Στην παραπάνω εικόνα υπάρχουν 5 γκέι, εντοπίστε τους και φέρτε τους μας να τους γιατρέψουμε.
Με αφορμή το Σύμφωνο Συμβίωσης έχει ανοίξει ένας διάλογος, ο οποίος περιστρέφεται κυρίως γύρω από το επίμαχο θέμα του συμφώνου και των υιοθεσιών. Παλιότερα είχα γράψει ένα σχετικό άρθρο όπου είχα και εγώ περιορίσει την επιχειρηματολογία μου σε αυτά τα δύο ζητήματα. Στο παρόν άρθρο δεν έχω σκοπό να ξαναγράψω τα ίδια, αλλά θα επεκταθώ και σε άλλα θέματα, συμπληρώνοντας ταυτόχρονα μερικά πράγματα περί υιοθεσιών και συμφώνου τα οποία δεν υπήρχαν στο παλαιότερο μου «πόνημα».
Ας ξεκινήσουμε με τη «σαβούρα». Και όταν λέω σαβούρα εννοώ την από μέρους μου κριτική σε κάποιες ακραία –ή και λιγότερο ακραία- λανθασμένες απόψεις γύρω από το ζήτημα, οι οποίες όμως τυγχάνουν υιοθέτησης από μεγάλη μερίδα κόσμου.
Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει στο κρεβάτι του, αρκεί να μην «ενοχλεί»:
Καμία ανθρώπινη ερωτική σχέση δεν περιορίζεται στην κρεβατοκάμαρα, τόσο εμείς οι «straight» όσο και οι «gay», δεν συνάπτουμε ερωτική σχέση μόνο για να γαμήσουμε(αν ο μόνος σκοπός είναι το sex αυτό δεν είναι σχέση αλλά ξεκάβλωμα, αυνανισμός με παρέα). Κάθε άνθρωπος θέλει να αισθάνεται περηφάνεια για αυτόν που είναι δίπλα του και όχι ντροπή, θέλει να μπορεί να βγαίνει μαζί του να τον γνωρίζει στις παρέες του, στην οικογένεια του κλπ. Υπό αυτήν την έννοια, είναι λάθος να θεωρεί οποιοσδήποτε πως η ερωτική ζωή ενός ομοφυλόφιλού περιορίζεται στο κρεβάτι, και ακόμα μεγαλύτερο λάθος να απαιτεί από αυτόν να «κλειδώνει» την ιδιαιτερότητα του αυτή στην κρεβατοκάμαρα.
Αυτό που κάνουν δεν είναι φυσικό, το άλλο είναι φυσικό διότι έτσι αναπαράγεται ο άνθρωπος:
Καταρχήν στη φύση παρατηρείται σε πολλά ζώα το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας… όμως θα μπορούσε κανείς να πει πως τα ζώα που το πράττουν αυτό είναι και εκείνα «ανώμαλα». Στο κάτω κάτω ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ζώο, ευφυές, δημιουργικό, που συνάπτει πολύπλοκες και πολυδιάστατες κοινωνικές σχέσεις. Το ζήτημα λοιπόν δεν βρίσκεται εκεί, στο κατά πόσο δηλαδή η φύση του ταυτίζεται με το ζωικό βασίλειο ή όχι. Το ισχυρότερο αντεπιχείρημα στο επιχείρημα περί «ανωμαλίας» θεμελιωμένο στην γονιμοποίηση, είναι το γεγονός ότι κανείς άνθρωπος, ή τέλοσπάντων σχεδόν κανένας, δεν κάνει sex αποκλειστικά και μόνο για να αναπαραχθεί, και δεν κάνει sex μονάχα με τον τρόπο που απαιτείται για την αναπαραγωγή. Αν κάποιος επικαλείται αυτό το επιχείρημα, περί μη φυσιολογικού(θεμελιωμένο στην μη δυνατότητα αναπαραγωγής), ας κάνει κριτική και στον εαυτό του, εκτός και αν δεν έχει απολαύσει ποτέ στοματικό σεξ, σεξουαλικά παιχνίδια, αν δεν έχει ποτέ ακολουθήσει κάποια μέθοδο αντισύλληψης κλπ. Εκτός αν θεωρεί ότι όταν δεν κάνει sex για αναπαραγωγή, δεν το κάνει για απόλαυση, αλλά για προπόνηση…
Σύνδεση ομοφυλοφιλίας με παιδεραστία, κτηνοβασία, πορνεία:
Πολύς κόσμος, όταν τους μιλήσεις για ομοφυλοφιλία, για κάποιο λόγο οδηγεί την κουβέντα στην παιδεραστία, στην κτηνοβασία, και στην πορνεία. Καταρχήν αν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ πχ ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας ας εξεταστεί. Αλλά ακόμα και αν αποδειχθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι σε μεγαλύτερη συχνότητα από τους straight παιδεραστές, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε ταύτιση. Όσον αφορά στην πορνεία, θεωρώ ότι για ένα σωρό από λόγους(αν θέλετε επεκτείνομαι στα σχόλια), θα υπάρχουν σχετικά αυξημένα ποσοστά πορνείας στους γκει/τρανσέξουαλ –μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος. Αλλά και αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ταύτιση, αν μη τι άλλο πιθανόν και στους μετανάστες να υπάρχουν αυξημένα ποσοστά μικροπαραβατικότητας, είναι όμως φασιστικό να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες a-priori σαν παραβάτες, το αυτό και για τους gay.
