Τα τύμπανα του πολέμου

Δημοσιεύθηκε και στην katiousa

Όχι, δεν αναφέρομαι στην αύξηση της έντασης της επιθετικότητας ένθεν κακείθεν που παρατηρείται στον κόσμο την τελευταία τουλάχιστον επταετία –και η οποία είναι πραγματική και ιδιαίτερα επικίνδυνη- αλλά το πάω πολύ πιο πίσω χρονολογικά και συγκεκριμένα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στο εξής Α’ Π.Π). Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τα όσα ακολουθούν παρακάτω αφορούν το Battlefield One (και γενικότερα τη σειρά αυτή των παιχνιδιών), ένα [κυρίως] multiplayer¹ παιχνίδι το οποίο κυκλοφορεί στο playstation, το xbox one και τα PC.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι Battlefield (πεδίο μάχης) δεν λέγεται One επειδή είναι το πρώτο μιας σειράς παιχνιδιών (αντιθέτως στη σειρά είναι 8^ο ή 9^ο ανάλογα με την πλατφόρμα ή και ακόμη παραπάνω αν υπολογίσουμε και τα spinoff²) αλλά επειδή το πεδίο μάχης του είναι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Οι καινοτομίες που έφερε η σειρά battlefield στα multiplayer παιχνίδια πρώτου προσώπου³ είναι πολλές, θα αναφερθούμε σε μερικές από αυτές.

• Πολλοί παίχτες ταυτόχρονα να πολεμούν σε δυο αντίπαλες ομάδες μέσα σε τεράστιους χάρτες.
• Δυνατότητα ο παίκτης να οδηγήσει διάφορα οχήματα, από μοτοσυκλέτες, κλαρκ, τζιπάκια, φορτηγά, τανκ, μέχρι αεροπλάνα, ελικόπτερα, πλοία, άλογα, τρένα … Ζέπελιν και πολλά ακόμα.
• Συνεργασία των παικτών και ειδικότητες (Classes) όπως Medic, Assault, support, κλπ, που κάθε μια έχει το δικό της ρόλο.
• Διαχωρισμός σε υπο-ομάδες (squads) με ομαδάρχη που δίνει εντολές στους φαντάρους για τον καλύτερο συντονισμό της ομάδας.
• Πολλά είδη όπλων που είναι παραμετροποιήσιμα (διόπτρες, εναλλακτική στόχευση, διαφορετικές γεμιστήρες κλπ.), καθώς επίσης και gadgets (c4, δυναμίτες, κιάλια, νάρκες, ρομποτάκια, ραντάρ κ.α).
• Διαφορετικά είδη παιχνιδιού, από πιο απλά όπως death match, μέχρι και πολύ πιο πολύπλοκα, operations.
• Κατά παράδοση τα παιχνίδια της σειράς έχουν γραφική και ηχητική πανδαισία, με αποτέλεσμα να σε βάζουν μέσα στη μάχη εφόσον έχεις ένα καλό υπολογιστή και δυνατά την ένταση του ήχου.
• Αποθήκευση λεπτομερών στατιστικών, έτσι ώστε ο κάθε παίκτης να μπορεί να βλέπει τις δικές του επιδόσεις αλλά και των φίλων του.
• Πρωτοποριακό μοντέλο φυσικής, με κτήρια και περιβάλλοντα που καταστρέφονται μέχρι ισοπέδωσης, αλλαγή καιρικών συνθηκών την ώρα του παιχνιδιού κ.α.

Εδώ να σημειωθεί, ότι για κάποια από τα όσα ανέφερα παραπάνω, τα πρωτεία δεν ανήκουν στα battlefield, όμως η σειρά battlefield ήταν εκείνη που τα συνδύασε όλα μεταξύ τους άψογα, πρωτοτυπώντας έτσι όχι μόνο στα επί μέρους αλλά και στο σύνολο.

Από τα όσα έχω γράψει ως τώρα ίσως έχετε βγάλει το συμπέρασμα ότι τα battlefield είναι παιχνίδια που απευθύνονται σε στρατόγκαυλους. Στην πραγματικότητα όμως είναι παιχνίδια που μπορεί να εθίσουν τον καθένα με τη φρενήρη δράση τους, τους εναλλακτικούς τρόπους παιχνιδιού ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός, και το βάθος χρόνου που μπορεί κανείς να ασχολείται χωρίς να βαρεθεί, λόγω της πολυπλοκότητας τους που σου δίνει συνεχώς νέες εμπειρίες. Και, για να πω την αλήθεια, είμαι και εγώ ένα από τα θύματα της γοητείας τους, αφού τα έχω αγοράσει σχεδόν όλα, μαζί με τα expansion (επεκτάσεις) τους και σε κάποια από αυτά μάλιστα έχω αφιερώσει πολύ παραπάνω από 100 ώρες παιχνιδιού.

Ιδού η παρουσία μας στο παιχνίδι, katiousa_mag, έτυχε στο χάρτη αυτό να είμαστε με τους Γερμαναράδες

Σκόπιμα δεν ανέφερα παραπάνω –μαζί με τους υπόλοιπους- τον νούμερο ένα λόγο που εγώ προσωπικά θεωρώ τα battlefield την καλύτερη σειρά πολεμικών παιχνιδιών πρώτου προσώπου, και αυτός είναι η ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και διασκέδασης που προσφέρουν. Κατά καιρούς, πολλοί έχουν κατηγορήσει τα battlefield για έλλειψη ρεαλισμού, και αυτό είναι κάτι που όντως ισχύει. Πχ, στον πραγματικό πόλεμο δεν μπορείς να αναστήσεις ένα σύντροφο σου, που έχει φάει στη μάπα κοτζάμ όλμο, με έναν απινιδωτή ή μια σύριγγα. Επίσης δεν μπορείς να οδηγήσεις πολεμικό πλοίο χρησιμοποιώντας 7-8 πλήκτρα, ούτε και να σου ρίξουν 6-7 σφαίρες και εσύ να συνεχίσεις να πολεμάς και μετά από μισό λεπτό να έχεις γιατρευτεί κιόλας. Όμως, αν το παιχνίδι ήταν απόλυτα ρεαλιστικό, τότε θα έχανε σε ψυχαγωγία. Σκέψου δηλαδή να πρέπει να περπατήσεις 2-3 ώρες πριν φτάσεις στο πεδίο της μάχης, ή να πρέπει να έχεις γνώσεις πιλότου για να οδηγήσεις ένα αεροπλάνο ή να σημαδεύεις με τα κοντάρια πριν ρίξεις με όλμο (πώς φαίνεται ο ολμιστής) και να χρειάζονται 4 κάθε φορά για να τον χρησιμοποιήσουν και να τον κουβαλήσουν. Υπάρχουν βέβαια και παιχνίδια που φλερτάρουν με αυτό το επίπεδο ρεαλισμού –πχ εξομοιωτές πτήσης- αλλά αυτά απευθύνονται σε ειδικότερο κοινό και είναι λιγότερο παιχνίδια και περισσότερο …εξομοιωτές. Κάποια μάλιστα από αυτά χρησιμοποιούνται και στην εκπαίδευση των στρατιωτών/αξιωματικών σε διάφορους στρατούς ανά τον κόσμο και σίγουρα στον αμερικάνικο.

Πρώτοι στον πόλεμο, πρώτοι στον αγώνα

Από όλα τα παιχνίδια battlefield εγώ ξεχωρίζω κυρίως τρία:

• Το πρώτο (battlefield 1942), επειδή εγκαινίασε τη σειρά.
• Το bad company 2 επειδή ήταν από τα πιο διασκεδαστικά.
• Και το battlefield one, που είναι και το πιο πρόσφατο, για τους λόγους που θα αναλύσουμε ακριβώς παρακάτω.

Γιατί μου αρέσει τόσο πολύ το Battlefield One;

Καταρχήν, όσον αφορά στα πολεμικά παιχνίδια, προτιμάω εκείνα που έχουν να κάνουν με Α’ και Β’ Π.Π. Και, ενώ για τον Β’ Π.Π. υπάρχει μια πλειάδα παιχνιδιών πρώτου προσώπου, για τον Α’ ΠΠ είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, και ούτε καν δεν τα εξαντλούν και αυτά. Πέρα από τα άλλα υπάρχει και το φαινόμενο, όσο πιο σύγχρονα είναι τα θέατρα των επιχειρήσεων στα παιχνίδια, τόσο περισσότερη προπαγάνδα να πέφτει, που μερικές φορές φτάνει στο σημείο να αποτελεί προέκταση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. «Θύμα» αυτού του φαινομένου έχει πέσει και ή σειρά battlefield, αν και σε πιο ακραία σημεία έχει φτάσει πιστεύω η σειρά Call Of Duty (Cod) σε ένα από τα οποία μάλιστα της σειράς, καλείσαι να δολοφονήσεις τον Φιντέλ Κάστρο (μόνο στα παιχνίδια μπορούσαν να τον σκοτώσουν βλέπετε) και η σειρά Homefront, που θέλει την Βόρεια Κορέα να έχει κάνει επίθεση και να έχει καταλάβει τις ΗΠΑ.

Υπάρχουν, βέβαια και λαμπρές εξαιρέσεις, όπως είναι για παράδειγμα το παιχνίδι Spec Ops The Line, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και αντιπολεμικό, παρότι ασχολείται με σύγχρονα πιθανά πολεμικά σενάρια. Στο συγκεκριμένο, ο G Ι Joe ήρωας που χειρίζεται ο παίκτης διαπράττει απίστευτες ακρότητες στο όνομα της «ειρήνης και της δημοκρατίας», κάτι που οι δημιουργοί παρουσιάζουν με τρόπο που κάθε άλλο παρά δοξάζει τις πράξεις τόσο του ίδιου όσο και του σκοπού που εκπροσωπεί.

Στα πολεμικά παιχνίδια που αναφέρονται σε παλιότερες εποχές, δεν λείπει πάντα η προπαγάνδα, αφού συχνά εισάγεται με όχημα την «ιστορική ακρίβεια» που μεταφράζεται σε αντικομουνιστική ακρίβεια. Ακραίο παράδειγμα αποτελεί το παιχνίδι company of heroes 2 το οποίο παρουσιάζει τους σοβιετικούς σαν να είναι χειρότεροι και από τους Ναζί. Στο Battlefield one, πάντως, δεν παρατηρώ να υπάρχουν φαινόμενα προπαγάνδας, αν και ίσως πρέπει να περιμένουμε ως το επόμενο expansion για να σιγουρευτούμε, με τίτλο “in the name of the Tzar”⁴ που εισάγει τον Ρωσικό στρατό στο παιχνίδι.

Και μιας και αναφερθήκαμε στην ιστορική ακρίβεια, να πούμε ότι και εκεί το παιχνίδι έχει βρει την χρυσή τομή. Αντλεί μεν από την ιστορία, αλλά μέχρι το σημείο που αυτό δεν γίνεται εις βάρος της διασκέδασης που προσφέρει. Οι χάρτες του αποτελούν πεδία που διεξήχθησαν πραγματικές μάχες, όπως το Verdun⁵, που έχουν αναπαραχθεί από φωτογραφίες, αεροφωτογραφίες, και εικόνες της εποχής με καταπληκτική ακρίβεια σε σημείο να αποτελούν υπέροχες αναπαραστάσεις της φρίκης. Οι στολές, οι εμφανίζεις των όπλων, τα οχήματα, και γενικά ό,τι αφορά στον οπτικό τομέα, αποτελεί ιδανική αναπαράσταση των πραγματικών.

Η κόλαση του Βερντέν όπως αποτυπώνεται στο παιχνίδι

Κατά την ώρα της δράσης, ο παίκτης καλείται να παίξει γρήγορα, και παράλληλα στρατηγικά, ενώ η συνεργασία με τα άλλα μέλη της ομάδας είναι απαραίτητη για την επιτυχή του πορεία. Για παράδειγμα, αν είσαι τραυματισμένος μπορεί να σε γιατρέψει ο medic, αν ξεμείνεις από σφαίρες μπορεί να σε προμηθεύσει ο support, αν το όχημα σου έχει πάθει βλάβη μπορεί να στο επισκευάσει ο μηχανικός. Όλα αυτά βέβαια μη φανταστείτε ότι γίνονται με ρεαλιστικό τρόπο, η επισκευή του οχήματος παίρνει 4 με 5 δευτερόλεπτα, και το μπαντάρισμα του τραυματία το ίδιο. Πάντως η ομάδα και το squad (υπο-ομάδα) έχουν τεράστια σημασία, αφού έχω παρατηρήσει πως όταν η ομάδα μου δεν πηγαίνει καλά κάνω και εγώ χαμηλότερο σκορ, ενώ όταν το squad μου αδιαφορεί εντελώς και δεν συνεργάζεται, τα πράγματα πάνε ακόμη χειρότερα.

Τα όπλα του παιχνιδιού είναι λίγο πουσαρισμένα, και με αυτό θέλω να πω, ότι για χάρη της διασκέδασης τα έχουν κάνει κάπως πιο αποτελεσματικά από ό,τι τα πραγματικά εκείνης της εποχής. Πάντως σε σχέση με άλλα παιχνίδια της σειράς που εξελίσσονται στο σήμερα, τα όπλα και τα gadgets του one είναι αρκετά πιο «ταπεινά», κάτι που έχει και τα καλά του και τα κακά του. Σαν καλό, θεωρώ, το ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να «κλέψει» κάποιος κάνοντας κατάχρηση κάποιων ιδιοτήτων των όπλων και των gadgets, σαν κακό το ότι δεν υπάρχουν –σε σχέση με άλλα battlefield– τόσο πολλά πράγματα να ξεκλειδώσεις. Και όταν λέω να ξεκλειδώσεις, εννοώ ότι όσο περισσότερο παίζει κάποιος, τόσο αυξάνεται η πρόσβαση του σε όπλα, gadgets, χειροβομβίδες, πρόσθετα των όπλων κλπ.

Υπάρχει εξοπλισμός στο παιχνίδι για όλα τα γούστα, τον οποίο καλείσαι να προσαρμόσεις στις ανάγκες σου, αλλά και να προσαρμοστείς σε αυτόν. Ένα όπλο που χρησιμοποιείς πρώτη φορά, κατά πάσα πιθανότητα θα σου φανεί κάπως άχρηστο, αν όμως του δώσεις χρόνο θα δεις ότι θα βελτιωθείς και ίσως να γίνει το αγαπημένο σου. Αν και για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάφερα να γίνω καλός σε όπλα sniper, με αποτέλεσμα να είναι τα λιγότερο χρησιμοποιημένα όπλα από εμένα, και να μισώ όσο τίποτα άλλο όταν κάποιος πετυχημένα με σκοτώνει από 500 μέτρα απόσταση. Πάντως η κατάχρηση των όπλων sniper καταντάει αηδία, και, όταν ο χάρτης γεμίζει με ακροβολιστές χάνεται κατά τη γνώμη μου η πλάκα, γιατί σε τρώνε από όλα τα σημεία του ορίζοντα χωρίς να μπορείς να αμυνθείς. Είναι η λεγόμενη τεχνική του «καμπερώματος» που βγαίνει από την λέξη κάμπινγκ, ότι και καλά ο sniper στήνει σε ένα σημείο τη σκηνή του και δεν κουνάει από εκεί μέχρι να ολοκληρωθεί η πίστα. Άλλα «καρκινώματα» του παιχνιδιού είναι οι cheaters, αυτοί δηλαδή που χρησιμοποιούν hacks για να κλέψουν στο παιχνίδι, πχ να σε βλέπουν μέσα από τοίχους, να σε πετυχαίνουν αυτόματα στο κεφάλι κ.α. Οι servers διαθέτουν προγράμματα που εντοπίζουν τους cheaters, όμως αυτοί που φτιάχνουν τα hacks τα εξελίσσουν και έτσι τα αντικλεπτικά συστήματα είναι αδύνατον να τους εντοπίσουν όλους, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι τίμιοι βιοπαλαιστές παίκτες.

Καράβια βγήκαν στη στεριά… με με ρωτάτε πώς κατέληξε το πολεμικό πλοίο στην έρημο.

Ακόμη ένα καλό που έχει το battlefield one, και η σειρά γενικότερα, είναι ότι ο κόσμος συνεχίζει να τα παίζει πολύ καιρό μετά την κυκλοφορία τους. Για παράδειγμα, στους servers του bad company 2 συνεχίζουν να υπάρχουν πολλοί ενεργοί παίκτες, παρότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 2010, ενώ και τα παλιότερα battlefield συνεχίζουν να έχουν μια αξιοσέβαστη βάση παικτών σε επίσημους και ανεπίσημους servers. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι το παιχνίδι που αγοράζεις θα συνεχίσει να έχει πέραση μετά από καιρό, διότι τα περισσότερα multiplayer παιχνίδια σπάνια έχουν κύκλο ζωής πάνω από 5-6 χρόνια, κάτι που τα καθιστά άχρηστα όταν παλιώσουν αφού δεν μπορούν πια να παιχτούν.

Πέρα από τα χαρακτηριστικά τους, την διασκέδαση που προσφέρουν και τις καινοτομίες τους, δεν μπορεί παρά να μας δημιουργηθούν ερωτήματα για τις πιθανές αρνητικές πλευρές αυτού του είδους των παιχνιδιών. Όχι μόνο για το ζήτημα του εθισμού, καθώς υπάρχουν άνθρωποι που περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας τους παίζοντας τέτοια παιχνίδια, αλλά και για μια σειρά από άλλους προβληματισμούς, ειδικότερα σε σχέση με τις μικρότερες ηλικίες. Φέρ’ ειπείν, το κατά πόσο τέτοιου είδους παιχνίδια δημιουργούν στα μυαλά των παιδιών μια ρομαντική εικόνα για τον πόλεμο, μια εξύμνηση της επικράτησης μέσω της βίας, και μια αποδοχή, σε βαθύτερο συνειδησιακό επίπεδο, του ρόλου τους ως πιθανοί αυριανοί στρατιώτες στην υπηρεσία του «έθνους». Πάντως, ακόμη και πριν εφευρεθούν οι υπολογιστές, η κοινωνία «εκπαίδευε» από μικρά τα παιδιά στην ιδέα του πολέμου μέσα από τα παιχνίδια, τα κόμικς, την τηλεόραση, ακόμη και το σχολείο. Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι τα ανθρώπινα υποκείμενα έχουν τον τρόπο να ξεχωρίζουν το πραγματικό από το φανταστικό, και να κατανοούν ότι άλλο το παιχνίδι και άλλο η πραγματικότητα. Βέβαια η εξύμνηση της βίας μέσα από τηλεόραση, υπολογιστές, κόμικ κ.α, ακόμα και αν είναι βία φανταστική, όλο και κάποιο αποτύπωμα θα αφήσει. Πιστεύω όμως ότι θα ήταν ίσως υπερβολική μια a priori δαιμονοποίηση όλων των παιχνιδιών/ταινιών/βιβλίων/κόμικ, σχετικών με τον πόλεμο, καθώς θα αποτελούσε μια τυφλή στροφή στον πουριτανισμό.

Πάντως, το ζήτημα των συνεπειών σηκώνει πολύ κουβέντα, που ίσως θα είχε αξία να γίνει αυτοτελώς σε κατοπινό άρθρο. Όσον αφορά το παρόν άρθρο, ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον καθώς θα ακολουθήσουν και άλλα παρόμοια από τον φαντασμαγορικό κόσμο του gaming.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

1 Παιχνίδι πολλών παικτών

2 Δηλαδή παιχνίδια που είναι παρακλάδια της βασικής σειράς και δεν προσμετρώνται ως συνέχειες

3 Πρώτου προσώπου λέγονται εξαιτίας της οπτικής τους, επειδή παίζεις το παιχνίδι κοιτάζοντας μέσα από τα μάτια του ήρωα

4 Στο όνομα του Τσάρου

5 Στο Verdun στη βορειοανατολική Γαλλία, έλαβε τόπο μια από τις πιο αιματηρές συμπλοκές του ΑΠΠ που κράτησε 11 μήνες και κόστισε τη ζωή σε περισσότερα από 710.000 άτομα.

Read Full Post »

Ο επίτιμος μας εμπνέει, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Χιλιάδες τα memes που κυκλοφόρησαν από τα ξημερώματα για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τα οποία δείχνουν και το μεγαλείο του ανδρός που έφυγε πλήρης νυκτών. Και επειδή όπου σαχλαμάρα και χαρά εγω πιάνω πρώτο τραπέζι πίστα, ιδού μερικά δικά μου.

Πεθαίνει ο Μητσοτάκης και πηγαίνοντας στον άλλο κόσμο στέκει σε μια ουρά μπροστά από το γραφείο του άγιου Πέτρου

Περιμένει και όταν φτάνει η σειρά του του δείχνει ο άγιος δυο πόρτες, η μια έχει ταμπέλα που γράφει παράδεισος και η άλλη ταμπέλα που γράφει κόλαση

«διάλεξε» του λέει ο άγιος

Ο Μητσοτάκης διαλέγει αυτή που γράφει παράδεισος και μπαίνει, ύστερα ο άγιος αγανακτισμένος αλλάζει μεταξύ τους τις ταμπέλες

«Μα καλά, γιατί το έκανες αυτό;» Τον ρωτάειο επόμενος στη σειρά

«Αλλάξαν οι συσχετισμοί» του απαντάει ο άγιος

~

Πεθαίνει ο Μητσοτάκης και παει στον άλλο κόσμο
κάποια φάση ερχεται ο Αντρέας και τον ρωτά

– έμαθα οτι στην ελλάδα είναι κάποιος που με μιμείται, τον ξέρεις;
– Τον Γιώργο Μητσηκώστα θα λες
– Κοίτα, το επίθετο δεν το θυμάμαι αλλά νομίζω το μικρό του είναι Αλέξης

~

Πεθαίνει ο Μητσοτάκης και πάει στον άλλο κόσμο
με το που περνάει την πύλη έρχεται τρεχάτος ο Αντρέας να τον προυπαντήσει
– άντε ρε παιδί μου, τόσα χρονια σε περίμενα, πες μου τα νεα!!! Τι κάνει ο διάδοχος μου;
– ε να ξέρεις δεν είναι και πολύ καλά ο Γιωργάκης, διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, μετά τον χώρισε η Άντα, ύστερα ξύρισε και το μουστάκι, και τώρα ολοι στην Ελλάδα τον βρίζουν
– βρε μαλάκα ποιο Γιωργάκι; για τον Αλέξη σε ρωτάω!

~

Πεθαίνει ο Μητσοτάκης και παει στον άλλο κόσμο
ρωτάει λοιπόν τον άγιο Πέτρο
– Πέτρο, που είναι ο Χριστός θέλω κάτι να του πω
του δείχνει ο πέτρος ενα καφενείο που κάθονταν ο Χριστός και έπαιζε ταβλι με τον απόστολο Παύλο
παει λοιπόν ο Μητσοτάκης στο καφενείο και κάθεται σε μια καρέκλα
κάποια στιγμή περνάει απο εκει εξω ο Ιούδας που κάνει βόλτα το σκύλο του
Πετάγεται ο Μητσοτάκης πανω και δείχνοντας τον Ιούδα φωνάζει
– ΝΑ, ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΕ!!!

~

Πεθαίνει ο Μητσοτάκης και πάει στον άγιο Πέτρο
άγιος Πέτρος: Εσυ εδω;
Μητσοτάκης: Ναι, πως να το κρύψωμεν άλλωστε…
Αγιος Πέτρος: Πω ρε πούστη μου αναστήθηκα;

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Read Full Post »

Ποια Ελένη; (Μέρος δεύτερο)

Δημοσιεύθηκε και στο katiousa.gr

Καταρχήν Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες Κωνσταντίνους, Ελένες και στις λοιπές παραλλαγές των ονομάτων αυτών. Συνεχίζουμε -χωρίς παρεξήγηση- από το πρώτο μέρος.

Ήταν ο Κωνσταντίνος χριστιανός;

Μια γρήγορη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι το «όχι», όμως επειδή ένα όχι δεν λέει πολλά πράγματα καλό θα ήταν να αναλύσουμε λίγο τη στάση του Κωνσταντίνου απέναντι στο Χριστιανισμό. Ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε ποτέ επισήμως χριστιανός, ενώ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι –εξαιτίας των όσων ψευδών έχουν γραφτεί γύρω από το άτομό του- αν αληθεύει καν, το ότι βαπτίστηκε χριστιανός στο τέλος της ζωής του. Παρόλα αυτά, για λόγους πολιτικής, ο Κωνσταντίνος φλέρταρε με τη χριστιανική θρησκεία, όπως άλλωστε και με την παλαιά –ειδωλολατρική- θρησκεία, της οποίας ήταν πιστός κατά παράδοση.

Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος, ως το 300 μ.Χ. ήταν λάτρης του θεού Ηρακλή, και ύστερα του Απόλλωνα Ήλιου. Η λατρεία του Απόλλωνα Ήλιου, που συνδέονταν με τον Ζωροαστρισμό, ήταν μια μονοθεϊστική θρησκεία πιστός της οποίας ήταν και ο πατέρας του Κωνσταντίνου ο Κωνστάντιος Α’ Χλωρός. Η μονοθεϊστική εκδοχή της παλαιάς θρησκείας (δωδεκάθεου), ταίριαζε με τη φιλοσοφία της μοναρχικής εξουσίας, ο ένας θεός, ο ένας ηγεμόνας, η απόλυτη εξουσία. Πάντως ο Κωνσταντίνος δεν απέρριψε το υπόλοιπο δωδεκάθεο, αφού το 311, κατά την επιστροφή του από το Autum επισκεύθηκε όλους τους ναούς και προσκύνησε όλες τις αρχαίες θεότητες (επρόκειτο κατά πάσα πιθανότητα για μια ακόμη διπλωματική ενέργεια).[1]

Εν τοιούτο νίκα

Η «ανθεκτικότητα» των χριστιανών στους συνεχείς διωγμούς και ο πολλαπλασιασμός των πιστών της νέας αυτής θρησκείας, ανάγκασαν κάποια στιγμή τους Ρωμαίους αξιωματούχους να αποδεχθούν το γεγονός πως θα ήταν καλύτερο να τους ενσωματώσουν. Φυσικά η αποδοχή αυτή δεν ήρθε με την πρώτη και υπήρξαν συνεχώς πισωγυρίσματα, ανάλογα την περίοδο, ανάλογα τον αυτοκράτορα. Η κοινωνική ειρήνη ήταν ήδη αρκετά διαταραγμένη από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η αυτοκρατορία από τον 3ο αιώνα μ.Χ και ύστερα, και οι διωγμοί όξυναν περαιτέρω τις ήδη οξυμένες αναταραχές και οδηγούσαν το λαό σε εξεγέρσεις.

Πρώτος ο Γαλέριος[2] ήταν εκείνος που νομοθέτησε το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» το 313 (αν και υπήρξαν και στο παρελθόν αυτοκράτορες που έπαυαν τους διωγμούς και έδειχναν ανοχή στους χριστιανούς), το οποίο καθιέρωσε την ανεξιθρησκία. Λανθασμένα η διαταγή αυτή αποδίδεται στον Κωνσταντίνο, στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι συναυτοκράτορες απλά την υπέγραψαν. Το έδικτο αυτό είχε σκοπό να παύσει τις λαϊκές εξεγέρσεις οι οποίες είχαν ξεσπάσει εξαιτίας των διωγμών του Διοκλητιανού. Ιδιαίτερα στο ανατολικό κομμάτι της αυτοκρατορίας που κατοικούσαν περισσότεροι χριστιανοί.[3]

Ο Κωνσταντίνος, αν και αποδέχθηκε τον χριστιανισμό, ήταν η πολιτική σκοπιμότητα που τον ώθησε προς τα εκεί και όχι η θρησκευτικότητα. Κατάλαβε ότι ήταν πιο χρήσιμο να ελέγχεις τους χριστιανούς από ότι να τους διώκεις. Με το να «πλησιάσεις» τους χριστιανούς σου δίδονταν η ευκαιρία να:

• τους ενσωματώσεις στα σχέδια σου, ώστε να σε αποδεχθούν, να σε ακολουθήσουν στον πόλεμο και να μη σου δημιουργούν προβλήματα.
• Από την άλλη μπορούσες, ελέγχοντας τους αξιωματούχους της εκκλησίας να περνάς τη δική σου βούληση μέσα από αυτούς στις μάζες, να μαθαίνεις πληροφορίες και να νομιμοποιείς στα μάτια των πιστών την εξουσία σου.
• Ακόμα και το ίδιο το χριστιανικό κήρυγμα μπορούσες να το προσαρμόσεις στους στόχους σου, να δώσεις δηλαδή στις αιματηρές φιλοδοξίες σου έναν ιδεολογικό μανδύα.

Ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε τη [χριστιανική] θρησκεία για όλα τα παραπάνω, κάτι που θα εξετάσουμε λιγότερο εδώ και περισσότερο στο τρίτο μέρος του άρθρου. Πάντως, στη ζωή του Κωνσταντίνου, καμία θρησκεία δεν είχε την αποκλειστική του προτίμηση. Ο ίδιος παρουσιάζονταν άλλοτε ως προστάτης των χριστιανών και άλλοτε ως ειδωλολάτρης, ανάλογα δηλαδή με το κοινό του. Πραγματική του θρησκεία ήταν η εξουσιομανία και φιλοσοφία του η πολιτική, οι μηχανορραφίες, οι εκβιασμοί, η εγωπάθεια, οι κατακτήσεις και ο πόλεμος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των πρακτικών του αποτελεί, ο θρύλος του «εν τούτω νίκα» που αποτελεί κατοπινή κατασκευή του Κωνσταντίνου και των γραφιάδων υμνητών του. Η σκοπιμότητα ήταν να παρουσιαστεί στους χριστιανούς σαν σταυροφορία, το εμφύλιο μακελειό που ο ίδιος προκάλεσε κατά την πορεία του προς την απόλυτη εξουσία. Σύμφωνα λοιπόν με τους υμνητές του, Ευσέβιο και Λακτάντιο, ο Κωνσταντίνος δέχθηκε θεϊκή επίσκεψη σε μορφή οράματος το απομεσήμερο (αυτή είναι η εκδοχή του Λακτάντιου), μια μέρα πριν από την καθοριστική του μάχη με το Μαξέντιο. Είδε λοιπόν στον ουρανό πλάι στον ήλιο (τι διάολο δεν στραβώθηκε;) φωτεινό το σήμα του σταυρού και πύρινα γράμματα που έγραφαν «εν τούτω Νίκα». Τι βολικό και αμφίσημο όραμα, αλήθεια, για κάποιον που λάτρευε τον θεό Απόλλωνα Ήλιο. Ο Ευσέβιος, από την πλευρά του, τοποθετεί το όραμα τη νύχτα πριν τη μάχη, όπου ό Κωνσταντίνος ονειρεύτηκε το σταυρό και έλαβε θεϊκή εντολή να το χαράξει στις ασπίδες των στρατιωτών.[4] Διαλέχτε και πάρτε…

Την άλλη μέρα λοιπόν, πρωί- πρωί, έστησε ο Κωνσταντίνος ειδικό συνεργείο και το πρόσταξε να κατασκευάσει λάβαρο με κοντάρι σε σχήμα σταυρού και επιγραφή ΧΡ (εκδοχή Ευσέβιου, η οποία μοιάζει σε σημείο αντιγραφής στο όραμα του Παύλου κατά την πορεία του προς τη Δαμασκό). Κατά την εκδοχή τώρα του Λακτάντιου, ο Κωνσταντίνος χάραξε το σχήμα Χ στις ασπίδες των στρατιωτών του. Γράφει επίσης ο Λακτάντιος, ότι το Χ τέμνονταν από μια κάθετη γραμμή με κυρτό το άνω άκρο της.

Αυτές του οι ενέργειες, σύμφωνα με τους αυλοκόλακες, του χάρισαν τη νίκη και μετέτρεψαν τον κατακτητικό του οίστρο σε θεϊκό θέλημα. Κατά τους δυο συγγραφείς, από εκείνη τη στιγμή και πέρα ο Κωνσταντίνος έγινε Χριστιανός. Αυτό φυσικά ήταν ένα ακόμη ψέμα, αφού στην αψίδα του θριάμβου που υψώθηκε στη Ρώμη μετά την εξόντωση του Μαξέντιου, ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή να χαραχθεί το όνομα του Δία, ενώ συνέχιζε να κυκλοφορεί νομίσματα με τον θεό ήλιο. Αν και μετά την ολοκλήρωση της αυτοκρατορίας του απέφευγε να κυκλοφορεί νομίσματα με σαφή χριστιανικά ή σαφή ειδωλολατρικά μοτίβα και προτιμούσε τις αμφισημίες.[5]

Τόσο τα σύμβολα που περιγράφει ο Ευσέβιος, όσο και εκείνα που περιγράφει ο Λακτάντιος (η εκδοχή το ΧΡ ή το Χ με την τέμνουσα), σχετίζονται με την κέλτικη παράδοση και μόνο αργότερα, σκοπίμως, καθιερώθηκαν και στον χριστιανισμό. Πάντως, ο Κωνσταντίνος, επικαλούνταν συχνά οράματα και θεϊκές παρεμβάσεις πριν από μεγάλες μάχες, προκειμένου να εμψυχώσει το στρατό του. Δυο χρόνια νωρίτερα, το 310, στη Γαλατία, κατά το προσκύνημά του στο ναό του Απόλλωνος, αυτός εμφανίσθηκε στο όνειρό του και του υποσχέθηκε τριάντα χρόνια βασιλείας.[6]  Στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθούσε να πετύχει ο Κωνσταντίνος, είναι να τον θεωρούν όλοι ομόπιστο. Κάτι που μαρτυράται και στην διαφορετική εκδοχή που δίνει στα γραπτά του ο ειδωλολάτρης Nazarius, για τα γεγονότα πριν από τη μάχη του Κωνσταντίνου με τον Μαξέντιο, όπου ανακατεύει στο όραμα και κομμάτια της ειδωλολατρικής παράδοσης.[7]*Ανάλογα με το κοινό προσαρμόζονταν και το όραμα.

Πάντως, τα αγάλματα που έβαζε τους τεχνίτες να κατασκευάζουν ο Κωνσταντίνος, τον παρουσίαζαν με σύμβολα ειδωλολατρικά. Το γιγάντιο άγαλμα στην αγορά της Ρώμης, παρουσίαζε τον Κωνσταντίνο με κέλτικα ειδωλολατρικά σύμβολα, έχουν κυκλοφορήσει και σχετικά νομίσματα. Ο Ευσέβιος όμως στην ιστορία του, γράφει ότι στο χέρι το άγαλμα κρατούσε σταυρό.[8] Αντιστοίχως, στην νέα πρωτεύουσα (Κωνσταντινούπολη), έβαλε να κατασκευάσουν μπρούτζινη στήλη και πάνω της ολόχρυσο άγαλμα που κρατούσε στα χέρια του φιγούρα που αντιπροσώπευε την τύχη της πόλης.[9]

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το πως οι κόλακες του Κωνσταντίνου, ευθυγραμμίζονται στις βουλές του, και στα γραπτά τους κατακεραυνώνουν τους κατά καιρούς αντιπάλους του. Ο Ευσέβιος για παράδειγμα, ενώ για καιρό κολάκευε τον Λικίνιο, όταν ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να τον εξοντώσει, στρέφεται εναντίον του με ακραίες ύβρεις. Από τα πυρά των γραφιάδων δεν ξέφυγε ούτε ο Μαξέντιος, που αν και ανεκτικός και προστατευτικός απέναντι στον χριστιανισμό, κατηγορήθηκε από τους «κωνσταντινικούς» ως αντι-χριστιανός, έτσι ώστε η σφαγή του να πλασαριστεί στους πιστούς σαν αρμόζουσα τιμωρία.[10]

Πώς να χαρίσεις στο παιδί σου και στη γυναίκα σου γρήγορα και εύκολα την βασιλεία των ουρανών;

Με το να τους στείλεις στους ουρανούς μια ώρα αρχύτερα! Και αυτό ακριβώς έπραξε ο Κωνσταντίνος, ας το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Η λίστα με τους συγγενείς που δολοφόνησε με βάναυσο τρόπο ο Κωνσταντίνος είναι μεγάλη (Μαξιμιανός, Μαξέντιος, Λικίνιος, Βασσιανός), όμως κατάφερε να ξεπεράσει και τα δικά του όρια δολοφονώντας ακόμα και τη γυναίκα του και το γιό του. Πρόκειται για τον Κρίσπο, που είχε αποκτήσει με την πρώτη του σύζυγο την Μινερβίνη. Όπως επίσης και την κατοπινή γυναίκα του Κωνσταντίνου, και μητριά του Κρίσπου, Φαύστα. Αν και ο Κωνσταντίνος είχε χρησιμοποιήσει τη βοήθεια του γιου του Κρίσπου στις εμφύλιες διαμάχες του με τους συμβασιλείς (μάλιστα τον είχε χρίσει καίσαρα, ενώ του είχε δώσει και τη διοίκηση της Γαλατίας), ούτε αυτός δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη δολοφονική οργή του πατρός.

Ως αφορμή για την δολοφονία ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε φήμες που ήθελαν την Φαύστα με τον Κρίσπο να είναι ζευγάρι. Στην πραγματικότητα, αυτό που τον φόβιζε, ήταν ότι ο Κρίσπος με τον καιρό γίνονταν όλο και πιο ισχυρός και δημοφιλής με αποτέλεσμα να αποτελεί απειλή για το θρόνο. Ίσως στην αποτρόπαια πράξη του να συντέλεσε και η προτροπή του Κρίσπου προς τον πατέρα του, να αποσυρθεί από το θρόνο ύστερα από 20 χρόνια, όπως είχε κάνει ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός.[11]

Το 326 λοιπόν, ύστερα από τον εορτασμό της εικοστής επετείου της ηγεμονίας του στη Νιμομήδεια, ο Κωνσταντίνος ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου είχαν προετοιμασθεί λαμπρές τελετές (εορτάζονταν παράλληλα και τα δεκάχρονα του Κρίσπου ως καίσαρα). Δίδεται διαταγή να συλληφθεί ο Κρίσπος, να ανακριθεί με ραβδισμό και τελικά παραδίδεται στο δήμιο που τον θανατώνει με δηλητήριο. Την ίδια περίοδο εξοντώνεται και ο Λικινιανός, ο 14χρονος γιός του Λικίνιου και της αδερφής του Κωνσταντίνου, και πολλοί συγγενείς και φίλοι του Κρίσπου. Ο Ευσέβιος και πάλι, ενώ πρωτύτερα μιλούσε με λόγια εγκωμιαστικά για τον Κρίσπο και τη σχέση με τον πατέρα του, τώρα αλλάζει στάση και τον υβρίζει. Καταφέρνει έτσι, να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, και παράλληλα να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη παιδοκτονία. [12]

Για τη δολοφονία της Φαύστας υπάρχουν δυο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, ο Κωνσταντίνος τη δολοφόνησε ρίχνοντας τη μέσα σε μπάνιο με βραστό νερό. Κατά τη δεύτερη, την οδήγησε γυμνή στο βουνό, την έδεσε σε ένα δέντρο, και την εγκατέλειψε να τη φάνε τα θηρία.[13] Δεν γνωρίζω αν κάποια από αυτές τις δυο εκδοχές ευσταθεί, όμως σε κάθε εξόντωση –ακόμα και σύμφωνα με τους υμνητές του- ο Κωνσταντίνος βρίσκει τρόπους να κάνει τα θύματά του να υποφέρουν.

Θανατερή βυζαντινή ομορφιά

Οι φρικτές αυτές δολοφονίες είχαν το ανάλογο αντίκτυπο στην Βυζαντινή κοινωνία. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είχε νομοθετήσει πολύ αυστηρούς νόμους για την παιδοκτονία, που προφανώς δεν αφορούσαν τον ίδιο. Στο σημείο αυτό να σημειωθεί πως ο αυτοκράτορας διέταξε να εξαφανισθούν με καλέμι τα ονόματα του Κρίσπου και της Φαύστας από τις δημόσιες επιγραφές και να αποσυρθούν τα νομίσματα με τις μορφές τους.[15]

Αναζητώντας –για τα μάτια του κόσμου- την εξιλέωση, ο Κωνσταντίνος στράφηκε τόσο στο χριστιανικό όσο και στο ειδωλολατρικό ιερατείο. Οι ιεροφάντες της παλιάς θρησκείας θεώρησαν τις πράξεις του ιδιαίτερα βδελυρές και απέκλεισαν τον εξαγνισμό του. Οι χριστιανοί επίσκοποι, όντας πιο δεκτικοί, αποφάνθηκαν ότι αν ήθελε άφεση αμαρτιών έπρεπε να βαπτιστεί χριστιανός. Αυτό όμως ο Κωνσταντίνος, ακόμη και εβρισκόμενος σε τέτοια θέση, το απέφυγε.[16] Ίσως και να υπολόγιζε στην εξιλέωση μέσω των χρονικογράφων του, είχε κάθε λόγο να το κάνει,άλλωστε τον είχαν υπηρετήσει πιστά, διαστρεβλώνοντας και επινοώντας ιστορίες που τον έκαναν να μοιάζει ισόθεος.

[1]Κυριάκος Σιμόπουλος, Ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας, εκδόσεις: Στάχυ, Αθήνα 2000, τέταρτη έκδοση, σελ. 256.

[2]Αυτοκράτορας στο Ανατολικό τμήμα από το 305 – 311.

[3]Στο ίδιο, «Ο μύθος…», σελ. 254.

[4] Ο.π. σελ. 235 -236.

[5] Ο.π. σελ. 237, 257.

[6] Ο.π. σελ. 237.

[7] Ο.π. σελ. 242.

* Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι στα χρόνια του Κωνσταντίνου ήταν που καταργήθηκε από τον ίδιο η Πραιτοριανή φρουρά. Ο Κωνσταντίνος προέβη σε αυτήν την πράξη, επειδή οι πραιτοριανοί, στην εμφύλια διαμάχη του με τον Μαξέντιο, είχαν πολεμήσει στο πλευρό του δεύτερου.

[8] Ο.π. σελ. 261.

[9] Charles Diehl, «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», τόμος Γ, εκδόσεις Ηλιάδη, σελ. 361.

[10] Στο ίδιο, «Ο μύθος…», σελ. 249 – 250.

[11] Ο.π. σελ. 262.

[12] Ο.π. σελ. 263.

[13] Ο.π. σελ. 264 – 265.

[14] Ο.π. σελ. 264.

[15] Ο.π. σελ. 266.

[16]Ο.π. σελ. 266.

(συνεχίζεται)

Read Full Post »

Ποια Ελένη; (Mέρος πρώτο)

Δημοσιεύτηκε και στο katiousa.gr

Ποια Ελένη;
Τη μάνα του Κωνσταντίνου
Ποιου Κωνσταντίνου;
Του γιου του Κωνστάντιου
Αααααα…

Όπως καταλάβατε, αφορμή για τη σειρά άρθρων που θα ακολουθήσει αποτελεί η μεταφορά στη χώρα μας –με τιμές αρχηγού κράτους- του σκηνώματος της Αγίας Ελένης, μητέρας του πρώτου βυζαντινού αυτοκράτορα, του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η μούμια, πρόκειται να παραμείνει στη χώρα μας για ιερό προσκύνημα –και καλοκαιρινές διακοπές- ως τις 15 Ιουνίου, όσοι πιστοί προσέλθετε.

Προσωπικά, δεν έχω ιδέα αν μέσα στη σαρκοφάγο βρίσκεται το πραγματικό λείψανο της αγίας, ούτε και έχει τελικά τόση σημασία αυτό. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία, είναι η κοσμοσυρροή προσκυνητών που συνοδεύει κάθε φορά την έκθεση όλων αυτών των ιερών λειψάνων (σαγιονάρες, πασούμια, ακρωτηριασμένα χέρια κλπ), που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο κοντά  ερχόμαστε σε κάποιες μεσαιωνικές συνήθειες και δοξασίες, και πόσο μακριά είμαστε από αυτό που ο Βέμπερ αποκαλούσε «απομάγευση του κόσμου».  Ίσως μάλιστα, στα χρόνια της κρίσεως (της οικονομικής όχι της βιβλικής), να έχουμε έρθει ακόμη πιο κοντά στις μεσαιωνικές τελετουργίες, αφού οι άνθρωποι, παγιδευμένοι σε μια σειρά αδιεξόδων, αναζητούν τη λύση στο μεταφυσικό, στην θρησκεία και στα θαύματα.

«Για μια σαρκοφάγο αδειανή (;) για μια Ελένη»

Από την πλευρά της η εκκλησία, όχι μόνο δεν σέβεται τις ίδιες της τις διακηρύξεις που εναντιώνονται στην ειδωλολατρία, αλλά εκμεταλλεύεται όλα αυτά τα είδωλα για να αυξήσει την επιρροή της και να γεμίσει τα ταμεία της. Άλλωστε αυτή είναι μια συνήθεια που η εκκλησία την έχει τουλάχιστον από τα βυζαντινά χρόνια, κατά τα οποία ο χριστιανισμός μετατράπηκε από θρησκεία των απανταχού κατατρεγμένων, σε εξουσιαστικό κυβερνητικό θεσμό που εναντιώνονταν και κατεδίωκε οποιαδήποτε μη ενταγμένη στον κρατικό έλεγχο ερμηνεία της πίστης, ως αιρετική.

«Πριν όμως πάρει τα κατάλληλα μέτρα (ο Λέων ο Ίσαυρος, που ήθελε να περιορίσει την δύναμη των μοναστηριών) κατά του εξαχρειωμένου καλογερισμού, θέλησε να χτυπήσει την ειδωλολατρεία, που εκδηλώνονταν με την προσκύνηση των εικόνων. Οι διάφοροι άγιοι είχαν αντικαταστήσει τη λατρεία του θεού και οι εικόνες τους χαρακτηρίζονταν ως θαυματουργές.

Εξάλλου οι εκκλησίες, όπως πολύ σωστά γράφει ο Κ. Παπαρηγόπουλος, είχαν καταντήσει «κοσμικά εντευκτήρια» και σ’ αυτές πήγαιναν άντρες και γυναίκες για να διεκπεραιώσουν τις ερωτικές τους υποθέσεις και όχι για να ακούσουν το «λόγο του θεού».

Πρώτο μέτρο που πήρε ο Λέων ήταν το εξής: Πρόσταξε να κρεμάσουν ψηλότερα τις εικόνες ώστε να μην μπορούν οι θρησκόληπτοι να τις ασπάζονται και να τις προσκυνούνε. Το μέτρο αυτό έγινε αφορμή να εξεγερθούν οι καλόγεροι και να δημιουργηθούν ταραχές (και παράλληλα σήμανε το ξεκίνημα των εικονομαχιών οι οποίες κράτησαν σχεδόν ενάμιση αιώνα).»(1)

«Τα χρώματα των εικόνων μεταχειρίζοντο ως φάρμακα, ταύτας επικαλούντο εις περιπτώσεις κει εις γεγονότα όλως άσχετα προς την θρησκείαν, λ.χ, ταύτας (τας εικόνας) καθίστων αναδόχους των βαπτιζομένων νηπίων ή των προσερχομένων εις τον μοναχικόν βίον. Τινές των πρεσβυτέρων ανεμίγνυον μετά της θείας ευχαριστίας χρώματα των εικόνων, άλλου δε έθετον άρτον της θείας ευχαριστίας επί των εικόνων και ούτο μετελάμβανον…»(2)

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του λογίζονται από την ορθόδοξη εκκλησία ως δυο από τους σπουδαιότερους αγίους, πάνε μάλιστα και σετάκι γι’ αυτό γιορτάζουν την ίδια μέρα, στις 21 του Μάη. Ο λόγος είναι πως θεωρούνται θεμελιωτές της ορθοδοξίας, αφού στα χρόνια τους και με την συμβολή τους έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα για να μετατραπεί ο χριστιανισμός σε επίσημη θρησκεία του βυζαντινού κράτους.(3) Κατά τα άλλα πάντως, τόσο η Ελένη αλλά κυρίως ο Κωνσταντίνος κάθε άλλο παρά άγιοι ήταν στη ζωή τους, αφού, όπως θα δούμε παρακάτω, ούτε τη σάρκα μίσησαν (εκτός και αν επρόκειτο για τη σάρκα των αντιπάλων τους), ούτε και το πνεύμα αγάπησαν (εκτός και αν εξυπηρετούσε τους επίγειους σκοπούς τους).

Επειδή, γενικώς, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τα σύμβολα της πίστεως τα οποία σεβόμαστε και προσκυνούμε (ή τελοσπάντων αρκετοί σέβονται και προσκυνούν), αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα για το ποιόν της Ελένης και κυρίως του Κωνσταντίνου, βασισμένος σε ιστορικά στοιχεία που φανερώνουν την πραγματική τους προσωπικότητα πέρα από τον θρησκευτικό μύθο.

Μέγας Κωνσταντίνος, η πορεία προς την απόλυτη εξουσία

Η κατάρρευση του παλαιού συστήματος διοικήσεως της Ρωμαϊκής ηγεμονίας (principatus) έφερε το σύστημα της δεσποτείας (dominatus), του Διοκλητιανού (αυτοκράτορας από το 284 – 205). Το παλαιό σύστημα διοικήσεως των δήμων κατέρρευσε και αυτό, έτσι, ολόκληρη η κρατική διοίκηση πέρασε στα χέρια του αυτοκράτορα και του σώματος των επιτελών του. Ο αυτοκράτορας δεν είναι πλέον ο ανώτερος δημόσιος λειτουργός αλλά ο απόλυτος δεσπότης που η εξουσία του δεν στηρίζεται τόσο σε γήινους θεσμούς, αλλά πηγάζει από το θεό (ελέω θεού εξουσία). Τα χρόνια άλλωστε της κρίσεως (ή κατά κάποιους κατάρρευσης) της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τις σκληρές μάστιγες και δοκιμασίες, εγκαινιάζουν μια εποχή θρησκευτικότητας και στροφής προς τα υπερκόσμια.(4)

Προκειμένου να μπορεί να διοικεί μια τόσο τεράστια αυτοκρατορία όπως ήταν η Ρωμαϊκή, ο Διοκλητιανός υιοθέτησε τον θεσμό της συμβασιλείας, διορίζοντας δυο αυγούστους και δυο καίσαρες. Ο ένας αύγουστος διοικούσε το ανατολικό κομμάτι της αυτοκρατορίας και ο άλλος το δυτικό. Σε κάθε αύγουστο αντιστοιχούσε ένας καίσαρας επιφορτισμένος να τον βοηθάει στην διοίκηση. Το σύστημα διακυβέρνησης αυτό έγινε γνωστό ως «Τετραρχία».(5)

Το 293 συμβασιλεύουν στο ανατολικό τμήμα ο Διοκλητιανός με τον Γαλέριο, και στη Δύση ο Μαξιμιανός και ο Κωνστάντιος Χλωρός (πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου). Το 305 παραιτείται από το θρόνο ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιλιανός, ορίζοντας ως αυτοκράτορες, ο πρώτος το Γαλέριο και ο δεύτερος τον  Κωνστάντιο, δηλαδή τους καίσαρές τους. Το 306, και κατά την διάρκεια της επιστροφής του από εκστρατεία ο Κωνστάντιος πεθαίνει και η αυτοκρατορική φρουρά ανεβάζει στο θρόνο τον νόθο γιο του από την παλλακίδα Ελένη Κωνσταντίνο.(6)

Η Ελένη ήταν ξενοδόχα (stabularia), αλλά ο Κωνσταντίνος την παρουσίασε στους υπηκόους του ως Βρετανή πριγκίπισσα. Ο Αμβρόσιος, ένας από τους πατέρες της λατινικής εκκλησίας γράφει ότι ο Χριστός «την περιμάζεψε από την κοπριά και την ανέβασε στο θρόνο». Όταν ο επίσκοπος Αντιοχείας Ευστάθιος, κατά την επίσκεψη της βασιλομήτορος, επανέλαβε αυτήν την φράση το 326, προκάλεσε την μήνη του Κωνσταντίνου που τον τιμώρησε με ισόβια εξορία.(7)

Το αχτύπητο δύδιμο

Μετά την κατάκτηση του καισαρικού αξιώματος, ο Κωνσταντίνος νυμφεύεται την ανιψιά του Μαξιμιανού Θεοδώρα, μια κίνηση που έχει διπλωματική σημασία. Η μητέρα του Ελένη, χρησιμοποίησε την επιρροή της στον Κωνσταντίνο για να χωρίσει το ζεύγος και κατόρθωσε να απομονώσει τη Θεοδώρα σε μια πτέρυγα του παλατιού. Σκοπός της ήταν να προωθήσει για αύγουστο, στη θέση του Μαξιμιανού τον Κωνσταντίνο.(8)

Ο Κωνσταντίνος, όντας και ο ίδιος φιλόδοξος, ξεκινάει την προετοιμασία του στρατού του με μικρότερης κλίμακας εκστρατείες και λεηλασίες. Το 310 λεηλατεί την Ισπανία διακόπτοντας έτσι τον εφοδιασμό της Ιταλικής χερσονήσου με αφρικανικά σιτηρά και προκαλώντας λιμό. Το ίδιο έτος εξολοθρεύει τους Βρουκτέρους, μια γερμανική φυλή στην περιοχή του Ρήνου. Οι κατακτήσεις του συνοδεύονταν από πλιατσικολόγημα, εξόντωση πληθυσμών και καύση χωριών και πόλεων. Όσοι από τους Βρουκτέρους κρίθηκαν ακατάλληλοι για το στρατό ή για σκλάβοι, εξαιτίας της ανυπακοής τους, διέταξε να γίνουν τροφή για τα θηρία στα θεάματα της αρένας.(9)

Ο ειδωλολάτρης ρήτορας Θεοφάνης, υμνητής του Κωνσταντίνου, αναφέρει:

«Κατέστρεψε, ανίκητε αυτοκράτωρ ολόκληρη τη χώρα. Αμέτρητο πλήθος σφαγιάστηκε και πολυάριθμοι αιχμαλωτίστηκαν. Όλα πυρολύθηκαν… Έκανες, Κωνσταντίνε, τέτοια σφαγή, τέτοιες καταστροφές, που από τον επίορκο λαό δεν απόμεινε παρά μόνο το όνομα» (…) «Η σφαγή έδωσε μεγαλείο στο θρίαμβο σου και σε εμάς την απόλαυση του θεάματος του κατασπαραγμού των πολυάριθμων αιχμαλώτων. Αυτοί οι αχάριστοι και δόλιοι βάρβαροι, βιάζονταν να ξεψυχήσουν(…)»(10)

Απώτερος όμως σκοπός του Κωνσταντίνου, που κυριαρχούσε στην Χώρα των Κελτών την Ιβηρική και την Βρετανία, ήταν η κατάκτηση της εξουσίας σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να υπερνικήσει τους υπόλοιπους ηγεμόνες της τετραρχίας, δηλαδή τον Μαξέντιο (που είναι γιος του Μαξιμιανού, πρώην αυτοκράτορα αυγούστου της Δύσης) στην Ιταλία και την περιοχή ως το Δούναβη, τον Λικίνιο (ο οποίος διαδέχθηκε τον Γαλέριο), και τον Μαξιμίνο Ντάια στο ανατολικό τμήμα. Κύριοι αντίπαλοί του είναι ο Μαξέντιος στη Δύση και ο Λικίνιος στην Ανατολή, γι’ αυτό και σπεύδει να αποκτήσει με αυτούς συγγενικούς δεσμούς προκειμένου να κερδίσει χρόνο και παραπλανώντας τους. Νυμφεύεται λοιπόν την κόρη του Μαξιμιανού και αδελφή του Μαξέντιου το 307 και προσφέρει την αδερφή του Κωνσταντία για σύζυγο στον Λικίνιο. «Έχε τους φίλους σου κοντά σου και τους εχθρούς σου ακόμη πιο κοντά», που λένε.(11)

Ο Κωνσταντίνος συλλαμβάνει τον πεθερό του Μαξιμιανό και τον οδηγεί στην αυτοκτονία το 310, με πρόσχημα ότι συνωμοτούσε για να του πάρει το θρόνο όσο αυτός βρισκόταν σε εκστρατεία. Το 311 διατάζει να σβηστεί το όνομά του από τη μνήμη, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα, θεωρώντας πως αυτή η κίνηση εξυπηρετούσε την εικόνα του, επανατοποθετεί άγαλμα του Μαξιμιανού στην αψίδα που έστησε η σύγκλητος στη Ρώμη προς τιμήν του. Μάλιστα, αφού ανέτρεψε το γιο του Μαξιμιλιανού Μαξέντιο, κυκλοφόρησε νόμισμα το 324 που απεικόνιζε τα τρία παιδιά του (του ίδιου του Κωνσταντίνου), με την επιγραφή «ανίψια του θεϊκού Μαξιμιανού».(12)

Το 311, ο Κωνσταντίνος εκστρατεύει και εισβάλει στην Ιταλία, σκοπεύει να φτάσει στη Ρώμη και να εκθρονίσει τον Μαξέντιο. Σκορπίζει παντού το θάνατο στο πέρασμα του και καταστρέφει όσους τόλμησαν να του προβάλουν αντίσταση.  Καταφέρνει να κερδίσει τον πόλεμο και στην τελική μάχη (το 312) στη γέφυρα Milvius του Τίβερη ο Μαξέντιος, μαζί με τα τελευταία απομεινάρια του στρατού του, πνίγηκε στα ορμητικά νερά του ποταμού. Ο Κωνσταντίνος εισέρχεται το 312 στη Ρώμη, ενώ προπορεύεται ένας στρατιώτης που έχει καρφωμένη την κεφαλή του Μαξέντιου, και αδερφού της γυναίκας του Κωνσταντίνου, σε κοντάρι. Αμέσως ανακηρύσσεται αύγουστος της Δύσης. Ο ειδωλολάτρης Γαλάτης Nazarius πανηγυρίζοντας τη νίκη του Κωνσταντίνου γράφει:

«Η σφαγή των εχθρών υπήρξε τόσο μεγάλη και τόσο εκτεταμένη, η νίκη τόσο ευδαιμονική και στοίχισε τόσο λίγο αίμα που θα νόμιζε κανείς ότι δεν ήταν επικίνδυνος πόλεμος αλλά μια απλή τιμωρία μιαρών».(13)

Το 313, η τύχη ευνοεί τον Κωνσταντίνο, αφού ξεσπάει εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολή μεταξύ του Λικίνιου και του Μαξιμίνου Ντάια. Η ήττα του δεύτερου και η αυτοκτονία του αφήνει μοναδικό εχθρό του Κωνσταντίνου τον γαμπρό του Λικίνιο. Αρχίζει αμέσως εκκαθάριση των βασιλικών οικογενειών -του Σεβήρου, του Μαξιμίνου κ.α.- με εξόντωση των νόμιμων κληρονόμων και πιθανών ανταγωνιστών. Οι δυο αυτοκράτορες συμφώνησαν αρχικά να κρατήσουν την ειρήνη, γι’ αυτό και διόρισαν καίσαρα ενός ενδιάμεσου κράτους κάποιον Βασσιανό, φίλο και προστατευόμενο του Λικίνιου. Ο Κωνσταντίνος, προσπαθώντας να τον πάρει με το μέρος του, του προσφέρει σε γάμο την αδερφή του Αναστασία. Όμως ο Βασσιανός μένει πιστός στον Λικίνιο και έτσι ο Κωνσταντίνος τον δολοφονεί.(14)

Ο πόλεμος μεταξύ των δυο αυγούστων δεν αργεί να ξεσπάσει το 314. Στην πρώτη του φάση δεν υπάρχει νικητής και οι δυο αντίπαλοι συνομολογούν ειρήνη και συμμαχία. Ο Κωνσταντίνος όμως δεν παραιτείται των σχεδίων του για απόλυτη κυριαρχία και ξανακάνει πόλεμο στον Λικίνιο. Η τελική μάχη γίνεται το 323, που με πρόσχημα βαρβαρική επιδρομή (την οποία έχει οργανώσει ο Ίδιος ο Κωνσταντίνος) εισβάλει στα εδάφη του Λικίνιου. Ο Λικίνιος μαζί με όσους συμμάχους είχε, προσπαθεί να αποκρούσει το στρατό του Κωνσταντίνου. Ακολούθησαν σφαγές και από τον στρατό του Λικίνιου που αριθμούσε συνολικά 130.000 στρατιώτες, διασώθηκαν μονάχα οι 30.000. Ο ίδιος διαφεύγει στην Νικομήδεια όπου πολιορκείται, ενώ το Βυζάντιο και η Χαλκηδόνα ανοίγουν τις πύλες τους στον Κωνσταντίνο. Η Κωνσταντία, αδερφή του Κωνσταντίνου και γυναίκα του Λικίνιου εκλιπαρεί τον αδερφό της να του χαρίσει τη ζωή. Ο Κωνσταντίνος τη διαβεβαιώνει ότι δεν θα τον πειράξει, και ορκίζεται και μπροστά στον ίδιο. Ο Λικίνιος παραδίδεται, και γονατίζει μπροστά στον Κωνσταντίνο, παραδίδοντας του και την αυτοκρατορική πορφύρα. Ο Κωνσταντίνος ορκίζεται συμφιλίωση και του δίνει εντολή να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη για λόγους ασφαλείας. Τελικά, μετά από λίγο καιρό, καταπατά τους όρκους του και τον απαγχονίζει.(15)

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

1) Γιάνης Κορδάτος, Ακμή και Παρακμή του Βυζαντίου, εκδόσεις: Μπουκουμάνη, Αθήνα 1974, Ε έκδοση, σελ. 181. (Οι επεξηγήσεις στις παρενθέσεις δικές μου)
2) Ο.π, σελ. 190.
3) Η διαδικασία αυτή  βέβαια δεν ολοκληρώθηκε στα χρόνια του Κωνσταντίνου, αυτό έγινε αργότερα επί αυτοκρατορίας Θεοδοσίου(379-395).
4) Georg Ostrogorsky, Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, τόμος πρώτος, εκδόσεις: Ιστορικές εκδόσεις Στέφανος Βασιλόπουλος, Αθήνα 1978, σελ. 87-88.
5) Ο.π. σελ. 92.
6) Κυριάκος Σιμόπουλος, Ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας, εκδόσεις: Στάχυ, Αθήνα 2000, τέταρτη έκδοση, σελ. 224 – 225.
7) Ο.π. σελ. 225.
8) Ο.π. σελ 225.
9) Ο.π. σελ. 231.
10) Ο.π. σελ. 231 – 232.
11) Ο.π. σελ. 226 – 227.
12) Ο.π. σελ. 228.
13) Ο.π. σελ 229.
14) Ο.π. σελ 229.
15) Ο.π. σελ 230.

(συνεχίζεται)

Το δεύτερο μέρος

Read Full Post »

Τζημερόιντς[1]

«Τζημεροειδές δεν είναι μόνο ο Τζήμερος, αλλά η μ…..α που δέρνει τον Τζήμερο τυφλώνει»

Το Τζιμεροειδές έχει  διάφορα «θέματα», από τα οποία, πολλά είναι ψυχολογικής φύσεως. Στο παρόν άρθρο δεν θα αναφερθώ στα βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς ενός Τζημεροειδούς, αλλά στην εξωτερίκευση τους, δηλαδή στην συμπεριφορά αυτή καθ’ αυτή έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί εύκολα να τα εντοπίζει. Ας προχωρήσουμε όμως στην παράθεση:

«Πίστευε, και μη ερεύνα»

Το Τζημεροειδές, καταρχήν, χαρακτηρίζεται από όλα αυτά στα οποία εναντιώνεται. Στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, είναι ενάντιο στο να υπάρχουν παρατάξεις. Οι παρατάξεις εμποδίζουν την μετάδοση της γνώσης και δεν επιτρέπουν στους επιμελέστερους και ευφυέστερους των φοιτητών να αποκτήσουν τα πτυχία τους. Βρωμίζουν τους τοίχους με αφίσες, παρενοχλούν τους φοιτητές που θέλουν να πιούν τον καφέ τους με την ησυχία τους, κάνουν φασαρία, τσακώνονται, και, γενικά, αμφισβητούν. Το πανεπιστήμιο είναι ένα στρατόπεδο της γνώσης, και οι σπουδαστές του είναι φαντάροι, δεν μπορεί λοιπόν ο φαντάρος να αμφισβητεί τις αρχές. Το καλό πανεπιστήμιο είναι το αποστειρωμένο, αυτό που μοιάζει με μοναστήρι, που υπάρχει απομονωμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, που τα όσα συμβαίνουν σε αυτή δεν το αφορούν(κάτι σαν το Χριστόδουλο που όταν έγινε η χούντα αυτός δεν πήρε χαμπάρι διότι διάβαζε). Και μιας και είπαμε για χούντα, η αντίληψη των Τζημεροειδών για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ομοιάζει με τις πρακτικές που εφάρμοσε εκείνη στα πανεπιστήμια.

«Κάλιο σε συνδικάτο εγκλήματος παρά σε εργατικό συνδικάτο»

Τα τζημεροειδή είναι ενάντια σε πάσης φύσεως εργατική μορφή οργάνωσης. Σωματεία, συνδικάτα, εργατικά μέτωπα, όλα του σατανά! Τα αντιμετωπίζουν σαν δεύτερη Λουκά, σηκώνοντας τα χέρια τους και σχηματίζοντας με τα δάχτυλα το σήμα της Θάτσερ, κραυγάζοντας «ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ, ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ, ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ!!!». Ο εργάτης, για το Τζημερόιντ, οφείλει να είναι πειθήνιος, να μην εμποδίζει την ομαλή ροή της παραγωγής, να μην αμφισβητεί με κανένα τρόπο το αφεντικό του. Το αφεντικό, άλλωστε, γνωρίζει καλύτερα, αλλιώς δεν θα ήταν αφεντικό. Κάθε προσπάθεια κάποιου εργαζόμενου να ενταχθεί σε σωματείο αποτελεί σαμποτάζ της παραγωγής και διασάλευση της κοινωνικής ομαλότητας. Χμ.. για κάποιο λόγο πάλι η χούντα μου έρχεται στο νου.

«Λευτεριά σε δρόμους και λιμάνια»

Διαδηλωτή, η χούντα ή ο Μπόμπολας δεν έφτιαξε τους δρόμους για τις διαδηλώσεις, τους έφτιαξε για τις συγκοινωνίες, εσύ γιατί τους καταπατάς;(Φιλελεύθεροι νέοι Χανίων) Το κλείσιμο των δρόμων και των λιμανιών από διαδηλωτές και απεργούς, ενοχλεί πολύ τα Τζημεροειδή, εφόσον είναι υπέρ της ησυχίας, της τάξεως και της ασφαλείας. Όλα ετούτα, δεν είναι εικόνα για ένα σύγχρονο κράτος καθώς αποτελούν δυσφήμιση για τους τουρίστες, τους επενδυτές και τους κερδοσκόπους και εμπόδιο για τους εκδρομείς και τους οδηγούς. Κανονικά, θα έπρεπε να απαγορεύονταν οι συναθροίσεις άνω των 3 ατόμων όπως τον παλιό καλό καιρό.

Του φίλου και συνμοτοσυκλετιστή Versys

«Εδώ ο καλός τοιχοδιώκτης»

Η πιο σωστά αυτός που διώχνει τις αφίσες πολιτικών και εργατικών οργανώσεων από τους τοίχους καθότι ρυπαίνουν το ορατό πεδίο. Το όνειρο του είναι να βρεθεί κάποιο δομικό υλικό στο οποίο να μην πιάνει η κόλλα, το συρραπτικό ή η κολλητική ταινία. Αν και με τις διαφημιστικές (γιγαντό)αφίσες, όντας διαφημιστής ο ίδιος, δεν δείχνει να έχει κάποιο πρόβλημα, αυτές προφανώς κοσμούν με την καλαισθησία τους. Πραγματικά, δεν είναι το ίδιο να απεικονίζεις βρώμικους εργάτες με το να απεικονίζεις ημίγυμνα μοντέλα που δοκιμάζουν προϊόντα ολικής αποτρίχωσης.

«Λοιπές παρενέργειες»

Τα Τζημεροειδή, αποτελούν υποκατηγορία της οικογένειας των φασιστοειδών, και για αυτό μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά με άλλα είδη της οικογένειας αυτής(βλέπε Κασιδιαροειδή). Οποιαδήποτε επαφή στο πρόσωπο με εργατικές εφημερίδες, αφίσες ή φυλλάδια, ενδέχεται να τους προκαλέσει (αλλεργική) κρίση που μπορεί να επιφέρει μέχρι και το θάνατο. Σε κάθε περίπτωση, αποφύγετε να τους ακουμπήσετε με κάθε τέτοιου είδους έντυπο, διότι αφηνιάζουν και συμπεριφέρονται σαν λυσσασμένες μαϊμούδες, ελπίζουμε να είστε αρκετά ζωόφιλοι ώστε να μην το δοκιμάσετε.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό που έχουν κοινό με τα υπόλοιπα φασιστοειδή, είναι ο «Μαρθαβουρτσισμός». Έχουν δηλαδή το συνήθειο, για λόγους προβολής, να ξεκινούν καβγάδες και επεισόδια, και ύστερα να κλαίγονται και να παραπονιούνται ότι ήταν τα θύματα και όχι οι θύτες. Βέβαια, «τα θέλουν όλα στο φακό» και έχουν έρωτα με τις κάμερες, αφού πέρα από όλα τα άλλα είναι και ψωνισμένοι.

Τα παραπάνω συμπτώματα, αν και ενδεικτικά, στην πραγματικότητα ίσα που ξεκινούν να περιγράφουν τα ορατά σημάδια της παράνοιας ενός Τζημεροειδούς. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, επαρκούν δια τον εντοπισμό ενός Τζημερόιντ και την αποφυγή της οποιασδήποτε επαφής και συναναστροφής με αυτό.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

[1] Αποτελεί συνδυασμό της λέξεως Τζήμερος και της λέξεως Hemorrhoids(αιμορροΐδες), καθότι ο Τζήμερος είναι το ίδιο άχρηστος, το ίδιο ενοχλητικός και το ίδιο αποκρουστικός με αυτήν την ασθένεια.

Read Full Post »

Άθλια και θρασύδειλη επίθεση του φασιστοειδούς Τζήμερου στην Αλ. Μπαλού

Σε άλλη μία άθλια και θρασύδειλη πράξη, προχώρησε το γνωστό φασιστοειδές Θ. Τζήμερος, στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, ο οποίος επιτέθηκε κατά της εκλεγμένης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» περιφερειακής συμβούλου του ΚΚΕ,  Αλεξάνδρας Μπαλού.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ που έχει ως εξής:

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει την άθλια και θρασύδειλη συμπεριφορά του γνωστού φασιστοειδούς Τζήμερου, στη σημερινή συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, ο οποίος, αφού πρώτα έσκισε αφίσες που καλούσαν τους εργαζόμενους στην απεργία στις 17 Μάη, στη συνέχεια προπηλάκισε και χτύπησε την Αλεξάνδρα Μπαλού, περιφερειακή σύμβουλο της Λαϊκής Συσπείρωσης και στέλεχος του ΚΚΕ, που του ζήτησε το λόγο.

Πρόκειται για έναν σεσημασμένο, υστερικό εχθρό των αγώνων του λαού, ο οποίος κατ’ επανάληψη προκαλεί, δημιουργεί επεισόδια και εκφράζει το μίσος του απέναντι στο εργατικό – λαϊκό κίνημα.

Οι περιφερειακοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης μαζί με άλλους συμβούλους καταδίκασαν το γεγονός και ζήτησαν την αποβολή του Τζήμερου από τη συνεδρίαση, όπως και έγινε».

Από 902.gr

Read Full Post »

Η λύση στην κρίση!

Είχα ανακαλύψει πριν από λίγο καιρό το καταπληκτικό αφισάκι «κάντε το παιδί σας μεγάλο ηγέτη» σε κεντρικό δρόμο των Χανίων. Χθες, ανακάλυψα ενα ακόμα άκρως ενδιαφέρον αφισάκι στον πίνακα ανακοινώσεων του Εμπορικού Επιμελητηρίου στα Χανιά. Ιδού…

Λαγωνικάκης Φρακγίσκος(Poexania)

 

Read Full Post »

Έλληνας Κροίσος με 8 γράμματα

Δημοσιεύθηκε και στο Katiousa.gr

Η κενή θέση του εθνικού ευεργέτη που άφησε πίσω του ο Αρτέμης Σώρρας, ύστερα από την αναπάντεχη αποκάλυψη ότι το υπέρ της πατρίδος ταμείον είναι μείον, έπρεπε με κάποιο τρόπο να καλυφθεί. Τη θέση του Αρτέμη στη συνείδηση των Ελλήνων ήρθε να καλύψει ο Ιβάν Σαββίδης, αν και υπάρχουν μεταξύ τους κάποιες διαφορές. Ο πρώτος, ας πούμε, αυτοπαρουσιάζονταν σαν να είχε σχέσεις με το Αμερικάνικο δημόσιο, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει, ο δεύτερος έχει όντως σχέσεις με το Ρωσικό κράτος και με τον πρόεδρο Πούτιν, εξελέγη μάλιστα και βουλευτής με το κόμμα του. Ο πρώτος δεν έχει λεφτά να πιει ούτε ελληνικό καφέ σε συνοικιακό καφενείο, ο δεύτερος έχει πρόσβαση σε κεφάλαια, τα οποία χρησιμοποιεί για να επενδύσει στη χώρα, και όχι μόνο. Θα λέγαμε ότι ο Σαββίδης είναι κατά κάποιο τρόπο ο σοβαρός Σώρρας (πως λέμε σοβαρή Χρυσή Αυγή). Πάντως, αν έχουν κάτι κοινό, είναι ότι και οι δύο έχουν απασχολήσει τα μάλα την κοινή γνώμη, σχεδόν περισσότερο και από το Survivor. Ποιοτικά, όμως, υπάρχουν διαφορές στην απήχηση, αφού ο Σαββίδης καταφέρνει να μνημονεύεται με θετικό τρόπο στα καλύτερα σαλόνια, ενώ ο Σώρρας αποκλειστικά στα αλώνια, αφού είχε θετική απήχηση περισσότερο σε λαϊκό κόσμο.

Αλλά επειδή τους ήρωες πάντα τους ακολουθάει και ο μύθος τους, έτσι και για τον Ιβάν τον τρομερό, έχουν πλεχτεί διάφορα εγκώμια. Να πούμε για τον Κοττάκη που εξαίρει τον πατριωτισμό του ανδρός σχεδόν σε κάθε του εκπομπή εδώ και δέκα μέρες; Επενδύει, λέει, εκεί που θα επένδυαν διαφορετικά οι Τούρκοι και θα μας έπαιρναν την ιστορία μας, εξυγιαίνει φαλιρισμένες εταιρίες, είναι και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλαδή έχει το άγγιγμα του Μίδα, σ…ά πιάνει, χρυσάφι γίνονται. Ε, μετά να από όλα αυτά να μην του χαρίσουμε και ένα προστιματάκι; Τα ίδια όμως με τον Κοττάκη λέει και ο Πάνος Καμμένος, ενώ και η Χρυσή Αυγή ομονοεί στο συγκεκριμένο ζήτημα (επιτέλους όλοι οι Έλληνες μαζί)!

«Κ. Πρόεδρε, να αναφέρω ότι σε μια ομιλία μου είχα πει αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, του είχα πει: «Κύριε πρωθυπουργέ αλλάξτε επιτέλους στρατηγική συμμαχία (διαβάζω από τα πρακτικά), εγκαταλείψτε την καταρρέουσα Ευρώπη, γιατί αυτή η Ευρώπη πραγματικά είναι η δυστυχία μας. Κάντε την μοναδική εθνωφελή εξωτερική πολιτική. Δηλαδή κάντε στροφή προς την Ρωσία. Πείτε όχι στο ανθελληνικό ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάντε το όμως χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με κρυφή διπλωματία, κρυφή διπλωματία για την οποία ωρύονται όλα τα κόμματα και η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς ,θα έλεγα ότι ισχύουν και τα δύο, κρυφή διπλωματία υπήρχε πάντα και πάντα θα υπάρχει. Κάντε το λοιπόν χωρίς τυμπανοκρουσίες (αναφερόμενος στον πρωθυπουργό), μην καίτε το χαρτί που λέγεται Ρωσία. Είναι ελπίδα για την Ελλάδα. Τολμήστε λοιπόν κ. πρωθυπουργέ!»

Τελειώνω κ. πρόεδρε και λέω ότι ισχυρή γέφυρα και βοήθεια προς τον σκοπό αυτό, τον εθνωφελή, θα προσφέρει η Ελληνική Ομογένεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και οι Πόντιοι Έλληνες ομογενείς, σε Ρωσία και Ελλάδα , είτε επενδυτές είναι, είτε αγωνιστές του μεροκάματου, θα πρέπει το αθηναϊκό και ενίοτε αντεθνικό ελληνικό κράτος να ανοίξει στοργική αγκαλιά και για τους δύο. Να λάβει σοβαρά υπόψη τις ιδέες και τις προτάσεις του κ. Ιβάν Σαββίδη.»¹

Και ο Ιβάν, μη παραδεχόμενος τη διαπίστωση ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, έρχεται φορώντας την ποντιακή φορεσιά του να μας διαβεβαιώσει πως ό,τι κάνει το κάνει για την Ελλάδα, ότι αυτό είναι το κίνητρό του και όχι τα ατομικά του συμφέροντα, ή τα συμφέροντα του Ρωσικού κεφαλαίου. Επειδή, όμως, είμεθα λαός καχύποπτος, προκειμένου να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, αγόρασε και ομάδα, πήρε και το λιμάνι (έτσι βγαίνουν μετά οι φήμες ότι θέλει να φτιάξει τον Ολυμπιακό του Βορά), και θέλει να αγοράσει και κανάλι.

Κι ένα καλτ “ρεπορτάζ”, όπου φτιάχνεται η αγιογραφία -κυριολεκτικά και μεταφορικά- του Ιβάν Σαββίδη (δείτε μετά το τρίτο λεπτό).

Ο Ιβάν όμως πάει και πέρα από τις μπίζνες, ανακατεύεται επίμονα και με την πολιτική. Δίνει συμβουλές σχετικά με το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει για πρωθυπουργός, στηρίζει την τωρινή κυβέρνηση και ξορκίζει τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη… Ποιος ξέρει, μπορεί αυτή η αμφίδρομη και εκφρασμένη αγάπη του με τον Τσίπρα να οφείλεται στο ότι ο ένας είναι αριστερός και στο ότι ο άλλος έζησε και ανδρώθηκε στις χώρες του υπαρκτού. Ίσως μάλιστα να αποτελεί και κάποιο κρυφό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που –συν τω χρόνω- θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη λαϊκή εξουσία.

Πρέπει όμως να σοβαρευτούμε και λίγο… για το λόγο αυτό θα παραθέσω μερικές διαπιστώσεις.

1) Η καπιταλιστική κρίση, αυτή που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, έχει φέρει τα πάνω κάτω τόσο στην Ευρωπαϊκή όσο και στην Αμερικάνικη ήπειρο, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα αδιέξοδα του κεφαλαίου έχουν επηρεάσει την ομαλή λειτουργία των πολιτικών συστημάτων και των πολιτικών κατεστημένων ανά τον πλανήτη, έτσι το κεφάλαιο αναγκάζεται να αναζητήσει «εναλλακτικά» μείγματα διακυβέρνησης. Βλέπουμε παραδοσιακά κόμματα να έχουν καταποντιστεί (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα), και από τις στάχτες τους να ξεπηδούν νέα, τα οποία ναι μεν δεν διαφέρουν ως προς τους σκοπούς, διαφέρουν όμως ως προς το πώς επανεφευρίσκουν και πλασάρουν τον εαυτό τους στις μάζες. Το παραπάνω φαινόμενο συμβαδίζει και με μια άλλη τάση, την εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο, ολοένα και περισσότερο, προσωπικοτήτων από το χώρο των επιχειρήσεων, των τραπεζών και τεχνοκρατών (Τραμπ, Μακρόν, Παπαδήμος κ.α).

Στα χρόνια της κρίσης, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ οικονομίας και πολιτικής έχει γίνει πιο δυσδιάκριτη παρά ποτέ, ενώ η οικονομία, έχει ξεκάθαρα πλέον πάρει το τιμόνι της πολιτικής. Ακόμα και οι παραδοσιακοί πολιτικοί που εμπλέκονται σε κυβερνήσεις, ακολουθούν τυφλοσούρτη και με άμεσο τρόπο τις γραμμές διακυβέρνησης που ξεκινούν από διεθνή οικονομικά κέντρα(οίκοι αξιολόγησης, ΔΝΤ, κομισιόν, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ κ.α.).

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως αυτό είναι κάτι που δεν συνέβαινε και παλιότερα, απλά γίνονταν με πιο κομψό τρόπο, ενώ στις μέρες μας, εξαιτίας και των συνεπειών της κρίσης, ο τρόπος που παρεμβαίνει το κεφάλαιο είναι εντελώς απροκάλυπτος. Όλο αυτό είναι κάτι που ευνοεί και τον Σαββίδη να κάνει τα δικά του παίγνια και να προωθεί την –όχι και τόσο- μυστική του ατζέντα.

2) Αυτή η ατζέντα χωρίς καμιά αμφιβολία περιλαμβάνει –πέρα από την προώθηση των δικών του συμφερόντων- και την προώθηση στην Ελλάδα ευρύτερων ρωσικών οικονομικών συμφερόντων, τα οποία πολιτικά αυτή τη χρονική στιγμή τα αντιπροσωπεύει στη Ρωσία ο πρόεδρος Πούτιν. Η Ρωσία, ως τεράστια ιμπεριαλιστική δύναμη, σε σχέση με τους διεθνείς ανταγωνισμούς και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο «παραδοσιακός» Δυτικός κόσμος  (Ε.Ε, ΗΠΑ), κοιτάει και αυτή να επεκτείνει όπου μπορεί την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της. Οι στρατηγικές κινήσεις του Σαββίδη, δείχνουν ότι κάνει προσπάθεια να αποκτήσει οικονομικά, λαϊκά, και πολιτικά ερείσματα στη χώρα, και μέσα από αυτήν την «διαπλοκή» να ωφεληθεί τόσο ο ίδιος όσο και τα ευρύτερα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπεί.

3) Υπάρχουν λοιπόν στην Ελλάδα κάποιοι, οι οποίοι για τον Α ή τον Β λόγο καλλιεργούν την λογική στο λαό ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να επιλέξει προστάτη (χρησιμοποιώ τον κόσμιο όρο). Αυτοί οι κάποιοι μπορεί να είναι προσωπικότητες (πχ Κοττάκης, Καμμένος), κόμματα (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Σύριζα κ.α.), κανάλια, κλπ. Στο ρόλο του προστάτη μπορεί να εμφανίζεται κάποιος ευεργέτης, καλή ώρα ο Ιβάν, ή κάποιο ισχυρό κράτος(Ρωσία, Γερμανία, ΗΠΑ), που θέλει το καλό μας, ή που τέλος πάντων αν εμείς θέλουμε το καλό μας πρέπει να το/ν έχουμε από κοντά.

4) Η ενδεχόμενη προσκόλληση στην Ρωσία, αυτή τη στιγμή στην χώρα μας δεν αποτελεί κυρίαρχο σχήμα, είμαστε ακόμη προσδεμένοι σαν βόδια, από τη μια στο άρμα των ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, και από την άλλη στη ΕΕ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει ερωτοτροπία και φλερτ και με άλλους μνηστήρες, είπαμε, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

5) Τα παιχνίδια αυτά του κεφαλαίου, όμως, παρασέρνουν στην λογική τους και τις λαϊκές μάζες, που μη βλέποντας άσπρη μέρα εντός ΕΕ, γοητεύονται από μυστηριώδεις τάσσεις, όπως είναι και αυτή του «ευρωσκεπτικισμού» που ολοένα κερδίζει έδαφος. Είδαμε μάλιστα αυτές τις τάσεις να παίρνουν σάρκα και οστά και στα πλαίσια του δημοψηφίσματος για το Brexit, αλλά και στις Γαλλικές εκλογές με την άνοδο της Λεπέν και στην Ιταλία με τον Γκρίλο. Ο ευρωσκεπτικισμός, εκφράζει με ποικίλες μορφές, τις φυγόκεντρες τάσεις εντός της Ε.Ε. Πίσω από τον ευρωσκεπτικισμό κρύβονται οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, που θεωρούν ότι εξυπηρετούνται καλύτερα, εκτός ευρώ, ή ακόμη και εκτός ΕΕ.
Από την άλλη, η αυξανόμενη ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού, ενθαρρύνει τις μεγάλες ανταγωνιστικές οικονομίες (πχ Ρωσία) να εντείνουν τις διπλωματικές τους πιέσεις και κατ’ επέκταση την επιρροή τους σε χώρες όπως η Ελλάδα. Οι διπλωματικές αυτές πιέσεις, μπορεί να αποσκοπούν από το να αυξηθεί η οικονομική παρουσία και η διπλωματική επιρροή της μιας χώρας στην άλλη, μέχρι και, εφόσον το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να την πάρει ολοκληρωτικά στο δικό της ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο σε δεύτερο χρόνο.

Οι λαοί, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ποντάρουν σε κάποια από αυτές τις εναλλακτικές (στρατόπεδα) και να περιμένουν ότι θα βγουν κερδισμένοι. Είναι αυτό που λέμε πως όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια και δυστυχώς ζούμε σε εποχές που τα βουβάλια είναι ιδιαιτέρως νευριασμένα, τώρα που καλούνται να ξαναμοιράσουν το βάλτο. Το κεφάλαιο -και οι εκπρόσωποι του (βλέπε Σαββίδης)- δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο χρησιμοποιεί τα έθνη και τις εθνικές κυβερνήσεις, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Και όταν λέμε τα συμφέροντα του, εννοούμε τα κέρδη του, τα οποία αποκτούνται πάντα από την αποστράγγιση της ανθρώπινης εργασίας ή ακόμη και τον τεμαχισμό της ανθρώπινης σάρκας όταν πρόκειται για πολέμους. Πρέπει, επιτέλους, οι λαοί να σταματήσουν να πιστεύουν σε ευεργέτες και προστάτες και να (ξανα)αποφασίσουν ότι μπορούν να στηριχθούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις.

Λαγωνικάκης Φρακίσκος(Poexania)

1 Απόσπασμα από λόγο του Χρήστου Παπά στην επιτροπή του ελληνισμού της διασποράς.

Read Full Post »

Η κατιούσα πήρε την ανιούσα

Εκτοξευθήκαμε και σας περιμένουμε!

http://www.katiousa.gr/

Read Full Post »

Μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδος

Ο Θείος Σάμιος

«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου.»

Μερικές φορές εμείς οι Έλληνες δεν αντιλαμβανόμαστε τι τεράστιο προνόμιο είναι το να μπορούμε να είμαστε Έλληνες. Οι συνεχιστές ενός έθνους τόσο μεγάλου, που κάποτε, ας ειν καλά ο Μεγαλέξανδρος, έφτανε ως τα πέρατα του κόσμου. Φυσικά ένα τέτοιο λαμπερό έθνος δεν θα μπορούσαν παρά να το επιβουλεύονται τα κάθε λογής κατακάθια, όπως οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι Πέρσες, οι Τουρκαλάδες, οι Αλβανοβούλγαροι, κ.α, με αποτέλεσμα να μας αναγκάσουν να περιοριστούμε στα σημερινά σύνορα μας. Όμως θα γυρίσει και ο μαρμαρωμένος αρχηγός θα (ξανα)γαμήσει και ο γραικός!

Ο πατριώτης όμως δεν φαίνεται στα εύκολα, δλδ να κάθεται  αναπαμένος και να απολαμβάνει τον τίτλο του ως «Έλλην», αλλά στα δύσκολα, όταν η πατρίδα χρειάζεται από αυτόν να κάνει το κάτι τις παραπάνω. Και αυτό το καθήκον του κάτι τις παραπάνω τον καλεί σήμερα, στα χρόνια της κρίσης, περισσότερο από ποτέ, και στο κάλεσμα αυτό οφείλουμε όλοι να ανταποκριθούμε με αυταπάρνηση.

Προσωπικά, θεωρώντας το μέρος του χρέους μου απέναντι στην πατρίδα, αποφάσισα να συντάξω μια πρόχειρη λίστα με πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να την απαλλάξουμε από το βραχνά του  δικού της χρέους. Και έτσι, με το να ταράξουμε τους δανειστές μας στη νομιμότητα, να τους υποχρεώσουμε να μας σεβαστούν και να μας υπολογίσουν ως γνήσιους εταίρους και όχι ως παρακατιανούς συγγενείς τσαμπατζήδες που θέλουν μόνο να χορεύουν στα μπουζούκια και να πίνουν καφέδες στα καφεποτεία σε βάρος του δυτικοευρωπαίου φορολογούμενου.

Ξεκινάω λοιπόν με την λίστα, την οποία οποιοσδήποτε ελληνόψυχ(ος) μπορεί ελεύθερα να συμπληρώσει με τις δικές του ιδέες αποπληρωμής του χρέους.

• Ο έχων δυο νεφρά να πουλήσει το ένα: Διαμαρτύρεσαι ότι δεν μπορείς να εξοφλήσεις τους φόρους σου, τις υποχρεώσεις σου απέναντι στο κράτος; Ε λοιπόν μάθε ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Αφού –αν πραγματικά το θέλεις- μπορείς άνετα να βγάλεις μερικές χιλιάδες ευρώ πουλώντας στη μαύρη αγορά κάποιο όργανο σου, προσφέροντας έτσι, εκτός από πόρους στην πατρίδα, και ανθρωπιστικό έργο. Διότι, τι να τα κάνεις τα δυο νεφρά, το γνωρίζεις πως κάποιοι δεν έχουν ούτε ένα;
• Γίνε εθελοντής καταδότης: Δεν αρκεί όμως να είσαι ο ίδιος ευυπόληπτος πολίτης και να εξοφλείς τις υποχρεώσεις σου απέναντι στο κυρίαρχο κράτος, πρέπει να κάνουν το ίδιο και οι υπόλοιποι. Το να κάνεις τα στραβά μάτια στην φοροδιαφυγή του πλησίον σου, είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να φοροδιαφεύγεις ο ίδιος. Κάλεσε την εφορία και δώσε της τις απαραίτητες πληροφορίες για να τσακώσει εκείνος που εξαπατούν την πατρίδα, δεν είναι ρουφιανιά, είναι πατριωτική υποχρέωση.
• Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία: Το να βοηθάς την πατρίδα να ξελασπώσει φέρνει την ευτυχία. Βοήθησε το κράτος να απαλλαγεί από τους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, ζήτα να δουλέψεις σε κρατικούς οργανισμούς χωρίς μισθό, ή έστω με ένα συμβολικό μισθό έτσι ώστε να μην ανέβουν και οι δείκτες της ανεργίας. Αν είσαι ήδη δημόσιος υπάλληλος μπορείς να ζητήσεις να κατακρατείται ο μισθός σου, στο κάτω κάτω το κράτος τόσα χρόνια σε συντηρούσε, βοήθα το και εσύ να συντηρηθεί. Και μη διστάζεις, σκέψου ότι χωρίς τους χιλιάδες εθελοντές, δεν θα είχαν γίνει ποτέ ολυμπιακοί αγώνες στη σύγχρονη Ελλάδα. Ο εθελοντισμός βέβαια δεν είναι ανάγκη να περιοριστεί στο δημόσιο τομέα, αλλά μπορεί να επεκταθεί και στον ιδιωτικό, κάνοντας τη χώρα μας ελκυστική για τον υποψήφιο επενδυτή.
• Πρεζόνι, μπορείς και εσύ να γίνεις χρήσιμος στην πατρίδα: Γνωρίζετε πόσα λεφτά χάνει το κράτος από το παράνομό εμπόριο ναρκωτικών; Αμύθητα ποσά! Να απαιτήσουμε να νομιμοποιηθούν τα ναρκωτικά, και όχι μόνο τα ελαφρά, όλα. Να αρχίσει επιτέλους το κράτος να εισπράττει φόρους από μια αγορά η οποία μέχρι σήμερα μόνο του κόστιζε(περίθαλψη και απεξάρτηση τοξικοεξαρτημένων, κονδύλια για την πάταξη του εμπορίου ναρκωτικών, έξοδα για κατασκευή φυλακών, δικαστικά έξοδα κ.α). Αν τα ναρκωτικά νομιμοποιηθούν το κράτος θα έχει διπλό όφελος, από τη μια θα εισπράττει από τη φορολογία, ενώ από την άλλη θα γλιτώνει ένα σωρό λεφτά τα οποία ξόδευε στην αντιμετώπιση του φαινομένου των ναρκωτικών.
• Πρόσεξε τι καταναλώνεις: Θα γνωρίζετε φυσικά ότι υπάρχουν κάποια προϊόντα με χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ και άλλα με υψηλό συντελεστή ΦΠΑ. Μπορείτε να βοηθήσετε το κράτος καταναλώνοντας περισσότερα από τα δεύτερα(Τσιγάρα, αλκοολούχα ποτά, καύσιμα) και λιγότερα από τα πρώτα. Φάε λιγότερο(δηλαδή τα παλληκάρια στον Άγιο Δομίνικο πως τα καταφέρνουν;), κάπνισε περισσότερο, ανέπνευσε πατριωτισμό σε κάθε τζούρα. Θα πει κάποιος ότι με αυτόν τον τρόπο ίσως να αυξηθούν τα έξοδα που δίνει το κράτος για την υγεία, αφού θα αυξηθούν και οι ασθένειες που σχετίζονται με το ποτό και το κάπνισμα. Αυτό όμως είναι σχετικό, διότι αν οι ελληνόψυχοι ακολουθήσουμε τον κανόνα 3 περί εθελοντισμού, θα βοηθήσουμε να εξοικονομηθούν μισθοί από τα νοσοκομεία και έτσι θα απορροφήσουμε τη ζημιά.
• Ο τουρισμός, η βαριά βιομηχανία του τόπου: Κάνε ότι μπορείς για να νιώσουν άνετα και όμορφα οι επισκέπτες που διαλέγουν τη χώρα μας ως τουριστικό προορισμό. Να είσαι ευγενικός, να τους παραχωρείς τη θέση σου στο λεωφορείο, μην κλείνεις με διαδηλώσεις τους δρόμους και τα λιμάνια, να είσαι πάντα χαμογελαστός και να μαθαίνεις ξένες γλώσσες, μόνο τα αγγλικά δεν φτάνουν για να κάνεις τον Ιταλό, τον Γάλλο ή τον Γερμανό να νιώσει σαν στο σπίτι του. Για την πατρίδα σου παραχώρησε και το κορμί σου, ή κάποιου συγγενή σου. Είσαι ευπαρουσίαστος/στη, έχεις όμορφη γυναίκα ή κόρη να βγάλεις στο κλαρί; Αν ισχύουν οι παραπάνω προϋποθέσεις βοήθα έναν επισκέπτη να γνωρίσει τον έρωτα κάτω από τον ειδυλλιακό ελληνικό ουρανό, δηλαδή στην Ταϊλάνδη είναι πιο μάγκες; Και μην ξεχνάς, είναι πορνεία μόνο άμα ζητάς χρήματα, εσύ θα το κάνεις δωρεάν, το χρήμα πολλοί εμίσησαν τη δόξα ουδείς. Με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί ο τουρισμός, και εσύ θα νιώσεις σαν δεύτερη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα ή δεύτερος Αθανάσιος Διάκος, γνωρίζοντας ότι αυτό επετεύχθη με τη δική σου συνδρομή.
• Ζήτα βοήθεια από το λογιστή σου: Οι περισσότεροι Έλληνες μέχρι σήμερα ζητούσαν από το λογιστή τους να μαγειρέψει την δήλωση έτσι ώστε να πληρώσουν όσο το δυνατόν λιγότερο φόρο. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!! Η πατρίδα σε χρειάζεται, δώσε πίσω τα κλεμμένα, ζήτα από το λογιστή σου να σου φτιάξει τη δήλωση με τέτοιο τρόπο που να πληρώσεις όσο το δυνατόν περισσότερα. Σε περίπτωση που δεν αντέχεις να πληρώσεις λογιστή δεν έχεις παρά να ζητήσεις βοήθεια από το κοντινότερο στη γειτονιά σου κατάστημα της εφορίας.
• Αν τα παιδιά σου βάζουν μέσα το κράτος μην κάνεις παιδιά: Είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες, υπάρχει πιθανότητα τα παιδιά σου να κληρονομήσουν την αναπηρία σου; Μην κάνεις παιδιά! Ξέρεις πόσο κοστίζει ένας ανάπηρος στην κοινωνία(ειδικά σχολεία, υποδομές, δομές υγείας); Εμείς βέβαια, ως Έλληνες, δεν είμαστε ναζί να σου επιβάλλουμε στείρωση και ευθανασία με το ζόρι, αλλά σου δίνουμε την ευκαιρία να δράσεις πατριωτικά και να πάρεις μονάχος σου την απόφαση, γλιτώνοντας έτσι το κράτος από πολλά και περιττά έξοδα.

Αυτές είναι μόνο μερικές μέθοδες, που αν ακολουθηθούν θα βοηθήσουν την πατρίδα να εξέλθει από τη δύσκολη θέση στη όποια έχει βρεθεί εξαιτίας της έλλειψης πατριωτισμού. Ακολουθήστε όσες περισσότερες από αυτές μπορείτε, ή και ακόμη περισσότερες, μην τα περιμένετε όλα από τον από μηχανής θεό της Ελλάδας, μην κάθεστε αδρανείς στους καναπέδες σας. Η πατρίδα σε χρειάζεται, γίνε εθελοντής πατριώτης. Και μην ξεχνάτε, το χρέος είναι του λαού! Γιατί άμα δεν έχει την τιμή να το ξεπληρώσει ο λαός ποιός θα την έχει;

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

ΥΓ: Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα κάπως να βρω μεθόδους συνδρομής στην πατρίδα. Αυτό επειδή πολλά από αυτά που σκεφτόμουν –πχ ξεπούλημα νησιών και εδαφών, φορολογία των ανέργων, κλείσιμο ειδικών σχολείων κ.α.- τα κάνουμε έτσι και αλλιώς. Μερικές φορές βλέπετε, η κωμικοτραγικότητα της πραγματικότητας ξεπερνά και τις ικανότητες της φαντασίας.

Read Full Post »