Ηγέτες από κούνια

Αλιεύθη από οδό Σφακιανάκη στα Χανιά

Read Full Post »

Μη μου κάνεις εμένα εφέ!

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως

Αυτό πρόκειται να είναι ένα λίγο διαφορετικό άρθρο από αυτά που συνηθίζω να γράφω. Τουλάχιστον τη στιγμή που το ξεκινάω και έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου δεν αναμένεται να μιλήσω καθόλου για πολιτική, για ιστορία κλπ κλπ. Στην πορεία βέβαια αυτό μπορεί και να αλλάξει –οπότε δεν υπόσχομαι- όμως δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν το έχω σκοπό εξ αρχής. Αυτό που εξαρχής έχω σκοπό, είναι να παραθέσω κάποιες από τις σκέψεις μου σχετικά με το τέλμα στο οποίο μοιάζει να έχει πέσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, και κυρίως δύο από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη, οι ταινίες τρόμου και οι ταινίες φαντασίας (επιστημονικής και επικής).

Κάποτε, αυτό που μας/με εντυπωσίαζε σε αυτού του είδους τις ταινίες ήταν τα καλοφτιαγμένα «ειδικά εφέ», και αυτό, γιατί τότε, τις παλιές καλές εποχές, ήταν ακόμη κάτι ζητούμενο και όχι δεδομένο. Με τον καιρό και την εξέλιξη των υπολογιστών, τα εφέ και πιο εντυπωσιακά έγιναν, και πιο ρεαλιστικά όπου χρειαζόταν, και λιγότερο κοστοβόρα. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και στη βιομηχανία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τα πολύ καλά γραφικά είναι σχεδόν δεδομένα. Αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς έχει ως επακόλουθο να συνηθίσουμε την υψηλή ποιότητα ειδικών εφέ και να μη μας κάνουν [σχεδόν] καθόλου εντύπωση. Ναι μεν μια ταινία με πρόχειρα εφέ δεν θα είχε καμία τύχη, αλλά όσο περνάει ο καιρός, όλο και λιγότερο πάμε σε μια ταινία στον κινηματογράφο απλά και μόνο για τα εφέ της. Υπήρχαν βέβαια ταινίες επιστημονικής φαντασίας με απλά εφέ, όπως για παράδειγμα το the cube, που ήταν μικρά διαμαντάκια, όμως είχαν απλά εφέ όχι κακοφτιαγμένα.

Πέρα από τα εφέ, αν σε κάτι έχουν γίνει καλοί οι παραγωγοί του Χόλυγουντ είναι στο μάρκετινγκ. Είναι πλέον επιστήμονες στο να δημιουργούν το λεγόμενο Hype1,με αποτέλεσμα να γεμίζουν τις αίθουσες –και τα ταμεία- τις πρώτες μέρες προβολής. Αν η ταινία είναι «πατάτα» μπορεί τελικά να πάρει χαμηλή βαθμολογία από κοινό και κριτικούς στους σχετικούς ιστότοπους, όμως η μπάζα έχει ήδη γίνει. Και δυστυχώς οι ταινίες είναι συχνά «πατάτες», και με το πατάτες εννοώ σεναριακά αδιάφορες, ξαναζεσταμένες, και ανέμπνευστες, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Σε αυτό σίγουρα συμβάλει το γεγονός ότι κοντεύω τα 40 και ότι από τα παιδικά μου χρόνια έχω δει χιλιάδες ταινίες, οπότε είναι πιο δύσκολο πλέον κάτι να με εντυπωσιάσει. Όμως δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι μόνο υποκειμενικό το ζήτημα αλλά και αντικειμενικό. Αντικειμενικά τα περισσότερα χολυγουντιανά σενάρια, ειδικά στις κατηγορίες που ανέφερα, είναι αδιάφορα, ξαναζεσταμένα και ανέμπνευστα.

Έχουμε περάσει από μια παλιότερη εποχή που ακόμα και οι τσόντες είχαν σενάρια, σε μια νεότερη εποχή που τα σενάρια των υπερπαραγωγών είναι συχνά κατώτερα από αυτά των πορνό ταινιών της δεκαετίας του 80.

