Διάφορες όψεις της «μεταφυσικής» όπως αυτή διασώζεται στον αιώνα μας(μέρος δεύτερο)

Το πρώτο μέρος εδώ

Και συχνά η μεταφυσική ντύνεται τον μανδύα της επιστήμης, αποκτά μέθοδο αντίστοιχη με αυτή των επιστημών στην προσπάθεια της να τις μιμηθεί και έτσι να αντλήσει μια κάποια εγκυρότητα. Η ομοιοπαθητική για παράδειγμα, ως ψευδοεπιστήμη που είναι, μιμείται την ιατρική, τα διάφορα ινστιτούτα εναλλακτικών θεραπειών μιμούνται τις κλινικές, και οι κομπογιαννίτες συχνά φορούν λευκές ποδιές μιμούμενοι τους γιατρούς. Άλλες φορές η μεταφυσική ποντάρει στην επιστημονικοφανή ονομασία των κλάδων της, βιομαγνητισμός για παράδειγμα(biomagnetism). Πολλές φορές βασίζεται σε κάτι υπαρκτό, όμως η ανάγκη για αισχροκέρδεια, εντυπωσιασμό, και η εκμετάλλευση των αναγκών και των επιθυμιών των ανθρώπων, την αναγκάζει να προικίσει με πλαστές ιδιότητες το αντικείμενο της για να επεκτείνει την αγορά στην οποία απευθύνεται και να αυξήσει τις πωλήσεις. Είναι διαφορετικό για παράδειγμα να σου λέει κάποιος ότι η πορτοκαλάδα ενισχύει την άμυνα του οργανισμού και διαφορετικό να σου λέει ότι θεραπεύει το Aids. Η μεταφυσική προσαρμόζεται στην εκάστοτε κοινωνία, αλλάζει το περίβλημα της, όταν κάτι «δεν τραβά» εκμοντερνίζεται. Και όπως οι αρχαιότερες κοινωνίες είχαν την αστρονομία αλλά είχαν και την αστρολογία, είχαν την αριθμητική αλλά είχαν και την αριθμοσοφία, έτσι και οι πιο σύγχρονες έχουν την ψυχολογία αλλά έχουν και την παραψυχολογία.

Και θα πει κανείς, «οκ, είναι λογικό για τις «παραδοσιακές κοινωνίες» να παράγουν τέτοια φαινόμενα, γιατί όμως αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας, μετά από τόσες προόδους που έχει κάνει η επιστήμη και ο «ορθός λόγος»;

Καταρχήν οι υποσχέσεις που έχει δώσει κατά το παρελθόν ο θετικισμός, ο ορθός λόγος, τα οράματα των επιστημόνων και οι ουτοπίες που υπόσχονταν τα θαύματα της τεχνολογίας, απέχουν πολύ από το να έχουν εκπληρωθεί. Αυτό το τσάκισμα των αυταπατών που δημιούργησε η ραγδαία επιστημονική και βιομηχανική πρόοδος από τα μέσα του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, μετατράπηκε σε απαισιοδοξία και εκφράστηκε με φιλοσοφικά ρεύματα όπως ο μηδενισμός. Ο Νίτσε για παράδειγμα, βλέπει τα αδιέξοδα του διαφωτισμού, του ουμανισμού, της αστικής δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού και με το έργο του αποδομεί όλες εκείνες τις ιδέες που ήταν μεν κυρίαρχες στην εποχή του, αλλά βρίσκονταν σε κρίση εξαιτίας του ότι η πραγματικότητα της διέψευδε. Η διέξοδος, αν μπορούμε να την πούμε έτσι, που πρότεινε ο Νίτσε, μάλλον περισσότερο κοντόφθαλμη και περισσότερο παιδιάστικη(και πιο μικροαστική) ήταν από τις αντιλήψεις και τις θεωρίες στις οποίες εναντιώνονταν και αποδομούσε. Και ενώ τα κηρύγματα του ήταν στα λόγια αντί-διαφωτιστικά, στην πραγματικότητα η ίδια η μέθοδος της κριτικής του, όφειλε την ύπαρξη της στις ιδέες του διαφωτισμού.

Στην πολιτική αυτός ο αντί-διαφωτισμός, μπολιασμένος και με κάποιες από τις ιδέες του Νίτσε, εκφράστηκε μέσα από την ιδεολογία του φασισμού και του ναζισμού. Και παρότι η ιδεολογία του ναζισμού και του φασισμού έμοιαζε να απαρνείται τις ιδέες του διαφωτισμού, στην πράξη, στην οικονομία δηλαδή, μια χαρά υιοθέτησαν την εργαλειακή λογική, τον θετικισμό, και προώθησαν την επιστημονική καινοτομία. Παράλληλα ο φασισμός, και περισσότερο ο ναζισμός δεν παρέλειψαν να παράξουν μια σειρά από ψευδοεπιστήμες, που είτε πήγαζαν από τις ίδιες τις αντιφάσεις και την παράνοια του καθεστώτος, είτε εξυπηρετούσαν καθαρά την προπαγάνδα του. Και ενώ ο ναζισμός υμνούσε στη θεωρία ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, μια ρομαντική ενατένιση της «περήφανης Γερμανίας» του παλιού καιρού, στην πράξη τροφοδοτούνταν και τροφοδοτούσε τη βιομηχανία, τις τράπεζες, την έρευνα και την παραγωγή σύγχρονων όπλων, ενώ συνέβαλε τα μέγιστα στην συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση του γερμανικού κεφαλαίου, τσακίζοντας τους μικροαστούς Γερμανούς, εκείνους στους οποίους πρωτύτερα έδιδε υποσχέσεις στο όνομα του φυλετικού μεγαλείου και του «ιστορικού» ρόλου της γερμανικής φυλής.[1]

Κατ’ ανάλογο τρόπο, και μάλλον πιο έντονα σε περιόδους κρίσης, οι σύγχρονες κοινωνίες δεν σταματούν να παράγουν αυτά τα φαινόμενα με τουλάχιστον δυο μαζικούς τρόπους.

Ο ένας τρόπος έχει να κάνει με αυτό στο οποίο ακροθιγώς αναφέρθηκα στο πρώτο μέρος του άρθρου, με το γεγονός ότι η επιστήμη, έχει πάρει στις μέρες μας, τον ρόλο που κατά τα χρόνια του μεσαίωνα κατείχε η θρησκεία, να υπηρετεί δηλαδή την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Έτσι η ίδια η επιστήμη, το κάστρο του ορθού λόγου, του θετικισμού, της μεθόδου, παράγει και η ίδια σε μεγάλο βαθμό τη «μεταφυσική» της. Και δεν εννοώ ότι απλά παίρνει θέση υπέρ του ισχυρού, που το κάνει βεβαίως, αλλά ότι διαστρεβλώνει συνειδητά και ασυνείδητα(όχι η επιστήμη σαν ζωντανό υποκείμενο αλλά οι θεράποντες της) την εικόνα που έχουμε για την πραγματικότητα, προκειμένου να υπηρετήσει τα μονοπώλια και την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Με παρόμοιο τρόπο η μεσαιωνική θρησκεία/εκκλησία γίνονταν το εργαλείο/χέρι εκείνο που εξασφάλιζε μια σταθερότητα για την άρχουσα τάξη, νομιμοποιώντας τη θέση των πραγματικών γήινων τάξεων, βάσει ενός υποτιθέμενου θεϊκού σχεδιασμού και μιας ουράνιας αναλογίας. Βέβαια ο σύγχρονος κόσμος, σε σχέση με τον «παλαιό», κάθε άλλο παρά το ίδιο αργοκίνητος είναι, όμως, η σύγχρονη επιστήμη υπάρχει [και] για να εξασφαλίζει ότι θα κινείται για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στην κατεύθυνση που επιθυμεί η τωρινή άρχουσα τάξη, με όλους βέβαια τους ανταγωνισμούς, τις δικές της μεταφυσικές αυταπάτες, τις δικές της αντιφάσεις αλλά και τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Πόσοι κονδύλια καταναλώνονται, πόσα ινστιτούτα καταπιάνονται, πόσοι οικονομολόγοι, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι επιστρατεύονται για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε φτάσει στο «τέλος της ιστορίας». Και από την άλλη, πόσοι ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, δεν υπηρετούν και κατασκευάζουν το «αφήγημα», από τα χρόνια του Μαρξ κιόλας, ότι ο καπιταλισμός είναι συμβατός με τη μια και απαράλλακτη ανθρώπινη φύση(η βιαιότητα, η εκμετάλλευση, οι πόλεμοι και το αίμα, δεν παράγονται ταχα στις ποσότητες που παράγονται για τις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος για κέρδη, απλά το σύστημα δίνει μια διέξοδο στην μανία που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος). Με τέτοιου είδους δοξασίες θέλουν να περάσουν το μύνημα στις μάζες ότι ο καπιταλισμός, καλός ή κακός, δεν ξεπερνέται, δεν γίνεται να τον υπερβεί κανείς, είναι το τελευταίο και αναπόδραστο ιστορικό στάδιο, το πιο εξελιγμένο, που όποιο προορισμό είναι η ανθρωπότητα να εκπληρώσει θα τον εκπληρώσει μέσα από αυτό. Και αμα δεν σας αρέσει, κρίμα, γιατί μετά τον καπιταλισμό το χάος. Πόσο αλήθεια διαφέρει αυτή η αντίληψη, από τις αντιλήψεις του μεσαίωνα για την «αιώνια κοινωνία του θεού»; Και οι άνθρωποι του μεσαίωνα είχαν μια σειρά απο ελαφρυντικά, ήταν αγράμματοι, η κοινωνία τους εξελίσσονταν τόσο αργά που όντως έμοιαζε ακίνητη, οι επιστήμες δεν είχαν κάνει τέτοιες προόδους που να μπορεί έστω ο γραμματιζούμενος να έχει τα εργαλεία να δει παραπέρα ή παραπίσω κλπ. Η πίστη στο «τέλος της ιστορίας» στην σημερινή εποχή, είναι πολύ περισσότερο αναχρονιστική σε σχέση με την πίστη στην «αιώνια κοινωνία του θεού» κατά την περίοδο του μεσαίωνα.

Ο άλλος τρόπος έρχεται ως αντίδραση στην επιστήμη εκείνη, που υπηρετώντας τα κυρίαρχα συμφέροντα και το κέρδος τους, εναντιώνεται στην ανθρωπότητα, δημιουργώντας ανισότητα, ανεργία, αδιέξοδα, κατασκευάζοντας όπλα μαζικής καταστροφής, αποκλείοντας από τους καρπούς της τα δισεκατομμύρια των φτωχών κλπ. Είναι η προσπάθεια κάποιων ανθρώπων, από κάπου να πιαστούν, να δώσουν νόημα στη ζωή τους, να αποκτήσουν περιεχόμενο. Αυτό δεν είναι από μόνο του κάτι κακό, έχει όμως σημασία ποιο είναι αυτό το περιεχόμενο που δίνουν. Και η μενατεωτερική εποχή είναι γεμάτη από πολύχρωμες ιδέες, από χιλιάδες μεταφυσικές αυταπάτες σε μορφή προϊόντος προς κατανάλωση αλλά και «δωρεάν». Η ριζοσπαστικοποίηση των συγκοινωνιών και των επικοινωνιών έχει κάνει τον κόσμο να μοιάζει με μια πελώρια ντισκοτέκ γεμάτη ήχους, και φώτα, και καπνούς, και κρότους, ικανό πιο εύκολα να αποπροσανατολίσει, παρά να οδηγήσει προς κάποια [εναλλακτική] κατεύθυνση μέσα από την σωρεία των πληροφοριών που προσφέρονται. Και μέσα σε αυτές τις «πληροφορίες» στην κορυφή του σκουπιδαριού, βρίσκεται και η σύγχρονη μεταφυσική, που δεν θα μπορούσε σε αυτές τις συνθήκες να έχει ενα και μόνο στέρεο πρόσωπο, πχ αυτό του χριστιανισμού, αλλά αναγκαία ενα εναλλασσόμενο, με συνεχή ανακύκλωση των σκουπιδιών που παράγονται, ως δομικά του υλικά.

Η μετανεωτερική εποχή, η μετανεωτερική επιστήμη, η μεταμοντέρνα τέχνη, μισεί τις «μεγάλες αφηγήσεις», ως τέτοια, για παράδειγμα, εννοεί τον κομμουνισμό. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι ότι με την ίδια την δική της θεωρία για το τι είναι «μεγάλη αφήγηση», εμείς ζούμε μέσα σε μια τέτοια, τον καπιταλισμό. Το μίσος για τις «μεγάλες αφηγήσεις», εκφράζει κατά τη γνώμη μου μια ακραία μορφή συντηρητισμού, βάσει του οποίου η μετανεωτερική εποχή εξασφαλίζει την διαιώνιση της «μεγάλης αφήγησης» του καπιταλισμού, με την οποία δεν φαίνεται να έχει μεγάλο πρόβλημα. Η μετανεωτερική εποχή, και μερίδα εκείνη της επιστήμης που την υπηρετεί, κάνει ότι μπορεί για να εξασφαλίσει ότι τα ιδεολογικά όπλα που θα έχει στα χέρια του εκείνος που θα θέλει να εναντιωθεί στον καπιταλισμό, να μην είναι περισσότερο αποτελεσματικά από όσο θα ήταν μια πέτρα που πετάει ένας παλαιστίνιος σε ένα ισραηλινό τανκ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που μισεί τις «μεγάλες αφηγήσεις», και ιδιαίτερα την «μεγάλη αφήγηση» του κομμουνισμού, διότι καταλαβαίνει ότι μόνο μια μεγάλη αφήγηση θα μπορούσε να ανατρέψει μια άλλη μεγάλη αφήγηση, αυτή του καπιταλισμού.

Για εμένα αυτό που αποκαλούν μετανεωτερικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια εποχή που ψάχνει σε λάθος μέρη να βρει τα εργαλεία εκείνα που θα την απεγκλωβίσουν από την ξεπερασμένη ιστορική περίοδο του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός βέβαια αντιδρά συντηρητικά, αποπροσανατολίζοντας, και για να το πετύχει αυτό από τη μια χρησιμοποιεί τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας και της επιστήμης ως όπλα που θα τον θωρακίσουν, και από την άλλη εξασφαλίζει ότι οι μάζες θα βομβαρδίζονται με άχρηστες πληροφορίες, οι οποίες θα έχουν ως σκοπό να τις κρατούν σε αφασία, σε απόγνωση, σε αδιέξοδο. Μεγάλο μέρος αυτών των άχρηστων πληροφοριών, που παίζουν τεράστια σημασία στον αποπροσανατολισμό των λαών, είναι και όσες σχετίζονται με τη μεταφυσική και τα παράγωγα της. Αποτελούν μεθόδους φυγής από την [σκληρή] πραγματικότητα και συμβιβασμού, μέσα από σχήματα που παγιδεύουν τα υποκείμενα σε ακύνδυνες για το σύστημα δραστηριότητες και εναλλακτικές.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

[1] Περισσότερα πράγματα για τον διαφωτισμό και τον αντί-διαφωτισμό μπορείτε να αντλήσετε από άρθρα και πραμάτειες διαφόρων εκπροσώπων της «Σχολής της Φρανκφούρτης»

Read Full Post »

Διάφορες όψεις της «μεταφυσικής» όπως αυτή διασώζεται στον αιώνα μας(μέρος πρώτο)

Οι προβληματισμοί που θα αναπτυχθούν παρακάτω στο άρθρο, με απασχολούν εδώ και καιρό, απλά δυσκολευόμουν να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά έτσι ώστε να υπάρχει έστω και μια υποτυπώδης συνοχή στο τελικό αποτέλεσμα. Πρωτού προχωρήσω παραπέρα να ξεκαθαρίσω ότι η ανάλυση μου αφορά κυρίως τις «Δυτικές κοινωνίες» καθώς για τις μη Δυτικές κοινωνίες τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά και χρήζουν μια εντελώς διαφορετικής οπτικής. Αυτό που επιδιώκω να πραγματευθώ, είναι η ψηλάφηση των μορφών που έχει πάρει η «μεταφυσική» στις μέρες μας, μέσα από τις οποίες επιβιώνει, και ίσως ενισχύεται στην αυγή του 21ου αιώνα.

Και με τον όρο «μεταφυσική», εννοώ την αντίσταση που δείχνει ο ανθρώπινος πολιτισμός σε αυτό που ο Μαξ Βεμπερ(αν δεν κάνω λάθος) ονόμασε «απομάγευση του κόσμου» εννοώντας χοντρικά την επικράτηση του «ορθού» λόγου, έναντι της θρησκείας και των πάσης φύσεως «ματζουνομαγειών» που χαρακτήριζαν τον «παραδοσιακό κόσμο». Η κυριαρχία του ορθού λόγου και ο αποδιωγμός της «μεταφυσικής» από την σφαίρα της καπιταλιστικής οικονομίας και της επιστήμης, είναι στην πραγματικότητα μια μακραίωνη διαδικασία, αλλά έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της με τις δυο φάσεις της βιομηχανικής επανάστασης και την επιστημονική επανάσταση, ενώ κατά τον Max Webber(και όχι μόνο) αποτέλεσε μια [αναγκαία] προϋπόθεση για την ανάπτυξη του σύγχρονου καπιταλισμού ή τουλάχιστον ένα αναπόσπαστο στοιχείο του Δυτικού καπιταλισμού.

Ζούμε σήμερα σε νεωτερικές –ή αν προτιμάτε μετανεωτερικές[ότι και αν σημαίνει αυτό]- κοινωνίες. Κοινωνίες που βασίζονται στην μαζική εκβιομηχάνιση, στην κυριαρχία της επιστήμης, της μηχανικής, και βεβαίως του καπιταλισμού. Κι όμως, μέσα σε αυτές τις κοινωνίες, ακόμα και τις πιο χαρακτηριστικές «Δυτικές» κοινωνίες, υπάρχει άπειρος χώρος για τη μεταφυσική, έστω και αν αυτή επιβιώνει σε μεγάλο βαθμό προσαρμοσμένη στην «εποχή μας». Και αυτό σημαίνει ότι η «μεταφυσική» της εποχής μας, αν και όχι ολότελα ξένη από τη «μεταφυσική» των αρχών του 19ου αιώνα, ή ακόμα και από τη μεταφυσική/ες της αρχαίας Ελλάδας, έχει αναπτύξει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και σε κανένα βαθμό δεν μπορεί να ιδωθεί κάτω από ένα κοινό πρίσμα.

Μια ας το πούμε χτυπητή διαφορά είναι ότι η μεταφυσική της μετανεωτερικής εποχής έρχεται σε πολλά διαφορετικά σχήματα και μορφές, υφές και εκφράσεις. Το επίσημο δόγμα –ας πούμε ο χριστιανισμός- δείχνει να χάνει έδαφος ή να συμβιβάζεται με άλλες «διακηρύξεις», που η «λατρεία» της μιάς δεν δείχνει κατ’ ανάγκη να αποκλείει τη λατρεία της άλλης. Με λίγα λόγια στην εποχή μας δεν μοιάζει παράδοξο να πιστεύεις στο χριστιανισμό και ταυτόχρονα να εξασκείς το πνεύμα σου με βάση τις μυστικιστικές δοξασίες ανατολίτικών θρησκειών η θρησκοφιλοσοφιών. Βέβαια και παλιότερα η μαγεία επιβίωνε ταυτόχρονα με το χριστιανισμό, αλλά το να ασκείς την «τέχνη» της μαγείας αποτελούσε ταμπού και συχνά οι μυστικιστές, οι μάγοι και οι μάγισσες, αντιμετώπιζαν το μένος της εκκλησίας και του όχλου, καίγονταν σε πυρές κλπ(έστω και αν πολλές φορές από πίσω τα κίνητρα ήταν περισσότερο πολιτικά και λιγότερο θρησκευτικά). Σήμερα, τουλάχιστον στο Δυτικό κόσμο, διαφορετικές μορφές ή μεικτές μορφές πίστης δεν τιμωρούνται(εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν), ή τουλάχιστον δεν τιμωρούνται στον ίδιο βαθμό και με ανάλογο τρόπο που τιμωρούνταν δια του εξαγνισμού μέσα στην πυρά κατά την περίοδο του μεσαίωνα. Συμπερασματικά, η κυριαρχία του ενός επισήμου μεταφυσικού δόγματος έχει υποχωρήσει, και έχουν αναδειχθεί στην θέση του πολλά εναλλακτικά, τα οποία δεν δείχνουν να είναι ιδιαιτέρως αλληλοσυγκρουώμενα αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά το ενα προς το άλλο(έστω και αν δεν ξεκίνησαν ως τέτοια).

Άλλο διακριτό χαρακτηριστικό είναι ότι οι νεωτερικές και μετανεωτερικές μεταφυσικές δοξασίες έχουν σε μεγάλο βαθμό εμπορευματοποιηθεί, έχουν δηλαδή προσαρμοστεί και γίνει κομμάτι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όχι ότι παλιότερα δεν υπήρχε κερδοσκοπία στη βάση ας πούμε της θρησκείας(συγχωροχάρτια, τάματα, δωρεές κλπ), αλλά η θρησκεία δεν υπήρχε για να εξυπηρετεί εμπορευματικές σχέσεις. Υπήρχε αν θέλετε –σύμφωνα με την ρομαντική οπτική- για να καλύπτει τις πνευματικές ανάγκες των πιστών, ή – κατά την πολιτική οπτική- για να νομιμοποιεί και να διαιωνίζει την εκάστοτε μορφή εξουσίας(εκείνη ας πούμε που αντιστοιχούσε στην φεουδαρχική κοινωνία και παραγωγή). Η μεταφυσική στις μέρες μας μοιάζει ολοένα και περισσότερο με πακεταρισμένο προϊόν. Διήμερα σεμινάρια γιόγκα, πνευματικισμού, εναλλακτικής ιατρικής, αστρικών προβολών κλπ. Σαν ένα χόμπι που αφορά τον ελεύθερο χρόνο και το οικονομικό πλεόνασμα(μερικές φορές και το υστέρημα), όσων επιδίδονται στις διάφορες μορφές της «μεταφυσικής». Σήμερα περισσότερο η κυρίαρχη επιστήμη, και λιγότερο [αποτελεσματικά] η θρησκεία, είναι εκείνη που υπηρετεί αποφασιστικά και συστηματικά την καπιταλιστική πολιτική και την καπιταλιστική οικονομία.

Όχημα της «μεταφυσικής» της εποχής μας, γίνονται συχνά ακόμα και οι πιο «σοφιστικέ» κατακτήσεις της τεχνολογίας και του ορθού λόγου, δηλαδή έρχονται να του αντιταχθούν χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα επιτεύγματα. Κάτι ανάλογο βέβαια, αλλά από την ανάποδη έγινε και με την τυπογραφία, αφού το πρώτο πράγμα που τυπώθηκε μαζικά από την εφεύρεση του μοναχού Γουτεμβέργιου ήταν η αγία γραφή, και όμως, η τυπογραφία κατέληξε να γίνει ο δούρειος ίππος της επιστημονικής επανάστασης του διαφωτισμού και του ορθού λόγου. Σήμερα, το internet, που θα ήταν αδύνατον να υπάρχει χωρίς την εξέλιξη της τεχνολογίας, της επιστήμης, και της πληροφορικής, αποτελεί το κύριο όργανο μετάδοσης των λογής λογής μεταφυσικών ιδεών(ίσως και των ιδεών γενικότερα).

Επίσης, αν και η μεταφυσική σε κάθε της μορφή δείχνει εδώ και πολλές δεκαετίες να έχει εκδιωχθεί από την δημόσια σφαίρα –χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ακόμα και στις δυτικές χώρες ακόμα και σήμερα μικρότεροι ή μεγαλύτεροι «θρησκευτικοί πόλεμοι» κατά καιρούς- έχει ταυτόχρονα την ικανότητα να εισχωρεί στις προσωπικές αντιλήψεις και ζωές ακόμα και αυτών που θα περιμέναμε να είναι οι κυριότεροι πολέμιοι της. Δηλαδή δεν είναι διόλου ασυνήθιστο ένας μηχανικός, ή ένας μαθηματικός, παράλληλα με την αφοσίωση στον θετικισμό που απαιτείται για την εργασία του, να δηλώνει βουδιστής, σαιεντολόγος ή οτιδήποτε άλλο. Βέβαια αυτό ίσως είναι κάτι που έρχεται ως αντίδραση στην εναλλακτική του να κυριαρχείται όλη η ζωή ενός ανθρώπου από τον θετικισμό, κατ’ αναλογία με το επάγγελμα και την επιστήμη που ασκεί, κάτι σαν διάλειμμα ή παράθυρο στην «δικτατορία» του «ορθού λόγου» και της «θετικιστικής ορθοδοξίας».

Εδώ κάπου σταματάω[κάπως απότομα] για λόγους ανωτέρας βίας, θα ακολουθήσει σύντομα και το δεύτερο μέρος.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Το δεύτερο μέρος εδώ

Read Full Post »

Προβληματισμοί και προτάσεις για το ουσιαστικό δυνάμωμα του ΚΚΕ και του κινήματος

Πολλά ειπώθηκαν από το βράδυ της Κυριακής για το αναμφίβολα τραγικό(απ’ τη σκοπιά τουλάχιστον τη δική μας) αποτέλεσμα των εκλογών. Εκφράστηκε αρκετός θυμός, απογοήτευση, απορία για το τι πρέπει να γίνει, αλλά μεταξύ άλλων και αγωνιστικό πείσμα ενάντια στα σημεία των καιρών. Και πραγματικά, τα σημεία των καιρών είναι να σε κάνουν να απορείς όσον αφορά στο τι ακόμη πρέπει να γίνει ή στο τι ακόμη πρέπει να κάνουμε για να φανούν κάποιες χειροπιαστές, αισιόδοξες, μεταβολές στις συνειδήσεις και κατ’ επέκταση στην πολιτική συμπεριφορά των συνανθρώπων μας.

Και παρόλο που ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί μια ποιοτική ένδειξη για το πώς και γιατί έχει διαμορφωθεί όπως έχει διαμορφωθεί η συνείδηση του κόσμου, αποτελεί σίγουρα έναν ποσοτικό δείκτη που χρήζει διαφόρων ερμηνειών και δίχως άλλο φανερώνει χοντρικά κάποιες τάσεις που χαρακτηρίζουν τις διαθέσεις των ψηφοφόρων(και όταν λέω «ψηφοφόρων» εννοώ ολάκερο το εκλογικό σώμα και όχι μόνο εκείνους που έκαναν το «ψυχικό» να πάνε στις κάλπες).

Στο παρόν άρθρο δεν σκοπεύω να επικεντρωθώ σε αυτές τις τάσσεις, το έκανα εν μέρει στο προηγούμενο, το έχω κάνει και στο παρελθόν και σίγουρα θα το ξανακάνω στο μέλλον σε άρθρα που θα ακολουθήσουν, αφού το συγκεκριμένο ζήτημα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ κυρίως θα αναφερθώ σε δυο τρία σημεία που αφορούν το ΚΚΕ και την επικοινωνία του με τις μάζες, τα οποία υποθέτω αντανακλώνται στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά μόνο ως αφορμή χρησιμοποιώ το εκλογικό αποτέλεσμα για να αναδείξω αυτά τα ζητήματα.

Τη στιγμή αυτή που γράφω το άρθρο έχω διαβάσει διάφορες απόψεις που εκφράστηκαν στο internet, κυρίως στα blogs(σε άρθρα και σχόλια), πολλές από τις οποίες συνδιαμόρφωσαν και τη δική μου οπτική. Όχι τόσο οι θερμοκέφαλες «να αλλάξουμε γραμματέα, να ψάξουμε να βρούμε ποιοι φταίνε και να τους ξηλώσουμε κλπ» αλλά οι περισσότερο ψύχραιμες και εμπεριστατωμένες, που δείχνουν βρε αδερφέ και μια από κοντά γνώση των πεπραγμένων του κόμματος. Μια γνώση που πηγάζει από τη συμμετοχή στις δράσεις, και όχι από την βλακώδη αγωνία και ξεροκεφαλιά του ούγκανου οπαδού του καναπέ για ένα καλό/μετρήσιμο αποτέλεσμα(κάτι σαν τους οπαδούς της εθνικής που την αγαπάνε στις νίκες και την φτύνουν στις ήττες), ή του αντιπάλου, που μετά από ένα κακό αποτέλεσμα εμφανίζεται ως προβληματισμένος και καλά οπαδός, που νοιάζεται για το κόμμα και όλα του ξινίζουν και όλα του βρωμούν. Ο τελευταίος έχει σαν σκοπό είτε να ξεδώσει τα κόμπλεξ του, είτε ακόμη χειρότερα να διασπάσει και να ισοπεδώσει(όσοι έχετε διαβάσει το «η διχόνοια» του Α(ρι)στερίξ(Σφυροδρέπανε καλά τα λέω;) μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ).

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα προκαταρκτικά –τη σημασία των οποίων κανείς δεν πρέπει να υποτιμά- πάμε στο κυρίως πιάτο. Να με συμπαθούν μόνο όσοι έχουν πρωτοεκφράσει κάποιους προβληματισμούς από αυτούς τους οποίους θα παραθέσω και δεν τους αναφέρω, διότι βαριέμαι να ψάχνω τα σχόλια ένα ένα για να κάνω τις ανάλογες παραπομπές :Ο)

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν, είναι το ότι για να ανέβουν τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος, που είναι ένα κόμμα που τα ζωτικά του ενδιαφέροντα βρίσκονται(ή θα έπρεπε να βρίσκονται) στο κίνημα, πρέπει πρώτα από όλα να αναζωογονηθεί το ίδιο το κίνημα. Βέβαια να μην παραλείψω να πω, ότι ανεξαρτήτως του μη αναζωογονημένου κινήματος που αποτελεί την τωρινή πραγματικότητα, όλοι σχεδόν οι φίλοι και μέλη του κόμματος με τους οποίους μίλησα(συμπεριλαμβανομένου και εμένα του ίδιου) περίμεναν μια άνοδο της τάξεως της 1-1,5 μονάδας τουλάχιστον, που φυσικά ποτέ δεν ήρθε. Η παρατήρηση αυτή ως τόσο είναι άξια περεταίρω διερεύνησης, και για να πω και εγώ την άποψη μου, πιστεύω ότι το κίνημα ως «συνέχεια» θα έπρεπε κυρίως να μας ενδιαφέρει και όχι τόσο ως ένα εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπωμένο ως μια στιγμή στο χρόνο. Και εκεί εντοπίζω κάτι το οποίο θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, το να βλέπουμε τη δράση μας πρωτίστως σαν μια συνέχεια και λιγότερο να καθορίζεται γύρω από κάποιες διακριτές «στιγμές» στο χρόνο, όπως είναι μια εκλογική αναμέτρηση, ένα προγραμματισμένο φεστιβάλ, μια εθιμοτυπική απεργία(πχ Πρωτομαγιά) κλπ.

Η πέραν του δέοντος επικέντρωση σε τέτοιες «στιγμές» θεωρώ ότι υπονομεύει την ουσία, και συντελεί στο να περιστρέφονται τα peak των προσπαθειών μας γύρω από μια «εθιμοτυπία» ένα «εθιμοτυπικό αγωνιστικό ημερολόγιο» «εορτών» και «αργιών». Πρέπει λοιπόν να δούμε το κίνημα περισσότερο σαν συνέχεια, και τα όποια peak των προσπαθειών μας να αφορούν κυρίως τις ανάγκες του ίδιου του κινήματος και όχι τις ανάγκες του «εορτολογίου». Προσοχή, δεν λέω ότι δεν το κάνουμε καθόλου αυτό, έτσι και αλλιώς είναι κάτι που γίνεται εξ ανάγκης, λέω απλά ότι ίσως πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση, έτσι ώστε να είμαστε και ένα(ακόμη) βήμα μπροστά, και να μπορούμε να δημιουργούμε και τις συνθήκες. Και εφόσον θα ενισχυθεί και θα ζωντανέψει το κίνημα, αυτό θα φανεί και στην κάλπη, αν και όταν έχεις δυνατό κίνημα, η κάλπη αποκτά μικρότερη συμβολική και ουσιαστική αξία.

Βέβαια άλλο να το λες κάτι, και άλλο να το κάνεις, έτσι δεν είναι; Και ειδικά σε περιόδους κινηματικής νηνεμίας είναι ακόμα πιο δύσκολο να εξασφαλίσεις τη «συνέχεια» και να επιλέξεις στρατηγικά τα Peaks, έτσι ώστε να εξυπηρετούν και να ενισχύουν την κινηματική σου δράση. Και εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο ζήτημα ουσίας, το κατά πόσο υλοποιούνται οι αποφάσεις της ηγεσίας του κόμματος, ή σε ποιο βαθμό μένουν στα χαρτιά, και αν υπάρχει κάποια εσωτερική διαδικασία αξιολόγησης αυτού του πράγματος ώστε να ξέρουμε που να δώσουμε περισσότερη έμφαση, που πρέπει να αναστοχαστούμε, ή που εν τέλει τα πήγαμε καλά βρε αδερφέ! Γιατί είναι μόνο ένα βήμα της όλης διαδικασίας να ξέρεις τι πρέπει να γίνει ή να πειραματιστείς με την μια ή την άλλη τακτική, και άλλο πράγμα να το φέρεις εις πέρας αυτό που έχεις αποφασίσει να κάνεις. Πήραμε πχ την απόφαση ως κόμμα για την δημιουργία Λαϊκών Επιτροπών, εξετάσαμε σε τι βαθμό αυτές λειτουργούν, τι παραπάνω ενίσχυση χρειάζονται, έχει φτιαχτεί κάποιο είδος καταστατικού που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μπούσουλας,  να διευκολύνει και να εξασφαλίσει τη λειτουργία τους και τον ταξικό τους προσανατολισμό;

Ας πάμε όμως σε άλλο θέμα…

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο που διάβασα, και απαντά σε όλους αυτούς που γκρινιάζουν και μηδενίζουν την προσπάθεια του κόμματος, έχει να κάνει με την Πάτρα. Λέει λοιπόν ο φίλος, ότι αν φταίει που στις εκλογές δεν πήγαμε τόσο καλά το γεγονός ότι δεν βρήκαμε τον τρόπο να «αγγίξουμε» τον κόσμο, τότε γιατί στην Πάτρα, που ο Πελετίδης και έχει κάνει δεκάδες πράγματα για τους δημότες, και πολύ δημοφιλής είναι, τα ποσοστά του κόμματος δεν ανέβηκαν(θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και «παράδοξο Πελετίδη»); Και είναι ένα εύλογο ερώτημα που μας αναγκάζει να παραδεχθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά και το ότι η καλή και φιλότιμη προσπάθεια των φίλων των μελών και των στελεχών δεν αντανακλάται κατ’ ανάγκη στα εκλογικά ποσοστά του κόμματος.

Και κάτι τελευταίο –όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα να ειπωθούν- γιατί όπου να ναι θα αρχίσουν να συρρέουν πελάτες στο μαγαζί(αν και δεν είναι και τόσο σίγουρο με τέτοιο καιρό). Το κόμμα πρέπει να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του στον αγώνα του. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με την οργανωμένη ένταξη φίλων στις δράσεις του κόμματος, και δεν εννοώ να γίνουν μέλη κατ’ ανάγκη, αλλά να προσφέρουν όσο το δυνατόν λιγότερο ευκαιριακά τις δυνάμεις τους και όσο το δυνατόν περισσότερο οργανωμένα και να μην υπό-αξιοποιούνται. Με αυτόν τον τρόπο και θα «ξεκουράσουν» και κάποια μέλη που πρέπει να γίνουν χίλια κομμάτια για να τα προλάβουν όλα, ή θα τα διευκολύνει να επικεντρωθούν σε πιο ουσιαστικά ή εξειδικευμένα ζητήματα. Όλο αυτό κάνει δυνατή την κλιμάκωση της δράση και της αγωνιστικότητας του κόμματος και του ΠΑΜΕ. Και για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό, χρειάζεται εξ ίσου προσπάθεια και από το κόμμα(που πρέπει να τους οργανώσει αποτελεσματικά τους οπαδούς, ή ακόμα μερικές φορές και να τους ανακαλύψει, ή να τους επαναφέρει από τα αζήτητα), όσο και από τους ίδιους τους φίλους και οπαδούς του κόμματος οι οποίοι πρέπει να το «έχουν από κοντά» και όχι να συμπεριφέρονται ως φίλοι και οπαδοί του καναπέ.

Αυτά για τώρα…

Λαγωνικάκης φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Λαεεεεεε ξύπνα ή λαεεεεεε Τσίπρα;

Read Full Post »

Πάρε φόρα και έλα με την όπισθεν…

Μια σχετικά σύντομη παρατήρηση πρόκειται να παραθέσω εδώ:

Έχει να κάνει με το πως το τσάκισμα των αυταπατών του κόσμου τον οδηγεί στην συντηρητικοποίηση(τουλάχιστον προς το παρόν).

Είχαμε στην αρχή της κρίσης τους αγανακτισμένους

Καλλιεργήθηκε το όλοι μαζί χωρίς κόμματα χωρίς σωματεία, χωρίς ουσιαστικά οργάνωση(κίνημα πλατείας, κίνημα πατάτας, διαμαρτυρία της κατσαρόλας κ.α)…

Το πράγμα κράτησε μέχρι που  χάθηκε ο αρχικός ενθουσιασμός, αφού με την εμμονή στην έλλειψη οργάνωσης οι «αγανακτισμένοι» γρήγορα έγιναν σκορποχώρι. Όσοι έφυγαν από το Σύνταγμα και πήγαν σπίτια τους, το λησμόνισαν το ακομμάτιστο, και δεν παρέλειψαν να  ενταχθούν στους «εκλογικούς καταλόγους» Σύριζα, Χρυσής Αυγής. Βλέπετε μέλη και φίλοι των δύο αυτών κομμάτων, παριστάνοντας αρχικά τους ακομμάτιστους, όργωναν στις πλατείες και επηρρέαζαν τους παρευρισκόμενος υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος. Το κίνημα όχι μόνο δεν πήγε έστω ένα βήμα μπροστά αλλά κωλόκατσε κιόλας, και το τρεντ του όλοι μαζί βγαίνουμε και φωνάζουμε άναρθρα στο Σύνταγμα προσπαθώντας να πείσουμε το σύμπαν ότι το θέλουμε πολύ και το θέλουμε τώρα(την επιστροφή στο 2000), μετατράπηκε σε όλοι μαζί λουφάζουμε στις ποντικότρυπές μας και αναθέτουμε την δική μας υπόθεση στους «ειδικούς».

Αργότερα παίχτηκε το χαρτί «πρώτη φορά αριστερά» σε συνδυασμό με το χαρτί μνημόνιο αντιμνημόνιο, ένα «χέρι» που εκμεταλλεύθηκε ο Σύριζα και τελικά του έδωσε την πρωτιά το Γενάρη του 15. Η κυβέρνηση της αριστεράς, δεν κατέληξε και τόσο της αριστεράς τελικά, αφού αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με τον καραδεξιό καμένο, που όμως ήταν και αυτός αντιμνημονιακός οπότε εντάξει έβγαινε το σύμφωνο συμβίωσης(εδω κοτζάμ Βελουχιώτης και κοτζάμ Ζέρβας είχαν δράσεις από κοινού!).

Μετεκλογικά οι αντιμνημονιακοί που θα ξεμάλλιαζαν τα μνημόνια τρίχα τρίχα, έγιναν «κάτσε να το διαπραγματευθούμε ρε παιδιά» και όταν φάνηκε ότι το μνημόνιο έρχονταν με βήμα ταχύ έσπευσαν να φέρουν το δημοψήφισμα, ελπίζοντας ίσως ότι με νίκη του ναι θα μετέφεραν την ευθύνη της επιλογής τους τρίτου μνημονίου στον λαό. Όπως φάνηκε το όχι, που τελικά βγήκε από το δημοψήφισμα με ξηντακάτι, όχι μόνο δεν τους δέσμευσε στο ελάχιστο, αλλά θεώρησαν ότι πήραν και την έγκριση του ελληνικού λαού. Δηλαδή η λογική τους(του παραλόγου) πήγαινε κάπως έτσι:

– Σύριζανελλ: Θα κάνω δημοψήφισμα θα συνταχθείς μαζί μου; Αν ναι ψήφισε όχι.

– Ωραία, ψήφισες όχι, άρα αυτό σημαίνει ότι ήθελες να με ακολουθήσεις, ακολούθα με τώρα στο τρίτο μνημόνιο.

Περνάει το μνημόνιο πάμε μετά στις εκλογές του Σεπτέμβρη, ο ελληνικός λαός, αυτός του 60 τόσο % όχι, επιβραβεύει με την ψήφο του τις καθαρά μνημονιακές δυνάμεις(ή το ριξε στην αποχή, δηλαδή στην αδράνεια και στην παραίτηση, διότι δεν πρόκειται για μια ενεργή αποχή του τύπου «απαξιώνω το αστικό εκλογικό σύστημα αλλά είμαι κάθε μέρα στους δρόμους»). Είναι λες είχε αποφασίσει πλέον ότι το μνημόνιο είναι αναπόφευκτο και το μόνο που του μένει να επιλέξει είναι το ποιός θα το εφαρμόσει.

Συμπέρασμα:

Με κάθε αυταπάτη που έσπερναν στον ελληνικό λαό και εφόσον αυτός αποδεικνύονταν έφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει αυτή η αυταπάτη, κάθε φορά που αυτή έσκαγε στα μούτρα του και η ελπίδα-σε μηχανική υποστήριξη- πέθαινε, αυτός απογοητεύονταν και οδηγούνταν σε ακόμη πιο συντηρητικές επιλογές. Με λίγα λόγια οι ψευτοεναλλακτικές που του προτείνονταν από το σύστημα, ήταν αναπόφευκτο να διαψευστούν, και κάθε φορά που αυτές διαψεύδονταν ο λαός όχι μόνο δεν αναζητούσε εξωσυστημικές εναλλακτικές(το γιατί δεν το έκανε είναι μια άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα), αλλά υποχωρούσε προς τις περισσότερο συντηρητικές θέσεις.

Αυτά τα ολίγα

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Οι ΚΚΕδες της γειτονιάς…

Κάθε φορά που έχουμε εξόρμηση με το κόμμα στις λαϊκές, προεκλογική ή μη, ξετυλίγονται διάφορες μικρές αληθινές ιστορίες από την επαφή μας με τον κόσμο. Το κομματικό φυλλάδιο ή το φυλλάδιο του ΠΑΜΕ(το «υλικό») σου ανοίγει την πόρτα να πιάσεις τετ α τετ κουβέντα, με ανάλογο τρόπο που σου ανοίγει την πόρτα ένα χαριτωμένο σκυλάκι να πιάσεις κουβέντα με …χαριτωμένα κορίτσια.

Φυσικά οι περισσότεροι κοιτούν τη δουλειά τους και αρπάζουν στα γρήγορα το «υλικό» χωρίς καλά καλά να το κοιτάξουν, ενώ άλλοι σε αποφεύγουν και μόνο το σημάδι του σταυρού δεν σου κάνουν, κρατώντας και απόσταση ασφαλείας, για να ξορκίσουν το κακό πνεύμα ή πιο ορθά το «φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη». Και τώρα που ανέφερα την Ευρώπη, βρε τι είναι αυτό το κακό με τους τουρίστες, οι 7 στους 10 εδώ στην Κρήτη που επισκέπτονται τις λαικές είναι ξένοι, με αποτέλεσμα να ψάχνεις με το μιρκοσκόπιο να βρείς τον Έλληνα για να του δώσεις το φυλλάδιο.  Και δεν είναι πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τους ξένους, προλετάριοι όλων των λαών ενωθείτε και τα ρέστα, όμως το υλικό που μοιράζουμε είναι βλέπετε γραμμένο στα ελληνικά μόνο…

Αυτοί που έχουν όμως το περισσότερο ενδιαφέρον είναι όσοι ψάχνονται για να σου πιάσουν κουβέντα, και αυτή είναι κατά τη γνώμη μου και η ουσία της εξόρμησης, όχι απλά να πετάξεις στον άλλο ένα φυλλάδιο σαν και εκείνα που δίνουν οι πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα, αλλά να του πεις και δυο λογάκια…  Και είναι λογής λογής όλοι ετούτοι, υπάρχουν κάποιοι που απλά θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν διάθεση να σε ακούσουν, θέλουν απλά κάπου να τα πουν, να ξεσπάσουν, και υπό αυτήν την έννοια η εξόρμηση παίζει και το ρόλο της ψυχοθεραπείας. Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να σε δασκαλέψουν «παιδί μου, όλοι ίδιοι είναι, ξέρω τους έχω μάθει τόσα χρόνια». Σαν να σου λένε δηλαδή, «σταμάτα να ασχολείσαι, άδικα τρέχεις» κατά πάσα πιθανότητα βέβαια οι άνθρωποι αυτοί που συμπεριφέρονται σαν να έχουν φάει την πολιτική με το κουτάλι, τόσα χρόνια ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ΝΔ, αλλά αυτό ας μην το σχολιάσουμε στην παρούσα φάση.

Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να σε προσβάλουν, υπάρχουν οι ενωτικοί «μα γιατί δεν πάτε όλοι μαζί;», οι φασίστες, οι έχοντες άπειρες ακολουθίες ερωτήσεων που αφού τους απαντάς τη μια περνάνε αμέσως στην επόμενη και δεν δείχνουν να ικανοποιούνται με τίποτα. Υπάρχουν βέβαια και οι «συντρόφοι» που υψώνουν τη γροθιά και περήφανα σου λένε «κι εγώ δικός σας είμαι!». Υπάρχουν υπάρχουν, οι πάντες υπάρχουν, και εσύ κάθε φορά εκεί μέσα στην αναμπουμπούλα, μαζί με δυο τρεις άλλους συντρόφους, προσπαθείτε να είστε όσο το δυνατόν πιο πειστικοί, να δίνετε τις πιο καλές απαντήσεις, να φωνάξετε πιο δυνατά από εκείνον που γκαρίζει ώστε να ακουστείτε, όχι για να ξεγελάσετε τον κόσμο και να του αποσπάσετε την ψήφο, αλλά για να «ενώσετε τον κόσμο» που λέει και το ποίημα!

Και από τις πολλές φορές που σας βλέπουν σας έχουν μάθει, ιδιαίτερα οι μικροπωλητές, και σας χαιρετάνε, και σας «τσιγκλάνε» και που και πού σας δίνουν και κανένα φρουτάκι(προς βρώση στο χέρι, όχι να στο πετάξουν με φόρα στη μάπα, αυτά συμβαίνουν με τα άλλα κόμματα, όχι με το ΚΚΕ). Έχει επίσης ενδιαφέρον το γεγονός, ότι, άμα βγεις «παγανιά» στις λαϊκές αγορές μαζί με κάποιον από τους υποψηφίους του κόμματος, ή κάποιον σύντροφο που να έχει διατελέσει δημοτικός σύμβουλος και να είναι γενικά αναγνωρίσιμος, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι τελείως διαφορετική, πιο θετική. Θες ότι εκφράζει μια επισημότητα, θες ότι τον γλείφουν κιόλας ελπίζοντας ότι μπορεί να τους φανεί χρήσιμος στο μέλλον, θες ότι κάποιο άτομο με «κύρος» στην κοινότητα, κάποιος παράγοντας, θεωρούν ότι τους κάνει μεγάλη χάρη που τους χαιρετά δια χειραψίας(αν και συνήθως οι δικοί μας στελεχάρες είναι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι), θες όλα αυτά μαζί, πάντως περισσότερη αποδοχή και λιγότερη μουρμούρα μια φορά την έχεις.

Φυσικά υπάρχουν και οι σκοτεινές εξαιρέσεις, όπως εκείνος που στη προ-προηγούμενη εξόρμηση είπε μέσα από τα δόντια του «παλιοκομμούνια» νομίζοντας ότι δεν θα τον ακούγαμε, αλλά εγώ για κακή του τύχη τον άκουσα και τον τραμπούκισα, ελαφρώς όχι βαρέως. Ή κάτι «κοκόνες» με μοντέρνα τατου, εκεί γύρω στα 30, μορφονιές, που πέτυχα την άλλη φορά και μου είπαν όλο στόμφο «εμείς θα κάνουμε αποχή δεν θέλουμε το φυλλάδιο σου». Και όταν τους απάντησα, «απογοητευθήκατε από τις επιλογές σας ε; Κάντε μια φορά και τη σωστή επιλογή», μου αποκρίθηκαν όλο αγένεια «άντε πολλά μας είπες άσε μας και πάνε παρακάτω…». Και είχαν προχωρήσει αρκετά μπροστά οι άλλοι σύντροφοι διαφορετικά θα καθόμουνα να τους αναλύσω λίγο τη μαλακία τους, σάμπως όμως θα πιάνανε τόπο τα λόγια μου;

Και πέφτεις πάνω και σε λογής λογής γραφικούς, όπως τον λούμπεν συνταξιούχο που φορά ρούχα μισολειωμένα που ψήφισε Σύριζα και σε διαβεβαιώνει ότι θα ξαναψηφίσει, και όταν τον ρωτάς, «μα καλά δεν σε πειράζει που έχουν βάλει χέρι στις συντάξεις;» σου απαντά «χαλάλι τους!». Ή κάποιον άλλο που υποστηρίζε προχθές ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε πλούσιοι και ότι γίναμε πλούσιοι επειδή έχουμε ευρώ… και αναρωτιέσαι μήπως εσύ και η οικογένεια σου και οι φίλοι σου ζείτε σε κάποιο διαφορετικό σύμπαν, μια πιο μίζερη εκδοχή εκείνου μέσα στο οποίο ζει αυτός!;

Και όλη αυτή η επαφή με τον κόσμο δεν ζυμώνει μόνο τους άλλους, σε ζυμώνει και εσένα, γιατί αποτελεί σχολείο, είναι σαν το στηθοσκόπιο που βάζει ο γιατρός στο στήθος του ασθενούς και αφουγκράζεται, και όσο πιο πολλές καρδιές έχει ακούσει τόσο πιο καλός γιατρός γίνεται. Και δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν να είμαστε εμείς οι «εκλεκτοί» και οι άλλοι η «πλέμπα», καθώς μας βαραίνουν τα ίδια βάρη(καλά όλων εκτός από εκείνον που έγινε πλούσιος με το ευρώ). Και αν για κάποιον λόγο εμείς μοιάζει πως πήραμε ένα δρόμο πιο συνεπή πιο φρόνιμο, αυτός ο δρόμος δεν προχωρά παραπέρα από όσο μπορούμε να τον ανοίξουμε, και για κάθε βήμα πρέπει να ιδρώσουμε, και δεν θα αντέξουμε αν είμαστε μια χούφτα μόνο, γιατί πρέπει να διασχίσουμε γρανιτένια βουνά, χαράδρες και ποτάμια. Κι όσο μας χρειάζονται τόσο τους χρειαζόμαστε, κι αν είδαμε από τη μια ή από την άλλη συγκυρία πρωτύτερα από τους άλλους την πορεία που πρέπει να ανοιχθεί, πρέπει να γίνουμε εμείς η συγκυρία για να την δούνε τόσοι κι άλλοι τόσοι και δέκα φορές τόσοι μετά από εμάς! Κι είναι κι αν είναι δύσκολο  αυτό, γιατί εκεί που εσύ του λες του άλλου «έρχεται θύελα», ο  πολιτικάντης του λέει «η ελπίδα έρχεται», και μαντέψτε ποιό απ’ τα δυο πουλάει καλύτερα…Κι ύστερα όταν έρχεται η θύελα, αντί να τρέχει να μαζέψει τα ασυμάζευτα εκείνος που πουλούσε ψεύτικη ελπίδα κι έσπερνε θύελες, τρέχεις πάλι να τα μαζέψεις εσύ, που προειδοποιούσες τον κόσμο  ότι η ελπίδα δεν ξαπλώνει δίπλα σου στον καναπέ,  και γινόσουνα κακός και δύστροπος… όμως ας την αφήσουμε αυτήν την κουβέντα για μια άλλη φορά.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Υγ: Δουλεύω αύριο και έτσι εκλογικός αντιπρόσωπος δεν θα πάω από το πρωί αλλά το απόγευμα, για αυτό με βλέπετε και το ξενυχτάω:P

Read Full Post »

Η πλουτοκρατία του Περισσού, το Rolex του Κουτσούμπα ήταν μονάχα η κορυφή του παγόβουνου.

Μετά τη μεγάλη αποκάλυψη του Rolex που φοράει ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο τρισδαιμόνιος ρεπόρτερ μας Πίκος Απίκος αποφάσισε να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση και να αποκαλύψει και τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία των στελεχών του ΚΚΕ, παλιότερων και νέων. Πραγματικά σοκαριστικά δεδομένα έρχονται στο φως και αποκαλύπτουν ότι κάθε άλλο παρά παιδιά της φτωχής εργατιάς είναι τα στελέχη του εν λόγω κόμματος.

Το πολυτελές εξοχικό της Αλέκας Παπαρήγα στην Κεφαλονιά, σε πρώτο πλάνο άγαλμα του νεαρού Καρλ Μαρξ φιλοτεχνημένο από το διεθνούς φήμης γλύπτη Θρασύβουλο. Το εξοχικό διαθέτει 470 ξενώνες, 32 μπάνια με τζακούζι, ελικοδρόμιο, αίθουσα χορού, αίθουσα μπόουλινγκ και γήπεδο ποδοσφαίρου που έχει φιλοξενήσει τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου για φιλικά παιχνίδια ινκόγκνιτο, καθώς η Αλέκα τυγχάνει φανατικός φίλος του αθλήματος.

Το υπεραυτοκίνητο Lada του Ν.Ζαχαριάδη(0-100 σε 2 δευτερόλεπτα), ήταν το δώρο του Ιωσήφ Στάλιν για το γάμο του ΓΓ του ΚΚΕ. Σήμερα το αυτοκίνητο αυτό βρίσκεται στο μυστικό μουσείο του Περισσού και επιτρέπεται να το δουν μόνο τα μέλη του πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ ενω τα κλειδιά τα κρατάει κάθε φορά ο εκάστοτε ΓΓ. Φήμες θέλουν να ήταν αιτία για την καθαίρεση του Ζαχαριάδη το συγκεριμένο υπεραυτοκίνητο που εποφθαλμιούσαν όλα τα ανώτερα στελέχη του κόμματος.

Το εσωτερικό και το εξωτερικό του ιδιωτικού υπερπολυτελούς τζετ του Δημήτρη Κουτσούμπα. Είναι το μοναδικό τζετ που έχει κατασκευάσει η γνωστή εταιρία Rolex σε ένα μόνο αντίγραφο ειδική παραγγελία από τον ΓΓ την επιθυμία του οποίου έσπευσαν να πραγματοποιήσουν οι ιθύνοντες αφού είναι με διαφορά ο καλύτερος τους πελάτης. Οι φήμες θέλουν τον Δημήτρη Κουτσούμπα να διαθέτει μια συλλογή από 157 διαφορετικά μοντέλα Rolex ρολόγια αμύθητης αξίας όπως αμύθητης αξίας είναι και το εικονιζόμενο τζετ.

Και για το τέλος το περιβόητο «κότερο του Φλωράκη» που βρίσκονταν κρυμμένο ως επτασφράγιστο μυστικό στις υπόγειες στοές του Περισσού. Τυχαίες θεάσεις του κότερου από διάφορους μάρτυρες που είχαν δει το γιο του Φλωράκη να το οδηγά παρέα με ξώστηθες ρωσίδες, διαψεύδονταν μέχρι σήμερα απο την ηγεσία του κόμματος ως ανυπόστατες φήμες και προβοκάτσια. Ο φακός όμως του Πίκου Απίκου δεν λέει ποτέ ψέματα και η αλήθεια στο τέλος πάντα θριαμβεύει.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania) Ps: Την ιδέα για το άρθρο μου την έδωσε μια φωτογραφία που είχε ανεβάσει ένας φίλος στο facebook με το «κότερο του Φλωράκη», είναι η τελευταία φωτογραφία στην οποία έχω προσθέσει το όνομα του κότερου και το σφυροδρέπανο. Ps2: Δεν αποκλείω κάποιοι αυτό το δημοσίευμα να το πάρουν στα σοβαρά.

Read Full Post »

Κωνσταντοπούλου, η σκοπιμότητα των τσαμπουκάδων

Τι Λα Μαμούνια τι Αλμούνια…

Βρισκόμουν πριν από λίγο σε ένα φιλικό σπίτι, όπου οι οικοδεσπότες, επειδή στο Debate των αρχηγών δεν έδειχναν τα αίματα να ανάβουν και πολύ, προτίμησαν να παρακολουθήσουν στο youtube την τελευταία εμφάνιση της Κωνσταντοπούλου στο Mega. Η Κωνσταντοπούλου δεν τους απογοήτευσε, έκανε τα συνηθισμένα της τσαλίμια, έδωσε σόου, και το κοινό εκστασιάστηκε.

«Πω κοίτα τι τους είπε!»

«Δεν το πιστεύω! Πολύ γουστάρω!»

«Τους ξεμπρόστιασε!»

Άκουσα λίγο την συνέντευξη(ύστερα στο σπίτι την άκουσα ολόκληρη), και από αυτό που είδα τίποτα δεν με εντυπωσίασε(όχι θετικά τουλάχιστον)… Αυτά που θα αναφέρω παρακάτω είναι λίγο πολύ και τα όσα είπα στην παρέα σχετικά με την εμφάνιση της Κωνσταντοπούλου, χαλώντας για ακόμη μια φορά το «πάρτι».

Τι έκανε λοιπόν η Κωνσταντοπούλου; Από το πρώτο λεπτό που της δόθηκε ο λόγος άρχισε να συγκρούεται με τους δημοσιογράφους, να τους αποκαλεί λίγο πολύ πουλημένους και ψεύτες! Και ενώ αυτό δεν είναι ψέμα, αποτελεί ένα κατά τη γνώμη μου τέχνασμα της Κωνσταντοπούλου προκειμένου να προκαλέσει σόου και να ρίξει την μπάλα στην εξέδρα. Το ίδιο είχε κάνει και με τη Σία Κοσιώνη πριν από μερικούς μήνες και η συνέντευξη πάλι είχε εξελιχθεί σε κοκορομαχία, με αποτέλεσμα να περιοριστεί σε ανταλλαγή χαρακτηρισμών και να αποφευχθεί η συζήτηση ουσίας.

Και ερωτώ, ανακαλύπτει τον τροχό η Κωνσταντοπούλου αποκαλώντας και ξαναποκαλώντας τον Πρετεντέρη ψεύτη και ξεπουλημένο; Μας λέει κάτι καινούριο η Κωνσταντοπούλου όταν κατηγορεί τα κανάλια ότι έχουν από πίσω τους συμφέροντα; Και άντε οκ, το είπε μια φορά και μαγκιά της, έχει νόημα να ξοδέψει 40 λεπτά σε μια παρέμβαση για να το λέει και για να το ξαναλέει; Και αφού από ένα σημείο και πέρα το να εμφανιστεί κάποιος σε μια εκπομπή και να μονοπωλεί την κουβέντα το «είστε ξεπουλημένοι», «είστε παπαγαλάκια» χάνει την ουσία του, τι είναι αυτό που θέλει να πετύχει η Κωνσταντοπούλου με την εμμονή της στον φτηνό τσαμπουκά;

Καταρχήν, με το να τραμπουκίζει η Κωνσταντοπούλου άτομα τα οποία δεν απολαμβάνουν την συμπάθεια του φιλοθεάμον κοινού, όπως ο Πρετεντέρης, θεωρεί ότι ανεβάζει τις δικές της μετοχές, και σε κάποιο βαθμό όντως τις ανεβάζει(κάτι που πιθανόν να αντανακλάται και στα ποσοστά της ΛΑΕ που δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά και χρειάζονται λίγο μπότοξ). Δεύτερον, με το να μπλοκάρει την κουβέντα και να την εγκλωβίζει στα ίδια και στα ίδια, αποφεύγει μια σειρά από άβολες ερωτήσεις για τις οποίες δεν υπάρχει από την πλευρά της «καλή απάντηση». Για παράδειγμα, αφού έχει τόσο μεγάλο κόλλημα με την αλήθεια η Κωνσταντοπούλου, γιατί η ίδια δεν είχε πει πριν τις εκλογές του Γενάρη ότι το σχίσιμο του μνημονίου ήταν απλά ένα «σχήμα λόγου», όπως δηλαδή είπε κατόπιν εορτής, μετά τις εκλογές; Γιατί έκανε μόκο η Κωνσταντοπούλου και δεν διέρρηξε τα ιμάτια της όταν ήταν ακόμα στο Σύριζα και το Σύριζα είχε ξεκάθαρα πάρει φιλομνημονιακή στροφή; Επίσης είναι λογικό η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης να λένε περίπου τα ίδια με όσα έλεγε το Σύριζα πριν από τις εκλογές του Γενάρη, και τα οποία ποτέ δεν πραγματοποίησε, περιμένοντας ότι αυτοί θα καταφέρουν κάτι διαφορετικό; Μπορούν δηλαδή να τα πραγματοποιήσουν τώρα αυτή και ο Λαφαζάνης, και αν ναι τι έχει αλλάξει από τον Γενάρη ή τι θα κάνουν διαφορετικό; Θα πάνε στη Μέρκελ και στο Σόιμπλε και θα τους κάνουν τα μούτρα κρέας, μα δεν υποτίθεται ότι το ίδιο έκανε και ο Βαρουφάκης και τελικά οδηγηθήκαμε σε τρίτο μνημόνιο; Δηλαδή ποιόν κοροιδεύει η Κωνσταντοπούλου, τον ελληνικό λαό για δεύτερη φορά(αριστερά) ή τα μούτρα της; Και εν τέλει, γιατί και εκείνη, όπως και ο σύντροφος της ο Λαφαζάνης, εφόσον είναι αντιμνημονιακοί, δεν έφυγαν από το Σύριζα όσο εκείνο κατασκεύαζε μνημόνια, ή όσο εκείνο ψήφιζε μνημόνια, ή όταν αγνόησε την ετυμηγορία του λαού στο δημοψήφισμα και πήγε ντουγρού σε μνημόνιο; Γιατί περίμεναν αμφότεροι τον Αλέξη Τσίπρα να «λύσει την κυβέρνηση» και μετά έκαναν το ψευτοαντάρτικο;

Για εμένα η μέθοδος της Κωνσταντοπούλου μου θυμίζει τις μεθόδους της Χ.Α, που όπως και εκείνη έτσι και αυτοί γαυγίζουν γαυγίζουν τα «αντισυστημικά» τους παραληρήματα, αλλά στο τέλος της ημέρας αποδεικνύονται τα πιο πιστά μαντρόσκυλα του συστήματος. Προσοχή για να μην παρεξηγηθώ, δεν αποκαλώ την Κωνσταντοπούλου ούτε Ναζί ούτε εγκληματία του ποινικού δικαίου όπως είναι οι χρυσαυγίτες, λέω απλά, ότι όπως και εκείνοι, έτσι και αυτή φωνάζει ωρύεται, κάνει σόου, προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις, να αποπροσανατολίσει τον λαό και να κρύψει την αλήθεια. Και ποια είναι αυτή; Ότι μέσα στην ΕΕ, μέσα στο Νάτο και με συμμετοχή στα υπόλοιπα επιτελεία των καπιταλιστών, κατά τη διάρκεια παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, φιλολαϊκά μέτρα δεν παίρνονται και μνημόνια δεν ακυρώνονται ούτε για αστείο… Όσο τα μονοπώλια έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι κανονίζουν[με τον έναν ή τον άλλο τρόπο] εκείνα μεταξύ τους πως θα γίνει η μοιρασιά, και για τον λαό πλέον δεν περισσεύουν ούτε τα κουκούτσια.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Κοσμοκαλογερικός κομμουνισμός… οι φτωχούληδες του Μαρξ

Τον Μαρξ να μελετάτε τέκνα μου…πρόσχομεν

«Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;»

—Το παραπάνω είναι απόσπασμα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη

…

Εκατομμύρια κομμουνιστών έχουν πεθάνει για να οικοδομηθεί ένας κόσμος καλύτερος μέσα στον οποίον θα ζήσουν κάποιοι άλλοι. Ο κομμουνιστής είναι λάθος να αγωνίζεται με την προϋπόθεση ότι θα δρέψει ο ίδιος τους καρπούς του κόπου του, αλλά δεν είναι κακό να τους δρέψει. Οι κομμουνιστές έχουν πεθάνει, έχουν βασανιστεί, έχουν ασκητέψει για τα ιδανικά τους, όμως δεν είναι αυτοσκοπός τους ούτε ο θάνατος, ούτε το βάσανο, ούτε και ο ασκητισμός. Υπό αυτήν την έννοια ο κομμουνιστής δεν είναι σαν εκείνους τους χριστιανούς που θεωρούσαν θεμιτό να ταλαιπωρείται/τιμωρείται η σάρκα τους προκειμένου να ανυψωθεί το πνεύμα τους και έτσι να κερδίσουν, ίσως, μια θέση σε ένα ψηλότερο συννεφάκι στον παράδεισο.

Οι κομμουνιστές είναι συχνά φτωχοί, εξαθλιωμένοι οικονομικά, κακοπληρωμένοι, σκληρά εργαζόμενοι κλπ. Παρόλα αυτά δεν έχουν την φτώχεια για καμάρι(όπως προτρέπει και στο μεγάλο μας τσίρκο η Τζένη Καρέζη), ούτε αγαπούν τις άσχημες συνθήκες εργασίας, τις εχθρεύονται. Οι κομμουνιστές μπορεί να έχουν αναγκαστεί να ζήσουν ακόμα και σε σπηλιές, δεν το θεωρούν όμως αυτό φυσική τους κατάσταση ούτε και το ζηλεύουν. Μπορεί να θαυμάζουν ανθρώπους που έχουν καταφέρει να μη λυγίσουν υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, μπορεί και να τους έχουν σαν ήρωες. Δεν θαυμάζουν όμως την ταλαιπωρία αυτή καθ’ αυτή, αλλά το ότι αυτοί οι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν για κάποιο σκοπό, για μια καλύτερη κοινωνία, εδώ στη Γη όχι στα ουράνια! Άμα κάποτε βρεθούμε στα ουράνια, που πολύ το αμφιβάλω, θα δούμε πως θα γίνει και εκεί να φέρουμε την αταξική κοινωνία.

Έτσι λοιπόν ο κομμουνιστής και όμορφα ρούχα θέλει να φοράει, και τις ανέσεις της σύγχρονης εποχής θέλει να απολαμβάνει, και το πνεύμα του θέλει να καλλιεργεί και το σώμα του! Ο κομμουνιστής δεν είναι ασκητής, δεν ζει στις παρυφές της κοινωνίας, δεν παραιτείται της διεκδίκησης του κλεμμένου πλούτου στο όνομα ενός «λιτού βίου». Αυτό είναι κάτι που πολύ θα βόλευε τους έχοντες και πολύ θα αγαπούσαν φαντάζομαι αυτού του είδους τους «κομμουνιστές», εκείνους που θα επιζητούσαν τον ασκητικό τρόπο ζωής και θα άφηναν τους Κροίσους να κολυμπάνε ανενόχλητοι στο χρυσάφι τους.

Οι κομμουνιστές δεν είναι ρομαντικοί αναρχικοί που ονειρεύονται την «επιστροφή στη φύση», σε πιο «απλούς τρόπους ζωής», διότι αυτοί οι τρόποι ζωής έχουν παρέλθει και χαρακτηρίζουν άλλες εποχές. Αυτοί οι τρόποι ζωής, αν και εμείς που δεν τους έχουμε ζήσει τείνουμε να τους εξιδανικεύουμε, όχι μόνο ιδανικοί δεν ήταν αλλά ήταν και ιδιαίτερα δύσκολοι. Οι κομμουνιστές θέλουν τις ανέσεις της τεχνολογίας, θέλουν και ελεύθερο χρόνο για να είναι κοινωνικοί, να αθλούνται, να ψυχαγωγούνται. Είναι υλιστές- γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται σε πρωταρχική σχέση με τη ύλη- για αυτό δεν τους ενδιαφέρει το χρήμα ως φετίχ ούτε είναι οπαδοί του θησαυρισμού. Κατανοούν ότι το χρήμα είναι ένα μέσον που δεν μπορεί να καταργηθεί στην καπιταλιστική κοινωνία, και αγωνίζονται για μια κοινωνία άλλη(νε) που το χρήμα δεν θα είναι απαραίτητο μέσον για να αποκτηθούν τα όποια αγαθά.

Άλλοι μας ζητούν να ζούμε ασκητικά, και αυτοί δεν είναι σίγουρα κομμουνιστές. Οι οπαδοί του λιτού βίου(για τους άλλους), οι οπαδοί του «ε δε γίναν οι μισθοί σας και Βουλγαρίας»(αλλά κοντεύουν), οι οπαδοί του σύνταξη στα 70(για να σώσεις και την ψυχή σου ως τόσο), οι οπαδοί του «μπορείς και χωρίς θέρμανση το χειμώνα», του «μπορούν τα παιδιά σου να πεινούν στο σχολείο», «μπορεί η ΔΕΗ να σου κόψει το ρεύμα αφού εμείς πρώτα σου έχουμε κόψει το μισθό», όλοι τούτοι δεν είναι ευαγγελιστές του κομμουνισμού. Αντιθέτως, είτε έρχονται με πράσινο, είτε με μπλε, είτε με ροζ μανδύα, είναι κήρυκες ενός άλλου συστήματος, του καπιταλισμού. Του συστήματος εκείνου που έχει ως αυτοσκοπό το ατομικό κέρδος μέσα από το εμπόριο, και που αν δεν υπάρχει το ενδεχόμενο κέρδους προτιμά να στείλει τα αγαθά στη χωματερή παρά να τα χαρίσει σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη! Προτιμάει να κάνει πολέμους για να αρπάξει πλουτοπαραγωγικές πηγές του αντιπάλου, για να εξάγει κεφάλαια. Να κλέψει τις πρώτες ύλες κάποιου υπανάπτυκτου κράτους και ύστερα να γυρίσει να του τις ξαναπουλήσει με τη μορφή μεταποιημένου προϊόντος. Αν λοιπόν υπάρχουν κάποιοι που έχουν συμφέρον από το να ζούμε όλοι οι υπόλοιποι ως ασκητές, αυτοί δεν είναι σίγουρα οι κομμουνιστές. Γιατί ακούγεται και αυτό, ότι εμείς οι κομμουνιστές θέλουμε ο κόσμος να υποφέρει έτσι ώστε να στραφεί στην ιδεολογία μας. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα, διότι μελετώντας την ιστορία γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει καμία αναγκαία συμπόρευση της εξαθλίωσης με την επαναστατικότητα. Αν ήταν έτσι τότε η Αφρική θα είχε τις μεγαλύτερες επαναστάσεις, αντίθετα είναι η ήπειρος που οι ιθαγενείς κάτοικοι της έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση(αν εξαιρέσουμε τους ινδιάνους που τους εξαφάνισαν οι ευρωπαίοι) και παρόλα αυτά παραμένουν ιδιαίτερα «συντηρητικοί».

Τεσπα δεν το «πορπατάω» άλλο το θέμα, απλά επειδή τον τελευταίο καιρό ακούω πάλι τις γνωστές μπαρούφες μου βγήκε και έγραψα αυτό το αρθράκι… είναι και που δεν με έπαιρνε ο ύπνος γιατί έχει πολλά κουνούπια στο κότερο:)

Ο «τρίτος δρόμος» για το σοσιαλισμό.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

ΥΓ έξτρα μπόνους μιας και πιάσαμε τα βιβλικά: Από φίλο συριζαίο στο Φέησμπουκ… Η αποκάλυψη του Ιωάννη θα έρθει αν δεν τους ψηφίσουμε, και τα λέει και σοβαρά.

«ΟΚ, το πράγμα έχει ως εξής: με πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε κάποιες έως αρκετές πιθανότητες να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, διατηρώντας τις περιουσίες μας και τις δουλειές μας. Με πρώτη τη ΝΔ και συγκυβερνήτη τον Σταύρο ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΜΙΑ. Η Δεξιά, αν της δωθεί τώρα η ευκαιρία, θα δράσει ακαριαία και ΜΗ-ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΑ, και μέσα σ’έξι-εφτά χρόνια θἄχουμε γίνει Κένυα. Διαλέχτε και πάρτε.»

—Πάση θυσία Ευρωζωνικά—

Δηλαδή πόσο ΠΑΣΟΚ να χωρέσει σε αυτό το κόμμα πιά; Σε λίγο δεν θα λέμε ότι το Σύριζα είναι το νεο ΠΑΣΟΚ αλλά ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το παλιό Σύριζα!

Και είναι και γραμμή καθώς φαίνεται αυτή η τρομοκρατία του «μπορεί να είμαστε χάλια και εμείς αλλά οι άλλοι είναι του σατανά»… Εντωμεταξύ έχει πλάκα γιατί αυτά τα επιχειρήματα, ότι δηλαδή με το Σύριζα θα μας πετάξουν εκτός ευρωζώνης, τα μεταχειρίζονταν στις προηγούμενες εκλογές οι ΝΔδες…προφανώς μαθαίνουν από τον αντίπαλο και μελλοντικό σύμμαχο τους(από τον Καμμένο προφανώς ότι ήταν να μάθουν το έμαθαν και τώρα ξεπέρασαν το δάσκαλο).

«Εάν επιστρέψει η δεξιά θα είναι εκδικητική»

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000016281/Ean-epistrepsei-i-deksia-tha-einai-ekdikitiki

Read Full Post »

Ύποπτη ευαισθησία για τους μετανάστες…

Είδα σήμερα το πρωί ότι οι New York Times είχαν εξώφυλλο σχετικό με το δράμα των μεταναστών της Συρίας. Το εξώφυλλο αυτό -σε συνδιασμό με την αυξημένο ενδιαφέρον που έχει δείξει αυτές τις μέρες και η Ε.Ε με όλα της τα Media για το συγκεκριμένο ζήτημα- με έκανε να πονηρευτώ και να αναρωτηθώ γιατί τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος; Αργότερα ένας φίλος μου έστειλε το παρακάτω άρθρο από το Ριζοσπάστη που μάλλον εξηγεί το γιατί:

Ολόκληρο το άρθρο

και το επίμαχο απόσπασμα…

«Χερσαία επέμβαση από χώρες της Μ. Ανατολής βλέπει ο Κέρι…

Και ενώ διαφαίνονται στον ορίζονται διπλωματικές προσπάθειες με επίκεντρο τη Συρία, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, επανέφερε στο τραπέζι την όξυνση της κρίσης ως «αφορμή» για την πραγματοποίηση μιας χερσαίας επέμβασης στο συριακό έδαφος «στο μέλλον» από χώρες της Μέσης Ανατολής που στηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό των ΗΠΑ.
Μιλώντας στο CNN, ο Κέρι προέβλεψε ότι το ζήτημα θα τεθεί επί τάπητος και κατά τη διάρκεια της επικείμενης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, τονίζοντας: «Χρειάζεται να αναπτυχθούν χερσαίες δυνάμεις επί του πεδίου. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό θα συμβεί την κατάλληλη στιγμή…». Διόλου τυχαία ο Κέρι τα είπε αυτά μετά τη συνάντησή του με το Σαουδάραβα ομόλογό του, Αντελ αλ Τζουμπέιρ.
Υπό το βάρος των παραπάνω σχεδιασμών και κινήσεων, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι «τουλάχιστον 2.000 Σύροι πρόσφυγες» πνίγηκαν στη Μεσόγειο προσπαθώντας να πλησιάσουν στην Ευρώπη από το 2011 και ότι δεν φαίνεται να υπάρχει «φως» στον ορίζοντα για σύντομο τερματισμό του πολέμου. «Η παγκόσμια αποτυχία προστασίας των Σύρων προσφύγων μεταφράζεται πλέον σε κρίση στην νότια Ευρώπη», διαπιστώνει η έκθεση.»

Διαμορφώνουν λοιπόν την κοινή γνώμη ώστε μετά, αν τελικά το αποφασίσουν να κάνουν επέμβαση, να πούνε το γνωστό πια «πάμε να τους πολεμήσουμε για να τους φέρουμε την ειρήνη, τη δημοκρατία, τον ανθρωπισμό και τον πολιτισμό».

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »