Γελοιογραφίες πακέτο 3 (υπόλοιπο Μάη και αρχές Ιούνη)

Επειδή μαζεύτηκαν πάλι να κάνουμε μια ανεβαστική  για να τις διατηρήσουμε και εδώ ως backup.

Read Full Post »

No politica και η ελευθερία της έκφρασης ως ανέκδοτο.

 

Ως όρος το «No politica» έχει γίνει κυρίως γνωστός μέσα από τον αθλητισμό και χοντρικά εκφράζει την τάση να εξαφανιστούν οι όποιες πολιτικές αναφορές στα γήπεδα αλλά και στον χώρου του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού γενικότερα. Οι θιασώτες της άποψης αυτής κρύβονται πίσω από το πρόσχημα της ουδετερότητας, για να μη γίνει, υποτίθεται, ο χώρος του αθλητισμού πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων. Φυσικά ο αθλητισμός ήταν είναι και θα είναι συνδεδεμένος άμεσα με την πολιτική, όμως όσοι προωθούν το «No politica», δηλαδή μεταξύ άλλων πανίσχυροι οργανισμοί όπως η Uefa, θέλουν αυτό να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενα και με τους δικούς τους όρους. Βλέπετε το αθλητικό γεγονός ως εμπόρευμα, που αυτοί προωθούν, πρέπει να παρουσιάζεται αμόλυντο από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της πραγματικής κοινωνίας, έτσι ώστε να αποτελεί ένα ασφαλές περιβάλλον για τους σπόνσορες και τους διαφημιστές.

Όσο και αν ο χώρος του αθλητισμού χρησιμοποιείται από τους ισχυρούς ως εργαλείο για να χειραγωγήσει τα πλήθη με «άρτο και θεάματα», ιστορικά, τα γήπεδα έχουν υπάρξει χώροι από τους οποίους ξεκίνησαν μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες. Μπορούμε να βρούμε τέτοια παραδείγματα ακόμη και αν πάμε πολύ πίσω στην εποχή του Βυζαντίου και στη «Στάση του Νίκα», αλλά και πιο πρόσφατα, όπως είναι το λαμπρό παράδειγμα των παικτών του ναζιστοκρατούμενου Κίεβου που δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις του κατακτητή και συνέτριψαν την ομάδα των Ναζί με συνέπεια οι κατακτητές να εκτελέσουν τους παίκτες της ομάδας. Με λίγα λόγια, υπάρχουν φορές που η μαχητικότητα των ανθρώπων περνά τα όποια στεγανά, ακόμη και σε τομείς οι οποίοι μοιάζουν να είναι πλήρως ελεγχόμενοι από την εκάστοτε άρχουσα τάξη.

Όμως το No politica δεν περιορίζεται μονάχα στον αθλητισμό, αντίθετα, είναι πολλές εκείνες οι δυνάμεις που προσπαθούν να το επιβάλλουν σχεδόν παντού. Ακούμε για κατάργηση των παρατάξεων στα πανεπιστήμια, βιώνουμε την τρομοκρατία ενάντια στον συνδικαλισμό σε χώρους δουλειάς, αντιμετωπίζουμε την «μακριά από κόμματα και πολιτικές» αντίληψη των ξεπουλημένων – δήθεν ανεξάρτητων- συνδικαλιστικών παρατάξεων και σωματείων, βλέπουμε να γίνονται σκληρές προσπάθειες απαγόρευσης ή περιορισμού των διαδηλώσεων κ.α. Αντίστοιχα, τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης πίνουν νερό στο όνομα της πολιτικής ουδετερότητας, έστω και αν κάθε άλλο από ουδέτερα είναι, ενώ είναι ελάχιστα εκείνα που δεν κρύβουν όχι την κομματική τους αλλά έστω και την ιδεολογική τους ταυτότητα. Το φοβερό είναι, ότι ακόμη και τα ίδια τα κόμματα προωθούν ως ένα βαθμό τη λογική του No politica με εμφατικό τρόπο, ειδικότερα όταν αναφέρονται στο παρελθόν. Και έτσι, για πολλά από τα αστικά κόμματα, η ορθή ανάγνωση του ελληνικού εμφυλίου ή η αναφορά στη δολοφονία Λαμπράκη ταΐζει τα «εμφύλια μίση» για αυτό καλύτερα θα ήταν αν στρογγυλεύαμε λίγο τις αιχμές της ιστορίας ή αν κάναμε σαν να μην υπάρχουν.

Όλη αυτή η απέχθεια απέναντι στην πολιτική στράτευση, όλη αυτή η ώθηση προς το «No politica» τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα κρύβει από πίσω της την ανάγκη της εκάστοτε άρχουσας τάξης να κρατηθεί η «κοινωνική ειρήνη». Και με τον ωραιοποιημένο όρο αυτό, εξασφαλίζεται η συνέχιση της εκμετάλλευσης (εκτός και αν ζούμε σε κοινωνίες που δεν υπάρχει οργανωμένη εκμετάλλευση) αφού ο κόσμος θα μένει μακριά από οποιαδήποτε πολιτικά προτάγματα δεν μπορεί η άρχουσα τάξη να ελέγξει η να διαχειριστεί. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Eurovision η οποία τηρεί το no politica κατά περίπτωση, ενω επιτρέπει μια χαρά τους πολιτικούς στίχους όταν αυτοίεξυπηρετούν την κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν θέλω όμως να επεκταθώ σε αυτήν την κατεύθυνση αλλά να αναφερθώ σε ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα, το οποίο έγινε αφορμή να γράψω και το παρόν άρθρο.

Ήμουν μέλος της επίσημης ομάδας στο Facebook του Playstation στην Ελλάδα ύστερα από πρόταση φίλου που αποδέχθηκα προκειμένου να χαζεύω που και που διάφορες δημοσιεύσεις σχετικές με το gaming. Αυτές τις μέρες, με αφορμή την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς στις ΗΠΑ και τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους του αμερικάνικου λαού, πολλές εταιρίες, μεταξύ αυτών και η Sony, έχουν –για λόγους μάρκετινγκ – πάρει θέση απέναντι στο γεγονός. Φυσικό είναι να υπάρχουν και ανάλογες δημοσιεύσεις στην εν λόγω ομάδα. Το να ποστάρεις λοιπόν ένα ξερό  «black lives matter»  στη συγκεκριμένη ομάδα, ειδικά όταν αυτό προέρχεται από screenshot μεγάλης εταιρίας παραγωγής αθλητικών παιχνιδιών, δεν είναι πρόβλημα για τους διαχειριστές της ομάδας. Πρόβλημα είναι να γίνει διάλογος από κάτω και να αντιπαρατεθούν τα μέλη της ομάδας πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, τότε τα σχόλια σβήνονται και η ανάρτηση κατεβαίνει με πρόσχημα το ότι εδώ δεν μιλάμε για πολιτική. Και δεν έχουμε την περίπτωση υβριστικών σχολίων ούτε σχολίων εκτός θέματος, έτσι ώστε να δοθεί η αφορμή για moderation, αλλά για σχόλια που ήταν αρκετά ψύχραιμα για το είδος της συζήτησης και στην πλειοψηφία τους να είναι σχετικά με την αρχική ανάρτηση. Μακάρι να είχε αυτήν την τακτική μόνο η Sony, όμως την υιοθετούν όλες οι εταιρίες όπως είναι φυσικό… διότι, καλός ο Φλόιντ για να διαφημιστούμε μέσω αυτού, κακός όταν γίνεται αφορμή να πάμε λίγο και στην ουσία. Και την αντίληψη αυτή δεν την έχουν μόνο οι εταιρίες κολοσσοί στις σελίδες τους στο Facebook, αλλά και πολλές άλλες χομπίστικες σελίδες ακολουθούν την ίδια πολιτική No politica όταν σε πείσμα όλων ο πραγματικός κόσμος εισβάλει και τους χαλάει τη γαλήνια ατμόσφαιρα. Θυμάμαι πριν χρόνια που έγραφα σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό για gaming  μου είχαν λογοκρίνει ένα άρθρο που αναφέρονταν στην προπαγάνδα στα video games, με τη λογική ότι δεν μιλάμε εδώ για πολιτική, κάτι που έγινε αιτία από πλευράς μου να μην τους ξαναστείλω άρθρο. Δεν είναι φυσικά ούτε εφικτό ούτε θεμμιτό να μετατραπούν όλες οι σελίδες σε πεδία πολιτικών αντιπαραθέσεων, όμως, αφού και εσύ ως σελίδα για τον α ή β λόγο αναφέρεσαι σε ένα ζήτημα τόσο μεγάλο, γιατί απαγορεύεις από κάτω τον πολιτισμένο πολιτικό διάλογο;[1]

Αυτό που εγώ ονομάζω «λογοκρισία του ενός κλικ», δηλαδή να κατεβάζουν μια δημοσίευση και χιλιάδες σχόλια με ένα απλό κλικ οι εκάστοτε Moderators, είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον. Και όλο αυτό δεν αφορά μόνο μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες στο Facebook αλλά και την ίδια την πολιτική του Facebook, του YouTube, του Twitch και άλλων μαζικών μέσων τα οποία μας δίνουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας της έκφρασης ενώ με χιλιάδες τρόπους παρεμβαίνουν και λογοκρίνουν την υποτιθέμενη αυτή ελεύθερη έκφραση. Μπορούν να κλείσουν σχόλια, να κατεβάσουν βίντεο, να αφαιρέσουν οτιδήποτε, να θάψουν αυτό που δεν θέλουν, να προωθήσουν αυτό που θέλουν κλπ. Ως αφορμή μπορεί να βρουν οτιδήποτε, από το No politica μέχρι και αυτό που σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη(ως πολυεθνικές, αλλά και ως δασκαλεμένοι moderators), δεν κρίνεται πολιτικά ορθό ή θεωρούν προσβλητικό για τη μια ή την άλλη ομάδα. Καθορίζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό το ύφος, το περιεχόμενο και το είδος του δημόσιου διαλόγου όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Internet. Καλό θα ήταν λοιπόν να έχουμε υπόψη μας τα όρια αυτού του μέσου που καθημερινά χρησιμοποιούμε και να μην τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με το πόσο ελεύθερο είναι στα πλαίσια μιας ευρύτερης καπιταλιστικής κοινωνίας. Πόσο μάλλον όταν οι κυρίαρχες πλατφόρμες που χρησιμοποιοεί η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών βρίσκονται πάντα σε απόσταση ενός κλικ από το να μας φιμώσουν.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

---

[1] Για παράδειγμα η Sony ανέβαλε μεγάλη της παρουσίαση για το PS5 με αιτιολογία ότι τώρα πρέπει να ακουστούν πολύ πιο σημαντικά πράγματα (εννοώντας την υπόθεση της αστυνομικής βίας απέναντι στους μαύρους). Φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι η Sony δεν το έκανε από την καλή της την καρδία, αλλά επειδή γνωρίζει ότι η παρουσίαση αυτή δεν θα πάρει την προβολή που θα ήθελε η εταιρία αν πραγματοποιηθεί τη στιγμή που στις ΗΠΑ γίνεται χαμός και επ’ ευκαιρία είπε να πουλήσει και λίγο ανθρωπισμό.

Read Full Post »