Η Hellenic train αποφάσισε λέει να δώσει αποζημιωσεις σε μορφή ελεημοσύνης στους ανθρώπους που τραυματίστηκαν ή στις οικογένειες που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τα οσα λέει η εταιρία:
«Όπως υπογραμμίζει σε ανακοίνωσή της, θα καταβάλλει τις σχετικές προκαταβολές για την κάλυψη των άμεσων οικονομικών αναγκών για λόγους ιδιαίτερης κοινωνικής ευαισθησίας, «χωρίς αυτό να συνιστά σε καμία περίπτωση αποδοχή ευθύνης από την πλευρά της εταιρείας σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 1371/2007».» (παραθεμα απο in.gr)
Με λιγα λογια, η Hellenic Train, που επιδοτείται απο το Ελληνικό δημόσιο με 50 εκατομμύρια το χρόνο, θα δώσει «χαριστικά» -οχι επειδή φταίει δηλαδή- γύρω στα 3 – 3.5 εκατομμύρια συνολικά, σε όσους τραυματίστηκαν ή έχασαν ανθρώπους στο έγκλημα στα Τέμπη (από 40 χιλιάδες σε κάθε οικογένεια με νεκρό/ους και 5 ή 10 χιλιάδες σε κάθε τραυματία). Θα δώσουν και 300 ευρώ έξτρα για τις αποσκευές. Ολα αυτά, με την κάλυψη φυσικά της Ευρωπαικής Ένωσης, αφού η εταιρία απεμπολεί τις όποιες ευθύνες της με αναφορά στον ευρωπαικό κανονισμό. Δεν ξέερω αν, ως προυπόθεση για να πάρει κάποιος αυτα τα χρήματα, θα είναι να παραιτηθεί όποιων αλλων απαιτηήσεων έχει προς την εταιρία… δεν το θεωρώ πάντως καθόλου απίθανο.
Εικάζω δε, πως ακόμα και αυτα τα ελάχιστα χρήματα (μαζί με οτι άλλα διαφυγόντα κέρδη θεωρεί οτι έχει) πρόκειται να τα ζητήσει πίσω από το Ελληνικό δημόσιο, αφού η ίδια δεν αποδέχεται την παραμικρή ευθύνη για το έγκλημα. Άλλωστε ουτε και οι κυβερνώντες (αλλλά ούτε και η αξιωματική αντιπολίτευση και ίσως αυριανή κυβέρνηση) δείχνουν να θεωρούν υπευθυνη την Hellenic Train, αφού ψάχνουν την ευθύνη μόνο στο μερίδιο που αφορά την συντήρηση του δικτύου και στο ατομικό λάθος. Δεν αποκλείεται βέβαια, ακόμα και αυτά τα πενιχρά ποσά, η ιταλική εταιρία να τα ζητήσει πίσω από τα ίδια τα θύματα, όπως έχει κάνει στο παρελθόν.
Ας βγάλει ο κάθε ένας τα συμπεράσματα του και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα…
Τα κάνω paste όπως ακριβώς τα ανάρτησα στο facebook πριν δυο μέρες προκειμένου να μείνουν. Συγχωρέστε με για την έλλειψη τόνων.
Τα παρακατω αποτελουν προσωπικες εκτιμησεις και σκεψεις και συμπερασματα απο την κουβεντα μου με αλλους ανθρωπους και απο την παρακολουθηση των τεκταινομενων των ημερων.
Λοιπον τα γραφω οπως τα σκεφτομαι δεν εχω κανει καμια τρομερη επεξεργασια στο μυαλο μου, ισως αν φτιαξω καποια στιγμη μια πιο τακτοποιημενη μορφη των οσων γραφω εδω να τα αναρτησω και ως αρθρο στο blog.
Νομιζω οτι πρεπει να νιωθουμε μια μικρη αισιοδοξια για τα αντανακλαστικα του κοσμου απεναντι στο τραγικο αυτο εγκλημα που συνεβη στα τεμπη. Ηταν ισως ο κουβας που ξεχειλεισε το βαρελι, ηταν ισως το σοκ το οποιο διεκοψε την «ομαλη» διεξαγωγη της καθημερινοτητας μας. Σε καθε περιπτωση, το οτι ο κοσμος φωναξε ενα μεγαλο οχι και ενα μεγαλο γιατι και ενα μεγαλο ΟΧΙ ΑΛΛΟ! ειναι κατι το οποιο δειχνει οτι δεν εχουμε γινει τελειως αναισθητοι σαν κοινωνια, εστω και αν εχουμε πολλα υπομεινει ως τωρα στην καμπουρα μας καρτερικα.
Οι τωρινες κινητοποιησεις, οσον αφορα τη μαζικοτητα, θυμιζουν μερες 2012, ομως, και αυτο ειναι προσωπικη μου αποψη, διαφερουν απο αυτες του 12 σε αρκετα σημαντικα πεδια. Καταρχας μπαινει αποφασιστικα και μαζικα μπροστα η νεολαια. Κατα δευτερον, δεν εχουμε φαινομενα μικροαστικα τυπου πανω και κατω πλατειας. Τριτον, η σοσιαλδημοκρατια και οι ακροδεξιοι δεν εχουν βρει χωρο σε αυτες τις κινητοποιησεις, σε αντιθεση με τις πλατειες. Αυτη τη στιγμη τολμω να πω ως πολιτικη και συνδικαλιστικη δυναμη ηγειται το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ενω ακολουθουν και αλλες πολιτικες δυναμες μικροτερες, οπως επισης και μεγαλο μερος «ανενταχτου» πολιτικα λαου που ομως υιοθετει τα συνθηματα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ καθως επισης και της νεολαιας που οπως ειπαμε ειναι πρωτη γραμμη σε ολο αυτο.
Η συμμετοχη του λαου ειναι ακομη ζωηρη και δεν εχει μειωθει ουτε σε ενταση η φωνη του στα διαφορα συλλαλητηρια και στις κινητοποιησεις. Αναμενεται και η απεργια της πεμπτης να εχει αρκετη επιτυχια.
Ολα τα παραπανω μεσα στο πενθος των ημερων μας κανουν να χαιρομαστε που τουλαχιστον κατι κινηθηκε. Δεν το λεω οπως ο πορτοσαλτε, αλλα δεν μπορειτε να αρνηθειτε οτι με ολα οσα γινονταν τα τελευταια χρονια στη χωρα, σε πολλων το μυαλο τριγυριζε το «μα καλα τι περιμενει ο λαος για να αντιδρασει;». φυσικα αντιδρασεις υπηρχαν, βεβαιως ουτε ηταν οσο μαζικες επρεπε και σιγουρα δεν προβαλλονταν απο κανενα μεσο ενημερωσης,, οχι στα κυριαρχα δηλαδη. Ομως και αντιδρασεις υπηρχαν και καποιες επιτυχιες σημαντικες. Το τωρινο ηχηρο μυνημα του λαου εκανε και την κυβερνηση να αναδιπλωθει επικοινωνιακα αλλα και τα media να προσπαθουν να χαιδεψουν τον κοσμο που αφριζε απο απογνωση για τα οσα εζησε αυτες τις μερες, το εγκλημα και τις αποκαλυψεις. Τα media φυσικα δεν το κανουν αυτο για να ριζοσπαστικοποιησουν τον κοσμο αλλα για να πουν στον κοσμο αυτα που θελουν και σταδιακα να τον φερουν στην κατασταση που ηταν πριν, το κατα ποσο θα το καταφερουνε δεν ξερω, ομως το ειδαμε να γινεται και το 12.