Γκουσγκούνης: «Έφερα τις πίτσες»
Παραλήπτριες: «Μα δεν παραγγείλαμε πίτσες»
Γκουσγκούνης: «Παραγγείλατε, δεν παραγγείλατε, εγώ θα σας πηδήξω!»

Ε, άμα στη θέση του «πηδήξω» μπει η λέξη «σκοτώσω», μπορεί κάλλιστα ο παραπάνω διάλογος να χρησιμοποιηθεί σε ταινία δράσης του στυλ The Expendables. Όχι ότι τέτοια απλοϊκά σενάρια και διάλογοι δεν υπήρχαν παλιότερα, όμως δεν θα έπρεπε μετά από τόσα χρόνια να είχαμε πάει λίγο παρακάτω; Βαρετοί διάλογοι, επανάληψη σκηνοθετικών τρικ κ.α. Ας εξετάσουμε ένα ακόμα παράδειγμα. Υπάρχει μια κλασική σκηνή που επαναλαμβάνεται συχνά στις παλιές ταινίες τρόμου σε διάφορες εκδοχές. Ο ήρωας ανοίγει την ντουλάπα, ή ντουλαπάκι του μπάνιου, ή την πόρτα του ψυγείου, και όταν μετά από λίγο την κλείνει υπάρχει από πίσω ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το κασόνι. Κάποια στιγμή σε μια ταινία γύρισαν αυτή τη σκηνή χωρίς τελικά να εμφανιστεί κάποιος από πίσω, και με αυτόν τον τρόπο πρωτοτύπησαν (δεν θυμάμαι τώρα ποια ήταν αυτή η ταινία), ε τώρα πια έχει γίνει κλισέ και αυτό, μιας και έχει αντιγραφεί από τουλάχιστον 5-6 ακόμα ταινίες που έχει τύχει να παρακολουθήσω. Ειδικά τα σενάρια των ταινιών τρόμου έχουν καταντήσει σαν το «σεξ των αποκλειστικά παντρεμένων»², ξεκινάνε πάντα έτσι, κλιμακώνουν έτσι, και κορυφώνουν πάλι έτσι, στο τέλος κάνεις και ένα τσιγάρο.

Ο μεγαλύτερος τρόμος πάντως για εμάς τους καλοφαγάδες είναι να βρούμε το ψυγείο άδειο

Μια άλλη κατηγορία ταινιών που έχει καταντήσει αηδία (αν δεν ήταν από την αρχή) είναι αυτή με τους σούπερ ήρωες της Marvel και της Dc. Οκ, υπάρχουν και καλές, όπως πχ κάποια Batman, αλλά οι περισσότερες αποτελούν απλά χορογραφίες δράσης που δεν καταφέρνουν κινηματογραφικά να ξεπεράσουν την αξία ενός μακρηγορούντος βίντεο κλιπ. Οκ, καταλαβαίνω, είναι διασκεδαστικές, πετάνε οι ήρωες πού και πού και καμιά καλή ατάκα (βλέπε Deadpool), γίνεται ο χαμός επί της οθόνης, αλλά γενικότερη κινηματογραφική αξία έχουν μικρή. Αν και για να πω την αμαρτία μου τα κόμικ αυτού του τύπου εγώ ποτέ δεν τα διάβαζα, προτιμούσα τα ευρωπαϊκά, οπότε δεν λογίζομαι και για φαν.

Και γεννιέται με όλα τα παραπάνω η απορία… «μα καλά, τόσα λεφτά δίνουν, δεν μπορούν να πληρώσουν για ένα καλό σενάριο;». Δεν θέλω να είμαι άδικος, έχουν βγει και καλές και πρωτότυπες ταινίες τα τελευταία δέκα χρόνια, για παράδειγμα το Cabin in the woods στην κατηγορία τρόμου εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Το κακό είναι όμως ότι οι αξιόλογες ταινίες αυτού του είδους είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Ορισμένες φορές χρειάζεται το μυαλό μου να πάει τόσο πίσω για να βρει μια πολύ καλή, που φτάνει στο Sixth Sense που κυκλοφόρησε το 1999.

