1-Χ-2
Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 12/04/1995.
Κακά μαντάτα! Όποιος θεωρεί πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση έχω να του πω πως ελπίζω ο Θεός να μη μοιάζει με μένα. Είμαι μια νέα κοπέλα 25 ετών και ομολογώ ότι δεν έχω κάνει ποτέ έρωτα, δεν έχω καν φιλήσει αγόρι και ποτέ δεν ήθελε να με γνωρίσει κάποιος τόσο καλά ώστε να μπορώ να τον αποκαλώ φίλο. Μερικές φορές, όταν συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο στο κόσμο, το αποκαλούμε θαύμα της φύσης, στη δική μου περίπτωση, παρόλο που αυτό που μου συμβαίνει είναι εξαιρετικά σπάνιο, θα άρμοζε περισσότερο να πούμε ότι η φύση έκανε μάλλον κάποιο έγκλημα, παρά θαύμα.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι είμαι μια γυναίκα 120 κιλών… ή πιο σωστά ήμαστε μια γυναίκα 120 κιλών. Εγώ και η αδερφή μου ήμαστε πολύ δεμένες, δεμένες με αίμα και σάρκα, η μια πλάτη στην άλλη, έχουμε τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο κεφάλια που αντίθετα με την παροιμία δεν είναι καλύτερα από ένα. Από μικρές κάνουμε τα πάντα μαζί. Κοιμόμαστε μαζί, βλέπουμε τηλεόραση μαζί, ακόμα και στη τουαλέτα… μαζί. Μόνο εμμηνόρροια έχουμε διαφορετικές ημέρες μόνο και μόνο για να ταλαιπωρούμαστε διπλά. Φαντάζομαι ότι αυτοί που μας γνωρίζουν θα στοιχημάτιζαν πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα για μας… κι όμως, κάνουν λάθος.
Μόλις σήμερα το πρωί πληροφορηθήκαμε από τον ειδικό γιατρό που μας παρακολουθεί από την ημέρα της γέννησής μας ότι είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί εγχείρηση αποκόλλησης. Έπρεπε να περιμένουμε 25 ολόκληρα χρόνια για να καταρρίψει ένα ιατρικό ανακοινωθέν και την τελευταία μας ελπίδα. Περιμέναμε όλον αυτόν τον καιρό το μυοσκελετικό σύστημα μας να αναπτυχθεί πλήρως ώστε να καταστεί δυνατόν να εκτελεστεί επέμβαση διαχωρισμού. Το κακό νέο είναι ότι κάποιοι δίσκοι στην σπονδυλική μας στήλη δεν γίνεται να λειτουργήσουν ανεξάρτητα. Ο γιατρός μας εξήγησε ότι ήταν αδύνατον να επιβιώσουμε και οι δύο μετά από μια τέτοια επέμβαση και ότι ήταν αδιανόητο και απαγορευμένο ηθικά να θυσιαστεί κάποια από της δύο μας για την «απελευθέρωση» της άλλης.
Είναι η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου… θέλω να πεθάνω.
Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 13/04/1995.
Εφιάλτες! Σήμερα κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησα από ένα τρομακτικό εφιάλτη, ένα από εκείνα τα όνειρα που μοιάζουν να προφητεύουν το μέλλον, ένα ζοφερό και δυσοίωνο μέλλον. Ήταν και η Έμμα ξύπνια ή την ξύπνησα εγώ στη σαστιμάρα μου. Μετά από το άσχημο μαντάτο που μας ανακοίνωσε ο Δρ. Ιωάννου δεν έχουμε ανταλλάξει και πολλές κουβέντες… ίσως να ακουστεί λίγο τραγελαφικό, μα γυρίσαμε η μία την πλάτη στην άλλη. Κάτι που ίσως να σχετίζεται με το όνειρο που τόσο με διατάραξε.
Ήμουν με την αδερφή μου σε ένα λοφίσκο γεμάτο από άνθη και πρασινάδες. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και ήταν μεσημέρι. Ένα ανεπαίσθητο αεράκι χάιδευε το δέρμα μας, περισσότερο μας δρόσιζε παρά μας ενοχλούσε. Εμείς τρέχαμε χαρούμενες και ξέγνοιαστες, τρέχαμε με το δικό μας ανεπιτήδευτο τρόπο, πλάτη με πλάτη σαν στραβοκάνικο σκυλί, σκοντάφτοντας και παραπατώντας, όμως νιώθαμε χαρούμενες σαν μικρά παιδιά. Σε μια στιγμή απροσεξίας γλιστρήσαμε στο υγρό χορτάρι, πέσαμε κάτω και αρχίσαμε να κατρακυλάμε το λόφο. Δεν θυμάμαι να πόνεσα, ίσως επειδή ήταν όνειρο, μα όταν προσγειωθήκαμε παρατήρησα ότι το χωριάτικο λουλουδάτο φόρεμα μας ήταν μουσκεμένο με αίμα, αίμα όχι δικό μου, μα δικό της.
Όταν γύρισα το λαιμό μου να την κοιτάξω είδα έντρομη ότι η Έμμα είχε αποκεφαλιστεί. Φώναξα, στρίγκλισα μα δεν ήταν κανείς εκεί να με ακούσει, φώναζα και ταυτόχρονα ένοιωθα περίεργα, στιγμή με τη στιγμή πιο ανάλαφρη. Την ξανακοίταξα και μου φάνηκε ότι το σώμα της άρχισε να μαζεύει, να ζαρώνει, να χάνεται, μέχρι που έγινε στάχτη και σκόρπισε στον άνεμο. Σηκώθηκα και περπάτησα για πρώτη φορά στα δύο μου πόδια, ένοιωσα σαν το μεταξοσκώληκα που βγαίνει από το κουκούλι έχοντας γίνει πεταλούδα…. άρχισα να φωνάζω πάλι, μα από χαρά και να δακρύζω, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξύπνησα με αίσθημα πανικού.
Δεν μου άρεσε καθόλου το όνειρο, ήταν πέρα για πέρα μακάβριο, παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποκλείσω το μυαλό μου από το να εξετάζει την νέα αυτή προοπτική.
Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 14/04/1995.
Όνειρα! Ξαναείδα το ίδιο όνειρο απόψε, το όνειρο εκείνο που με βλέπω να πεθαίνω και την αδερφή μου να απελευθερώνεται, μόνο που αυτή τη φορά όταν ξύπνησα δεν μου έμοιαζε πια εφιάλτης, ήταν περισσότερο φαντασίωση και αυτό με έκανε να νιώθω αμφίσημα συναισθήματα. Η σκέψη που με θέλει να πεθαίνω για να ζήσει η Ροζέτα, φυσιολογικά είναι φρικτή και ακόμη πιο φρικτό είναι ότι κάτι τέτοιο ιατρικά είναι εφικτό. Το να δώσω τη ζωή μου για την αγαπημένη μου αδερφή ήταν και για εμένα μια δικαίωση, μια κλωτσιά στα αχαμνά της «μοίρας».
Από το πρωί ακόμα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, πέρα από τα απαραίτητα. Ξυπνήσαμε, πλυθήκαμε, φάγαμε, είδαμε τηλεόραση· η κάθε μια στη δική της συσκευή μιας και ήταν αδιανόητο να κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση. Ύστερα κάναμε τις δουλειές του σπιτιού. Είναι αστείο το πως συμπεριφέρεται ο χρόνος, λένε πως όταν περνάς καλά τρέχει γρήγορα. Για ‘μας μοιάζει πάντα σταματημένος σαν στιγμιότυπο. Όμως περνά, περνά χωρίς αμφιβολία. Αλλά στη δική μας περίπτωση, όποιο σημείο και αν διαλέξουμε στη διάρκεια της ζωής μας, φαντάζει το ίδιο ασπρόμαυρο και άχαρο με οποιοδήποτε άλλο.
Τι θα έπρεπε να αλλάξει στον παράλληλο βίο μας που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα; Τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει στον παράλληλο βίο μας, τίποτα εκτός και αν ο βίος μας σταματούσε να είναι παράλληλος… αν ο βίος μου σταματούσε… να είναι παράλληλος…
Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 15/04/1995.
Κόλαση! Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου, δεν μένει καν χώρος για κάτι άλλο στο μυαλό μου, ντρέπομαι για μένα, ξέρω πως κάτι τέτοιο αποτελεί εισιτήριο για τη κόλαση. Αλλά μήπως στη κόλαση δεν είμαι και τώρα; Ντρέπομαι και να της μιλάω και για πρώτη φορά το θεωρώ ευλογία που δεν μας είναι δυνατόν να κοιταχτούμε στα μάτια, τα μάτια αποκαλύπτουν, τα μάτια προδίδουν.
Δεν ξέρω αν μια υποσυνείδητη σκέψη μου γέννησε το όνειρο ή το όνειρο μου γέννησε την σκέψη, πάντως σίγουρα το ένα ενισχύει το άλλο και δεν ξέρω άμα μπορώ να το αντέξω. Το πρωί εξαθλιώθηκε τόσο πολύ η ψυχή μου που άρχισα να καταστρώνω σχέδιο, ύστερα πανικοβλήθηκα και κατάφερα να απασχοληθώ με δραστηριότητες και να σταματήσω να το επεξεργάζομαι, προσωρινά… Τώρα όμως που δεν έχω με τίποτα άλλο να ασχοληθώ και είμαι στο κρεβάτι, οι άρρωστες σκέψεις κάνουν τσουλήθρα στο κεφάλι μου και είναι αδύνατον να τις περιορίσω.
Έπρεπε να το κάνω να φανεί σαν αυτοκτονία, όχι με ηλεκτρισμό, θα μας σκότωνε και τις δύο, όχι με όπλο θα ήταν επικίνδυνο, ίσως με δηλητήριο. Πώς όμως θα το έκανα χωρίς να το υποψιαστεί η Έμμα; Αρχικά θα έπρεπε να προμηθευτώ το δηλητήριο, ίσως να ήταν πιο εύκολο αν χρησιμοποιούσα κάτι καθημερινό όπως χλωρίνη, όμως η χλωρίνη μυρίζει έντονα. Ίσως θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιούσα οξύ, άμεσο και δραστικό, ελπίζω μόνο να μη φανεί ύποπτο στους ιατροδικαστές.
Άλλο ένα ζήτημα είναι πως θα την κατάφερνα να την κάνω να το πιεί; Ίσως αν της το έριχνα στο νερό που παίρνει πάντα δίπλα της στο κρεβάτι, θα το έβαζα πρώτα στο δικό μου ποτήρι και ύστερα στη πρώτη ευκαιρία θα το άλλαζα με το δικό της. Ήταν μια θαυμάσια ιδέα και θα το έκανα, θα το έκανα όσο το δυνατόν συντομότερα…
Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 16/04/1995.
Παράδεισος! Το αποφάσισα, δεν υπήρχε σκέψη για υποχώρηση, θα έδινα τη δική μου ζωή για να ζήσει εκείνη, έτσι και αλλιώς σιγά τη ζωή. Στο κάτω κάτω υπάρχει η άποψη πως όταν χάνει τη ζωή του πεθάνει ένας δίδυμος, ο άλλος συνεχίζει με κάποιο τρόπο να ζει μέσω του αδερφού του που επιβιώνει. Μακάρι να είναι έτσι!
Θα έπαιρνα χάπια, ναι αυτό ήταν το σωστό μια χούφτα από τα ηρεμιστικά μου σε ένα ποτήρι νερό και θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Αυτήν δεν θα την επηρέαζε, τα όργανα μας είναι ξεχωριστά στο 99%, έχουμε τελείως ανεξάρτητους οργανισμούς, αν εξαιρέσει κανείς το κοινό σημείο στην σπονδυλική μας στήλη.
Μιλήσαμε απόψε, μιλήσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε τα παλιά, τηλεφωνήσαμε στους γονείς μας… τους μίλησα σα’ να ήταν η τελευταία φορά· δάκρυσα. Ήταν αγχωμένη σήμερα, αγχωμένη και έμοιαζε και ανυπόμονη, λες και ήξερε πως από αύριο θα ελευθερωνόταν. Της είπα πόσο την αγαπώ, μου το είπε και εκείνη και δάκρυσε. Μακάρι να μπορούσα να την αγκαλιάσω. Ποιος να το περίμενε ότι η τελευταία μέρα της ζωής μου θα είναι η πιο χαρούμενη…
Νύχτωσε. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έχω ετοιμάσει από ώρα το ποτήρι και είμαι έτοιμη να το πιω, ελπίζω να με καταλάβετε εσείς που με αγαπάτε, φιλιά…
Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 16/04/1995.
Κάθαρση! Τα κατάφερα να πάρω το μπουκάλι με το οξύ την ώρα που κάναμε την καθαριότητα, κατάφερα να αλλάξω και τα ποτήρια προσποιούμενη ότι ήθελα να κοιτάξω λίγο έξω από το παράθυρο που ήταν από τη δική της πλευρά του κρεβατιού.
Είχα από πριν βάλει το ποτήρι με το οξύ κάτω από το κρεβάτι καθώς άλλαζα τα σεντόνια. Ήταν αναμενόμενο ότι παρόλο που ξεπέρασα τις φυσικές δυσκολίες είχαν προηγηθεί κάποιες ψυχολογικής φύσεως αναστολές, πόσο μάλλον όταν μου είπε ότι με αγαπάει, της το είπα και εγώ, όσο και αν φαίνετε περίεργο το πίστευα, ακόμη το πιστεύω. Πάντως τις αναστολές τις ξεπέρασα, ίσως είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο όμως τις ξεπέρασα.
Ύστερα από μόλις μερικά λεπτά αφότου ξαπλώσαμε, που φάνηκαν αιώνες (ναι ξέρω, κλισέ έκφραση), η Έμμα αποφάσισε να πιει από το ποτήρι. Προς στιγμήν σκέφτηκα να τη σταματήσω όμως κρατήθηκα. λίγες στιγμές ηρεμίας και μετά σπασμοί, τόσο δυνατοί που παραλίγο να μας πετάξουν από το κρεβάτι, και ύστερα ακινητοποιήθηκε, ακινητοποιήθηκε μια για πάντα.
Δεν έπρεπε να τα χάσω, έπρεπε σαν καλή αδερφή να πάρω τηλέφωνο το γιατρό και να του πω τι συνέβη, όχι την αλήθεια φυσικά. Όμως ένιωθα να πνιγόμουν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά… ίσως αν έπινα λίγο νερό από το ποτήρι της (αυτό δηλαδή που αντάλλαξα) να αισθανόμουν καλύτερα. Ήπια μερικές γουλιές και καταπολέμησα την κρίση πανικού που με είχε κυριεύσει, η γεύση του πάντως ήταν κάπως περίεργη. Κατάφερα και πήρα τηλέφωνο το γιατρό, κατάφερα να παίξω και το ρόλο μου σωστά, το μόνο που μαρτυρά την πράξη μου είναι αυτό το ημερολόγιο, και σκοπεύω να το κάψω, όμως καλύτερα να κοιμηθώ πρώτα λίγο. Αισθάνομαι τα μάτια μου να βαραίνουν…
Απόσπασμα τοπικής εφημερίδας, 17/04/1995
Νεκρή βρέθηκε σήμερα το πρωί η[..]. σύμφωνα με το ανακοινωθέν της αστυνομίας βρέθηκε κουλουριασμένη στο κρεβάτι της σε εμβρυακή στάση[…] η αυτόχειρας είχε στο παρελθόν αντιμετωπίσει ψυχολογικά προβλήματα και είχε νοσηλευτεί όπως μας ενημέρωσε ο θεράπων ιατρός της. Μας επιβεβαίωσε δε, ότι η νεαρή κοπέλα έπασχε από ένα σπάνιο είδος σύγχυσης προσωπικότητας που την έκανε να πίστευε ότι είχε σιαμαία αδερφή. Της δόθηκε εξιτήριο πριν από ένα μήνα όταν θεωρήθηκε ότι είχε θεραπευτεί… σύμφωνα με φήμες, δίπλα της βρέθηκε ένα ημερολόγιο που ίσως να αποτελεί το κλειδί του μυστηρίου η αστυνομία δεν έχει ακόμη δώσει σχετικές πληροφορίες στη δημοσιότητα[…]
Αμπελοφιλοσοφίες 