Με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη Κουτσούμπα, που στα γρήγορα ανέφερε τη θέση του κόμματος για το σύμφωνο συμβίωσης στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων και το ενδεχόμενο να επιτραπεί σε αυτούς να υιοθετούν παιδιά(η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα μια πιο αναλυτική τοποθέτηση, θεωρώ ότι το κόμμα «χρωστάει» να εξηγήσει τη θέση του), έχει ξεσπάσει ένα flame war στο δίκτυο, ανάμεσα στους «προοδευτικούς» και στους «συντηρητικούς». Τώρα πόσο προοδευτικός μπορεί να είναι κάποιος που αποκαλεί φασίστα εκείνον που έχει ενστάσεις για το αν θα έπρεπε οι ομοφυλόφιλοι να υιοθετούν παιδιά, αυτό το αφήνω στην κρίση σας.
Κατά τη δική μου γνώμη το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και η όποια επιπόλαια απόφαση[‘οχι ότι θα την πάρει ο λαός την απόφαση] υπέρ ή κατά δεν μπορεί να φανερώνει τίποτα άλλο πέρα από ανευθυνότητα. Επίσης το ζήτημα, επειδή δεν είναι άμεσα ταξικό(έστω και αν τα πάντα έχουν τέτοιες προεκτάσεις), προσφέρεται για όλους εκείνους της αριστεράς και της προόδου που σπεύδουν να επιδείξουν εκεί την αριστεροσύνη τους(και ευκαιρίας δοθείσας τον αντιΚΚΕδισμο τους), αφού στα αμιγώς ταξικά ζητήματα οι απόψεις τους είναι τόσο συντηρητικές που μυρίζουν φορμόλη από χιλιόμετρα. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς καθώς θα ήθελα να εστιάσω στο ζήτημα αυτό καθ αυτό και να εκφράσω κάποιους προσωπικούς προβληματισμούς.
Για το σύμφωνο συμβίωσης
Ακούγονται διάφορα για το σύμφωνο συμβίωσης, άλλοι υποστηρίζουν ότι οι λόγοι που ωθούν τους ομοφυλόφιλους να το διεκδικήσουν ομοιάζουν με τους κοινωνικούς και τους παραδοσιακούς λόγους που ωθούν τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια να παντρευτούν, και για αυτό μέσα από το σύμφωνο εκφράζεται μια συντήρηση και μια εμμονή στο παλαιό. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι είναι ένας καθαρά αστικός θεσμός, όπως για παράδειγμα ο πολιτικός γάμος, όποτε οι ομοφυλόφιλοι αν ήθελαν να είναι προοδευτικοί δεν θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει. Κατά τη γνώμη μου και τα δύο ισχύουν, όμως από τη στιγμή που εμείς οι ετεροφυλόφιλοι δεν είμαστε έτοιμοι να τους απαρνηθούμε αυτούς τους θεσμούς [και δεν το θεωρώ δυνατόν να τους υπερβούμε όσο ζούμε σε καπιταλιστικές κοινωνίες], γιατί να περιμένουμε από τους ομοφυλόφιλους να το κάνουν;
Προσωπικά είμαι υπέρ του συμφώνου συμβίωσης, διότι αντανακλά αφενός εσωτερικές συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων, όπως αυτή της συντροφικότητας και την ανάγκη να αισθανθούν κάποιου είδους συναισθηματική εξασφάλιση, αλλά και πρακτικές ανάγκες, που έχουν να κάνουν με ένα σωρό ζητήματα, από κληρονομικά μέχρι και φορολογικά. Επίσης δεν θεωρώ ότι δημιουργεί κάποιο σοβαρό πρόβλημα στην σύγχρονη κοινωνία το να θέλουν δυο ενήλικες του ιδίου φύλου να συμβολαιοποιήσουν την σχέση τους.
Τα πράγματα όμως στην περίπτωση της υιοθεσίας είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά πιο πολύπλοκα διότι μπαίνει στη μέση η διαπαιδαγώγηση και η κοινωνικοποίηση των παιδιών.