I see dead movies, they look like real movies but they dont have a pulse

Προσωπικά αναζητώ κάτι διαφορετικό …  κάτι πρωτότυπο,  κάτι ενδιαφέρον, αλλά φαίνεται ότι άμα έχει βρεθεί ο τρόπος να βγαίνει το παραδάκι με πιο στάνταρ τρόπο, το πρωτότυπο το ενδιαφέρον και το διαφορετικό αποτελούν πολυτέλεια. Πηγαίνω σχετικά συχνά στον κινηματογράφο (2 φορές το μήνα περίπου), βλέπω επιπλέον καμπόσες ταινίες κατεβασμένες από το internet, αλλά είναι ζήτημα να κρατάω κάθε χρόνο 2-3 από αυτές. Γενικότερα μου είναι πιο εύκολο να κάτσω να ξαναδώ μια παλιά ταινία από ό,τι μια πιο σύγχρονη. Ελάχιστες είναι οι ταινίες των τελευταίων 15 ετών που έχω κάτσει να ξαναδώ, ενώ υπάρχουν αρκετές παλιότερες που τις έχω δει και δυο και τρεις και τέσσερις φορές. Και δεν είναι ότι μου έχει περάσει η δίψα για καλές ταινίες, το κάθε άλλο, νιώθω το λαρύγγι μου όλο και πιο στεγνό, όμως ο δρόμος που ακολουθεί ο αμερικανικός κινηματογράφος μου είναι όλο και πιο αδιάφορος. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να πηγαίνει στον κινηματογράφο από συνήθεια, άλλες επειδή έχω πέσει και εγώ θύμα του Hype.

Τα καλά εφέ πλέον δεν μου λένε τίποτα, θα μπορούσαν να μου προκαλέσουν από την αρχή το ενδιαφέρον αν υιοθετούνταν νέες τεχνολογίες, για παράδειγμα ο virtual reality κινηματογράφος, ή η προβολή με ολογράμματα. Όμως ακόμα και έτσι κάποια στιγμή θα επέλθει ο κορεσμός και θα αποζητήσω ξανά την συνολικότερη ποιότητα, ή έστω την μη ξαναζεσταμένη σούπα. Αν μπορώ να διακρίνω κάτι θετικό στην αμερικάνικη βιομηχανία του θεάματος είναι το γεγονός ότι οι τηλεοπτικές σειρές έχουν γίνει πολύ πιο ποιοτικές, και, σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν τα production values των κινηματογραφικών blogbusters (βλέπε Game of thrones), ενώ ακόμα συχνότερα έχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσα πλοκή και σενάριο, ακόμη και ηθοποιία. Υπάρχουν όμως δυο ζητήματα, από τη μια οι σειρές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον κινηματογράφο, όπως και ο κινηματογράφος δεν μπορεί να υποκαταστήσει το θέατρο (αν και έχει αναπτυχθεί εις βάρος του). Από την άλλη, όταν μια σειρά πετυχαίνει και φέρνει λεφτά στο κανάλι και στους παραγωγούς, παρατηρείται το φαινόμενο να την τραβάνε σε μήκος και να την ξεχειλώνουν και τελικά να την χαλάνε. Άλλες φορές πάλι ανοίγουν τόσα σεναριακά μέτωπα προκειμένου να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, που δεν ξέρουν στο τέλος πως να τα κλείσουν όποτε και μετατρέπονται σε σεναριακά κενά. Χαρακτηριστικό θύμα αυτού του φαινομένου είναι το Lost.

Αυτά ήταν μερικά από τα παράπονα μου από τον χολυγουντιανό κινηματογράφο του οποίου είμαι, ομολογώ, τακτικός (και εθισμένος) θεατής. Κάνω σε αυτό το σημείο και την αυτοκριτική μου που δεν είμαι και πολύ του «ποιοτικού σινεμά», αλλά σε κάθε περίπτωση το αίτημα μου να γίνει και ο εμπορικός λίγο πιο ποιοτικός, είναι και δίκαιο και ουτοπικό:P

Πάντως κράτησα τελικά χαρακτήρα και δεν μίλησα καθόλου ούτε για πολιτική, αλλά ούτε και για ιστορία είπα τίποτα! Ας μου το συγχωρήσετε…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

1 Δηλαδή να δημιουργείται μεγάλη ανυπομονησία από την πλευρά του κοινού για να βγει η ταινία.
2 Τίτλος από κόμικ άλμπουμ των εκδόσεων παρά πέντε ή Βαβέλ

Read Full Post »

Ο απολογισμός της αλλαγής

Read Full Post »

Διάλογος μεταφορά από Redfly

Σχόλια εδώ

Read Full Post »

Και μετά λένε ότι είναι καλύτερα τώρα με τον καπιταλισμό(Ρωσία: απίστευτα βίντεο ατυχημάτων που στο φτερό δεν είναι θανατηφόρα)

Read Full Post »

Καλοκαιρινές διακοπές…για πάντα

Η αλήθεια είναι ότι εξαφανίστηκα πάλι τελευταία, λίγο οι εξετάσεις, λίγο το διήμερο στο καπάκι, έχασα την επαφή με την μπλογκόσφαιρα. Είπα λοιπόν σήμερα που βρήκα λίγο χρόνο να δώσω κάποια σημεία ζωής. Όχι τίποτα άλλο αλλά κάποιοι μας στέλνουν μηνύματα με αγγελιοφόρους του στυλ «γράψτε και κανένα άρθρο ρεεεε!!!»(nicknames δεν λέμε).

Κατά τα άλλα όμορφα περνώ τις τελευταίες μέρες, έχουν έρθει και διάφοροι ινκόγκνιτο στα Χανιά και κάνουμε καλά παρεάκια, οπότε που καιρός για Internet.  Πάντως το πιο σπουδαίο νέο, σε προσωπικό επίπεδο, διότι σε παγκόσμιο!!! ήταν το διήμερο που στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, είναι ότι ολοκλήρωσα τον κύκλο σπουδών μου στο ΕΑΠ επίσης με επιτυχία…ας ελπίσουμε ότι έπεται συνέχεια!

Όσον αφορά το διήμερο τώρα, αν είναι κάτι που πρέπει να σημειωθεί(πέραν του ότι όσοι δεν έπαθαν αλλεργίες έδειχναν να περνάνε πολύ καλά), αυτό είναι η τιμιότητα των κομμουνιστών(κνιτών και λοιπών). Και το λέω επειδή παρότι χάθηκαν πολλά πράγματα μέσα στην αναμπουμπούλα(πως να μη χαθούν με 5000+ κόσμο;), αυτά βρίσκονταν και παραδίδονταν στα απολεσθέντα τις περισσότερες φορές μέσα σε λίγα μόλις λεπτά! Απορώ δηλαδή που ακριβώς τον παίρνουν κάποιοι τον στραβό το δρόμο και καταλήγουν αρχηγοί και στελέχη στον Σύριζα.  Το μόνο που οριστικά χάθηκε και υπέπεσε στην αντίληψη μου, ήταν ένα καμποτζιανό καπέλο, που όμως, ο κάτοχος του(nicknames πάλι δεν λέμε)  θα έπρεπε να ήξερε πως όταν ανεβαίνουνε στη μοτοσυκλέτα δεν το σφηνώνουνε στη ζώνη διότι θα το πάρει ο αέρας στη διαδρομή και θα το κλαίμε. Αλλά αυτό έτσι και αλλιώς χάθηκε εκτός του «σοσιαλισμού σε ένα κάμπινγκ» οπότε δεν μετράει.

Α επίσης σήμερα[όπως κάθε κοκωβιός που σέβεται τον εαυτό του] έκαμα και το πρώτο μου μπάνιο μετά ρακετών και έχω φάει σύνολο 5 παγωτά scandal συνταγή Παρλιάρος!

