Εδω λεφτά εκεί λεφτά, πού είναι τα λεφτά…?(«η μαύρη τρύπα της οικονομίας» δεν βρίσκεται σε διαφορετικό σύμπαν, είναι στη Γη)

Λοιπόν, επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία, σχετικά με το έλλειμα της Ελλάδος, καλό θα ήταν να δοθούν μερικές απαντήσεις. Τα στοιχεία για το συγκεκριμένο άρθρο τα βρήκα απο το Ριζοσπάστη, τετάρτη 17/2/2010(σελ. 31) και πέμπτη 18/2/2010 (σελ.31).

– Σύμφωνα με την τράπεζα της Ελλάδος, το Ενεργητικό του τραπεζικού τομέα το 2000 ανερχόταν στα 233δισ. ευρώ, στα τέλη του 2009 το σύνολο του ενεργητικού του τραπεζικού τομέα εκτοξεύθηκε στα 579 δισ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος, ανέρχεται περίπου στα 300 δισ. ευρώ, δηλαδή λίγο χαμηλότερα απο την κερδοφορία όλα αυτά τα χρόνια.

…κατά τα άλλα εμείς τους δώσαμε και 28 δισ. λόγω κρίσης…καλό ε;

– Οι καταθέσεις και οι συμφωνίες επαναγοράς(repos), των επιχειρήσεων στις τράπεζες απο 160 δισ το 2004 εκτινάχθηκαν στα 277 δισ. ευρώ το Νοέμβρη του 2009.

– Τα καθαρά κέρδη των εισηγμένων στον χρηματιστήριο βιομηχάνων και επιχειρηματιών για την περίοδο 200-2009 ξεπερνούν τα 60 δισ. ευρώ.

…την ίδια ώρα η κυβέρνηση ανακοινώνει χρηματοδότηση 10 δισ. ευρώ μέσω ΕΣΠΑ των μεγαλοεπιχειρηματιών και με άλλα 7,2 δισ. μέσω των «Δυμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» και 4 δισ. χαρίζονται για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που ωφείλουν οι εργοδότες(πως αδειάζουν μετά και χρεωκοπούν τα ταμεία και ανεβαίνουν τα όρια συνταξιοδότησης ε;).

– Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν για τη φοροδιαφυγή στη Βουλή(31/3/2007) από τα 17,7 δισ. βεβαιωμένα και ληξηπρόθεσμα χρέη προς τις εφορίες, τα 15 δισ. ευρώ(85%+) προέρχονται απο 6.000 μεγαλοοφειλέτες.

– Με απόφαση του Συμβουλίου Άμυνας, σε εξοπλιστικά προγράμματα ΝΑΤΟικού χαρακτήρα, για την περίοδο 2006-2015, θα δωθούν 27 δισ. ευρώ(20 δισ. είχαν δωθεί την περίοδο 1996-2005).

Βλέποντας τα παραπάνω νούμερα, παρατηρούμε ότι τελικά υπάρχουν λεφτά στην Ελλάδα, απλά αυτά τα λεφτά ως δια μαγείας, δεν βρίσκονται στις τσέπες μας. Ενω λοιπόν τη χώρα μας(και όχι μόνο) τη μαστίζει η ανεργία, η άδικη φορολόγηση, οι κακές συνθήκες εργασίας και η διαφθορά, κάποιοι, καθισμένοι πάνω στα εκατομμύρια που παράγαμε για λογαριασμό τους, γελάνε εις βάρος μας.

Γελάνε όχι μόνο επειδή πήραν τα λεφτά, αλλά επειδή έχουν κάνει τόσα εκατομμύρια έλληνες(και όχι μόνο), να αισθάνονται οι ίδιοι ενοχές, για την «κατάντια» της οικονομίας. Δήθεν επειδή ήταν τεμπέληδες, δήθεν επειδή έκαναν τα λεφτά της επιδότησης αμάξι(λες και δεν είδαμε τα χάλια των αγροτών, η επιδότηση θα τους έσωνε;), δήθεν επειδή κατανάλλωσαν παραπάνω απο ότι άντεχε η τσέπη τους.

Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι τα πράγματα είναι έτσι, τα χρήματα που σπαταλήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, με ποιό τρόπο έβλαψαν την οικονομία; Γιατί και τα δάνεια και οι πιστωτικές που σπατάλησε τα λεφτά του ο κοσμάκης, στις τράπεζες πήγαν, δεν χάθηκαν. Και τα λεφτά του χρηματιστηρίου στις τράπεζες πήγαν. Και τα λεφτά της κωλοφτιαγμένης BMW στην αυτοκινητοβιομηχανία πήγαν και στην φορολογία και στους πετρελαιάδες. Πάρτε το απόφαση ρε παιδία, όσο σπάταλοι και απρόσεκτοι και να είμαστε(που κατα τη γνώμη μου για κάθε οικογένεια που παρασύρεται απο τον όχι τυχαία, επιβεβλημένο καταναλλωτισμό, υπάρχουν τρείς που πασχίζουν στο κάματο να σπουδάσουν τα παιδιά τους μπάς και δουν αυτά άσπρη μέρα), τα λεφτά, με κάθε τρόπο, σε αυτούς θα καταλήξουν…

…τουλάχιστον μην πιστεύετε τις μαλακίες που σας τσαμπουνάνε, γιατί αν έχουμε μια κάποια ευθύνη, είναι ότι ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση, όχι οτι την προκαλούμε.

Καλή σας νύχτα και καλό μήνα.

Όσοι δεν βαριέστε δείτε και αυτό, αν και σας προειδοποιώ, δεν είναι για ευαίσθητα και ευπαθή άτομα…

Read Full Post »

Ανταρσία

Ανταρσία

[]

Ξεκίνησες το ταξίδι σου πριν χρόνια, ακολουθώντας τα όνειρα σου,

όπως σου είχαν μάθει,

για να βρείς θησαυρούς στην άκρη του ουράνιου τόξου.

…

Μα το ταξίδι άρχισε να γίνεται βαρετό,

και μακρύ,

και άκαρπο,

και τα όνειρα, ατίθασα και ανυπόμονα όπως ήταν,

σου έριχναν ευθύνη και άρχισαν να σε εγκαταλείπουν,

αφήνοντας πίσω τα χρυσαφιά τους πουκάμισα,

σαν τα τζιτζίκια.

.

.

.

Βάλθηκες και συ, ένα ένα να τα πετάς στη θάλασσα, μην αντέχοντας, να σου λεν’ εκείνα πρώτα το «φεύγω»…

~

…κι όμως, βαθυά μέσα σου, ακόμα ελπίζεις σε μια ανταρσία,

να τα δείς να παίρνουν εκείνα το τιμόνι και να σε συντρίβουν…

…πάνω στις συμπληγάδες,

πάνω στους κύκλωπες,

πάνω στις Κίρκες!

.

.

.

[-υπό τη συνοδεία της μουσικής των σειρήνων-]

<…>

Κι’ ας σε φωνάζουν στα λιμάνια τρελό,

όταν σε βλέπουν να γυρνάς με άδεια χέρια,

και «ταξιδεμένο» βλέμμα.

Ευθύς σε καταδικάζουν σε σίγουρο θάνατο,

αν συνεχίσεις αυτό το τροπάρι,

λές και ο θάνατος είχε ανάγκη ποτέ τη σιγουριά τους.

/./

/./

Αχ τόσο την ποθείς αυτήν την ανταρσία, που η σκέψη της και μόνο,

καινούρια όνειρα έχει αρχίσει να σου γεννά,

καινούρια ουράνια τόξα.

.

.

.

!

Read Full Post »

Intermezzo

Να με συμπαθάτε για το κακό μοντάζ της εικόνας, αλλά δεν έχω εγκατεστημένο το Photoshop και το έκανα με το paint

Είναι πολοί εκείνοι, που αποδέχονται τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα, που βάση ενός είδους «κοινωνικού δαρβινισμού»(τον όρο αυτόν δεν τον σκέφτηκα εγω τον είδα σε ενα βιβλίο και τον υιοθέτησα), κατατάσει τους ανθρώπους σε στάδια κοινωνικής εξέλιξης-ανέλιξης και κρίκους τροφικής αλλυσίδας. Έτσι απλοικά σκεπτόμενος κανείς, μπορεί να θεωρήσει αυτό το βάρβαρο σύστημα, ως ένα, σκληρό μεν, αλλά δίκαιο τρόπο, να προοδεύσει μια κοινωνία. Η ένταξη μάλλιστα, του καπιταλισμού(έστω και υποσεινήδειτα), σε ενα σύστημα επιστημονικής σκέψης, όπως αυτό του δαρβινισμού, το νομιμοποιεί, εντάσοντας το σε ενα γενικό φυσικό κανόνα, ο οποίος κατά γενική ομολογία, είναι υπαρκτός και ενεργός.

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι καθόλου έτσι, και οι βασικοί λόγοι κατά τη γνώμη μου είναι δύο. Ο πρώτος λόγος είναι, ότι η ανθρώπινη κοινωνία, όσα κοινά στοιχεία και αν έχει με τις κοινωνίες των ζώων, δεν αποτελεί μια τέτοια. Αφενός, ο μεγάλος βαθμός συνειδητότητας των πράξεων μας, και αφεταίρου η ανάγκη για ικανοποίηση αναγκών πέρα απο αυτών της αναπαραγωγής και της επιβίωσης(όσο και αν αυτές καθορίζουν ως ενα σημείο και τις υπόλοιπες), κάνουν τα πράγματα αρκετά πιο πολλύπλοκα(όχι κατ’ ανάγκη και καλύτερα). Γιατί ειδικά όσον αφορά τη διαιώνηση του είδους μας, αποδεδειγμένα πλέον, η σύγχρονη κοινωνία, περισσότερο δημιουργεί αμφιβολίες παρά βεβαιότητες. Οπότε αν κρίνουμε τον καπιταλισμό με δαρβινικούς όρους, τότε αυτομάτως αυτο-ακυρώνεται, μιας και φαινομενικά αποτελεί μια όχι θετικά εξελίξιμη «φυσική επιλογή», γιατί αντι να εγγυάται, υπονομέυει την διαιώνιση του είδους.

Ο δεύτερος λόγος που δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε, και να παραλληλήζουμε τον καπιταλισμό, με την θεωρία εξέλιξης των ειδών, είναι ότι στην θεωρία εξέλιξης των ειδών, παίζουν ρόλο κυρίως βιολογικοί, και όχι οικονομικοί κληρονομικοί μηχανισμοί. Η περιουσία του πατέρα, θα πάει στον γιό-κόρη, ακόμα και αν αυτός είναι λιγότερο έξυπνος-δυνατός-ευέλικτος, απο κάποιον που ξεκινά απο χαμηλότερη οικονομική βάση(αυτό βέβαια καταλαβαίνετε ότι λέει αντίο στις ψευδαισθήσεις για ίσες ευκαιρίες και αξιοκρατία που ενα τέτοιο σύστημα σκόπιμα προσπαθεί να δημιουργήσει). Οπότε, η εξουσία σε ενα τέτοιο κοινωνικό σύστημα, δεν πηγάζει απο βιολογική υπεροχή, που εγγυάται το «δυνάμωμα» του είδους απο γενιά σε γενιά, αλλά απο εναν «αναγκαίο» κοινωνικό συμβιβασμό, μέσω της επινόησης του χρήματος, ως μέσο άσκησης εξουσίας απο άνθρωπο σε άνθρωπους. Η εξουσία αυτή, αντίθετα με την εξουσιά που ασκεί το κυρίαρχο αρσενικό στις αγέλες(η το θυλικό στα σμήνη), δεν εγγυάται ούτε σκοπεύει στην ασφάλεια της «αγέλης» και την θωράκιση της ενάντια στους εξωτερικούς κύνδινους(κάτι που έχει προκύψει βάσει της φυσικής επιλογής), αλλά στην καθαρή εκμετάλλευση, των μελλών της όποιας κοινωνικής ομάδας, με σκοπό την ωφέλεια του κυρίαρχου(με οικονομικά κυρίως κρητίρια) εξουσιαστή.

Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του Μάρξ(και άλλων θεωρητικών του κομμουνισμού), σαν απο φυσική επιλογή, ο καπιταλισμός, όπως σηνέβη παλιότερα και με την φεουδαρχία, θα αντικατασταθεί νομοτελειακά απο κάποιο πιο εξελιγμένο, οικονομικο-κοινωνικό σύστημα. Για τον Μάρξ και τους μαρξιστές, το σύστημα αυτό, ονομάζεται κομμουνισμός και αποτελεί το τελευταίο και τελειότερο στάδιο εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Read Full Post »

Παιδικά απωθυμένα

Μου ήρθε πρίν λίγο στο νού, ενα περιστατικό απο όταν ήμουν μικρός, και πήγαινα δημοτικό στο Καστέλι Κισσάμου. Πρέπει να πήγαινα ή τρίτη ή τετάρτη δεν είμαι σίγουρος,  και η αγαπημένη μου ασχολία ήταν να παίζω ξύλο στο σκάμα, με τον Αντώνη τον Βερυκάκη και τον Γιάννη τον Γιαννουδάκη, κάποιους συμμαθητές που εχω να δω απο τότε. Επειδή εγώ ήμουν διπλάσιος απο εκείνους, και επειδή μεταξύ τους ήταν πιο «κολητοί» απο ότι ήταν με εμένα, πήγαιναν οι δυο τους και μόνος μου. Πρέπει να βλέπαμε ήδη τους αγώνες «κατς» στην τηλεόραση, γιατί θυμάμαι ότι στην αρχή έμπαινε ο ένας μέσα στο σκάμα, τον κέρδιζα και ύστερα ερχόταν και ο άλλος, όπως γινόταν και στο κάτς όταν παίζαν σε ομάδες. Όταν αντιμεώπιζα και τους δύο ταυτόχρονα  με πλακώνανε, το θεωρούσα μεγάλη αδικία, αλλά παρόλα αυτά το διασκέδαζα.

Αυτό όμως που θεωρούσα επίσης μεγάλη αδικία, και δεν το διασκέδαζα καθόλου, είναι το γεγονός πως οι δασκάλοι δεν με επέλεγαν ποτέ για να χτυπήσω το manual κουδούνι που σήμανε το τέλος του διαλείματος. Δεν ήταν ότι ήθελα να τελειώσει το διάλειμμα, αλλά εκείνο εκεί το μπρούτζινο κουδούνι με την ξύλινη λαβή, αποτελούσε για κάποιο λόγο το «αντικείμενο του πόθου» για μενα(αν έχει σκοπό κανεις να κάνει σχόλια σχετικά με την ξύλινη λαβή, να τη γυρίσει στο πλάι και…). Αυτόν που έβαζαν συνήθως να το χτυπά, ήταν ένα παιδί που το παρατσούκλι του ήταν «Σαίτας» και που το όνομα του δεν το θυμάμαι πιά, ίσως και να μην το ήξερα ποτέ. Μου έσπαγε τα νέυρα που διάλεγαν συνεχώς εκείνον, γιατί ήταν ο μικρός σατανάς του σχολείου και δεν θα έπρεπε να τον επιβραβεύουν και απο πάνω με τέτοιου είδους εξουσία, but life sucks. Κάποια στιγμή λοιπόν, άρχισα να συχνάζω έξω απο το γραφέιο των δασκάλων όποτε υπολόγιζα ότι ήταν η ώρα να τελειώσει το διάλειμα, ελπίζοντας ότι θα με διαλέξουν και εμένα για να υποδυθώ τον Κουασιμόδο του σχολείου, όπως και τελικά έγινε.

Εκείνη τη στιγμή, αν και τότε δεν το ήξερα, αισθάνθηκα σαν τον βασιλιά Αρθούρο όταν τράβαγε το Excaliber, απο τον βράχο. ΕΙΧΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ!!! ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣΟΥΚΙ ΕΤΟΥΤΟ, ΔΙΑΤΑΣΣΩ ΠΕΡΑΣ ΔΙΑΛΕΙΜΑΤΟΣ, ντινγκ-ντονγκ, ντινγκ-ντονγκ, ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΓΡΗΓΟΡΑ!!! ΗΜΟΥΝ ΣΑΙΤΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΑΙΤΑ!!!

Το κακό με την εξουσία, είναι ότι είναι εθιστική, και εγώ, έχοντας πλέον επιλεχθεί απο τους ανώτερους μου, αποφάσισα ότι θα έπρεπε να πάρω πρωτοβουλία και να επεκτείνω τη «θητεία» μου. Το επόμενο διάλειμα, υπολόγισα πάνω κάτω το χρόνο, και όταν θεώρησα ότι είχε έρθει η ώρα, πήρα πάλι το κουδούνι και άρχισα να το χτυπάω, μπήκαν όλοι μέσα, κανείς δάσκαλος δεν με επέπληξε(προφανώς θα νόμισε ότι κάποιος απο τους άλλους δασκάλους μου το είχε ζητήσει), όλα καλά. Η πλάκα είναι, ότι μέχρι να με πάρουν χαμπάρι, πέρασαν τουλάχιστον 3-4 μέρες κατά τις οποίες εγώ ήμουν ο απόλυτος άρχοντας του σχολείου και όχι ο «Σαίτας».

Μοιραία, κάποια στιγμή, πήραν χαμπάρι το μικρό μου πραξικόπημα για τον σφετερισμό του θρόνου του μεγάλου κωδονοκρούστη, και άρχισαν να μου φωνάζουν και να με επιπλήττουν. Εγώ προσπαθούσα να κατευνάσω το εξαγριωμένο πλήθος τον εκπαιδευτικών, και να τους εξηγώ, με το περιορισμένο μου λεξιλόγιο, πως «τα είχα κανονίσει όλα», δεν υπήρχε πρόβλημα, το έκρουα τη σωστή ώρα και δεν θα έπρεπε να αντιδρούν έτσι υπερβολικά. Μου είχε φανεί παράλογο που δεν δεχόταν τα επιχειρήματα μου. Αλλά τι να έκανα, έβαλα την ουρά στα σκέλια, και παραχώρησα τη θέση μου πάλι στον «Σαίτα», ο οποίος ήταν τόσο χαζός, που δεν μπορούσε να υπολογήσει απο μόνος του τη σωστή ωρα λήξης και περίμενε να την υποδείξουν(αν υπήρχε αξιοκρατία στο σχολείο εγώ θα έπρεπε να ήμουν ο «εκλεκτός», που εφάρμοζα το αυτόματο σύστημα και δεν φοβόμουν να πάρω πρωτοβουλία).

Τώτα που τα ανασκάλεψα αυτά, θυμήθηκα ακόμα ενα «αντικείμενο του πόθου» που υπήρχε στο σχολείο του Καστελιού. Ήταν μια προτομή του Περικλή η οποία μοστράριζε στον διάδρομο, ακριβώς απέναντι απο την κεντρική είσοδο. Υπήρχαν κι΄άλλες προτομές στο διάδρομο, όπως για παράδειγμα αυτή του Σωκράτη, αλλά η συγκεκριμένη δεν μου έκανε τόση εντύπωση, ίσως επειδή δεν φορούσε περικεφαλαία, ή επειδή κάπου βαθυά στο DNA μου ήξερα ότι του άρεσαν(με την κακή έννοια) τα αγοράκια. Σχετικά πάντως με αυτές τις προτομές, εγώ ήμουν σίγουρος ότι ήταν αρχαίες, και αν δεν ήταν τόσο βαρυές, ίσως εξελισσόμουν σε αρχαιοκάπηλο, όμως εξαιτίας της αδυναμίας μου να τις μεταφέρω, έμεινα αρχαιοκάπηλος «εν δυνάμει».

Πάντως αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που η δεύτερη μου καλύτερη ασχολία, μετά απο το να βάζω φωτιές με τον μεγενθυντικό μου φακό(δεν με άφηναν να κρατώ αναπτήρα οι γονείς μου, δεν ξέρω γιατί), ήταν να ανοίγω τρύπες στο χώμα. Ήλπιζα έτσι, ότι θα ανακάλυπτα και εγώ τον δικό μου Περικλή που με περίμενε θαμμένος στη γή για 2,5 χιλιάδες χρόνια, αλλά μάταια(αργότερα άνοιγα τρύπες στην άμμο και τις κάλυπτα με αλμυρίκια, έφτιαζα χάρτες θησαυρού, τους έβανα σε μπουκάλια της κοκα-κολα, ελπίζοντας ότι κάποιος θα την πάταγε, και ψάχνοντας το θησαυρό θα κατέληγε στην τρύπα που τον οδηγούσε ο χάρτης). Το καλύτερο που είχα καταφέρει να ανακαλύψω, ήταν ενας μεγάλος σβώλος χαλικιού ο οποίος γυάλιζε στον ήλιο, με αποτέλεσμα να ήμουν σίγουρος για μια ολόκληρη μέρα ότι ήταν τεράστιο διαμάντι. Δυσανασχετούσα που οι γονείς μου δεν το παραδεχόταν, αλλά εγώ επειδή ήξερα την αλήθεια, αποφάσισα να τον κρατήσω μέχρι να μεγαλώσω λιγάκι και μετά να τον πουλήσω και να πάρω παιχνίδια. Τελικά την επόμενη μέρα, τράβηξε και εκείνος το δρόμο του, ως πολεμοφόδιο σε ενα πετροπόλεμο για τη διεκδίκηση του κουφαριού ενός κόκορα(που τον νομίζαμε για αετό(ούτε για το πτώμα του Έκτωρα δεν είχε γίνει τέτοια Ομηρική μάχη)), και εγώ το δικό μου.

Βέβαια στο σχολείο, εκτός απο εκείνα που τα λυμπιζόμουνα, υπήρχαν και εκείνα που τα φοβόμουν, όπως για παράδειγμα ενας πλαστικός ανθρώπινος σκελετός σε φυσικό μέγεθος, που του είχαμε κολήσει το παρατσούκλι «Αγησίλαος». Όμως φοβούμαι ότι τελείωσε το διάλειμα και δεν προφτάινω να σας πω και τούτη την ιστορία, ίσως στο επόμενο…

Καλή σας νύχτα

Read Full Post »

The Great Achievments of Capitalism(μέρος πρώτο)

Τις τελευταίες μέρες, μελετώ, για τις ανάγκες μιας εργασίας, την «βιομηχανική επανάσταση», την εποχή δηλαδή, κατά την οποία μέσα απο ενα μικρό big bang, «προέκυψε» ο καπιταλισμός. Ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο απόψε, είναι επειδή σε ενα απο τα βιβλία μου(Κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ευρώπης, Κ. Γαγανάκης, Εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 1999), που είναι αρκετά επηρρεασμένο βιβλιογραφικά και «ιδεολογικά» απο τον Eric Hobsbawm, ανακάλυψα μερικά άκρως ενδιαφέροντα και ιδιαιτέρως επίκαιρα αποσπάσματα. Ομολογώ ότι θα ήταν καλύτερα να σας παρέπεμπα στα βιβλία του Hobsbawm(Η εποχή των επαναστάσεων, η εποχή του κεφαλαίου), όμως το πρώτο το είχα διαβάσει πέρυσι και δεν είχα κρατήσει σημειώσεις γιατί το είχα σε pdf μορφή, και το δεύτερο δεν το έχω διαβάσει καθόλου(ακόμα), οπότε αρκεστείτε σε αυτό του Κ. Γαγανάκη(και 1-2 αναφορές απο Derek H. Aldcroft-Simon P. Ville, Η ευρωπαική οικονομία).

Θα ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας πως αυτά που θα αναφέρω, δεν δίνουν συνολική εικόνα της πρωτοκαπιταλιστικής Ευρώπης(πως θα μπορούσα να το κάνω άλλωστε σε ενα μόνο άρθρο), αλλά είναι επιλεγμένα στρατηγικά, έτσι ώστε να δημιουργηθεί στον αναγνώστη μια εικόνα, σχετικά με το τι ήταν, και τι συνεχίζει να είναι ο καπιταλισμός, όσον αφορά την «κοινωνική» του ευαισθησία ως πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Θα προσπαθήσω να αποφύγω όσο μπορώ τους παραλληλησμούς με τη σύγχρονη εποχή(υπάρχουν 10δες αν όχι 100αδες), μιας και θα ήταν προτιμότερο να τους κάνετε εσείς οι ίδιοι, αλλιώς δεν έχει και νόημα. Καλώ δε, όσους διαβάσουν αυτά που θα αναφέρω παρακάτω, να κάνουν τη δική τους έρευνα, έτσι ώστε να αποκτήσουν, αν δεν έχουν, μια πληρέστερη εικόνα σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα.

Το άρθρο θα ολοκληρωθεί σε 2 μέρη, στο πρώτο μέρος θα αναφερθώ περισσότερο στις εργασιακές συνθήκες της πρωτο-καπιταλιστικής Ευρώπης, και στο δεύτερο μέρος, θα γίνουν κάποια πολιτικά σχόλια απο μέρους μου, βασισμένα πάλι σε άρθρα απο το(τα) βιβλία. Συγχωρέστε για ακόμη μια φορά τα όποια τερατώδη ορθογραφικά μου λάθη, επίτηδες δεν τα διορθώνω αυτόματα στο word, μιας και πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο εξασκούμαι στην ορθογραφία, ευχαριστώ.

Για τους περισσότερους ιστορικούς η βιομηχανική επανάσταση ξεκινά απο τη Βρετανία, τα χαρακτηριστικά της είναι η αστικοποίηση, η εσωτερική μετανάστευση(απο μη αστικές περιοχές σε αστικές), η προστασία της εγχώριας παραγωγής(μείωση όσο το δυνατόν περισσότερο των εισαγωγών τελικών προιόντων και πρώτων υλών, καθώς επίσης και καυσίμων, και αύξηση των εξαγωγών), η εντατικοποίηση της εργασίας ή η υοθέτηση της τεχνολογίας όταν δεν υπήρχε το απαραίτητο φθηνό εργατικό δυναμικό, καθώς επίσης και η πάταξη του ανταγωνισμού.

Η συντριβή του Γαλλικού στόλου απο τον βρετανό Ναύαρχο Νέλσον(http://www.britishbattles.com/waterloo/battle-nile.htm)

«Η αγγλική βιομηχανική επανάσταση, στηρίχθηκε εμφανώς στην επανάσταση του αγγλικού διεθνούς εμπορίου, στη διάρκεια του 18ου αιώνα. Με κύριο όπλο τη στρατιωτική της υπεροχή απέναντι στους ευρωπαίους αντιπάλους της(και ιδιαίτερα τη Γαλλια) η Αγγλία κατόρθωσε να εδραιώσει μια παγκόσμια εμπορική αυτοκρατορία, απο την Καραιβική και την Ινδία, μέχρι την Κίνα και την Αφρική.«(Κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ευρώπης, Κ. Γαγανάκης, Εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 1999 σελ.245)

Αν πρέπει κάτι να κρατήσουμε απο αυτό το απόσπασμα, είναι ότι η φύση της δυναμικής του καπιταλισμού, η οποία έχει ιμπεριαλιστικό και επιθετικό χαρακτήρα, τόσο όσον αφορά τις σχέσεις με τους όποιους ανταγωνιστές, αλλά και τη σχέση της «αυτοκρατορίας» με τις υπάρχουσες «κτίσεις»-αποικίες.

Πολύς κόσμος, συνδιάζει την έλευση της νεας εποχής του καπιταλισμού, με την υποχώρηση της φεουδαρχίας, την κατάργηση της δουλείας και την δημιουργία μιας χειραφετημένης «εργατικής τάξης» που ευημερούσε, σε σχέση με το παρελθόν. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, και θα αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα.

«Η πορεία εδραίωσης της βιομηχανικής οικονομίας άντλησε το μεγαλύτερο μέρος της πελώριας εργατικής δύναμης που απαιτήθηκε, απο τους αγροτικούς πληθυσμούς[…]Όπως έχουμε δει διεξοδικά στην ενότητα 4 του προηγύμενου κεφαλαίου, αυτό που επιτεύχθηκε-προκαλώντας τεράστια κοινωνικά προβλήματα και ανείπωτη δυστυχία στις μάζες των εργαζομένων-ήταν μια εκ βάθρων αλλαγή της εργασιακής εμπειρίας, παράλληλα με μια εσωτερική μετανάστευση στις νέες εργατουπόλεις[…]Νέα συνεχή ωράρια εργασίας, νέα συστήματα μισθών, συνδεδεμένων με την εργατική παραγωγικότητα, νεα συστήματα ποινών και προστίμων, νεα εργατικά χέρια, μέσα απο την κινητοποίηση της εργασίας των γυναικών και των ανηλίκων»(Κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ευρώπης, Κ. Γαγανάκης, Εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 246)

Σε αυτό το σημείο, έχει αξία να γίνει αναφορά, στο «εκπαιδευτικό» σύστημα, το οποίο αναπτύχθηκε εντός των βιομηχανιών, και που σκοπό είχε να «μυήσει» τους εργαζόμενους στους νέους τρόπους συστηματοποιημένης εργασίας.

19ος αιώνας, βιομηχανοποιημένη εργασία.

«Οι πρακτικές «της μάθησης στην πράξη», είτε με τη μορφή θεσμοθετημένων συστημάτων μαθητείας είτε με πιο χαλαρά δομημένες διαδικασίες παρατήρησης και διδασκαλίας, πάντοτε έπαιζαν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των επιπέδων της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτό ίσχυε βέβαια σε οικονομίες όπως αυτή της Βρετανίας κατά τα χρόνια της βασιλέιας της Βικτώριας και του Εδουάρδου.»(Derek H. Aldcroft-Simon P. Vile, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 1750-1914, εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, σελ. 71)

Όπως προκύπτει απο το παραπάνω κείμενο, η εκπαίδευση αυτή, δεν είχε σκοπό να βελτιώσει τον εργαζόμενο-άνθρωπο, αλλά να αυξήσει την παραγωγή, εκπαιδεύοντας τον εργαζόμενο να είναι πείθίνιο όργανο της εργοδοσίας.(τώρα το ξεκινάνε εντατικά απο το δημοτικό σχολείο κιόλας αυτό, δείτε ενα παλιότερο μου άρθρο για να καταλάβετε)

«Αν και στα αρχικά στάδια της η βιομηχανική επανάσταση στην Βρετανία δεν χρειαζόταν ενα εργατικό δυναμικό ουσιαστικά περισσότερο μορφωμένο απο ότι κατα το παρελθόν, χρειαζόταν εργάτες που θα ήταν πιο πειθαρχικοί στις εργασιακές τους συνήθειες από ότι πριν. Στις προσπάθειες εργοδοτών όπως ο Τζοσάια Γουετζγουντ να ανεβάσουν τα επίπεδα συνέπειας, σοβαρότητας, ικανότητας και αφωσίωσης στους υπαλλλήλους τους, με νέες μεθόδους κατάρτισης στον τόπο δουλειάς και εκπαίδευσης σε αίθουσες διδασκαλίας[…]Τα ολοένα υξηλότερα επίπεδα εγγραμάτων απο μόνα τους δεν είχαν παρά μόνο οριακή συμβολή στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας[…]Η συμβολή τους, πάντως, ήταν σχεδόν σίγουρα μικρότερη απο εκείνη που οφειλόταν στην επίδραση την οποία η ένταξη τους στις συνθήκες πειθαρχίας και μάθησης των αιθουσών διδασκαλίας άσκησε πάνω στα επίπεδα αξιοπιστίας, κινήτρων και δεκτικότητας του εργάτη.»(Derek H. Aldcroft-Simon P. Vile, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 1750-1914, εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, σελ. 70,71)

Έτσι και αλλιώς, οι αστοί, ως νεα αριστοκρατία, στο πρόσωπο των εργαζομένων, δεν αναγνώριζαν ενα ισσότιμο άνθρωπο, αλλά ενα κατώτερο, κοινωνικά και πνευματικά, ας μου επιτραπεί ο όρος «ανθρωποειδές», ικανό μόνο να υπηρετεί τα συμφέροντα τους. Χαρακτηριστικά αναφέρω το παρακάτω απόσπασμα απο το βιβλίο το Γαγανάκη.(που πήγε ο Ουμανισμός του διαφωτισμού;)

«Η νεα υπερηφάνεια της αστικής τάξης, απόρροια της επίγνωσης της οικονομικής και κοινωνικής της ισχύος, εκφράστηκε και μέσα απο την υιοθέτηση μιάς αστικής κουλτούρας, χαρακτηρισμένης απο ενα εργασιακό ήθος και μια καταναλωτική συμπεριφορά που την διαφοροποιούσαν από τα παραδοσιακά ιδεώδη(όπως ο πουριτανισμός στις πρωτεσταντικές κοινωνίες) της εγκράτειας και της μετριοπάθειας. Η ανωτερώτητα των αστών απέναντι στον κόσμο των εργατών ήταν σαφής, και πλέον, «βιολογικά θεμελιωμένη», μέσα απο τη βαθμιαία ανάδειξη ενός «κοινωνικού δαρβινισμού«, που νομιμοποιούσε τη σχέση εξουσίας των αστών με τους εργάτες. Για τους αστούς επιχειρηματίες ο κόσμος των εργατών αποτελούσε μια θλιβερή και άξεστη μάζα, η οποία ώφειλε να επανεκπαιδευτεί, δηλαδή να εμπεδώσει την «εγγενή» της διανοητική, ηθική και κοινωνική κατωτερότητα, απέναντι στον κόσμο της εργοδοσίας.»(Κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ευρώπης, Κ. Γαγανάκης, Εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 270)

Οι εργαζόμενοι, παρόλο που αποτελούσαν, ακόμα και μετά την έλευση των μηχανών, την βάση της βρετανικής οικονομίας, βρισκόταν ταυτόχρονα και στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αφού ζούσαν και εργαζόταν κάτω απο άθλιες συνθήκες υγιεινής. Οι αμοιβές τους δε, εξαιτίας αφενός της εισαγωγής των μηχανών στην παραγωγή(κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να παραγκωνιστούν οι τεχνίτες και να αποδυναμώθουν οι συντεχνίες χωρίς να δημιουργηθεί κάποιο άλλο είδος «εργατικού συνασπισμού», που να έχει κύρος στη θεση τους), αλλά και της υπερβολικής προσφοράς εργασίας εξαιτίας του υπρεπληθισμού, ήταν εξαιρετικά χαμηλές. Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρακάτω απόσπασμα που αναφέρεται στις συνθήκες διαβίωσης στην βιομηχανοποιημένη πόλη του Μάντσεστερ.

«Ο Alexis de Tocqueville περιγράφει στο ταξιδιωτικό του ημερολόγιο τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο βιομηχανικό Μάντσεστερ, μιας πόλης 180.000 κατοίκων, με πολυώροφα εργοστάσια, σπαρμένα στους λόφους γύρω απο την πόλη, και τις άθλιες και άναρχα δομημένες εργατικές συνοικίες, όπου άνδρες, γυναίκες και παιδιά ήταν αναγκασμένοι να ζούν σε συνθήκες ασφυκτικής και απόλυτα ανθυγιεινής συμβίωσης, αντιμέτωποι με τη λάσπη, την ατμοσφαιρική ρύπανση και τους ανοιχτούς υπονόμους.»(Κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ευρώπης, Κ. Γαγανάκης, Εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 242)

Factories on the River Irwell in the city of Manchester, circa 1850. (Photo by Hulton Archive/Getty Images)

Η αδυναμία των εργατών να βελτιώσουν την θέση τους είχε την αιτία της τόσο στην αδυναμία τους να συνασπιστούν(και όποιες προσπάθειες εμποδίστικαν απο τα «αφεντικά» με διάφορους τρόπους), όσο και στην μη υποστήριξη τους απο καμία μορφή θεσμοθετημένης εξουσιάς.

«Τα μέσα του 19ου αιώνα γνώρισαν την εδραίωση της κυριαρχίας της βιομηχανικής αστικής τάξης, μιας τάξης στηριγμένης στον ατομικό της πλούτο και στα ισχυρά οικογενειακά και πελατειακά της δίκτυα, με επικεφαλής «βιομηχανικές δυναστείες», όπως οι Schneider της Γαλλίας και οι Siemens(σας θυμίζει κάτι αυτό;δεν γινόταν να μην κάνω παρέμβαση εδω)της Γερμανίας. Πολιτικοί φορείς αυτής της τάξης ήταν κατά κύριο λόγο τα φιλελεύθερα κόμματα(αυτό σας θυμίζει; Και εδω δεν μπορούσα να μην κάνω παρέμβαση), και η ανάδειξη της τάξης αυτής σε πολιτική δύναμη της εποχής υπήρξε εντυπωσιακή. Εκπρόσωποι τις αστικής τάξης συγκροτούσαν ισχυρές ομάδες στα ευρωπαικά κοινοβούλια(το 83% των Βέλγων φιλελεύθερων βουλευτών στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ήταν αστοί), ενω η τοπική αυτοδιοίκηση(αστικά και νομαρχιακά συμβούλια) πέρασε υπο τον πλήρη έλεγχο της[…] Μεγαλύτερος εχθρός του ειδικευμένου τεχνίτη ήταν η εκμιχάνιση της παραγωγής, η οποία τον υποκαθιστούσε με ανειδίκευτους εργάτες, χειριστές των μηχανών. Η απόπειρες των εργαζομένων να διεκδικήσουν μείωση της εργάσιμης ημέρας, να ελέγξουν την αγορά εργασίας και να διεκδικήσουν υψηλότερες απολαβές και καλύτερες συνθήκες εργασίας απέναντι στην επέλαση της εκμηχάνισης ήταν σποραδικές και αναποτελεσματικές εξαιτίας της έλλειψης οργάνωσης. Πέρα απο τις παραδοσιακές ¨κομπάνιες» των περιφερόμενων τεχνιτών-οι πολλές «φιλικές εταιρίες» και εταιρείες αλληλοβοήθειας, που έκαναν την εμφάνιση τους στα τέλη του 19ου αιώνα, λειτουργούσαν περισσότερο ως μηχανισμοί πρόνοιας, συντηρώντας τους άρρωστους(και άνεργους) εργάτες(σαν να λέμε ΟΑΕΔ, πάλι σχόλιο έκανα αλλά δεν κρατιόμουνα),και δεν εξέφραζαν καμία βούληση για αυτο-οργάνωση του κόσμου της εργασίας. Οι περισσότερες απο αυτές τις ενώσεις βρισκόταν υπο τον έλεγχο και την κηδεμονία της αστικής τάξης, η οποία προσπαθούσε να «εμφυσήσει» την ιδιαίτερη της εργασιακή ηθική στον «απείθαρχο και τραχύ κόσμο των εργατών» «(Κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ευρώπης, Κ. Γαγανάκης, Εκδόσεις ΕΑΠ, Πάτρα 1999, σελ. 27ο,271,272)

Το αφήνω εδώ για σήμερα, δεν θα πω τίποτα παραπάνω στο πρώτο μέρος, αύριο ίσως να γράψω ενα συνδετικό «επίλογο» που θα προετοιμάζει το έδαφος για το 2ο μέρος, και θα κάνω κάποιες βελτιώσεις(αν βρω χρόνο).

Καληνύχτα σας

Read Full Post »

Γαμιέται ο Δίας!!!(και τα φασολάκια)

Όταν σε τρακάρουνε, ειδικά εαν οδηγάς μηχανή, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να δεις αν είναι όλα στη θέση τους, πόδια, χέρια, κεφάλι. Αφού βεβαιωθείς, μετά σηκώνεσαι, και κοιτάς τη ζημιά που έχει πάθει το όχημα. Όταν το βλέπεις κομμάτια, ρίχνεις καμιά 10000αρία χριστοπαναγίες σε αυτόν που σε τράκαρε, εκτός και αν είσαι ήρεμος σαν βόδι όπως είμαι εγώ και του λες απλά ενα «καλά δεν βλέπεις που πάς ρε μαλάκα!!!??»(ρητορική ερώτηση), και μετά ψάχνεσαι να βρείς τι διαδικασίες πρέπει να ακολουθηθούν για να μη βγείς και φταίχτης απο πάνω.

Εγώ πάντως δεν έφερα την αστυνομία, ελπίζω να μην έκανα μαλακία, μιας και αυτός που με τράκαρε, συμφώνησε με εμένα στην περιγραφή του συμβάντος, και υπέγραψε ότι θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο.Γενικά πάντως εδω και 2-3 μέρες δεν μου πάνε τα πράγματα καλά και ανυσηχώ, το μεσημέρι, χύθηκε στο κάθισμα του συνοδηγού του αμαξιού μου, μισή κατσαρόλα ζουμί απο φασολάκια, και είπα, «μα καλά όλες οι μαλακίες τώρα πρέπει να μου συμβούν;»(που να ήξερα τι θα επακολουθούσε αργότερα που θα έπαιρνα τη μηχανή). Αλλά το αστείο είναι, πως αν δεν είχαν χυθεί τα φασολάκια νωρίτερα στο κάθισμα, αντί να κατέβαινα στην πόλη με τη μηχανή, θα έπαιρνα το αμάξι, εφόσον έβρεχε κιόλας, και θα είχε αποφευχθεί το ατύχημα.

Όπως και να έχει, ελπίζω να ορθοποδήσω λιγάκι, γιατί ήταν που ήταν γαμημένη η ψυχολογία μου τώρα 2-3 μέρες, μην βαρύνει κι’ άλλο το κλίμμα.

Σκατά…

(εξετάζω το ενδεχόμνενο να αγοράσω καμιά πανοπλία, μαζί με λόγχη andor morning star, που τουλαχιστον να με φοβούνται και να με αποφεύγουν)

Read Full Post »

Απόγνωση!

Έχουμε οι άνθρωποι την τάση να αποθηκεύουμε, αν είναι δυνατόν, τον κόσμο ολόκληρο σε ένα μικρό κουτάκι εντός μας και να τον κρατάμε εκεί, λες και θα τον κάνουμε δικό μας κάποτε. Φυλάμε μέσα του τα πάθη μας, τις ελπίδες μας, αυτά που μας πόνεσαν, εκείνα που πονέσαμε, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις προστριβές, τις συντριβές, και γενικά οτι υπάρχει διαθέσιμο για να φυλαχθεί.

Στο ίδιο κουτάκι, μερικές φορές, όταν αισθανόμαστε τόσο μικροί και ανήμποροι, καταφέρνουμε να είμαστε μέσα κλεισμένοι και εμείς οι ίδιοι, δεσμώτες των παθών μας. Όταν περιεχόμαστε μέσα σε αυτό, το χωρίς πόρτες και παράθυρα, περιορισμένο χώρο, αισθανόμαστε απίστευτη μοναξιά και μονοτονία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το κουτί κάθε άλλο παρά ατάραχο μένει, παρά παντοδύναμα τεράστια κύματα, το χτυπούν ανελέητα προσπερνώντας το, όπως μας χτυπά ανελέητα και μας προσπερνά ο χρόνος.

Δέσμιοι λοιπόν του εαυτού μας, και στο έλεος τον κυμάτων, αναζητούμε μάταια λύσεις για να αποδράσουμε από την μονότονη βεβαιότητα της θνητότητας μας και της πεπερασμένης μας φύσης. Όμως το πιο τραγικό σε μια τέτοια κατάσταση, είναι ο διχασμός του εαυτού μας σε εκείνο το μέρος που έχει επίγνωση της ήττας, και εκείνου, που αυτόματα, λες και ξεφεύγει του ελέγχου της λογικής, αναζητά να βρει ελπίδα εκεί που δεν υπάρχει.

Παραδόξως, το κομμάτι που δικαιώνεται τις περισσότερες φορές, είναι το δεύτερο, επειδή είναι εκείνο που όταν οι συνθήκες αλλάζουν, και η τρικυμία υποχωρεί, μας ωθεί να συνεχίσουμε. Τελικά, χωρίς να το καλοκαταλάβουμε, σαν να ξυπνήσαμε από ένα κακό εφιάλτη, βρισκόμαστε έξω από το κουτί. Τότε το μαζεύουμε, και αφού ρίξουμε μέσα του τον ωκεανό, το ξαναφυλακίζουμε μέσα μας και συνεχίζουμε τη μοναχική μας πορεία…

…μέχρι να πιάσει η επόμενη φουρτούνα.

Read Full Post »

Ο θεός και η ψυχή μας…

Δηλώνω γενικά ως άνθρωπος, ότι είμαι άθεος, όμως η συγκεκριμένη λέξη απο μόνη της δεν είναι απολύτως επειξηγηματική, οπότε θα επεκταθώ λιγάκι.

Όταν λοιπόν λεω ότι είμαι άθεος, δεν εννοώ ότι αποκλείω την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης(πως θα μπορούσα να το κάνω άλλωστε όταν βλέπω τεράστιας διαφοράς συσχετισμούς δυνάμμεων στην φύση. Ως παραδείγματος χάρη προς τη διάννοια μυρμύγκι και άνθρωπος, τη δύναμη, μυρμύγκι και ελέφαντας κλπ), αλλά μιας ανώτερης, απόλυτης δύναμης, όπως την περιγράφουν οι διάφορες θρησκείες ανα τον κόσμο και ανα τους αιώνες.

Γενικά δηλαδή, αυτό που πιστεύω, είναι οτι η βεβαιότητα που παρουσιάζουν όλες οι θρησκείες, σχετικά με την ύπαρξη και της ιδιότητες του θεού, είναι επιεικώς καταχρηστική και αβάσιμη. Παρόλα αυτά, σε αυτό το δημοσίευμα, δεν θα αναλλωθώ να παραθέσω το γιατί πιστεύω ότι οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι, οι βουδιστές, είναι λάθος(άλλωστε είναι τόσο πολοί οι λόγοι που θα γράφω για ώρα), αλλά θα προσπαθήσω να αναπτύξω μια προβληματική που μου δημιουργήθηκε πρίν λίγο στο νου, θα εξηγηθώ.

Αυτό λοιπόν που με απασχόλησε, δεν είναι το τι θα άλλαζε αν υπήρχε θεός ή δεν υπήρχε, αλλά το τι αλλάζει, όταν οι άνθρωποι πιστεύουν ή δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ενός «θεσμοθετημένου» απο κάποια θρησκεία, θεού. Πρόκειται μάλιστα να το κάνω πιό συγκεκριμένο, δηλαδή θα το περιορίσω μόνο στην «εξασφάλιση», απο όλες τις θρησκείες που ξέρω εγώ τουλάχιστον, κάποιου είδους μεταθανάτιας ζωής, και στις πιθανές κοινωνικές προεκτάσεις που αυτό οδηγεί. Για παράδειγμα, μήπως ενας άνθρωπος, που πιστεύει σε ενα είδος «κρίσης»(με την έννοια της κριτικής), των πραγμάτων που έκανε ή που δεν έκανε στη ζωή του, θα τείνει να κάνει περισσότερα «καλά» πράγματα, απο κάποιον που δεν πιστεύει σε κάτι τέτοιο; Η ίσως κάποιος που πιστεύει στην μετενσάρκωση, θα νοιαστεί για το μέλλον ενός κόσμου στον οποίον πρόκειται να επιστρέψει, περισσότερο απο κάποιον που δεν πιστεύει σε αυτή;

Αυτό λοιπόν που «χοντρικά» με προβληματίζει, είναι το αν είναι καλύτερα να ζείς ενα ψέμα που σου βελτιώνει, απλουστεύει, διευκολύνει τη ζωή, παρά μια αλλήθεια που σε «φρενάρει». Βέβαια έχω γνώση, όλων αυτών τον δεινών που έχουν προκαλέσει οι διάφορες θρησκείες εκμεταλλευόμενες την πίστη του «ποίμνιου» τους(σταυροφορίες, διωγμοί, κλπ), όμως αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το ίδιο το «δόγμα» της πίστης, άλλα με τη διαχείρηση των πιστών απο θρησκευτικούς και κοσμικούς ηγεμόνες. Δηλαδή ενα τσεκούρι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να κόψεις ξύλα και να ζεσταθείς, αλλά μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να κόψεις και ενα κεφάλι.

Αυτό το πρόβλημα, του αν είναι καλύτερο να ζεις ενα ψέμα που σε βολεύει, τίθεται με πολύ ωραίο και εύστοχο τρόπο στην πρώτη ταινία MatriX όπου ενας από τους χαρακτήρες κλήθηκε να επιλλέξει ανάμεσα σε μια ζωή ονειρική, και μεταφορικά και κυριολεκτικά, και σε μια ζωή πραγματική, σε εναν κόσμο πραγματική κόλαση. Απο τότε θυμάμαι, αυτό που δεν ξεκαθάριζε ακριβώς η ταινία, είναι αν ο κάθε άνθρωπος, μέσα στο matrix, είχε επαφή και με άλλες πραγματικές ανθρώπινες, έστω και σε καταστολή, οντότητες(σαν να λέμε δηλαδή τα ανδρίκελα των παιχτών σε ενα massive online game), ή αν οι υπόλοιποι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόταν ήταν απλά, απρόσωπα προγράμματα. Προσωπικά, αν ίσχυε η πρώτη υπόθεση, να υπήρχε δηλαδή αλληλεπίδραση με άλλες ανθρώπινες οντότητες έστω και μέσω υπολογιστή, θα διάλεγα σίγουρα να ζούσα σε ενα πλαστό παράδεισσο απο ότι σε μια πραγματική κόλαση, στην δεύτερη περίπτωση, δεν ξέρω τι θα επέλεγα.

Το μόνο που προκύπτει με βεβαιότητα απο αυτόν μου τον συλλογισμό, είναι ότι η αλήθεια, έχει πάντα κάποιο τίμημα, το οποίο πρέπει να το έχουμε κατα νού, όταν την αναζητάμε, γιατί η αλήθεια κατα μια έννοια λυτρώνει, αλλά υπο μια άλλη έννοια σκλαβώνει.

Άντε γιατί πρέπει να γράψω και την εργασία μου, καληνύχτα!

Read Full Post »