσο και αν δεν τον θέλουμε είναι εδώ, τα στρατόπεδα, όση λάσπη και στάχτη και αν μας ρίχνουν είναι πλέον διακριτά για όποιον δεν επιλέγει να φορά τις παρωπίδες που απλόχερα του προσφέρει το σύστημα. Εχθροί και «κατακτητές» δεν είναι ούτε οι Γερμανοί επειδή είναι Γερμανοί, ούτε οι Αλβανοί επειδή είναι Αλβανοί, ούτε οι Αμερικάνοι επειδή είναι Αμερικάνοι. Εχθροί είναι όσοι συντάσσονται με το μέρος του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των στρατών τους, είτε αυτοί εφορμούν με όπλα είτε με εκπομπές στην τηλεόραση, είτε με «πατριωτικά» συνθήματα, είτε με οικονομική εξαθλίωση.

 

 

Δυστυχώς όλους αυτούς τους βοηθούν και όσοι εξακολουθούν να μένουν ψυχή και σώματι γαντζωμένοι σε έναν ξεπερασμένο κόσμο που αποσυντίθεται και που τους αποσυνθέτει, έναν κόσμο που δυστυχώς δεν θα τελειώσει χωρίς να δώσει χιλιάδες βρώμικες μάχες. Σε αυτές τις μάχες εμείς(οι του ΚΚΕ) σας θέλουμε δίπλα μας, όχι απέναντι μας, όχι σε καναπέδες, αν γίνουμε πιο πολλοί θα γίνουμε και πιο δυνατοί.

 

Απο την πλευρά μας οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο αυτό που για εμάς είναι ξεκάθαρο από καιρό, ότι υπάρχουν δυο στρατόπεδα και δύο πολιτικές, αυτή που θέλει το λαό κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου μπαμπούλα την ώρα που τα παράσιτα ρουφάνε το αίμα του και εκείνη που θέλει τον λαό να είναι ο ίδιος συνειδητός διαχειριστής των υποθέσεων του.

 

Και όπως λέει και το σύνθημα

 

 

«Λαέ μην έχεις άλλες αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!»

 

 

Για να τον κερδίσουμε τον πόλεμο, πρέπει να χαλιναγωγήσουμε τα ξεσπάσματα μας και να ενταχθούμε στον οργανωμένο αγώνα, εκείνον που προωθεί την αλληλεγγύη και όχι τον αλληλοσπαραγμό των λαών και των ανθρώπων, εκείνον που στρέφει τα όπλα μας στους σωστούς στόχους, εκείνον που θα έχει συνέχεια και αξιώσεις. Τον μόνο αγώνα που μπορεί να οδηγήσει στην οριστική ανατροπή τους και να μας φέρει από τον πάτο στην κορυφή, τον μόνο αγώνα που πραγματικά τους τρομάζει, τον αγώνα για μια «κοινωνία άλληνε» όπως λέει και ο Καζαντζίδης.

 

Αυτόν τον αγώνα θέλουν να αποφύγουν και τον πολεμάνε με όλα τα μέσα:

 

 

Με αποχαύνωση

 

 

Με ψευτοεπαναστάσεις και ψευτοκινήματα

 

 

Με βίαιη καταστολή

 

 

Με δήθεν πατριωτική συνθηματολογία

 

 

Με μαύρη προπαγάνδα

 

 

Όσο περισσότερο αργούμε να αναλάβουμε(ή και να καταλάβουμε) τις ευθύνες μας, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε. Είναι στο χέρι μας και το οφείλουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στις επόμενες γενιές να κάνουμε την σωστή επιλογή στρατοπέδου, η μη επιλογή συνιστά ευθεία συστράτευση με τον αντίπαλο εκμεταλλευτή.

 

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Η κοινωνία της παραμύθας

Παρακολουθούσα σήμερα το μεσημέρι μια ταινία με τίτλο The Awakening(έκατσε να έχει και ταιριαστό με τα όσα θα πω παρακάτω τίτλο) και μου έκανε μεγάλη εντύπωση η εισαγωγή της.

Βρισκόταν λοιπόν κάποιοι τύποι και τύπισσες μαζεμένοι σε ένα σκιερό δωμάτιο  και τελούσαν μια ιεροτελεστία επίκλησης πνευμάτων(σεανς), υπό τις οδηγίες ενός μέντιουμ. Είχαν ενώσει τα χέρια και άρχισαν να φωνάζουν memento mori(σημαίνει να θυμάσαι την θνητότητα σου), ενώ ο βοηθός του μέντιουμ θυσίασε ένα κοράκι προκειμένου να γίνει δυνατή η επικοινωνία με το υπερπέραν. Πελάτης του μέντιουμ ήταν μια μητέρα που είχε χάσει την μικρή της κόρη και ήθελε να έρθει σε επαφή μαζί της.

Με τα πολλά, μέσα από μια «μαγική σφαίρα» ξεπρόβαλε η σιλουέτα του μικρού κοριτσιού. Η μάνα δάκρυσε και άρχισε να της μιλάει, και πάνω εκεί στην συγκίνηση πετάγεται μια γυναίκα εκ των παρευρισκομένων και αποκαλύπτει την κομπίνα. Μέσα στην «μαγική σφαίρα» αυτό που έβλεπαν ήταν απλά η αντανάκλαση ενός παιδιού που στεκόταν από πίσω τους το οποίο ήταν και αυτό μέσα στο κόλπο.

Για να μην τα πολυλογώ, μπουκάρει τελικά η αστυνομία, για την οποία δούλευε εκείνη που αποκάλυψε την κομπίνα, και συλλαμβάνει τους συνεργούς. Πάνω εκεί στην αναμπουμπούλα, σηκώνεται η μητέρα του νεκρού κοριτσιού και ρίχνει μια σφαλιάρα στην ερευνήτρια της αστυνομίας.

Γιατί όμως αντίδρασε έτσι;

Μα φυσικά επειδή θα προτιμούσε πιστεύει ότι όντως είχε μιλήσει με την νεκρή κόρη της παρά να ζει γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να την ξαναδεί.

Τι μας διδάσκει αυτό;

Ότι συχνά οι άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν ένα ψέμα που τους βολεύει παρά να αντιμετωπίσουν μια σκληρή αλήθεια κατάματα.

Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό, μου έχει συμβεί και εμένα πολλάκις.

Τι γίνεται όμως όταν το ψέμα από το οποίο επιμένουμε να κρατιόμαστε μας καταστρέφει ή έστω μας βλάπτει; Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να απεγκλωβιστούμε από αυτό;

Και για να μπούμε στο ψητό:

Μιλούσα πριν κάνα μήνα με κάποιον ο οποίος μου έλεγε το πολυφορεμένο ότι δήθεν το ΚΚΕ δεν θέλει να γίνει εξουσία.

Του απάντησα ότι το ΚΚΕ θέλει να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, και ότι για να γίνει αυτό πρέπει να ανατραπούν οι τωρινοί συσχετισμοί εξουσίας.

Καλά, μου λέει, και πως θα το κάνει η Παπαρήγα αυτό; Αν δεν πιάσετε να τους σφάξετε όλους δεν γίνεται τίποτα.

Μα εμείς δεν γίνεται να κάνουμε την ανατροπή από μόνοι μας του λέω, για αυτό καλούμε τον λαό σε αγώνες.

Α, από εμάς περιμένετε…κατάλαβα, μου απαντά με περιπαιχτηκό ύφος.

Δηλαδή τι ήθελε ο φίλος;

Ήθελε από εμένα να του πω, «ψήφισε μας εσύ και ξια μας εμάς».

Δηλαδή να τον απαλλάξω τον ίδιο από κάθε ευθύνη, να του πω ότι άμα μας ψηφίσεις θα μπουν όλα στον αυτόματο πιλότο και η ζωή σου θα φτιάξει.

Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος άνθρωπος συνεχώς γκρινιάζει για την εκλογική συνεργασία της αριστεράς.

Γιατί γκρινιάζει;

Επειδή δεν έχει καταλάβει ότι το ζήτημα δεν είναι να κερδίσει κάποιος τις εκλογές, αυτός νομίζει ότι αν ενωθεί η αριστερά και κερδίσει τις εκλογές μετά θα φτιάξουν όλα. Αυτόματα θα πάμε στα 1500 ευρώ μισθό, που λέει το ΚΚΕ, οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας και οι τράπεζες, αφού τους μιλήσει ο Τσίπρας θα καταλάβουν το λάθος τους και θα σταματήσουν να μας πιέζουν και άλλα τέτοια. Μέσα δηλαδή από την ενότητα της αριστεράς αυτός ευελπιστεί σε ένα ΠΑΣΟΚ του 81 που θα κάνει τη ζωή του πιο υποφερτή. Και φυσικά ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ο μόνος που πραγματικά είναι σαν να παρακαλά να βρεθεί κάποιος να τον ξεγελάσει.

Λέτε το κόμμα(ένα ειν το κόμμα) να μην το ξέρει αυτό;

Λέτε να μην γνωρίζει ότι με διαχείριση της άγνοιας και των αδυναμιών του κόσμου θα μπορούσε να γίνει πιο αρεστό;

Παρόλα αυτά τι πρέπει να κάνει; Να λειτουργήσει όπως τις θρησκείες που τάζουν μετά θάνατον ζωή, εκμεταλλευόμενες εναν προαιώνιο φόβο των ανθρώπων, για να καταφέρει να διαχειριστεί τους ψηφοφόρους;

Ε όχι δεν το κάνει!

Και δεν το κάνει όχι μόνο επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στον ίδιο του τον εκφυλισμό, αλλά και επειδή έχει κάποιες αρχές και μια συνέπεια απέναντι στον λαό.

Είναι καιρός επιτέλους να πάψουμε να στηριζόμαστε σε αυταπάτες, όσο σκληρή και αν είναι η πραγματικότητα. Διότι όσο όμορφες αυταπάτες και αν έχουν καλλιεργήσει σε κάποιον, μοιραία κάποια στιγμή η πραγματικότητα θα τον ποδοπατήσει, και τότε ίσως θα είναι αργά για να προλάβει πράγματα και καταστάσεις, θα βρεθεί δηλαδή απροετοίμαστος.

Δεν θα έπρεπε να είναι πια εκ του ηλίου φαεινότερο ότι με τέτοιου είδους εξαπάτηση, με υποσχέσεις για χρυσά κουτάλια, για ισχυρά νομίσματα, για Σουηδίες του Νότου και λεφτά που θα μας έδιναν με τους κουβάδες, φτάσαμε ως εδώ;  Κι όμως, ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, η πλειοψηφία θα έλεγα, επιμένει να αναζητά ακόμα και τώρα την «πραμύθα» μετα απο όλα οσα έχει πάθει.  Το χειρότερο όλων δυστυχώς είναι, οτι σε τέτοιες περιπτώσεις η μοίρα εκείνων που προσπαθούν να κρατηθούν στην πραγματικότητα, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την μοίρα οσων εξακολουθούν να πελαγοδρομούν.

Τέσπα σταματάω εδώ γιατί νύσταξα και συμπληρωματικά σας παραπέμπω να διαβάσετε ένα φρέσκο άρθρο του Σελίν που κατά σύμπτωση καταπιάνεται πάνω κάτω με το ίδιο ζήτημα.

Το άρθρο του Σελίν θα το βρείτε εκεί:

http://celinathens.blogspot.com/2012/03/blog-post_06.html?showComment=1331066403928#c4169334837642097978

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

40 μέρες απεργιακού αγώνα στην ΑΡΙΑΔΝΗ ΑΕΒΕ

Αναδημοσίευση απο το Redflyplanet

Γράφει η Λαμπρινή ΠΙΤΤΑΚΑ

Τον απεργιακό τους αγώνα εδώ και 40 μέρες συνεχίζουν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης «Αριάδνη ΑΕΒΕ» στο Ηράκλειο της Κρήτης, ενάντια στα σχέδια της εργοδοσίας να επιβάλει – χωρίς τη θέλησή τους – εκ περιτροπής εργασία σε όλους από 2 έως και 3 μέρες τη βδομάδα, με μισθό από 250 έως 350 ευρώ το μήνα. 

Οι 59 εργαζόμενοι – από τους 85 συνολικά που απασχολούσε ως το καλοκαίρι του 2011 η επιχείρηση, εξυπηρετώντας ένα δίκτυο 150 μικρομεσαίων σούπερ μάρκετ στην Κρήτη – καταγγέλλουν ότι στόχος της επιχείρησης ήταν και συνεχίζει να είναι ο εξαναγκασμός τους σε παραιτήσεις χωρίς να αποζημιωθούν μιας και οι περισσότεροι εργάζονται πολλά χρόνια στην επιχείρηση. Να υπενθυμίσουμε ότι το προηγούμενο διάστημα η επιχείρηση είχε προχωρήσει σε πάνω από 12 απολύσεις που δε δέχονταν άδειες άνευ αποδοχών, μεταξύ αυτών και μελών της σωματειακής επιτροπής της ένωσης ιδιωτικών υπαλλήλων. 

Ο όμιλος «Αριάδνη» (ΑΕΒΕ και ΑΕ) αποτελούσε, και αποτελεί ακόμα, μια δυναμική παρουσία στον κλάδο του εμπορίου τροφίμων στην Κρήτη. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, μέχρι και το 2009 ο ετήσιος τζίρος έφτανε στα 69 εκατ. ευρώ για την ΑΕΒΕ και 100 εκατ. ευρώ για τα καταστήματα. Αυτή τη στιγμή, παρότι υπάρχει αντικειμενική δυνατότητα η «Αριάδνη ΑΕΒΕ» (αποθήκη) να προμηθεύει το δίκτυο καταστημάτων που κατέχουν μετοχές της, ο γενικότερος ανταγωνισμός με τους ξένους μονοπωλιακούς ομίλους και τους ντόπιους μεγαλέμπορους οδηγεί την επιχείρηση και τους εργαζόμενους σε απαξίωση. Τα παιχνίδια εξαγορών και συγχωνεύσεων που παίζονται τοπικά και πανελλαδικά, ειδικά στο επίπεδο του χονδρεμπορίου (προμηθευτές οι οποίοι αυτή τη στιγμή διοικούν τον όμιλο «Αριάδνη»), εντείνονται.

Από το συλλαλητήριο αλληλεγγύης που έκανε το ΠΑΜΕ στις 23/1

 Για τον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των εργαζομένων και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτόν ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Δημήτρη Κόττορο και τον Γιάννη Τυράκη, μέλη της σωματειακής επιτροπής της Ενωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων, σε συνέντευξη που παραχώρησαν έξω από την πύλη της επιχείρησης.

— Τι είναι αυτό που σας έκανε να προχωρήσετε σε ένα τόσο δύσκολο αγώνα και πώς τον οργανώνετε;

— Μας ανάγκασε η επιβολή από την επιχείρηση της εκ περιτροπής εργασίας εκδικητικά, με μοναδικό σκοπό να μας οδηγήσει στην εξαθλίωση και στην παραίτηση από τα δικαιώματά μας, προκειμένου να γλιτώσει τις αποζημιώσεις.
Τα προβλήματα βέβαια άρχισαν να εμφανίζονται νωρίτερα, μέσω των πιέσεων να παίρνουμε άδειες άνευ αποδοχών, αλλά και καθυστερήσεων στην καταβολή των μισθών.

Εμείς στα πλαίσια του σωματείου μας, της Ενωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων, είχαμε ήδη συγκροτήσει σωματειακή επιτροπή, η οποία μπήκε μπροστά και μέσα από ΓΣ που καλέσαμε μαζί αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε επίσχεση εργασίας. Δόθηκαν τα δεδουλευμένα που μας όφειλαν και αμέσως μας επέβαλλαν εκδικητικά εκ περιτροπής εργασία.

Αγώνας με γενικότερη σημασία

Αμεσα λοιπόν πάλι μέσα από ΓΣ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε απεργία με σκοπό την άρση της εκ περιτροπής εργασίας και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας.
Παρά τις προσπάθειες της επιχείρησης να μας πείσει ότι δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτα, με τον πρόεδρο, μάλιστα, του ΔΣ της «ΑΡΙΑΔΝΗ ΑΕΒΕ» απροκάλυπτα να παραδέχεται ότι σκοπός αυτής της απόφασης είναι να εξαναγκαστούμε σε παραίτηση – εφόσον δεν μπορούμε να ζούμε με αυτούς τους μισθούς – ώστε να μην αποζημιωθούμε, εμείς προχωρήσαμε συλλογικά, ομόφωνα, έχοντας καθαρό ότι ο αγώνας που κάνουμε δεν είναι μόνο δικός μας. Αφορά όλους τους εργαζόμενους, τόσο του κλάδου όσο και γενικότερα. Ετσι αποφασίσαμε να φτάσουμε και πέρα από τις πύλες της επιχείρησης. Προχωρήσαμε με ψηφίσματα και ανακοινώσεις μας στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου και ενημερώσαμε τον κόσμο. Πραγματοποιήσαμε συμβολικούς αποκλεισμούς στα καταστήματα της «Αριάδνη ΑΕ», που είναι θυγατρική της ΑΕΒΕ, καλώντας τους εργαζόμενους να συμμετέχουν, γιατί ο αγώνας είναι κοινός. Επίσης πραγματοποιήσαμε συλλαλητήρια, συμμετείχαμε σε όλες τις συγκεντρώσεις και απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Πολύ σημαντική συμβολή όπως και το συλλαλητήριο που θα πραγματοποιήσει το Σάββατο (σ.σ. χτες) η Γραμματεία Ηρακλείου του ΠΑΜΕ για συμπαράσταση στον αγώνα μας.

— Δεχθήκατε επιθέσεις για την απόφασή σας αυτή; Ποια ήταν η στάση της εργοδοσίας όλο αυτό το διάστημα;

— Η εταιρεία προχώρησε στη συγκρότηση απεργοσπαστικού μηχανισμού και ταυτόχρονα προσπαθούσε υπογείως να διασπάσει την απεργία μας με απειλητικά τηλεφωνήματα προς τους εργαζόμενους του στυλ.. αν δεν γυρίσεις στη δουλειά δεν θα βρεις ποτέ σου δουλειά, θα φροντίσουν αυτοί γι’ αυτό, ή ότι αν δεν γυρίσεις στη δουλειά να ξέρεις ότι στη νέα εταιρεία που θα φτιάξει η επιχείρηση δεν θα συμπεριλαμβάνεσαι στα πλάνα... Αυτό μας ανάγκασε να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας οι οποίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.

Την ίδια ώρα ενώ σε όλους τους τόνους ζητούν να μιλήσουν με τους εργαζόμενους δεν το κάνουν με το πρόσχημα ότι δεν αναγνωρίζουν τη σωματειακή επιτροπή και τον εκπρόσωπο του σωματείου μας ως μόνιμους εκπροσώπους μας έτσι όπως έχει καθορίσει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων πάντα μέσα από ΓΣ που έχουμε κάνει.

Αυτό που επιδιώκουν είναι να φοβίσουν, να τρομοκρατήσουν και να σπάσουν τον αγώνα μας. Αυτό το είχαμε εντοπίσει από την αρχή και γι’ αυτό πήραμε αυτά τα μέτρα. Επίσης μας κατηγορούν ότι υποκινούμαστε από το ΠΑΜΕ. Αυτά που μας υποκινούν είναι τα προβλήματα. Το ΠΑΜΕ είναι δίπλα μας από την πρώτη στιγμή.

Πολύτιμη η έμπρακτη αλληλεγγύη

— Ποια είναι η σημασία της έκφρασης αλληλεγγύης;

— Οταν ξεκινούσαμε τον αγώνα μας υπήρχαν από ορισμένους συναδέλφους κάποιοι δισταγμοί, είμαστε λίγοι τι θα κάνουμε, θα τα καταφέρουμε; Από τη στιγμή που είδαν ότι εργαζόμενοι και από άλλους κλάδους ήταν μαζί μας στηρίζοντας τον αγώνα μας, πείστηκαν, ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που μας δόθηκε. Να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η εργατική αλληλεγγύη.

Στήριξη εκφράστηκε από την ΠΑΣΥ που μας έστειλε τρόφιμα, από τις Λαϊκές Επιτροπές Αλικαρνασσού και Μαλεβιζίου, συνολικά 65 ψηφίσματα από σωματεία απ’ όλη την Ελλάδα. Από το δημοτικό και περιφερειακό συμβούλιο τα οποία ομόφωνα πήραν απόφαση στήριξής μας μετά από παράσταση διαμαρτυρίας που κάναμε. Κυρίως όμως η συμπαράσταση και η συμμετοχή του σωματείου ιδιωτικών υπαλλήλων, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο, του ΠΑΜΕ, που από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα μας.

— Ποια ήταν η στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων; Τι συμπεράσματα έχετε βγάλει από αυτόν τον αγώνα;

— Οι συνθήκες του αγώνα είναι αυτές που καθορίζουν ποιοι είναι πραγματικά μαζί μας και ποιοι προσπαθούν να καπηλευτούν τον αγώνα μας. Γενικότερα τον αγώνα των εργαζομένων. Δεν είναι όλοι μαζί σου, κάποιοι μπορεί να έρχονται να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους, η οποία όμως είναι υποτιθέμενη με σκοπό να σου βάλει εμπόδια να σε αποπροσανατολίσει.
Το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου (ΕΚΗ) για παράδειγμα αναγκάστηκε να πάρει απόφαση και να προκηρύξει απεργία στην «Αριάδνη» ενώ αρχικά προσπαθούσε να μας πείσει να μην προχωρήσουμε με απεργία, γιατί δεν θα οδηγούσε πουθενά.
Μάλιστα εκπρόσωπος του ΕΚΗ μάς έφερε πρόταση να δεχτούμε μισές αποζημιώσεις για να απολυθούμε.

Οταν εμείς αυτά τα καταγγείλαμε, το ΕΚΗ άλλαξε στάση και με το πρόσχημα ότι έχουν πολλούς χώρους στο Ηράκλειο με προβλήματα που πρέπει να ασχοληθούν, σταμάτησαν να έρχονται. Εμφανίζονται μόνο στις παραστάσεις στην Επιθεώρηση Εργασίας.

Ο αγώνας είναι θέμα επιβίωσης

— Τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής;

— Το βασικό είναι η ενότητα των εργαζομένων που διασφαλίζει να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς της εργοδοσίας.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, είναι θέμα επιβίωσης. Ηττα των εργαζόμενων της «Αριάδνης» θα μετρήσει ως ήττα του εργατικού κινήματος στο Ηράκλειο και γενικά. Και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει σε καμία περίπτωση και πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι είτε ήδη αντιμετωπίζουν προβλήματα στο χώρο δουλειάς τους είτε είναι θέμα χρόνου να τα αντιμετωπίσουν αργά ή γρήγορα. Είναι σίγουρο ότι θα δημιουργηθούν νέες εστίες αγώνα.
Και εμείς οι ίδιοι πριν από 2-3 χρόνια θεωρούσαμε ότι εργαζόμαστε σε μια επιχείρηση η οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήμασταν αυτοί που συμμετείχαμε γενικότερα στους αγώνες, τις απεργίες κτλ.

Σήμερα όλοι μας έχουμε βγάλει συμπεράσματα ότι ήταν λάθος, ότι έχουμε ευθύνη που δεν συμμετείχαμε, τόσα χρόνια που δεν αντιδράσαμε.
Από δω και πέρα θέλει κλιμάκωση του αγώνα, δημοσιότητα, συμμετοχή, αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Πλέον δεν παλεύουμε μόνο για μας. Αν κερδίσουμε εμείς θα κερδίσουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι απ’ όλους τους κλάδους.

Αν κάνω εγώ πίσω σήμερα, θα ντρέπομαι να δω αύριο το συνάδελφό μου, το συνάδελφο από άλλο κλάδο ή χώρο δουλειάς που όλο αυτό το διάστημα μας έχει συμπαρασταθεί έχει βρεθεί δίπλα μου στην πύλη, στους αγώνες. Δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Το οφείλω σε αυτούς που με στήριξαν, που έχουν πιστέψει στον αγώνα μας, στα παιδιά μας και σε μας τους ίδιους. Συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι τη νίκη. Εκεί μας οδηγούν, δεν έχουμε άλλο δρόμο.

Ακόμα και όμως όταν νικήσουμε θα πρέπει όλοι που συμμετείχαμε σε αυτόν τον αγώνα να φροντίσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τις εμπειρίες την πείρα από αυτόν τον αγώνα. Να σταθούμε αλληλέγγυοι και δίπλα σε κάθε εργαζόμενο σε κάθε νέα εστία αγώνα που θα δημιουργηθεί ώστε να βάλουμε νέα εμπόδια να μην επιτρέψουμε να αγγίζουν τίποτα απ’ όσα δικαιούμαστε, να αντεπιτεθούμε για όλα όσα μας ανήκουν.

Read Full Post »

ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΣΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ Η ΠΑΤΑΤΑ

 

Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εμένα μου έχουν παίξει τα νεύρα με τις συνεχής παραφράσεις των όσων λέει κατά καιρούς το ΚΚΕ από τα διάφορα φερέφωνα του συστήματος, έμμισθα και μη, συνειδητοποιημένα και μη. Οι επίδοξοι λοιπόν αυτοί γκαιμπελίσκοι παίρνουν τα όσα λέμε και ή τα δημοσιεύουν μισά, έτσι ώστε να βγαίνει άλλο νόημα από το εννοημένο(όπως τότε που η Παπαρήγα ήταν και καλά υπέρ της παραμονής στο ευρώ)είτε τα παραφράζουν βγάζοντας εντελώς άκυρα συμπεράσματα, που όμως με τον συνεχή και ανελέητο βομβαρδισμό δημιουργούν στον απολιτίκ κόσμο τις ανάλογες ψευδείς εντυπώσεις.

Έτσι ακριβώς μας προέκυψε τώρα και το ζήτημα σχετικά με το «κίνημα της πατάτας», όπου και καλά, όπως διαλαλούν κάποιοι, εμείς οι ΚΚΕδες, είμαστε ενάντιοι στο να καταργηθούν οι μεσάζοντες και να μπορούν να αγοροπωλούνται φθηνά προϊόντα…

Εμείς βέβαια δεν λέμε αυτό!

Δεν λέμε ούτε στους αγρότες να σταματήσουν να πουλούν φθηνά τα προϊόντα τους, ούτε στον κόσμο να σταματήσει να τα αγοράζει, αυτό θα ήταν τρέλα. Αλλού είναι το ζήτημα και όχι εκεί. Η ένσταση λοιπόν η δική μας έχει να κάνει με το πώς και το ποιοι το προωθούν αυτό. Όταν λοιπόν τα κανάλια και τα αστικά ΜΜΕ γενικώς σκίζονται για να προβάλουν μια τέτοιου είδους δραστηριότητα ως «κίνημα» ως «επανάσταση» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, εμείς οφείλουμε να προειδοποιήσουμε τον κόσμο ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται έτσι, η ζωή μας δεν θα φτιάξει με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μόνο με πατάτες και ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να τους πάει και πολύ μακριά.

Κάτι το οποίο γίνεται απλά και μόνο για να βρεθεί διέξοδος στο πρόβλημα της πείνας και δεν συνοδεύεται από σχέδιο για ανατροπή του συστήματος εκείνου που είναι αιτία για την πείνα μας, όχι μόνο επαναστατικό δεν μπορεί να θεωρηθεί, αλλά φλερτάρει επικίνδυνα με την αντεπαναστατικότητα. Γιατί με την ίδια ακριβώς λογική θα ήταν επανάσταση και τα συσσίτια, όμως κάθε άλλο παρά επανάστατική μπορεί να είναι μια ενέργεια όταν την οργανώνει η εκκλησία, οι κοσμικές μεγαλοκυρίες ή κάποια αλυσίδα σούπερ μάρκετ.

Και αν είναι έτσι, γιατί τα κοινωνικώς ευαίσθητα ΜΜΕ δεν προβάλουν μαζί με αυτούς τους «αγώνες» και τους πραγματικούς αγώνες των χαλυβουργών; Γιατί αφού τους αρέσει τόσο η «αυτοργάνωση» των πολιτών δεν προβάλουν και τις προσπάθειες των λαϊκών επιτροπών; Πολύ απλά επειδή αυτού του είδους οι αγώνες δεν μένουν στο πλαίσιο της προσπάθειας για επιβίωση ούτε τους χαρακτηρίζει η αγανάκτηση και το τυφλό ξέσπασμα οργής.  Αυτοί οι αγώνες δεν περιορίζονται καν σε ένα πλαίσιο διεκδικητικό αλλά κάνουν την υπέρβαση και εντάσσονται στα πλαίσια ενός μεγαλύτερου αγώνα, αυτού της ανατροπής του καπιταλισμού, και την ανατροπή τα αστικά μέσα δεν την «παίζουν» ούτε στα δελτία ούτε στα διάφορα «ράδιο ποδαρίλα».

Εμείς κοιτάμε τον κόσμο στα μάτια και του λέμε αυτό που ίσως να μην θέλει αλλά πρέπει να ακούσει.

«Φίλε, με μούτζες πλατείες και φτηνές πατάτες δεν θα δεις χαΐρι, ούτε και τους καίγεται καρφί έτσι. Εκείνοι έχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και τους τα δημιουργεί το ίδιο τους το σύστημα. Αν συνεχίσεις να ονειρεύεσαι ότι θα τους τρομάξεις με γιαούρτια και τηγανιτές πατάτες τότε θα συνεχίσουν και αυτοί να σου φορτώνουν τα προβλήματα τους αυτά στην δική σου πλάτη μέχρι που να «σπάσεις».»

Κάποτε, όταν ήταν της μόδας οι αγανακτισμένοι, έλεγα:  «ο κόσμος πρέπει να φτάσει και σε αυτό το στάδιο, αλλά οφείλει να το ξεπεράσει». Εκείνοι λοιπόν κάνουν ότι μπορούν για να μην το ξεπεράσει για αυτό και προσπαθούν να τον πείσουν ότι «το κίνημα της πατάτας» είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι.

Ένα ζοφερό μέλλον μας πλησιάζει με βήμα ταχύτατο και για αυτό το μέλλον ευθύνεται η ίδια η φύση του καπιταλισμού.

Όσο φτηνή και αν γίνει η πατάτα ο άνθρωπος για να ζήσει θέλει και φάρμακα, που τα διαχειρίζονται οι φαρμακευτικές, θέλει και ρούχα, που τα παράγουν οι πολυεθνικές(δηλαδή οι εργαζόμενοι στις πολυεθνικές τα παράγουν για να λέμε και του εργάτη το δίκιο), θέλει και σπίτι, και μόρφωση και επειδή δεν ζούμε στο 1800, πρέπει να έχει και αμάξι, και υπολογιστή και θέρμανση και να πηγαίνει διακοπές κ.α.

Άρα καλό θα είναι μην επαναπαυόμαστε στις πατάτες μας γιατί ακόμα και αυτές σήμερα είναι αύριο δεν είναι.

Ανοίξτε λοιπόν τα αυτιά σας και τα μάτια σας και ακούστε αυτά που λέει το ΚΚΕ από το ίδιο το ΚΚΕ και όχι τις διάφορες παραφράσεις «μεταφράσεις» που κυκλοφορούν στην πιάτσα της τηλεόρασης και του internet. Ακούστε τα, αξιολογήστε τα και μετά βγάλετε τα όποια  συμπεράσματα σας, εμείς όπως πάντα στον αγώνα θα είμαστε και θα σας περιμένουμε να μας ενισχύσετε.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

ΠΑΤΑΤΑΤΡΑΚ

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε ολους τους "πατατίστας"

Read Full Post »

Παιδιά, στα όπλα!!!

Βοηθήστε τους να μετατρέψουν τα παιδιά σας σε ζόμπι, άλλωστε όπως λέει και η γνωστή ρήση "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι..."

Από in.gr 5-3-2012(http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231184639)

Αθήνα

Κατανόηση για την «οργή και το θυμό» που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, αλλά και μεταξύ των μαθητών που πρόσφατα εκφράστηκαν με χειρονομίες προς την εξέδρα των επισήμων κατά την παρέλαση στα Ιωάννινα για την 99η επέτειο από την απελευθέρωση της πόλης, εξέφρασε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, παραδεχόμενη ότι ήταν λάθος της να αντιδράσει αρχικά «εν θερμώ».

«Σε μια εποχή, που η ζωή σε κάθε οικογένεια αλλάζει δραματικά και τα νέα παιδιά δεν βλέπουν ελπίδα και προοπτική, είναι κατανοητό να υπάρχει οργή και θυμός. Με οργή, θυμό, αλλά πέρα από τους κανόνες συμπεριφοράς της κοινωνίας μας, εκφράστηκαν και οι μαθητές στα Γιάννενα, προσφάτως, στην παρέλαση. Εν θερμώ αντέδρασα και εγώ απέναντι στο γεγονός ως υπουργός Παιδείας. Λάθος!» δήλωσε την Κυριακή η κυρία Διαμαντοπούλου.

Κατά την παρέλαση στα Ιωάννινα, μαθητές μούντζωσαν προς την εξέδρα των επισήμων. Η υπουργός Παιδείας δήλωσε την επομένη, 22 Φεβρουαρίου: «Το χθεσινό φαινόμενο είναι απαράδεκτο και νομίζω ότι λύπησε βαθιά όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Προσέβαλε μια εθνική ημέρα, το συμβολισμό μιας πόλης και προσέβαλε περισσότερο αυτούς που το έκαναν και όχι αυτούς στους οποίους απευθυνόταν. Ας αφήσουμε μακριά τα νέα παιδιά από όλες τις πολώσεις και τις συγκρούσεις, που έχουν πολλών ειδών χαρακτηριστικά.»

~.~

Αναδημοσίευσα το παραπάνω άρθρο από το in.gr κυρίως λόγω του τελευταίου υπογραμμισμένου μέρους.

«Ας αφήσουμε μακριά τα νέα παιδιά από όλες τις πολώσεις και τις συγκρούσεις που έχουν πολλών ειδών χαρακτηριστικά»

Τι μας λέει η Αδαμαντία λοιπόν;

Ότι θέλει νέους πρόβατα, στους οποίους όταν δίνεις το φτυάρι να σκάψουν το λάκκο  τους, πρέπει αυτοί να σε ρωτάνε «πόσο βαθιά;», αντί να στο χτυπάνε στο κεφάλι.

Θέλουν νέους που να τους κλείνεις το στόμα με μια φτηνή πατάτα ή με ένα συσσίτιο.

Θέλουν νέους που να διαβάζουν από φωτοτυπίες και να σπουδάζουν(σε πανεπιστήμια εκολαπτήρια των πολυεθνικών) μόνο αν οι γονείς τους είναι ευκατάστατοι.

Θέλουν νέους που να δουλεύουν αδιαμαρτύρητα για 300 και 400(μέχρι κατωτέρας) ευρώ.

Θέλουν νέους μακριά από τις πολώσεις που οι ίδιοι δημιουργούν, μακριά δηλαδή από την πραγματικότητα.

Θέλουν τους νέους μακριά από τις συγκρούσεις πού έχουν πολλών ειδών χαρακτηριστικά.

Θέλουν νέους μέσα στην σούρα και την μαστούρα, περιθωριοποιημένους από την πραγματικότητα, βαθιά χαμένος στον εαυτό τους.

Δηλαδή τι θέλουν;

Θέλουν όχι ζωηρά δημιουργικά και μορφωμένα νέα παιδιά αλλά ζόμπι, εξειδικευμένα σε μερικές περιπτώσεις αλλά όχι γνωστικά, που να δέχονται αδιαμαρτύρητα, χωρίς συγκρούσεις, τον πνευματικό, εργασιακό, και γιατί όχι φυσικό βιασμό που θα τους επιβάλουν.

Θέλουν παιδιά που πριν καλά καλά προλάβουν να βγάλουν μουστάκι, να χύνουν το αίμα τους και το αίμα άλλων λαών στους πολέμους που διεξάγουν για να κλέψουν τις πρώτες ύλες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γής.

Εκείνοι θέλουν αυτό…

Εσείς τι θέλετε για τα παιδιά σας;

Εσείς τι κάνετε για τα παιδιά σας;

Τι τα συμβουλεύετε, τι τα μαθαίνετε;

Τι τους λέτε;

«Κοίτα εσύ παιδί μου να βολευτείς και άσε τους άλλους»

«Μην ζητάς πολλά, τώρα είναι δύσκολοι καιροί, να μάθεις με τα λίγα»

«Εμ… τόσα χρόνια καλοπερνούσαμε, τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό»

«Μείνε μακριά από τους δρόμους εσύ, έτσι και αλλιώς δεν αλλάζει τίποτα με συγκεντρώσεις και πορείες, μην σε πάρει καμιά ξώφαλτση και σε κλαίμε»

Αν τους λέτε πράγματα όπως τα παραπάνω τότε δυο πιθανότητες υπάρχουν.

Είτε να βγάλετε παιδιά ζόμπι, όπως ακριβώς τα θέλει η Διαμαντοπούλου και το σινάφι της, είτε να βγάλετε παιδιά, που όταν λίγο έρθουν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα θα απαξιώσουν τελείως τις γονικές σας συμβουλές και εσάς τους ίδιους κατ επέκταση.

Τώρα όσον αφορά το τι πρέπει να λέτε στα παιδιά σας αν θέλετε να τα βοηθήσετε να μπουν στο σωστό δρόμο…

…αυτό σας αφήνω να το βρείτε από μόνοι σας, δεν θέλει δα και πολύ μυαλό.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »