Υπάρχει μια αντίληψη για την αριστερά –τολμώ να πω κυρίαρχη- η οποία αντιμετωπίζει εντελώς μονοσήμαντα τον ρόλο που αυτή παίζει ή που θα μπορούσε να παίζει στην κοινωνία. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, ο ρόλος της αριστεράς είναι να δρα ως παυσίπονο ή ως έμπλαστρο στα δεινά που βιώνει η ανθρωπότητα(και για τα οποία κύριος υπεύθυνος είναι ο καπιταλισμός). Μια αριστερά που υπάρχει και λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, διορθώνοντας τον, εξανθρωπίζοντας τον ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αλλά ποτέ αυτόνομα. Είναι μια αριστερά προορισμένη να έχει το ρόλο της νοσοκόμας, της καθαρίστριας, της «μαμάς», και να μην επιδιώκει ποτέ να υπερβεί τους ρόλους αυτούς.
Είναι σαν να λέμε μια αριστερά προστάτιδα των φτωχών και των κατατρεγμένων, σε ένα κυρίαρχο σύστημα που πάντα θα φτιάχνει φτωχούς και κατατρεγμένους, και μια αριστερά που θα ζει για πάντα στη σκιά αυτού του συστήματος. Είναι η αριστερά των συσσιτίων, του εθελοντισμού, των ΜΚΟ, των κοινωνικών παντοπωλείων/φαρμακείων, του κινήματος της πατάτας, του μοιράσματος της φτώχειας γενικότερα.
Εμείς που θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμουνιστές δεν μπορούμε επ’ ουδενί να ταυτιστούμε με αυτήν την εικόνα της αριστεράς. Και δεν εννοώ πως δεν πρέπει να κάνουμε συσσίτια ή ότι είναι λάθος a priori η εθελοντική εργασία, όμως ένας κομμουνιστής δεν μπορεί να σταματά εκεί. Ένας κομμουνιστής πρέπει να έχει ως απώτερο στόχο, όχι το να γίνεται με τη δράση του μαξιλάρι για να ξαποστάσουν τα θύματα του καπιταλισμού, διότι αν βλέπει τον εαυτό του μονάχα υπό αυτό το πρίσμα γίνεται τελικά μαξιλάρι του ίδιου του καπιταλισμού. Ένας κομμουνιστής πρέπει να βλέπει τις πράξεις του ως μέρος μιας γενικότερης προσπάθειας για να σταματήσουν να υπάρχουν θύτες και θύματα, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει αν δεν ξεπεραστεί και δεν ανατραπεί το σύστημα που εξ αρχής δημιουργεί αυτήν την κατάσταση.
Είναι πολλοί αυτοί που έχουν συμφέρον να μην υπάρχει η αντίληψη της ανατροπής στους κομμουνιστές. Να ήμασταν δηλαδή όχι συνεπείς απέναντι στην ιδεολογία μας, αλλά κάτι σαν τους ευρωκομουνιστές, που ναι με έχουν το όνομα, αλλά δεν έχουν την χάρη. Να αποδεχόμασταν, είτε ότι ήρθε το τέλος της ιστορίας και ότι ο πάλαι ποτέ υπαρκτός είναι μια ανάμνηση από τα παλιά. Είτε, ότι είναι ακόμη πολύ νωρίς, και «ας κάνουμε ρε παιδιά ότι μπορούμε στα τωρινά πλαίσια και έχει ο θεός». Τέτοιες αντιλήψεις φυσικά μόνο στην αγκαλιά του καπιταλισμού μπορούν να μας οδηγήσουν, κάτι που όπως βλέπουμε έχει συμβεί με αρκετές αριστερές ή αν θέλετε «αριστερές» δυνάμεις εδώ στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Για ένα κομμουνιστικό κόμμα, το να χάσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα είναι ότι χειρότερο. Το να μην συντονίζει ένα κομμουνιστικό κόμμα τη δράση και τη δομή του έχοντας ως απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού σημαίνει ότι έχει χάσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Και αν ένα κομμουνιστικό κόμμα χάσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα πολλά μπορεί να συμβούν. Μπορεί λόγου χάρη να συγκυβερνήσει με αστικές δυνάμεις με τη λογική ότι θα κρατάει τα μπόσικα. Ήταν πολλοί εκείνοι για παράδειγμα που ζητούσαν από το ΚΚΕ να συγκυβερνήσει με το Σύριζα για να το συγκρατήσει να μην κάνει τη στροφή που έκανε. Το Σύριζα βέβαια τη στροφή την είχε κάνει εξ αρχής, και θα ήταν ασυγκράτητο. Από μια τέτοια «συνεργασία» το ΚΚΕ μόνο χαμένο θα έβγαινε. Έστω και αν πρόσκαιρα ανέβαινε εκλογικά, η συνεργασία αυτή θα ήταν καταστροφική για το κομμουνιστικό κόμμα, διότι θα σήμαινε ότι έχει πάρει λάθος πορεία. Ευτυχώς όπως φάνηκε, το ΚΚΕ το έχει πάρει το μάθημα του από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά και από την ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και έτσι ούτε καν δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο.
Ακόμα και αν το δούμε όμως σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η δράση των κομμουνιστών στα συνδικαλιστικά πρέπει και αυτή να είναι οργανωμένη με τελικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού. Ένας κομμουνιστής δεν πρέπει να βλέπει τα συνδικάτα και τα σωματεία μοναχά ως δομές που υπάρχουν για να ασκείται πίεση για επί μέρους κατακτήσεις ή για να μην παρθούν πίσω τα όσα ήδη έχουν κατακτηθεί, αλλά και ως κύτταρα οργάνωσης μέσα στα όποια προετοιμάζεται ο εργατικός «στρατός» που θα γίνει η αιχμή του δόρατος για να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα.
Η αμερικανόφερτη αντίληψη ότι ο αριστερός είναι εκείνος ο καλός άνθρωπος που μέσα από ΜΚΟ βοηθάει τους ανήμπορους είναι τέτοια που μετατρέπει την αριστερή ιδεολογία από επαναστατική σε θεραπαινίδα του καπιταλισμού. Αλίμονο αν δεχθούμε οι κομμουνιστές αλλά και οι συνεπείς αριστεροί να αναλάβουμε τον ρόλο της «ανθρωπιστικής βοήθειας» που φέρνει ο ιμπεριαλιστής αφού έχει εκτελέσει το δολοφονικό του καθήκον. Αλίμονο αν γίνουμε η σφουγγαρίστρα που μαζεύει τα αίματα για να δώσει άλλοθι στο φονιά. Ο απώτερος ρόλος του κομμουνιστή, είναι όχι να πηγαίνει και να χαϊδεύει κεφαλάκια όπου και όποτε βάζει χέρι ο ιμπεριαλισμός, αλλά να κόψει αυτό το χέρι για να βρουν κάποτε τα κεφαλάκια την ησυχία τους.
Λαγωνικάκης Φρακγίσκος(Poexania)
Με αφορμή την κουβέντα που άνοιξε την προηγούμενη εβδομάδα για τη σημαία στις παρελάσεις και την φαγωμάρα των φιλελεύθερων με τους «αριστερούς» σκέφτηκα να γράψω δυο πραγματάκια. 
Αμπελοφιλοσοφίες 