Δεν αγωνίζομαι για τίποτα, δεν αλλάζω τίποτα, αφήστε με ελεύθερο να είμαι σκλάβος…

Όνειρο μέσα στο όνειρο

Δέξου αυτό το φιλί στο μέτωπό σου,
τώρα που χωρίζουμε θα σου τ’ ομολογήσω:
δεν είχες άδικο να λες πως όλη μου η ζωή
ήταν ένα όνειρο.

Κι αν η ελπίδα πέταξε
μια νύχτα, είτε μια μέρα
είτε σε οπτασία,
ή μέσα στο άπειρο,
είναι γι’ αυτό λιγότερη φευγάτη;

Ό,τι θωρούμε ή φαινόμαστε, δεν είναι
παρά ένα όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο.

Στέκω μπροστά στην βουή του ακρογιαλιού
που το χτυπάει το κύμα,
και κλείνω μέσα στη φούχτα μου
δέκα σπυριά, όμως και εκείνα ακόμα
πως γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλά μου
και χάνονται στην άβυσσο,
ενώ με παίρνει το κλάμα, ποταμός το κλάμα.

Θεέ μου! Δεν μπορώ λοιπόν να τα κρατήσω
λιγάκι πιο σφικτά;
Δεν μπορώ, θεέ μου να σώσω ουτ’ ένα
από το κύμα τ’ αδυσώπητο;

Ό,τι θεωρούμε ή φαινόμαστε, δεν είναι λοιπόν,
παρά ένα όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο.

Edgar Alan Poe

Έδινε κάποτε ο Ρένος Αποστολίδης, αναφερόμενος στο πώς λειτουργούν οι «μάζες» ένα παράδειγμα. Δεν θυμάμαι βέβαια ακριβώς πως το διατύπωνε αλλά θα προσπαθήσω μεταφέρω το ζουμί. Έλεγε λοιπόν, ότι αν ρωτήσουμε 100 έλληνες τη γνώμη τους για τον Καζαντζάκη, θα σου πουν όλοι ή έστω σχεδόν όλοι ότι ήταν πολύ ταλαντούχος συγγραφέας, εξαιρετικός, καταπληκτικός κλπ. Αν τώρα ρωτήσεις τους ίδιους ανθρώπους άμα έχουν διαβάσει έστω και ένα βιβλίο του θα σου απαντήσει η συντριπτική πλειοψηφία αρνητικά. Από εκεί και πέρα ο Ρένος άρχισε να «θάβει» τον Καζαντζάκη, τόσο ως συγγραφέα αλλά και ως προσωπικότητα. Για το δεύτερο άποψη δεν έχω, πάντως ο Αποστολίδης είπε μερικά πράγματα που αμαυρώνουν την εικόνα του, κάτι που ίσως να κακοφαινόταν όσους αρέσκονται στις εξιδανικεύσεις. Όσον αφορά πάντως τον συγγραφέα Καζαντζάκη, θεωρώ ότι ο Αποστολίδης ως ένα βαθμό τα παραέλεγε όταν τον αποκαλούσε μετριότητα. Κατά τη δική μου άποψη, ο τρόπος που είναι γραμμένα τα διηγήματα του Καζαντζάκη είναι αριστοτεχνικός. Σε άλλα του πονήματα, όπως είναι πχ η «ασκητική» που εμένα μου φάνηκε σαν ξαναζεσταμένη σούπα και αχταρμάς διαφόρων θεωριών άλλων φιλοσόφων απο διάφορους τόπους και χρόνους, ο Καζαντζάκης απομυθοποιείται(στα μάτια μου τουλάχιστον).

Δεν θα επεκταθώ στα του Καζαντζάκη, δεν ήθελα να εστιάσω σε αυτόν άλλωστε, απλά με την αφορμή, και επειδή με έξυνε ο πισινός μου, είπα τη γνώμη μου. Εκεί που θέλω όμως να εστιάσω είναι στο πόσο εύκολα ένας άνθρωπος αποδέχεται κάτι εντελώς αναπόδεικτα όταν αυτό το κάτι αντανακλά την κοινή γνώμη.

Ας αναφέρω και εγώ ένα σχετικό παράδειγμα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα:). Ως ενεργός οπαδός του ΚΚΕ, κάνω όπως είναι φυσικό συχνά πυκνά συζητήσεις με τρίτους σχετικές με το κόμμα. Προσπαθώ λοιπόν κάθε φορά να υπερασπιστώ το κόμμα, είτε ευρισκόμενος σε θέση άμυνας, είτε προκειμένου να πείσω κάποιον να δει τα πράγματα από τη δική μας σκοπιά. Μπλέκω οπότε σε ατέρμονες συζητήσεις και μοιάζει απίστευτα δύσκολο να κάνω έστω και το παραμικρό βήμα μέσα στη συνείδηση του άλλου. Βομβαρδίζομαι συνέχεια από ερωτήσεις και αμφισβητούνται όλα όσα λέω ενώ συχνά ο συνομιλητής πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο(από τα Γκούλαγκ στον εμφύλιο και από τον εμφύλιο στην Αλέκα) χωρίς καν να τον ενδιαφέρει αυτό που θα του απαντήσω. Μετά από ένα σημείο, και επειδή είτε γνωρίζω από τις πολιτικές επιλογές του είτε επειδή τις διαπιστώνω, τον ρωτάω «καλά ρε φίλε, όταν ψήφισες και υποστήριζες το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ το επεξεργάστηκες τόσο πολύ το θέμα ή μόνο με το ΚΚΕ είσαι τόσο καχύποπτος που να θες εξηγήσεις διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις μέχρι τελευταίας ρανίδος;».  Εκεί βέβαια μπλοκάρει ο άλλος και δεν ξέρει τι να απαντήσει, ή απαντάει κάτι ηλίθιο του στύλ «δεν βαριέσαι, όλοι τους ίδιοι είναι» ή «τους ψήφισα αλλά ήταν η τελευταία φορά».

Ποιός είναι ο λόγος λοιπόν που ενώ εγώ του έχω κάνει του άλλου μια ανάλυση 7 συνεδριών από δυο ώρες η κάθε συνεδρία εκείνος πάει και ψηφίζει Γιωργάκι που πετάει ένα «λεφτά υπάρχουν» και καθαρίζει;. Νταξ οκ, θα δεχθώ ότι και εγώ δεν είμαι ο καλύτερος στο ψηστήρι και ότι τα παίρνω εύκολα και δεν έχω τόση υπομονή όση θα έπρεπε(δηλαδή γαϊδουρινή) , όμως δεν είναι εκεί το ζήτημα. Η διαφορά η βασική είναι το ότι εγώ και ο κάθε εγώ και το κόμμα, έχω όρια(δεν θέλω να τον κοροιδέψω, δεν θέλω να τον εκμεταλλευτώ, δεν θα του πω αυτό που θέλει να ακούσει για να τον κερδίσω, θα προσπαθήσω να μην χρυσώσω το χάπι, δεν θα τον καθησυχάσω) , το σύστημα δεν έχει ούτε τέτοια όρια, ούτε ηθικούς φραγμούς. Επίσης το σύστημα έχει όλα τα μέσα με τα οποία αναπαράγει την ιδεολογία του, με αποτέλεσμα η ιδεολογία του να είναι μοιραία η επικρατούσα. Άρα εγώ για να εισέλθω στην συνείδηση του άλλου και να αφήσω το σπόρο μου ελπίζοντας ότι θα φυτρώσει ανάμεσα στα τόσα ζιζάνια, πρέπει να σπάσω πρώτα όλα εκείνα τα αμυντικά τείχη που έχει εντέχνως δημιουργήσει η συστημική προπαγάνδα στο μυαλό του. Ξεκινάω δηλαδή με πολύ λιγότερα μέσα από το -100, ενώ το σύστημα με πολύ περισσότερα μέσα, από το +100.

Η συστημική προπαγάνδα βέβαια δεν αναπαράγεται μόνο από τα ξεπουλημένα ΜΜΕ, εκείνα είναι μεν τα βασικά φερέφωνα που αφού ρίχνουν τις άμυνες του κόσμου, δίνουν το παράγγελμα και τις ανάλογες κατευθύνσεις. Όμως και οι αποδέκτες των μηνυμάτων, τα λαμβάνουν και υποσυνείδητα τα υιοθετούν ως δικά τους με αποτέλεσμα να τα υπερασπίζονται, να τα περνάνε και σε άλλους και να εναντιώνονται και σε όσους λένε κάτι διαφορετικό. Στο σημείο αυτό θα αναφερθώ σε ένα πείραμα που πιθανώς θα έχετε ακούσει.  Πιάνουν κάποιες μαϊμούδες και  τις κλείνουν σε ένα κλουβί και στο ταβάνι του κλουβιού τους κρεμάνε μια μπανάνα. Όταν τώρα κάποιος πίθηκος πάει να αρπάξει την μπανάνα, χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα το κλουβί και την πληρώνουν όλες οι μαιμούδες. Μετά από λίγο σταματούν να προσπαθούν, δηλαδή εκπαιδεύονται, ενώ άμα κάποιος νεοφερμένος στο κλουβί μη γνωρίζοντας τις επιπτώσεις πάει να αρπάξει τις μπανάνες, εκείνες τον εμποδίζουν με την βία μέχρι που τον «πείθουν» να σταματήσει να προσπαθεί. Αντικαθιστώντας έναν έναν τους παλιούς πιθήκους με νεότερους, ακόμα και όταν δεν θα έχει μείνει κανείς που να ξέρει ότι μπανάνα = ηλεκτρισμός στο κλουβί, η παράδοση θα έχει περάσει στην κοινότητα και η συμπεριφορά «αφήστε την μπανάνα στην ησυχία της» θα διαιωνιστεί.

Αν λοιπόν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάποιος μπορεί να ελέγχει και να διαιωνίζει τον τρόπο που σκέφτεται και που συμπεριφέρεται μια ολόκληρη κοινωνία τότε μήπως είναι αδύνατον να «αποδράσουν» τα υποκείμενα από την επιρροή και κατ επέκταση τον έλεγχο του; Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να αρχίζουν να παλεύουν για μια διαφορετική κοινωνία όταν έχουν μάθει να δέχονται ως δεδομένο ένα ήδη υπάρχον και βαθιά ριζωμένο πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα; Εδώ λοιπόν μπαίνουν στην εξίσωση τα αναπόφευκτα προβλήματα του συγκεκριμένου συστήματος που στην περίπτωση μας είναι ο καπιταλισμός. Όπως είναι ευρέως γνωστό ο καπιταλισμός περνάει από κύκλους κρίσης-ανάπτυξης, οι κρίσεις αυτές οφείλονται σε μια σειρά αντιφάσεις του τις οποίες όμως δεν με παίρνει  να αναλύσω εδώ. Σε μια τέτοια κρίση οι μεταβλητές αλλάζουν με τρόπο που ούτε οι ίδιοι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού δεν μπορούν να ελέγξουν, με επακόλουθο οι «αξίες» με τις οποίες είχαν καταφέρει να διαπαιδαγωγήσουν την κοινωνία δεν έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα και η επιρροή τους αρχίζει να αδυνατίζει.

Αλλά ας το μεταφράσουμε όλο αυτό σε πιθήκια…

Έστω ότι τα πιθήκια που έχουν μάθει να μην ακουμπάνε την επικίνδυνη μπανάνα σταματάνε να ταΐζονται, τότε υπό το πρίσμα της πείνας ίσως αρχίσουν να βλέπουν την μπανάνα, ως μοναδική πια πηγή τροφής, με άλλο μάτι και έτσι τελικά να ξεπεράσουν το φόβο τους και να επαναδιεκδικήσουν αυτόν τον απαγορευμένο καρπό.  Στην περίπτωση της ανθρώπινης κοινωνίας βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα όμως σίγουρα μια ανατροπή των δεδομένων θα προκαλέσει τις ανάλογες ζυμώσεις και βρασμούς που είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε απόκλιση από τα συνηθισμένα. Το ίδιο το σύστημα βέβαια(και συγκεκριμένα όσοι εξυπηρετούνται από αυτό) θα προσπαθήσει να διατηρήσει τον εαυτό του και να μην αντικατασταθεί, με απώτερο σκοπό να επιτευχθεί, μετά την αναμπουμπούλα, ξανά μια ισορροπία.Στην προσπάθεια του αυτή θα αναγκαστεί να φορέσει διάφορα προσωπεία, είτε αυταρχικά, είτε ακόμα και ψευτοαμφισβήτησης μερικών επιφανειακών χαρακτηριστικών του, ανάλογα πάντα με τις περιστάσεις. Αυτό που σήμερα λέμε νεοφιλελεύθερο αύριο ενδέχεται να μετατραπεί σε φασιστικό και μεθαύριο σε κενσυανό για να ολοκληρωθεί ακόμα ένας αναπαραγωγικός κύκλος του καπιταλισμού από τις στάχτες(μας). Εμένα πάντως άμα με ρωτήσεις θα σου πω ότι οι εποχές που ζούμε είναι καθοριστικές και ότι θα ακολουθήσει είτε ένα μεγάλο άλμα μπροστά σε 5-10-15 χρόνια, ή ένα αποκαλυπτικού μεγέθους  πισωγύρισμα(θα γίνει της αποκαλύψεως που λένε). Υπάρχουν και κάποιοι που φαντάζονται ένα μέλλον στο οποίο οι εταιρίες δεν θα χρειάζονται πια κοινοβουλευτικό άλλοθι για να μας κυβερνήσουν και ότι το μέλλον θα φέρει έναν απροκάλυπτο κορπορατισμό. Αυτά όλα προκύπτουν όταν κάποιος συνδυάσει την πορεία της παγκοσμιοποίησης, την αποδυνάμωσης των εθνικών κυβερνήσεων, την δημιουργίας υπερεθνικών οργανισμών που φαίνεται πια ξεκάθαρα ότι έχουν υπηρεσιακό ρόλο και το πέρασμα σε μια νέου τύπου κοινωνία που μέσω της πληροφορικής και των νέων τεχνολογιών ολόκληρος ο κόσμος μοιάζει να μικραίνει και να μας παγιδεύει. Παράλληλα με όλα αυτά έχουμε την αίσθηση ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε με τίποτα από το γερακίσιο μάτι του μεγάλου αδερφού, που όταν αποφασίσει να μας αναζητήσει θα μας ξετρυπώσει όσο καλά κρυμμένοι και αν είμαστε.

