Ως όρος το «No politica» έχει γίνει κυρίως γνωστός μέσα από τον αθλητισμό και χοντρικά εκφράζει την τάση να εξαφανιστούν οι όποιες πολιτικές αναφορές στα γήπεδα αλλά και στον χώρου του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού γενικότερα. Οι θιασώτες της άποψης αυτής κρύβονται πίσω από το πρόσχημα της ουδετερότητας, για να μη γίνει, υποτίθεται, ο χώρος του αθλητισμού πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων. Φυσικά ο αθλητισμός ήταν είναι και θα είναι συνδεδεμένος άμεσα με την πολιτική, όμως όσοι προωθούν το «No politica», δηλαδή μεταξύ άλλων πανίσχυροι οργανισμοί όπως η Uefa, θέλουν αυτό να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενα και με τους δικούς τους όρους. Βλέπετε το αθλητικό γεγονός ως εμπόρευμα, που αυτοί προωθούν, πρέπει να παρουσιάζεται αμόλυντο από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της πραγματικής κοινωνίας, έτσι ώστε να αποτελεί ένα ασφαλές περιβάλλον για τους σπόνσορες και τους διαφημιστές.
Όμως το No politica δεν περιορίζεται μονάχα στον αθλητισμό, αντίθετα, είναι πολλές εκείνες οι δυνάμεις που προσπαθούν να το επιβάλλουν σχεδόν παντού. Ακούμε για κατάργηση των παρατάξεων στα πανεπιστήμια, βιώνουμε την τρομοκρατία ενάντια στον συνδικαλισμό σε χώρους δουλειάς, αντιμετωπίζουμε την «μακριά από κόμματα και πολιτικές» αντίληψη των ξεπουλημένων – δήθεν ανεξάρτητων- συνδικαλιστικών παρατάξεων και σωματείων, βλέπουμε να γίνονται σκληρές προσπάθειες απαγόρευσης ή περιορισμού των διαδηλώσεων κ.α. Αντίστοιχα, τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης πίνουν νερό στο όνομα της πολιτικής ουδετερότητας, έστω και αν κάθε άλλο από ουδέτερα είναι, ενώ είναι ελάχιστα εκείνα που δεν κρύβουν όχι την κομματική τους αλλά έστω και την ιδεολογική τους ταυτότητα. Το φοβερό είναι, ότι ακόμη και τα ίδια τα κόμματα προωθούν ως ένα βαθμό τη λογική του No politica με εμφατικό τρόπο, ειδικότερα όταν αναφέρονται στο παρελθόν. Και έτσι, για πολλά από τα αστικά κόμματα, η ορθή ανάγνωση του ελληνικού εμφυλίου ή η αναφορά στη δολοφονία Λαμπράκη ταΐζει τα «εμφύλια μίση» για αυτό καλύτερα θα ήταν αν στρογγυλεύαμε λίγο τις αιχμές της ιστορίας ή αν κάναμε σαν να μην υπάρχουν.
Όλη αυτή η απέχθεια απέναντι στην πολιτική στράτευση, όλη αυτή η ώθηση προς το «No politica» τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα κρύβει από πίσω της την ανάγκη της εκάστοτε άρχουσας τάξης να κρατηθεί η «κοινωνική ειρήνη». Και με τον ωραιοποιημένο όρο αυτό, εξασφαλίζεται η συνέχιση της εκμετάλλευσης (εκτός και αν ζούμε σε κοινωνίες που δεν υπάρχει οργανωμένη εκμετάλλευση) αφού ο κόσμος θα μένει μακριά από οποιαδήποτε πολιτικά προτάγματα δεν μπορεί η άρχουσα τάξη να ελέγξει η να διαχειριστεί. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Eurovision η οποία τηρεί το no politica κατά περίπτωση, ενω επιτρέπει μια χαρά τους πολιτικούς στίχους όταν αυτοίεξυπηρετούν την κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν θέλω όμως να επεκταθώ σε αυτήν την κατεύθυνση αλλά να αναφερθώ σε ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα, το οποίο έγινε αφορμή να γράψω και το παρόν άρθρο.
Ήμουν μέλος της επίσημης ομάδας στο Facebook του Playstation στην Ελλάδα ύστερα από πρόταση φίλου που αποδέχθηκα προκειμένου να χαζεύω που και που διάφορες δημοσιεύσεις σχετικές με το gaming. Αυτές τις μέρες, με αφορμή την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς στις ΗΠΑ και τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους του αμερικάνικου λαού, πολλές εταιρίες, μεταξύ αυτών και η Sony, έχουν –για λόγους μάρκετινγκ – πάρει θέση απέναντι στο γεγονός. Φυσικό είναι να υπάρχουν και ανάλογες δημοσιεύσεις στην εν λόγω ομάδα. Το να ποστάρεις λοιπόν ένα ξερό «black lives matter» στη συγκεκριμένη ομάδα, ειδικά όταν αυτό προέρχεται από screenshot μεγάλης εταιρίας παραγωγής αθλητικών παιχνιδιών, δεν είναι πρόβλημα για τους διαχειριστές της ομάδας. Πρόβλημα είναι να γίνει διάλογος από κάτω και να αντιπαρατεθούν τα μέλη της ομάδας πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, τότε τα σχόλια σβήνονται και η ανάρτηση κατεβαίνει με πρόσχημα το ότι εδώ δεν μιλάμε για πολιτική. Και δεν έχουμε την περίπτωση υβριστικών σχολίων ούτε σχολίων εκτός θέματος, έτσι ώστε να δοθεί η αφορμή για moderation, αλλά για σχόλια που ήταν αρκετά ψύχραιμα για το είδος της συζήτησης και στην πλειοψηφία τους να είναι σχετικά με την αρχική ανάρτηση. Μακάρι να είχε αυτήν την τακτική μόνο η Sony, όμως την υιοθετούν όλες οι εταιρίες όπως είναι φυσικό… διότι, καλός ο Φλόιντ για να διαφημιστούμε μέσω αυτού, κακός όταν γίνεται αφορμή να πάμε λίγο και στην ουσία. Και την αντίληψη αυτή δεν την έχουν μόνο οι εταιρίες κολοσσοί στις σελίδες τους στο Facebook, αλλά και πολλές άλλες χομπίστικες σελίδες ακολουθούν την ίδια πολιτική No politica όταν σε πείσμα όλων ο πραγματικός κόσμος εισβάλει και τους χαλάει τη γαλήνια ατμόσφαιρα. Θυμάμαι πριν χρόνια που έγραφα σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό για gaming μου είχαν λογοκρίνει ένα άρθρο που αναφέρονταν στην προπαγάνδα στα video games, με τη λογική ότι δεν μιλάμε εδώ για πολιτική, κάτι που έγινε αιτία από πλευράς μου να μην τους ξαναστείλω άρθρο. Δεν είναι φυσικά ούτε εφικτό ούτε θεμμιτό να μετατραπούν όλες οι σελίδες σε πεδία πολιτικών αντιπαραθέσεων, όμως, αφού και εσύ ως σελίδα για τον α ή β λόγο αναφέρεσαι σε ένα ζήτημα τόσο μεγάλο, γιατί απαγορεύεις από κάτω τον πολιτισμένο πολιτικό διάλογο;[1]
Αυτό που εγώ ονομάζω «λογοκρισία του ενός κλικ», δηλαδή να κατεβάζουν μια δημοσίευση και χιλιάδες σχόλια με ένα απλό κλικ οι εκάστοτε Moderators, είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον. Και όλο αυτό δεν αφορά μόνο μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες στο Facebook αλλά και την ίδια την πολιτική του Facebook, του YouTube, του Twitch και άλλων μαζικών μέσων τα οποία μας δίνουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας της έκφρασης ενώ με χιλιάδες τρόπους παρεμβαίνουν και λογοκρίνουν την υποτιθέμενη αυτή ελεύθερη έκφραση. Μπορούν να κλείσουν σχόλια, να κατεβάσουν βίντεο, να αφαιρέσουν οτιδήποτε, να θάψουν αυτό που δεν θέλουν, να προωθήσουν αυτό που θέλουν κλπ. Ως αφορμή μπορεί να βρουν οτιδήποτε, από το No politica μέχρι και αυτό που σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη(ως πολυεθνικές, αλλά και ως δασκαλεμένοι moderators), δεν κρίνεται πολιτικά ορθό ή θεωρούν προσβλητικό για τη μια ή την άλλη ομάδα. Καθορίζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό το ύφος, το περιεχόμενο και το είδος του δημόσιου διαλόγου όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Internet. Καλό θα ήταν λοιπόν να έχουμε υπόψη μας τα όρια αυτού του μέσου που καθημερινά χρησιμοποιούμε και να μην τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με το πόσο ελεύθερο είναι στα πλαίσια μιας ευρύτερης καπιταλιστικής κοινωνίας. Πόσο μάλλον όταν οι κυρίαρχες πλατφόρμες που χρησιμοποιοεί η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών βρίσκονται πάντα σε απόσταση ενός κλικ από το να μας φιμώσουν.
Αυτό που ήταν άλλοτε το παρελθόν σου, έχει τώρα μεταβληθεί σε μια μακρινή απροσδιόριστη ανάμνηση που ώρα με την ώρα σβήνει, ακριβώς όπως γίνεται με τα όνειρα όταν ξυπνάς. Η διαφορά είναι ότι συμβαίνει το αντίστροφο αυτή τη φορά, η πραγματικότητα είναι αυτή που χάνεται μέσα στο όνειρο, ή σωστότερα στον εφιάλτη. Ο εαυτός που άφησες πίσω στον κανονικό κόσμο έχει πια μαραθεί σαν το «πουκάμισο» που αφήνουν πίσω τους τα τζιτζίκια και έχει κοπεί ο ομφάλιος λώρος σου με αυτόν. Την κύρια σου ιδιότητα την προσδιορίζουν πλέον τα σιδερικά που βαστάς, τα ρούχα που φοράς, ο σχεδόν ζωώδης τρόπος που κινείσαι. Είσαι ένας κυνηγός, πάντα έτοιμος να επιτεθείς!
Από μακριά ακούγονται ουρλιαχτά…
Δεν σου εξήγησε κανείς τα κόλπα της δουλειάς, απλά ξύπνησες σε ένα σκοτεινό – αφιλόξενο κόσμο. Η πρόσληψη σου υπογράφηκε από τη στιγμή που σου δόθηκε το τεράστιο δρεπάνι, το πιστόλι με την περίτεχνη κάννη και μερικές ασημένιες σφαίρες. Τα υπόλοιπα σου τα «δίδαξαν» εν συντομία οι δαιμονισμένοι κάτοικοι της Yharnam καθώς σου επιτίθονταν με πυρσούς και με τσουγκράνες και αργότερα με νύχια και με δόντια.
Η φιλοσοφία των όπλων είναι η εξής: το ίδιο όπλο στη μια μορφή του μπορεί να είναι δρεπάνι και στην άλλη ψαλίδι. Στη μορφή του ψαλιδιού σου επιτρέπει να κρατάς στο άλλο χέρι πιστόλι ενω με τη μορφή του δρεπανιού φτάνει μακρύτερα, κάνει περισσότερη ζημιά αλλά απαιτεί και τα δυο χέρια για να το χειριστείς.
Υποτίθεται ότι τους μετέτρεψε σε αυτήν την παρανοϊκή εκδοχή του εαυτού τους κάποια αρρώστια, δεν μπορεί όμως να είναι μόνο αυτό, νιώθεις ότι κάποιο ρόλο έχει παίξει και η τεράστια κόκκινη πανσέληνος που δεσπόζει στον ουρανό. Ένα φυσικό φαινόμενο παροδικό οπουδήποτε αλλού μόνο που εδώ είναι μόνιμο, αφού η περιοχή έχει καταδικαστεί σε μια συνεχόμενη πανσέληνη νύχτα που κάνει τους υγρούς πλακόστρωτους δρόμους να γυαλίζουν, όπως επίσης και τα μάτια των κατοίκων. Αν κάποτε αυτή η Βικτωριανή πόλη ήταν στα καλά της δεν έχουν μείνει και πολλά να το μαρτυρούν. Πέρα από τις τρομακτικές – απανθρωπισμένες και επιθετικές υπάρξεις που καραδοκούν σε κάθε της σοκάκι – νιώθεις ότι υπάρχει κάτι ακόμα πιο απόκοσμο που κάνει τις τρίχες σου να ηλεκτρίζονται. Λες και όλοι αυτοί οι παράφρονες υπηρετούν με τους τρόπους τους κάποιους αρχαίους θεούς, ή δαίμονες, όχι ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Έχει περάσει καιρός από τότε που προσπαθούσες ακόμη να βρεις διέξοδο από αυτόν τον εφιάλτη, όποιον δρόμο και αν ακολουθήσες αντί να σε απομακρύνει από αυτόν σε έσπρωξε ακόμη βαθύτερα μέσα του. Είσαι και εσύ πια μέρος του, βρίσκεσαι μάλιστα αρκετά ψηλά στην τροφική αλυσίδα. Αν μπορούσαν να σκεφτούν λογικά όλοι εκείνοι που τρέχουν να σου επιτεθούν θα έτρεχαν από την αντίθετη κατεύθυνση, ίσως έτσι να απέφευγαν να μετατραπούν σε αιμάτινους λεκέδες στην καπαρντίνα σου. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πράγματα που να μπορούν να σε νικήσουν, είναι ότι μέχρι να γίνει αυτό θα έχεις αφήσει πίσω σου μεγάλους σωρούς από αυτά που δεν μπόρεσαν.
Δε νιώθεις στεναχώρια, δεν νιώθεις χαρά, δεν νιώθεις πλέον ούτε περιέργεια, απλά συνεχίζεις σαν εργατικό μυρμήγκι να περιφέρεσαι και να εξολοθρεύεις. Ίσως αυτό να εξυπηρετεί τελικά κάποιον σκοπό, εσύ πάντως δεν τον αντιλαμβάνεσαι. Ένα μυρμήγκι, για να είμαστε δίκαιοι, έχει καλύτερη αντίληψη του γιατί ήρθε να κάνει αυτό που κάνει στον κόσμο.
Αρκετά ειπώθηκαν όμως… τα ουρλιαχτά ολοένα και πλησιάζουν, ακούγονται και ρουθουνίσματα. Το αυτί σου έχει μάθει να αναγνωρίζει τους λυκανθρώπους, τώρα θα μιλήσει το ασήμι…
Ο πρόλογος αφορά το παιχνίδι Bloodborne, είναι αυτό που θα λέγαμε ότι διαφοροποιείται περισσότερο από τα υπόλοιπα 4 παιχνίδια. Παραπάνω όμως λεπτομέρειες αργότερα, προς το παρόν θα κάνω μια σύντομη αναδρομή στην προσωπική μου μακρόχρονη εμπειρία από τα SoulsBorne.
Δείγμα από την αρχιτεκτονική του Bloodborne
Πριν από 6 ή 7 χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια –μεταξύ μας- πειρατική έκδοση για PC του DarkSouls 1. Είχα ακούσει ανάμεικτες κριτικές, τα αρνητικά αφορούσαν περισσότερο την κακή μεταφορά του παιχνιδιού από τις κονσόλες στους υπολογιστές. Πριν ξεκινήσω φρόντισα να μοντάρω λίγο το παιχνίδι έτσι ώστε να αμβλυνθούν κάπως αυτά τα προβλήματα, οπότε θεωρήστε ότι η ομολογουμένως κακή μεταφορά δεν επηρέασε τόσο την πρώτη μου επαφή.
Υπήρξε φορά που να δοκιμάσατε κάποιο φαγητό που να σας φάνηκε αηδιαστικό, το οποίο με τον καιρό και με φιλότιμες προσπάθειες να το συνηθίσατε, μέχρι που τελικά να έγινε ένα από τα καλύτερα σας φαγητά; Κάπως έτσι συνέβη με εμένα και τα DarkSouls, μόνο που μου πήρε σχεδόν δυο χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή για να τα ξαναπιάσω. Το πολύ να έπαιξα δυο ώρες την πρώτη φορά πριν το παρατήσω ξενερωμένος, μου είχε φανεί τελείως κενό και …άψυχο παρά τις μυριάδες ψυχές που άφηναν οι αντίπαλοι όταν τους πελεκούσες. Που να ήξερα…
Αργότερα βγήκε το DarkSouls 2 και είπα να τους δώσω μια ευκαιρία. Ίσως τελικά το πρώτο να μου είχε αφήσει μια ενδιαφέρουσα επίγευση στο λίγο που με απασχόλησε. Νταξ’ δεν πήρα και κανένα ρίσκο, πειρατικό το κατέβασα πάλι. Τα γραφικά δεν ήταν πολύ καλύτερα του πρώτου, το optimization όμως ήταν άψογο. Για κάποιο λόγο δεν το σταμάτησα στις δυο ώρες μέχρι που πέρασα το σημείο χωρίς επιστροφή. Και από εκεί και πέρα μιλάμε για τρελά ξενύχτια!
Για να πω την αμαρτία μου, την πρώτη φορά τελείωσα το 2 με cheats όταν έγινε πολύ δύσκολο. Παρόλα αυτά το ξαναξεκίνησα και το τελείωσα χωρίς cheats. Ύστερα βγήκαν τα 3 expansion του, τα αγόρασα πακέτο μαζί με το βασικό παιχνίδι, έπαιξα πάλι από την αρχή και τα τελείωσα όλα μαζί. Μετά γύρισα πάλι στο πρώτο και το τελείωσα δυο φορές, έπαιξα πάλι λίγο το δεύτερο και ύστερα καταπιάστηκα με το τρίτο που το κατέβασα πειρατικό. Αυτό δεν το τελείωσα γιατί κόλλησα στο τελευταίο boss και το παράτησα … προσωρινά. Αργότερα αγόρασα το Playstation 4 και προμηθεύτηκα τόσο το Bloodborne –που κυκλοφορούσε αποκλειστικά εκεί- όσο και το DarkSouls 3 μαζί με τα δυο expansions του. Το ένα το έχω τελειώσει ήδη 2-3 φορές και στο άλλο μου μένουν όλα κι όλα 2 boss για να το τελειώσω. Πρέπει πάντως να έχω αφιερώσει μέχρι τώρα καμιά 300αριά ώρες από τη ζωή μου και στα 4 μαζί.
Αν ο Νιλ Άρμστρονγκ είχει διαλέξει μια τέτοια μέρα να περπατήσει στη σελήνη δεν θα μαθαίναμε ποτέ ξανα νεα του
Αν θυμόσαστε όμως από το προηγούμενο άρθρο, υπήρχε ένα ακόμη στη σειρά, το DemonSouls, αυτό είναι το μόνο που για τεχνικούς λόγους δεν έχω ακόμη ασχοληθεί. Κυκλοφόρησε βλέπετε μόνο στο Playstation 3 οπότε για να το παίξω –που θα το παίξω- πρέπει είτε να δανειστώ από κάπου ένα Playstation 3 ή να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο.
Ας εξετάσουμε σε αυτό το σημείο μερικές ιδιαιτερότητες του κάθε παιχνιδιού, θα τα πάρω με τη σειρά που κυκλοφόρησαν:
DemonSouls
Για το DemonSouls δεν έχω και πολλά να πω, κυκλοφόρησε το 2009 και από τα όσα έχω δει σε video στο Youtube μοιάζει πολύ με τα DarkSouls. Έχει και αυτό μεσαιωνική αισθητική και παρόμοιο gameplay, δεν ξέρω αν συνδέεται και σεναριακά.
DarkSouls 1
ToDarkSouls 1 μαζί με το expansion του “ArtoriasoftheAbyss” είναι μάλλον αυτό που έχει τον πιο σφιχτοδεμένο χάρτη σε σχέση με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Η διαρρύθμιση των περιοχών έχει σχεδιαστεί καταπληκτικά, και, από εκεί που δεν το περιμένεις μια κρυφή πόρτα από τις τελευταίες περιοχές του παιχνιδιού είναι δυνατόν να σε μεταφέρει σε κάποια από τις πρώτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα επόμενα της σειράς υπάρχει η επιλογή της τηλεμεταφοράς μεταξύ απομακρυσμένων περιοχών, στο πρώτο όμως αυτή η επιλογή ανοίγει μετά τη μέση του παιχνιδιού, κάτι που κάνει αυτά τα shortcuts νευραλγικά για την πρόοδο του παίκτη αφού συνεχώς χρειάζεται να πηγαινοέρχεται.
Dark Souls 2
Εμένα το DarkSouls 2 είναι το αγαπημένο μου. Θέλεις επειδή ήταν εκείνο που με κόλλησε, θέλεις επειδή είναι το πιο μεγάλο με τα περισσότερα Boss, θέλεις επειδή οι περιοχές του διαφοροποιούνται μεταξύ τους περισσότερο από όλα τα άλλα, δεν ξέρω ακριβώς. Πάντως είναι αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν το χειρότερο της σειράς. Άλλοι λένε ότι για Darksouls είναι αρκετά εύκολο, άλλοι λένε ότι τα Boss του αν και πολλά δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπα, άλλοι πάλι διαμαρτύρονται που ο χάρτης του δεν είναι το ίδιο λογικά σφιχτοδεμένος σε σχέση με το πρώτο. Αντικειμενικά πάντως υπήρχαν σημεία που εμένα μου φάνηκαν πολύ δύσκολα, ειδικά τα expansions του τα βρήκα πολύ πιο σκληρά από ό,τι το πρώτο DarkSouls. Όσο για τα Boss, δεν είναι ότι κάποιο με απογοήτευσε, αν και σίγουρα δεν ήταν όλα το ίδιο εμπνευσμένα. Πιστεύω πως αυτό που πραγματικά πείραξε τους περισσότερους, είναι πως το συγκεκριμένο δεν το υπέγραψε ο HidetakaMiyazaki, δημιουργός των δυο πρώτων παιχνιδιών και superstar του χώρου του gaming.
Bloodborne
Χωρίς το Bloodborne να διαφοροποιείται τελείως από τα DarkSouls και DemonSouls έφερε η αλήθεια είναι αρκετές αλλαγές. Κάποιες από αυτές αφορούν στην εμφάνιση και την ατμόσφαιρα, κάποιες άλλες αφορούν πειραματισμούς με μηχανισμούς του παιχνιδιού. Για εμένα το Bloodborne έχει την καλύτερη ατμόσφαιρα και από τα 5, επίσης έχει τα καλύτερα γραφικά και από τα 5. Αντίθετα με τα υπόλοιπα 4 το υπόβαθρο αυτή τη φορά δεν είναι μεσαιωνικό αλλά κάτι ανάμεσα σε εικόνες από αφηγήσεις του H.P. Lovecraft και Βικτωριανή εποχή.
Στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού κινείσαι στην πόλη του Yharnam και τα περίχωρα της, συνεπώς στο παιχνίδι δεν υπάρχει η ίδια ποικιλία περιβαλλόντων με τα υπόλοιπα. Πάντως ό,τι υπάρχει είναι φτιαγμένο αριστοτεχνικά, ειδικά η αρχιτεκτονική των κτηρίων, ενώ στο επίπεδο της ευρηματικότητας του χάρτη μπορώ με ασφάλεια να πω ότι μόνο το πρώτο DarkSouls δικαιούται να κοιτάει το Bloodborne από ψηλά. Όμως και οι εχθροί εδώ είναι διαφορετικοί, εκεί που στα Souls έχεις να αντιμετωπίσεις κυρίως ζόμπι, δαίμονες και απέθαντους ιππότες, στο Bloodborne έχεις να κάνεις περισσότερο με λυκάνθρωπους και γενικότερα τέρατα του λυκόφωτος. Πάντως υπάρχουν και κοινοί αντίπαλοι μεταξύ των παιχνιδιών.
Στους βασικούς μηχανισμούς που αλλάζουν αξίζει να σημειωθεί το γεγονός πως εδώ το παιχνίδι είναι πολύ πιο επιθετικό και γρήγορο ενώ οι λιγοστές ασπίδες που υπάρχουν είναι μάλλον άχρηστες, εκτός και άμα κάποιος θέλει να τους βάλει 4 πόδια και να τις μετατρέψει σε τραπεζάκι του καφέ. Βέβαια το ότι είναι επιθετικό δεν σημαίνει ότι πας βουρ στον πατσά, απλά αντί να προσπαθείς να απορροφήσεις τα χτυπήματα των αντιπάλων με την ασπίδα σου μέχρι να βρεις κάποιο άνοιγμα, αποπειράσαι να τα αποφύγεις και να αντεπιτεθείς. Στη θέση της ασπίδας τώρα μπορείς να βαστάς κάποιο πιστόλι ή καραμπίνα, πολύ χρήσιμο για να σημαδεύεις εχθρούς από μακριά ή για να τους ακινητοποιείς για μερικά δευτερόλεπτα αν έχεις μάθει να πατάς τη σκανδάλη ακριβώς τη σωστή στιγμή. Τα όπλα που προορίζονται για μάχη σώμα με σώμα είναι πολύ ιδιαίτερα εδώ, ενώ έχουν όλα τουλάχιστον δυο μορφές, με τη μια να διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα από την άλλη.
Ενδιαφέρον την ώρα της μάχης παρουσιάζει η λειτουργία να παίρνεις το αίμα σου πίσω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν δεχθείς ένα χτύπημα και γρήγορα αντεπιτεθείς επιτυχημένα, παίρνεις πίσω την ζωή που έχασες. Πολλές φορές βέβαια στην προσπάθειά σου να πάρεις πίσω λίγη από τη ζωή που έχασες (είναι σαν μπάρα που με τα χτυπήματα αδειάζει σταδιακά) αντιδράς βιαστικά και χάνεις και τα αυγά και τα πασχάλια. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι μηχανισμοί που διαφοροποιούνται, όμως δεν θα επεκταθώ γιατί μετά μπαίνουμε σε λεπτομέρειες.
Τέλος, χωρίς να σημαίνει ότι δεν με δυσκόλεψε αρκετά, βρήκα το Bloodborne μάλλον το ευκολότερο από τα 4 παιχνίδια και μάλλον το μικρότερο σε διάρκεια (συμπεριλαμβάνοντας και το expansion του).
Ενα τυπικό Boss του Bloodborne
DarkSouls 3
Στο DarkSouls 3, προς ικανοποίηση των Miyazakiτσων, ο Miyazaki επιστρέφει στο τιμόνι και καταθέτει την … ψυχή του. Το περιβάλλον είναι πάλι μεσαιωνικό, τα γραφικά βελτιωμένα και οι περιοχές πιο ανοιχτές αλλά και πολλές φορές περισσότερο «άδειες». Αν και από γραφικής απόψεως είναι λες και βρίσκεσαι μέσα σε καρτ ποστάλ, η γενικότερη ατμόσφαιρα μάλλον κάπως χάνει. Λείπουν οι πολλές κλειστοφοβικές περιοχές και ο μέχρι κεραίας μελετημένος χάρτης του πρώτου, λείπει η επικοινωνία ανάμεσα στις διάφορες περιοχές, καθώς είναι ιδιαίτερα γραμμικό, και λείπει και η ποικιλία του δεύτερου. Κάτι σαν την σειρά Alien, που ενώ οι νεώτερες ταινίες έχουν πολύ καλύτερα ειδικά εφέ, οι πρώτες είναι αυτές που έχουν την αξεπέραστη ατμόσφαιρα και αισθητική.
Το παιχνίδι αν και δεν είναι κακό – και γενικότερα θεωρείται καλύτερο από το δεύτερο – για εμένα πάντως είναι εκείνο που μου άρεσε λιγότερο. Προσοχή, όχι ότι δεν το απόλαυσα, όχι ότι δεν κόλλησα, απλά κάτι σαν να έλειπε. Ίσως αν είχα παίξει πρώτα αυτό και μετά τα άλλα τρία να είχα διαφορετική εντύπωση, ίσως πάλι και όχι. Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι το Darksouls 3 έχει επιρροές από το Bloodborne. Πέρα από κάποιους παρόμοιους εχθρούς και τοποθεσίες μεταξύ των δυο τίτλων υπάρχει και σχετική αύξηση της ταχύτητας σε σύγκριση με τα προηγούμενα DarkSouls ενώ η ασπίδα, αν και παρούσα, είναι σίγουρα λιγότερο αποτελεσματική από ό,τι παλιά. Φανταστείτε ότι ακόμη και εγώ, που είχα παίξει τα προηγούμενα με τη χρήση ασπιδών στο μέγεθος πόρτας, στο DarkSouls 3 έμαθα να παίζω χωρίς αυτές… φταίει και η θητεία μου στο Bloodborne ως ένα βαθμό.
Θα παρατηρήσατε ότι μέχρι τώρα δεν έχω αναφέρει σχεδόν τίποτα για την υπόθεση των παιχνιδιών, δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ. Τα Soulsborne είναι παιχνίδια που δε σου δίνουν μασημένη την τροφή, αυτό ισχύει όχι μόνο για το gameplay τους, το ίδιο και χειρότερο συμβαίνει και για την υπόθεσή τους. Πραγματικά, για να ξεδιαλύνεις τι στο καλό διαδραματίζεται γύρω από την περιπέτειά σου πρέπει να ψάξεις και την παραμικρή λεπτομέρεια σε επίπεδο SherlockHolmes ή Ηρακλή Πουαρό. Ο τρόπος που το παιχνίδι σε τροφοδοτεί με πληροφορίες είναι περίεργος, ο τρόπος που παίρνεις τα quest είναι περίεργος (καταρχήν τα quests σου δεν καταγράφονται πουθενά), ο τρόπος που ολοκληρώνεις τα quest είναι περίεργος, ακόμη και το να καταλάβεις ότι πήρες ή ότι ολοκλήρωσες ένα quest είναι δύσκολο, δεν κάνω πλάκα. Αρκεί να σας πω ότι για να καταφέρω να παίξω τα expansion τους χρειάστηκε να ψάξω στο google, αφού για να ανοίξουν οι περιοχές τους χρειάζεται να προβείς σε μια σειρά από «αλχημείες» όπως το να κάτσεις σε ένα συγκεκριμένο σημείο με συγκεκριμένο τρόπο έχοντας στο Inventory σου ένα συγκεκριμένο αντικείμενο κλπ. Υπάρχουν παρόλα αυτά κάποιοι εκεί έξω που έχουν ιδρώσει και έχουν ενώσει όλες αυτές τις τελείες με αποτέλεσμα να έχουν βγάλει μια κάποια άκρη, πάντως οι απόψεις σε αρκετά σημεία διίστανται. Μπορείτε να αναζητήσετε στο youtube τις ενδιαφέρουσες ερμηνείες τους. Σε κάθε περίπτωση, μην περιμένετε από εμένα, εγώ απλά μπαίνω στο παιχνίδι, σκοτώνω εχθρούς, σκοτώνω boss, παίρνω levels, προχωράω παρακάτω, και δώστου πάλι από την αρχή.
Είχα υποσχεθεί στο πρώτο μέρος ότι θα σας μιλούσα για το multiplayer των τίτλων, όμως θα αναγκαστώ να αθετήσω αυτήν μου την υπόσχεση για τρεις λόγους. Πρώτον επειδή το άρθρο έχει βγει ήδη αρκετά μεγάλο, δεύτερον επειδή και εκεί τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα οπότε θα έπρεπε να γράψω καμπόσες αράδες για να σας δώσω έστω μια γεύση και τρίτον επειδή δεν κάθισα να κάνω το απαραίτητο reaserch (πρωτογενές ή δευερογενές) για να αισθάνομαι ότι έχω εγκύκλια άποψη. Εντελώς επιγραμματικά, υπάρχει δυνατότητα για συνεργασία μεταξύ παικτών και δυνατότητα για μάχες μεταξύ παικτών (PVP). Με το πρώτο έχω ασχοληθεί αρκετά και αυτό που έχω να πω είναι ότι κάνει το παιχνίδι αρκετά πιο εύκολο (για αυτό καλύτερα να το τελειώσετε πρώτα μια φορά με όσο το δυνατόν λιγότερη βοήθεια γιατί μέρος του παιχνιδιού είναι και η δυσκολία του), με το δεύτερο ασχολήθηκα λίγο και έχω να πω ότι είναι πολύ αγχωτικό. Πάντως και οι δυο όψεις του multiplayer έχουν πολλή πλάκα ειδικά αν παίξετε μαζί με φιλαράκια.
Αυτά προς το παρόν, ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια και να σας άνοιξα την όρεξη.
Eπρεπε να σε είχε προϊδεάσει το όνομα της περιοχής «η αποβάθρα που δεν πατάει ανθρώπου πόδι»1 αλλά δεν βαριέσαι, έχει περάσει απροσδιόριστα πολύς καιρός από τότε που ήσουν ακόμη άνθρωπος. Τα σκελετωμένα σου χέρια κρατούν με δύναμη το σπαθί και την ασπίδα! Το πρώτο κάνει ικανοποιητική ζημιά στους αντιπάλους, η δεύτερη σε προστατεύει από 2-3 απανωτά χτυπήματα πριν αποδυναμωθείς σε βαθμό να μην μπορείς να την κρατήσεις σταθερά. Κι όμως, σε έχει γλιτώσει εκατοντάδες φορές, και εκατοντάδες άλλες δεν κατάφερε να σε γλιτώσει.
Χαζεύω το όμορφο τοπίο με ρομαντική διάθεση στο Dark Souls 3, το τι ξύλο έφαγα μετά που πλησίασα στην πόλη δεν λέγεται
Έχεις ανέβει αρκετά ψηλά, βρίσκεσαι στην τρίτη πεζούλα. Στο βάθος διακρίνεται από τις λάμψεις του μέσα στη νύχτα ένα πειρατικό πλοίο, το να επιβιβαστείς σε αυτό είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις. Έχεις διανύσει τα μισά της διαδρομής από τη στιγμή που εγκατέλειψες το τελευταίο bonefire, δεκάδες τα πτώματα που ισοπέδωσες πίσω σου, δεκάδες βρίσκονται ακόμη όρθια μπροστά σου. Η φιλοσοφία σου απλή, «καλός απέθαντος είναι ο… νεκρός απέθαντος». Σκληρές και απανωτές μάχες σου έχουν εξαντλήσει τα αποθέματα, πολλοί τοξότες σε πονηρές ενέδρες και σκυλιά της κολάσεως μαζί με γιαταγανάδες να σου επιτίθονται από κάθε σημείο του ορίζοντα. Πρέπει όμως να προχωρήσεις λίγο ακόμη…
Περίεργο, επικρατεί ηρεμία… από τα δεξιά σου δεν βλέπεις κάποια απειλή, από τα αριστερά σου πανύψηλα βράχια… ευκαιρία να χαλαρώσεις και να πέσει ο σφυγμός σου, αν δηλαδή λειτουργούσε η καρδιά σου. Έτσι όπως ακολουθείς το μονοπάτι, από μια κρυφή εσοχή του βράχου εκτοξεύεται μια μορφή που όμοια της δεν έχεις ξαναδεί και σε ξαφνιάζει. Έχει σώμα φτιαγμένο σαν από στέρεη πίσσα, κενό βλέμμα και αφύσικα σε μήκος μπροστινά άκρα. Πηδάει μπροστά χωρίς καμία προειδοποίηση και σε χτυπάει δυνατά, σχεδόν σε ισοπεδώνει, άλλο ένα τέτοιο χτύπημα και τέλος. Χάνεις την ψυχραιμία σου και αρχίζεις να χτυπάς στα τυφλά. Θα είχες εξαντλήσει όλο τον αέρα στα πνευμόνια σου, αν είχες πνευμόνια… Από καθαρή τύχη ο αντίπαλος κείτεται μπροστά σου άψυχος, δαιμονική μορφή, ασυνήθιστη ακόμα και για ετούτα τα μέρη.
Ψαχουλεύεις στο σακίδιο σου, δεν σου βρίσκεται κανένα γιατρικό, αν προχωρήσεις λίγο ακόμη ίσως να υπάρχει παρακάτω κάποιο κατάλυμα που θα σου επιτρέψει να ανάψεις μια φωτιά και να αναδιοργανωθείς, είσαι πολύ μπροστά για να κάνεις πίσω. Μόλις μερικά βήματα πιο πέρα συναντάς ένα κτήριο με πλίνθινους τοίχους και ξύλινη πόρτα, ελπίζεις να είναι άδειο ή έστω να φιλοξενεί εύκολους αντιπάλους, σχεδόν κανείς σε αυτόν τον καταραμένο κόσμο δεν έχει φιλικές διαθέσεις απέναντί σου! Απλώνεις το χέρι και πιάνεις το ανάγλυφο από τη σκουριά πόμολο, σπρώχνεις την πόρτα –νομίζεις- προσεκτικά. Όλη η προσοχή του κόσμου δεν θα σου έφτανε για να σε προστατεύσει, όχι σε αυτήν σου την κατάσταση! Ένα τέρας ίδιο με το προηγούμενο πετάγεται και σπάει την πόρτα, τα αντανακλαστικά σου λειτουργούν και εκτινάσσεσαι πίσω αλλά πριν προλάβεις να νιώσεις έστω και ελάχιστα ασφαλής, ο πολυκαιρισμένος τοίχος γκρεμίζεται και ακόμη δυο τέτοιες μορφές πετάγονται μπροστά… Χωρίς καλά – καλά να το καταλάβεις ξυπνάς στο bonfire. Ηττήθηκες, όμως η κάθε ήττα στον κόσμο των soulsborne παιχνιδιών είναι και μια νέα αρχή, μια ευκαιρία να μάθεις από τα λάθη σου και να προχωρήσεις ακόμη παραπέρα!
Η παραπάνω μακροσκελής εισαγωγή αφορά ίσως την ΠΙΟ αγαπημένη μου σειρά παιχνιδιών, την σειρά SoulsBorne. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται ακριβώς για την ίδια σειρά αλλά για τρείς διαφορετικές περιπτώσεις videogame που όμως έχουν πάνω κάτω την ίδια φιλοσοφία και έχουν κατασκευαστεί από την ίδια εταιρία. Συγκεκριμένα είναι τα DarkSouls (1, 2 και 3), το Bloodborne και το DemonSouls. Η κοινότητα των φίλων των παιχνιδιών αυτών, τα έχει ονομάσει στο σύνολο τους SoulsBorne έτσι ώστε να τα συμπεριλαμβάνουν όλα με τη μια και να συνεννοούμαστε. Για να μην παρεξηγηθώ, τα εν λόγω παιχνίδια έχουν κάποιες χτυπητές διαφορές μεταξύ τους στο gameplay, την ατμόσφαιρα και σε κάποιες σημαντικές για τους φανατικούς λεπτομέρειες. Όμως, σε γενικές γραμμές αν σε κάποιον αρέσει το gameplay και η ατμόσφαιρα του ενός κατά πάσα πιθανότητα θα του αρέσουν και τα 5, ενώ οι σημαντικές μικροδιαφορές μεταξύ τους μπορεί να δημιουργούν γκρίνια και προστριβές αλλά δεν αποθαρρύνουν τους φαν.
Αντιδράσεις πειραματόζωων
Ας ξεκινήσουμε όμως με τις ομοιότητες:
Τα SoulsBorne παιχνίδια είναι δύσκολα, ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ για τον αμύητο παίκτη! Είναι δύσκολα σε τέτοιο βαθμό που αξίζει να αγοράσετε ένα από αυτά για δώρο σε κάποιον απονήρευτο φίλο σας και να κάτσετε να τον παρακολουθείτε την ώρα που παίζει… θα πέσει πολύ γέλιο… ή κλάμα, ανάλογα την οπτική γωνία. Πάντως ο θάνατος στη σειρά αυτή είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη δόξα, είναι η γνώση που έρχεται μέσα από τη διαδικασία δοκιμής και αποτυχίας, μέχρι η αποτυχία αυτή να μετατραπεί σε επιτυχία. Ας το θέσω κάπως έτσι… ο χαρακτήρας σου πατάει επί πτωμάτων για να πάει μπροστά, των δικών του πτωμάτων. Και είναι απίστευτα γλυκιά αυτή η στιγμή που ξεπερνάς μετά από πολλές προσπάθειες ένα εμπόδιο, ένα bossenemy, και προχωράς παρακάτω… σε βαθμό να σε κάνει να σηκωθείς από την καρέκλα σου να χοροπηδάς, δεν κάνω πλάκα!
Και ένα παράδειγμα για να γίνει σύγκριση μεγεθών επιτυχίας:
Παράδειγμα 1
-Φίλε τα έφτιαξα με ένα φωτομοντέλο
-Α… ωραία…
Παράδειγμα 2
-Φίλε έβγαλα τον DanceroftheBorealValley χωρίς βοηθούς με την πρώτη προσπάθεια!
-Τι λες ρε!!! Με δουλεύεις τώρα ε;;;;; Φίλε αν το κατάφερες είσαι ο ήρωας μου, με παντρεύεσαι;;;
Εναλλακτικά, όταν νιώθεις ότι χάνεις με άδικο τρόπο, ή όταν σου ακυρώνεται σημαντική πρόοδος (θα δούμε παρακάτω πώς γίνεται αυτό) σου έρχεται να σπάσεις το χειριστήριο, το mouse ή το πληκτρολόγιο… δηλαδή εντάξει το σπας, πάλι δεν κάνω πλάκα!
Ας εξετάσουμε όμως μερικούς βασικούς μηχανισμούς της σειράς:
Καταρχάς τα παιχνίδια αυτά μπορούν να κατηγοριοποιηθούν χοντρικά στο είδος των RolePlayingGames (RPG ή στα ελληνικά παιχνίδια ρόλων), αλλά έχουν στοιχεία και από άλλες κατηγορίες. Στην ευρύτερη κατηγορία των RPG τα SoulsBorne αποτελούν διακριτή υποκατηγορία που τα ίδια δημιούργησαν, ενώ με τον καιρό βρήκαν αρκετούς μιμητές που εμπλούτισαν την κατηγορία αυτή. Ο κεντρικός ήρωας της σειράς είναι ένα ζόμπι πολεμιστής (ή μάγος, ή μαχαιροβγάλτης … ή ιερέας, ή συνδυασμός αυτών) και ο στόχος του είναι να σκοτώνει τέρατα (κυρίως undead) και να προχωράει από τη μια περιοχή στην επόμενη. Τα τέρατα εκτός από χρήσιμα αντικείμενα, όταν εκτελούνται, απελευθερώνουν την ψυχή τους (γιατί και τα ζόμπι έχουν ψυχή) που αμέσως μετά απορροφάται από τον χαρακτήρα του παίχτη. Στο Bloodborne, αντί για την ψυχή των αντιπάλων απελευθερώνεται το αίμα τους που στην ουσία κάνει το ίδιο. Ανάλογα με το πόσο δύσκολος είναι ο αντίπαλος δίνει περισσότερους πόντους ψυχής, και αυτοί οι πόντοι αποτελούν ένα είδος νομίσματος για το παιχνίδι. Ξοδεύοντάς τους μπορείς να αγοράσεις αντικείμενα, όπλα, αλλά και να βελτιώσεις τις ικανότητες του χαρακτήρα σου, να του αυξήσεις δηλαδή την δύναμή του, την αντοχή του κλπ. Υπάρχει όμως μια διαβολική καινοτομία στα συγκεκριμένα παιχνίδια, οι ψυχές που μαζεύεις χάνονται κάθε φορά που πεθαίνεις, εκτός και άμα τις έχεις καταναλώσει. Όσο τις κρατάς μαζί σου παίρνεις ρίσκο, αλλά υπάρχουν φορές που το ρισκάρεις ελπίζοντας ότι θα φτάσεις με ασφάλεια στο επόμενο bonfire. Tobonfire είναι η γνωστή «πυρά» που μάθαιναν να ανάβουν όσοι έχουν κάνει πρόσκοποι, μόνο που στα SoulsBorne δεν χρησιμεύει για να ψήσεις μεζεδάκια αλλά ως μέσον τηλεμεταφοράς (από την μια πυρά στη άλλη) και ως τρόπος να ξοδευθούν οι ψυχές που έχουν μέχρι τότε μαζευτεί. Η διαδικασία αυτή ψιλόδιαφέρει από παιχνίδι σε παιχνίδι, όμως ακολουθείται η ίδια γενικότερη φιλοσοφία.
Τίποτα όμως στα SoulsBorne δεν γίνεται δίχως το ανάλογο κόστος, και αυτό διότι κάθε φορά που ο παίκτης κάθεται σε μια φωτιά, όλοι οι εχθροί του παιχνιδιού που έχει σκοτώσει αναγεννώνται. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά θα θέλεις να πας λιιιιιιιγο παρακάτω, για να ανακαλύψεις το επόμενο bonfire και να σημειώσεις πρόοδο στο παιχνίδι. Το ζήτημα είναι ότι έτσι εξαντλείς τους πόρους σου, και αν το ρισκάρεις αρκετά κινδυνεύεις να χάσεις τις ψυχές που ως τότε έχεις μαζέψει, και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε το έχεις ρισκάρει αρκετά, παρά μόνο κατόπιν εορτής.
Πάντως το παιχνίδι –για να λέμε και του νεκρού το δίκιο- σου δίνει μια φορά την ευκαιρία, αν φτάσεις μέχρι το σημείο που πέθανες να ξαναμαζέψεις τις πολυπόθητες ψυχές. Αν όμως για κάποιο λόγο στο δρόμο πεθάνεις δεύτερη φορά –και μπορεί να πεθάνεις από εχθρούς, από παγίδες, από κατολισθήσεις, από γκρεμούς, από δηλητήρια, από λάβα κλπ- τότε οι ψυχές χάνονται οριστικά και πρέπει να τις μαζέψεις πάλι από την αρχή με σκληρή εργασία. Όλοι οι παίχτες είμαι σίγουρος έχουν πολλάκις χάσει τόση αξία ψυχών όση χρειάζεται για να αναβαθμιστούν 5-6 φορές κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα (δύναμη, αντοχή, ταχύτητα κλπ). Και αυτό πιστέψτε με, μπορεί να αποτελεί πισωγύρισμα ωρών.
Στο βίντεο αυτό βλέπετε την περιοχή που αφορά η εισαγωγική μου αφήγηση
Πάντως ο θάνατος πάνω στην εξερεύνηση –όσο εκνευριστικός και αν μοιάζει- συνιστά τον πιο σημαντικό μηχανισμό του παιχνιδιού και τον πιο ενδιαφέροντα συνάμα, είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Το πόσο απρόσμενα, το πόσο εύκολα, το πόσο επαναλαμβανόμενα πεθαίνεις ειδικά στα boss (τελικοί «κακοί» μιας περιοχής), είναι αυτό που τελικά σε βελτιώνει σε σημείο ο χαρακτήρας που χειρίζεσαι να φτάσει να αποτελεί προέκταση του νευρικού σου συστήματος. Συνάμα, το να περάσεις από κάποια δύσκολα σημεία σου δίνει τέτοια ικανοποίηση που σε κάνει να νιώθεις απίστευτη ευφορία, αίσθημα ολοκλήρωσης και ικανοποίησης (οκ, είμαι αρρωστάκι με τη σειρά). Φανταστείτε να σε έχει συνθλίψει 100 φορές ένα boss, και κάθε φορά να γίνεσαι λιγάκι καλύτερος, να το μαθαίνεις λιγάκι παραπάνω. Το τι βρισίδια θα έχεις ρίξει μέχρι τότε δεν λέγεται, το πόσες φορές θα παρατήσεις το παιχνίδι μόνο και μόνο για να επιστρέψεις μετά από λίγο με ανανεωμένες τις ελπίδες και το τι καρδιοχτύπι θα σου έχει φέρει όλο αυτό σε κρίσιμες στιγμές δε λέγεται. Και πάνω εκεί πατάει ο «οργασμός» (με ή χωρίς εισαγωγικά) της επιτυχίας όταν τελικά τα καταφέρνεις. Στην πολυετή μου πείρα ως gamer δεν έχει βρεθεί άλλο παιχνίδι που να με έχει κάνει να σηκώνομαι να ζητωκραυγάζω σαν τρελός με την επιτυχία ή να χτυπιέμαι σαν δαιμονισμένος με την αποτυχία.
Η αλήθεια είναι ότι οι τίτλοι αυτοί μπορούν να γίνουν αρκετά πιο εύκολοι με συνεργατικό μεταξύ των παιχτών παιχνίδι. Αυτό δεν το συνιστώ σε όσους θέλουν να ζήσουν όλη τη μαγεία, όχι τουλάχιστον πριν τελειώσουν τον εκάστοτε τίτλο έστω μια φορά.2Μετά την πρώτη ολοκλήρωση καλό είναι να δει κανείς και τη συγκεκριμένη πλευρά, αφού προσφέρεται μια διαφορετική εμπειρία με τις δικές της αρετές.
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος του άρθρου μου για τα SoulsBorne. Στο δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στην πρώτη μου επαφή και γενικότερα στην προσωπική μου εμπειρία με την εν λόγω σειρά, στους μηχανισμούς του multiplayer και στις διαφορές των 5 τίτλων μεταξύ τους. Προλαβαίνετε πάντως ως τότε να προμηθευτείτε ένα από όλα προκειμένου να παίξετε και να πάρετε μια πρώτη [γλυκόπικρη] γεύση.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
1 Ελεύθερη μετάφραση από τα αγγλικά του NoMansWarf
2Κάθε φορά που το παιχνίδι τερματίζεται ξεκινάει από την αρχή σε μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας, πάντως ο παίκτης κρατάει τις αναβαθμισμένες του ικανότητες και αρκετά από τα αντικείμενα που είχε μέχρι τότε συλλέξει.
Τις προάλες είχα γράψει ένα άρθρο για το Battlefield One , σήμερα θα δημοσιεύσω μερικά βιντεάκια που τράβηξα με τις επιδόσεις μου στο παιχνίδι, απολαύστε με:)
Όχι, δεν αναφέρομαι στην αύξηση της έντασης της επιθετικότητας ένθεν κακείθεν που παρατηρείται στον κόσμο την τελευταία τουλάχιστον επταετία –και η οποία είναι πραγματική και ιδιαίτερα επικίνδυνη- αλλά το πάω πολύ πιο πίσω χρονολογικά και συγκεκριμένα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στο εξής Α’ Π.Π). Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τα όσα ακολουθούν παρακάτω αφορούν το BattlefieldOne (και γενικότερα τη σειρά αυτή των παιχνιδιών), ένα [κυρίως] multiplayer1παιχνίδι το οποίο κυκλοφορεί στο playstation, το xboxone και τα PC.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι Battlefield (πεδίο μάχης) δεν λέγεται One επειδή είναι το πρώτο μιας σειράς παιχνιδιών (αντιθέτως στη σειρά είναι 8ο ή 9ο ανάλογα με την πλατφόρμα ή και ακόμη παραπάνω αν υπολογίσουμε και τα spinoff2) αλλά επειδή το πεδίο μάχης του είναι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Οι καινοτομίες που έφερε η σειρά battlefield στα multiplayer παιχνίδια πρώτου προσώπου3 είναι πολλές, θα αναφερθούμε σε μερικές από αυτές.
Πολλοί παίχτες ταυτόχρονα να πολεμούν σε δυο αντίπαλες ομάδες μέσα σε τεράστιους χάρτες.
Δυνατότητα ο παίκτης να οδηγήσει διάφορα οχήματα, από μοτοσυκλέτες, κλαρκ, τζιπάκια, φορτηγά, τανκ, μέχρι αεροπλάνα, ελικόπτερα, πλοία, άλογα, τρένα … Ζέπελιν και πολλά ακόμα.
Συνεργασία των παικτών και ειδικότητες (Classes) όπως Medic, Assault, support, κλπ, που κάθε μια έχει το δικό της ρόλο.
Διαχωρισμός σε υπο-ομάδες (squads) με ομαδάρχη που δίνει εντολές στους φαντάρους για τον καλύτερο συντονισμό της ομάδας.
Πολλά είδη όπλων που είναι παραμετροποιήσιμα (διόπτρες, εναλλακτική στόχευση, διαφορετικές γεμιστήρες κλπ.), καθώς επίσης και gadgets (c4, δυναμίτες, κιάλια, νάρκες, ρομποτάκια, ραντάρ κ.α).
Διαφορετικά είδη παιχνιδιού, από πιο απλά όπως deathmatch, μέχρι και πολύ πιο πολύπλοκα, operations.
Κατά παράδοση τα παιχνίδια της σειράς έχουν γραφική και ηχητική πανδαισία, με αποτέλεσμα να σε βάζουν μέσα στη μάχη εφόσον έχεις ένα καλό υπολογιστή και δυνατά την ένταση του ήχου.
Αποθήκευση λεπτομερών στατιστικών, έτσι ώστε ο κάθε παίκτης να μπορεί να βλέπει τις δικές του επιδόσεις αλλά και των φίλων του.
Πρωτοποριακό μοντέλο φυσικής, με κτήρια και περιβάλλοντα που καταστρέφονται μέχρι ισοπέδωσης, αλλαγή καιρικών συνθηκών την ώρα του παιχνιδιού κ.α.
Εδώ να σημειωθεί, ότι για κάποια από τα όσα ανέφερα παραπάνω, τα πρωτεία δεν ανήκουν στα battlefield, όμως η σειρά battlefield ήταν εκείνη που τα συνδύασε όλα μεταξύ τους άψογα, πρωτοτυπώντας έτσι όχι μόνο στα επί μέρους αλλά και στο σύνολο.
Από τα όσα έχω γράψει ως τώρα ίσως έχετε βγάλει το συμπέρασμα ότι τα battlefield είναι παιχνίδια που απευθύνονται σε στρατόγκαυλους. Στην πραγματικότητα όμως είναι παιχνίδια που μπορεί να εθίσουν τον καθένα με τη φρενήρη δράση τους, τους εναλλακτικούς τρόπους παιχνιδιού ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός, και το βάθος χρόνου που μπορεί κανείς να ασχολείται χωρίς να βαρεθεί, λόγω της πολυπλοκότητας τους που σου δίνει συνεχώς νέες εμπειρίες. Και, για να πω την αλήθεια, είμαι και εγώ ένα από τα θύματα της γοητείας τους, αφού τα έχω αγοράσει σχεδόν όλα, μαζί με τα expansion (επεκτάσεις) τους και σε κάποια από αυτά μάλιστα έχω αφιερώσει πολύ παραπάνω από 100 ώρες παιχνιδιού.
Ιδού η παρουσία μας στο παιχνίδι, katiousa_mag, έτυχε στο χάρτη αυτό να είμαστε με τους Γερμαναράδες
Σκόπιμα δεν ανέφερα παραπάνω –μαζί με τους υπόλοιπους- τον νούμερο ένα λόγο που εγώ προσωπικά θεωρώ τα battlefield την καλύτερη σειρά πολεμικών παιχνιδιών πρώτου προσώπου, και αυτός είναι η ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και διασκέδασης που προσφέρουν. Κατά καιρούς, πολλοί έχουν κατηγορήσει τα battlefield για έλλειψη ρεαλισμού, και αυτό είναι κάτι που όντως ισχύει. Πχ, στον πραγματικό πόλεμο δεν μπορείς να αναστήσεις ένα σύντροφο σου, που έχει φάει στη μάπα κοτζάμ όλμο, με έναν απινιδωτή ή μια σύριγγα. Επίσης δεν μπορείς να οδηγήσεις πολεμικό πλοίο χρησιμοποιώντας 7-8 πλήκτρα, ούτε και να σου ρίξουν 6-7 σφαίρες και εσύ να συνεχίσεις να πολεμάς και μετά από μισό λεπτό να έχεις γιατρευτεί κιόλας. Όμως, αν το παιχνίδι ήταν απόλυτα ρεαλιστικό, τότε θα έχανε σε ψυχαγωγία. Σκέψου δηλαδή να πρέπει να περπατήσεις 2-3 ώρες πριν φτάσεις στο πεδίο της μάχης, ή να πρέπει να έχεις γνώσεις πιλότου για να οδηγήσεις ένα αεροπλάνο ή να σημαδεύεις με τα κοντάρια πριν ρίξεις με όλμο (πώς φαίνεται ο ολμιστής) και να χρειάζονται 4 κάθε φορά για να τον χρησιμοποιήσουν και να τον κουβαλήσουν. Υπάρχουν βέβαια και παιχνίδια που φλερτάρουν με αυτό το επίπεδο ρεαλισμού –πχ εξομοιωτές πτήσης- αλλά αυτά απευθύνονται σε ειδικότερο κοινό και είναι λιγότερο παιχνίδια και περισσότερο …εξομοιωτές. Κάποια μάλιστα από αυτά χρησιμοποιούνται και στην εκπαίδευση των στρατιωτών/αξιωματικών σε διάφορους στρατούς ανά τον κόσμο και σίγουρα στον αμερικάνικο.
Πρώτοι στον πόλεμο, πρώτοι στον αγώνα
Από όλα τα παιχνίδια battlefield εγώ ξεχωρίζω κυρίως τρία:
Το πρώτο (battlefield 1942), επειδή εγκαινίασε τη σειρά.
Το badcompany 2 επειδή ήταν από τα πιο διασκεδαστικά.
Και το battlefieldone, που είναι και το πιο πρόσφατο, για τους λόγους που θα αναλύσουμε ακριβώς παρακάτω.
Γιατί μου αρέσει τόσο πολύ το BattlefieldOne;
Καταρχήν, όσον αφορά στα πολεμικά παιχνίδια, προτιμάω εκείνα που έχουν να κάνουν με Α’ και Β’ Π.Π. Και, ενώ για τον Β’ Π.Π. υπάρχει μια πλειάδα παιχνιδιών πρώτου προσώπου, για τον Α’ ΠΠ είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, και ούτε καν δεν τα εξαντλούν και αυτά. Πέρα από τα άλλα υπάρχει και το φαινόμενο, όσο πιο σύγχρονα είναι τα θέατρα των επιχειρήσεων στα παιχνίδια, τόσο περισσότερη προπαγάνδα να πέφτει, που μερικές φορές φτάνει στο σημείο να αποτελεί προέκταση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. «Θύμα» αυτού του φαινομένου έχει πέσει και ή σειρά battlefield, αν και σε πιο ακραία σημεία έχει φτάσει πιστεύω η σειρά CallOfDuty (Cod) σε ένα από τα οποία μάλιστα της σειράς, καλείσαι να δολοφονήσεις τον Φιντέλ Κάστρο (μόνο στα παιχνίδια μπορούσαν να τον σκοτώσουν βλέπετε) και η σειρά Homefront, που θέλει την Βόρεια Κορέα να έχει κάνει επίθεση και να έχει καταλάβει τις ΗΠΑ.
Υπάρχουν, βέβαια και λαμπρές εξαιρέσεις, όπως είναι για παράδειγμα το παιχνίδι SpecOps The Line, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και αντιπολεμικό, παρότι ασχολείται με σύγχρονα πιθανά πολεμικά σενάρια. Στο συγκεκριμένο, ο G Ι Joe ήρωας που χειρίζεται ο παίκτης διαπράττει απίστευτες ακρότητες στο όνομα της «ειρήνης και της δημοκρατίας», κάτι που οι δημιουργοί παρουσιάζουν με τρόπο που κάθε άλλο παρά δοξάζει τις πράξεις τόσο του ίδιου όσο και του σκοπού που εκπροσωπεί.
Στα πολεμικά παιχνίδια που αναφέρονται σε παλιότερες εποχές, δεν λείπει πάντα η προπαγάνδα, αφού συχνά εισάγεται με όχημα την «ιστορική ακρίβεια» που μεταφράζεται σε αντικομουνιστική ακρίβεια. Ακραίο παράδειγμα αποτελεί το παιχνίδι companyofheroes 2 το οποίο παρουσιάζει τους σοβιετικούς σαν να είναι χειρότεροι και από τους Ναζί. Στο Battlefieldone, πάντως, δεν παρατηρώ να υπάρχουν φαινόμενα προπαγάνδας, αν και ίσως πρέπει να περιμένουμε ως το επόμενο expansion για να σιγουρευτούμε, με τίτλο “inthenameoftheTzar”4 που εισάγει τον Ρωσικό στρατό στο παιχνίδι.
Και μιας και αναφερθήκαμε στην ιστορική ακρίβεια, να πούμε ότι και εκεί το παιχνίδι έχει βρει την χρυσή τομή. Αντλεί μεν από την ιστορία, αλλά μέχρι το σημείο που αυτό δεν γίνεται εις βάρος της διασκέδασης που προσφέρει. Οι χάρτες του αποτελούν πεδία που διεξήχθησαν πραγματικές μάχες, όπως το Verdun5, που έχουν αναπαραχθεί από φωτογραφίες, αεροφωτογραφίες, και εικόνες της εποχής με καταπληκτική ακρίβεια σε σημείο να αποτελούν υπέροχες αναπαραστάσεις της φρίκης. Οι στολές, οι εμφανίζεις των όπλων, τα οχήματα, και γενικά ό,τι αφορά στον οπτικό τομέα, αποτελεί ιδανική αναπαράσταση των πραγματικών.
Η κόλαση του Βερντέν όπως αποτυπώνεται στο παιχνίδι
Κατά την ώρα της δράσης, ο παίκτης καλείται να παίξει γρήγορα, και παράλληλα στρατηγικά, ενώ η συνεργασία με τα άλλα μέλη της ομάδας είναι απαραίτητη για την επιτυχή του πορεία. Για παράδειγμα, αν είσαι τραυματισμένος μπορεί να σε γιατρέψει ο medic, αν ξεμείνεις από σφαίρες μπορεί να σε προμηθεύσει ο support, αν το όχημα σου έχει πάθει βλάβη μπορεί να στο επισκευάσει ο μηχανικός. Όλα αυτά βέβαια μη φανταστείτε ότι γίνονται με ρεαλιστικό τρόπο, η επισκευή του οχήματος παίρνει 4 με 5 δευτερόλεπτα, και το μπαντάρισμα του τραυματία το ίδιο. Πάντως η ομάδα και το squad (υπο-ομάδα) έχουν τεράστια σημασία, αφού έχω παρατηρήσει πως όταν η ομάδα μου δεν πηγαίνει καλά κάνω και εγώ χαμηλότερο σκορ, ενώ όταν το squad μου αδιαφορεί εντελώς και δεν συνεργάζεται, τα πράγματα πάνε ακόμη χειρότερα.
Τα όπλα του παιχνιδιού είναι λίγο πουσαρισμένα, και με αυτό θέλω να πω, ότι για χάρη της διασκέδασης τα έχουν κάνει κάπως πιο αποτελεσματικά από ό,τι τα πραγματικά εκείνης της εποχής. Πάντως σε σχέση με άλλα παιχνίδια της σειράς που εξελίσσονται στο σήμερα, τα όπλα και τα gadgets του one είναι αρκετά πιο «ταπεινά», κάτι που έχει και τα καλά του και τα κακά του. Σαν καλό, θεωρώ, το ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να «κλέψει» κάποιος κάνοντας κατάχρηση κάποιων ιδιοτήτων των όπλων και των gadgets, σαν κακό το ότι δεν υπάρχουν –σε σχέση με άλλα battlefield– τόσο πολλά πράγματα να ξεκλειδώσεις. Και όταν λέω να ξεκλειδώσεις, εννοώ ότι όσο περισσότερο παίζει κάποιος, τόσο αυξάνεται η πρόσβαση του σε όπλα, gadgets, χειροβομβίδες, πρόσθετα των όπλων κλπ.
Υπάρχει εξοπλισμός στο παιχνίδι για όλα τα γούστα, τον οποίο καλείσαι να προσαρμόσεις στις ανάγκες σου, αλλά και να προσαρμοστείς σε αυτόν. Ένα όπλο που χρησιμοποιείς πρώτη φορά, κατά πάσα πιθανότητα θα σου φανεί κάπως άχρηστο, αν όμως του δώσεις χρόνο θα δεις ότι θα βελτιωθείς και ίσως να γίνει το αγαπημένο σου. Αν και για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάφερα να γίνω καλός σε όπλα sniper, με αποτέλεσμα να είναι τα λιγότερο χρησιμοποιημένα όπλα από εμένα, και να μισώ όσο τίποτα άλλο όταν κάποιος πετυχημένα με σκοτώνει από 500 μέτρα απόσταση. Πάντως η κατάχρηση των όπλων sniper καταντάει αηδία, και, όταν ο χάρτης γεμίζει με ακροβολιστές χάνεται κατά τη γνώμη μου η πλάκα, γιατί σε τρώνε από όλα τα σημεία του ορίζοντα χωρίς να μπορείς να αμυνθείς. Είναι η λεγόμενη τεχνική του «καμπερώματος» που βγαίνει από την λέξη κάμπινγκ, ότι και καλά ο sniper στήνει σε ένα σημείο τη σκηνή του και δεν κουνάει από εκεί μέχρι να ολοκληρωθεί η πίστα. Άλλα «καρκινώματα» του παιχνιδιού είναι οι cheaters, αυτοί δηλαδή που χρησιμοποιούν hacks για να κλέψουν στο παιχνίδι, πχ να σε βλέπουν μέσα από τοίχους, να σε πετυχαίνουν αυτόματα στο κεφάλι κ.α. Οι servers διαθέτουν προγράμματα που εντοπίζουν τους cheaters, όμως αυτοί που φτιάχνουν τα hacks τα εξελίσσουν και έτσι τα αντικλεπτικά συστήματα είναι αδύνατον να τους εντοπίσουν όλους, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι τίμιοι βιοπαλαιστές παίκτες.
Καράβια βγήκαν στη στεριά… με με ρωτάτε πώς κατέληξε το πολεμικό πλοίο στην έρημο.
Ακόμη ένα καλό που έχει το battlefieldone, και η σειρά γενικότερα, είναι ότι ο κόσμος συνεχίζει να τα παίζει πολύ καιρό μετά την κυκλοφορία τους. Για παράδειγμα, στους servers του badcompany 2 συνεχίζουν να υπάρχουν πολλοί ενεργοί παίκτες, παρότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 2010, ενώ και τα παλιότερα battlefield συνεχίζουν να έχουν μια αξιοσέβαστη βάση παικτών σε επίσημους και ανεπίσημους servers. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι το παιχνίδι που αγοράζεις θα συνεχίσει να έχει πέραση μετά από καιρό, διότι τα περισσότερα multiplayer παιχνίδια σπάνια έχουν κύκλο ζωής πάνω από 5-6 χρόνια, κάτι που τα καθιστά άχρηστα όταν παλιώσουν αφού δεν μπορούν πια να παιχτούν.
Πέρα από τα χαρακτηριστικά τους, την διασκέδαση που προσφέρουν και τις καινοτομίες τους, δεν μπορεί παρά να μας δημιουργηθούν ερωτήματα για τις πιθανές αρνητικές πλευρές αυτού του είδους των παιχνιδιών. Όχι μόνο για το ζήτημα του εθισμού, καθώς υπάρχουν άνθρωποι που περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας τους παίζοντας τέτοια παιχνίδια, αλλά και για μια σειρά από άλλους προβληματισμούς, ειδικότερα σε σχέση με τις μικρότερες ηλικίες. Φέρ’ ειπείν, το κατά πόσο τέτοιου είδους παιχνίδια δημιουργούν στα μυαλά των παιδιών μια ρομαντική εικόνα για τον πόλεμο, μια εξύμνηση της επικράτησης μέσω της βίας, και μια αποδοχή, σε βαθύτερο συνειδησιακό επίπεδο, του ρόλου τους ως πιθανοί αυριανοί στρατιώτες στην υπηρεσία του «έθνους». Πάντως, ακόμη και πριν εφευρεθούν οι υπολογιστές, η κοινωνία «εκπαίδευε» από μικρά τα παιδιά στην ιδέα του πολέμου μέσα από τα παιχνίδια, τα κόμικς, την τηλεόραση, ακόμη και το σχολείο. Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι τα ανθρώπινα υποκείμενα έχουν τον τρόπο να ξεχωρίζουν το πραγματικό από το φανταστικό, και να κατανοούν ότι άλλο το παιχνίδι και άλλο η πραγματικότητα. Βέβαια η εξύμνηση της βίας μέσα από τηλεόραση, υπολογιστές, κόμικ κ.α, ακόμα και αν είναι βία φανταστική, όλο και κάποιο αποτύπωμα θα αφήσει. Πιστεύω όμως ότι θα ήταν ίσως υπερβολική μια apriori δαιμονοποίηση όλων των παιχνιδιών/ταινιών/βιβλίων/κόμικ, σχετικών με τον πόλεμο, καθώς θα αποτελούσε μια τυφλή στροφή στον πουριτανισμό.
Πάντως, το ζήτημα των συνεπειών σηκώνει πολύ κουβέντα, που ίσως θα είχε αξία να γίνει αυτοτελώς σε κατοπινό άρθρο. Όσον αφορά το παρόν άρθρο, ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον καθώς θα ακολουθήσουν και άλλα παρόμοια από τον φαντασμαγορικό κόσμο του gaming.
5 Στο Verdun στη βορειοανατολική Γαλλία, έλαβε τόπο μια από τις πιο αιματηρές συμπλοκές του ΑΠΠ που κράτησε 11 μήνες και κόστισε τη ζωή σε περισσότερα από 710.000 άτομα.
Άντε να βγει, το περιμένω πως και πως, από τις πιο καλές σειρές παιχνιδιών ever για παλιούς και νέους! Φοβερό το περσινό reboot, αντάξιο του προγόνου του. Ελπίζω και αυτό να μην μας απογοητεύσει, αν και εχω ακούσει ήδη ενα κακό νεο, ότι δεν θα έχει αερομαχίες… κρίμα, γιατί πάντα γούσταρα την οθόνη των αερομαχιών! Φέρτε μας τον ιντερσέπτορα ρεεεεεεε……….!!!!
Είχα γράψει και παλιότερα ένα άρθρο για τον αντικομουνισμό στα videogames, την προπαγάνδιση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και την αμερικάνικη περί του κόσμου αντίληψη. Αυτή τη φορά θα μας απασχολήσει η προπαγάνδα ψυχροπολεμικού τύπου που καλά κρατεί ακόμα και τόσα χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ τόσο στο χώρο του Holywood και των ΜΜΕ, όσο και στην βιομηχανία του gaming στην οποία και θα εστιάσουμε.
Πριν από μερικές μέρες κατέβασα το παιχνίδι Company Of Heroes, το οποίο αποτελούσε ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια στρατηγικής της χρονιάς. Ο λόγος που το παιχνίδι αυτό είχε τραβήξει την προσοχή των strategαδωv είναι κυρίως ότι το πρώτο μέρος αποτελούσε ένα πολύ προσεγμένο παιχνίδι, και έτσι οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Για εμένα υπήρχε ακόμα ένας λόγος που ανυπομονούσα να παίξω το Company Of Heroes 2, το γεγονός ότι καταπιανόταν με το ανατολικό μέτωπο του ΒΠΠ και μάλιστα από την πλευρά των σοβιετικών. Είχα την ελπίδα πως επειδή το πρώτο παιχνίδι έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά, θα υπήρχε κάποια ιστορική ακρίβεια και στο δεύτερο μέρος και ότι δεν θα περιείχε ακραία αντισοβιετική προπαγάνδα.
Ε λοιπόν το παιχνίδι ήταν μια απογοήτευση! Καταρχήν οι μηχανισμοί του gameplay δεν είχαν τίποτα καινούριο να προσφέρουν, και αν εξαιρέσει κάποιος τα αρκετά καλά γραφικά(που δεν είναι και state of the art πάντως), τις εντυπωσιακές εκρήξεις και τα ποιοτικά ηχητικά εφέ, θυμίζει ξαναζεσταμένη σούπα του πρώτου, κάτι ιδιαίτερα απογοητευτικό αν υπολογίσουμε ότι σχεδιαζόταν για περίπου μια 7ετία. Αλλά ακόμα και τα καλά γραφικά έχουν το κόστος τους, αφού απαιτούν έναν δυσανάλογα καλό υπολογιστή αν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το γνωστό εκείνο φαινόμενο μεταξύ slideshow και slow-motion που κάνει ένα παιχνίδι unplayable. Και επειδή κανένας strategας που σέβεται τον εαυτό του δεν αξιολογεί ένα τέτοιο παιχνίδι με προτεραιότητα τα γραφικά, ούτε και έχουν οι strategαδες τα γρηγορότερα συστήματα, μάλλον αυτά λειτουργούν αρνητικά στο τελικό αποτέλεσμα ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι εξαιτίας του κακού προγραμματισμού ζητούν περισσότερα από όσα δίνουν. Όμως σκοπός μου δεν είναι να κάνω συνολική παρουσίαση του παιχνιδιού αλλά να εστιάσω στην προπαγάνδα οπότε θα αφήσω τις γενικές παρατηρήσεις και θα μπούμε στο ψητό.
Όσοι από εσάς έχετε δει την ταινία «Ο εχθρός προ των πυλών» πραγματικά αν παίξετε το παιχνίδι θα νιώσετε ότι την ξαναβλέπετε. Όλες οι σκηνές της αντισοβιετικής προπαγάνδας είναι παρούσες και ξεδιπλώνονται από τις πρώτες κιόλας αποστολές του παιχνιδιού. Τι τάγματα στρατιωτών που αντιμετωπίζουν άοπλα τον εχθρό, τι διαταγές που τους στέλνουν σε σίγουρο θάνατο, τι εκτελέσεις…! Ακόμα και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής βρίσκεται φυλακισμένος στην Σιβηρία και αφηγείται τις εμπειρίες του από τον πόλεμο στον απεσταλμένο της κυβέρνησης ο οποίος έχει πάει εκεί με σκοπό να του αποσπάσει πληροφορίες. Συχνές είναι και οι μπηχτές εναντίον της σοβιετικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Κάποια στιγμή για παράδειγμα, ο απεσταλμένος της κυβέρνησης ρωτάει τον φυλακισμένο στρατιωτικό:
– Μα εσύ παλιά πίστευες στο σκοπό!
Και ο στρατιωτικός απαντά ηρωικά
– Στους στρατιώτες μου πίστευα!
Το Company Of Heroes 2 βρίθει από τέτοιου είδους διαλόγους και σκηνές…οι άμοιροι στρατιώτες, η σκληρή ηγεσία, ο ψυχοπονιάρης κομισάριος που μπήκε φυλακή επειδή αντιστάθηκε στους ανώτερους του που απαιτούσαν να στείλει τους άνδρες του σε σίγουρο θάνατο κλπ. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, δεν είναι υπερβολικό να πω ότι το παιχνίδι κάνει τους ναζί να φαίνονται ως τα θύματα της υπόθεσης και τους σοβιετικούς, κάτω πάντα από τις απάνθρωπες εντολές της ηγεσίας, να φαίνονται ως οι θύτες. Τα κακόμοιρα τα ναζιστάκια, επειδή χάνουν κιόλας τον πόλεμο, είναι αξιολύπητα. Οι σοβιετικοί στρατιώτες έχουν διαταχθεί να είναι αμείλικτοι και δεν παίρνουν ομήρους, οι πάντες εκτελούνται επί τόπου και με συνοπτικές διαδικασίες. Για τις θηριωδίες των ναζί δεν γίνεται ούτε λόγος στο παιχνίδι, είναι απλά ένας στρατός που χάνει σιγά σιγά τον πόλεμο επειδή βρέθηκε σε λάθος τόπο και χρόνο, βλέπετε παίζουν και όλα τα κλισέ περί ρωσικού χειμώνα και τα ρέστα. Επειδή όμως το δικό μου κριτήριο μπορεί να πει κάποιος ότι είναι υποκειμενικό, θα παραθέσω αποσπάσματα από διάφορα mini reviews χρηστών στο metacritic. Να σημειωθεί ότι το παιχνίδι παίρνει κατά μέσο όρο βαθμολογία 5.8 από τους παίκτες και 8 από τους επαγγελματίες reviewers, δείγμα του πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το marketing που εξασφαλίζει καλές βαθμολογίες από τα περιοδικά του ειδικού τύπου, δίνοντας τους διαφημιστικά πακέτα ή απλά εξαγοράζοντας απευθείας reviewers.
This is a complete political Why anglo-games are so narrow minded. This game is just an epic fail of trying to prove that the soviets were monsters. I guess cold war continues, and there is fight going on for youth minds. Same is in metro last light.
Campaign scenario is written by Joseph Goebbels fans.
It’s shame. Cold War is over there is no reason to picture USSR as Mordor.
But why to bother and read real history books? Let’s just make another game about this terrible unhuman russians.
For the love of god DON’T BUY IT! This game is a failure on so many levels. Firstly as some of you could have guessed somebody was going to complain about, day one DLC, I don’t care what anybody says content created pre-release should be in the game, especially when it is important content like commanders etc. Secondly the campaign is horribly done they have put almost no work into this campaign making it a chore to play through (besides that fact like some other users have pointed out I feel like the campaign is a slight bit racist towards Russians).
Russians eating russians, great story, no history at all. Hello, we were people, not orcs! Bugs, frezes, too overpriced. This should be presented, but I have no idea to who.
Another AntiRed game. Why not? I’ts like a mainstream today to show, khm…to show «how brutal was the russian tiranny». Thank God I ain’t bought it. Played it on my pal’s PC.
If you american? buy it.
If you don’t give a to realy history? Sure thing buy it, you’ll love it.
If you’re pretty sure, that there was some tiranny in USSR? Game’s made for you.
If you sure that russian soldiers were killing women and children? I feel sorry for you and…YES! This game was made for you!
Rest of you, those, who still can think with your heads stay away form this game.
«Historical» bull***
I am fan of 1st CoH< and I really dislike CoH2. I dont know, why they change doctrines to commanders? Doctrines were more interesting and tactic, because they have 3 branches of units. I dont like summer multiplayer maps, no details, blurry textures… units feel like the same for ussr and germany, no diversity. I dont like campaign, russians like murderers… CoH 1 a lot better. I will play CoH Eastern front mod, not CoH2
Having all Relic WH40K games I expected better value for the price. Bad performance, crashes and silly plot. Portraying of Russians in a «historical» game was ridiculous. Orcs look like a charming persons compared with these «evil russkies».
This game gives Russians a bad name, game play is often repetitive, unsatisfying game play, lackluster soundtrack, very demanding graphics, gives this game a negative score.
The game is pretty good, but has an intense amount of problems. The many betas did not solve and made severe balance issues worse. The engine is poorly coded and not optimized for Nvidia cards, and has no SLI support due to poor coding and optimization. The campaign and multiplayer are not historically accurate and are full of a lot of offensive propaganda and such. Do not buy this game unless you have an extremely good gaming PC and are ready for a future pay2win.
Unfortunately, this game is a letdown, compared to the CoH 1. Less units, removed commander trees, less maps. And most of all uninteresting and quite political campaign, clearly anti-soviet, that shows all soviet officers as beasts, who sent soldiers to die and executed them every single day.
I love sega. I love relic. I love CoH, but i hate liers. Game have cool onlina battle, cool gameplay… bot worts story. So many lie about soviet army.
~.~
Στο παρακάτω βίντεο θα μπορέσετε να άπολαύσετε κάποια από τα σκανδαλιστικά cutscenes του παιχνιδιού:
Τώρα αν πρέπει να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω, είναι ότι οι καπιταλιστές κατανοούν αυτό που δεν έχει ακόμα καταλάβει ο λαός, ότι είναι αναπόφευκτη η ανατροπή του συστήματος τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ξοδεύουν τόσα και τόσα χρήματα στην προπαγάνδα με κάθε μέσο, προκειμένου να δαιμονοποιήσουν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό και να κερδίσουν χρόνο. Γνωρίζουν βλέπετε, ότι αν οι συνειδήσεις των ανθρώπων απεμπλακούν από τις διδαχές τους και ριζοσπαστικοποιηθούν, αν ο λαός πιστέψει στην δύναμη του, τότε οι πλουτοκράτες θα χάσουν τον ταξικό πόλεμο και το σύστημα τους θα σταλεί εκεί που έπρεπε να είχε σταλεί από καιρό, στον σκουπιδότενεκέ της ιστορίας.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania).
ΥΓ: Παραθέτω δυο τρια ακόμα reviews από το metacritic που μου φάνηκαν καλά:
It would seem the Relic company is involved in rigging the reviews, ..look at all the 10 marks, and unsubstantiated claims, and then look at bad grades and markes and how wonderfully articulated they are.. its clear Relic is in the business of not only falsifying Russian and WW2 history but also the reviews))lol..
CoH2 is bad,if we look at the game,graphic wise,AI wise,variety wise of units,tactics,its just horrible excuse of an addon for CoH1..
When you add insult to injury in the form of anti-russian propaganda is just criminal in my opinion. I’m not a russian, i’m european and its disgusting to see a campaign that doesn’t EVEN MENTION that Nazis murdered up to 20 MILLION civilians in East.that is 20 MILLION children,women, old men..civilians..brutally slain, raped, dismembered, buried in mass graves ALIVE!!.. all the campaign talks about is how russians are evil and for some reason don’t want to fight for their families and children who will die from nazis, so you need stalin the evil man to kill russians so bad russia can kill good hearted germans who only want to bring peace to mother earth..but russia so bad, so evil,they just kill germans for no reason..
insulting is not big word enough for this criminal crappy piece of game.. if you want a-political game with serious fun and attention to detail and tank warfare look at Men of War:Assault Squad.. it beats Coh1 100 times over, and Coh2 can’t even rank..
AVOID this crap if you care for your money.. i mean 60 euros? are they crazy? i wouldn’t play this if somebody paid me money, i watched my friend buy it, then curse it for loosing 60 euros on this fuming pile of crap..
russophobia and a set of myths about the heroism of the Soviet people. Developers like the Nazis rather than a Russian who saved their asses.
Storyline like the idiots who do not have representation of the heroism of the Soviet people, and read the «historical», «facts» from the books of the traitor and a liar Solzhenitsyn.
The Eastern Front mod for COH1 was better than this, and I can only look to the endless ingenuity of the modding community to make this one playable. Here’s why:
-1. Story that could have been (and probably was) written by a racist 12 year old Ron Paul internet troll. All characters are one dimensional caricatures of simplified and heavily propagandized Western portrayals of the Soviets. No attention paid to the millions of Soviet heroes who willingly sacrificed everything for their nation and ideals, the story is simply as follows. Good Guy: «But sir, wat about owr FREEDUMZ!!!!!» Bad Guy: «Dam ur Freedummz! We r commy monsters who h8 everyone freedom!!!! Bwahahaha». Then libertarian commissar wins because the bad guy says «OMG u war rite all along muh freedumz!» And then the bad guy just kinda kills himself and freedom reigns. I’m not making that up. That’s the five hour story. Plus they just don’t sound Russian, accent or anything. Horribly done all around. Also about as historically accurate as Dino D-Day.
Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν ότι είμαι μεγάλος gamer, και σε ηλικία, αλλά και σε εμπειρία, ολόκληροι μεγάτονοι από pixels, vertex, voxels, και αργότερα πολύγωνα, έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια μου. Όσοι δεν καταλαβαίνετε τίποτα, δεν πειράζει, δεν αποτελούν όλα αυτά γνώσεις τις οποίες πρόκειται να χρησιμοποιήσετε στις απλές, καθημερινές σας συναναστροφές με άλλους ανθρώπους, οπότε πάμε παρακάτω.
Τα παιχνίδια στους υπολογιστές προσφέρουν κυρίως διασκέδαση, ή, εφόσον είναι αρκετά ποιοτικά, το πάνε ένα σκαλί πιο πάνω και προσφέρουν ψυχαγωγία. Ωστόσο μερικές φορές μέσα από αυτά μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει και χρήσιμα πράγματα τα οποία πιθανόν να έχουν εφαρμογή έξω και πέρα από τον κόσμο του gaming.
Υπάρχει λοιπόν ένα είδος παιχνιδιών με το ακρωνύμιο MMORPG, δηλαδή mass multiplayer online role playing games. Τα παιχνίδια αυτά, σε μεγάλες δόσεις, μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και θάνατο, πραγματικό θάνατο, να πεθάνεις στην καρέκλα που λένε, το γιατί μπορεί να φτάσει κάποιος εκεί δεν πρόκειται να το αναλύσω, πάντως όλο και κάτι θα έχει πάρει και εσάς το αυτί σας για κάτι κορεάτες(Νότιους έτσι) που τους ανακάλυψαν σαπισμένους πάνω στο πληκτρολόγιο. Με το να είμαι και εγώ χρόνια στο κουρμπέτι, έχω ρίξει τα ξενύχτια μου, έχω τραβήξει κάτι σερί 8ωρα(απ, το 8ωρο δεν το υπερβαίνουμε, τι διάλο, τζάμπα αγωνιζότανε οι άλλοι στο Σικάγο) να σφαγιάζω νομιστεράκια και να μαζεύω πολύχρωμες παπαριές από το πάτωμα προκειμένου να συγκεντρώσω υλικά για να φτιάξω ένα φωσφόριζε σπαθί που θα με βοηθήσει στις pvp(player vs player) μονομαχίες. Tragic θα πει κάποιος, δεν λέω όχι, πάντως η αλήθεια είναι ότι παρόλο που το 99,9/100 από αυτές τις εργατοώρες αποτελεί χαμένο χρόνο, το υπόλοιπο 0,01/100, δηλαδή το απόσταγμα όλης αυτής της εμπειρίας, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο! ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!!
Ε καλά όχι και τόσο μεγάλη, αν κρατήσατε την ανάσα σας μπορείτε να επιδοθείτε ξανά στο ευγενές σπορ της εκπνοής…
Υπάρχουν λοιπόν στα MMORPG κάτι εχθροί, τι να σας πω, πάς εκεί, πλησιάζεις, σε βλέπει, σου δίνει μια σφαλιάρα και τέλος. Τι να του κάνεις εσύ ο κακομοίρης με τους 12.000 πόντους ζωής, όταν ο Bordac ο Βάρβαρος έχει 500.000 και σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε λίγο και λιγάκι καλεί και 4-5 λακέδες να πολεμήσουν στο πλευρό του…
…ε, όπως είναι φυσιολογικό, μετά από δυο τρείς προσπάθειες, αν είσαι επίμονος στόκος, απογοητεύεσαι και επιστρέφεις στο αγαπημένο σου χόμπι, το να σκοτώνεις κακορίζικα νομιστεράκια που είναι πιο αδύναμα από σένα και άρα ασφαλή, μπορεί να είναι λίγο ντροπιαστικό, αλλά του φευγάτου η μάνα…
Όμως το καλό το παλληκάρι δεν καταθέτει ποτέ τα όπλα, μπορεί ο αντίπαλος να είναι πολύ δύσκολος, και φαινομενικά ανίκητος, αλλά when there is a will there is a way(and i dont mean the obvious way out). Στο κάτω κάτω ο Bordac είναι μεγάλο ρεμάλι, έχει βάλει όλους τους κατοίκους της περιοχής(νέους γέρους γυναίκες και μικρά παιδιά) να δουλεύουν στα ορυχεία για λογαριασμό του σε συνθήκες μεσαίωνα. Πατάς λοιπόν enter και γράφεις /wisper vrasidas ela re malaka na moy kaneis healing, einai edo o Bordac kai me exei skisei, fonakse kai toy perikefalaia poy einai tank
Έρχεται λοιπόν μαζί και ο vrasidas και ο perikefalaias, ο ένας θα γιατρεύει και ο άλλος θα φροντίζει να εισπράττει τα χτυπήματα του Bordac αφού αντέχει περισσότερο, έχει 20.000 πόντους ζωής. Ready Go!!!!!!
Μετά από 45 λεπτά και καμπόσες αποτυχημένες προσπάθειες ξεκινάμε και οι τρείς για πολλοστή φορά από το νεκροταφείο, έχουμε ξοδέψει τα 35 λεπτά στο να τσακωνόμαστε για το ποιός έφταιγε που τον ήπιαμε και τα υπόλοιπα 10 να ξύνουμρ την επιδερμίδα του Bordac σε μια παρωδία μάχης.
Δεν πεθάναμε, οχι οχι, κανουμε ηλιοθεραπεία στην ζεστή άμμο…
– Vrasidas: den ton exoyme re, pame na figoyme exo afisei kai ena quest sth mesi
– Perikefalaias: thelei kai episkeyes h panoplia moy, tzaba lefta
– Poexania: statheite mwre, na rotisoyme mia stigmh sto guild(συνδικάτο), ama einai na ftiaksoyme raid group(κοινώς να μαζευτούμε καμιά 100στή άτομα) na ton fame(με την καλή έννοια αυτήν την φορά).
Μετά από καμιά ώρα καταφέρνουμε και μαζευόμαστε καμπόσα συντρόφια, οργανώνουμε καλά τις επιθέσεις μας, αναλαμβάνει ο καθένας ένα ρόλο, buffαριζομαστε(σαν να λέμε ντοπαριζόμαστε), και χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος πάμε και στεκόμαστε μπροστά στον καταδικασμένο πλέον Vordac. Εκείνος μας κοιτάει σαν χαζός, η τεχνητή του νοημοσύνη δεν του επιτρέπει να καταλάβει πόσο ταπεινωτικά θα πεθάνει, διαφορετικά θα τρέπονταν σε φυγή κλαίγοντας.
All r?(ρωτάει ο raid leader για να δει αν είναι όλοι έτοιμοι)
– perikefalaias: sec pee break(κανείς δεν θέλει να έχει πρόβλημα με τα υδραυλικά του την ώρα της μεγάλης μάχης, εδώ δεν τα κάναμε πάνω μας όταν τον πίναμε ανελέητα, θα τα κάνουμε πάνω μας τώρα που τον έχουμε για πλάκα;).
Δεν θα σας πω ψέματα, στην πρώτη απόπειρα χάσαμε, κάτι που αποσυντονιστήκαμε, κάτι που τα νέα μέλη του συνδικάτου δεν είχαν και τόση πείρα, κάτι που δεν τους είχαμε οργανώσει καλά και εμείς…
Ο επιμένων όμως νικά
βάλαμε το κεφάλι κάτω και ορμήσαμε με τα νεύρα μαινόμενου ταύρου, την αυτοσυγκράτηση του φιδιού το μάτι του αετού και την ταχύτητα της Τσιτάρα…
…15 λεπτά αργότερα τα κόκαλα του Bordac ψηνόταν κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου(η αποσύνθεση πρέπει να γίνει γρήγορα βλέπετε γιατί ο Bordac θα ξαναγεννηθεί σε λίγα λεπτά για να δώσει την ευκαιρία και σε άλλους να τον ταπεινώσουν, ή να ταπεινωθούν). Εμείς θεραπεύσαμε τους τραυματίες μας, αναστήσαμε τους νεκρούς συντρόφους(ναι αυτή η λεπτομέρεια διαφοροποιεί τα παιχνίδια από την πραγματικότητα), απελευθερώσαμε τους σκλάβους και φωνάξαμε δυνατά το πολεμικό σύνθημα του συνδικάτου μας.
Πηγαίνετε και παίξτε αυτό το παιχνιδάκι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, αλλά δεν μπορώ να σας πω τίποτα γιατί ότι και αν πω θα είναι spoiler. Απλά κάντε υπομονή και σκεφτείτε εναλλακτικά!
Κοπέλια ζω ακόμα απλά έχω αρκετό διάβασμα και αυτός είναι ο λόγος που έχω να κάνω δημοσίευση από του αγίου ανήμερα(σε περίπτωση που ανησυχήσατε δηλαδή).
Ps: Αν και για να πούμε του στραβού το δίκο έχω φάει και ενα μικρό κόλλημα με το Kings Bounty Warriors Of the North, το οποίο μου καταναλώνει κάμποσο ελεύθερο χρόνο.
Αμπελοφιλοσοφίες 