Τέσπα, αυτά είχα να πω χοντρικά χοντρικά, υποθέτω το κλίμα αυτό των διακοπών θα συνεχιστεί για καμπόσο ακόμα μέχρι τα επίπεδα χοληστερίνης μου να χτυπήσουν κόκκινο, γιατί τι είναι οι διακοπές [στόν τόπο σου] δίχως λιπα…εεε ζουμερό κρέας 5 μέρες κολλητά;(καλά 4 γιατί σήμερα ακόμα δεν έφαγα αλλά το δάχτυλο μου βρίσκεται στην σκανδάλη του κινητού έτοιμο να πυροδοτήσει παραγγελία 2-3-4-5 σουβλάκια…όχι ρε θα αντισταθώ!!!)

Άντε τα λέμε!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

ΥΓ: Αγόρασα και μπλούζα της ΚΝΕ, αλλά όταν τη φοράω, επειδή είναι μαύρη, μου λένε ότι μοιάζω περισσότερο με χρυσαυγίτη παρά με κνίτη, τζάμπα το ξύρισμα δηλαδή για να δείχνω μικρότερος.

Read Full Post »

Read Full Post »

Το κουνούπι σφεντόνα

Παρότι απο εντομολογία γνωρίζω όσα γνωρίζει και ο ΓΑΠ απο πολιτική, πρίν λίγο παρατήρησα στο σπίτι μου ενα πολύ περίεργο κουνούπι σε σχήμα…σφεντόνας!

Το κουνούπι αυτό, έχει την δυνατότητα να πετάει χρησιμοποιώντας τα 2 μπροστινά του «άκρα» σαν φτερά. Επειδή το μέγεθος του είναι πολύ μικρό(περίπου 1 εκατοστό απο άκρη σε άκρη), δεν μπόρεσα να καταλάβω με το μάτι, αν μαζεύει με κάποιο τρόπο τα φτερά του μπροστά δημιουργώντας αυτό το σχήμα σφεντόνας, ή αν καταφέρνει και πετάει χωρίς φτερά μόνο με το δίχαλο, όποιος ξέρει ας μας διαφωτίσει. Οι φωτογραφίες πάντως είναι αρκούντως καλές ώστε να μπορεί το έμπειρο μάτι ενός εντομολόγου να το κατατάξει σε κάποιο είδος.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Καλοκαιρινολόγιο

Καλοκαιρινολόγιο
Δεν είναι εύκολο να μην σε πιάσει το καλοκαίρι εδώ στα Χανιά, λίγο η αφόρητη ζέστη, λίγο η διέξοδος που βρίσκεται δίπλα σου και ακούει στο όνομα παραλία, λίγο η πίεση των προηγούμενων μηνών, σου αδειάζουν το μυαλό από όλα τα υπόλοιπα, και γίνεται δύσκολο να μείνεις συντονισμένος στα της επικαιρότητας, με αποτέλεσμα κάποια να σου διαφεύγουν.

Η αλήθεια είναι ότι τις μέρες αυτές γίνανε ουκ ολίγες καταστροφές, τα εκρηκτικά στην Κύπρο με όλο το παρασκήνιο, το ποταμόπλοιο στο Βόλγα από την εποχή του Στάλιν, το τρένο στην Ινδία και ένα αεροπλάνο πριν από μερικές μέρες που συνετρίβη στην Τουρκία νομίζω, αλλά ίσως και να κάνω λάθος.
Παράλληλα οι οίκοι αξιολόγησης, συνεχίζουν να ξεκουφίζουν την Ευρώπη από άκρη σε άκρη και να οργώνουν το έδαφος για την μεγαλύτερη επέλαση που έχουμε δει ποτέ από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα.

Και ο λαός…

Ο λαός μοιάζει αβοήθητος, μερικοί απλά περιμένουν αποσβολωμένοι το μοιραίο, κάποιοι χορεύουν το χορό της βροχής ελπίζοντας να βρέξει, άλλοι, με την τσίμπλα στο μάτι, φωνάζουν στους υπόλοιπους να ξυπνήσουν, και πάει λέγοντας.