Από τη μια λοιπόν το σύστημα μοιάζει παντοδύναμο και κυρίαρχο, από την άλλη μας αποκαλύπτει μέρα με τη μέρα την αβάσταχτη ασχήμια του. Δεν ξέρω αν τελικά αυτό αναγκάσει, όσους αναγκάσει, να αναλάβουν τις ευθύνες τους ή αν επαληθευθούν τελικά όλα εκείνα τα δυσοίωνα σενάρια περί «τέλους της ιστορίας» που θέλουν την ανθρωπότητα να παραμένει σκλαβωμένη ακόμα και στην πιο αποτρόπαια και απροκάλυπτη εκμετάλλευση που θα υποστεί. Ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο, ο καθένας μπορεί αν θέλει να διαλέξει πλευρά και αυτό είναι το μόνο που πραγματικά μετράει στην μικρή και «ασήμαντη» ζωή του καθενός από εμάς. Ο σκοπός για τον οποίο θα επιλέξει(ή που έχουν επιλέξει άλλοι για λογαριασμό του) να θυσιάσει την όποια ελευθερία του.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Do it like Reagan…

Νια νια νια νια νια, αν τολμάς Σαμαρά κάνε αυτό που έκανα και εγώ!

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο(όχι αν έχετε γεμάτο το στομάχι)από το Capital.gr, συγγραφέας του οποίου είναι ο ΓιώργοςΚαισάριος. 

Αντιγράφω και εδω το άρθρο με τον ανάλογο σχολιασμό στο τέλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το 1938, το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ, στην υπόθεση Machay Radio, αποφάσισε ότι οι εργοδότες ήταν ελεύθεροι να προχωρήσουν σε αντίποινα ενάντια σε οργανωμένες απεργίες, απολύοντας ελεύθερα εργαζόμενους και δίδοντας τις δουλειές τους σε άλλους, σε περίπτωση που η απεργία ήταν αποτυχημένη.

Σε περίπτωση βέβαια που οι εργαζόμενοι κέρδιζαν τη διαμάχη και ο εργοδότης υποχωρούσε, ήταν οι εργαζόμενοι που κέρδιζαν τα λάφυρα της μάχης.

Παρά την απόφαση αυτή όμως, ελάχιστοι εργοδότες εξάσκησαν το δικαίωμα αυτό που τους είχε δώσει το ανώτατο δικαστήριο. Αποτέλεσμα είναι ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ ήταν πάντα ζωντανές και στρατιωτικά έτοιμες να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, σε περίπτωση που πίστευαν ότι έχουν θιχτεί.

---

Η PATCO ιδρύθηκε το 1968 αρχικά σαν μια επαγγελματική ένωση των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Ένα χρόνο αργότερα, η αμερικανική υπηρεσία δημοσίων υπαλλήλων αποφάσισε ότι η PATCO ήταν ουσιαστικά συνδικαλιστική ένωση.

Τον Μάρτιο του 1970, η PATCO κάνει την πρώτη της οργανωμένη κίνηση, όπου περίπου 2.000 ελεγκτές τηλεφώνησαν ότι ήταν άρρωστοι και δεν πήγαν στην εργασία τους. Καθώς οι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι εξ ορισμού δεν μπορούν να κάνουν απεργία ή να εγείρουν διεκδικήσεις, ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μην παραβιάσουν τις συμβάσεις τους.

Μετά από μερικές μέρες, επενέβησαν τα ομοσπονδιακά δικαστήρια και οι εργαζόμενοι γύρισαν στην εργασία τους. Αλλά η PATCO πέτυχε αυτό που ήθελε, που ήταν να φέρει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων… κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ.

Έτσι ξεκίνησε μια διαμάχη μεταξύ των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που είχε διάρκεια περίπου μια δεκαετία.

Στις 3 Αυγούστου του 1981, η PATCO κήρυξε απεργία, διεκδικώντας ωράριο 32 ωρών την εβδομάδα (4 μέρες αντί 5 μέρες εργασίας), αυξήσεις κατά μέσο όρο $10.000 τον χρόνο και συνταξιοδοτικά δικαιώματα μετά από 20 χρόνια εργασίας. Το συνολικό πακέτο διεκδικήσεων είχε κόστος $770 εκατ. Η αντιπρόταση της ομοσπονδιακής κυβέρνηση μέσω της FAA ήταν $ 40 εκατ., αλλά η PATCO την απέρριψε.

Ο Ronald Reagan διέταξε να γυρίσουν στην εργασία τους, καθώς πέραν του ότι παραβίαζαν τις συμβάσεις τους, δήλωσε ότι η απεργία θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Περίπου 1.300 από τους 13.000 εργαζόμενους γύρισαν στην εργασία τους. Στη συνέχεια, ο Reagan δήλωσε πως αν και οι υπόλοιποι δεν γυρνούσαν στην εργασία τους εντός 48 ωρών, τότε θα έχαναν το δικαίωμα στην εργασία τους. Με λίγα λόγια θα απολύονταν.

Η αμερικανική κυβέρνηση προετοιμάστηκε για κάθε ενδεχόμενο. Στρατεύτηκαν περίπου 3.000 διευθυντικά στελέχη της εναέριας κυκλοφορίας μαζί με άλλα 2000 μέλη του PATCO που δεν έκαναν απεργία και 900 άτομα στρατιωτικού προσωπικού. Το FAA διέταξε να μειωθούν κατά 50% οι πτήσης σε ώρες αιχμής για λόγους ασφαλείας. Η σχολή εναέριας κυκλοφορίας του FAA -που συνήθως παράγει 1.500 αποφοίτους-, αυξήθηκε σε 5.500. Πάνω από 45.000 αιτήσεις έγιναν το επόμενο διάστημα για είσοδο στη σχολή.

Προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, το σχέδιο της FAA δούλεψε άψογα αν και χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια μέχρι να στελεχωθεί σωστά ξανά η διεύθυνση εναέριας κυκλοφορίας.

Μέσα σε μια εβδομάδα, περίπου 11.000 εργαζόμενοι – μέλη της PATCO απολύθηκαν. Και παρ΄ όλο που έκθεση του Κογκρέσου το 1983 σχετικά με την απεργία, έκανε σύσταση να επαναπροσληφθούν μέλη της PATCO, κανένας τελικά δεν προσλήφθηκε, προς παραδειγματισμό.

Μέχρι τότε, παρ΄ όλο που οι εργοδότες είχαν το δικαίωμα της απόλυσης, ουδέποτε το είχαν εξασκήσει. Η πυγμή όμως που έδειξε ο Ronald Reagan, απέναντι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις με υπερβολικές απαιτήσεις, άλλαξε το τοπίο. Αφού το έκανε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, γιατί να μην κάνουν μαζικές απολύσεις και οι ιδιώτες;

Επίσης στάλθηκε ένα ισχυρό μήνυμα και σε άλλες ομοσπονδιακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, διότι παρά το γεγονός ότι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι απαγορεύεται να απεργήσουν, είχαν γίνει 39 παράνομες απεργίες από το 1962 έως και το 1981, χωρίς όμως ουδέποτε οι ομοσπονδιακές αρχές να προχωρήσουν σε αντίποινα.

Η ενέργεια αυτή του Ronald Reagan (προς έκπληξη πολλών) ανέβασε την δημοτικότητα του, διότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι πήραν το μέρος του προέδρου, θεωρώντας τις αξιώσεις της PATCO υπερβολικές . Επίσης εντυπωσίασε τους Ρώσους, που ουδέποτε φαντάστηκαν ότι μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο σε δυτική χώρα –πολλοί μάλιστα αναφέρουν ότι η ενέργεια αυτή βοήθησε αργότερα στις διαπραγματεύσεις με τον Mikhail Gorbachev, καθώς τον έπεισε ότι ο Reagan εννοούσε αυτό που λέει και το κάνει πράξη.

Το 2010 στις ΗΠΑ έγιναν μόνο 11 απεργίες με πάνω από 1.000 συμμετέχοντες, ενώ το 1960 είχαν γίνει 222 ανάλογες απεργίες… πτώση 95%.

Ξέρω ότι θα γίνω κακός, αλλά η Ελλάδα χρειάζεται την πυγμή ενός Ronald Reagan. Ιδίως δε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα η εταιρεία να απολύσει εργαζόμενους και να προσλάβει άλλους, όταν οι εργαζόμενοι φτάνουν στα άκρα και κινδυνεύει η υπόσταση της ίδιας της εταιρείας ή της εθνικής οικονομίας.

Υποθέτω ότι στο εξωτερικό γελούν μαζί μας, όταν βλέπουν ότι μια χούφτα απεργοί έχουν κλείσει ένα εργοστάσιο για 9 μήνες και κανένας δεν κάνει τίποτα.

Δεν είμαι ούτε κατά του δικαιώματος της απεργίας και ούτε κατά των εργαζόμενων να διεκδικήσουν αυτά που θεωρούν ότι δικαιούνται. Αλλά υπάρχουν όρια στα πάντα, ειδικά όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν επίδομα απεργίας από ορισμένα κόμματα, που παρακινούν αυτές τις απεργίες και έχουν σκοπό της ζωής τους την διάλυση των λιγοστών εναπομεινουσών  μεγάλων οργανωμένων επιχειρήσεων σε αυτή τη χώρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ξεπουλημένης δημοσιογραφίας που δεν διστάζει να ξεθάψει ακόμα και τον Ρήγκαν προκειμένου να δείξει στους τοπικούς ηγεμόνες πως γίνεται μια (βρωμο)δουλειά σωστά και αποτελεσματικά. Η επιχειρηματολογία του νοικασμένου κονδυλοφόρου ακολουθείται και από τα απαραίτητα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν το πόσο επιτυχημένη ήταν η πολιτική του Ρήγκαν για τους αμερικάνους, ή πιο σωστά για το αμερικάνικο κεφάλαιο. Γιατί τα πράγματα για τον αμερικάνικο λαό των 46 εκ. φτωχών των 100 εκ. ανέργων και των 750.000 αστέγων, δεν πάνε και τόσο καλά.

Παρόλα αυτά, ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ(Και η Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο για να μην ξεχνιόμαστε) κατάφερε να τσακίσει το εργατικό κίνημα, και παρότι οι συνθήκες για τον λαό χειροτέρευαν μέρα με τη μέρα, οι εργάτες χωρίς οργανωμένο εργατικό κίνημα έμειναν ακέφαλοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Το ίδιο έκανε βέβαια στην Ελλάδα και ο Α. Παπανδρέου, όμως αυτός αντί να συγκρουστεί με τα εργατικά συνδικάτα, τα διέφθειρε και τα ξεθεμελίωσε από μέσα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μετατραπούν σε προεκτάσεις των κομματικών τους μηχανισμών και να στελεχωθούν με γαλαζοπράσινους(και αργότερα ροζέ) εργατοπατέρες, οι οποίοι μετά την προσφορά τους στο εργατικό κίνημα ακολουθούσαν βουλευτική και συχνά υπουργική καριέρα.

Τι έρχεται και μας λέει λοιπόν ο κύριος Καισάριος; Ότι όποια συνδικάτα και σωματεία δεν έχουν ξεπουληθεί στη χώρα μας, ή όποιες εργατικές συσσωματώσεις πάνε να σηκώσουν κεφάλι, πρέπει το κράτος αυτό το κεφάλι να τους το κόψει με το ζόρι, όπως ακριβώς έκανε και ο Ρήγκαν στην Αμερική.

Και γιατί το λέει αυτό; Επειδή ο Καισάριος και οι λοιποί προπαγανδιστές, αλλά και οι άμεσοι και απώτεροι εργοδότες τους, τρέμουν στην ιδέα μιας γενίκευσης των ταξικών αγώνων, πόσο μάλλον όταν αυτοί, ακόμα και στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, και όταν οι εργάτες είναι αποφασισμένοι και ενωμένοι, δικαιώνονται.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν οι αγώνες των απεργών της «Ανακύκλωσης» στο Ηράκλειο Κρήτης, των οποίων οι 118 μέρες απεργίας τους εξασφάλισαν ότι η μείωση 22% επί του μισθού τους για την οποία πίεζε η εργοδοσία, δεν θα περάσει, και οι μισθοί τους θα επιστρέψουν στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από τις περικοπές. Με τον ίδιο τρόπο είχαν δικαιωθεί μετά από 114 μέρες απεργίας και οι εργαζόμενοι της «Phone Marketing«, ενώ αντίστοιχο ήταν και το επίτευγμα της πανελλήνιας ομοσπονδίας γάλακτος-τροφίμων-ποτών,  που τα μέλη της κατάφεραν, κόντρα στις επιταγές των καιρών, να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις και να μην έχουν μειώσεις στους μισθούς τους μέσα στη χρονιά. Παράλληλα, και οι εργαζόμενοι στην Coca Cola-3Ε, μετά από 43 ημέρες απεργιακών κινητοποιήσεων, όχι μόνο συγκράτησαν τους μισθούς τους, αλλά κατάφεραν να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συναδέλφοι τους.