Τωρα σε πολλους απο εμας στο μυαλο ερχεται μοιραια το «ναι οκ και τωρα τι;», «ποιο θα ειναι το επομενο βημα;». Για εμενα ολο αυτο πρεπει να συζητηθει με πρωτοβουλια και του κκε, σε συσκεψεις με αξονα τη γειτονια η τον κλαδο εργασιας η τους 5-10 γνωστους που μπορει να εχει ο καθε ενας και μπορει να ανοιξει μια συζητηση μαζι τους. Να γινουν εκτιμησεις και προτασεις τοσο απο το κομμα, αλλα να ακουστουν και οι προτασεις και οι ιδεες οσων ενδιαφερονται να συμμετεχουν σε αυτον το διαλογο. Περα απο αυτο, υπαρχουν και τα παραδοσιακα πεδια δρασης, αυτο σημαινει την δραστηριοποιηση και ενισχυση των πρωτοβαθμιων σωματειων. Υστερα, περα απο τα σωματεια θεωρω πολυ σημαντικα πεδια δρασης το κινημα εναντια στις κατασχεσεις και το κινημα εναντια στις διακοπες ρευματος, υδροδοτησης κλπ. Πρεπει να μας βρισκουν μπροστα στην πορτα οποιου χρειαζεται βοηθεια για να μη χασει το σπιτι του, να μην ζει χωρις ρευμα και χωρις υδροδοτηση. Εχουμε τωρα και την προσπαθεια για ιδιωτικοποιηση του νερου, και εκει πρεπει να δουμε τι θα κανουμε, ειναι ενα ζητημα που ενδεχομενως μπορει να ευαισθητοποιησει καποιους ανθρωπους ευρυτερα. Χτυπανε νευρο με την ιδιωτικοποιηση του νερου. Τελος, ο καθε ενας μας, πρεπει και στην προσωπικη του ζωη να ανοιγει κουβεντα με τον κοσμο, στους φιλους, στη δουλεια, οπουδηποτε, οχι μονο με διαθεση να πει αλλα και να ακουσει. Να κινητοποιησει και τους αλλους οχι μονο με οσα τους λεει αλλα και με τη δικη του σταση. Το να λες στον αλλο σηκω απο τον καναπε προυποθετει να σε δει εσενα να σηκωνεσαι απο τον καναπε αλλιως τσαμπα του τα λες.
Η επομενη μερα πρεπει να βρει το κινημα οσα κλικ παραπανω γινεται. Ηδη νομιζω εχουν γινει προοδοι, πρεπει να γινουν ακομη περισσοτεροι. Οι κινητοποιησεις και το κλιμα των ημερων μας δινουν μια ευκαιρια που δεν πρεπει να παει χαμενη. Πρεπει να ειμαστε συγκρατημενα αισιοδοξοι αλλα να μην νομιζουμε οτι ο δρομος θα ειναι ευκολος η οτι το κλιμα δεν θα αλλαξει η οτι δεν θα ξεφουσκωσει αυτο το ποταμι προσωρινα. Ομως ειναι απαραιτητο η επομενη μερα να μας βρει 1-2-3 κλικ ενισχυμενους, εμπειροτερους και βελτιωμενους.
Άσχετα με το αν η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να καταστεί ο πιο αποτελεσματικός υπηρέτης του καπιταλισμού, το να ψηφίζουν σε οποιαδήποτε χώρα κόμματα που βάζουν ως ιδεολογια τους το μισανθρωπισμο μπροστά, έχει τη σημασία του. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ είναι πιστοί υπηρέτες του κεφαλαίου στην Ελλάδα και δεν το απειλούν ούτε στο χιλιοστό άσχετα αν αυτοπαρουσιάζονται ως προοδευτικοί! Όμως, το να ψηφιζαν οι Ελληνες και να έβγαζαν πρώτη τη Χρυσή Αυγή δεν θα ηταν το ίδιο, γιατί αυτό κατι θα σήμαινε για τους ψηφοφόρους/πολίτες, οτι η αποκτήνωση τους έχει χτυπήσει κόκκινο.
Το να βγαίνεις στα μπαλκόνια για το Λούλα είναι ολίγον τι σαν το top 20 ΠΑΣΟΚ voters, επίσης η τόσο μικρή ποσοστιαία διαφορά του με τον Μπολσονάρου, δείχνει πως ο ακροδεξιός λογος δεν έχει πάψει να εχει πέραση στην δύστυχη αυτή χώρα. Δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της Βραζιλίας με το Λούλα στο τιμόνι, στο κατω κατω τον εχουν ξαναφαει στη μάπα και θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα(τριτη φορα «αριστερα»). Απλα, ξαναλεω, η ακροδεξιά ψήφος οσο αυξάνει, μαρτυρά παράλληλη αύξηση και της αποκτήνωσης στη βάση της κοινωνίας και αυτό δεν είναι κάτι θετικό.
Βέβαια -για να τα λέμε και αυτά- οι ευθύνες για το γιατί καλλιεργείται το έδαφος για την όποια αποκτήνωση του λαού, δεν βαραίνουν πρωτίστως τον κάθε Λούλα, αλλά σιγοψήνονται ή ξαναζεσταίνονται στον φούρνο της αστικής διακυβέρνησης του λεγομενου «δημοκρατικού τόξου» που προηγείται (βλεπε Λούλα στην συγκεκριμένη περίπτωση). Καταληκτικά, όσο λάθος είναι το να λέμε ότι η ακροδεξιά ψήφος δεν έχει διαφορά από την ψήφο σε παραδοσιακά αστικά κόμματα, τόσο λάθος είναι το να μην αντιλαμβανόμαστε την «συνέχεια» που υπάρχει στην πολιτική διακυβέρνηση μιας χώρας και να νομίζουμε πως ανοίγει νεα σελίδα, κάθε φορά που εναλλάσσονται τα όποια κόμματα στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης, ξεχνώντας που βρίσκεται η πραγματική εξουσία.
Άκουσα χθες ένα μέρος της εκπομπής του press project για το τραφικινγκ και ομολογώ πως δεν περίμενα να πουν τέτοιες χοντράδες.
Ακούστε κάπου εκεί από το 24.30 – 27.30 το επίμαχο σημείο. Εκφράζεται ξεκάθαρα η λογική πως αφού η πορνεία δεν είναι πορνεία αλλά σεξεργασία, γιατί να λέμε τον νταβατζή νταβατζή; Δεν θα μπορούσε απλά να είναι κάποιος μισθωτός ή φίλος της εκδιδόμενης ή η σχέση της βρε αδερφέ; Στο κάτω κάτω, λέω εγώ, η «σεξεργασία» είναι και ένας τρόπος να μειωθεί η ανεργία που ταλανίζει τη χώρα, ας την προωθήσουμε. Μιλάμε για χυδαία κανονικοποίηση της πορνείας και των όσων την περιβάλλουν. Αμα ρε παιδία η πορνεία είναι έτσι απλά μια εργασία, γιατί να χρειάζεται προστάτης; Αυτού του είδους οι κανονικοποιήσεις, λοιπον, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ξέπλυμα νοσηρών φαινομένων του καπιταλισμού. Είναι μέρος της ίδιας λογικής απέναντι στην χρήση ναρκωτικών, που θέλει το πρόβλημα να λύνεται αν ας πούμε οι χρήστες, αντί να παίρνουν τη δόση τους σε μισοχτισμένες οικοδομές και με μολυσμένες βελόνες, το κάνουν σε καθαρούς χώρους με αποστειρωμένες βελόνες και σε ένα περιβάλλον ευταξίας. Σαν να είναι αυτό μόνο το πρόβλημα με τα ναρκωτικά.
Ύστερα υπάρχει μια τάση διαχωρισμού της πορνείας σε καταναγκαστική και εθελοντική, λες και καταναγκασμός είναι μόνο το να σε πάρουν να σε χώσουν σε ένα κοντέινερ και να σε βάλουν να εκδίδεσαι. Για να πούμε κατά πόσο είναι ελεύθερη επιλογή η πορνεία πρέπει να συγκρίνουμε τα ποσοστά ανθρώπων των ανώτερων οικονομικών στρωμάτων που καταλήγουν στην πορνεία με τα ποσοστά ανθρώπων των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ή αν μπορούσαμε, να συγκρίνουμε τα ποσοστά πορνείας σε μια χώρα που οι πολίτες της θα είχαν λύσει οριζόντια τα βασικά τους προβλήματα σε σχέση με μια χώρα γεμάτη εξαθλιωμένους, όπως είναι οι περισσότερες καπιταλιστικές χώρες.
Πάντως για τη χώρα μας, τα στοιχεία κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι όπως δείχνει η παρακάτω έρευνα. (συγνώμη που είναι από το Lifo αλλά αξίζουν τα στοιχεία που δίνονται)
Όχι μόνο αυξάνονται τα άτομα που εκδίδονται, αλλά το κάνουν και για λιγότερα χρήματα. Μέσο όρο 11 ευρώ το 2017 στο πεζοδρόμιο. Βέβαια, δεν είναι το αντίτιμο το θέμα, αλλά ενα τόσο ευτελές αντίτιμο είναι απόδειξη ότι η οικονομική εξαθλίωση σχετίζεται αμεσα με την αύξηση της πορνείας. Απόδειξη επίσης, ότι δεν αποτελεί ελεύθερη επιλογή αλλά αποτέλεσμα έλλειψης επιλογών η «μετάβαση» στην πορνεία. Επειδή μίλησα και για τα ναρκωτικά παραπάνω, είναι άξιο εξέτασης όχι το αν αλλά το κατά πόσο η πορνεία συνδέεται με την τοξικοεξάρτηση. Αλήθεια, είναι και αυτό ελεύθερη επιλογή, το να πουλάς σεξουαλικά το σώμα σου για να πάρεις πρέζα; Το να πεις την πορνεία σεξεργασία δεν λύνει το πρόβλημα και δεν είναι μια εργασία όπως οι άλλες ούτε αποτελεί πραγματικά ελεύθερη επιλογή στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Αντίθετα, είναι μια περιθωριακή κατάσταση με ότι αυτό συνεπάγεται και όπως και να το βαφτίσεις η ουσία δεν αλλάζει. Αυτό δεν σημαίνει πως τα άτομα που εκδίδονται δεν πρέπει να απαιτούν κάποια στοιχειώδη πράγματα και να αγωνίζονται συλλογικά, παράλληλα όμως δεν συνεπάγεται πως το ζήτημα της πορνείας λύνεται με επαγγελματικά δικαιώματα, διότι όπως και αν το κάνουμε, δεν ειναι ενα επάγγελμα σαν ολα τα άλλα, αλλά δείγμα αποτυχίας της κοινωνίας. Αυτά τα ολίγα…
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)
ΥΓ: Θυμήθηκα τώρα δυο περιστατικά στη Γερμανία, μέσω των οποίων μάθαμε πως εκεί ο ανάλογος ΟΑΕΔ στέλνει άτομα να δουλέψουν σε οίκους ανοχής και με βάση το νόμο, αν δεν δεχθούν υπάρχει περίπτωση να χάσουν τα όποια προνόμια τους παρέχονται ως άνεργοι. Ακολουθούν τα σχετικά λινκ.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας παρατηρούμε μια συνεχή προσπάθεια απαξίωσης του δημόσιου σχολείου και του πανεπιστημίου και εκθειασμού των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Η κυρία Κεραμέως δεν δίστασε μάλιστα, ούτε λίγο ούτε πολύ, να διαφημίσει στην ουσία αμερικάνικα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια με βίντεο που αναρτήθηκε στο internet και αφορά τη μαθητική επιχειρηματικότητα.
Το σχολείο της δημιουργίας, της καινοτομίας! 15 μαθητές του Γενικού και του Επαγγελματικού Λυκείου της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής μου ανέπτυξαν το προϊόν που έχουν σχεδιάσει στο πλαίσιο του Διαγωνισμού Εικονικών Επιχειρήσεων @JA_Greecepic.twitter.com/kg4A86dVAE
Για τα δημόσια πανεπιστήμια ακούμε συνέχεια από τους κυβερνητικούς ότι είναι άνδρα ακολασιας και ότι χρειάζεται νόμος και τάξη για αυτό και βάζουν αστυνομικά τμήματα στις σχολές. Το σχετικό νομοσχέδιο πέρασε μάλιστα και μένει να δούμε αν θα εφαρμοστεί τελικά στην πράξη ή αν οι φοιτητές και η ευρύτερη κοινωνία θα καταφέρει με τους αγώνες της να ανατρέψει τον εκφασισμό.
Σε κάθε περίπτωση, για την όποια υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας υπεύθυνη είναι η τωρινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που εδω και δεκαετίες μειώνουν τη χρηματοδότηση, που δεν παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα (ούτε σε συνθήκες πανδημίας) για να μπορούν φοιτητές και μαθητές να έχουν την παιδεία που θα έπρεπε, που αλλάζουν κάθε τόσο τους όρους εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που φροντίζουν ο αριθμός των εκπαιδευτικών να παραμένει δυσανάλογα μικρός σε σχέση με τον αριθμό των μαθητών/φοιτητών, που εγκαταλείπουν στην μοίρα τους τα σχολικά κτήρια, που, που, που ….
Φροντίζουν πρώτα να κάνουν τα σχολεία και τις σχολές σαν τα μούτρα τους (και ας είναι καλά κάποιοι εκπαιδευτικοί που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ένα επίπεδο) και μετά κάνουν συγκρίσεις με την ιδιωτική εκπαίδευση και βρίσκουν την δημόσια ελλειμματική. Είναι όμως τα πράγματα στην ιδιωτική εκπαίδευση τόσο ρόδινα; Μάλλον πως δεν είναι! Και αναφέρομαι στο κείμενο που υπέγραψαν 285 πρώην μαθητές του Aρσάκειου, το οποίο απλά επιβεβαιώνει όλες τις φήμες που ακούγονται τις τελευταίες μέρες για περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και κακομεταχείρισης μαθητών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι υπογράφοντες το κείμενο είναι πρώην μαθητές που καλύπτουν ενα χρονικό εύρος 25ετίας. Όπως φαίνεται, λοιπόν, το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στην πράξη έχει μπεί στο Αρσάκειο εδώ και πολλές δεκαετίες.
Αλήθεια, τι έκανε η κυβέρνηση τόσα χρόνια που στο Αρσάκειο γίνονταν σημεία και τέρατα; Εκεί δεν στέλνει κλούβες με ΜΑΤ; Εκεί δεν στήνει αστυνομικά τμήματα; Έχει ευθύνες ο «βούδας» Μπαμπινιώτης για όλα αυτά και αν έχει γιατί μέχρι τώρα οι της κυβέρνησης έπιναν νερό στο όνομα του, μήπως δεν ήξεραν; Πως γίνεται να μην ήξεραν, όταν περιστατικά τα οποία καταγγέλθηκαν εδώ και καιρό αφορούν και την κόρη του κυρίου Μπαμπινιώτη, η οποία τότε απομακρύνθηκε από τη σχολή μόνο για να την ξαναπροσλάβουν αργότερα. Να υποθέσουμε ότι για όλα αυτά θα πέσει άπλετο φώς και θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο; Αναμένουμε… αν και δεν περιμένουμε και πολλά…
Διαβάζω από το R.T σχετικά με τη νεα πολιτική λογοκρισίας του Facebook (μτφ. δική μου)
Αυτή τη στιγμή σκεφτόμαστε να κάνουμε κάποια βήματα έτσι ώστε να μειώσουμε το ποσοστό πολιτικού περιεχομένου στην ροή ειδήσεων […] Ένα από τα κύρια κομμάτια ανατροφοδότησης (feedback) που ακούμε από την κοινότητα αυτή τη στιγμή είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν πολιτική και καυγάδες να τους χαλάνε την εμπειρία (takeovertheirexperience).
Αστικά και πολιτικά (civic and political) γκρουπ θα αντιμετωπίσουν σκιώδη ban (shadow bans) μια πρακτική στις πλατφόρμες Social Media που περιορίζει την διάδοση συγκεκριμένου περιεχομένου αντί να το σβήνει εντελώς. Ο Ζούκερμπεργκ είπε ότι τέτοιου τύπου σελίδες φρόντιζαν να τις αφαιρούν από τις προτάσεις του Facebook στις προεδρικές εκλογές του 2020. Αυτή η πολιτική τώρα θα γίνει μόνιμη.
Συνεχίζουμε να ρυθμίζουμε το πώς αυτό λειτουργεί, αλλά σχεδιάζουμε να κρατήσουμε τα αστικά και πολιτικά γκρουπ εκτός του προτεινόμενου περιεχομένου για μεγάλο χρονικό διάστημα, και σχεδιάζουμε να επεκτείνουμε αυτήν την πολιτική μας παγκόσμια. Ο Ζούκερμπεργκ περιέγραψε αυτή την κίνηση ως την συνεχιζόμενη προσπάθεια να μην ανεβαίνουν οι τόνοι και να αποθαρρύνεται ο πολωτικός διάλογος.
-.-
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από όταν έγραφα αυτό και αυτό και ήρθε για ακόμη μια φορά η επικαιρότητα να δείξει το δρόμο που σχεδιάζουν να τραβήξουν τα Social Media. Ο Ζούκερμπεργκ, λοιπόν, σχεδιάζει να εφαρμόσει παγκόσμια στην πλατφόρμα του Facebook πολιτική λογοκρισίας της … πολιτικής, που πιλοτικά εφαρμόστηκε στα πλαίσια των αμερικάνικων εκλογών.
Θυμίζει όλο αυτό πραγματικά, δυστοπικά σενάρια από βιβλία επιστημονικής φαντασίας, στα οποία κάποιοι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους σε τύπους κοινωνιών που είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και λαμβάνουν από τα μέσα ενημέρωσης αποστειρωμένες πληροφορίες για το τι γίνεται στον κόσμο.
Δεν θέλω να γράψω πολλά πράγματα, όσοι θέλετε διαβάσετε τα προηγούμενα άρθρα. Απλά θα πω ότι όλο αυτό προωθεί μια γενικότερη λογική συναίνεσης, να ζούμε δηλαδή σε ένα κόσμο που απέξω θα βράζει, αλλά στα media θα φαίνεται σαν να είναι παράδεισος. Εναν κόσμο που οι αντιφάσεις του θα είναι τεράστιες, αλλά τα social media θα μας αποτρέπουν να αναφερόμαστε σε αυτές τις αντιφάσεις διότι θα θεωρούνται πολωτικές (μάλλον από εδώ και πέρα θα βλέπουμε μόνο διαφημίσεις, αγαπησιάρικα post και καλημέρα, καλό μήνα, καλή βδομάδα). Είναι λογοκρισία καραμπινάτη όπως και αν την σερβίρουν και κάπου αποσκοπεί.
Νιώθω ότι υπάρχει γενικότερα μια τάση «απάλυνσης» του δημόσιου λόγου, που συχνά φοράει και προοδευτικό μανδύα, την οποία πρέπει να την προσέχουμε. Διότι με το πρόσχημα του να αποφεύγονται οι συγκρούσεις και οι αντιπαραθέσεις, αυτό που υποβόσκει είναι η κοινωνική συναίνεση και η παθητική στάση απέναντι σε όλα αυτά που καθημερινά γίνονται.
Με αφορμή την καταγγελία της Ζέτα Δούκα για την εργοδοτική κακομεταχείρηση της από τον Κιμούλη έχει άτυπα ανοίξει ενας «διάλογος» σχετικά με το αν η κακοποίηση, η κακομεταχείριση και ο σεξισμός έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Στην περίπτωση της σεξουαλικής κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου από τον Αρ. Αδαμόπουλο πολλοί είχαν συνδέσει την πράξη του κατηγορούμενου με τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και την κομματική του στράτευση. Αναφέρθηκαν μάλιστα και άλλα παραδείγματα «δεξιών» που είχαν κάνει ανάλογες αξιόποινες πράξεις. Τώρα με την περίπτωση Κιμούλη, υπάρχει ο αντίλογος ότι αυτού του είδους οι πράξεις δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο.
Βέβαια αυτό που κατηγορείται ότι έκανε ο Κιμούλης είναι κάτι διαφορετικό από την τραυματική εμπειρία που είχε η Μπεκατώρου με τον παράγοντα της ιστιοπλοίας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι και αυτό κάτι πολύ σοβαρό. Ας προσπαθήσουμε όμως να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα, αν δηλαδή η κακοποίηση, και ιδιαίτερα η κακοποίηση ανάμεσα σε ανισοβαρείς σχέσεις (δλδ μεταξύ εργοδότη εργαζόμενου, προπονητή αθλητή, δασκάλου μαθητή) μεταξύ ανθρώπων έχουν τελικά ιδεολογικό πρόσημο.
Εννοείται ότι ανεξάρτητα από την ιδεολογία του ο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι εκμεταλλευτής, μπορεί να κακοποιεί σεξουαλικά, μπορεί να κάνει χίλια δυο απαράδεκτα πράγματα, όμως ανάλογα με την ιδεολογία του αυτά που κάνει μπορεί να τα κάνει κόντρα σε αυτή ή σε συμφωνία με αυτή. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από τη φύση της η κομμουνιστική ιδεολογία, σε σχέση με διάφορες όψεις της αστικής δεξιάς ιδεολογίας είναι ηθικά πιο κοντά σε μια ιδέα περί ισότητας των ανθρώπων. Το να θεωρεί κάποιος ότι ο ρόλος της γυναίκας για παράδειγμα είναι να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και να φυλάει τα παιδιά, τον προσανατολίζει ιδεολογικά στην δεξιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άτομα που βλέπουν τον εαυτό τους ως κομμουνιστή και η ιδέα τους για τη γυναίκα είναι να είναι στην κουζίνα της, όμως αυτά τα άτομα πάνε κόντρα στην ιδεολογία τους στο βαθμό που πιστεύουν κάτι τέτοιο. Αντίστοιχα, η ΔΑΠ ως νεολαιίστικη πολιτική οργάνωση, έχει εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό από την ΚΝΕ, όλοι έχουμε «θαυμάσει» αφίσες από πάρτι της πρώτης οι οποίες είναι μνημεία σεξισμού, όπως άλλωστε και τα πάρτι τα οποία διαφημίζουν. Υπό αυτήν την έννοια μια τέτοια οργάνωση θα μπορούσε να ειδωθεί ως φυτώριο σεξισμού κάτι που φυσικά για την ΚΝΕ δεν ισχύει.
Οι αντιλήψεις των κομμουνιστών για τη σχέση ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη είναι εντελώς διαφορετικές με αυτές της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων. Οι μεν έτσι και αλλιώς τάσσονται υπέρ του κεφαλαίου και οι δε υπέρ των εργατών. Αυτό ξαναλέω, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές κομμουνιστές εργοδότες που προσβάλουν τους υπαλλήλους τους ή ακόμα χειρότερα που χειροδικούν ή που τους εκμεταλλεύονται με χιλίους δυο άλλους τρόπους, αυτοί όμως πάνε κόντρα στις αρχές που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Ένας δεξιός, για παράδειγμα, νομιμοποιείται (με βάση την ιδεολογία του) να έχει στο μυαλό του την ιδέα ότι αυτός ζει τις οικογένειες όσων εργάζονται για τον ίδιο, και από αυτήν την αντίληψη μπορεί να πηγάσουν μια σειρά από απαράδεκτες πατερναλιστικές συμπεριφορές. Για έναν κομμουνιστή αυτή η αντίληψη είναι απαράδεκτη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές οι οποίοι συμπεριφέρονται στους εργαζόμενους τους με βάση αυτή τη λογική εξάρτησης.
Απέναντι στην ακραία αστυνομική καταστολή, για την οποία υπάρχουν αναρίθμητα περιστατικά άσκησης αδικαιολόγητης βίας, προσβολής, σεξισμού, εξύβρισης κλπ κλπ, βλέπουμε οι δεξιοί να έχουν μια τάση δικαιολόγησης ή και αποδοχής όλων αυτών των φαινομένων ενώ για έναν κομμουνιστή, αλλά ακόμη και ένα συνεπή αριστερό, αυτή η συμπεριφορά των οργάνων της τάξης θεωρείται απαράδεκτη. Βέβαια οι μπάτσοι όταν κυβερνούσε το ΣΥΡΙΖΑ πάλι με γκλομπ βάραγαν αθώο κοσμάκη, όμως ακριβώς επειδή το έκαναν αυτό η διακυβέρνηση του έρχονταν σε ανίθεση με αυτά που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το συγκεκριμένο κόμμα (αν και προσωπικά το ΣΥΡΙΖΑ δεν το θεωρώ καν αριστερό).
Όμως και στον τρόπο διακυβέρνησης υπάρχει τεράστια διαφορά. Στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, θεσμικά, η θέση της γυναίκας και τα εργασιακά δικαιώματα ήταν προστατευμένα με ένα νομικό πλαίσιο πολύ πιο εξελιγμένο σε σχέση με τη Δύση (που τότε ήταν ακόμη ζητούμενο το εκλογικό δικαίωμα των γυναικών) ακόμα και σε σύγκριση με το σήμερα. Όμως όχι μόνο στους νόμους αλλά και στην πράξη στις σοσιαλιστικές κοινωνίες οι γυναίκες ήταν πολύ πιο χειραφετημένες, αφού δεν εξαρτιόνταν οικονομικά ούτε από τον άντρα τους ούτε από κάποιο αφεντικό. Δεν παρατηρούνταν δηλαδή το φαινόμενο μια γυναίκα να δέχεται κακοποίηση και να μένει στο σπίτι μαζί με τον άντρα κακοποιητή της επειδή σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τα προς το ζειν. Αλλά και στη χώρα μας, το κομμουνιστικό κόμμα εκ των θεμελίων του αντιμετώπιζε ισότιμα τις γυναίκες, σε εποχές πολύ διαφορετικές μάλιστα από ότι σήμερα.
Στην ερώτηση λοιπόν αν η εκμεταλλευτική η σεξιστική και η κακοποιητική συμπεριφορά στο χώρο της εργασίας ή στο χώρο της άθλησης ή και γενικότερα στην κοινωνία έχει ιδεολογικό πρόσημο, για εμένα η απάντηση είναι ναι. Τα αστικά κόμματα, η δεξιά και ειδικότερα η ακροδεξιά, ιδεολογικά ταυτίζεται με συντηρητικές αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας, για τα δικαιώματα στην εργασία, για μια σειρά από ευαίσθητα ζητήματα. Βέβαια δεν σου λέει ο δεξιός «πήγαινε να βιάζεις παιδάκια», αλλά στη δεξιά λογική ανήκει η αντίληψη ότι για το βιασμό φταίει και το θύμα επειδή μπορεί να ήταν ντυμένο προκλητικά ή από δεξιούς κυρίως θα ακούσεις τα περισσότερα «ναι μεν αλλά» για την υπόθεση της Μπεκατώρου. Ακριβώς όμως επειδή η δική μας η ιδεολογία είναι αντίθετη σε τέτοιες αντιλήψεις και θέλει να πάει την κοινωνία μπροστά (και όταν λέω δική μας εννοώ την κομμουνιστική), ακριβώς για αυτό όταν κάποιος εκφράζεται και εκφράζει αυτήν την ιδεολογία πρέπει και να την εφαρμόζει στο μέτρο του δυνατού και στην πράξη, διαφορετικά διαπράττει διπλό σφάλμα και εκθέτει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τον χώρο με τον οποίο ιδεολογικά [θέλει να] συνδέεται.
Πάντως, καλό θα ήταν όλοι όσοι με αφορμή τα όσα ακούστηκαν για τον Κιμούλη βγαίνουν από τα ρούχα τους, να έχουν την ίδια ευαισθησία για όλα τα περιστατικά εργοδοτικής ασυδοσίας που τείνουν να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση και να μην είναι ευαίσθητοι κατά περίπτωση. Αντίστοιχα και από την πλευρά μας ως άτομα, να μη δικαιολογούμε συμπεριφορές στους «δικούς μας» (όχι ότι ο Κιμούλης είναι ΚΚΕ ή Κομμουνιστής, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει κάπως πλησιάσει αυτόν το χώρο) που δεν θα δικαιολογούσαμε στον ιδεολογικό μας αντίπαλο. Να μην αναζητάμε ελαφρυντικά κατά περίπτωση, ανάλογα δλδ σε ποιο ιδεολογικό χώρο ανήκει ο ένας ή ο άλλος, γιατί ακριβώς εξαιτίας της ιδεολογίας μας η όποια υπέρβαση έχει περισσότερο βάρος.
Είχα πριν από λίγο καιρό γράψει ένα άρθρο με τίτλο “No politica και η ελευθερία της έκφρασης ως ανέκδοτο». Προς το τέλος του άρθρου ανέφερα κάποιους προβληματισμούς σε σχέση με τη δύναμη που έχουν τα social media να προωθούν, να επιτρέπουν ή να μπλοκάρουν πράγματα με ένα και μόνο κλικ. Να μπορούν πχ με ένα κλικ να κατεβάσουν ένα site το οποίο για κάποιον άνθρωπο αποτέλεσε έργο ζωής (πχ ένα blog ή ένα κανάλι στο facebook) ή να μπορούν να μπλοκάρουν, με την μια ή την άλλη πρόφαση, μια άποψη, μια ιδέα, ένα κάλεσμα σε δράση κλπ.
Πριν από μερικές μέρες, όταν έκοβαν όλα τα social media τους λογαριασμούς του Τραμπ κάποιοι ήταν πολύ χαρούμενοι, προσωπικά όλο αυτό με προβλημάτισε πάρα πολύ. Για εμένα έγινε αντιληπτό ως μια επίδειξη δύναμης, από την πλευρά των social media, έστω και αν δεν δρούσαν απολύτως αυτόβουλα[1]. Κάθε πράγμα βέβαια μπορεί να χρησιμεύσει για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα, και τα τρια κύρια συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από το γεγονός είναι:
Αν μπορούν να κάνουν αυτού του επιπέδου τη λογοκρισία στον πρόεδρο των ΗΠΑ, ένα δηλαδή συστημικό σύμβολο, φανταστείτε τι μπορούν να κάνουν σε αντισυστημικούς φορείς και οργανώσεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα κόβουν κάθε λέξη που θα γράφεται, όμως όταν θα χρειαστεί και όταν θα υπάρχει λόγος, τα social media δεν θα ειναι στη διάθεση του λαού αλλά στη διάθεση της πλουτοκρατίας να τα χρησιμοποιήσει όπως αυτή θέλει.
Πόσο μικρή σημασία έχουν τελικά τα πρόσωπα και οι όποιοι θεσμοί, και πόσο περιορισμένη είναι η εξουσία τους, όταν αυτοί που ασκούν την πραγματική εξουσία αποφασίσουν ότι δεν τους χρειάζονται πια. Και δεν εννοώ τους Ιλουμινάτι και λοιπές βλακείες, αλλά τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία κάθε φορά βρίσκονται πίσω από τους πολιτικούς και σε μεγάλο βαθμό τους ελέγχουν.
Το πως ενα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, σάπιο μέχρι το μεδούλι, προσπαθεί χρησιμοποιώντας τον Τραμπ σαν αποδιοπομπαίο τράγο, να ξεπλύνει τις χιλιάδες αμαρτίες του, διώχνοντας υποτίθεται τον τύραννο για να έρθουν τώρα οι φρεσκαδούρες να αποκαταστήσουν την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Και πραγματικά στα …… μου για τον Τραμπ, όμως οι εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν τους όποιους φόβους μου. Αναφέρομαι στο μπλοκάρισμα από το Facebook του κείμενου των 870 πανεπιστημιακών που τάσσονται κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας (υπάρχουν βέβαια μυριάδες παραδείγματα ακόμα). Καλό θα ήταν λοιπόν, όλα αυτά να τα έχουμε στο μυαλό μας και να γνωρίζουμε από πριν τα όποια όρια της δράσης μας μέσα στον κυβερνοχώρο (από καιρό ήθελα να τη χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη), γιατί βλέπω σε κάποιους ανθρώπους μια ψευδαίσθηση για τις δυνατότητες των social media ως μέσου λαϊκής παρέμβασης και πολιτικής επιρροής.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)
[1] Γιατί πίσω από αυτή την κίνηση βρίσκονταν οργανωμένα συμφέροντα που θεωρούν ότι ο κύκλος του Τραμπ έκλεισε, καθώς και πολιτικοί του αντίπαλοι εντός και εκτός του κόμματος του
Είχα ένα δικτυακό διάλογο πρόσφατα με αφορμή το σύνθημα «ο Βιαστής είσαι εσυ» και στα πλαίσια αυτού του διαλόγου αποφάσισα να παραθέσω μερικές [σκόρπιες] σκέψεις. Ισχυρίστηκα ότι το σύνθημα αυτό είναι λάθος και ότι εκφράζει μια πλευρά του φεμινισμού που βλέπει τον φεμινισμό ως άντρες εναντίον γυναικών και το αντίστροφο. Παραθέτω ακριβώς το σχετικό μέρος του πρωτότυπου μου σχολίου (διατηρώ και τα λάθη και την απουσία τόνων).
«Συγνωμη αλλα το «ο βιαστης εισαι εσυ» ειναι μεθοδολογικα λαθος.. ολοι σχεδον οι ανθρωποι ειναι ανθρωποι της διπλανης πορτας, και οι τραμπουκοι του τυπου που δειρανε τον ανθρωπο στο μετρο, και οι δολοφονοι και οι φσαιστοχρυσαυγιτες και και και… Και γενικα το «ο βιαστης εισαι εσυ» ειναι ενα τσιτατο προσανατολισμενο στους ανδρες ως «γενος», βασισμενο σε ενα ειδος φεμινισμου που βλεπει το φεμινισμο ως «ανδρες εναντιον γυναικων» και το αντιστροφο και αποτελει εξ ορισμου γενικευση»[1]
Από το συνομιλητή μου, με τον οποίο υπήρχε η διαφωνία, μου ζητήθηκε να τεκμηριώσω αυτά που λέω, να παραθέσω παραπομπές και στοιχεία. Κάνω paste και το μέρος του σχολίου του που αφορά την κουβέντα.
«Πάμε στο παραπάνω: Εξακολουθείς να συγχέεις έννοιες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Έκανες μια τοποθέτηση και είπες το σύνθημα είναι μεθοδολογικά λάθος γιατί προέρχεται από κάποια κινήματα του φεμινισμού που είναι μίσανδρα. Αυτό θέλω να το στηρίξεις με στοιχεία. Αλλιώς δεν μου λέει κάτι. Είπες μεθοδολογικά λάθος: ΠΟια είναι η μέθοδος με την οποία αναλύουμε ένα σύνθημα και γιατί αυτό το συγκεκριμένο σύνθημα είναι λάθος; Δεν μου απαντάς. Κάνεις ένα wild assumption ότι το σύνθημα εκφράζει κάποια αυστηρή μαθηματική αλήθεια, κάτι που δεν συμβαίνει, αλλιώς το σύνθημα θα ήταν «1 στους 10 βιάζουν, μπλα μπλα μπλα». Το σύνθημα είναι σύνθημα, δεν είναι διατριβή. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι λες, χρειάζεται να παραθέσεις πηγές για τους ισχυρισμούς σου αλλιώς είναι σοφίσματα.»
Από την κουβέντα που έγινε δικτυακά δεν πρόκειται να παραθέσω κάτι άλλο, έτσι και αλλιώς τη χρησιμοποιώ ως αφορμή για να αναφερθώ σε κάποια ζητήματα που γενικότερα θα ήθελα να αναπτύξω. Από εδώ και πέρα ξεκινάει η δική μου τοποθέτηση. Το άρθρο θα κοινοποιηθεί και στο άτομο με το οποίο γίνεται ο διάλογος για να έχει την ευκαιρία να δει και να απαντήσει.
Ας ξεμπερδέψουμε με τα εύκολα πρώτα, διατυπώνοντας καλύτερα αυτό που γράφω και στο σχόλιο. Αυτό που ισχυρίζομαι, είναι ότι ο τύπος «συνθήματος» αυτός εκκινεί από θεμελιωδώς λάθος αντίληψη. Κάνει μια γενίκευση εκεί που δεν χωράει γενίκευση, «ο βιαστής είσαι εσύ» δηλαδή ο βιαστής είναι ο κάθε ένας και όλοι. Από τη στιγμή όμως που ο βιαστής δεν είναι ο κάθε «εγώ» και από τη στιγμή που μια μεγάλη πλειοψηφία των ανδρών όχι απλά δεν είναι βιαστές αλλά και αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, αυτή η γενίκευση, έστω και σε μορφή συνθήματος, είναι προσβλητική. Είναι ίδιου τύπου λογική σύνθεσης επιχειρήματος, με αυτή που χρησιμοποιούν οι φασίστες, οι οποίοι γενικεύουν αρνητικά χαρακτηριστικά που παρατηρούνται σε κάποιους μετανάστες στον γενικό πληθυσμό της φυλής ή της εθνικότητας τους.
Το επιχείρημα ότι το σύνθημα εννοεί πως βιαστής μπορεί να είναι το άτομο της διπλανής πόρτας, ότι δηλαδή δεν γενικεύει, ακόμη και αν ήταν ορθό, δεν δικαιολογεί τη μορφή του. Με την ίδια λογική να φτιάξουμε και ένα σύνθημα «ο φασίστας είσαι εσύ» επειδή και οι φασίστες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και όχι όντα από κάποια άλλη διάσταση (καλά αυτοί μπορεί και να είναι). Όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα. Πίσω από το σύνθημα αυτό υπάρχουν φεμινιστικές θεωρίες οι οποίες αντιμετωπίζουν όλους τους άντρες ως δυνάμει βιαστές ή πιο σωστά, ότι όλοι οι άντρες επωφελούνται από την κουλτούρα βιασμού, την εφαρμόζουν, την αναπαράγουν.
Παραθέτω: «Αν οι έμφυλες διαφορές είναι φυσικές, τότε οι ρίζες της πατριαρχίας βρίσκονται μέσα στο ίδιο το αντρικό βιολογικό φύλο(sex). «Όλοι οι άντρες» είναι σωματικά και ψυχολογικά διατεθειμένοι να καταπιέζουν «όλες τις γυναίκες». Με άλλα λόγια, «οι άντρες είναι ο εχθρός», Αυτό σαφέστατα οδηγεί στην κατεύθυνση του φεμινιστικού διαχωρητισμού. Οι άντρες αποτελούν μια καταπιεστική «έμφυλη τάξη» κύριο μέλημα της οποίας είναι η επιθετικότητα, η κυριαρχία και η καταστροφή. Η γυναικεία «έμφυλη τάξη» είναι επομένως ένα «παγκόσμιο θύμα». Για παράδειγμα το έργο της Susan Brownmiller με τίτλο Παρά τη θέληση μας (1975) έδινε έμφαση στο ότι οι άντρες εξουσιάζουν τις γυναίκες μέσα από μια διαδικασία σωματικής και ερωτικής κακοποίησης. Οι άντρες έχουν δημιουργήσει μια «ιδεολογία βιασμού» η οποία ισοδυναμεί με μια «συνειδητή διαδικασία εκφοβισμού με την οποία όλοι οι άντρες κρατούν όλες τις γυναίκες υπό το καθεστώς του φόβου». Η Brownmiller υποστήριξε πως οι άντρες βιάζουν επειδή μπορούν, επειδή έχουν τη «βιολογική ικανότητα να βιάσουν», και πως ακόμα και οι άντρες που δεν βιάζουν, επωφελούνται ωστόσο από το φόβο και την αγωνία που προκαλεί ο βιασμός σε όλες τις γυναίκες.»[2]
Και
«Ο προϊστορικός άντρας ανακάλυψε ότι τα γεννητικά του όργανα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως όπλο, όπως η χρήση της φωτιάς και ο πρώτος τραχύς πέτρινος πέλεκυς. Από την εποχή της προϊστορίας μέχρι και το παρόν, πιστεύω, ότι ο βιασμός έχει παίξει το ρόλο μιας κρίσιμης λειτουργίας. Δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από τον συνειδητό εκφοβισμό με τον οποίο όλοι οι άντρες κρατούν όλες τις γυναίκες σε μια κατάσταση εκφοβισμού.»[3]
Στο βιβλίο λοιπόν της Brownmiller, το οποίο είχε μεγάλη συμβολή στην στοιχειοθέτηση του ορισμού της έννοιας της «κουλτούρας βιασμού», το «ο βιαστής είσαι εσύ» αφορά όλους ανεξαιρέτως τους άντρες σε όλη την ιστορία του ανθρώπου μέχρι και σήμερα. Και εδώ θα λαϊκίσω λίγο, αλλά μοιάζει σαν το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου όλο αυτό. Με βάση τη θεωρία αυτή, η κουλτούρα βιασμού δεν αναπτύσσεται μόνο εξαιτίας κοινωνικών συγκυριών, αλλά ενυπάρχει στον άνδρα ως βιολογικός προκαθορισμός εξαιτίας των γεννητικών του οργάνων (ως προπατορικό αμάρτημα). Από τη φύση του δηλαδή ο άντρας διεξάγει έναν πόλεμο απέναντι στις γυναίκες, και οι άντρες ως «γένος» και οι γυναίκες ως «γένος» βρίσκονται μεταξύ τους μόνο στη σχέση επιβολής του ενός γένους στο άλλο. Σε μια κατάσταση δηλαδή [ιστορικά] αναγκαίας (;) και απόλυτης σχέσης εξουσιαστή εξουσιαζόμενου.
Ποια όμως ενδεχομένως θα μπορούσε, κάτω από μια τέτοια οπτική, να είναι η επίλυση αυτού του προβλήματος; Ας δούμε τι λέει μια άλλη ριζοσπαστική φεμινίστρια η Shulamith Firestone:
«Όπως για να εξασφαλιστεί η εξάλειψη των [οικονομικών] τάξεων χρειάζεται μια επανάσταση των μη προνομιούχων τάξεων (των προλετάριων) και, σε μια προσωρινή δικτατορία να παρθούν τα μέσα παραγωγής, έτσι και για να σιγουρευτούμε ότι θα υπάρξει εξαφάνιση των έμφυλων τάξεων (χρησιμοποιεί τον ορισμό sexual classes) απαιτείται η επανάσταση των μη προνομιούχων (των γυναικών) και η απόκτηση των μέσω αναπαραγωγής: όχι απλά την πλήρη αποκατάσταση των γυναικών στην ιδιοκτησία του σώματος τους, αλλά επίσης και την [προσωρινή] απόσπαση του ελέγχου της ανθρώπινης γονιμότητας – τη νέα πληθυσμιακή βιολογία (population biology στο πρωτότυπο, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι μετάφραση ακριβώς να του κάνω) όπως επίσης και όλους τους κοινωνικούς οργανισμούς σχετικούς με τη γέννηση και την ανατροφή των παιδιών … Ο τελικός σκοπός της φεμινιστικής επανάστασης πρέπει να είναι, σε αντίθεση με το πρώτο φεμινιστικό κίνημα, όχι απλά η εξαφάνιση των προνομίων των ανδρών αλλά και η ίδια η διάκριση των φύλων: οι βιολογικές διαφορές με βάση τα σεξουαλικά όργανα στους ανθρώπους πρέπει να πάψουν να έχουν σημασία πολιτισμικά»[4]
Βλέπουμε πάλι μια συγκρουσιακή αντίληψη, η οποία αποπειράται να κάνει μάλιστα παραλληλισμό με την μαρξική ταξική θεωρία και να παρομοιάσει την πάλη των τάξεων με την πάλη των φύλων, προτείνοντας ως λύση μια επανάσταση των γυναικών, που για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα (μάλλον μέχρι το βιολογικό φύλο να πάψει να παίζει σημασία), θα αποκλείσουν τους άντρες από το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών. Βλέπουμε δηλαδή στο φαντασιακό επίπεδο μια «Λυσιστρατιάδα», η οποία από τη θεατρική σκηνή θα μεταπηδήσει στον πραγματικό κόσμο και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η λύση, δηλαδή, στην πραγματική ανισορροπία που παρατηρείται στην ανθρώπινη κοινωνία μεταξύ ανδρών και γυναικών, θα επιλυθεί με αντιστροφή των όρων, να έρθουν δηλαδή οι γυναίκες από πάνω και οι άντρες από κάτω. Θα μπορούσα να επεκταθώ και γιατί, κατ εμέ, είναι αδύνατον να βγάλεις το βιολογικό φύλο από την εξίσωση όμως δεν θα το κάνω γιατί θα ξεφύγει το πράγμα. Ένα μικρό σχόλιο/τοποθέτηση πάνω σε αυτό είχα γράψει πριν από μερικές μέρες εδώ.
Οπτικές όπως οι παραπάνω, είναι αρκετά δημοφιλείς στις μέρες μας και έχουν ενσωματωθεί σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική αντιπαράθεση, στην POP κουλτούρα, στις επιστήμες, στο φεμινιστικό κίνημα καθώς και σε μια σειρά από άλλα κινήματα όπως είναι το lgbtq. Οπτικές που βλέπουν την σχέση αντρών και γυναικών ως αναγκαστικά εχθρική και αναγκαστικά συγκρουσιακή. Οπτικές που παραγνωρίζουν ή υποβαθμίζουν το γεγονός ότι ούτε όλες οι γυναίκες ούτε όλοι οι άντρες απαντούν κατ ανάγκη στο πρότυπο «εξουσιαστή», «εξουσιαζόμενου» με τη γυναίκα να είναι εξουσιαζόμενη και τον άντρα να είναι εξουσιαστής. Παραγνωρίζουν ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν έχουν όλες οι γυναίκες κοινά συμφέροντα, δεν έχει κοινά συμφέροντα η Αγγελοπούλου με την Χ εργάτρια ούτε μπορούν με κανένα τρόπο να κάνουν μαζί μια κάποια επανάσταση με ένα κάποιο κοινό περιεχόμενο (την χειραφέτηση της γυναίκας ας πούμε).
Η όποια χειραφέτηση δεν μπορεί να γίνει μόνο με έμφυλους όρους, διότι και οι έμφυλες σχέσεις οριζοντίως και καθέτως τέμνονται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που θέλουν και τη γυναίκα εργάτρια και τον άντρα εργάτη να δουλεύουν κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Η όποια χειραφέτηση δεν μπορεί να έρθει με όρους συγκρουσιακούς μεταξύ του συνόλου των αντρών και του συνλολου των γυναικών, αλλά με όρους επίλυσης των όποιων αντιθέσεων και προβλημάτων στην πράξη μέσα από το κίνημα και από κοινού. Φανταστείτε δηλαδή το κίνημα των μαύρων, αποτελεί λύση οι λευκοί να μπουν στην θέση των μαύρων και οι μαύροι στη θέση των λευκών, ή μήπως φταίνε όλοι οι λευκοί του πλανήτη για τις ανισότητες που αντιμετωπίζουν οι μαύροι; Συνεπάγεται αυτό ότι το γυναικείο κίνημα πρέπει να αμβλύνει το διεκδικητικό του πλαίσιο ή να μειώσει την αγωνιστικότητα του; Όχι και όχι, το ακριβώς αντίθετο, πρέπει δυναμικά το πλαίσιο πάλης του να ενωθεί με ένα ευρύτερο πλαίσιο πάλης χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρχει καμία πραγματική χειραφέτηση. Όχι να χαθεί μέσα σε αυτό αλλά να συμπορευθεί διακριτά. Εδώ ένα παλιότερο άρθρο που γράφω περισσότερα για το θέμα.
Εδώ θέλω να πω δυο πράγματα σχετικά με το πώς το φαινόμενο αυτής της στρεβλής αντίληψης περί φεμινισμού εμφανίζεται στην Pop κουλτούρα έτσι ώστε μέσα από αυτό το παράδειγμα να φανεί το επιχείρημα μου καλύτερα. Θα έχετε παρατηρήσει ότι σε πολλές ταινίες του αμερικάνικού κινηματογράφου, καθώς επίσης και σε πολλές σειρές υπάρχει τα τελευταία 10 περίπου χρόνια μια τάση μισανδρισμού. Οι άντρες δηλαδή ηθοποιοί, να παρουσιάζονται ως «χαζοί», ως «γουρούνια», ως γενικότερα αρνητικά πρότυπα ή πρότυπα καρικατούρες. Στον αντίποδα οι γυναίκες ηρωοποιούνται και εξιδανικεύονται, καταλαμβάνουν παραδοσιακά αντρικούς ρόλους και αυτό γίνεται με τρόπο πολιτικό, δηλαδή ως statement και με μορφή επίδειξης από τους δημιουργούς. Είναι κάτι που συνήθως γίνεται άτσαλα και ανατζούμπαλα και όχι «οργανικά», δεν εξυπηρετεί την ταινία, αντίθετα η ταινία εξυπηρετεί το statement. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις που ναι μεν υπάρχει το ίδιο statement αλλά το αποτέλεσμα είναι καλλιτεχνικά άρτιο.
Πρόσφατα είδα μια ταινία εναλλακτικού β’ παγκοσμίου πολέμου (shadow in the cloud) που μέλος του πληρώματος σε ενα αεροπλάνο γεμάτο άντρες γίνεται μια γυναίκα. Η ταινία παρουσιάζει τους άντρες απέναντι της σαν να είναι ένα βήμα από το να τη βιάσουν, ενώ κάνουν συνεχώς χυδαία σχόλια επιπέδου χρυσαυγίτη. Η ταινία παίρνει τον χειρότερο τύπο άνδρα και τον γενικεύει σε όλο το πλήρωμα με αποτέλεσμα να μετατρέπει την ταινία σε μνημείο μισανδρισμού (ο βιαστής είσαι εσύ). Επιπλέον ότι έκανε η γυναίκα ηρωίδα στην ταινία, ήταν σωστό και ότι μα ότι έκαναν οι άνδρες ήταν λάθος, και υπάρχουν πολλές ταινίες που μπορώ να σκεφτώ που κάνουν το ίδιο.. Δεν θα το έλεγα αυτό για μια ταινία σαν το Alien, ας πούμε, όπου μια γυναίκα σε δυναμικό ρόλο κλέβει την παράσταση, χωρίς όμως να παρουσιάζεται όλο αυτό με χυδαίο τρόπο, και όταν λέω χυδαίο εννοώ φτηνό και προσβλητικό.
Υπάρχουν χαζοί άνδρες, χαζές γυναίκες, βιαστές άνδρες, βίαιοι άνδρες, γυναίκες εκμεταλλεύτριες κλπ κλπ κλπ. Το να προσπαθείς όμως να ταυτίσεις το ένα η το άλλο φύλο με τέτοια ακραία στερεότυπα, ιδιαίτερα όταν αυτό έχει ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο, αμέσως δημιουργεί πρόβλημα. Όπως είναι ΛΑΘΟΣ να ταυτίζεις τις γυναίκες με το πρότυπο της χαζής ξανθιάς έτσι λάθος είναι και να ταυτίζεις τους άντρες με το πρότυπο του βιαστή ή του σεξιστή. Το «εσύ είσαι ο βιαστής» είναι ακριβώς τέτοιου τύπου σύνθημα και επιχείρημα και έχει από πίσω του μια μεγάλη μεταμοντέρνα παράδοση μιας εκδοχής του φεμινιστικού κινήματος η οποία βρίσκεται εξ ορισμού σε λάθος τροχιά. Το θέμα φυσικά είναι πολύ μεγάλο και δεν εξαντλείται στα πλαίσια ενός πρόχειρου άρθρου. Απλά με αφορμή την κουβέντα που άνοιξα έγραψα μερικά πραγματάκια στα οποία ήθελα να αναφερθώ από καιρό. Θα χαρώ φυσικά να υπάρξει περεταίρω διάλογος.
[1] Τα περί ανθρώπου της διπλανής πόρτας τα αναφέρω επειδή το άτομο με το οποίο συνομιλώ λέει πως οι βιαστές είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και ότι το «ο βιαστής είσαι εσύ» αυτό θέλει να καταδείξει.
Αμπελοφιλοσοφίες 