Χωρίς λόγια

Read Full Post »

Πιο Ξηρός πεθαίνεις…

Βλέποντας το βίντεο του Ξηρού, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί…υπάρχει άραγε κάποιο software που του έχουν φορτώσει και τον χρησιμοποιούν σαν ανδρείκελο για να πουν αυτά που θέλουν να πουν από απομακρυσμένη σύνδεση; Μήπως βλέπουμε απλά κάποιο app, που ξέρω γω του γράφεις κάτι και αυτό το επαναλαμβάνει με τη μορφή και τη φωνή του Ξηρού; Δηλαδή μήπως πρόκειται για κάτι τέτοιο;

Πέρα από την πλάκα, δεν είμαι ο καλύτερος να μιλήσω για την 17Ν και τον Ξηρό…ίσως να ήταν έτσι και από πριν ο ξηρός, ίσως και όλες οι προκηρύξεις της 17Ν να είχαν τέτοιο χάλι ή να ήταν και χειρότερες. Δεν το έχω ψάξει το ζήτημα και δεν μπορώ να συγκρίνω, αν κάποιος ξέρει ας μας πει. Πάντως αυτή η οπτικοακουστική πανδαισία που βγήκε στην δημοσιότητα αν ένα πράγμα καταφέρνει, είναι το να τρολάρει την επαναστατική θεωρία. Είναι λες και βλέπουμε τον Σεφερλή να παριστάνει τον «αντάρτη πόλης» με τον ίδιο τρόπο  που παριστάνει τον ταξίαρχο Θεοχάρη από το [Αντίο] Ζωή ή τον άλλο τον κύριο που προλόγιζε τις ταινίες στην ΕΡΤ. Αν και έχω την αίσθηση ότι ακόμα και Σεφερλής θα το έκανε πιο πετυχημένα.

Και αναρωτιέμαι, είναι ο Ξηρός τζάμπα μαλάκας, ή σχεδιασμένα βγήκε να πει αυτά που είπε, για να φανούν γραφικά στα αυτιά του κόσμου, και έτσι να ενισχυθεί αυτό το γενικό κλίμα απαξίωσης της συζήτησης γύρω από την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος; Το λέω αυτό, επειδή έχοντας ακούσει και εγώ πριν λίγο τον Ξηρό, αισθάνομαι λίγο γραφικός που παραθέτω φράσεις όπως «αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος».

Τόσο η εικόνα του Ξηρού, όσο και αυτά που λέει, αλλά και το πως τα λέει, δείχνουν έναν άνθρωπο που δεν είναι στα καλύτερα του. Και όταν αυτός που συμβόλιζε κάποτε τον φόβο και τον τρόμο του συστήματος(άλλο τι πραγματικά ήταν), φαντάζει γραφικός, χαμένος, εκτός τόπου και χρόνου σε τέτοιο βαθμό που ούτε ο ίδιος δε δείχνει να πιστεύει τα όσα λέει, τι να μας πουν μετά και οι άλλοι που θεωρούνται πιο λάιτ(άλλο και αυτοί τι πραγματικά είναι).

Δεν θέλω ρε παιδί μου να συνωμοσιολογώ, δεν μπορώ να ξέρω αν ο Ξηρός απλά ήρθε και έδεσε ή αν όλο αυτό το πράγμα είναι προσχεδιασμένο. Αν όμως κάτι γνωρίζω, είναι πως το καραγκιοζλίκι αυτό συμβάλει στην γενικότερη και διόλου τυχαία, προσπάθεια γελοιοποίησης της επαναστατικής θεωρίας. Διότι όταν ο Ξηρός βάζει μέσα στο παραλήρημα του έννοιες όπως μεγάλο κεφάλαιο, εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικός έλεγχος, έξοδος από ΕΕ, αναγκαστικά θα κάνει όποιος τον ακούει τη σύνδεση με αυτά που λέει το κομμουνιστικό κόμμα. Φυσικά, το κομμουνιστικό κόμμα, αν και χρησιμοποιεί αυτές τις έννοιες, δεν τις πασπαλίζει με μικροαστισμό ούτε υποβόσκει πίσω από τα λόγια του εθνικισμός, ούτε και λαϊκίζει. Ο Ξηρός τα κάνει και τα τρία αυτά αμαρτήματα.  Δυστυχώς όμως αυτή τη διάκριση μεταξύ μπουρδολογίας και πραγματικής, στιβαρής μαρξιστικής ανάλυσης, μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν μπορεί να την κάνει, για αυτό και κάνει την ταύτιση.  Αυτός είναι και ο λόγος,  άσχετα με το αν έτυχε ή αν πέτυχε το διάγγελμα Ξηρού, που θα αξιοποιηθεί με εξαντλητικό τρόπο προς την κατεύθυνση της γελοιοποίησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των όσων την εκφράζουν με αίσθημα ευθύνης και με συνέπεια.

ΥΓ: Κάποια στιγμή καλεί και τους ακροαριστερούς να συστρατευθούν… αλήθεια χρησιμοποιεί κάποιος επαναστάτης τη λέξη ακροαριστερός; Κυρίως αυτοί που επικαλούνται την θεωρία των δυο άκρων μεταχειρίζονται αυτήν την έννοια.

ΥΓ2: «Καταστράφηκε η μεσαία τάξη»….μεγάλος μαρξιστής!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ο μύθος του καλού καπιταλιστή, η περίπτωση του Χένρι Φορντ: Πρώτο μέρος

Επειδή πολλά γράφονται τελευταία για τους καλούς καπιταλιστές τύπου Καρέλια, ο οποίος «μοιράζεται » τα κέρδη του με τους εργαζόμενους, και Σκλαβενίτη, που δεν ανοίγει τις Κυριακές διότι όπως ανακοινώνει η επιχείρηση, δεν θεωρεί τους εργαζόμενους σκλάβους, αποφάσισα να γράψω ένα σχετικό άρθρο. Πρόκειται να αναφερθώ στον Χένρι Φορντ, τον πασίγνωστο επιχειρηματία και μηχανικό, που το όνομα του έχει συνδεθεί με την ομώνυμη αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία, την οποία εξύψωσε στις αρχές του 20 αιώνα με τις καινοτόμες ιδέες του.

