Τα σκίτσα και τα σκέρτσα του σοβινιστικού Charlie Hebdo και που στοχεύουν

 

Διάβασα σήμερα την παρακάτω δημοσίευση από το site του αριστερού ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο»:

http://goo.gl/CBzCGR

Στο άρθρο αυτό παρουσιάζεται η απάντηση του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo σχετικά με την κατάπτυστη «γελοιογραφία» που το ίδιο δημοσίευσε, και για την οποία δέχθηκε πολλά πυρά. Στην εν λόγω «γελοιογραφία» το Hebdo, παρουσιάζει την εναλλακτική ο μικρός πνιγμένος Αιλάν να μην είχε πνιγεί αλλά να είχε καταφέρει να φτάσει ζωντανός σε ευρωπαϊκό έδαφος. Απεικονίζεται λοιπόν ο Αιλάν, ενήλικας πιά, να κυνηγάει γυναίκες για να τους πιάσει τον κώλο. Το Hebdo, αναφέρεται προφανώς στα «περιστατικά» σεξουαλικών επιθέσεων σε γυναίκες από μετανάστες, που μάθαμε ότι συνέβησαν την παραμονή της πρωτοχρονιάς στη Γερμανία, και που προκάλεσαν μια σωρεία αντιδράσεων και κινητοποιήσεων με έντονο ρατσιστικό χαρακτήρα(κάπου πήρε και το αυτί μου ότι τα γεγονότα αυτά φούσκωσαν τα ποσοστά ενός ακροδεξιού γερμανικού κόμματος, πηγαίνοντας τα στο 10% σε σχετική δημοσκόπηση, από μηδαμινά που ήταν προηγουμένως). Από ότι αποδείχθηκε -ως συνήθως όταν το κακό είχε ήδη γίνει- πολλέςαπό αυτές τις φωτογραφίες που βγήκαν στην επιφάνεια από τα διάφορα media(εναλλακτικά και μη) ως ντοκουμέντααπό τις «επιθέσεις» των προσφύγων, ήταν φτιαχτές ή αφορούσαν άλλα, άσχεταπεριστατικά, που είχαν συμβεί δυο και τρία χρόνια πριν και όχι στη Γερμανία αλλά σε άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες.

Ας παραθέσουμε όμως μερικά αποσπάσματα από την απάντηση της Αντζελίκ Κουρούνη, συντάκτρια του περιοδικού Charie Hebdo, στη δημοσιογράφο του «Στο Κόκκινο» σχετικά με την επίμαχη γελοιογραφία(οι υπογραμμίσεις δικές μου):

«Το σκίτσο είναι μέσα στη γραμμή της εφημερίδας μας. Αυτή είναι η δουλειά μας, να ταρακουνήσουμε, να προκαλέσουμε. Αυτή είναι η δική μας δημοσιογραφία. Στα α@@@@@@ μας τι λέει ο Independent. Δε ξέρω ποια είναι η στάση τους, όταν οι συνάδελφοι μας σκοτώθηκαν, δεν έβαλαν ούτε τα σκίτσα τους. Μας έχει πνίξει το politically correct του βρετανικού τύπου και ε;iναι υποκρισία και είναι η νέα μορφή λογοκρισίας», επισημαίνει σε έντονο ύφος.»

«Σημειώνει δε, πως το τελευταίο καιρό στη Γαλλία παίζει ένα μότο, το «να ζήσουμε όλοι μαζί», για τα προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ Γάλλων και μεταναστών. «Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό; με ποιο κόστος; και υπό ποιες συνθήκες; Αυτά τα ερωτήματα θέσαμε», αναρωτιέται.»

«Όσο για το σκίτσο, είναι εντελώς ηλίθιο να πεις ότι είναι ρατσιστικό. Το σκίτσο, 

κανένα σκίτσο μας δεν ειναι ρατσιστικό, το να πεις ότι το Charlie Gebdo είναι ρατσιστικό, είναι λυπηρό. Τη θέση μας δεν την αλλάζουμε, ότι κι αν λένε κάποιοι. Και ειδικά να πουν για τον  αρχισυντάκτη μας, τον Riss, που έκανε το σκίτσο, ρατσιστικό. Αυτός είναι που έφαγε 4 σφαίρες στην ωμοπλάτη, κατά την επίθεση εναντίον μας. Είναι αυτός που ήρθε στην Ελλάδα κι έκανε ολόκληρο ρεπορτάζ για την Χρυσή Αυγή…»»

 

Αυτά τα ολίγα από τη συνέντευξη που μας μεταφέρει το πάντα αριστερό «Στο Κόκκινο». Εμείς σε πρώτη φάση θα δεχθούμε ότι οι επιθέσεις αυτές είναι πραγματικές και τόσο εκτεταμένες όσο μας πληροφόρησαν τα διάφορα Media. Θα κάνουμε δηλαδή σαν να μην έχει μεσολαβήσει μια γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδα που είτε αλλοιώνει, είτε παραφουσκώνει, είτε κατασκευάζει την πραγματικότητα, και θα δούμε αν, ακόμα και κάτω από το φως των γεγονότων αυτών, το σκίτσο μπορεί ή δεν μπορεί να είναι ρατσιστικό.

Ας παραθέσουμε όμως και την εν λόγω «γελοιογραφία» για να ξέρουμε για τι μιλάμε:

 

Λοιπόν… υπό ποια έννοια το παραπάνω σκίτσο δεν είναι ρατσιστικό;

• Είναι ή δεν είναι ρατσιστικό να θεωρεί κάποιος ότι ένα παιδάκι, επειδή κατάγεται από μια μουσουλμανική χώρα, άμα μεγαλώσει θα γίνει φαλλοκράτης, σεξιστής, σάτυρος, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο(Επ’ αυτούδιαβάστε και αυτό το άρθρο που αναφέρεται στις «ρίζες» του Αιλάν);
• Παίζει ή δεν παίζει συγκεκριμένη εικόνα με το υποσυνείδητο μας εισάγοντας υποδόρια το μήνυμα «οι μουσουλμάνοι θα μας πάρουν τις γυναίκες»(ή ότι δεν φτάνει που τους «φιλοξενούμε» θα μας πιάσουν και τους κώλους);  Οι Σύροι μετανάστες λοιπόν -με την οπτική του Hebdo- απειλούν τον φραντσέζικο(και τον ευρωπαϊκό) τρόπο ζωής, τα φιλελεύθερα του ήθη και τις κουλτουριάρικες του παραδόσεις, και για αυτό πρέπει να τιθασευθούν.

Και όσον αφορά στις ευθύνες:

1.      Έχει ή δεν έχει άμεσες ευθύνες ο Δυτικός ιμπεριαλισμός και η Γαλλία για την χρηματοδότηση τη στρατολόγηση και την εκπαίδευση όλων αυτών των φονταμενταλιστών και των ομάδων τους;
2.       Έχει ή δεν έχει έμμεσες ευθύνες ο Δυτικός ιμπεριαλισμός –με το να δημιουργεί πολέμους και να συντηρεί τη φτώχεια την αμορφωσιά και την εξαθλίωση σε μια σειρά από χώρες- διευκολύνοντας έτσι τη στρατολόγηση μελών από πλευράς εξτρεμιστικών οργανώσεων, όταν αυτές παρουσιάζονται με αντί-δυτική συνθηματολογία και καλλιεργούν την πόλωση μεταξύ των λαών σε θρησκευτική βάση. Ανοίγουν ή δεν ανοίγουν τον δρόμο με αυτόν τον τρόπο για τους κατοίκους των ανατολικών χωρών, ή όσους κατάγονται από αυτές, να δούνε τους ευρωπαίους και τους αμερικάνους ως απειλή και άρα ως εχθρούς, να συντηρητικοποιηθούν και να περιχαρακωθούν;
3.     Συμβάλλουν ή δε συμβάλλουν τα ευρωπαϊκά κράτη στην καλλιέργεια και τη διατήρηση του μίσους και των διαχωρισμών, όταν οι πολιτικές των κυβερνήσεων τους δημιουργούν γκέτο και στρατόπεδα συγκέντρωσης για παλιούς και νέους μετανάστες και τους αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας;

 

Εικόνες από το Αφγανιστάν πρίν και μετά τον εξοπλισμό, την εκπαίδευση και την ενίσχυση των ταλιμπάν από την Αμερικανική κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες.

