 |
| Το σενάριο αυτό είναι μάλλον πιο ρεαλιστικό από τις φασον πολιτικές αναλύσεις διάφορων «ανεξάρτητων» δημοσιογράφων. |
Τελικά δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά, πέρα του ότι αποτελεί κεντρική γραμμή για τους υπηρέτες του κεφαλαίου εδώ στην Ελλάδα να βαφτίζουν όλες τις παθογένειες του καπιταλισμού «σοβιετικές» έχοντας διττό στόχο, από τη μια να βγάλουν το σύστημα τους[που έχει φτάσει στα όρια του] λάδι, και από την άλλη να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις στον κόσμο που τους ακούει/διαβάζει σχετικά με το τι είναι ο σοσιαλισμός ούτος ώστε να τον δαιμονοποιήσουν στην συνείδηση του. Ο λόγος αυτή τη φορά για το άρθρο του Καισάριου στο Capital.gr, που με τη μέθοδο της καισαρικής εκμαιεύει εντελώς αυθαίρετα συμπεράσματα και κάνει παραλληλισμούς οι οποίοι ούτε μία σχέση έχουν με τον σοσιαλισμό. Παρακάτω πρόκειται να γίνει σχολιασμός μερικών αποσπασμάτων του άρθρου του προκειμένου να φανεί σε τι επίπεδα γελοιότητας φτάνουν τα επιχειρήματα του.
«Το κρατικοδίαιτο κομμάτι του Ελληνικού Σοβιέτ (ήτοι η ελληνική γραφειοκρατική αριστεροσύνη) χορεύει αυτή την εποχή το τελευταίο ταγκό. Σωστά ακούσατε. Κάνουν μια ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, τους μισθούς και τους τίτλους τους. Η τελευταία αυτή προσπάθεια έχει επικεντρωθεί στο να βρεθεί αρκετό χρήμα προκειμένου να μην χάσουν τα “κεκτημένα”.
Έτσι λοιπόν, πιστεύοντας ότι στην ελληνική οικονομία «λεφτά υπάρχουν», έχουν αμολήσει χρηματοκυνηγητό με σκοπό να βρουν και το τελευταίο ευρώ, για να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν τόσα χρόνια, που δεν είναι άλλο από το να απομυζούν τον Ελληνικό λαό.
Προφανώς κανείς τους δεν πιστεύει στο ρητό της στήλης, Φόροι που δεν μπορεί να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν, αλλά και «Βεβαιωμένοι» φόροι που δεν μπορούν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν. Προφανώς κάνεις τους δεν γνωρίζει την θεωρία του Laffer, σύμφωνα με την οποία όσο μεγαλύτερη η φορολογία, τόσο λιγότεροι οι φόροι. Το Ελληνικό Σοβιέτ όχι μόνο παραγνωρίζει τους κανόνες των μαθηματικών, αλλά έχει έννομο συμφέρον να κάνει το αντίθετο.
Αδιαφορεί τι λένε οι κλασικοί φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, η πρακτική εμπειρία των δυτικών οικονομιών των τελευταίων 100 ετών και αδιαφορεί για το ότι παντού ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχει αποτύχει. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να φορολογεί, είτε αυτά τα λεφτά υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν. Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου… του δικού της θανάτου.»(Πηγή)
Τώρα πως μπορεί κάποιος να παραλληλίζει το ΠΑΣΟΚ [διότι προφανώς για το ΠΑΣΟΚ μιλάει], του Ευρώ και του χρηματιστηρίου με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αλλά ακόμα και με τη λογική του Καισάριου, από πού και ως πού ο «υπαρκτός» λειτουργούσε σύμφωνα με το μότο «να τους ταράξουμε στους φόρους»; Εκτός και αν στο μυαλό του Καισάριου υπαρκτός σοσιαλισμός σημαίνει σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή ένα από τα προσωπεία του καπιταλισμού που καμία σχέση δεν έχει με τον σοσιαλισμό όπως εκφράστηκε από τους κλασικούς του μαρξισμού.
Μιας και επικαλείται όμως τους κλασικούς φιλελεύθερους ο Καισάριος, τόσο αυτοί όσο και οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν μειωμένους φόρους, όχι για τις μάζες, αλλά για τους επιχειρηματίες, κάτι που έτσι και αλλιώς συμβαίνει στην χώρα μας εδώ και χρόνια και μάλιστα με την ψαλίδα να ανοίγει συνεχώς εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Ας δούμε όμως και μερικά στατιστικά:
» Σε σχέση με τα φορολογικά έσοδα από την άμεση φορολογία, το 72,3% προέρχεται από φόρους που καταβάλλουν φυσικά πρόσωπα (εκ των οποίων το 55,5% από μισθωτούς και συνταξιούχους και το 15,8% από τα λοιπά φυσικά πρόσωπα) και μόλις το 28,7% από νομικά πρόσωπα.» (Πηγή)
Έτσι λοιπόν κατανέμονται τα φορολογικά βάρη στην Ελλάδα, το κύριο μέρος το πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, εκείνοι δηλαδή που με τον ιδρώτα τους έχουν παράξει και παράγουν τον πλούτο, και τα νομικά πρόσωπα τα οποία κατέχουν αυτόν τον πλούτο, επιβαρύνονται με μόλις το 28/100.
Και παρότι το Capital.gr παραπονιέται για τη φορολόγηση του κεφαλαίου στην Ελλάδα(γιατί αυτήν την φορολόγηση εννοεί κάποιος φιλελεύθερος όταν αναφέρεται στους «κλασικούς»), αυτή στην πραγματικότητα βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συγκεκριμένα:
» Η συνολική φορολογική επιβάρυνση της Ελλάδας (συμπεριλαμβανομένων και των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης) ως προς το ΑΕΠ, το 2009, ήταν στο επίπεδο του 30,3%, αρκετά χαμηλότερα από το μέσο όρο των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (35,8%). Επίσης, η Ελλάδα κατείχε το χαμηλότερο ποσοστό για τις χώρες της ζώνης του ευρώ, στις οποίες ο μέσος όρος ήταν 36,5%.»
Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη η φορολογική επιβάρυνση παραμένει σχετικά σταθερή, στην Ελλάδα διαπιστώνονται τρεις ουσιαστικά φάσεις. Στην πρώτη φάση, έως και το 2000, υπάρχει ενίσχυση της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης. Στη δεύτερη φάση, που διαρκεί έως και το 2004, η συνολική φορολογική επιβάρυνση μειώνεται και αποκλίνει περαιτέρω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Στην τρίτη φάση, έως και το 2008, η φορολογική επιβάρυνση παραμένει σταθερή, ενώ έκτοτε μειώνεται εκ νέου λόγω της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης.» (Πηγή)
Δηλαδή με τη λογική του Καισάριου οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι περισσότερο σοβιετικές από τη δική μας. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη και τις περαιτέρω διευκολύνσεις εξαιτίας της κρίσης για την προσέλκυση επενδυτών(ΣΔΙΤ, FAST TRACK, σφαγή εργασιακών και μισθών), η χώρα μας έχει μετατραπεί όχι μόνο σε φορολογικό αλλά και σε επενδυτικό παράδεισο για τα δεδομένα της ευρωπαϊκής ένωσης.
Όμως για τον λαό δεν μειώνεται η φορολογική επιβάρυνση, δεν χρειαζόμαστε καν στατιστικά για αυτό, το αποδεικνύουν τα χαράτσια, η φορολόγηση των ανέργων, η αύξηση των φόρων μέσα από τα τιμολόγια της ΔΕΗ και άλλων υπηρεσιών, η αύξηση του ΦΠΑ κ.α. Άρα η πλουτοκρατία όχι μόνο γλιτώνει φόρους, αλλά αυτοί οι φόροι μετακυλούν στους χαμηλόμισθους και τους οικονομικά αδύναμους. Συγκεκριμένα:
“Όπως αναφέρει η ΓΣΕΕ, μισθωτοί και οι συνταξιούχοικατέβαλαν ως άμεση φορολογία 6,5 δισ. ευρώ, 47,9% (2009), 6,9 δισ., 52,6% (2010),7,1 δισ. ευρώ, 55,5% (2011), ενώ οι επιχειρήσεις κατέβαλαν ως άμεση φορολογία4,7 δισ. ευρώ, 35,1% (2009), 4,1 δισ., 30,7% (2010), και 3,6 δισ. ευρώ, 28,7%(2011).” (Πηγή)
Συμπληρωματικά:
«Οσον αφορά τη διάρθρωση των φορολογικών εσόδων, διαπιστώνεται ότι το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ελλάδα προέρχεται από την έμμεση φορολογία. Μάλιστα, το χάσμα ανάμεσα σε άμεσους και έμμεσους φόρους είναι πολύ μεγαλύτερο στην Ελλάδα σε σχέση με το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προκύπτει, δηλαδή, ότι συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Ελλάδα σε μεγαλύτερο βαθμό επιβαρύνει τους πολίτες της με την κοινωνικά άδικη έμμεση φορολόγηση παρά με άμεσους φόρους, που μπορεί να είναι αναδιανεμητικοί και κοινωνικά δίκαιοι.
Στην Ελλάδα, οι άμεσοι φόροι είναι περίπου στο ήμισυ του μέσου όρου της Ε.Ε. 15, αποτελώντας κατά αυτό τον τρόπο τον κύριο λόγο για την ελλειμματική σχέση των δημόσιων εσόδων στην Ελλάδα με τα αντίστοιχα των χωρών της Ε.Ε. «(Πηγή)
Δηλαδή ο λόγος που τα δημόσια ταμεία είναι μείον, δεν είναι οι «παχυλοί» μισθοί και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων και των άλλων μισθωτών(αυτοί πληρώνουν και έμμεσους και άμεσους φόρους αναγκαστικά και δεν μπορούν να κρυφτούν), αλλά οι φοροαπαλλαγές των νομικών προσώπων όπως είναι για παράδειγμα το εφοπλιστικό κεφάλαιο που απολαμβάνει 60 ειδικών φοροαπαλλαγών.
Σε ποίο από τα σοσιαλιστικά κράτη του «υπαρκτού» κύριε Καισάριε συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, πείτε μας παρακαλώ; Υπήρχαν στην ΕΣΣΔ παραγωγικά μέσα που να άνηκαν σε ιδιώτες και δεν το ήξερα; Πως λοιπόν εσείς κάνετε τέτοιες αυθαίρετες συγκρίσεις; Πως παρομοιάζετε μια χώρα που ξεσκίζει στους φόρους τους πολλούς για την ευημερία των λίγων καπιταλιστών με μια χώρα που είχε καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την είχε μετατρέψει σε κοινωνική περιουσία; Στα δικά μου μάτια, και στα μάτια κάθε λογικού ανθρώπου, το «ελληνικό σοβιέτ» μια χαρά ακολουθεί τους κανόνες των κλασικών αλλά και των νέων φιλελεύθερων. Στην σοβιετική Ελλάδα η εκπαίδευση, η υγεία, η ψυχαγωγία, η στέγαση, η ενέργεια και άλλα πολλά, που στις χώρες του υπαρκτού θεωρούνταν πριν από πολλές δεκαετίες δεδομένα, είναι σήμερα όνειρα απατηλά για τις λαϊκές οικογένειες. Και όλα αυτά για να μετατεθεί η κρίση από τα σαλόνια της πλουτοκρατίας που τη δημιούργησε, στις πλάτες του λαού που πάντα πληρώνει το λογαριασμό σε καθεστώς καπιταλισμού, ασχέτως με ποιό προσωπείο παρουσιάζεται αυτός(σοσιαλδημοκρατικό, φιλελεύθερο, φασιστικό ή άλλο).
Το κρατικοδίαιτο κομμάτι που λέτε λοιπόν κύριε Καισάριε, όσον αφορά στη χώρα μας αλλά όλες τις καπιταλιστικές χώρες του κόσμου, είναι πέρα και πάνω από όλα η ολιγαρχία του πλούτου. Κάποια ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι φυσικά, απορροφούνται και από το πολιτικό τους προσωπικό για τις υπηρεσίες τους. Άλωστε χωρίς τις εγγυήσεις και τις διευκολύνσεις που του προσφέρει το αστικό κράτος δεν θα μπορούσε να είχε υπάρξει ο καπιταλισμός, όσο και αν οι φιλελεύθεροι του συρμού προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Και συνεχίζει ο Καισάριος:
«Αυτό το κρατικοδίαιτο κομμάτι της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας θα πρέπει να εξαλειφτεί. Είναι η ίδια κάστα γραφειοκρατών που απαρτίζουν και την ΕΡΤ και είναι οι ίδιοι που εμποδίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια προόδου, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θέλει πράγματι να αλλάξουν τα πράγματα (που δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός το πιστεύω λιγότερο).» (Πηγή)
Την ώρα όμως που η κυβέρνηση κλείνει τη δημόσια τηλεόραση απολύοντας χιλιάδες ανθρώπους, προστατεύει τους καναλάρχες των ιδιωτικών καναλιών με πολλούς τρόπους. Έχουμε και λέμε:
«Με ένα άρθρο 8 αράδων σε πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 31ης Δεκεμβρίου 2012, η κυβέρνηση ανέστειλε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά την υποχρέωση των ιδιωτικών καναλιών να καταβάλουν φόρων 20% επί των τηλεοπτικών τους διαφημίσεων.» (Πηγή)
Την ίδια στιγμή το κράτος στην ουσία επιδοτεί τα ιδιωτικά κανάλια μετακυλώντας το κόστος εγκαταστάσεων του τεχνικού εξοπλισμού στους δήμους αλλά και παραχωρώντας τη χρήση τεχνικού εξοπλισμού της ΕΡΤ σε αυτούς:
Οι τελικές διευκολύνσεις
Τώρα που εξασφαλίστηκε ο μονοπωλιακός έλεγχος των συχνοτήτων, θα πρέπει να μειωθούν και οι δαπάνες του γνωστού αναδόχου. Η εκτιμώμενη πληθυσμιακή κάλυψη από τα 156 κέντρα εκπομπής εκτιμάται στο 96,2 %. Τι γίνεται λοιπόν με το υπόλοιπο ποσοστό του πληθυσμού, όπου μπορεί να απαιτηθούν άλλα 300 σημεία εκπομπής με μικρούς αναμεταδότες; Ποιος θα πληρώσει αυτό το κόστος που θα έπρεπε να βαρύνει τον ανάδοχο;
Η συνταγή είναι γνωστή και έχει εφαρμοστεί κατά κόρον τα τελευταία χρόνια: Μετακυλίουμε το κόστος που έπρεπε να πληρώσει ο ιδιώτης ανάδοχος (Digea) στον πολίτη. Στη σελίδα 43 των προδιαγραφών αναφέρεται ότι ο ανάδοχος οφείλει να συνεργάζεται με Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι θα προτίθενται να αναλάβουν το κόστος των αναγκαίων αναμεταδοτών!
Σε άλλο δε σημείο, υποχρεώνει την ΕΡΤ να προσφέρει τους ιστούς των κεραιοσυστημάτων της για υποχρεωτική συνεγκατάσταση με τον ιδιώτη ανάδοχο! (Πηγή)
Η ίδια η ΕΡΤ από το 2010 όχι μόνο δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό αλλά είναι και κερδοφόρα(όπως άλλωστε κερδοφόρος ήταν και ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, αλλά και τόσες άλλες δημόσιες υπηρεσίες που πούλησαν η πρόκειται να πουλήσουν). Ας δούμε και τα σχετικά νούμερα:
Η ΕΡΤ παραμένει ήταν κερδοφόρος το 2011 και συνέχισε να παρουσιάζει έσοδα ύψους 36 εκατ. ευρώ το 2012. Το ανταποδοτικό τέλος είναι καθοριστικό για τη λειτουργία της εταιρείας καθώς συνιστούσε το 94,2% των εσόδων της, με τις διαφημίσεις και τις χορηγίες να έχουν υποχώρησε στο 4,14% ,τα λοιπά έσοδα στο 1,2% και οι πωλήσεις της Ραδιοτηλεόρασης στο 0,46%.
(Πηγή)
Φυσικά κριτήριο αξιολόγησης για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν μπορεί να είναι το κέρδος αλλά το τι προσφέρει στον λαό, όμως εδώ εστιάσαμε στα οικονομικά αφού ακόμα και μέσα από το δικό τους, οικονομικίστικο πρίσμα, δεν δικαιολογείται το ξεπούλημα της ΕΡΤ ως ζημιογόνου.
Ας δούμε όμως πόσο μας κοστίζουν τα ιδιωτικά κανάλια:
«Στην τηλεόραση-χρηματιστήριο, ο διαφημιστικός χρόνος πωλείται ανά δευτερόλεπτο. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, κάθε κανάλι μπορεί ανά ώρα να πουλήσει 12 λεπτά, ήτοι 720 δευτερόλεπτα. Η τιμή διαμορφώνεται ανάλογα με τη ζήτηση που υπάρχει και από τη διαθεσιμότητα του τηλεθεατή – μικρή στην πρωινή ζώνη, ανεβαίνει στο λεγόμενο «prime time», μετά τις 9 το βράδυ, δηλαδή, και στην κύρια ζώνη ενημέρωσης. Το κόστος παραγωγής ανεβάζει και την τιμή του διαφημιστικού χρόνου. Πράγμα που σημαίνει ότι μέσω του διαφημιζομένου το μάρμαρο της ακριβότερης παραγωγής, εμμέσως πλην σαφώς, ο καταναλωτής το πληρώνει. Πόσο κοστίζει στον διαφημιζόμενο το δευτερόλεπτο που θα πληρώσουμε εμείς αγοράζοντας το προϊόν του; Στην πρωινή ζώνη, ένα πετυχημένο πρωινάδικο κοστίζει 25-30 χιλ. ευρώ· στο prime time, ένα επεισόδιο ενός πετυχημένου σίριαλ κοστίζει 120-140 χιλ. ευρώ. Το πρωί, το δευτερόλεπτο, κατά μέσον όρο, τιμάται 18 ευρώ· στη βραδινή ζώνη, 60.
Πριν από την οικονομική κρίση, το διαφημιστικό κόστος που μετακυλιόταν κατά μέσον όρο στην τιμή αγοράς για τον καταναλωτή υπολογιζόταν για ένα αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού 400 ευρώ ανά μονάδα πώλησης, ενώ σ’ ένα αναψυκτικό ή ένα γιαούρτι το ποσοστό του κόστους έφτανε το 4% της τιμής αγοράς του προϊόντος. «Το κόστος που καλείται να πληρώσει ο καταναλωτής στην τιμή αγοράς του προϊόντος κυμαίνεται, ανάλογα με την κατηγορία του προϊόντος, από 4 ώς 12%» λέει ο καθηγητής στο τμήμα Media και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μανώλης Χαιρετάκης.» (Πηγή)
Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε το σαμποτάρισμα της ΕΡΤ από την ίδια την κυβέρνηση στην διεκδίκηση των διαφημιστικών πακέτων, το χάρισμα ή την αδιαφορία για την είσπραξη των χρεών των ιδιωτικών καναλιών προς το δημόσιο κλπ, συνειδητοποιούμε ότι σκοπός του υπαρκτού σοσιαλισμού της Ελλάδας είναι το σαμποτάρισμα του δημόσιου τομέα και η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας…;!;!;!
Παρότι άρθρα όπως αυτό του Καισάριου, και παλιότερα του Στούπα του Μελέτη Μελετόπουλου και άλλων δεν θα μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους σε έναν υγιή κόσμο παρά μόνο ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας τελευταίας διαλογής, στον δικό μας κόσμο των διαστρεβλωμένων συνειδήσεων σίγουρα την κάνουν τη ζημιά τους με τη συνεχή και χρόνια επανάληψη και τον συντονισμένο βομβαρδισμό. Πραγματικά είναι πολύ βαρετό για κάποιον να απαντάει σε τέτοιες ηλιθιότητες/αθλιότητες, αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να τα αφήνουμε αναπάντητα όλα αυτά διότι μόνο με το ξεμπρόστιασμα τους(από ότι μέσο διαθέτουμε) μπορεί να περιοριστεί η ζημιά και ο αντίκτυπος που έχουν στην κοινωνία. Ένα είναι βέβαιο πάντως, πως κάποια μέρα όλοι αυτοί οι γυμνοσάλιαγκες της «δημοσιογραφίας» θα πνιγούν στα ίδια τους τα ξερατά και τότε ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα αρχίσουν να αναζητούν την αλήθεια.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Read Full Post »
Αμπελοφιλοσοφίες 