Bernado Strozzi: Old woman at the mirror
Δείτε ένα άρθρο που ανακάλυψα στο Pro(k)tagon, το άρθρο το υπογράφει ο Νίκος
Δήμου που όπως ο ίδιος γράφει για τον εαυτό του…
«Αντίθετα με τους περισσότερους Έλληνες που συνταξιοδοτούνται (μέσος όρος) στα 57,8 χρόνια, έφτασε τα 79 χωρίς να δικαιούται σύνταξη – εξ ου και εργάζεται ακόμα.»
Τον έχει φάει το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί…αυτόν και τον Μητσοτάκη….
Η δύναμη της πίστης(ότι είναι με bold αποτελεί δική μου παρέμβαση στο άρθρο του Δήμου)
Πώς είναι δυνατόν μία εντελώς αποτυχημένη ιδεολογία να συγκεντρώνει ακόμα οπαδούς, να επιμένει – και να μας ταλαιπωρεί με τις ουτοπίες της;
Μάλλον επειδή εκεί που ο σοσιαλισμός εφαρμόστηκε οι άνθρωποι είχαν δωρεάν παιδεία, υγεία, εξάλειψη της ανεργίας, στέγη, θέατρα, αθλητικές εγκαταστάσεις, διακοπές δυο φορές το χρόνο, και γενικά δεν χρειαζόταν να ανησυχούν ούτε για το δικό τους μέλλον ούτε για το μέλλων των παιδιών τους, διότι οι ζωές τους- για όσο τουλάχιστον υπήρχε σοσιαλισμός- ήταν εξασφαλισμένες. Στην καθυστερημένη Ρωσία καταπολεμήθηκε μέσα σε μερικά μόνο χρόνια ο εκτεταμένος αναλφαβητισμός, λαοί που δεν είχαν ούτε καν γραφή(Καζακστάν), απέκτησαν δημόσια θέατρα, πανεπιστήμια, αθλητικές εγκαταστάσεις, δίκτυα συγκοινωνιών, μόνιμη στέγη κλπ. Επίσης, ο κομμουνισμός συνεχίζει να είναι δημοφιλής στο μυαλό και στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων επειδή από τη φύση του είναι μια ιδεολογία ανθρώπινη, η οποία αισιοδοξεί να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που αποτελεί τον πυρήνα της καπιταλιστικής ιδεολογίας και πρακτικής. Και αυτό είναι κάτι που φάνηκε από τις πρώτες κιόλας εφαρμογές του. Οι όποιες πρόοδοι στον καπιταλιστικό κόσμο, έγιναν στη βάση της στυγνής εκμετάλλευσης, τόσο των εργατών στα ίδια τα Δυτικά κράτη, όσο και την δις χειρότερη εκμετάλλευση των «υπανθρώπων» στις κτίσεις των ιμπεριαλιστικών αυτοκρατοριών.