Ξεκινώντας καθαρά Φρουδικά:
Ο Φρόυντ μας λέει ότι ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας σε πρώτη φάση από τους γονείς του. Οι γονείς είναι εκείνοι με τους οποίους το παιδί έρχεται σε επαφή και από αυτούς ξεκινά να μαθαίνει τον έμφυλο ρόλο του, δηλαδή αρχικά το να καταλάβει ότι είναι κορίτσι ή αγόρι και σταδιακά να αρχίσει να συμπεριφέρεται αναλόγως. Στην διαδικασία αυτή ο πατέρας αποτελεί το αρσενικό πρότυπο, και η μητέρα το θηλυκό πρότυπο και αυτό που ξεκινά να διδάσκεται μέσα από αυτούς τους δυο είναι στην ουσία το κοινωνικό του φύλο. Πως θα λειτουργήσει όμως όλη αυτή η διαδικασία στην περίπτωση που και οι δυο γονείς είναι του ιδίου φύλου; Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναπαράγω την μπακάλικη άποψη ότι το παιδί θα γίνει και αυτό γκέι, άλλωστε μέχρι το ερωτικό ένστικτο του παιδιού να μετατραπεί σε σεξουαλικό, αυτό θα έχει έρθει σε επαφή με μυριάδες άλλους ανθρώπους από τους οποίους ενδεχόμενος θα μπορέσει να «διδαχθεί» και να «επιλέξει» τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Αυτό όμως που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, είναι το πόσο καθοριστική είναι για την ψυχοσύνθεση του παιδιού εκείνη η περίοδος που έρχεται κυρίως σε επαφή με τους γονείς του και πιο συγκεκριμένα με τη μητέρα, την προ – οιδιπόδεια δηλαδή φάση(μέχρι να γίνει 1-2 ετών), αλλά και στην οιδιπόδεια φάση κατά την οποία οι διακριτοί ρόλοι μεταξύ πατέρα και μητέρας έχουν τεράστια σημασία ως συμβολικές αναπαραστάσεις για την κοινωνικοποίηση του. Και θα πει κανείς, «μα δεν υπάρχουν παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε μονογονεικές οικογένειες;». Σαφώς και υπάρχουν, όμως απ΄ όσο ξέρω, σε έναν μόνο γονιό δεν δίνεται παιδί για υιοθεσία, ακριβώς επειδή υπάρχουν αρκετές ιδιαιτερότητες και ζητήματα όσον αφορά το μεγάλωμα του.
Ο άλλος μου μεγάλος προβληματισμός είναι η υποδοχή που θα έχει ένα παιδί ομοφυλόφιλων γονιών στις ευρύτερες του κοινωνικές συναναστροφές, δηλαδή στο σχολείο, στις παρέες του κλπ. Διότι ένας ομοφυλόφιλος ενήλικας μπορεί και πρέπει να αγωνιστεί για να του αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτή η ιδιαιτερότητα του. Είναι όμως θεμιτό να βάζουμε μικρά παιδιά στη διαδικασία αυτή; Δηλαδή αν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι ένα παιδί από γονείς του ιδίου φύλου θα υποστεί τα πάνδεινα στο σχολείο, πόσο καλό θα ήταν να το αφήσουμε να γίνει με το να επιτρέψουμε τις υιοθεσίες; Από την άλλη δικαίως κάποιος θα πει ότι και τα παιδιά που μεγαλώνουν στα ιδρύματα ή τα παιδιά που είναι στο δρόμο δεν περνάνε καλύτερα, ούτε μεγαλώνουν με δυο γονείς «πρότυπο», άρα μήπως θα ήταν καλύτερα να μεγαλώνουν [έστω] και με δυο γονείς του ιδίου φύλου αντί να βρίσκονται εκεί; Προσωπικά – αν και δεν θεωρώ ότι επαρκεί η λογική του μικρότερου κακού για να αποφασίσουμε – δεν έχω απάντηση σε αυτό.
Πάντως σε αυτή τη φάση αν έπρεπε να ψηφίσω υπέρ ή κατά της υιοθεσίας θα ψήφιζα κατά, διότι δεν θεωρώ ότι έχουμε την επαρκή γνώση ακόμα για να μπορούμε να ξέρουμε τι μας γίνεται. Επίσης, και ας φάω καρπαζιές, δεν ξέρω κατά πόσο πολλά ομοφυλόφιλα ζευγάρια σε αυτή τη φάση δεν θα σπεύσουν να κάνουν αίτηση για υιοθεσία, όχι επειδή πραγματικά θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί, αλλά επειδή θα αποτελεί κάποιου είδους «μόδα» ενάντια στις «κατεστημένες» αντιλήψεις. Αυτό βέβαια είναι κάτι που θα όφειλαν να το διαπιστώσουν οι κατάλληλες υπηρεσίες, όταν και αν θα επιτραπεί η υιοθεσία. Από την άλλη σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που παίρνουν την απόφαση (ή που δεν την παίρνουν) να αποκτήσουν ένα παιδί το έχουν σκεφτεί πιο ώριμα, συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το «στη βράση κολλάει το σίδερο».
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
1. Number of peer reviewed published studies that demonstrate the existence of Freud’s psychosexual stages: 0. (And we had a hint about that since 1928-https://en.wikipedia.org/wiki/Coming_of_Age_in_Samoa)
2. Number of peer reviewed published studies that concluded that children adopted by gay parents fare no worst than any other child: 75
3. Number of peer reviewed published studies that posit that gay-adopted children fare worst: 4
http://whatweknow.law.columbia.edu/topics/lgbt-equality/what-does-the-scholarly-research-say-about-the-wellbeing-of-children-with-gay-or-lesbian-parents/
What exactly do we «know»? Well, the level of token reliance in scientific knowledge may be debatable, but we «know» that the first part of your argument is based on an outdated and unproven set of axioms, and that the second part of your argument is largely contradicted by scientific research.
Of course you may demand «more evidence». In that case, please remember that when the decision was taken to declassify homosexuality as a disorder, there were considerably «less evidence», and still now the evidence that homosexuality has a genetic basis is considerably «less» than the evidence that gay adoption is not harmful.
(sorry for the use of English language but given my location/keyboard, I cannot do better…)
Δεν ξερω που εχουν γινει αυτες οι ερευνες αλλα εχει σημασια και ο τοπος που μεγαλωνει ενα παιδι. Στην Ελλαδα θεωρω οτι ενα παιδι με 2 πατεραδες η δυο μητερες θα εχει προβλημα στο σχολειο, ειδικοτερα σε επαρχια.
Για τα προτυπα της ταυτοτητς αν ειδες εγραψα και στο αρθρο οτι το παιδι μπορει να τα παρει απο το υπολοιπο του περιβαλλον, πχ παππου/γιαγια κλπ.
Οπως λεω και στο επομενο σχετικο αρθρο, δεν ειμαι καθετα αντιθετος στις υιοθεσιες απλα διατηρω επιφυλαξεις για το αν ειναι η σωστη χρονικη στιγμη να γινει κατι τετοιο
Thanks for your reply. I am equally certain that a child with one black (or insert any other shade apart from white) parent would have problems at certain areas rural or urban. The same goes for children of unmarried mothers, sex workers and perhaps of Jewish origin. Do you think we should have waited for the local morality to catch up in all these cases?
Γεια σου Πόε, καλημέρα Θοδωρή,
Θοδωρή, το ζήτημα της τεκνοθεσίας δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ‘τοπική ηθική’. Αυτό για ένα πολύ απλό λόγο. Η τεκνοθεσία έρχεται να εκπληρώσει μια ανάγκη ενός παιδιού, όχι ενός ζευγαριού. Κανείς δεν έχει ανάγκη και επομένως δικαίωμα να έχει παιδιά υπό την προστασία του, πέραν των βιολογικών τους γονιών. Όταν η κοινωνία εμπιστεύεται ένα παιδί σε ένα ζευγάρι, αυτό είναι γιατί θεωρεί ότι το παιδί θα αναθραφεί καλύτερα σε αυτό το πλαίσιο παρά σε κάποιο ίδρυμα. Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα τουλάχιστον, η κοινωνία δεν θεωρεί ότι αυτό ισχύει για τα ομόφυλα ζευγάρια. Επομένως, εάν κάτι τέτοιο επιτρεπόταν, αυτό θα γινόταν κακή τη πίστη και σίγουρα με την πρόθεση να εξυπηρετηθεί η θέληση του ζεγαυριού και όχι η ανάγκη του παιδιού.
Προσωπικά, ΔΕΝ πιστεύω ότι ένα παιδί δεν μπορεί να μεγαλώσει καλά με δύο ομόφυλους γονείς-κηδεμόνες ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ. Δεν πιστευώ όμως επίσης ότι επειδή ισχύει αυτό πρέπει να επιτραπεί και η τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια με ‘ένα νόμο και ένα άρθρο’ που λέει ο λόγος. Πριν γίνει αυτό, πρέπει να υπάρξει ένας μεγάλος δημόσιος διάλογος, να διαπεδαγωγηθεί η κοινωνία γύρω από τα σχετικά ζητήματα και μετά να μπει το συγκεκριμένο θέμα στην ημερήσια διάταξη. Δεν θεωρώ αναγκαστικά ότι χρειάζονται να περάσουν δεκαετίες ολόκληρες, αλλά σίγουρα μερικά χρονάκια πρέπει.