Περί «Τεντυμποϊσμού» και κυβέρνσης της (ριζοσπαστικής) αριστεράς

Και ριζοσπάστες και άμπαλοι… τι να τους κάνεις;

Μου γνωστοποίησε χθες ένας φίλος το «παρόν» έγγραφο του υπουργείου εσωτερικών, σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση ζητά κονδύλι ύψους 750.000 ευρώ για την καταπολέμηση του … εξτρεμισμού και της ριζοσπαστικοποίησης των νέων. Ή όπως το θέτουν οι ίδιοι:

«Πλαισίωση και καθοδήγηση, μέσω του αθλητισμού, των νέων που διατρέχουν κίνδυνο ριζοσπαστικοποίησης (πρόσκληση υποβολής προτάσεων[…]»

Αποδέχομαι την πρόσκληση λοιπόν, και με αναφορά σε συγκεκριμένες παραγράφους του εγγράφου πρόκειται να κάνω τις δικές μου προτάσεις προς το υπουργείο.

«Η ανακοίνωση της Επιτροπής (COM(2016) 379 final της 14.6.2016) προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών για την υποστήριξη της πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης που οδηγεί σε βίαιο εξτρεμισμό επισημαίνει σαφώς ότι η πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης αποτελεί βασικό στοιχείο του αγώνα κατά της τρομοκρατίας στην ΕΕ.»

Μάλιστα, τι μας λέει λοιπόν εδώ η κυβέρνηση του συνασπισμού της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ αριστεράς; Ότι ριζοσπαστικοποίηση = τρομοκρατία, για αυτό πρέπει να προλάβουμε την ριζοσπαστικοποίηση πρωτού αρχίσουν οι ελληνοπαίδες να ζώνονται εκρηκτικά και να σκάνε από ‘δω και από κει σπέρνοντας το θάνατο στο πέρασμα τους. Στο «μυαλό» της κυβέρνησης, ριζοσπαστικοποίηση δεν μπορεί να σημαίνει με κανένα τρόπο συνειδησιακό βήμα μπροστά, αντιθέτως, αποτελεί υποχώρηση προς τον φονταμενταλισμό, την τυφλή βία και την καταστροφή. Την ίδια στιγμή, βολεύονται μια χαρά με τα φασισταριά στα ίδια έδρανα – στο όνομα της δημοκρατίας- και, αν χρειαστεί, κάνουν και τις απαραίτητες κοινές εμφανισεις.

«Ο αθλητισμός μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της πρόκλησης που συνιστά η καταπολέμηση της ριζοσπαστικοποίησης, καθώς επίσης και στην προώθηση ευρωπαϊκών αξιών όπως η ανεκτικότητα, η ένταξη και ο διαπολιτισμικός διάλογος. Ταυτόχρονα, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα αθλητικά σωματεία μπορούν επίσης να αποτελέσουν ευνοϊκό περιβάλλον για την προσέλκυση ευάλωτων νέων. Με βάση τα ανωτέρω, το παρόν πιλοτικό σχέδιο θα στηρίξει έργα από τη βάση προς την κορυφή στον τομέα του αθλητισμού µε στόχο τους νέους που διατρέχουν κίνδυνο ριζοσπαστικοποίησης.»
Ναι τα παιδιά εκεί στη «θύρα» έτσι ακριβώς σκέφτονται, με άξονα την ανεκτικότητα, την ένταξη και τον διαπολιτισμικό διάλογο. Πέραν τούτου, σε ποιο σύμπαν είναι αυτές ευρωπαϊκές αξίες; Δηλαδή οι βομβαρδισμοί προάγουν το διαπολιτισμικό διάλογο; Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης καλλιεργούν την ανεκτικότητα; Το ξάφρισμα των τιμαλφών των μεταναστών γίνεται στα πλαίσια της ένταξης τους στον κοινωνικό ιστό; Το μάθαμε και αυτό.

Ορίστε φιλαράκι, πάρε καρέκλα να καθίσεις…

Υποσχέθηκα όμως ότι θα φέρω προτάσεις στο τραπέζι, ξεκινάμε οπότε με την πρώτη μου πρόταση προς το συΡΙζα. Ο ριζοσπαστισμός, κύριοι, υπάρχει στο όνομα του κόμματος σας, υποχρεούστε λοιπόν να δώσετε το καλό παράδειγμα πρώτοι εσείς για να σας φύγει η ρετσινιά. Προτείνω, εφόσον ο αθλητισμός καταπολεμά τον ριζοσπαστισμό όπως λέτε, να γίνει υποχρεωτική η σπορ ενδυμασία για τα μέλη και στελέχη του κόμματος(αθλητικό παπούτσι, φόρμα, αμάνικο). Οι βουλευτές σας θα υποχρεούνται επιπλέον να πηγαίνουν παντού τρέχοντας και κάθε 100 βήματα να πέφτουν για 20 κάμψεις, μόνο έτσι θα μπορέσουν να πείσουν την ευρύτερη κοινωνία και τους εταίρους ότι το έχουν πάρει στα σοβαρά.

Ο Φίλης δίνει το καλό παράδειγμα με σπορτιφ εμφάνιση ιστιοπλοϊας

«Η παρούσα δράση έχει ως στόχο τη στήριξη έργων που έχουν σχέση µε τον αθλητισμό, διοργανώνονται από τοπικούς φορείς και την κοινωνία των πολιτών και εστιάζουν στην πρόληψη της περιθωριοποίησης και της ριζοσπαστικοποίησης, βοηθώντας, ιδίως, τους νέους που διατρέχουν κίνδυνο αποκλεισμού και ριζοσπαστικοποίησης να αποκτήσουν ταυτότητα και την αίσθηση του ανήκειν.»

 

Μάθε παιδί μου μπάσκετ: Δηλαδή σα να λέμε ότι τους νέους που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, έτσι, για να μην αισθάνονται ότι βρίσκονται στο περιθώριο και για να μην βουτυρέψουν στο κρεβάτι εξαιτίας της κατάθλιψης ή για να μη γίνουν ταλιμπάν, τους βάζουμε να παίζουν μπάσκετ μέχρι να τους φύγει το πνευμόνι. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν θα μπορεί να τους πει κάποιος τεμπέληδες, αλλά και που διάθεση για ταλιμπανισμούς, άμα έχεις αφήσει το πνευμόνι στο γήπεδο. Το να τους βρούμε αξιοπρεπή δουλειά δεν παίζει, διότι δεν έχουν γίνει ακόμη οι απαραίτητες επενδύσεις. Φυσικά οι νέοι δεν περιθωριοποιούνται μόνο εξαιτίας της ανεργίας, αλλά και των ναρκωτικών… και, επειδή ως γνωστών ο αθλητισμός σε κρατάει μακριά από τα ναρκωτικά(τα αναβολικά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο), καταπολεμάται παράλληλα και αυτό το πρόβλημα. Βέβαια στο ημίχρονο θα προβλέπεται να κάνεις κανένα μπαφίδιο για χαλάρωμα, εφόσον αυτό είναι «ελαφρύ» και η κυβέρνηση(τουλάχιστον το αριστερό της σκέλος) είναι υπέρ του legalize «κινήματος», ασε που έχει και ιατροφαρμακευτικές ιδιότητες.

Τέχνη και πρωτοπορία

«Το παρόν πιλοτικό σχέδιο θα εμπλέκει τοπικές αθλητικές οργανώσεις της ΕΕ οι οποίες, σε συνεργασία µε τις τοπικές αρχές που είναι αρμόδιες για τη ριζοσπαστικοποίηση και την τρομοκρατία, θα εντοπίζουν άτομα που διατρέχουν κίνδυνο ριζοσπαστικοποίησης και θα τους προσφέρουν κατάλληλη καθοδήγηση, στην προσπάθεια πρόληψης διαδικασιών ριζοσπαστικοποίησης. Τα αναμενόμενα αποτελέσματα περιλαμβάνουν»

Δηλαδή θα εντοπίζουν οι τοπικές αρχές (στις τοπικές πιάνεται και η cia;) τον υποψήφιο τεντυμπόι και θα του κάνουν μια πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί. «Παιδί μου διάλεξε ή στο κελί 33 ή τη φανέλα 33». Πχ βλέπεις ένα παιδάκι να το έχουν κυκλώσει τα κνιτάκια και να του κάνουν πλύση εγκεφάλου. Επεμβαίνουν οι αρχές, το παίρνουν από τα κνιτάκια, και του μαθαίνουν και μια πολεμική τέχνη για να μπορεί αύριο μεθαύριο να αμυνθεί απέναντι στους στρατολόγους του εξτρεμισμού, και έτσι δεν θα κινδυνέψει ούτε ο ίδιος ούτε η κοινωνία. Αντίστοιχα, αν συλλαμβάνεται κάποιος νέος να συμμετέχει σε πορείες, συγκεντρώσεις, να «σπρώχνει» Οδηγητή ή Ριζοσπάστη κλπ, θα υποβάλλεται σε (Χ) περίοδο καταναγκαστικής αθλοπαιδιάς για να στρώσει χαρακτήρα.