Η σοσιαλιστική οικοδόμηση, αντίθετα, δεν βασίστηκε στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των λαϊκών μαζών, ούτε πλούτισαν κάποιες ολιγαρχίες ή μετοχικές εταιρίες από το μόχθο του σοβιετικού εργάτη, αντιθέτως, αυτό που παραγόταν από την κοινωνία επέστρεφε στην κοινωνία. Είχαν μάλιστα πετύχει και το εξής ανήκουστο για τις καπιταλιστικές κοινωνίες, να δουλεύει κάποιος σε επάγγελμα σχετικό με τον κλάδο σπουδών ή εξειδίκευσης του(για φαντάσου). Ο σοβιετικός εργάτης ήταν ένας άνθρωπος πολύ πιο καλλιεργημένος, εγγράμματος, καταρτισμένος, που παρακολουθούσε θέατρο, διάβαζε ποίηση, και άκουγε καλή μουσική. Μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τις εξαθλιωμένες εργατικές μάζες ακόμα και στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες; Για σκεφτείτε το εξαθλιωμένο εργατικό προλεταριάτο των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στις αρχές του 20ου αιώνα, την σημερινή κατάσταση στα γκέτο και στους καταυλισμούς τροχόσπιτων και παραγών(και δεν μιλάμε για την Βραζιλία αλλά για τις ΗΠΑ), τις πόλεις στους υπονόμους οι οποίες κατοικούνται από άστεγους, τους οικισμούς που αναπτύσσονται κάτω από τις γέφυρες. Για σκεφτείτε τον έλληνα εργάτη του 50 και του 60 ή τον έλληνα μετανάστη της ίδιας περιόδου, ο μόνος τρόπος βλέπετε να καλλιεργηθεί ο πρώτος εκείνη την περίοδο, ήταν με τη συμμετοχή του στο ταξικό κίνημα και στο ΚΚΕ. Την ίδια εποχή και ακόμη νωρίτερα, οι σοβιετικοί πολίτες στο σύνολο τους απολάμβαναν κλασικά θεατρικά έργα στα θέατρα που είχαν φτιαχτεί σε κάθε άκρη της ένωσης, μπαλέτα, κλασική μουσική κ.α. Η γυναίκα στα σοσιαλιστικά κράτη είχε δικαίωμα ψήφου, σπούδαζε, και γενικά απολάμβανε ίσα δικαιώματα με τον άνδρα. Την ίδια εποχή που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός, στα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και αντιμετωπίζονταν ως «ασθενές φύλλο», όταν χρησιμοποιούνταν στην εργασία εκτός σπιτιού, οι μισθοί τους ήταν αισθητά κατώτεροι από αυτούς των ανδρών.
Τίποτα δεν έχει αποτύχει περισσότερο από τον κομμουνισμό.(φαντάσου δηλαδή και να πετύχαινε τι άλλες κατακτήσεις θα είχαν τα σοσιαλιστικά κράτη) Το μόνο που κατάφερε ήταν να βελτιώσει και να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό(δηλαδή;). Οι προβλέψεις του Καρλ Μαρξ διαψεύστηκαν, οι κόκκινοι ηγέτες μεταμορφώθηκαν σε αιμοσταγείς δικτάτορες,(Και αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και σήμερα πάνω από τους μισούς ρώσους τάσσονται υπέρ του Στάλιν και της ΕΣΣΔ στις δημοσκοπήσεις, δεν βλέπω να συμβαίνει το ίδιο για τον Φράνκο, για τον Παπαδόπουλο ή για τον Πινοσέτ. Ο Μαρξ-που ανέλυσε τη φύση του καπιταλισμού τόσο όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα-διαψεύστηκε επειδή ο σοσιαλισμός δεν έφτασε στο κομμουνιστικό στάδιο με την πρώτη και ηττήθηκε, αλήθεια, όποιος έχει διαβάσει έστω και στοιχειωδώς ιστορία δεν έχει διαπιστώσει ότι για να επικρατήσει ο καπιταλισμός σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο-αν τοποθετήσουμε τις απαρχές του στις ιταλικές δημοκρατίες(Γένοβα, Πίζα, Βενετία)- χρειάστηκαν αιώνες ολόκληροι; ) τα καθεστώτα τους είτε κατέρρευσαν είτε μεταμορφώθηκαν σε τέρατα (π.χ. ο καπιταλιστικός κομμουνισμός της Κίνας). Μέχρι που χρειάστηκε να χτιστούν τείχη για να κρατάνε τους πολίτες μέσα στους «παραδείσους».(Σε αντίθεση με τα καπιταλιστικά καθεστώτα που ήταν τέρατα από τη γέννηση τους)
Ο καπιταλισμός όντως δεν έχει τείχη, για να μπορεί ο πολίτης όταν τον βομβαρδίζει το ΝΑΤΟ να μεταναστεύσει στον προορισμό της αρεσκείας του, προσφέροντας του μάλιστα και την απαραίτητη αδρεναλίνη, αφού κανείς μετανάστης δεν ξέρει εξ αρχής αν θα τα καταφέρει τελικά ή αν θα σκυλοπνιγεί στη θάλασσα, και δεν γνωρίζει πόσο άσχημες θα είναι οι συνθήκες που θα βρει στη χώρα προορισμού. Επίσης σύνορα δεν υπάρχουν για να μπορεί το κεφάλαιο να επωφελείται κάθε φορά από όσους μεταναστεύουν για να βρουν εργασία, λειτουργώντας ως διασπαστικοί μηχανισμοί, φτηνά εργατικά χέρια, και εργασιακές εφεδρείες στη διάθεση του κεφαλαίου. Η αγορά έχει ανοίξει και είναι παγκοσμιοποιημένη, για αυτό αν ο νέος θέλει να βρει δουλεία, δεν πρέπει να περιορίζεται στη χώρα καταγωγής του αλλά πρέπει να είναι έτοιμος να διατεθειμένος ή εξαναγκασμένος να μεταναστεύσει σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη και να είναι έτοιμος να αποδεχθεί οποιεσδήποτε συνθήκες.
Κι όμως έχουμε ακόμα σε μερικές χώρες -και την δική μας- ανθρώπους που οραματίζονται τα νέα σοβιέτ με τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές: κεντρικά διευθυνόμενη οικονομία, κρατικοποίηση των πάντων, περιορισμός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και -φυσικά- δικτατορία, γιατί όλα αυτά δημοκρατικά δεν γίνονται.
Ενώ με την κεντρικά διευθυνόμενη οικονομία της Ε.Ε δεν έχετε κάποιο πρόβλημα κυρ κυρ Νίκο; Ο κεντρικός σχεδιασμός κυρ κυρ Νίκο είναι η αιτία που οι μεγάλες καπιταλιστές επιχειρήσεις υπερισχύουν των μικρότερων (είναι η λεγόμενη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, αν είχατε διαβάσει λίγο Λένιν ίσως το γνωρίζατε), ακριβώς επειδή είναι πιο αποτελεσματικός, εξετάστε και τις λεγόμενες «οικονομίες κλίμακας». Από εκεί και πέρα στο σοσιαλισμό ο κεντρικός σχεδιασμός εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του λαού ενώ στον καπιταλισμό τα συμφέροντα των μετόχων. Όσο για την δικτατορία που λέτε, ναι δικτατορία το λέμε εμείς αυτό το πρώτο βήμα προς τον κομμουνισμό, δικτατορία του προλεταριάτου, που εν αντιθέσει με την δικτατορία των αγορών, αποτελεί την δικτατορία των πολλών(εργατών, εργαζομένων, φίλια στρώματα) πάνω στους λίγους(τραπεζίτες, εργοστασιάρχες, και γενικά το καπιταλιστικό κεφάλαιο σε κάθε του έκφραση). Αυτό μέχρι και τα τελευταία υπολείμματα της εξουσίας και της επιρροής αυτής της ολιγαρχίας να εξαφανιστούν, και με αυτόν τον τρόπο να σταματήσουν να υπάρχουν αντιμαχόμενα ταξικά συμφέροντα μέσα στην κοινωνία, ή πιο σωστά ο ρόλος του ως μηχανισμός κυριαρχίας της μιας τάξης πάνω στην άλλη/ες, να μαραζώσει και να εξαφανισθεί…ψιλά γράμματα ε;
Από εδώ και κάτω δεν το σχολιάζω το άρθρο του κυρ κυρ Νίκου, γιατί η «δοξασία» του σοσιαλισμού δεν τάισε τους ανθρώπους με χαμένους παραδείσους, άστρα και όραμα, αλλά με ψωμί, πνευματική καλλιέργεια και κατάργηση της εκμετάλλευσης από αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό των Ρομανώφ, παρόλα αυτά το παραθέτω για να υπάρχει ως ντοκουμέντο.(Δείτε όμως και παρακάτω γιατί ακολουθεί η πολεμική μου και σε άρθρο του Πιτσιρίκου, το οποίο απαντάει στο άρθρο του Νίκου Δήμου. Πραγματικά, αποτελεί μεγάλης δυσκολίας εγχείρημα, όπως θα δείτε, να καταλάβει κανείς πιο από τα δύο άρθρα είναι πιο ανυπόστατο, ανιστόρητο, αντεπιστημονικό, λαϊκίστικο και ελεεινό.)
