Ειδα πριν λιγο το Zone of interest.
Ακομη μια καλη ταινια του 2023 που ευτυχως μας χαρισε αρκετες αξιολογες.
Βλέποντας την σκέφτηκα μια τηλεοπτική σειρά, το Severance (που σημαίνει αποκοπή), όπου στο κοντινο μέλλον οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να χωρίζουν την συνειδηση τους στα δυο, Το ενα μερος να βιωνει την καθημερινη ζωη στον ελευθερο χρονο και το αλλο να βιωνει το χρονο που περνουν στην εργασια. Ετσι, στη σειρά, ενα ατομο διατηρει δυο ζωες οι οποιες δεν έρχονται σε επαφη μεταξυ τους, τη ζωη στη δουλεια και τη ζωη εκτός αυτής. Ως αποτέλεσμα εχουμε ανθρώπους που είναι δυο προσωπικότητες σε ενα σώμα με τη μια να έχει πλήρη άγνοια της άλλης.
Ο Rudolf Hoss, βέβαια, ο διευθυντης του Αουσβιτς, δεν έπασχε από κάποιο είδος αμνησίας, όμως υπάρχει και εκεί αυτή η αποκοπή. Η ταινία τον παρουσιάζει να κανει μια φυσιολογικη ζωη με την πολυτεκνη οικογενεια του σε ενα ονειρικό σπιτι στην εξοχή που τυγχάνει να συνορευει με το στρατοπεδο συγκέντρωσης. Φεύγοντας από την εργασία του επιστρέφει στο σπίτι και μοιάζει σαν απλά να αφήνει πίσω του μια τυπική γραφειοκρατική δουλεια. Τα παιδιά και η σύζυγος του απολαμβάνουν στιγμές οικογενειακής ευτυχίας λες και δεν εξοντώνονται δίπλα τους καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι κάτω από την καθοδήγηση του ναζί πατέρα. Πλανα απο το στρατοπεδο συγκεντρωσης και τους κρατούμενους η ταινια δεν έχει, όμως σε πολλές εξωτερικές σκηνές βλέπουμε τον καπνό που βγαίνει από τις καμινάδες, τα τρενα που περνούν, και ακούμε αγριοφωνάρες, ουρλιαχτά, καθώς και πυροβολισμούς.
Δεν γνωριζω αν έγινε κάποια έρευνα πίσω από την ταινία η οποία να βοηθά στην αναπαράσταση της καθημερινότητας του συγκεκριμένου ναζ κατά τις οικογενειακές του στιγμές (διάβασα ότι άφησε απομνημονεύματα). Πάντως αυτή η αντίθεση μιας ήρεμης οικογενειακής ζωής την ώρα που δίπλα εκτελούνται εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, σίγουρα τραβά την προσοχή και δημιουργεί προβληματισμό. Φέρει πειν, το κατά πόσο και εμείς οι ίδιοι κωφεύουμε μερικές φορές σε τραγικά πράγματα που συμβαίνουν δίπλα μας και τα οποία γνωρίζουμε αλλά έχουμε μάθει να τα αποδεχόμαστε ως ρουτίνα.
Γενικά δεν βρήκα κανένα ψεγάδι στην ταινία, είναι τεχνικά και καλλιτεχνικά υπέροχη και ευρηματική. Μεγάλη σημασία έχει δοθεί στις λεπτομέρειες για αυτό συνιστώ να τη δείτε με καθαρό κεφάλι και ξεκούραστοι. Αντε να υποχωρούν οι μαρβελιές επιτέλους να βλέπουμε και καμιά καλή ταινιούλα.
Ο Rudolf Höß (1901-1947) δεν έγραψε ακριβώς «Απομνημονεύματα», αλλά μιαν «Αυτοβιογραφία» στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της εμφάνισής του στην Δίκη της Νυρεμβέργης κατά των πρωταιτίων Ναζιστών εγκληματιών πολέμου (ήταν μάρτυρας υπεράσπισης) και της δικής του δίκης ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου της Πολωνίας για τα εγκλήματα που διέπραξε ως διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Λέγεται μάλιστα πως το τελευταίο κεφάλαιο της «Αυτοβιογραφίας» το ολοκλήρωσε λίγο πριν την εκτέλεση της θανατικής ποινής που του επιβλήθηκε (η εκτέλεση έγινε δημόσια στον χώρο του στρατοπέδου σε μικρή απόσταση από την βίλα όπου οικογενειακώς κατοικούσε και η οποία βίλα καθώς και το ικρίωμα επί του οποίου απαγχονίστηκε σώζονται μέχρι σήμερα και είναι προς θέα των επισκεπτών του μουσείου στο οποίο έχει μετατραπεί το πάλαι ποτέ στρατόπεδο). Όπως και να ’χουν τα πράγματα η συγκεκριμένη «Αυτοβιογραφία» όπως απέδειξε η μετέπειτα εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα, βρίθει ψευδών, ανακριβειών και συνειδητών παραποιήσεων της ιστορικής αλήθειας με στόχο να «βγάλει λάδι» ο Höß τον εαυτό του ( «εγώ εκτελούσα μόνο διαταγές») για τις φρικαλεότητες που διέπραξε ως διοικητής, αλλά και γι’ άλλα του πολλαπλά εγκλήματα πέραν αυτών του Άουσβιτς. Δηλαδή κάθε άλλο παρά έπασχε από αμνησία ως το τέλος της ζωής του.
Άγρυπνος