Και εμείς, έχουμε στο μυαλό μας το μεγάλο σχέδιο, το οποίο όμως δεν δείχνει να μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη, είναι πολλά τα βήματα που πρέπει να γίνουν. Μερικοί ελπίζουν ότι αυτό το πισωγύρισμα πιέζει το ελατήριο εκείνο που οδηγεί στις κοινωνικές επαναστάσεις και ότι σπρώξε σπρώξε κάτι θα βγει, άλλοι πάλι είναι πιο απαισιόδοξοι. Εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω, η στεριά είναι ακόμη μακριά και το κιάλι των γνώσεων και των εμπειριών μου δεν φτάνει σε τέτοιες αποστάσεις, οπότε κάθομαι, περιμένω, αναλύω, συγκρίνω, διακρίνω, απογοητεύομαι, ενθουσιάζομαι, βλέπω το ποτήρι μισοάδειο, μετά μισογεμάτο, ύστερα ξεχειλισμένο…

…κοντεύει και το 2012, και τα φαινόμενα επιβεβαιώνουν τις προφητείες των Μάγιας.

Θα ήθελα να είχα μια χρονομηχανή, πρώτα να πάω το χρόνο 10 χρόνια μπροστά, να δω άμα θα έχει αλλάξει κάτι, ύστερα 20, ύστερα 30. Να πάω να επισκεφθώ το μελλοντικό μου εγώ, αν υπάρχω, να τον κεράσω ένα καφέ, εκτός και αν μέχρι τότε έχω αγαπήσει το ποτό, να τα σκεφτόμαστε όλα αυτά και να γελάμε.

Όνειρα θερινής νυκτός θα πει κανείς, και θα έχει δίκιο, όμως χρειάζονται και αυτά για να την παλέψουμε, διότι η σκληρή πραγματικότητα απογοητεύει, συντρίβει, αδιαφορεί για τις επιθυμίες μας και τις επιδιώξεις μας, τις ατομικές, τις συλλογικές. Μόνο προσωρινό καταφύγιο η φαντασία και η ελπίδα, ίσως βέβαια άμα δεν τις είχαμε έμφυτες αυτές τις δυο ξελογιάστρες θεές, να αποδεχόμασταν τον κόσμο όπως τον βρίσκαμε και τίποτα να μην μας έμοιαζε καλό, κακό ή αναγκαίο, μιας και χωρίς την «γνώση» του καλύτερου δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις.

Αμπελοφιλοσοφώ λιγάκι παραπάνω σήμερα, ένεκα το καλοκαίρι, η έλλειψη βαθύτερης ενημέρωσης και η ανικανότητα μου να συλλογιστώ πραγματιστικά.

Την ίδια στιγμή όπου οι «διεθνείς αγορές» κόβουν βόλτες πάνω από τον τόπο μας, και όχι μόνο, σαν τα κοράκια, περιμένοντας τα σκουλήκια να κάνουν την δουλειά τους, να μαλακώσουν δηλαδή το κρέας, τόσο, ώστε να μην χρειάζεται να κοπιάσουν για να μπήξουν τα ράμφη τους στη σάρκα και να την ξεσκίσουν.

Δεν ξέρω πως θα είναι σε 5-10 χρόνια το καλοκαίρι, άμα θα μπορώ να ονειροπολώ και να βουτάω στην θάλασσα τους καημούς μου να δροσιστούν ή να κοινωνώ τις σκέψεις μου. Το μόνο αντίδοτο σε όλα αυτά, αληθινό αντίδοτο, μοιάζει να είναι η συνεχής προσπάθεια, η αντοχή απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό που είναι η απογοήτευση από την σύγκρουση με την καθημερινότητα και η υπομονή και κατανόηση που πρέπει να δείχνουμε στους συνανθρώπους…

…διαφορετικά θα ρίξουμε τις ασπίδες μας και θα πάψουμε να πολεμάμε, θα περιμένουμε και εμείς το μοιραίο.

Συντροφικότητα αδέρφια!

Μια φωνή!

Μια γροθιά!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μετακομίσεις

Παιδιά, θα υπάρχει μια μικρή παύση για λίγο επειδή μετακόμισα και στο καινούριο σπίτι δεν εχω ακόμα ίντερνετ, αναμένατε στους δέκτες σας!

Read Full Post »