 

Όλα αυτά (τα οποία προωθεί η κυβέρνηση) βεβαίως βεβαίως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον τρομονόμο, έτσι ώστε να εμπλουτιστεί το οπλοστάσιο της καταστ..γκουχ γκουχ πρόληψης και της τιμωρ…γκουχ γκουχ θεραπείας.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Οι αντισυστημικοί τροβαδούροι του συστήματος

Δημοσιεύτηκε στην Katiousa

«Εμάς που δεν προσκυνήσαμε ποτέ σταυρούς, σβάστικες, σφυριά, δρεπάνια, που δε θέλαμε να κάνουμε κανένα σαν τα μούτρα μας.»

Το παραπάνω, όπως οι περισσότεροι θα γνωρίζετε πια, αποτελεί απόσπασμα από τραγούδι των ActiveMember, με τίτλο «Όλα εδώ χρεώνονται» το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες και έκανε μια κάποια αίσθηση λόγω των επίμαχων στίχων του. Αν κάτι διακρίνουμε με την πρώτη ματιά, είναι η αναπαραγωγή της θεωρίας των δυο άκρων, κάτι που οι δημιουργοί βέβαια αρνούνται, αν και είναι κάπως δύσκολο πλέον να το «σώσουν». Πέρα όμως από το εμφανές, οι συγκεκριμένοι στίχοι κρύβουν ακόμη βαθύτερη σαπίλα, η οποία έχει να κάνει με ένα πιο ευρύ φαινόμενο των σύγχρονων κοινωνιών, αυτό του ατομικισμού.

«Εμάς που δεν προσκυνήσαμε[…]» τίποτα, σαν να λέει εμείς που δεν υποτάξαμε το Εγώ μας για τίποτα. Οι περισσότεροι –και καλά- αντισυμβατικοί καλλιτέχνες και περσόνες (Πανούσηδες, Μυτακίδηδες, Πιτσιρίκοι), από τη μια καταδικάζουν υποτίθεται το κατεστημένο, από την άλλη είναι πολύ «ιδιαίτεροι» για να μπουν κάτω από «σημαίες και ιδεολογίες». Διαφημίζουν λοιπόν το μοντέλο του μοναχικού καβαλάρη, που βρίσκεται έξω και πάνω από το σύστημα και ταυτόχρονα έξω και πάνω από τον υποτιθέμενο κομφορμισμό των σωματείων, των κομμάτων και λοιπών παρατάξεων. Κριτικάρουν και έχουν άποψη για τα πάντα, αλλά ποτέ δεν δείχνουν προς άλλη διέξοδο πέρα από την ατομική/εγωιστική (ψέματα, ο Πανούσης πρότεινε άμεση δημοκρατία από τα προποτζίδικα). Ακόμα και όταν αναγκάζονται να μιλήσουν για συλλογικές λύσεις, το κάνουν με αφηρημένους όρους και πάντα με λατρεία για το «αυθόρμητο» και το «αγανακτισμένο».

Αυτό το στυλάκι του «ασυμβίβαστου» και συνάμα too large, βρίσκει δυστυχώς απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό, που συνήθως δεν έχει κινηματική εμπειρία, έτσι, «ψαρώνει» με την παραμυθάτου καλλιτέχνη που «δεν χωρά πουθενά». Το αποτέλεσμα είναι όλες αυτές οι διασημότητες να λειτουργούν σαν ιεροκήρυκες συστημικών αντιλήψεων του τύπου «όλοι το ίδιο είναι», «εγώ δεν μου βάζω ταμπέλες», «εγώ δεν μπαίνω σε στεγανά» κ.α. Πολλές από τις περσόνες αυτές, επειδή έχουν πιάσει την καλή, ίσως έχουν την δυνατότητα να επαναπαύονται στην εγωκεντρική τους κοσμοαντίληψη, τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους από εμάς; Η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει την πολυτέλεια να συμπεριφέρεται «αυτιστικά», διότι, άσχετα με την όποια «ιδιαίτερη» κοσμοθεωρία κουβαλάει ο καθ’ ένας, βρίσκεται αντικειμενικά με την πλάτη στον τοίχο όσο λειτουργεί ως μονάδα. Η συστράτευση των υπό εκμετάλλευση ανθρώπων σε έναν κοινό στόχο, δεν συνιστά υποταγή στην μετριότητα της μάζας, αντιθέτως, είναι αναγκαία για την απελευθέρωση των ατόμων και κατ’ επέκταση για την περαιτέρω ανάπτυξη των δυνατοτήτων τους.

Άμα σε πάρει η κατηφόρα δύσκολα κόβεις ταχύτητα

Κάποιοι, υποστηρίζουν ότι η καπιταλιστική κοινωνία δίνει στα άτομα τη δυνατότητα να αναπτύξουν το καθένα την δική του άποψη, και έτσι, υπάρχει η εγγύηση ενός πλούτου των ιδεών. Φρονώ ότι αυτός «ο πλούτος των ιδεών», δεν είναι τίποτα παραπάνω από διαφορετικά προϊόντα στα ράφια ενός supermarket, τα οποία πρακτικά διαφέρουν εξωτερικά αλλά κάνουν την ίδια δουλειά και έχουν συγκεκριμένη αφετηρία. Βέβαια, παραγωγή και αξιοποίηση ιδεών υπάρχει στην καπιταλιστική κοινωνία, όμως το αν θα έχει τύχη ή όχι μια ιδέα εξαρτάται άμεσα από το πόσο αξιοποιήσιμη θα είναι εμπορικά και όχι από το αν λ.χ. είναι χρήσιμη για την ανθρωπότητα.

Η εμμονή των ανθρώπων στο εγώ τους δεν είναι σε καμία περίπτωση προϋπόθεση της ελευθερίας τους, αντίθετα, τους καλλιεργεί την εσωστρέφεια και συχνά τους απομονώνει και τους περιθωριοποιεί. Η αντίληψη ότι «εγώ έχω την αποψάρα μου και είμαι γαμάτος», γυρνάει μπούμερανγκ όταν τα άτομα τσακίζονται από τις αντικειμενικές συνθήκες και μεταβάλλεται στο «δεν τα κατάφερα άρα είμαι άχρηστος».

Από την άλλη, η συμμετοχή σε συλλογικές δομές όπως είναι τα σωματεία, δεν σημαίνει εκμηδένιση της προσωπικότητας, αντιθέτως, οδηγεί σε ωρίμανση της συνείδησης, μέσω της κατανόησης ότι το όποιο εγώ θα ήταν ανύπαρκτο χωρίς το εμείς. Όσο πιο καλά συντονισμένο είναι το εγώ στο εμείς τόσο περισσότερος χώρος θα παράγεται τελικά για το εγώ, και τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια θα υπάρχει για τα άτομα.

Ολόκληρη η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα μιας διαδοχής γενεών και τύπων κοινωνιών, μιας διαδικασίας συσσώρευσης, μιας διαδικασίας απόρριψης, σύγκρουσης και συνεργασίας. Η ίδια η καπιταλιστική επιχείρηση είναι στην ουσία η οργάνωση σε υψηλό επίπεδο ανθρώπων που συνεργάζονται προς ένα στόχο, ασχέτως αν αυτός ο στόχος είναι η παραγωγή κέρδους για τους ιδιοκτήτες. Όταν κάποιος μπαίνει στον χώρο δουλειάς του, αυτομάτως περιορίζει το εγώ του και σέβεται κάποιο πλαίσιο συνεργασίας, διαφορετικά θα ήταν αδύνατος ο συντονισμός. Υπό αυτήν την έννοια η νεοφιλελεύθερη θεωρία φάσκει και αντιφάσκει όταν διδάσκει την λατρεία του ατόμου, αλλά στα πλαίσια του καπιταλισμού υποτάσσει τα άτομα σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο οργάνωσης και συνεργασίας χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσαμε καν να μιλάμε για καπιταλισμό. Οι καπιταλιστές, λοιπόν, μας ζητούν να είμαστε ξεχωριστά «εγώ» μόνο όταν αυτό μας κρατά σε απόσταση μεταξύ μας και εμποδίζει την όποια θέσπιση κοινών στόχων για την προώθηση των συμφερόντων της τάξης μας, αντίθετα, στην παραγωγή, μας θέλουν ενωμένους και συντονισμένους έτσι ώστε να εξυπηρετούνται βέλτιστα τα κέρδη τους. Η όποια λοιπόν ρομαντικοποίηση του ατομικισμού, είτε με την «αριστερή» εσάνς του ανένταχτου επαναστάτη, είτε με την δεξιά εσάνς του «καταφερτζή», συνδράμει στο να αναπαράγεται η εκμετάλλευση και άρα να διαιωνίζεται η σκλαβιά.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω είναι αυτονόητο ότι το κέρδος των καπιταλιστών προέρχεται από το βαθμό οργάνωσης και συνεργασίας του έμψυχου και του άψυχου υλικού το οποίο αυτοί «κατέχουν» και διαχειρίζονται. Υψηλότερος βαθμός οργάνωσης = καλύτερο αποτέλεσμα = περισσότερο κέρδος. Φυσικά στον καπιταλισμό η οργάνωση των συντελεστών της παραγωγής, φτάνει μέχρι ένα όριο και μετά «πνίγεται» από τις εσωτερικές αντιφάσεις του οικονομικού συστήματος αυτού. Η υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής θα μπορούσε να παρακάμψει τις όποιες αντιφάσεις και να απελευθερώσει τις δυνάμεις της παραγωγής. Παράλληλα, θα μπορούσε να αλλάξει το βασικό στόχο της παραγωγής που σε συνθήκες καπιταλισμού είναι το ιδιωτικό κέρδος, και να τον μετατρέψει στην αναζήτηση της κοινής ωφέλειας. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο συλλογικά και μόνο οργανωμένα, μέσα από τα εργατικά σωματεία -γιατί ο χώρος δουλειάς είναι το βασικό κύτταρο αναπαραγωγής του υλικού κόσμου- και με σημείο αναφοράς ένα προλεταριακό κόμμα, κομμουνιστικό δηλαδή. Ακριβώς ό,τι οι Πανούσηδες και οι Μυτακίδηδες σνομπάρουν και συκοφαντούν στα υπερεπαναστατικά τους άσματα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

Read Full Post »

Ο Μπελογιάννης ζει…

Μπελογιάννης, ο άνθρωπος που μύρισε ενα γαρύφαλλο, και αυτό δεν μαράθηκε ποτέ

… και ζει επειδή και για όσο θα τον κρατάμε ζωντανό στο μυαλό μας στις καρδιές μας και στους αγώνες μας. Και αυτός και τόσοι άλλοι, με ονόματα γνωστά, και ανώνυμοι, μας έχουν μεταδώσει το αγωνιστικό τους DNA(μεταφορικά χρησιμοποιώ τον όρο) έτσι ώστε ο μοναδικός μας φόβος να είναι ότι μπορεί στα δύσκολα να μη καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος που στάθηκαν εκείνοι. Όπως και αν έχει, ότι και αν πάρουμε από αυτούς μας δίνει μπόι, ακόμα και αν σαν τα παιδιά βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών μας για να τους φτάσουμε.

Όταν χαμογελάνε, ακόμα και λίγο πριν από το θάνατο, δεν είναι πως δεν φοβούνται μα είναι ότι δεν δειλιάζουνε, και μετατρέπουν έτσι το πεπερασμένο σε αιώνιο. Το χαμόγελο αυτό δείχνει βεβαιότητα, τη βεβαιότητα ότι ο κόσμος πηγαίνει μπροστά, όχι από μόνος του, αλλά επειδή τον σπρώχνουν κάποιοι ανθρώποι πρωτοπόροι.

Χαμογελάστε… κάνει τους δήμιους να ανησυχούν

Κι όπως περνάνε τέτοιες σκέψεις από το μυαλό σου, έρχεται ο Αλέξης Τσίπρας, για να καπηλευθεί για ακόμη μια φορά αγώνες που δεν συνάδουν ούτε με τη θέση του, ούτε με το χαρακτήρα του, ούτε με τις πολιτικές επιλογές και τα πεπραγμένα του. Θέλει βλέπετε –μην έχοντας ο ίδιος και οι όμοιοι του κανένα τέτοιο περιεχόμενο- να μας πείσει με κάποιον τρόπο, ανέξοδο, ότι είναι αριστερός και ότι σχετίζεται με την ιστορία του Μπελογιάννη, του Καλούμενου, του Αργυριάδη και του Μπάτση…

Στο λόγο που έβγαλε στα Εγκαίνια του μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αμέλησε να πει ότι οι αγώνες και η προσωπικότητα του Ν. Μπελογιάννη υπερέβαιναν τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε, δηλαδή το ΚΚΕ. Αυτό στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι που είπε για να τιμήσει τον Μπελογιάννη, αλλά για να υποτιμήσει το ΚΚΕ του χθες και του σήμερα, «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς», που έχει πει και ο Χαρίλαος. Σε κάθε περίπτωση, ο Μπελογιάννης και ο κάθε Μπελογιάννης  δεν έχει την ανάγκη της καλής μαρτυρίας από τον Τσίπρα και τον κάθε Τσίπρα.

Κρίμα όμως που ο Μεγάλος Μπελογιάννης δεν έζησε για να μεγαλώσει ο ίδιος τον μικρό Μπελογιάννη, ίσως αν γίνονταν έτσι, ο δεύτερος να μην παρέμενε μικρός… Και όπως είναι άδικο να βαραίνουν οι αμαρτίες ενός γονέα τα τέκνα του όταν αυτά δεν έχουν πάρει τον ίδιο κακό δρόμο, το ίδιο άδικο είναι και να φωτίζουν τα ανδραγαθήματα των γονέων τα τέκνα τους όταν αυτά δεν έχουν πάρει τον ίδιο καλό δρόμο. Όμως καμιά φορά τα τέκνα, τυχαίνει και να μη σέβονται τους αγώνες των γονέων, και αυτή είναι η περίπτωση του μικρού Μπελογιάννη. Στην επιστολή που έδωσε για να διαβαστεί στα εγκαίνια -μιας και ο ίδιος δεν παρέστη-  δεν είχε να πει έναν κακό λόγο για τους δολοφόνους του πατέρα του, όλο το μίσος και την αποστροφή του την έβγαλε εναντίον του ΚΚΕ. Tου κόμματος δηλαδή που ο πατέρας του υπεραγαπούσε και για τους σκοπούς του οποίου ρίσκαρε συνειδητά και έχασε τελικά τη ζωή του.

Παράλληλα, ο μικρός Μπελογιάννης, δραστηριοποιούμενος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν παρέλειψε να διαμαρτυρηθεί που το ΚΚΕ, δάνεισε μόνο για λίγες ώρες στο μουσείο το περίστροφο του πατέρα του. Ας μάθει όμως -και ας σταματήσει να μουρμουρίζει- ότι το όπλο αυτό βρίσκεται σε καλά χέρια, χέρια τα οποία όταν έρθει η ώρα θα το βγάλουν από το θηκάρι και θα το τιμήσουν αρματώνοντας με αυτό τους ταξικούς κοινωνικούς αγώνες. Κάτι που ο ίδιος μάλλον είναι πολύ αργά για να καταφέρει…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Στόλον στόλον τον μισόν ή όλον;

Κάτι τέτοια βλέπω και μου έρχονται στο μυαλό βιβλικές ιστορίες με καιόμενους θάμνους…

Πριν από μερικές μέρες και για μερικές μέρες είχαμε την τιμή για ακόμη μια φορά να υποδεχθούμε και να φιλοξενήσουμε στην πόλη μας τα Χανιά τον αμερικάνικο στόλο. Οι περίπου 6.000 στρατιώτες αποβιβάστηκαν  του αρεοπλανοφόρου USS George H.W. Bush και ξεχύθηκαν στο ενετικό λιμάνι σαν ανθρώπινα σπερματοζωάρια προκειμένου να το γονιμοποιήσουν οικονομικά στα πέτρινα τούτα χρόνια, και αυτό με χαρά άνοιξε τα πόδια του για να τους δεχθεί. Δυστυχώς δεν γίνεται να περιγραφεί διαφορετικά αυτή η κινητοποίηση των καταστηματαρχών για να αποσπάσουν μια χούφτα δολάρια από τα λιγούρια τα πεζοναυτάκια. Ποτό, μαυράκι και πουτάνες, μάλιστα είδα μπροστά στα μάτια μου να πλασάρει χασισάκι στους πεζοναύτες μικρό παιδάκι 10-12 ετών δίπλα στο σιντριβάνι.

Κατά τα άλλα βό(γκ)ηξε η τοπική κοινωνία για τις 300 ιερόδουλες που ήρθαν σε αποστολή εκτός έδρας για τις ανάγκες του στόλου. Στην παρατήρηση ενός γείτονα συριζαίου σχετικά με την κατάπτωση των ηθών, του απάντησα ότι αυτά τα φαινόμενα είναι τόσο έντονα λόγο του καρκινώματος που λέγεται αμερικάνικη βάση στην πόλη μας, αλλά και της κακομοιριάς του ελληνικού λαού, για την οποία μεγάλη ευθύνη έχει και η κυβέρνηση συριζανελλ. Δεν δέχθηκε τα επιχειρήματα μου…

Όχι, δεν θα πιάσω από το αυτί ούτε τις ιερόδουλες αλλά ούτε και τα μαγαζιά στο λιμάνι που αγκάλιασαν με αγάπη και τρυφερότητα τα δολάρια του στόλου. Όμως δεν μπορώ και να πω ότι είμαι ικανοποιημένος με τα μυαλά που κάποια «χωριανάκια» μου κουβαλούν, οι οποίοι δεν έχουν καν την δικαιολογία ότι εισέπραξαν «μαρούλια». Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος.

Μάθαμε τις προάλες ότι 25 εθελοντές από το αεροπλανοφόρο καθάρισαν την παραλία του Σταυρού. Το νέο ανακοινώθηκε παντού και οι αντιδράσεις ποικίλαν. Εγώ θα σταθώ λιγάκι σε εκείνους που υποστήριξαν αυτόν τον «άθλο», λες και είχαν μπροστά τους τον Ηρακλή που καθάρισε τους στάβλους τους Αυγέα. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά σχόλια που αλίευσα από το Internet, στην παρένθεση τα δικά μου σχόλια.

«Αφού δε τα κάνουμε εμείς. ..»(Να μην το ξέραμε πρωτύτερα να «τα κάναμε» εμείς, να τα μαζεύαμε, και να πηγαίναμε να αδειάζαμε 2-3 βυτία σκατά στην παραλία…)

«kanan kai kati kalo»(Ακόμη και μια παραλία στο μέγεθος της Σαχάρας να καθάριζαν, πάλι αυτό δεν θα ξέπλενε ούτε το ένα εκατομμυριοστό από τα εγκλήματα τους)

«Για όποιο λόγο και να το έκαναν…μπράβο τους!!!!»(Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους…)

«Ο απλος πολιτης φυσικα!!!Και καθε λογικος πολιτης σε ολο τον κοσμο σεβεται τον εαυτο του σεβεται και του αλλους.Δεν με ενδιαφερει το χρωμα η φυλη και ολα τα υπολοιπα.Αυτο που βλεπωτο εκτιμω.Ας το κανουν και οι ντοπιοι γαι τον τοπο τους!!!Καλο ξημερωμα.»(Δεν είναι θέμα ρατσισμού το να θεωρεί κάποιος ανεπιθύμητο έναν ιμπεριαλιστικό στρατό στην πόλη του. Δεν είναι ανεπιθύμητοι επειδή είναι μαύροι ή Αμερικάνοι, είναι ανεπιθύμητοι επειδή αιματοκυλούν τον κόσμο)

«Και τα δικα μας τα κακομαθημενα αραχτα στα κψμ και το καλοκαιρι πρωτα στο βρωμισμα των παραλιων!
Δεν ειμαι αμερκανοφιλος,δεν τους γουσταρω καθολου αλλα το σωστο πρεπει να λεγεται!»(Να λέγεται όμως και η οικολογική καταστροφή και οι καρκίνοι που προκαλούν οι «έξυπνες βόμβες» πέρα από τον άμεσο θάνατο που σκορπούν. Να λέγεται επίσης και το πώς μολύνουν τα χημικά των νατοϊκών πολέμων την θάλασσα. Να λέμε και για τις διεθνείς συμφωνίες ενάντια στη μόλυνση ,τις οποίες οι Αμερικανοί δεν έχουν αποδεχθεί με αποτέλεσμα η βιομηχανία τους να μην ακολουθεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες, και να παράγουν αβέρτα ρύπους. Όσο για τους Έλληνες φαντάρους, σήκω σήκω κάτσε κάτσε μας είχαν με τις πυρκαγιές, με πλημύρες, με τον «εθελοντισμό» στους ολυμπιακούς αγώνες κ.α. Οι Αμερικάνοι τουλάχιστον πάνε εθελοντικά  στρατό και πληρώνονται κιόλας.)

«Μαγκιά τους και μπράβο τους, κι ας είμαστε ένας λαός γεμάτος συμπλέγματα και κολλημένος σε άλλες εποχές..»(Αυτό γιατί ο αμερικάνικος λαός είναι ως γνωστόν από τους λιγότερο συμπλεγματικούς του κόσμου και προοδευτικός… αφού να φανταστείς σε μερικές πολιτείες διδάσκονται ότι οι άνθρωποι προήλθαν από τον Αδάμ και την Εύα. Για να μη μιλήσουμε για τα PTSD(Posttraumatic stress disorder) που αποκτούν πολλοί Αμερικάνοι στρατιώτες που συμμετείχαν στους κατά τόπους πολέμους της χώρας τους.)

εεεε οοοο πάρτε τις σακούλες σας και φύγετε από ‘δω…

Παράλληλα με τα παραπάνω, πριν από καμιά δεκαριά μέρες ανακοινώθηκε και πρωταθληματάκι ποδοσφαίρου, το οποίο διοργάνωνε για τα παιδιά το «Χαμόγελο του Παιδιού» στα Χανιά. Στην διοργάνωση αυτή  η αμερικάνικη βάση ήταν ένας από τους χορηγούς και μαζί διάφοροι τοπικοί φορείς. Το αστείο –και τραγικό- είναι ότι συμπεριέλαβαν και τον «εμπορικό σύλλογο Χανίων» στους χορηγούς, ο οποίος είχε εκφράσει επισήμως την εναντίωση του σε αυτήν την συνδιοργάνωση. Γιατί είναι το λιγότερο προκλητικό, να αποδέχεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού» να συμμετέχουν σε μια τέτοια δράση, οι εγκληματίες εκείνοι που έχουν γίνει αιτία να σβήσουν μια για πάντα τα χαμόγελα εκατομμυρίων παιδιών ανά τον κόσμο. Όχι κύριοι… η «βιτρίνα» της Αμερικάνικης βάσης να μη γινόμαστε και καμία ανάμειξη να μην έχουμε στις «αγαθοεργίες» τους.

Ίσως πάλι και να είμαι υπερβολικός… ίσως και να πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που ένας τόσο ισχυρός στρατός όπως ο Αμερικάνικος που γαμεί και δέρνει, εμάς προς το παρόν μόνο μας γαμει..

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Μπέλλου-Χαρίλαος-Τσαρούχης

Read Full Post »

Λαεεεεεε ξύπνα ή λαεεεεεε Τσίπρα;

Read Full Post »

We fuck the world…

Ενα παλιό βιντεάκι αρκετά προφητικό, βέβαια τα πρόσωπα έχουν κάπως αλλάξει αλλά η ουσία παραμένει(αν και χωρίς τον Κοτζιά να ξεσηκώνει οσο να ναι χάνει λιγουλάκι)..

Here comes the time
When we’ll need a real change
When the world must come together as one

Here comes the time
When we’ll need a real change
When the world must come together as oneThere are people dying
And we don’t care about
We try to make a better world
For me… and me

Refrain:
We fuck the world ( We fuck the world )
We fuck the children ( We fuck the children )
We fuck the world, the forest and the sea
So let us doing

We make our own business
Just for the U.S.A.
And swore destroying your planet
To make money

Refrain:
We fuck the world ( We fuck the world )
We fuck the children ( We fuck the children )
We fuck the world, the forest and the sea
So let us doing

There are people dying
And we don’t care about
We try to make a better world
For me… and me

Read Full Post »

Στ. Κουγιουμτζής – Έτσι είν’ οι άνθρωποι (Β. Κορακάκης)

Read Full Post »

Νταλίκα

Read Full Post »

Space oddity

Read Full Post »