Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες,
που παίζαμε σπιτάκια, που πετάγαμε μπαλόνια,
σχολειό δημοτικό, κοπάνα και κρυφτό
κούρεμα γλόμπος και κοντά τα παντελόνια..
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες,
που λέγαμε τα κάλαντα και τρέχαμε στα χιόνια,
κρυμμένο το γλυκό, ο νους μας στο κακό
κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν τα χρόνια…
-R-
Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου
«να ‘ρθεις νωρίς»
«μην πας μακρυά»
και «να προσέχεις»…
Έξω απ’ την πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου
και στο ταμπλό του αμαξιού
«μπαμπά μην τρέχεις»
Θαρρώ πως ήταν χθες
Θαρρώ πως ήταν χθες…
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που βγαίναμε τις νύχτες και ρημάζαμε τα φρούτα
στα χέρια γρατζουνιές, στα πόδια μελανιές
κι όταν αργούσα μου τις βρέχαν με τη σκούπα..
Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που μάθαινα ποδήλατο, που κράταγα σφεντόνα,
αγάπες παιδικές στις πέρα γειτονιές
κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρόνα…
Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας
Λένε πως είμαι γκαντέμης
Παλιοκουμούνι, ανάρχας
Χωρίς αιτία φρικάρω
Και άλλα πολλά εμπριμέ
Πιάσαν τα πόστα κοθώνια
Όλα τα ξέρουν, ξεράδια
Κι ήρθανε λέει να μας σώσουν,
Που να μην σώσουνε ποτέ
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς
Μου ‘ρχεται ρεύμα τριάντα
Του τηλεφώνου σαράντα
Νερό και νοίκι εξήντα
Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά
Γύρω σαΐνια κανάγιες
Τρώνε με δέκα μασέλες
Θέλουν βρεμένη σανίδα
Και τους φερόμαστε κι ευγενικά
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς
Κάνω εξετάσεις για κήλη
Όσοι γιατροί, τόσες γνώμες
Γρίπη, συκώτι, στομάχι
Πάω στο ΙΚΑ με βρίσκουν καλά
Άστα να πάνε στο διάλο
Κάθε καρέκλα και χάχας
Όλα πηγαίνουν στο φούντο
Κι αυτοί εκεί τη λιλής το χαβά
—
Θυμάμαι που στο στρατό είχε αυτοκτονήσει ενας συνάδελφος μας το 2002 στο στρατόπεδο της προεδρικής φρουρας, είχε κρεμαστεί απο τη γραβάτα της στολής εξόδου την οποία είχε δέσει στο σωλήνα του καζανακιού της τουαλέτας. Είμασταν όλοι περίεργοι να μάθουμε τι είχε γίνει καθώς ακουγόταν πολλά. Η επικρατέστερη αιτία(ή αφορμή) της αυτοκτονίας είναι ότι ο φαντάρος επειδή συντηρούσε την οικογένεια του(αν θυμάμαι καλά είχε πεθάνει ο πατέρας του και η μάνα του ήταν άρρωστη), είχε ζητήσει άδεια απο τον Δκ/τη Σιαμήτρο Ευστάθιο προκειμένου να βγεί να κάνει μερικά μεροκάματα η οποία και δεν του εδώθει.
Την επομένη της αυτοκτονίας μας κάλεσαν όλους να συγκεντρωθούμε για να μας μιλήσουν, πιστέψαμε μπορεί και να μαθαίναμε κάτι περισσότερο, μιας και το παιδί αυτό ήταν αρκετά κλειστός χαρακτήρας και δεν είχε ανοιχτεί σε κανέναν. Τελικά τίποτα περισσότερο δεν μάθαμε, ο δκ/της περιορίστηκε σε συληπητήρια και ευχολογίες, καμιά κουβέντα για τον λόγο της αυτοκτονίας. Σε κάποιο σημείο του «επικήδειου» ο δκ/της ανέφερε πως ο αυτόχειρας είχε αφήσει κάποιο αποχαιρετιστήριο γράμα, όμως ήταν δυσανάγνωστο και δεν καταλάβαιναν τι έγραφε…
Μας έδωσαν τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι θα ακολουθήσει ΕΔΕ κλπ, όμως απο εκεί και πέρα εμείς δεν ξανακούσαμε τίποτα, ούτε επέριψε η ΕΔΕ πουθενά ευθύνες και η ζωή συνεχίστηκε κανονικά.
Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε έμπρακτα για ακόμη μια φορά τους φόβους μου ότι οι ΕΔΕ, οι επιτροπές, οι εξεταστικές και όλες αυτού του είδους οι διαδικασίες δεν γίνονται για να βρεθεί άκρη, γίνονται μονάχα για να δούν πως θα διαχειριστούν οι εμπλεκόμενοι, είτε είναι στρατός, είτε κράτος, είται δημόσιος οργανισμός και υπηρεσία, το εκάστοτε ζήτημα που είδε ή δεν είδε το φως της δημοσιότητας.
Έτσι λοιπόν έχουμε σήμερα τις διάφορες επιτροπές, οι οποίες στήνονται με πρόσχημα την διαφάνεια, το ξεκαθάρισμα και το «νοικοκύρεμα»(λέξη που αρέσει πολλύ στον Γιωργάκι) της πολιτικής ηγεσίας, την επιστροφή στην εποχή της τιμιότητας και των ηθικών αξιών. Έχουν λοιπόν πρόσχημα, έχουν και στόχο, να βρεθούν δηλαδή κάποια εξιλαστήρια θύματα, στρατηγικά επιλεγμένα ονόματα, μέσα απο μια θάλασσα αμαρτωλών, έτσι ώστε να υποστούν ενα τηλεοπτικό λιθοβολισμό, και ύστερα να συνταξιοδοτηθούν ως επαγγελματίες «εφιάλτες» που πραγματικά είναι.
Εγω όμως αμφιβάλω αν θα μπούν φυλακή, και πόσοι! Αμφιβάλω αν θα υποστούν κυρώσεις, και πόσοι…
Αλλά κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, ας υποθέσουμε ότι το πολιτικό σκηνικό θα καθαρίσει και ότι το χέρι στο μέλι του βούτηξαν μονάχα 5-10 άτομα, και ότι αυτά τα 5-10 άτομα θα τιμωρηθούν με ποινές φυλάκισης, και τι με αυτό; Γιατί το θέμα δεν είναι πόσοι βούτηξαν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι, αλλά ποιοί πήραν το βάζο, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΖΟ ΟΕΟ;
Το βάζο λοιπόν ο Χριστοφοράκος και η παρέα του(την οποία κανείς δεν κατονομάζει), το έχουν βάλει σε ενα πολύ ψηλό ράφι ώστε να μην φτάνει πια να βουτήξει κανείς το δάχτυλο του εκτός απο τους ίδιους, ο Χριστοφοράκος, η Siemens και ο κάθε Χριστοφοράκος και η Κάθε Siemens που λυμαίνεται τόσα χρόνια την Ελλάδα.
Πόσο συχνά όμως ακούσατε στα κανάλια να κάνουν ερωτήσεις όπως, «το συμβούλιο της Siemens πόσα ήξερε για όλα ετούτα που γινόταν;», «απο που έπαιρνε εντολές και που λογοδοτούσε ο Χριστοφοράκος;», «μήπως πρέπει να αναζητήσουμε στοιχεία για χρηματισμό πολιτικών και σε άλλες εταιρίες εκτος απο την Siemens;»
Καθόλου συχνά δεν τα ρωτάνε αυτά στα κανάλια και ξέρετε γιατί; Επειδή εκεί βρίσκεται η ουσία και εμείς την ουσία δεν πρέπει να την γνωρίζουμε γιατί ίσως και να ξυπνήσουμε μια μέρα. Γιατί αν γνωρίζαμε ότι ο Καλατράβα ήταν ανηψούδι του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ, αν γνωρίζαμε ότι οι δημόσιοι διαγωνισμοί είναι φωτογραφικοί, αν γνωρίζαμε το μέλλον της Ολυμπιακής στα χέρια της Mig, τότε ίσως και να τους στεκόμασταν εμπόδιο.
Η ψευδαίσθηση οτι η «ελεύθερη αγορά» είναι ελεύθερη, μας κρατά δέσμιους ελπίζοντας ότι και εμείς μια μέρα θα τα πιάσουμε, όμως όπως κάθε μέρα αποκαλύπτεται απο τα λίγα που βγαίνουν στη δημοσιότητα οι θέσεις είναι απο πρίν πιασμένες. Έτσι λοιπόν η αστική αριστοκρατία, στις λιγοστές αυτές προννομοιακές θέσεις δεν θα τοποθετήσει τον ικανό και τον έξυπνο, θα τοποθετήσει τους δικούς της ανθρώπους. Στις υψηλές θέσεις θα βάλει τα παίδια και τους λοιπούς συγγενείς(βλέπε καλατράβα) και στις χαμηλές θα βάλει όλους εκείνους που τσεπώνουν το παραδάκι και κάνουν την δουλειά τους χωρίς να ρωτούν πολλά πολλά(βλέπε έλληνες πολιτικούς που υπογράφουν νομοσχέδια και μνημόνια χωρίς να τα έχουν κάν διαβάσει).
Τα πολιτικά πιόνια αυτά είναι όπως είναι φυσικό αναλλώσιμα, ξεπηδούν απο γνωστά Αμερικάνικα πανεπιστήμια, γνήσιοι γενίτσαροι και έτοιμοι να προασπίσουν τα συμφέροντα αυτών που αντιπροσωπεύουν. Και έτσι, ενω υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν τον ελληνικό λαό, ο ελληνικός λαός έρχεται στην καλύτερη περίπτωση τρίτος και καταιδρωμένος, μιας και εκείνοι νοιάζονται πρώτα για τους εργοδότες τους, μετά για τα τομάρια τους, και τον λαό τον λαμβάνουν και καλά υπόψην τους μονάχα όταν είναι κοντά στις εκκλογές.
Τελικά αυτό που συμβένει, είναι ότι όχι μόνο δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, αλλά εναντιώνωνται και σε αυτά, γιατί τα συμφέροντα των αφεντικών τους αναπτύσσονται εις βάρος των συμφερόντων του λαού.
Και έτσι έχεις τον κύριο Γιωργάκι να απειλεί με άμεσο τρόπο όσους έλληνες κινητοποιούνται, λέγοντας τους ότι αν συνεχίσουν έτσι θα οδηγήσουν την κυβέρνηση να πάρει σκληρότερα μέτρα.
Έχεις το Γιωργάκι να λέει ότι το ΠΑΜΕ είναι αιτία που μειώνεται ο τουρισμός στην Ελλάδα και που πλήτεται η ναυτιλία, ενώ με επίσημα στοιχεία οι ναυτεργάτες στην χώρα μας έχουν μειωθεί απο 120χιλιάδες, σε 20 χιλιάδες άτομα ενώ παράλληλα ο στόλος έχει μεγαλώσει. Αυτών λοιπόν που οι πολιτικές «δολοφονούν» τις θέσεις εργασίας σε στεριά και θάλασσα, αυτών είναι η ευθύνη για την κατάντια της ναυτιλίας στην ελλάδα. Αυτών που ή πολιτική επέτρεψε στα ταξιδιωτικά γραφεία να κάνουν τα Deals με τις μεγάλες γερμανικές ξενοδοχειακές μονάδες, ακυρώνωντας τις προσπάθειες των μικρομεσαίων ξενοδόχων, αυτών είναι οι ευθύνες για την κατάντια του τουρισμού στην Ελλάδα. Αυτών που ξεπουλούν τα ελληνικά ναυπηγεία σε εταιρίες ξένων συμφερόντων, αυτών είναι η ευθύνη αυτών είναι και η ντροπή και όχι του ΠΑΜΕ.
Και έχεις τωρα ΑΥΤΟΥΣ, να σου ζητάνε να κάνεις θυσίες τάχα για την Ελλάδα, μια Ελλάδα που όποτε τους συμφέρει υπάρχει ως έθνος και όποτε δεν τους συμφέρει δεν υπάρχει γιατί βάζουν μπροστά την ΕΕ και αφέονται οι αμαρτίες, αλλά και οι ευθύνες τους.
Όχι κύριοι, οι θυσίες που γίνονται δεν είναι για την Ελλάδα, δεν είμαστε τόσο μαλάκες ώστε να μην το βλέπουμε, οι θυσίες που γίνονται ή για την ακρίβεια οι σφαγές που γίνονται είναι προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Το κράτος που προσπαθούμε υποτίθεται να στηρίξουμε, έχει απωδυναμωθεί εξαιτίας σας, εσείς πουλήσατε και ΟΤΕ και ΔΕΗ. Εσείς έχετε δώσει προίκα την Ελλάδα στους Βγενόπουλους του εσωτερικού και του εξωτερικού, και τώρα ζητάτε απο εμάς να πληρώσουμε τα σπασμένα. Και επειδή το κράτος το ξεπουλήσατε, τώρα βέβαια δεν έχει εισοδήματα, και εμείς καλούμαστε να χρυσοπληρώσουμε αυτά τα ψίχουλα που υποτίθεται ότι μας προσφέρει, οπότε αυξάνεται το κόστος της ΔΕΗ, αυξάνεται ο φόρος στα καύσιμα, αυξάνεται ο φόρος στα τσιγάρα στα ποτά, αυξάνεται το ΦΠΑ, και έχει καταλήξει το κράτος απο προστάτης που θα έπρεπε να είναι, σε μεγαλύτερος νταβατζής απο τους ιδιώτες.
Απο την μια μειώνωνται οι θέσεις εργασίας ραγδαία στο δημόσιο, απο την άλλη αυξάνονται τα όρια ηλικίας για δικαίωμα σύνταξης.
Απο την μια πέφτουν οι μισθοί, απο την άλλη ανεβαίνουν οι φόροι.
Απο την μία η Ελλάδα χρωστάει δάνεια, απο την άλλη δανείζεται απο το ΔΝΤ και απο πάνω ενισχύεικαι οικονομικά τις τράπεζες!;
Απο τη μια τα εργασιακά δικαιώματα δίνονται «φιλέτο» στους μεγαλοεπιχειρηματίες, και απο την άλλη το κράτος σφάζει με την φορολογία του τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
προοπτική καμία…
τουλάχιστον όχι για τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, τον μικροεπιχειρηματία…
Ας δούμε σε αυτό το σημείο και μερικά νούμερα παρμένα απο ενα σχόλιο που είχα κάνει προ ημερών:
«Το λοιπόν, οι ολυμπιακοί αγώνες κόστισαν στην Ελλάδα 11 δις, διαιρούμενο δια του 10.000(που κάνει μια αρκετα ακριβή μηχανή), μας κάνει 110.000 μηχανές.
Δώσαμε στις τράπεζες συνολικά 40 δις, διαιρούμενα δια 80.000(που κάνει περίπου ενα δυάρι διαμέρισμα) μας κάνει 50.000 διαμερίσματα.
4.000.000.000 που είναι η κερδιφορία των συγκεκριμένων τραπεζών του πίνακα http://lavraki.tv/wp-content/uploads/2010/05/trapezes.jpg για τα 3 τελευταία χρόνια αν τα διαιρέσουμε δια του 500(που κοστίζει περίπου ένα καλό πακέτο διακοπών στην ελλάδα) μας κάνει 6.000.0000 πακέτα διακοπών.»
Και έχεις τον Γιωργάκη να σου υπόσχεται 3-4 χρόνια λιτότιτας για να γίνουν μετά τα πράγματα καλύτερα, μα πως, απο που; Πείσε με, παραμμύθιασε με και εμένα κύριε πρωθυπουργέ σε παρακαλώ, δεν αντέχω να τα βλέπω όλα τόσο σκούρα, τίποτα δεν έμαθες απο τον πατέρα σου που τα κατάφερνε μια χαρά στο παραμμύθιασμα;
Όχι κύριοι(ναι εσένα εννοώ Γιωργάκι και τα αφεντικά σου τις πολυεθνικές), ούτε παραμμύθιασμα δεν μου χρειάζεται, ούτε τα βλέπω όλα σκούρα, κόκκινα τα βλέπω και όσο πάει αρχίζω να αισθάνομαι και περισσότερο σαν μαινόμενός ταύρος, καλά θα κάνετε να αρχίσετε να με φοβάστε κύριοι, και εμένα και τους υπόλοιπους «μαλάκες» γιατί δεν ξέρετε ποτέ απο που θα σας έρθει!!!
Όπως δηλώνει ο Ζαν Κλοντ Τρισέ στην εφημερίδα Die Welt της Κυριακής,
«Όλες θα είχαν εξαφανιστεί εάν δεν τις είχαμε σώσει(τις τράπεζες), αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε»
Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι για εσάς αυτό, για εμένα πάντως είναι μια ακόμη απόδειξη, ότι η περιβόητη οικονομική κρίση την οποία βιώνουμε, είναι στη φύση της μια κρίση του κεφαλαίου και όχι του λαού. Ο Τρισέ(πρόεδρος της Ευρωπαικής κεντρικής τράπεζας) παδαδέχεται δηλαδή ότι με τον εναν ή με τον άλλο τρόπο η ΕΕ έκανε το παν για να βοηθήσει τους τραπεζικούς οργανισμούς να μην χρεωκωπήσουν.
Αυτό μας οδηγεί σε 2 συμπεράσματα:
Α) Οι ιδιωτικοί χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί έχουν τελικά γιάλυνα πόδια και για να στιρηχθούν χρειάζονται την οικονομική και θεμσική(μέσω θέσπισης προστατευτικών νόμων) υποστήριξη κρατικών οντοτήτων.
Β) Οι επίσημοι μηχανισμοί εξουσίας(κυβερνήσεις), είτε αυτοί εκφράζονται μέσα απο ενώσεις όπως η ΕΕ, είτε απο κράτη όπως η Ελλάδα, είναι αυτοί που παίζουν το ρόλο της γέφυρας, έτσι ώστε σε περιόδους «κρίσης», τα χρήματα να βρούν το δρόμο προς τα ταμεία των τραπεζών που υποτίθεται ότι κινδυνεύουν.
Με αυτόν τον τρόπο 30 δις σε πρώτη φάση, και τώρα ακόμα 10δις, καταλλήγουν απο την τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου στα ταμεία των εν Ελλάδι δραστηριοποιούμενων χρηματιπιστωτικών οίκων, παρόλο που οι οίκοι αυτοί, αν εξετάσει κανείς τα δεδομένα εμφανίζουν διόγκωση του ενεργητικού τους(σχετικό άρθρο εδώ).
Σε περίοδο λοιπόν που η χώρα έχει έλλειμα, και που ο Έλληνας πολίτης βλέπει να γίνονται εις βάρος του κοσμοιστορικές αλλαγές, ζητείται απο εκείνον, και όχι απο τις τράπεζες(οι οποίες εμφάνιζαν κέρδη), να βγάλει το φίδι απο την τρύπα.
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου όμως δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι θεσμικό.
Οικονομικό το πρόβλημα είναι για διάφορους λόγους. Καταρχήν επειδή πρέπει να γίνει απόσβεση των δαπανών του πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Θεσμικό επειδή υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στα διάφορα καρτέλ, πχ το ευρωαμερικάνικο και το ασιατικό. Εκεί τίθεται θέμα γεφύρωσης του χάσματος της ποιότητας ζωής μεταξύ των δυο αυτών οικονομιών(αυτό βέβαια είναι και οικονομικό ζήτημα). Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος στο μέλλον με την αυξανόμενη επαφή των δυο πολιτισμών-οικονομιών να γίνει μήλον της έριδος η έντονη διαφορά στην ποιότητα ζωής κάτι που ίσως οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια εκαταίροθεν.
Για να γεφυρωθεί λοιπόν το χάσμα, αυτό που πρέπει να γίνει, είναι η εργατική τάξη της μιας χώρας, να πλησιάσει την εργατική τάξη της άλλης, αυτό που συμφέρει και τις δυο οικονομίες να γίνει(δηλαδή τους κεφαλαιοκράτες όχι τον λαο των δυο αυτών οικονομιών), είναι να συναντηθούν κάπου στη μέση.
Οι θεσμικές λοιπόν αλλαγές στην εργασία, στην κοινωνική πρόννοια, στην λειτουργεία του κράτους, ίσως είναι προιόν, ως ενα βαθμό τουλάχιστον, μιας προσπάθειας επαναπροσδιορισμού των συνθηκών σε μια αγορά στην οποία εισάγωνται νέοι παίκτες, αυτός είναι και ο λόγος που τα μέτρα αυτά έχουν οικουμενικό χαρακρήρα και αφορούν ακόμα και οικονομίες οι οποίες θεωρούνται ισχυρές όπως για παράδειγμα η Αγγλία(δείτε εδώ σχετικό άρθρο).
Έτσι λοιπόν, οι απαιτήσεις των κυβερνήσεων και της ΕΕ, δεν οδηγούν μόνο σε οικονομικής φύσεως μέτρα(δηλαδή φοροεισπρακτικά τα οποία θα μπορούσαν να έχουν βραχεία διάρκεια ζωής, δηλαδή ξεπερνάμε το πρόβλημα τα άρουμε), αλλά και θεσμικής, τα οποία κάνουν βαθιές τομές, και επαναπροσδιορίζουν, όχι μόνο τις εργασιακές αλλά όλες τις κοινωνικές σχέσεις, ενω ταυτόχρονα μετατοπίζεται το σημείο ισσοροπίας.
Τα ωφέλη λοιπόν για τους «έχοντες» είναι πολλαπλά, ενω η εργατική τάξη των παραδοσιακών ανεπτυγμένων χωρών(ΗΠΑ, ΕΕ) βγαίνει μόνο ζημιωμένη, αφού η ανταπόδοση της παραγωγικότητας του εργαζόμενου μειώνεται δραμματικά ενω η υπεραξία αυξάνεται.
Η αιτία όμως που συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν είναι μόνο ο ανταγωνισμός, και οι συμφωνίες μεταξύ των οικονομικών καρτέλ. Το πρόβλημα βρίσκεται και στην ίδια φύση του φιλελευθερισμού. Η φιλελεύθερη ιδεολογία και κατ’ επέκταση ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα το οποίο αποτυγχάνει εξελικτικά, καθώς ο μπούσουλας του «αύξηση κέρδους=βελτίωση συνθηκών στην κοινωνία», αποδεικνείεται αγνοεί εναν αριθμό απο παράγοντες οι οποίοι καθορίζουν τελικά το αποτέλεσμα, όπως είναι η κατασπατάληση των φυσικών πόρων. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, είναι συστήματα τα οποία παρά το όποιο «ιδεολογικό τους επικάλυμα»(φιλελευθερισμός-νεοφιλελευθερισμός) και παρά την εντύπωση της δυναμικότητας την οποία δίνουν, έχουν ημερομηνία λήξης, αφενός γιατί δεν σέβονται τον φυσικό χώρο(περιβάλλον) και αφεταίρου επειδή δεν σέβονται τον κοινωνικό ιστό(κοινωνία ανθρώπων), αλλά αναπτύσσονται εις βάρος και των δυο αδιαφορώντας τις όποιες συννέπειες.
Έτσι αποδεικνείεται ότι οι «τρόποι» της «ελεύθερης αγοράς», οδηγούν σε ενα μη προννοιακό μοντέλο ανάπτυξης(το οποίο αφορά στην τελική μια μικρή ομάδα ανθρώπων που κατέχει τα μέσα παραγωγής) που είναι ευάλωτο σε μεταβολές επειδή αδυνατεί να δει πέρα απο το άμεσο μέλλον.
Οι άξονες στους οποίους βασίζεται η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι:
– Εκμετάλλευση των φυσικών πόρων
– Εκμετάλλευση των ανθρωπίνων πόρων
– Εξέλιξη των μέσων παραγωγής(τεχνολογία, σύστηματα διανομής, τρόποι-τόποι παραγωγής)
Έτσι όσο η τεχνολογία αντικαθιστά τα εργατικά χέρια, η εξάρτηση απο τους ανθρώπινους πόρους, στον τομέα της εργασίας μειώνεται αρα μειώνεται και η αγοραστική τους δύναμη. Σε τόπους που η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων είναι πολύ μικρή(Ινδία-Αφρική) ή επένδυση στην τεχνολογία υποχωρεί, καθώς τα εργατικά χέρια κοστίζουν λιγότερο. Όσο οι φυσικοί πόροι μειώνωνται, πάλι υποχωρεί η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, γιατί η αδυναμία επανεπένδυσης του πλούτου(λόγο της έλλειψης πόρων), καθηλώνει την παραγωγή, άρα και την αξία της εργασίας.
Βλέπουμε λοιπόν και στην πράξη, ότι το σύστημα αγνοεί, τις όποιες συννέπειες μπορεί να έχει η αλόγιστη αύξηση ης παραγωγής σε βάθος χρόνου, ακόμα και όταν είναι πασιφανές ότι το μοντέλο «εντατικοποίηση της παραγωγής = βελτίωση των συνθηκών» δείχνει να χωλαίνει.
Ο λόγος που γίνεται αυτό, είναι επειδή έχοντας περάσει τα μέσα παραγωγής σε μια μικρή ελίτ, αυτή η ελίτ νοιάζεται μόνο για την ευημερία της. Οι σχέσεις αυτής της ελίτ με το σύνολο του πλυθισμού είναι όπως είναι φυσικό σχέσεις υποτέλειας, ενω οι σχέσεις που αναπτύσσονται στους κόλπους της μεταξύ της πλουτοκρατικής αριστοκρατίας, είναι είτε σχέσεις ανταγωνισμού είτε σχέσεις κοινού συμφέροντος. Για τους κεφαλαιοκράτες, οι εργαζόμενοι δεν είναι τίποτα άλλο απο ενα μέρος της περιουσίας τους(γιατί πραγματικά όσο εμείς συμπεριφερόμαστε σαν κοπάδι αυτό ισχύει) και αντίστοιχα τους συμπεριφέρονται. Οπότε κάθε φορά που τα αδιέξοδα του κεφαλαίου βγαίνουν στο προσκύνιο, οι συνθήκες για το «ποίμνιο» δυσχαιρένουν, έτσι ώστε να ζημιωθεί ο «ποιμένας» το κατά το δυνατόν λιγότερο.
Στις μέρες μας τα κύρια ζητήματα είναι τα εξής:
– Εξάντληση φυσικών πόρων(Οπότε το shift πρός ενα νεο είδος παραγωγής, όπως μας παρουσιάζουν την «πράσινη ανάπτυξη«, πρέπει να γίνει στις πλάτες της εργατικής τάξης)
– Είσοδος νεων παικτών στην αγορά, ανταγωνισμός και μοίρασμα δικαιωμάτων στα ανώτερα στρώματα(ελίτ).(Που σημαίνει ότι οι οικονομίες στην προσπάθεια τους να γίνουν ανταγωνιστικές στρέφονται στην μείωση του κόστους παραγωγής, και για να μειωθεί το κόστος παραγωγής χωρίς να πέσει η ποιότητα επιβαρρύνονται οι μισθοί)
– Με τη σειρά του ο πυρετός για κατοχή πόρων, οδηγεί σε συνεχείς πολέμους(βλέπε Ιρακ, βλέπε Ιράν), τα έξοδα τον οποίων αναλαμβάνουν κράτη όπως οι ΗΠΑ, μετατρέποντας έτσι τους πολέμους των πολυεθνικών σε εθνικά ζητήματα, χρηματοδοτώντας έτσι τον πόλεμο τους απο τον κρατικό μηχανισμό και κατ επέκταση απο την φορολογία των πολιτών.
Αυτό που προκύπτει, είναι ότι τελικά τα όποια βαφτίζει η φιλελεύθερη φιλοσοφία ως «πανάκεια» του συστήματος(ανταγωνισμός, μεγιστοποίηση της παραγωγής), είναι αυτά που γυρνάνε μπούμερανγκ και δημιουργούν τα λεγόμενα αδιέξοδα του καπιταλισμού και τα αδιέξοδα τους αυτά οι καπιταλιστές τελικά τα μεταθέτουν στην ανθρώπινη κοινωνία, στην υπερεκμετάλλευση της οποίας έτσι και αλλιώς απο την αρχή στηρίζονται.
Κάπως έτσι λοιπόν, αν όχι ακριβώς, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα, να μετατραπούν τα αδιέξοδα του συστήματος σε αδιέξοδα του λαού. Κάπως έτσι φτάσαμε, να πιστεύουμε οι Έλληνες, ότι σε μια περιφερειακή οικονομία, όπως η Ελλάδα, στην οποία η παραγωγή και οι εξαγωγές είναι τις πλάκας(όχι τυχαία βέβαια), αποφεύγουμε την χρεωκωπία επειδή δανειζόμαστε για να ξεχρεώσουμε παλιότερες ωφειλές. Το ψευτοδήλλημα της χρεωκοπίας δεν είναι τίποτα παραπάνω, απο μια προσπάθεια να προκαλέσουν ψευτοπατριωτισμό στους έλληνες, ώστε να νομίζουν ότι δεν κάνουν τις όποιες θυσίες για χάρη του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά για χάρη της χώρας τους, αυτό βέβαια είναι μεγάλο ψέμα, μιας και η χώρα, ως κοινωνία ανθρώπων, βγαίνει απόλυτα ζημιωμένη.
Ως εδω, γιατί αμα γράψω κι’ άλλα δεν θα το διαβάσει κανείς:)(κρίνοντας και απο τον εαυτό μου είναι συγκεκριμένο το μέγεθος ενός κειμένου που αντέχω να διαβάσω συνεχόμενο στην οθόνη).
Viva La Revolution
Ps: Διώρθωση θα κάνω αργότερα γιατί τώρα βαριέμαι…
Άποψη μου είναι ότι αυτά τα μέτρα που επιβάλει το ΔΝΤ, και που μας περνάει το ΠΑΣΟΚ, πρόκειται να αποδομήσουν εντελώς τη μορφή της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Προυποθέτωντας λοιπόν ότι τα μέτρα θα μείνουν και δεν θα τα ανατρέψουμε μέσα στα προσεχή χρόνια πιστεύω ότι θα υπάρξει ενα πισωγύρισμα προς την προπολεμική περίοδο, τόσο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Οι επιπτώσεις κατά την γνώμη μου θα είναι οι εξής:
– Στην περίπτωση που υπάρχει προσφορά εργασίας, οι έλληνες θα είναι σαν να βρισκόμαστε σε καθεστώς μετανάστευσης στην ίδια μας τη χώρα. Οί όποιες επενδύσεις γίνουν σε πράσινη ανάπτυξη για παράδειγμα, εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τα λοιπά, πρόκειται να γίνουν κάτω απο τους νέους αντιλαικούς εργασιακούς θεσμούς που επιβάλει το ΔΝΤ. Ο εργοδότης, έλληνας ή ξένος, θα καρπώνεται ακόμη μεγαλύτερη υπεραξία απο τον εργαζόμενο, έτσι ώστε ο συγκεντρωμένος του πλούτος θα αυξηθεί και η ψαλίδα μεταξύ χαμηλών και υψηλών στρωμάτων θα ανοίξει.
– Σε περίπτωση που δεν υπάρξει προσφορά εργασίας, δηλαδή που η επίσημη ανεργεία θα είναι σταθερά περίπου στο 20% και η ανεπίσημη στο 30%+, θα υπάρξουν 2 επιπτώσεις. Η μια θα είναι πιθανόν η μερική αποαστικοποίηση και η άλλη θα είναι η ρευστοποίηση των περιουσιών των μικρομεσαίων στρωμάτων.
– Η βαριά φορολόγηση θα οδηγήσει πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις να κλείσουν, και όσες δεν κλείσουν αναγκαστικά θα υοθετήσουν τα νεα εργασιακά μέτρα όπου την «χασούρα» τους θα προσπαθούν να την μεταθέσουν στους υπαλλήλους τους. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα επιβιώσουν θεωρητικά θα είναι πολύ λίγες(για μενα χοντρικά το 30-40% χωρίς όμως να έχω κάνει κάποια σχετική έρευνα) και θα εισχωρήσουν στην χώρα αλλυσίδες εστιατορίων και γενικά καταστημάτων, οι οποίες εξ’ αιτίας της φύσης τους(επιχειρήσεις κλίμακας), ωφελούνται απο τα νεα αυτά μέτρα(σταδιακή επικράτηση μονοπωλείων δλδ).
– Όσον αφορά την δομή της οικογένειας, αυτή και πάλι θα αλλάξει, θα πάμε, αν δεν δημιουργηθούν τίποτα κρατικά «γηροκομέια σφαγεία», προς το παλιό πρότυπο συσπείρωσης πολλών μελλών σε ενα σπίτι. Δηλαδή οι συνταξιούχοι θα αρχίσουν να μένουν μαζι με τα παιδιά τους, και τα παιδιά όλο και πιο δύσκολα θα απομακρύνονται απο την οικογενειακή εστία.
– Στην παιδεία, όλοενα και λιγότεροι νεοι θα οδηγούνται σε σπουδες, καθώς τα κόστη θα είναι απαγορευτικά, ίσως έτσι ενισχυθούν οι κολεγιακού τύπου ιδιωτικές σχολές, οι οποίες αν και θα έχουν δίδακτρα, θα εδρεύουν στην πόλη του ενδιαφερόμενου και έτσι θα κοστίζουν λιγότερο απο ότι να μετακομίζει ο φοιτητής σε άλλη πόλη. Συγκεκριμένα στη χώρα μας που η ανάγκη για εξειδικευμένο προσωπικό είναι χαμηλότερη απο αυτή στις μεγαλύτερες οικονομίες και ε συνδιασμό με την σμίκρινση του δημοσίου τομέα αν υπάρχει πληθώρα πτυχίων αυτά θα απαξιωθούν ακόμα περισσότερο, ενω όπου υπάρχει προσφορά εργασίας, οι νέοι, πτυχιούχοι και μη, θα εργάζονται για τα ελάχιστα και υπο τις χειρότερες συνθήκες.
– Η κοινωνία πιθανόν να καταλλήξει περισσότερο συντηρητική, ο κόσμος θα κλείνεται μέσα στα σπίτια του και θα αποξενωθει, καθώς θα στραφεί σε χαμηλού κόστους τρόπους «ψυχαγωγίας» όπως είναι το internet και η τηλεόραση. Η κατανάλλωση θα μειωθεί(μιας και οι μεγάλοι εργοδότες θα εισπράτουν απευθείας κέρδος με την μείωση του κόστους εργασίας). Πιθανόν να εμφανιστούν νεα φθηνά προιόντα χαμηλής ποιότητας, όπως αυτά τα «Μαρινόπουλος», αλλά και νεα είδη καταστημάτων τα οποία θα απαντούν στις χαμηλές»απαιτήσεις» τα οποία θα εμπορεύονται χαμηλής ποιότητας αγαθά(πχ Lidl).
– Τέλος, φοβούμενοι αντιδράσεις απο τον λαο, οι κυβερνώντες, σε πανευρωπαικό επίπεδο, θα εντείνουν την αστυνόμευση, θα ψηφήσουν σχετικούς νόμους οι οποίοι θα ποινικοποιούν τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τις απεργειακές κινητοποιήσεις. Θα χτυπήσουν τον συνδικαλισμό, θα στοχοποιήσουν τα κομμουνιστικά κόμματα(ήδη το βλέπουμε να γίνεται), θα αυξήσουν τα μέτρα παρακολούθησης της προσωπικής ζωής(καταγραφή τηλεπικοινωνιών, κάμερες, καταγραφή συμπεριφοράς στο διαδύκτιο κλπ), όλα αυτά πλέον επίσημα και νομοθετημένα.
Αυτήν την κατάλληξη προβλέπω εγω αν τα πράγματα συνεχιστούν σε αυτόν τον ρυθμό, και θα συνεχιστούν σε αυτόν τον ρυθμό ή σε ακόμη πιο αυξημένο, αν κάποιος δεν τους κόψει τη φόρα, και αυτός ο κάποιος πρέπει και μπορεί να είναι το λαικό-εργατικό κίνημα.
Έχοντας περάσει η περίοδος χάριτος, η οποία διήρκησε για μερικά χρόνια, ήρθε τώρα η ώρα να ξεπληρώσουμε το συμβόλαιο με το διάολο, το οποίο είχε κλείσει αρχικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, το συνέχισε ο Ανδρέας και τώρα ήρθε η ώρα του Γιωργάκη να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου.
Το όνειρο της δυνατής Ελλάδας στην Ευρώπη πέρασε αλλά δεν άγγιξε, εξαντλήθηκε σε μίζες, άκαρπες επιδοτήσεις και όχι τυχαία κακή διαχείρηση απο τη μεριά των κατά καιρούς κυβερνώντων. Η κακή διαχείριση αυτή, ούτε τυχαία ήταν ούτε made in greece, το ποιοί την εμπνεύστηκαν και την προώθησαν διατάζοντας τους πατριδοκάπηλους πολιτικούς μας το βλέπουμε καθαρά σήμερα. Το ίδιο βέβαια έκαναν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, των οποίον οι ηγέτες δηλλώνουν ξαφνιασμένοι με τα νούμερα της Ελλάδας. Φυσικά στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ξαφνιασμένοι είναι, απλά προετοιμάζουν το έδαφος επειδή έχουν καταλάβει ότι έχει έρθει και η δική τους σειρά να ξεχρεώσουν τον Lucifer, ίσως και να τον καλοπιάνουν λιγάκι ώστε να δείξει σχετική επιείκεια απέναντι τους.
Ξαφνιασμένος λοιπόν ο Φάουστ Γιωργάκης δηλώνει τα παρακάτω:
«Αδικαιολόγητη χαρακτήρισε την αιφνιδιαστική υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από τον οίκο Moody’s ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κατά την εισήγησή του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Παράλληλα, έστειλε αυστηρό μήνυμα στους προμηθευτές των νοσοκομείων, καταλογίζοντάς τους «εκβιαστικές διαδικασίες».
Μετά τα πυρά από τον αρμόδιο επίτροπο Όλι Ρεν, οποίος χαρακτήρισε «περίεργη και ατυχή» την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της ελληνικής οικονομίας κατά τέσσερις βαθμίδες από τη Moody’s, και ο πρωθυπουργός επέκρινε την κίνηση του οίκου αξιολόγησης.
Ο κ. Παπανδρέου τόνισε ότι η υποβάθμιση είναι αδικαιολόγητη, σημειώνοντας με έμφαση ότι η χώρα κινείται εντός του στόχου τους Προγράμματος Σταθερότητας, ενώ επισήμανε ότι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέκρινε την κίνηση της Moody’s.
Είναι εξαιρετικής σημασίας ζήτημα να μείνουμε προσηλωμένοι στην τήρηση των δεσμεύσεών μας τόνισε ο πρωθυπουργός δίνοντας και έναν τόνο αισιοδοξίας, σημειώνοντας ότι είμαστε μέσα στους στόχους μας σε αυτούς τους οκτώ μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Και σε πολλές περιπτώσεις, πρόσθεσε, είμαστε μπροστά από το χρονοδιάγραμμα.
Επίσης επισήμανε ότι έχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένα κλίμα ακόμα μεγαλύτερης εμπιστοσύνης στις δυνατότητες που έχει η Ελλάδα να βγει από την κρίση.
Σημείωσε ακόμη ότι τα μέχρι στιγμής στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού δείχνουν με μεγάλη σαφήνεια ότι το πρόγραμμα εκτελείται κανονικά καθώς και ότι η ύφεση στο πρώτο τρίμηνο του 2010 ήταν μικρότερη από αυτή που προέβλεπε το μνημόνιο. Τέλος, για την πορεία του χρέους τόνισε ότι παρότι παραμένει ανοδική, αναμένεται να αρχίσει η αποκλιμάκωσή του από το 2013.
Σημειώνεται ότι μία ημέρα μετά την υποβάθμιση, ο οίκος αξιολόγησης, διά της αρμόδιας αναλύτριας Σάρα Κάρλσον, προέβη σε διευκρινίσεις, λέγοντας ότι η απόφασή του δεν επαναφέρει τον κίνδυνο πτώχευσης «γιατί λέμε απερίφραστα ότι ο κίνδυνος μιας πτώχευσης είναι αρκετά μικρός».
«Η υποβάθμιση είναι ίσως μια υπενθύμιση ότι η Ελλάδα έχει μπροστά της μια σημαντική οικονομική ανάκαμψη και μια πρόκληση σε ό,τι αφορά το (δημόσιο) χρέος, πέραν από το πλαίσιο του προγράμματος του ΔΝΤ και της ΕΕ» πρόσθεσε η κα Κάρλσον.»(in.gr 15/06/2010)
Όλα αυτά δεν τα λέει βέβαια επειδή είναι πραγματικά ξαφνιασμένος και εκνευρισμένος όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά επειδή έχει να κερδίσει μια μάχη, όχι αυτήν κατά της χρεωκοπίας, αλλά εκείνη των εντυπώσεων. Να δωθεί η εικόνα του σκληρού μαχητή, που παρά τις δυσμενείς συνθήκες βγάζει την χώρα του αλώβητη απο τον πόλεμο και νικά τη Λερναία Ύδρα της χρεωκοπίας πανυγηρικά.
…όμως η λερναία ύδρα έχει πολλά κεφάλια και ο διάβολος πολλά ποδάρια…
Ξεχνά ότι τον πόλεμο του, που οδηγεί σε παιρετέρω ξεπούλημα, τον κάνει στην πλάτη των μισθωτών, των συνταξιούχων, των γυναικών, των μικρομεσαίων, των νέων, ξεχνά ότι αυτοί πλήρωναν πάντα και συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό. Το θράσσος του Δον Κιχώτη Φάουστ Γιωργάκη δεν έχει όρια για αυτό δεν διστάζει να πει και τα παρακάτω:
««Να αναπληρωθούν οι θυσίες»
Θέμα αναπλήρωσης όσων έχασε ο ελληνικός λαός με τις θυσίες του προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση, έθεσε επίσης ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Στόχος μας, τόνισε ο κ. Παπανδρέου, είναι να φθάσουμε σε μια βιώσιμη οικονομία και πρόσθεσε ότι με την επίτευξη του στόχου αυτού όχι μόνο δεν θα ξαναχρειαστεί να σκεφτεί κάποιος νέες θυσίες, «αλλά να μπορούμε να αναπληρώσουμε και αυτά που έχασε ο ελληνικός λαός».
«Να πατήσουμε γκάζι»
Οι ρυθμοί, ανέφερε ο κ. Παπανδρέου, είναι πλέον διαφορετικοί και πρέπει να γίνουν ακόμα πιο γρήγοροι. Η προτεραιότητά μας τόνισε χαρακτηριστικά είναι να πατήσουμε γκάζι τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά.
Στο Υπουργικό Συμβούλιο συζητήθηκαν περίπου 13 νομοσχέδια και ο πρωθυπουργός αναφερόμενος στην πληθώρα των νομοθετικών πρωτοβουλιών τόνισε ότι αυτό δείχνει ότι επιταχύνεται το έργο της κυβέρνησης.«(in.gr 15/06/2010)
Από περιέργεια και μόνο ρωτώ κύριε Γιώργο, γιατί δεν υπογράφετε ενα συμβόλαιο με τον λαό, το όποιο θα σας δεσμεύει να πάρετε τα μέτρα πίσω, όπως εκείνο που υπογράψατε με τους δανειστές, υποθηκεύοντας τη χώρα μας(και λεω μας, διότι δική σας δεν είναι κύριε Γιώργο);
Γιατί εκείνους τους διαβεβαιώνετε ξεκάθαρα, οτι αν δεν μπορούμε να σας ξεπληρώσουμε σε χρήμα θα σας ξεπληρώσουμε σε είδος, γη και ύδωρ, σε μας μόνο να μας πατάτε το γκάζι ξέρετε όπως και ο ίδιος παραδέχεστε. Και για του λόγου το αληθές δείτε και τις συγκεκριμένες παραγράφους της «σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης«, όπως κομψά το λένε, της χώρας μας με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Αυτές όπως βλέπετε είναι οι προυποθέσεις ενός πλήρους ξεπουλήματος, όμως επειδή τα καλόπαιδα της κυβερνήσεως έχουν την τάση να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, δείτε τι δήλωσε με μεγάλη υπερηφάνεια ο Κ. Πεταλωτής σε σχετικές ερωτήσεις δημοσιογράφου.
«Δημοσιογράφος: Δηλαδή, εκχωρείτε τη δημόσια περιουσία στους δανειστές.
ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Καμία εκχώρηση δημόσιας περιουσίας δεν γίνεται στο μνημόνιο. Ευνόητο είναι, όμως, ότι και αυτοί που μας δανείζουν πρέπει να έχουν τις διασφαλίσεις τους και τις εγγυήσεις τους, όπως συμβαίνει σε κάθε δάνειο. Και ας μην ξεχνάμε ότι και μόνο, το ότι υπάρχει αυτή η δανειακή σύμβαση και η χώρα μας έχει βγει από την τραγική κατάσταση που βρισκόταν σε επίπεδο οικονομίας, είναι ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα. Δημοσιογράφος: Γιατί, όμως, παραιτήθηκε η χώρα από τη δυνατότητα έστω νομικής άμυνάς της; Αν ου μη γένοιτο -κανείς δεν το εύχεται- το πρόγραμμα δεν πετύχει ή κάτι πάει στραβά, δεν θα έχουμε νομική άμυνα. Και επίσης, έχουμε παραιτηθεί και όπως είναι για παράδειγμα η εθνική κυριαρχία. Δεν είναι παρακινδυνευμένο αυτό;
ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Δεν υπάρχει παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας και φυσικά η νομική άμυνα έχει συγκεκριμένα στάδια και συγκεκριμένα επίπεδα, πολλά από τα οποία δεν απεμπολούμε, ακόμη και με τη βούληση των δύο μερών. Γι` αυτό, δεν θα πρέπει να ισοπεδώνουμε και δεν θα πρέπει να υπερβάλουμε. Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει πάρα πολύ καλά, πώς θα προστατεύσει τα δικαιώματά της, τα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη και το έχει κάνει με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από την υπογραφή αυτού του μνημονίου.«
Δεν τα ισοπεδώνουμε εμείς Κ. Πεταλωτή, εσείς αντιθέτως μας έχετε ισοπεδώσει το μέλλον το παρόν και το παρελθόν! Βέβαια ο Κ. Πεταλωτής, ούτε τη «δουλειά» του θα χάσει ούτε οι «μετοχές» του θα πέσουν, ούτε εξαρτάται απο την σύνταξη του ΙΚΑ και των λοιπών ταμείων που εξαιτίας τους είναι μείον, όπως ο κάθε Έλληνας. Του Κ. Πεταλωτή το ποτήρι βλέπετε είναι όχι απλά γεμάτο αλλά έχει ξεχειλίσει κιόλας, μιας και κατά τη γνώμη μου όλοι ετούτοι, για να λένε αυτά που λένε και να βάζουν τις όποιες υπογραφές βάζουν, χρηματίζονται αδρα.
Πεταλωτής, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και λοιποί, ως σύγχρονοι Φάουστ, κλείνουν συμφωνίες με το διάβολο, με την διαφορά ότι δεν υποθηκεύουν τη δική τους ψυχή αλλά τη δική μας. Κάθε δάνειο και ενα νεο συμβόλαιο, γιατί πρέπει να φροντίσουμε ώστε να υπονομευθεί και το μέλλον των επόμενων γενεών, και των μεθεπόμενων, έτσι ώστε σαν καλοί χριστιανοί, να είμαστε με το που γεννιόμαστε επιβαρρημένοι με «το προπατορικό αμάρτημα» των «εθνοπατέρων» μας.
Σήμερα στον ύπνο μου ονειρευόμουν ένα θέμα για το blog, ήταν λες και όλο το βράδυ το περιεργαζόμουνα, βέβαια επειδή απο ότι λένε τα όνειρα κρατάνε μερικά δεπτερόλεπτα, οπότε μάλλον μου φάνηκε ότι το σκεφτόμουν όλο το βράδυ.
Πάντως αν μερικά δευτερόλεπτα ύπνου μας μοιάζουν ολόκληρες ώρες, τότε ίσως ευσταθεί αυτό που λένε ότι ο ύπνος μακραίνει τη ζωή.
Τις λεπτομέρειες για το θέμα που ανέλυα τις έχω ξεχάσει, ίσως το έχω δημοσιεύσει στο blog μου στην ονειροχώρα,(αν δεν μου έχουν κόψει το ίντερνετ γιατί δεν θυμάμαι να ονειρεύτηκα ποτέ ότι πληρώνω τον ΟΤΕ), παρόλα αυτά θα καταπιαστώ με το ζήτημα κι ας είμαι ξύπνιος, αν και δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω το ίδιο καλά.
Το μόνο που μου έχει μείνει απο το χθεσινοβραδυνό όνειρο είναι πως είχε να κάνει με την «νεα ήθικη», την ηθική δηλαδή της εποχής μας, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 20-30 περίπου χρόνια.
Γενικά, αυτό που παρατηρώ είναι ότι στις μέρες μας έχει αλλάξει ο ρόλος των προτύπων, προσπαθώντας να βρω τις αιτίες έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα.
Ο χαρακτήρας των ανθρώπων, ο οποίος βασίζεται σε πρότυπα συμπεριφοράς, έχει γίνει περισσότερο πολλύπλοκος. Ο λόγος που έχει συμβεί κάτι τέτοιο είναι επειδή το οπτικό πεδίο έχει μεγαλώσει, δηλαδή η συμπεριφορά μας πλέον δεν επηρρεάζεται μόνο απο τον χώρο που ζούμε και απο τα άτομα με τα οποία ερχόμαστε σε άμεση επαφή αλλά απο ενα παγκόσμιο δύκτιο συμπεριφορών.
Αυτό άλωστε έχει ξεκινήσει απο παλιότερα, μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, όμως τώρα πέρασε σε ενα νέο στάδιο μεταμορφώνωντας έτσι ραγδαία τον κοινωνικό ιστό. Αιτία είναι σε ενα μεγάλο βαθμό το Internet, με την συνδρομή του οποίου έχει δημιουργηθεί ενα είδος παγκόσμιας κοινότητας ανταλλαγής ιδεών(ή μή ιδεών), και τελικά προτύπων συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, στο διαδύκτιο έχει υφανθεί μια παγκόσμια νεα αργκό, βασισμένη στην Αγγλική γλώσσα, ή ως ενα βαθμό μια νεα κοινωνία βασισμένη στις ομάδες του Facebook.
Αυτή όμως η πολλυπλοκότητα των προτύπων συμπεριφοράς, εξυπηρετεί κατά τη γνώμη μου και άλλους σκοπούς, όπως αυτόν της αύξησης της κατανάλλωσης. Γιατί ο καθορισμός των προτύπων δεν γίνεται μόνο τυχαία, ίσως και να μην γίνεται καθόλου τυχαία, έτσι, ένα άτομο που δέχεται πολλαπλά ερεθίσματα απο ενα παγκόσμιο περιβάλλον, είναι λογικό να υοθετήσει και περισσότερα καταναλωτικά πρότυπα. Οι ίδιες οι εταιρίες, βασισμένες στα διάφορα πρότυπα συμπεριφοράς, δημιουργούν και το αντίστοιχο προιόν ή καλύτερα ομάδα προιόντων. Έτσι, «οι της παρέας» πίνουν Amstel, οι επιτυχημένοι οδηγούν SUV, η μοιραία γυναίκα καπνίζει τσιγάρα Slim, και ου το καθ’ εξής.
Και είναι φυσικό πως όταν αυξάνονται οι κρίκοι τις αλλυσίδας που διαμορφώνει το χαρακτήρα ενός ατόμου, αυξάνονται ολα εκείνα τα πεδία που θα μπορεί να στοχεύσει το Marketing. Γιατί μια γυναίκα με την πάροδο του χρόνου έγινε απο μητέρα, εργαζόμενη μητέρα, απο εργαζόμενη μητέρα έγινε εργαζόμενη μητέρα αλλά και γυναίκα καριέρας, απο εργαζόμενη μητέρα και γυναίκα καριέρας, έγινε και εργαζόμενη μητέρα, γυναίκα καριέρας, μοιραία γυναίκα, που για να τα αποδείξει όλα αυτά πρέπει να οδηγεί SUV να καπνίζει τσιγάρα Slim και να πηγαίνει στα στριπτιτζάδικα τη μέρα της γυναίκας(λέμε τώρα).
Ποιά όμως είναι η μεγάλη αλλαγή που συνέβη τα τελευταία χρόνια; Είναι ο καθορισμός του ποιά είναι «πρέπουσα» και ποιά «απρεπής» συμπεριφορά για ενα άτομο βάση του ρόλου του στην κοινωνία. Έχοντας αποδομήσει αυτή η νεα τάξη πραγμάτων τα κοινωνικά πρότυπα και τις αξίες, δεν προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους αναδόμηση και να δημιουργήσει νεες, απλά θεωρεί ενα κανόνα μέτρησης και σύγκρισης, το χρήμα, το οποίο υπερβαίνει τελικά τις όποιες «καλές» ή «κακές» συμπεριφορές.
Αυτό είναι κάτι που γινόταν απο παλιά, απλά παλιά η πρόσβαση στον πλούτο ήταν λόγω περιορισμένης παραγωγικής δύναμης των κοινωνιών, προνόμιο των λίγων, ο τότε λαός, δεν είχε καμιά ελπίδα αλλαγής της κοινωνικής του θέσης για το μέλλον πέραν του να πάει στον παράδεισσο.
Σήμερα που η πρόσβαση στο χρήμα, επειδή έχουν αλλάξει η αναλογίες, είναι πιο διαδεδομένη(Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο κόσμος έχει λύσει τα προβλήματα του οικονομικής φύσεως), έχει καταλήξει να καθορίζει αυτό(το χρήμα), και όχι οι διάφοροι «άγραφοι νόμοι» και οι ηθικές αξίες, το τι επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται να κάνει κάποιος.
Έτσι λοιπόν όταν ένας κακομοίρης κάνει διακοπές και παίρνει δάνειο, το οποίο δεν έχει μετά να πληρώσει, του ασκείται κριτική επειδή έκανε κάτι το οποίο δεν του επέτρεπαν τα οικονομικά του, δηλαδή το αν είναι πρέπον ή όχι να πας διακοπές, ορίζεται απο την οικονομική σου κατάσταση.
Η τάση προς κατανάλλωσή βέβαια όπως ανέφερα και πιο πάνω, δεν γενάται απο το μηδέν αλλά καλλιεργείται. Τα νεα καταναλωτικά πρότυπα, τα οποία όπως είδαμε καθορίζουν την ελευθερία του ατόμου καθώς του δίνουν πρόσβαση σε νεα αγαθά, δημιουργούν τελικά μια νεα «ηθική»(αν μπορούμε να την πούμε έτσι), την ηθική όχι του «τι είναι πρέπον να κάνω» αλλά του τι «μπορώ να κάνω».
Αυτό ξαναλέω είναι κάτι που ισχύει απο αρχαιοτάτων χρόνων, απλά η λογική αυτή τότε περιοριζόταν μόνο στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.
Έτσι νομίζουν όλοι ότι εν δυνάμει, με την αύξηση της προσωπικής περιουσίας, μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν τα πάντα, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Μπορεί να μην φαίνονται, αλλά μεταξύ μιας κατώτερης και μιας ανώτερης οικονομικής τάξης υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας οι οποίες σπάνια μπορούν να ξεπεραστούν απο κάτω προς τα πάνω(και σε περιπτώσεις που φαίνεται να γίνεται κάτι τέτοιο, οι απο πάνω σου ανοίγουν την πόρτα επειδή θεωρούν ότι εξυπηρετεί αυτή η κίνηση τα συμφέροντα τους).
Ουσιαστικά όμως, αυτό που προσπαθούν, και έχουν πετύχει, είναι να περιορίζεται η μεγάλη πλειοψηφία, στην επ’ αμοιβή εργασία, έτσι ώστε να προωθείται μόνο το χρήμα προς τα πάνω βάσει της υπεραξίας. Και ενώ σε αφήνουν να πιστεύεις ότι προχωράς(όπως ακριβώς το Hamster που τρέχει μέσα στη ρόδα), τελικά στην ουσία βρίσκεσαι συνεχώς στο ίδιο σημέιο. Παρόλα αυτά η κίνηση σου μέσα στην ρόδα παράγει για αυτούς ενέργεια.
Η νεα λοιπόν αυτή ψευτο-ηθική, που μοιάζει να έχει δώσει στον κόσμο περισσότερη ελευθερία μέσω της απόκτησης χρήματος, κάθε άλλο παρά αυτό κάνει. Γιατί ναι μεν σου διευρύνει το οπτικό πεδίο, γιατί βλέπεις περισσότερα πράγματα, δεν σου δίνει όμως και την πρόσβαση σε αυτά(νόμίζεις ότι θα αποκτήσεις πρόσβαση τρέχοντας ταχύτερα στη ρόδα όμως αυτό δεν είναι δυνατόν να σε πάει και πολύ μακρυά). Έτσι ναι μεν μπορεί να έχεις διαμορφώσει ενα πολλύπλοκο χαρακτήρα, βάσει και των οικονομικών σου, όμως τα ίδα τα «οικονομικά» σου είναι τελικά και ή αλλυσίδα η οποία σε κρατά δέσμιο. Το διευρυμένο πεδίο το οποίο σου αποκαλύπτεται, είναι φτιαχτό, περιλαμβάνει προιόντα και όχι «αγαθά», αναφέρεται σε συμπεριφορές και όχι σε «τρόπους», σε σχέσεις και όχι σε «δεσμούς», σε συνήθειες και όχι σε χαρακτήρα.
Μπορεί φαινομενικά να σου δίνει άπειρες επιλογές αυτός ο νεος τρόπος ζωής, όμως παρότι φαίνεται άπειρος σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Αυτό που κάνει είναι να σου βάζει εναν άπιαστο στόχο, τον ήλιο, και να σου καθορίζει την πορεία προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, έτσι ώστε παρά την θεωρητική πολλυπλοκότητα των όποιον επιλογών, η συμπεριφορά σου να είναι προβλέψιμη-καθορισμένη, εξού και το hypnotic generation factor του τίτλου :).
Το αφήνω εδω, κάποια στιγμη θα κάτσω να το ξαναδώ και να το διορθώσω.
«Και έγινε η Ελλάδα όπως του Σπαθάρη ο παλιομπερντές»
Και πως να μη δακρύσεις απο αυτό το στίχο;
Ο παλιομπερντές, με τους πασάδες τους μαλα(γάνες)κες Χατζατζάρηδες τη φτώχεια…
Μακάρι να ζούσε ο Σπαθάρης να έβαζε τον Καραγκιόζη να μας σώσει απο το ΔΝΤ και τους δοσύλογους.
«Ακούσατε ακόυσατε, σήμερα η παράσταση ο Καραγκιόζης και ο κατηραμένος Τραπεζίτης, στο ρόλο του Χατζατζάρη ο Γιωργάκης!!! Ελάτε όλοι γέροι, νέοι και μικρά παιδιά, ερεεεε γλέντια!!!»
Ποιός ξέρει, ίσως ο δικός μας Δαβίδ, ο Καραγκιόζης, ξέρει κανένα καλό κόλπο να μας προτείνει για να σωθούμε απο τον Γολιάθ της παγκοσμιοποίησης.
Όμως και ο καραγκιόζης σώπασε και η «λαική» μουσική στις μέρες μας μιλάει για χαμένους έρωτες της μιας νυχτιάς και η ποίηση άγεται και φέρεται σε σχήματα υπερβατικά για να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Δεν πέθανε απλά ο Καραγκιόζης και η λαική μουσική, πέθανε μαζί τους και ο Έλληνας που έδινε τη φωνή του, ο Έλληνας που κρυβόταν πίσω απο τις σκιές. Η Μπέλου, Ο Σπαθάρης, επώνυμοι αλλά και ανώνυμοι που είχαν μπέσα που δεν υπέκυπταν, δεν επαναπαυόταν, δεν χαρίζονταν εκεί που δεν έπρεπε και που δεν γινόταν κτήμα κανενός.
Μα πέθαναν αλήθεια όλοι αυτοί; Έσβησαν μαζί με τα φώτα της σκηνής όπως λέει η Μπέλου στο απο κάτω τραγούδι; Θέλω να πιστεύω πως όχι, θέλω να πιστεύω ότι ακόμα κρύβονται πίσω απο τις σκιές, απλά σιωπούν. Θέλω να ελπίζω ότι ακόμα σχεδιάζουν πως να γονατίσουν τον γίγαντα, περιμένουν απλά την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν.
Όμως δεν θα ησυχάσω μέχρι ο «Κανένας»(δηλαδή όλοι μας μαζί, γιατί αυτό σημαίνει κατα τη γνώμη μου το τέχνασμα του Οδυσσέα) να τυφλώσει τον Πολύφημο, μέχρι τα γουρούνια να ξαναγίνουν άνθρωποι, μέχρι να πιάσουμε το τηλεκοντρόλ και να χαμηλώσουμε τον ήχο στις Σειρήνες. Δεν θα ηρεμήσω μέχρι να πάψει το «λαικό» να σημαίνει «λαικής κατανάλωσης» και να ξαναγίνει λαικής έμπνευσης.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι όσο και αν φάμε, όσο και αν πιούμε, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, μια ζωή νηστικοί θα κοιμόμαστε…
Λίγα εύχομαι να ναι τα χρόνια σου πολυχρονεμένε πασά, και εσένα και αυτού του θεάτρου σκυλιών που έχεις στήσει στις πλάτες μας.
Όταν έγραφα το άρθρο , «Πίστη και επιστήμη, μήπως τελικά η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη;«, δεν είχα προχωρήσει τόσο στην μελέτη του μαθήματος της ιστορίας των επιστημών ώστε να πληροφορηθώ σχετικά με τους σύγχρονους προβληματισμούς αναφορικά με τον ρόλο της επιστήμης που απασχόλησαν τους μελετητές. Τώρα, έχοντας διαβάσει τις απόψεις του Thomas Kuhn (1922-1996) και ειδικά του Paul Feyerabend (1924-1994), οι προβληματισμοί μου και η συλλογιστική μου αποκτά το απαραίτητο ιστορικό υπόβαθρο, το οποίο πρίν δεν γνώριζα ότι υπήρχε καθώς το προηγούμενο άρθρο ήταν ενας συνδιασμός δικής μου λογικής και εμπειρείων. Παρακάτω θα προσπαθήσω συννοπτικά, να παρουσιάσω την συλλογιστική του κάθε ενός απο τους δυο θεωρητικούς, έτσι ώστε να γίνει καλύτερα αντιληπτό το δικό μου «point of view», εκφρασμένο ίσως με πιο συστηματικό τρόπο.
Thomas Kuhn
Thomas Kuhn:
Κεντρικό σημείο στην φιλοσοφία του Kuhn αποτελεί η ερμηνεία που δίνει στον όρο paradigm-παράδειγμα. Παράδειγμα για τον Kuhn είναι ενα γενικό ερμηνευτικό σχήμα που διαποτίζει την σκέψη και την συμπεριφορά των κοινωνικών υποκειμένων. Η επιστημονική πρόοδος, συνοδεύεται απο την εναλλαγή αυτών των ερμηνευτικών σχημάτων. Για παράδειγμα, στον μεσαίωνα, εξ’ αιτίας της θέσης της όποιας είχε η θεολογία στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ήταν δύσκολο να αναπτυχθεί η επιστήμη ανεξάρτητα απο αυτή, έτσι τα περισσότερα μεσαιωνικά επιστημονικά ερμηνευτικά σχήματα περιλαμβάνουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την έννοια του θεού. Ακόμα μπορούμε να αναλογιστούμε πόσο διαφορετικά αναπτύχθηκαν οι κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες στην ΕΣΣΔ και πως στον δυτικό κόσμο.
Κάθε επιστημονικό παράδειγμα, του οποίου το περιεχόμενο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απο τις κοινωνικές συνθήκες(σύστημα εξουσίας, κοινωνικές σχέσεις κλπ) είναι εξ’ ορισμού συντηρητικό, προσπαθεί δηλαδή να διατηρηθεί ως σύστημα σκέψης και επιβολής της εξουσίας.
Το κάθε σύστημα σκέψης βασίζεται σε κάποιες κοινές παραδοχές και αρχές, πάνω στο πλαίσιο αυτό, προσπαθεί διεξάγοντας επιστημονική έρευνα να επιβεβαιώσει τον εαυτό του, αναζητώντας τα εμπειρικά στοιχεία που θα το νομιμοποιούν και θα το διαιωνίζουν. Σύμφωνα με τον Kuhn μέχρι κάποιο σημείο το παράδειγμα αυτοεπιβεβαιώνεται και δίνει την εντύπωση ότι τελικά είναι κοντά στην αποκάλυψη της απόλυτης αλήθειας, όμως απο ενα σημείο και πέρα προκύπτουν ως παράγωγα της έρευνας στοιχεία τα οποία το «υπονομεύουν», καθώς αντιτίθονται στις κανονιστικές του αρχές, την εμφάνιση ενός τέτοιου στοιχείου ο Kuhn την βάφτισε ανωμαλία.
Μεμονωμένα αυτά τα αρνητικά ευρήματα δεν είναι σε θέση να υποσκελίσουν το «παράδειγμα», όμως όσο προχωρά η έρευνα αυτά πληθαίνουν, αναγκάζοντας έτσι κάποιους επιστήμονες-ερευνητές να αποσχιστούν απο το «δόγμα»(πχ Κοπέρνικος). Σταδιακά το δόγμα αποδυναμώνεται, ενώ αρχίζει να δημιουργείται ενα νέο επαναστατικό δόγμα, το οποίο όταν θα καταφέρει να γίνει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, θα συγκρουστεί με το παλαιό δόγμα και αν είναι περισσότερο προοδευτικό θα επικρατήσει(εδω εμένα ο Kuhn μου μοιάζει λες και συνδιάζει τις θεωρίες του Δαρβίνου για την εξέλιξη των ειδών και τις θεωρίες του Μάρχ για την εξέλιξη των κοινωνιών για να ερμηνεύσει επιστημονικά φαινόμενα απο ιστορική και κοινωνική σκοπιά). Όταν το νέο παράδειγμα-δόγμα επικρατήσει, απο επαναστατικό γίνεται αυτομάτως συντηρητικό.
Φέρνοντας τη θεωρία του Kuhn στις μέρες μας, μπορούμε να συσχετίσουμε το σύγχρονο «παράδειγμα» με έννοιες όπως, μεγιστοποίηση του κέρδους, βιομηχανική έρευνα, τεχνολογική έρευνα, έρευνα παραγωγής, έρευνα αγοράς. Δηλαδή οι ορισμοί αυτοί, προσδιορίζουν και προσανατολίζουν το παράδειγμα, άρα και το ερευνητικό πεδίο της επιστήμης(όπως και τις μεθόδους), σύμφωνα με τις απαιτήσεις της κεφαλαιοκτητηκής εξουσίας.
Ας δούμε όμως, προς επιβεβαίωση του παραπάνω μου ισχυρισμού, το ερμηνευτικό σχήμα που συνθέτει ο Paul Feyerabend.
Paul Feyerabend
Paul Feyerabend:
Για τον Feyerabend η αλήθεια διαμορφώνεται μέσα στο πλαίσιο των παραδοχών που συγκροτούν την κοινή συνείδηση μιας δεδομένης(με τον όρο δεδομένης εννοεί κυρίαρχης) ανθρώπινης ομάδας, μέσα σε ενα συγκεκριμένο πρότυπο ζωής(αυτός το αποκαλεί «υπαρκτή παράδοση» αυτό το πλαίσιο).
Σύμφωνα με τον Feyerabend, η επιστήμη είναι μια ανθρώπινη δραστηριότητα δίπλα σε πληθώρα άλλων, μια δραστηριότητα που δεν διαθέτει υπέρτερο κύρος σε σχέση με τις υπόλοιπες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η θέση του Feyerabend, ότι η θεσμική επικράτηση της επιστήμης(στα πλαίσια της σχέσης της με την εξουσία), προηγείται των όποιων πειραματικών αποδείξεων. Χαρακτηρηστικά αναφέρει ότι ο Γαλιλαίος δεν είχε(όπως σήμερα γνωρίζουμε) ανακαλύψει ατράνταχτα στοιχεία για να στηρίξει το Κοπερνίκειο κοσμοείδωλο.
Το βιβλίο μας συγκεκριμένα αναφέρει «Τα πειραματικά ευρήματα, οι παρατηρήσεις του δηλαδή με το τηλεσκόπιο, ήταν απο μόνες τους εντελώς ανίκανες να θεμελιώσουν την νέα κοσμολογία. Και συγκεχυμένες ήταν και διαστρεβλωτικές της πραγματικότητας την οποία υποτίθεται ότι περιέγραφαν και λιγότερα φυσικά φαινόμενα ήταν σε θέση να εξηγήσουν συγκριτικά με το πτολεμαικό κοσμοείδωλο«. Βέβαια το πτολεμαικό κοσμοείδωλο τις εξηγούσε λάθος, όμως το παράδειγμα είχε δομηθεί γύρω απο αυτές τις λάθος εξηγήσεις, άρα το ιερατείο δαιμονοποιούσε και κατεδίωκε οτιδήποτε και οποιονδήποτε τις αμφισβητούσε. Ο λόγος που οι θεωρείες του(του Γαλιλαίου) βρήκαν αποδοχή ήταν επειδή η νέα αυτή φυσική είχε με το μέρος της τις κοινωνικές και πολιτιστικές εκείνες προτοπορίες που εξέφρασαν την ιστορική εξέλιξη στην Ευρώπη.
Ο Feyarebend λέει, «Η επιστήμη πήγασε απο τη θρησκεία, η θρησκεία έχει επιστημονικές εφαρμογές και προεκτάσεις(μπορεί δηλαδή να γίνει εργαλείο ελέγχου της πραγματικότητας) και τέλος η σημερινή επιστήμη έχει μετατραπεί στη θρησκεία της βιομηχανικής εποχής. Η οργανωμένη επιστημονική κοινότητα συγκροτεί το ιερατείο της σύγχρονης κοινωνίας και τον κλειστό πυρήνα της κοινωνικής εξουσίας, ακριβώς όπως το ζητούσαν οι προφήτες του θετικισμού«(όταν εγώ τα έγραφα στο άρθρο μου αυτά δεν είχα διαβάσει τίποτα ακόμα για Feyarebend).
Οι κανόνες και οι τυποποιημένες μεθόδοι, λέει ο Feyarebend, υπάρχουν για να κατευθύνουν την επιστήμη στα «θέλω» της εξουσίας και να μπορούν απορρίπτουν την «έξω απ΄το δόγμα», επιστήμη.
Για τον Feyarebend «anything goes», με την έννοια ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε την μεθοδολογία μας και ότι ο επιστήμονας πρέπει να έχει το μυαλό του ανοιχτό. Ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι η επιστήμη θα πρέπει να υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο, συγκεκριμένα αναφέρει.
«Ο ρόλος των ειδικών και εμπειρογνωμόνων είναι υποτίθεται πάντα καταστροφικός, επειδή μεταφέρουν και επιβάλλουν την τεχνοκρατική τους προκατάληψη σε όλες τις εκδηλώσεις του κοινού βίου. Η δραστηριότητα τους πρέπει να επιβλέπεται απο επιτροπές πολιτών, οι οποίοι αν και απληροφόρητοι(εδώ εγώ προσθέτω ότι με την συμμετοχή και πληροφορείται κάποιος και ειδικεύευται) για κάποιον ειδικό τομέα εκπροσωπούν εντούτης μια υπερέχουσα κοινή βούληση και ενδιαφέρον για την ελευθερία. Τη θέση των ορθολογικών συζητήσεων, οι οποίες υποτίθεται λύνουν τα προβλήματα απο μιαν κοινωνικά αδέσμευτη σκοπιά, πρέπει να την πάρουν οι «λαικές κινητοποιήσεις», συνασπισμένες ομάδες πολιτών που μέσα απο την αυτόνομη δράση τους διεκδηκούν τα δικαιώματα τους.»
Αυτό που κάνει τόσο ο Khun όσο και ο Feyerabend, είναι ότι καθιστούν σαφές πως κοινωνία-εξουσία και επιστήμη είναι αλληλένδετες. Δεν υπάρχει ανεξάρτητη επιστήμη ούτε ανεξάρτητη κοινωνία, καθώς η επιστήμη είναι ενα φαινόμενο που διαμoρφώνει και διαμορφώνεται απο την κοινωνία. Ο Feyerabend, το προχωράει και ενα βήμα παραπέρα και προτείνει, πως κατά τη γνώμη του θα ώφειλε να ήταν η «ορθή» σχέχη κοινωνίας και επιστήμης. Ο ίδιος θεωρεί ότι η επιστήμη είναι ενα όπλο το οποίο θα πρέπει να περάσει απο τα χέρια του ιερατείου στα χέρια του λαού(ακριβώς αυτό που προτείνω και εγώ)*1.
Αυτά εν ολίγοις, θα σχολίαζα περαιτέρω αλλά πρέπει να κάτσω να διαβάσω, το θέμα ως συνήθως παραμένει ανοιχτό για διάλογο.(θα κάτσω αργότερα η αύριο να κάνω πιθανές διορθώσεις γιατί τώρα βαριέμαι)
*1 Η οπτική του Feyerabend, όσον αφορά τον ρόλο του λαού στον έλεγχο της επιστήμης, αντίθετα με την δική μου που είναι κομμουνιστική(βέβαια δεν το αναλύω στο άρθρο το ζήτημα), μοιάζει περισσότερο αναρχική.
Αμπελοφιλοσοφίες 
