Για τους κάθε είδους «Νευροσπάστες» που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τον ήρωα της εργατιάς και αλύγιστο κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη για να χτυπήσουν το κόμμα.

Δεν είναι ο Μπελογιάννης ήρωας των αντικομμουνιστών του τότε και του τώρα, είναι ήρωας της εργατιάς και του πρωτοπόρου επαναστατικού κόμματος της.

Περίμενα εναγωνίως σήμερα να διαβάσω την αναφορά του «Νευροσπάστη» στον Νίκο Μπελογιάννη, ήθελα να δω που θα το φτάσουνε το πράγμα, τελικά διόλου δεν εντυπωσιάστηκα. Δεν θα κάτσω να επεκταθώ στα ατελείωτα παραληρήματα του άρθρου(μιας και χρησιμοποιεί ο Νευροσπάστης την εκτέλεση του κομμουνιστή Μπελογιάννη για να βγάλει όλη τη χολή του ενάντια στα κομμουνιστικά κόμματα, πάντα με κύριο στόχο το ελληνικό Κ.Κ.), αλλά θα προσπαθήσω να σταθώ στην ουσία. Παρουσιάζει ενδιαφέρον το συχνό επιχείρημα του Νευροσπάστη, ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ξεφτιλίζει την ένδοξη ιστορία του. Ποια ιστορία του όμως εννοεί; Αφού στο εν λόγω άρθρο, που αναφέρεται στην ιστορία του κόμματος μέσα από το δικό του πρίσμα, όλα του βρωμάνε και όλα του μυρίζουνε.

Δεν είναι αυτή όμως η μοναδική αντίφαση στην οποία πέφτει ο Νευροσπάστης, αιτία το μένος που τον τυφλώνει και ο δογματικού τύπου αντικομμουνισμός του. Αφού πρώτα πλέκει το εγκώμιο του Νίκου Μπελογιάννη, ενός Μπελογιάννη που τον περιγράφει όχι ως τέκνο του ΚΚΕ όπως ήταν, αλλά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των γκαιμπελίσκων του εν λόγω blog, στο τέλος μας λέει ότι πολλές πληροφορίες για το άρθρο αντλήθηκαν από το βιβλίο των Νίκου Μπελογιάννη(υιού) και Αγγελικής Κώττη «Σταλινισμός, η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία» (εκδόσεις Αγρα). Παραλείπει όμως να μας αναφέρει ο Νευροσπάστης, ότι ο ήρωας της εργατιάς περήφανος και αλύγιστος κουκουές Νίκος Μπελογιάννης, εκτιμούσε βαθύτατα τον Στάλιν, ενώ το παρεάκι του νευροσπάστη δηλώνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ότι είναι αντισταλινικοί(φαίνεται και στον τίτλο του βιβλίου του γιού του άλωστε). Πως γίνεται λοιπόν να θεωρούν κάποιον μεγάλο αγωνιστή και να τον τιμούν όταν εκείνος εκπροσωπεί ότι αυτοί σιχαίνονται;  Ένα είναι σίγουρο, ότι αν ζούσε σήμερα ο Μπελογιάννης, ο Νευροσπάστης θα έριχνε και σε εκείνον τα άσφαιρα(κι όμως βρωμερά) πυρά του όπως κάνει και για τους υπόλοιπους κομουνιστές. Ας δούμε όμως τι ακριβώς έλεγε ο ίδιος ο αγωνιστής Νίκος Μπελογιάννης για τον Στάλιν, για τον κομμουνισμό και για όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση του σοσιαλισμού όπως έκανε αργότερα και εκείνος. Ίσως μετά να κλείσουν κάποια στόματα(αν και πολύ αμφιβάλω γιατί πολύ καλά την ξέρουν την αλήθεια τα συγκεκριμμένα στόματα) και να διαπιστώσουν μερικοί μερικοί ότι το μήλο δεν πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά.

Σύντροφοι και συντρόφισσες!

Σήμερα σ” όλες τις γωνιές του κόσμου εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, μυριάδες αμέτρητες απλοί άνθρωποι, εύχονται από τα βάθη της καρδιάς τους χρόνια πολλά στο Στάλιν.

Ποτέ κανένας άνθρωπος στον κόσμο ύστερα από τον Λένιν δε…..
συγκέντρωσε τόσα βουνά αγάπης και αφοσίωσης, αλλά και τόσους σωρούς από λυσσασμένο μίσος. Για κάθε τίμιο άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή του δίκιου και της λευτεριάς, για την ατελείωτη φάλαγγα των κομμουνιστών, ο Στάλιν είναι ο σοφός δάσκαλος, ο αγαπημένος φίλος, ο δοξασμένος αρχηγός. Είναι η καρδιά της καρδιάς μας. Είναι ο «μπάρμπας» όπως με μια λέξη τον ονομάζει χαϊδευτικά ο λαός μας. Και αντίθετα για όλους τους εκμεταλλευτές, για όλους τους εχθρούς της προόδου, ο Στάλιν είναι ο πιο μισητός αντίπαλος, ο πιο φοβερός εφιάλτης τους και στον ύπνο και τον ξύπνιο τους.

Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του Κομμουνισμού. Γι” αυτό είναι και μεγάλος.

Στην ιστορία πολλούς είπανε και λένε μεγάλους. Όμως πολλοί λίγοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο. Μεγάλος δεν μπορούσε να είναι ένας τυχοδιώκτης σαν τον Χίτλερ, που δοκίμασε να γυρίσει την ιστορία προς τα πίσω και ματοκύλισε τον κόσμο. Ούτε μπορεί να “ναι ποτέ μεγάλος ένας εγκληματίας σαν τον Τσόρτσιλ, τον εχθρό κάθε προοδευτικού κινήματος, τον εμπρηστή ενός νέου πόλεμου. Ο Στάλιν όμως είναι και παραείναι μεγάλος, όπως είναι κι ο Λένιν και ο Μαρξ. Ένας Ρώσος μαρξιστής, πολύ σωστά είπε ότι μεγάλος άνδρας είναι εκείνος που «βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και θέλει δυνατότερα από τους άλλους». Το «να βλέπεις μακρύτερα από τους άλλους», σημαίνει να βλέπεις ότι η ιστορία κινιέται προς τα μπρος, προς την πρόοδο και ταυτόχρονα να συλλαμβάνεις κάθε φορά τους νόμους αυτής της κίνησης. Και το «να θέλεις δυνατότερα από τους άλλους», σημαίνει να “χεις όλη την αλύγιστη θέληση και δύναμη που χρειάζεται, για να μπεις επικεφαλής αυτής της ιστορικής κίνησης, να συντρίψεις κάθε παλιό και σάπιο και να οδηγήσεις την ανθρωπότητα σ” έναν καινούργιο πιο πολιτισμένο, πιο ευτυχισμένο και πιο χαρούμενο δρόμο.

Σήμερα κανένας δε βλέπει μακρύτερα από τον Στάλιν και κανένας δεν έχει δυνατότερη θέληση από τον Στάλιν. Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι” αυτό είναι καταπληκτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον. Ο,τι λέει ο Στάλιν γίνεται. Είπε πριν την επανάσταση ότι μπορεί η Ρωσία να ανοίξει πρώτη το δρόμο προς τον Σοσιαλισμό και τον άνοιξε. Είπε ότι μπορεί να ανοικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός στη Ρωσία και ανοικοδομήθηκε. Είπε από το 1925 ότι θα νικήσει η Κινεζική Επανάσταση και νίκησε. Είπε, όταν ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος ότι ο Χιτλερισμός θα συντριβεί και συντρίφτηκε. Είπε ότι θα ανοικοδομηθεί ο Κομμουνισμός στη Ρωσία και ανοικοδομείται. Κι όταν σήμερα ο Μαλένκοφ, ένας από τους πιο καλούς μαθητές του Στάλιν, λέει πως «αν οι ιμπεριαλιστές εξαπολύσουν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός θα ναι ο τάφος όχι μονάχα για μερικά καπιταλιστικά κράτη ξεχωριστά, μα για ολάκερο τον Καπιταλισμό, ποιος αμφιβάλλει ότι κι αυτό θα γίνει;».

Κι έχει την πιο δυνατή θέληση ο Στάλιν, γιατί η πίστη του είναι βουνό και η επίμονη του αμέτρητη. Για τον Στάλιν, δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες αξεπέραστες, δεν υπάρχουν φρούρια απόρθητα. Πρωταθλητής στην σκληρή πάλη για τον παγκόσμιο Κομμουνισμό, ο Στάλιν διαπαιδαγωγεί όλα τα στελέχη του με το ίδιο του το παράδειγμα στην πάλη με τις δυσκολίες, υπόδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

«Να μην αμφιβάλλετε σύντροφοι», γράφει το 1929 στις οργανώσεις και τα μέλη του κόμματος που τον ευχήθηκαν για τα 50χρονα του, «να μην αμφιβάλλετε ότι είμαι έτοιμος και τώρα και πάντοτε να δώσω στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του παγκόσμιου Κομμουνισμού, όλες μου τις ικανότητες κι αν χρειαστεί ακόμα και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μου».

Ποιος από τους αντίπαλους μας έχει να επιδείξει παραδείγματα αυτοθυσίας στα «ιδανικά» τους; Μήπως ο Τρούμαν και ο Άτλι; Μήπως ο Τσαλδάρης και ο Φράνκο; Ή μήπως η βασίλισσα της Ολλανδίας ή ο Τσαγκ Κάι Σεκ; Τα «ιδανικά» τους, αυτά που λένε ιδανικά, είναι ψεύτικα, κάλπικα. Γι” αυτό και οι ίδιοι είναι κάλπικοι και η ιστορία θα τους πετάξει στα σκουπίδια της. Τους μεγάλους ήρωες τους γεννούν τα μεγάλα ιδανικά, το ιδανικό του Κομμουνισμού. Αυτό ζει ακόμα κι όταν πεθαίνουν.

«Θα έπαιρνα τον ίδιο δρόμο, αν θα ξανάρχιζα τη ζωή μου, γιατί ο Κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου», γράφει λίγες στιγμές πριν τουφεκιστεί από τους χιτλερικούς ο αλησμόνητος Γάλλος διανοούμενους Γκαμπριέλ Περί. Και μια Κινέζα κομμουνίστρια, που καταδικάστηκε σε θάνατο, φωνάζει στους στρατοδίκες της: «Εγώ ξέρω γιατί έζησα και γιατί πεθαίνω. Εσείς μπορείτε να μου πείτε γιατί ζείτε;»». Ο Βούλγαρος Λιουτιμπρότσκι, την ώρα που θα του περνούσαν οι δήμιοι το σκοινί στον λαιμό, γράφει στον πατέρα του, που λύγισε και του προτείνει να αποκηρύξει το κόμμα του για να σωθεί: «Τι μας χρειάζεται, πατέρα, η ζωή μας, αν σώζοντάς την μείνουμε μονάχα ζωντανά πτώματα που βρομούν; Θα βαδίσω προς την κρεμάλα ήσυχος και χαρούμενος με καθαρή τη συνείδηση, ότι στη σύντομη, μα γεμάτη αγώνες για τη λευτεριά ζωή μου, δε ντρόπιασα ούτε το όνομα του κόμματος, ούτε το δικό σου, πατέρα. Και με το σκοινί στο λαιμό σας φωνάζω: Ψηλά το κεφάλι πατέρα, αγαπημένη μου γυναίκα, μικρό μου παιδί, που δε σε είδα ποτέ…». Ακόμα ο Χρήστος Φιλίδης γράφει το ’43 στην αδελφή του, όταν πάνε να τον εκτελέσουν: «Δεν έχει σημασία το πόσο θα ζήσεις και ποτέ θα πεθάνεις αλλά πώς θα ζήσεις και πώς θα πεθάνεις».

Και ακόμα με το ιδανικό του Κομμουνισμού και με το παράδειγμα του Στάλιν διαπαιδαγωγήθηκαν και πρόσφεραν σήμερα, ο,τι πολυτιμότερο είχαν χιλιάδες Έλληνες κομμουνιστές, από τον αξέχαστο Αναστασιάδη μέχρι τον νεαρό αγρότη της πιο απομακρυσμένης γωνίας της χώρας μας. Ο,τι πιο αγνό και μεγάλο, ο,τι πιο αληθινό και ανθρώπινο, ο,τι δυνατό και ηρωικό έχει να δείξει η ιστορία σήμερα, αυτό γεννιέται από τις ιδέες του Κομμουνισμού, το εμπνέει ο Στάλιν, που ενσαρκώνει την αλύγιστη θέληση και απόφαση εκατομμυρίων μαζών για το γκρέμισμα της σκλαβιάς και το χτίσιμο μιας καινούργιας φωτεινής και χαρούμενης ζωής. Ο Στάλιν ανάθρεψε και διαπαιδαγώγησε το μεγάλο επιτελείο του κομμουνισμού, το Μάο Τσε Τουνγκ, τον Τορέζ, τον Τολιάτι, τον Ράκοσι, τον Πόλιτ, τον Γκότβαλντ, τον Τσερβενκόφ, τον Πικ, την Πασιονάρα, τον Ντεζ, τον Πρέστες, τον Ζαχαριάδη και τόσους άλλους αγαπημένους ηγέτες των λαών της γης.

Γι” αυτό σήμερα από τη μια άκρη της γης ίσαμε την άλλη, ο Γάλλος εργαζόμενος, κι ο Ινδός δουλοπάροικος, ο Ιταλός εργάτης κι ο μαύρος της Αφρικής, ο Έλληνας αγρότης κι ο τσοπάνος της Μογγολίας, καθένας που κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του, εύχεται στο Στάλιν από τα τρίσβαθα της καρδιάς του να ζει πολλά, παρά πολλά χρόνια.

Αλλά, σύντροφοι, η καλύτερη τιμή, το λαμπρότερο δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον αγαπημένο μας Στάλιν θα είναι να προσπαθούμε όλοι, με μια επίμονη, αδιάκοπη προσπάθεια, να γίνουμε άξια παιδιά του. Το όνειρο κάθε αγωνιστή, πρέπει να ναι να μοιάσει όσο περισσότερο μπορεί με τον Στάλιν.

Να διδαχτούμε από τη σοφία του, που με κρυσταλλένια λαμπρότητα και απλότητα βρίσκεται μέσα στα έργα του. Να μαθαίνουμε, όπως ο Στάλιν, να διδασκόμαστε από το λαό, από τις μάζες. Να διδαχτούμε από τις έξοχες οργανωτικές του ικανότητες, από τη δύναμη να διαλέγει τα στελέχη και να οργανώνει τον έλεγχο της δουλείας. Να μας γίνει παράδειγμα η ιδιωτική ζωή του, η απλότητα και η σεμνότητά του, η αποστροφή του στους θορυβοποιούς, τους φλύαρους, τους κόλακες και τους δουλοπρεπείς ανθρώπους.

Σύντροφοι και συντρόφισσες!

Σήμερα όλοι οι ταπεινοί και κατατρεγμένοι της γης ορκίζονται στ” όνομα του Στάλιν. Όλοι όσοι ζουν στην καταφρόνια πιστεύουν ότι θα γίνουν το παν, γιατί τον αγώνα τους τον καθοδηγεί ο Στάλιν. Κι όλοι εμείς οι Έλληνες αγωνιστές, πιστεύουμε πως έπαθλο του αγώνα μας θα ναι σύντομα η λαϊκοδημοκρατική σοσιαλιστική Ελλάδα, γιατί τον ηρωικό μας αγώνα τον παραστέκει ο Στάλιν και γιατί θα κάνουμε ο, τι μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του μεγάλου μας δάσκαλου και αγαπημένου μας συντρόφου και φίλου.

Στ” όνομα του Στάλιν, για τα μεγάλα μας ιδανικά, ποτίστηκε με το αίμα των ηρώων μας και κάθε γωνία της πατρίδας μας. Κι αν αυτή τη στιγμή μπορούσε μαζί μας να φωνάξουν οι πολιτείες και τα βουνά μας, οι κάμποι και τα χώρια μας, θα φώναζαν και θα λέγαν: Ζήσε ακόμα πολύ, παρά πολύ, μεγάλε Στάλιν!

Ν. Μπελογιάννης
Από λόγο του στους «συντρόφους» το 1949

ΥΓ: Ας μου επιτραπεί να πω και κάτι τελευταίο. Οι κομμουνιστές δεν λατρεύουν θεούς όπως θεωρεί ο γιός Μπελογιάννης αλλά αγωνίζονται δίπλα σε θνητούς που το αποτύπωμα τους μένει στον κόσμο για πολλές δεκαετίες ή και αιώνες μετά τον θάνατο τους, εκείνοι μας δείχνουν το δρόμο, δυστυχώς δεν έχουν όλοι την κράση να τον βαδίσουν. Και να θυμηθούμε πως απο το τότε κατηγορητήριο ενάντια στον Μπελογιάννη από εκείνους που τον εκτέλεσαν, αντλούν πολλά επιχειρήματα όλοι όσοι σήμερα στρέφονται κατά του ΚΚΕ, δήθεν επειδή ανυσηχούν για το μέλλον του, ενω στην πραγματικότητα θα ήθελαν να μην έχει κανένα μέλλον.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

 

Read Full Post »

Στην υγειά των αχάριστων και των αξιομακάριστων.

«Είμαστε έτοιμοι» λέει ο Γ.Στουρνάρας εν όψει της έλευσης της τρόικας.

Έτοιμοι πανέτοιμοι, έχουμε κάνει μπιντέ, αποτρίχωση, λεύκανση(δεν λέμε που) και σας περιμένουμε. Εύκολα λόγια να τα λες όταν δεν πρόκειται για τον δικό σου κ..ο αλλά για τους κ….ς μερικών εκατομμυρίων λαού.

Μα καλά ο Στουρνάρας δεν ήταν εκείνος που είχε παρτακρανιάσει με την Τρόικα και την είχε διώξει κακήν κακώς από το γραφείο του πριν από καμπόσους μήνες; Έτσι δεν μας έλεγαν τότε τα media; Και για του λόγου το αληθές ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα από όσα είχαν συμβεί εκείνο το πρωί του Σεπτέμβρη.

—

«Τέλος, ως εδώ. Σας έχω παρουσιάσει παρεμβάσεις 7,5 δισ. ευρώ από περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Καταργούμε δώρα, μειώνουμε προνοιακά επιδόματα. Δεν πάω παραπάνω» και συνέχισε «Αρνούμαι να εισηγηθώ στους τρεις πολιτικούς αρχηγούς έστω και ευρώ παραπάνω από μειώσεις σε μισθολόγιο και συνταξιοδοτική δαπάνη».

«Ούτε ένα ευρώ» επανέλαβε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. Ο κύριος Τόμσεν φανερά αμήχανος του είπε «Εδώ έχουμε αδιευκρίνιστα μέτρα 4 με 5 δισ. ευρώ. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε έτσι και να κλείσει με αυτά το πακέτο».

«Τελειώσαμε. Είμαι έτοιμος να υποβάλω την παραίτησή μου. Να πάτε να βρείτε καλύτερο υπουργό Οικονομικών, να βρείτε καλύτερη κυβέρνηση», είπε ο Γιάννης Στουρνάρας.

«Δηλαδή μας λες να φύγουμε;», ρώτησε ο Τόμσεν. «Ναι να σηκωθείτε να φύγετε», φώναζε έξαλλος ο Στουρνάρας.

—

---

Τώρα θα μου πεις  μιλούσε για εκείνο το πακέτο, όχι για ετούτο που θα «πάρουμε» τώρα, γιατί για να λέμε και του στραβού το δίκιο πακέτο από πακέτο διαφέρει. Να ας πούμε σε αυτό το πακέτο τι ζητάνε τα παιδιά, τα βασικά.

» Ο προϋπολογισμός και τα έσοδα, η τρύπα στα Ταμεία, το χαράτσι της ΔΕΗ και φυσικά η κινητικότητα στο Δημόσιο είναι μεταξύ των κρίσιμων ζητημάτων που πρέπει να διευθετηθούν προκειμένου η τρόικα να δώσει το «πράσινο φως» για την έγκριση των δόσεων.»(in.gr)

Σιγά το πράγμα δηλαδή, τι ψυχή έχει ένα χαράτσι, εδώ τόσα λεφτά σου παίρνουμε τόσο καιρό, στο χαράτσι θα κολλήσεις βρε αδερφέ; Μη γίνεσαι σαν εκείνον που χλαπάκιασε10 γουρουνόπουλα και στο τέλος έφαγε μια ελιά και δεν άντεξε και έσκασε. Άντε καιρός να το χωνέψεις ότι το χαράτσι ήρθε για να μείνει, άμα δεν έχεις να το πληρώσεις δεν έγινε και τίποτα, απλά θα σου πάρουμε το σπίτι. Τι το θες το ρημάδι, μόνο έξοδα είναι. Δάνειο, φως νερό τηλέφωνο, θέρμανση, χαράτσι…ίσα με 1000 ευρώ το μήνα θα γλιτώσεις άμα το χάσεις. Ξέρεις τι είναι 1000 ευρώ το μήνα παραπάνω, θα πάς τις διακοπές που τόσα χρόνια ονειρευόσουν. Στο κάτω κάτω τα σπίτια είναι για μικροαστούληδες, εσύ είσαι αλάνι ρε, άμα γουστάρεις κοιμάσαι και σε παγκάκι. Στην Ελλάδα ζεις να πούμε, 8 μήνες το χρόνο είναι καλοκαίρι, στα παπάρια σου, ξάπλα σκεπασμένος με εφημερίδες να αγναντεύεις τον έναστρο ουρανό, ρομαντζάδα λέμε.

Και άμα δεν έχεις λεφτά να πάρεις φαγητό δεν παίζει πρόβλημα, έχεις μέσα σου το dna του πρωτόγονου κυνηγού, θα τσακώσεις κανένα περιστέρι, κανέναν αρουραίο, καμιά κατσαρίδα, καμιά γάτα… οι κινέζοι τόσα χρόνια δηλαδή που τα τρώνε όλα αυτά πάθανε τίποτα; Και άμα δεν καταφέρεις να πιάσεις κάτι, μην απογοητευτείς, τόσοι κάδοι υπάρχουν, πες ότι κάνεις ανακύκλωση να το παίξεις και εναλλακτικός, αυτά μετράνε τώρα άκου που σου λέω. Και τα παιδιά σου που δεν θα πάνε σχολείο σιγά το πράγμα, στο πεζοδρόμιο ρε μαθαίνεις την ζωή, τη γνώση του πεζοδρομίου δεν την παίρνεις ούτε στα καλύτερα πανεπιστήμια. Εδώ κοτζάμ Ωνάσης έτσι ξεκίνησε, τι νομίζεις χρειαζόταν ντοκτορά ο Ωνάσης για να βουλιάξει τα σαπιοκάραβα; Σάμπως όλοι αυτοί που τα πήρανε τα διπλώματα τι καταφέρανε, στην ανεργία είναι, χαμένος χρόνος λέμε.

Που να μην είχαμε εδώ στην Ελλάδα και Στουρνάρες, Κύπρος θα είχαμε καταντήσει! Πω πω λαχτάρα που πάθανε οι άνθρωποι! Δεν είδες πόσο απότομα τους ήρθε; Ενώ εσένα και πιο γλυκά σου το φέραμε και είχες και χρόνο να το συνηθίσεις. Μας έκανες κάτι τσαλιμάκια στην αρχή εκεί στις πλατειούλες δεν λέω, όμως κάτι τέτοια εμάς μας ανάβουν περισσότερο. Τώρα χαλάρωσες και το απολαμβάνεις σαν κυρία! Νταξει, μπορεί να άνοιξες 5-6 καινούριες τρύπες στο ζωνάρι για να μη σου πέφτει το πανταλόνι, αλλά έμεινες τουλάχιστον στην ευρωζώνη, λίγο είναι να έχεις σκληρό νόμισμα; Αλλιώς είναι να είσαι εξαθλιωμένος με σκληρό νόμισμα και αλλιώς με μαλακό. Δες το και πρακτικά, να για παράδειγμα άμα ζητιανεύεις με ευρώ ο άλλος το λιγότερο που μπορεί να σου δώσει είναι 1 λεπτό, ναι μα το 1 λεπτό έχει αξία 3 δραχμές.

Υπάρχουν να φανταστείς και εκείνοι οι βλάκες που διαμαρτύρονται για το ξεπούλημα των ενεργειακών πηγών της χώρας. Θα μας τα πάρουν κομμάτι ψωμί λένε, θα μας βάλουν να δουλεύουμε για μισθούς Κίνας λένε. Γιατί μωρέ, τόσα χρόνια που το είχατε το πετρέλαιο και το χρυσάφι να σαπίζει κάτω από τη γη τι καταλάβατε; Δηλαδή επειδή δεν είσαστε εσείς άξιοι να το εξορύξετε σαν λαός πάει να πει ότι πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτο; Και οι επενδυτές δηλαδή κλέφτες θα γίνουνε; Τι είχες τι έχασες μωρέ; Σάμπως και να το ‘βγαζες από τη γη θα μπορούσες να το αγοράσεις; Να πάρεις το μαγκαλάκι σου, το καρβουνάκι σου, πατροπαράδοτες αξίες, σου φέρνουν και μνήμες από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο χωριό.

Είδες που τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, εμείς από την αρχή στο λέγαμε ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Όλα είναι ζήτημα οπτικής, δεν σου φταίει ούτε η τρικομματική, ούτε ο Στουρνάρας, ούτε η ΤΡΟΙΚΑ ούτε η Ε.Ε ούτε ο καπιταλισμός(ηλίθιε) άμα εσύ είσαι μίζερος και επιμένεις να βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο. Μισογεμάτο είναι το ποτήρι και εμείς θα το πιούμε στην υγειά σου μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Όπου ακούς μεγάλα όχι, βάστα μικρό καλάθι

Δεν θέλω να το παίξω γκρινιάρης και σπαστικός, θα ήθελα να ήμουν η ψυχή του πάρτι αν ήταν δυνατόν, όμως δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ με την υπέρμετρη χαρά που επέδειξε μέρος του κυπριακού και του ελληνικού λαού για το όχι στο κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων. Έχει άραγε αξία ένα τέτοιο όχι και αν ναι για ποιούς;

Η ιστορία πάντως μας έχει διδάξει, πως τα όχι του μέχρι τώρα ο λαός, τα κερδίζει δεν του τα χαρίζουν. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό το όχι, αν δηλαδή έχει ως σκοπό να κατευνάσει τους κύπριους, αν από την αρχή αποσκοπούσαν στο να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να ασκήσουν πιέσεις ή αν απλά θίχτηκε το ρώσικο(ή και δεν ξέρω και εγώ ποιό άλλο) κεφάλαιο, που έχει μεγάλες καταθέσεις στο νησί και έτσι πίεσε προς την κατεύθυνση ακύρωσης του κουρέματος. Πραγματικά δεν είμαι ειδικός να απαντήσω σε κάτι τέτοιο, θεωρώ ότι αποτελεί μάλλον συνισταμένη πολλών δυνάμεων, βέβαια αυτό είναι πολύ γενικόλογο.

Αυτό που θεωρώ σίγουρο είναι ότι οι κύπριοι δεν μπορούν να έχουν καμία εμπιστοσύνη σε αυτό το όχι, διότι δεν δίνει καμία απάντηση ή δεν εκφράζει καμία ξεκάθαρη θέση απέναντι σε ένα σωρό άλλα καίρια ζητήματα. Η Κύπρος αποτελεί(και τώρα και πάντα στην ιστορία) ένα νησί με τεράστια σημασία αναλογικά με το μέγεθος του, οικονομική, πολιτική, στρατηγική, αυτό σημαίνει ότι τίποτα από όσα γίνονται εκεί δεν είναι τυχαίο. Εγώ προσωπικά, αν ζούσα και εργαζόμουνα στην Κύπρο, δεν θα αισθανόμουν αυτό το όχι σαν δικό μου όχι.

Αν κάτι πρέπει να αποφύγει ο κυπριακός λαός, είναι τις αυταπάτες, τις αυταπάτες εκείνες που θα τον βάλλουν με την πλάτη στον τοίχο πριν καλά καλά το καταλάβει. Γιατί ακόμα και αν φάνηκε πως χθες μια πόρτα έκλεισε στα μούτρα του ΔΝΤ, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά λένε(αν και δεν έχω ιδέα ποια είναι η αχλάδα για να πω την αλήθεια). Εκτιμώ ότι θα ακολουθήσει ένα διάστημα βομβαρδισμού των κυπρίων από ψευδοδιλλήματα και τραμπουκισμούς σε σχέση με την Τουρκία, σε σχέση με τον ορυκτό της πλούτο, με το Ισραήλ, με την μέση ανατολή γενικά. Και όλα αυτά θα αποσκοπούν στο να παρθούν μέτρα(λιτότητα, ξεπούλημα, σφαγή δικαιωμάτων, διακρατικές συμφωνίες κ.α.) και να γίνουν υποχωρήσεις για να αποφευχθεί τάχα κάποιο μεγαλύτερο κακό. Βέβαια το μεγαλύτερο κακό, όταν και αν θα έρθει, θα έρθει ακριβώς εξαιτίας των αντιθέσεων εκείνων που γεννά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Το μεγαλύτερο αυτό κακό, και εννοώ τον πόλεμο, κανένα οικονομικό μέτρο λιτότητας δεν μπορεί να το σταματήσει διότι σε μια τόσο μεγάλη κρίση, μέσα από τις λυκοφιλίες των καπιταλιστών, θα ξεπηδήσουν τεράστιες έχθρες που θα κάνουν μεγάλο πάταγο πριν εκτονωθούν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο κυπριακός λαός, είναι να κρατήσει αυτιά και μάτια ορθάνοιχτα, να εντείνει την αγωνιστικότητα του και να αποφύγει να πέσει στις παγίδες του κεφαλαίου. Σίγουρα αυτό μοιάζει δύσκολο με τόσα διαπλεκόμενα συμφέροντα στην περιοχή, όμως είναι ο μόνος τρόπος να ακουστεί το πραγματικό όχι, ένα όχι που δεν πρόκειται να ψηφιστεί ποτέ σε κανένα αστικό κοινοβούλιο και που μπορούν να το επιβάλλουν μόνο οι αγώνες της εργατιάς. Πρέπει να αγωνιστούμε, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, ώστε να μην μας βρουν ξανά απροετοίμαστους οι όποιες εξελίξεις.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μικρά μαθήματα ζωής(και θανάτου) από τον κόσμο του Gaming

 

Ρε θα σου σκίσω ρε, μη με βλέπεις έτσι μικρό…

Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν ότι είμαι μεγάλος gamer, και σε ηλικία, αλλά και σε εμπειρία, ολόκληροι μεγάτονοι από pixels, vertex, voxels, και αργότερα πολύγωνα, έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια μου. Όσοι δεν καταλαβαίνετε τίποτα, δεν πειράζει, δεν αποτελούν όλα αυτά γνώσεις τις οποίες πρόκειται να χρησιμοποιήσετε στις απλές, καθημερινές σας συναναστροφές με άλλους ανθρώπους, οπότε πάμε παρακάτω.

Τα παιχνίδια στους υπολογιστές προσφέρουν κυρίως διασκέδαση, ή, εφόσον είναι αρκετά ποιοτικά, το πάνε ένα σκαλί πιο πάνω και προσφέρουν ψυχαγωγία. Ωστόσο μερικές φορές μέσα από αυτά μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει και χρήσιμα πράγματα τα οποία πιθανόν να έχουν εφαρμογή έξω και πέρα από τον κόσμο του gaming.

Υπάρχει λοιπόν ένα είδος παιχνιδιών με το ακρωνύμιο MMORPG, δηλαδή mass multiplayer online role playing games. Τα παιχνίδια αυτά, σε μεγάλες δόσεις, μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και θάνατο, πραγματικό θάνατο, να πεθάνεις στην καρέκλα που λένε, το γιατί μπορεί να φτάσει κάποιος εκεί δεν πρόκειται να το αναλύσω, πάντως όλο και κάτι θα έχει πάρει και εσάς το αυτί σας για κάτι κορεάτες(Νότιους έτσι) που τους ανακάλυψαν σαπισμένους πάνω στο πληκτρολόγιο. Με το να είμαι και εγώ χρόνια στο κουρμπέτι, έχω ρίξει τα ξενύχτια μου, έχω τραβήξει κάτι σερί 8ωρα(απ, το 8ωρο δεν το υπερβαίνουμε, τι διάλο, τζάμπα αγωνιζότανε οι άλλοι στο Σικάγο) να σφαγιάζω νομιστεράκια και να μαζεύω πολύχρωμες παπαριές από το πάτωμα προκειμένου να συγκεντρώσω υλικά για να φτιάξω ένα φωσφόριζε σπαθί που θα με βοηθήσει στις pvp(player vs player) μονομαχίες. Tragic θα πει κάποιος, δεν λέω όχι, πάντως η αλήθεια είναι ότι παρόλο που το 99,9/100 από αυτές τις εργατοώρες αποτελεί χαμένο χρόνο, το υπόλοιπο 0,01/100, δηλαδή το απόσταγμα όλης αυτής της εμπειρίας, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο! ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!!

Ε καλά όχι και τόσο μεγάλη, αν κρατήσατε την ανάσα σας μπορείτε να επιδοθείτε ξανά στο ευγενές σπορ της εκπνοής…

Υπάρχουν λοιπόν στα MMORPG κάτι εχθροί, τι να σας πω, πάς εκεί, πλησιάζεις, σε βλέπει, σου δίνει μια σφαλιάρα και τέλος. Τι να του κάνεις εσύ ο κακομοίρης με τους 12.000 πόντους ζωής, όταν ο Bordac ο Βάρβαρος έχει 500.000 και σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε λίγο και λιγάκι καλεί και 4-5 λακέδες να πολεμήσουν στο πλευρό του…

…ε, όπως είναι φυσιολογικό, μετά από δυο τρείς προσπάθειες, αν είσαι επίμονος στόκος, απογοητεύεσαι και επιστρέφεις στο αγαπημένο σου χόμπι, το να σκοτώνεις κακορίζικα νομιστεράκια που είναι πιο αδύναμα από σένα και άρα ασφαλή, μπορεί να είναι λίγο ντροπιαστικό, αλλά του φευγάτου η μάνα…

Όμως το καλό το παλληκάρι δεν καταθέτει ποτέ τα όπλα, μπορεί ο αντίπαλος να είναι πολύ δύσκολος, και φαινομενικά ανίκητος, αλλά when there is a will there is a way(and i dont mean the obvious way out). Στο κάτω κάτω ο Bordac είναι μεγάλο ρεμάλι, έχει βάλει όλους τους κατοίκους της περιοχής(νέους γέρους γυναίκες και μικρά παιδιά) να δουλεύουν στα ορυχεία για λογαριασμό του σε συνθήκες μεσαίωνα. Πατάς λοιπόν enter και γράφεις /wisper vrasidas ela re malaka na moy kaneis healing, einai edo o Bordac kai me exei skisei, fonakse kai toy perikefalaia poy einai tank

Έρχεται λοιπόν μαζί και ο vrasidas και ο perikefalaias, ο ένας θα γιατρεύει και ο άλλος θα φροντίζει να εισπράττει τα χτυπήματα του Bordac αφού αντέχει περισσότερο, έχει 20.000 πόντους ζωής. Ready Go!!!!!!

Μετά από 45 λεπτά και καμπόσες αποτυχημένες προσπάθειες ξεκινάμε και οι τρείς για πολλοστή φορά από το νεκροταφείο, έχουμε ξοδέψει τα 35 λεπτά στο να τσακωνόμαστε για το ποιός έφταιγε που τον ήπιαμε και τα υπόλοιπα 10 να ξύνουμρ την επιδερμίδα του Bordac σε μια παρωδία μάχης.

Δεν πεθάναμε, οχι οχι, κανουμε ηλιοθεραπεία στην ζεστή άμμο…

– Vrasidas: den ton exoyme re, pame na figoyme exo afisei kai ena quest sth mesi

– Perikefalaias: thelei kai episkeyes h panoplia moy, tzaba lefta

– Poexania: statheite mwre, na rotisoyme mia stigmh sto guild(συνδικάτο), ama einai na ftiaksoyme raid group(κοινώς να μαζευτούμε καμιά 100στή άτομα) na ton fame(με την καλή έννοια αυτήν την φορά).

Μετά από καμιά ώρα καταφέρνουμε και μαζευόμαστε καμπόσα συντρόφια, οργανώνουμε καλά τις επιθέσεις μας, αναλαμβάνει ο καθένας ένα ρόλο, buffαριζομαστε(σαν να λέμε ντοπαριζόμαστε), και χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος πάμε και στεκόμαστε μπροστά στον καταδικασμένο πλέον Vordac. Εκείνος μας κοιτάει σαν χαζός, η τεχνητή του νοημοσύνη δεν του επιτρέπει να καταλάβει πόσο ταπεινωτικά θα πεθάνει, διαφορετικά θα τρέπονταν σε φυγή κλαίγοντας.

All r?(ρωτάει ο raid leader για να δει αν είναι όλοι έτοιμοι)

– perikefalaias: sec pee break(κανείς δεν θέλει να έχει πρόβλημα με τα υδραυλικά του την ώρα της μεγάλης μάχης, εδώ δεν τα κάναμε πάνω μας όταν τον πίναμε ανελέητα, θα τα κάνουμε πάνω μας τώρα που τον έχουμε για πλάκα;).

…2 λεπτά αργότερα

– perikefalaias: ok r

– raid leader: go(Γιουρούσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!)

Δεν θα σας πω ψέματα, στην πρώτη απόπειρα χάσαμε, κάτι που αποσυντονιστήκαμε, κάτι που τα νέα μέλη του συνδικάτου δεν είχαν και τόση πείρα, κάτι που δεν τους είχαμε οργανώσει καλά και εμείς…

Ο επιμένων όμως νικά

βάλαμε το κεφάλι κάτω και ορμήσαμε με τα νεύρα μαινόμενου ταύρου, την αυτοσυγκράτηση του φιδιού το μάτι του αετού και την ταχύτητα της Τσιτάρα…

…15 λεπτά αργότερα τα κόκαλα του Bordac ψηνόταν κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου(η αποσύνθεση πρέπει να γίνει γρήγορα βλέπετε γιατί ο Bordac θα ξαναγεννηθεί σε λίγα λεπτά για να δώσει την ευκαιρία και σε άλλους να τον ταπεινώσουν, ή να ταπεινωθούν). Εμείς θεραπεύσαμε τους τραυματίες μας, αναστήσαμε τους νεκρούς συντρόφους(ναι αυτή η λεπτομέρεια διαφοροποιεί τα παιχνίδια από την πραγματικότητα), απελευθερώσαμε τους σκλάβους και φωνάξαμε δυνατά το πολεμικό σύνθημα του συνδικάτου μας.

ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ!!!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Πάρτα καριόλη!

Read Full Post »

Ο θόλος

Ο θόλος

Προσπάθησες να καθαρίσεις το τζάμι με το χέρι σου μα εκείνο παρέμεινε θολό, έχει θολώσει από την άλλη πλευρά.

Το θόλωσε με την ανάσα της μια μορφή που πλησίασε για λίγο το παράθυρο, και ύστερα χάθηκε πίσω απ΄ το χνώτο της.

Κολλάς το πρόσωπο σου πάνω μπας και καταφέρεις να διακρίνεις κάτι, μετά απογοητευμένος το απομακρύνεις και μένει στο τζάμι το αποτύπωμα του.

Σκέφτεσαι να χτυπήσεις, για λίγο διστάζεις και ύστερα χτυπάς σιγανά με το δάχτυλό σου δυο τρείς φορές, καμιά απάντηση.

Το χνώτο από την άλλη πλευρά έχει κρυσταλλιάσει, κρύα νύχτα, ποιός τρελός κυκλοφορεί εκεί έξω;

Αναρωτιέσαι μήπως θα έπρεπε να είχες χτυπήσει πιο δυνατά, βρε δεν βαριέσαι, αφού θέλει να ξεπαγιάσει ας ξεπαγιάσει!

Γυρίζεις την πλάτη σου και απομακρύνεσαι, φεύγοντας αφήνεις ξυπόλυτα ίχνη πάνω στο χιόνι, εύχεσαι να τα ακολουθήσει για να νιώσεις τη ζεστή ανάσα πάνω στο σβέρκο σου.

Στρίβεις το κεφάλι για να ρίξεις μια τελευταία ματιά, στο τζάμι από τέτοια απόσταση καθρεφτίζεται μονάχα η  σιλουέτα σου που μεταναστεύει.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων στην επανάσταση του 21

Ο Ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων στη θετική έκβαση της ελληνικής Επανάστασης του 1821 και στη διαμόρφωση της οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Εισαγωγή.

Η ελληνική Επανάσταση και τα χρόνια που ακολούθησαν της απελευθέρωσης αποτελούν καθοριστικά γεγονότα για την μορφή που έχει σήμερα το Ελληνικό Κράτος. Μεγάλο ρόλο στα γεγονότα αυτά, εκτός από τους ίδιους τους έλληνες, έπαιξαν και οι μεγάλες Δυνάμεις της εποχής και κυρίως η Αγγλία η Γαλλία η Ρωσία και η Βαυαρία.

Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναφερθώ στα γεγονότα ακολουθώντας περίπου τη χρονική σειρά με την οποία συνέβησαν, για το σκοπό αυτό η εργασία θα χωριστεί σε 4 μέρη. Στο πρώτο και το δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στην σημασία που είχαν οι μεγάλες Δυνάμεις για την επιτυχία της επανάστασης και τους τρόπους με τους οποίους οι έλληνες κατάφεραν να κερδίσουν την υποστήριξη τους και να μετατρέψουν το ελληνικό ζήτημα σε ευρωπαϊκό. Στο τρίτο μέρος με σημείο εκκίνησης την απελευθέρωση της χώρας θα γίνει αναφορά στην πρώτη περίοδο πολιτικής διακυβέρνησης, αυτή του Καποδίστρια, στο πολιτικό κλίμα εκείνης της περιόδου, καθώς επίσης και στα όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του κυβερνήτη. Στο τέταρτο μέρος θα μας απασχολήσει η περίοδος της Βαυαροκρατίας και η σχέση του στέμματος με τα κόμματα και τις Δυνάμεις(Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Παράλληλα  θα αναφερθούμε στις οικονομικές συνθήκες και στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα εκείνης της περιόδου.

Μέρος πρώτο: Η σημασία της υποστήριξης από τις μεγάλες δυνάμεις.

Μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια ότι από τη στιγμή που η ιδέα της επανάστασης έβρισκε τον επίσημο εκφραστή της με την ίδρυση της Φιλική Εταιρίας(1814), είχε ξεκινήσει και η διαδικασία αναζήτησης στήριξης σε κάποια από τις μεγάλες δυνάμεις τις εποχής. Οι συνωμότες(φιλικοί) είχαν καταλάβει ότι αν οι Έλληνες  πίστευαν ότι είχαν από πίσω τους κάποιο ισχυρό προστάτη, τότε πιο εύκολα θα συσπειρωνόταν γύρω από τους στόχους της Εταιρίας. Από την άλλη, ήταν υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουν έστω την συμπάθεια, αν όχι την ενεργό συμπαράσταση των μεγάλων δυνάμεων, γιατί υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να στραφεί εναντίον τους η Ιερά Συμμαχία, κάτι που θα έβαζε τέλος σε όλα τους τα σχέδια. Αυτό φυσικά δεν ήταν κάτι που μπορούσε να εξασφαλιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη, χρειαζόταν μεθοδικότητα, πονηριά, επιμονή, ακόμα και τύχη προκειμένου να επιτευχθεί. Πριν δοθούν οι μάχες με τα όπλα έπρεπε να δοθούν μάχες στον ιδεολογικό, τον διπλωματικό, και τον προπαγανδιστικό στίβο.

Η Φιλική Εταιρία προσπάθησε από την αρχή να δώσει την εντύπωση πως είχε την ενεργή στήριξη του Τσάρου, κάτι που βέβαια δεν ίσχυε. Αυτό δεν εμπόδισε τους φιλικούς να διαδώσουν τις ανάλογες φήμες, φήμες που ο ίδιος ο Τσάρος δεν διέψευδε αφού επιβεβαίωναν την εικόνα που ήθελε για τον εαυτό του, αυτή του προστάτη της ορθοδοξίας. Η τσαρική αυλή βέβαια δεν ήταν πλήρως αδιάφορη για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, πόσο μάλλον τη στιγμή που οι τριγμοί στην Οθωμανική αυτοκρατορία γινόταν όλο και πιο ισχυροί ενώ υπήρχαν και φυγόκεντρες τάσεις(π.χ. Αλή Πασάς). Αυτός είναι και ο λόγος που ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις των φιλικών και επέτρεψε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στρατηγό και υπασπιστή του τσάρου, να αναλάβει την αρχηγία της Εταιρίας(αρχικά οι φιλικοί είχαν ζητήσει από τον Καποδίστρια, υπουργό του Τσάρου, να αναλάβει την αρχηγία όμως αυτός αρνήθηκε). Αν και ο Τσάρος δεν έδωσε καμιά υπόσχεση ή έμπρακτη υποστήριξη(οικονομική ή στρατιωτική), με την κίνηση του αυτή έδειξε ενδιαφέρον, και σίγουρα βοήθησε τους φιλικούς στην προσπάθεια τους να προσελκύσουν τους έλληνες γύρω από την υπόθεση της επανάστασης, αφού κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωνε τις φήμες που διέδιδαν οι φιλικοί. Επίσης, η ανάληψη της αρχηγίας από τον Υψηλάντη, έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό, έδειχνε ότι η επανάσταση είχε αρχίσει να παίρνει το δρόμο του ένοπλου αγώνα.[1]

Δημήτριος Υψηλάντης

Μέρος δεύτερο: Η υπόθεση του φιλελληνισμού και το διπλωματικό παιχνίδι

Αν οι έλληνες ήθελαν να κερδίσουν την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων, έπρεπε όχι απλά να τραβήξουν την προσοχή τους, αλλά και να κερδίσουν την συμπάθεια τους, για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να δυναμώσει το κίνημα του φιλελληνισμού. Κάτι που σίγουρα βοηθούσε ήταν η πλούσια, αγαπητή και αναγνωρισμένη στην Ευρώπη, ιστορική κληρονομιά του τόπου. Σημαντικό ήταν επίσης το ζήτημα της θρησκείας, οι έλληνες ήταν Χριστιανοί ενώ οι Οθωμανοί μουσουλμάνοι(αν και αυτό σε είχε να κάνει περισσότερο με την ορθόδοξη Ρωσία, μιας και όπως θα δούμε παρακάτω το σχίσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής εκκλησίας δεν είχε πάψει να επηρεάζει την σχέση των δύο εκκλησιών). Όμως ούτε η θρησκεία ούτε η ιστορία δεν ήταν από μόνες τους αρκετές. Αν οι έλληνες ήθελαν την αποδοχή των Άγγλων και των Γάλλων επιφανών πολιτών(ανθρώπους σαν τον Λόρδο Μπάιρον) έπρεπε πρώτα να αποδείξουν ότι είναι «πολιτισμένοι» όπως και εκείνοι, ή πιο σωστά ότι η όποια «καθυστέρηση», οφειλόταν στον κατακτητή και ότι υπήρχε όλη η καλή διάθεση, όταν θα απαλλασσόταν από αυτόν, να ακολουθήσουν μια πορεία συμβατή με το πνεύμα του διαφωτισμού που όλο και δυνάμωνε στην Ευρώπη. Δεν πρέπει  βέβαια να ξεχνάμε και την Ιερά Συμμαχία, η οποία κάθε άλλο παρά κατεχόταν από τα ιδεώδη του διαφωτισμού και των επαναστατικών κινημάτων, όμως αυτή όσο και αν δέσμευε τις κυβερνήσεις, δεν μπορούσε να δεσμεύσει τους ίδιους τους λαούς(και κυρίως τους επιφανείς φιλελεύθερους) που ασκούσαν πιέσεις εναντίον της.[2]

Τα πράγματα στην Ελλάδα βέβαια δεν ήταν ούτε τόσο ξεκάθαρα ούτε τόσο απλά. Μεταξύ των ελλήνων υπήρχαν οι εξευρωπαϊσμένοι, και όλοι όσοι επιθυμούσαν τον εξευρωπαϊσμό και τον εκδημοκρατισμό, αλλά υπήρχαν και όλοι εκείνοι που δεν ήθελαν να δουν τις οικονομοκοινωνικές δομές να αλλάζουν, αφού είχαν συμφέροντα, και στην καλύτερη, επιθυμούσαν να γίνουν οι ίδιοι αφεντικά στη θέση των τούρκων. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μεταξύ των ελλήνων ταυτόχρονα μια ισχυρή τάση για πρόοδο, αγάπη για τους προοδευτικούς θεσμούς και τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, αλλά και συντηρητισμός και ξενοφοβία στο άλλο άκρο.[3]

Τελικά, επειδή το ισχυρότερο και με μεγαλύτερη επιρροή τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εμπνεύστηκε από τον διαφωτισμό(άνθρωποι όπως ο Κοραής), μπόρεσε να μεταλαμπαδεύσει στο μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων τα προοδευτικά ιδεώδη κάτι που τους έκανε να δουν με συμπάθεια τους ευρωπαίους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο συντηρητισμός και η ξενοφοβία εξαφανίστηκαν. Αιτία πάντως για την υποχώρηση του συντηρητισμού αποτέλεσε και η υπονόμευση του μεγαλύτερου του εκφραστή στα μάτια των ελλήνων, της επίσημης εκκλησίας, που καταδίκασε την Γαλλική επανάσταση και αναγνώρισε την οθωμανική αυτοκρατορία  ως προστάτη της ορθοδοξίας απέναντι στην αιρετική Δύση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το προοδευτικό Φανάρι διαχώρισε τη θέση του και συνέχισε να στηρίζει τις φιλελεύθερες ιδέες.[4]

φιλέλληνες υπήρχαν από την αρχή της επανάστασης, ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι, πίστευαν στα ιδεώδη του Διαφωτισμού, αγαπούσαν την Ελλάδα για την ιστορία της και ήθελαν να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της. Κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν ενεργά στις πολεμικές επιχειρήσεις, κάποιοι, στις πόλεις τους, οργανώνονταν σε φιλελληνικές επιτροπές(Παρίσι, Γένοβα, Μόναχο) έκαναν προπαγάνδα και ασκούσαν πιέσεις στις κυβερνήσεις των κρατών τους για στήριξη της επανάστασης(πολιτική-οικονομική-στρατιωτικήή).[5] Συχνά, τραγικά περιστατικά(όπως η καταστροφή της Χίου) ή δείγματα ανδρείας και ηρωισμού των ελλήνων αγωνιστών, εντυπωσίαζαν και συγκινούσαν τους λαούς της Ευρώπης με αποτέλεσμα να ενισχύεται το φιλελληνικό κλίμα.[6]

Την τελευταία δεκαετία πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, κανείς δεν υποστήριζε την ισχύουσα τάξη πραγμάτων, όλοι ήθελαν να καταλυθεί η τουρκική εξουσία, το ζήτημα ήταν να βρεθεί ο τρόπος που θα γίνει αυτό, και εννοείται ότι έμενε αναπάντητο ακόμα ένα ερώτημα, μετά την ενδεχόμενη απελευθέρωση τί;[7] Το παραπάνω ερώτημα, που σχετιζόταν άμεσα με το ανατολικό ζήτημα, απασχολούσε έντονα όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τις μεγάλες δυνάμεις, καμιά δεν ήθελε να μείνει απέξω όταν θα επερχόταν το νέο σημείο ισορροπίας(με την υποχώρηση ή διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) και καμιά δεν ήθελε να δει την άλλη να παίρνει την μερίδα του λέοντος. Αυτό ήταν κάτι που οι έλληνες όφειλαν να εκμεταλλευθούν, όπως και έκαναν.

Αρχικά, οι μεγάλες Δυνάμεις δεν φάνηκαν πρόθυμοι να στηρίξουν τους Έλληνες, φοβόταν ότι αν η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε τότε θα ενισχυόταν υπερβολικά η Ρωσία, που αποτελούσε τον παραδοσιακό της εχθρό(αν και ούτε ο Τσάρος Αλέξανδρος είχε δείξει δείγματα ότι ενδιαφερόταν να στηρίξει ενεργά τους Έλληνες). Όταν όμως άρχισε να διαφαίνεται ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν γίγαντας με πήλινα πόδια και ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες της επανάστασης, τα πράγματα άλλαξαν, αν δεν έπαιρναν θέση υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων.[8] Από την πλευρά τους οι έλληνες προσπαθούσαν να δείξουν «καλή διαγωγή», συνέτασσαν συντάγματα, προσπαθούσαν να ο πόλεμος για την ανεξαρτησία ήταν πόλεμος όλου του χριστιανικού κόσμου ενάντια στους βάρβαρους κ.α. Συχνά χρησιμοποιούσαν και τεχνάσματα, όπως αυτό του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου που διέδιδε τη φήμη ότι η Αγγλία θα μπορούσε να γίνει ο ευεργέτης της Ελλάδας, για να κάνει την Ρωσία να καταλάβει ότι αν συνέχιζε να αδιαφορεί θα έχανε το προνόμιο της ορθόδοξης προστάτιδος.[9] Τα πρώτα ουσιαστικά καλά νέα έφτασαν από την Αγγλία όταν ύστερα και από πιέσεις φιλελλήνων ενέκρινε δάνειο προς την Ελλάδα ύψους 800.000 λιρών το 1824(από τις οποίες έφτασαν μόλις οι 315.000). Η σημασία της κίνησης αυτής ήταν διπλή, διότι εκτός από την οικονομική στήριξη έδινε και νομιμοποίηση στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα χρήματα αυτά, και άλλα που δόθηκαν αργότερα, έγιναν αιτία διαξιφισμών μεταξύ των ελλήνων για το ποιοί και πως θα τα χρησιμοποιήσουν.[10]

Με πρωτοβουλία πάλι της Αγγλίας και ύστερα από τις πιέσεις του υπουργού εξωτερικών της George Canning, μαζί με την Ρωσία υπεγράφη το πρωτόκολλο της Πετρούπολης(4 Απριλίου 1826), ενώ αργότερα προσχώρησε σε αυτό και η Γαλλία(και το πρωτόκολλο μετονομάστηκε σε συμφωνία του Λονδίνου). Το πρωτόκολλο αυτό πρόσφερε την μεσολάβηση της Αγγλίας, ανάμεσα στους έλληνες και τον Σουλτάνο, και είχε ως βάση την ελληνική αυτονομία κάτω από Οθωμανική κυριαρχία. Ο Canning το έκανε αυτό, όχι εξαιτίας της Αγάπης του για την Ελλάδα, αλλά επειδή διέβλεπε ότι με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούσε τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της χώρας του. Η Αγγλία από τη μια ενδιαφερόταν για τα εμπορικά περάσματα και από την άλλη δεν ήθελε να χαρίσει στην Ρωσία την «κηδεμονία» της Ελλάδας που ήθελε να την χωρίσει σε ζώνες της επιρροής της. Παράλληλα με αυτόν τον τρόπο ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με τους περιορισμούς της Ιεράς Συμμαχίας. Μπορεί αυτή η συμφωνία να μην προέβλεπε την πλήρη ανεξαρτησία της χώρας και να μην ικανοποιούσε τους έλληνες, αδιαμφισβήτητα όμως μετέτρεπε το ελληνικό ζήτημα σε ευρωπαϊκό.[11]

George Canning

Μέρος τρίτο: Απελευθέρωση και περίοδος διακυβέρνησης του Καποδίστρια.

Το καθοριστικό χτύπημα για τους Οθωμανούς δόθηκε σε μια εποχή που οι επαναστατημένοι έλληνες είχαν αρχίσει να ηττούνται στρατιωτικά, ειδικά μετά την πτώση του Μεσολογγίου τον Απρίλιο του 1826. Συγκεκριμένα, τον Αύγουστο του 1927 οι τρείς δυνάμεις μεσολάβησαν με τους στόλους τους, έχοντας ως αρχικό στόχο να επιβάλουν ανακωχή. Τελικά, και με πρωτοβουλία του φιλέλληνα ναύαρχου Edward Cordington που ήταν αρχαιότερος από τους τρεις ναυάρχους και είχε το μεγαλύτερο στόλο, τα πλοία των τριών Δυνάμεων καταδίωξαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και τον τσάκισαν στον κόλπο του Ναβαρίνου(20 Οκτώβρη 1827).[12]

Τώρα πια οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, το ελληνικό ζήτημα είχε γίνει και δική τους υπόθεση(οι Γάλλοι μάλιστα εκτός από στόλο διατηρούσαν και στρατό στη χώρα), έτσι και αλλιώς οι Οθωμανοί μετά το Ναβαρίνο είχαν κηρύξει ιερό πόλεμο εναντίον τους. Τελικά, το 1839 η Διάσκεψη του Λονδίνου αναγνώρισε το Ελληνικό Κράτος με την εγγύηση τριών χωρών, οι έλληνες δεν είχαν καμία συμμετοχή στον διάλογο και τις διαβουλεύσεις της διάσκεψης, χαρακτηριστικό του πόσο πολύ εξαρτημένη και αδύναμη ήταν η χώρα και πόσο αφερέγγυα την θεωρούσαν οι Δυνάμεις. Για την προστασία των συμφερόντων τους οι Δυνάμεις έστειλαν πρέσβεις, ενώ σημαντικό ρόλο εκείνη την περίοδο έπαιζαν και οι ναύαρχοι των στόλων τους.[13]

Αναπαράσταση της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου

Εκτιμώντας ότι η κατάσταση είχε αλλάξει, ο Καποδίστριας θεώρησε ότι τώρα μπορούσε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου του 1828 συνοδευόμενος από πολεμικά πλοία των δυνάμεων, δίνοντας έτσι την εντύπωση του απεσταλμένου τους. Η άφιξη του έκανε μεγάλη αίσθηση με αποτέλεσμα να διακοπούν οι εμφύλιες διαμάχες που είχαν ξεσπάσει στην πόλη.[14] Ο Καποδίστριας δεν είχε κατάφερε να έχει και αργότερα την ίδια επιτυχία, παρότι προσπάθησε να σταματήσει τις εμφύλιες διαμάχες, να επιβληθεί στα τοπικά συμφέροντα, να δώσει γη στους άκληρους να δημιουργήσει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με κεντρική διοίκηση, νομική και εκτελεστική εξουσία. Τελικά η αντίδραση και η δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική του ήταν μεγάλη, δεν κατάφερε να συμβιβάσει τις διάφορες αντιμαχόμενες περιοχές και πλευρές, στην προσπάθεια του μάλιστα φέρθηκε αυταρχικά σε πολλές περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί το 1831 από δύο μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας είχε καταφέρει μέχρι τότε να χτυπήσει την πειρατεία, να οργανώσει κάπως το στρατό και το στόλο και μεσολάβησε στο να εκδιωχθεί ο Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο. [15]

Μετά τη δολοφονία του, η χώρα παραδόθηκε ξανά σε αιματηρές εμφύλιες διαμάχες με αποτέλεσμα να υπάρχει κενό διακυβέρνησης και να επικρατήσει πλήρης αναρχία. Η Ελλάδα, αν και απελευθερωμένη από τον οθωμανικό ζυγό, βρισκόταν ξανά σε αδιέξοδο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι εμφύλιες διαμάχες αυτές δεν οφείλονταν μόνο σε τοπικά συμφέροντα, αλλά και σε διεθνή, που διαπλέκονταν με τα τοπικά έχοντας χωρίσει τον πληθυσμό σε υποστηρικτές των Ρώσων, των Γάλλων, των Άγγλων. Πάνω σε αυτή τη βάση, είχαν σταθεροποιηθεί τα πρώτα ελληνικά κόμματα.[16]

Η δολοφονία οτυ κυβερνήτη Καποδίστρια

Μέρος Τέταρτο: Η περίοδος της Βαυαροκρατίας και ο δανεισμός.

Από τη στιγμή που η χώρα ελευθερώθηκε προέκυψαν διάφορα ζητήματα που είχαν να κάνουν με το πολιτικό της μέλλον και το σύστημα διακυβέρνησης, μερικά από αυτά ήταν.

– Το ζήτημα του συντάγματος και το ζήτημα της διακυβέρνησης.

– Ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.

– Ο διαχωρισμός των εξουσιών και πώς θα δομηθεί ένα είδος κεντρικής εξουσίας που θα καταστείλει τις τοπικές έριδες.[17]

Οι συνεχείς εμφύλιες διαμάχες έδειχναν ότι η χώρα δεν ήταν ικανή να κυβερνηθεί χωρίς κάποιου είδους κηδεμονία, οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν εφόσον υπήρχε τόση ένταση και παρόλο έγιναν προσπάθειες, δεν κατάφερε να καθιερωθεί κάποιο από τα συντάγματα που αποφασίστηκαν στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις. Τα οικονομικά από την άλλη, εξαιτίας των εμφυλίων, της κακής διαχείρισης και του πολέμου με τους τουρκοαιγύπτιους βρισκόταν σε δεινή κατάσταση, όλα συνηγορούσαν ότι η χώρα δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα στα πόδια της από μόνη της.   Έχοντας αποτύχει ο Καποδίστριας, το επόμενο βήμα ήταν η επιλογή κάποιου μονάρχη, η απόφαση για το ποιός ήταν κατάλληλος πάρθηκε από τις μεγάλες Δυνάμεις.[18]

Για τις Δυνάμεις, ο Βασιλιάς αποτελούσε κάποιο είδος εγγυητή, όχι μόνο από τους Έλληνες προς αυτούς, αλλά που θα μπορούσε να δημιουργήσει πιο «ασφαλή» ατμόσφαιρα για να προωθήσουν τα συμφέροντα τους επί ελληνικού εδάφους, αφού ο εμφύλιος προκαλούσε τέτοια αστάθεια που ήταν αδύνατον να «οικοδομηθεί» οτιδήποτε. Από την πλευρά τους οι έλληνες, έχοντας και αυτοί υποφέρει από τα δεινά του εμφυλίου, ειδικά μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ήλπιζαν σε μια κάποιου είδους αποδεκτή και με ειρηνικό τρόπο επίλυση των διαφορών τους και σε μια γενική διέξοδο για τη χώρα, πολιτική και οικονομική. Ο Όθωνας, γιός του βασιλιά της Βαυαρίας, επιλέχθηκε και έγινε αποδεκτός και από τις τρείς δυνάμεις επειδή η Βαυαρία θεωρήθηκε ουδέτερη.[19]

Την 7η Μάιου 1832 οι τρείς δυνάμεις έδωσαν την τελική νομική υπόσταση στο ελληνικό κράτος, στις διαβουλεύσεις δεν συμμετείχε ούτε ελληνική ούτε βαυαρική αντιπροσωπία. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν μπορούν να χωριστούν σε 4 κατηγορίες.

– Ορισμός του Όθωνα ως κληρονομικού μονάρχη με τον τίτλο του βασιλιά.

– Ο βασιλιάς Λουδοβίκος(πατέρας του Όθωνα) θα όριζε τριμερή αντιβασιλεία μέχρι να γίνει ο Όθωνας 20 ετών.

– Σχηματισμός τακτικού στρατιωτικού σώματος 3.500 ανδρών το οποίο θα αντικαθιστούσε τα γαλλικά στρατεύματα που παρέμεναν στην χώρα. Τον στρατό αυτόν θα τον διοικούσαν και Βαυαροί αξιωματικοί.

– Εγγύηση των Δυνάμεων για εξωτερικά δάνεια ύψους 60.000.000 φράγκων. [20]

Μεταξύ άλλων δεν δινόταν στους έλληνες καμία δυνατότητα αυτοκαθορισμού της μορφής του κράτους, για οτιδήποτε χρειαζόταν οι έγκριση των 4 δυνάμεων(Αγγλία, Γαλλία, Βαυαρία, Ρωσία). Ισχυρό μοχλό πίεσης συνιστούσαν και τα δάνεια, αφού δέσμευαν τα έσοδα του κράτους, ενώ αποτελούσαν αφορμή παρέμβασης σε οποιαδήποτε απόφαση θα έθετε σε κίνδυνο την αποπληρωμή τους. Τα δάνεια αυτά δόθηκαν σε δόσεις, με κάθε δόση να συνοδεύεται και από καινούριες απαιτήσεις των δανειστών.[21]

Πριν προχωρήσουμε πρέπει να αναφερθούμε επιγραμματικά στα τρία κόμματα(Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) για να μπορούμε να επεκταθούμε αργότερα στη σχέση τους με το στέμμα. Τα κόμματα, αν και όφειλαν μεγάλο μέρος της ύπαρξης τους στον τρόπο λειτουργίας της Φιλικής Εταιρίας, είχαν με τον καιρό αποκτήσει στενές σχέσεις(που στην ουσία τα καθόριζαν) με τις μεγάλες δυνάμεις. Οι έλληνες, μέσω των κομμάτων προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν πολιτική στήριξη από τις Δυνάμεις για να επιδιώξουν τους σκοπούς τους, ενώ από την πλευρά τους οι Δυνάμεις χρησιμοποιούσαν τα κόμματα ως μοχλό πίεσης για τα δικά τους διαπλεκόμενα συμφέροντα μέσα στη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστεί η χώρα σε ρωσόφιλους, σε αγγλόφιλους και σε γαλλόφιλους, με την κάθε πλευρά να προωθεί τις δικές της απόψεις που συνήθως ήταν συγκρουσιακές με τις απόψεις των άλλων «παρατάξεων». Τα κόμματα αυτά συσπειρωνόταν γύρω από τις ξένες διπλωματικές αποστολές(αρχικά οι τρεις ναύαρχοι θεωρούνταν προστάτες των κομμάτων), ενώ οι αρχικές τους διαφοροποιήσεις είχαν να κάνουν με το ποια από τις τρείς δυνάμεις θα προωθήσει καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας στο εξωτερικό και θα οικοδομήσει/οργανώσει/αναπτύξει πιο αποτελεσματικά το εσωτερικό.

Τα κόμματα αυτά είναι λάθος να τα φανταζόμαστε σαν τα σημερινά, δεν είχαν ούτε τόσο υψηλό επίπεδο οργάνωσης, ούτε τέτοια συνοχή, ούτε ανάλογο ιδεολογικό υπόβαθρο και καταστατικό. Αποτελούνταν στην ουσία από τοπικές φατρίες οι οποίες ενωνόταν γύρω από κοινά συμφέροντα, οι φατρίες αυτές, αν δεν έβλεπαν τα τοπικά τους συμφέροντα να ικανοποιούνται, συχνά αποχωρούσαν από τον εκάστοτε κομματικό σχηματισμό.[22] Γενικά πάντως, τα κόμματα έτειναν να αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς τρόπους ζωής και αντικρουόμενα συστήματα αξιών που υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία.[23] Τόσο η περίοδος του Καποδίστρια αλλά και του Όθωνα, συσπείρωσαν τα τρία κόμματα, κάτι αναγκαίο αν ήθελαν αν αντεπεξέλθουν στον απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης. Απέναντι στην κεντρική εξουσία υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες τα κόμματα αν όχι συνεργάστηκαν, σίγουρα «συνέπλευσαν», ένα τέτοιο ζήτημα είναι η απαίτηση συντάγματος που θα περιόριζε την ισχύ του βασιλιά.[24] Εκτός από τον συνταγματισμό, άλλες επιδιώξεις των κομμάτων που αποτελούσαν και τεράστια πολιτικά ζητήματα μετά την απελευθέρωση ήταν.

– Η υιοθέτηση της μεγάλης ιδέας, που τέθηκε ως ζήτημα από τον αρχηγό του Γαλλικού Κόμματος, Ιωάννη Κωλλέτη και αφορούσε την απελευθέρωση περιοχών με ελληνικό πληθυσμό που παρέμεναν κάτω από την κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

– Η αποδοχή μιας εκκλησίας αυτοκέφαλης απέναντι στο πατριαρχείο.

– Η σχέση εκκλησίας και κράτους.

– Το ζήτημα των ετεροχθόνων.

– Το αν η εξουσία εναπόκειτο στον βασιλιά ή στο έθνος, αν έπρεπε η εκλογή του Όθωνα να επικυρωθεί από κάποιο επίσημο όργανο του ελληνικού έθνους.

– Η εξάρτηση από τις Δυνάμεις και το επίπεδο της παρέμβασης στο εσωτερικό, σε σχέση πάντα με τα οφειλόμενα δάνεια.

– Το θρήσκευμα του βασιλιά κ.α.[25]

Η αντιβασιλεία και ο Όθωνας προσπάθησαν να διαλύσουν τα κόμματα ή τουλάχιστον να τα αποδυναμώσουν, αυτός είναι και ο λόγος που τα απέκλεισαν από τη διακυβέρνηση. Ο Όθωνας είχε στα χέρια του τον κρατικό μηχανισμό και τον στρατό, όμως και τα κόμματα είχαν σε τοπικό επίπεδο μεγάλη εξουσία, ενώ οι σχέσεις τους με τις μεγάλες Δυνάμεις και οι διπλωματικές αποστολές εντός της χώρας δυσκόλευαν το έργο του βασιλιά ο οποίος δεσμευόταν εξαιτίας και των δανείων.[26] Τελικά τα κόμματα όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, αλλά κατάφεραν με τις πιέσεις που ασκούσαν, να αναγκάσουν το στέμμα να παραχωρήσει σύνταγμα το 1844, που αποτέλεσε και το πρώτο κατοχυρωμένο σύνταγμα του ελληνικού κράτους, και να μετατρέψουν το πολίτευμα από απόλυτη μοναρχία που είχε κρατήσει 11 χρόνια, σε συνταγματική μοναρχία.

Όθων

Συμπεράσματα.

Έχοντας δει με ποιό τρόπο καθόρισε η παρέμβαση των μεγάλων Δυνάμεων τόσο τον αγώνα της ανεξαρτησίας, όσο και τον καθορισμό του ελληνικού κράτους μπορούμε να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Πρώτο και κυριότερο συμπέρασμα είναι ότι παρόλο που οι Δυνάμεις υποστήριξαν τον αγώνα των ελλήνων, το έκαναν όταν έκριναν ότι ήταν ασφαλές και ότι υπήρχε συμφέρον, στα πρώτα χρόνια της επανάστασης οι έλληνες αγωνίστηκαν χωρίς αυτές. Οι έλληνες από την πλευρά τους έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να τους πείσουν, χρησιμοποίησαν ως θέλγητρο την ιστορία τους και τη θρησκεία, ενώ εκμεταλλεύθηκαν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, τη διεθνή διπλωματία, την προπαγάνδα κ.α. Μεταξύ άλλων, οι έλληνες έπρεπε να πείσουν του ευρωπαίους ότι τους διέτρεχαν τα ίδια ιδανικά, στην προσπάθεια τους αυτή βρήκαν εμπόδιο τον τοπικό συντηρητισμό που πήγαζε από τα τοπικά συμφέροντα και από την ξενοφοβία.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά από την απελευθέρωση φάνηκε ότι υπήρχαν μεγάλες αντιθέσεις μέσα στην χώρα, τις αντιθέσεις αυτές ενίσχυσαν και εκμεταλλεύθηκαν προς όφελος τους και οι μεγάλες δυνάμεις. Εξαιτίας αυτών των αντιθέσεων η διακυβέρνηση της χώρας αποτελούσε μια δύσκολη υπόθεση. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα άσχημα οικονομικά της χώρας και η δέσμευση της στους δανειστές, καθώς επίσης και η συνήθεια που είχαν αποκτήσει οι έλληνες να στρέφονται στις μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τη χώρα σε προτεκτοράτο. Στο «προτεκτοράτο» Ελλάδα, συγκρούονταν ντόπια και ξένα συμφέροντα, με τις ξένες δυνάμεις να έχουν το πάνω χέρι. Επειδή η χώρα είχε μετατραπεί σε «αρένα» πολλών αντικρουόμενων δυνάμεων και συμφερόντων, ήταν απαραίτητο να επιτευχθεί κάποιου είδους ισορροπία και να υπάρξει μια αρχή που θα έπαιζε το ρόλο του διαιτητή, έγιναν πολλές προσπάθειες σε αυτήν την κατεύθυνση οι οποίες είχαν μερική ή και καθόλου επιτυχία.

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι αν και η Ελλάδα απαλλάχθηκε μεν από τον τουρκικό ζυγό πέρασε σε μια περίοδο άλλου τύπου εξάρτησης, η οποία της απαγόρευε για μεγάλο διάστημα να αυτοκαθορίζεται έστω και τυπικά, ενώ όσον αφορά τον ουσιαστικό μας αυτοκαθορισμό αποτελεί ζητούμενο ακόμα και σήμερα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Βιβλιογραφία:

– Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999.

– [1] John A. Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση κράτους στο ελληνικό βασίλειο(1833-1843) Α’ – Β’, εκδ. ΜΥΕΤ, Β’ έκδοση, Αθήνα 1997

---

[1]  Γ. Μαργαρίτης, «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου ελληνισμού», στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 41-65. σελ. 58-59.

[2] Για όσους αντιτίθονταν στην κυριαρχία της Ιεράς συμμαχίας(αστούς φιλελεύθερους), η οποία στην ουσία εκπροσωπούσε έναν κόσμο που έχανε έδαφος, η ελληνική επανάσταση αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως στίβο μάχης που θα αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους με όσους την στήριζαν.

[3] John A. Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση κράτους στο ελληνικό βασίλειο(1833-1843) Α’ – Β’, εκδ. ΜΥΕΤ, Β’ έκδοση, Αθήνα 1997, σελ. 47-48.

[4] Στο ίδιο, σελ. 49-50.

[5] Γ. Μαργαρίτης, «Φιλέλληνες και διπλωματία. Η μετατροπή της Ελληνικής Επανάστασης σε υπόθεση της Ευρώπης», στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 107-121. σελ. 111-112.

[6] Γ. Μαργαρίτης, «Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας και ο επαναστατικός πόλεμος(1822-1825)», στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 91-106. σελ. 82. Και Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 55.

[7] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 50.

[8] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 54.

[9] Στο ίδιο, σελ. 54.

[10] Γ. Μαργαρίτης, «Φιλέλληνες και διπλωματία», σελ. 113.

[11] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 56 και Γ. Μαργαρίτης, «Φιλέλληνες και διπλωματία», σελ. 116.

[12] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 57.

[13] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 58.

[14] Γ. Μαργαρίτης, «Από το Μεσολόγγι στο Ναυαρίνο(1825-1827)» στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 123-137. σελ. 133-134

[15] Στο ίδιο, σελ. 141-144.

[16] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 58.

[17] Στο ίδιο, σελ. 62.

[18] Στο ίδιο, σελ. 61-62.

[19] Στο ίδιο, σελ. 62-64.

[20] Στο ίδιο, σελ. 174-175.

[21] Στο ίδιο, σελ. 175-177.

[22] Σ. Μαρκέτος, «Από τον Καποδίστρια στον Βενιζέλο: Πολιτική ιστορία», στο  Ελληνική Ιστορία, τόμος γ, Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 139-169, σελ. 146-147.

[23] Petropoulos, Πολιτική και συγκρότηση, σελ. 631.

[24] Στο ίδιο, σελ. 127, 162, 626, 629.

[25] Στο ίδιο, σελ. 177, 631-632.

[26] Στο ίδιο, σελ. 177, 625, 631, 635-636.

Read Full Post »

Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 04

Η τέταρτη ραδιοφωνική μας απόπειρα κινείται στον αστερισμό μιας ανάπτυξης, που έρχεται ως καταστροφικός μεσαίωνας, επιβεβαιώνοντας όσο ποτέ την επικαιρότητα του διλήμματος: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ξεκινάει από την Ιερισσό, που κινδυνεύει άμεσα από την πολλή ανάπτυξη, περνά από τις συναντήσεις κορυφής του Σαμαρά, που τρέφει με φιλέτα τις ύαινες, γιατί είναι πάνω στην ανάπτυξη, μνημονεύει τις δηλώσεις και τις Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς-Προβόπουλου για ανάπτυξη μες στο 14, νοσταλγεί μαζί με τον Τσίπρα τον εθνάρχη Καραμανλή και τους ρυθμούς ανάπτυξης επί διακυβέρνησής του, για να καταλήξει στην αντι-Μερκελική Γερμανία του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι και το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού.

Επίσης αποτίνουμε μικρό φόρο τιμής στον Ούγκο Τσάβες και στο «ελληνικό Στάλινγκραντ» που ταπείνωσε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και την επίσημη πολιτεία που τους κάλεσε. Και περιμένουμε τις παρατηρήσεις του αναγνωστικού κοινού, για να είμαστε βελτιωμένοι την επόμενη φορά. Αν πάντως ισχύει η λαϊκή παροιμία ότι το καλό αργεί να γίνει, τότε η δική μας εκπομπή, που ηχογραφήθηκε με την τρίτη (και φαρμακερή), ίσως να αγγίζει την τελειότητα –λέμε τώρα…

Read Full Post »

Ανταπόκριση απο το μέτωπο

Λοιπόν, δεν το έχω εγκαταλείψει το blog(όχι μόνιμα τουλάχιστον), απλά υπάρχει σχετικός φόρτος και έτσι δεν προλαβαίνω να αρθρογραφώ αυτές τις μέρες. Από πέμπτη χαλαρώνω πάλι οπότε θα επιστρέψω δρυμμίτερος και η αλήθεια είναι πως έχω κρατήσει σημειώσεις για αρκετά άρθρα που έχω βάλει στον πάγο.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Read Full Post »

IKEA, ακόμα ένα φρεάτιο του καπιταλισμού…

Μετα απο τα ληγμένα τρόφιμα, τα σκουπίδια, τα άλογα, η υγιής επιχειρηματικότητα προσφέρει απλόχερα στο λαό και συσκευασμένα σκατά.

Read Full Post »