Στόλον στόλον τον μισόν ή όλον;

Κάτι τέτοια βλέπω και μου έρχονται στο μυαλό βιβλικές ιστορίες με καιόμενους θάμνους…

Πριν από μερικές μέρες και για μερικές μέρες είχαμε την τιμή για ακόμη μια φορά να υποδεχθούμε και να φιλοξενήσουμε στην πόλη μας τα Χανιά τον αμερικάνικο στόλο. Οι περίπου 6.000 στρατιώτες αποβιβάστηκαν  του αρεοπλανοφόρου USS George H.W. Bush και ξεχύθηκαν στο ενετικό λιμάνι σαν ανθρώπινα σπερματοζωάρια προκειμένου να το γονιμοποιήσουν οικονομικά στα πέτρινα τούτα χρόνια, και αυτό με χαρά άνοιξε τα πόδια του για να τους δεχθεί. Δυστυχώς δεν γίνεται να περιγραφεί διαφορετικά αυτή η κινητοποίηση των καταστηματαρχών για να αποσπάσουν μια χούφτα δολάρια από τα λιγούρια τα πεζοναυτάκια. Ποτό, μαυράκι και πουτάνες, μάλιστα είδα μπροστά στα μάτια μου να πλασάρει χασισάκι στους πεζοναύτες μικρό παιδάκι 10-12 ετών δίπλα στο σιντριβάνι.

Κατά τα άλλα βό(γκ)ηξε η τοπική κοινωνία για τις 300 ιερόδουλες που ήρθαν σε αποστολή εκτός έδρας για τις ανάγκες του στόλου. Στην παρατήρηση ενός γείτονα συριζαίου σχετικά με την κατάπτωση των ηθών, του απάντησα ότι αυτά τα φαινόμενα είναι τόσο έντονα λόγο του καρκινώματος που λέγεται αμερικάνικη βάση στην πόλη μας, αλλά και της κακομοιριάς του ελληνικού λαού, για την οποία μεγάλη ευθύνη έχει και η κυβέρνηση συριζανελλ. Δεν δέχθηκε τα επιχειρήματα μου…

Όχι, δεν θα πιάσω από το αυτί ούτε τις ιερόδουλες αλλά ούτε και τα μαγαζιά στο λιμάνι που αγκάλιασαν με αγάπη και τρυφερότητα τα δολάρια του στόλου. Όμως δεν μπορώ και να πω ότι είμαι ικανοποιημένος με τα μυαλά που κάποια «χωριανάκια» μου κουβαλούν, οι οποίοι δεν έχουν καν την δικαιολογία ότι εισέπραξαν «μαρούλια». Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος.

Μάθαμε τις προάλες ότι 25 εθελοντές από το αεροπλανοφόρο καθάρισαν την παραλία του Σταυρού. Το νέο ανακοινώθηκε παντού και οι αντιδράσεις ποικίλαν. Εγώ θα σταθώ λιγάκι σε εκείνους που υποστήριξαν αυτόν τον «άθλο», λες και είχαν μπροστά τους τον Ηρακλή που καθάρισε τους στάβλους τους Αυγέα. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά σχόλια που αλίευσα από το Internet, στην παρένθεση τα δικά μου σχόλια.

«Αφού δε τα κάνουμε εμείς. ..»(Να μην το ξέραμε πρωτύτερα να «τα κάναμε» εμείς, να τα μαζεύαμε, και να πηγαίναμε να αδειάζαμε 2-3 βυτία σκατά στην παραλία…)

«kanan kai kati kalo»(Ακόμη και μια παραλία στο μέγεθος της Σαχάρας να καθάριζαν, πάλι αυτό δεν θα ξέπλενε ούτε το ένα εκατομμυριοστό από τα εγκλήματα τους)

«Για όποιο λόγο και να το έκαναν…μπράβο τους!!!!»(Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους…)

«Ο απλος πολιτης φυσικα!!!Και καθε λογικος πολιτης σε ολο τον κοσμο σεβεται τον εαυτο του σεβεται και του αλλους.Δεν με ενδιαφερει το χρωμα η φυλη και ολα τα υπολοιπα.Αυτο που βλεπωτο εκτιμω.Ας το κανουν και οι ντοπιοι γαι τον τοπο τους!!!Καλο ξημερωμα.»(Δεν είναι θέμα ρατσισμού το να θεωρεί κάποιος ανεπιθύμητο έναν ιμπεριαλιστικό στρατό στην πόλη του. Δεν είναι ανεπιθύμητοι επειδή είναι μαύροι ή Αμερικάνοι, είναι ανεπιθύμητοι επειδή αιματοκυλούν τον κόσμο)

«Και τα δικα μας τα κακομαθημενα αραχτα στα κψμ και το καλοκαιρι πρωτα στο βρωμισμα των παραλιων!
Δεν ειμαι αμερκανοφιλος,δεν τους γουσταρω καθολου αλλα το σωστο πρεπει να λεγεται!»(Να λέγεται όμως και η οικολογική καταστροφή και οι καρκίνοι που προκαλούν οι «έξυπνες βόμβες» πέρα από τον άμεσο θάνατο που σκορπούν. Να λέγεται επίσης και το πώς μολύνουν τα χημικά των νατοϊκών πολέμων την θάλασσα. Να λέμε και για τις διεθνείς συμφωνίες ενάντια στη μόλυνση ,τις οποίες οι Αμερικανοί δεν έχουν αποδεχθεί με αποτέλεσμα η βιομηχανία τους να μην ακολουθεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες, και να παράγουν αβέρτα ρύπους. Όσο για τους Έλληνες φαντάρους, σήκω σήκω κάτσε κάτσε μας είχαν με τις πυρκαγιές, με πλημύρες, με τον «εθελοντισμό» στους ολυμπιακούς αγώνες κ.α. Οι Αμερικάνοι τουλάχιστον πάνε εθελοντικά  στρατό και πληρώνονται κιόλας.)

«Μαγκιά τους και μπράβο τους, κι ας είμαστε ένας λαός γεμάτος συμπλέγματα και κολλημένος σε άλλες εποχές..»(Αυτό γιατί ο αμερικάνικος λαός είναι ως γνωστόν από τους λιγότερο συμπλεγματικούς του κόσμου και προοδευτικός… αφού να φανταστείς σε μερικές πολιτείες διδάσκονται ότι οι άνθρωποι προήλθαν από τον Αδάμ και την Εύα. Για να μη μιλήσουμε για τα PTSD(Posttraumatic stress disorder) που αποκτούν πολλοί Αμερικάνοι στρατιώτες που συμμετείχαν στους κατά τόπους πολέμους της χώρας τους.)

εεεε οοοο πάρτε τις σακούλες σας και φύγετε από ‘δω…

Παράλληλα με τα παραπάνω, πριν από καμιά δεκαριά μέρες ανακοινώθηκε και πρωταθληματάκι ποδοσφαίρου, το οποίο διοργάνωνε για τα παιδιά το «Χαμόγελο του Παιδιού» στα Χανιά. Στην διοργάνωση αυτή  η αμερικάνικη βάση ήταν ένας από τους χορηγούς και μαζί διάφοροι τοπικοί φορείς. Το αστείο –και τραγικό- είναι ότι συμπεριέλαβαν και τον «εμπορικό σύλλογο Χανίων» στους χορηγούς, ο οποίος είχε εκφράσει επισήμως την εναντίωση του σε αυτήν την συνδιοργάνωση. Γιατί είναι το λιγότερο προκλητικό, να αποδέχεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού» να συμμετέχουν σε μια τέτοια δράση, οι εγκληματίες εκείνοι που έχουν γίνει αιτία να σβήσουν μια για πάντα τα χαμόγελα εκατομμυρίων παιδιών ανά τον κόσμο. Όχι κύριοι… η «βιτρίνα» της Αμερικάνικης βάσης να μη γινόμαστε και καμία ανάμειξη να μην έχουμε στις «αγαθοεργίες» τους.

Ίσως πάλι και να είμαι υπερβολικός… ίσως και να πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που ένας τόσο ισχυρός στρατός όπως ο Αμερικάνικος που γαμεί και δέρνει, εμάς προς το παρόν μόνο μας γαμει..

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ο «πολιτικλικορεκτισμός»

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως

Ο «πολιτικλικορεκτισμός»¹

Ο πολιτικλικορεκτισμός (πολιτική ορθότητα) είναι μια τάση που έχει ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και είναι θα έλεγα μετα-νεωτερικό φαινόμενο, ή τέλος πάντων άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις κάπου στη δεκαετία του 70′ και μετά. Αν έπρεπε να περιγράψω τον πολιτικλικορεκτισμό σε μια φράση, θα έλεγα ότι αποτελεί το φαινόμενο εκείνο στα πλαίσια του οποίου κάποιες λέξεις γίνονται ταμπού και κάποιες άλλες επιλέγονται για να δημιουργηθεί ένα αποδεκτό λεξιλόγιο σε ευαίσθητα ζητήματα όπως είναι ο ρατσισμός, οι σχέσεις των δυο φύλων, η θρησκεία κ.α.

Για παράδειγμα, θεωρείται απαράδεκτο στις ΗΠΑ ένας λευκός να αποκαλέσει έναν μαύρο «νέγρο» γιατί αυτή η λέξη είναι φορτισμένη με αρνητικό-ρατσιστικό-νόημα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα μια λέξη που πρωτύτερα ήταν αποδεκτή μπορεί αργότερα να αλλάξει και να γίνει ταμπού, και στη θέση της να προταθεί μια άλλη λέξη. Πχ το έγχρωμος που παλιά ήταν αποδεκτό για να χαρακτηρίσεις έναν μαύρο, τώρα αν δεν κάνω λάθος δεν θεωρείται αποδεκτό και έχει επικρατήσει το αφρο-αμερικάνος (ή αντίστροφα).

Με μια πρώτη ματιά θα πει κανείς ότι ο πολιτικλικορεκτισμός δεν είναι κάτι κακό αφού περιορίζει την χρήση υποτιμητικών χαρακτηρισμών αναφορικά με συνανθρώπους μας, ή μειονότητες, ή πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί -εκτός και αν είναι «ούγκανος»- ότι είναι λάθος κάποιον ομοφυλόφιλο να τον αποκαλούμε «πούστη» ή έναν μαύρο να τον λέμε «αράπη», όμως εδώ υπάρχει και το ζήτημα της ουσίας.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όσο και αν «αποστειρώσεις» την πραγματικότητα από μια σειρά άσχημες εκφράσεις, με κανέναν τρόπο δεν ξεμπλέκεις από την ουσιαστική κυριαρχία της πραγματικότητας πάνω στα ανθρώπινα υποκείμενα και τις μάζες. Ακόμη και αν η λέξη «αράπης» εξαφανιστεί από τον κόσμο, δεν θα εξαφανιστούν οι διακρίσεις οι οποίες πηγάζουν από αντικειμενικές σχέσεις της καθημερινότητας που αναπαράγονται. Ακόμα και αν η λέξη «μουνάρα» δεν ξαναειπωθεί ποτέ για να περιγράψει μονολεκτικά μια όμορφη γυναίκα, η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας δεν θα σταματήσει, η απαίτηση από κάποιες επιχειρήσεις οι υπάλληλοι τους να ντύνονται «σέξι» θα συνεχίσει να θεωρείται εκ των ουκ άνευ για σερβιτόρες, πωλήτριες, μεσίτριες κλπ. Με λίγα λόγια με το να αλλάξεις την λέξη δεν εξαφανίζεις την αντικειμενοποίηση της γυναίκας, τον κοινωνικό αποκλεισμό των ομοφυλοφίλων, την προκατάληψη της ευρύτερης κοινωνίας απέναντι στους μαύρους του γκέτο.

Βεβαίως το να αποκαλείς κάποιον με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς συμβάλει στην διαιώνιση των διακρίσεων και των στερεοτύπων, όμως αποτελεί σύμπτωμα του ενός ή του άλλου φαινομένου και όχι αιτία του, δηλαδή δεν υπάρχει ρατσισμός επειδή λέμε τους μαύρους αράπηδες, λέμε τους μαύρους αράπηδες, επειδή υπάρχει ρατσισμός. Η μεγαλύτερη μου ένσταση απέναντι στην κυριαρχία του πολιτικλικορεκτισμού είναι ότι αυτή η εμμονή στους τύπους και στις λέξεις έχει σκοπίμως αποτελέσει ένα πέπλο κάτω από το οποίο κρύβονται τα πραγματικά αίτια και τα πραγματικά φαινόμενα του ρατσισμού, του σεξισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού, κλπ. Βλέπουμε για παράδειγμα στην κούρσα για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ πώς οι δύο υποψήφιοι σκαλίζουν ο ένας το παρελθόν του άλλου για να ανακαλύψουν «ατυχείς» εκφράσεις που έχουν ειπωθεί (μη πολιτικά ορθές) οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν ρατσιστικές, μισογυνικές κλπ. Αυτό όμως πέρα από ψηφοθηρικά, λειτουργεί και αποπροσανατολιστικά, δηλαδή οκ, μπορεί να έχει πει ο Τραμπ τη λέξη «αράπης» και να τον κατηγορεί η Χίλαρι, παρόλα αυτά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα πολιτικής ορθότητας όταν λέει ότι θέλει να διώξει όλους τους μεξικάνους μετανάστες. Αντίστοιχα είναι μη πολιτικά ορθό να πεις μια γυναίκα «γκόμενα» αλλά δεν υπάρχει κανένα ζήτημα πολιτικής ορθότητας στο να ξηλώσεις τα ειδικά δικαιώματα που της δίνει η μητρότητα. Έχουμε λοιπόν μια κατάσταση κατά την οποία, στην προσπάθεια να διασωθούν οι τύποι, μπαίνουν στο παρασκήνιο τα πραγματικά ζητήματα, και αυτό επιμένω είναι κάτι που δεν γίνεται τυχαία.

Επιπλέον βρίσκω μια σχέση του πολιτικλικορεκτισμού με ένα άλλο φαινόμενο, αυτό της αναβάπτισης των εννοιών. Και με την αναβάπτιση των εννοιών εννοώ τη τάση να αλλάζουμε το όνομα σε έννοιες για να διαφοροποιηθεί και το περιεχόμενο τους τελικά ή επειδή έχει διαφοροποιηθεί το περιεχόμενο τους. Πχ, πλέον επισήμως δεν ακούγεται πουθενά η λέξη δουλειά, έχει αντικατασταθεί από τη λέξη απασχόληση, αντίστοιχα αντί να χρησιμοποιηθεί η λέξη μαζικές απολύσεις, χρησιμοποιείται η λέξη «εφεδρεία». Έχουν δηλαδή οι λέξεις γίνει κάτι σαν αποδιοπομπαίος τράγος που όταν φορτώνονται με πραγματικά αρνητικό νόημα ή με νόημα που είναι άβολο για το σύστημα, τότε διώχνονται από το καθημερινό λεξιλόγιο (ή στη θέση τους μπαίνουν άλλες) και έτσι δίνεται η εντύπωση ότι ξεστοιχειώσαμε και από τις πραγματικές αιτίες των φαινομένων. Όμως αν κάποιος νομίζει ότι με το να παρουσιάσει τα φαινόμενα αλλιώς από ό,τι είναι, καταφέρνει να αλλάξει αποφασιστικά και τα ίδια τα φαινόμενα, είναι σαν να ελπίζει ότι οι προβλέψεις καιρού να είναι αυτές που καθορίζουν τον καιρό και όχι ο καιρός τις προβλέψεις.²

Υπάρχει και μια ακόμη προβληματική διάσταση του φαινομένου του πολιτικλικορεκτισμού, και έχει να κάνει με την λογοκρισία όταν το πράγμα φτάνει στα άκρα. Υπάρχουν φορές που όταν εκφράζεσαι δημόσια σε περιμένει ο άλλος στη γωνία με το ρόπαλο μήπως και τυχόν σου ξεφύγει κάποια «απαγορευμένη» λέξη για να σου κάνει παρατήρηση. Άμα πχ πεις «μας γαμήσανε» είναι σεξισμός, άμα πεις «ωραίο γκομενάκι» είναι και αυτό σεξισμός, άμα αναφερθείς σε γεννητικά όργανα με μη εγκεκριμένες λέξεις, είναι πάλι σεξισμός, αν πεις «ω ρε πούστη» μου είναι ομοφοβία. Η υπερβολική εμμονή στην ορθότητα του λόγου στα πλαίσια του πολιτικλικορεκτισμού, φτάνει μερικές φορές στο σημείο να γίνει [κάτι σαν] ένα είδος νέο-πουριτανισμού που έρχεται να διαμορφώσει τα χρηστά ήθη πέρα και πάνω από την διανοητική ικανότητα της κρίσης του καθ’ ενός. Ας πάρουμε για παράδειγμα το παρακάτω ποίημα του Κ. Βάρναλη (το βρήκα εκεί):

ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα;
Και κάπου κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!

Το παραπάνω ποίημα αποτελεί, με όρους πολιτικλικορεκτισμού, ένα ναρκοπέδιο μισογυνισμού, σεξισμού, χυδαιότητας κλπ. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που κάνει ο Βάρναλης, είναι ότι απενοχοποιεί και εξαίρει τη σεξουαλική πράξη και τη σεξουαλική επιθυμία μέσα από την εξύμνηση της νιότης. Αυτό το κάνει με τη χρήση της λαϊκής, καθημερινής γλώσσας μέσω της οποίας συνήθιζε να εκφράζεται ο ποιητής. Θέλω να πω λοιπόν με το παράδειγμα μου, ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας τόσο απόλυτος σκληρός κανόνας για τις λέξεις και για τις εκφράσεις που επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει κανείς, διότι κάτι τέτοιο ενέχει τον κίνδυνο της αποστείρωσης του δημοσίου λόγου. Οι συνέπειες όμως ενός τέτοιου σκληρού κανόνα, πέρα από τον κόσμο της τέχνης, προεκτείνονται και σε εκείνο της επιστήμης.

Όμως, οι στόχοι του πολιτικλικορεκτισμού δεν περιορίζονται στις απαγορευμένες λέξεις μόνο, συχνά, από «ακραία» μεταμοντέρνα κινήματα (αλλά και κινήματα της μοντέρνας εποχής), στοχοποιούνται τρόποι ένδυσης, αξεσουάρ, καλλυντικά, κοσμήματα, συμπεριφορές κλπ. Για κάποιους η συμπεριφορά ή το ντύσιμο, ή το περπάτημα μιας γυναίκας μπορεί να θεωρηθούν «πολύ γυναικεία», πολύ κοντά δηλαδή στην παραδοσιακή συντηρητική εικόνα που έχουμε για την γυναίκα, άρα σεξιστικά, άρα όχι ορθά. Φτάνει δηλαδή να προτείνεται ως αντίδοτο για μια κάποιου είδους κοινωνική ασφυξία, πχ την ανισότητα με βάση το φύλο, μια άλλου είδους κοινωνική ασφυξία που στρέφεται εναντίον όλων αφού τελικά προτείνει και αυτή τη δική της «μπούργκα». Το παραπάνω βεβαίως αποτελεί ακραίο παράδειγμα, αλλά όχι φανταστικό.

Έχει επίσης ενδιαφέρον πώς κάποιες φορές, αυτό που παρουσιάζεται ως πρωτοποριακό για τις σχέσεις των δύο φύλων, αποκτά και εμπορικές διαστάσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πώς προώθησαν οι καπνοβιομηχανίες το κάπνισμα στη γυναίκα στα μέσα περίπου του 20^ου αιώνα. Το παρουσίασαν τότε σαν πράξη απελευθέρωσης για την γυναίκα που ήθελε να είναι μοντέρνα, το προώθησαν μέσα από το cinema μέσα από sex symbols της εποχής(και εδώ υπάρχει φυσικά αντίφαση) και έτσι μέσω της γυναικείας χειραφέτησης από τα πρότυπα του παρελθόντος, ήρθε μια κάποιου τύπου χειραγώγηση της αγοράς. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι στις μέρες μας, το κάπνισμα στο cinema και στην τηλεόραση έχει καταστεί μη πολιτικά ορθό και είναι σχεδόν απαγορευμένο.

Τονίζω, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ότι δεν είμαι υπέρ της αυθαιρεσίας στην έκφραση, αλλά δεν είμαι και υπέρ ενός index με απαγορευμένες εκφράσεις και λέξεις που να επιμένει για το απόλυτο της εφαρμογής του. Μεγαλύτερο όμως ζήτημα κατ’ εμέ είναι η απόπειρα να ξορκιστούν ένα σωρό μείζονα προβλήματα μέσα από την αναβάπτιση της γλώσσας, και έτσι να πάψει να αποτελεί υποχρέωση του αστικού κράτους η προσπάθεια για επίλυση τους.

Τέλος, θα προσθέσω ακόμη μια διάσταση που έχει ενδιαφέρον και που δεν θέλω να της βάλω κάποιο πρόσημο. Το πολιτικά ορθό αφορά κυρίως τους άλλους, τους έξω από την ευαίσθητη ομάδα. Δηλαδή ένας μαύρος δεν είναι λάθος στα πλαίσια του πολιτικά ορθού να πει έναν άλλο μαύρο νέγρο. Αντίστοιχα ένας γκέι είναι οκ να πει εκφράσεις απαγορευμένες για τους μη γκέι σε κάποιον άλλο γκέι.

Καταλαβαίνω ότι το ζήτημα το οποίο πραγματεύθηκα είναι ευαίσθητο, προσπάθησα ωστόσο να είμαι προσεκτικός. Σίγουρα υπάρχουν πολλές ακόμη διαστάσεις και μπορούν να γραφτούν ολόκληρα βιβλία για ένα τόσο βαθύ και διαδεδομένο φαινόμενο όπως είναι αυτό της πολιτικής ορθότητας. Θεωρώ ότι οι πτυχές που φωτίστηκαν παραπάνω αποτελούν μια καλή τροφή για σκέψη και περαιτέρω διάλογο.

Υστερόγραφο: Συχνά η πολεμική ενάντια στον πολιτικλικορεκτισμό έρχεται από τα δεξιά και δη τα ακροδεξιά, δεν συντάσσομαι με αυτό το σκεπτικό, δεν προτείνω στη θέση του πολιτικά ορθού την κυριαρχία μιας ακροδεξιάς/φασιστικής ασυδοσίας ενάντια στις μειονότητες και τις ευαίσθητες ομάδες. Ελπίζω αυτό να γίνεται αντιληπτό στην επιχειρηματολογία μου.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

1 To «politically correct», στα ελληνικά «πολιτικά ορθό». Ας μου συγχωρεθεί η αυθαίρετη λεξιπλασία αλλά προσωπικά χρησιμοποιώ περισσότερο αυτή τη σύνθετη λέξη για να τον περιγράψω, οπότε θα κάνω χρήση της και στο άρθρο.

2 Φυσικά ως ένα βαθμό στα κοινωνικά φαινόμενα έχει σημασία το πώς θα τα παρουσιάσεις, για αυτό άλλωστε γίνεται και η αλλαγή των ονομάτων και των εννοιών. Όμως η προσπάθεια απόκρυψης ενός κοινωνικού προβλήματος του μεγέθους και της σημασίας του ρατσισμού μέσω της αποστείρωσης του δημόσιου λόγου, συνήθως σκοπό έχει να αθωώσει τα αίτια και όχι να τα καταπολεμήσει.

Read Full Post »

Περί δικαιωμάτων των LGBT, μερικές σκέψεις

Στην παραπάνω εικόνα υπάρχουν 5 γκέι, εντοπίστε τους και φέρτε τους μας να τους γιατρέψουμε.

Με αφορμή το Σύμφωνο Συμβίωσης έχει ανοίξει ένας διάλογος, ο οποίος περιστρέφεται κυρίως γύρω από το επίμαχο θέμα του συμφώνου και των υιοθεσιών. Παλιότερα είχα γράψει ένα σχετικό άρθρο όπου είχα και εγώ περιορίσει την επιχειρηματολογία μου σε αυτά τα δύο ζητήματα. Στο παρόν άρθρο δεν έχω σκοπό να ξαναγράψω τα ίδια, αλλά θα επεκταθώ και σε άλλα θέματα, συμπληρώνοντας ταυτόχρονα μερικά πράγματα περί υιοθεσιών και συμφώνου τα οποία δεν υπήρχαν στο παλαιότερο μου «πόνημα».

 

Ας ξεκινήσουμε με τη «σαβούρα». Και όταν λέω σαβούρα εννοώ την από μέρους μου κριτική σε κάποιες ακραία –ή και λιγότερο ακραία- λανθασμένες απόψεις γύρω από το ζήτημα, οι οποίες όμως τυγχάνουν υιοθέτησης από μεγάλη μερίδα κόσμου.

Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει στο κρεβάτι του, αρκεί να μην «ενοχλεί»:

Καμία ανθρώπινη ερωτική σχέση δεν περιορίζεται στην κρεβατοκάμαρα, τόσο εμείς οι «straight» όσο και οι «gay», δεν συνάπτουμε ερωτική σχέση μόνο για να γαμήσουμε(αν ο μόνος σκοπός είναι το sex αυτό δεν είναι σχέση αλλά ξεκάβλωμα, αυνανισμός με παρέα). Κάθε άνθρωπος θέλει να αισθάνεται περηφάνεια για αυτόν που είναι δίπλα του και όχι ντροπή, θέλει να μπορεί να βγαίνει μαζί του να τον γνωρίζει στις παρέες του, στην οικογένεια του κλπ. Υπό αυτήν την έννοια, είναι λάθος να θεωρεί οποιοσδήποτε πως η ερωτική ζωή ενός ομοφυλόφιλού περιορίζεται στο κρεβάτι, και ακόμα μεγαλύτερο λάθος να απαιτεί από αυτόν να «κλειδώνει» την ιδιαιτερότητα του αυτή στην κρεβατοκάμαρα.

Αυτό που κάνουν δεν είναι φυσικό, το άλλο είναι φυσικό διότι έτσι αναπαράγεται ο άνθρωπος:

Καταρχήν στη φύση παρατηρείται σε πολλά ζώα το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας… όμως θα μπορούσε κανείς να πει πως τα ζώα που το πράττουν αυτό είναι και εκείνα «ανώμαλα». Στο κάτω κάτω ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ζώο, ευφυές, δημιουργικό, που συνάπτει πολύπλοκες και πολυδιάστατες κοινωνικές σχέσεις. Το ζήτημα λοιπόν δεν βρίσκεται εκεί, στο κατά πόσο δηλαδή η φύση του ταυτίζεται με το ζωικό βασίλειο ή όχι. Το ισχυρότερο αντεπιχείρημα στο επιχείρημα περί «ανωμαλίας» θεμελιωμένο στην γονιμοποίηση, είναι το γεγονός ότι κανείς άνθρωπος, ή τέλοσπάντων σχεδόν κανένας, δεν κάνει sex αποκλειστικά και μόνο για να αναπαραχθεί, και δεν κάνει sex μονάχα με τον τρόπο που απαιτείται για την αναπαραγωγή. Αν κάποιος επικαλείται αυτό το επιχείρημα, περί μη φυσιολογικού(θεμελιωμένο στην μη δυνατότητα αναπαραγωγής), ας κάνει κριτική και στον εαυτό του, εκτός και αν δεν έχει απολαύσει ποτέ στοματικό σεξ, σεξουαλικά παιχνίδια, αν δεν έχει ποτέ ακολουθήσει κάποια μέθοδο αντισύλληψης κλπ. Εκτός αν θεωρεί ότι όταν δεν κάνει sex για αναπαραγωγή, δεν το κάνει για απόλαυση, αλλά για προπόνηση…

 

Σύνδεση ομοφυλοφιλίας με παιδεραστία, κτηνοβασία, πορνεία:

Πολύς κόσμος, όταν τους μιλήσεις για ομοφυλοφιλία, για κάποιο λόγο οδηγεί την κουβέντα στην παιδεραστία, στην κτηνοβασία, και στην πορνεία. Καταρχήν αν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ πχ ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας ας εξεταστεί. Αλλά ακόμα και αν αποδειχθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι σε μεγαλύτερη συχνότητα από τους straight παιδεραστές, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε ταύτιση. Όσον αφορά στην πορνεία, θεωρώ ότι για ένα σωρό από λόγους(αν θέλετε επεκτείνομαι στα σχόλια), θα υπάρχουν σχετικά αυξημένα ποσοστά πορνείας στους γκει/τρανσέξουαλ –μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος. Αλλά και αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ταύτιση, αν μη τι άλλο πιθανόν και στους μετανάστες να υπάρχουν αυξημένα ποσοστά μικροπαραβατικότητας, είναι όμως φασιστικό να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες a-priori σαν παραβάτες, το αυτό και για τους gay.

 

Η ομοφυλοφιλία ως ασθένεια:

Καταρχήν με το να αντιμετωπίζει η κοινωνία την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια, βοηθάει στο να διαιωνίζονται οι διάφορες προκαταλήψεις, και άρα να διατηρείται η περιχαράκωση. Είτε το θέλουμε είτε όχι, όσο υπάρχει περιχαράκωση και προκατάληψη, τόσο η ομοφυλοφιλία κάποιου θα γίνεται πιθανή αιτία εμφάνισης κάποιας «παθογένειας». Όχι όμως η ομοφυλοφιλία αυτή καθ’ αυτή, αλλά το γεγονός ότι η κοινωνία θα αντιμετωπίζει ως «ξένο σώμα» εκείνον με διαφορετικό προσανατολισμό, θα αυξάνεται την πιθανότητα αυτό το άτομο να αποκτήσει ψυχολογικά και ψυχοσωματικά «ζητήματα». Η «ασθένεια» στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται στη «διάγνωση» της ομοφυλοφιλίας ως τέτοια γιατί βάζει εμπόδια στην ομαλή κοινωνικοποίηση του εκάστοτε ομοφυλόφιλου.

Αλλά ας πούμε χάριν υποθέσεως ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια…

Τι ακριβώς θα «θεραπεύουμε»; Θα αναγκάζουμε – αλήθεια πώς, με πλύση εγκεφάλου;- εκείνον που έλκεται από τους άνδρες να αρχίσει να έλκεται από τις γυναίκες;(Είναι τραφελαφικό αλλά στις ΗΠΑ υπάρχουν τέτοια προγράμματα που σε παίρνουν «στραβό» και σε ισιώνουν)

Ή μήπως θα επενδύουμε στην πρόληψη; Κάπου διάβαζα κάτι τρελά περί επέμβασης στο dna, περί γονιδίου της ομοφυλοφιλίας… κλπ κλπ κλπ… Εγώ δεν είμαι κατάλληλος να μιλήσω για τα γονίδια, όμως η ομοφυλοφιλία, όπως και σχεδόν κάθε άλλο φαινόμενο που αφορά τον άνθρωπο, είναι –τουλάχιστον- ένας συνδυασμός του βιολογικού και του κοινωνικού. Η προσωπική μου άποψη, είναι ότι μεταξύ του κοινωνικού και του βιολογικού, στεγανά δεν υπάρχουν. Πέρα λοιπόν από το ηθικό της υπόθεσης περί επέμβασης στο dna(ευγονική), ακόμα και αν υπήρχε κάποιο γονίδιο, ακόμα και αν μπορούσε η επιστήμη να το απομονώσει, η κοινωνική ζωή θα συνέχιζε να «παράγει» ομοφυλόφιλους. Το καλύτερο που έχει να κάνει η κοινωνία, είναι να πάψει να αντιμετωπίζει αυτό το φαινόμενο ως «ασθένεια» και επομένως να πάψει να αναζητά κάποιου είδους θεραπεία, και να αποδεχθεί ότι «οι gay είναι ωραίοι». Οτιδήποτε διαφορετικό μόνο προβλήματα δημιουργεί ή  διαιωνίζει.

Τα περί γάμου ως συντηρητικού θεσμού:

Κάποιοι πάλι ισχυρίζονται -προσπαθώντας να κάνουν κριτική από τα αριστερά στο ΣΣ- ότι επειδή ο γάμος είναι ενας συντηρητικός αστικός θεσμός, για αυτό δεν πρέπει να δεχθούμε και το ΣΣ, ως κάτι παρεμφερές με το γάμο. Οκ… ας ξεπεράσουμε πρώτα εμείς οι straight την ανάγκη μας να παντρευόμαστε, που τέτοιο πράγμα δεν έγινε ούτε στις σοσιαλιστικές κοινωνίες, και ύστερα ας το αρνηθούμε και στους gay το ΣΣ.  Επίσης δεν μπορέι εκείνοι που θεωρούν το γάμο ξεπερασμένο αστικό συνήθειο, να κάνουν λογο παράλληλα για την ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας, γιατί με αυτή τη λογική έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά.

Τώρα που αναφερθήκαμε σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές προκαταλήψεις τις οποίες αντιμετωπίζουν οι LGBT(αυτό το αρκτικόλεξο αν και εξυπηρετικό για να μην κάθεται κανείς να γράφει 4 λέξεις, μου τη δίνει κάπως), ας περάσουμε σε ένα άλλο ζήτημα, το ζήτημα του LGBT κινήματος. Εμείς οι ΚΚΕδες λέμε, και ορθώς, ότι η εργατική τάξη πρέπει να αγωνιστεί μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πάλης, σαν μια γροθιά, και όχι διασπασμένη σε ιδιαίτερα συμφέροντα τα οποία στην πραγματικότητα απαιτείται να συμφιλιωθούν. Σε αυτό το πλαίσιο πάλης καλούμε και τους gay να ενταχθούν, όμως για να ενταχθούν, πρέπει μέσα από αυτό το πλαίσιο πάλης να μπορούν και να εκφραστούν, ή καλύτερα να εκφράσουν τα αιτήματα τους.

Για παράδειγμα, το φεμινιστικό κίνημα που άρχισε να δυναμώνει στις αρχές του 20^ου αιώνα είχε δυο –ας πούμε- κύριες εκδοχές. Η μια εκδοχή του ήταν η αστική, που βρήκε όχημα έκφρασης μέσα από το κίνημα των σουφραζετών . Οι σουφραζέτες προέρχονταν κυρίως από τα μέσα και ανώτερα στρώματα και οι κύριες διεκδικήσεις τους αφορούσαν την πολιτική ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Τέτοιου τύπου διεκδίκηση ήταν για παράδειγμα το δικαίωμα ψήφου. Οι σουφραζέτες, ως γυναίκες της «καλής κοινωνίας», δεν αντιμετώπιζαν έντονα ταξικά προβλήματα(φτώχεια περιθωριοποίηση, κλπ), και έτσι δεν είχαν ανάλογα αιτήματα στο πλαίσιο πάλης τους. Η άλλη εκδοχή του φεμινιστικού κινήματος εκφράζονταν μέσα από το εργατικό κίνημα, όπου παράλληλα με τα αιτήματα περί πολιτικών δικαιωμάτων(δικαίωμα ψήφου, τυπική ισότητα κλπ.), οι αγωνιζόμενες γυναίκες πάλευαν και για ταξικά ζητήματα, ενάντια στην εκμεταλλεύτρια αστική τάξη που καταπίεζε τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες.

Υπό αυτήν την έννοια, το κίνημα των ομοφυλόφιλων θα μπορούσε να ενσωματωθεί στο ταξικό κίνημα, όχι όμως με το να αφήσουν οι ομοφυλόφιλοι τα ιδιαίτερα τους αιτήματα για να πιάσουν μόνο τα ταξικά, αλλά για να παλέψουν, μέσα από μια ταξική θεώρηση, και για τα δικά τους πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει, ότι και το ταξικό κίνημα από την πλευρά του, πρέπει να αποδεχθεί και το δικό τους πλαίσιο πάλης, και όχι να το «εξαφανίσει» με τη δικαιολογία ότι προέχει το ταξικό. Γιατί ακόμα και αν προέχει το ταξικό, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κατ’ ανάγκη κάποιου είδους conflict μεταξύ του ταξικού, και των αιτημάτων για δίκαιη(δεν λέω ίση θεωρώ το δίκαιη είναι πιο κατάλληλη) μεταχείριση ή για αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων –εκεί όπου έχουν αδικηθεί- των LGBT. Δηλαδή οι μαύροι δεν ήταν δυνατόν να περιμένουν το σοσιαλισμό για να απαιτήσουν και να αγωνιστούν για ίσα, έστω και τυπικά σε πρώτη φάση, πολιτικά δικαιώματα.

Αν το ταξικό κίνημα δεν δώσει «βήμα» στους LGBT, τότε οι LGBT θα έλκονται από διάφορα μετά-νεωτερικά «κινηματικά» μοντέλα, όπως είναι για παράδειγμα το Gay Pride, που προσωπικά το βρίσκω ακραία σεξιστικό, και πιστεύω ότι το σωστό είναι να κρατάει κάποιος αποστάσεις και να ασκεί κριτική σε τέτοιου τύπου μορφές «διαμαρτυρίας». Το να πηδιέται ένα ζευγάρι είτε ομοφυλόφιλο είτε ετεροφυλόφιλο στη μέση μιας πλατείας, και από κάτω χιλιάδες άνθρωποι να κάνουν χάζι δεν πλησιάζει καν την αντίληψη που έχω εγώ περί κοινωνικού αγώνα. Αυτού του τύπου τα κινήματα, όπως και εκείνα τα τύπου femen, αποτελούν περισσότερο Happenings σκηνοθετημένα έτσι ώστε να γράψουν στο φακό, παρά αγωνιστικές διεξόδους ενάντια στην καταπίεση των γυναικών και των ομοφυλοφίλων.

Και μιας και αναφέρθηκα στο ζήτημα των μετά-νεωτερικών και τον φιλελεύθερων κινημάτων, θα επεκταθώ λίγο σε άλλη μια αρνητική τροπή που έχει παρατηρηθεί να παίρνουν κάποια φεμινιστικά κινήματα και κάποια κινήματα LGBT, αυτή των χαρακωμάτων. Να βλέπουν δηλαδή οι φεμινίστριες τους άνδρες εν γένει ως εχθρούς, και οι LGBT τους straight εν γένει ως εχθρούς. Όσον αφορά τον φεμινισμό, που έχω λίγο γνώση παραπάνω, υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία, από γυναίκες φεμινίστριες κοινωνιολόγους(και άλλους επιστήμονες) που έχουν παράξει τέτοιου είδους ερμηνευτικά σχήματα χαρακωμάτων. Όπως έγραψα και παραπάνω, όταν το ταξικό κίνημα δεν είναι gay friendly ή feminism friendly, βοηθάει τέτοιου είδους μισαλλόδοξες θεωρίες να βρουν ευήκοα ώτα.

Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το κομμάτι, αναγνωρίζω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση και εγώ ίσα που το έξυσα, αλλά επειδή δεν θέλω να βγει τεράστιο το άρθρο θα προχωρήσω παρακάτω.

 

Δυο λόγια για το ΣΣ και τις υιοθεσίες

 

Σύμφωνο συμβίωσης:

Όσον αφορά στο σύμφωνο συμβίωσης είμαι full on υπέρ, με λίγα λόγια εγώ θα το ψήφιζα, το πώς και το γιατί το περιγράφω στο προηγούμενο μου άρθρο. Να ξεκαθαρίσουμε δε ότι α) το σύμφωνο συμβίωσης στη μορφή που ψηφίστηκε προχθές δεν είναι γάμος β) το σύμφωνο συμβίωσης από μόνο του δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να υιοθετήσει παιδιά. Δεν συμφωνώ ότι ανοίγει την πόρτα στις υιοθεσίες, αλλά ακόμη και έτσι να είναι, αποτελεί κάτι διακριτό, με το οποίο θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει, και όταν προκύψει το ζήτημα των υιοθεσιών θα μπορούσε να διαφωνήσει. Διότι αν το πάμε  με τη λογική της ανοιγμένης πόρτας, τότε και τα πολιτικά δικαιώματα που δόθηκαν στις γυναίκες άνοιξαν το δρομο για να κυβερνήσει η Θάτσερ, αυτό τι σημαίνει ότι έπρεπε να τους είχαμε εναντιωθεί;
Υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια:

Λοιπόν, όσον αφορά στις υιοθεσίες, προσωπικά δεν είμαι a-priori κατά, αλλά αν έπρεπε αυτή τη στιγμή να ψηφίσω θα ψήφιζα όχι, και αυτό διότι δεν έχω πειστεί υπέρ αυτών, αλλά ακόμα και αν είχα πειστεί, θεωρώ πως είναι νωρίς για να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα(όποιος θέλει να μου ζητήσει να επεκταθώ ως προς αυτό). Τις περεταίρω ενστάσεις μου τις περιγράφω αναλυτικά στο παλιότερο άρθρο, δεν θα τις ξαναγράψω εδώ, τις διατηρώ ακόμα πάντως.

Πέρα από τα παραπάνω, πιστεύω ότι είναι υψίστης σημασίας ζήτημα όλο αυτό το πράγμα να το ερευνήσουμε ψύχραιμα… να μου πεις ποιος και γιατί και πως θα το κάνει αυτό; Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε σε κοινωνίες καπιταλιστικές στις οποίες καμία έρευνα δεν αποσκοπεί πρωτίστως στο να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο αλλά στο να αποφέρει κέρδος. Ναι αλλά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε παντελώς τις αντικειμενικές πιέσεις που ασκούνται από την ίδια την κοινωνία, και σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε, αν θέλουμε φυσικά να απαντήσουμε, στα επιχειρήματα της μιας ή της άλλης πλευράς με ένα «γιατί έτσι». Πχ ένα δυνατό επιχείρημα αυτών που στέκονται υπέρ των υιοθεσιών είναι το αν είναι προτιμότερο τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα ίδρυμα ή με δυο –του ιδίου φύλου- γονείς; Θεωρώ πως το ζήτημα των υιοθεσιών δεν μπορούμε να το κρύψουμε κάτω από το χαλάκι, και αν είναι σήμερα ή αύριο να πάρουμε μια απόφαση υπέρ ή κατά, καλό θα ήταν τα επιχειρήματα μας να μην πηγάζουν ούτε από συντηρητικές προκαταλήψεις ούτε από «αριστερίστικο» ενθουσιασμό, ούτε από αφελείς συναισθηματισμούς. Ακρότητες πάντως εκφράζονται και από τις δύο πλευρές.

Για παράδειγμα, διάφοροι μεταμοντέρνοι(καλλιτέχνες, επιστήμονες κλπ), προσπαθούν να μας παρουσιάσουν ότι το ορθό είναι η πλήρης αποσύνδεση του sex από το gender(δηλαδή του κοινωνικού φύλου από το βιολογικό). Από εκεί πηγάζουν διάφορες τρελές και παλαβές θεωρίες που επιτάσσουν ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να συμπεριφέρονται διαφορετικά στο παιδί όταν είναι κορίτσι και διαφορετικά όταν είναι αγόρι. Φτάνουν σε σημείο να υποστηρίζουν ότι το παιδί δεν πρέπει να το αποκαλείς με γυναικείο όνομα αν έχει αιδοίο και με ανδρικό αν έχει πέος, διότι πρέπει να μην το επηρεάσεις και να το αφήσεις μόνο του να επιλέξει το φύλο του όταν νιώσει έτοιμο. Αυτό βέβαια πέρα από το ότι θα δημιουργήσει κατά πάσα πιθανότητα κρισάρα ταυτότητας στο παιδί, έρχεται και σε αντίθεση με αυτό που είπα πιο πάνω, ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι συνδυασμός του βιολογικού με το κοινωνικό και αυτά δεν μπορείς να τα αποσυνδέσεις. Παρόμοιες ακρότητες συναντώνται και στο φεμινιστικό κίνημα, όπου σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις περί ισότητας, οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ των ρόλων του ανδρός και της γυναίκας αντιμετωπίζεται ως σεξισμός. Οι ρόλοι όμως αυτοί προσδιορίζονται και από τη διαφορετική βιολογία του άνδρα και της γυναίκας. Πχ η σωματική διάπλαση, η εγκυμοσύνη κλπ κλπ. Οι «διακρίσεις» ανάμεσα στα δυο φύλα δεν είναι πάντα αρνητικές, πχ δεν είναι λάθος η γυναίκα να απολαμβάνει κάποια έξτρα δικαιώματα σε σχέση με τον άνδρα επειδή μέσα στο σώμα της κυοφορούνται τα παιδιά. Είναι διαφορετικό λοιπόν κάποιος να διεκδικεί την ισότητα και διαφορετικό να διεκδικεί την εξομοίωση.

Δεν θα σας κουζουλάνω παραπάνω, σταματάω εδώ, όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να ειπωθούν, αλλά επειδή καλό είναι να υπάρχει και διάλογος… Ας ελπίσουμε ο διάλογος να μην καταλήξει σε κυνήγι μαγισσών, σε εξυπνακισμούς και σε ανταλλαγή προσβολών ούτε από τη μια ούτε από την άλλη πλευρά.

 

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

 

 

Read Full Post »

Μέσα και έξω απ΄ τα όρια του αστικού συστήματος διακυβέρνησης…

Χμ έχει  «Πράβντα» εκπτωτικά κουπόνια για τα άπαντα του Λένιν… ενδιαφέρον

Γράφει ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση»:

Κοιτάξτε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική χώρα, από την Αμερική ως την Ελβετία, από τη Γαλλία ως την Αγγλία, τη Νορβηγία κλπ: το καθαυτό «κρατικό» έργο διεξάγεται στα παρασκήνια και το επιτελούν οι διευθύνσεις των υπουργείων, τα γραφεία και τα επιτελεία. Στα κοινοβούλια απλώς φλυαρούν με αποκλειστικό σκοπό να ξεγελούν τον «απλό λαό»[1]

Εξηγεί θα λέγαμε το παραπάνω απόσπασμα, το γιατί δεν είναι ασύμβατο μέσα στον «ύψιστο θεσμό» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το κοινοβούλιο ντε, να βρίσκεται κάθε καρυδιάς καρύδι. Γραφικοί όπως ο Ταμήλος και ο Μιχελογιαννάκης(κάτι τέτοιοι κάνουν τον Λεβέντη να περνιέται για σοβαρός πολιτικός), εγκληματίες όπως ο Λαγός και ο Μιχαλολιάκος, άτομα με παραφουσκωμένο εγώ όπως η Κωνσταντοπούλου ο Βαρουφάκης και ο Τατσόπουλος, μπαρουφολόγοι όπως ο Ζουράρης…κ.α. Τέτοιοι βέβαια πάντα υπήρχαν – ίσως όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό – ενώ με την εξέλιξη των media(εναλλακτικών και μη) και το αυξημένο ενδιαφέρον του κοινού για την κουτσομπολοπολιτική, η φωνή του κάθε μαλάκα οδηγεί σε face palm ολόκληρη την επικράτεια. Συμβάλει βέβαια και το ότι σε περιόδους κρίσης όπως η δική μας, πρέπει να δικαιολογηθούν ακόμη περισσότερα αδικαιολόγητα, οπότε σε αυτές τις συνθήκες το μαχαίρι της γελοιότητας και του μασκαράτου φτάνει στο κόκκαλο….και το κόβει!

«…στης βουλής τα έδρανα αχ και εγω να έκλανα..»(Πανούσης, όχι ο μαλάκας ο υπουργός, ο άλλος μαλάκας	ο τραγουδοποιός). Βέβαια στην φώτο δεν κάθεται στο θρόνο ο Β.Λεβέντης αλλά ό Ισαάκ Ασίμωφ, όμως μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, δεν βρίσκετε;

---

Δύσκολο να μη συμφωνήσει κανείς, πως αυτά που συνήθως συζητιόνται στην βουλή μικρή σχέση έχουν με τον «πραγματικό κόσμο» δηλαδή με την καθημερινή εμπειρία του καθένα από εμάς. Εκτός βέβαια και αν αφορούν στην ψήφιση μέτρων που εκεί τα «ναι σε όλα» έχουν άμεσο και πραγματικό αντίκτυπο στη ζωή μας. Κατά τα άλλα οι υποσχέσεις και ο αποπροσανατολισμός δίνουν και παίρνουν. Έτσι για παράδειγμα η Ζωή αφήνει να εννοηθεί πως αν οι διαδικασίες γίνονταν «νομότυπα»(κατά πως έχει αυτή το νομότυπα στο κεφάλι της) όλα θα πάνε καλά, λες και άμα ταράξεις την καπιταλιστική κρίση στην νομιμότητα αυτή θα εξαφανιστεί. Οι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ότι αν δεν υπήρχε η διαφθορά όλα θα ήταν καλύτερα, ξεχνούν βέβαια ότι τη διαφθορά οι ίδιοι την υπηρέτησαν με συνέπεια τόσα χρόνια, ξεχνούν επίσης ότι καπιταλισμός χωρίς διαφθορά δεν γίνεται. Κάποιοι άλλοι τα ρίχνουν στο νόμισμα, ενώ δεν λείπουν και οι τοποθετήσεις περί «κρίσης ήθους» και «κρίσης πνεύματος»(όχι ότι δεν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα, όμως είναι περισσότερο συμπτώματα και λιγότερο αιτίες). Γενικότερα όλοι σκίζουν μνημόνια μέχρι να έρθει η ώρα να τα ψηφίσουν, και όλοι υπόσχονται στον λαό λαγούς με «Πετρόχειλους» αλλά οι μόνες υποσχέσεις που κρατούν είναι εκείνες απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, ορατών τε πάντων και αοράτων.

«Ε τότε ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» θα αναρωτηθεί δίκαιως κάποιος!

Μα αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους, αυτοί στους οποίους ανήκει ο πλούτος, αυτοί για τους οποίους η μεγάλη μητέρα Ευρωπαική Ένωση βγάζει εγκυκλίους και οδηγίες(διότι οσο περισσότερο το κεφάλαιο συγκεντροποιείται και διεθνοποιείται, τόσο περισσότερο χρησιμοποιεί γραφειοκρατικούς οργανισμούς και οργανισμούς επιβολής που ξεπερνούν τα σύνορα του «έθνους-κράτους»), ενώ οι εθνικές κυβερνήσεις με τη σειρά τους νομοθετούν. Οι κρατικοί και διακρατικοί οργανισμοί δεν είναι παρά εργαλεία στα χέρια αυτών των λίγων και πάμπλουτων, η διαφορετικά κάποιων απρόσωπων μονοπωλίων. Και έτσι δεν έχει σημασία αν εσύ θέλεις να σκίσεις το μνημόνιο, διότι όσο επιτρέπεις στο τραπεζικό κεφάλαιο να κρατά αυτό στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, τόσο αυτό θα σε στήνει στον τοίχο και θα σου λέει τι να κάνεις, άσχετο με το ποιές μπορεί είναι οι προθέσεις σου(αν και η πολιτική δεν έχει παρθένες). Όσο επιτρέπεις το βιομηχανικό, το τραπεζικό, το ναυτιλιακό κεφάλαιο να υπάρχει και να είναι συγκεντρωμένο σε λίγα χέρια, τόσο αυτά τα χέρια θα σου κουνάνε τα νήματα σαν μαριονέτα, είτε λέγεσαι κυβέρνηση, είτε κράτος, είτε Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο μένεις προσδεμένος σε αυτούς είσαι ένα με αυτούς πάει και τελείωσε!

Ελάτε τώρα, παραδεχθείτε το ότι το δικό μας μνημόνιο είναι μια στάλα πιο καλό!

Κάποιοι ίσως θα ισχυριστούν ότι αυτή η από τα πάνω επιβολή είναι «ασθένεια» των ημερών μας και ότι παλιότερα υπήρχε περισσότερη ελευθερία κινήσεων, όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι παντελώς λάθος. Η επιβολή πάντα υπήρχε, απλά ανάλογα τις συνθήκες είναι περισσότερο ή λιγότερο ορατή. Σε περιόδους για παράδειγμα που ο καπιταλισμός βρίσκεται σε ανάπτυξη η επιβολή αυτή γίνεται λιγότερο αντιληπτή διότι δεν χρειάζεται -η αστική τάξη- να δείξει το χειρότερο της εαυτό. Σε περιόδους κρίσης όμως, που οι ίδιοι οι «μεγάλοι παίκτες» αντιμετωπίζουν αντικειμενικά προβλήματα και οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, το σύστημα θα δείξει και τα δόντια του και τα νύχια του και τα ******* του. Και αυτό σημαίνει ότι θα παρθούν βάρβαρα μέτρα, με περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικοφανείς τρόπους(λέγε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου), το κράτος δεν θα διστάσει να χτυπήσει στο ψαχνό διαδηλωτές, να φυλακίσει συνδικαλιστές, να τρομοκρατήσει, να απειλήσει, να ξεπεράσει καθένα από τα όρια που είχαν τεθεί την περίοδο των «παχιών αγελάδων». Και επειδή σε περιόδους οικονομικής κρίσης ο χρόνος γίνεται πιο πυκνός, και επειδή η οικονομία συνδέεται με τα πάντα, αυτή η καταστολή και η καταπίεση με όλες της τις μορφές, εκδηλώνεται ραγδαία και σε όλες τις «σφαίρες» της καθημερινότητας.

Το κοινοβούλιο, για να επανέλθουμε στα πιο πάνω, οι αστοί το θέλουν στο βαθμό που μπορεί να τους εξυπηρετήσει, το ίδιο και τους δημοκρατικούς θεσμούς που αυτό εκπροσωπεί. Όταν η δουλειά δεν μπορεί να γίνει με επίφαση δημοκρατικότητας, επιστρατεύεται κάθε απαραίτητο μέσο για να εκβιαστεί το αποτέλεσμα εκείνο που θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας…και ποιός το χέζει το σύνταγμα, και ποιός τους γαμεί τους νόμους…δεν πα να ωρύεται η Ζωή, δεν πα να δακρύζει ο Αλέξης, το ίδιο που τους κάνει, ακόμα και αν πραγματικά το επιθυμούσαν, δεν έχουν τη δύναμη να επιβληθούν!

Εγω βούλωμαι, εσυ βούλεσαι, αυτός βούλεται… άστο βούλιαξε

Και αν δεν έχουν οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι και η κυβέρνηση τη δύναμη να επιβληθεί τότε ποιός την έχει; Πρώτα από όλα ας απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα, από που πηγάζει αυτή η δύναμη; Πηγάζει από το κοινοβούλιο; Όχι, δεν βρίσκεται εκεί η πηγή της δύναμης, η πηγή της δύναμης, και άρα της εξουσίας βρίσκεται στην παραγωγή, βρίσκεται στην εργασία, και πάνω σε αυτή τη δύναμη υψώνονται και τροφοδοτούνται οι εκάστοτε θεσμοί, μαζί και αυτός του κοινοβουλίου. Άρα ένα ερώτημα που προκύπτει είναι ποιός την κατέχει αυτή τη δύναμη; Και η απάντηση είναι ότι στο καπιταλιστικό σύστημα είναι μια χούφτα ανθρώπων κάθε φορά που κατέχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας και όλα εκείνα τα νομότυπα μέσα που λένε ότι η δύναμη αυτή τους ανήκει, άρα τους ανήκει και η εξουσία, ή τέλοσπαντων με κάποιο τρόπο βρίσκεται μεταξύ τους κατανεμημένη. Την δύναμη αυτή που έχουν συσσωρεύσει και που έχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας που τους «νομιμοποιεί» ας την ονομάσουμε κεφάλαιο. Μπορεί όμως μια χούφτα ανθρώπων από μόνη της να παράξει όλη αυτή τη δύναμη, όλον αυτόν τον πλούτο, όλο αυτό το κεφάλαιο; Όχι αυτό δεν είναι με τίποτα δυνατόν! Την δύναμη αυτή, το κεφάλαιο, που τους επιτρέπει να ασκούν εξουσία, την παράγουμε όλοι εμείς, αλλά την καρπώνονται εκείνοι, με αποτέλεσμα η ίδια η δική μας δύναμη, όταν την διαχειρίζονται οι πλούσιοι, να καταλήγει να μας εναντιώνεται. Βέβαια υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα δομημένο με καθορισμένες σχέσεις μεταξύ αυτών που έχουν και εκείνων που δεν έχουν αλλά και όλων μεταξύ τους, οι οποίες καθορισμένες σχέσεις αναπαράγουν και αυτή καθ αυτή την εκμετάλλευση. Και για να μην αμφισβητήσει με αξιώσεις ο λαός την ισχύ αυτών των τίτλων ιδιοκτησίας και τον νομότυπων διαδικασιών οι αστοί «δημιούργησαν» το αστικό κράτος, που βέβαια δεν αποτελεί την πρώτη μορφή κρατικής εξουσίας, αλλά αποτελεί εκείνη που αντιστοιχεί στο καπιταλιστικό σύστημα.

Διότι κράτος ήταν και το Βυζαντινό, όμως εξέφραζε άλλα οργανωμένα συμφέροντα(αριστοκρατία, Δυνατοί, κλήρος/εκκλησία, στρατιωτική ελίτ κ.α)

Βέβαια οι ίδιοι οι αστοί δεν λένε, «το κράτος υπάρχει για να μας εξυπηρετεί και να διαφυλάσσει τα προνόμια μας, δηλαδή να νομιμοποιεί τον πλούτο μας και να εξασφαλίζει ότι κανείς δεν θα αμφισβητήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας μας», δεν λένε ότι με το κράτος, που έχει το μονοπώλιο της βίας(στρατός, αστυνομία, φυλακές), και που είναι όπλο στα χέρια τους, κρατάνε το κεφάλι των μαζών χαμηλωμένο υπό την απειλή αποσύνδεσης του από το υπόλοιπο σώμα. Αντίθετα επικαλούνται θεωρίες, όπως αυτή του «κοινωνικού συμβολαίου», για να θεμελιώσουνε και να νομιμοποιήσουνε ιδεολογικά/θεωρητικά, την καθόλου τυφλή κρατική εξουσία που σε αυτούς κάνει τα γλυκά μάτια ενώ κοιτά το λαό με άγριο βλέμμα. Η θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου(που θεμελιώθηκε από διάφορους διανοητές όπως ο Τζών Λοκ, ο Τόμας Χόμπς, ο Ρουσσώ κ.α) υποστηρίζει σε γενικές γραμμές ότι ο κάθε πολίτης παραχωρεί μέρος της ελευθερίας του στο κράτος, επειδή καταλαβαίνει ότι χωρίς την διαιτησία του κράτους ή κοινωνία θα ήταν χάος και θα επικρατούσε αναρχία(όχι η αναρχία ως πολιτική θεωρία). Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν παίζουν όλοι με τους ίδιους κανόνες, ούτε και έχει ο καθένας μας στην πραγματικότητα την επιλογή να μην παραχωρήσει μέρος της ελευθερίας του. Αν δεν την παραχωρήσει, δηλαδή αν δεν συμμορφωθεί με τους νόμους, θα έρθει σε σύγκρουση με το κράτος και μαντέψτε ποιος θα κερδίσει. Αντίθετα οι «δυνατοί» μπορούν και να παρανομούν ασύγκριτα πιο εύκολα και να μην τιμωρούνται, μπορούν να ορίζουν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι τους κανόνες του παιχνιδιού, να διαμορφώνουν δηλαδή τόσο τους «έντυπους» όσο και τους «άτυπους» νόμους. Είναι άλλωστε αστοί και το κράτος είναι αστικό…δηλαδή ιστορικά δεμένο στα συμφέροντα της τάξης τους.

Το κράτος ακριβώς τη στιγμή που καταπολεμά το χάος

Τώρα να σημειώσω ότι δεν πρέπει να ταυτίζεται το αστικό κράτος με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, θέλω να πω ότι το ναζιστικό κράτος δεν ήταν μη αστικό κράτος, ούτε και την περίοδο της χούντας το κράτος έπαψε να είναι αστικό. Επίσης το κράτος δεν πρέπει να ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση, η κυβέρνηση του ενός ή του άλλου τύπου είναι ένα από τα συστατικά του, όμως το αστικό κράτος είναι κάτι μεγαλύτερο και πιο πολύπλοκο. Αν διακρίνεται ένα χαρακτηριστικό όμοιο και απαράλλαχτο σε όλα τα αστικά κράτη, που αποτελεί δηλαδή και ένα από τα ιδιαίτερα τους γνωρίσματα, είναι ότι υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την επιβολή της αστικής τάξης πάνω στην εργατική, ή πιο απλά και λίγο απλοϊκά, την επιβολή των πλουσίων πάνω στους φτωχούς. Για να το πετύχουν αυτό θα μεταχειριστούν όλα τα μέσα. Αυτό εμείς οι κομμουνιστές το λέμε «δικτατορία των μονοπωλίων»(μιας και ο καπιταλισμός βρίσκεται στο μονοπωλιακό του στάδιο), και θέλουμε να καταλύσουμε αυτήν την δικτατορία με μια άλλη δικτατορία, τη «δικτατορία του προλεταριάτου». Αν πάλι υπάρχει κάτι που να χαρακτηρίζει αυτού του τύπου τη δικτατορία είναι πως έχει σαν σκοπό να εξασφαλίσει ότι η εργατική τάξη θα μπορεί να επιβάλλεται στην αστική κατά την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Βέβαια για να φτάσουμε μέχρι εκεί πρέπει πρώτα η εργατική τάξη και τα σύμαχα με αυτήν στρώματα να δώσουν ένα καθοριστικό χτύπημα στην αστική τάξη, αυτό το χτύπημα ας το ονομάσουμε επανάσταση, το πως πάλι θα φτάσουμε μέχρι την επανάσταση αποτελεί μακριά κουβέντα και οι απόψεις διίστανται. Ας πούμε όμως χοντρικά ότι αυτό θα γίνει όταν μια κρίσιμη μάζα από τους εργάτες/εργαζόμενους/σύμαχα στρώματα, θα συνειδητοποιήσουν την ταξική τους θέση, θα αναγνωρίσουν τον αντίπαλο τους(την αστική τάξη δηλαδή), και θα αποφασίσουν οργανωμένα να την ανατρέψουν(σύμφωνα τουλάχιστον με την Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία)…Τώρα μην αρχίσω τα περί υποκειμενικών και αντικειμενικών παραγόντων και περί επαναστατικής κατάστασης διότι θα το χάσουμε, αν δεν το έχουμε χάσει ήδη, αν δεν το έχω χάσει εγώ δηλαδή:)

Θα σταματήσω εδώ τον συλλογισμό μου, τον οποίο με αφετηρία το τσιτάτο του Λένιν ομολογώ πως τον άφησα να αμοληθεί ελευθέρως προς την κατεύθυνση που αμολήθηκε, όχι ότι απομακρύνθηκε και πολύ από τον Λένιν ή από τον Μαρξ για να πούμε την αλήθεια…Το άρθρο μπορεί να ξεφεύγει λίγο από την εκλογολογία των ημερών αλλά θεωρώ πως βάζω κάποια ζητήματα πιο διαχρονικά και πιο θεμελιώδη, όχι εγώ δηλαδή, ο Λένιν και ο μπαρμπά Κάρολος, τους οποίους ελπίζω να μην παραφράζω άθελα μου.

Να σκάσουν οι εχθροί μας που ισχυρίζονται πως εμείς οι ΚΚΕδες δεν κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να λέμε όχι σε όλα και ότι κατηγορούμε τον καπιταλισμό αλλά δεν προτείνουμε και κάτι εναλλακτικό… Στην πραγματικότητα δεν είναι πως δεν ξέρουν τι λέμε , απλά είναι ότι αυτό που λέμε δεν τους αρέσει, οπότε όταν μας ζητούν διακαώς να προτείνουμε κάτι διαφορετικό, δεν θέλουν να είναι διαφορετικό ως προς τον καπιταλισμό, αλλά διαφορετικό ως προς το ότι επαναστατικό έχει η θεωρία μας για αυτό και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι. Κάντο όπως ο Σύριζα δηλαδή, και ο Λαφάζα, και οι Αράν Αράς, και τόσοι άλλοι απολογητές που προηγήθηκαν αυτών, και όπως αυτοί που θα ακολουθήσουν…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Όταν οι ιεροκήρυκες του συστήματος διορθώνουν τον Μαρξ(which side are you Fromm?)

Οι Μαρξ και Ένγκελς γράφουν τις «ασυναρτησίες» τους. Πάλι καλά που υπάρχουν και ανθρώποι σαν τον Φρομ και μας ανοίγουν τα μάτια.

Στο συγκεκριμένο άρθρο παρατίθεται σχόλιο αναγνώστη με αποσπάσματα από το βιβλίο του Erich Fromm  “Η υγιής κοινωνία”. Ο Fromm στα αποσπάσματα αυτά ασκεί κριτική στον Μαρξ/Ένγκελς για την δήθεν προχειρότητα ή επιπολαιότητα του τρόπου σκέψης και του έργου τους. Από κάτω αναρτώ και τα δικά μου σχόλια απαντήσεις στον αναγνώστη και κυρίως στον Fromm, που παρερμηνεύει ή αγνοεί εντελώς, τα όσα έχει γράψει ο Μαρξ και ο Ένγκελς με σκοπό να εξάγει τα δικά του αυθαίρετα συμπεράσματα. Τα σχόλια μου είναι κάπως προχειρογραμμένα (και χωρίς τόνους), αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να μην μένει η ουσία.

Σχόλιο αναγνώστη:

Παιδια. Απο ενα βιβλιο που διαβαζω τωρα, “Η υγιης κοινωνια” του Erich Fromm, θελω να σας παραθεσω ενα κειμενο με μικρες παραλειψεις (σελιδες 328-330) :

“Η υποτιμηση αυτη της πολυπλοκοτητας των ανθρωπινων παθων οδηγησε στα τρια πιο επικινδυνα σφαλματα της σκεψης του Μαρξ.

1) Πρωτο απο ολα ειναι η αδιαφορια του για τον ηθικο παραγοντα στον ανθρωπο. Επειδη υπεθετε οτι η καλοσυνη του ανθρωπου θα εκδηλωνοταν αυτοματα με την πραγματοποιηση των οικονομικων μετασχηματισμων, δεν αντιλαμβανοταν οτι μια καλυτερη κοινωνια δεν μπορουσε να δημιουργηθει απο ανθρωπους που δεν ειχαν υποστει μεσα τους εναν ηθικο μετασχηματισμο. Δεν εδινε προσοχη, τουλαχιστoν οχι ρητη, στην αναγκαιοτητα ενος νεου ηθικου προσανατολισμου, που χωρις αυτον καθε πολιτικος και οικονομικος μετασχηματισμος ειναι ματαιος.

2) Το δευτερο σφαλμα, που πηγαζει απο την ιδια πηγη, ηταν η παραλογη κακη εκτιμηση του Μαρξ σχετικα με τους μετασχηματισμους για την πραγματοποιηση του σοσιαλισμου. Αντιθετα απο ανθρωπους οπως ο Προυντον και ο Μπακουνιν (και αργοτερα ο Τζακ Λοντον στο “Σιδερενιο πελμα” του), που προβλεψαν το σκοταδι που θα τυλιγε το δυτικο κοσμο πριν λαμψει το νεο φως, οι Μαρξ και Ενγκελς πιστευαν στην αμεση ελευση της “καλης κοινωνιας” και ειχαν πολυ αμυδρα συνειδητοποιησει τη δυνατοτητα εκδηλωσης ενος νεου βαρβαρισμου με τη μορφη ενος κομμουνιστικου και φασιστικου απολυταρχισμου και πολεμων ανηκουστης καταστροφικοτητας. […]

3) Το τριτο σφαλμα ηταν η αντιληψη του Μαρξ, οτι δηλαδη η κοινωνικοποιηση των μεσων της παραγωγης οχι μονο ηταν απαραιτητη αλλα και επαρκης ορος για το μετασχηματισμο του καπιταλισμου σε σοσιαλιστκη συνεργατικη κοινωνια. Στο βαθος του σφαλματος αυτου βρισκεται και παλι η υπεραπλοποιημενη υπεραισιοδοξη ρασιοναλιστικη εικονα του ανθρωπου. Οπως ακριβως ο Φρουντ πιστευε οτι η απελευθερωση του ανθρωπου απο τα μη φυσικα υπερβολικα αυστηρα σεξουαλικα ταμπου θα οδηγουσε στην ψυχικη υγεια, ετσι και ο Μαρξ πιστευς οτι η χειραφετηση απο την εκμετελευση θα δημιουργουσε αυτοματα ελευθερα και συνεργαζομενα οντα. Ηταν αισιοδοξος σχετικα με την αμεση επιδραση των αλλαγων στους παραγοντες του περιβαλλοντος, και ειχε πολυ λιγη εκτιμηση σχετικα με τη δυναμη των παραλογων και καταστροφικωνν παθων που δεν μπορουν να μεταπλαστουν απο τη μια μερα στην αλλη απο τις οικονομικες αλλαγες.

[…]

Η αλλη πηγη του σφαλματος αυτου ηταν η υπερεκτιμηση του για τις πολιτικες και οικονομικες λυσεις, που σχετικα με αυτες αναφερω πιο πανω. Φανηκε παραδοξα μη ρεαλιστης, αγνοωντας το γεγονος οτι πολυ λιγη σημασια εχει για την προσωπικοτητα του εργατη το αν η επιχειρηση ανηκει στο “λαο” – στο Κρατος – σε μια γραφειοκρατικη κυβερνηση ή σε μια ιδιωτικη γραφειοκρατια που εχουν προσλαβει οι μετοχοι. Αντιθετα με τη δικη του θεωρητικη σκεψη, δεν ειδε οτι τα μονα πραγματα που εχουν αξια ειναι οι πραγματικες και ρεαλιστικες συνθηκες εργασιας, η σχεση του εργατη με την εργασια του, με τους συναδελφους του και με εκεινους που διευθυνουν την επιχειρηση.”

Θα με ενδιαφερε πολυ να δω τη θεση σας.

Απαντητικά σχόλια:

Λοιπον, ο συγγραφεας του βιβλιου εθελοτυφλει

ο μαρξ δεν ειναι οτι δεν εδινε σημασια στον ηθικο παραγοντα
αλλα ελεγε οτι αυτος καθοριζεται απο τις υλικες συνθηκες
και οτι σε ενα κοσμο καπιταλιστικο
με δεδομενες υλικες συνθηκες
η ηθικη θα ειναι και η αναλογη
απαντωντας κιολας σε ολους αυτους της εποχης του
που μιλωντας για τα παιδια της εργατικης ταξης
τα εκριναν πυο δεν ειχαν τροπους και ηθικη
και ελεγε ο μαρξ
πως να εχουν “ηθικη” οταν αναγκαζονται να δουλευουν αυτα τα παδια στις πιο αθλιες συνθηκες στοιβαγμενα σε μικρες αιθουσες η σε ορυχεια, μερικες φορες ακομα και απο τα 6 τους χρονια
και ποσο μαλλον οταν οι γονεις τους ηταν εκεινοι που τα εστελναν αφου και το δικο τους πενιχρο μεροκαματο δεν αρκουσε γι ανα ζησουν. Για τι ηθικη να μιλαμε μετα για τα παιδια και για τους ιδιους τους γονεις που εχουν μεγαλωσει και αυτοι ετσι;
και οσον αφορα την ηθικη της αρχουσας ταξης σε αυτες τις κοινωνιες
περα απο τους “καλους τροπους”, σαμπως δεν ηταν οι ιδιοι που καθοριζαν το οτι η εργατικη ταξη θα μεγαλωσει σε τετοιες συνθηκες ωστε να ειναι αλλοτριωμενη πνευματικα;
Τι μας διδασκει λοιπον αυτο;
οτι οι συνθηκες παραγωγης καθοριζουν την ηθικη, τοσο της εκμεταλλευτριας οσο και της εκμεταλλευομενης ταξης

αντιστοιχα και σημερα
τι ηθικη να διαμορφωθει σε ενα κοσμο που εκθειαζει το νομο της ζουγγλας και τον κοινωνικο δαρβινισμο;
πως να προωθηθει μια αλλου ειδους ηθικη οταν αυτοι που εχουν τα μεσα και τα μμε κυρηττουν το υποταξου στους “ανωτερους” και πατα πανω στα κεφαλια των “κατωτερων”

καταλαβαινεις λοιπον πως οσοι παρερμηνευουν ετσι τον Μαρξ ή χαζοι ειναι και δεν ακταλαβαινουν , η πονηροι και κανουν οτι δεν καταλαβαινουν

αυτα οσον αφορα το 1

Και για το 2

Καλα ενταξει το παιδι που εχει γραψει το βιβλιο ειναι γαματο, αγνοει εντελως την πραγματικοτητα

Αντιθετα λοιπον με τον Προυντον και τους αλλους αναρχικους, που μιλαγαν για απευθειας μεταβαση στην κομμουνιστικη κοινωνια, ο Μαρξ και ο Ενγκελς ήταν εκεινοι που επεμεναν οτι μια κοινωνια κομμουνιστικη δεν μπορει να υπαρξει χωρις πρωτα μια περιοδο σοσιαλιστικου μετασχηματισμου. Στην περιοδο αυτη θα γινουν βηματα για να αλλαξουν τοσο οι μεθοδοι παραγωγης οσο και οι σχεσεις παραγωγης και κατ επεκταση ο τροπος που σκεφτονταν οι ανθρωποι. Αυτη ηταν και η κριτικη του Μαρξ Ενγκελς στους αναρχικους, οτι δεν γινεται να παμε αυτοματα στον κομμουνισμο, αλλα σταδιακα μιας και το να χτισεις κατι καινουριο σε εναν κοσμο που εχει μαθει να λειτουργει αλλιως δεν ειναι και οτι πιο ευκολο.

Οσο για τον κομμουνιστικο απολυταρχισμο, αυτη ειναι μπηχτη για τον υπαρκτο και την ΕΣΣΔ, μιας και σε διανοητες οπως ο συγγραφεας του συγκεκριμμενου βιβλιου, η διαλυση της αστικης ταξης, της αριστοκρατιας και των κουλακων, απο τους μπολσεβικους, δηλαδη των εκμεταλλευτικων ταξεων, αποτελουν απολυταρχισμο, ενω οταν ολοι αυτοι για αιωνες εκμεταλλευοταν τους εργατες και τους αγροτες δεν υπηρχε κανενα προβλημα. Απολυταρχισμος λοιπον δεν ειναι αυτο, λεγεται απελευθερωση της εργατικης ταξης και ο εκμεταλλευομενος εχει καθε δικαιωμα να παταξει τον εκμεταλλευτη του οσο πιο γρηγορα βρει την ευκαιρια. Και αυτη η επιβολη της εργατικης ταξης πανω στις εκμεταλλευτικες ταξεις ονομαζεται “δικτατορια του προλεταριατου”.

παμε και στο 3

Στο 3 ισχυει οτι και για το δυο
Ο Μαρξ μια χαρα ηξερε οτι να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτονται οι ανθρωποι ηταν δυσκολο γιατι ειχαν μαθει με εναν τροπο και για να σπασουν αυτα τα στεγανα ήθελε κοπο
αυτος ειναι και ενας πο τους λογους που ελεγε οτι δεν μπορουμε να φτασουμε αμεσα στον κομμουνισμο αλλα μεσα απο σοσιαλιστικη οικοδομηση
η οικοδομηση δηλαδη που θα αλλαξει τις συνθηκες ετσι ωστε οι ανθρωποι να μαθουν να εμπιστευονται και να ζουν με αλλες αξιες και οι παλιες αξιες με τις οποιες ειχαν μαθει να ζουν να καταστουν αχρηστες
οσο για τον συγγραφεα που υποννοει οτι η κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης δεν ηταν απαραιτητη, τι αλλο εξυπηρετει αν οχι τη λογικη της αστικης ταξης μια τετοια δηλωση; Δηλαδη τι, πρωτα αλλαζουν οι ανθρωποι και μετα κανεις κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης; Μα αμα δουλευει το 6χρονο στο ορυχειο(και αυτα δεν γινονταν μονο παλια, γινονται και τωρα στις χωρες του τριτου κοσμου που παιδια δουλευοτν σε καπιταλιστικες επιχειρησεις) πως στον πουτσο θα σταματησει να ειναι εξαθλιωμενο πνευματικα και ηθικα; Σε αλλες καπιταλιστικες χωρες που υπαρχιε παιδικη πορνεια, η ανηλικη πορνη πως θα μεγαλωσει με αλλες αξιες, οταν την πηδανε απο τα 10 για χρηματα, ή ακομα και πιο πριν;
Στην Ελλαδα που τα παιδια λυποθυμανε στα προαυλια των σχολειων και στους ενηλικες υπαρχει
“επιδημια” αυτοκτονιων εξαιτιας της ανεργιας και των αλλων αδιεξοδων στα πλαισια του καπιταλισμου, πως θα μαθουν ολοι να ζουν με αλλες αξιες και τι αξιες θα ειναι αυτες;

Ολα αυτα βεβαια αλλαζουν σταδιακα τη συνειδηση του κοσμου μεχρι να φτασει αυτος ο κοσμος να επαναστατησει και να παρει τα μεσα παραγωγης στα χερια του για να χτισει μια καλυτερη κοινωνια, μεχρι τοτε ομως θα ειμαστε αναγκασμενοι να ακουμε τα ηθικα κυρηγματα μεγαλων επιστημονων σαν τον Eric Fromm…

Και για το τελευταιο που λες
εχει μεγαλη σημασια το τι ελευθεριες και τι δικαιωματα εχει ο καθε εργατης στο χωρο εργασιας του
στην ΕΣΣΔ για παραδειγμα
οι εργατες ειχαν δικαιωματα και ασκουσαν ελεγχο στη διαδικασια της παραγωγης
ο δημοκρατικος συγκεντρωτισμος ξεκινουσε ακριβως απο τη βαση, απο τους χωρους δουλειας, οι εργατες ψηφιζαν για ζητηματα που αφορουσαν την εργασιακη τους ζωη

που γινεται αυτο στον καπιταλισμο;
που ο καπιταλιστης ρωταει τον εργατη αμα του αρεσει να δουλευει για 300 ευρω;
σε ποια καπιταλιστικη χωρα υπαρχει μηδενικη ανεργια οπως υπηρχε στις σοσιαλιστικες;
αυτο αληθεια δεν ενδιαφερει τους εργαζομενους, δεν τους κανει διαφορα το να ειναι ανεργοι ή να δουλευουν, το να μην λαμβανουν καμια αποφαση για τις συνθηκες και τους ορους με τους οποιους θα δουλευουν και το να λαμβανουν;
Δεν τους ενδιαφερει αληθεια να εχουν δικαιωματα τα οποια να ειναι θεσμοθετημενα, να προστατευονται και να μην καταπατουνται; Που στον καπιταλισμο εχεις δει να γινεται κατι τετοιο;

Καλο ειναι να διασταυρωνουμε και λιγο τα οσα διαβαζουμε, γιατι πολλες φορες υπαρχει τεραστια παραχαραξη της πραγματικοτητας προκειμενου να κανουν την αναλογη κατηχηση οι διαφοροι διανοητες του συστηματος. Τα επιχειρηματα τους ειναι φτερο στον ανεμο, οταν ομως ο αλλος κανει τον κοπο να τα συγκρινει με την πραγματικοτητα και να αξιολογησει τελικα την πραγματικη σκοπιμοτητα τετοιων πονηματων.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ο Λένιν, το θαυμάσιο εκπαιδευτικό σύστημα της Ιαπωνίας, το ραδιόφωνο και τα φερέφωνα

Απλήρωτοι προλετάριοι βοηθοί του Αη Βασίλη τα δίνουν όλα για την επανάσταση. Όχι στον εργατικό μεσαίωνα των Χριστουγέννων, θέλουμε μια κοινωνία σοσιαλιστική, τέρμα πια η εκμετάλλευση, τα μέσα παραγωγής να ανήκουν σε εμας όχι στον Άγιο! Χωρίς εμάς ο σάκκος δεν γιομά…

Οδηγούσα πάλι κάμποση ώρα σήμερα και στην πορεία για να σπάσει η μονοτονία άκουγα διάφορα προγράμματα στο ράδιο. Το ορεινό ανάγλυφο της Κρήτης, σε συνδυασμό με την σπασμένη κεραία του αμαξιού μου(είχε πιαστεί σε μια κληματσίδα προ 3-4 χρόνια και έκοψε), με ανάγκαζε να αλλάζω σταθμό κάθε τόσο γιατί χανόταν το σήμα. Πέρασα λοιπόν από διάφορους σταθμούς και εκπομπές, αθλητικές, πολιτικές, παιδικές, χριστουγεννιάτικες. Παρακάτω θα εκθέσω μερικούς συλλογισμούς(κάτι σαν εκείνες τις εκθέσεις ιδεών που γράφαμε στο σχολείο μετά την εκπαιδευτική εκδρομή στο μουσείο) που προέκυψαν από τον συνδυασμό των όσων άκουσα στο ράδιο με ένα άρθρο του Λένιν για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το οποίο έτυχε να είχα διαβάσει μερικές μέρες νωρίτερα στην ΚΟΜΕΠ.

Όταν λοιπόν αυτά που άκουγα δεν ήταν υπέρτατες βλακείες, όπως για παράδειγμα η επί είκοσι λεπτά αποθέωση του Ιαπωνικού εκπαιδευτικού συστήματος επειδή διαθέτει κολέγιο για αγιοβασίληδες(!?!?!?!), έτρωγα στη μάπα μεγάλες ποσότητες συμπόνιας, αγάπης για τον πλησίον, φιλανθρωπίας για τα παιδιά που πεινάνε, Unicef, Χαμόγελο του Παιδιού, γιατροί χωρίς σύνορα και τα ρέστα. Εντάξει έχω μια καχυποψία για τις ΜΚΟ, αλλά δεν θα σταθώ εκεί, θα δεχθώ μάλιστα πως πολλοί άνθρωποι πάνε εκεί πέρα με σκοπό πραγματικά να προσφέρουν εθελοντική βοήθεια(έχω βέβαια και ένα κάτι με τον εθελοντισμό αυτού του τύπου αλλά δεν θα μας απασχολήσει εδώ ούτε αυτό ακριβώς), όμως αυτό που πραγματικά με πειράζει είναι που μια ζωή βλέπουμε να γίνεται αναφορά στο φαινόμενο(όταν αυτό δεν γίνεται να κουκουλωθεί) και ποτέ στις αιτίες.

Π.Χ!!!

Η διαφήμιση της Unicef, πάει περίπου έτσι:

«Η πείνα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε όνομα, τα παιδιά που πεινάνε θέλουν φροντίδα, [δώσε και σώσε]»

Ε λοιπόν Unicef, η πείνα και χρώμα έχει και όνομα και αιτίες, ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΣΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑΚΙΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ 1000(καθ υπερβολή) ΧΡΟΝΙΑ;

…ρητορική ερώτηση, αφού όλους αυτούς τους έχει <<εφεύρει>> το σύστημα για να πηγαίνουν μετά από τις σφαγές, πολεμικού τύπου και μη, να σφουγγαρίζουν τα αίματα και να κρύβουν τα κόκκαλα κάτω από το χαλάκι, πάμε παρακάτω…

Επικρατεί στο ράδιο, και φαντάζομαι στην ΤιΒι ακόμη περισσότερο, μια έτσι κατάσταση του στυλ. «Καταλαβαίνουμε τα προβλήματα που έχει ο κόσμος, δύσκολα τα πράγματα, πως θα τη βγάλουμε, αχ βαχ πεθαίνει κόσμος από το κρύο». Οκ μεγάλες δόσεις συμπόνιας το καταλάβαμε, έχει όμως παρακάτω;

Ε το παρακάτω για αυτούς είναι:

«Υπομονή ρε παιδιά εμείς οι Έλληνες πάντα τα καταφέρνουμε στα δύσκολα άμα ενωθούμε», «άντε να στύψουμε το μυαλουδάκι μας και όλο και κάποια λύση θα μας έρθει», «πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες, αν συνηθίσουμε λιγάκι δεν θα μας φαίνεται βουνό», «ας δεχθούμε να δουλεύουμε και με λιγότερα, τι να κάνουν και οι επιχειρήσεις να κλείσουν;», «αμ τόσα χρόνια πέρναγες καλά τώρα πληρώνεις το λογαριασμό τεμπέλη», «για την Ελλάδα ρε γαμώτο να δώσω και τον κώλο μου», και άλλα τέτοια…

Όλοι λοιπόν μας συμπονάνε και όλοι, ή σχεδόν όλοι, μας συστήνουν υπομονή και καρτερικότητα, κάτι σαν την μετά θάνατο επιβράβευση για τον ηθικό μας βίο ένα πράγμα. Η αν δεν πιάσει αυτή η συνταγή, το συνδυάζουν με ένα μπαράζ από ενοχές για να σε πείσουν ότι εσύ ευθύνεσαι και άλλος κανένας για την κατάντια σου.  Ξέρετε εμένα τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Μου θυμίζουν τον <<καλό μπάτσο>> που σου λέγε, «πω ρε φιλαράκι, πως σε σαπίσανε έτσι τα γουρούνια, καφεδάκι θες, τσιγαράκι;», και άμα πήγαινες με τα νερά του στο προχώραγε και σου ‘λεγε, «μολόγα βρε χριστιανέ να πάς σπίτι σου, υπόγραψε και εδώ να ησυχάσεις, αφού οι δικοί σου(οι κομμουνιστές) σε έχουν ξεχάσει εδώ μέσα, κάντο για τη γυναίκα σου που σε περιμένει η καψερή». Θέλουν λοιπόν να σε κρατούν σε συνθηκολόγηση με το σύστημα, με τη λογική του, να σε κρατούν συμβιβασμένο. Διαφέρουν όμως από τις ασφαλίτικες μεθόδους της πάλαι ποτέ <<δεξιάς>> ως προς το ότι θέλουν να το αποδεχθείς αν είναι δυνατόν <<συνειδητά>>, να κάνεις δηλαδή τη δική τους λογική δική σου, και όχι μέσω της σωματικής βίας, αλλά της πλύσης εγκεφάλου και του ψυχολογικού εξαναγκασμού. Αυτό ξεκινάει από τα πρώτα μας βήματα σε αυτόν τον κόσμο μέσα στην οικογένεια, συνεχίζει με το σχολείο και επειδή πρέπει να υπάρχει και ανατροφοδότηση ακολουθεί ένας συνεχής βομβαρδισμός ιδεών, ή πιο σωστά η προπαγάνδιση με διάφορους τρόπους της ίδιας κεντρικής ιδέας, στα μίντια, στους χώρους δουλειάς, κλπ.

Προσοχή τώρα, αυτοί που σήμερα σου ζητάνε να είσαι συνετός και να σκύψεις το κεφάλι για το καλό της πατρίδας, αυτοί που σου λένε να λες ναι και να αρκείσαι σε ξεροκόμματα, είναι οι ίδιοι που αύριο θα σε φανατίσουν και θα σε στείλουν, εσένα ή τον αδερφό σου ή τον άντρα σου, στην πρώτη γραμμή να πολεμήσεις τάχα για την ελευθερία σου ή τη δικαιοσύνη τον Χ,Υ, Z εχθρό, ανάλογα με τις συμπλοκές/διαπλοκές της εκάστοτε αστικής τάξης. Είναι εκείνοι που βαφτίζουν εθνικό, δηλαδή γενικό συμφέρον, το ειδικό συμφέρον της πλουτοκρατίας, είτε αυτή είναι εγχώρια, είτε ευρωπαϊκή(γερμανική, γαλλική, αγγλική), είτε αμερικάνικη και πάει λέγοντας. Όσοι δεν φορούν παρωπίδες το βλέπουν αυτό να γίνεται αδιάκοπα, αν και σε ΣΧΕΤΙΚΑ περιορισμένη κλίμακα, μέσω του ΝΑΤΟ, μέλος του οποίου είναι η χώρα μας που στέλνει, εθελοντές προς το παρόν, στις κατά τόπους «ειρηνευτικές αποστολές». Είναι αλήθεια πως μεγάλο μέρος των αμερικάνων για παράδειγμα(και όχι μόνο), έχει πειστεί ή αν θέλετε έχει αποδεχθεί χωρίς να το ψάξει πραγματικά, ότι όλα αυτά είναι θέλημα θεού και ανθρωπιστικό έργο, ή ότι είναι λύση(για λογαριασμό ποιού άραγε) που περνά μέσα από τη λογική του μικρότερου κακού. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το ότι υπάρχουν και κάποιοι που στην συνείδηση τους νομιμοποιούν τον πόλεμο επειδή θεωρούν ότι η πολεμική βιομηχανία τους δίνει δουλεία(είναι αντίστοιχο του διλλήματος αποδέξου τη μείωση στο μισθό αλλιώς η εταιρία θα πάει στο εξωτερικό και θα χάσεις τη δουλειά σου). Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις βεβαίως τα υποκείμενα αδυνατούν να δουν την μεγάλη εικόνα, ότι όλα αυτά είναι συνδεμένα μεταξύ τους, και ότι η κλωστή που τραβιέται και νομίζεις ότι ξηλώνει το πουλόβερ του γείτονα, ξηλώνει κάποια στιγμή και το δικό σου.

Όλα αυτά ο λαός σταδιακά πρέπει να αρχίσει να τα ξεπερνά, και ιδιαίτερα επειδή ζούμε σε κρίσιμες εποχές που εγκυμονούν αιματοχυσίες, πείνα, πολέμους, φανατισμό, αποπροσανατολισμό κάθε είδους και γενικό πισωγύρισμα. Πρέπει να αποφασίσει αν θα αγωνιστεί πλάι στα φερέφωνα του συστήματος για τα συμφέροντα του συστήματος ή για τα συμφέροντα του λαού, πλάι στο εργατικό κίνημα, το κίνημα εκείνο δηλαδή που έχει στηθεί πάνω στον πυρήνα της αναπαραγωγής ολάκερου του κοινωνικού γίγνεσθαι(πάντα ήθελα να την πω αυτή τη φράση), την εργασία. Δεν αρκεί αν βρίζεις τον Πρετεντέρη, την κυβέρνηση την ΤΡΟΙΚΑ ή την Ε.Ε, πρέπει να ξεράσεις και όλα αυτά με τα οποία τόσα χρόνια σε γαλούχησαν, διότι είτε το θέλουμε είτε όχι όλοι κρύβουμε έναν Πρετεντέρη μέσα μας, μια Στάη, έναν Ευαγγελάτο, μια Ρεπούση, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο. Ανάλογα με τη στάση του λαού απέναντι στις εξελίξεις, μπορεί αυτή η εγκυμοσύνη(των καιρών) να οδηγήσει σε ένα κοινωνικό άλμα προς τα εμπρός ή σε ένα πισωγύρισμα με ότι αυτό συνεπάγεται για την δική μας γενιά και τις επόμενες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Αφιέρωση

Με ολα αυτά και όλους αυτούς που είδαμε να παρελαύνουν μπροστά απο τις οθόνες μας το τελευταίο 24ωρο, θεώρησα σκόπιμο να αφιερώσω στους αναγνώστες του blog το παρακάτω τραγούδι.

Με τις υγείες σας…

Η υβρεοπομπήΕκτύπωση από: http://www.stixoi.info Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων Που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς Μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα Απ΄ το τάγμα το ανέστιο των υβριστών. Λέω Υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος Που δύναται λεοντόκαρδα ν΄ αντιπαρατεθεί Σους έξωθεν κίνδυνους Σε Φράγκους κι Αγαρηνούς Και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία. Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση Να σχίζει όλη την Εγνατία οδό Και αντί για ονόματα Διαιρέσεις σε σώματα Να ΄ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο: Τα μουνιά καπέλα, οι πάρε τ΄ αρχίδια μου Οι την Παναχαϊκή μου και τα χεζοβολιά Να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα Του κώλου τα εννιάμερα κι οι γάμησέ τα Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες Οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι Με τύμπανα πιο κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες Τα κωλοτρυπίδια κι οι κλασομπανιέρες. Τα μαλακιστήρια να βαράνε τις σάλπιγγες Και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές Να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν-δυο οι μικροτσούτσουνοι Το πόδι να βαράνε οι το στανιό μου μέσα Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος με ύβρεις κοινότοπες Οι άντε και γαμήσου οι παλιοπούστη και λοιπά Και αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοι Που αυτά που λεν΄ δεν είναι για να τ΄ αναφέρω. Τέλος μπροστά μπροστά κι εν είδει παραστάτη Αγκαλιά η πουτάνα και το γαμώ τα παιδιά Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο Ν΄ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας. Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο Στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι Σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος. Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι Που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή Δυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου Και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσεις Κάτω απ΄ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή Κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης. Αποστολέας: Κώστας Δ., 12-10-2003

Read Full Post »

Περάσαμε απο την εποχή του βυζιού και του κώλου στην εποχή της ανοησίας…(ή αλλιώς, στού μωρού την ολόμαυρη ράχη όσο θέλεις βρόντα, αντίδραση δεν θα χει)

Αν και εδω και 15 χρόνια έχω σταματήσει να βλέπω συστηματικά τηλεόραση(στο σπίτι μου δεν εχω βάλει εδω και μια δεκαετία καν κεραία), μερικές φορές, είτε στην δουλειά, είτε όταν επισκέπτομαι άλλα σπίτια πέφτει πάνω της το βλέμμα μου.

Τελευταία έτυχε να δω αυτό:

ΡΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΦΤΑΣΕΙ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

ΡΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΑΥΤΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Δυστυχώς υπάρχει και παραυπάρχει, καθώς παρατήρησα ότι πολλοί απο τους πελάτες του μαγαζιού μας καθόταν και χάζευαν σαν βλαμένοι αυτόν τον χαζοβιόλη, λες και επρόκειτο να ανακοινώσει τους αυριανούς αριθμούς του ΛΟΤΟ.

Κάνοντας μερικές σκέψεις πάνω στο ζήτημα κατέληξα ότι περάσαμε απο την εποχή του βυζιού και του κώλου, στην εποχή της ανοησίας. Δηλαδή το πρώτο βήμα ήταν να μας κάνουν μαλάκες, πετάγοντας μας μέρα νύχτα στα μούτρα βυζιά και κώλους, και μετά που αποχαυνωθήκαμε, το μόνο που είμαστε πια ικανοί να δούμε είναι τον σαχλαμαράκια που λέει τον καιρό «τραγουδιστά», τις διαφημήσεις της Q του Jumbo και οτιδήποτε άλλο δεν απαιτεί καθόλου μεσολάβηση του εγκεφάλου, ή έστω του συνειδητού μέρους του εγκεφάλου, για να παρακολουθηθεί.

Το μόνο που σώζει την κατάσταση, είναι ότι πέρα απο αυτήν την τάση πισωγυρίσματος στον άνθρωπο του μεσαίωνα, υπάρχει και μια άλλη τάση, η τάση της αναζήτησης, της αμφισβήτησης, της επανάκτησης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Γιατί είχαμε μάθει η αλήθεια είναι, να νομίζουμε ότι την προσωπικότητα μας την καλλιεργούσαμε και την επιδυκνείαμε με σπόρ αμάξια, με ακριβά ρούχα, με το κοινωνικό μας Status, άντε και με την ψευτοκουλτούρα που περισσότερο την προσποιούμασταν παρά την καταλαβαίναμε. Τώρα που ο καταναλωτικός μας παράδεισσος γίνεται κόλαση, μερικοί απο εμάς αναγκαζόμαστε να επαναδιαπραγματευτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, οι περισσότεροι βέβαια, προτιμούν αντί να σκέφτονται στενάχωρα πράγματα, να περνούν την ώρα τους με τον κύριο που λέει τον καιρό.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουν αποδεχθεί την αλυσίδα τους, έχουν αποδεχθεί την σκλαβιά, και για αυτόν τον λόγο κάθονται στον καναπέ τους ή στο κρεβάτι τους, ακριβώς όπως τον σκύλο που γνωρίζοντας ότι είναι δεμένος, δεν κάνει καν τον κόπο να ορμήξει στον κλέφτη, και όσο αυτοί αδρανούν, ο κλέφτης τους αδειάζει το σπίτι ανενόχλητος.

Γιατί πραγματικά πολλοί απο εμάς είμαστε σαν το σκύλο που δεν εκμεταλλεύεται ούτε καν το πλήρες μήκος της αλυσίδας του, δεν εξαντλούμε καν τα όρια της ελευθερίας μας.

Δεν πάμε να ψηφίσουμε

Δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους

Δεν διεκδηκούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα συλλογικά

Δεν ζητούμε απο εκείνους που μας «κυβερνούν» ποτέ το λόγο(αν και τώρα τελευτάια ευτυχώς τα κραξίματα και τα γιαουρτώματα δίνουν και παίρνουν)

Δεν δαγκώνουμε εκείνον που έρχεται να μας αφαιρέσει κρίκους απο την αλυσίδα

Δεν μας ενοχλεί ούτε αυτός που έρχεται να μας πάρει το σκυλόσπιτο

Ούτε εκείνος που μας παίρνει τον καναπέ…(στην ανάγκη καθόμαστε και χάμω, αρκεί να μην μας κλείσουν την πηγή της αποχαύνωσης)

…και το χειρότερο, περνάμε στα ίδια μας τα παιδία αυτά τα δεν, προγραμματίζοντας τα δηλαδή, όχι να πετύχουν εκεί που δεν πετύχαμε εμείς, αλλά να αποτύχουν εκεί που και εμείς αποτύχαμε.

Ευτυχώς, λεω ευτυχώς, υπάρχει αυτή η τάση τελευταία, μια μερίδα ανθρώπων, κυρίως νέων, να εγκαταλείπει τον κόσμο του ΜΑΤΡΙΞ και να ψάχνει σε πρώτη φάση να βρεί απάντηση για το πως φτάσαμε μέχρι εδώ ή όπως το λένε οι φίλοι μας οι αμερικάνοι «WTF just happened?«. Όσοι λοιπόν κάποια στιγμή φτάσουν στο σημείο να καταλάβουν τι συνέβη, πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα και να αναρωτηθούν, πάλι στα αμερικάνικα(επίσημη γλώσσα θα μας γίνει ας την εξασκούμε from time to time), «ok…now what?«…

…kαι μετά απο το «now what?» πάει το «how?»…

…μέχρι να φθάσουμε κάποια στιγμή μετα κόπων και βασσάνων στο «know how».

Όμως μέχρι τότε…

…τον χαζό μας τον καιρό.

Πάρτε και αυτό το τραγουδάκι για να καθαρίσει το εγκεφαλωτορινολαρυγκικό σας σύστημα απο το πρηγούμενο σκουπίδι.

Στίχοι

Κάποιο παράθυρο έχει φως
κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα βήμα
Κάποιο καράβι στ’ ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Κάποιος στην άκρη του γιαλού
κοιτάει το τέλος τ’ ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθια του πηγαίνει

Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι
κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Έξω αστράφτει και βροντά
κι ένας διαβάτης περπατά
χαμένος μες στη μπόρα
Κάπου δεν θα ‘χουνε ψωμί
κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτήν την ώρα

Κι εμείς χορτάτοι μα το ναί
κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή
πόσοι σκοτώνονται στη γή
την ώρα που μιλάμε

Μα εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Read Full Post »

Για όσους ακόμη πιστεύουν ότι υπάρχει fairplay στον καπιταλισμό…

Με τόση εξυγείανση που κάνει το ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο καιρό μας κόπηκε και ο βήχας. Η εξυγείανση αυτή, μάλλον είναι και ο λόγος που πετσοκόβονται οι λίστες φαρμάκων των συνταξιούχων, και εδω επαληθεύεται η ρήση «Dont Use Drugs, δεν φτάνουν για όλους».

Έτσι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθεια της να να ιεραρχήσει τις ανάγκες αυτού του τόπου, σκέφτηκε ότι το πρώτο και το σημαντικότερο βήμα, θα ήταν η εξυγείανση του συστήματος, ποιού συστήματος, του καπιταλιστικού(εδω οι γέροι το Muppet Show γελούν στο μπαλκόνι τους χαιρέκακα κι ας τους κόψαν το βιάγγρα).

Ρε παιδιά, μα είμαστε σοβαροί; Ο καπιταλισμός, είναι σαν το αμάξι, που το πας στον μάστορα για χιλιοστή φορά να στο διορθώσει και σου λέει, «μπά, δεν σε συμφέρει, καλύτερα να το αλλάξεις…»

ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΜΑΣΤΟΡΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΙΑ ΤΟ ΠΡΑΜΑ!!!

Πέταμα θέλει, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να σπρώχνουμε κάθε φορά για να το βάλουμε μπροστά.

Δηλαδή σάμπως και πως θα το βάλουμε μπροστά μήπως θα μπούμε μέσα;

Όχι βέβαια, οι επιβάτες, ήταν είναι και θα είναι κάποιοι χοντροί κύριοι με καπέλα, μπαστούνια και ριγέ κοστούμια, οι οποίοι θα μας περιμένουν πάλι να ξανασπρώξουμε στην επόμενη στροφή που θα ξαναμείνει για να το βάλουμε μπρός.

Και εμείς θα παρακαλάμε για κατηφόρα,

αλλά κατηφόρα δεν θα χει…

Και μην ακούσω μαλακίες για συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, ίσες ευκαιρίες και άλλα τέτοια.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ FAIRPLAY ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!!!

Αυτοί που είναι μέσα στο αμάξι δεν πρόκειται να μας παραχωρήσουν την θέση τους όσο καλοί πιστοί και υπάκουοι και αν είμαστε, γιαυτό βουρ το αμάξι στον καιάδα να φτιάξουμε λεωφορείο που να μας παίρνει όλους(με την καλή έννοια).

Ρε παιδία υπάρχει περίπτωση για οτιδήποτε υγιές σε ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο; Που παίρνει ενα κοινωνικό αγαθό, την εργασία, και δίνει τους καρπούς της σε 10-20 τσεπόνια στον πλανήτη; Υπάρχει τίποτα υγιές σε ενα σύστημα στοι οποίο υπάρχουν εταιρίες που στηρίζουν την παραγωγή τους στα φτηνά εργατικά χέρια του τρίτου κόσμου, την παιδική εργασία, και την παλινόρθωση οικονομιών μέσω του πολέμου;

ΜΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΡΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΥΓΕΙΑΝΘΕΙ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!!!

Εκτός και αν με τον όρο εξειγείανση υποννοείται να τον μαζέψουμε, να τον ρίξουμε στην λεκάνη της τουαλέτας και να τραβήξουμε το καζανάκι, όμως και αυτό ενέχει κύνδυνο οικολογικής καταστροφής. Αμα ξεβραστούν μερικές δεκάδες τόνοι νεκρά ψάρια με τρία κεφάλια(κάτω κεφάλια) στο κέντρο της Σαχάρας τι θα λέμε μετά…;

Η διαφθορά

Οι «μπίζνα» κάτω απο το τραπέζι

Οι μίζες

Οι κουμπαριές

Τα ξεπουλήματα

ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ!!!

Γεμάτη αρπαγές, παρανομίες, αίμα δάκρυα και ιδρώτα είναι…

Για όσους λοιπόν πιστεύουν ότι υπάρχει δίκαιος καπιταλισμός,

για όσους πιστεύουν ότι μπορεί και αυτοί μια μέρα να πιάσουν τον ταύρο(της Wall Street) απο τα κέρατα,

ένα έχω να τους πω,

ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ!!!

αν και μάλλον θα το έχουν συνηθίσει και θα τους αρέσει…

Read Full Post »

Προς τον ΜΑΛΑΚΑ

Μαλάκα, εσύ που σχολιάζεις στο blog χρησιμοποιώντας το Nickname μου, θα σου πω 2 κουβέντες.

Καταλαβαίνω ότι επειδή έχεις περάσει άσχημα παιδικά χρόνια, και επειδή έχουν συσσωρευθεί πολλά αποθυμένα μέσα στο μυαλό σου, είναι φυσικό να έχεις αυτήν την συμπεριφορά μικρού παιδιού.

Το να θες να τραβήξεις την προσοχή των άλλων κάνοντας μαλακίες και πειράγματα είναι κάτι που σταματάει να είναι χαριτωμένο όταν περνάς την ηλικία των 12.

Το ότι αποπειράσαι να σαμποτάρεις τον κόπο κάποιου επειδή δεν μπορείς να τον κοντράρεις στα ίσια δείχνει ότι είσαι αδαής και δειλός, όμως δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τον ψυχολόγο και να σου λύσω τα προβλήματα.

Επειδή έχεις κάνει δεκάδες σχόλια χρησιμοποιώντας το όνομα μου απο χτές, με αναγκάζεις να ρυθμίσω το blog έτσι ώστε να μπορούν να σχολιάζουν μόνο όσοι γράφονται ως χρήστες, συγχαρητήρια μαλάκα ξεπέρασες τον εαυτό σου, σου εύχομαι να πάρεις μέρος στην EUROVISION μαλακίας, θα διαπρέψεις δίχως αμφιβολία.

Το καλύτερο βέβαια θα ήταν να μην ήσουν τόσο μαλάκας, αλλά εσύ υποθέτω θα αισθάνεσαι και περήφανος που απο μηδενικό έγινες μαλάκας και έχεις πλέον ιδιότητα. Βάζω στοίχημα μάλλιστα πως θα χαρείς όταν δείς ότι κάποιος έγραψε ενα ολόκληρο άρθρο μόνο για να στην πεί, επειδή βρέθηκε επιτέλους κάποιος να ασχοληθεί μαζί σου, και πάλι συγχαρητήρια μαλάκα. Είμαι επίσης σίγουρος, ότι αν είχες φίλους θα έτρεχες με περηφάνια να τους εντυπωσιάσεις με το ανδραγάθημα σου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν άτομα που να σε ανέχονται όπως φένεται.

Ζητώ συγνώμη απο τους υπόλοιπους αναγνώστες μου, αλλά εξαιτίας του μαλάκα όλη μέρα σήμερα αναγκαζόμουν να σβήνω σχόλια που γινόταν απο τον μαλάκα με το δικό μου Nickname. Ζητώ συγνώμη και επειδή θα πρέπει να γράφονται χρήστες όσοι θέλουν να σχολιάζουν στο Blog απο τώρα και έπειτα. Υπόσχομαι ομως ότι τα σχόλια θα ξανανοίξουν κανονικά εφόσον σταματήσει ο μαλάκας να προπονείται στην μαλακία μέσα στο δικό μου Blog. Συγνώμη και για τα «καντήλια», αλλά έχω εκνευριστεί.

Read Full Post »