Space oddity

Read Full Post »

Σύμφωνο συμβίωσης και υιοθεσίες από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, κάποιοι προβληματισμοί.

 

 

Με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη Κουτσούμπα, που στα γρήγορα ανέφερε τη θέση του κόμματος για το σύμφωνο συμβίωσης στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων και το ενδεχόμενο να επιτραπεί σε αυτούς να υιοθετούν παιδιά(η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα μια πιο αναλυτική τοποθέτηση, θεωρώ ότι το κόμμα «χρωστάει» να εξηγήσει τη θέση του), έχει ξεσπάσει ένα flame war στο δίκτυο, ανάμεσα στους «προοδευτικούς» και στους «συντηρητικούς». Τώρα πόσο προοδευτικός μπορεί να είναι κάποιος που αποκαλεί φασίστα εκείνον που έχει ενστάσεις για το αν θα έπρεπε οι ομοφυλόφιλοι να υιοθετούν παιδιά, αυτό το αφήνω στην κρίση σας.

Κατά τη δική μου γνώμη το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και η όποια επιπόλαια απόφαση[‘οχι ότι θα την πάρει ο λαός την απόφαση] υπέρ ή κατά δεν μπορεί να φανερώνει τίποτα άλλο πέρα από ανευθυνότητα. Επίσης το ζήτημα, επειδή δεν είναι άμεσα ταξικό(έστω και αν τα πάντα έχουν τέτοιες προεκτάσεις), προσφέρεται για όλους εκείνους της αριστεράς και της προόδου που σπεύδουν να επιδείξουν εκεί την αριστεροσύνη τους(και ευκαιρίας δοθείσας τον αντιΚΚΕδισμο τους), αφού στα αμιγώς ταξικά ζητήματα οι απόψεις τους είναι τόσο συντηρητικές που μυρίζουν φορμόλη από χιλιόμετρα. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς καθώς θα ήθελα να εστιάσω στο ζήτημα αυτό καθ αυτό και να εκφράσω κάποιους προσωπικούς προβληματισμούς.

Για το σύμφωνο συμβίωσης

Ακούγονται διάφορα για το σύμφωνο συμβίωσης, άλλοι υποστηρίζουν ότι οι λόγοι που ωθούν τους ομοφυλόφιλους να το διεκδικήσουν ομοιάζουν με τους κοινωνικούς και τους παραδοσιακούς λόγους που ωθούν τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια να παντρευτούν, και για αυτό μέσα από το σύμφωνο εκφράζεται μια συντήρηση και μια εμμονή στο παλαιό. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι είναι ένας καθαρά αστικός θεσμός, όπως για παράδειγμα ο πολιτικός γάμος, όποτε οι ομοφυλόφιλοι αν ήθελαν να είναι προοδευτικοί δεν θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει. Κατά τη γνώμη μου και τα δύο ισχύουν, όμως από τη στιγμή που εμείς οι ετεροφυλόφιλοι δεν είμαστε έτοιμοι να τους απαρνηθούμε αυτούς τους θεσμούς [και δεν το θεωρώ δυνατόν να τους υπερβούμε όσο ζούμε σε καπιταλιστικές κοινωνίες], γιατί να περιμένουμε από τους ομοφυλόφιλους να το κάνουν;

Προσωπικά είμαι υπέρ του συμφώνου συμβίωσης, διότι αντανακλά αφενός εσωτερικές συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων, όπως αυτή της συντροφικότητας και την ανάγκη να αισθανθούν κάποιου είδους συναισθηματική εξασφάλιση, αλλά και πρακτικές ανάγκες, που έχουν να κάνουν με ένα σωρό ζητήματα, από κληρονομικά μέχρι και φορολογικά. Επίσης δεν θεωρώ ότι δημιουργεί κάποιο σοβαρό πρόβλημα στην σύγχρονη κοινωνία το να θέλουν δυο ενήλικες του ιδίου φύλου να συμβολαιοποιήσουν την σχέση τους.

Τα πράγματα όμως στην περίπτωση της υιοθεσίας είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά πιο πολύπλοκα διότι μπαίνει στη μέση η διαπαιδαγώγηση και η κοινωνικοποίηση των παιδιών.

Ξεκινώντας καθαρά Φρουδικά:

Ο Φρόυντ μας λέει ότι ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας σε πρώτη φάση από τους γονείς του. Οι γονείς είναι εκείνοι με τους οποίους το παιδί έρχεται σε επαφή και από αυτούς ξεκινά να μαθαίνει τον έμφυλο ρόλο του, δηλαδή αρχικά το να καταλάβει ότι είναι κορίτσι ή αγόρι και σταδιακά να αρχίσει να συμπεριφέρεται αναλόγως. Στην διαδικασία αυτή ο πατέρας αποτελεί το αρσενικό πρότυπο, και η μητέρα το θηλυκό πρότυπο και αυτό που ξεκινά να διδάσκεται μέσα από αυτούς τους δυο είναι στην ουσία το κοινωνικό του φύλο. Πως θα λειτουργήσει όμως όλη αυτή η διαδικασία στην περίπτωση που και οι δυο γονείς είναι του ιδίου φύλου; Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναπαράγω την μπακάλικη άποψη ότι το παιδί θα γίνει και αυτό γκέι, άλλωστε μέχρι το ερωτικό ένστικτο του παιδιού να μετατραπεί σε σεξουαλικό, αυτό θα έχει έρθει σε επαφή με μυριάδες άλλους ανθρώπους από τους οποίους ενδεχόμενος θα μπορέσει να «διδαχθεί» και να «επιλέξει» τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Αυτό όμως που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, είναι το πόσο καθοριστική είναι για την ψυχοσύνθεση του παιδιού εκείνη η περίοδος που έρχεται κυρίως σε επαφή με τους γονείς του και πιο συγκεκριμένα με τη μητέρα, την προ – οιδιπόδεια δηλαδή φάση(μέχρι να γίνει 1-2 ετών), αλλά και στην οιδιπόδεια φάση κατά την οποία οι διακριτοί ρόλοι μεταξύ πατέρα και μητέρας έχουν τεράστια σημασία ως συμβολικές αναπαραστάσεις για την κοινωνικοποίηση του. Και θα πει κανείς, «μα δεν υπάρχουν παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε μονογονεικές οικογένειες;». Σαφώς και υπάρχουν, όμως απ΄ όσο ξέρω, σε έναν μόνο γονιό δεν δίνεται παιδί για υιοθεσία, ακριβώς επειδή υπάρχουν αρκετές ιδιαιτερότητες και ζητήματα όσον αφορά το μεγάλωμα του.

Ο άλλος μου μεγάλος προβληματισμός είναι η υποδοχή που θα έχει ένα παιδί ομοφυλόφιλων γονιών στις ευρύτερες του κοινωνικές συναναστροφές, δηλαδή στο σχολείο, στις παρέες του κλπ. Διότι ένας ομοφυλόφιλος ενήλικας μπορεί και πρέπει να αγωνιστεί για να του αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτή η ιδιαιτερότητα του. Είναι όμως θεμιτό να βάζουμε μικρά παιδιά στη διαδικασία αυτή; Δηλαδή αν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι ένα παιδί από γονείς του ιδίου φύλου θα υποστεί τα πάνδεινα στο σχολείο, πόσο καλό θα ήταν να το αφήσουμε να γίνει με το να επιτρέψουμε τις υιοθεσίες; Από την άλλη δικαίως κάποιος θα πει ότι και τα παιδιά που μεγαλώνουν στα ιδρύματα ή τα παιδιά που είναι στο δρόμο δεν περνάνε καλύτερα, ούτε μεγαλώνουν με δυο γονείς «πρότυπο», άρα μήπως θα ήταν καλύτερα να μεγαλώνουν [έστω] και με δυο γονείς του ιδίου φύλου αντί να βρίσκονται εκεί; Προσωπικά – αν και δεν θεωρώ ότι επαρκεί η λογική του μικρότερου κακού για να αποφασίσουμε – δεν έχω απάντηση σε αυτό.

Πάντως σε αυτή τη φάση αν έπρεπε να ψηφίσω υπέρ ή κατά της υιοθεσίας θα ψήφιζα κατά, διότι δεν θεωρώ ότι έχουμε την επαρκή γνώση ακόμα για να μπορούμε να ξέρουμε τι μας γίνεται.  Επίσης, και ας φάω καρπαζιές, δεν ξέρω κατά πόσο πολλά ομοφυλόφιλα ζευγάρια σε αυτή τη φάση δεν θα σπεύσουν να κάνουν αίτηση για υιοθεσία, όχι επειδή πραγματικά θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί, αλλά επειδή θα αποτελεί κάποιου είδους «μόδα» ενάντια στις «κατεστημένες» αντιλήψεις. Αυτό βέβαια είναι κάτι που θα όφειλαν να το διαπιστώσουν οι κατάλληλες υπηρεσίες, όταν και αν θα επιτραπεί η υιοθεσία. Από την άλλη σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που παίρνουν την απόφαση (ή που δεν την παίρνουν) να αποκτήσουν ένα παιδί το έχουν σκεφτεί πιο ώριμα, συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το «στη βράση κολλάει το σίδερο».

