Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 07

Σε αυτή την έβδομη ραδιοφωνική μας απόπειρα, η εκπομπή επιστρέφει στη συνηθισμένη της μορφή και το σχολιασμό της τρέχουσας επικαιρότητας των τελευταίων ημερών. Έτσι λοιπόν καταπιανόμαστε με την απεργία της πρωτομαγιάς -που φέτος αποκτά ξεχωριστή σημασία- τις απολύσεις στο δημόσιο, το πολυνομοσχέδιο της κυβερνητικής τρόικας και την υπεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις ματωμένες φράουλες της μανωλάδας, τις φοιτητικές εκλογές και τις συνεδριακές διαδικασίες του κόμματος.

Μόνιμος κι απαραίτητος σύντροφός μας σε αυτή την προσπάθεια, με ανελλιπή παρουσία στις τελευταίες ηχογραφήσεις, κάποια τεχνικά προβλήματα, που ευτυχώς δε φαίνονται τόσο, χάρη στην αγόγγυστη και μεθοδική δουλειά του ψαλιδοχέρη redfly.

Ελπίζουμε το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει την προσπάθειά μας και τον χρόνο που θα αφιερώσετε για να ακούσετε την εκπομπή, και περιμένουμε στα σχόλια τις κριτικές σας παρατηρήσεις.

Advertisements

Read Full Post »

Ο Αμελέτητος καθηγητής Μελέτης(μέρος πρώτο)

Είναι ο καπιταλισμός Μελέτη

Έχω κάποιου είδους διαστροφή όπως φαίνεται, και έτσι παρακολουθώ συχνά πυκνά τις δημοσιεύσεις ενός κατά βάση, νεοφιλελεύθερου blog με το όνομα Φιρίκι. Αρχικά με εκνεύριζαν τα όσα διάβαζα εκεί, πλέον τα παίρνω στην πλάκα, και μπαίνω μέσα για «την φάση» του να αντιπαρατεθώ με τους εκ δεξιών ιδεολογικούς μας αντιπάλους αν και τολμώ να πω ότι η πρόκληση δεν είναι και τόσο μεγάλη. Σε μια από τις καθιερωμένες μου βόλτες στο Φιρίκι τις προάλλες, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου(την ύπαρξη του οποίου μέχρι τότε αγνοούσα), καθηγητή πανεπιστημίου βεβαίως βεβαίως, με τον διόλου πρωτότυπο τίτλο, «Το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς στην Ευρώπη». Το ανέκδοτο αυτό παίζει πολύ στους διάφορους δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους, οι οποίοι ως σοβιετικό καθεστώς εννοούν αυτό της Ελλάδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έδινα και πολύ σημασία στο άρθρο, έλα όμως που το έχει υπογράψει πανεπιστημιακός, και τι πανεπιστημιακός, μέχρι τον φασίζοντα Αποστολίδη έχει φτάσει η χάρη του που πολύ τον εξετίμησε ως λαμπρό νεο, όποτε λέω, ας πάει και το παλιάμπελο, θα το διαβάσω.

Λοιπόν, δεν ξέρω ποιοί κακόμοιροι φοιτητές έπεσαν στα χέρια του Μελέτη, πάντως αν η διδασκαλία του ήταν αντίστοιχου επιπέδου με την επιχειρηματολογία του άρθρου, τότε κρίμα τα παιδιά… Αποφάσισα λοιπόν, επειδή με ενοχλεί ότι τέτοιοι άνθρωποι διδάσκουν και μάλιστα σε πανεπιστήμια, να σχολιάσω το άρθρο με τον παραδοσιακό μου τρόπο, δηλαδή κομμάτι κομμάτι. Ξεκινάω λοιπόν με τις παραθέσεις και από κάτω από την κάθε μία ακολουθεί ο ανάλογος σχολιασμός.

Η χρεωκοπία της Ελλάδας και η έλευση του μηχανισμού της Τρόϊκας οδήγησαν αναγκαστικά σε αποκάλυψη πληθώρας στατιστικών στοιχείων σχετικά με το εύρος, την δομή και την ποιότητα του δημόσιου τομέα. Σήμερα διαθέτουμε πληρέστερη εικόνα και επομένως μπορούμε να εξαγάγουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα. Ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι η δομή της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας και συνολικά του κράτους της Μεταπολίτευσης παρουσιάζει τεράστιες ομοιότητες με το σοβιετικό μοντέλο και μάλιστα αυτό της ύστερης περιόδου του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Ποιά είναι τα στοιχεία σοβιετικού χαρακτήρα του κράτους της Μεταπολίτευσης;

1.Ο πρωτοφανής αριθμός δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η πρόσφατη απογραφή κατέγραψε 768.000 υπαλλήλους της γενικής διακυβέρνησης και άγνωστον ακόμα αριθμό υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (προφανώς η μη καταγραφή τους έχει σημασία).Συνολικά ο αριθμός, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας(περίπου 5.ΟΟΟ.ΟΟΟ),αναλογία τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες. Το εύρος αυτό δεν εξυπηρετεί απολύτως καμία λειτουργική ανάγκη και στην ουσία αποτελεί έναν σοβιετικού τύπου κρατικό τομέα.

Σε αυτόν κυριαρχεί ο ανθρωπολογικός τύπος του αυταρχικού έναντι του πολίτη, προστατευόμενου από κάποιον κομματικό μηχανισμό, ανεύθυνου, αντιπαραγωγικού, αναποτελεσματικού και εν πολλοίς διεφθαρμένου, αλλά και μη λογοδοτούντος και μη απολύσιμου δημοσίου υπαλλήλου. Η κυριαρχία της γραφειοκρατίας επισημάνθηκε από όλους τους αναλυτές του σοβιετικού φαινομένου ως κύριο συστατικό του, που τελικώς κατίσχυσε των σοβιέτ, του «κόκκινου στρατού» και των άλλων μηχανισμών της πρωτογενούς σοβιετικής εξουσίας. Στην Ελλάδα, ο τεράστιος κρατικός τομέας ναι μεν προέκυψε από την πελατειακή και λαϊκιστική δομή των κομμάτων της Μεταπολίτευσης, αλλά δεν συνάντησε κάποια σοβαρή πολιτική ή ιδεολογική αντίσταση, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία. Και πάντως το αποτέλεσμα ήταν μία δομή προσεγγίζουσα το σοβιετικό μοντέλο κράτους.

Λοιπόν κύριε καθηγητά, καλό θα ήταν να δίνετε και καμιά παραπομπούλα που να τεκμηριώνει τους αυθαίρετους αριθμούς που παραθέτετε. Αλήθεια, αν εσάς σας παρουσίαζε κάποιος φοιτητής σας μια εργασία χωρίς παραπομπές πως θα τον βαθμολογούσατε; Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρα στον Καίσαρα ας δούμε μερικά στοιχεία με τις παραπομπές τους, για να μπορεί ο καθείς να αξιολογήσει τις πηγές. Και εδώ ευχαριστώ σχολιαστή του Φιρίκι «Αντώνη» που παρέπεμψε στα στοιχεία με σχόλιο του και με έβγαλε από τον κόπο να ψάχνω.

Για τους δημόσιους υπάλληλους στην Ελλάδα οι επίσημοι αριθμοί:

– Μέχρι τις 31/7/2010 οι δημόσιοι υπάλληλοι στην χώρα μας, σύμφωνα με τη σχετική απογραφή ήταν 768.009 και όχι 1.000.000 όπως αυθαίρετα γράφει ο Μελετίου. Οι υπάλληλοι στις ιδιωτικοποιημένες πρώην δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν προσληφθεί στην συντριπτική τους πλειοψηφία με όρους ιδιωτικής επιχείρησης.

– Η Ελλάδα είναι η χώρα που κατέχει την 14 θέση από 17 χώρες της Ε.Ε σε αναλογία δημοσίου/ιδιωτικού τομέα, μόλις 11.4% του συνόλου των εργαζομένων δουλεύουν ως δημόσιοι υπάλληλοι. Μπροστά από εμάς βρίσκονται χώρες όπως η Σουηδία(30%), Δανία(29%), Γαλλία(21,2%), Μεγάλη Βρετανία(17,8%)… Αν λοιπόν με το 11,4 η Ελλάδα βαφτίζεται σοβιετική χώρα, τότε, λαμβάνοντας υπόψη τα ποσοστά των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών μάλλον δεν ζούμε στην Ε.Ε αλλά στην ΕΣΣΔ. Τέλος, όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας, αυτές κυμαίνονται στο 50,4% και βρίσκονται κάτω από τον Μ.Ο της Ε.Ε των 27 που είναι το 50,7%.

Για τα παραπάνω πηγή Eurostat μέσω Olympia.gr

Τώρα όσον αφορά την ΕΣΣΔ, αντίθετα με την Ελλάδα του σχεδόν 1,5 εκ. ανέργων εκεί δεν υπήρχε κανένας άνεργος. Δεν υπήρχε επίσης κανένας πεινασμένος, κανένας άστεγος, δεν υπήρχε κανένας που να μην του παρείχε το κράτος δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη υψηλού επιπέδου. Στην ΕΣΣΔ όλοι οι πολίτες απολάμβαναν δωρεάν παιδεία πήγαιναν διακοπές τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο, είχαν πρόσβαση φτηνά τρόφιμα και φτηνή ποιοτική ψυχαγωγία, όπως άλλωστε φτηνά ήταν και όλα τα βασικά αγαθά. Στην ΕΣΣΔ δεν πέθαιναν άνθρωποι από το κρύο, ούτε πάθαιναν ασφυξία στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν ενώ τα παιδιά των σοβιετικών πολιτών δεν λιποθυμούσαν από την πείνα στο σχολείο, και όλα αυτά όχι εν έτη 2013, αλλά μέχρι και πριν από 25 χρόνια και για πολλές ακόμα δεκαετίες πιο πίσω. Να θυμίσουμε ότι τις εποχές εκείνες οι Έλληνες(δεκαετίες 50-60-70), μην μπορώντας να επιβιώσουν στην χώρα τους, αναζητούσαν δουλειές στο εξωτερικό και έφευγαν ακόμα και αν χρειαζόταν εκεί που θα πήγαιναν, να δουλέψουν και να ζήσουν κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες. Ζήτημα και σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρο, αν και με διαφορετικά χαρακτηριστικά όσον αφορά τη ζήτηση εργασίας.

Για την διαφθορά και την γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ δε, έφταιγε όχι ο σοσιαλισμός, αλλά η σταδιακή παρέκκλιση από αυτόν και η υιοθέτηση κανόνων της «αγοράς» που έδιναν χώρο στο παραεμπόριο, την μαύρη αγορά και στην κερδοσκοπία. Επειδή όμως αυτό δεν αναλύεται στα πλαίσια μιας δυο παραγράφων, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει τα αποτελέσματα του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ σχετικά με τον σοσιαλισμό.

Τέλος, καλώ τον Μελέτη, ή οποιονδήποτε άλλο υποστηρικτή των όσων εκείνος λέει, να μου υποδείξουν μια καπιταλιστική χώρα η οποία δεν μαστίζεται από διαφθορά, ή έστω μια πολυεθνική η οποία να έχει κατακτήσει εθνικές αγορές μέσω του «υγιούς ανταγωνισμού» και της «ευγενούς άμιλλας». Εκτός και αν στην Ελλάδα τα υποβρύχια που γέρνουν δεν τα αγοράσαμε από πολυεθνικές το εξωτερικού. Ή μήπως εταιρίες σαν την Siemens είναι κρυφοελληνικές και απλά οι Γερμανοί μας τις έχουν παραχωρήσει σιωπηρώς σαν αντάλλαγμα για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Για κάθε μία από αυτές τις αγορές, εκτός από τα στελέχη των επιχειρήσεων έχουν εμπλακεί στην πώληση αξιωματούχοι και πολιτικοί των ενδιαφερομένων χωρών, με τις ευλογιές πάντα της Ε.Ε.

2.Η ύπαρξη σοβιετικού τύπου νομενκλατούρας, δηλαδή στρατιάς προνομιούχων κομματικών στελεχών(στις ΔΕΚΟ, αλλά και άλλων διεσπαρμένων σε όλον τον δημόσιο τομέα),με μισθούς διπλάσιους ή τριπλάσιους από αυτούς των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων και πολλαπλάσιων αυτών του ιδιωτικού τομέα(βλ. ακριβή μεγέθη στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10-12-2010).Η μισθολογική συντριβή του ιδιωτικού τομέα μπροστά στις μυθώδεις αμοιβές της νομενκλατούρας αποτελεί στοιχείο σοβιετικής αντίληψης και δομής.

Η αλήθεια είναι ότι για μια πλήρη απάντηση στον συγκεκριμένο ισχυρισμό, θα έπρεπε να γίνει μια ανάλυση για το τι είναι γραφειοκρατία και για τις συνθήκες που τη δημιουργούν. Επίσης, θα έπρεπε να αναφερθούμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της σοβιετικής γραφειοκρατίας και να τα συγκρίνουμε με αυτά της ελληνικής. Τέλος θα έπρεπε να αναφερθούμε στις απόπειρες καταπολέμησης της από σοσιαλιστές ηγέτες όπως ήταν για παράδειγμα ο Στάλιν. Αυτό, αν και μόνο αν ο κ. καθηγητής έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά και τεκμηρίωνε την επιχειρηματολογία του. Προς το παρόν θα παρατεθούν μοναχά μερικές γενικές διαπιστώσεις, μιας και δεν νομίζω ότι αξίζει να υψώσω μια αντιπαράθεση που ξεκινάει από τόσο χαμηλά, σε  επίπεδο που θα προσσέγγιζε τα όρια μεταπτυχιακής μελέτης.

α) Η γραφειοκρατία δεν είναι ίδιον των σοσιαλιστικών κρατών, γραφειοκρατία υπήρχε σε διάφορες χώρες και ιστορικές εποχές, γραφειοκρατία υπήρχε και στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία(Ανατολική και Δυτική), γραφειοκρατία υπάρχει και σε καπιταλιστικά κράτη, και σε φεουδαρχικές δομές(Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), ενώ τη συναντάμε και σε δικτατορίες, και σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, και σε εμιράτα και γενικά σε όλες τις μέχρι τώρα οικονομικές-πολιτικές και κοινωνικές δομές. Αν είναι η γραφειοκρατία αποκλειστικότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τότε στο Βυζάντιο, που το κράτος είχε γίνει σε φάσεις ιδιαίτερα συγκεντρωτικό με πολύ ισχυρό δημοσιοϋπαλληλικό τομέα με προσωποπαγή χαρακτηριστικά, είχαν πετύχει σοσιαλισμό πολύ πριν από την παρισινή κομμούνα.

β) Η γραφειοκρατία δεν πλήττει μόνο τις κρατικές δομές, αλλά και την εκκλησία, και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, και τον στρατό(στο βαθμό που αυτός μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από το κράτος) την συναντούμε μέχρι και σε πολιτιστικούς συλλόγους. Άρα, ακόμα και σε μια κοινωνία(αν υποθέσουμε ότι γίνεται να υπάρξει τέτοια που δεν γίνεται) που τα πάντα θα ανήκουν σε ιδιώτες και δεν θα υπάρχει καθόλου κρατικός τομέας(ούτε στρατός, αστυνομία, ούτε εφορία, ούτε κοινοβούλιο κλπ), η γραφειοκρατία μια χαρά θα μεσουρανεί. Όσοι έχουν δουλέψει σε σχετικά μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις θα το έχουν φαντάζομαι βιώσει αυτό από πρώτο χέρι στην ίδια την οργανωτική δομή που τις διέπει.

γ) Ο καθηγητής συγκρίνει τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα με αυτούς του δημοσίου και λέει ότι αυτοί του δημοσίου είναι ασύγκριτα πιο ψηλοί και για αυτό μοιάζουμε με την ΕΣΣΔ. Αλήθεια υπήρχαν ιδιωτικοί υπάλληλοι στην ΕΣΣΔ και δεν το ήξερα, αν όχι τότε πως μπορεί να συγκρίνει κάποιος ένα πράγμα με ένα άλλο που δεν υπήρξε;

δ) Ο καθηγητής δεν δίδει κανένα στοιχείο για να δείξει την ψαλίδα μεταξύ των μισθών της «νομενκλατούρας» και των υπολοίπων κρατικών υπαλλήλων, ούτε μια παράθεση, τίποτα… Σαφώς και υπήρχαν τέτοια φαινόμενα, και εντεινόταν όλο και περισσότερο όσο εγκαταλείπονταν ο μαρξισμός λενινισμός υπέρ των κανόνων της αγοράς, όμως ακόμα και στα τελευταία του, το σοβιετικό σύστημα δεν επέτρεπε σε ένα διεφθαρμένο στέλεχος, όση επιρροή και δύναμη και αν είχε, να γίνει ζάμπλουτο. Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που η ξεπουλημένη ηγεσία διέλυσε την ΕΣΣΔ, ώστε να μπορέσει ύστερα να πάρει κομμάτι ψωμί όλες τις δομές που είχαν φτιαχτεί με τον ιδρώτα του σοβιετικού λαού, και να μετατραπεί η ίδια σε αστική τάξη. Όποιος λοιπόν μιλάει για ανισοκατανομή πλούτου και δικαιωμάτων στην ΕΣΣΔ θέλοντας να ψέξει το σοβιετικό κράτος υπέρ του καπιταλιστικού, ας λάβει υπόψη του ότι σήμερα στη Ρωσία των νεοτσάρων της οικονομίας, το 50/100 του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

ε) Όσο οι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από οποιοδήποτε σύστημα εξουσίας, όσο η ανθρωπότητα δεν έχει περάσει από την προϊστορία στην ιστορία. Δηλαδή για όσο καιρό θα χρειάζεται να υπάρχει ένας κρατικός μηχανισμός για να εξασφαλίζει την κυριαρχία κάποιας τάξης πάνω σε άλλες(ακόμα και στην δικτατορία του προλεταριάτου), η γραφειοκρατία δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Στην Ρωσία για παράδειγμα, αμέσως μετά την επανάσταση και την νίκη των Μπολσεβίκων, πως θα μπορούσε να αποφευχθεί η γραφειοκρατία όταν στον λαό υπήρχαν τεράστια επίπεδα αναλφαβητισμού, κληρονομημένα από το προηγούμενο καθεστώς; Γινόταν να αποφευχθεί η στελέχωση του νέου κρατικού μηχανισμού από κάποιου είδους «ελίτ» ή οποία είτε ήταν στοιχειωδώς μορφωμένη, είτε είχε εκπαιδευτεί σε νέες τεχνολογίες, σε σχέση με τη εργατική και αγροτική μάζα που είχε μάθει να δουλεύει με παρωχημένες μεθόδους; Ο πόλεμος ενάντια στη γραφειοκρατία ήταν κάτι που είχε παιδέψει ιδιαίτερα και τον ίδιο τον Στάλιν, όσοι θέλουν ας διαβάσουν και το κείμενο αυτό από τα άπαντα. Αυτός αν θέλετε ήταν και ο στόχος της σοβιετικής κοινωνίας, να μετατρέψει σταδιακά τον σοβιετικό άνθρωπο σε έναν νέο τύπο ανθρώπου, και μέσα στην κομμουνιστική πια κοινωνία που δεν θα έχει ανάγκη κάποιο κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό για να διαιωνίζει ατελείς παραγωγικές σχέσεις, που δεν θα εξαρτάται από αυθεντίες, που δεν θα πολεμιέται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αφού αυτές θα έχουν ηττηθεί, να επιτευχθεί η ρήση του Καρλ Μαρξ, «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του και για τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Και για να πάμε πίσω στα δικά μας

ζ) Το σημερινό πελατειακό κράτος στην Ελλάδα έχει μια μακρά ιστορία, αρκεί να κοιτάξει κάποιος πίσω, μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας(από τους Οθωμανούς) για να βρει τις ρίζες του. Από τη στιγμή δηλαδή που άνοιξε ο δρόμος για το πέρασμα της χώρας από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, με την προσκόλληση της και την εξάρτηση από τη Δύση, άρχισε να αναπτύσσεται το πελατειακό κράτος, υπό την κηδεμονία των γάλλων, των άγγλων και των [ρώσων] και αργότερα των αμερικάνων των γερμανών και άλλων καπιταλιστικών κρατών. Όμως, για να φέρουμε το πράγμα στο σήμερα, καλό θα ήταν να αναζητήσουμε τους ενόχους για την συντήρηση και τη διόγκωση του πελατειακού κράτους στα αστικά κόμματα τα οποία κυβέρνησαν τη χώρα, δηλαδή στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι πελατειακές σχέσεις αυτές, πέραν από την ψηφοθηρική τους σημασία και την δημιουργία κομματικών στρατών είχαν σαν κύριο στόχο να αποδιοργανώσουν το εργατικό κίνημα και να το διασπάσουν, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ. Ο στόχος αυτός επετεύχθη με τη βοήθεια της ξεπουλημένης εργατικής αριστοκρατίας, εκπρόσωποι της οποίας έφταναν να κάνουν μέχρι και καριέρα υπουργού στα δύο προαναφερθέντα κόμματα. Τέτοιου είδους κόμματα πάντως, αστικοδημοκρατικά, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα στην ΕΣΣΔ.

η) Οι προνομιούχοι γραφειοκράτες, οι αστοί πολιτικοί και τα ανώτερα στελέχη του δημοσίου τομέα της Ελλάδας, δεν εξυπηρετούσαν κάποιο κομμουνιστικό κόμμα, αλλά τον ίδιο τον καπιταλισμό. Ήταν εκείνοι που έπαιρναν τις μίζες και κανόνιζαν μπίζνες με την Ζίμενς και τα στελέχη των άλλων πολυεθνικών, ήταν εκείνοι που συναποφάσιζαν με τα αρπαχτικά, να παίξουν τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο, ήταν εκείνοι που συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες κ.α. Αυτοί μεθόδευαν τόσα χρόνια την αποδυνάμωση της εργατιάς και του λαού, βάζοντας τους εργάτες(ανεξαρτήτως τομέα ιδιωτικού ή δημόσιου) να σκάψουν το λάκκο όπου επρόκειτο να ταφούν. Σήμερα λοιπόν αυτοί οι χθεσινοί καθοδηγητές ρίχνουν τις ευθύνες της καπιταλιστικής κρίσης στον λαό και του τη φορτώνουν στην πλάτη. Αυτοί απολύουν, αυτοί διαλύουν νοσοκομεία και σχολεία, δήθεν επειδή έχουν υπεράριθμο προσωπικό, αυτοί ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο και τις δημόσιες επιχειρήσεις, ακόμα και εκείνες που είναι κερδοφόρες, όπως ο ΟΤΕ και ο ΟΠΑΠ αλλά και μια μεγάλη ακόμη λίστα. Και έχοντας εντελώς παροπλίσει το δημόσιο, μην έχοντας του αφήσει καμία πηγή κερδοφορίας  και παραγωγικότητας, πέρα από τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, δανείζονται και ξαναδανείζονται, για να μας βγάλουν λέει από τη δύσκολη θέση. Αλήθεια, πως θα ξεπληρωθούν τα δάνεια αυτά; Θα τα ξεπληρώσουν οι πολυεθνικές; Θα τα ξεπληρώσουν τα κέρδη των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων που έχουν πια ξεπουληθεί; Ο ορυκτός μας πλούτος που παραχωρείται σε ιδιώτες; Κανένας από αυτούς δεν θα τα εξοφλήσει τα δάνεια, τα δάνεια αυτά, παλιά και νέα, καλείται άμεσα και έμμεσα να τα ξεπληρώσει ο λαός. Δάνεια τα οποία έχουν απορροφηθεί στο σύνολο τους από ξένους και ντόπιους επιχειρηματίες. Η διάλυση λοιπόν του δημόσιου τομέα στην χώρα μας, με τις όποιες παθογένειες του(παθογένειες που γεννά ο καπιταλισμός), κάθε άλλο παρά θα βελτιώσει τα πράγματα για τον λαό, αντίθετα, θα τον φέρει σε πιο δύσκολη θέση, θα τον απογυμνώσει ακόμα και από τα πιο στοιχειώδη του δικαιώματα και θα τον δώσει δωράκι, πιο φτηνό παρά ποτέ και πιο ευέλικτο, στην πλουτοκρατία.

Η εκμετάλλευση του λαού αποτελεί την κεντρική πηγή του κέρδους των καπιταλιστών, η εργατική δύναμη είναι και η πρωταρχική τους επένδυση». Η επένδυση αυτή, όπως και κάθε επένδυση όσο σίγουρη και αν φαίνεται, ενέχει κάποιο ρίσκο, οι καπιταλιστές το γνωρίζουν, το ρίσκο αυτό λέγεται «ταξική συνείδηση» που αν την αποκτήσει η εργατική τάξη οι μέρες των αστών θα αρχίσουν να μετρούν ανάποδα. Αυτή ακριβώς είναι και η υπηρεσία που προσφέρουν οι καθηγητές και οι υπόλοιπες διανοούμενες πόρνες(τώρα για τον Μελέτη ο όρος διανοούμενες ίσως να είναι και καταχρηστικός) στο σύστημα. Δηλαδή να κρατούν τον λαό μπερδεμένο και αποπροσανατολισμένο, ώστε να μην αμφισβητεί τίποτα άλλο, πέρα από την ικανότητα αυτού και της τάξης του να ανατρέψουν την στυγερή εκμετάλλευση και να κάνουν το άλμα στον ουρανό.

Τέλος πρώτου μέρους.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Απολιθωμένες Αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 06

Συζήτηση για τον «αδύναμο κρίκο του εικοστού πρώτου αιώνα»

Είναι καιρός τώρα που θέλαμε να κάνουμε εκπομπή για τα τεκταινόμενα στη βενεζουέλα και τη λατινική αμερική γενικότερα, με αφορμή τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, το θάνατο του ούγκο τσάβες και την απόπειρα αποσταθεροποίησης (με αποχρώσεις πραξικοπήματος) από τις δυνάμεις της αντίδρασης. Περιμέναμε όμως να βρούμε πρώτα τον κατάλληλο συνομιλητή, που να μην είναι ένας απλός εξωτερικός παρατηρητής. Και τελικά τον βρήκαμε στο πρόσωπο του Séntic, που ζει και εργάζεται στην ουρουγουάη, παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις και μας δίνει τα φώτα του, καταθέτοντας τις προσωπικές του απόψεις κι εκτιμήσεις για τα γεγονότα.

Στην κουβέντα μας αναφερόμαστε διεξοδικά στον «αδύναμο κρίκο της μπολιβαριανής διαδικασίας», το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, το μαδούρο και τα ευτράπελα της προεκλογικής περιόδου, τις περιφερειακές ενώσεις στη λατινική αμερική. Αναλύουμε επίσης το παρόν το παρελθόν και το μέλλον της βενεζουέλας, την κοινωνική φύση του καθεστώτος και τις προοπτικές εξέλιξής του, καθώς και τη στάση του κκ βενεζουέλας.

Ελπίζουμε ότι η συζήτηση -που αυτήν τη φορά προσφέρεται «ξεροσφύρι», χωρίς μουσική συνοδεία- θα διαφωτίσει αρκετές σημαντικές πτυχές στους ακροατές και περιμένουμε τις κριτικές και γόνιμες παρατηρήσεις τους στα σχόλια που θα ακολουθήσουν.

Ευχαριστούμε πολύ και το σύντροφο Sentic για τα φώτα του, την υπομονή του κατά το ξεπέρασμα κάποιων τεχνικών δυσκολιών, και για τις φιντελικής μεστότητας και διάρκειας απαντήσεις του..

Muchas gracias al camarada Séntic y esperamos que regrese pronto a nuestro país para juntarse con nosotros y ayudarnos avanzar el proceso revolucionario.

¡Hasta la victoria siempre!

Read Full Post »

Μικρά και χαριτωμένα…

Το καλό είναι ότι ο καπιταλισμός σήμερα, μην μπορώντας πια να πείσει τους λαούς ότι έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτόν, πλασάρεται ολοένα και περισσότερο ως αναγκαίο κακό και επιβάλει τον εαυτό του εκβιαστικά και δια της βίας.

Το κακό είναι ότι οι λαοί μέχρι σήμερα στο σύνολο τους , συμβιβάζονται με την ιδέα αυτή(του αναγκαίου κακού). Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι δεν υπάρχουν μέσα στους λαούς αυτούς και λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά ούτε και ότι δεν γίνονται σταδιακά οι απαραίτητες ζυμώσεις που θα τους βοηθήσουν να ξεφύγουν από τις ιδεολογικές παγίδες του συστήματος, έτσι ώστε να αρχίσουν να συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα της ανατροπής του.

 

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Κάτω από την ετικέτα

Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους: Η αφήγηση που ακολουθεί, αν και αλληγορική όπως θα διαπιστώσουν όσοι τη διαβάσουν, περιγράφει σκηνές που είναι ικανές να σοκάρουν. Συνεχίστε με δική σας ευθύνη και μην πείτε μετά ότι δεν σας προειδοποίησα.

Κάτω από την ετικέτα

Χάζευες αρκετή ώρα στους διαδρόμους του super market μέχρι να φάσεις στην φρουταρία. Σου τράβηξε την προσοχή το ραφάκι με τις φράουλες, αυτά τα κατακόκκινα φρούτα σε σχήμα καρδιάς είναι τα αγαπημένα σου. Πλησίασες, πήρες την μπλέ συσκευασία στο χέρι και χωρίς να το πολυσκεφτείς έσκισες το σελοφάν και τράβηξες μια μεγάλη ζουμερή φράουλα από μέσα. Έφερες τη φράουλα κοντά στο στόμα σου και τη δάγκωσες, κόλλησες τη γλώσσα σου πάνω στο κομμάτι για να απολαύσεις τον υπέροχο χυμό της.

Όμως, αντί να απελευθερωθεί μέσα στο στόμα σου η γλυκιά γεύση του φρούτου,  ξεχύθηκε ένα πηχτό υγρό που είχε τη γεύση του αίματος και την μπόχα το ιδρώτα. Έφτυσες τη δαγκωνιά χάμω στο πάτωμα και εκείνη έσκασε με ένα πλαφ αφήνοντας μια κόκκινη κηλίδα. Γύρισες το κεφάλι σου από την άλλη και έτριψες τη γλώσσα σου με την αναστροφή του χεριού σου, όσες φορές και αν επανέλαβες τη διαδικασία η αηδιαστική γεύση δεν έλεγε να υποχωρήσει.

Περπάτησες προς τα χαρτικά, έπιασες ένα πακέτο χαρτομάντιλα για να σκουπίσεις το στόμα σου. Έψαξες με το νύχι σου να βρεις την άκρη του αυτοκόλλητου και όταν τη βρήκες το τράβηξες για να ανοίξει. Όμως αντί για τον ήχο του αυτοκόλλητου που ξεκολλάει, ακούστηκε ο αναπάντεχα ανατριχιαστικός ήχος της σάρκας που σχίζεται, πέταξες από τα χέρια σου το πακέτο αντανακλαστικά.

Αριστερά, στα ψυγεία με τα κρέατα στέκονταν 3-4 κυρίες και περίμεναν τη σειρά τους, πλησίασες ελπίζοντας ότι αν βρεθείς δίπλα σε άλλους ανθρώπους θα μπορούσες να συνέλθεις λιγάκι και να αποδράσεις από τις μακάβριες παραισθήσεις, διότι τι άλλο θα μπορούσε να σου συμβαίνει;  Πρώτη στη σειρά στεκόταν μια νεαρή κοπέλα που είχε αγκαλιάσει το μωρό της με το αριστερό της χέρι, αυτό είχε γείρει πάνω στο στήθος και στον ώμο της. Με το άλλο χέρι έδειχνε στον κρεοπώλη κάτι που βρισκόταν πίσω από τη βιτρίνα. Το βλέμμα σου στράφηκε προς τα εκεί που έδειχνε, πάγωσες, όχι, αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Πάνω στους μεγάλους δίσκους του κρεοπωλείου βρίσκονταν ακουμπισμένα ακρωτηριασμένα ανθρώπινα μέλη, αλίμονο δεν ήταν νεκρά, ανοιγόκλειναν ακόμη τα δάχτυλα τους ακριβώς όπως οι δαγκάνες από τα ζωντανά καβούρια στον πάγκο του ψαρομανάβη… Σήκωσες το κεφάλι και κοίταξες ξανά προς τη νεαρή μητέρα, το πρόσωπο σου είχε χάσει εντελώς το χρώμα του, εκείνη μη δείχνοντας να το προσέχει σου χαμογέλασε. Ο χασάπης φόρεσε ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια μίας χρήσης και έπιασε με το χέρι του το κομμάτι που του είχε υποδείξει η κοπέλα, ύστερα γύρισε από την άλλη και άνοιξε το διακόπτη της μηχανής του κιμά.

Έκανες να φύγεις, προσπάθησες να τρέξεις όμως ήταν λες και βρισκόσουν μέσα σε ένα τεράστιο βάζο από μέλι, οι κινήσεις σου αργές, το οπτικό σου πεδίο περιορισμένο, ότι υπήρχε στο βάθος είχε μεταλλαχθεί σε μια απροσδιόριστη πολύχρωμη θολούρα και εκείνα που ήταν μπροστά σου έδειχναν αφύσικα διογκωμένα και ασταθή. Στην αρχή δεν μπορούσες να καταλάβεις από που προερχόταν εκείνος ο βαθύς αργόσυρτος και επαναλαμβανόμενος ήχος. Ήταν λες και χτυπούσε κάποιο μεταλικό κύμβαλο πάνω σε ένα τεράστιο τελετουργικό γκονγκ, ύστερα συνειδητοποίησες ότι  επρόκειτο για τον χτύπο της καρδιάς σου.

Οι διάδρομοι τώρα  έμοιαζαν να έχουν γίνει λαβύρινθος, κάθε φορά που νόμιζες ότι πλησίαζες στην έξοδο έπεφτες πάνω σε κάποιο ράφι που σου έκλεινε το δρόμο. Τελικά μετά από ώρα, που εσένα σου είχε φανεί αιώνας, μπόρεσες να φτάσεις στα ταμεία. Τα πάντα γύρω σου συνέχισαν να κινούνται απελπιστικά αργά, τα ταμεία ήταν γεμάτα κόσμο που βαστούσε κόκκινα καλαθάκια ή έσπρωχνε καρότσια, οι υπάλληλοι πατούσαν τα κουμπάκια των ταμειακών μηχανών και πέρναγαν τα προϊόντα ένα-ένα από το scaner. Έκανες να περάσεις ανάμεσα από τους πελάτες, το χέρι κάποιου σε εμπόδισε ενώ ο ίδιος γύρισε και σε κοίταξε φανερά ενοχλημένος με την αγένεια σου. Άρχισε να ανοιγοκλείνει το στόμα του όμως εσύ δεν μπορούσες να ξεκαθαρίσεις ούτε τι έλεγε ούτε και μπορούσες να του εξηγήσεις, η φωνή του έφτανε στα αυτιά σου παραμορφωμένη ενώ η δική σου είχε κοπεί. Αναγκάστηκες να περιμένεις μέχρι να έρθει η σειρά σου και ας μην κρατούσες στα χέρια σου τίποτε. Όταν μετά από βασανιστική αναμονή έφτασες στην ταμία της έδειξες με μια θεατρινίστικη κίνηση τα άδεια σου χέρια, εκείνη σε κοίταξε για λίγο απορημένη και ύστερα ασχολήθηκε με τον επόμενο στην γραμμή.

Επιτέλους, τα είχες καταφέρει, η έξοδος βρισκόταν μόλις μερικά μέτρα μακριά σου. Άξαφνα τα πάντα γύρισαν στο κανονικό τους, οι ήχοι, το πεδίο της όρασης σου, οι κινήσεις των ανθρώπων, ο κόσμος ολόκληρος επανήλθε στον νορμάλ βιαστικό του ρυθμό. Άρχισες να τρέχεις προς την διπλή αυτόματη πόρτα,  το φωτοκύτταρο, που έπιασε την κίνηση σου, της έδωσε εντολή να ανοίξει. Πέρασες την πόρτα αλλά λίγο πριν διαβείς το κατώφλι σου έκοψαν το δρόμο κάτι περίεργες κατάμαυρες στήλες. Στην αρχή νόμισες ότι ήταν κάγκελα και ασυναίσθητα έσφιξες τα χέρια σου πάνω τους. Εκείνη τη στιγμή η συνείδηση σου αυτονομήθηκε, ήταν λες και πέρασες σε αστρική προβολή, σαν άυλο μάτι άρχισε να απομακρύνεται από το σώμα σου. Όταν απομακρύνθηκε αρκετά μπορούσες να δεις τον εαυτό σου από απόσταση, βρισκόσουν παγιδευμένος πίσω από ένα barcode ανήμπορος να απεμπλακείς ενώ τα χέρια σου παρέμεναν γαντζωμένα σε δύο από τις κατάμαυρες παράλληλες στήλες του.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Cliché Noir (2)

Συνέχεια απο εδώ

Κάθισε στην καρέκλα, την έσυρε λίγο αριστερά για να τη φέρει στο κέντρο του γραφείου. Άφησε δυο τρία δευτερόλεπτα να περάσουν, πάσχιζε να χαλαρώσει. Ήταν φανερό ότι κατέβαλε τεράστια προσπάθεια να πνίξει τα αναφιλητά. Όρθωσες το σώμα σου στην καρέκλα και σφίχτηκες δίνοντας της να καταλάβει ότι είχε την προσοχή σου, η κίνηση σου αυτή της έδωσε κουράγιο να πεί τις πρώτες κουβέντες.

«Χρειάζομαι τη βοήθεια σου…δεν ξέρω αν είσαι ο κατάλληλος, σε παρακαλώ άκουσε με!» η φωνή της έτρεμε.

Άναψε τσιγάρο, έσπρωξες το τασάκι προς το μέρος της, ήταν γεμάτο με μασημένα καλαμάκια που προεξείχαν και σπασμένες οδοντογλυφίδες, πήρε μια βαθιά ρουφηξιά, η καύτρα πύρωσε για ένα δυο δευτερόλεπτα και ύστερα άφησε το Marlboro στην υποδοχή του σταχτοδοχείου.

«Πρόκειται για τον άντρα μου, δεν ήξερα, αλήθεια λέω, δεν ήξερα, δεν ήθελα να ξέρω….»

«Σε παρακαλώ ηρέμησε και εξήγησε μου», προσπάθησες η φωνή σου να είναι τελείως ψύχραιμη και χαλαρή, όπως ένας χειρούργος μπροστά σε ένα ανοιγμένο στομάχι.

«Κατέβηκα στο υπόγειο, είχε έναν άνδρα εκεί, του είχαν κόψει τα δάχτυλα, εκείνος κουνούσε το κεφάλι του αριστερά και δεξιά, δεν μπορούσε να φωνάξει, τον είχαν φιμωμένο, θεέ μου, έβγαζε μόνο πνιχτούς ήχους. Ο Τζάκ κρατούσε στο χέρι ένα κατσαβίδι και κάθε τόσο του το έχωνε στην παλάμη!»

«Ο Τζάκ είναι ο άντρας σου;»

«Όχι, είναι ο συνεταίρος του, ο άντρας μου βρισκόταν δίπλα και έκανε τις ερωτήσεις, τον είχαν δέσει χειροπόδαρα στην καρέκλα και τον ανέκριναν, τον βασάνιζαν, εκείνος μπορούσε να κάνει μόνο νεύματα με το κεφάλι. Θεέ μου δεν ήξερα, αλήθεια, δεν ανακατευόμουν ποτέ με τις δουλειές του, το φανταζόμουν ότι δεν ήταν νόμιμες όμως δεν περίμενα ότι θα έφτανε ως εκεί.»

«Και τι μπορώ να κάνω εγώ για σένα;»

«Θέλω να εξαφανιστώ, θέλω να πάω κάπου που να μην μπορεί να με βρει, σε παρακαλώ βοήθησε με, έχω χρήματα!»

Καθώς το είπε άνοιξε την τσάντα που κρατούσε στον ώμο και έβγαλε μια χοντρή δεσμίδα με χαρτονομίσματα, την ακούμπησε στο γραφείο.

«Ορίστε, αυτά είναι αρκετά πιστεύω!»

Πρέπει να ήταν τουλάχιστον 20 χιλιάρικα, 7-8 φορές περισσότερα από αυτά που κέρδιζες από μια συνηθισμένη υπόθεση. Εξωτερικά είχες καταφέρει να φαίνεσαι ατάραχος,  μέσα σου μια δυνατή φωνή σε προειδοποιούσε να μην μπλεχτείς. Η φωνή της λογικής όμως00 σύντομα έχασε τη μάχη από το σύνδρομο του Δον Κιχώτη, σου ήταν αδύνατον να της αντισταθείς. Ακούμπησε το τσιγάρο απαλά στα κόκκινα χείλη της και τράβηξε ακόμη μια ρουφηξιά, όχι με τόσο πάθος, τώρα φαινόταν περισσότερο ήρεμη.  Είχες ξεχάσει εντελώς τα χρήματα, η καρδιά σου χτυπούσε δυνατά, μια δεσποσύνη ζητούσε τη βοήθεια σου, πως μπορούσες να αρνηθείς, είχες υποχρέωση να τη σώσεις από τα νύχια του τέρατος.

Αν δεν ήταν τόσο όμορφη, τόσο γυναίκα, ίσως είχες καταφέρει να κάνεις πίσω, θα μπορούσες να είχες προστατέψει τον εαυτό σου, όμως έτσι που ήρθαν τα πράγματα δεν είχες άλλη επιλογή από το να γίνεις η ασπίδα της.

«Οκ, τα χρήματα είναι εντάξει», είπες και άπλωσες το χέρι σου, τα έπιασες και τα έβαλες στο συρτάρι, ήθελες να νομίσει ότι το ενδιαφέρον σου ήταν καθαρά επαγγελματικό, στην πραγματικότητα θα τη βοηθούσες ακόμη και αν δεν είχε να σου δώσει ούτε σέντ.

Σήκωσες το ακουστικό και σχημάτισες τον γνωστό αριθμό στο καντράν, το τηλέφωνο χτύπησε σε ένα πανδοχείο στα προάστια και ξύπνησε τον ρεσεψιονίστ. Ήταν έμπιστο άτομο, για αυτό και χρησιμοποιούσες το συγκεκριμένο πανδοχείο κάθε φορά που έπρεπε να εξαφανίσεις κάποιον, ή να εξαφανιστείς ο ίδιος.

«Γεια σου Αυγουστίνε, εγώ είμαι, θα σου φέρω σε λιγάκι μια φίλη μου, ετοίμασε της δωμάτιο, δεν ξέρω ακόμη για πόσο θα χρειαστεί να μείνει…Οκ, ευχαριστώ, ξεκινάω σε 5»

Κατέβασες το ακουστικό και στράφηκες προς εκείνη. «Θα πάμε σε ένα φίλο, θα μείνεις απόψε εκεί και αύριο που θα έχεις ηρεμήσει θα ξαναμιλήσουμε, μη φοβάσαι θα είσαι ασφαλής, είναι και έξω από την πόλη.»

Σηκώθηκες από την καρέκλα, το ίδιο έκανε και εκείνη, προχωρήσατε προς την πόρτα, στάθηκες στον καλόγερο και φόρεσες το δερμάτινο σακάκι σου και τα γάντια, της άνοιξες την πόρτα και προχώρησε προς τα έξω, την ακολούθησες. Κατεβήκατε τις σκάλες περάσατε την είσοδο, περάσατε το χαλασμένο φανάρι, και περπατήσατε μέχρι το παραδίπλα στενό, φτάσατε στο αμάξι και της άνοιξες την πόρτα του συνοδηγού, εσύ έκατσες πίσω από το τιμόνι και ξεκίνησες την μηχανή. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα η Buick Riviera  έστριψε στη γωνία του δρόμου και εξαφανίστηκε.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Όταν οι ιεροκήρυκες του συστήματος διορθώνουν τον Μαρξ(which side are you Fromm?)

Οι Μαρξ και Ένγκελς γράφουν τις «ασυναρτησίες» τους. Πάλι καλά που υπάρχουν και ανθρώποι σαν τον Φρομ και μας ανοίγουν τα μάτια.

Στο συγκεκριμένο άρθρο παρατίθεται σχόλιο αναγνώστη με αποσπάσματα από το βιβλίο του Erich Fromm  “Η υγιής κοινωνία”. Ο Fromm στα αποσπάσματα αυτά ασκεί κριτική στον Μαρξ/Ένγκελς για την δήθεν προχειρότητα ή επιπολαιότητα του τρόπου σκέψης και του έργου τους. Από κάτω αναρτώ και τα δικά μου σχόλια απαντήσεις στον αναγνώστη και κυρίως στον Fromm, που παρερμηνεύει ή αγνοεί εντελώς, τα όσα έχει γράψει ο Μαρξ και ο Ένγκελς με σκοπό να εξάγει τα δικά του αυθαίρετα συμπεράσματα. Τα σχόλια μου είναι κάπως προχειρογραμμένα (και χωρίς τόνους), αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να μην μένει η ουσία.

Σχόλιο αναγνώστη:

Παιδια. Απο ενα βιβλιο που διαβαζω τωρα, “Η υγιης κοινωνια” του Erich Fromm, θελω να σας παραθεσω ενα κειμενο με μικρες παραλειψεις (σελιδες 328-330) :

“Η υποτιμηση αυτη της πολυπλοκοτητας των ανθρωπινων παθων οδηγησε στα τρια πιο επικινδυνα σφαλματα της σκεψης του Μαρξ.

1) Πρωτο απο ολα ειναι η αδιαφορια του για τον ηθικο παραγοντα στον ανθρωπο. Επειδη υπεθετε οτι η καλοσυνη του ανθρωπου θα εκδηλωνοταν αυτοματα με την πραγματοποιηση των οικονομικων μετασχηματισμων, δεν αντιλαμβανοταν οτι μια καλυτερη κοινωνια δεν μπορουσε να δημιουργηθει απο ανθρωπους που δεν ειχαν υποστει μεσα τους εναν ηθικο μετασχηματισμο. Δεν εδινε προσοχη, τουλαχιστoν οχι ρητη, στην αναγκαιοτητα ενος νεου ηθικου προσανατολισμου, που χωρις αυτον καθε πολιτικος και οικονομικος μετασχηματισμος ειναι ματαιος.

2) Το δευτερο σφαλμα, που πηγαζει απο την ιδια πηγη, ηταν η παραλογη κακη εκτιμηση του Μαρξ σχετικα με τους μετασχηματισμους για την πραγματοποιηση του σοσιαλισμου. Αντιθετα απο ανθρωπους οπως ο Προυντον και ο Μπακουνιν (και αργοτερα ο Τζακ Λοντον στο “Σιδερενιο πελμα” του), που προβλεψαν το σκοταδι που θα τυλιγε το δυτικο κοσμο πριν λαμψει το νεο φως, οι Μαρξ και Ενγκελς πιστευαν στην αμεση ελευση της “καλης κοινωνιας” και ειχαν πολυ αμυδρα συνειδητοποιησει τη δυνατοτητα εκδηλωσης ενος νεου βαρβαρισμου με τη μορφη ενος κομμουνιστικου και φασιστικου απολυταρχισμου και πολεμων ανηκουστης καταστροφικοτητας. […]

3) Το τριτο σφαλμα ηταν η αντιληψη του Μαρξ, οτι δηλαδη η κοινωνικοποιηση των μεσων της παραγωγης οχι μονο ηταν απαραιτητη αλλα και επαρκης ορος για το μετασχηματισμο του καπιταλισμου σε σοσιαλιστκη συνεργατικη κοινωνια. Στο βαθος του σφαλματος αυτου βρισκεται και παλι η υπεραπλοποιημενη υπεραισιοδοξη ρασιοναλιστικη εικονα του ανθρωπου. Οπως ακριβως ο Φρουντ πιστευε οτι η απελευθερωση του ανθρωπου απο τα μη φυσικα υπερβολικα αυστηρα σεξουαλικα ταμπου θα οδηγουσε στην ψυχικη υγεια, ετσι και ο Μαρξ πιστευς οτι η χειραφετηση απο την εκμετελευση θα δημιουργουσε αυτοματα ελευθερα και συνεργαζομενα οντα. Ηταν αισιοδοξος σχετικα με την αμεση επιδραση των αλλαγων στους παραγοντες του περιβαλλοντος, και ειχε πολυ λιγη εκτιμηση σχετικα με τη δυναμη των παραλογων και καταστροφικωνν παθων που δεν μπορουν να μεταπλαστουν απο τη μια μερα στην αλλη απο τις οικονομικες αλλαγες.

[…]

Η αλλη πηγη του σφαλματος αυτου ηταν η υπερεκτιμηση του για τις πολιτικες και οικονομικες λυσεις, που σχετικα με αυτες αναφερω πιο πανω. Φανηκε παραδοξα μη ρεαλιστης, αγνοωντας το γεγονος οτι πολυ λιγη σημασια εχει για την προσωπικοτητα του εργατη το αν η επιχειρηση ανηκει στο “λαο” – στο Κρατος – σε μια γραφειοκρατικη κυβερνηση ή σε μια ιδιωτικη γραφειοκρατια που εχουν προσλαβει οι μετοχοι. Αντιθετα με τη δικη του θεωρητικη σκεψη, δεν ειδε οτι τα μονα πραγματα που εχουν αξια ειναι οι πραγματικες και ρεαλιστικες συνθηκες εργασιας, η σχεση του εργατη με την εργασια του, με τους συναδελφους του και με εκεινους που διευθυνουν την επιχειρηση.”

Θα με ενδιαφερε πολυ να δω τη θεση σας.

Απαντητικά σχόλια:

Λοιπον, ο συγγραφεας του βιβλιου εθελοτυφλει

ο μαρξ δεν ειναι οτι δεν εδινε σημασια στον ηθικο παραγοντα
αλλα ελεγε οτι αυτος καθοριζεται απο τις υλικες συνθηκες
και οτι σε ενα κοσμο καπιταλιστικο
με δεδομενες υλικες συνθηκες
η ηθικη θα ειναι και η αναλογη
απαντωντας κιολας σε ολους αυτους της εποχης του
που μιλωντας για τα παιδια της εργατικης ταξης
τα εκριναν πυο δεν ειχαν τροπους και ηθικη
και ελεγε ο μαρξ
πως να εχουν “ηθικη” οταν αναγκαζονται να δουλευουν αυτα τα παδια στις πιο αθλιες συνθηκες στοιβαγμενα σε μικρες αιθουσες η σε ορυχεια, μερικες φορες ακομα και απο τα 6 τους χρονια
και ποσο μαλλον οταν οι γονεις τους ηταν εκεινοι που τα εστελναν αφου και το δικο τους πενιχρο μεροκαματο δεν αρκουσε γι ανα ζησουν. Για τι ηθικη να μιλαμε μετα για τα παιδια και για τους ιδιους τους γονεις που εχουν μεγαλωσει και αυτοι ετσι;
και οσον αφορα την ηθικη της αρχουσας ταξης σε αυτες τις κοινωνιες
περα απο τους “καλους τροπους”, σαμπως δεν ηταν οι ιδιοι που καθοριζαν το οτι η εργατικη ταξη θα μεγαλωσει σε τετοιες συνθηκες ωστε να ειναι αλλοτριωμενη πνευματικα;
Τι μας διδασκει λοιπον αυτο;
οτι οι συνθηκες παραγωγης καθοριζουν την ηθικη, τοσο της εκμεταλλευτριας οσο και της εκμεταλλευομενης ταξης

αντιστοιχα και σημερα
τι ηθικη να διαμορφωθει σε ενα κοσμο που εκθειαζει το νομο της ζουγγλας και τον κοινωνικο δαρβινισμο;
πως να προωθηθει μια αλλου ειδους ηθικη οταν αυτοι που εχουν τα μεσα και τα μμε κυρηττουν το υποταξου στους “ανωτερους” και πατα πανω στα κεφαλια των “κατωτερων”

καταλαβαινεις λοιπον πως οσοι παρερμηνευουν ετσι τον Μαρξ ή χαζοι ειναι και δεν ακταλαβαινουν , η πονηροι και κανουν οτι δεν καταλαβαινουν

αυτα οσον αφορα το 1

Και για το 2

Καλα ενταξει το παιδι που εχει γραψει το βιβλιο ειναι γαματο, αγνοει εντελως την πραγματικοτητα

Αντιθετα λοιπον με τον Προυντον και τους αλλους αναρχικους, που μιλαγαν για απευθειας μεταβαση στην κομμουνιστικη κοινωνια, ο Μαρξ και ο Ενγκελς ήταν εκεινοι που επεμεναν οτι μια κοινωνια κομμουνιστικη δεν μπορει να υπαρξει χωρις πρωτα μια περιοδο σοσιαλιστικου μετασχηματισμου. Στην περιοδο αυτη θα γινουν βηματα για να αλλαξουν τοσο οι μεθοδοι παραγωγης οσο και οι σχεσεις παραγωγης και κατ επεκταση ο τροπος που σκεφτονταν οι ανθρωποι. Αυτη ηταν και η κριτικη του Μαρξ Ενγκελς στους αναρχικους, οτι δεν γινεται να παμε αυτοματα στον κομμουνισμο, αλλα σταδιακα μιας και το να χτισεις κατι καινουριο σε εναν κοσμο που εχει μαθει να λειτουργει αλλιως δεν ειναι και οτι πιο ευκολο.

Οσο για τον κομμουνιστικο απολυταρχισμο, αυτη ειναι μπηχτη για τον υπαρκτο και την ΕΣΣΔ, μιας και σε διανοητες οπως ο συγγραφεας του συγκεκριμμενου βιβλιου, η διαλυση της αστικης ταξης, της αριστοκρατιας και των κουλακων, απο τους μπολσεβικους, δηλαδη των εκμεταλλευτικων ταξεων, αποτελουν απολυταρχισμο, ενω οταν ολοι αυτοι για αιωνες εκμεταλλευοταν τους εργατες και τους αγροτες δεν υπηρχε κανενα προβλημα. Απολυταρχισμος λοιπον δεν ειναι αυτο, λεγεται απελευθερωση της εργατικης ταξης και ο εκμεταλλευομενος εχει καθε δικαιωμα να παταξει τον εκμεταλλευτη του οσο πιο γρηγορα βρει την ευκαιρια. Και αυτη η επιβολη της εργατικης ταξης πανω στις εκμεταλλευτικες ταξεις ονομαζεται “δικτατορια του προλεταριατου”.

παμε και στο 3

Στο 3 ισχυει οτι και για το δυο
Ο Μαρξ μια χαρα ηξερε οτι να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτονται οι ανθρωποι ηταν δυσκολο γιατι ειχαν μαθει με εναν τροπο και για να σπασουν αυτα τα στεγανα ήθελε κοπο
αυτος ειναι και ενας πο τους λογους που ελεγε οτι δεν μπορουμε να φτασουμε αμεσα στον κομμουνισμο αλλα μεσα απο σοσιαλιστικη οικοδομηση
η οικοδομηση δηλαδη που θα αλλαξει τις συνθηκες ετσι ωστε οι ανθρωποι να μαθουν να εμπιστευονται και να ζουν με αλλες αξιες και οι παλιες αξιες με τις οποιες ειχαν μαθει να ζουν να καταστουν αχρηστες
οσο για τον συγγραφεα που υποννοει οτι η κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης δεν ηταν απαραιτητη, τι αλλο εξυπηρετει αν οχι τη λογικη της αστικης ταξης μια τετοια δηλωση; Δηλαδη τι, πρωτα αλλαζουν οι ανθρωποι και μετα κανεις κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης; Μα αμα δουλευει το 6χρονο στο ορυχειο(και αυτα δεν γινονταν μονο παλια, γινονται και τωρα στις χωρες του τριτου κοσμου που παιδια δουλευοτν σε καπιταλιστικες επιχειρησεις) πως στον πουτσο θα σταματησει να ειναι εξαθλιωμενο πνευματικα και ηθικα; Σε αλλες καπιταλιστικες χωρες που υπαρχιε παιδικη πορνεια, η ανηλικη πορνη πως θα μεγαλωσει με αλλες αξιες, οταν την πηδανε απο τα 10 για χρηματα, ή ακομα και πιο πριν;
Στην Ελλαδα που τα παιδια λυποθυμανε στα προαυλια των σχολειων και στους ενηλικες υπαρχει
“επιδημια” αυτοκτονιων εξαιτιας της ανεργιας και των αλλων αδιεξοδων στα πλαισια του καπιταλισμου, πως θα μαθουν ολοι να ζουν με αλλες αξιες και τι αξιες θα ειναι αυτες;

Ολα αυτα βεβαια αλλαζουν σταδιακα τη συνειδηση του κοσμου μεχρι να φτασει αυτος ο κοσμος να επαναστατησει και να παρει τα μεσα παραγωγης στα χερια του για να χτισει μια καλυτερη κοινωνια, μεχρι τοτε ομως θα ειμαστε αναγκασμενοι να ακουμε τα ηθικα κυρηγματα μεγαλων επιστημονων σαν τον Eric Fromm…

Και για το τελευταιο που λες
εχει μεγαλη σημασια το τι ελευθεριες και τι δικαιωματα εχει ο καθε εργατης στο χωρο εργασιας του
στην ΕΣΣΔ για παραδειγμα
οι εργατες ειχαν δικαιωματα και ασκουσαν ελεγχο στη διαδικασια της παραγωγης
ο δημοκρατικος συγκεντρωτισμος ξεκινουσε ακριβως απο τη βαση, απο τους χωρους δουλειας, οι εργατες ψηφιζαν για ζητηματα που αφορουσαν την εργασιακη τους ζωη

που γινεται αυτο στον καπιταλισμο;
που ο καπιταλιστης ρωταει τον εργατη αμα του αρεσει να δουλευει για 300 ευρω;
σε ποια καπιταλιστικη χωρα υπαρχει μηδενικη ανεργια οπως υπηρχε στις σοσιαλιστικες;
αυτο αληθεια δεν ενδιαφερει τους εργαζομενους, δεν τους κανει διαφορα το να ειναι ανεργοι ή να δουλευουν, το να μην λαμβανουν καμια αποφαση για τις συνθηκες και τους ορους με τους οποιους θα δουλευουν και το να λαμβανουν;
Δεν τους ενδιαφερει αληθεια να εχουν δικαιωματα τα οποια να ειναι θεσμοθετημενα, να προστατευονται και να μην καταπατουνται; Που στον καπιταλισμο εχεις δει να γινεται κατι τετοιο;

Καλο ειναι να διασταυρωνουμε και λιγο τα οσα διαβαζουμε, γιατι πολλες φορες υπαρχει τεραστια παραχαραξη της πραγματικοτητας προκειμενου να κανουν την αναλογη κατηχηση οι διαφοροι διανοητες του συστηματος. Τα επιχειρηματα τους ειναι φτερο στον ανεμο, οταν ομως ο αλλος κανει τον κοπο να τα συγκρινει με την πραγματικοτητα και να αξιολογησει τελικα την πραγματικη σκοπιμοτητα τετοιων πονηματων.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »