Όσο τους «τσιτώνεις» τόσο μας πορώνεις!
Πέρασαν μέρες από τότε που έγραψα το πρώτο μέρος αυτού του άρθρου και πραγματικά έχω ξεχάσει πως ήθελα να συνεχίσω. Είχα πάρει και κάποιες σημειώσεις στο word αλλά το έκλεισα χωρίς να σώσω το έγγραφο και έτσι χάθηκαν. Και μιας και έχω ξεχάσει τι ήθελα να γράψω, θα ασχοληθώ με ένα ζήτημα από αυτά τα οποία «παίζουν» πολύ τώρα τελευταία. Όχι δεν θα πιάσω το θέμα των απολύσεων στην «Τυποεκδοτική» διότι θεωρώ ότι το κομμάτι του διαλόγου που μπορούσε να γίνει στα Blog έχει εξαντληθεί. Παρακαλώ επίσης τους αξιότιμους αναγνώστες να μην προβούν σε σχόλια του τύπου «τι θα γίνει με τους απολυμένους της Τ;» μιας και όλων μας οι απόψεις έχουν εκτεθεί σε πρόσφατα άρθρα στο Redfly. Σε τέτοια σχόλια το ξεκαθαρίζω από τώρα ότι δεν θα απαντήσω.
Ωραία, ξεμπερδέψαμε με τα προκαταρκτικά, μπορούμε να πάμε παρακάτω.
Διάβασα πριν λίγο στην «εφημερίδα των συντακτών» ένα άρθρο με τίτλο «ΚΚΕ, επανάσταση ή τίποτα». Στο συγκεκριμένο άρθρο ο συντάκτης Φώτης Παπούλιας, ειρωνεύεται ουσιαστικά τον Ελισαίο Βαγενά, απεσταλμένο του ΚΚΕ σε διήμερο σεμινάριο στη Μόσχα με θέμα «Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σήμερα και αύριο», επειδή δεν έβαλε νερό στο κρασί του. Πάμε να δούμε 1 – 1 κάποια κομμάτια του άρθρου.
» Στη διαπίστωση του προέδρου του Κ.Κ. Ρωσικής Ομοσπονδίας Γκ. Ζιουγκάνοφ ότι «η παγκόσμια αριστερή στροφή είναι σχεδόν αναπόφευκτη», ο Ελ. Βαγενάς είχε έτοιμη την απάντηση: «Η επίθεση του κεφαλαίου είναι ισχυρή και ενιαία… στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, αυτόν τον στόχο της επίθεσης στα δικαιώματα της εργατικής τάξης τον υλοποιούν με συνέπεια οι δυνάμεις που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό και την κρίση του, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης».»
Τι είπε ο Βαγενάς εκτός από το ότι όλες αυτές οι «αριστερές στροφές» και εκείνοι που τις εκπροσωπούν, όσο αναζητούν φιλολαϊκές λύσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αν υποθέσουμε ότι αναζητούν κάτι τέτοιο, είναι καταδικασμένες είτε να αποτύχουν και να συμβιβαστούν, είτε εξαρχής κοροϊδεύουν τον κόσμο. Η παραμύθα της «αριστερής στροφής» άλλωστε έπαιξε πολύ και στην χώρα μας, φωτογραφίζοντας όσοι την επικαλούνταν την άνοδο του Σύριζα και παράλληλα αγνοώντας την άνοδο άλλων δυνάμεων, όπως η Χ.Α, οι ΑΝ.ΕΛΛ κλπ. Άραγε σε αυτήν την «αριστερή στροφή» υπολογίστηκε η «προσαρμογή» των λόγων και των έργων του Σύριζα στις επιταγές της Ε.Ε. Ότι δηλαδή από τον «αντιμνημονιακό» Σύριζα με το επαναστατικό προσωπείο προεκλογικά, περάσαμε στον ξεκάθαρα διαχειριστικό Σύριζα του 27% μετεκλογικά που μιλάει πλέον για μεταρρυθμίσεις και φιλοξενεί όλους τους κουτσούς στραβούς του αγίου Πασόκ(για να μην παρεξηγηθώ, το στραβούς δεν το λέω αναφερόμενος στην αναπηρία του Κουρουπλή). Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε την κατάντια όλων εκείνων των «σοσιαλιστικών» μοντέλων τύπου Αργεντινής, αλλά και τις ξέφρενες εκδηλώσεις χαράς και πανηγυρισμού για την αισιοδοξία που έφερνε αριστερή στροφή στα σπλάχνα της Ευρώπης, υπονοώντας την εκλογή Ολλάντ(το ευρωπαϊκό δίπολο καλός Ολλάντ κακιά Μέρκελ). Τέτοιες αριστερές στροφές αλήθεια θα έπρεπε να ενθαρρύνουμε για να σας αρέσουμε κύριε Παπούλια;
Και προς επιβεβαίωση ότι ο Παπούλιας τέτοιες ακριβώς, και χειρότερες, στροφές εννοεί, γράφει παρακάτω:
» Το πεδίο ήταν πλέον ελεύθερο για τον Ελ. Βαγενά, ο οποίος κυριολεκτικά δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω, επισημαίνοντας προς τους συνομιλητές του: «Χρειάζεται προσοχή, πρόκειται για μεθοδευμένη, σχεδιασμένη προσπάθεια παραπλάνησης των λαών… ευθύνεται το σύστημα που στηρίζεται στην εξουσία των μονοπωλίων και στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής».
Τι και αν ο Γκ. Ζιουγκάνοφ προσπάθησε να μιλήσει για τους ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας και του Βιετνάμ, για την ανερχόμενη οικονομία της ομάδας των BRICS, τι και αν τόλμησε να πει ότι «ψάχνουν να βρουν λύση μέσα από αριστερές λύσεις ακόμα και ο Ομπάμα και η ενωμένη Ευρώπη», η κριτική που του ασκήθηκε από τον Ελληνα κομμουνιστή αντιπρόσωπο ήταν καταλυτική.»
Η πλάκα είναι ότι η Κίνα, αν αυτό που γινόταν εκεί είχε καμιά σχέση με πραγματικό σοσιαλισμό, θα ήταν στο στόχαστρο του Παπούλια και θα μίλαγε για ανθρωποφαγίες, για ανελευθερία, για εκτελέσεις αντιφρονούντων κλπ, τώρα που διαθέτει μάλλον το πιο βάρβαρο είδος καπιταλισμού στον πλανήτη, θα έπρεπε, κατά τον Παπούλια πάντα, να την έχουμε ως πρότυπο ανάπτυξης εμείς οι κομμουνιστές, αφού το είπε και ο Ζιουγκάνοφ. Βέβαια μας δίνει και ως εναλλακτική τον Ομπάμα, τον μεγάλο αυτό μαρξιστή που σταμάτησε όλους τους πολέμους, τα βασανιστήρια, τα λευκά κελιά, απέσυρε τους κατοχικούς στρατούς και βρήκε σπίτι και δουλειά σε όλους τους άνεργους και τους άστεγους των Η.Π.Α. Άμα θέλουμε ωστόσο κάτι πιο εξωτικό, υπάρχουν και άλλες χώρες στους B.R.I.C.S, αναμφίβολα σοσιαλιστικές, όπως για παράδειγμα η Βραζιλία με τις πατροπαράδοτες φαβέλες(χώρα σύμμαχος μας μετά την παρέμβαση Αλέξη), αλλά και η Ινδία στην οποία όταν διαπράτεται ένας βιασμός τιμωρείται το θύμα και όχι ο θύτης, καλά πάμε.
» Κατέστησε δε σαφές πως «ως κόμμα αποκλείουμε το ενδεχόμενο της συμμετοχής μας σε αστικές κυβερνήσεις, ακόμη και αν αυτές λέγονται “αριστερές” ή “πατριωτικές”, γιατί μετά από επισταμένη μελέτη έχουμε καταλήξει πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού».
Αρα, με λίγα λόγια, ή επανάσταση ή τίποτα και αφού οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων τάσσονται υπέρ των «σταδίων», ο Ελ. Βαγενάς θα πρέπει να αισθάνθηκε ως ο τελευταίος των μοϊκανών της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.»
Εμ, τι να κάνουμε, δύσκολο να το χωνέψετε κύριε Παπούλια, αλλά υπάρχουμε και εμείς, οι ορθόδοξοι κομμουνιστές, που αντιστεκόμαστε στο κλέψιμο της Γής μας από τους εισβολείς. Και όταν λέω Γης, δεν το εννοώ με την παραδοσιακή έννοια αλλά κάνω αναγωγή στην εργατική μας δύναμη, την οποία δεν μας αρέσει να τη χαρίζουμε ή να την μετατρέπουμε σε όπλο ενάντια σε άλλους λαούς. Βλέπετε εμάς τα πρότυπα μας δεν είναι η κίνα της απανθρωπιάς ούτε η Βραζιλία της εγκληματικότητας και η Ρωσία της εκρηκτικής ανισοκατανομής πλούτου, δεν απονείμουμε Νόμπελ ειρήνης στον Ομπάμα για το θεάρεστο του έργο ούτε και πουλάμε τα παιδιά μας όπως κάνουν στην Ινδία. Εσάς που σας αρέσει μια τέτοιου είδους «αριστερή στροφή», μπορείτε μέσα από τη στάση που κρατάτε στα άρθρα σας να τους υποστηρίζετε όλους εκείνους, σας συνιστώ δε να το πασπαλήσετε την επόμενη φορά και με ολίγη αραβική άνοιξη, έτσι για το άρωμα. Λαμβάνοντας τα οι ΚΚΕδες υπόψη όλα τα παραπάνω, επιλέγουμε να είμαστε επαναστατικό κόμμα, σε πείσμα όλων τον ομοϊδεατών σας που θα μας προτιμούσαν να ήμασταν ένα κόμμα του τίποτα.
» Και το καλύτερο ήρθε στο τέλος: «Η κατάκτηση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής είναι μονόδρομος… είναι υπόθεση εκείνων των Κ.Κ. που αντιτάσσονται στην οπορτουνιστική διάβρωση και υπερασπίζονται την ταξική πάλη μέχρι το τέλος, που παλεύουν για τη σοσιαλιστική προοπτική».
Για την Ιστορία, στο σεμινάριο πήραν μέρος εκπρόσωποι των Κ.Κ. Βιετνάμ, Κ.Κ. Βραζιλίας, Κ.Κ. Ινδίας, Κ.Κ. Κίνας, Κ.Κ. Κούβας, λιβανικού Κ.Κ., Κ.Κ. Ουκρανίας, πορτογαλικού Κ.Κ., Κ.Κ. Ρωσικής Ομοσπονδίας, Κ.Κ. Τσεχίας – Μοραβίας, με τους οποίους, όπως προκύπτει, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ μάλλον διαφώνησε σε όλα…»
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι θέση πήραν τα άλλα Κ.Κ στο διήμερο και πόσο κοντά η μακριά είναι οι θέσεις τους από τις δικές μας, ο αρθρογράφος πάντως έδωσε το στίγμα του για το ποιά Κ.Κ προτιμάει, εκείνα της «αριστερής στροφής» που φέρνουν ως παράδειγμα προς μίμηση τον Ομπάμα και την Ινδία. Και είμαι επίσης σίγουρος ότι η ιδεολογική επιρροή που προσπαθεί να ασκήσει το τιμημένο Κ.Κ.Ε στα υπόλοιπα Κ.Κ, έστω και αν πολλά είναι Κ.Κ. μόνο κατ όνομα, κάνει τον κύριο Παπούλια, αλλά και όσους σκέφτονται όπως εκείνος, να χάνουν τον ύπνο τους.
Μονό να θυμάστε κύριε Παπούλια ότι σε αυτό το άρθρο μας κατακρίνετε για την υπερβάλλουσα επαναστατικότητα μας, μην ξεχαστείτε και αύριο μεθαύριο γράψετε άλλο άρθρο για να μας κάνετε επίθεση απο τα αριστερά και να μας κατηγορήσετε ως συμβιβασμένους.
Επιμύθιο
Ο λόγος που ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο άρθρο είναι ότι σε αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τι ακριβώς εννοούν όλοι εκείνοι που μιλούνε για τον «σοσιαλισμό του εφικτού». Οι εν λόγω κύριοι δεν είναι τίποτα άλλο από απολογητές του καπιταλισμού που χρυσώνουν το χάπι για να ξεγελάσουν τον λαό. Δεν έχουν πρόβλημα να επικαλεστούν εύκολες και γρήγορες λύσεις μέσα απο αραβικές ανοίξεις, θαύματα αργεντινέζικα, αμερικάνους και ευρωπαίους σοσιαλιστές προέδρους, και αρχ…α καλαβρέζικα(ας μου συγχωρεθεί η έκφραση), πουλώντας στην πραγματικότητα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και πάντα, μα πάντα, το ζήτημα της επανάστασης, και της ανατροπής, το μεταθέτουν μεταξύ δευτέρας και τρίτης παρουσίας ως κάτι ουσιαστικά ανέφικτο. Το αν είναι η ανατροπή εφικτή ή όχι εξαρτάται καθαρά από το αν ο λαός συνεχίζει να ακούει και να πιστεύει όλους αυτούς, κάνοντας κουπί και υπομένοντας τις βουρδουλιές μέχρι να τον ξεσαβουρώσουν τελικά στον παγωμένο ωκεανό ή αν αρχίζει να δείχνει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, αποφασίσει τι θέλει, και ορμήξει να το κατακτήσει.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Τέλος Β μέρους
Αμπελοφιλοσοφίες 