Είναι ο καπιταλισμός Μελέτη
Έχω κάποιου είδους διαστροφή όπως φαίνεται, και έτσι παρακολουθώ συχνά πυκνά τις δημοσιεύσεις ενός κατά βάση, νεοφιλελεύθερου blog με το όνομα Φιρίκι. Αρχικά με εκνεύριζαν τα όσα διάβαζα εκεί, πλέον τα παίρνω στην πλάκα, και μπαίνω μέσα για «την φάση» του να αντιπαρατεθώ με τους εκ δεξιών ιδεολογικούς μας αντιπάλους αν και τολμώ να πω ότι η πρόκληση δεν είναι και τόσο μεγάλη. Σε μια από τις καθιερωμένες μου βόλτες στο Φιρίκι τις προάλλες, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου(την ύπαρξη του οποίου μέχρι τότε αγνοούσα), καθηγητή πανεπιστημίου βεβαίως βεβαίως, με τον διόλου πρωτότυπο τίτλο, «Το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς στην Ευρώπη». Το ανέκδοτο αυτό παίζει πολύ στους διάφορους δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους, οι οποίοι ως σοβιετικό καθεστώς εννοούν αυτό της Ελλάδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έδινα και πολύ σημασία στο άρθρο, έλα όμως που το έχει υπογράψει πανεπιστημιακός, και τι πανεπιστημιακός, μέχρι τον φασίζοντα Αποστολίδη έχει φτάσει η χάρη του που πολύ τον εξετίμησε ως λαμπρό νεο, όποτε λέω, ας πάει και το παλιάμπελο, θα το διαβάσω.
Λοιπόν, δεν ξέρω ποιοί κακόμοιροι φοιτητές έπεσαν στα χέρια του Μελέτη, πάντως αν η διδασκαλία του ήταν αντίστοιχου επιπέδου με την επιχειρηματολογία του άρθρου, τότε κρίμα τα παιδιά… Αποφάσισα λοιπόν, επειδή με ενοχλεί ότι τέτοιοι άνθρωποι διδάσκουν και μάλιστα σε πανεπιστήμια, να σχολιάσω το άρθρο με τον παραδοσιακό μου τρόπο, δηλαδή κομμάτι κομμάτι. Ξεκινάω λοιπόν με τις παραθέσεις και από κάτω από την κάθε μία ακολουθεί ο ανάλογος σχολιασμός.
Η χρεωκοπία της Ελλάδας και η έλευση του μηχανισμού της Τρόϊκας οδήγησαν αναγκαστικά σε αποκάλυψη πληθώρας στατιστικών στοιχείων σχετικά με το εύρος, την δομή και την ποιότητα του δημόσιου τομέα. Σήμερα διαθέτουμε πληρέστερη εικόνα και επομένως μπορούμε να εξαγάγουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα. Ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι η δομή της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας και συνολικά του κράτους της Μεταπολίτευσης παρουσιάζει τεράστιες ομοιότητες με το σοβιετικό μοντέλο και μάλιστα αυτό της ύστερης περιόδου του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Ποιά είναι τα στοιχεία σοβιετικού χαρακτήρα του κράτους της Μεταπολίτευσης;
1.Ο πρωτοφανής αριθμός δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η πρόσφατη απογραφή κατέγραψε 768.000 υπαλλήλους της γενικής διακυβέρνησης και άγνωστον ακόμα αριθμό υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (προφανώς η μη καταγραφή τους έχει σημασία).Συνολικά ο αριθμός, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας(περίπου 5.ΟΟΟ.ΟΟΟ),αναλογία τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες. Το εύρος αυτό δεν εξυπηρετεί απολύτως καμία λειτουργική ανάγκη και στην ουσία αποτελεί έναν σοβιετικού τύπου κρατικό τομέα.
Σε αυτόν κυριαρχεί ο ανθρωπολογικός τύπος του αυταρχικού έναντι του πολίτη, προστατευόμενου από κάποιον κομματικό μηχανισμό, ανεύθυνου, αντιπαραγωγικού, αναποτελεσματικού και εν πολλοίς διεφθαρμένου, αλλά και μη λογοδοτούντος και μη απολύσιμου δημοσίου υπαλλήλου. Η κυριαρχία της γραφειοκρατίας επισημάνθηκε από όλους τους αναλυτές του σοβιετικού φαινομένου ως κύριο συστατικό του, που τελικώς κατίσχυσε των σοβιέτ, του «κόκκινου στρατού» και των άλλων μηχανισμών της πρωτογενούς σοβιετικής εξουσίας. Στην Ελλάδα, ο τεράστιος κρατικός τομέας ναι μεν προέκυψε από την πελατειακή και λαϊκιστική δομή των κομμάτων της Μεταπολίτευσης, αλλά δεν συνάντησε κάποια σοβαρή πολιτική ή ιδεολογική αντίσταση, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία. Και πάντως το αποτέλεσμα ήταν μία δομή προσεγγίζουσα το σοβιετικό μοντέλο κράτους.
Λοιπόν κύριε καθηγητά, καλό θα ήταν να δίνετε και καμιά παραπομπούλα που να τεκμηριώνει τους αυθαίρετους αριθμούς που παραθέτετε. Αλήθεια, αν εσάς σας παρουσίαζε κάποιος φοιτητής σας μια εργασία χωρίς παραπομπές πως θα τον βαθμολογούσατε; Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρα στον Καίσαρα ας δούμε μερικά στοιχεία με τις παραπομπές τους, για να μπορεί ο καθείς να αξιολογήσει τις πηγές. Και εδώ ευχαριστώ σχολιαστή του Φιρίκι «Αντώνη» που παρέπεμψε στα στοιχεία με σχόλιο του και με έβγαλε από τον κόπο να ψάχνω.
Για τους δημόσιους υπάλληλους στην Ελλάδα οι επίσημοι αριθμοί:
– Μέχρι τις 31/7/2010 οι δημόσιοι υπάλληλοι στην χώρα μας, σύμφωνα με τη σχετική απογραφή ήταν 768.009 και όχι 1.000.000 όπως αυθαίρετα γράφει ο Μελετίου. Οι υπάλληλοι στις ιδιωτικοποιημένες πρώην δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν προσληφθεί στην συντριπτική τους πλειοψηφία με όρους ιδιωτικής επιχείρησης.
– Η Ελλάδα είναι η χώρα που κατέχει την 14 θέση από 17 χώρες της Ε.Ε σε αναλογία δημοσίου/ιδιωτικού τομέα, μόλις 11.4% του συνόλου των εργαζομένων δουλεύουν ως δημόσιοι υπάλληλοι. Μπροστά από εμάς βρίσκονται χώρες όπως η Σουηδία(30%), Δανία(29%), Γαλλία(21,2%), Μεγάλη Βρετανία(17,8%)… Αν λοιπόν με το 11,4 η Ελλάδα βαφτίζεται σοβιετική χώρα, τότε, λαμβάνοντας υπόψη τα ποσοστά των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών μάλλον δεν ζούμε στην Ε.Ε αλλά στην ΕΣΣΔ. Τέλος, όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας, αυτές κυμαίνονται στο 50,4% και βρίσκονται κάτω από τον Μ.Ο της Ε.Ε των 27 που είναι το 50,7%.
Για τα παραπάνω πηγή Eurostat μέσω Olympia.gr
Τώρα όσον αφορά την ΕΣΣΔ, αντίθετα με την Ελλάδα του σχεδόν 1,5 εκ. ανέργων εκεί δεν υπήρχε κανένας άνεργος. Δεν υπήρχε επίσης κανένας πεινασμένος, κανένας άστεγος, δεν υπήρχε κανένας που να μην του παρείχε το κράτος δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη υψηλού επιπέδου. Στην ΕΣΣΔ όλοι οι πολίτες απολάμβαναν δωρεάν παιδεία πήγαιναν διακοπές τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο, είχαν πρόσβαση φτηνά τρόφιμα και φτηνή ποιοτική ψυχαγωγία, όπως άλλωστε φτηνά ήταν και όλα τα βασικά αγαθά. Στην ΕΣΣΔ δεν πέθαιναν άνθρωποι από το κρύο, ούτε πάθαιναν ασφυξία στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν ενώ τα παιδιά των σοβιετικών πολιτών δεν λιποθυμούσαν από την πείνα στο σχολείο, και όλα αυτά όχι εν έτη 2013, αλλά μέχρι και πριν από 25 χρόνια και για πολλές ακόμα δεκαετίες πιο πίσω. Να θυμίσουμε ότι τις εποχές εκείνες οι Έλληνες(δεκαετίες 50-60-70), μην μπορώντας να επιβιώσουν στην χώρα τους, αναζητούσαν δουλειές στο εξωτερικό και έφευγαν ακόμα και αν χρειαζόταν εκεί που θα πήγαιναν, να δουλέψουν και να ζήσουν κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες. Ζήτημα και σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρο, αν και με διαφορετικά χαρακτηριστικά όσον αφορά τη ζήτηση εργασίας.
Για την διαφθορά και την γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ δε, έφταιγε όχι ο σοσιαλισμός, αλλά η σταδιακή παρέκκλιση από αυτόν και η υιοθέτηση κανόνων της «αγοράς» που έδιναν χώρο στο παραεμπόριο, την μαύρη αγορά και στην κερδοσκοπία. Επειδή όμως αυτό δεν αναλύεται στα πλαίσια μιας δυο παραγράφων, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει τα αποτελέσματα του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ σχετικά με τον σοσιαλισμό.
Τέλος, καλώ τον Μελέτη, ή οποιονδήποτε άλλο υποστηρικτή των όσων εκείνος λέει, να μου υποδείξουν μια καπιταλιστική χώρα η οποία δεν μαστίζεται από διαφθορά, ή έστω μια πολυεθνική η οποία να έχει κατακτήσει εθνικές αγορές μέσω του «υγιούς ανταγωνισμού» και της «ευγενούς άμιλλας». Εκτός και αν στην Ελλάδα τα υποβρύχια που γέρνουν δεν τα αγοράσαμε από πολυεθνικές το εξωτερικού. Ή μήπως εταιρίες σαν την Siemens είναι κρυφοελληνικές και απλά οι Γερμανοί μας τις έχουν παραχωρήσει σιωπηρώς σαν αντάλλαγμα για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Για κάθε μία από αυτές τις αγορές, εκτός από τα στελέχη των επιχειρήσεων έχουν εμπλακεί στην πώληση αξιωματούχοι και πολιτικοί των ενδιαφερομένων χωρών, με τις ευλογιές πάντα της Ε.Ε.
2.Η ύπαρξη σοβιετικού τύπου νομενκλατούρας, δηλαδή στρατιάς προνομιούχων κομματικών στελεχών(στις ΔΕΚΟ, αλλά και άλλων διεσπαρμένων σε όλον τον δημόσιο τομέα),με μισθούς διπλάσιους ή τριπλάσιους από αυτούς των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων και πολλαπλάσιων αυτών του ιδιωτικού τομέα(βλ. ακριβή μεγέθη στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10-12-2010).Η μισθολογική συντριβή του ιδιωτικού τομέα μπροστά στις μυθώδεις αμοιβές της νομενκλατούρας αποτελεί στοιχείο σοβιετικής αντίληψης και δομής.
Η αλήθεια είναι ότι για μια πλήρη απάντηση στον συγκεκριμένο ισχυρισμό, θα έπρεπε να γίνει μια ανάλυση για το τι είναι γραφειοκρατία και για τις συνθήκες που τη δημιουργούν. Επίσης, θα έπρεπε να αναφερθούμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της σοβιετικής γραφειοκρατίας και να τα συγκρίνουμε με αυτά της ελληνικής. Τέλος θα έπρεπε να αναφερθούμε στις απόπειρες καταπολέμησης της από σοσιαλιστές ηγέτες όπως ήταν για παράδειγμα ο Στάλιν. Αυτό, αν και μόνο αν ο κ. καθηγητής έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά και τεκμηρίωνε την επιχειρηματολογία του. Προς το παρόν θα παρατεθούν μοναχά μερικές γενικές διαπιστώσεις, μιας και δεν νομίζω ότι αξίζει να υψώσω μια αντιπαράθεση που ξεκινάει από τόσο χαμηλά, σε επίπεδο που θα προσσέγγιζε τα όρια μεταπτυχιακής μελέτης.
α) Η γραφειοκρατία δεν είναι ίδιον των σοσιαλιστικών κρατών, γραφειοκρατία υπήρχε σε διάφορες χώρες και ιστορικές εποχές, γραφειοκρατία υπήρχε και στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία(Ανατολική και Δυτική), γραφειοκρατία υπάρχει και σε καπιταλιστικά κράτη, και σε φεουδαρχικές δομές(Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), ενώ τη συναντάμε και σε δικτατορίες, και σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, και σε εμιράτα και γενικά σε όλες τις μέχρι τώρα οικονομικές-πολιτικές και κοινωνικές δομές. Αν είναι η γραφειοκρατία αποκλειστικότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τότε στο Βυζάντιο, που το κράτος είχε γίνει σε φάσεις ιδιαίτερα συγκεντρωτικό με πολύ ισχυρό δημοσιοϋπαλληλικό τομέα με προσωποπαγή χαρακτηριστικά, είχαν πετύχει σοσιαλισμό πολύ πριν από την παρισινή κομμούνα.
β) Η γραφειοκρατία δεν πλήττει μόνο τις κρατικές δομές, αλλά και την εκκλησία, και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, και τον στρατό(στο βαθμό που αυτός μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από το κράτος) την συναντούμε μέχρι και σε πολιτιστικούς συλλόγους. Άρα, ακόμα και σε μια κοινωνία(αν υποθέσουμε ότι γίνεται να υπάρξει τέτοια που δεν γίνεται) που τα πάντα θα ανήκουν σε ιδιώτες και δεν θα υπάρχει καθόλου κρατικός τομέας(ούτε στρατός, αστυνομία, ούτε εφορία, ούτε κοινοβούλιο κλπ), η γραφειοκρατία μια χαρά θα μεσουρανεί. Όσοι έχουν δουλέψει σε σχετικά μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις θα το έχουν φαντάζομαι βιώσει αυτό από πρώτο χέρι στην ίδια την οργανωτική δομή που τις διέπει.
γ) Ο καθηγητής συγκρίνει τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα με αυτούς του δημοσίου και λέει ότι αυτοί του δημοσίου είναι ασύγκριτα πιο ψηλοί και για αυτό μοιάζουμε με την ΕΣΣΔ. Αλήθεια υπήρχαν ιδιωτικοί υπάλληλοι στην ΕΣΣΔ και δεν το ήξερα, αν όχι τότε πως μπορεί να συγκρίνει κάποιος ένα πράγμα με ένα άλλο που δεν υπήρξε;
δ) Ο καθηγητής δεν δίδει κανένα στοιχείο για να δείξει την ψαλίδα μεταξύ των μισθών της «νομενκλατούρας» και των υπολοίπων κρατικών υπαλλήλων, ούτε μια παράθεση, τίποτα… Σαφώς και υπήρχαν τέτοια φαινόμενα, και εντεινόταν όλο και περισσότερο όσο εγκαταλείπονταν ο μαρξισμός λενινισμός υπέρ των κανόνων της αγοράς, όμως ακόμα και στα τελευταία του, το σοβιετικό σύστημα δεν επέτρεπε σε ένα διεφθαρμένο στέλεχος, όση επιρροή και δύναμη και αν είχε, να γίνει ζάμπλουτο. Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που η ξεπουλημένη ηγεσία διέλυσε την ΕΣΣΔ, ώστε να μπορέσει ύστερα να πάρει κομμάτι ψωμί όλες τις δομές που είχαν φτιαχτεί με τον ιδρώτα του σοβιετικού λαού, και να μετατραπεί η ίδια σε αστική τάξη. Όποιος λοιπόν μιλάει για ανισοκατανομή πλούτου και δικαιωμάτων στην ΕΣΣΔ θέλοντας να ψέξει το σοβιετικό κράτος υπέρ του καπιταλιστικού, ας λάβει υπόψη του ότι σήμερα στη Ρωσία των νεοτσάρων της οικονομίας, το 50/100 του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
ε) Όσο οι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από οποιοδήποτε σύστημα εξουσίας, όσο η ανθρωπότητα δεν έχει περάσει από την προϊστορία στην ιστορία. Δηλαδή για όσο καιρό θα χρειάζεται να υπάρχει ένας κρατικός μηχανισμός για να εξασφαλίζει την κυριαρχία κάποιας τάξης πάνω σε άλλες(ακόμα και στην δικτατορία του προλεταριάτου), η γραφειοκρατία δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Στην Ρωσία για παράδειγμα, αμέσως μετά την επανάσταση και την νίκη των Μπολσεβίκων, πως θα μπορούσε να αποφευχθεί η γραφειοκρατία όταν στον λαό υπήρχαν τεράστια επίπεδα αναλφαβητισμού, κληρονομημένα από το προηγούμενο καθεστώς; Γινόταν να αποφευχθεί η στελέχωση του νέου κρατικού μηχανισμού από κάποιου είδους «ελίτ» ή οποία είτε ήταν στοιχειωδώς μορφωμένη, είτε είχε εκπαιδευτεί σε νέες τεχνολογίες, σε σχέση με τη εργατική και αγροτική μάζα που είχε μάθει να δουλεύει με παρωχημένες μεθόδους; Ο πόλεμος ενάντια στη γραφειοκρατία ήταν κάτι που είχε παιδέψει ιδιαίτερα και τον ίδιο τον Στάλιν, όσοι θέλουν ας διαβάσουν και το κείμενο αυτό από τα άπαντα. Αυτός αν θέλετε ήταν και ο στόχος της σοβιετικής κοινωνίας, να μετατρέψει σταδιακά τον σοβιετικό άνθρωπο σε έναν νέο τύπο ανθρώπου, και μέσα στην κομμουνιστική πια κοινωνία που δεν θα έχει ανάγκη κάποιο κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό για να διαιωνίζει ατελείς παραγωγικές σχέσεις, που δεν θα εξαρτάται από αυθεντίες, που δεν θα πολεμιέται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αφού αυτές θα έχουν ηττηθεί, να επιτευχθεί η ρήση του Καρλ Μαρξ, «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του και για τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».
Και για να πάμε πίσω στα δικά μας
ζ) Το σημερινό πελατειακό κράτος στην Ελλάδα έχει μια μακρά ιστορία, αρκεί να κοιτάξει κάποιος πίσω, μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας(από τους Οθωμανούς) για να βρει τις ρίζες του. Από τη στιγμή δηλαδή που άνοιξε ο δρόμος για το πέρασμα της χώρας από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, με την προσκόλληση της και την εξάρτηση από τη Δύση, άρχισε να αναπτύσσεται το πελατειακό κράτος, υπό την κηδεμονία των γάλλων, των άγγλων και των [ρώσων] και αργότερα των αμερικάνων των γερμανών και άλλων καπιταλιστικών κρατών. Όμως, για να φέρουμε το πράγμα στο σήμερα, καλό θα ήταν να αναζητήσουμε τους ενόχους για την συντήρηση και τη διόγκωση του πελατειακού κράτους στα αστικά κόμματα τα οποία κυβέρνησαν τη χώρα, δηλαδή στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι πελατειακές σχέσεις αυτές, πέραν από την ψηφοθηρική τους σημασία και την δημιουργία κομματικών στρατών είχαν σαν κύριο στόχο να αποδιοργανώσουν το εργατικό κίνημα και να το διασπάσουν, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ. Ο στόχος αυτός επετεύχθη με τη βοήθεια της ξεπουλημένης εργατικής αριστοκρατίας, εκπρόσωποι της οποίας έφταναν να κάνουν μέχρι και καριέρα υπουργού στα δύο προαναφερθέντα κόμματα. Τέτοιου είδους κόμματα πάντως, αστικοδημοκρατικά, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα στην ΕΣΣΔ.
η) Οι προνομιούχοι γραφειοκράτες, οι αστοί πολιτικοί και τα ανώτερα στελέχη του δημοσίου τομέα της Ελλάδας, δεν εξυπηρετούσαν κάποιο κομμουνιστικό κόμμα, αλλά τον ίδιο τον καπιταλισμό. Ήταν εκείνοι που έπαιρναν τις μίζες και κανόνιζαν μπίζνες με την Ζίμενς και τα στελέχη των άλλων πολυεθνικών, ήταν εκείνοι που συναποφάσιζαν με τα αρπαχτικά, να παίξουν τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο, ήταν εκείνοι που συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες κ.α. Αυτοί μεθόδευαν τόσα χρόνια την αποδυνάμωση της εργατιάς και του λαού, βάζοντας τους εργάτες(ανεξαρτήτως τομέα ιδιωτικού ή δημόσιου) να σκάψουν το λάκκο όπου επρόκειτο να ταφούν. Σήμερα λοιπόν αυτοί οι χθεσινοί καθοδηγητές ρίχνουν τις ευθύνες της καπιταλιστικής κρίσης στον λαό και του τη φορτώνουν στην πλάτη. Αυτοί απολύουν, αυτοί διαλύουν νοσοκομεία και σχολεία, δήθεν επειδή έχουν υπεράριθμο προσωπικό, αυτοί ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο και τις δημόσιες επιχειρήσεις, ακόμα και εκείνες που είναι κερδοφόρες, όπως ο ΟΤΕ και ο ΟΠΑΠ αλλά και μια μεγάλη ακόμη λίστα. Και έχοντας εντελώς παροπλίσει το δημόσιο, μην έχοντας του αφήσει καμία πηγή κερδοφορίας και παραγωγικότητας, πέρα από τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, δανείζονται και ξαναδανείζονται, για να μας βγάλουν λέει από τη δύσκολη θέση. Αλήθεια, πως θα ξεπληρωθούν τα δάνεια αυτά; Θα τα ξεπληρώσουν οι πολυεθνικές; Θα τα ξεπληρώσουν τα κέρδη των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων που έχουν πια ξεπουληθεί; Ο ορυκτός μας πλούτος που παραχωρείται σε ιδιώτες; Κανένας από αυτούς δεν θα τα εξοφλήσει τα δάνεια, τα δάνεια αυτά, παλιά και νέα, καλείται άμεσα και έμμεσα να τα ξεπληρώσει ο λαός. Δάνεια τα οποία έχουν απορροφηθεί στο σύνολο τους από ξένους και ντόπιους επιχειρηματίες. Η διάλυση λοιπόν του δημόσιου τομέα στην χώρα μας, με τις όποιες παθογένειες του(παθογένειες που γεννά ο καπιταλισμός), κάθε άλλο παρά θα βελτιώσει τα πράγματα για τον λαό, αντίθετα, θα τον φέρει σε πιο δύσκολη θέση, θα τον απογυμνώσει ακόμα και από τα πιο στοιχειώδη του δικαιώματα και θα τον δώσει δωράκι, πιο φτηνό παρά ποτέ και πιο ευέλικτο, στην πλουτοκρατία.
Η εκμετάλλευση του λαού αποτελεί την κεντρική πηγή του κέρδους των καπιταλιστών, η εργατική δύναμη είναι και η πρωταρχική τους επένδυση». Η επένδυση αυτή, όπως και κάθε επένδυση όσο σίγουρη και αν φαίνεται, ενέχει κάποιο ρίσκο, οι καπιταλιστές το γνωρίζουν, το ρίσκο αυτό λέγεται «ταξική συνείδηση» που αν την αποκτήσει η εργατική τάξη οι μέρες των αστών θα αρχίσουν να μετρούν ανάποδα. Αυτή ακριβώς είναι και η υπηρεσία που προσφέρουν οι καθηγητές και οι υπόλοιπες διανοούμενες πόρνες(τώρα για τον Μελέτη ο όρος διανοούμενες ίσως να είναι και καταχρηστικός) στο σύστημα. Δηλαδή να κρατούν τον λαό μπερδεμένο και αποπροσανατολισμένο, ώστε να μην αμφισβητεί τίποτα άλλο, πέρα από την ικανότητα αυτού και της τάξης του να ανατρέψουν την στυγερή εκμετάλλευση και να κάνουν το άλμα στον ουρανό.
Τέλος πρώτου μέρους.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Read Full Post »