Όλα αυτά φυσικά δεν θα τα δει κάποιος στα κανάλια, εκεί τους απεργούς τους δείχνουν μόνο για να τους τούς συκοφαντήσουν ότι τάχα εξαιτίας τους κλείνουν οι επιχειρήσεις(λες και θα υπήρχαν ποτέ επιχειρήσεις χωρίς εργάτες), ότι δεν αφήνουν τους συναδέλφους τους να εξασκήσουν τον δικαίωμα τους στην εργασία, ότι κλείνουν τους δρόμους και ταλαιπωρούν τον κοσμάκη κ.α.

Τα επιχειρήματα όμως που προβάλουν οι δημοσιογράφοι για λογαριασμό των εργοδοτών, αν και είναι πολύ αδύναμα και μπάζουν από παντού, καταφέρνουν να πιάσουν τόπο εξαιτίας της πλύσης εγκεφάλου και της αλλοτρίωσης που έχει υποστεί ο λαός. Η αλήθεια είναι όμως ότι ακόμα και μέσα από τα ίδια τους τα λόγια μπορούμε να καταλάβουμε που πραγματικά αποσκοπούν. Ο ισχυρισμός λόγου χάρη, ότι οι απεργοί χαλυβουργοί έπρεπε να αφήσουν τους συναδέλφους τους που επιθυμούσαν να εργαστούν να το κάνουν, δεν οφείλεται ούτε στην ευαισθησία των αφεντικών ούτε στην ευαισθησία των δημοσιογράφων τους. Τουλάχιστον όχι σε ευαισθησία προς τους εργαζόμενους μιας και το δικαίωμα στην εργασία πρέπει να είναι καθολικό και όχι επιλεκτικό, δηλαδή να αφορά και τους απολυμένους από τον Μάνεση χαλυβουργούς(για τους οποίους με αυταπάρνηση αγωνίζονται οι απεργοί χαλυβουργοί) και όχι μόνο τους λιγοστούς απεργοσπάστες. Ποιό είναι το μυστικό και γιατί λοιπόν σκίζονται οι αστοί για το δικαίωμα στην δουλειά ή πιο σωστά το δικαίωμα στη δουλεία; Ας δούμε τι ευθαρσώς ομολογεί ο Καισάριος:

«Ιδίως δε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα η εταιρεία να απολύσει εργαζόμενους και να προσλάβει άλλους»

Το παραπάνω βέβαια δεν ήταν δυνατόν να γίνει όσο οι απεργοί είχαν υπό κατάληψη τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, για αυτό και σε πρώτη φάση επιστρατεύθηκαν τα ΜΑΤ προκειμένου να τους πετάξουν έξω. Αυτός είναι και ο λόγος που για χάρη της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων(αλλά και την καταπολέμηση της ανεργίας άκουσον – άκουσον), όπως μας λένε, έχει αυξηθεί ο αριθμός των εργαζομένων που μπορεί ο εργοδότης να απολύει κάθε χρόνο. Στόχος τους προφανώς είναι, να φτάσουν στο σημείο να μπορούν να απολύουν μαζικά όσους θέλουν και όποτε θέλουν και στη θέση τους να προσλαμβάνουν εργασιακές εφεδρείες μέσα από τους εκατομμύρια άνεργους που έχει καταντήσει να διαθέτει η χώρα. «Άμα θες δούλεψε καλέ μου με 400 ευρώ, διαφορετικά εκεί είναι η πόρτα, μην την κλείσεις βγαίνοντας γιατί έρχεται ο αντικαταστάτης σου», αυτή άλλωστε είναι μια μέθοδος την οποία την έχουν οι καπιταλιστές εφαρμόσει χιλιάδες φορές κατά το παρελθόν.

 Άντε λοιπόν εσείς οι της κυβέρνησης, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Κουβέληδες και ΣΙΑ, τι περιμένετε, ακολουθήστε το παράδειγμα του Ρήγκαν  και της Θάτσερ όπως σας υπέδειξαςν, και μη φοβάστε, οι έγκριτοι δημοσιογραφίσκοι θα φροντίσουν να πείσουν το λαό για το δίκαιο και συμφέρον του «αγώνα» σας…

~~~

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Η οικογένεια Ρήγκαν ή μήπως οι 4 ιππότες της αποκάλυψης;

Read Full Post »

Ιερό δικαίωμα

Read Full Post »

Δυο τραγουδάκια αφιερωμένα στους χαλυβουργούς και σε όλη την αγωνιζόμενη εργατική τάξη

 

Read Full Post »

Της Νότιας Κορέας…

Τι να σας πω ρε παιδιά, εγω καλύτερα το χω να χορεύω Βορειοκορεάτικο συρτάκι(έστω και με το ζόρι) παρά Νοτιοκορεάτικο χορό του Ζαλόγγου…

Μιας και βλέπω ότι τους έχει πιάσει πάλι όλους τους «ευαίσθητους» ο παροξυσμός για την Βόρεια Κορέα, και επειδή η ευαισθησία τους είναι πάντα επιλεκτική, δηλαδή τείνουν να υποστηρίζουν όλες εκείνες τις «λαϊκές εξεγέρσεις» που υποστηρίζει και το ΝΑΤΟ, να μισούν όλους τους δικτάτορες(εντός και εκτός εισαγωγικών) που μισεί και το ΝΑΤΟ, να ζητούν την επιβολή της «δημοκρατίας» και την ελευθερία(των αγορών) όλων εκείνων των χωρών που το State Department θεωρεί ανελεύθερες και μη δημοκρατικές.

Αυτός λοιπόν ο μεταμοντέρνος μονόπλευρος ψυχρός πόλεμος εμένα καθόλου δεν μου αρέσει, και δεν μου αρέσει κυρίως επειδή βλέπω ότι πιάνει τόπο στα μυαλά των (επιλεκτικά) ευαίσθητων συμπολιτών μου. Σόρυ κιόλας ρε παιδιά, αλλά δεν μπορεί να μου λέει ποιος είναι και ποιος δεν είναι δικτάτορας, το κράτος εκείνο που δημιούργησε και υποστήριζε για τόσα χρόνια τον Πινοτσέτ και μια πλειάδα από Χούντες και δικτάτορες. Δεν μπορεί ο πιο διψασμένος κεφαλαιοκρατικός μηχανισμός της υφηλίου, που θέλει αν είναι δυνατόν, και κάνει ότι μπορεί για να πάρει τον έλεγχο όλων τον πλουτοπαραγωγικών πηγών της Γης, να μιλάει για ελεύθερα και ανελεύθερα κράτη, όταν το κριτήριο για το αν είναι ένα κράτος ελεύθερο ή όχι είναι το  αν έχει υποταχθεί στο δικό του δόγμα!

Παίρνει το μάτι μου λοιπόν ένα άρθρο με τίτλο ««Αυθόρμητο» ξέσπασμα ενθουσιασμού στην Πιονγιάνγκ» το οποίο αναφέρεται στους εορτασμούς(με χορούς και πανηγύρια) του στρατού της Β. Κορέας για την ανάληψη της διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων από τον Κιμ Γιονγκ Ουν(5-6 φορές το είδα το όνομα μέχρι να το γράψω σωστά). Το ξέσπασμα προφανώς δεν είναι μεν αυθόρμητο, αλλά οργανωμένο, αυτό όμως δεν αποκλείει το να είναι ειλικρινές. Στο κάτω –  κάτω δεν τους έβαλαν να βομβαρδίζουν άμαχο πληθυσμό όπως κάνουν τα πολιτισμένα Δυτικά κράτη, να χορέψουν τους έβαλαν, όπως ακριβώς τους βάζουν εδώ να παρελάσουν.

Αυτό που μου κάνει εμένα εντύπωση είναι το πως κανείς από αυτούς τους ευαίσθητους δεν ασχολείται με την κατάσταση στην Νότια Κορέα. Πως άραγε έχει επηρεάσει τη ζωή του λαού εκεί ο ασύδοτα, πολιτισμένος πάντα, καπιταλισμός made in USA;

Στην Νότιο Κορέα λοιπόν, πριν από το 2000 είχε κάνει επέμβαση οικονομικής σωτηρίας το γνωστό πλέον και σε εμάς ΔΝΤ. Τα αποτελέσματα λίγο πολύ γνωστά και από πρώτο χέρι, απολύσεις, μειώσεις μισθών, όξυνση της φτώχειας, μείωση των κοινωνικών δαπανών…

Κατάλαβαν λοιπόν κάπου εκεί οι Κορεάτες πως η «Ασιατική τους Τίγρη» είχε γεννηθεί σε αιχμαλωσία και αντέδρασαν στα σφοδρά μέτρα με αφορμή τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Το (φιλ)ελεύθερο κράτος όπως ήταν φυσικό ανταπάντησε με την ανάλογη ευαισθησία:

ΣΕΟΥΛ.– Με επίκεντρο τη Νότιο Κορέα, όπου ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς σημαδεύτηκε από την αστυνομική βία εναντίον 20.000 διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τις μαζικές απολύσεις, με αφορμή την οικονομική κρίση και τη γενικότερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, η Ασία είδε χτες εκατομμύρια εργαζομένων να βγαίνουν στους δρόμους.

Οι περισσότερες από τις διαδηλώσεις στις χώρες της Ασίας ήταν ειρηνικές. Αλλά στην πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας η αστυνομία αποφάσισε να διαλύσει δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, χρησιμοποιώντας δακρυγόνα, ρόπαλα και αντλίες νερού, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν βίαιες, πολύωρες συγκρούσεις και η πόλη να μετατραπεί σε πεδίο μάχης.

Τουλάχιστον 12 αστυνομικοί και διαδηλωτές – φοιτητές και εργαζόμενοι – τραυματίστηκαν στη σύγκρουση.

Συνθήματα εναντίον της πολιτικής των απολύσεων (που υπαγορεύει το ΔΝΤ) και των δικαιωμάτων των εργαζομένων κυριάρχησαν στη διαδήλωση για την Πρωτομαγιά στη Νότια Κορέα.

Ηταν η πρώτη μεγάλη διαδήλωση μετά την εκλογή του Προέδρου Κιμ – Ντάε – Γιουνγκ τον Φλεβάρη και πολιτικοί αναλυτές έλεγαν ότι οι συγκρούσεις θα προκαλέσουν «εμπόδια» στην πολιτική του.(Από Ριζοσπάστη, 2/5/1998)

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια από τότε, χύθηκε, υπέρ της κερδοφορίας εταιριών κολοσσών όπως είναι η Hyundai, πολύ εργατικό αίμα δάκρυα και ιδρώτας στο αυλάκι και το σκηνικό διαμορφώθηκε ως εξής για τους εργάτες:

(Το άρθρο είναι του 2005)Οι μισθοί έχουν αυξηθεί πολύ. Ήμασταν μια χώρα με φθηνό εργατικό δυναμικό. Τα πράγματα άλλαξαν. Το αποτέλεσμα είναι ότι υφιστάμεθα άμεσα τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης. Οι μεγάλες μας βιομηχανίες, οι «σαεμπόλ» όπως η Samsung, η Hyundai, η Daewoo και η LG, που αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της οικονομικής μας άνθησης, μετακομίζουν αλλού μαζικά. Και το κάνουν με μεγάλη προθυμία, αφού εγκαθιστούν τα εργοστάσιά τους ακριβώς δίπλα, στη γείτονα Κίνα ».

Το αποτέλεσμα είναι η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Στην έδρα του συνδικάτου των μισθωτών με επισφαλή εργασία, το οποίο εξαρτάται από την Κορεατική Συνομοσπονδία Συνδικάτων (KCTU), δύο υπεύθυνοι, που φορούν κόκκινη κορδέλα με το σύνθημα « ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός » γύρω από το κεφάλι τους, εξηγούν ότι : « Στα 13 εκατ. εργαζομένων στη Νότια Κορέα, τα 8,5 εκατ. υποχρεώνονται να εργάζονται σε επισφαλείς θέσεις ή περιστασιακά. Και όσοι έχουν σταθερή εργασία είναι εκτεθειμένοι στην ανασφάλεια, στις ελαστικές συνθήκες, στις αλλαγές έδρας σε άλλη χώρα, στη μόνιμη παρενόχληση και στην παραβίαση των κοινωνικών νόμων από τα αφεντικά ».

Πουθενά αλλού στον κόσμο τα προβλήματα στην εργασία εξαιτίας της πίεσης της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο. « Ανάμεσα στην επιχείρηση που δίνει την παραγγελία και τον μισθωτό που την εκτελεί, υπάρχουν μερικές φορές μέχρι και επτά διαφορετικοί υπεργολάβοι », δηλώνουν οι δύο συνδικαλιστές. « Ο εργάτης δεν ξέρει ακριβώς για ποιον εργάζεται. Η ευθύνη του κύριου ωφελούμενου από την παραγωγή χάνεται μέσα στη ζούγκλα των υπεργολάβων. Σε περίπτωση προβλήματος, ο περιστασιακά εργαζόμενος, συχνά, δεν έχει πού να απευθυνθεί. Γιατί τα συνδικάτα των εργαζομένων με επισφαλή εργασία δεν είναι αναγνωρισμένα ».http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article122

Τη στιγμή αυτή που μιλάμε, και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το σκηνικό, η ελεύθερη δημοκρατική Ν. Κορέα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως σε ποσοστό αυτοκτονιών, συγκεκριμένα:

Οι αυτοκτονίες στη Νότια Κορέα καλπάζουν, φτάνοντας σε δυσθεώρητα επίπεδα και αποτελώντας την πρώτη αιτία θανάτου για τους άνω των 40!  Το κοινωνικό αυτό φαινόμενο έχει περάσει και στο ποδόσφαιρο, με τον Λι Κιούνγκ Χουάν, ο οποίος σε ηλικία 24 ετών αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του, να αποτελεί το τελευταίο θύμα.

Τα στοιχεία στη Νότια Κορέα τρομάζουν. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η ασιατική χώρα έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στον κόσμο ανά 100.000 ανθρώπους. Την τελευταία δεκαετία, καταγράφεται άνοδος στο ποσοστό αυτό και σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, έχει ξεπεράσει ακόμα και αυτό της Ιαπωνίας, μίας χώρας ιδιαίτερη παράδοση στις αυτοκτονίες.

Και παρακάτω:

O θάνατος του Λι ήταν ο τέταρτος που σχετίζεται με την υπόθεση των στημένων. Η αρχή είχε γίνει με τον Γιουν Κι Βουν, τον τερματοφύλακα της Ιντσεόν Γιουνάιτεντ, ο οποίος βρέθηκε νεκρός στις 6 Μαΐου του 2011 δίπλα σε αυτοκινητόδρομο. Ακολούθησε ο Τζεόν Τζο Γκβαν των Τζέονμπουκ Μότορς στο τέλος του ίδιου μήνα. Βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο ξενοδοχείου και στο σημείωμα που άφησε τόνιζε ότι δεν μπορούσε να αντέξει τη ντροπή και τις ενοχές της έρευνας για το σκάνδαλο, ενώ ζητούσε συγγνώμη σε όσους έμπλεξε με τις μαρτυρίες του. Τρίτος, ήταν ο Λι Σου Τσεόλ, ο οποίος ήταν προπονητής στους Σανγκτζού Σανγκμού όταν επέλεξε στις 18 Οκτωβρίου να βάλεις τέλος στη ζωή του.

Οι αυτοκτονίες λοιπόν που σχετίζονται με το σκάνδαλο των στημένων έφτασαν τις τέσσερις με τον Λι Κιουνγκ Χουάν. Σε μία κοινωνία η οποία δεν συγχωρεί, η ντροπή ενός τέτοιου περιστατικού που σπιλώνει το όνομα και την οικογένεια δύσκολα ξεπερνιέται. Σε συνδυασμό με τις πραγματικές δυσκολίες επιβίωσης που φέρνει για έναν ποδοσφαιριστή στη Νότια Κορέα η δια παντός τιμωρία του από το ποδόσφαιρο, συνθέτουν το εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί στον εκούσιο θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τις ιδιαίτερες συνθήκες πίσω από τις αυτοκτονίες, αλλά μία κοινωνία που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, είναι φυσιολογικό να επηρεάζει και το ποδόσφαιρο(σημ. δική μου: καλά οι Βορειοκορεάτες ποδοσφαιριστές δεν μας έλεγαν εμάς ότι πιέζονται σε βαθμο κακουργήματος τότε με το παγκόσμιο κύπελο, τι διάλο, άλλοι πιέζονται άλλοι αυτοκτονούν; Ή μήπως τους ασκούν και εκείνων πιέσεις οι εταιρίες χορηγοί; Μπα, δεν νομίζω…).(πηγή εδώ)

Όλα αυτά στην εξελιγμένη, ελεύθερη, δημοκρατική, Νότια πλευρά της Κορέας, μια χώρα τόσο εξελιγμένη, που δεν χρειάζεται καν να διδάσκονται την θεωρία της εξέλιξης των ειδών, τι να τους πει και ο Δαρβίνος; Αυτοί έχουν οδηγό τον Φρίντμαν, τον Χάρμπεργκερ και τα άλλα παιδιά(του Σικάγο)…

Παραδείγματα της θεωρίας της εξέλιξης των ειδών αφαιρούνται από τα σχολικά βιβλία βιολογίας στη Νότια Κορέα, μετά από αίτημα οπαδών των θρησκευτικών δοξασιών.(Από Ριζοσπάστη, 10/7/2012)

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

«Έτσι τους χρειάζεται, να μην παίρνουν αέρα»

Γενικά δεν είμαι εκδικητικό άτομο, όμως βλέπω και ακούω πολλά γύρω μου τα οποία πραγματικά με κάνουν να λέω το «μακάρι να έρθεις και εσύ σε αυτήν την θέση μαλάκα«. Ο λόγος για μια κουβέντα που έγινε προχθές στο μαγαζί που δουλεύω. Καθόταν λοιπόν δυο τακτικοί πελάτες και τα λέγανε, ο διάλογος περιφερόταν γύρω από  έναν πακιστανό που είχε «ναυλώσει» ο ένας εκ των δυο. Έλεγε λοιπόν στον άλλο, ότι τον είχε αυτόν τον πακιστανό και του δούλευε στα χωράφια και όπου αλλού τον χρειαζόταν, με 400 μόνο ευρώ το μήνα. Κάποια στιγμή αυτός ο πακιστανός του ‘φυγε για να δουλέψει αλλού, πιθανότατα αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ή μεγαλύτερη αμοιβή. Δούλεψε λοιπόν για λίγο καιρό αλλού(δεν ξέρω που) και μετά επειδή μάλλον τον εκμεταλλευόταν περισσότερο  επέστρεψε ξανά στον προηγούμενο δυνάστ…. ε εργοδότη του παρακαλώντας τον να τον ξαναπροσλάβει ακόμα και για 300, αντί για 400 ευρώ που του έδινε πριν. Γυρνάει λοιπόν και του λέει ο άλλος εκείνου που αφηγούταν την ιστορία(ο οποίος σημειωτέων ψηφίζει Σύριζα αλλά γουστάρει και Χ.Α), «χαχα, έτσι θέλουνε αυτοί, για να μην παίρνουνε θάρρος«.

Όταν εγώ ακούω κάτι τέτοια, και χωρίς να το κάνω συνειδητά, παρακαλάω να βρεθούν αυτά τα άτομα στη θέση του κακόμοιρου του πακιστανού και κάθε πακιστανού. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ακόμα και αν οι ίδιοι δεν βρεθούν σε αυτήν τη τόσο δυσμενή θέση, κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθούν τα παιδιά τους σε ίδια και χειρότερη.

Φυσικά όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, πέρα από την υβρεολόγια και τον τσαμπαμαγκισμό τους , δηλαδή να βλαστημάνε τους πάντες και τα πάντα από απόσταση ασφαλείας, αποδέχονται για τον εαυτό τους και για τα παιδιά τους όλους εκείνους τους νταβατζήδες που  είναι ιεραρχικά ανώτεροι τους. Δηλαδή αναγνωρίζουν, δικαιολογούν και αναπαράγουν τη σχέση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και αν είναι οι ίδιοι αντικείμενα εκμετάλλευσης, ακόμα και αν βρίσκονται και οι ίδιοι στο προτελευταίο στάδιο της εξαθλίωσης! Προφανώς τους αρκεί να υπάρχει έστω και κάποιος που βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα για να ξεσπάνε και να αισθάνονται και οι ίδια αφεντικά δια του σαδισμού.

Και οκ, το κάνουν που το κάνουν, να εκμεταλλεύονται σε τέτοιο βαθμό εκείνους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να το περηφανεύονται και από πάνω; Μου θύμισε τα χρόνια που ήμουν στο στρατό, και επειδή ήμουν σε ειδικό σώμα με καψόνια και λοιπές παπαριές, οι παλιότεροι δικαιολογούσαν το όσα έκαναν στους νεώτερους με πρόσχημα το ότι τα υπέστησαν όλα αυτά και οι ίδιοι όταν ήταν «ψαράδες».

Τι να πει κανείς; Το μόνο που μπορεί να πει είναι ότι η ανθρωπότητα έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να απαλλαχθεί από τα δεσμά της, τόσο τα υλικά όσο και τα πνευματικά. Πολύ δρόμο και πολύ κόπο….

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Το έργο φασισμός το έχουμε ξαναδεί: Μέρος δεύτερο, η παράδοση της χώρας στους ναζί, οι επιπτώσεις, οι ντόπιοι συνεργάτες τους και εχθροί της αντίστασης.

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας, γιατί δεν με πιστεύεις;

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα μας απασχολήσει κυρίως η παράδοση της χώρας στους ναζί/φασίστες, μετά τη στρατιωτική τους νίκη, από τους ντόπιους καλοθελητές προδότες. Ας δούμε λοιπόν ποια ήταν τα ανδραγαθήματα της πολεμικής μηχανής του Χίτλερ(που σύμφωνα με την Χ.Α η ιστορία δεν τον έχει ακόμα κρίνει) και των συμμάχων του, ντόπιων και ξένων.

Το πρώτο μέρος σχετικό με τη δικτατορία του Μεταξά εδώ

Η προδοτική στάση των αρχών

Σαν ιδρυτική πράξη αυτής της σχέσης  συνεργασίας μεταξύ ξένων και ντόπιων φασιστών μπορούμε να θεωρήσουμε την παράδοση στους Γερμανούς, από τον υφυπουργό Ασφαλείας Κ. Μανιαδάκη, 1600 συμπατριωτών του, κομμουνιστών και άλλων αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτως. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι ζητούσαν την αποφυλάκιση τους προκειμένου να συγκρουστούν με τον κατακτητή ενώ την ίδια στιγμή ο βασιλιάς και η ελληνική κυβέρνηση είχαν αυτοεξοριστεί(πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη) στην Αίγυπτο επιδεικνύοντας έτσι περίσσιο θάρρος.[1]

Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου που ανέλαβε την διακυβέρνηση στις  30/4/1941 ενώ είχε πρώτα διαχειριστεί την ανευ όρων παράδοση της χώρας στους ναζί, επιδόθηκε με περίσσια θέρμη στην εξυπηρέτηση του ρόλου του αστυνόμου-τρομοκράτη, υποβοηθώντας τους κατακτητές(Βούλγαρους, Γερμανούς και Ιταλούς) στο δύσκολο έργο να επιβάλλουν την κυριαρχία τους. Πλήθος εγγράφων μαρτυρούν την ανάληψη αυτής της «υποχρέωσης» της κυβέρνησης του Τσολάκογλου προς τους κατακτητές.

Ο Τσολάκογλου ζητούσε από τον υπουργό Δημόσιας Ασφάλειας «την λήψιν αυστηροτάτων μέτρων κατά παντός οργάνου της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων, το οποίο ου μόνον ήθελε παραμελήσει την εκτέλεσιν του καθήκοντος του, αλλά και δεν ήθελε να συμπεριφερθεί καλώς και επιζητήσει ουσιαστικώς και τυπικώς στενήν συνεργασίαν προς τα όργανα των Ιταλών Βασιλικών καραμπινιέρων«[2]. Ο υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας Ν.Μάρκου, εξάλλου, βεβαίωνε τον πρωθυπουργό του ότι  «αι υπηρεσίαι Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων θα δίδωσιν εις τας αρχάς κατοχής εις σχετικάς αιτήσεις των τα ονοματεπώνυμα των κομμουνιστών«[3], ενώ έσπευδε παράλληλα να ορίσει σαν τόπους εκτόπισης των κομμουνιστών που συλαμβάνονταν τον  Άγιο Ευστράτιο, την Ανάφη, τη Φολέγανδρο, τη Σίφνο, το στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και τους πρώην στρατώνες του πυροβολικού «Παύλος Μελάς» στη Θεσσαλονίκη. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου πέρασε στην υπηρεσία των κατακτητών.[4]

Παράλληλα με όλα αυτά ιδρύθηκαν στην χώρα φασιστικά κόμματα και οργανώσεις. Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση(ΕΣΠΟ), Οργάνωση Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδας(ΟΕΔΕ), κ.α.[5]

Ο Αστικός Τύπος

Μόλις οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα έσπευσαν να πάρουν στα χέρια τους την ραδιοφωνία και τον τύπο. Οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων, συμφώνησαν με τους κατακτητές να συνεχίσουν τις εκδόσεις τους, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να γίνουν φερέφωνα τους. Έτσι έχουμε εφημερίδες όπως η «Καθημερινή» η «Εστία» η «Ακρόπολις» η «Βραδινή» το «Ελεύθερον Βήμα» τα «Αθηναϊκά Νέα» και άλλες που υμνούσαν τον Άξονα και αντιστρατευόταν σε κάθε ιδέα και προσπάθεια αντίστασης.[6]

Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε κάποια δημοσιεύματα τα οποία προέρχονται από τα ιστορικά του Ριζοσπάστη, Στα 70 Χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, σελ. 16-17:

Από την «Εστία» 29/4/1941 με το που μπήκαν οι χιτλερικοί στην Αθήνα

«Ο πόλεμος ετελείωσε διά την Ελλάδα. Θα νικήσει ο Άξον«(έτσι για να ανέβει το εθνικό φρόνημα).

Το «Ελεύθερο Βήμα»2/5/1941 φιλοξενούσε άρθρο που έκανε λόγο για κοινότητα συμφερόντων Ελλάδας και δυνάμεων του Άξονα.

Η «Ακρόπολις» 15/5/1941 ονόμαζε «το δεύτερο όχι», δηλαδή την αντίσταση στους Γερμανούς, «εγκληματικότερον του πρώτου», δηλαδή την αντίσταση στους Ιταλούς.

Η «Καθημερινή» 1/6/1941 έγραφε ότι «Καλώς συνετάγη» ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των γερμανών.

Τα «Καθημερινά Νέα» στον τίτλο τους ονόμαζαν Αίσχος την αντίσταση των πατριωτών στην Κρήτη κατά των ορδών του Χίτλερ.

Και για τις φιλικές προθέσεις των κατακτητών η «Καθημερινή» στις 30 Απρίλη 1941 γράφει:

«Ναι! Να γίνη και η ψυχική αποστράτευσις, περί της οποίας γράφει η «ΕΣΤΙΑ». Ο πόλεμος ετελείωσε και πρέπει να το πιστεύσωμεν και να ασχοληθώμεν με τα ειρηνικά μας έργα. Αυτή είναι η σπουδαιότερη υπηρεσία εξ όσων έχομεν να προσφέρωμεν εις την χώρα μας. Με την ψυχικήν αποστράτευσην θα αισθανθούμε την λύτρωσιν από τον εφιάλτην του πολέμου και θα αγωνισθώμεν, δια να αναδείξουμε την παραγωγήν και τον πολιτισμόν μας»

Και στις 29 του ίδιου μήνα:

«Δεν το γράφομεν εκ λόγων κολακείας, αλλά διότι είναι γενική εντίπωσις: Οι Γερμανοί στρατιώται, όσοι εκυκλοφόρησαν κατά τας ημέρας αυτάς εις την πόλιν, υπήρξαν όλοι υποδείγματα ευπρέπειας και ευγένειας» και σε άλλο άρθρο, προκειμένου να σιγουρευθεί ο λαός ότι οι γερμανοί είναι φίλοι του, αναφέρονται τα εξής. «Αυταί οι εκδηλώσεις των ευάριθμων-ευτυχώς ευάριθμων-μωρών ανθρώπων, πρέπει να τελειώνουν. Δεν τους οφείλομεν τίποτε να προδίδουν και να δηλητηριάζουν μίαν απολύτως φιλικήν ατμόσφαιρα μεταξύ του Λαού και των στρατευμάτων κατοχής. Εις το κάτω-κάτω είναι και έλλειψις στοιχειώδους αγωγής αι τοιούται εκδηλώσεις(σ.σ. προς τους αιχμαλώτους Άγγλους εκ μέρους του Λαού)».

Τέλος τα «Αθηναϊκά Νέα»  2/6/1941 γράφουν

«Λησμονούντες ότι απο της πρώτης στιγμής οι Γερμανοί μας εφέρθησαν ως φίλοι, ότι δε μας ήθησαν εις όλα, ότι μας συνέδραμαν εις όλα, ότι αποδέσμευσαν τρόφιμα που ήσαν λεία πολέμου, ότι εργάζονται διά να αποκαταστήσουν τας συγκοινωνίας μας, ότι μας έδωσαν ύλας που χρειαζόμεθα, δια να επικοινωνήσωμεν μετά των επαρχιών. Οι άνθρωποι, που ελησμόνησαν τας υπηρεσίας αυτάς, δεν ειναι Έλληνες. Είναι ή πεπωρωμένοι άνθρωποι ή όργανα των ξένων(!!!)»

Στο ένθετο του Ριζοσπάστη θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες και αποσπάσματα σχετικά με τον ρόλο του τύπου την περίοδο της Γερμανικής κατοχής τα οποία για να μην γίνει τεράστιο το άρθρο δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. Το ένθετο θα το βρείτε εδώ σε ηλεκτρονική μορφή.

Η Εκκλησιαστική αρχή

Θέση κατά της αντίστασης όμως πήρε και η επίσημη εκκλησία, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός απευθυνόμενος στον Ελληνικό Λαό γράφει:

«Ουδέν έχομεν να ωφεληθώμεν εξ οιωνδήποτε αποπειρών και προκλήσεων εναντίον των Αρχών κατοχής. Διά τούτο πάντες οφείλομεν, αφιερωμένοι εις την παραγωγικήν εργασίαν, ν’ αναμείνουμε την ώρα της ειρήνης, εγκαρτερούντες και πιστεύοντες εις τον δικαιοκρίτην Θεόν»[7]

Ενώ σε επιστολή προς τον πληρεξούσιο του Ράιχ στην Ελλάδα Γκ. Αλτενμπουργκ:

» Είναι περιττόν και να λεχθεί ότι εκ της τοιαύτης περιπλοκής μόνον ζημίαι, υλικαί και ηθικαί, δύνανται να προκύψουν δι’ αμφότερα τα μέρη, ωφελήματα δε μόνον διά τους έχοντας συμφέρον να οξύνουν και να διαιωνίζουν την αντίθεσιν μεταξύ Δυνάμεων Κατοχής και Ελληνικού Λαού»[8]

 Πόσο φίλοι ήταν οι κατακτητές; Μήπως είχαν δίκιο οι εφημερίδες τελικά ότι την Κατοχή έπρεπε να χαλαρώσουμε και να την απολαύσουμε;

Μερικά στατιστικά στοιχεία για την περίοδο της κατοχής και τα εγκλήματα των κατακτητών και των συνεργατών τους από το δοκίμιο ιστορίας σελ. 444-445:

– Οι χιτλερικοί ίδρυσαν στη χώρα μας 36 στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ ήταν χιλιάδες οι Έλληνες που στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός της χώρας.

– Οι εκτελεσμένοι πατριώτες έφτασαν τις 48 χιλιάδες και οι όμηροι πάνω από τις 100 χιλιάδες.

– Εξοντώθηκε το 87% του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας.

Παράλληλα με τις εκτελέσεις ή σε συνδυασμό με αυτές, οι χιτλερικοί με τους εθνοπροδότες έκαναν πολλές επιδρομές και μπλόκα σε συνοικίες πόλεων και σε χωρία, ακολουθούν ενδεικτικά μερικές πληροφορίες σχετικά με τέτοιες ενέργειες(από το δοκίμιο, σελ. 446-447).

Ενδεικτικά μόνο καθώς οι σφαγές ήταν πολλές:

– 14/10/1941, κατακτητές μαζί με ντόπιους συνεργάτες τους εκτελούν σε δυο φάσεις 315 κατοίκους του χωριού Μεσόβουνο της Δυτικής Μακεδονίας και ισοπεδώνουν το χωριό.

– 25/10/1941, εκτελούν 222 άνδρες και καταστρέφουν τα χωριά Άνω και Κάτω Κερδύλια της Κεντρικής Μακεδονίας.

– 15/8/1943, καταστρέφουν το χωριό Κομμένο της Ηπείρου και εκτελούν 317 κατοίκους.

Η μαζικότερη σφαγή ήταν η σφαγή των Καλαβρύτων που από τις 5-13 του Δεκέβρη εκτελέστηκαν 1.100 πατριώτες, 776 εκτέλεσαν μέσα στην πόλη από τους οποίους ο μικρότερος ήταν 12 ετών.[9]

Οι οικονομικές επιπτώσεις της Κατοχής, διότι ο καλός ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται.

Η αγροτική παραγωγή της χώρας που προπολεμικά κάλυπτε τα 2/3 των αναγκών της χώρας πέφτει το 1941 και 1942 στο 40% της προπολεμικής. Η παραγωγή σιτηρών έπεσε από τους 1.100 χιλιάδες τόνους στους 850.000 το 41 και στους 690.000 το 42. Οι εισαγωγές τροφίμων από τους 700.000 τόνους προπολεμικά, έπεσαν στους 76.400 τόνους, όπως ήταν φυσικό την περίοδο 41-42 την χώρα την έπληξε τρομερός λιμός που στην Αθήνα και τον Πειραιά στοίχησε τη ζωή τουλάχιστον του 1/10 των κατοίκων[10] Σαν να μην έφτανε αυτό, την περίοδο που ο λιμός μάστιζε την χώρα, οι κατακτητές μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους έκαναν ότι μπορούσαν για να αρπάξουν την εναπομένουσα παραγωγή των αγροτών, δυσχεραίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τις συνθήκες για τον Λαό.[11](οι φίλοι μας οι γερμανοί μας έθεσαν εις αναγκαστικήν δίαιτα δια να μην παχύνουμε, υποθέτω θα έγραφε ο αστικός τύπος της εποχής).

Ο βιομηχανικός κλάδος ακολούθησε χειρότερη κατρακύλα αφού η βιομηχανική παραγωγή σχεδόν σταμάτησε, ενώ ενδεικτικά οι εισαγωγές πρώτων υλών από 1.659 χιλιάδες τόνους προπολεμικά μειώθηκαν το 41 σε 79 μόλις χιλιάδες τόνους. Οι μισθοί έπεσαν, οι τιμές των τροφίμων ανέβηκαν ραγδαία(ως και 11,5 φορές πάνω), ενώ οι Γερμανοί και οι Ιταλοί απομυζούσαν την οικονομία με τα κατοχικά δάνεια και την βίαια εισχώρηση του Γερμανικού και Ιταλικού κεφαλαίου. Οι ιταλικές και γερμανικές εταιρίες έβαλαν στο χέρι το εξωτερικό εμπόριο, το κρατικό μονοπώλιο καθώς και το 51/100 των μετοχών όλων των μεγάλων επιχειρήσεων της χώρας, όλα αυτά φυσικά έγιναν δια της βίας. Πιο συγκεκριμένα, το εθνικό εισόδημα έπεσε από τα 62 δις δραχμές το 1939 στα 21 το 41 και στα 7 το 42, ενώ ο προυπολογισμός απο 14,7 δις δραχμές το οικονομικό έτος 1938-1939, μόλις έφτανε τα 600 εκ. το 1941-1942.[12]

Αυτή ήταν η εικόνα της κατακτημένης Ελλάδας, υπο  τους κατά τα άλλα πολιτισμένους και ευγενικούς(όπως τους αποκαλούσε ο αστικός τύπος) κατακτητές. Σε αυτή τη δεινή θέση έφεραν την χώρα οι θιασώτες του φασισμού και του ναζισμού ντόπιοι και ξένοι(το λεω και το ξαναλέω), έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσουν την σθεναρή και ηρωική αντίσταση μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού, με αιχμή του δόρατος το ΚΚΕ και τις οργανώσεις του.

Κάπου εδώ σταματάει το δεύτερο μέρος της αναφοράς μου στον φασισμό που γνωρίσαμε(και ξεχάσαμε), εστιασμένο κυρίως στα δεινά της γερμανικής κατοχής και σε όσους την υποστήριξαν. Σίγουρα ένα άρθρο λίγων σελίδων(που δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο λόγω της φύσης του μέσου) αδυνατεί να καλύψει όλα τα ζητήματα μιας και το θέμα είναι τεράστιο, ελπίζω όμως να κατάφερα ενδεικτικά να δοθεί έστω μια αντιπροσωπευτική εικόνα.

Πρόκειται να ακολουθήσει και τρίτο μέρος το οποίο θα αναφέρεται στην μετακατοχική εποχή.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α Τόμος, 1918-1949, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2011, σελ. 365.

[2] Πρόεδρος της Κυβερνήσεως. Επιτροπή Συνδέσμου μετά της Ιταλικής Διοικήσεως. Απόρρητος, επείγουσα,, 21-8-1941.

[3] Υπουργείον Δημοσίας Ασφαλείας. Διεύθυνσης Εθνικής Ασφαλείας. Γραφείο Ε, Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 13/16-8-1941.

[4] Δοκίμιο ιστορίας, σελ. 370-371.

[5] Δοκίμιο ιστορίας, σελ. 371.

[6] Ριζοσπάστης Ιστορικά, Στα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, 25 Σεπτέμβρη 2011, σελ. 16.

[7] Ο.Π. σελ. 17.

[8] Ο.Π. σελ. 17.

[9] Δοκίμιο Ιστορίας, σελ. 447.

[10] Ο.Π, σελ. 392-393.

[11] Ο.Π, σελ. 393.

[12] Ο.Π, σελ. 369-370, 392.

Read Full Post »

Ο «αστικός μύθος» του όλοι είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια…

Οικογενειακό πορτραίτο

Μιλούσα με έναν φίλο πριν από λίγο ο οποίος μου ανακοίνωσε ότι ψάχνει δουλειά και ότι πρόκειται να φύγει από την τωρινή δουλειά του. Εγώ απόρησα επειδή αντί να περιμένει πρώτα να βρεί μια άλλη δουλεία πριν εγκαταλείψει την παλιά εκείνος έφευγε όπως όπως.

Για τα πρακτικά, ο φίλος δουλεύει διανομέας και πληρώνεται 4 ευρώ την ώρα με δικό του μηχανάκι και δική του βενζίνη, ενώ όσο δεν έχει διανομές αναγκάζεται να κάνει ότι άλλη δουλειά χρειαστεί το μαγαζί, οι συνθήκες δηλαδή ήταν άσχημες εξαρχής.

Τελικά ο λόγος που φεύγει έτσι απότομα είναι ο εξής τραγικός, το αφεντικό τους ζήτησε να δουλεύουν κάποιες ώρες δωρεάν ή όπως το είπε ο ίδιος, «για το μαγαζί«, δηλαδή σαν να λέμε για την ψυχή της μάνας τους. Προηγήθηκε φυσικά το γνωστό κύρηγμα που σε κάποια φάση του εργασιακού μας βίου έχουμε υποστεί οι περισσότεροι, πως τάχα όλοι είμαστε στην επιχείρηση μια μεγάλη οικογένεια, και ότι όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε και να δώσουμε το κάτι παραπάνω για να πάει καλά το μαγαζί κλπ. Βέβαια όταν το μαγαζί δούλευε πατητό, κανένας δεν πήρε παραπάνω μεροκάματο, παρόλο που ο φίλος μου αιτήθηκε αύξησης η οποία φυσικά δεν του δόθηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι υπόλοιποι υπάλληλοι του μαγαζιού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του φίλου μου, δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα να ιδρώσουν αφιλοκερδώς για το καλό της επιχείρησης και διόλου δεν τους πείραξε το πνεύμα «ένας για όλους και όλοι για μένα» στο οποίο τους μύησε το αφεντικό.

Το παραπάνω είναι μονάχα ένα από τα εκατομμύρια καθημερινά παραδείγματα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι στην χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς χωρίς να υπάρχει η ανάλογη αντίδραση από την πλευρά μας. Το σύστημα έχει φροντίσει με διάφορους τρόπους να διασπάσει τους εργαζόμενους, έχει υποκαταστήσει τα σωματεία με ΜΚΟ και «κοινωνικούς εταίρους«, έχει περάσει στο μυαλό του εργαζόμενου λαού την πεποίθηση ότι ο εργάτης έχει κοινά συμφέροντα με το αφεντικό του, και το χειρότερο από όλα, έχει πείσει τους εργάτες πως ο εργοδότης είναι ευεργέτης και πως με το να τους δίνει δουλειά τους κάνει και χάρη. Και είναι τουλάχιστον τραγικό το γεγονός ότι η ταξική συνείδηση των εργατών είναι τόσο χαμηλή, που αμφιβάλω αν ένα 5% γνωρίζει έστω και στοιχειώδη πράγματα όπως για παράδειγμα τον νόμο της υπεραξίας. Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και η απογοήτευση, η αποβλάκωση, η κάθε είδους μαστούρα, είναι εύκολο να καταλάβουμε το γιατί ο λαός αντιδρά σαν σάκος του μποξ σε όλα τα χτυπήματα που δέχεται καθημερινά.

Έρχονται με γοργό ρυθμό δύσκολες μέρες και πρόκειται να ζήσουμε πράγματα που θα μας μοιάζουν αδιανόητα, δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Μερικοί ελπίζουν σε μια εξ ουρανού εύκολη και γρήγορη λύση fast food, δυστυχώς όμως έναν λάκκο που σε βάζουν να σκάβεις για δεκαετίες δεν μπορείς να τον μπαζώσεις με ένα κουβαδάκι άμμο και καλές διαθέσεις(που αμφίβολο είναι αν έχουν τέτοιες όσοι υπόσχονται αυτού του τύπου τις λύσεις) μέσα σε μερικούς μήνες. Ίσως οι ψευδαισθήσεις διαλυθούν σταδιακά όσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν, ίσως τελικά το καπιταλιστικό σύστημα απομυθοποιηθεί και απονομιμοποιηθεί, για να πάνε όμως τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση δεν μπορούμε να περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια και αυτό αφορά όλους εμάς που ας πούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ανώτερο στάδιο συνειδητοποίησης. Σε συλλογικό επίπεδο πρέπει καθένας να δεσμευθεί όσο περισσότερο μπορεί στον οργανωμένο αγώνα μέσα από τις λαϊκές επιτροπές και τα σωματεία. Σε ατομικό(αρχικά) επίπεδο πρέπει να φροντίσει για την επιμόρφωση και την ενημέρωση του ώστε να μπορεί να μεταδώσει αυτήν την προσληφθείσα (επι)γνώση. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται και συστηματικά και οπωσδήποτε χρειάζεται να ενταθούν και οι προσπάθειες του κόμματος προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ιδεολογική κατάρτιση των μελών και των ενεργών φίλων του κόμματος, εκτός του ότι θα μειώσει τους κλυδωνισμούς που θα οφείλονται στην ιδεολογική ανεπάρκεια, θα γίνει και όχημα που θα μεταδώσει προς τα κάτω, στις εργατικές μάζες, τα γνωστικά εκείνα εργαλεία που θα τους βοηθήσουν να αποκωδικοποιήσουν την φύση της εκμετάλλευσης της οποίας  γίνονται αποδέκτες. Ταυτόχρονα πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν τι είναι εκείνο για το οποίο παλεύουμε όλοι εμείς οι κομμουνιστές καθώς και το πως θα φτάσουμε μέχρι εκεί. Όλη αυτή η θεωρία βέβαια θα γίνει συνείδηση στην εργατική τάξη, μόνο στο βαθμό που θα συνοδεύεται από τους ανάλογους αγώνες.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, καιρό έψαχνα ευκαιρία για να τα γράψω και δεν νομίζω πως θα μπορούσα να βρω καλύτερη αφορμή από την πρόσφατη «περιπέτεια» του φίλου μου. Ας φροντίσουμε να είναι κάθε μέρα και λιγότεροι όσοι αδιαμαρτύρητα δέχονται να είναι σκλάβοι του 21ου αιώνα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Η «ντόπα» του πολέμου…

Υποτίθεται ότι στην αρχαία Ελλάδα, κατά την περίοδο που διεξαγόταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σταματούσαν οι πόλεμοι και οι εχθροπραξίες. Όπως όμως φάνηκε  στους Ολυμπιακούς του 2004 από τα ζέπελιν του μεγάλου αδερφού και τα εκτεταμένα μέτρα ασφαλείας, μάλλον στην σύγχρονη εποχή δεν το έχουμε πιάσει το νόημα. Τώρα άμα κάποιος μένει στην Αγγλία, μπορεί ασφαλώς να πει ότι τα μέτρα στην Ελλάδα διακρίνονταν από μια μετριοπάθεια, μιας και στην χώρα μας δεν τοποθέτησαν, απ’ όσο ξέρω, πυραυλικά συστήματα πάνω σε στέγες σπιτιών. Ακολουθεί το απόσπασμα από το DailyNews 24:

~~~

Οι κάτοικοι του Λονδίνου που αντιδρούσαν στην τοποθέτηση αντιαεροπορικών πυραύλων στις στέγες των σπιτιών τους κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα ξεκινήσουν στα τέλη Ιουλίου, έχασαν τη δικαστική μάχη που είχαν ξεκινήσει με το υπουργείο Άμυνας της Βρετανίας.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα μιας ομάδας κατοίκων που ζητούσαν να εξεταστεί το σχέδιο του υπουργείου για την ανάπτυξη πυραύλων προκειμένου να αντιμετωπιστεί ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση εν μέσω των Ολυμπιακών.

Το πολυώροφο κτίριο του Λέιτονστοουν, κοντά στο Ολυμπιακό Πάρκο στο ανατολικό Λονδίνο, είναι η μία από τις έξι τοποθεσίες όπου το υπουργείο θέλει να τοποθετήσει τα αντιαεροπορικά συστήματα, στα τέλη της εβδομάδας.

Ο δικαστής έκρινε ότι οι ένοικοι του κτιρίου έχουν «παρανοήσει» το είδος του εξοπλισμού που θα αναπτυχθεί και τους κινδύνους που μπορεί να επιφέρει. Οι κάτοικοι υποστήριζαν ότι η ζωή τους θα διέτρεχε κίνδυνο και επιπλέον θα παραβιάζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους από την τοποθέτηση των πυραυλικών συστημάτων, κάτι πρωτάκουστο σε καιρό ειρήνης.