Η ομοφυλοφιλία ως ασθένεια:
Καταρχήν με το να αντιμετωπίζει η κοινωνία την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια, βοηθάει στο να διαιωνίζονται οι διάφορες προκαταλήψεις, και άρα να διατηρείται η περιχαράκωση. Είτε το θέλουμε είτε όχι, όσο υπάρχει περιχαράκωση και προκατάληψη, τόσο η ομοφυλοφιλία κάποιου θα γίνεται πιθανή αιτία εμφάνισης κάποιας «παθογένειας». Όχι όμως η ομοφυλοφιλία αυτή καθ’ αυτή, αλλά το γεγονός ότι η κοινωνία θα αντιμετωπίζει ως «ξένο σώμα» εκείνον με διαφορετικό προσανατολισμό, θα αυξάνεται την πιθανότητα αυτό το άτομο να αποκτήσει ψυχολογικά και ψυχοσωματικά «ζητήματα». Η «ασθένεια» στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται στη «διάγνωση» της ομοφυλοφιλίας ως τέτοια γιατί βάζει εμπόδια στην ομαλή κοινωνικοποίηση του εκάστοτε ομοφυλόφιλου.
Αλλά ας πούμε χάριν υποθέσεως ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια…
Τι ακριβώς θα «θεραπεύουμε»; Θα αναγκάζουμε – αλήθεια πώς, με πλύση εγκεφάλου;- εκείνον που έλκεται από τους άνδρες να αρχίσει να έλκεται από τις γυναίκες;(Είναι τραφελαφικό αλλά στις ΗΠΑ υπάρχουν τέτοια προγράμματα που σε παίρνουν «στραβό» και σε ισιώνουν)
Ή μήπως θα επενδύουμε στην πρόληψη; Κάπου διάβαζα κάτι τρελά περί επέμβασης στο dna, περί γονιδίου της ομοφυλοφιλίας… κλπ κλπ κλπ… Εγώ δεν είμαι κατάλληλος να μιλήσω για τα γονίδια, όμως η ομοφυλοφιλία, όπως και σχεδόν κάθε άλλο φαινόμενο που αφορά τον άνθρωπο, είναι –τουλάχιστον- ένας συνδυασμός του βιολογικού και του κοινωνικού. Η προσωπική μου άποψη, είναι ότι μεταξύ του κοινωνικού και του βιολογικού, στεγανά δεν υπάρχουν. Πέρα λοιπόν από το ηθικό της υπόθεσης περί επέμβασης στο dna(ευγονική), ακόμα και αν υπήρχε κάποιο γονίδιο, ακόμα και αν μπορούσε η επιστήμη να το απομονώσει, η κοινωνική ζωή θα συνέχιζε να «παράγει» ομοφυλόφιλους. Το καλύτερο που έχει να κάνει η κοινωνία, είναι να πάψει να αντιμετωπίζει αυτό το φαινόμενο ως «ασθένεια» και επομένως να πάψει να αναζητά κάποιου είδους θεραπεία, και να αποδεχθεί ότι «οι gay είναι ωραίοι». Οτιδήποτε διαφορετικό μόνο προβλήματα δημιουργεί ή διαιωνίζει.
Τα περί γάμου ως συντηρητικού θεσμού:
Κάποιοι πάλι ισχυρίζονται -προσπαθώντας να κάνουν κριτική από τα αριστερά στο ΣΣ- ότι επειδή ο γάμος είναι ενας συντηρητικός αστικός θεσμός, για αυτό δεν πρέπει να δεχθούμε και το ΣΣ, ως κάτι παρεμφερές με το γάμο. Οκ… ας ξεπεράσουμε πρώτα εμείς οι straight την ανάγκη μας να παντρευόμαστε, που τέτοιο πράγμα δεν έγινε ούτε στις σοσιαλιστικές κοινωνίες, και ύστερα ας το αρνηθούμε και στους gay το ΣΣ. Επίσης δεν μπορέι εκείνοι που θεωρούν το γάμο ξεπερασμένο αστικό συνήθειο, να κάνουν λογο παράλληλα για την ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας, γιατί με αυτή τη λογική έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Τώρα που αναφερθήκαμε σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές προκαταλήψεις τις οποίες αντιμετωπίζουν οι LGBT(αυτό το αρκτικόλεξο αν και εξυπηρετικό για να μην κάθεται κανείς να γράφει 4 λέξεις, μου τη δίνει κάπως), ας περάσουμε σε ένα άλλο ζήτημα, το ζήτημα του LGBT κινήματος. Εμείς οι ΚΚΕδες λέμε, και ορθώς, ότι η εργατική τάξη πρέπει να αγωνιστεί μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πάλης, σαν μια γροθιά, και όχι διασπασμένη σε ιδιαίτερα συμφέροντα τα οποία στην πραγματικότητα απαιτείται να συμφιλιωθούν. Σε αυτό το πλαίσιο πάλης καλούμε και τους gay να ενταχθούν, όμως για να ενταχθούν, πρέπει μέσα από αυτό το πλαίσιο πάλης να μπορούν και να εκφραστούν, ή καλύτερα να εκφράσουν τα αιτήματα τους.
Για παράδειγμα, το φεμινιστικό κίνημα που άρχισε να δυναμώνει στις αρχές του 20ου αιώνα είχε δυο –ας πούμε- κύριες εκδοχές. Η μια εκδοχή του ήταν η αστική, που βρήκε όχημα έκφρασης μέσα από το κίνημα των σουφραζετών . Οι σουφραζέτες προέρχονταν κυρίως από τα μέσα και ανώτερα στρώματα και οι κύριες διεκδικήσεις τους αφορούσαν την πολιτική ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Τέτοιου τύπου διεκδίκηση ήταν για παράδειγμα το δικαίωμα ψήφου. Οι σουφραζέτες, ως γυναίκες της «καλής κοινωνίας», δεν αντιμετώπιζαν έντονα ταξικά προβλήματα(φτώχεια περιθωριοποίηση, κλπ), και έτσι δεν είχαν ανάλογα αιτήματα στο πλαίσιο πάλης τους. Η άλλη εκδοχή του φεμινιστικού κινήματος εκφράζονταν μέσα από το εργατικό κίνημα, όπου παράλληλα με τα αιτήματα περί πολιτικών δικαιωμάτων(δικαίωμα ψήφου, τυπική ισότητα κλπ.), οι αγωνιζόμενες γυναίκες πάλευαν και για ταξικά ζητήματα, ενάντια στην εκμεταλλεύτρια αστική τάξη που καταπίεζε τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες.
Υπό αυτήν την έννοια, το κίνημα των ομοφυλόφιλων θα μπορούσε να ενσωματωθεί στο ταξικό κίνημα, όχι όμως με το να αφήσουν οι ομοφυλόφιλοι τα ιδιαίτερα τους αιτήματα για να πιάσουν μόνο τα ταξικά, αλλά για να παλέψουν, μέσα από μια ταξική θεώρηση, και για τα δικά τους πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει, ότι και το ταξικό κίνημα από την πλευρά του, πρέπει να αποδεχθεί και το δικό τους πλαίσιο πάλης, και όχι να το «εξαφανίσει» με τη δικαιολογία ότι προέχει το ταξικό. Γιατί ακόμα και αν προέχει το ταξικό, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κατ’ ανάγκη κάποιου είδους conflict μεταξύ του ταξικού, και των αιτημάτων για δίκαιη(δεν λέω ίση θεωρώ το δίκαιη είναι πιο κατάλληλη) μεταχείριση ή για αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων –εκεί όπου έχουν αδικηθεί- των LGBT. Δηλαδή οι μαύροι δεν ήταν δυνατόν να περιμένουν το σοσιαλισμό για να απαιτήσουν και να αγωνιστούν για ίσα, έστω και τυπικά σε πρώτη φάση, πολιτικά δικαιώματα.
Αν το ταξικό κίνημα δεν δώσει «βήμα» στους LGBT, τότε οι LGBT θα έλκονται από διάφορα μετά-νεωτερικά «κινηματικά» μοντέλα, όπως είναι για παράδειγμα το Gay Pride, που προσωπικά το βρίσκω ακραία σεξιστικό, και πιστεύω ότι το σωστό είναι να κρατάει κάποιος αποστάσεις και να ασκεί κριτική σε τέτοιου τύπου μορφές «διαμαρτυρίας». Το να πηδιέται ένα ζευγάρι είτε ομοφυλόφιλο είτε ετεροφυλόφιλο στη μέση μιας πλατείας, και από κάτω χιλιάδες άνθρωποι να κάνουν χάζι δεν πλησιάζει καν την αντίληψη που έχω εγώ περί κοινωνικού αγώνα. Αυτού του τύπου τα κινήματα, όπως και εκείνα τα τύπου femen, αποτελούν περισσότερο Happenings σκηνοθετημένα έτσι ώστε να γράψουν στο φακό, παρά αγωνιστικές διεξόδους ενάντια στην καταπίεση των γυναικών και των ομοφυλοφίλων.
Και μιας και αναφέρθηκα στο ζήτημα των μετά-νεωτερικών και τον φιλελεύθερων κινημάτων, θα επεκταθώ λίγο σε άλλη μια αρνητική τροπή που έχει παρατηρηθεί να παίρνουν κάποια φεμινιστικά κινήματα και κάποια κινήματα LGBT, αυτή των χαρακωμάτων. Να βλέπουν δηλαδή οι φεμινίστριες τους άνδρες εν γένει ως εχθρούς, και οι LGBT τους straight εν γένει ως εχθρούς. Όσον αφορά τον φεμινισμό, που έχω λίγο γνώση παραπάνω, υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία, από γυναίκες φεμινίστριες κοινωνιολόγους(και άλλους επιστήμονες) που έχουν παράξει τέτοιου είδους ερμηνευτικά σχήματα χαρακωμάτων. Όπως έγραψα και παραπάνω, όταν το ταξικό κίνημα δεν είναι gay friendly ή feminism friendly, βοηθάει τέτοιου είδους μισαλλόδοξες θεωρίες να βρουν ευήκοα ώτα.
Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το κομμάτι, αναγνωρίζω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση και εγώ ίσα που το έξυσα, αλλά επειδή δεν θέλω να βγει τεράστιο το άρθρο θα προχωρήσω παρακάτω.
Δυο λόγια για το ΣΣ και τις υιοθεσίες
Σύμφωνο συμβίωσης:
Όσον αφορά στο σύμφωνο συμβίωσης είμαι full on υπέρ, με λίγα λόγια εγώ θα το ψήφιζα, το πώς και το γιατί το περιγράφω στο προηγούμενο μου άρθρο. Να ξεκαθαρίσουμε δε ότι α) το σύμφωνο συμβίωσης στη μορφή που ψηφίστηκε προχθές δεν είναι γάμος β) το σύμφωνο συμβίωσης από μόνο του δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να υιοθετήσει παιδιά. Δεν συμφωνώ ότι ανοίγει την πόρτα στις υιοθεσίες, αλλά ακόμη και έτσι να είναι, αποτελεί κάτι διακριτό, με το οποίο θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει, και όταν προκύψει το ζήτημα των υιοθεσιών θα μπορούσε να διαφωνήσει. Διότι αν το πάμε με τη λογική της ανοιγμένης πόρτας, τότε και τα πολιτικά δικαιώματα που δόθηκαν στις γυναίκες άνοιξαν το δρομο για να κυβερνήσει η Θάτσερ, αυτό τι σημαίνει ότι έπρεπε να τους είχαμε εναντιωθεί;
Υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια:
Λοιπόν, όσον αφορά στις υιοθεσίες, προσωπικά δεν είμαι a-priori κατά, αλλά αν έπρεπε αυτή τη στιγμή να ψηφίσω θα ψήφιζα όχι, και αυτό διότι δεν έχω πειστεί υπέρ αυτών, αλλά ακόμα και αν είχα πειστεί, θεωρώ πως είναι νωρίς για να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα(όποιος θέλει να μου ζητήσει να επεκταθώ ως προς αυτό). Τις περεταίρω ενστάσεις μου τις περιγράφω αναλυτικά στο παλιότερο άρθρο, δεν θα τις ξαναγράψω εδώ, τις διατηρώ ακόμα πάντως.
Πέρα από τα παραπάνω, πιστεύω ότι είναι υψίστης σημασίας ζήτημα όλο αυτό το πράγμα να το ερευνήσουμε ψύχραιμα… να μου πεις ποιος και γιατί και πως θα το κάνει αυτό; Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε σε κοινωνίες καπιταλιστικές στις οποίες καμία έρευνα δεν αποσκοπεί πρωτίστως στο να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο αλλά στο να αποφέρει κέρδος. Ναι αλλά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε παντελώς τις αντικειμενικές πιέσεις που ασκούνται από την ίδια την κοινωνία, και σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε, αν θέλουμε φυσικά να απαντήσουμε, στα επιχειρήματα της μιας ή της άλλης πλευράς με ένα «γιατί έτσι». Πχ ένα δυνατό επιχείρημα αυτών που στέκονται υπέρ των υιοθεσιών είναι το αν είναι προτιμότερο τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα ίδρυμα ή με δυο –του ιδίου φύλου- γονείς; Θεωρώ πως το ζήτημα των υιοθεσιών δεν μπορούμε να το κρύψουμε κάτω από το χαλάκι, και αν είναι σήμερα ή αύριο να πάρουμε μια απόφαση υπέρ ή κατά, καλό θα ήταν τα επιχειρήματα μας να μην πηγάζουν ούτε από συντηρητικές προκαταλήψεις ούτε από «αριστερίστικο» ενθουσιασμό, ούτε από αφελείς συναισθηματισμούς. Ακρότητες πάντως εκφράζονται και από τις δύο πλευρές.
Για παράδειγμα, διάφοροι μεταμοντέρνοι(καλλιτέχνες, επιστήμονες κλπ), προσπαθούν να μας παρουσιάσουν ότι το ορθό είναι η πλήρης αποσύνδεση του sex από το gender(δηλαδή του κοινωνικού φύλου από το βιολογικό). Από εκεί πηγάζουν διάφορες τρελές και παλαβές θεωρίες που επιτάσσουν ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να συμπεριφέρονται διαφορετικά στο παιδί όταν είναι κορίτσι και διαφορετικά όταν είναι αγόρι. Φτάνουν σε σημείο να υποστηρίζουν ότι το παιδί δεν πρέπει να το αποκαλείς με γυναικείο όνομα αν έχει αιδοίο και με ανδρικό αν έχει πέος, διότι πρέπει να μην το επηρεάσεις και να το αφήσεις μόνο του να επιλέξει το φύλο του όταν νιώσει έτοιμο. Αυτό βέβαια πέρα από το ότι θα δημιουργήσει κατά πάσα πιθανότητα κρισάρα ταυτότητας στο παιδί, έρχεται και σε αντίθεση με αυτό που είπα πιο πάνω, ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι συνδυασμός του βιολογικού με το κοινωνικό και αυτά δεν μπορείς να τα αποσυνδέσεις. Παρόμοιες ακρότητες συναντώνται και στο φεμινιστικό κίνημα, όπου σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις περί ισότητας, οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ των ρόλων του ανδρός και της γυναίκας αντιμετωπίζεται ως σεξισμός. Οι ρόλοι όμως αυτοί προσδιορίζονται και από τη διαφορετική βιολογία του άνδρα και της γυναίκας. Πχ η σωματική διάπλαση, η εγκυμοσύνη κλπ κλπ. Οι «διακρίσεις» ανάμεσα στα δυο φύλα δεν είναι πάντα αρνητικές, πχ δεν είναι λάθος η γυναίκα να απολαμβάνει κάποια έξτρα δικαιώματα σε σχέση με τον άνδρα επειδή μέσα στο σώμα της κυοφορούνται τα παιδιά. Είναι διαφορετικό λοιπόν κάποιος να διεκδικεί την ισότητα και διαφορετικό να διεκδικεί την εξομοίωση.
Δεν θα σας κουζουλάνω παραπάνω, σταματάω εδώ, όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να ειπωθούν, αλλά επειδή καλό είναι να υπάρχει και διάλογος… Ας ελπίσουμε ο διάλογος να μην καταλήξει σε κυνήγι μαγισσών, σε εξυπνακισμούς και σε ανταλλαγή προσβολών ούτε από τη μια ούτε από την άλλη πλευρά.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Read Full Post »
γραφειοκρατικό και περισσότερο λειτουργικό, ένα κράτος χωρίς κηφήνες, μη συνεχνιακό, λιγότερη κρατική παρέμβαση στις ζωές μας, κλπ κλπ. Οι «διακηρύξεις» αυτές συνοδεύονται συνήθως και από άλλες δηλώσεις τύπου, «η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετία» και άλλα τέτοια όμορφα και Αδωνικά πλασμένα.
Αμπελοφιλοσοφίες 