Σκάλωμα

Σκάλωμα

Εκεί στο λαμπερό ήλιο στέκεις σαν τον υπνοβάτη και περιμένεις. Η ελπίδα είναι ζωγραφισμένη στα μάτια σου, πατάει πάνω σε ένα σαρκαστικό χαμόγελο, δυο διαφορετικές εκφράσεις στο ίδιο πρόσωπο.

Μη δίνεις ραντεβού με το φεγγάρι το καταμεσήμερο, όσες φορές και αν σου πει πως θα ‘ρθει δεν θα ‘ναι εκεί. Σου έχουν πάρει τις νύχτες … σου έχουν πάρει τις νύχτες.

Σταγόνες ιδρώτα και σταγόνες που δεν είναι ιδρώτας κυλούν στο μάγουλο σου και ύστερα χάνονται ανάμεσα σε γκρίζα δάση. Τις γεύεσαι, είναι αλμυρές όπως το θαλασσινό νερό, για αυτό και δεν σε ξεδιψάνε.

Ακουμπάς πάνω στην κουπαστή και κοιτάζεις τη θάλασσα, όχι κουπαστή πλοίου μα τα ασημένια κάγκελα του μπαλκονιού σου. Έχεις αγκυροβολήσει και εσύ και ο ήλιος , το φεγγάρι κάπου μακριά σου πίνει κρασί έχοντας για κούπα ένα πηγάδι.

Το φεγγάρι δεν ξέρει κολύμπι και τα απλωμένα σεντόνια σου όσο και αν τα φουσκώνει ο άνεμος δεν είναι πανιά. Δεν θα έρθει η νύχτα και έτσι δεν θα ξημερώσει καινούρια μέρα, το φανερώνουν πια και τα μάτια σου.