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Mια ακόμη περίπτωση σύγκλισης αντιλήψεων της εποχής του πάλαι ποτέ «καλού» ΠΑΣΟΚ με φασίζουσες λογικές…

 

Μιας και είναι οι μέρες τέτοιες που συζητιέται – ίσως πολύ περισσότερο από ότι του αρμόζει για τα ποσοστά του – το ΠΑΣΟΚ, ας βάλω και εγώ το λιθαράκι μου με το να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που έκαμα τρώγοντας μακαρόνια με σάλτσα γαρίδας και τόνο. Ο βασικός λόγος που θεωρώ σκόπιμο να γραφτεί αυτό το αρθράκι, είναι ότι παρότι το καντήλι του ΠΑΣΟΚ δείχνει να τρεμοσβήνει, ο πασοκισμός στην ελληνική κοινωνία καλά κρατεί. Οι πασοκικές λογικές άλλωστε, βρίσκουν εκφραστές σε διάφορους πολιτικούς φορείς, πέραν του ΠΑΣΟΚ, σε τέτοιο βαθμό που μερικοί από αυτούς τους φορείς να είναι σήμερα περισσότερο ΠΑΣΟΚ από ότι είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Ας αφήσουμε όμως τις σάλτσες(με γαρίδες μανιτάρια και τόνο) και ας περάσουμε στο ζουμί της υπόθεσης.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του φασισμού που γνωρίσαμε, ή που διδαχθήκαμε, ή που θα έπρεπε να είχαμε διδαχθεί, ήταν η στοχοποίηση μερίδων του πληθυσμού ως αιτία συμφορών για τις οποίες ωστόσο δεν ευθύνονταν οι ίδιοι αλλά – έχοντας βαρεθεί να το λέω- το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή πιο συγκεκριμένα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί των μεγάλων δυνάμεων που όξυναν συνεχώς τις αντιθέσεις. Η στοχοποίηση αυτή μερίδων του πληθυσμού(Εβραίοι, κομμουνιστές κλπ), είχε διπλό όφελος για τους Γερμανούς καπιταλιστές. Από τη μία έστρεφε την προσοχή του ταλαιπωρημένου γερμανικού λαού προς έναν εχθρό στο εσωτερικό, που χρησίμευε ως αποδιοπομπαίος τράγος για να βγει λάδι η αστική τάξη της χώρας, και να μην αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα προς την κατεύθυνση που θα την ανέτρεπε. Ενώ από την άλλη, χάρισε σε αυτήν(την αστική τάξη) ολόκληρους στρατούς απόλυτα αναλώσιμων σκλάβων, δηλαδή τζάμπα εργατικό δυναμικό, που την έβγαλε από το οικονομικό και το πολιτικό αδιέξοδο που τόσο ανάγκη το είχε εκείνη τη στιγμή. Ήταν η λογική «ο θάνατος σου η ζωή μου» , ιδεολογία δηλαδή στα μέτρα της αστικής τάξης, που όμως κατάφερε να την περάσει και στις λαϊκές μάζες, και έτσι το ναζιστικό καθεστώς βρέθηκε να έχει τεράστια απήχηση στα λαϊκά στρώματα, αφού και εκείνα πίστεψαν(έστω και ενδόμυχα) ότι κάτι θα κέρδιζαν από το ποδοπάτημα και το αιματοκύλισμα των εβραίων(και αργότερα των υπολοίπων λαών της Ευρώπης), κάτι που πρόσκαιρα μπορεί και να αλήθεψε. Όμως για κακή τους τύχη, οι λαοί που μπορούν να δουν μόνο κοντόφθαλμα, είναι λαοί καταδικασμένοι να πέφτουν κάθε φορά στις παγίδες που στήνονται, και για να μην την πάμε μακριά την βαλίτσα, ας περάσουμε στο ΠΑΣΟΚ και ας αναδείξουμε κάποια πράγματα που καλό είναι να αναδειχθούν.

Το ΠΑΣΟΚ αν και στα συνθήματα ήταν ένα κόμμα που έμοιαζε υπερ-ριζοσπαστικό(που για όποιον διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές φαινόταν ξεκάθαρα πως θα εξελισσόταν) στην πραγματικότητα ήταν ένα κόμμα τόσο συντηρητικό, όσο και το ναζιστικό κόμμα στην Γερμανία. Διότι και τα δυο κόμματα αυτό που έκαναν, ήταν να εμφανιστούν την κατάλληλη στιγμή και να καπελώσουν το εργατικό κίνημα, το οποίο και στις δύο περιπτώσεις είχε μεγάλη δυναμική. Το αποτέλεσμα ήταν οι μάζες να συντηρητικοποιηθούν βαθέως, το εργατικό κίνημα να ξεπουληθεί, να ξεφτιλιστεί και με το να χάσει τα όποια προοδευτικά χαρακτηριστικά του, να μετατραπεί σε καθεστωτικό ή κομματικό στρατό. Το ΠΑΣΟΚ βέβαια, αντίθετα με το ναζιστικό κόμμα, δεν είχε εβραίους για να στοχοποιήσει, και έτσι βρήκε έναν άλλο εχθρό, την «επάρατο Δεξιά». Και θα πει κανείς, «ναι αλλά εξαιτίας της Δεξιάς δεν είχε υποφέρει ο προοδευτικός κόσμος στην Ελλάδα τόσα δεινά, τόσο λάθος ήταν αυτό που έλεγε το ΠΑΣΟΚ;». Και εδώ είναι που πρέπει να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές και να καταλάβουμε γιατί το κομμουνιστικό κόμμα στρέφει πάντα τα βέλη του ενάντια στον καπιταλισμό αυτόν καθ αυτόν και όχι στην Δεξιά, διότι αυτή αποτελεί απλά ένα από τα δεκανίκια του συστήματος, αλλά το σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί χωρίς το άλλο δεκανίκι, εκείνη την «αριστερά» που εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ και τα αντίστοιχα με αυτό αστικά κόμματα. Θα βοηθήσει όμως να κατανοηθεί το επιχείρημα άμα εξετάσουμε πως εκφράστηκε αυτή η αντιπαλότητα ενάντια στη Δεξιά στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ:

1) Βάζοντας τους «αριστερούς» συνδικαλιστές να σφάζονται με τους «δεξιούς» και κανείς τους να μην στρέφεται ενάντια στα αφεντικά που ήταν η πραγματική αιτία των προβλημάτων τους. Για τον πασόκο, εχθρός στην πράξη(πέρα από τη συνθηματολογία) δεν ήταν ο καπιταλισμός και τα αφεντικά αλλά ο νεοδημοκράτης εργάτης και το αντίστροφο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργείται μια πόλωση στην κοινωνία που αποπροσανατόλιζε την εργατική τάξη και άφηνε το αστικό κράτος να δρα ανενόχλητο, είτε είχε αριστερό είτε δεξιό πρόσημο. Το αίτημα το βλέπουμε και σήμερα, «να πέσει η κυβέρνηση της δεξιάς», και από εκεί και πέρα άμα έρθει η αριστερά όλα τα προβλήματα μας θα είναι σαν να μην είχανε υπάρξει.

2) Το δημόσιο, αντί να εξυπηρετεί τις βασικές ανάγκες του λαού εν γένει, μετατράπηκε σε στρατόπεδο κομματικών στρατών και κομματικών διορισμών. Το ο θάνατος σου η ζωή μου επικράτησε σε μεγάλο βαθμό και εκεί, αφού κάθε φορά που είχαν το πάνω χέρι οι δεξιοί διόριζαν, μετέθεταν, προήγαγαν δεξιούς και οι αριστεροί αριστερούς, το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει και εκεί πέρα τεράστια πόλωση ανάμεσα σε εργαζόμενους οι οποίοι στην πραγματικότητα θα έπρεπε από κοινού να μάχονταν σε ταξική βάση για τα δικαιώματα τους. Την εξέλιξη αυτού του φαινομένου, της διάσπασης των εργαζομένων, την ζούμε σήμερα στις μέρες μας όπου όσοι υπάλληλοι του δημοσίου δεν έχουν απολυθεί βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι.

Κατ αντιστοιχία λοιπόν, εκεί που ο Γερμανός εργάτης έβλεπε σαν εχθρό του τον Εβραίο, όπως του υποδείκνυε η ναζιστική προπαγάνδα, και όχι τον καπιταλιστή που τον έσερνε σε πολέμους, στην ανεργία, στην πείνα και γενικά στα αδιέξοδα, έτσι και ο έλληνας πασόκος εργάτης έβλεπε σαν εχθρό του τον έλληνα νεοδημοκράτη εργάτη και όχι τον καπιταλισμό που τον έσερνε από χούντα σε χούντα, στην ανέχεια, στην μετανάστευση κλπ. Όπως ο Γερμανός εργάτης ή ο μικροαστός, ήλπιζε ότι από το ζούπηγμα – μέχρι να βγει η ψυχή – του Εβραίου, θα περίσσευε λίγο από τον κάματο του και για αυτόν, έτσι και ο πασόκος, περίμενε ότι με το να βγει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, θα έπαιρνε την μπουκιά από το στόμα των οπαδών της δεξιάς και θα την έδινε σε αυτόν. Και όταν η ευκαιρία δόθηκε, ο έλληνας – πασοκοθρεφτάρι- μικροαστός μια χαρά εκμεταλλεύθηκε μέχρι δακρύων τον οικονομικό μετανάστη[σαν κατώτερο ον], μέχρι που σταμάτησε η «ανάπτυξη» και χωρίς να κάνουν κανένα μεγάλο ιδεολογικό άλμα, πολλοί από τους χθεσινούς πασόκους της μάσας, έγιναν εκφραστές του χρυσαυγιτισμού, ακόμα και όταν δεν ψήφισαν χρυσή αυγή. Τέλος για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση αυτά τα δυο ιστορικά παραδείγματα δεν ταυτίζονται, τα χρόνια του καλού ΠΑΣΟΚ άλλωστε υπήρχε πόλωση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς και το παιχνίδι παιζόταν περίπου στα ίσια με εναλλαγές στην εξουσία, ενώ στην περίπτωση των ναζί η κυριαρχία των «αρείων» ενάντια στους εβραίους ήταν απόλυτη και με ακραία βία επιβεβλημένη. Υπάρχουν όμως ομοιότητες που βγάζουν μάτι στην λογική και του ενός «καθεστώτος» και του άλλου καθεστώτος. Βασικός λόγος είναι ότι είτε με κοινοβούλιο ή χωρίς, στη ρίζα του προβλήματος βρίσκεται ο καπιταλισμός, και τα κλαδιά ενός δέντρου με την ίδια ρίζα δεν μπορούν παρά να μοιάζουν στην ουσία τους.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ο καλύτερος φίλος του απανθρώπου

Ο φασισμός, είναι ένας «κύριος» που όταν κάθεται στο τραπέζι αρχίζει να φωνάζει και να ξελαρυγγιάζεται. Τις βρισιές τις φωνάζει πιο δυνατά για να καλύψει την έλλειψη επιχειρημάτων. Και έτσι όπως φωνάζει και πετάγονται τα σάλια του παντού, από κάτω από το τραπέζι δίνει τα χέρια με εκείνους που τάχα μου τους επιπλήττει και τους καταριέται.

Μα και αυτοί δεν είναι πως δεν ξινίζουν τα μούτρα τους έτσι όπως τον βλέπουν να φοράει ρούχα και να κάθεται στην καρέκλα μαζί τους προσποιούμενος τον άνθρωπο, ένεκα όμως που τον χρειάζονται. Πάντως όσο να ναι ξέρουν να προσποιούνται τους ανθρώπους με μεγαλύτερη μαεστρία από το φασισμό, προσθέτουν αληθοφάνεια στην ψευδαίσθηση τα αστραφτερά τους μανικετόκουμπα και τα ημίψηλα τους καπέλα.

Έτσι έχει μάθει ο φασισμός και έτσι τον έχουν μάθει, γιατί όταν ο φασισμός δεν βρίσκεται πάνω στο τραπέζι ως ομιλούν ον, βρίσκεται κάτω από το τραπέζι, στα τέσσερα σαν το μαντρόσκυλο, να τρώει από τα αποφάγια και να δαγκώνει αυτούς που στα κρυφοφανερά του υποδεικνύει το άλλο συμβαλλόμενο μέρος. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί τα λόγια του δεν εκφράζουν ουτέ μια στάλα περισσότερο νόημα από τα αλυχτίσματα του…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »