Διαβάζοντας ένα άρθρο για τον Ν. Γκάτσο πρίν λίγο, μου γεννήθηκε μια ιδέα σχετικά με την αξιολόγηση της ποίησης και των ποιητών απο τους διάφορους λογοτεχνικούς κύκλους.
Βλέπω λοιπόν, ότι στις περισσότερες αναφορές που εχω διαβάσει, όταν κάποιος αναφέρεται στο έργο του συγραφέα, αναλύει περισσότερο, εως και απόλυτως, τα τεχνικά του χαρακτηριστικά.
Κατά τη γνώμη μου, όταν γίνεται λόγος για το έργο ενός συγγραφέα-ποιητή, πρέπει να δίδεται μεγάλο βάρος και στο περιεχόμενο του. Δηλαδή ναι μεν, αυτός ήταν ρομαντικός, νατουραλιστής, ρεαλιστής, κλπ, όμως αυτό δεν επαρκεί. Γιατί ο ίδιος ο ποιητής, δεν θέλει να πεί, «εγώ είμαι ρεαλιστής», με το όποιο πόνημα του(βέβαια υπάρχουν και τέτοιοι), αλλά θέλει να εκφραστεί σε μεγαλύτερο βάθος πνεύματος-ψυχής.
Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να διαπιστώσουμε ευκολότερα σε στρατευμένους ποιητές, όπως ήταν για παράδειγμα ο Γ. Ρίτσος, όμως ισχύει για τους περισσότερους δημιουργούς-καλλιτέχνες, εντός ή εκτός κάποιων ορίων.
Δεν αμφιβάλω βέβαια ότι στην ποίηση, που είναι μια μορφή τέχνης, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο το τι λες, αλλά και το πως θα το πείς. Δεν διαφωνώ με την «η τέχνη για την τέχνη» αντίληψη, σύμφωνα με την οποία μπορεί να είναι αρκετό ακόμα και το αισθαντικό-αισθητικό ερέθισμα ενός έργου τέχνης, όμως η μάχη με το λόγο ή με όπλο το λόγο συνήθως δεν δίδεται μόνο σε αυτό το επίπεδο. Γιατί η άποψη «τέχην για την τέχνη», προέκυψε σε μια περίοδο που η τέχνη έπρεπε να χειραφετηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί, ανεξαρτητοποιημένη τέχνη όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τέχνη άνευ νοήματος.
Προσωπικά είμαι οπαδός της ρεαλιστικής ποίησης, κάτι που μαρτυρούν και τα έργα μου, παρόλα αυτά, αναγνωρίζω την αξία και άλλων τεχνοτροποιών, χωρίς να θεωρώ λοιπόν κατ’ ανάγκη την ρεαλιστική ποίηση ανώτερη, την επιλέγω επειδή με εκφράζει, συναισθηματικά, λογικά και καλλιτεχνικά.
Είμα σίγουρος ότι πολοί συγγραφείς, όπως και εγω, θα προτιμούσαν να τους μνημονεύουν όχι για το στύλ με το οποίο γράφουν, αλλά για το τι γράφουν, επειδή τελικά, αυτό το μύνημα ήθελαν να περάσουν. Βέβαια πολλές φορές, η τεχνοτροπία, εκτός απο μέσον είναι και σκοπός, είναι δηλαδή και μύνημα, όπως για παράδειγμα γίνεται στις λεγόμενες «επαναστάσεις» της τέχνης. Ακόμα όμως και στις περιόδους εκείνες, το μύνημα της καινοτόμου τέχνης είναι κοινωνικό,το ίδιο και οι συνθήκες εμφάνισης του.
Θεωρώ ότι αυτή η προσκόληση στην τεχνοτροπία, είναι το λιγότερο ύποπτη, και θα φέρω ως παράδειγμα τον Picasso, εναν ζωγράφο, γνωστό όχι για τα χιλιάδες κοινωνικά μυνήματα που έφεραν τα έργα του, αλλά για το στύλ του. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το στύλ, έναντι του νοήματος, είναι πιο ανώδυνο, πράγμα που το κάνει να ταιριάζει με τις απαιτήσεις(ή τις μη απαιτήσεις), της εποχής μας. Ωφείλει λοιπόν η τέχνη, όντας επίτευγμα του στερνού και πιο σπουδαίου όπλου μας, να είναι περιεκτική, επαναστατική και ελπιδοφόρα, και έτσι πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε.
Προσωπική μου συμβουλή, αφήστε το περιτύλιγμα και ασχοληθείτε με το περιεχόμενο.
Απόψε έδειξε απο το αεροπλάνο του και ο Ομπάμα την συμπάθεια του κάνοντας δηλώσεις για την Ελλάδα, ποιος ξέρει τι καινούριο μας ετοιμάζουν;
Πάντως αυτή η οικονομική βοήθεια έχει πάρει τη μορφή πλειοδοτικού διαγωνισμού, στην αρχή γινόταν λόγος για 30, μετά για 50, αργότερα για 90 και τώρα λέει ότι μπορούμε να φτάσουμε και 200(για δισ μιλάμε έτσι;).
Αυτό τώρα που διαβεβαιώνει η κυβέρνηση ότι θα εγγυυθεί στον ιδιωτικό τομέα την παραμονή του 14ου μισθού πολύ με καθυσηχάζει, μιας και έχει τηρήσει όλες τις τις υποσχέσεις ως τώρα. Βέβαια τον 14ο μισθό οι του ιδιωτικού τομέα τον έχουν χάσει με τον εναν η τον άλλον τρόπο χρόνια τώρα, αλλά σε λόγια να βρισκόμαστε.
Αλήθεια η νόσος τον χοίρων εξαλείφθηκε;
Πάντως τον Παπανδρέου δεν τον ρωτάει και κανείς, για τις ανακοινώσεις τον έχουν, και πάλι καλύτερα τα καταφέρνει ο Χατζηνικολάου. Η μέρκελ είναι ο κανονικός διαπραγματευτής των τραπεζών, τώρα με ποιόν διαπραγματεύετε δεν ξέρω, Γιάννης κερνά Γιάννης πίνει.
Το μόνο που με φόβισε είναι που το Γιωργάκι(άχου το), μίλησε για ξεκαθάρισμα της υφαλοκριπίδας, γιατί ανυσηχώ, δικαίως, ότι μετά το ξεκαθάρισμα θα αρχίσουν τα ξεπουλήματα, είδομεν. Έχει και συνάντηση με κοινωνικούς εταίρους την πέμπτη ο σπόρτσμαν του ξεπουλήματος, θα φάνε, θα πιούνε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.
Το σαμποτάζ στο καμποτάζ πως πάει…;
Η Ελλάδα παρήγαγε αγροτικά προιόντα, συγκέντρωνε τουρισμό και είχε ισχυρό εμπορικό στόλο, να ζήσουμε να τα θυμόμαστε:
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, τουλάχιστον όσοι είχαν αναπτύξει ή διατηρήσει έναν υγυή τρόπο σκέψης, είχαν διαφορετική αντίληψη σχετικά με το τι σημαίνει πολίτης απο αυτή που έχουμε εμείς σήμερα. Για να θεωρηθεί λοιπόν κάποιος πολίτης, σύμφωνα με τις πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρίες του παρελθόντος(και για μια περίοδο και στην πράξη ως ενα βαθμό), δεν αρκούσε να εμπεριέχεται απλά ως μια οντότητα εντός μιας πόλης, αλλά να συμμετέχει στα κοινά(στην νομοθεσία, στην άσκηση εξουσίας και στις όποιες σημαντικές αποφάσεις). Είναι βέβαια θέμα συζήτησης το κάτα πόσο κατάφερε αυτό να εφαρμοστεί ακόμα και στην αρχαία Αθήνα της δημοκρατικής περιόδου, όμως δεν θα μας απασχολήσει το συγκεκριμένο ζήτημα στο παρόν άρθρο.
Χοντρικά, αν ζητούσε κάποιος έναν απο τους αρχαίους φιλόσοφους, να δώσει ενα ορισμό για το τι είναι πολίτης και τι δούλος, η περιγραφή που θα έδινε για το δούλο, δεν θα είχε και μεγάλες διαφορές απο το πως θεωρούμε τον «πολίτη» τη σήμερον ημέρα. Για τους αρχαίους π.χ. Αθηναίους, ο δούλος ήταν μονάδα παραγωγής και ο πολίτης μονάδα άσκησης βούλησης, τουλάχιστον στην θεωρία. Αυτό λοιπόν που διαφοροποιούσε τους πολίτες απο τους δούλους, ήταν αφενός η επιβάρυνση των δούλων με τις βαρυές εργασίες, και η ενασχόληση των πολιτών με τα κοινά, τα πολιτικά δηλαδή.
Στις μέρες μας βέβαια, που η δουλεία υποτίθεται ότι έχει καταργηθεί(γιατί στην πραγματικότιτα έχει αντικατασταθεί απο την μισθωτή σκλαβιά, ενα απάνθρωπο και παράλογο δηλαδή τρόπο παραγωγής), δεν μπορούμε να περιμένουμε απο τους δούλους να βγάλουν το φίδι απο την τρύπα, άσχετα αν ως ενα βαθμό το κάνουμε(βλέπε υποανάπτυκτες χώρες). Παρόλα αυτά, δεν θα έπρεπε να απαξιώνουμε την ενασχόληση με τα κοινά, αλλά θα έπρεπε να την θεωρούμε υποχρέωση μας. Και δείτε το και πρακτικά, εφόσον ζούμε σε κοινωνικές ομάδες, μεγαλύτερες η μικρότερες, ωφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για το ρόλο μας στην κάθε μια απο αυτές τις ομάδες, αλλά και για την λειτουργία των συγκεκριμένων ομάδων, μιας και η επιρροή που ασκούν αυτές στη ζωή μας είναι καθοριστική!
Αντ’ αυτού, προτιμούμε, να καθόμαστε μπροστά στην τιβι και να κρεμόμαστε απο τα πάνω αλλά και τα κάτω χείλια, της Αλεξανδράτου και της κάθε Αλεξανδράτου, πράγμα που δεν είναι μόνο αφελές αλλά και ιδιαιτέρως επικύνδινο. Γιατί όσο εμείς είμαστε παραδομένοι στο τίποτα, εκείνοι, ακολουθούν την τακτική του «όσο εσύ κοιμόσουν», και κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Όταν εμείς, κάθε που γίνονται εκλογές ξαπλάρουμε στην παραλία, αντί να ασχοληθούμε 15 λεπτά με το να πάμε να ψηφίσουμε, εκείνοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα, δείτε τους πόσο άνετα βασιλεύουν στα κράτη με μεγάλη αποχή, δεν τους καίγετε καρφί που εσύ νομίζεις ότι τους απαξιώνεις, όταν κανονικά θα έπρεπε να τους τιμωρείς, έστω και με το ανεπαρκές όπλο της ψηφοφορίας.
Η μη συμμετοχή του ανθρώπου στα κοινά, τον μετατρέπει σε καρκινικό κύταρο, μέρος ενός οργανισμού που ασθενεί, ενω η συμμετοχή του, αυξάνει τις πιθανότητες ο οργανισμός να εξυγιανθεί σταδιακά, έστω και με trial and error διαδικασίες.΄Η συμμετοχή του ατόμου στα κοινά, τον μετατρέπει απο αριθμό σε μονάδα, απο απλό κύκλωμα σε λογική πύλη για να μιλήσω και λίγο τεχνοκρατικά. Θα ήταν προτιμότερο, λίγη απο την υπευθυνότητα και την πειθαρχία που δείχνουμε στον εργασιακό μας χώρο, για χάρη του αφεντικού, να την εφαρμόζαμε στον εαυτό μας, έτσι ώστε να μην καταντάμε φτερά στον άνεμο, να μην αφηνόμαστε στις ορέξεις του κάθε αρπαχτικού αποχαυνωμένοι απο τηλεοπτικές και απο LifeStyle τύπου πρέζες.
Θα ήταν καλό να ζούσαμε τη ζωή μας βάση αυτού του κανόνα, της αποδοχής και επιδίωξης της «ύπαρξης», έναντι της «μη ύπαρξης», μιας και το τίμημα τελικά της «μή ύπαρξης», ίσως να είναι και βαρύτερο απο αυτό της «ύπαρξης». Όμως όπως φαίνεται, έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τον εαυτό μας ως απομεινάρι ενός λαμπρού αρχαίου πολιτισμού, και αυτό απλά επειδή έτσι μας το μάθαν. Τα μάρμαρα δυστυχώς, είναι πιο ανθεκτικά απο την συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία και μνήμη, ίσως θα ήταν πιο βολικό αν τα γκρεμίζαμε.
Αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του τραγουδιού μέχρι σήμερα, το βρήκα κάτα τύχη στο Youtube, ευτυχώς που υπάρχουν τέτοια λαικά εμβατήρια ώστε να ανακινούν το αίμα μέσα μου και να μην μου επιτρέπουν να τους παραδώσω τα τελευταία μου όπλα, την συνείδηση την ψυχή μου και τη σκέψη μου.
ΑΥΤΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ ΤΗΝ ΟΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ, ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΗΤΤΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΧΗ!!!
Το αφιερώνω σε όλους τους φασίστες του καιρού μας, που για κακή μας τύχη, είναι πιο οργανωμένοι αποτελεσματικοί και επικύνδινοι απο τις χθεσινές μαριονέτες, ακούστε το με προσοχή.
Θα ακολουθήσει και άρθρο αλλά τώρα πρέπει να πάω για δουλειά.
Το λοιπόν, όντας άνθρωπος που ζεί στην πραγματικότητα, την οποία βιώνω με τα καλά της και τα κακά της, όπως οι περισσότεροι, ωφείλω να τοποθετηθώ, με αφορμή το παρόν άρθρο, όσον αφορά το λόγο που συμπαθώ και προσπαθώ να υποστηρίζω την επαναστατική, έναντι της αστικής, καθιστικής νοοτροπίας.
Καταλαβαίνω και εγώ, ότι οι θέσεις μου μπορεί να θεωρούνται ακραίες ή εξοργιστικές απο κάποιους, παρόλα αυτά, αυτός είναι και ο σκοπός μου. Θα μπορούσα και εγώ, να επαναλαμβάνω σαν παπαγαλάκι, όλα αυτά τα οποία, θα «έπρεπε» να πιστεύω, αν ήθελα να μην δημιουργώ συγκρούσεις και να μην έρχομαι σε αντίθεση με τον σύχρονο τρόπο ζωής, όμως δεν μπορώ. Έχω επίγνωση, ότι μερικές λέξεις σε ενα blog, σε μια παρέα φίλων, σε ενα εργασιακό περιβάλλον, δεν είναι ικανές να αλλάξουν τον κόσμο. Για να γίνει αυτό όχι επειδή μου αρέσει, αλλά επειδή οι ανθρώπινες κοινωνίες διαμορφώνονται με συγκρουσιακές σχέσεις και όχι με διάλογο(όπως η ιστορία έχει αποδείξει), απαιτείται φόρος αίματος.
Παρόλο λοιπόν που με τις παρουσές συνθήκες δεν είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου για τον σκοπό, δεν αποκλείω να το κάνω στο μέλλον, όταν τα πράγματα θα έχουν αλλάξει, ίσως βέβαια να μην το κάνω και ποτέ. Το θέμα ως τόσο, δεν είναι μόνο τι κάνουμε, όπως μερικοί θα σκεφθούν, αλλά και το τι λέμε. Γιατί, αν και το κόστος της πράξης είναι απείρως μεγαλύτερο, από το κόστος της έκφρασης και της σκέψης, πως θα μπορέσουμε κάποτε να πράξουμε, αν έχουμε παραδόσει ακόμα και αυτά;
Γενικά, ωφείλουμε να μην παίρνουμε την κατάσταση ως δεδομένη, ειδικά, επειδή παρατηρούνται, και προβλέπονται ολοένα και διογκούμενα προβλήματα. Το γεγονός, ότι οι περισσότεροι νεαροί ενήληκες, 22-40, συνεχίζουν να εξαρτώνται στην Έλλάδα, όχι μόνο συναισθηματικά, όπως και θα ήταν καταννοητό, αλλά και οικονομικά απο τους γονείς τους, δεν σημαίνει ότι, όπως κάποιοι αφελώς ή εκ του πονηρού πιστεύουν, ότι είναι τεμπέληδες(για την ακρίβεια στατιστικές έρευνες δείχνουν ότι οι έλληνες είναι απο τους πιο σκληρά εργαζόμενους ευρωπαίους). Αναρρωτηθήκατε ποτέ, τι θα αντιμετωπίσει στο μέλλον, αυτή η γενιά, η γενία μου δηλαδή, όταν απο τη μια δεν θα μπορεί να προσφέρει στα παιδιά της αυτά που η ίδια απόλαυσε(όσοι δηλαδή απόλαυσαν), και απο την άλλη τα παιδιά της δεν θα μπορούν να τα εξασφαλίσουν στον εαυτό τους;
Επειδή λοιπόν για εκεί το πάμε, και επειδή δεν εμπιστεύομαι κανέναν απο τους κυβερνώντες να μου λύσει τα προβλήματα, μιας και αυτοί είναι που μου τα δημιουργούν στην τελική, βλέπω ότι η μόνη λύση είναι να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας!
Αυτό βέβαια δεν είναι απλό, απαιτεί μεγάλο συντονισμό, θα εγείρει αντιδράσεις προερχόμενες απο τα εξουσιαστικά κέντρα(ήδη ανακοινώνωνται αλλαγές στους εξοπλισμούς της αστυνομίας με τις πλαστικές χειροβομβίδες και σφαίρες, με τα μηχανήματα ηλεκτροσόκ κλπ, ήδη περνάνε τα πρώτα νομοσχέδια ποινικοποίησης των συγκεντρώσεων, αφού έχει προηγηθεί η απαραίτητη προπαγάνδα. Αυτό βέβαια φανερώνει κάτι κατά τη γνώμη μου θετικό, ότι ακόμα μας φοβούνται εμάς τους ραγιάδες, όσο και αν μας θεωρούν ηττημένους και ολότελα υποταγμένους.
Και μην ξεγελιόμαστε…
Τα 15 περιπολικά που συνάντησα λίγο πρίν στο δρόμο μου, όταν είχα πάει να πιώ μια μπύρα στο λιμάνι, μαρτυρούν ότι δεν απέχουμε πολύ απο τις τακτικές της χούντας, απλά προς το παρόν προειδοποιούν, επειδή δεν έχει χρειαστεί ακόμα να προχωρήσουν σε αιματηρές πράξεις καταστολής, αν υπάρξει όμως ανάγκη, φοβούμαι ότι θα κλάψουμε πολλούς Γρηγορόπουλους. Όλα αυτά βέβαια, μην ξεγελιόσαστε ότι είναι εθνικής μόνο εμβέλειας φαινόμενα, οι ρίζες τους εκτείνονται πανευρωπαικά. Στα αεροδρόμια για παράδειγμα, έχει αυξηθεί η αστυνόμευση σε όλη την Ευρώπη, δήθεν για την προστασία των επιβατών, όλα αυτά βέβαια είναι μπούρδες, όταν είναι ευρέως γνωστό ότι οι μισθοί των πιλότων και των τεχνικών αεροδρομίων ολοένα και μειώνωνται. Πάρτε το χαμπάρι, στην πραγματικότητα, δεν ανυσηχούν τόσο για τους Ταλιμπάν, ανυσηχούν μην γίνουμε εμείς Ταλιμπάν μεσά στην παράννοια που βιώνουμε καθημερινά καθώς η στάση των αφεντικών μας σκληραίνει!
Βέβαια εμείς, μπορούμε να συνεχίζουμε να ζούμε το αμερικάνικο όνειρο(ή να νομίζουμε ότι το ζούμε), ότι θα βρούμε τάχα διέξοδο και θα ξεχωρίσουμε, μιας και όπως πιστεύουμε είμαστε καλύτεροι απο τους άλλους. Θα έπρεπε όμως, αντί να προσπαθούμε να δείξουμε πόσο καλύτεροι είμαστε απο τους άλλους, να αφήσουμε τον «πρωταθλητισμό» και να γίνουμε καλύτεροι ΜΕ τους άλλους, και αντί να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας οι κακομοίρηδες στο πρωτάθλημα της Ω εθνικής, να ενωθούμε απέναντι στον πραγματικό εχθρό, που δεν είναι αλλός απο τον αιμοσταγή και τυφλά υποταγμένο στην δύναμη των λίγων, καπιταλισμό.
Ευχαριστώ το troktiko που(για κάποιο λόγο) ανακοίνωσε το blog μου σε ενα απο τα άρθρα του. Η πλάκα είναι ότι πήγα να δω τα στατιστικά, και απο εκεί που είχα 25-30 hits τη μέρα, μου έδειξε 300!!! Μετά ακολούθησα τα incoming links και κατάλαβα τι παίχτηκε.
Μερικές φορές, διαβάζοντας τα δημοσιεύματα των διαφόρων εφημερίδων ή ενημερωτικών ιστοσελίδων, και συνδιάζοντας τα, προκύπτουν μπροστά στα μάτια σου τρελές θεωρίες συννωμοσίας(στην ουσία πρακτικες συννομωσίας προκύπτουν), τις οποίες δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Συγκεκριμένα, απο τη σημερινή μου βόλτα στο in.gr, αισθάνθηκα λες και κούμπωσαν όλα τα κομμάτια του puzzle, όσον αφορά την προδοσία της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στον ελληνικό λαό, ας ρίξουμέ όμως μια πιο αναλυτική ματιά.
Είναι της μόδας, τον τελευταίο καιρό και ενμέσω κρίσης να δίνεται βήμα σε διάφορους οικονομολόγους-συμβουλάτορες, προκειμένου να μας λύσουν τα όποια προβλήματα. Οι κύριοι αυτοί συνήθως προέρχονται απο τον τραπεζικό χώρο, ας δούμε τι γνώμη εκφράζουν.
…
Απο in.gr 14/4/2010
Την ίδια ώρα, οικονομολόγοι και τραπεζίτες συνιστούν στην κυβέρνηση να ζητήσει άμεσα την ενεγοποίηση του πακέτου βοήθειας.
Σε δημοσίευμα των Financial Times, ο κ. Γ.Στουρνάρας (επικεφαλής του ΙΟΒΕ) και οι οικονομολόγοι της Eurobank, κ.κ. Γκίκας Χαρδούβελης και Πλάτων Μονοκρούσσος, τονίζουν ότι η χρήση του μηχανισμού βοήθειας θα διασφαλίσει ότι το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που έχει ανακοινώσει θα εφαρμοστεί.
«Τα επιτόκια θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα όσο υποστηρίζουμε ότι ‘δεν θα χρησιμοποιήσουμε το πακέτο στήριξης’. Θα ήταν σοβαρό λάθος εάν δεν φροντίσουμε, τώρα, να το χρησιμοποιήσουμε», λέει ο κ. Στουρνάρας.
«Πιστεύουμε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η κυβέρνηση να προχωρήσει σε χρήση του μηχανισμού στήριξης εντός των επόμενων εβδομάδων, ίσως και ημερών (…) Τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας δεν αφήνουν περιθώρια καθυστερήσεων», επισημαίνουν σε έκθεση τους οι κ.κ. Χαρδούβελης και Μονοκρούσσος.
…
Οι κύριοι αυτοί, φαίνεται να εκβιάζουν την κυβέρνηση, έτσι ώστε να προσφύγει στην διεθνή βοήθεια πρίν χειροτερεύσουν τα πράγματα. Αυτό βέβαια που στην πραγματικότητα κάνουν, είναι να δίνουν «δικαιολογία», στην κυβέρνηση να προσφύγει τελικά στο επόμενο επίπεδο του δανεισμού. Στην προσπάθεια αυτή βέβαια, πρώτα και καλύτερα εμφανίζονται τα παλικάρια της goldman sachs, όπως φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα.
…
Άπο in.gr, 14/4/2010
Σε μείωση των τιμών-στόχων για την Εθνική, την Alpha Bank, την Eurobank και την Τράπεζα Πειραιώς, προχώρησε η Goldman Sachs, συμβουλεύοντας τους επενδυτές να αποφεύγουν τις ελληνικές τράπεζες, προβλέποντας περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών λειτουργίας, λόγω της μείωση των εγχώριων καταθέσεων στο πρώτο δίμηνο και τις αναθεωρημένες προς τα κάτω εκτιμήσεις για τη συρρίκνωση του ΑΕΠ το 2010.
Σε έκθεση με ημερομηνία 13 Απριλίου, οι αναλυτές της Goldman εκτιμούν ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν να αντιμετωπίσουν υψηλότερο από το μέσο όρο μακροπρόθεσμο κόστος κεφαλαίου, δεδομένων των υφιστάμενων προκλήσεων για τα δημόσια οικονομικά, τις προβλέψεις για χαμηλότερη ανάπτυξης σε σχέση με το μέσο όρο της ΕΕ και της αυξημένης αβεβαιότητας, μεσοπρόθεσμα.
Οι βραχυπρόθεσμες επιδόσεις των τραπεζών αναμένεται να συνεχίσουν να επηρεάζονται από τη ροή ειδήσεων για το επίπεδο του δημοσίου χρέους, επισημαίνουν, προβλέποντας ότι τα μεγέθη των τραπεζών θα εμφανίσουν σημάδια «λειτουργικής επιδείνωσης», δηλαδή θα μειωθούν οι όγκοι ενώ θα αυξηθούν οι επισφάλειες.
Για την Εθνική, ο οίκος μειώνει την τιμή-στόχο στα 10,10 ,από 11,20 ευρώ και διατηρεί τη σύσταση «sell», για την Alpha Bank μειώνει 4,90 από 6 ευρώ ευρώ και διατηρεί τη σύσταση «neutral», για την Eurobank μειώνει την τιμή-στόχο στα 5,10 από 5,70 ευρώ και δίνει σύσταση «neutral», ενώ για την Τρ.Πειραιώς μειώνει την τιμή-στόχο στα 4,30 από 5 ευρώ, με σύσταση «sell».
Για την Τράπεζα Κύπρου, αυξάνει την τιμή-στόχο στα 4,30 από 3,80 ευρώ, με σύσταση «neutral», όπως επίσης και για την Marfin στα 1,90 από 1,80 ευρώ, με σύσταση «neutral».
…
Και όπως είναι λογικό, μετά απο τέτοιες «πράξεις στήριξης», ακολουθεί χρηματιστηριακή κατρακύλα, μιας και το χρηματιστήριο, υπάρχει έτσι ώστε να εκτελεί πλήθως αντιλαικών αποστολών.
…
Άπο in.gr, 14/4/2010
Σε αρνητικό έδαφος υποχωρεί το Χρηματιστήριο την Τετάρτη, μετά τη μείωση των ιμών-στόων για τέσσερις τράπεζες από την Gldman Sachs και τις ανησυχίες για το υψηλό κόστος κρατικού δανεισμού.
Στις 11:55 ο γενικός δείκτης υποχωρούσε κατά 1,59% στις 1.983,49 μονάδες και η αξία των συναλλαγών διαμορφωνόταν στα 44,2 εκατ. ευρώ.
Ο δείκτης υψηλής κεφαλαιοποίησης σημειώνει πτώση 1,91%, ο δείκτης της μεσαίας κεφαλαιοποίησης υποχωρεί κατά 0,54% και ο δείκτης της μικρής κεφαλαιοποίησης είναι χαμηλότερα κατά 0,93%.
Ο κλαδικός δείκτης των τραπεζών υποχωρεί κατά 2,75%.
Από τις μετοχές που διακινούνται, 30 σημειώνουν άνοδο, 82 πτώση και 28 παραμένουν σταθερές.
…
Όλη λοιπόν αυτή, η καλά οργανωμένη επιχείρηση στην οποία συμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση, δείχνει να οδηγεί τον ελληνικό λαό, αλλά και τους λαούς των υπολοίπων ευρωπαικών χωρών, ολοταχώς πρός ένα σκοτεινό πηγάδι, το οποίο πηγάδι, δεν φαίνεται να έχει πάτο. Ο λόγος είναι ότι όλες αυτές οι αυξανόμενες πιέσεις, μας οδηγούν να σκάβουμε το τάφο μας όλο και πιο βαθύ, δείτε και το παρακάτω απόσπασμα και θα καταλάβετε τι θέλω να πω.
…
Άπο in.gr, 14/4/2010
Το ύψος του πακέτου ευρω-στήριξης της ελληνικής οικονομίας μπορεί να ανέλθει έως τα 90 δισ. ευρώ, αναφέρει σε δημοσίευμα της, την Τετάρτη, η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, επικαλούμενη πηγές κοντά στην Κομισιόν και τη γερμανική κυβέρνηση.
Κατά την οριστικοποίηση του σχεδίου στήριξης, στην τηλεδιάσκεψη του Eurogroup, την περασμένη Κυριακή, ανακοινώθηκε ότι η βοήθεια από τις χώρες της ευρωζώνης θα είναι, για το 2010, 30 δισ. ευρώ με επιτόκιο κοντά στο 5% και για περίοδο έως τρία έτη.
Σε ό,τι αφορά τη συμβολή του ΔΝΤ, αν και δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα, εκτιμάται ότι θα είναι στα 10 με 15 δισ. ευρώ.
Η γερμανική εφημερίδα γράφει ότι τα 30 δισ. ευρώ δεν αποτελούν παρά «ένα πρώτο βήμα», επικαλούμενη μέλος του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου, καθώς το τελικό ποσό μπορεί να είναι «τουλάχιστον δύο φορές πιο υψηλό».
«Δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο το συνολικό ύψος της πίστωσης να φτάσει τα 90 δισ. ευρώ», προσθέτει η Handelsblatt, επικαλούμενη αυτή τη φορά πηγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Σε περίπτωση παρατεταμένης, χρονικά, βοήθειας προς την Ελλάδα, ο λογαριασμός για τη Γερμανία, η οποία θα καταβάλει τα περισσότερα από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, θα είναι κατά πολύ υψηλότερος των 8,4 δισ. ευρώ που ανακοίνωσε τη Δευτέρα εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, υπογραμμίζει η εφημερίδα.
…
Όπως λοιπόν αποκαλύπτεται, δεν τους φτάνει να αυξήσουν το χρέος της Ελλάδας κάτα 30δίς(+όποιους τόκους), αλλά τα παλικάρια των τραπεζών, με πλήρη στήριξη των ευρωπαίων «ηγετών», στοχεύουν πιο ψηλά, στα 90δίς(+όποιους τόκους), έτσι ώστε, το καθεστώς ομηρίας, να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο. Και μην ξεγελιόσαστε όλοι εσείς οι ελληναράδες, όλα αυτά τα χρήματα, δίδονται ύπερ του ξεπουλήματος της «μητέρας πατρίδας», τουλάχιστον ότι έχει απομείνει να πουληθεί. Εσείς βέβαια, μπορείτε να συνεχίσετε να τρομοκρατείτε τους αλλοδαπούς μικροπωλητές, μην μπουκάρουν οι ξένοι επενδυτές-κατακτητές και τους βρούν να βρωμίζουν τον τόπο, δεν είναι πρέπον.
«Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος«(Νίκος Καζαντζάκης)
Από μικρός, που είχα διαβάσει αυτήν την πρόταση, γραμμένη πάνω στον τάφο του Βενιζέλου στο Ακρωτήρι Χανίων, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Συνήθως, όταν ρωτάω κάποιον τι μπορεί να σημαίνει αυτό το ρητό, κοινώς τι είχε στο μυαλό του ο ποιητής όταν το έγραφε, παίρνω μια συγκεκριμένη απάντηση, δεν θυμάμαι να έχω πάρει κάποια διαφορετική. Και είναι αλήθεια, με την πρώτη ματιά, μοιάζει μια τέτοια έκφραση, να είναι επηρρεασμένη απο βουδισμό, αλλά και απο ελληνιστική φιλοσοφία. Συγκεκριμένα για τους στωικούς φιλόσοφους, ο άνθρωπος ούτε να φοβάται πρέπει, ούτε να ελπίζει και κατά συνέπεια, να μην γίνεται έρμαιο των παθών του. Ο άνθρωπος λοιπόν για τους στωικούς, ωφείλει να γνωρίζει, ότι η αποστολή του(με την έννοια του τελικού σκοπού), βρίσκεται μέσα στη φύση του. Αυτός είναι και ο λόγος, που ωφείλει να μένει ψυχολογικά ατάραχος, ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα αν χάσει το παιδί του, γιατί δεν είναι στη φύση του να κάνει κάτι για να το αλλάξει(βέβαια, αν μπορεί να κάνει κάτι, πρίν το παιδί του πεθάνει, για να το γλιτώσει, πρέπει να το κάνει, αλλά και πάλι απαλλαγμένος απο πάθη).
Γενικά στη φιλοσοφία, αλλά και στις θρησκείες, τείνει να υπάρχει μια συγκρουσιακή σχέση μεταξύ λόγου(λογικής) και παθών, όπως είναι για παράδειγμα ο φόβος και η ελπίδα. Ακόμα και σε φιλοσοφικές θεωρίες που δεν εναντιώνονται στα πάθη(θεωρώντας τα ως κάτι που μας αποπροσανατολίζει), υπάρχει μια σαφής υπεροχή του λόγου έναντι αυτών.
Υπο την παραπάνω σκοπιά, και επειδή είμαι βέβαιος ότι ο Καζαντζάκης είχε μελετήσει φιλοσοφία, δείχνει να έχει στίρηγμα η κοινώς διαδεδομένη ερμηνεία του συγκεκριμένου ρητού(παρότι μας φανερώνει ότι ο Καζαντζάκης δεν ανακάλυψε και τον τροχό, απλά τον «επαναδυατύπωσε»), ας εξετάσουμε όμως και μια ακόμη ερμηνεία, την δική μου(ούτε εγω δεν ανακαλύπτω τον τροχό, απλά αποκαλύπτω τις σκέψεις μου, που πιθανόν να έχουν διατυπωθεί και απο άλλους).
Για μένα λοιπόν, η λέξη ελευθερία είναι δίκοπο μαχαίρι, διότι όπως έχω αναφέρει και σε παλιότερα άρθρα, η πραγματική επιδίωξη της ελευθερίας, απαιτεί να υποδουλωθεί το σώμα και το πνεύμα μας σε ενα ιδανικό, ένα σκοπό, άρα η επιδίωξη της ελευθερίας δεν είναι ελευθερία.(αξίωμα 1)
Τι είναι όμως ελευθερία; Αν ελευθερία είναι η αποδέσμευση απο τους φόβους και τα πάθη γενικά, τότε η μόνη πραγματική ελευθερία είναι ο θάνατος, ή καλύτερα η ανυπαρξία. Όμως ο Καζαντζάκης δεν γράφει γενικά, «πάθη», αλλά «ελπίδα», οπότε δεν εξαιρεί την επιδίωξη ενός σκοπού(τέλους). Πως θα ήταν άρραγε η επιδίωξη ενός σκοπού, χωρίς να υπάρχει ίχνος ελπίδας; Αν το καλοσκεφτεί κανείς αυτό, συμπεραίνει, ότι η ελπίδα είναι κατά κάποιο τρόπο επιδίωξη ενός σκοπού, όχι απο καθήκον(αυτά είναι Κάντ:)), αλλά απο συμφέρον, δηλαδή, ελπίζουμε ότι ο σκοπός οδηγεί σε κάποιου είδους επιβράβευση, γιαυτό και τον κυνηγάμε. Όμως, όπως θα έλεγε και ο Κάντ, αυτό που πρέπει, ωφείλουμε να το κάνουμε επειδή είναι σωστό, όχι επειδή είναι σύμφωνο με τις «ορέξεις» μας(ο Κάντ, και εγω διαφωνώ μαζί του σε αυτό το σημείο, υποστήριζε, ότι ο μόνος τρόπος να πράττουμε απο καθήκον, είναι αν πράττουμε αντίθετα με τις ορέξεις μας).
Λογικό είναι σε αυτό το σημείο, κάποιοι να σκεφτούν, «μα καλά, και ποιό είναι το κριτήριο σύμφωνα με το οποίο θα γνωρίζουμε τι είναι σωστό και τι όχι;». Υπόσχομαι ότι θα αναλύσω, σε (αμπελο)φιλοσοφικό επίπεδο, και αυτόν τον προβληματισμό, όμως όχι σε αυτό το άρθρο, διότι παίρνει πολύ κουβέντα.
Κάπου εδώ, θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, και θα υποστηρίξω, τόσο τους φόβους, όσο και τα πάθη. Εκτός του ότι οι φόβοι και τα πάθη, είναι λειτουργίες οι οποίες προστατεύουν τον ανθρώπινο οργανισμό(και αυτό είναι Ντεκάρτ και Σπινόζα), προειδοποιώντας τον σχετικά με το τι είναι ανεπιθύμητο και τι επιθυμητό, είναι και λειτουργίες, που χωρίς αυτές, δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι φιλόσοφοι, ούτε να αναπαράγεται, ούτε να διατηρεί εαυτόν.
Τώρα θα κάνω τον κατήγορο του διαβόλου, και θα ρωτήσω το εξής. «Δεν θα έπρεπε ο άνθρωπος, ως έλλογο ον, να βασιστεί αποκλειστικά και μόνο στον λόγο(δηλαδή τη λογική), προκειμένου να πετύχει την αναπαραγωγή και την διατήρηση του εαυτού του;»
Θα δώσω 2 απαντήσεις, η μια περισσότερο αντικειμενική, η άλλη καθαρά υποκειμενική(η μια θα έλεγα βασίζεται περισσότερο στον λόγο και η άλλη περισσότερο στα πάθη).
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, μιλώντας για «λογική» και «πάθη», είναι ότι ο συγκεκριμένος διαχωρισμός, είναι απλά μια νοητική σύμβαση, την οποία έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε, διαχωρίζωντας το σώμα απο το πνεύμα, και αντιμετωπίζοντας το πνεύμα ως το λογικό μέρος του ανθρώπου και το σώμα ως το «αισθαντικό»(και αυτό είναι κάτι το οποίο έχει βαθυές φιλοσοφικές ρίζες), όμως στην ουσία, δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί κάτι τέτοιο. Με λίγα λόγια, δεν είμαστε καν φτιαγμένοι για να δρούμε με απόλυτη λογική, δηλαδή στο βαθμό που αυτή πηγάζει απο το πνεύμα, αφού αυτό, ακόμα και αν υπάρχει, είναι δέσμιο του σώματος(ναι ξέρω αυτός ο ισχυρισμός έχει εμέτρητες προεκτάσεις). Πάμε και στο υποκειμενικό…
Πρωσωπικά, ως «οντότητα», αν είχα την επιλογή να μπορούσα να λειτουργώ χωρίς «πάθη», θα την απέρριπτα, ακόμα και αν ήξερα ότι θα έκανε τα πράγματα πιο απλά. Υποστηρίζω δηλαδή, ότι τα πάθη, συμπεριλαμβανομένου του φόβου και της ελπίδας, είναι αυτά που κάνουν την ύπαρξη μας ενδιαφέρουσα. Αν λοιπόν η λογική είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε απο τα ζώα, τότε τα πάθη είναι αυτά που μας κάνει να ξεχωρίζουμε απο τις μηχανές(κατανοώ πόσο υποκειμενικό είναι αυτό που λέω, όμως το μη αντικειμενικό δεν σημαίνει και μη αξιοποιήσημο).
Οπότε, για να καταλήξω και κάπου, ίσως και να μην έχει πλάκα, για να είσαι ελεύθερος να μην ελπίζεις και να μην φοβάσαι. Παρόλα αυτά, η ελπίδα δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά συστατικό της συνταγής, έτσι ώστε, τα θεμέλια του όποιου αγώνα σου, να είναι πιο γερά.
Καληνύχτα και συγνώμη αν σας στέρησα προσωρινά την ελευθερία να διαβάσετε κάτι διαφορετικό…
Ας δούμε λοιπόν, τι λέει, και κυρίως τι κάνει, σήμερα!
10-2-2010 Παρίσι:
Αφήστε κατά μέρος τις αρχικές μαλακίες που λέει(όχι ότι δεν χρήζουν ανάλυσης), και εξετάστε λίγο το περιεχόμενο της τελευταίας πρότασης που είναι το εξής. «Έχοντας καταθέσει και έχοντας περάσει απο την Ευρωπαική επιτροπή, το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης, να εφαρμοστεί κατα γράμμα. Όπως και τόνισα ότι..έχουμε..μουμπλέ μούμπλε… τις πρόσφατες μέρες πάρει και επιπλέον ενισχυτικά, για την εφαρμογή αυτού του προγράμματος, μέτρα, ώστε να μειώσουμε το έλλειμα στο 2010 στο 8,7% απο το 13,7% που είναι σήμερα… Και έχω τονίσει επανειλημένως ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη, να πάρει κάθε αναγκαίο μέτρο, ώστε να εγγυηθεί, ότι αυτός ο στόχος θα πραγματοποιηθεί»
Ενστάσεις στο παραπάνω μπορούν να γίνουν δεκάδες, εγώ θα περιοριστώ σε κάποιες, τις οποίες θεωρώ πολύ σημαντικές.
α) Αυτά τα μέτρα που πήρε ο Γ. Παπανδρέου, ποιόν ακριβώς ωφελούν; Η κάλυψη του δημοσίου ελλείματος τίνος τις τσέπες πρόκειται να γεμίσει; Το συγκεκριμένο έλλειμα πως δημιουργήθηκε, ποιός έχει ευθύνες;
β) Σε ποιούς δίνει τα διαπιστευτήρια του ο Γ. Παπανδρέου, όταν εγγυάται ότι ο στόχος αυτός, της μείωσης του ελλείματος θα πραγματοποιηθεί; Απο ποιούς θα αντλήσει τα χρήματα για την μείωση του ελλείματος;
γ) Με ποιό δικαίωμα ο Γ. Παπανδρέου λέει ότι η Ελλάδα θα πάρει κάθε αναγκαίο μέτρο; Ποιά είναι η Ελλάδα και μιλά εξ ονόματος της, το ΠΑΣΟΚ; Γιατί, ακόμα και αν δεχθούμε, ότι η έλληνες ψήφησαν αυτό το κόμμα για να τους εκπροσωπήσει, δεν το ψήφησαν επειδή είπε ότι θα πάρει τέτοια αναγκαία μέτρα(να μου πείς δεν έχουν μάθει με τόσα χρόνια δικομματισμού;). Όπως βλέπουμε και στο δεύτερο βιντεάκι, προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ κατέκρινε την κυβέρνηση της Ν.Δ για αύξηση του ΦΠΑ, βέβαια ίσως και να μην κατάλαβα καλά το νόημα του συγκεκριμένου σπότ, ίσως να την κατέκρινε επειδή το ανέβασε μόνο κατά 1% ενω αυτοί, όπως απέδειξαν κιόλας, μπορούν και καλύτερα.
δ) Όταν προεξοφλεί ότι «η Ελλάδα είναι έτοιμη, να πάρει κάθε αναγκαίο μέτρο, ώστε να εγγυηθεί, ότι αυτός ο στόχος θα πραγματοποιηθεί», τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής-πρωθυπουργός; Και δεν είναι, το λιγότερο ύποπτο, ότι σε μια Ελλάδα, που παραδοσιακά, τα πάντα παίρνουν το χρόνο τους μέχρι να εφαρμοστούν, και που οι υπουργοί και υφιπουργοί συνήθως παίζουν με τις τάπες των βαρελιών, περιμένοντας τις αποφάσεις να ωριμάσου, τώρα όλοι βρέθηκαν έτοιμοι, οι νόμοι ψηφίστηκαν εν ριπή οφθαλμού, εφαρμόστηκαν, και όπως υποσχέθηκε και ο κυρ. πρωθυπουργός(σε ποιούς άραγε;), θα ακολουθήσουν κι’ άλλα;
Ακούω μερικούς να λένε ότι χαίρονται, που το ΠΑΣΟΚ επιτέλους, φορολόγησε τα υψηλά εισοδήματα, λες και είναι κόμμα Ρομπέν των Δασών, να τα παίρνει απο τους πλούσιους να τα δίνει στους φτωχούς. Αυτό που πραγματικά έκανε το ΠΑΣΟΚ, και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί, εφόσον μου φαίνεται παρακυνδινευμένο(για τους ίδιους), είναι να γαμήσει τη μεσαία τάξη(αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μεσαία τάξη), σε ώφελος, όχι των χαμηλόμισθων, αλλά των τραπεζών, με πρόσχημα την εξόφληση των δανείων. Και επιτέλους, αν έχουν οι τράπεζες τη δύναμη, να ασκούν εξουσία, να χρησιμοποιούν τους πολιτικούς ως μαριονέτες, να γαμούν και να δέρνουν, τι μας το παίζει το Γιωργάκι μάγκας στο πρώτο βίντεο; Γιατί, εγώ τώρα τελευταία, τον έχω δεί να δηλώνει, σε κάθε του επίσκεψη στο εξωτερικό, στα κάτα τόπους ΜΜΕ, απόλυτη υποταγή(το κακό είναι ότι αυτά τα βιντεάκια δεν έχουν υπότιτλους οπότε και δεν τα έχω δημοσιεύσει), και να υπόσχεται, στο όνομα του λαού αυτής της χώρας, πως θα κάνει ότι είναι απαραίτητο, για να πάρουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας. Τώρα, γιατί δεν προβληματίζει κανέναν, ότι πάμε να ξεχρεώσουμε δάνειο, με δάνειο, δεν το καταλαβαίνω.
Και επειδή εγώ είμαι και καχύποπτος, και κάνω διάφορους πονηρούς συνειρμούς, για να δούμε τι σημαίνει, να χτυπάει ενα κόμμα την μέση τάξη.
Ας θεωρήσουμε λοιπόν, ότι μέση τάξη στην Ελλάδα, είναι οι μικροί επιχειρηματίες, οι παλιοί δημόσιοι υπάλληλοι που έβαζαν και κανένα φράγκο στην τσέπη, και κάποιοι άλλοι κλάδοι, που αποτελούν μικρό ποσοστό.
Τι σημαίνει να φορολογήσεις τους μικρούς επιχειρηματίες; Σημαίνει απλά και καθαρά, ότι θέλεις κάποιους απο αυτούς, εμέσω κρίσης, να τους βγάλεις απο τη μέση. Όταν λοιπόν τους βγάλεις απο τη μέση, και ελευθερωθεί μερίδιο αγοράς, ποιοί ωφελούνται αμέσως αμέσως; Μα και βέβαια οι μεγαλοκαρχαρίες, οι οποίοι αντέχουν!
Και στην περίπτωση του δημοσίου τομέα, όταν σιρυκνώνεις τον δημόσιο τομέα, ή απαξιείς τους δημοσίους υπαλλήλους, δεν δημιουργείς κατευθείαν ενα κενό υπηρεσιών, το οποίο μέλει να καλυφθεί απο τα ιδιωτικά μονοπώλια; Το έχουμε δει ήδη να συμβαίνει με τα εξολοκλήρου δοσμένα σε κατασκευαστικές δημόσια έργα, με τις υπεργολαβίες των συνεργίων ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ, με τις ιδιοτικοποιήσεις δημοσίων εταιριών και με μια λίστα ενεργειών που δεν μοιάζει να έχει τέλος. Το κράτος βέβαια, έχει ρόλο σε όλα αυτά, αλλά ο ρόλος του είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του εκάστοτε εργολάβου, πάντα με την απαραίτητη μίζα στον υπεύθυνο υπουργό, υφυπουργό, διευθυντή τμήματος.
Βέβαια αυτά τα έκαναν οι άλλοι, μας διαβεβαιώνει η τωρινή κυβέρνηση! Ξεχνούν βέβαια, ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που αρχικά στελέχωσε το δημόσιο, μήπως εκείνοι, που κατείχαν της δοσμένες θέσεις, ήταν καλά παιδιά; Τα δεδομένα πάντως με κάνουν δύσπιστο.
Και επειδή τα πράγματα είναι φως φανάρι, δείτε που πάνε τα λεφτά σας στο παρακάτω βίντεο.(Δεν μπορώ να το ανεβάσω κανονικά, οπότε σας στέλνω στο link)
Και εφόσον οι τράπεζες σύμφωνα με τον κύριο Παπακωνσταντίνου δεν έχουν πρόβλημα, γιατί πρέπει να τις βοηθήσουμε να σταθούν στα πόδια τους(τα χέρια τους βέβαια τα έχουν στις τσέπες μας);
Πάντως στο Ελληνοαμερικάνικο και στο Economist, κάτι τέτοια θα τους λέει ο Γιωργάκης! Και τις απόψεις του αυτός, τις λέει παντού, είτε είναι στο εσωτερικό, είτε είναι στο εξωτερικό, είτε στην Ινδιά(Δεν πάει στην Ινδία να μείνει κιόλας να υσηχάσουμε), όπως ο ίδιος αναφέρει στο πρώτο βίντεο. Στο συγκεκριμένο σημείο, θα σας παραθέσω μερικά βιντεάκια, για όσους είστε Αγγλομαθείς(έλεγα να μην τα ανέβαζα αλλά επιβάλεται), να δείτε τι λέει στο εξωτερικό ο Πρωθυπουργάρας μας!
Δέχεται στο κωλαράκι κανονικά τις βουρδουλιές της Κομισιόν(στο όνομα πάντα της Ελλάδας), δέχεται την «ενοχή» της Ελλάδας, λες και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν εδώ ενωμένο δυνατό τόσα χρόνια, λες και δέν μοιράζεται απόλυτα την ενοχή, μαζί με το έταιρο δεξιό κόμμα. Όταν του κάνει βέβαια σχετικά ουσιαστικές ερωτήσεις, αναφορικά με το μέλλον της Ε.Ε, αποφεύγει να δώσει σαφή απάντηση λέγοντας, «we are in a laboratory right now», κάτι που σημαίνει κατά τη γνώμη μου, «δεν μου έχουν ακόμα πεί τι θέση πρέπει να πάρω».
Συνεχίζεται…
9/4/2010, Ανατροπή του σκηνικού!!!
Λοιπόν, τελικά, πρέπει να πάρω πίσω όλη μου αυτήν την καχυποψία, τελικά κλειδώσαμε το δάνειο με όρους ΔΝΤ, όχι τίποτα άλλο, έγινα και ρόμπα τόσες μέρες με τη δυσπιστία μου. Βέβαια, βαθειά μέσα μου, ήξερα ότι θα τα καταφέρναμε, καθότι, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μια ζωή πρός τη δόξα τραβά!
Αλλά τα εύσημα ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, το λέω και το υπογράφω, ΠΑΣΟΚ γερό με Γιώργο αρχηγό, α ρε ΓΙΩΡΓΑΡΕ, θα κάνω γαργάρες με οξυζενέ για κάθε φορά που σε είπα Γιωργάκι και λίγο μου θα είναι.
ΕΕΕ ΟΟΟ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ(δάνειο)!
Και τί δεν έκανε αυτή η κυβέρνηση όμως για να πετύχει τον στόχο; Αλλά τελικά δικαιώθηκε. Και το συνταξιοδοτικό άλλαξε, και το φορολογικό, και ρευστοποιήσεις θα κάνει(το άλλο όνομα των ιδιοτικοποιήσεων δημοσίων οργανισμών), και τους μισθούς έκοψε, και περαιτέρω μέτρα θα πάρει αν και όποτε χρειαστεί.
Για να καταλάβετε πόσο ταπεινωμένος νιώθω, αφιερώνω και αυτό το blog και το προηγούμενο που είχα στο ΠΑΣΟΚ, μακάρι ρε παιδιά να είχα και λεφτά να σας έδινα. Αλλά μην φοβάστε, στην πατρίδα τα δίνω πάλι, βενζίνες, νερό, τηλέφωνο, ρεύμα, ΦΠΑ, τέλη κυκλοφορίας, ΚΤΕΟ, κάθε σέντς χαλάλι, για την Ελλάδα ρε γαμώτο!!!
Όλοι μαζί, για να ξαναγίνει η Ελλάδα μια χώρα που οι (συγκεκριμένοι)αριθμοί θα ευημερούν, αλλά οι πολίτες θα υποφέρουν.
Άντε να με πάρει ο ύπνος μετά απο τέτοιο πατριωτικό παροξυσμό, παω να παίξω κάνα διωράκι «Ego Draconis» να χαλαρώσω.
Καλή σας νύχτα, και μην ξεχνάτε, αύριο μια καινούρια μέρα ξημερώνει, ύπο το εκτυφλωτικό φως του πράσινου ήλιου.
Αμπελοφιλοσοφίες 