Το υπουργείο Άμυνας εξέφρασε την ικανοποίησή του για την απόφαση. «Ετοιμαζόμαστε για το χειρότερο σενάριο, όχι για το πιο πιθανό», δήλωσε ένας εκπρόσωπός του.

~~~

Οπότε λοιπόν οι πολυεθνικές, για τις οποίες γίνεται όλο το τζέρτζελο με τους Ολυμπιακούς, αποφάσισαν ότι καλό θα ήταν χεράκι χεράκι με την προετοιμασία των αγώνων να προετοιμαστούν και για πόλεμο, έτσι για παν ενδεχόμενο…

Αυτό είναι το ολυμπιακό πνεύμα που μας το είχαν κάποτε κάνει καραμέλα οι Αγγελόπουλοι μέσα από τα σποτάκια της τηλεόρασης για το προμοτάρισμα της μπίζνας τους; Αυτή είναι η ολυμπιακή ιδέα στον δροσερό αέρα της οποίας κυμάτιζαν γεμάτα (ψωρο)περηφάνεια τα γαλανόλευκα σημαιάκια τότε;

Και έρχομαι και ρωτώ, σε τι κόσμο ζούμε; Μετατρέψαμε τον αθλητισμό αρχικά σε πόλεμο πολυεθνικών και τώρα πια σε πραγματικό πόλεμο, άντε μετά εμένα να μου βγάλεις από το μυαλό ότι δεν πάμε ολοταχώς για τρίτο παγκόσμιο! Αν βέβαια σταματήσουμε επιτέλους να κρατάμε τα μάτια μας σφαλισμένα και δούμε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει εδώ και 10 χρόνια το ΝΑΤΟ σε μια σειρά από έθνη, πάντα με τις ευλογίες και τη συμμετοχή της Ευρώπης των πολυεθνικών και της χώρας μας, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος έχει κηρυχθεί εδώ και καιρό σε όλους τους «αλλόθρησκους», και με τον όρο αλλόθρησκους εννοώ όσους δεν υποτάσσονται στο κυρίαρχο δόγμα.

Δυστυχώς στο λαβύρινθο που μας έχουν χώσει, όσο είμαστε ο καθένας για τον εαυτό του, είμαστε καταδικασμένοι να μας στριμώχνει κάθε φορά στη γωνιά ο Μινώταυρος. Όσοι τώρα συνεργάζονται με το Μινώταυρο νομίζοντας ότι θα τη γλιτώσουν, να ξέρουν ότι θα έρθει και η δική τους σειρά διότι το τέρας, πάνω στην πείνα του, δεν γνωρίζει εχθρούς και φίλους, τους βλέπει όλους σαν τροφή.

Την επόμενη φορά που θα στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό, αν δούμε πυκνούς καπνούς, θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είναι από τις εξατμίσεις των μονίμως παρκαρισμένων, λόγω της υψηλής τιμής της βενζίνης και των μέτρων τις κυβέρνησης, αυτοκινήτων, ούτε από τις καμινάδες των κλειστών εργοστασίων. Τα τουλούμια καπνού και η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα θα είναι το αποτέλεσμα των τυμπάνων όλων εκείνων των πολέμων που τόσα χρόνια ανεχτήκαμε, και που υποστηρίξαμε, και που τώρα χτυπάνε και τη δική μας πόρτα. Οι συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χώρες μπορεί προς το παρόν να είναι κυρίως οικονομικές και πολιτικές, όμως το βρικολακιασμένο καπιταλιστικό κτήνος απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερο φόρο αίματος που θα τον εξοφλήσουν είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο οι λαοί όλου του κόσμου.  Αυτός κύριοι είναι ο καπιταλισμός και αυτή είναι η δική του «ντόπα», ο πόλεμος, πάντα βέβαια με πρόσχημα τα διάφορα ιδεώδη, ολυμπιακά, δημοκρατικά και σίγουρα αντιτρομοκρατικά…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Η φύση του ανθρώπου και ο κομμουνισμός(ενα άρθρο του Θερσίτη).

Είναι ο σοσιαλισμός και μετέπειτα ο κομμουνισμός ως πολιτική θεωρία και σύστημα ξένος και εχθρικός προς την ανθρώπινη φύση;

 

Με αιτία αυτό το ιδεολόγημα που υπάρχει εδώ και δεκαετίες και αφορμή μια συζήτηση με  φίλους πριν 2 μέρες τίθενται σε συζήτηση προβληματισμοί και τοποθετήσεις επ’ αυτού.

 

Αν ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός, σκληρός, βίαιος, βάρβαρος , άπληστος, αχάριστος, απολίτιστος, άτιμος, κτηνώδης, ψεύτης, υποκριτής, κυνικός, συμφεροντολόγος, εχθρικός, μισάνθρωπος, αμοραλιστής, άδικος, εκμεταλλευτής, αδιάφορος, ζηλοφθων, εγωιστής και ατομιστής, τότε όντως ο καπιταλισμός είναι οικείος και φιλικός σ’ αυτήν.

 

Και μόνο αν ο άνθρωπος ήταν εκ φύσεως καλός  αγαθός, συντροφικός, συναδερφικός, τίμιος, φιλικός, πολιτισμένος, δίκαιος, πράος, κοινωνικός, ιδεαλιστής, συναισθηματικός, φιλαλήθης, ειρηνόφιλος, φιλάνθρωπος, στοργικός, πονετικός, ειλικρινής, αθώος, αγνός, φιλεύσπλαχνος, και ευγενικός τότε ο σοσιαλισμός και μελλοντικά ο κουμμουνισμός θα ήταν εφικτό να επικρατήσει.

 

Τι από τα δυο τελικά ισχύει;

 

Κατά την προσωπική μου άποψη τίποτα από τα δυο. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται έχοντας εκ προοιμίου κάποιο από τα παραπάνω γνωρίσματα στον χαρακτήρα του.

Δεν αποδέχομαι τη ντετερμινιστική άποψη ως σωστή διότι την θεωρώ μοιρολατρική. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.

 

Ο άνθρωπος αποκτά οποιοδήποτε από τα παραπάνω γνωρίσματα κατά τη διάρκεια της ζωής του, αναλόγως των συνθηκών κάτω από τις οποίες θα κληθεί να επιβιώσει, από τις απόψεις που θα του μεταλαμπαδεύσουν από την οικογένεια, το σχολείο, τους χώρους δουλειάς, και γενικά όλες του τις διαπροσωπικές σχέσεις, όλα τα ερεθίσματα που θα λάβει από το όποιο περιβάλλον του. Κυρίως όμως από το σύστημα εξουσίας που θα διέπει και θα καθορίζει το κοινωνικό σύστημα στο οποίο μεγαλώνει και διαμορφώνει και τις απόψεις και τις θέσεις που θα έχει για οποιαδήποτε ζήτημα κατά κανόνα.

Διότι ο κάτοχος των μέσων παραγωγής διαμορφώνει τις συνθήκες από τα πάνω προς τα κάτω στα εκμεταλλευτικά συστήματα εξουσίας και κατέχει και τα μέσα, τα οποία τον βοηθούν να περάσει τις απόψεις της κυρίαρχης τάξης η οποία ασφαλώς υπερασπίζοντας τα συμφέροντα της επιβάλλει την κυρίαρχη ιδεολογία.

 

Κατά την άποψη μου ο σοσιαλισμός και μετέπειτα ο κομμουνισμός είναι πιο κοντά από κάθε άλλο σύστημα στην ανθρώπινη φύση διότι καλύπτει όλες τις ανθρώπινες ανάγκες που προκύπτουν από τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα.

Σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου διότι έχοντας ως στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους καταπιέζει και αδιαφορεί για βασικές ανθρώπινες ανάγκες ενώ ταυτόχρονα επενδύει στα κατωτέρα ανθρώπινα ένστικτα.

 

 

Αν υπήρχε η δυνατότητα με μια χρονομηχανη να ταξίδευε κάποιος στο παρελθόν, στην ερώτηση του για το τι είναι ανθρώπινη φύση θα λάμβανε απαντήσεις που θα είχαν απόλυτη σχέση με τον κάτοχο των μέσων παραγωγής. διότι ο κάτοχος των μέσων παραγωγής είναι εκείνος που καθορίζει τις σχέσεις εξουσίας και τις κοινωνικές δομές .

 

Έτσι στην αρχαία Αίγυπτο ο σκλάβος θα σου απαντούσε ότι είναι στην φύση του ανθρώπου να δουλεύει μέχρι θανάτου ως δούλος του φαραωνικού – τυρρανικού καθεστώτος.

Αυτές ήταν οι δομές που γνώρισε από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι την ημέρα που πέθανε και δεν είχε καμιά δυνατότητα να τις αμφισβητήσει διότι το σκοτεινό ιερατείο θα τον τιμωρούσε αμείλικτα.

 

Στην αρχαία Αθήνα του 594 π.χ. ο θήτης θα σου έλεγε πως μπορεί να γίνει μελλοντικά μέχρι και ζευγίτης και όσο παρέμεινε στην τελευταία τάξη, αντίστοιχη με αυτή του προλετάριου, δεν θα είχε

δικαίωμα να λάβει μέρος στην εξουσία, αλλά μπορούσε να μετέχει στην εκκλησία του δήμου, να εκλεχτεί  δικαστής και να στρατευτεί.

 

Στην τουρκοκρατία θα σου έλεγε πως γεννήθηκε και θα είναι ραγιάς.

 

Στην φεουδαρχία φτωχός ακτήμονας η και δουλοπάροικος υποχρεωμένος να δηλώνει πιστή στους άρχοντες.

 

Και στον καπιταλισμό ο οποίος τσακίζει σήμερα την ανθρωπότητα θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό και φυσικό και νόμιμο η κατοχή των μέσων παραγωγής από το 1% που αποτελεί την άρχουσα τάξη και η εκμετάλλευση του υπολοίπου 99%.

 

Όλα τα συστήματα εξουσίας από την αρχαιότητα έως σήμερα παρουσιάζονταν στους λαούς ως οικεία και συμφωνά προς την ανθρώπινη φύση.

 

Ο άνθρωπος δέχεται σχεδόν μοιρολατρικά οποιαδήποτε κατάσταση του έχει επιβληθεί ως φυσική και απόλυτα φυσιολογική συνηθίζοντας την και χωρίς να την αμφισβητεί.

 

Έτσι και σήμερα με το σύστημα της κεφαλαιοκρατίας συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.

 

Παρακάτω γίνεται μια σύγκριση μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού – κομμουνισμού.

 

 

1) Ανάγκη για τροφή και νερό

 

Σ’ ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, ακόμα και στο χειροτέρα εφαρμοζόμενο, όλοι έχουν τροφή. Είναι ένα ιερό δικαίωμα η πρόσβαση σε βασικές πρωτεΐνες και φυσικά η πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Στον καπιταλισμό, στο βωμό του κέρδους στερούνται από εκατομμύρια συνανθρώπους μας που πεθαίνουν καθημερινά από πείνα και διψά.

Τα παραδείγματα ατελείωτα στην Ασία στην Αφρική και ειδικά στην Αιθιοπία στο Νταρφουρ και αλλού.

Και τώρα και στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα οπού πολλοί άνθρωποι εξαναγκάζονται να αναζητούν τροφή από τα σκουπίδια.

Επίσης πολλά τα παραδείγματα με περιπτώσεις παιδιών που λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία.

 

Πως λοιπόν ο καπιταλισμός που σκοτώνει τους λαούς καταδικάζοντας τους στην φτώχεια και στην ανέχεια είναι συμβατός με την ανθρώπινη φύση, κλέβοντας ακόμα και το νερό και την τροφή για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του, ενώ ο σοσιαλισμός που τα κοινωνικοποιεί και τα διαθέτει ελευθέρα σε όλους διότι θεωρεί υποχρέωση του να το κάνει είναι αντίθετος;

 

Εκτός και αν δεν είναι βασικό και δομικό στοιχειό της ανθρώπινης ύπαρξης;

 

2) Ανάγκη για καταφύγιο και ένδυση – υπόδηση

 

Σ’ ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, ακόμα και στο χειροτέρα εφαρμοζόμενο, η πολιτεία μεριμνά για να έχει τα βασικά ο άνθρωπος, ούτως ώστε να είναι κατάλληλα ενδεδυμένος για να αντιμετωπίσει τις όποιες κλιματολογικές συνθήκες.

Στον καπιταλισμό, στο βωμό του κέρδους σε πολλές χώρες οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πεινά άρα ποια ένδυση και υπόδηση. Αυτά είναι περιττές πολυτέλειες για εκατομμύρια ανθρώπους που στην καλλίτερη των περιπτώσεων κυκλοφορούν ρακένδυτοι και εξαθλιωμένοι.

Στο δυτικό κόσμο είναι πολλές οικογένειες που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε για τους ιδίους ούτε και για τα παιδιά τους ρούχα και παπούτσια που θα είναι σ’ ένα στοιχειώδες ανεκτό επίπεδο αξιοπρέπειας διότι είναι φτωχοί, άνεργοι και κοινωνικά περιθωριοποιημένοι.

 

Σ’ ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, ακόμα και στο χειροτέρα εφαρμοζόμενο, η πολιτεία εξασφάλιζε στέγη στον άνθρωπο. Ήταν κύριο μέλημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η δημιουργία κατοικιών που θα κάλυπταν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Στις περισσότερες πρωην, δυστυχώς, σοσιαλιστικές χώρες κατασκευάστηκαν λαϊκές κατοικίες με χρηματοδότη το κράτος.

 

Ο καπιταλισμός που είναι σύμφωνος και συμβατός στην ανθρώπινη φύση ποσό ενδιαφέρθηκε για την κάλυψη αυτής της βασικής ανθρώπινης ανάγκης;

 

Δεν ενδιαφέρεται καθόλου και όσο δεν αρέσει σε πολλούς να το ακούνε θα ξαναειπωθεί, διότι στόχος του είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους μέσω της εκμετάλλευσης.

 

Κάποτε λέγανε ότι οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια, και τώρα έρχονται οι καπιταλιστές οι οποίοι δεν βοηθήσαν καθόλου τον λαό στην απόκτηση της οικίας του και του παίρνουν το σπίτι.

 

Φόρος ιδιοκατοίκησης, το χαράτσι στο λογαριασμό της ΔΕΗ και πριν από όλα αυτά οι τόκοι του δανείου και το ίδιο το δάνειο στην τράπεζα, και ακριβοπληρωμένο και καταχρεωμένο πριν καν ξεχρεωθεί στους βρωμερούς τραπεζίτες οι οποίοι χάρις τους νομούς του αστικού κράτους θησαυρίζουν εις βάρους του λαού, πίνοντας το αίμα του ενισχυομένοι και απ’ αυτόν μέσω της επαχθούς φορολογίας.

Και πόσοι ακόμα φόροι προς το κράτος – λήσταρχο υπηρέτη τους συστήματος πριν την κατασκευή για άδειες και πρόστιμα και αλλά κόλπα.

 

ΗΜΑΡΤΟΝ!!!!

 

Αδιάθετες κατοικίες στην Ελλάδα νομίζω 200.000, υπό καθεστώς ενοικίασης δεν βρήκα στατιστικά.

υπό τραπεζική ιδιοκτησία σ’ όλη την Ευρώπη και Αμερική εκατομμύρια.

 

Κι όμως ενώ υπάρχουν κατοικίες αδιάθετες είναι χιλιάδες οι άστεγοι που ζουν σε χαρτόκουτα και όλα αυτά για να διατηρούν τα υπερκέρδη τους οι καπιταλιστές.

 

3) Ανάγκη για υγεία πρόνοια

 

Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη όταν αρρωστησει να λάβει ιατρικής περιθάλψεως ούτως ώστε να αναρρώσει.

 

Σ’ ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, ακόμα και στο χειροτέρα εφαρμοζόμενο, το δικαίωμα στην πρόσβαση σε υπηρεσίες υγειάς είναι δωρεάν και καθολικό.

 

Στον καπιταλισμό που είναι σύμφωνος με την φύση του ανθρώπου είναι απλά εμπόρευμα.

Ακόμα και εδώ ο στόχος είναι πάλι η μεγιστοποίηση των κερδών αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή σε μια τόσο ευάλωτη στιγμή.

Πάνω από το κρεβάτι του πόνου οι πλουτοκράτες μαζεύονται σαν αιμοδιψείς γύπες για να καταβροχθίσουν την ανήμπορη λεία τους.

Ο λαός πληρώνει για φάρμακα και υπηρεσίες που θα έπρεπε να λαμβάνει δωρεάν, εξ’ αιτίας των εισφορών του, για να κερδοσκοπούν οι τιτάνιες φαρμακευτικές εταιρείες σε συνεργασία με το πολιτικό προσωπικό το οποίο εξαγοράζουν και τους επιόρκους ιατρούς που προωθούν τα συμφέροντα τους.

Ε μην τους αδικήσουμε όμως. Παίξανε τα αποθεματικά του ΙΚΑ στο χρηματιστήριο. Αν κέρδιζαν θα είχες κι εσύ ΕΣΥ.

 

Κι εντάξει ποιος δεν έχει 5 ευρώ και λίγο χρόνο να διαθέσει στις ουρές για ένα ραντεβού;

 

Για τους ανασφάλιστους ακόμα πιο εφιαλτικά τα πράγματα.

 

Και τα παραπάνω στον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο διότι στην Αφρική, στην Ασία και στη Λατινική Αμερική οι πολυεθνικές δεν δίδουν ούτε καν την άδεια της πατέντας ορισμένων φαρμάκων που θα έσωζαν εκατομμύρια ζωες για να μην πέσει η τιμή.

 

Παράλληλα μάλιστα χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα ανθρώπους ανήμπορους και πάμφτωχους χωρίς να έχουν κανένα ενδοιασμό και ίχνος σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

 

4) Ανάγκη για δημιουργία

 

ΟΧΙ δημιουργία ξανά.

 

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δημιουργήσει. Αυτό το πετυχαίνει με την εργασία του πνευματική  και χειρωνακτική.

Η ανεργία είναι μια αφύσικη και επιβλαβής κατάσταση για τον άνθρωπο και κυρίως για την εργατική τάξη διότι του στερεί αυτό το δικαίωμα και την ικανοποίηση.

Επίσης θέλει να δημιουργήσει έργα τέχνης για να εξυψώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, να αναφερθεί στα ανθρώπινα πάθη και να ερμηνεύσει τον κόσμο.

 

Σ’ ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, ακόμα και στο χειροτέρα εφαρμοζόμενο, το δικαίωμα στην εργασία ήταν καθολικό και ήταν υποχρέωση της πολιτείας να το παρέχει.

Η ανεργία στα σοσιαλιστικά καθεστώτα ήταν άγνωστη λέξη και υπήρχαν πολλές δυνατότητες για εργασία στις βιομηχανικές μονάδες και στην αγροτική παραγωγή.

 

Στον καπιταλισμό όμως η εργασία έγινε σταδιακά απασχόληση και δεν ήταν ποτέ υποχρέωση της οιασδήποτε πολιτείας τελούσα εν αυτόν αλλά ατομική ευθύνη του εκάστοτε πολίτη.

 

Το κράτος στον καπιταλισμό δεν φέρει καμιά ευθύνη για τα εκατομμύρια ανέργους και λοιδορεί τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κατάσταση αυτή ως κύριους υπεύθυνους.

Οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις για να ανταγωνιστούν άλλες, αντίστοιχες επιχειρήσεις και μονοπώλια άλλων κρατών, μειώνουν συνεχώς τις απολαβές του εργάτη, την ασφάλιση του μέσω εισφορών, και πολλακις κλείνουν τις εταιρίες με κρατική μάλιστα επιχορήγηση, μεταφέροντας τις σε άλλες χώρες οπού τα μεροκάματα και η φορολογία θα είναι πολύ ευνοϊκότερες και θα τους εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη.

Ο άνθρωπος – εργάτης στον καπιταλισμό είναι μια μηχανή παραγωγής κέρδους και το σύστημα εκμεταλλεύεται την υπεραξία του σε βαθμό κακουργήματος.

Όταν ο εργάτης φτάσει σε μια ηλικία που είναι αντιπαραγωγικός η εταιρία προσπαθεί να τον ξεφορτωθεί αδιαφορώντας για την τύχη του προσλαμβάνοντας νεότερους και ικανοτέρους.

 

Στο σοσιαλισμό η οποία υπεραξία και πλούτος παράγεται από την ανθρώπινη εργασία, είναι προς όφελος της κοινωνίας και επαναεπενδυεται για την κατασκευή σχολείων, εργαστηρίων, κατοικιών και πάντα προς όφελος του λαού.

Στον καπιταλισμό η παραγομένη υπεραξία καρπώνεται από τον καπιταλιστή ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής ο οποίος την επενδύει ξανά σε δραστηριότητες που θα του αποφέρουν νέα κέρδη αδιαφορώντας για το βιοτικό επίπεδο του κοινωνικού συνόλου.

 

Στο σοσιαλισμό το δικαίωμα στην απόλαυση της τέχνης εξασφαλιζόταν λόγω των ανθρωπίνων συνθηκών εργασίας που επέτρεπαν στον μέσο πολίτη να παρακολουθεί υψηλής ποιότητας θεάματα, έχοντας ελεύθερο χρόνο για να το πράξει και εκπαιδεύοντας τον να επιθυμεί να το πράξει.

 

Στον καπιταλισμό είναι δικαίωμα των λίγων διότι εξ’ αιτίας των αθλίων συνθηκών ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερο χρόνο για να παρακολουθήσει υψηλής ποιότητας θεάματα και δεν λαμβάνει και αυτήν την κατεύθυνση από το εκπαιδευτικό του σύστημα.

 

5) Ανάγκη για ασφάλεια

 

Ο καπιταλισμός είναι σύστημα που για να διατηρηθεί έχει ανάγκη την καταστροφή ορισμένου μέρους του κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων.

Είναι σύστημα συνυφασμενο με διαρκείς κρίσεις από την γέννηση του, τοπικού χαρακτήρα αλλά μετά το 1911 κυρίως παγκοσμίου, οι οποίες πάντα οδηγούν σε πόλεμο.

 

Η υπερσυσωρευση κεφαλαίων τα οποία λιμνάζουν και δεν μπορούν να φέρουν τα αναμενόμενα κέρδη στους καπιταλιστές σε συνδυασμό με ενδοιμπεριαλιστικες διαμάχες για τον έλεγχο των αγορών, των φυσικών πόρων και των περασμάτων έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα σε 2 παγκοσμίους πολέμους και αμέτρητους περιφερειακούς.

 

Τα αποτελέσματα αυτών των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι η φτώχεια η εξαθλίωση, ο θάνατος εκατομμυρίων, η καταστροφή υποδομών, η μετανάστευση και τόσα αλλά δεινά που όχι μονό ασφάλεια δεν παρέχουν στους λαούς αλλά του στερούν ακόμα και την ιδία του την ύπαρξη.

 

Η καταστροφή όμως μιας χώρας είναι ευκαιρία για μπιζνες για το μεγάλο κεφαλαίο όπως φάνηκε ξεκάθαρα στην πρωην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράν, στο Βιετνάμ, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και στην Ασία.

 

Στο σοσιαλισμό ουδέποτε υπήρξε επέμβαση σε άλλη χωρά για να καρπωθεί τα μέσα παραγωγής της. Η έννοια επεκτατική πολιτική ήταν ασυμβίβαστη στην λογική των καθεστώτων εκείνων.

 

Και βεβαία στήριξαν κινήματα που ήθελαν να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα. Και βεβαία επενέβησαν για εμποδίσουν αντεπαναστατικές δραστηριότητες και τις νατοϊκές ύπουλες επεμβάσεις αλλά ουδέποτε καρπωθήκαν το εγχώριο προϊόν κάποιας εξ αυτών των χωρών. Αντίθετα τις  βοηθήσαν και οικονομικά και υλικοτεχνικά και τεχνολογικά και πολιτικά και στρατιωτικά ούτως ώστε να σταθεί ως κυρίαρχο κράτος.

 

Ασφάλεια στο εσωτερικό.

 

Οι πολίτες στις χώρες του πρωην ανατολικού μπλοκ είχαν μια αίσθηση ασφαλείας που σήμερα δεν την έχουν πια.

Τα επίπεδα εγκληματικότητας ήταν πολύ χαμηλότερα από προηγμένα κράτη του δυτικού κόσμου και αυτό ήταν απόρροια των κοινωνικών δομών που υπήρχαν.

Ο πλούτος ήταν κατανεμημένα όσο το δυνατόν πιο δικαία και η αξιοπρεπής διαβίωση των λαών ήταν αποτρεπτικός παράγοντας προς κλοπές, ληστείες ακόμα και δολοφονίες οι οποίες έχουν πολλαπλασιαστει στις χώρες που πέτυχε η αντεπανάσταση.

Οι υπηρεσίες ασφαλείας ήταν στην υπηρεσία του πολίτη.

 

Είναι τυχαίο αυτό;

 

Στον καπιταλισμό η ανασφάλεια είναι καθημερινό φαινόμενο. Θεωρείται δεδομένη. Η εγκληματικότητα είναι σε τεράστια επίπεδα και οι δολοφονίες, βιασμοί κλοπές και μικροληστειες πολλαπλασιαζονται δραματικά λόγω της φτώχειας, της ανεχείας και της κρατικής πολιτικής που φροντίζει για την ασφάλεια της άρχουσας τάξης και αδιαφορεί για τον λαό.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταία περίπτωση με την ληστεία στο σπίτι του Γ. Δωνη.

Ο Δωνης και η οικογένεια του μένουν στην Κηφισιά οπού γίνονται συνεχώς αστυνομικές περιπολίες. Οι πολίτες ορισμένων περιοχών στην Ελλάδα είναι πιο «ίσοι» από άλλους.

Έτσι αν και η ληστεία και η απαγωγή του πατρός του Δωνη έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα. οι δυνάμεις της αστυνομίας αντέδρασαν και ψύχραιμα και άψογα και συνέλαβαν και τους δράστες και γλύτωσαν και τον απαχθέντα.

 

Αν τα θύματα ζούσαν στο Ζεφυρι, στην Κοκκινιά, στο Πέραμα και αλλού, το περιπολικό δεν θα είχε φτάσει ακόμα ούτε για να ενημερωθεί για τα πεπραγμένα.

 

Η φύλαξη υψηλών τάχα προσώπων, η φύλαξη συγκεκριμένων περιοχών οπού κατοικεί η ελίτ και το αποκορύφωμα το δικαίωμα ενοικίασης ακόμα και ένστολων φρουρών της ελληνικής αστυνομίας δείχνει τον ταξικό χαρακτήρα της προστασίας της ανθρώπινης ζωης.

 

Η λαϊκή οικογένεια μένει απροστάτευτη μπροστά στις στρατιές των εξαθλιωμένων που ωθούνται στο έγκλημα, ανήμπορη να σώσει την λιγοστή της περιουσία καταφεύγει σε μεθόδους αυτοπροστασίας και ρέπει προς ολοκληρωτικές αντιλήψεις προσπαθώντας να ερμηνεύσει την αιτία των φαινόμενων.

 

5β) Διαφθορά

 

Χωρίς την διαφθορά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει το καπιταλιστικό σύστημα. Για να κρατηθεί στην εξουσία το σύστημα χρηματοδοτεί το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό νόμιμα.

Έχει το δικαίωμα της χορηγίας σ’ οποίον πολιτικό επιθυμεί η οποιαδήποτε εταιρεία για να τον προωθήσει στην διακυβέρνηση.

Αυτό το χρήμα είναι με το γράμμα του νομού κι έτσι κανείς δεν ενοχλείται.

 

Ποτέ ενοχλείται το κράτος και η κοινή γνώμη;

 

Όταν φουντώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια κι έτσι πρέπει η κοινή γνώμη να πειστεί ότι για όλα φταίνε οι επίορκοι πολιτικοί και όχι το ίδιο το σύστημα.

 

Δεν δίστασαν και αυτό το είχε προβλέψει το ΚΚΕ να στείλουν φυλακή ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη τους προκειμένου να πείσουν το λαό για την αγνότητα τους συστήματος το οποίο απλά αντιμετωπίζει προβλήματα και τώρα την κρίση εξ’ αιτίας και των απατεώνων.

 

Τότε είναι απαραίτητο το πολιτικό προσωπικό να ανανεωθεί όπως έγινε στην Ιταλία η να αναβαπτιστεί όπως σήμερα στην Ελλάδα με τον Συνασπισμό.

Το παν είναι να εκπληρωθούν οι αυξημένες επιθυμίες των καπιταλιστών για νέα κέρδη και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να πετάξουν στα σκουπίδια το πολιτικό προσωπικό που είναι αναλώσιμο υλικό προς χρήση κατά το δοκουν.

 

Στα σοσιαλιστικά καθεστώτα επειδή ακριβώς δεν υπήρχαν εταιρείες, το μεγάλο κεφαλαίο δεν ήταν σε θέση να δράσει.

Οι 4 ελευθερίες της ΕΕ εκεί δεν υπήρχαν κι έτσι ο μονός τρόπος για να μπορέσουν να βάλουν χέρι στον πλούτο των κρατών εκείνων ήταν να διαλύσουν το σύστημα τους.

Χρηματοδότησαν και εξαγόρασαν λοιπόν οι μυστικές υπηρεσίες συνδικαλιστές όπως ο Βαλεσα, και σίγουρα μέλη του πολιτικού γραφείου της Σοβιετικής Ένωσης.

Στο τότε υπάρχον σύστημα ήταν αδύνατο να λειτουργήσει σύστημα διαφθοράς διότι υπήρχαν όλοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αποτροπής τέτοιων φαινόμενων.

Έτσι ο στόχος ήταν ένας όπως ήταν από το 1917, πακτωλοί δισεκατομμυρίων δολαρίων που θα έφερναν την αντεπανάσταση.

 

6) Ανάγκη για μάθηση

 

Στον καπιταλισμό η παιδεία έχει ταξικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουν σχολεία και ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία η εισαγωγή γίνεται όχι με βάσει των δεξιοτήτων και ικανοτήτων του μαθητή η σπουδαστή αλλά με βάσει την οικονομικής κατάστασης της οικογένειας του.

Τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας είναι αποκλεισμένα από το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο είναι προνόμιο λίγων και όχι δικαίωμα.

 

Στα σοσιαλιστικά καθεστώτα ήταν καθολικό δικαίωμα και όχι προνόμιο, και κριτήριο ήταν όχι η οικονομική κατάσταση του μαθητή σπουδαστή αλλά οι ικανότητες και οι δεξιότητες του.

 

7) Ανάγκη για παιχνίδι

 

Στον καπιταλισμό ο αθλητισμός και το παιχνίδι είναι εμπόρευμα. Αν το παιδί της λαϊκής οικογένειας θέλει να παίξει και αθληθει πρέπει να πληρώσει. Οι χώροι είναι ελάχιστοι, επικίνδυνοι και χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό.

Βραβεύεται μονό ο πρωταθλητισμός και μονό αν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα στους χορηγούς.

Ο αθλητισμός θεωρείται προσωπική υποχρέωση κι όχι της πολιτείας.

 

Σ’ ένα σοσιαλιστικό καθεστώς ήταν υποχρέωση η παροχή εγκαταστάσεων για λαϊκό μαζικό αθλητισμό το οποίο έβγαζε πρωταθλητές και μάλιστα αμέτρητους χωρίς όμως αυτό να ήταν αυτοσκοπός.

Η πολιτεία από το σχολείο προέτρεπε την νεολαία να αθληθει ούτως ώστε να εξασφαλίσει την σωματική αλλά και την ψυχική υγειά του λαού.

 

 

 

Επίλογος.

 

Θα μπορούσαν να προστεθούν και αλλά όμως τα παραπάνω επαρκούν για να αποδείξουν ότι:

Το σύστημα που είναι οικείο και φιλικό προς την ανθρώπινη φύση είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός επειδή λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ανάγκες που προκύπτουν από τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα τις υπερκαλύπτει σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που αν δεν αυξήσει την κερδοφορία του αδιαφορεί πλήρως.

Οι φροϋδικές απόψεις για την κακία και την μοχθηρότητα που διέπει την ανθρώπινη φύση έχουν χρησιμοποιηθεί και απογειωθεί από το καπιταλιστικό σύστημα.

Με προφανή στόχο να δικαιολογήσουν την άρχουσα τάξη και εγκλήματα της.

Ούτως ώστε ο εκμεταλλευτής να θεωρεί απόλυτα φυσιολογικά τα εγκλήματα και να απολαμβάνει χωρίς ίχνος τύψεων τα βρώμικα λεφτά του και από την άλλη να πείθει τον προλετάριο να ανέχεται κα να μην εξεγείρεται για τις ατελείωτες αδικίες που έχει υποστεί, με μια ψεύτικη υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει να είναι και αυτός στην θέση του εκμεταλλευτή.

 

Ο κομμουνισμός είναι η μονή ελπίδα για την ανθρωπότητα και όσο το δυνατόν πιο σύντομα φτάσουμε σ’ αυτόν τόσο το καλύτερο.

Τα μέσα παραγωγής πρέπει να αλλάξουν χεριά και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο να λάβει οριστικά τέλος και να είναι μια θλιβερή ανάμνηση που θα διδάσκεται στις επόμενες γενιές στα βιβλία ιστορίας και μονό.

 

Θερσίτης

 

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

 

Read Full Post »