Απαντήσεις στα γρήγορα: Το νόημα του αγώνα 2

Το πρώτο μέρος εδώ

Τον Γαλιλαίο τώρα τον έχουν κάνει άγαλμα αλλά στην εποχή του ήθελαν να τον κάψουν στην πυρά επειδή έλεγε μια αλήθεια που ήταν συγκρουώμενη με την ¨αλήθεια» του κραταίου χριστιανικού δόγματος

Ακούγονται  πολλά για το ΚΚΕ, ένα από τα πολλά είναι εκείνο ότι τα οράματα του και οι προτάσσεις του αφορούν τον επόμενο, μεθεπόμενο, παραμεθεπόμενο αιώνα.

Εγώ δεν ξέρω πότε θα αρχίσει να οικοδομείται η λαϊκή εξουσία και ούτε μπορώ να δώσω γραπτή εγγύηση σε κάποιον. Γνωρίζω όμως κάτι άλλο.

Γνωρίζω ότι όταν ο λαός αντιδρά ενάντια στους δυνάστες του με αποφασιστικό και δυναμικό τρόπο υπάρχουν αποτελέσματα και δημιουργείται αναστάτωση στους κύκλους των εκμεταλλευτών, παραδείγματα υπάρχουν πολλά αλλά εγώ θα εστιάσω σε κάνα δυο μικρά πρόσφατα.

Όταν μπήκε το χαράτσι, μέσω της ΔΕΗ, στα ακίνητα, το ΚΚ ξεκίνησε μια εκστρατεία διαμαρτυρίας για τον άδικο αυτό φόρο και τον τρόπο με τον οποίο ήθελαν να τον εισπράξουν. Επιμέναμε και βρισκόμασταν κάθε βδομάδα έξω από τα κτήρια της ΔΕΗ σε κάθε νομό με αποτέλεσμα να:

–        Γίνει δεκτή από την κυβέρνηση η πληρωμή του λογαριασμού του ρεύματος και το χαρατσιού ξεχωριστά, κάτι που δεν ήθελαν στην αρχή ούτε να το συζητήσουν και παρουσιαζόταν κάθετοι.

–        Αναγκαστούν να δεσμευτούν ότι δεν θα κόβουν το ρεύμα σε κάποιον που δεν πλήρωνε το χαράτσι αλλά πλήρωνε το υπόλοιπο ποσό του λογαριασμού της ΔΕΗ, κάτι για το οποίο επίσης ήταν κάθετοι.

Παραπλεύρως μέσα σε όλη αυτήν την διαδικασία μας πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ασφυκτιούσαν οικονομικά, και επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα η ΔΕΗ τους το είχε κόψει. Ε λοιπόν εμείς οργανώσαμε διαμαρτυρίες και το ρεύμα τους το ξανασύνδεσαν.

Παράδειγμα 2:

Ζούμε σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα σε όλους τους κλάδους τα έχει πάρει ο διάολος κανονικά. Είπα σε όλους; Όχι σε όλους, υπάρχει ένας κλάδος που επειδή αγωνίστηκαν αντί να υποκύψουν κατάφεραν να διατηρήσουν τις συλλογικές τους συμβάσεις. Πρόκειται για τον κλάδο τροφίμων ποτών και σχετική δημοσίευση θα βρείτε εκεί.

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6848890&textCriteriaClause=%2B%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A6%CE%99%CE%9C%CE%A9%CE%9D+%2B%CE%A0%CE%9F%CE%A4%CE%A9%CE%9D+%2B%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%92%CE%91%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3

Αυτά είναι μόνο δυο από τα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως όταν κάποιος δεν παραδοθεί αμαχητί μπορεί να δει ακόμα και άμεσα τους αγώνες του να έχουν αποτέλεσμα.

Και θα πει κάποιος, δικαίως μάλιστα ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μικρή κλίμακα και σε λίγες περιπτώσεις και ότι υπάρχουν παραδείγματα αγώνων που πήγαν στο βρόντο. Ναι αυτό ισχύει, αλλά ισχύει σε ένα μεγάλο βαθμό επειδή ο κόσμος έχει επιλέξει να πιστεύει, με την ανάλογη πλύση εγκεφάλου και βομβαρδισμό από τα μίντια ότι “resistance is futile”[1], όπως έλεγαν στο star trek οι Borgs. Γιατί όσο αποδέχεσαι ότι είναι μάταιο να αντιδράς, τόσο δεν θα γίνεται τίποτα και θα παραμένει η κοινωνία σε ένα είδος φαύλου κύκλου. Αυτός είναι και ο λόγος που προτείνουν στον κόσμο, οι εξουσιαστές μας, τις λεγόμενες πιο «ρεαλιστικές» προτάσεις του Σύριζα(και είναι ρεαλιστικές και λύσεις όσον αφορά τους κεφαλαιοκράτες αλλά δεσμά όσον αφορά τον λαό), γιατί γνωρίζουν ότι οι δικές μας είναι ριζοσπαστικές και θα τους ανατρέψουν. Είναι οι ίδιοι οι πλουτοκράτες που φροντίζουν και ελπίζουν να αφορούν τον μεθεπόμενο αιώνα τα σχέδια μας για λαϊκή εξουσία και πασχίζουν να πείσουν τον λαό περί τούτου.

Δυστυχώς ακόμα τα λόγια και οι προσπάθειες τους καρποφορούν περισσότερο από τα δικά μας κάνοντας μας εμάς να νιώθουμε σαν τον Γαλιλαίο που πασχίζει μάταια να πείσει τους σύγχρονους του ότι το σύμπαν δεν είναι γαιωκεντρικό αλλά ηλιοκεντρικό. Αντίστοιχα με τους δικούς μας σύγχρονους που έχουν μεγαλώσει στον καπιταλισμό οι σύγχρονοι του Γαλιλαίου έχουν γαλουχηθεί και μεγαλώσει σε μια κοινωνία που έχει δομηθεί πάνω στον γαιωκεντρισμό.  Ε και είναι πιο εύκολο να αποδεχθεί κάποιος ότι ο Γαλιλαίος είναι λάθος παρά ότι είναι λάθος όλοι οι υπόλοιποι, πόσο περισσότερο μάλιστα όταν το θρησκευτικό ιερατείο(και κατ επέκταση το επιστημονικό της εποχής το οποίο ελεγχόταν σε μεγάλο βαθμό απο την εκκλησία) με όλη του τη δύναμη να ασκεί προπαγάνδα, είχε στηρίξει πάνω στο πτολεμαικό/γαιωκεντρικό μοντέλο τις διδαχές του και το δόγμα του.(προτιμούσαν να είναι στραβός ο γυαλός παρά να παραδεχθούνε ότι στραβά αρμενίζανε)

Παρότι όμως αυτοί, οι από πάνω, μοιάζει να κερδίζουν την μάχη των εντυπώσεων και της προπαγάνδας, αμα μελετήσει κάποιος την ανθρώπινη ιστορία θα δει πως η κοινωνία τείνει να εξελίσσεται. Τα όποια πισωγυρίσματα συνήθως είναι προσωρινά και η ανθρωπότητα καλύπτει και υπερκαλύπτει το χαμένο έδαφος με τον καιρό. Μολονότι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, όλη αυτή η πίεση που μας ασκούν βοηθάει την κοινωνία να φτάσει στο σημείο εκείνο βρασμού που θα ξεχειλίσει η κατσαρόλα και που θα υπάρχουν εκρηκτικές εξελίξεις. Βέβαια το ότι θα υπάρξουν εκρηκτικές εξελίξεις δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα οδηγηθούν προς τα εκεί που πρέπει κατ ανάγκη, εκρηκτική εξέλιξη είναι άλλωστε και ένας πιθανός πόλεμος με εκατομμύρια νεκρούς. Ε εμάς, των κομμουνιστών, η δουλειά μας είναι να προσπαθήσουμε να κατευθύνουμε τις εξελίξεις προς τα μπρός και προς τα εκεί που θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των πολλών. Το έργο μας αυτό έχει ξεκινήσει εδώ και πολλές δεκαετίες  και δεν περιμένουμε την κοινωνική έκρηξη, όπως κάποιοι έχουν μάθει να λένε, για να πάρουμε μπροστά. Αυτός είναι και ο λόγος που καλούμε τον λαό σε απειθαρχία και αντίσταση και όχι κάποιο περίεργο καπρίτσιο διαμαρτυρίας για την διαμαρτυρία όπως καλλιεργείται. Προσπαθούμε να γίνουμε ο καταλύτης εκείνος που θα οδηγήσει τον εξεγερμένο κόσμο στην μετωπική σύγκρουση με τα αφεντικά του και όχι με την τάξη του(την εργατική) και την κοινωνία σε ένα ανώτερο πιο εξελιγμένο επίπεδο και όχι σε ένα ακόμα ντεζαβού, ε λοιπόν δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να πετύχουμε.

~.~

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Η αντίσταση είναι μάταιη

Read Full Post »

Αθλιότητες Σύριζα

Αθλιότητες ΣΥΡΙΖΑ

Λίγο πριν τις εκλογές του Μάη, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διοχέτευαν σε δημοσιογράφους αστικών ΜΜΕ και ψηφοφόρους κατασκευασμένες πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ είναι τάχα μοιρασμένα ως προς τη στάση που πρέπει να τηρήσει το Κόμμα σε ό,τι αφορά στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ! Αλλοι υπέρ και άλλοι κατά. Καλλιεργούσαν μάλιστα κλίμα ότι μετεκλογικά θα προκύψουν εξελίξεις στο ΚΚΕ. Επειδή τίποτα δε μένει κρυφό, είναι σε γνώση μας τουλάχιστον τρία ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πρωταγωνίστησαν στη διοχέτευση τέτοιων και άλλων αντιΚΚΕ αθλιοτήτων στα αστικά ΜΜΕ με την προτροπή να τα αναπαραγάγουν, όπως και έκαναν. Και επειδή η πραγματικότητα έκανε σκόνη τις προβοκατόρικες διαδόσεις τους, τώρα επανέρχονται και ύπουλα διαδίδουν «υπόγειες φήμες» πετώντας το ένα ψέμα πάνω στο άλλο για το Κόμμα και τις Οργανώσεις του. Ως εκεί φτάνει η πολιτική αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Τους το ξαναλέμε: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Το ΚΚΕ ό,τι και αν κάνουν δεν πρόκειται να το βάλουν στη στρούγκα των αστών που βρίσκονται οι ίδιοι. Οσες αθλιότητες και πολιτικές ατιμίες αν επεξεργαστούν τα επιτελεία τους, που, απ’ ό,τι φαίνεται, αντλούν «τεχνογνωσία» για την αντιΚΚΕ προβοκάτσια από τους αστούς και τα κόμματά τους.

Αναδημοσίευση απο http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6865153&textCriteriaClause=%2B%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9F%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%91+%2B%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F+%2B%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%95%CE%99%CE%9F

~.~

Και μια πληροφορία που δεν αναφέρει ο Ριζοσπάστης:*

Στις φήμες αυτές διαδιδόταν ότι τα μέλη του πολιτικου γραφείου του ΚΚΕ ήταν 8 κατά και 7 υπέρ της συνεργασίας με τον Σύριζα. Το αστείο είναι ότι οι προβοκάτορες δεν έκαμαν καλά τη δουλειά τους διότι τα μέλη του πολιτικού γραφείου είναι στο σύνολο 13 και όχι 15. Φυσικά, άσχετα με το πόση προχειρότητα χαρακτηρίζει την εν λόγω προβοκάτσια, όλοι αυτοί στηρίζονται στο «πες πες κάτι θα μείνει» και όχι στην αληθοφάνεια των όσων λένε.

Περαστικά…

* Δεν την γράφει μεν αλλα την υποννοεί στην πρόταση «Και επειδή η πραγματικότητα έκανε σκόνη τις προβοκατόρικες διαδόσεις τους«.

Read Full Post »

Διάφοροι συλλογισμοί/υπολογισμοί για το πρίν το μετά και το τώρα…(πρώτο μέρος)

Διάβαζα πριν από λίγο την παρακάτω ανάρτηση στο ιστολόγιο του Celin

http://celinathens.blogspot.com/2012/05/shame.html?showComment=1338067219716#c7233948962938488690

Στην συγκεκριμένη ανάρτηση ο Celin προχωράει σε μερικούς ενδιαφέροντες συλλογισμούς πάνω στην ταινία Shame. Με τη σειρά μου, διαβάζοντας το άρθρο του Celin, και συνδυάζοντας το με κάτι που είχα διαβάσει πριν από μερικές μέρες, θα προχωρήσω και εγώ σε μια σειρά από συλλογισμούς.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, θα συνιστούσα στους αναγνώστες να πάνε να διαβάσουν την ανάλυση του Celin πρώτα γιατί στην ουσία συμπληρώνει τα όσα θα ειπωθούν εδώ.

Της ρίξατε μια ματιά; Ωραία πάμε παρακάτω…

Σας παραθέτω εδώ με δικά μου λόγια ένα ρητό που διάβασα κάπου πριν από μερικές μέρες. Δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε ποιος το είπε, ούτε πότε, ούτε που το διάβασα(αν κάποιος γνωρίζει ποιος το έχει πει που και γιατί, ας μας διαφωτίσει).

«Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να αγαπάμε τα αντικείμενα και να χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους και να αρχίσουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους και να χρησιμοποιούμε τα αντικείμενα»

Πόσα πράγματα κρύβονται πίσω από αυτό το «ρητό» αλήθεια και πόσα μπορούν να ειπωθούν!

Ζούμε, ή έστω ζούσαμε στην εποχή της κατανάλωσης, ή διαφορετικά(και πιο ψαγμένα),διανύαμε μια περίοδο καπιταλιστικής διόγκωσης. Για να γίνει αυτή η μεγέθυνση δυνατή, έπρεπε να παράγουμε και να καταναλώνουμε πυρετωδώς όλο και περισσότερα προϊόντα, να γινόμασταν, αν ήταν δυνατόν, βουλιμικοί καταναλωτές. Στην προσπάθεια αυτή, να μας μετατρέψουν σε τέτοιους, πρωτοστάτησαν οι διαφημίσεις, που μετέτρεπαν τα καταναλωτικά προϊόντα σε αντικείμενα φετίχ, οι τράπεζες, που μας έβγαζαν κάρτες και κόντρα κάρτες  και δάνεια για να μπορούμε να καταναλώνουμε δίχως αύριο και οι διάφορες εταιρίες που έφτιαχναν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους κατ εικόνα και ομοίωση των αναγκών και των επιθυμιών μας(και των πολλαπλάσιων αναγκών και επιθυμιών που μας δημιουργούσαν παίζοντας με την ψυχολογία μας). Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που έγινε φετίχ όχι απλά το κάθε προϊόν, αλλά η ίδια η διαδικασία της κατανάλωσης αυτή καθ αυτή.

Κατά συνέπεια σε όλα αυτά προσαρμόστηκε και ο τρόπος ζωής μας και αρχίσαμε να δουλεύουμε πυρετωδώς, να πιάνουμε και δεύτερη δουλειά, και Τρίτη μερικές φορές, σε τέτοιο σημείο που είχαμε αρχίσει να ομοιάζουμε με τα χαμστεράκια που τρέχουν γύρω γύρω στην ρόδα τους μένοντας κάθε φορά στο ίδιο σημείο ουσιαστικά, αφού τρέχαμε και ποτέ δεν φτάναμε.

Παράλληλα τώρα με όλη αυτή τη μανία του καταναλωτισμού, μας εμφυτεύθηκε το μικρόβιο του ατομικισμού και κατά προέκταση της ανταγωνιστικότητας. Προσπαθούσαμε λοιπόν να πάρουμε καλύτερο αμάξι-κοστούμι-φόρεμα-ποτιστικό κλπ, από τον διπλανό, έτσι ώστε να μην μείνουμε πίσω, να μην περιθωριοποιηθούμε και να καταφέρουμε αν είναι δυνατόν να ανελιχθούμε, δια του φαίνεσθε, κοινωνικά. Ακόμα και αν δεν μας άρεσε να τρέχουμε σε αυτήν την κούρσα, λίγο πολύ όλοι αναγκαζόμασταν να προσαρμοζόμαστε, διαφορετικά υπήρχε ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού.

Αυτή η αγάπη για τα προϊόντα παρείσφρησε ανάμεσα στις κοινωνικές σχέσεις, έτσι σταματήσαμε σταδιακά να αγαπάμε-εκτιμάμε-σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους για αυτό που είναι, και ολοένα και περισσότερο αρχίζαμε να τους προσεγγίζουμε για αυτό που  φαινόταν. Και αυτό που φαινόταν, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτιόνταν από τη σχέση που είχαν με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που μπορούσαν να αγοράσουν.

Προσοχή, για να αποφευχθούν οι τυχόν παρεξηγήσεις, δεν εννοώ ότι όλα τα παραπάνω μας χαρακτήριζαν κατά απόλυτο τρόπο, όμως άρχιζαν να παίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στην ρύθμιση των μεταξύ μας σχέσεων, με αποτέλεσμα πολλά πράγματα να αλλάξουν ή να ενταθούν, αρκεί να δούμε πως μεγάλωσαν οι παππούδες μας και πως μεγαλώσαμε εμείς. Βέβαια η επίδειξη του πλούτου και ο καταναλωτισμός δεν «εφευρέθηκε» τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα, όμως τα τελευταία 30 χρόνια έχει αγγίξει σε τόσο μεγάλο βαθμό και με φρενήρεις ρυθμούς τις μάζες, έχει φτάσει θα λέγαμε σε ένα peak. Όλα αυτά πάντα σε συνάρτηση με την μεγέθυνση της οικονομίας και τις φάσεις των κύκλων του καπιταλισμού, αφού η εντατικοποίηση της κατανάλωσης σχετίζεται με την εντατικοποίηση της εργασίας και πάει λέγοντας.

Το όλο ζήτημα βέβαια έχει και πρακτικές προεκτάσεις. Στην αμείλικτη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε, ο καθένας πρέπει να δώσει τα διαπιστευτήρια του στον απέναντι του για το ποιος είναι και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Ο πλούτος και η κοινωνική θέση λοιπόν, σε μια κοινωνία που το μέλλον δεν είναι εξασφαλισμένο για κανέναν, αποτελούν πολύτιμα εφόδια για τον βιοπορισμό, την δημιουργία οικογένειας, κλπ. Κατ επέκταση το ακριβό αμάξι, το καλό ντύσιμο, χρησιμεύουν ως συμβολικός φαλός στην διαδικασία επιλογής συντρόφου και δίνουν αίσθηση ή και συχνά ψευδαίσθηση ασφάλειας στο άτομο του αντίθετου φύλλου. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές διαφημίσεις «παίζουν» με το ερωτικό στοιχείο, επειδή υποσυνείδητα περνούν στους ανθρώπους την ιδέα ότι φορώντας αυτό το άρωμα ή αγοράζοντας αυτή τη μάρκα τσιγάρα, δίνεις στον/στην απέναντι σου κάποια διαπιστευτήρια για το ποιος είσαι. Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που την θέση του ερωτικού παίρνει το φιλικό, «το κρασί της παρέας», το γονικό, «αν αγαπάτε τα παιδία σας θέλετε για εκείνα το καλύτερο, αγοράστε κρέμα Γιώτης», ή ακόμα και το επαγγελματικό, «για εσάς που η επαγγελματικής σας καριέρα σημαίνει πολλά, αφροντούζ καμαι».

Όμως όταν καλλιεργήσεις σε ανθρώπους τις ανάλογες εντυπώσεις για προϊόντα, αυτόματα  καταφέρνεις να δώσεις σε αυτά κάποιου είδους μαγικές ιδιότητες, οι οποίες όμως αποκτούν ουσιαστική επίδραση στις ζωές μας. Αν και εγώ και η απέναντι μου στο μπαρ, έχουμε πειστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ότι είναι ελκυστικό να πίνουμε Grands σε πλατύ ποτήρι κρατώντας το και περιστρέφοντας το με έναν συγκεκριμένο τρόπο,  τότε έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας μια κοινή γλώσσα, ένας συμβολισμός αν προτιμάτε, που μας βοηθάει να επικοινωνήσουμε, και γιατί όχι, να έρθουμε πιο κοντά.

Μεγαλώσαμε λοιπόν, εμείς οι τριαντάρηδες τουλάχιστον, σε μια κοινωνία που τα καταναλωτικά αγαθά, έπαιζαν στην απλούστερη περίπτωση τον ρόλο της συγκολλητικής ουσίας μεταξύ των ανθρώπων, όχι μόνο σε σχέσεις ερωτικές, αλλά και σε φιλικές, και σε επαγγελματικές. Και ας πούμε ότι ως ένα βαθμό αυτό είναι θεμιτό(ο άνθρωπος πρέπει να γεύεται τον «υλικό πολιτισμό» που παράγει), ποια είναι όμως τα όρια και κατά πόσο τα ξεπερνάμε;

Μην μου πείτε ότι δεν έχετε δει(ή δεν έχετε βιώσει) γύρω σας περιπτώσεις που κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν εκτός ορίων. Άνθρωποι που δωροδοκούν άλλους ανθρώπους για να μένουν δίπλα τους, άνθρωποι που καταλήγουν στο να απομονώνονται από τους υπόλοιπους και να  «συμβιώνουν»/παθιάζονται με το αυτοκίνητο τους, το σπίτι τους, το ψυγείο τους, την πιστωτική τους, τον υπολογιστή, άνθρωποι που για να ξεπεράσουν έναν χωρισμό ξοδεύουν όλα τους τα χρήματα σε ρούχα ή παπούτσια.

Ζούμε ή έστω ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου είχαμε μάθει, όσοι μπορούσαμε και σε όποιο βαθμό μπορούσαμε όχι μόνο να χρησιμοποιούμε τα προϊόντα σαν συγκολλητική ουσία στις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και να μπαζώνουμε τα κενά μας, συναισθηματικά, μαθησιακά, κοινωνικά, με προϊόντα και υπηρεσίες που μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν τα χρήματα. Μπορεί το υποκατάστατο να μην ήταν ότι καλύτερο, όμως έκανε τη δουλεία, όπως κάνει τη δουλειά το φαγητό τύπου φαστ φούντ στη θέση ενός καλομαγειρευμένου γεύματος. Επίσης το υποκατάστατο προϊόν δεν είχε απαιτήσεις(πέρα από τις χρηματικές), δε σε πλήγωνε, δεν σε εγκατέλειπε, δεν σου δημιουργούσε ζήτημα(αν και όχι πάντα) όταν το εγκατέλειπες εσύ.  Όλο αυτό όπως είναι φυσικό κάθε άλλο παρά μας έλυνε τα όποια προβλήματα σε μακροχρόνιο επίπεδο, αντιθέτως, εκείνα συσσωρευόταν και διογκώνονταν με τις ανάλογες σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή μας.

Και ερχόμαστε στο τώρα, τι βιώνουμε τώρα;

Βιώνουμε την κατάρρευση ενός κόσμου όπως τον είχαμε μάθει, καθώς για να πάμε πάλι στα οικονομικά, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια άλλη φάση του, στην φάση της κρίσης, όπου η περεταίρω διόγκωση του φαντάζει και είναι αδύνατη και έτσι κλείνει εκείνη η κάνουλα που μας επέτρεπε μέχρι χθες να πλέουμε σε πελάγη καταναλωτικής φαντασίας. Πέσαμε λοιπόν με τα μούτρα πάνω στο «αυτά που ξέραμε θα τα ξεχάσουμε». Τι επιπτώσεις μπορεί τώρα να έχει κάτι τέτοιο;

Άνθρωποι μένουν ξεκρέμαστοι, και καλούνται να μάθουν να ζουν σε νέες συνθήκες. Το δέσιμο βέβαια με τον παλιό τρόπο ζωής τους δημιουργεί ένα conflict, που κάποιοι θα το ξεπεράσουν και θα βγουν με κουσούρια, κάποιοι ίσως βγουν καλύτεροι και κάποιοι ίσως, όπως ήδη πολλοί έχουν κάνει, φτάσουν στο σημείο να πηδήξουν από τον τέταρτο όροφο. Όντας βέβαια κοινωνικά όντα, η πιο κατάλληλη επιστήμη για να δώσει απαντήσεις είναι η κοινωνιολογία, η οποία θα κάνει ένα zoom out από το άτομο και θα αποπειραθεί να διαγνώσει και να προβλέψει το πως λειτουργούν τα καινούρια δεδομένα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες-στρώμματα-τάξεις, συμβουλευόμενη βέβαια και αντλώντας και από την ψυχολογία και από την οικονομική επιστήμη.

Ίσως αυτός ο ξαφνικός απογαλακτισμός από τον ξέφρενο καταναλωτισμό να πυροδοτήσει τις λειτουργίες εκείνες στα κοινωνικά υποκείμενα που θα τα οδηγήσει τόσο αυτά όσο και την ίδια την κοινωνία που συνιστούν, σε ένα ανώτερο επίπεδο, σε ένα είδος ωρίμανσης(ναι το ξέρω ότι ξέρετε που το πάω). Αυτό βέβαια δεν θα γίνει ούτε αθόρυβα ούτε αναίμακτα. Το παλιό ποτέ δεν παραχωρεί τη θέση στο καινούριο αμαχητί, και είναι λογικό πως όσοι βολευόταν μέχρι τώρα με τις κοινωνικοοικονομικές σχέσεις του παρελθόντος θα κοιτάξουν να τις διατηρήσουν.

Εμείς από τη μεριά μας, ως μάζα, ως πλειοψηφία, ως λαός(δεν είπα ως εργατική τάξη αλλά όποιος θέλει μπορεί να το υποθέσει από το ένοχο παρελθόν του ιστολογίου μου), οφείλουμε, αφού ξεπεράσουμε έστω και επειδή μας αναγκάζουν, το φετίχ μας για κατανάλωση ως αυτοσκοπό, να το αντικαταστήσουμε με κάτι πιο ουσιαστικό, το οποίο θα παρεμβαίνει και θα καθορίζει τις μεταξύ μας σχέσεις, τον περίγυρο, και κατ επέκταση τον κοινωνικό ιστό καθ ολοκληρία. Αυτό βεβαίως απαιτεί να έρθουμε πιο κοντά ο ένας με τον άλλο, σε μια πιο ποιοτική βάση, πιο άμεση, πιο ειλικρινή. Να στρέψουμε τον εαυτό μας προς το δυνάμει καλύτερο, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μέσα από την ώθηση που θα δώσουμε στην ίδια την κοινωνία προς το καλύτερο.

Τέλος πρώτου μέρους…

Στο επόμενο

– Γιατί δεν μπορέι να ωριμάσει και να προοδεύσει η κοινωνία με τις παρούσες οικονομικές σχέσεις;

– Πως είναι δυνατόν να σπάσει ο κύκλος;

– Είναι τελικά νομοτέλειακό να προοδεύουμε, υπάρχει κάποια τέτοια εγγύηση;

– Τι συνιστά πρόοδο;

Αναμένατε στους δέκτες σας μέχρ να μου γίνει η όρεξη….

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο ναι, αλλά με τους οπορτουνιστές όχι!

Συχνά πυκνά τελευταία, και με αφορμή την αίτηση του Σύριζα για συνεργασία με το ΚΚΕ, διαβάζω σε διάφορα blogs τα παρακάτω λόγια του Λένιν.

«Θα συμμαχήσουμε ακόμα και με τον διάβολο για να νικήσουμε τον αρχιδιάβολο» ή κατ’ άλλη εκδοχή, δίχως το νόημα ν’ αλλάζει, «Θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάβολο, για να σώσουμε ό, τι πρέπει»

Κοτσάροντας αυτά τα λόγια στην αρχή του κειμένου τους, πολλοί και διάφοροι αρθρογράφοι προσπαθούν να μας πείσουν, ότι αν ζούσε σήμερα ο Λένιν θα έκαμε αυτήν την συνεργασία με τον Σύριζα προκειμένου να πολεμήσουν το μεγαλύτερο κακό.

Και φυσικά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, μιας και ο Λένιν, επειδή χαζός δεν ήταν, όταν μίλαγε για συνεργασίες δεν συμπεριελάμβανε σε αυτές τους διάφορους οπορτουνιστές. Βλέπετε ο Λένιν ήξερε από πρώτο χέρι ότι όλοι αυτοί οι προδότες ήταν είναι και θα είναι μέρος αυτού του «μεγαλύτερου κακού» που υποτίθεται πως ξορκίζουν, το ήξερε επειδή είχε προδοθεί πολλάκις από δαύτους.

Συγκεκριμένα στο έργο του «Η χρεοκοπία της 2^ης διεθνούς ο Λένιν γράφει»:

«Λέγοντας σοσιαλσοβινισμό, εννοούμε την παραδοχή υπεράσπισης της πατρίδας στο σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο(εννοεί τον πρώτο Παγκόσμιο), τη δικαιολόγηση της συμμαχίας των σοσιαλιστών με την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις των χωρών «τους» σ΄αυτόν τον πόλεμο, την άρνηση της προπαγάνδισης επαναστατικών εκδηλώσεων ενάντια στη «δική τους» αστική τάξη κ.τ.λ.. Είναι εντελώς ολοφάνερο ότι το βασικό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο του σοσιαλσοβινισμού συμπίπτει απόλυτα με τις βάσεις του οπορτουνισμού. Είναι ένα και το ίδιο ρεύμα. Ο οπορτουνισμός, μέσα στις συνθήκες του πολέμου του 1914-1915 γεννάει ακριβώς το σοσιαλσοβινισμό. Το κύριο ζήτημα στον οπορτουνισμό είναι η ιδέα της συνεργασίας των τάξεων.»(εγώ το διάβασα στο: Ο Β.Ι Λένιν για τον οπορτουνισμό, Ριζοσπάστης ένθετο ιστορία, 22 Απρίλη 2012, σελ. 7)

Για να καταλάβουμε όμως τι θέλει να πει ο «ποιητής» Λένιν ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στα γεγονότα.

Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, και καταπατώντας τις αποφάσεις των διεθνών σοσιαλιστικών συνεδρίων της Στουτγάρδης(18-24 Αυγούστου 1907), της Κοπεγχάγης(28 Αυγούστου 3 Σεπτέμβρη 1910) και της Βασιλείας(1912), για δράση μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, τα ρεφορμιστικά κόμματα πρόδωσαν ανοιχτά την εργατική τάξη. Αντί λοιπόν να καλέσουν τους εργάτες σε επίθεση ενάντια στην αστική τάξη των χωρών τους όντας αυτή αποδυναμωμένη από τον πόλεμο, τους κάλεσαν στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας να την στηρίξουν στον πόλεμο τον οποίο είχαν επιδοθεί μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. (στο ίδιο, σελ. 4) Αυτή η προδοσία ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού αν οι εργάτες αντί να γίνουν στρατιώτες στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στρεφόταν κατά των αφεντικών τους και ξεκινούσαν έναν ταξικό πόλεμο μέσα στις χώρες του, ίσως σήμερα να είχε ήδη νικηθεί ο καπιταλισμός.

Η ιστορία βέβαια δεν χτίζεται με «αν» οπότε ας μείνουμε στο γεγονός της προδοσίας και ας αφήσουμε τις όποιες υποθέσεις κατά μέρος.

Και παρακάτω στο ίδιο έργο του, σε σχέση με την αναγκαιότητα του διαχωρισμού(και όχι της συνένωσης) των επαναστατικών κομμάτων από τα μικροαστικά ο Λένιν γράφει.

«Εννοείται, ότι απ αυτόν τον καθορισμό των καθηκόντων, που βάζει μπροστά στο σοσιαλισμό η νέα εποχή της παγκόσμιας ανάπτυξης του, δεν προκύπτει ακόμη άμεσα με ποιάν ακριβώς ταχύτητα και με ποιες ακριβώς μορφές θα εξελιχθεί σε κάθε χώρα το προτσές του χωρισμού των εργατικών επαναστατικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα μικροαστικά-οπορτουνιστικά κόμματα. Από δω, όμως, προκύπτει η ανάγκη να κατανοηθεί καθαρά ότι ένας τέτοιος χωρισμός είναι αναπόφευκτος και να κατευθύνεται όλη η πολιτική των εργατικών κομμάτων ακριβώς μ αυτό το πρίσμα.» (στο ίδιο, σελ. 11)

Δηλαδή όχι απλά δεν συνεργαζόμαστε με όλα αυτά τα μικροαστικά κόμματα τύπου Σύριζα, αλλά κάνουμε ότι μπορούμε για να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτά. Στην Ελλάδα λοιπόν η διάσπαση του 89 του ΚΚΕ, θα θεωρούταν από τον Λένιν ένα καθοριστικό βήμα για την επιτυχία των αγώνων της εργατικής τάξης, δεν κάνουμε λοιπόν ούτε βήμα πίσω και δεν ξαναπέφτουμε στην ίδια παγίδα.

Και επειδή ο Λένιν ήταν και εκείνος παθών αναφέρει:

«Δεν μπορείς να σβήσεις εκείνο που υπήρξε, δεν μπορείς να εξαλείψεις ούτε από τη συνείδηση των εργατών, ούτε από την πείρα της αστικής τάξης, ούτε από τις πολιτικές κατακτήσεις της εποχής μας γενικά, το γεγονός ότι μέσα στα εργατικά κόμματα οι οπορτουνιστές τη στιγμή της κρίσης αποδείχτηκαν ο πυρήνας των στοιχείων που πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης»(στο ίδιο, σελ. 11)

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που και σήμερα, τη στιγμή της κρίσης, όλοι ετούτοι(οι διάφοροι οπορτουνιστές), με επιθέσεις φιλίας σκίζονται για να μας ενσωματώσουν και να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους. Επειδή όμως έχουμε πείρα, αντιστεκόμαστε, δεν κάνουμε αυτό το λάθος και δεν προδίδουμε την εργατιά λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα καμιά 20αριά έδρες παραπάνω στην βουλή.

Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα παραδείγματα, όμως νομίζω πως έχω ήδη καταστήσει περισσότερο από σαφές ότι όσοι χρησιμοποιούν την παραπάνω αράδα του Λένιν σαν επιχείρημα για να μας πείσουν να συνεργαστούμε με οπορτουνιστές, παραφράζουν(σκόπιμα ή από άγνοια) τα λόγια και τους σκοπούς του μεγάλου ηγέτη επαναστάτη και διανοητή. Συνεργασίες με απολογητές του καπιταλισμού και με ευρωλάγνους που χωρίζουν τους καπιταλιστές σε καλούς και κακούς δεν κάνουμε πάρτε το χαμπάρι. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες, και με τους δύο μαζί δεν γίνεται έφοδος στον ουρανό.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Οι προβληματισμοί της κυρίας Μέρκελ

Διάβαζα πριν απο λίγο σε ενα άρθρο στο in.gr διάφορα αναπάντητα ερωτήματα και προβληματισμούς τους οποίους εξέφρασε η Κ.Μέρκελ, ας τα δούμε λιγάκι.

«εντυπωσιακό πως ένα τόσο απλό πράγμα οδηγεί σε τέτοιες αντιπαραθέσεις»(Έννοεί τα μέτρα λιτότητας)

Αυτοί Κυρία Μέρκελ να ξέρετε δεν είναι θεατρόφιλοι που έχουν πάει απο νωρίς να πιάσουν θέση. Και όχι, δεν είναι ούτε σοφιστές οι οποίοι έχουν μαζευτεί στο αμφιθέατρο να ανταλλάξουν απόψεις και να διαφωνήσουν μεταξύ τους για τα νεα μέτρα!(κάποιος καλός δήμαρχος αν με διαβάζει ας τους απομακρύνει παρακαλώ, τρομάζουν και τους τουρίστες…)

«δίνουν μερικές φορές την εντύπωση ότι για εμάς (στη Γερμανία) το να κάνουμε οικονομία είναι απόλαυση» «Όμως πρόκειται απλώς για το να μην δαπανούμε περισσότερα απ’ όσα εισπράτουμε. Είναι εντυπωσιακό που ένα τόσο απλό πράγμα οδηγεί σε τέτοιες αντιπαραθέσεις»

Είναι όντως παράξενο, συμφωνώ και εγώ, που τα μέτρα πείνας τα οποία μας έχουν επιβληθεί απο εσάς και τους φίλους σας εν Ελλάδι βάζουν τον κόσμο να «αντιπαρατίθεται» για την «απόλαυση» που μπορεί να προσφέρει ένα κιλό δωρεάν κρεμμύδια.

Δεν μπορεί βέβαια να περιμένει κάτι καλύτερο κάποιος απο ενα αρχηγό κράτους, και μάλλιστα ανεπτυγμένου καπιταλιστικά, που άστεγοι ανθρώποι πεθαίνουν απ’ το κρύο στους δρόμους, θα ήταν όμως προτιμότερο να κρατάει τις τυχόν απορίες της για τον εαυτό της.

Και εντάξει, μην φανταστεί κανείς ότι οι υπόλοιποι «εταίροι» μας διαφέρουν

Ο καλός Ολάντ

Η κακιά Μέρκελ…

…κλπ

Απλά το παιχνίδι καλός μπάτσος κακός μπάτσος όπως φαίνεται δεν παίζεται μόνο στα μπουντρούμια της ασφάλειας αλλά και στα υψηλά κλιμάκια όταν χρειάζεται να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν τον λαό.

Ζούμε όμως αυτή τη στιγμή αυτό που εγώ ονομάζω «πυκνό ιστορικό χρόνο», ας έχουν λοιπόν υπόψη τους ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα ίσως τους έρθουν τα πάνω κάτω, για αυτό καλό θα ήταν να μην εξοργίζουν με τις γεμάτες  ειρωνία «απορίες» τους τον καταταλαιπωρημένο λαό, διότι μερικοί παθόντες ίσως και να έχουν μνήμη ελέφαντα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Κάτι ψήνεται στον κόσμο;

Read Full Post »

Πανελλαδική στάση εργασίας στο εμπόριο και τις υπηρεσίες

 

Αν μπορείτε, διαδόστε το. Τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουμε είναι πολύ μικρά, και η κινήτοποίηση αυτή πολύ σημαντική, τόσο σαν φρένο στην επίθεση που δεχόμαστε σήμερα, όσο και σαν παρακαταθήκη για το μέλλον.

Η κατάσταση στον χώρο του εμπορίου-υπηρεσιών είναι λίγο πολύ γνωστή από παλιά. Η διασπορά των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, η πολυδιάσπαση, η πληθώρα εργοδοτικών σωματείων, και η παντώς καιρού στάση της πλειοψηφείας της ομοσπονδίας  που αυτή την στιγμή παζαρεύουν μειώσεις μισθών μέχρι και 15% με την εργοδοσία, έχουν καταστήσει τον χώρο πρωτοπορειακό πειραματόζωο για κάθε είδους αντεργατική πολιτική, όπως τα ελαστικά ωράρια, η εκ περιτροπής, η Κυριακάτικη, η απλήρωτη εργασία, η κατά βούληση καταπάτηση ρεπό και υπερωριών κ.α., εδώ και χρόνια. Αφού με το PSI λεηλατήθηκε και το επικουρικό μας ταμείο, αυτήν την στιγμή βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης που προωθείται με την κατά κόρον σύναψη ατομικών συμβάσεων.*

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι στον χώρο του εμπορίου- υπηρεσιών αποφασίσαμε να σηκώσουμε κεφάλι και να αντιδράσουμε μέσα από τα ταξικά μας σωματεία, προκειμένου να ακυρώσουμε την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών μας συμβάσεων και δικαιωμάτων στην πράξη.

Μία πρώτη κίνηση σε αυτήν την κατεύθηνση, είναι η κύρηξη πανελαδικής τετράωρης στάσης εργασίας, για το Σάββατο 26/5/2012 και από την έναρξη της βάρδυας.

*Βλέπε και εδώ

Ακολουθεί η ανακοίνωση των ταξικών σωματείων:

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ 4ΩΡΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΜΑΗ 2012 ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΒΑΡΔΙΑΣ

(με αποφάσεις 10δων Σωματείων του κλάδου μας)

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Οι εργοδότες στους κλάδους μας αξιοποιώντας την προεκλογική περίοδο επιτίθενται με ακόμα μεγαλύτερο ταξικό μίσος ενάντια μας με απολύσεις, μειώσεις μισθών, καθυστερήσεις πληρωμών, με πρόσθετη και απλήρωτη δουλειά, με αλλαγές στα ωράρια, δουλειά την Κυριακή.

Το Σάββατο 26 Μάη απαντάμε σε αυτόν τον αντεργατικό εφιάλτη με Πανελλαδική 4ωρη στάση εργασίας κάνοντας πράξη το ένας για όλους
και όλοι για έναν.

Με τη συμμετοχή μας στη στάση εργασίας δίνουμε αγωνιστική απάντηση στην επίθεση της εργοδοσίας που είναι ενιαία, σε όλες τις επιχειρήσεις, σε όλο τον κλάδο.

Στις επιχειρήσεις ΦΩΚΑΣ, HONDOS, NOTOS, ATTICA, BENNETON, MARKET IN, MULTIRAMA, PUBLIC, ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΣ, ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ, και εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις η εργοδοσία επιβάλει μειώσεις μισθών από 15% έως 30%, εκ περιτροπής εργασία, «εθελουσία έξοδο», απολύσεις.

Η εργοδοσία των Carrefour : Εκβιάζει και υποχρεώνει τους εργαζόμενους να δεχτούν μείωση μισθών την ίδια ώρα που αυξάνει τις τιμές των προϊόντων που διαθέτει.

Η εργοδοσία των S/M Βερόπουλος με την βοήθεια και της Διοίκησης του εργοδοτικού επιχειρησιακού Σωματείου μείωσε τους μισθούς των εργαζομένων κατά 12% την ίδια περίοδο που αύξησε τις τιμές των προϊόντων της.

ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ-ΚΟΥ ΚΟΥ- ΛΑΡΙΣΑ : Η εργοδοσία απαιτεί μειώσεις μισθών έως και 22%.

Στις Εταιρίες καθαριότητας , Εταιρίες ανακύκλωσης, προχωρούν ανοιχτά σε απολύσεις και μειώσεις μισθών.

Στις αποθήκες Λοτζίστικ απειλούν, η δέχεσαι την μείωση η απολύεσαι.

Στην αποθήκη του Θεοχαράκη (ΝΙΣΣΑΝ) στον Ασπρόπυργο απαιτεί από τους εργαζομένους 3η κατά σειρά μείωση μισθού 10%.

Σε 100δες ακόμα καταστήματα και υπηρεσίες οι συνάδελφοι μας δουλεύουν με μειωμένους μισθούς, κινδυνεύουν με απόλυση, δουλεύουν ανασφάλιστοι, δουλεύουν όσο θέλουν οι εργοδότες και πολλές φορές χωρίς αμοιβή.

Αυτή την κατάσταση θα την αλλάξουμε με οργάνωση στα συνδικάτα μας πετώντας έξω από αυτά τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές, δυναμώνοντας την ταξική γραμμή πάλης.

Ο μεγάλος εχθρός δεν είναι μόνο στις Βρυξέλλες και στα μνημόνια.

Είναι πριν από όλα οι εργοδότες σε κάθε τόπο δουλειάς που μας θέλουν φτηνά και υπάκουα «εργαλεία».

Κάνουμε στάση εργασίας απαιτώντας :-Να μην μειωθούν οι μισθοί μας.

– Να υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις μισθών.

– Να πληρωθούν τα δεδουλευμένα.

– Να μην καταστρατηγείται η κυριακάτικη αργία.

-Να μην είναι τα ωράρια μας « λάστιχο».

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ 4ΩΡΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΒΑΡΔΙΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΜΑΙΟΥ 2012

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΗΡΑΝ ΚΛΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.

• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΗΝΑΣ
• ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΕ & ΓΡΑΦΕΙΩΝ
• ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
• ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
• ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΛΑΥΡΙΟΥ
• ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ CARREFOUR-DIA-ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
• ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ LIDL ΝΟΜΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
• ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΑΤΟΣ
• ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ – ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΕΜΠΟΡΙΟΥ – ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

http://fadomduck2.blogspot.com/2012/05/blog-post_21.html

Read Full Post »

Μια μικρή αναφορά στο παρελθόν(αναδημοσίευση παλαιότερου μου άρθρου)

Αναδημοσιεύω το συγκεκριμενο άρθρο που είχα γράψει παλιότερα λόγω της επικαιρότητας του

Η πρώτη δημοσίευση εκεί:

https://poexania.wordpress.com/2011/05/29/5321/

~.~

Τώρα τον λέμε τρελό, αλλά στην εποχή του τα λόγια του είχαν μεγάλη απήχηση και τα έργα του τρομερές συννέπειες.

Διαβάζοντας το κεφάλαιο που αναφέρεται στον φασισμό[1], από το βιβλίο του Andrew Heywood, «Πολιτικές Ιδεολογίες», κράτησα μερικές σημειώσεις, ικανές να δημιουργήσουν μερικούς προβληματισμούς, σχετικά με το «νεοεμφανιζόμενο» «κίνημα πλατείας» που ξεκίνησε στην Ισπανία, και έφτασε και στην Ελλάδα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ ότι το «κίνημα» αυτό είναι φασιστικό, απλά επειδή όπως θα δούμε κάνοντας ιστορικές συγκρίσεις, μπορούν να αναγνωριστούν μερικά κοινά σημεία(με τις τότε ιστορικές συγκυρίες), θεωρώ ενδιαφέρον να τα προβάλω, προκειμένου να αποφευχθούν οι κακοτοπιές. Ξεκινάω την ανάλυση μου με διαδοχικά αποσπάσματα από το βιβλίο και σχολιασμό επιτόπου.

«Επιπλέον, οι δημοκρατικές διακυβερνήσεις, καθώς εκπροσωπούσαν συνασπισμούς συμφερόντων ή κομμάτων, συχνά εμφανίζονταν αδύναμες και ασταθείς όταν αντιμετώπιζαν οικονομικές ή πολιτικές κρίσεις.[…] Δεύτερο, η Ευρωπαϊκή κοινότητα είχε διαταραχθεί από την εμπειρία της βιομηχανοποίησης, η οποία είχε ιδιαιτέρως απειλήσει την κατώτερη μεσαία τάξη(σημ. δική μου, στρώμα λέμε εμείς) καταστηματαρχών, μικροεπιχειρηματιών, αγροτών και τεχνιτών, που συνθλίβονταν ανάμεσα στην αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, από τη μια πλευρά, και την ανερχόμενη ισχύ του οργανωμένου εργατικού κινήματος, από την άλλη. Τα φασιστικά κινήματα αντλούσαν μέλη και υποστήριξη σε μεγάλο βαθμό από τέτοια στοιχεία της κατώτερης μεσαίας τάξης. Υπό μία έννοια ο φασισμός ήταν ένας «εξτρεμισμός του κέντρου», μια εξέγερση των κατωτέρων μεσαίων τάξεων, γεγονός που βοηθά να εξηγήσουμε την εχθρότητα του φασισμού τόσο απέναντι στον καπιταλισμό(σημ. δική μου, στην θεωρία μόνο εναντιώθηκε στον καπιταλισμό και την βιομηχανοποίηση), όσο και απέναντι στον κομμουνισμό.»[2]

Αν φέρουμε το όλο ζήτημα στο σήμερα θα παρατηρήσουμε ότι, ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις, δηλαδή κρίσεις αξιών(ηθικών[3] και οικονομικών). Σήμερα μια τέτοια κρίση είναι βέβαιη, αφού αναδύονται τόσο ηθικά ζητήματα, με την βίαιη μετάλλαξη του κοινωνικού χώρου και του πώς αντιλαμβανόμαστε τον  χώρο αυτό, όσο και οικονομικά, που έχουν να κάνουν με την μετακίνηση του πλούτου από τα κάτω(και την «μέση»), προς τα πάνω. Έντονα επίσης είναι τα προβλήματα για τα κατώτερα μεσαία κοινωνικά στρώματα, αφού χάνονται για τους δημόσιους υπάλληλους τα περισσότερα κεκτημένα(δώρα, μονιμότητα), ενώ από την άλλη πλευρά, πολλές μικροεπιχειρήσεις κλείνουν, μην μπορώντας να αντέξουν το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης.

Παρατηρούμε και στην χώρα μας, μια άρνηση των «εξεγερμένων» να μετατραπούν από αγανακτισμένο πλήθος, σε κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως για παράδειγμα να οργανωθούν σε σωματεία, κάτι το όποιο ίσως έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν βλέπουν τον εαυτό τους σαν εργατική τάξη, αλλά ως κατώτερα μεσαία στρώματα. Στην θέση του καπιταλισμού, ως εχθρός, έχει μπει για πολλούς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, βέβαια στην καπιταλιστική οικονομία, δεν μπορείς να λειτουργήσεις έτσι αφαιρετικά, και να εστιάσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα βγάζοντας από το κάδρο όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του καπιταλισμού. Οι «εξεγερμένοι», ή έστω μεγάλο πλήθος αυτών, δεν αναζητούν ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος, αλλά μια ευκαιρία να πάρουν αυτό που έχασαν, και το οποίο πιστεύουν ότι τους το απέσπασε από μόνο του, το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

«Οι φασίστες στράφηκαν σε ιδέες και θεωρίες λιγότερο επειδή τους βοήθησαν να κατανοήσουν τον κόσμο, μια διανοητική έννοια, αλλά περισσότερο επειδή είχαν την ικανότητα να διεγείρουν τον πολιτικό ακτιβισμό»[4]

Εδώ, διαβάζοντας και παρακάτω, ο συγγραφέας εννοεί ότι ο φασισμός, ως αντίπαλος του ορθολογισμού, ποντάρει στο συναίσθημα και όχι στην λογική. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να αντιμετωπίζουμε επιφυλακτικά συνθήματα «όλοι οι Έλληνες μαζί», που βγάζουν το πράγμα από την ταξική του βάση, και το μεταθέτουν σε μια φυλετική ή έστω εθνοτική. Ορθολογικά σκεπτόμενοι, δεν μπορούμε να δούμε την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, αποσπασμένη από τις μειονότητες, μιας και αυτοί αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής-παραγωγικής(κάπως αυθαίρετος όρος προσοχή στην ερμηνεία), τάξης. Επίσης στους «εξεγερμένους», παρατηρείται έντονα, ότι κίνητρο των κινητοποιήσεων τους είναι περισσότερο ο ενθουσιασμός η οργή και γενικά το συναίσθημα(που πυροδοτείται από τις εξελίξεις), παρά η αξιολόγηση μιας κατάστασης και η διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν σε αυτήν. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι περιμένουν να εμφανιστεί από το πουθενά μια λύση ως από μηχανής θεός, και αυτό κρύβει φοβερούς κινδύνους, διότι Χίτλερ και Μουσολίνι, φασισμός και ναζισμός, ως τέτοιοι παρουσιάστηκαν.

Ο φασισμός συνεπώς, φαίνεται να είναι «αντί-φιλοσοφία», αφού είναι αντί-ορθολογικός, αντιφιλελεύθερος, αντί-συντηρητικός, αντικαπιταλιστικός, αντι-αστικός, αντικομμουνιστικός και ούτω καθεξής. Από αυτήν την άποψη ορισμένοι περιέγραψαν τον φασισμό ως ένα παράδειγμα μηδενισμού, στην κυριολεξία μια πίστη στο τίποτα, μια απόρριψη των καθιερωμένων ηθικών και πολιτικών αρχών. Ο Ναζισμός, συγκεκριμένα, περιγράφηκε ως «επανάσταση του μηδενισμού».[5]

Προσοχή,  το παραπάνω απόσπασμα αφορά την ιδεολογία του Φασισμού/Ναζισμού όπως λανσαρίστηκε στις πλατειές, μάζες, διότι στην πράξη, ήταν κοντά και στον συντηρητισμό και στον αστικό τρόπο ζωής, και στην βιομηχανοποίηση και στην αστικοποίηση(άλλωστε πως αλλιώς θα γινόταν ο πόλεμος χωρίς βιομηχανία;). Και εδώ έρχεται και κολλάει το σύνθημα, «όλοι μαζί χωρίς κόμματα και ιδεολογίες, χωρίς ταμπέλες». Τι σημαίνει χωρίς ταμπέλες; Σημαίνει αφήνω πίσω όλα αυτά που ήξερα μέχρι σήμερα για να δεχθώ, ως «λευκό χαρτί», μια καινούρια ιδεολογία, που στην ουσία δεν έχει ακόμα σχηματιστεί, αλλά το μόνο που έχει σίγουρο είναι να αμφισβητεί όλες τις μέχρι τώρα γνωστές ιδεολογίες; Αν σημαίνει αυτό, τότε μήπως πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, μην ξεπηδήσει από πουθενά κανένας “mein fuhrer”, με ελκυστική συνθηματολογία και πονηρούς σκοπούς; Απλά ρωτάω.

«Ένας βασικός στόχος του φασισμού ήταν να απομακρύνει την εργατική τάξη μακριά από τον Μαρξισμό και τον Μπολσεβικισμό, οι οποίοι κήρυσσαν την ύπουλη, ακόμα και την προδοτική, ιδέα της διεθνούς αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και συντηρούσαν τις παραπλανητικές αξίες της συνεργασίας και της ισότητας. Οι φασίστες αφοσιώθηκαν στην εθνική ενότητα και ενοποίηση, και κατ’ επέκταση επιθυμούσαν η αφοσίωση προς τη φυλή και το έθνος να είναι ισχυρότερη από εκείνη στην κοινωνική τάξη.»[6]

Αν και το «κίνημα πλατείας», όπως το ονομάζω εγώ, μοιάζει να έχει «διεθνιστικές τάσσεις», αφού ξεκίνησε από την Ισπανία και διαδόθηκε και στην Ελλάδα, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι, μιας και ο Ναζισμός και Φασισμός, αναπτύχθηκαν σε δυο διαφορετικά κράτη(και όχι μόνο δυο, μην ξεχνάμε την Ιαπωνία, την Ισπανία του Φράνκο κλπ), τα οποία βρισκόταν σε άμεση «επικοινωνία» και συνεργασία μεταξύ τους, τόσο στο ιδεολογικό, όσο και στο πολιτικοκοινωνικόοικονομικό επίπεδο. Ξαναλέω, συνθήματα των ημερών μας, όπως «όλοι οι έλληνες μαζί», λες και έχουμε τα ίδια συμφέροντα, και όχι συγκρουόμενα, εγώ και ο Βαρδηνογιάννης, είναι επικίνδυνα. Με λίγα λόγια, είναι βλακώδες να πιστέψουμε, εν έτη 2011, ότι ο Κόκκαλης, για το καλό της Ελλάδας και των ελλήνων, θα βάλει στην άκρη τα συμφέροντα του. Στην εποχή μας, που η διεθνοποίηση του κεφαλαίου είναι τόσο έντονη όσο ποτέ, το «τοπικό» κεφάλαιο συμμαχεί με το διεθνές κεφάλαιο και όχι με το λαό, ώστε να διατηρήσει την θέση του στην σκακιέρα της παγκόσμιας οικονομίας. Η μόνη αλληλεγγύη που μπορεί να υπάρξει, είναι η αλληλεγγύη σε ταξική βάση «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», που λέμε εμείς οι κομμουνιστές, αφού έχουμε πολύ περισσότερα κοινά με τον μετανάστη της διπλανής πόρτας, αλλά και με τον ισπανό εργάτη, από ότι με τον εργοστασιάρχη της προαστιακής συνοικίας. Ο φασισμός λοιπόν, δεν θέλει αυτόν τον τρόπο σκέψης, διότι στην εποχή που εμφανίστηκε, χρησίμευσε και ως αντίδοτο στον μπολσεβικισμό, στον κομμουνισμό αν προτιμάτε. Οι κεφαλαιοκράτες δεν ήθελαν οι εργάτες να αποκτήσουν αλληλεγγύη μεταξύ τους και να τεθεί το όλο ζήτημα σε ταξική βάση, γιατί αυτό απειλούσε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και κατ επέκταση τον καπιταλισμό. Έτσι την απάντηση στην κρίση και στα πλήθη που άρχισαν να «ψάχνονται», την έδωσε ο φασισμός/ναζισμός(με τα όποια μετέπειτα «παρατράγουδα» που αποβήκαν μοιραία για τους λαούς και ευεργετικά για το κεφάλαιο), για να μην προλάβει ο Κομμουνισμός. Πρέπει να προσέχουμε λοιπόν στις μέρες μας, οι εξεγερμένοι πλατείας, μην ριζοσπαστικοποιηθούν από την λάθος μπάντα. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπετε να καλλιεργείται σε εμάς τους κομμουνιστές μια έντονη ανησυχία όσον αφορά το μέλλον της όλης προσπάθειας.

Σε κάθε περίπτωση, η μαζική έξοδος, όπως έχω δηλώσει και σε άλλα άρθρα, του κόσμου στους δρόμους ήταν κάτι απαραίτητο, ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, προσοχή λοιπόν στα επόμενη βήματα(αν υπάρξουν), γιατί στήνονται παγίδες. Από τη μεριά μας εμείς οι κομμουνιστές, πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να κρατήσουμε τον λαό μακριά από τις παγίδες αυτές.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Στα αποσπάσματα όπου φασισμός, εννοείται και ναζισμός.

[2] Andrew Heywood, Πολιτικές Ιδεολογίες, εκδ. Επίκεντρο, μτφ. Χαρίδημος Κουτρής, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 383 – 384.

[3] Βλέπουμε ότι τίθεται και ζήτημα ηθικής για τους πολιτικούς, «να επιστραφούν τα κλεμμένα».

[4] Στο ίδιο σελ. 386.

[5] Στο ίδιο σελ. 389.

[6] Στο ίδιο σελ. 398.

Read Full Post »

Δυο χιλιάδες, τρείς και δύο διαστάσεις

Δυο χιλιάδες, τρείς και δύο διαστάσεις

Να που οι λέξεις μοιάζει να σε οδηγούν σε αδιέξοδο

Και εσύ είχες την εντύπωση πως η λύση διδόταν πάντα από δέκα δώδεκα στιχάκια

Δε φταιν τα στιχάκια, δε φταιν οι λέξεις

Δε φταιν αυτές που όσο όμορφα και να τις βάλεις την μια δίπλα στην άλλη, την μια κάτω από την άλλη, αποτελούν δισδιάστατα αντίγραφα των οραμάτων σου

Μα εσύ οραματίζεσαι σε δυο χιλιάδες διαστάσεις, τόσες πολλές που δεν ξεχωρίζεις καν αν αυτό που βλέπεις είναι όνειρο ή όραμα

Και ζεις σε τρείς, σύμφωνα τουλάχιστον με την παλιά επιστήμη, πάλι περισσότερες από όσες μπορεί να αποδώσει η φωτοτυπία σου

Και ελπίζεις, μόνο ελπίζεις, να κλέψει κάποιος τη φωτοτυπία σου από το όχι και τόσο καλά κλειδωμένο μπαούλο, και τον αριθμό δύο των διαστάσεων της, να τον προσθέσει, να τον πολλαπλασιάσει, να τον διαιρέσει ή να τον αφαιρέσει με τις δυο με τις τρείς χιλιάδες των διαστάσεων των δικών του οραμάτων και όχι μόνο…

Και αλήθεια ώ αλήθεια, τι μεγαλειώδη πράγματα μπορεί κάποιος να πετύχει με μερικές απλές μαθηματικές πράξεις μεταξύ εκείνου του στίχου και εκείνης της λέξης και μεταξύ όλων αυτών με τα οποία αυτές αντιστοιχούν

Ετούτα σκέφτεσαι, και νιώθεις σαν παιδί που περιεργάζεται το καινούργιο του παιχνίδι κάθε φορά όταν πατάς τα κουμπάκια σου ξεχνώντας που και κάποιο τόνο ή κάνοντας τα όποιο ορθογραφικά λάθη

.
Κι έτσι αισθάνεσαι ικανοποιημένος και λιγάκι χαρούμενος με τον καταλύτη που έστησες…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Read Full Post »

Φοβάται τον Αλέξη το θεριό;

Παίρνει το αυτί μου και το μάτι μου διάφορα «όμορφα» αυτές τις μέρες. Κάτι για το ότι τρέμουν τον Σύριζα στην Ευρώπη, κάτι για το ότι το ΚΚΕ μην ακούωντας το αίτημα του κόσμου για ενότητα διασπά τις λαϊκές μάζες και άλλα τέτοια.

Ρε παιδιά, ποιος κοροϊδεύει ποιόν;

Το πόσο τρέμουν το Σύριζα στην Ευρώπη δεν θα το απαντήσω εγώ, θα το απαντήσουν οι εξελίξεις, όχι πως η μέχρι τώρα του πορεία δεν αρκεί για να καταλάβει κάποιος το πόσο ενταγμένο στο σύστημα είναι το συγκεκριμένο κόμμα. Την περισσότερη πλάκα την έχουν τα περί διάσπασης να τα λέει ο «ενωτικός» Σύριζα. Αυτός που θέλει τις εργατικές μάζες όλες ενωμένες κάτω από την φτερούγα της «μαχητικής» ΓΣΕΕ, αυτός που τον λαό τον κοροϊδεύει και τον φτύνει κατάμουτρα δίνοντας του υποσχέσεις για στολίδια και καθρεφτάκια(όπως έκαναν οι κονκισταδόρες με τους ιθαγενείς για να τους κλέψουν το χρυσάφι), ενώ την ίδια ώρα συνδιαλέγεται με τους νεκροθάφτες του, ντόπιους και ξένους, για να κανονίσουν τα μέτρα του φέρετρου που θα τον θάψουν.

Προσέχτε, εκείνοι είναι που είχαν πει ότι το μνημόνιο θα το ακυρώσει ο λαός στους δρόμους, και θα είχαν δίκιο αν δεν εννοούσαν παράλληλα ότι θα ήταν οι ίδιοι που θα τον βγάλουν στους δρόμους τον λαό. Προς το παρόν εμείς λαό στους δρόμους με μπροστάρη τον Σύριζα δεν έχουμε δει, έχουμε δει όμως τους εκπροσώπους του Σύριζα να περνοδιαβαίνουν από σάλα σε σάλα και από κανάλι σε κανάλι για να καθησυχάσουν τους κατατρομαγμένους ευρωπαίους ότι καμιά απόφαση δεν θα παρθεί μονομερώς.

Ακόμα λοιπόν και αν βγάλει ο Σύριζα λαό στους δρόμους, με τι προσόντα θα τον βγάλει; Ποια θα είναι τα αιτήματα και οι επιδιώξεις ενός λαού υπό την καθοδήγηση του Σύριζα;

Περισσότερο Μάαστριχτ;

Περισσότερη Λισσαβώνα;

Μήπως αυτόν τον λαό δεν τον έχει εκ των πρότερων ο Σύριζα ξεπουλήσει χαρίζοντας διαβεβαιώσεις στα ανώτερα κλιμάκια ότι θα παίξει το παιχνίδι με τους δικούς τους κανόνες, δηλαδή με μνημόνια, με κουρέματα, με επαναδιαπραγματεύση;

Σάμπως αυτά δεν τα έκαμε και το ΠΑΣΟΚ; Σάμπως αυτά δεν έκαμε και η κυβέρνηση των τριών ιεραρχών; Σάμπως αυτά τα περι διαπραγμάτευσης δεν προπαγανδίζει προεκλογικά και η ΝΔ; Που διαφοροποιείται δηλαδή ο Σύριζα(ς);(και ο κάθε Σύριζα(ς))

Ένα πράγμα να καταλάβει ο λαός επιτέλους, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και σε συνθήκες κρίσεως, όσο ακολουθεί  κατά πόδας κόμματα σαν τον Σύριζα(και τον κάθε Σύριζα), οι μόνοι δρόμοι που θα δει είναι οι «πέντε δρόμοι»(κατά την λαϊκή ρήση) της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Όσο ο κόσμος ακολουθεί το Σύριζα και κόμματα σαν το Σύριζα η μόνη ενότητα θα είναι εκείνη η ίδια σχεδόν ενότητα που απολάμβαναν οι δουλοπάροικοι του μεσαίωνα.

Και για να τελειώνουν τα παραμύθια

Ο λαός δεν δικαιολογείται πια να μην ξέρει!

Ο λαός δεν δικαιολογείται πια να μην θέλει να μάθει!

Ο λαός δεν δικαιολογείται πια να ξεχνά!

Γιατί  όσο θα ξεχνά ή θα έχει άγνοια ή θα κρατάει μάτια και αυτιά ερμητικά κλειστά, θα τον εκμεταλλεύονται θα τον χειραγωγούν και θα τον αφήνουν στο σκοτάδι. Για όλους αυτούς ο φυσικός μας θάνατος και ο θάνατος της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας μας είναι ακριβώς αυτό που εξασφαλίζει τα κέρδη τους. Ας το πάρουμε χαμπάρι λοιπόν, ότι παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις του κάθε Τσίπρα, το και αυτοί και εμείς δεν υπάρχει. Αντίθετα υπάρχει το ή αυτοί ή εμείς!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »