Μικρά μαθήματα ζωής(και θανάτου) από τον κόσμο του Gaming

 

Ρε θα σου σκίσω ρε, μη με βλέπεις έτσι μικρό…

Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν ότι είμαι μεγάλος gamer, και σε ηλικία, αλλά και σε εμπειρία, ολόκληροι μεγάτονοι από pixels, vertex, voxels, και αργότερα πολύγωνα, έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια μου. Όσοι δεν καταλαβαίνετε τίποτα, δεν πειράζει, δεν αποτελούν όλα αυτά γνώσεις τις οποίες πρόκειται να χρησιμοποιήσετε στις απλές, καθημερινές σας συναναστροφές με άλλους ανθρώπους, οπότε πάμε παρακάτω.

Τα παιχνίδια στους υπολογιστές προσφέρουν κυρίως διασκέδαση, ή, εφόσον είναι αρκετά ποιοτικά, το πάνε ένα σκαλί πιο πάνω και προσφέρουν ψυχαγωγία. Ωστόσο μερικές φορές μέσα από αυτά μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει και χρήσιμα πράγματα τα οποία πιθανόν να έχουν εφαρμογή έξω και πέρα από τον κόσμο του gaming.

Υπάρχει λοιπόν ένα είδος παιχνιδιών με το ακρωνύμιο MMORPG, δηλαδή mass multiplayer online role playing games. Τα παιχνίδια αυτά, σε μεγάλες δόσεις, μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και θάνατο, πραγματικό θάνατο, να πεθάνεις στην καρέκλα που λένε, το γιατί μπορεί να φτάσει κάποιος εκεί δεν πρόκειται να το αναλύσω, πάντως όλο και κάτι θα έχει πάρει και εσάς το αυτί σας για κάτι κορεάτες(Νότιους έτσι) που τους ανακάλυψαν σαπισμένους πάνω στο πληκτρολόγιο. Με το να είμαι και εγώ χρόνια στο κουρμπέτι, έχω ρίξει τα ξενύχτια μου, έχω τραβήξει κάτι σερί 8ωρα(απ, το 8ωρο δεν το υπερβαίνουμε, τι διάλο, τζάμπα αγωνιζότανε οι άλλοι στο Σικάγο) να σφαγιάζω νομιστεράκια και να μαζεύω πολύχρωμες παπαριές από το πάτωμα προκειμένου να συγκεντρώσω υλικά για να φτιάξω ένα φωσφόριζε σπαθί που θα με βοηθήσει στις pvp(player vs player) μονομαχίες. Tragic θα πει κάποιος, δεν λέω όχι, πάντως η αλήθεια είναι ότι παρόλο που το 99,9/100 από αυτές τις εργατοώρες αποτελεί χαμένο χρόνο, το υπόλοιπο 0,01/100, δηλαδή το απόσταγμα όλης αυτής της εμπειρίας, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο! ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!!

Ε καλά όχι και τόσο μεγάλη, αν κρατήσατε την ανάσα σας μπορείτε να επιδοθείτε ξανά στο ευγενές σπορ της εκπνοής…

Υπάρχουν λοιπόν στα MMORPG κάτι εχθροί, τι να σας πω, πάς εκεί, πλησιάζεις, σε βλέπει, σου δίνει μια σφαλιάρα και τέλος. Τι να του κάνεις εσύ ο κακομοίρης με τους 12.000 πόντους ζωής, όταν ο Bordac ο Βάρβαρος έχει 500.000 και σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε λίγο και λιγάκι καλεί και 4-5 λακέδες να πολεμήσουν στο πλευρό του…

…ε, όπως είναι φυσιολογικό, μετά από δυο τρείς προσπάθειες, αν είσαι επίμονος στόκος, απογοητεύεσαι και επιστρέφεις στο αγαπημένο σου χόμπι, το να σκοτώνεις κακορίζικα νομιστεράκια που είναι πιο αδύναμα από σένα και άρα ασφαλή, μπορεί να είναι λίγο ντροπιαστικό, αλλά του φευγάτου η μάνα…

Όμως το καλό το παλληκάρι δεν καταθέτει ποτέ τα όπλα, μπορεί ο αντίπαλος να είναι πολύ δύσκολος, και φαινομενικά ανίκητος, αλλά when there is a will there is a way(and i dont mean the obvious way out). Στο κάτω κάτω ο Bordac είναι μεγάλο ρεμάλι, έχει βάλει όλους τους κατοίκους της περιοχής(νέους γέρους γυναίκες και μικρά παιδιά) να δουλεύουν στα ορυχεία για λογαριασμό του σε συνθήκες μεσαίωνα. Πατάς λοιπόν enter και γράφεις /wisper vrasidas ela re malaka na moy kaneis healing, einai edo o Bordac kai me exei skisei, fonakse kai toy perikefalaia poy einai tank

Έρχεται λοιπόν μαζί και ο vrasidas και ο perikefalaias, ο ένας θα γιατρεύει και ο άλλος θα φροντίζει να εισπράττει τα χτυπήματα του Bordac αφού αντέχει περισσότερο, έχει 20.000 πόντους ζωής. Ready Go!!!!!!

Μετά από 45 λεπτά και καμπόσες αποτυχημένες προσπάθειες ξεκινάμε και οι τρείς για πολλοστή φορά από το νεκροταφείο, έχουμε ξοδέψει τα 35 λεπτά στο να τσακωνόμαστε για το ποιός έφταιγε που τον ήπιαμε και τα υπόλοιπα 10 να ξύνουμρ την επιδερμίδα του Bordac σε μια παρωδία μάχης.

Δεν πεθάναμε, οχι οχι, κανουμε ηλιοθεραπεία στην ζεστή άμμο…

– Vrasidas: den ton exoyme re, pame na figoyme exo afisei kai ena quest sth mesi

– Perikefalaias: thelei kai episkeyes h panoplia moy, tzaba lefta

– Poexania: statheite mwre, na rotisoyme mia stigmh sto guild(συνδικάτο), ama einai na ftiaksoyme raid group(κοινώς να μαζευτούμε καμιά 100στή άτομα) na ton fame(με την καλή έννοια αυτήν την φορά).

Μετά από καμιά ώρα καταφέρνουμε και μαζευόμαστε καμπόσα συντρόφια, οργανώνουμε καλά τις επιθέσεις μας, αναλαμβάνει ο καθένας ένα ρόλο, buffαριζομαστε(σαν να λέμε ντοπαριζόμαστε), και χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος πάμε και στεκόμαστε μπροστά στον καταδικασμένο πλέον Vordac. Εκείνος μας κοιτάει σαν χαζός, η τεχνητή του νοημοσύνη δεν του επιτρέπει να καταλάβει πόσο ταπεινωτικά θα πεθάνει, διαφορετικά θα τρέπονταν σε φυγή κλαίγοντας.

All r?(ρωτάει ο raid leader για να δει αν είναι όλοι έτοιμοι)

– perikefalaias: sec pee break(κανείς δεν θέλει να έχει πρόβλημα με τα υδραυλικά του την ώρα της μεγάλης μάχης, εδώ δεν τα κάναμε πάνω μας όταν τον πίναμε ανελέητα, θα τα κάνουμε πάνω μας τώρα που τον έχουμε για πλάκα;).

…2 λεπτά αργότερα

– perikefalaias: ok r

– raid leader: go(Γιουρούσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!)

Δεν θα σας πω ψέματα, στην πρώτη απόπειρα χάσαμε, κάτι που αποσυντονιστήκαμε, κάτι που τα νέα μέλη του συνδικάτου δεν είχαν και τόση πείρα, κάτι που δεν τους είχαμε οργανώσει καλά και εμείς…

Ο επιμένων όμως νικά

βάλαμε το κεφάλι κάτω και ορμήσαμε με τα νεύρα μαινόμενου ταύρου, την αυτοσυγκράτηση του φιδιού το μάτι του αετού και την ταχύτητα της Τσιτάρα…

…15 λεπτά αργότερα τα κόκαλα του Bordac ψηνόταν κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου(η αποσύνθεση πρέπει να γίνει γρήγορα βλέπετε γιατί ο Bordac θα ξαναγεννηθεί σε λίγα λεπτά για να δώσει την ευκαιρία και σε άλλους να τον ταπεινώσουν, ή να ταπεινωθούν). Εμείς θεραπεύσαμε τους τραυματίες μας, αναστήσαμε τους νεκρούς συντρόφους(ναι αυτή η λεπτομέρεια διαφοροποιεί τα παιχνίδια από την πραγματικότητα), απελευθερώσαμε τους σκλάβους και φωνάξαμε δυνατά το πολεμικό σύνθημα του συνδικάτου μας.

ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ!!!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος

Πάρτα καριόλη!