Όμως ας τα αφήσουμε όλα αυτά και ας πάμε στο δια ταύτα… στο ποιους εξυπηρετεί ένα περιοδικό σαν το Charlie Hebdo. Διότι μόνο χαζός μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος θεωρεί ότι όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο της ακηδεμόνευτης έκφρασης και της ελευθερίας του λόγου. Κατά τη γνώμη μου το συγκεκριμένο περιοδικό χρησιμοποιείται ως λαγός, και εξυπηρετεί την σοβινιστική πλευρά του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Και όταν μιλάμε για σοβινισμό, δεν μπορούμε να αφήσουμε απέξω το αγαπημένο του αδερφάκι, τον φασισμό, και θα εξηγηθώ.

Αν κάτι μας λέει η Κουρούνη στη συνέντευξη της, είναι ότι δεν πρέπει να είμαστε καθωσπρεπιστές και πολιτικλικορεκτιστές … κάτι με το οποίο θα μπορούσα υπό προϋποθέσεις να συμφωνήσω. Δηλαδή το να παρουσιάζεις ένα πνιγμένο παιδάκι και να το παίζεις στεναχωρημένος, μιλάω για μια μερίδα του ευρωπαϊκού τύπου, χωρίς να αναφέρεσαι στις πραγματικές αιτίες που δημιούργησαν αυτήν την εικόνα(δλδ. τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των διεθνών συμφερόντων) και χωρίς να τις καταδικάζεις, αποτελεί μεγάλη, ελεφαντίσια, υποκρισία. Όμως τι προτείνει η Κουρούνη αντί αυτού; Μα πολύ απλά το να είμαστε κυνικοί! Προσοχή, όχι ειλικρινείς, κυνικοί… και μάλιστα σε τέτοια επίπεδα ώστε να μη διστάζουν να γελοιογραφήσουν τον βίαιο και τραγικό θάνατο ενός 3χρονου παιδιού, ούτε και να προδικάσουν ότι στο μέλλον θα μετατρέπονταν σε Sexual Offender.

Συμπέρασμα… πάλι καλά που πέθανε

Κυνικοί όπως κυνικό ήταν το ναζιστικό γερμανικό κράτος όταν έβαζε κατά εκατομμύρια τους «πλεονάζοντες» και μη ικανούς για εργασία ανθρώπους στους θαλάμους αερίων. Κυνικοί όπως κυνικοί ήταν οι επικεφαλής των στρατοπέδων συγκέντρωσης όταν ψύχραιμα κατέθεταν στα ειδικά δικαστήρια ότι αυτοί «απλά έκαναν το καθήκον τους».

Και λέμε όχι ειλικρινείς, γιατί αν το Charlie Hebdo ήταν ειλικρινές, αντί να έλεγε αυτά που λέει και αντί να σκίτσαρε αυτά που σκιτσάρει, θα έπρεπε να αναφέρονταν σε όλα αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω, και για τα οποία ούτε λόγος δεν γίνεται. Οχι ειλικρινείς λοιπόν αλλά κυνικοί, καθώς τους είναι αδιάφορο το κατά πόσο συνέβαλλαν στο πρόβλημα των Σύριων ως ιμπεριαλιστική χώρα και μένουν ασυγκίνητοι από τον ανθρώπινο πόνο! Γιατί αν ήταν ειλικρινείς και όχι ξενοφοβικοί, αντί στη συνέντευξη να αναφέρονταν αυτά:

«Η Αντζελίκ λέει πως το τεύχος αυτής της βδομάδας είναι ακριβώς γι’ αυτό, για τις σεξουαλικές επιθέσεις σε γυναίκες που έγιναν και στη Σουηδία και προσπάθησαν να το κρύψουν. »

Θα έπρεπε η συντάκτρια του Hebdo, να μας πει ότι όχι μόνο δεν προσπάθησαν να το κρύψουν, άλλα έγινε μια υπερπροσπάθεια παραπληροφόρησης από τα ευρωπαϊκά Media, που στρέφονταν ενάντια στους μετανάστες και που για την εξυπηρέτηση αυτής της προπαγάνδας χρησημοποιήθηκε μια σειρά από ψεύτικες εικόνες και βίντεο(επ’ αυτού δείτε εδω).

Ας περιγράψουμε όμως επιγραμματικά, ένα ευρύτερο φαινόμενο που εκφράζεται μέσα από το Charie Hebdo και το κάθε Charlie Hebdo.

 

• «Σημειώνει δε, πως το τελευταίο καιρό στη Γαλλία παίζει ένα μότο, το «να ζήσουμε όλοι μαζί», για τα προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ Γάλλων και μεταναστών. «Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό; με ποιο κόστος; και υπό ποιες συνθήκες; Αυτά τα ερωτήματα θέσαμε». Έτσι μας λέει η Αντζελίκ… και εννοεί ότι αν είναι να ζήσουμε μαζί, δεν γίνεται να ζούμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, γιατί αυτό έχει κόστος. Και έχει κόστος γιατί στον καπιταλισμό δεν γίνεται να είναι το ίδιο οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι κάτοικοι των γκέτο και οι κάτοικοι των πλούσιων συνοικιών, δεν γίνεται να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Αν θέλουμε να ζήσουμε όλοι μαζί, πρέπει οι από κάτω να προσαρμοστούν και να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των από πάνω, και όταν οι από κάτω είναι «πλεονάζοντες» τότε είναι ανεπιθύμητοι, όπως ακριβώς ανεπιθύμητοι ήταν και στη ναζιστική Γερμανία, και θα βόλευε πολύ αν άνοιγε ένας λάκκος να τους καταπιεί(όπως ακριβώς έγινε και στην ναζιστική Γερμανία).
• Το Hebdo βέβαια το παραπάνω δεν το λέει ξεκάθαρα, όμως δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την γενική τάση που έχει αρχίσει να «ξαναζωντανεύει» στην Ευρώπη… αφού οι ανάγκες του καπιταλισμού[σε κρίση] την ξαναέκαναν επίκαιρη. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, βάφουν τις πόρτεςτων σπιτιών των μεταναστών κόκκινες για να τους ξεχωρίζουν. Στους Εβραίους οι φασίστες ζωγράφιζαν στις πόρτες το άστρο του Δαυίδ για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η Ελβετική κυβέρνηση κατάσχει τα πολύτιμα υπάρχοντα των μεταναστών που αιτούνταιάσυλο, να θυμίσουμε ότι και οι ναζί πέραν του ότι απαλλοτρίωναν τις περιουσίες των εβραίων, τους αποσπούσαν και τα όποια τιμαλφή κουβαλούσαν μαζί τους(κοσμήματα, ρολόγια, ρουχισμό) όταν τους οδηγούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μάλιστα μετά που τους εξόντωναν τους απάλλασσαν και από τα χρυσά δόντια.
• Να θυμίσουμε επίσης ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν αρχίσει να φυτρώνουν σαν μανιτάρια στο ευρωπαϊκό έδαφος, και ότι υπάρχουν ήδη πολλές φωνές που μιλούν ανοιχτά για στρατόπεδα εργασίας(η εργασία απελευθερώνει).
• Όπως βλέπουμε στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού, τα ακροδεξιά και τα φασιστικά κόμματα έχουν πάρει τα πάνω τους. Γιατί πώς να το κάνουμε, ο καπιταλισμός θέλει τον φασισμό του και χωρίς αυτόν δεν μπορεί. Άνοδος Λεπέν στη Γαλλία, Άνοδος Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, διδασκαλία του «Ο Αγών μου στη Γερμανία», ξαναγράψιμο της ιστορίας από κάθετύπου κυρίους Ρίχτερ(που πάνε να ρίξουν το φταίξιμο για τις θηριωδίες των ναζίστα θύματα και όχι στους θύτες, αλλάζοντας πρόσημο στην πραγματικότητα) και υπέρτατη στήριξη τέτοιων εγχειρημάτων από την επιστημονική κοινότητα. Να σημειωθεί δε, ότι οι διάφοροι «ακτιβισμοί» και βιαιοπραγίες ναζιστικών και ακροδεξιών ομάδων απολαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό ένα καθεστώς ασυλίας στα ευρωπαϊκά κράτη, βλέπετε κάποιοι πρέπει να εκπαιδευθούν και να προετοιμαστούν για να χρησιμοποιηθούν την επαύριο ως ΧΙΤΕΣ.
• Τέλος έχουμε υπέροχες σχέσεις των κυβερνήσεων –αριστερών και δεξιών- των κυρίαρχων(αλλά και των μικρότερων) ευρωπαϊκών κρατών με την φασιστική και πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, ενώ ταυτόχρονα δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα, και αποφεύγουν να ψηφίσουν κατά του φασισμού και του ναζισμού στα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.
• Προσοχή, αυτός ο κυνισμός που στρέφεται ενάντιον των μεταναστών, μπορεί πολύ εύκολα να στραφεί ενάντια σε οποιοδήποτε αδύναμο κοινωνικό στρώμα. «Δεν με νοιάζει που είσα άνεργος, άστεγος, φτωχός, άρρωστος, ας πρόσεχες, δεν νιώθω να έχω καμιά υποχρέωση απέναντι σου.» Και έτσι οι άστεγοι, οι άνεργοι και οι χωρίς περίθαλψη άρρωστοι που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα σωρηδών σε περίοδο κρίσης, δεν είναι ευθύνη κανενός, ούτε του κράτους, ούτε της κοινωνίας, απλά υπάρχουν, αυτοί και εμείς. Και αν μας επιβαρύνετε υπέρ του δέοντος, τότε ίσως βρεθεί μια κάποια λύση…»Τελική».

Ξεκάθαρα συμπεραίνουμε σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα, πως ο φασισμός έχει βγει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και είναι κάθε μέρα και πιο έτοιμος να εξυπηρετήσει τον αφέντη του, τον μονοπωλιακού τύπου καπιταλισμό. Σε αυτήν την διαδικασία, περιοδικά σαν το Charlie Hebdo έχουν συνδράμει τα μέγιστα, προπαγανδίζοντας, καλλιεργώντας στερεοτυπικές αντιλήψεις, και προετοιμάζοντας το έδαφος, στις συνειδήσεις των λαών, για μια –αν παραστεί ανάγκη- ολοκληρωτική επιστροφή του φασισμού. Κάνουν όμως και πιο εύπεπτη τη αποδοχή και υποδοχή των φασιστικών μέτρων που ήδη παίρνονται από τις «δημοκρατικές» ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εναντίων των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά όχι μόνο.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

ΥΓ: Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα άρθρο για την σχέση –ιστορικά- ανοχής/στήριξης του φασισμού από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, σωματεία και κυβερνήσεις, και παράλληλα πως όλοι αυτοί εμπόδιζαν τη ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος. Η συνέντευξη-ξέπλυμα του Charlie Hebdo από το πάντα αριστερό «Στο Κόκκινο» αποτελεί ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα για το άρθρο που πρόκειται να ακολουθήσει και που θα εστιάζει στην –από θέση αρχής- συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην εδραίωση του φασισμού και του ναζισμού.

ΥΓ2: Και επειδή μερικοί υποστηρίζουν ότι κάνουμε λάθος, και ότι βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα, και ότι το Hebdo δεν είναι σοβινιστικό, τους καλώ να μου βρούνε μια γελοιογραφία του Hebdo που να καταδικάζει τις ιμπεριαλιστικές επιδρομές της Γαλλίας! Ας μου βρει μια! Γιατί εγώ μπορώ να τους βρω δεκάδες, με ένα πρόχειρο ψάξιμο, που να διακωμωδούν τα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αμα αυτό δεν είναι σοβινισμός για σεμινάριο -δηλαδή στήριξη του αστικού σου κράτους στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που διεξάγει ή που συμμετέχει ή που υποκινεί- τότε πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

ΥΓ3: Το Charlie Hebdo είναι ακραία σοβινιστικό επειδή

α) Κρατάει το φανάρι στο γαλλικό ιμπεριαλιστικό κράτος με το να παρουσιάζει τους κατοίκους των χωρών που η Γαλλία συγκρούεται για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών της ως υπανάπτικτους πολεμοχαρείς πορωμένους. Συντηρεί έτσι τα στερεότυπα και δικαιολογεί τους πολέμους και τις άλλου είδους επεμβάσεις.

β) Παρουσιάζει τους εντός Γαλλίας μετανάστες με τρόπο που αναπαράγει τα ίδια πάλι στερεότυπα, «νομιμοποιώντας» και «δικαιολογώντας» έτσι την καταστολή και την περιθωριοποίηση που έχουν υποστεί από το αστικό κράτος.

γ) Στις σελίδες του πολύ συχνά γελοιογραφεί τη Μέρκελ, και μέσω αυτής το γερμανικο κράτος. Αυτό δεν είναι καθόλου συμπτωματικό, αλλά συμβαίνει στα πλαίσια του παραδοσιακού ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού του γαλλικού με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, για το ποιός θα κρατάει τα γκέμια της ευρώπης.

Τυχαία άραγε τα ενδιαφέροντα του Charlie Hebdo ευθυγραμίζονται με τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου… αναρωτιέμαι.

Εξώφυλλο του Charlie Hebdo. Γράφει κάτι σαν «σκατά, το κοράνι δεν σε σώζει από τις σφαίρες.

 

Παράρτημα: Προσθέτω και τα έξτρα λινκ που παρέθεσε ο Τρας

 

Να θυμίσω και εγώ ένα δύο πράγματα για το φασιστικό περιοδικό Σαρλί χεντμπό.

1. Την υποκρισία όσων επικαλούνται την «ελευθερία του λόγου». Όταν ένας 16χρονος επιχείρησε να σατυρίσει το Σαρλί με τον τρόπο του Σαρλί, απλά …συνελλήφθη!
   http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/01/blog-post_22.html
2. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει το εν λόγω περιοδικό άκρως ρατσιστικά σκίτσα
   http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/04/blog-post_88.html
3. Συντάκτης του περιοδικού αυτού έχει καταδικαστεί για ρατσιστική προπαγάνδα από Γαλλικό δικαστήριο
   -Ποινή στην Caroline Fourest (αρθρογράφο Charlie Hebdo) για ρατσιστικά δημοσιεύματα:
   http://www.loonwatch.com/2014/11/caroline-fourest-fined-e6000-for-defaming-young-muslim-victim-of-racist-attack/
4. Η ιδιοκτησία του εν λόγω «πρωτοποριακού» και «φευγάτου» περιοδικού, ελέγχεται για στενότατες σχέσεις με τον …Νικολά Σαρκοζί
   Philippe Val, de Charlie Hebdo à Sarkozy http://www.amazon.fr/drôle-Philippe-Charlie-Hebdo-Sarkozy/dp/2918059137
5. όσο και αν ψάξει κάποιος δεν θα βρει ούτε μια απλή νύξη σάτυρας στο Γαλλικό ιμπεριαλισμό. Όταν δε οι νεκροί είναι Γάλλοι (και όχι αφρικάνοι ή Ρώσσοι http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/11/charlie-hebdo.html) όπως στις πρόσφατες επιθέσεις στο Παρίσι, το Χεντμπό μετατρέπεται από «προκλητικό» σε φύλακα των σεπτών ηθών…
6. Μιλάμε για τό «προοδευτικό» περιοδικό, που οι Σαντινίστας απαγόρεψαν την είσοδο συντάκτη του στην Νικαράγουα.
   http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/05/charie-hebdo.html
   Ούτε ο Ορτέγκα δεν έχει φαντασία τελικά, έτσι;

Read Full Post »

Ο ΦΡΑΓΚΙΟΣ ΛΑΓΩΝΙΚΑΚΗΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Το παρακάτω δημοσίευμα είναι μια προφορική αφήγηση του παππού μου που καταγράφτηκε και δημοσιέυθηκε στην τοπική εφημερίδα «Αλήθεια»(ημερομηνία δεν θυμάμαι διότι έχω χάσει από καιρό τα πρωτότυπα φύλλα).

«Γεννήθηκα στον Αλίκαμπο του Αποκόρωνα πριν 80 χρόνια. Φτωχή αγροτική οικογένεια, βασανισμένη ζωή, στενοχώριες, λέγαμε το ψωμί-ψωμάκι. Λίγη η περιουσία μας. Από παιδί βοηθούσα στις δουλειές, έβοσκα τις κατσίκες και τα μαρθιά μας, ξυπόλητος, τα παπούτσια ήταν πολυτέλεια στο χωριό. Θάμουν δεκάξη χρονών όταν ο πατέρας μου με πήρε στου Βάμου και μου αγόρασε τα πρώτα στιβανάκια.

Στο σχολείο πήγαινα αραιά και που, δεν τελείωσα το δημοτικό θες τα μαρθιά που έπρεπε να τα βγάλω πρωί-πρωί, θες ο δάσκαλος με τη βέργα που δε χωράτευε. Το είχα πάρει από φόβο το σχολείο.

Πρώτη φορά που άκουσα για κουμμουνισμό ήταν στο χωριό μας. Δύο χωριανοί, ο ένας ακροσυγγενής, μας έλεγαν πως είναι κομμουνιστές, πως το κομμουνιστικό κόμμα είναι το κόμμα της φτωχολογιάς, πως πρέπει να μοιράσουμε τις περιουσίες μας, νάχει ο καθένας τη δική του, να μη μαλώνουμε οι άνθρωποι. Έλεγαν και άλλα πολλά. Μα ποιος τους άκουγε.

Αργότερα που πήγα στο στρατό έμαθα περισσότερα πράγματα. Μας έκαναν θεωρίες και μας έλεγαν πως η Ελλάδα έχει πολλούς εχθρούς. Ένα στο εσωτερικό τους κομμουνιστές και στο εξωτερικό τους Ρώσους, Βούλγαρους και τους Τούρκους. Πως οι κομμουνιστές είναι άθεοι, θέλουν να χαλάσουν τις εκκλησίες και άλλα. Κανείς στρατιώτης δεν απαντούσε, είμαστε κουμπωμένοι, με το παραμικρό πέφτανε καμπάνες.

Όταν απολύθηκα γύρισα στο χωριό. Ίδια κακορίζικη ζωή, δουλειές στο σπίτι, μεροκάματα όπου έβρισκα, φτώχεια, πείνα, στενοχώριες. Αποφάσισα να μπω στα Χανιά, ψάχνοντας για καλύτερη ζωή. Στην αρχή δούλευα μεροκάματο στις οικοδομές και στους λαχανόκηπους της Ν. Χώρας, κάποτε βρήκα ένα καφενεδάκι στην παραλία, το νοίκιασα βρήκα και ένα δωμάτιο κοντά, εγκαταστάθηκα.

Εκεί στο ίδιο μέρος στο λιμανάκι έζησα τη βασανισμένη ζωή μου, έκαμα οικογένεια, φίλους, και συντρόφους, εκεί βρίσκομαι ακόμα. Εκεί έγινα κομμουνιστής.

Όπως ήταν παράμερο και εξοχικό, το βρήκαν βολικό οι κομμουνιστές της γειτονιάς και το έκαναν στέκι.

Ταχτικοί πελάτες ήταν ο, Δημήτρης Βεστάκης, ο Παντελής Γιαπιτζάκης, ο Μιχάλης Μαρινάκης, ο Φώτης Γεωργουδάκης, ο Σήφης Θωμαδάκης, εργάτες όλοι. Ο Χρήστος Δαρατσάκης, κουρέας. Αργότερα ήρθαν και άλλοι όπως ο Γιώργης Φεραρόλης, ο Μάρκος Ρενιέρης, ο Χναράς, ο Κώστας Τζάκος, ο Βαγγέλης Κτιστάκης και πολλοί άλλοι, οι περισσότεροι μακαρίτες, άλλοι στον αγώνα άλλοι στην ώρα τους.

 

Το ιστορικό καφενείο του παππού μου στη εργατοσυνοικία της Νέας Χώρας, γνωστή παλιά και ως «μικρή Μόσχα» εξαιτίας των πολλών κομμουνιστών που ζούσαν εκεί.

 

Αποφάσισα και μπήκα στο κόμμα. Νουνός μου ήταν ο Δημήτρης Βεστάκης, είχαμε ιδιαίτερη φιλία, αυτός με έβαλε στο κόμμα.

 

 

Είχαμε χωριστεί σε ομάδες (πυρήνες). Οι πρώτοι αποτελέσαμε τον πυρήνα της Ν. Χώρας, ήταν οι Χρήστος Δαρατσάκης, Δημήτρης Βεστάκης, Γιάννης Πεντάρης, Γιώργης Νταγκούνης, Λυκούργος Καλαμάτας, Μάρκος Μπούζης, Μιχάλης Μαριανάκης, Σήφης Θωμαδάκης, Σταμάτης Λουκάκης, Νικόλας Ειρηνάκης και άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα. Συνεδριάζαμε πότε στο μαγαζί μου, πότε στα βράχια απέναντι ή στο Λαζαρέτο, πότε στον Κλαδισό, στις πλατανομουριές. Πάντα με προφυλάξεις, να μη μας πάρουν χαμπάρι οι χαφιέδες.

 

Κατά διαστήματα μας έστελναν από την Αθήνα τον «Ριζοσπάστη», τον κυκλοφορούσαμε από χέρι σε χέρι, ήταν μεγάλη η χαρά μας. Πολλές φορές κυκλοφορούσαμε προκηρύξεις που μας έστελναν από την Αθήνα ή που βγάζαμε εδώ στον πολύγραφο. Μια φορά, μαζί με τον Πεντάρη, τον Μάρκο Μπουζάκη και τον Μιχάλη Μπατό, βγήκαμε τη νύχτα και μοιράζαμε προκηρύξεις. Ένας χωροφύλακας με βρήκε μεσάνυχτα στην παραλία, όπου είχαμε τον κρυψώνα μας για τα έντυπα. Του απάντησα ότι με πονούσε το δόντι μου, δε μπορούσα να κοιμηθώ και βγήκα βόλτα. Του έδειξα το σπίτι μου απέναντι. Μου έκανε έρευνα, δε βρήκε τίποτα και έφυγε.

 

Το 1931-32 ανέλαβα ταμίας στην Εργατική Βοήθεια. Είχαμε μεγάλο ζόρε να μαζεύουμε χρήματα και τρόφιμα για εξόριστους συντρόφους μας στη Γαύδο ή όταν βρίσκονταν στο Τμήμα Μεταγωγών, όπου έμεναν μέχρι να τους μεταφέρουν. Γίνονταν και μεταγωγές για δίκες με το ιδιώνυμο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του Βενιζέλου. Το Τμήμα Μεταγωγών ήταν ένας μεγάλος θάλαμος, ανήλιαγος και βρωμερός, δεξιά όπως μπαίνουμε στον περίβολο των Δικαστηρίων. Είχαμε ένα δικό μας μαγέρικο τότε στην Πλατεία, που το κρατούσε ο πατέρας του συντρόφου μας, Γιώργη Τσιτήλου. Συμφωνήσαμε να στέλνει ό,τι φαΐ του ζητούσαν οι εξόριστοι κι εμείς το πληρώναμε. Το κράτος δεν έδινε τίποτε. Όμως τα καταφέρναμε. Πολλοί μας έδιναν με ευχαρίστηση χρήματα, τρόφιμα ή ρούχα. Όλοι φτωχοί είμαστε, της ανάγκης, αλλά έδιναν χρήματα από το υστέρημά τους. Ήταν μεγάλη η χαρά μας όταν ετοιμάζαμε ένα δέμα και το στέλναμε. Βάναμε μέσα και γλυκά. Όμως το γράμμα το κρατούσαν στη λογοκρισία, δεν άφηναν. Όποιος το πήγαινε στην αστυνομία, έπαιρνε κι ένα μάθημα τι είναι ο κομμουνισμός, μαζί με απειλές πως σύντομα θα πάει στη Γαύδο. Δέματα στέλναμε και στις φυλακές του Ιτζεδίν (εννοεί το Ιτζεδίν των Χανίων στο Καλάμι), όπου ήταν μερικοί κατάδικοι του ιδιωνύμου.

Το φρούριο και αργότερα φυλακή, Ιτζεδίν(περίπου στα 10 χιλιόμετρα στην εθνική οδό Χανίων Ρεθύμνου).

 

Στις βουλευτικές εκλογές, το Σεπτέμβρη του 1932, κατεβάσαμε συνδυασμό του Ενιαίου Μετώπου Εργατών και Αγροτών, με υποψηφίους το σύντροφο Γιώργη Πετράκη από το Ακρωτήρι, τον Παναγιώτη Τσεπέτη, δε θυμούμαι ποιους άλλους. Εγώ με τον Μιχάλη περάκη, πήγαμε αντιπρόσωποι στο εκλογικό τμήμα του Νέου Χωριού στον Αποκόρωνα. Πήραμε μερικούς ψήφους. Τότε ήταν που βγάλαμε δέκα βουλευτές σε όλη την Ελλάδα. Την περίοδο εκείνη, για πρώτη φορά κατεβήκαμε στις δημοτικές εκλογές, με υποψήφιο δήμαρχο το Γιώργη Πετράκη. Εγώ ήμουν υποψήφιος σύμβουλος. Πήραμε ή 56 ή 156 ψήφους…

                              Φωτογραφία εκείνης της εποχής από την παραλία της Νέας Χώρας

Το 1935, έγινε μια μεγάλη απεργία στο Ηράκλειο, πανεργατική. Στη συγκέντρωση που έγινε μπροστά στην Νομαρχία η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε εφτά εργάτες. Αυτό το έγκλημα αναστάτωσε όλη την Κρήτη. Μαζευτήκαμε ένα απόγευμα στο εργατικό κέντρο Χανίων που ήταν τότε στον Τοπανά, εκεί κοντά που είναι τώρα το Ξενία.

Μίλησαν ο Βαγγέλης Κτιστάκης και ο Γιώργος Νταγκούνης, πρόεδρος των εργατών βιομηχανίας. Πύρινοι λόγοι, ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος. Το εργατικό κέντρο αποφάσισε να κάνουμε γενική πανεργατική απεργία σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης και η ομοσπονδία επαγγελματοβιοτεχνών να κλείσουν τα μαγαζιά στην πόλη.  Την επόμενη συναντηθήκαμε με τον Νταγκούνη στο κουρείο του Δαρατσάκη, στα παπλωματάδικα.

Ένας εργάτης, μας ειδοποίησε πως ο Μιχάλης Μαρκουλάκης, πρόεδρος του εργατικού κέντρου, παρότρυνε τους επαγγελματοβιοτέχνες να μην κλείσουν τα μαγαζιά τους.

Πήγαμε και τον βρήκαμε στην δημοτική αγορά, τσακωθήκαμε, ήταν και δυο τρείς μπράβοι μαζί του, λέει σε ένα χωροφύλακα «πάρτους μέσα είναι κομμουνιστές» εμείς λέγαμε να πιάσει το Μαρκουλάκη και τους μπράβους του που μας είχαν επιτεθεί. Στο τέλος ο χωροφύλακας μου λέει με τρόπο «ελάτε μαζί μου και πιο πάνω σας αφήνω», έτσι και έγινε.

Από κει πήγαμε στην ελαιουργία, όπου είχαν απεργήσει οι εργάτες, κι από εκεί στο εργοστάσιο του Πρέβε, όπου δεν τους άφησαν να απεργήσουν.

Μπήκε μέσα ο Νταγκούνης και τους εζήτησε να σκολάσουν, πήγε ο διευθυντής, του λέει «εγώ κάνω κουμάντο στο εργοστάσιο μου», «κι εγώ κάνω κουμάντο στους εργάτες», απάντησε ο Νταγκούνης, «είμαι πρόεδρος τους».

Τηλεφώνησε στην αστυνομία, ήρθαν 5-6 χωροφύλακες, εμείς απ’ έξω φωνάζαμε. Ένας μου λέει, «έλα μέσα που σε θέλει ο Νταγκούνης», μόλις μπήκα με έπιασαν και εμένα. Μας τράβηξαν σε ένα φορτηγό αυτοκίνητο του εργοστασίου και μας πήραν. Όμως στην καρότσα πήδησαν καμιά δεκαριά εργάτες και όλοι μαζί τραβήξαμε προς την αστυνομία.

Όταν περνούσαμε από την πλατεία 1866, μπροστά στο καφενείο του Αννιτσάκη, ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί εργάτες, σταμάτησαν το αυτοκίνητο και μας ελευθέρωσαν. Σε λίγο κατέφθασαν και άλλοι χωροφύλακες, 5-6 έφιπποι, προσπάθησαν να μας διαλύσουν αλλά εμείς τρέχαμε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο. Κάποιος πήγε και χτύπησε τις καμπάνες της Τριμάρτυρης, μαζεύτηκε κόσμος, ήθραν και άλλοι χωροφύλακες και μια ομάδα στρατιώτες. Ο επικεφαλής αξιωματικός τους διέταξε «εφόπλου λόγχη», τότε ο Λυκούργος Καλαμάτας, κουρέας, τον άρπαξε απ’ το λαιμό, «ποιους πας να σκοτώσεις», του λέει, φοβήθηκε, πήρε τους στρατιώτες και έφυγε.

 

Είπαν μερικοί να ους πάρουμε τα όπλα, αλλά αντιδράσαμε. Στην εκκλησία μέσα είχαμε αποκλείσει μερικούς χωροφύλακες, ζητούσαμε να απολύσουν τον Νταγκούνη που τον είχαν πιάσει πάλι. Ήρθε ο εισαγγελέας, διέταξε και τον έφεραν. Πήγαμε στην πλατεία στο συντριβάνι, βγήκε σε ένα τραπέζι και μίλησε, μίλησε ακόμη και ο εργάτης Σήφης Θωμαδάκης, η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο. Ήρθε ο ανώτερος διοικητής της χωροφυλακής Σταυριανός, μας ζήτησε να διαλυθούμε. Του είπαμε θα πάμε όλοι μαζί στη γενική διοίκηση να επιδόσουμε υπόμνημα, έτσι και έγινε. Με αυτόν τον τρόπο, εκφράσαμε την διαμαρτυρία μας για τη δολοφονία των συντρόφων μας στο Ηράκλειο. Ενωμένοι οι εργάτες με τος μαγαζάτορες

Θυμάμαι άλλη μια μεγάλη απεργία στα Χανιά, αγροτική, το 1936. Οι αγρότες είχαν αποκλείσει την πόλη, εργάτες και οι μαγαζάτορες ήμασταν αλληλέγγυοι, υποστηρίζαμε τα αιτήματα τους, γιατί αυτοί με τα προίόντα τους συντηρούσανε την αγορά και την κίνηση. Με τον Φώτη Γεωργουσάκη προσκοληθήκαμε σε μια μεγάλη ομάδα αγροτών, που γύριζε στους δρόμους και περιφρουρούσε την απεργία. Στην πλατεία της Αγοράς δέν είχαν κέισει τα καφενεία του Κεκάκη και του Κλώνου. Το πρώτο στη δυτική πλευρά, όπου τώρα το αρτοποιείο μέχρι τη γωνία, το άλλο στην ανατολική πλευρά, όπου τώρα η Εθνική Τράπεζα.

Ο Κεκάκης συμμορφώθηκε αμέσως και έκλεισε, όμως ο Κλώνος αρνήθηκε, «θα κλείσεις» , «δεν κλείνω», έρχεται ο διοικητής της ασφάλειας Καστάνης με χωροφύλακες, πιάνουν, εμένα, τον Αυλωνίτη Στέλιο και το Δημήτρη Βεστάκη, σαν πρωταίτιους, εργάτες Χανιώτες, κανένα απο τους αγρότες. Έγινε φασαρία, τραβήγματα απο δω, σπρωξιές απο κει, πέσαν και μερικές ραβδές, ξεφύγαμε από τα χέρια τους, τραβήχτηκαν οι χωροφύλακες. Αργότερα, βγήκαν περίπολα στρατιώτες, δεν μας πείραξαν. Μερικά μαγαζιά που ήταν ακόμα ανοιχτά, έκλεισαν. Δε θυμούμαι αν έγιναν δεκτά τα αιτήματα των αγροτών, όμως ήταν μια μεγάλη απεργία, με μεγάλη ενότητα και μαχητικότητα.

Φωτογραφία της Νέας Χώρας εκείνης περίπου της περιόδου

Κείνο τον καιρό έβγαινε η εφημερίδα του ΚΚΕ «ΛΕΥΤΕΡΙΑ», βδομαδιάτικη, διευθυντής ο Βαγγέλης Κτιστάκης και είχε μεγάλη απήχηση.
Όταν έγινε η δικτατορία του Μεταξά, έγιναν και στα Χανιλα μαζικές συλλήψεις. Μια μέρα ήρθαν πρωί-πρωί στο σπίτι μου και με έπιασαν. Στην ασφάλεια βρήκα το Χρήστο Δαρατσάκη, τον Τζάκο, τον Γιάννη Πεντάρη, τον Παναγιώτη Κορνάρο, τον Παναγιώτη Τσεπέτη, και άλλους. Μας μετέφεραν στο τμήμα μεταγωγών στα δικαστήρια. Δυαμαρτυρηθήκαμε, ζητούσαμε να μας απολύσουν. Ήρθε ο γενικός διοικητής Πότης Σφακιανάκης, «Περιμένω διαταγές απο το Μανιδάκη», μας είπε. Την επόμενη, συνοδεία και με χειροπέδες μας έβαλαν στο βαπόρι, μας έκλεισαν μερικές μέρες στο μεταγωγών του Πειραιά και από κεί στην Ακροναυπλιά.
Ήταν μια φυλακή παλιό φρούριο με ιστορία, εκεί είχαν κλείσει και το Γέρο του Μωριά, τον Κολοκοτρώνη εκεί και τον Μακρυγιάννη, όταν σήκωσαν κεφάλι να πολεμήσουν την ξενοκρατία που πήρε τη θέση των Τούρκων και των κοτζαμπάσηδων.

Εμείς οι Χανιώτες πήγαμε πρώτοι, εκατομμύρια ψύλοι και κοριοί πέσανε πάνω μας να μας πνίξουν. Σε λίγες μέρες οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι απο συντρόφους, οργανώσαμε τη ζωή μας, το μαγειρείο, το φούρνο, το λουτρό, καθαρίσαμε τη βρωμιά, ασπρίσαμε.
Χωριστήκαμε σε παρέες, εμείς οι Χανιώτες στον ίδιο θάλαμο, στην ίδια παρέα, πείνα και των γονέων, το ψωμί λιγοστό, το φαί χωρίς λάδι. Καταλαβαίναμε ότι μας πήgαιναν για εξόντωση όπως και το κατάφεραν στο τέλος, παραδίνοντας τους κρατούμενους την πρώτη μέρα της κατοχής στους Γερμανούς δήμιους.
Μια μέρα απόλυσαν όλους τους Χανιώτες, εκτός από μένα. Μαριακάκη, Καλαφατάκη, Βεστάκη, κ.λπ. ;Yστερα απο μερικές μέρες τους έφεραν όλους πίσω, δεν είχε πετύχει το κόλπο.
Σε έναν θάλαμο είχαν απομονώσει όλους τους διανοούμενους και επιστήμονες, ήταν πολλοί, όπως ο Δημήτρης Γληνός, ο παιδαγωγός, τρεις γιατροί, ο Μανώλης Σιγανός από το Ηράκλειο, ο Γιάννης Αντωνιάδης και ένας άλλος, που δε θυμάμαι το επίθετό του. Ήταν ακόμα ο Σινακός, ο Βασίλης Μπαρτζώκας και πολλοί άλλοι. Ένα βράδυ πυροβόλησε η φρουρά μέσα στους θαλάμους, χωρίς λόγο. Σκότωσαν το δάσκαλο Σταυρίδη, από τη Φλώρινα. Λένε πως στόχος ήταν ο Γληνός, αλλά αστόχησαν. Διαμαρτυρηθήκαμε στη διεύθυνση και στο υπουργείο, κάναμε αποχή, ζητήσαμε να γίνουν ανακρίσεις, να περάσει από δίκη ο διοικητής της φρουράς.

Στο θάλαμο δεν μέναμε ούτε μια ώρα αργοί. Την ημέρα με το νοικοκυριό μας, να καθαρίσουμε, να πλύνουμε τα ρούχα μας, να βοηθήσουμε στο μαγειριό, κάναμε μαθήματα. Το βράδυ είχαμε πρόγραμμα ψυχαγωγίας με απαγγελίες, θεατρικά σκετς, χορούς. Στις 25 του Μάρτη, μας άφησαν και γιορτάσαμε όλοι μαζί, αλλά η διεύθυνση έκανε λογοκρισία στο πρόγραμμα. Ακόμα και από το ποίημα του Ρήγα Φεραίου κόψανε τους στίχους που λέγανε να ενωθούνε οι λαοί των Βαλκανίων, να διώξουνε τον Τούρκο δυνάστη.

Πολλές φορές η διεύθυνση της φυλακής μας έφερνεχαφιέδες στους θαλάμους, εμείς τους αναγνωρίζαμε αμέσως και τους είχαμε σε απομόνωση. Ερχόταν δίπλα σου να πιάσουν κουβέντα, εσύ έφευγες, δεν τους μιλούσε κανείς. Σε λίγες μέρες τους έπαιρναν για να φέρουν άλλους που είχαν την ίδια τύχη.

Στις 26 του Ιούλη 1938 με απόλυσαν, βρήκα καράβι αμέσως απο τον Πειραιά και κατέβηκα στα Χανιά. Έρχονται οι συντρόφοι, μου λένε, «άυριο έχουμε επανάσταση ενάντια στο Μεταξά¨. Με μερικούς άλλους από τη Νέα Χώρα, πήγαμε τα ξημερώματα κοντά στο ορφανοτροφείο, σε ένα λιόφυτο όπου ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί ένοπλοι, απο την παρέα τη δική μου κανένας δεν είχε όπλο.

Επιτεθήκαμε, καταλάβαμε τη στρατώνα, μετά πήγαμε στην αποθήκη ανεφοδιασμού, τη σπάσαμε και οπλιστήκαμε. Το κίνημα είχε κακό κουμάντο και απέτυχε. Ήρθανε το βράδυ στο σπίτι μου δυο χωροφύλακες και με πιάσανε, μια μέρα μόνο πρόλαβα να δω την οικογένεια μου.Είχανε την ανάγκη μου, πιάστηκε η καρδιά μου απο τη στεναχώρια, αλλά τι να κάνω;

Με κλείσανε στο τμήμα μεταγωγών, στην πλατεία Δικαστηρίων. Ήταν τέτοιο το στρίμωγμα, τέτοια ζέστη και μπόχα που πλαντάξαμε όλη τη νύχτα. Ο ιδρώτας ποτάμι, πιανότανε η αναπνοή σου. Καθόμαστε στο τσιμέντο και λέγαμε ιστορίες, άλλος το κοντό του, άλλος το μακρύ του, άλλος έβριζε το Μεταξά και το βασιλιά, άλλος τα ‘χε με τους αρχηγούς του κινήματος που τα είχαν κάνει μούσκεμα.Το πρωί διαμαρτυρηθήκαμε και μας μεταφέρανε στις επανορθωτικές φυλακές. Στην ανάκριση αρνήθηκα πως ήμουν με τους επαναστάτες, αλλά με είχαν σταμπάρει οι χαφιέδες, δεν γλίτωσα. Σε ένα μήνα, τέλος Αυγούστου, πέρασα δίκη στο έκτακτο στρατοδικείο και καταδικάστηκα σε δύο χρόνια φυλακή.

Σε λίγες μέρες βρεθήκαμε στις φυλακές της Πύλου στην Πελοπόννησο. 129 Χανιώτες από την πόλη και τα χωριά, εκεί ήταν χειρότερα από την Ακροναυπλία. Το κτήριο είχε τα χάλια του, οι θαλάμοι χορταριασμένοι, σωστό ερείπιο. Το φαί λιγοστό, το βράδυ μόνο ελιές και ψωμί. Μας φέρανε ασβέστη, ασπρίσαμε, βάλαμε τη στολή του καταδίκου όλοι, εκτός από τον Σταμάτη τον Πεντάρη, φορούσε βράκες και αρνήθηκε να τις βγάλει.

Ο διευθυντής στην αρχή προσπάθησε να μας πουλήσει αγριάδα, αλλά σύντομα κατάλαβε πως δεν είχε να κάνει με υπόκοσμο και άλλαξε σκοπό. Εκεί στην Πύλο έμεινα έξη μήνες, δόθηκε χάρη στους ακροποινίτες και μας απέλυσαν. Πίσω στα Χανιά βρήκα την οικογένεια μου αναγκεμένη, η γυναίκα μου άρρωστη, η πεθερά μου με σπασμένο πόδι, το παιδί μου έξι χρονών. Μετά από μια εβδομάδα με καλούν στην ασφάλεια, το βιολί βιολάκι, τι να κάνω, πήγα. Ο Καστάνης με πιλάτευε στο γραφείο του μια ώρα. «Έχεις οικογένεια τι ανακατεύεσαι στα πολιτικά, το κόμμα θα σε καταστρέψει.». Λαγωνικάκη από δω, Φραγκιό από κει, «πάρε τσιγάρο, φερ’ του καφέ», στο τέλος έσκασε το μυστικό:

-Υπογράφεις;

-Δεν υπογράφω

-Κλείστον μέσα.

Και νάσου πάλι το Φραγκιό πίσω στην Ακροναυπλία, ξανά με τους παλιούς μου συντρόφους. Μου έκαναν υποδοχή, με ρωτούσαν να μάθουν τα νέα, μπήκα στην οργανωμένη ζωή, αλλά για πολύ λίγο. Δεν είχε περάσει ένας μήνας και νάσου πάλι το χαμπέρι:

– Τα πράγματα σου και στη διεύθυνση!

– Πάλι μεταγωγή; Λέω στο διευθυντή.

– Πάλι, μέχρι να βάλεις μυαλό.

Ρωτούσα που πηγαίνω, καμιά απάντηση, το ίδιο και στο μεταγωγών στην Αθήνα. Προσπαθούσα να μαντέψω τα σχέδια τους. Σκεφτόμουν, θα με πάνε σε κανένα νησί, εκεί μπορεί να είναι καλύτερα.

Ένα πρωί με παίρνουν μαζί με τρείς άλλους και μας πάνε στο Μανιαδάκη. Περίμενα μια ώρα όρθιος στο διάδρομο, στο τέλος με κάλεσαν. Καθόταν στο γραφείο του μουτρωμένος, τα προγούλια του είχαν σκεπάσει τη γραβάτα. Ξεφύλισε τα χαρτιά μπροστά του, γύρω του τρείς τέσσερεις με πολιτικά, καμαρώνανε σαν τα κοράκια, αυτός ούτε που σήκωσε το κεφάλι του να με κοιτάξει:

-Εσύ τι δουλειά κάνεις, μου λέει ρίχνοντας μια ματιά πάνω απ’ τα γυαλιά του.

-Καφετζής

-Γιατί δεν θες να πας στο σπίτι σου; Έχεις παιδιά.

-Θέλω, γιατί δεν θέλω.

-Πάρτε τον.

Με πήραν, μια ώρα κλεισμένος σε ένα γραφείο, ο ένας έμπαινε ο άλλος έβγαινε. Άλλοι με πολιτικά άλλοι με στολή, άλλος πέταγε καμιά κουβέντα, άλλος όχι. Με ζυγίζανε, σκέφτηκα, πόσους παράδες κάνω, τι γράμματα ξέρω. Εγώ περίμενα να δω το τέλος του υπογείου, τον πάγο και το ρετσινόλαδο, όμως το σχέδιο ήταν διαφορετικό. Με γύρισαν στο τμήμα μεταγωγών και μετά από δύο μέρες με απόλυσαν, γύρισα στα Χανιά.

Την κατοχή την πέρασα στα Χανιά, παλεύοντας με την αντίσταση τους Ναζί κατακτητές και να σώσω την οικογένειά μου από την πείνα. Ο θάνατος παραμόνευε κάθε ώρα έξω από τις πόρτες μας. Η Κομματική Οργάνωση εξακολουθούσε να λειτουργεί και παλεύαμε πάνω στο εθνικοαπελευθερωτικό πρόγραμμα του ΕΑΜ και των άλλων οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Οι δυσκολίες τώρα ήταν περισσότερες. Πρώτα είχαμε τους χωροφύλακες και τους χαφιέδες, τώρα είχαμε και τους Γερμανούς. Κι ύστερα είχαμε λιγοστέψει πολύ. Άλλοι βρισκόντουσαν ακόμα στην Ακροναυπλία. Αντί να τους απολύσουν όταν μπήκαν οι Γερμανοί, οι φασίστες της 4ης Αυγούστου τους παρέδωσαν στους κατακτητές για να τους εξοντώσουν, όπως κι έγινε. Ανάμεσά τους ο γεωπόνος, Νίκος Μαριακάκης από τα Χανιά, ο Θ. Καλφάκης από τον Πλατανιά, ο Παναγιώτης Κορνάρος από τον Κίσαμο και άλλοι.

Μερικοί είχαν μείνει στα αλβανικά βουνά, μερικοί που γλίτωσαν σκόρπισαν στην Κρήτη. Ένας από αυτούς, αξέχαστος φίλος και σύντροφος, ήταν ο Λυκούργος Καλαμάτας ή Πολιτόπουλος. Ο πιο άξιος σύντροφος στη Νέα Χώρα, αλύγιστο παλικάρι, άντρακλας. Αυτός έμεινε πάνω στην Αλβανία, κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ της Ρούμελης. Κάποτε κατέβηκε με αποστολή στην Αθήνα, τον πιάσανε σε μπλόκο και τον έστειλαν όμηρο στην Γερμανία. Εκεί σκοτώθηκε σε ένα μεγάλο βομβαρδισμό που έκαναν οι σύμμαχοι.

Εμένα με έπιασαν δύο φορές στην κατοχή. Την πρώτη, βρέθηκαν στα καλά τους και δεν με παρέδωσαν στους Γερμανούς. Τη δεύτερη δε γλίτωσα. Όχι μόνο με παρέδωσαν στους Γερμανούς, με τις σχετικές συστάσεις για το παρελθόν μου, αλλά με βασάνισαν να ομολογήσω και να προδώσω τους συντρόφους μου. Με συνέλαβε έξω από την Αγορά ένα πρωί ο ενωματάρχης της Ασφάλειας, Κοντέας. Με έκλεισαν σε ένα μπουντρούμι, με βασάνιζαν μια βδομάδα και αφού δεν κατάφεραν με το ξύλο και με υποσχέσεις να μου δίνουν τρόφιμα για την οικογένειά μου, με παρέδωσαν στους Γερμανούς. Την ίδια μέρα με έκλεισαν στο στρατόπεδο της Αγυιάς. Έμενα στην απομόνωση, με τον αλησμόνητο Μανόλη Παπουτσάκη, στέλεχος της ΕΠΟΝ που τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο και περίμενε την εκτέλεσή του από μέρα σε μέρα. Ψύχραιμος, αποφασισμένος.

Τον Απρίλη του 1944, με κόλλησαν σε μια αποστολή 30 κρατουμένων, με προορισμό τη Γερμανία. Όμως δεν κατάφεραν να μας προωθήσουν, εξαιτίας των επιχειρήσεων στην κεντρική Ευρώπη και την προέλαση του κόκκινου στρατού. Στο στρατόπεδό που μας είχαν στην Αθήνα, μας φύλαγαν ταγματασφαλίτες του Ράλλη. Μια μέρα έκανε προσπάθεια ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της Αθήνας να μας ελευθερώσει, αλλά δεν πέτυχε. Σκοτώθηκαν ένας ελασίτης και δύο ταγματασφαλίτες.

Ο πόλεμος φαινόταν πως τελείωνε και ήταν χαμένοι από το φόβο τους. Φέυγοντας οι Γερμανοί, τον Οκτώβρη του 1944, μας άφησαν ελεύθερους και μας παρέλαβε ο Ερυθρός Σταυρός. Εκεί μας βρήκαν οι επιχειρήσεις του Δεκέμβρη, με την αγγλική επέμβαση. Ανοργάνωτοι, όπως είμαστε, τρέχαμε από εδώ και από εκεί να βοηθήσουμε τον ΕΛΑΣ. Μια μέρα που έκανε έρευνα στο δρόμο ένας χωροφύλακας, βρήκε στην τσέπη μου μια εφημερίδα, τη «Δημοκρατία». Με πήρε και με παρουσίασε σε έναν ταγματάρχη. Δεν είχα ταυτότητα.
«- Πάρτον στο Γ’ Αστυνομικό Τμήμα…»
«- Τι ζητάς εδώ;»
«- Είμαι όμηρος των Γερμανών, μένω στη στέγη του Ερυθρού Σταυρού»
«- Πού πήγαινες;»
«- Στη στέγη.»

Όταν μπήκα στο γραφείο, οι φύλακες είχαν δυο πολίτες κάτω και τους κλωτσούσαν. Μια γυναίκα ήταν αναίσθητη στο πάτωμα. «Κατεβάστε τον κάτω». Διαμαρτυρήθηκα, με κατέβασαν στο υπόγειο σπρώχνοντας με κλωτσιές. Ήταν ένα μικρό δωμάτιο βρωμερό, γεμάτο από κρατούμενους, άσχετους με τις συγκρούσεις. Έπιαναν από την άκρη όποιον έβρισκαν στο δρόμο. Το ίδιο βράδυ, μας φόρτωσαν και μας παρέδωσαν στους Άγγλους, στο Γουδί. Πάλι σε στρατόπεδο πάλι όμηρος. Οι Άγγλοι μας λεηλάτησαν, μας πήραν ό,τι κρατούσαμε: ρολόγια, αναπτήρες, χρήματα, χρυσαφικά όποιος είχε. Κρύο τρομερό, Δεκέμβρης, χωρίς κουβέρτα και φαΐ, ξεπαγιάσαμε.

Την επομένη πάλι φόρτωμα και δρόμο. Μας ξεφόρτωσαν σε μια παραλία στο Ελληνικό μέσα σε συρματοπλέγματα, νύχτα, πίσα σκοτάδι, φωτίζανε με προβολείς. Εγγλέζοι και εδώ, ολόγυρα στρατός, μηχανοκίνητα, τάνκς..
Μας έδωσαν και στήσαμε σκηνές, ρωτούσαμε τους έλληνες διερμηνείς τι θα μας κάνουν, καμία απάντηση, μόνο συστάσεις να μην προσπαθήσουμε να δραπετεύσουμε γιατί τα συρματοπλέγματα ήταν ηλεκτρισμένα. Μείναμε δυό τρέις μέρες, μας έδωσαν μια κουβέρτα και συσίτιο κονσέρβα κρέας με μπιζέλια. Έρχετε ένας διερμηνέας, μας λέει οτι θα μας απολύσουν, τα φορτηγά περίμεναν απέξω. Εγώ δεν βιάστηκα να μπω στα αυτοκίνητα, έμεινα τελευταίος. Με άλλους 50 περίπου ξεμείναμε, δεν χωρέσαμε στα αυτοκίνητα. Την άλλη μέρα μάθαμε πως τους άλλους τους πήγαν στον Πειραιά και απο εκεί στην Αφρική ομήρους. Μας ανάκριναν πάλι, ρωτούσαν λεπτομέρειες, που και πώς μας έπιασαν, εγώ διαμαρτυρήθηκα και είπα ότι ήμουν όμηρος των Γερμανών και τώρα δεν καταλαβαίνω γιατί με κρατούν οι Άγγλοι, είπα να ρωτήσουν στη στέγη του Ερυθρού. Σε δύο μέρες με απόλυσαν μαζί με άλλους δέκα.

Read Full Post »