Αναζητώντας μία απάντηση θυμήθηκα άλλες δοξασίες.
Εδώ και αιώνες, αστρονόμοι και αστροφυσικοί έχουν αποδείξει πως δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στους ισχυρισμούς της αστρολογίας. Ούτε καν ο ζωδιακός κύκλος ισχύει πια (τα ζώδια τώρα είναι 13). Όμως στην χώρα μας υπάρχουν γύρω στους 20.000 αστρολόγοι καταχωρημένοι στην εφορία (και πόσοι ακαταχώρητοι…). Πρόκειται για απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου αφού πουλάνε αέρα. Όμως, για να συντηρούνται αυτοί, και να είναι πρώτα σε κυκλοφορία τα αστρολογικά έντυπα, πρέπει οι οπαδοί της αστρολογίας να είναι αριθμητικά ανάλογοι με τους πιστούς του κομμουνισμού…
Χειρότερα τα πράγματα με την άλλη φενάκη, της ομοιοπαθητικής «ιατρικής». Χιλιάδες άνθρωποι ταλαιπωρούνται (και συχνά κινδυνεύουν) ακολουθώντας μία μέθοδο που δεν έχει την παραμικρή επιστημονική εγκυρότητα. (Η τελευταία απόδειξη: σε έκθεση που ζήτησε πρόσφατα η Βουλή της Αυστραλίας εξετάστηκαν όλες οι έρευνες που έχουν γίνει σε επιστημονικά εργαστήρια παγκοσμίως: ούτε μία δεν έφερνε ένα στοιχείο για την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής).
Κι όμως η πίστη σε αυτή είναι τόσο ισχυρή, που μερικές κυβερνήσεις κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης, υποχρεώθηκαν να δεχθούν την μερική ένταξή της σε συστήματα υγείας!
Φοβερή η δύναμη της πίστης: θα την νιώσετε καλύτερα αν σκεφθείτε πως πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι και πολλά κράτη στη γη βασίζουν την ζωή και την πορεία τους σε κάποιον που (όπως λένε) ανεστήθη εκ νεκρών…
ένα άρθρο των πρω(κ)ταγωνιστών
Λοιπόν πάμε τώρα στο άρθρο του Πιτσιρίκου
Η δύναμη της εγωπάθειας(Άραγε στον εαυτό του αναφέρεται περισσότερο ο Πιτσιρίκος με αυτόν τον τίτλο ή στον Δήμου; Πάλι ότι είναι με Bold αποτελεί δική μου παρέμβαση)
Πώς είναι δυνατόν μια εντελώς αποτυχημένη και απάνθρωπη ιδεολογία, όπως ο καπιταλισμός, να έχει τόσους οπαδούς -ακόμα και μετά την κατάρρευσή του- και να συνεχίζει να ταλαιπωρεί δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο;
Τίποτα δεν έχει αποτύχει περισσότερο από τον καπιταλισμό. Το μόνο που κατάφερε είναι να πείσει για την ανάγκη του σοσιαλισμού.
Είναι γνωστό σε όλους πως ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να είναι παραγωγικός σε όλο τον πλανήτη· διαφορετικά, δεν θα υπήρχε καλύτερο σύστημα από τον καπιταλισμό.
Για να είναι παραγωγικός ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε δεκάδες χώρες να είναι δούλοι ή να εξοντώνονται.
Και χτίζονται διαρκώς τείχη στις πλούσιες καπιταλιστικές χώρες, για να κρατήσουν έξω από τους «παραδείσους» τους απελπισμένους των άλλων χωρών, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τους πνίγουν στην θάλασσα ή στέλνουν τους στρατούς τους, για να τους αφανίσουν και να λεηλατήσουν τις χώρες τους.
Κι όμως, σε μερικές χώρες -ακόμα και στην δική μας- υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται πως μπορεί η καπιταλιστική δικτατορία να γίνει δημοκρατία.
Οι περισσότεροι καλοί και όμορφοι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου ήταν κομμουνιστές.
—ως εδώ οκ, πάμε να δούμε τώρα ποιούς θεωρεί ο Πιτσιρίκος καλούς κομμουνιστές—
Δεν ήταν απαραίτητα γραμμένοι σε κάποιο κομμουνιστικό κόμμα -σχεδόν κανείς τους δεν ήταν-, ενώ πολλοί από αυτούς δεν ήξεραν καν πως είναι κομμουνιστές.
Είμαι ένας φτωχός και μόνος κομμουνιστής που ταξιδεύω με το άλογο μου προς το ηλιοβασίλεμα, προς ένα ήλιο που ποτέ δεν θα φτάσω -γιατί όλο θα νυχτώνει- αλλά που πάντα θα οραματίζομαι. Όπως ο χριστιανός ποτέ στη ζωή του δεν φτάνει στον παράδεισο αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να τον έχει ως όραμα. Είναι πραγματικά σαν να προσπαθεί ο Πιτσιρίκος με τις μικροαστικές του ιδεοληψίες, να δώσει δίκιο στον Δήμου μετατρέποντας τον κομμουνιστή σε έναν καλούλη κοσμοκαλόγερο.
Το μεγάλο λάθος του Μαρξ ήταν πως δεν αντιλήφθηκε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καθάρματα.
Το μεγάλο λάθος σου Πιτσιρίκο είναι ότι δεν έχεις καταλάβει τι λέει ο Μαρξ και για αυτό αραδιάζεις μπαρούφιτσες. Ο Μαρξ έχει πολύ υψηλή επίγνωση του τι είναι οι άνθρωποι, δεν τους λέει καθάρματα διότι αποτελεί έναν «αγοραίο» και ανιστορικό χαρακτηρισμό χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Αυτό που λέει, σε αντίθεση με εσένα ανιστόρητε πιτσιρίκε, είναι ότι οι άνθρωποι[επειδή είναι εύπλαστα κοινωνικά όντα] είναι φρούτα της εποχής τους, δηλαδή φρούτα των συνθηκών μέσα στις οποίες ζουν, άρα σε συνθήκες καπιταλισμού, ή δουλοκτησίας ή φεουδαρχίας, οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους δεν μπορούν παρά να «μολύνονται»από τις καταστάσεις που επικρατούν στις συνθήκες αυτές και να μην ανταποκρίνονται σε κάποιο εξιδανικευμένο μοντέλο που πιθανόν να έχεις εσύ πιτσιρίκε στο μυαλό σου. Τέτοια εξιδανικευμένα μοντέλα για τον ιδανικό άνθρωπο επινόησε και η αστική τάξη, και οι ευγενείς. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούσαν την αποστροφή τους για τους κακομοίρηδες, τους άξεστους και τους χωριάτες, αφού καμία σχέση δεν είχαν με τον δικό τους ιδεαλιστικό και πολύ βολικό για τους ίδιους «ουμανισμό». Έτσι λοιπόν οι ευημερούσες τάξεις και κοινωνικά στρώματα, αισθάνονταν ανώτεροι απέναντι στην «πλέμπα», αυτό που δεν αναλογιζόταν ή δεν ήθελαν να αναλογιστούν, είναι ότι η «ανωτερότητα» και η καλλιέργεια του ενός, στηρίζονταν στην κακομοιριά και στην εξαθλίωση του άλλου, ακριβώς επειδή ήταν προϊόν χρόνιας και παγιωμένης, στην βάση της οικονομίας κάθε φορά, εκμετάλλευσης. Πόσο βολικό αλώστε ήταν να αποκαλέσεις τον μαύρο σκλάβο υπάνθρωπο -συγκρίνοντας τον με τα δικά σου πρότυπα «ανθρωπιάς» και «πολιτισμού», και έτσι να μην υπάρχει κόλλημα στο να τον μεταχειριστείς σαν ζώο. Ο Μαρξ είχε την επίγνωση όλων αυτών, για αυτόν τον λόγο δεν ήθελε μόνο να μιλάει για τον κόσμο, ήθελε να τον αλλάξει, γιατί γνώριζε ότι μόνο αν αλλάξει η οικονομία στη βάση της, θα άλλαζαν αποφασιστικά και οι κοινωνικές συνθήκες, και έτσι θα γίνονταν δυνατόν να ανυψωθούν όλοι οι άνθρωποι, και όχι μόνο οι ελίτ, στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
Δεν απέτυχε ο κομμουνισμός, οι άνθρωποι απέτυχαν.
Μπορώ να καταλάβω τους εγωπαθείς και υπερφιλόδοξους ανθρώπους που γαντζώνονται στον καπιταλισμό.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως -ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι- δεν συνειδητοποιούν όταν γερνούν πως ένας τίμιος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι κομμουνιστής.(Τι σημαίνει δηλαδή τίμιος άνθρωπος; Να μην κάνει κακό σε κανένα, να κοιτάει τη δουλίτσα του, να είναι καλός και ευγενικός; Συγνώμη αλλά αυτός δεν είναι κομμουνιστής, ο κομμουνιστής δεν ανέχεται την εξαθλίωση ούτε του ίδιου ούτε των άλλων, και κάθε άλλο παρά «τίμιος»(με την έννοια του φιλήσυχου) είναι, αυτά αποτελούν χριστιανικά προτάγματα και καθόλου δεν χαρακτηρίζουν τους κομμουνιστές.)
Κομμουνιστής, όχι μέλος κομμουνιστικού κόμματος. Κομμουνιστής, όχι γραφειοκράτης.
Δηλαδή αυτός που αγωνίζεται οργανωμένα μέσα από το κόμμα νέου τύπου(διαβάστε και λίγο Λένιν κύριε Πιτσιρίκο) είναι γραφειοκράτης; Που σημαίνει ότι οι μπολσεβίκοι που γκρέμισαν την εξουσία του τσάρου μέσα από την οργάνωση του Κ.Κ , που αγωνίστηκαν ενάντια στις βλέψεις του βολικού για την αστική τάξη Κερένσκι(ο οποίος πίεζε προς συντηρητική τροπή της επανάστασης), που εναντιώθηκαν στη λογική των στους μετριοπαθών μενσεβίκων που ίδρυσαν το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος με τις τεράστιες κατακτήσεις του ήταν τελειωμένοι γραφειοκράτες; Οι αγωνιστές του ΕΑΜ, και αυτοί γραφειοκράτες; Θα είχαν πετύχει όλοι οι παραπάνω τίποτα αν δεν ήταν οργανωμένοι σε ένα επαναστατικό φορέα/κόμμα; Δηλαδή ο σωστός κομμουνιστής είναι ο μοναχόντας, ακίνδυνος για το σύστημα, γραφικός ιδεαλιστής, ο γέρος του βουνού; Αυτός που δεν οργανώνει και δεν οργανώνεται σε συλλογικότητες…μα αυτός έρχεται σε αντίθεση και με την ετυμολογία της ίδιας της λέξης κομμουνιστής…
Αφού παραμένουν γαντζωμένοι σε χρήματα, ατομική ιδιοκτησία και εγωπάθεια όταν είναι πια φάτσα κάρτα με τον θάνατο, δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να τους αλλάξεις γνώμη.
Μπορείς μόνο να τους συμπονέσεις.(ή μπορείς και να τους πολεμήσεις, και να τους ανατρέψεις…δηλαδή αν και εφόσον πιτσιρίκο δεν ήσουν οπαδός ενός κομμουνισμού που δεν μπορεί να υπάρξει)
Για τις παρεμβάσεις Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Read Full Post »
Αμπελοφιλοσοφίες 