Χένρι Φορντ

Το 1914 ο Φορντ εντυπωσίασε τους πάντες αποφασίζοντας να δώσει σε συνθήκες κρίσης ως μίνιμουμ μισθό σε όσους εργάζονταν στα εργοστάσια του τα 5 δολάρια την ώρα, ποσό σχεδόν διπλάσιο από αυτόν που συνήθιζαν να δίνουν άλλες επιχειρήσεις. Αργότερα, το 1926 έφτασε να μειώσει τις εργάσιμες ώρες ανά βδομάδα στις επιχειρήσεις του στις 40, ενώ άρχισε να εφαρμόζει πενθήμερη εργασία. Ο Φορντ βέβαια δεν τα έκανε όλα αυτά από την καλή του την καρδιά, σκοπός του ήταν να πάρει τους καλύτερους εργάτες από τους ανταγωνιστές του και να τους φέρει να εργάζονται για τον ίδιο, αποκτώντας έτσι τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε μια ραγδαία διογκούμενη αγορά. Ήθελε επιπλέον να αποδυναμώσει και την επιρροή των συνδικάτων σε όσους εργάζονταν για αυτόν.

Τα κριτήρια για το αν τελικά κάποιος εργαστεί για αυτόν ήταν αυστηρά, και ο Φορντ όχι μόνο περνούσε από κόσκινο τους υποψήφιους υπαλλήλους του προκειμένου να τους προσλάβει, αλλά συνέχιζε να παρακολουθεί ακόμα και την προσωπική τους ζωή για όσο διάστημα εκείνοι εργάζονταν για αυτόν. Για να μπορεί κάποιος να συνεχίζει να εργάζεται έπρεπε να παίρνει την έγκριση μιας 50μελους ομάδας ερευνητών(καθώς επίσης και άλλων υπαλλήλων που δούλευαν για το συγκεκριμένο τμήμα που ονομαζόταν Social Department) η οποία έλεγχε τις συνήθειες των εργαζομένων, αν έπιναν, αν  τζόγαραν, αν είχαν επαφές με σωματεία κ.λ.π.

Αν και αυτή η πατερναλιστική τακτική του Φορντ χαλάρωσε με το πέρασμα του χρόνου, δεν υπήρχε η ανάλογη υποχώρηση ως προς την πολεμική στάση του απέναντι στον συνδικαλισμό και στα σωματεία.  Θεωρούσε ότι τα σωματεία έριχναν την παραγωγικότητα, και ισχυριζόταν ότι οι ίδιοι οι μάνατζερ θα έπρεπε κανονικά να νοιάζονται για το καλό των υφισταμένων τους, αφού έτσι θα εξασφάλιζαν τελικά και οι ίδιοι οφέλη.

Για να αντιμετωπίσει τους συνδικαλιστές ο Φορντ όρισε ως υπεύθυνο ασφαλείας της εταιρίας του έναν πρώην ναύτη και μποξέρ ονόματι Χάρι Μπένετ, ο οποίος χρησιμοποιούσε τραμπούκικες και μαφιόζικες μεθόδους για να κρατήσει μακριά τα συνδικάτα. Ο Μπένετ είχε φτιάξει μια ομάδα από τα «καλύτερα παιδιά»(συμμορίτες, πρώην κατάδικους) που άνηκαν στην επιχείριση και δούλευαν κάτω από τις διαταγές του ίδιου και του Φορντ. H ομάδα αυτή λεγόταν Service Department ή Internal Department και έφτασε να αριθμεί μέχρι και 3.000 άτομα. Αποκορύφωμα της δράσης του Μπένετ ήταν η «μάχη της ανισόπεδης διάβασης»(battle of overpass)[1] στις 26 Μάιου 1937  στο Ντιτρόιτ. Το συνδικάτο UAV(United Auto Workers)  έκανε μαζικές κινητοποιήσεις με σύνθημα «συνδικαλισμός και όχι φορντισμός» επειδή πίστευαν ότι τα εργασιακά δικαιώματα πρέπει να διεκδικούνται μαζικά και όχι να παραχωρούνται αποσπασματικά, από λιγοστούς εργοδότες, που έκαναν τις όποιες παραχωρήσεις έχοντας στο μυαλό τους την τσέπη τους και όχι την καλοπέραση των υπαλλήλων τους.

Η απάντηση του Φορντ ήταν  να στείλει τον Μπένετ και τους τραμπούκους του για να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις. Τα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας μακέλεψαν τους επικεφαλής των σωματείων χωρίς έλεος, με την αστυνομία να είναι παρούσα και να μην παρεμβαίνει. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των τραμπούκων ήταν 40 άτομα(σε άλλη πηγή έγραφε 400). Οι μπράβοι δεν δίστασαν να χτυπήσουν γυναίκες που μοίραζαν προκηρύξεις, αλλά ακόμη και δημοσιογράφους που φωτογράφιζαν τα γεγονότα, ενώ κατέστρεψαν αρκετά ντοκουμέντα της επίθεσης που είχαν φωτογραφήσει οι ρεπόρτερ. Οι φωτογραφίες τελικά έφτασαν στον τύπο και δημιουργήθηκε μεγάλος πάταγος.

Χτυπημένοι οι εκπρόσωποι του συνδικάτου Reuther και Frankesteen

Καμπόσα χρόνια νωρίτερα, το 1932, η ίδια ομάδα τραμπούκων μαζί με την αστυνομία, είχαν ανοίξει πυρ ενάντια σε διαδηλωτές εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας του Φορντ, με αποτέλεσμα να πεθάνουν 5 και να τραυματιστούν άλλοι 60.

Η μάχη της ανισόπεδης διάβασης έπληξε την εικόνα του Φορντ και των επιχειρήσεων του, όμως αυτός αρνήθηκε ακόμα και τότε να έρθει σε οποιοδήποτε συμβιβασμό με τα σωματεία, παρόλο που του το ζητούσαν στελέχη και μέτοχοι της επιχείρησης. Συνέχισε να χρησιμοποιεί τραμπούκους και να καταστέλλει με όποιο τρόπο μπορούσε τις εργατικές κινητοποιήσεις τουλάχιστον μέχρι το 1941, που αναγνώρισε τελικά το σωματείο των ενωμένων εργατών στην αυτοκινητοβιομηχανία(UAW). Η φορντ ήταν η τελευταία επιχείρηση του κλάδου που αναγνώρισε το συγκεκριμένο σωματείο.

Στιγμιότυπο από τις συμπλοκές

Τέλος πρώτου μέρους

Υστερόγραφο: Οποιαδήποτε ομοιότητα των παραπάνω με τους χρυσαυγίτες και την τραμπούκικη επίθεση τους ενάντια σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα (για να στηριχθούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών), δεν μπορεί παρά να είναι τυχαία.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Ονομάστηκε έτσι επειδή έλαβε χώρα σε μια ανισόπεδη διάβαση λίγο έξω από το Ντιτρόιτ

Πηγές:(συγνώμη που δεν έβαλα κανονικές παραπομπές όπου πρέπει)

http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Ford

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Battle_of_the_Overpass

http://en.wikipedia.org/wiki/Harry_Bennett

http://griid.org/2011/05/26/this-day-in-resistance-history-the-battle-of-the-overpass/

http://www.hfmgv.org/exhibits/fmc/battle.asp

http://www.autolife.umd.umich.edu/Design/Gartman/D_Casestudy/Harry_Bennett.htm

Read Full Post »

Αυτό είναι το «αιμοσταγές δικτατορικό καθεστώς» της Β. Κορέας…

Μιας και μας λογοκρίνει το “δημοκρατικό” facebook… ως ανατρεπτικό ιστολογοφόρο… περιστασιακή ανάρτηση από το απαγορευμένο “Sibilla»

Έχετε δει χώρα όπου οι διανοούμενοι της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης (Βουλή) και τα μεγάλα στελέχη των Υπουργείων… κάθε Παρασκευή προσφέρουν ΔΩΡΕΑΝ χειρωνακτική εργασία στις αγροτικές καλλιέργειες;

Στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, εκεί που όλα τα αργυρώνητα ΜΜΕ και πολλά δημοκρατικά ιστολόγια έγραφαν ότι 120 σκυλιά κατασπάραξαν τον αντίπαλο του προέδρου της χώρας (είδηση κατασκευασμένη από την Cia), οι διανοούμενοι προσφέρουν χειρωνακτική εργασία και ειδικά όταν είναι η περίοδος μαζέματος του ρυζιού καταλαβαίνουν τι ετσί βερίκοκο (όχι αυτό του νεοφασίστα τηλέμπορα).

Έτσι ξέρουν πως ν’ αντιμετωπίζουν τους πολίτες!

Ο ανεπάγγελτος, πάντα κρατικοδίαιτος Στουρνάρας, ο κουβαλητής της τσάντας του Σημίτη αν εργαζόταν κάθε Παρασκευή στα χωράφια… θα ήξερε τι σημαίνει αγρότης;

Τα 153 γερμανοτσογλάνια θα θα ήξεραν όταν «ψήφιζαν» τι σημαίνει πλειστηριασμός σπιτιών πολιτών;

Θα υπήρχαν βουλευτές που θα ψήφιζαν κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων, εξαθλίωση του λαού μας;

~.~

Σημείωση δική μου:
Αυτού του είδους η εργασία θα μπορούσε να έχει νόημα μόνο σε σοσιαλιστικά κράτη όπως η Β. Κορέα. Στο αστικό δικό μας κράτος, οι αντιλαϊκές αποφάσεις που παίρνουν δεν έχουν να κάνουν με την έλλειψη κατανόησης του πως περνάει ο λαός(όχι ότι νιώθουν στο πετσί τους πως περνάει), αλλά με τα μονοπώλια που βρίσκονται πάνω από τους πολιτικούς και καθορίζουν τις αποφάσεις τους. Όσους σπόρους και να φυτέψει ο Σαμαράς, αυτοί που θα θεριστούν θα είναι οι φτωχοί έλληνες πολίτες.

Βέβαια άμα είσαι σοσιαλιστής πρέπει και να το δείχνεις

Για τη σημείωση Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ωπ τι έχουμε εδώ; ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ!!!

Το βιντεάκι με τη μουσική του Ροκυ σε εκτέλεση από βορειοκορεάτισες πάρθηκε από σχόλιο του aristonikos85

Read Full Post »

Οι ερυθρές φυλακές

Οι ερυθρές φυλακές(Αναδημοσίευση από Σφυροδρέπανο)

 

Οι αναμνήσεις του καζαντζάκη από τα ταξίδια του στη σοβιετική ένωση, όπως μας τις δίνει συγκεντρωμένες στο βιβλίο του «ταξιδεύοντας στη ρουσία», είναι τόσο πλούσιες σε υλικό κι εύστοχες αξιολογικές κρίσεις, που δεν είναι εύκολο να συνοψιστούν και να παρουσιαστούν σ’ ένα μόνο κείμενο. Σε κάποια σημεία, νιώθει κανείς την ανάγκη να πάρει αυτούσια κάποια κεφάλαια και να τα τρίψει στη μούρη διάφορων «έγκυρων σοβιετολόγων» που δεν έχουν (όχι το ταλέντο και τη διεισδυτικότητα του συγγραφέα καζαντζάκη αλλά έστω) την έντιμη κριτική ματιά ενός ανθρώπου που μόνο κομμουνιστής δεν μπορεί να θεωρηθεί –παρά μόνο με μια πολύ ευρεία και χαλαρή έννοια.

 

Ένα τέτοιο απόσπασμα είναι και το παρακάτω κεφάλαιο, όπου ο καζαντζάκης μιλάει για τις ερυθρές φυλακές, δηλ για την εμπειρία του από το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα. Και έχει κατά τη γνώμη μου μια ιδιαίτερη αξία, όχι μόνο επειδή μας δίνει τις βασικές αρχές του συστήματος και σημαντικές πληροφορίες για ένα θέμα στο οποίο οι «γνώσεις» των περισσότερων εξαντλούνται στη λέξη γκούλαγκ, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να μάθουν κάτι πέραν αυτού· αλλά ακόμα και για το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει στην τελευταία πρότασή του –που είναι από τους βασικούς ‘νόμους’ που ακολουθεί κάθε επαναστατικό εγχείρημα. Καλή ανάγνωση.

 

 

 

 Ο Παναγής Σκουριώτης της Σοβιετικής Ρουσίας είναι, όπως κι ο δικός μας, ένας ισχυρός οργανισμός, όλος φλόγα, αφιερωμένος με φανατισμό στο σκοπό που έθεσε στη ζωή του: ν’ αναμορφώσει τις φυλακές. Ξανθός, γαλάζια μάτια, ξεχειλισμένος από χαρά, σαν τους ανθρώπους που, κυριεμένοι από ένα μεγάλο πάθος, το ικανοποιούν και χαίρουνται. Χαρούμενος, γοργοκίνητος, με άρπαξε στο αυτοκίνητό του και μ’ έφερε στις μεγάλες φυλακές έξω από τη Μόσχα.

 

Μέσα στην πυκνήν ομίχλη, το πρωί εκείνο, τα σπίτια κι οι εκκλησιές γυάλιζαν αχνά, εξαϋλωμένα, σα χτίρια ξωτικά καμωμένα από καπνούς κι υγρασία. Τα ηλεχτρικά ήταν αναμμένα κι έφεγγαν θαμπά τους δρόμους και τις παγωμένες βιτρίνες. Κοράκια περνούσαν σιωπηλά και κάθιζαν στα κρυσταλλωμένα δέντρα, τα σπίτια όλο και λιγόστευαν, είχαμε πια βγει στο μοσχοβίτικο κάμπο, φτάναμε στις φυλακές.

 

Σε όλο το δρόμο ο νέος σύντροφός μου μου ξηγούσε ότι η Σοβιετική Ρουσία αντικρίζει και το δύσκολο πρόβλημα φυλακών και φυλακισμένων:

-Δύο είναι οι βασικές αρχές μας: α) η μόρφωση του κατάδικου β) η εργασία

 

α) Κάθε φυλακή έχει: το σκολειό της για τους αναλφάβητους· όλοι, όταν θα βγουν από τη φυλακή, πρέπει να ξέρουν ανάγνωση και γραφή· έχει τη λέσχη της, το θέατρό της, τον κινηματογράφο της, τη βιβλιοθήκη της· στη λέσχη συζητούν, γίνουνται ομιλίες, θεατρικές παραστάσεις, διαβάζουν και μορφώνουνται. Κάθε φυλακή έχει τη δική της «εφημερίδα του τοίχου», όπου οι ίδιοι οι φυλακισμένοι γράφουν με απόλυτη ελευτερία για όλα τα θέματα που αφορούν την υλική ή πνευματική ζωή τους. Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε διάφορες ομάδες και καθεμιά αναλαβαίνει ορισμένο κλάδο: υπάρχουν ομάδες για τη μόρφωση, για την πολιτική, τα οικονομικά, την υγιεινή, άλλες αναλαβαίνουν τη φιλολογία, τη μουσική, τις γιορτές. Όλες οι ομάδες αποτελούνται από φυλακισμένους και μονάχα ο πρόεδρός τους είναι κρατικός υπάλληλος. Μεγάλη προσοχή συνάμα δίνουμε στο κορμί: καθαριότητα, ηλιοθεραπεία, αεροθεραπεία, γυμναστική, εκδρομές.

 

β) Σύμφωνα με τη δεύτερή μας αρχή, όσοι κατάδικοι μπορούν, πρέπει να εργάζουνται. Η εργασία δεν έχει σκοπό την τιμωρία του φυλακισμένου, παρά την ανθρωπιστική κι επαγγελματική του μόρφωση· γι’ αυτό η εργασία πρέπει να ‘ναι ανάλογη με την κλίση και τις ικανότητες του κάθε ατόμου. Σωματική ή ψυχική ποινή απαγορεύεται, όχι μονάχα γιατί αντιστρατεύεται στις σοβιετικές μας αρχές παρά και γιατί εξαγριώνει τον άνθρωπο και του γεννάει μίσος για την κοινωνία. Η πείρα μας απόδειξε πως τίποτα δεν επιδράει τόσο ευεργετικά στο φυλακισμένο, όσο ο σεβασμός στην ατομικότητά του.

 

Ευτύς ως ο κατάδικος μπει στη φυλακή, πάνε και τον βλέπουν ο διευθυντής κι οι προϊστάμενοι στο μορφωτικό ή εργατικό τμήμα. Κουβεντιάζουν μαζί του, μελετούν το χαραχτήρα και τη μόρφωσή του, τις επαγγελματικές του ικανότητες. Την άλλη μέρα του δίνουνε το βιβλιάριο, όπου αναγράφουνται τα δικαιώματα και τα χρέη του.

 

Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε τρεις τάξες: Κατώτατη, μέση κι ανώτατη. Κάθε φυλακισμένος παραμένει υποχρεωτικά ορισμένο χρονικό διάστημα στην τάξη όπου κατατάχτηκε, ωσότου η διεύθυνση του επιτρέψει να μετατοπιστεί στην αμέσως ανώτερη. Η παραμονή του στην ίδια τάξη ή η μετάθεση σε άλλη εξαρτάται από την πρόοδο του φυλακισμένου στην εργασία του και στη συμπεριφορά του, και γενικά από την επίδραση που είχε απάνω του το σωφρονιστικό σύστημα.

 

Η προαγωγή σε ανώτερη τάξη συνεπάγεται ορισμένα προνόμια: Αλαφρώνουν οι όροι του κανονισμού, μπορεί ν’ απολυθεί ο κατάδικος προτού λήξει ο χρόνος της ποινής κτλ. Όσοι ανήκουν στην κατώτατη τάξη δικαιούνται να δέχουνται επίσκεψες και να ‘χουν αλληλογραφία κάθε 15 μέρες· όσοι στην ανώτατη, κάθε μέρα. Όσο ανεβαίνουν σε ανώτερη τάξη αποχτούν και μεγαλύτερη ελευτερία να διαχειρίζουνται τα χρηματικά ποσά που κερδίζουν και ν’ αγοράζουν τρόφιμα, φορέματα, βιβλία. Όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη δικαιούνται εφτά μέρες άδεια το χρόνο· όσοι στην ανώτατη δεκατέσσερεις. Επίσης μπορεί να χορηγηθεί στους αγρότες που έδειξαν καλή διαγωγή άδεια απουσίας τρεις τέσσερεις μήνες, να πάνε στα χωριά τους και να βοηθήσουν στο θερισμό. Οι μήνες αυτοί υπολογίζουνται ως φυλακή.

 

Έχουμε διάφορους τύπους φυλακές, ανάλογα με τα διάφορα μέτρα της κοινωνικής προστασίας:

α) Σωφρονιστικές· αυτές υποδιαιρούνται: σε οίκους φυλακής· σωφρονιστικούς οίκους προστασίας· παροικίες αγροτικές, επαγγελματικές, βιομηχανικές· ειδικά απομονωτήρια· μεταβατικούς, σωφρονιστικούς οίκους.

β) Γιατροπαιδαγωγικές· υποδιαιρούνται σε οίκους εργασίας για ανηλίκους· σε οίκους εργασίας για εγκληματίες προερχόμενους από αγροτοεργατική νεολαία.

γ) θεραπευτικές· υποδιαιρούνται: σε ιδρύματα για ψυχικά ανισόρροπους και σωματικά άρρωστους· σε ινστιτούτα ψυχιατρικής θεραπείας, νοσοκομεία κτλ.

 

Το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα θέσπισε ακόμα μια σημαντική καινοτομία: Ως σήμερα, επικρατούσε η Ιδέα πως το δικαστήριο είναι ο μόνος ρυθμιστής της ποινής· σ’ εμάς όμως η δικαστική κι η σωφρονιστική εξουσία είναι δυο ισότιμοι παράγοντες της ενιαίας ποινικής πολιτικής του Κράτους. Το έργο της σωφρονιστικής εξουσίας δεν έχει σε μας μηχανικό χαραχτήρα· έγινε καθαρά δημιουργικό.

 

Από τη στιγμή που, ευτύς μετά τη δίκη, το κέντρο του βάρους μεταφέρεται στη σωφρονιστική εξουσία, τα εχτελεστικά σωφρονιστικά όργανα επιδίδουνται στη μελέτη –ψυχική, σωματική, πνευματική- των καταδίκων. Τους ταξινομούν, ορίζουν ειδικούς κανονισμούς, χρησιμοποιούν διάφορα, ανάλογα με την κάθε κατηγορία, μέσα σωφρονισμού και μόρφωσης.

 

Και το σπουδαιότερο: μπορούν όχι μονάχα ν’ αλλάξουν τους όρους της εχτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων, παρά και να συντομέψουν το χρόνο της ποινής που όρισε το δικαστήριο και να μεταβάλουν ριζικά τα μέτρα της κοινωνικής προστασίας. Η Σοβιετική Ρουσία κλόνισε την αρχή πως οι δικαστικές ετυμηγορίες είναι απαραβίαστες· τα εχτελεστικά όργανα μπορούν, ανάλογα με τη διαγωγή του κατάδικου, να τροποποιήσουν ριζικά την ποινή.

 

Με τα μέσα αυτά προσπαθούμε όχι να τιμωρήσουμε τον κατάδικο παρά να τον κάμουμε ικανό να συνεργαστεί κι αυτός μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία: του μαθαίνουμε γράμματα, του θεραπεύουμε την ψυχή και το σώμα, του διδάσκουμε μιαν τέχνη για να μπορεί να ζήσει και να φανεί χρήσιμος στο σύνολο.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε να νικήσουμε το σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής του ανθρώπου.

 

Μέσα από την πυκνήν ομίχλη έβλεπα τα υπερβόρεια μάτια του συντρόφου μου να λάμπουν σα δυο φλόγες. Μπαίναμε στη μεγάλη αυλή της φυλακής.

Το χτίριο είναι παλιό, απέραντο και ξεμοναχεμένο στην πεδιάδα. Κάμποσοι φυλακισμένοι έκοβαν ξύλα, άλλοι κουβαλούσαν κάρβουνα· ο διευθυντής χαιρέτησε τους «συντρόφους φυλακισμένους» μ’ εγκαρδιότητα. Μπήκαμε σ’ ένα μακρύ, φωτισμένο διάδρομο· ευτύς εξαρχής σου γεννιέται η εντύπωση πως δε βρίσκεσαι σε φυλακή παρά σε σιωπηλό, πειθαρχημένο εργοστάσιο.

 

Ανοίγαμε τις πόρτες κατά σειρά και βρισκόμασταν πάντα μπροστά σ’ ένα καινούρια αργαστήρι: Εδώ το τυπογραφείο που αναλαβαίνει, με τη φίρμα της φυλακής, να εκδίδει βιβλία, παραπέρα το βιβλιοδετείο, έπειτα το ξυλουργείο, το παπουτσίδικο, το σιδεράδικο, το ψωμάδικο. Οι ίδιοι οι φυλακισμένοι ζυμώνουν, φουρνίζουν, μαγερεύουν, πλένουν. Παντού μας υποδέχουνται χαρούμενα κι εγκάρδια· πουθενά δεν είδα φύλακες με στολή ή με όπλα· ελάχιστοι οι φύλακες και ντυμένοι πολιτικά. Οι κατάδικοι πάλι φορούν ό,τι ρούχα τους αρέσουν, τίποτα δε σου θυμίζει πως βρίσκεσαι σε φυλακή.

 

Πολλοί μαθαίνοντας πως είμαι ξένος, με ζυγώνουν με περιέργεια και σφοδρό ανθρώπινο ενδιαφέρον και με ρωτούν για την πατρίδα μου: «Τι γίνεται εκεί κάτω, υπάρχουν άνθρωποι να εκμεταλλεύουνται ανθρώπους, υπάρχουν σύντροφοι που να υποφέρουν; Τι ενέργεια κάνετε να φωτιστεί, να λευτερωθεί ο λαός;» Ρωτούσαν, μ’ έπιαναν από τα χέρια, με κοίταζαν, περίμεναν κι εγώ απαντούσα με αοριστία.

 

Στο σιδεράδικο ένα φυλακισμένος στέκουνταν σε μια γωνιά με σταυρωμένα χέρια:

-Αυτός δε θέλει να δουλέψει, μου ξήγησε ο διευθυντής χαμογελώντας· μα σε λίγες μέρες θα βαρεθεί, θα ντραπεί, θα ζουλέψει και θα πιάσει κι αυτός δουλειά. Όταν ένας κατάδικος έρθει, τον ρωτούμε αν θέλει να δουλέψει και πού· μερικοί αποκρίνουνται πως καμιά διάθεση δεν έχουν για δουλειά κι εμείς τότε τους αφήνουμε· καθένας είναι λεύτερος. Όμως φροντίζουμε να παραστέκουν άνεργοι μαζί μ’ εκείνους που δουλεύουν και πάντα, ύστερα από λίγες μέρες, έρχουνται μόνοι τους και μας παρακαλούν να τους δώσουμε εργασία.

 

Πήγαμε στη λέσχη. Ήταν άλλοτε εκκλησία και σώζουνται ακόμα μερικές αγιογραφικές τοιχογραφίες απάνω από το ιερό· τώρα είναι καταστόλιστη με κόκκινες σημαίες και κόκκινα ρητά· και στο βάθος, όπου μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Αγία Τράπεζα, είναι τώρα η μαρμαρένια προτομή του Λένιν δεξιά του, το ξύλινο αντίγραφο του Μνημείου του στην Κόκκινη Πλατεία· κι αριστερά, το αποτύπωμα της φτωχικιάς ίσμπας που είχε καταφύγει ο Λένιν όταν τον κυνηγούσαν τα όρνια του Τσάρου.

 

Ως μπήκαμε, μια ορχήστρα από φυλακισμένους έπαιξε τη Διεθνή, η αυλαία άνοιξε και φάνηκαν στη σκηνή μια τριανταριά μεσόγυμνοι αθλητές κι άρχισαν να εχτελούν διάφορα δύσκολα γυμνάσματα.

–Μια από τις μεγαλύτερες φροντίδες μας είναι και τούτη, μου κάνει ο διευθυντής: μαθαίνουμε τους συντρόφους φυλακισμένους ν’ αναπνέουν, να γυμνάζουν το σώμα τους, να το διατηρούν γερό και καθαρό· να ζουν όσο το δυνατό περισσότερο στο ύπαιθρο. Γι’ αυτό τους βλέπετε τόσο ζωηρούς και ροδοκόκκινους.

 

Ήταν πια μεσημέρι. Καθίσαμε και φάγαμε όλοι μαζί στους μεγάλους ξύλινους πάγκους: σούπα, κρέας με πατάτες, τσάι. Οι φυλακισμένοι έρχουνταν από τ’ αργαστήρια τους, πλένουνταν και κάθιζαν κεφάτοι κι έτρωγαν.

 

Έλεγα στο διευθνυτή:

–Κι εμείς στην Ελλάδα προσπαθούμε κάποτε με την εργασία να καλυτερέψουμε την ψυχή και το σώμα των φυλακισμένων κι εμείς ξέρουμε τις θεωρητικές αρχές που εφαρμόζετε και προσπαθούμε να τις πραγματοποιήσουμε. Έχω ένα φίλο που ‘χει αφιερώσει τη ζωή του για τη μεγάλη τούτη αποστολή. Τον λένε Παναγή Σκουριώτη.

 

Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι του:

–Σε όλο τον κόσμο, αποκρίθηκε, υπάρχει η προσπάθεια που λέτε· όλες οι θεωρίες είναι γνωστές και κυκλοφορούνε στον αγέρα της εποχής μας· παντού κάποιος αγνός και φλογερός ιδεολόγος θα βρεθεί, που θα θυσιάσει τη ζωή του για να τις εφαρμόσει· όμως, θαρρώ, του κάκου. Καμιά γενναία ριζική μεταβολή δεν μπορούν να πετύχουν και στο ζήτημα αυτό οι αστικές χώρες· είναι κι οι φυλακές μέρος ενός συνόλου και καμιά ριζική αναμόρφωση δεν μπορεί ποτέ να γίνει ξεκάρφωτη.

 

Στις αστικές χώρες, οι χαραχτηριζόμενες αξιόποινες πράξες αιτία έχουν συχνότατα όχι την ατομική διάθεση του φταίχτη παρά το σύνολο των κοινωνικών συνθηκών. Συχνότατα, στις αστικές κοινωνίες, ο εγκληματίας σπρώχνεται απ’ όλη την κοινωνία στο έγκλημα. Κι όταν τον κλείνουν στη φυλακή, έχει βαθιά του την πεποίθηση πως δεν είναι αυτός ο κακούργος παρά ολάκερη η κοινωνία· αυτός είναι το θύμα. Κι η πεποίθησή του αυτή τον γιομώνει πίκρα και μίσος. Με τέτοια ψυχολογία είναι φυσικό ν’ αντιδράει σε κάθε προσπάθεια που κάνει μια τέτοια κοινωνία για να τον καλυτερέψει.

 

Η αστική προσπάθεια για αναμόρφωση δεν μπορεί να ‘ναι ούτε ολοκληρωτική ούτε συνεχής. Είναι στη φύση του αστικού Κράτους να μη θέλει ποτέ –γιατί δεν το συφέρει- να ξυπνήσει εντελώς την ψυχή του λαού. Δε συφέρει να δει ο λαός πόσο κι από ποιους αδικιέται, ούτε να νιώσει πως έχει στα χέρια του όλη τη δύναμη. Γι’ αυτό, αν σε οποιοδήποτε κλάδο κρατικής ή κοινωνικής ενέργειας ξεπεταχτεί μια στιγμή μια αγνή προσπάθεια, η προσπάθεια αυτή είναι, αναγκαστικά, ξεμοναχιασμένη και μισερή, οφείλεται σε κανένα απροσάρμοστο στη γύρα του σαπίλα ιδεολόγο, βρίσκει οργανωμένη λυσσαλέα αντίδραση, φανερή ή κρυφή και γρήγορα ξεθυμαίνει.

 

Την άλλη μέρα, κάποιος γνώριμός μου Πολωνοεβραίος, παμπόνηρος κι αντιδραστικός, που του διηγήθηκα την επίσκεψή μου στις σοβιετικές φυλακές, καθώς κι όλα τα θαμαστά που ‘βλεπα κάθε μέρα, μου αποκρίθηκε σατανικά χαμογελώντας:

 

–Ο Ποτιέμκιν, όταν έβγαζε σε περιοδεία την αυτοκρατορικιά μετρέσα του, τη Μεγάλη Αικατερίνη, έστελνε μπροστά έτοιμα χωριά από καρτόνι και τα στερέωνε κοντά στα μέρη απ’ όπου θα περνούσαν. Χωριάτες και χωριάτισσες, ντυμένοι λαμπερά κοστούμια, γλεντούσαν ευτυχισμένοι κάτω από τα δέντρα, έπαιζαν μπαλαλάικα, πηδοκοπούσαν και ζητωκραύγαζαν την αυτοκρατόρισσα. Δεν ήταν χωριάτες και χωριάτισσες· ήταν ηθοποιοί που τους είχε νοικιάσει ο Ποτιέμκιν· κι η ερωτευμένη χοντρο-Κατερίνα δάκρυζε από κατάνυξη κι ευτυχία.

 

Όμοια κι οι μπολσεβίκοι σας περιοδεύουν στη Μόσχα –στη μεγάλη από καρτόνι, από ηθοποιούς και μπαλαλάικες βιτρίνα της Ρουσίας –και σας δείχνουν (οι Ρούσοι είναι, κατά παράδοση, περίφημοι σκηνοθέτες) μερικά καλοβαλμένα, πιτήδεια τρουκαρισμένα θεάματα: σκολειά, σανατόρια, φυλακές, δικαστήρια, οι σειρήνες των εργοστασίων όταν περνάτε σφυρίζουν, τάχατε πως δουλεύουν ακατάπαυτα, οι ίδιες πάντα γεωργικές μηχανές περνούν από τους δρόμους που είναι για να περάσετε, τάχατε έτσι, κατά τύχη… Και σεις χάσκετε, οι κουτόφραγκοι, και πέφτετε στην παγίδα Ποτιέμκιν νεότατου συστήματος –στην παγίδα «Καρλ Μαρξ».

 

Γελούσε ο φίλος μου σαρκαστικά και με κοίταζε με τα παμπόνηρα ματάκια. Με διαπέρασε αλαφριά ανατριχίλα. Ανάμεσα στους φλογερούς στενοκέφαλους πιστούς που δουλεύουν με αγάπη και πείσμα, υπάρχουν οι πολύ μορφωμένοι, χαριτωμένοι και χαιρέκακοι άπιστοι. Τούτοι όλα τα ξέρουν, τίποτα δεν μπορεί να τους ξεγελάσει, πολύ έξυπνα αποσυνθέτουν και καταγγέλνουν τον «ιερό δόλο», που χωρίς αυτόν ποτέ δεν μπόρεσε να θεμελιωθεί μια νέα θρησκεία.

 

Όλα τα ξέρουν οι φίνοι τούτοι άπιστοι· μονάχα τούτο ξεχνούν: πως μονάχα επιθυμώντας, απατώμενος κι απατώντας –δηλαδή πιστεύοντας- ο άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει το πρόσωπο της γης.

Και μια προσθήκη για να κάνουμε σύγκριση με την πολιτισμένη Δύση(αλήθεια μιλάμε σήμερα για τον πολιτισμό της Δύσης ή η δύση του πολιτισμού;) του σήμερα προσφορά του Αμπελοφιλοσοφίες:

Γκουαντάναμο, παιδαγωγικές ασκήσεις που κρατούν σώμα και πνεύμα σε ακμαία κατάσταση.

Και επειδή και εμείς ανήκωμεν εις την Δύσην…

Κόρινθος: Ξένιος Διας το συνώνυμο του Greek Hospitality

Χίλιοι καλοί χωρούνε

Read Full Post »

Τα καλά του καπιταλισμού

Η γελοιογραφία αυτή βασίζεται σε πραγματικό διάλογο που είχα πριν λίγο.

Read Full Post »

Μικρά ψυχαναλυτικά συμπεράσματα για τα φασιστοειδή

Συμπέρασμα 1: Τα φασιστοειδή διψούν για προσοχή…

Προσοχή που εξαιτίας του χαμηλού πνευματικού τους επιπέδου και του άθλιου του χαρακτήρα τους δεν μπορούν να την εξασφαλίσουν στην «πραγματικη» κοινωνία, παρά μόνο με αρνητικό πρόσημο. Έχουν λοιπόν καταφύγει στο internet, το οποίο από τη φύση του προσφέρεται για κάθε είδους ποταπού τύπου παρεμβάσεις, αφού απουσιάζει το ρίσκο της έκθεσης της πραγματικής ταυτότητας του καθ ενός. Άρα το ότι ξεφτιλίζονται συνεχώς δεν έχει το ίδιο κόστος που θα είχε στον «έξω κόσμο», στον οποίο άμα σου κολλήσει η ρετσινιά του άθλιου του μαλάκα και του φασίστα παραμένει και σε ακολουθεί.

Συμπέρασμα 2: Τα κύριο κίνητρο των φασιστοειδών είναι το κοντόφθαλμο ατομικό συμφέρον…

Ο κοινός τρόπος γραφής τους(ορθογραφικά λάθη χειρότερα και από τα δικά μου, συνήθως κεφαλαία γράμματα, χιλιοπαιγμένη επιχειρηματολογία του κώλου και επιθετικό ύφος με το καλημέρα) δίνει την εντύπωση ότι όλοι αυτοί αποτελούν μια μάζα χωρίς διακριτά ατομικά χαρακτηριστικά μεταξύ των ατόμων που την απαρτίζουν. Τέτοια βέβαια [διακριτά χαρακτηριστικά] υπάρχουν άμα το ψάξει κανείς(και κάνει τον κόπο να ασχοληθεί) και καθορίζονται σχεδόν αποκλειστικά από αυτό που κατανοεί ο καθένας από αυτούς ως άμεσο ατομικό του συμφέρον. Η φασιστική/ναζιστική ιδεολογία , έρχεται και καλύπτει αυτόν τον ακραίο και κοντόφθαλμο ατομικισμό, ως περιτύλιγμα, για να τον μεταμφιέσει σε άκρατο «πατριωτισμό»(που δεν προσδιορίζεται στην πραγματικότητα από την αγάπη για την πατρίδα που σαν όρος είναι έτσι και αλλιώς αρκετά αφηρημένος, αλλά από το μίσος για τους άλλους).  Έτσι παραλλαγμένος ο ατομικισμός χωνεύεται ευκολότερα από τον ίδιο τον φασίστα, και εποπροσθέτως του είναι και πιο εύκολο όχι μόνο να τον βγάλει προς τα έξω(τον ατομικισμό με μορφή [ψευδο]πατριωτισμού), αλλά και να τον ικανοποιήσει στο βαθμό που μπορεί στην πράξη, χωρίς μετά να έχει ενοχές. Ένας τέτοιος πατριωτισμός συνεπώς, μπορεί να ειδωθεί μόνο ως πατριωτισμός του «εγώ».

Συμπέρασμα 3: Η ένταξη τους στην εκάστοτε φασιστική ομάδα γίνεται συνήθως επειδή εξυπηρετεί τα ατομικιστικά του κίνητρα…

Η ένταξη τους στην εκάστοτε φασιστική όμαδα, χρησιμεύει στα φασιστοειδή επειδή έτσι βρίσκουν ενα κοινωνικό πλαίσιο αναγνώρισης και ύπαρξης, που τους είναι δύσκολο να βρούν με άλλο τρόπο(βλέπε συμπέρασμα 1). Όμως σε μια δύσκολη στιγμή για τον εαυτό τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προδώσουν την ομάδα(εκτός και αν φοβούνται αντίποινα) ούτε και να απαρνηθούν την ιδεολογία τους.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Εικόνες που σοκάρουν από τη Β.Κορέα

Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ μας Πίκος Απίκος, σε αποστολή αυτοκτονίας στην Βόρεια Κορέα συλλέγει φωτογραφικό υλικό για τις φρικαλεότητες του καθεστώτος. Οι εικόνες σοκάρουν, παρακαλώ απομακρύνετε τα παιδιά και τα ευαίσθητα άτομα από τους δέκτες.

Βόρεια Κορέα: Άστεγοι, εκδιωγμένοι από το καθεστώς βρίσκουν καταφύγιο στους υπονόμους, όπου και έχουν στήσει τα νοικοκυριά τους.

Βόρεια Κορέα: Άστεγοι ξεψυχάνε στους δρόμους, από πίσω γκράφιτι αντικαθεστωτικών νεαρών Κορεατών, κραυγή στο πουθενά.

Βορειοκορεάτες στρατιώτες βασανίζουν πολιτικούς κρατούμενους, οι κρατούμενοι τιμωρούνται για τη θρησκευτικότητα τους η οποία είναι απαγορευμένη στην Βόρεια Κορέα.

\

Βορειοκορεάτης κομάντο έτοιμος να εκτελέσει οικογένεια που πέρασε τα σύνορα για να φτιάξει τη ζωή της στην Νότια Κορέα

Βόρεια Κορέα: Μυριάδες πεινασμένοι Βορειοκορεάτες καταπατώντας και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας που τους έμεινε, μαζεύονται σαν τα ζόμπι γύρω από μια τσάντα με τομάτες στο συσσίτιο

Βόρεια Κορέα: Στρατόπεδα συγκέντρωσης γκούλαγκ στην Βόρεια Κορέα, δουλειά ήλιο με ήλιο υπό την απειλή ξυλοδαρμού.

Βόρεια Κορέα: Όσοι βορειοκορεάτες δεν εκτελούν καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι καταδικασμένοι στην ανεργία.

Βόρεια Κορέα: Πεινασμένος ζητιάνος ζητιανεύει από αξιωματούχους του καθεστώτος.

Βόρεια Κορέα: Το καθεστώς πνίγει στο αίμα διαδήλωση αντικαθεστωτικών.

Βόρεια Κορέα: Κατασχέσεις κατοικιών, το ανάλγητο καθεστώς πετάει οικογένειες στο δρόμο.

Βόρεια Κορέα: Πολιτοφύλακες του καθεστώτος χτυπούν αθώους ανθρώπους επειδή δεν έκλαψαν γοερά στην κηδεία του ηγέτη.

Βόρεια Κορέα: Ο θείος του ηγέτη Κιμ Ιλ Γιονγκ καταλήγει τροφή στα σκυλιά, ο νεαρός δικτάτορας εκτελεί με φρικτό τρόπο όποιον εκφράσει την παραμικρή διαφωνία.

Βόρεια Κορέα: Χιλιάδες Βορειοκορεάτες παρευρίσκονται, παρά τη θέληση τους και υπό την απειλή όπλου, στην κηδεία του δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ιλ

Βόρεια Κορέα: Στρατόπεδα συγκέντρωσης παντού

 

Επιτέλους ας κάνει κάτι ο ΟΗΕ, ας κάνει κάτι το ΝΑΤΟ, ως πότε θα ανεχόμαστε την απανθρωπιά την εξαθλίωση και τον δεσποτισμό που βασιλεύει στο σιδηρούν παραπέτασμα της ανατολής; Άμεση επέμβαση τώρα!!!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »