Η ένατη ραδιοφωνική απόπειρα της επίλεκτης ομάδας red bloggers ασχολείται με την επικαιρότητα και το μείζον θέμα της ερτ ως καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων, δοκιμάζει τη γλύκα του ανασχηματισμού στο εσωτερικό της, συγκινείται με το ρετρό του αλέξη στο ρόλο του παιδιού της αλλαγής, καταπιάνεται με τον αγγελικά πλασμένο και μαγικό κόσμο της δημοσιογραφίας, καθώς και με τις σιωνιστικές συνωμοσίες της νερίτ, για να καταλήξει με το… σταλινικό παραλήρημα του ιβάν σαββίδη και με ένα δραματικό κάλεσμα προς τη λαϊκή βάση του παοκ να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα. Σε αυτό μπορεί να τους βοηθήσει και το νέο πόνημα του κώστα γκόντζου, πολέμιου της παναθη-λαϊκής συμμαχίας, που τα βάζει με τον κουτσούμπα και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Έξω οι τσάτσοι του βαρδινογιάννη ζήτω η αντικειμενική ενημέρωση του αλαφούζου και των μέσων του.
Περιμένουμε τις παρατηρήσεις και την κριτική σας επί του περιεχομένου στα σχόλια.
«3.Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, που δεν αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την πλειοψηφία των εργαζομένων και διευθύνεται από κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη, τα οποία ελέγχονται πλήρως από τους κομματικούς μηχανισμούς και μετά από πολυετή πορεία κομματικής αφοσίωσης αμείβονται με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα. Δεν υπάρχει καμία ουσιώδης διαφορά από το σοβιετικό συνδικαλιστικό σύστημα, ελεγχόμενο από το κράτος και το κόμμα.»
Εδώ ο καθηγητής έχει κάνει πάλι το λάθος να μπερδέψει τον καπιταλισμό με τον σοσιαλισμό. Δηλαδή το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα με το σύστημα των σοβιέτ. Τα κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη που διευθύνουν τον συνδικαλισμό στην Ελλάδα, εκτός του ότι όλως περιέργως δεν προέρχονται από το κομμουνιστικό κόμμα όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, χρησιμοποιούνται από τα αστικά κόμματα για συγκεκριμένους σκοπούς. Αφενός επειδή αποτελούν στηρίγματα των κομμάτων στον κρατικό μηχανισμό, και αφετέρου για να εγγυώνται ότι αυτός ο μηχανισμός δεν θα γυρίσει να δαγκώσει τους ίδιους και το σύστημα που υπηρετούν. Αντίστοιχα, στον ιδιωτικό τομέα, η πρεμούρα τους να ελέγχουν τα σωματεία πηγάζει από την ανάγκη να προστατευτεί η ατομική ιδιοκτησία, η καπιταλιστική δηλαδή ιδιοκτησία και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής με το να εμποδίζονται οι εργαζόμενοι με ψευδοδιλλήματα, διασπαστικές λογικές, συνδικαλιστική αδράνεια και διάφορα άλλα τερτίπια, να αγωνιστούν για ουσιαστικά ζητήματα και να εναντιωθούν ευθέως στην καπιταλιστική ασυδοσία της αγοράς.
Ας μας πει όμως ο καθηγητής, σε ποιά καπιταλιστική χώρα, εντός και εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, ο συνδικαλισμός αντιπροσωπεύει το σύνολο των συμφερόντων της εργατικής τάξης, και επίσης, ας μας πει ποια είναι η στάση των αστικών κυβερνήσεων και των μηχανισμών τους καταστολής όταν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, δηλαδή σωματεία που ξεσηκώνονται για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων του κλάδου τους. Και αυτό το ρωτώ επειδή για να λέει ο Μελέτης ότι στο σοβιετικό σύστημα δεν υπηρετούσαν τα συνδικαλιστικά στελέχη τα συμφέροντα του συνόλου των εργαζομένων και να το διακρίνει αυτό ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, μάλλον θα εννοεί ότι στο καπιταλιστικό ισχύει κάτι διαφορετικό.
Το μέτρο λοιπόν για τα αξιώματα με τα οποία αμείβονται τα συνδικαλιστικά στελέχη, είναι ακριβώς το κατά πόσο εξυπηρέτησαν το καπιταλιστικό, και όχι το σοβιετικό, σύστημα και το καπιταλιστικό κράτος και δευτερευόντως τα ίδια τους τα κόμματα. Εξού και τα φαινόμενα να προβαίνουν διάφοροι «εργατοπατέρες» σε επιλογές με μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Αντίθετα, στο σοβιετικό σύστημα, ο ρόλος του κάθε εκπρόσωπου ήταν η σωστή επικοινωνία μεταξύ του κόμματος και της παραγωγικής βάσης. Να σημειωθεί ότι η διαφθορά στο σοσιαλισμό τόσο του κόμματος όσο και των στελεχών/διευθυντών των εργοστασίων, άρχισε να θεριεύει όταν εισήχθησαν αγοραία(καπιταλιστικά) χαρακτηριστικά στο οικονομικό σύστημα.
Και το πιο σημαντικό, ο λόγος που στην Ελλάδα υπάρχει τόσο έντονα το κομματικό στοιχείο στα συνδικάτα εργαζομένων, είναι ακριβώς η ύπαρξη του Κ.Κ και η μεγάλη του επιρροή. Βλέπετε, τα αστικά κόμματα, δεν μπορούν να αφήσουν το ΚΚΕ να αλωνίζει χωρίς αντίπαλο διότι αυτό θα σημαίνε και το τέλος τους, έτσι δημιουργούν ισχυρούς κομματικούς συνδικαλιστικούς μηχανισμούς για να μπορούν να κρατούν τις εργατικές μάζες μακριά από το κόμμα εκείνο που θα τις βοηθήσει να αποκτήσουν ταξική συνείδηση.
» 4.Η ολιγαρχική δομή διακυβέρνησης και η ύπαρξη στην πραγματικότητα ενός ενιαίου κομματικού οργανισμού, με αυτοαναφορικότητα, ελεγχόμενη κλειστή αναπαραγωγή με νεποτιστικά και ευνοιοκρατικά κριτήρια,υψηλό βαθμό διαφθοράς και ταυτόχρονα διοικητική αναποτελεσματικότητα. Η ύπαρξη διαφορετικών κομμάτων και οι ρητορικού επιπέδου διαφωνίες μεταξύ τους στην Μεταπολίτευση δημιουργούν επίφαση δημοκρατικού ανταγωνισμού και πολιτικού πλουραλισμού, ενώ στην πραγματικότητα τα στελέχη των κομμάτων αυτών συνεργάζονται στενά σε πελατειακό και επαγγελματικό επίπεδο (π.χ. ψηφίζουν πάντοτε από κοινού τις μισθολογικές τους αυξήσεις και όλα τα προνόμιά τους, καθώς και την ποινική τους ασυλία).Επίσης μοιράζονται τις ίδιες ακριβώς πελατειακές και διαχειριστικές πρακτικές και ακολουθούν κοινά ήθη στην σχέση τους με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Αλλά και τα μικρά κόμματα παίζουν ρόλο απολύτως παραπληρωματικό στον δικομματικό άξονα εξουσίας, συμμετέχουν στα προνόμια και λειτουργούν ως άλλοθι. Υπάρχει δε και «καταμερισμός εργασίας», π.χ. μικρά κόμματα που λειτουργούν ως ψηφοδόχοι των δυσαρεστημένων από τα κόμματα εξουσίας, άλλα που επωμίζονται τον ιδεολογικό έλεγχο των πανεπιστημίων ή των αντιεξουσιαστικών-αναρχικών ομάδων κλπ. Αυτή η δομή δεν διαφέρει παρά μόνον επιφανειακά από το σοβιετικό πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε ενσωματώσει σε μία μονολιθική δομή εξουσίας όλες τις τάσεις και τις αντίθετές τους. Την διαφύλαξη του μονοπωλίου της εκπροσώπησης του εκλογικού σώματος το κράτος της Μεταπολίτευσης εμπιστεύθηκε σε εκλογικούς νόμους και εκλογικούς μηχανισμούς που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση και αποκλείουν κάθε περίπτωση ανάδειξης αντισυστημικών πολιτικών κινήσεων και προσωπικοτήτων.»
Τώρα επειδή βαριέμαι να απαντάω σε όλο αυτό το παραλήρημα, και επειδή ισχύουν λίγο πολύ τα όσα είπα και στο σημείο 3(αλλά και εκείνα στο προηγούμενο άρθρο που έγραψα), να θυμίσουμε στον κύριο Μελέτη ότι το δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα εισάχθηκε από την Μ. Βρετανία και όχι από την σοβιετική ένωση, της οποίας προϋπήρχε. Εκτός βέβαια και άμα είχαμε σοσιαλισμό στην Ελλάδα πριν από την ΕΣΣΔ. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο τίτλους του Μελετόπουλου θα έπρεπε να ήταν «το πρώτο και το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς». Επίσης αναφορικά με τους μηχανισμού που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση, να πούμε ότι την αλλοιώνουν, ακριβώς για να μην αποκτήσει ποτέ ταξική συνείδηση ο λαός και να μένει παγιδευμένος στη λογική διαιώνισης του καπιταλισμού. Η διαφθορά στον καπιταλισμό υπάρχει κυρίως για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα πολυεθνικών κολοσσών όπως η Siemens, μιας και αυτός είναι ο ρόλος του αστικού κράτους, κάτι που φυσικά είναι αδύνατον να συμβεί σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, αφού εκεί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα μεγάλη ατομική ιδιοκτησία και γενικώς καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Το σοβιετικό βέβαια αντιπροσωπευτικό σύστημα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ουδεμία σχέση έχει με την καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία…οπότε το να κάνουμε συγκρίσεις είναι λίγο βλακώδες. Όποιος θέλει πάντως να μάθει πως λειτουργούσαν τα σοβιέτ μπορεί να διαβάσει αυτό το κείμενο γραμμένο από τον Τζόν Ρίντ. Τέλος να πούμε, ότι οι ιδεολογική διαπάλη μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα και στο σοβιετικό πολιτικό σύστημα γενικά, ήταν πολυεπίπεδη(και το βλέπει κανείς άμα μελετήσει τα συνέδρια και γενικά την σοβιετική ιστορία) και ουσιαστική, ενώ υπήρχαν σχεδόν πάντα και τάσσεις μέσα στο κόμμα, από τα ανώτερα μέχρι τα κατώτερα κλιμάκια, οι οποίες μεθόδευαν την εκ των έσω ανατροπή του σοσιαλισμού, μέχρι που τελικά το πέτυχαν κιόλας σε συνεργασία πάντα με τη δύση. Υπό ποιά έννοια λοιπόν όλο αυτό θυμίζει το αστικό κοινοβούλιο και το αστικό πολιτικό σύστημα εν γένει; Ποιό κόμμα, πέρα από το κομμουνιστικό, εργάζεται πραγματικά ενάντια στον κυρίαρχο καπιταλισμό; Οι όποιες μη πλασματικές διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων [αστικών] κομμάτων, τι άλλο εκφράζουν πέρα από τις διαφορετικές απαιτήσεις της μερίδας του κεφαλαίου την οποία εκπροσωπεί το καθένα, ή έστω τα δικά του μικροκομματικά συμφέροντα;
Ξαναπαραθέτω το συγκεκριμένο κομμάτι διότι είναι εντυπωσιακό:
Την διαφύλαξη του μονοπωλίου της εκπροσώπησης του εκλογικού σώματος το κράτος της Μεταπολίτευσης εμπιστεύθηκε σε εκλογικούς νόμους και εκλογικούς μηχανισμούς που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση και αποκλείουν κάθε περίπτωση ανάδειξης αντισυστημικών πολιτικών κινήσεων και προσωπικοτήτων.»
Έλα ρε, δικός μας είσια κύριε Μελέτη και δεν το έλεγες από την αρχή; Θες ανατροπή του συστήματος; Θες κατάργηση της ενισχυμένης αναλογικής; Θέλεις να μετατραπεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία σε λαική; Θέλεις όλη την εξουσία στα σοβιέτ; Τι ακριβώς θέλεις ποιητή(εκ του προχείρου);
5.Η απουσία διαχωρισμού των εξουσιών, κεντρικό χαρακτηριστικό του σοβιετικού συστήματος και βασική διαφορά του από τα δυτικά κράτη. Το κομματικό σύστημα επηρεάζει όλους τους επίσημους θεσμούς, την δικαιοσύνη μέσω του διορισμού της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων, την βουλή μέσω της κομματικής πειθαρχίας, αλλά και τους ανεπίσημους, όπως τα ΜΜΕ, ,ιδίως τα πιο ευπαθή ,τα οποία επηρεάζει με κρατικές διαφημίσεις ή με άλλους αθέμιτους τρόπους.
Αυτός είναι και ο λόγος που η μαρξιστική λενινιστική θεωρία μιλάει για συγκεντροποίηση της παραγωγής(που αποτελεί τη βάση κάθε κοινωνίας), άρα και συγκεντροποίηση των υπολοίπων θεσμών. Συγκεντροποίηση βέβαια δεν σημαίνει αποκοπή των μαζών από τη συμμετοχή στους θεσμούς και στις διαδικασίες, όπως μας κατηγορούν οι αστοί, αλλά να μπορεί να υπάρξει κεντρικός έλεγχος έτσι ώστε να υπάρχει καλύτερος συντονισμός. Στον καπιταλισμό για παράδειγμα η παραγωγή είναι «ανεξέλεγκτη», ο κύριος άξονας ενδιαφέροντος είναι το κέρδος και όχι η ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. Για αυτόν τον λόγο έχουμε και τα φαινόμενα πείνας στον κόσμο, τα φαινόμενα πλεονάσματος παραγωγής κλπ. Με λίγα λόγια η συγκεντροποίηση στον σοσιαλισμό, αποσκοπεί για παράδειγμα στο να μην φτιαχτούν διπλάσια σπίτια από τις οικογένειες που υπάρχουν ή να μην παραχθούν περισσότερα αυτοκίνητα από ότι χρειάζονται, ή στο να μην υπάρχει έλλειψη φαρμάκων ή στο να προγραμματιστεί η παραγωγή του επόμενο χρόνου(ή των επόμενων 5 χρόνων:) με ορθολογικά κριτήρια και σύμφωνα με τις συγκεντρωμένες-συγκεντροποιημένες πληροφορίες που έχουν συλλεχθεί. Όλα αυτά για τον καπιταλιστή, στο βαθμό που δεν σχετίζονται με την κερδοφορία του, δεν έχουνε κανένα νόημα. Παρόλα αυτό στον καπιταλισμό γενικά, υπάρχει και εκεί συγκεντροποίηση της παραγωγής και κεντρικός έλεγχος, ο στόχος είναι όμως να γίνει μια οικονομία πιο ανταγωνιστική μέσω της κλιμάκωσης των μεγεθών(οικονομία κλίμακας). Ας δούμε για παράδειγμα την ευρωπαϊκή ένωση και την κοινή αγροτική πολιτική. Ενώ αντίστοιχη συγκεντροποίηση υπάρχει και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στα αντίστοιχα κέντρα εξουσίας. Βέβαια αυτού του είδους η συγκέντρωση εξουσιών και παραγωγής γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης(και όσων σχετίζονται/διαπλέκονται με αυτήν). Αν και φέρνοντας τα πράγματα στο σήμερα, που βιώνουμε το ξέσπασμα μιας καπιταλιστικής κρίσης, παρατηρούμε ότι ανάμεσα στους διάφορους κύκλους συμφερόντων υπάρχει ισχυρή τάση αμφισβήτησης αυτού του «ομοούσιου» και «αδιαίρετου» της ευρωπαϊκής οικονομίας καθώς οι διαφοροποιήσεις μεταξύ βορά νότου, ισχυρών και «περιφερειακών» ευρωπαϊκών οικονομιών βγαίνουν στην επιφάνεια και δημιουργούν έντονες αντιθέσεις που πρωτύτερα ήταν πιο εύκολο να συγκαληφθούν. Αλλά σημαντικό ρόλο παίζει και το γεγονός ότι οι καπιταλιστές προσπαθούν να αποφύγουν την καταστροφή των δικών τους κεφαλαίων, διότι είναι αναπόφευκτη συννέπεια τις κρίσης μέρος του κεφαλαίου να καταστραφεί, και να επωφεληθούν από την επίσης αναπόφευκτη αλλαγή των ισσοροπιών μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο, τόσο τον ευρωπαικό όσο και τον ευρύτερο.
Τέλος δεύτερου μέρους.
ΥΓ: Παρακαλώ επίσης τον κύριο Μελέτη Μελετόπουλο να μας δείξει μια εκ των σοβιετικών κρατικών διαφημίσεων που λέει…πολύ με ενδιαφέρει να δω μια σοβιετική κρατική διαφήμιση. Εγώ πάντως έχω να του παραθέσω αμερικάνικες. Και για του λόγου το αληθές:
Έκλεισες τα μάτια, όπως εκείνη τη νύχτα που παρακολουθούσες μια ταινία τρόμου και δεν υπήρχε κανένας δίπλα για να σου κρατήσει το χέρι. Είχες βάλει μπροστά τις παλάμες σου και ανοιγόκλεινες κάθε λίγο τα δάχτυλα σου να τσεκάρεις αν είχε τελειώσει η επίμαχη σκηνή ή αν ο σκηνοθέτης έχτιζε ακόμα σασπένς. Λίγο πρίν τη μέση της ταινίας, μην αντέχοντας να δεις παρακάτω, σταμάτησες το φίλμ και έτσι δεν έμαθες ποτέ ποιός ήταν ο δολοφόνος.
Και αργότερα, όταν απέξω απ το σπίτι σου άκουγες φωνές πόνου ή άμα άνοιγες το παράθυρο και έβλεπες κάποιον να σου έχει απλώσει το χέρι για βοήθεια, πάλι έκλεινες τα μάτια ή τα αυτιά σου, μέχρι οι φωνές να σωπάσουν και τα χέρια να χαθούν. Μετά έφτιαχνες καφέ και καθόσουν στο μπαλκόνι για να κάνεις το τσιγάρο σου άμα είχε λιακάδα, αλλιώς ξάπλωνες μπροστά στο τζάκι και χάζευες τις φλόγες.
Μα σήμερα δεν πιάνει το κόλπο, κάθε που ανοίγεις τα δάχτυλα σου για να κρυφοκοιτάξεις, το σκηνικό μοιάζει όλο και πιο εφιαλτικό, όλο και πιο μακάβριο, όλο και πιο επικίνδυνο. Μάταια ελπίζεις στην αποκλιμάκωση, άδικα ψάχνεις κάποιο χέρι να πιαστείς, και δεν υπάρχει καμιά οθόνη απέναντι σου, ο κόσμος 360 μοίρες ολόγυρά σου έχει γίνει τρομερός και φοβερός και άψυχος.
Κάνεις να σηκωθείς να τρέξεις, μα που να πας, όλον τούτο τον καιρό που κράταγες τα μάτια και τα αφτιά σου κλειστά, χτιζόταν τριγύρω ένας πελώριος λαβύρινθος. Όλον ετούτο τον καιρό αδυνατούσες να καταλάβεις πως οι φωνές που απέφευγες να ακούσεις δεν ήθελαν να σε τρομάξουν αλλά να σε προειδοποιήσουν, και όλα εκείνα τα χέρια που αρνήθηκες να πιάσεις δεν ζήταγαν τη βοήθεια σου, μόνο ήθελαν να σε οδηγήσουν έξω από το λαβύρινθο.
Το βρήκα, φώναξες, μα ένα δάσος από κουφάρια ήταν ο μόνος σου ακροατής, ο αυτόχειρας είναι ο δολοφόνος! Το «δάσος» παρέμεινε ασάλευτο…
Δεν χρειάζονται εισαγωγές αυτήν την φορά.
Η εκπομπή είναι θεματική, μιλάμε για την ΕΡΤ και καταθέτουμε τις απόψεις μας για το πως, το γιατί και το επειδή … και περιμένουμε τις δικές σας σκέψεις, ώστε να ολοκληρώσουμε την εικόνα των πρώτων ημερών.
Λίγες ώρες μετά και λίγες ώρες πριν την μαυρίλα στη συχνότητα της ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι εκεί, αυτοί που έβγαιναν μπροστά τουλάχιστον, έδειχναν να κινούνται σε κατεύθυνση «ριζοσπαστικοποίησης». Δεν είχαν ταξικό προσανατολισμό βέβαια, αυτό θα ήταν επιστημονική φαντασία, έδειχναν όμως ότι[πάνω στη σαστιμάρα τους], είχαν [ελαφρά] διάθεση σύγκρουσης με το κατεστημένο. Από το πρωί της επόμενης μέρας όμως η εικόνα άλλαξε, προσκεκλημένοι στο studio άρχισαν να είναι όλο και περισσότερο άνθρωποι που αναζητούσαν μια συμβιβαστική λύση για την ΕΡΤ, και όλο και λιγότερο άνθρωποι που οραματιζόταν μια ΕΡΤ που θα μπορούσε πραγματικά να τεθεί στην υπηρεσία του ελληνικού λαού.
Μέχρι το πρωί της πρώτης μέρας είδα πολύ ώρα ΕΡΤ, από εκεί και πέρα, επειδή διέγνωσα αυτή τη «στροφή», άνοιγα την Ζούγκλα(μεταδίδει σταθερά) κάθε μια-μιάμιση ώρα, για να πέσω πάνω σε μια καινούρια κάθε φορά απογοήτευση. Έχω βεβαιωθεί πλέον ότι η εικόνα που βγάζει η ΕΡΤ σήμερα και χθες, θυμίζει τον παλιό, κακό, συντηρητικό και συστημικό της εαυτό. Διότι πως να μην είναι έτσι, αφού οι παρουσιαστές δίνουν βήμα συνέχεια σε άτομα τα οποία «μαλώνουν» τον Σαμαρά, επειδή όντας ανίκανος να πουλήσει άλλες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς(Δεπα-Δεσπα κ.α.), αναγκάστηκε τελικά να κλείσει την ΕΡΤ για να ρεφάρει απέναντι στα μάτια της ΤΡΟΙΚΑ, ή ζητάνε από τα κόμματα σύνεση για να μην πέσει η κυβέρνηση και έχουμε αποσταθεροποίηση του πολιτεύματος. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι ότι οι παρουσιαστές κάθονται και τους ακούν όλους αυτούς αδιαμαρτύρητα, στις περιπτώσεις τουλάχιστον που έτυχε να δω, δεν υπερασπίστηκαν ούτε στο ελάχιστο τους άλλους εργαζόμενους που απειλούνται να μείνουν στο δρόμο όταν οι καλεσμένοι τους μίλαγαν για απολύσεις. Εδώ να μου πείς διαπραγματεύονται, με το πρόσχημα να συνεχίσει να εκπέμπει η ΕΡΤ, συμβιβασμό με την κυβέρνηση που θα σημαίνει απολύσεις σε ολόκληρο το ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο. Εκτός των άλλων, οι παρουσιαστές, ευλογούν σε τέτοιο βαθμό τα γένια τους που σου έρχεται να ξεράσεις…τι για τον πολιτισμό που προσέφερε η ΕΡΤ, τι για την αντικειμενική ενημέρωση, τι για το ότι εξέφραζε τις αγωνίες του λαού…ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι.
Επειδή όμως στα τελευταία μου άρθρα με έχετε συνηθίσει να δίνω συμβουλές και κατευθύνσεις, θα δώσω και εδώ μερικές για να μη χαλάσει η συνταγή. Καταρχήν θα ήθελα να ήξερα τι παίζει πίσω από τις κάμερες, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συμφωνούν με τη στάση των παρουσιαστών; Αν δεν συμφωνούν γιατί δεν παρεμβαίνουν, γιατί δεν πιέζουν προς διαφορετική κατεύθυνση; Υπάρχουν κάποιου είδους δημοκρατικές διαδικασίες για το πως παίρνονται οι αποφάσεις στο τι θα ειπωθεί και ποιά στάση θα κρατηθεί, ή μήπως η λέξη δημοκρατία στην απεργιακή ΕΡΤ ακούγεται μόνο δίπλα στην [δημοκρατική] ενωμένη Ευρώπη από την οποία περιμένουν να τους σώσει; Και δεύτερον, ο κόσμος που έχει μαζευτεί απέξω, είναι ικανοποιημένος με την εικόνα που βγάζει η ΕΡΤ τις τελευταίες δύο μέρες; Αν όχι γιατί δεν φροντίζουν να δείξουν τη δυσαρέσκεια τους με συνθήματα και παρεμβάσεις; Εκτός και άμα πήγαν εκεί μοναχά για τις συναυλίες και την πανηγυρική ατμόσφαιρα.
Αυτά προς το παρόν, εν αναμονή των εξελίξεων…
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
ΥΓ: Και κάτι τελευταίο, έχουν την τάση οι παρουσιαστές να απολογούνται απέναντι σε αυτούς τους κυβερνητικούς κύκλους(δηλαδή στους φονιάδες τους που είναι και κύριοι υπεύθυνοι για το χάλι της ΕΡΤ) που τους κατηγορούν, ότι ναι, πρέπει να γίνουν περικοπές, ναι υπήρχαν παθογένειες, ναι θα συζητήσουμε αναδιάρθρωση….Απέναντι στον λαό όμως δεν απολογούνται για τίποτα(τουλάχιστον για όση ώρα εγώ έχω ακούσει, και δεν ειναι λίγη), ούτε καν στα λόγια, θεωρούν ότι ήταν εντάξει απέναντι του άραγε;
Το παρόν αποτελεί το τρίτο άρθρο που γράφω σχετικό με την κατάληψη στην ΕΡΤ και αφορά στο πως θα ήθελα εγώ να δω να εξελίσσεται ο αγώνας τους.Βέβαια αυτά που πρόκειται να πω, δεν εκφράζουν μόνο εμένα, αλλά και όλους όσους θέλουν να δουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ να αποκτά ταξικό προσανατολισμό και να επεκτείνεται/κλιμακώνεται. Πάμε λοιπόν κατευθείαν στο ψητό
Τι θα ήθελα να δω περισσότερο στο «πειρατικό» πρόγραμμα της ΕΡΤ.
Λοιπόν, καλά είναι που καλείτε πολιτικούς και διάφορες επιφανείς προσωπικότητες*(καλλιτέχνες, ανθρώπους των γραμμάτων κλπ) να πουν την άποψη τους για την ΕΡΤ. Καλό και που μεταδίδετε το τι λένε τα ξένα μίντια, αλλά το βασικό είναι, εφόσον οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θέλλετε να μετατρέψετε τον δικό σας αγώνα σε αγώνα αν είναι δυνατόν ολόκληρου του ελληνικού λαού, πρέπει να δώσετε βήμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους απλούς καθημερινούς πολίτες. Και όταν μιλάω για απλούς καθημερινούς πολίτες, εννοώ κυρίως εργαζόμενους, και μάλιστα εργαζόμενους των οποίων όταν τα δικαιώματα θίχτηκαν εκείνοι πάλεψαν θαρραλέα για να τα υπερασπιστούν(χαλυβουργοί, καθηγητές, αγρότες, ναυτεργάτες, λιμενεργάτες, κλπ.). Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξετε την αλλυλεγγύη σας, και την «μεταμέλεια» σας για την μέχρι τώρα, κάτω φυσικά από κυβερνητικές εντολές και οδηγίες, συστηματική κατασυκοφάντηση των αγώνων αυτών. Έτσι, πέρα από το ότι θα ανταμείψετε τον κόσμο αυτόν που σπάνια του δίνεται/ε βήμα στα μίντια, κόσμο χάρη στον οποίο υπάρχει και εκπέμπει η ΕΡΤ(και τώρα και πρίν κατεβάσει τους διακόπτες το κράτος), μπορεί να μετατραπεί ακόμα και σε πυρήνα συσπείρωσης κοινωνικών/ταξικών δυνάμεων. Να δείξει με το παράδειγμα της δηλαδή, το δρόμο που οφείλουν να ακολουθήσουν όλοι οι άλλοι θιγόμενοι κλάδοι. Επίσης, έχει μεγάλη σημασία να γίνονται στα studio ουσιαστικοί διάλογοι, να μην ακούγονται τα ίδια και τα ίδια, οκ και εμείς δεν θέλουμε να κλείσει η ΕΡΤ, αλλά από εκεί και πέρα τι γίνεται; Και αυτό μας περνά στην επόμενη «θεματική» το τι πρέπει να αποφύγουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ.
Κύριοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι παγίδες είναι πολλές, ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Διότι δεν αρκεί μόνο να μην κλείσει η ΕΡΤ, στο κάτω κάτω και η κυβέρνηση κάτω από πίεση μπορεί να πει «οκ δεν την κλείνω ούτε μια μέρα» και να τη φέρει τελικά στα μέτρα της σιγά σιγά, στο κάτω κάτω κάπως έτσι το μεθοδεύουν Κουβέλης και Βενιζέλος. Για αυτό λοιπόν πρέπει να αποφασίσετε σε τι ΕΡΤ θέλετε να εργάζεστε, κάτω πάντα και από το πρίσμα του τι ΕΡΤ χρειάζεται ο λαός. Και για να το αποφασίσετε αυτό πρέπει να λειτουργήσετε συλλογικά, όχι ατομικιστικά, διότι αν βάλετε μπροστά ο καθένας μοναχά τον εαυτό του θα γίνετε, εν ριπή οφθαλμού, μεζεδάκι στα δόντια της κυβέρνησης και όσων αυτή εκρποσωπεί. Ο κρατικός μηχανισμός, που σίγουρα έχει ερείσματα ανάμεσα σας(το δείχνουν τα αποτελέσματα των εκλογών σας), θα κάνει ότι μπορεί για να σας διασπάσει, όμως μόνο ενωμένοι μπορείτε να πετύχετε οτιδήποτε, ενωμένοι και αναμεταξύ σας οι συνάδελφοι, και ενωμένοι με τον λαό που αυτή τη στιγμή σας στηρίζει. Αν ξεπουλήσετε τον αγώνα σας, είτε εξαιτίας του ατομικισμού είτε εξαιτίας της αφέλειας σας, θα είστε υπεύθυνοι για την επόμενη μέρα που δεν πρόκειται να είναι καθόλου λαμπρή. Ακόμα και αυτοί που θα προσληφθείτε στην νέα ΕΡΤ, άμα αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα νεα δεδομένα, θα έχει ακόμα χαμηλότερους μισθούς, καθόλου θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα, και πρόκειται να εργάζεστε συνεχώς κάτω από ένα καθεστώς απίστευτης τρομοκρατίας και λογοκρισίας.
Και το τελευταίο σημείο που θέλω να σταθώ έχει να κάνει με την τεράστια δύναμη που έχετε στα χέρια σας. Δύναμη η οποία, όπως ακούμε και στις χολυγουντιανές ταινίες, φέρει μεγάλη ευθύνη. Μπορείτε, η τέλοσπαντων θα μπορούσατε αν θέλετε, να γίνεται όχι απλά η φωνή που θα εκφράσει τον λαό, αλλά και εκείνη που θα τον κατευθύνει να κλιμακώσει τους αγώνες του. Τώρα που είναι ακόμη αναμμένη η σπίθα, και επειδή η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη, οφείλετε να μεταδώσετε την μαχητικότατα σας και σε άλλους κλάδους, και σε άλλα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται παγιδευμένα ανάμεσα σε μπαμπούλες και
ψευδοδιλλήματα. Μην υποκύψετε στην τάση που εμφανώς υπάρχει, να λειτουργείτε μέσα από ένα εγωκεντρικό πρίσμα, το ότι αυτή τη στιγμή πολύς κόσμος σας περιβάλλει με έντονο και ειλικρινές ενδιαφέρον δεν σημαίνει ότι είστε το κέντρο της Γης. Στην προσπάθεια σας ζητήσατε από τον λαό να σας συμπαρασταθεί και εκείνος έτεινε χείρα βοηθείας. Φροντίστε και εσείς λοιπόν, στο μέτρο πάντα του δυνατού, να του το ανταποδώσετε, και αγωνιστείτε στην κατεύθυνση εκείνη που όλα αυτά τα χέρια θα υψωθούν σε μια γροθιά για να δώσουν μια γερή μπάφλα στο μονοπωλιακό κατεστημένο.
* Οι προσωπικότητες αυτές έτσι και αλλιώς είχαν απο πρίν και θα έχουν την ευκαιρία να τα πούν και μετά όσα έχουν να πούν.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
ΥΓ: Μην έχετε και τόση εμπιστοσύνη στους ευρωπαίους ηγέτες που σας χαιδεύουν τα αυτία, διότι όντας «στελέχη» του οικονομικού συστήματος που σας στέλνει μαζικά στην ανεργία, έχουν πιέσει και εκείνοι πρός αυτήν την κατεύθυνση.
ΥΓ 2: Εαν δεν φροντίσετε να κλιμακωθεί ο αγώνας, ο κόσμος που αυτή τη στιγμή σας στηρίζει, σιγά σιγά θα αρχίσει να αποχωρεί και θα μειώνεται το ενδιαφέρον του για την τύχη της ΕΡΤ. Στην περίπτωση αυτή μένετε γυμνοί απέναντι στην κρατική καταστολή, ή ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπάρξει καταστολή με τα ματ, η κυβέρνηση θα μπορέσει πολυ πιο εύκολα να σας «συμαζέψει» με απειλές και κενές υποσχέσεις.
Λοιπόν, παρόλο που είχα να δω τηλεόραση σχεδόν δυο δεκαετίες, τις τελευταίες δύο μέρες έχω παρακολουθήσει με τις ώρες το «πειρατικό» πρόγραμμα της ΕΡΤ και επ΄ αυτού έχω να κάνω μερικές παρατηρήσεις, θετικές αυτή τη φορά.
Καταρχήν με μεγάλη μου χαρά βλέπω ότι από τους παρουσιαστές έχουν μειωθεί οι τοποθετήσεις τύπου «ας γίνουν απολύσεις αλλά να μείνει ή ΕΡΤ», ή «ας κλείσει η ΕΡΤ αλλά ας μας είχαν προειδοποιήσει πρώτα». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχουν σταματήσει να ακούγονται διάφορα «άγαρμπα», παρόλα αυτά η συχνότητα τους είναι μειωμένη.
Δεύτερον, παρατηρώ ότι συνεχώς οι παρουσιαστές αναδεικνύουν τα προβλήματα και άλλων εργαζομένων, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή λειτουργούν σε κατεύθυνση συσπειρωτική, των εργαζομένων, σε κατεύθυνση ενίσχυσης της αλληλεγγύης της κοινωνίας.
Τρίτον, είναι ενθαρρυντικό το ότι οι παρουσιαστές της ΕΡΤ έχουν αφιερώσει τόσο χρόνο σε μέλη και στελέχη του ΚΚΕ(Μπογίοπουλος, Παφίλης, Μπαλού, κ.α), που δεν αφιέρωσαν όλα μαζί τα κανάλια της δημόσιας τηλεόρασης ένα χρόνο τώρα. Αυτό σημαίνει ότι στο μυαλό των εργαζομένων, στα δύσκολα, το ΚΚΕ όχι μόνο εξαφανισμένο δεν είναι, αλλά αποτελεί μια ισχυρή δύναμη, και προφανώς τους δίνει ελπίδα. Φαίνεται να υπάρχει και η ανάγκη να ακούσουνπραγματικά το λόγο του ΚΚΕ, με θετική προδιάθεση και όχι με πρόθεση να αντιπαραβάλουν τις ίδιες και τις ίδιες βλακείες κατ εντολή των διαφόρων ξεπουλημένων «διευθυντάδων».
Τέταρτον, είναι θετικό και το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός αντέδρασε και αποφάσισε να υπερασπιστεί το δικαίωμα του στην δημόσια τηλεόραση, ότι η τραμπούκικη αυτή κίνηση της κυβέρνησης ακούμπησε κάποιο νεύρο και ότι δεν έχουμε παραδοθεί εντελώς στη μάυρη μοίρα που μας έχουν έχουν τάξει ως τάξη:).
Δεν θα επεκταθώ παραπάνω, απλά θέλω να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να συνεχίσει να λειτουργεί η ΕΡΤ σε αυτό το «τέμπο», να γίνει πραγματικά η φωνή του ελληνικού λαού, των εργαζομένων, των εξαθλιωμένων μαζών. Οι δυνατότητες ενός τέτοιου φορέα στο πλευρό του εργατικού κινήματος είναι τεράστιες, και αυτό σίγουρα σημαίνει ότι το αστικό κράτος θα κάνει ότι μπορεί για να το σταματήσει και να το διαβάλει. Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε σπίθες σαν και αυτές να μη σβήσουν και να μη χειραγωγηθούν, ούτε με την κρατική καταστολή, αλλά ούτε και στο όνομα μιας πλαστής, αγανακτισμένης ενότητας, που σκοπό της θα έχει να αποπροσανατολίσει, να μην αφήσει το λαό να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο η σπίθα αυτή να γίνει φλόγα.
Ακούω τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ από το απόγευμα να λένε διάφορα και θεώρησα ότι πρέπει να πω δυο λογάκια σχετικά με τον αγώνα τους. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι εγώ σοκαρίστηκα με το συμβάν, μιας και δεν περίμενα να κλείσουν ένα ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο μέσα σε μισή μέρα και να απολύσουν, έτσι στην ψύχρα, όλους τους εργαζόμενους. Τουλάχιστον μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα είναι θετικό το γεγονός ότι ο κόσμος, έστω και έτσι, αντανακλαστικά και αυθόρμητα προς το παρόν, ανταποκρίθηκε και έσπευσε να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους με συγκεντρώσεις έξω από τους σταθμούς της ΕΡΤ σε όλη τη χώρα.
Τέρμα όμως με τα εισαγωγικά, πάμε στην ουσία. Αυτά που θα πω παρακάτω αφορούν τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, κυρίως εκείνους που μεταδίδουν το «πειρατικό» πρόγραμμα τη στιγμή ετούτη, καθώς και κάποιους άλλους που μίλησαν στα μικρόφωνα από το απόγευμα μέχρι τώρα. Λοιπόν, είναι απαράδεκτο, οι στην ουσία απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, να λένε πράγματα όπως «ας έκλεινε η ΕΡΤ, αλλά να μην γινότανε τόσο απότομα» ή, «ας γίνονταν ένας εξορθολογισμός, κάποιες απολύσεις, να υπήρχε όμως μια λογική σε όλο αυτό το πράγμα». Άκουσα και διάφορα επιχειρήματα από τους εκφωνητές, ότι είναι παράνομο σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία να κλείσει η κρατική ραδιοτηλεόραση και άλλα τέτοια. Αυτά όλα αποτελούν αυταπάτες, διότι το αστικό δίκαιο είναι όπλο στα χέρια εκείνων που απολύουν και που ξεπουλούν τον δημόσιο πλούτο. Και όπως φάνηκε σε τόσες και τόσες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν, όταν το αστικό κράτος πηδάει τη μάντρα της δικαιοσύνης κάνει μια χαρά τη δουλεία του και κανένα δικαστήριο δεν το σταματά. Υπάρχει ένα δίκιο ικανό να τους ανακόψει τη φόρα και αυτό είναι το δίκιο του εργάτη, το δίκιο αυτού που παράγει τον πλούτο να τον καρπώνεται κιόλας, απαράβατο δίκιο της τάξης μας το οποίο όμως μόνο εμείς μπορούμε να το επιβάλουμε, οι εργάτες και τα μικρομεσαία(σύμμαχα)
λαϊκά στρώματα.
Λοιπόν, εργαζόμενοι της ΕΡΤ, η κυβέρνηση βάζει το μαχαίρι και χτυπάει κόκαλο, εσείς γιατί τους παίρνετε με το γάντι; Δηλαδή το κύριο ζήτημα ποιό είναι; Ότι κλείνει ΕΡΤ ή ότι δεν την έκλεισαν πολιτισμένα; Αλλά ακόμη και αν δεν έκλεινε, γιατί να συναινείτε στην απαξίωση της και στο κουτσούρεμα της; Δεν μπορεί στη συνείδηση σας να διαπραγματεύεστε ούτε απολύσεις, ούτε περικοπές, ειδικά τώρα που το σύστημα σας έριξε τέτοια χειροβομβίδα. Εκτός και αν ελπίζετε πως αν δείξετε «καλή διαγωγή» θα υπάρχει για εσάς την επόμενη μέρα μια θέση στο καινούριο «δημόσιο αλλά όχι κρατικό;!;!»(αλήθεια τι σημαίνει δημόσιο αλλά όχι κρατικό, μήπως ότι θα το πληρώνει ο λαός αλλά τα έσοδα θα τα παίρνει κάποιος ιδιώτης;) κανάλι το οποίο υποσχέθηκε η κυβέρνηση ότι θα ανοίξει. Αν είναι έτσι, αυτό αποτελεί προδοσία όχι μόνο απέναντι στους συναδέλφους σας, αλλά και απέναντι σε όλο αυτόν τον κόσμο που συγκινήθηκε απόψε και ήρθε απ’ έξω από τους σταθμούς για να σας συμπαρασταθεί. Αναλογιστείτε λοιπόν τις ευθύνες σας, και για όσο χρόνο μπορείτε ακόμη να εκπέμπετε, έστω και στο internet, να γίνετε υπόδειγμα με τον αγώνα σας και τη στάση σας, υπόδειγμα ανυποχώρητης πάλης και υπόδειγμα ενότητας και αλληλεγγύης.
Αμπελοφιλοσοφίες 